Depressie & Angst #1

quote:

Op zondag 3 januari 2010 03:07 schreef drummerdude het volgende:
Ik zet hier denk ik ook maar een TVP. Ik ben nu eindelijk uit de shit, en heb soms nog terugvallen..

Same here, tvp

Wat mij wel erg geholpen heeft is een cursus mindfulness. Moet je wel in remissie zijn, als je nog helemaal de weg kwijt bent schijnt het lastiger te zijn.

En vooral niet geloven wat mensen zeggen over dat het aangeboren is, dat je altijd kwetsbaar blijft etc. Dat bepalen we zelf wel
Als je dat soort shit eenmaal gaat geloven dan denk je bij ieder dipje of stressperiode van "ooh, daar gaan we weer...zie je wel.. ik word nooit normaal..." Dan wordt het een self fulfilling prophecy.

quote:

Op dinsdag 16 maart 2010 19:35 schreef chimpiee