Depressie & Angst #1

quote:

Op zondag 3 januari 2010 22:44 schreef Twizu het volgende:
Iemand nog tips voor een beetje nuttige daginvulling.

Ga hardlopen! Na een week ofzo begin je je opeens echt heel goed te voelen. Het heeft mij ongeveer een half jaar geduurd voordat ik er aan begon maar het resultaat is echt.... wow.
Voor de rest probeer zoveel mogelijk er op uit te gaan, kleine dingetjes zoals even lopend boodschappen doen etc kan als lekker werken.

Ben eigenlijk ook al 2 en een half jaar lang neerslachtig.... de ene keer meer dan de andere, maar goed, wil het nog niet echt depressief noemen. Denk ook dat het best wel makkelijk te verhelpen is, door wat te veranderen in mijn leven, een keer echt door te pakken met verschillende dingen, mijzelf eens goed een spiegel voor te houden en mijn denken eens te veranderen. Dat laatste lukt me soms wel, maar val vaak weer terug. Ach en het hoort er ook wel een beetje bij, het is niet erg om je af en toe kut te voelen, maar ik ben ook gewoon niet tevreden met mezelf, en mn leven. Spreek er eigenlijk ook nooit met iemand over, probeer het eerder te verbergen.

quote:

Op maandag 4 januari 2010 13:25 schreef Take_A_Picture het volgende:
Ik heb ook de kracht van het nu gelezen en het werkt op het moment dat je het leest (bij mij), maar daarna heeft het 'pijnlichaam' toch weer meer kracht.

Ik heb veel last van een stemmetje in mij dat me dingen wijs probeert te maken, steeds heel kritisch is op alles wat ik doe, hoe ik eruit zie, etc. Laatst erachter gekomen mijn grootste klacht (angst mijn man kwijt te raken door eigen toedoen) een borduursel is van wat mijn moeder me allemaal heeft verteld vroeger.
Mijn ouders zijn gescheiden en zij vertelde me allerlei dingen dat ze weleens wenste over m'n vader (NIET leuk!). Maar ook gewoon de kleine dingen. Ik wil soms alleen zijn en niet aangeraakt worden, en ik hoor dan meteen mijn moeder zeggen 'daar begint de aftakeling van je relatie!' terwijl dat echt totaal nergens op slaat, ik ben mijn moeder niet en mijn man is mijn vader niet.

Ik lees nu 'De innerlijke criticus ontmaskerd' van Hal Stone en ik merk verschil met hoe ik nu naar die stem luister. Het is nog niet altijd even makkelijk, maar ik weet bij mij in ieder geval waar alle ellende vandaan komt. In ieder geval een groot deel dan. Ik kan het boek wel aanraden aan iedereen die last heeft van dwanggedachtes, en negatieve stemmen in jezelf die je continu laten twijfelen aan jezelf.

Heb ik ook, ik heb haast een soort van sociale faalangst volgens mij, ben ook bang mensen kwijt te raken door eigen toedoen, of wanneer ik mensen nog maar net ken ben ik al bang dat ze me niets vinden en word ik heel onzeker in gesprekken en sociale situaties en zo..... Erg frustrerend, en slaat ook nog eens nergens op, maar door die angst word het soms nog werkelijkheid ook, en wordt de angst weer groter, echt een vicieuze cirkel gewoon..... Moet echt eens wat aan mijn zelfbeeld/gedachten doen, en ik weet dat ik het allemaal in eigen hand heb en in principe veel meer kan/waard ben dan ik zelf denk. Wanneer ik meer impulsief ben en niet echt nadenk bij alles wat ik doe, voel ik me ook veel beter. Ik heb nu zeeën van tijd(gestopt met werken), denk dat ik maar eens een keer weer flink en regelmatig ga sporten, hoop dat dat wat helpt...

[ Bericht 5% gewijzigd door Stefanovich op 05-01-2010 21:54:28 ]

Ik zie dat er in dit topic al een tijd niet meer is gereageerd, jammer!

Zelf ben ik sinds kort begonnen met een deeltijdbehandeling na 5 weken opname op een PAAZ.

Vorig half augustus ben ik thuis komen te zitten met burn-out klachten, maar omdat ik geen dagindeling had en nergens de puf vandaan kon halen om iets te doen en niet op tijd hulp kreeg heb ik uiteindelijk suïcide-gedachten gekregen en ben ik opgenomen op de PAAZ. In eerste instantie was dit voor een time-out, maar al snel bleek dat er toch wel wat meer aan de hand was en had ik gehoord van de deeltijdbehandeling in dit ziekenhuis.

De diagnose die ze bij mij gesteld hebben is een depressie en een angststoornis. Ik geloof wel dat dit er beide al veel langer is dan vorig jaar augustus.

Ik slikte 0,25 mg. Alprazolam per dag, maar ben nu inmiddels hier 12 dagen mee gestopt
Eerder ook al wel pogingen gedaan, maar kreeg toen toch weer spanningsklachten. En ik moet zeggen dat dat nu weg is

Verder heb ik wel Mirtazapine (Remeron) voor het slapen, ja dit is een anti-depressiva, maar in de hoeveelheid die ik het slik heeft het geen werking als anti-depressiva. Eerste 2 weken heb ik me hiervan heel raar gevoeld, niet mezelf, maar nu is dat over en slaap ik nog steeds goed.

Eerder heb ik ook al onder behandeling gestaan van verschillende psychologen, maar ik heb nooit het idee gehad dat zij mij echt geholpen hebben.

Nu in dagbehandeling ben ik al een stuk verder en moet ik het zelf doen met de handvatten die mij gegeven worden en ik moet zeggen dat dit prima gaat.

Ik ben benieuwd hoe het nu met de anderen gaat

Tja, ook een tvp van mijn zijde.

Heb vanaf mei 2003 last van een paniekstoornis. Hele zware en nare tijden gehad. Eerst naar een psychiater geweest, een consult van 10 minuten per keer, waarbij het ongeveer 8 minuten draaide over medicijnen. Ik heb toen Paroxetine 20mg gekregen en medicijnen (ben de naam kwijt) om de bijwerkingen van de paroxetine draaglijk te maken.

Heb een jaar lang deze medicijnen gebruikt en het werd er alleen maar erger op, aangezien ik niet kon slapen van de medicijnen. Was toen een wandelend lijk, kwam nooit meer buiten (zelfs niet in de tuin) en sloot me echt af voor alles en iedereen.

In 2004 ben ik opgenomen geweest in een kliniek voor angststoornissen en heb het er wel 5 dagen uitgehouden. Het ging alleen maar bergafwaarts. Wel kreeg ik eindelijk goede medicijnen. Venlafaxine (Efexor) welke de angst dusdanig onderdrukte dat ik niet meer bij het minste of geringste in paniek raakte.

Nadat ik terug was van de kliniek, heb ik mezelf voorgenomen de angst mijn leven niet meer te laten overheersen. Het komt zoals het gaan moet. Ging uit mezelf weer de straat op en pakte oude hobby's weer op. Eigenlijk vanuit het niets, maar heel gemotiveerd om alles weer te doen. Ook ben ik in 2009 begonnen met therapie bij de HSK-groep in Hengelo. Sophie, mijn psychologe heeft me echt zo goed geholpen, ben haar ook eeuwig dankbaar. Ook wist zij bij mij vast te stellen dat ik last heb van PTSS, eindelijk een naam gekregen, maar het beïnvloed mijn leven niet meer zo, als wanneer ik de naam/diagnose niet kende.

Nu is het 2010 en volg ik een studie, doe vrijwilligerswerk als leraar bij een school voor speciaal/begeleidend onderwijs en ben druk bezig met een bedrijf opzetten. Zelfs de stad in op een zaterdagavond gaat weer goed. Alleen de behoefte is minder.

Maak ik de balans op, dan ben ik wel "vrienden" verloren. Een deel van mijn jeugd (tja 18-jarige mannen zijn kinds ) Maar feit blijft, dat de mensen die echt om me geven, me altijd hebben gesteund.

tvp

Ik wil ook reageren hier als het mag
Ik heb nu al 2,5 jaar een paniek/angst stoornis. In het begin durfde ik nergens meer heen, zeker niet alleen! Ik zat alleen maar thuis. Moest stoppen met mn studie.
Nu 2,5 jaar later heb ik nog steeds last en ik begin me er steeds rotter over te voelen.
Eerst had ik gewoon de rust nodig om thuis te zijn en na te denken en tot mezelf te komen, maar nu is de drang zo groot om weer te werken of studeren, maar de angst is er nog steeds..
Ik durf inmiddels zelf een rondje te fietsen of naar de winkel in de buurt, en samen met mn vriend of met anderen durf ik vrijwel alles (behalve bioscoop/theater enz)

Ik heb verschillende soorten therapie gehad, en mag nu beginnen aan deeltijd therapie. 2 dagen in de week, speciaal gericht op angst en depressie. En nu mijn probleem: de deeltijdbehandeling is aan de andere kant van de stad, op uren dat iedereen die ik ken werkt. I kan er dus niet heen! Ik durf er niet heen te fietsen/lopen/met ov.. Ik merk dat ik me alweer steeds meer depri ga voelen.
En steeds opmerkingen van mensen: "gewoon doen!" "waar ben je bang voor?"
Of mensen die steeds vragen "ben je al op zoek naar werk?" Het gaat gewoon niet! De angst is te groot, de paniekaanvallen zijn te eng. Ik weet zo langzamerhand niet meer wat ik moet...

Ik heb al sinds 2001 last van angst. Ik heb al verschillende dingen gedaan zoals cognitieve gedragstherapie en medicijnen. Toch gaat het niet weg. Ik doe wel meer dingen, maar ik ben er niet tevreden mee. Ik maak me altijd maar druk en ik ben inmiddels bang dat het nooit meer weggaat.

quote:

Op dinsdag 16 maart 2010 16:41 schreef SaraST het volgende:
Ik heb al sinds 2001 last van angst. Ik heb al verschillende dingen gedaan zoals cognitieve gedragstherapie en medicijnen. Toch gaat het niet weg. Ik doe wel meer dingen, maar ik ben er niet tevreden mee. Ik maak me altijd maar druk en ik ben inmiddels bang dat het nooit meer weggaat.

Allereerst sterkte met je probleem
Over het drukmaken dat het nooit meer weggaat:
Maak je daar niet druk over, want hoe moeilijk het ook is, de angstgevoelens verdwijnen nooit. Zou ook niet goed zijn, wanneer mensen niet over angst kunnen beschikken, het maakt je tot een persoon met gevoelens.
Probeer het een plaats te geven.
Dat je alweer verschillende dingen doet, moet je voor jezelf vooral aanmoedigen en bij het behalen toejuichen. Geloof in jezelf

hoi.
Ik ben een meisje van 17 jaar, en ik weet niet meer wat ik moet.
Ik heb constant huilbuien! ik word echt helemaal GEK van mezelf.
Ik heb een vriend die woont 2 uur reizen bij mij vandaan.
En als hij alleen al 1 weekend niet kan komen dan ben ik de hele week chagrijnig, omdat ik zo erg verlang naar de dag dat ie weer bij me is. en dan komt ie niet Als ik hem dan weer zie, dan gaat het de eerste paar uur helemaal geweldig, en daarna ben ik zo bang en verdrietig dat ie weer naar huis moet. en ga ik het hele weekend ruzie lopen maken?!
Ik word er echt knettergek van!
Wat is er toch met mij aan de hand?
Ik ben constant aan het janken en ik eet niet meer goed..
Ik snap echt niks van mezelf, ik kan totaal mijn gevoelens niet kwijt, al zal ik dat echt super graag willen,
maar ik weet gewoon niet hoe dit moet
Ik ga donderdag naar de psycholoog, en ik hoop dat het daar dan wel goed zal gaan.
Zit ik dan soms in een depressie? ik ken mezelf niet meer..

liefs.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 03:07 schreef drummerdude het volgende:
Ik zet hier denk ik ook maar een TVP. Ik ben nu eindelijk uit de shit, en heb soms nog terugvallen..

Same here, tvp

Wat mij wel erg geholpen heeft is een cursus mindfulness. Moet je wel in remissie zijn, als je nog helemaal de weg kwijt bent schijnt het lastiger te zijn.

En vooral niet geloven wat mensen zeggen over dat het aangeboren is, dat je altijd kwetsbaar blijft etc. Dat bepalen we zelf wel
Als je dat soort shit eenmaal gaat geloven dan denk je bij ieder dipje of stressperiode van "ooh, daar gaan we weer...zie je wel.. ik word nooit normaal..." Dan wordt het een self fulfilling prophecy.

quote:

Op dinsdag 16 maart 2010 19:35 schreef chimpiee het volgende:
hoi.
Ik ben een meisje van 17 jaar, en ik weet niet meer wat ik moet.
Ik heb constant huilbuien! ik word echt helemaal GEK van mezelf.
Ik heb een vriend die woont 2 uur reizen bij mij vandaan.
En als hij alleen al 1 weekend niet kan komen dan ben ik de hele week chagrijnig, omdat ik zo erg verlang naar de dag dat ie weer bij me is. en dan komt ie niet Als ik hem dan weer zie, dan gaat het de eerste paar uur helemaal geweldig, en daarna ben ik zo bang en verdrietig dat ie weer naar huis moet. en ga ik het hele weekend ruzie lopen maken?!
Ik word er echt knettergek van!
Wat is er toch met mij aan de hand?
Ik ben constant aan het janken en ik eet niet meer goed..
Ik snap echt niks van mezelf, ik kan totaal mijn gevoelens niet kwijt, al zal ik dat echt super graag willen,
maar ik weet gewoon niet hoe dit moet
Ik ga donderdag naar de psycholoog, en ik hoop dat het daar dan wel goed zal gaan.
Zit ik dan soms in een depressie? ik ken mezelf niet meer..

liefs.

Ik ben geen echte ervaringsexpert, de anderen kunnen vast veel nuttigere dingen zeggen en tips geven. In ieder geval is het voor veel mensen wel zo dat hun puberteit een hele lastige periode is, er veranderen heel veel dingen erg snel en de verwarring over al je gevoelens (en vooral hoe je ermee om moet gaan) kan echt killing zijn! Je zult bij het lezen van zo'n zinnetje vast denken "Ja maar je hebt geen idee hoe erg het bij mij is!", maar dat is niet waar. Dat je het om je heen weinig lijkt te zien, komt ook omdat vooral mensen van jouw leeftijd er vaak álles aan doen om hun onzekerheden verborgen te houden. Ik wil maar zeggen dat het dus niet heel ongewoon is waar je doorheen gaat en dat het zéker niet hoeft te betekenen dat je last hebt van een depressie of iets in die geest!

Wat je over je vriendje schrijft, dat heb ik ook heel sterk gehad bij mijn eerste Echte Liefde , en zo zijn er vast veel meer mensen. De eerste keer dat je écht verliefd wordt, weet je nauwelijks wat je overkomt. Het is alsof iemand je een portie drugs heeft ingespoten. Af en toe neemt het gewoon de controle over, waardoor je allerlei dingen doet die eigenlijk nergens op slaan, zelfs knallende ruzie maken met diegene waar je zo van houdt! Ik herinner me avonden dat we samen fijn bij haar in bed lagen, opeens over iets compleet onbenulligs verschrikkelijke ruzie kregen, ik uit bed sprong, mijn kleren aantrok, haar huilend achterlatend in bed, en zodra ik de deur achter me had dichtgetrokken me radeloos voelde, de tranen in de ogen sprongen en dacht "Waar ben ik nou in gódsnaam mee bezig??". Zulke dingen worden puur gedreven door de cocktail van extreem sterke gevoelens die door je lijf razen, waardoor je het idee dat je nauwelijks controle hebt over wat je doet en bijna geen vaste grond onder je voeten lijkt te voelen. Dat moet je proberen jezelf niet al te kwalijk te nemen!

Verder kan ik je alleen maar aanraden om te proberen een beetje lief te zijn voor jezelf, in de zin dat je probeert te accepteren dat je op het moment soms dingen doet die je niet begrijpt of die niet logisch zijn, dat dingen je verwarren en je af en toe geen raad weet met alles wat er in je omgaat. Het wordt in de regel vanzelf beter, en dat je met een psycholoog gaat praten is alvast een verstandig ding om te jezelf op weg te helpen! Veel succes!

(Vooral een tvp eigenlijk.)

[ Bericht 2% gewijzigd door keesjeislief op 16-03-2010 22:39:26 ]

quote:

Op dinsdag 16 maart 2010 17:45 schreef JarnoF het volgende:

[..]
Dat je alweer verschillende dingen doet, moet je voor jezelf vooral aanmoedigen en bij het behalen toejuichen. Geloof in jezelf

Dat is nu juist het probleem. Op de een of andere manier kan ik niet tevreden zijn met wat ik al beaald heb omdat ik altijd weer denk: maar dit of dat doe ik nog niet, en ook vooral: maar ik maakte me er van tevoren nog wel zorgen over, dus ik heb er niet echt van genoten. Ik weet niet hoe ik van die negatieve evaluatie afkom (volgens mij is dat geen keus, ik zou er graag tevreden mee zijn, maar ik ben het niet.)

Bijvoorbeeld met op vakantie gaan: Ik wil graag allerlei plekken zien maar ik ben erg bang dat er met het reizen iets verkeerd gaat. Als ik er dan ben, ben ik weer bang voor de terugreis, maar als ik terug ben denk ik: ik had er meer van moeten genieten toen ik daar was. Ik weet dat dit erg zeurderig over komt, en ook nog een luxeprobleem is aangezien het over vakantie gaat. Maar hier hou ik me mee bezig.

Ja ik heb dat ook, maar dan bij de veel kleinere dingen nog. Gister eindelijk weer geoefend met naar buiten gaan, een klein rondje gefietst. Goed natuurlijk, elke oefening is er 1, maar acheraf is het enige dat ik denk: "ja een klein rondje, wat heb ik daar nou aan? Daar kan ik nog geen opleiding mee volgen of mee gaan werken, of mee op vakantie" en zo zit ik de daaropvolgende week vaak weer thuis, want 'wat maakt dat kleine rondje nou uit'.
Intussen zit ik al 2,5 jaar thuis, zie ik de hele wereld aan me voorbij gaan en ga ik me steeds depressiever voelen erom. Ik wil ook leven!

quote:

Op woensdag 17 maart 2010 11:28 schreef Beautiful__Disaster het volgende:
Ja ik heb dat ook, maar dan bij de veel kleinere dingen nog. Gister eindelijk weer geoefend met naar buiten gaan, een klein rondje gefietst. Goed natuurlijk, elke oefening is er 1, maar acheraf is het enige dat ik denk: "ja een klein rondje, wat heb ik daar nou aan? Daar kan ik nog geen opleiding mee volgen of mee gaan werken, of mee op vakantie" en zo zit ik de daaropvolgende week vaak weer thuis, want 'wat maakt dat kleine rondje nou uit'.
Intussen zit ik al 2,5 jaar thuis, zie ik de hele wereld aan me voorbij gaan en ga ik me steeds depressiever voelen erom. Ik wil ook leven!

Zie dat rondje juist als het begin.
Rome was ook niet in één dag gebouwd.
Niet meteen opgeven als het even niet lukt, maar volhouden.
Het gaat om de langere termijn.
succes

k denk dat heel veel mensen met depressie en angst heel erg streng voor zichzelf zijn. Ik weet van mezelf in ieder geval dat ik mezelf echt kan verlammen met alles wat ik "zou moeten".

Minder moeten, meer willen.

Ik vroeg me af: hoe begin je? Ik bedoel: wat zeg je tegen je huisarts ofzo. Ik loop al bijna 10 maanden met een zinloos gevoel rond. Ik ben down, heb huilbuien uit het niets. Ik weet niet wat ik heb, maar ik weet ook niet hoe ik er dus mee zou moeten beginnen bij iemand.

Je kan gewoon naar de huisarts gaan en precies dat zeggen. De huisarts verwacht echt niet dat je precies weet hoe en waarom. Geef gewoon aan dat je al heel lang down bent en het een probleem voor je is.

Laat je in ieder geval niet door de huisarts zomaar antidepressiva voorschrijven zonder eerst bij een psycholoog of psychiater te zijn geweest. De huisarts is niet de aangewezen persoon om die keuze te maken maar soms heb je er van die types bij die het toch doen.

Mijn advies is ook om niet zomaar met anti depressiva te beginnen. Het lijkt als je je rot voelt de ideale oplossing maar dat is zeker niet altijd zo. Ik ben ook niet tegen het gebruik ervan hoor, want bij veel mensen is het gewoon een goed medicijn, maar het wordt snel voorgeschreven, zeker door huisartsen. Zou dan idd ook eerst naar een psychiater gaan, die weet er veel meer van!

Het is helemaal niet raar om met deze klachten naar je huisarts te gaan. Ik vond het ook eng, en heb toen mn vriend meegenomen. Gewoon eerlijk zeggen waar je last van hebt!

quote:

Op dinsdag 16 maart 2010 22:09 schreef keesjeislief het volgende:

[..]

Ik ben geen echte ervaringsexpert, de anderen kunnen vast veel nuttigere dingen zeggen en tips geven. In ieder geval is het voor veel mensen wel zo dat hun puberteit een hele lastige periode is, er veranderen heel veel dingen erg snel en de verwarring over al je gevoelens (en vooral hoe je ermee om moet gaan) kan echt killing zijn! Je zult bij het lezen van zo'n zinnetje vast denken "Ja maar je hebt geen idee hoe erg het bij mij is!", maar dat is niet waar. Dat je het om je heen weinig lijkt te zien, komt ook omdat vooral mensen van jouw leeftijd er vaak álles aan doen om hun onzekerheden verborgen te houden. Ik wil maar zeggen dat het dus niet heel ongewoon is waar je doorheen gaat en dat het zéker niet hoeft te betekenen dat je last hebt van een depressie of iets in die geest!

Wat je over je vriendje schrijft, dat heb ik ook heel sterk gehad bij mijn eerste Echte Liefde , en zo zijn er vast veel meer mensen. De eerste keer dat je écht verliefd wordt, weet je nauwelijks wat je overkomt. Het is alsof iemand je een portie drugs heeft ingespoten. Af en toe neemt het gewoon de controle over, waardoor je allerlei dingen doet die eigenlijk nergens op slaan, zelfs knallende ruzie maken met diegene waar je zo van houdt! Ik herinner me avonden dat we samen fijn bij haar in bed lagen, opeens over iets compleet onbenulligs verschrikkelijke ruzie kregen, ik uit bed sprong, mijn kleren aantrok, haar huilend achterlatend in bed, en zodra ik de deur achter me had dichtgetrokken me radeloos voelde, de tranen in de ogen sprongen en dacht "Waar ben ik nou in gódsnaam mee bezig??". Zulke dingen worden puur gedreven door de cocktail van extreem sterke gevoelens die door je lijf razen, waardoor je het idee dat je nauwelijks controle hebt over wat je doet en bijna geen vaste grond onder je voeten lijkt te voelen. Dat moet je proberen jezelf niet al te kwalijk te nemen!

Verder kan ik je alleen maar aanraden om te proberen een beetje lief te zijn voor jezelf, in de zin dat je probeert te accepteren dat je op het moment soms dingen doet die je niet begrijpt of die niet logisch zijn, dat dingen je verwarren en je af en toe geen raad weet met alles wat er in je omgaat. Het wordt in de regel vanzelf beter, en dat je met een psycholoog gaat praten is alvast een verstandig ding om te jezelf op weg te helpen! Veel succes!

(Vooral een tvp eigenlijk.)

Hey erg bedankt voor je reactie, morgen is mijn eerste sessie, en inderdaad als het allemaal niet werkt zijn er veel mogelijkheden.
Ik hoop dat het gaat lukken en ik zal morgen wel een berichtje doen over hoe ik het vond!
Echt bedankt.

xx

Over de eerste stap(pen) :

De kleine stapjes zijn juist het belangrijkst. Deze geven namelijk aan, dat je gemotiveerd bent om actie te ondernemen. Je probeert je angst teboven te komen, hebt de moed opgebouwd om te vechten tegen je angst.
Dat je na het eerste stapje geen volmaakt gevoel hebt, moet je proberen tegen te gaan door hardop te zeggen dat je toch IETS hebt bereikt. Wees echt tevreden over de progressie die je maakt.

Ik heb mezelf ook voortdurend naar beneden gehaald, door te kijken naar wat ik niet kon, waardoor ik vergat het positieve te zien. De eerste stappen op weg naar herstel, om het zo te mogen noemen.
Maar naarmate het vorderde zag ik dat het vertrouwen toenam, dat de angst tussen de oren zit en dat je er echt tegen kunt knokken.

Wil iedereen sterkte wensen, maar vooral een goed en voorspoedig herstel. Men kan je alleen begeleiden, de rest moet je zelf doen. En jullie kunnen het allemaal !!

quote:

Op woensdag 17 maart 2010 23:07 schreef JarnoF het volgende:
Over de eerste stap(pen) :

De kleine stapjes zijn juist het belangrijkst. Deze geven namelijk aan, dat je gemotiveerd bent om actie te ondernemen. Je probeert je angst teboven te komen, hebt de moed opgebouwd om te vechten tegen je angst.
Dat je na het eerste stapje geen volmaakt gevoel hebt, moet je proberen tegen te gaan door hardop te zeggen dat je toch IETS hebt bereikt. Wees echt tevreden over de progressie die je maakt.

Ik heb mezelf ook voortdurend naar beneden gehaald, door te kijken naar wat ik niet kon, waardoor ik vergat het positieve te zien. De eerste stappen op weg naar herstel, om het zo te mogen noemen.
Maar naarmate het vorderde zag ik dat het vertrouwen toenam, dat de angst tussen de oren zit en dat je er echt tegen kunt knokken.

Wil iedereen sterkte wensen, maar vooral een goed en voorspoedig herstel. Men kan je alleen begeleiden, de rest moet je zelf doen. En jullie kunnen het allemaal !!

Ben jij er nu helemaal vanaf? Als ik op internet ga zoeken kom ik alleen verhalen tegen van mensen die er al 30 jaar last van hebben en dus al 30 jaar binnen zitten, ik word hier zo wanhopig van! Ik lees nooit eens verhalen van mensen die van echte angst (lees: niets durven) er weer bovenop zijn gekomen en alles weer durven. Dat zou me namelijk echt motiveren!

Je hebt ook gelijk, kleine stapjes zijn heel erg belangrijk. Het geeft beetje bij beetje het vertrouwen terug dat je dingen WEL kunt doen, en de stapjes worden ook steeds groter. Alleen heb ik zo vaak de drang om er in 1 keer vanaf te willen zijn. Het is ook in 1 keer gekomen, waarom kan het niet in 1 keer weg???

quote:

Op donderdag 18 maart 2010 10:31 schreef Beautiful__Disaster het volgende:

[..]

Ben jij er nu helemaal vanaf? Als ik op internet ga zoeken kom ik alleen verhalen tegen van mensen die er al 30 jaar last van hebben en dus al 30 jaar binnen zitten, ik word hier zo wanhopig van! Ik lees nooit eens verhalen van mensen die van echte angst (lees: niets durven) er weer bovenop zijn gekomen en alles weer durven. Dat zou me namelijk echt motiveren!

Je hebt ook gelijk, kleine stapjes zijn heel erg belangrijk. Het geeft beetje bij beetje het vertrouwen terug dat je dingen WEL kunt doen, en de stapjes worden ook steeds groter. Alleen heb ik zo vaak de drang om er in 1 keer vanaf te willen zijn. Het is ook in 1 keer gekomen, waarom kan het niet in 1 keer weg???

Nou, ik ben sinds dinsdag 16:30 genezen verklaard. Heb 7 jaar gelopen met een zeer zware paniekstoornis en agorafobie. Ik durfde echt helemaal niets meer. Heb zelfs oppas gehad, wanneer mijn ouders aan het werk waren. Durfde niet eens meer de achtertuin in op een gegeven moment, maar heb me er echt doorheen geslagen.

Ik heb in het begin ook veel op internet gekeken, maar dat maakte me moedeloos. Vooral omdat de positieve verhalen eigenlijk amper worden gemeld.
Ben nu een boek aan het schrijven over mijn herstel. Puur voor mezelf om het verleden te verwerken en misschien andere mensen een positieve kijk in een negatieve tijd te bieden.

Antidepressiva kan een uitkomst zijn?

quote:

Op donderdag 18 maart 2010 12:08 schreef JarnoF het volgende:

[..]

Nou, ik ben sinds dinsdag 16:30 genezen verklaard. Heb 7 jaar gelopen met een zeer zware paniekstoornis en agorafobie. Ik durfde echt helemaal niets meer. Heb zelfs oppas gehad, wanneer mijn ouders aan het werk waren. Durfde niet eens meer de achtertuin in op een gegeven moment, maar heb me er echt doorheen geslagen.

Ik heb in het begin ook veel op internet gekeken, maar dat maakte me moedeloos. Vooral omdat de positieve verhalen eigenlijk amper worden gemeld.
Ben nu een boek aan het schrijven over mijn herstel. Puur voor mezelf om het verleden te verwerken en misschien andere mensen een positieve kijk in een negatieve tijd te bieden.

Super dat je er nu vanaf bent gekomen!! Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Heb je therapie gevolgd? Medicijnen geslikt?
Ik probeer ook niet meer teveel op internet te kijken, maar steeds als ik me wanhopig voel ga ik toch weer zitten zoeken, naar DE oplossing.
Ik blijf me maar vasthouden dat er een oorzaak is voor de angst. Drink geen koffie meer, want zou daarvan kunnen komen, eet geen suiker meer, want wie weet komt het daardoor, maar ik weet dat de oplossing daar niet ligt. Dat ik zal moeten DOEN. Niet stilzitten thuis op de bank, maar ondanks de angst dingen doen. Maar het is zo moeilijk....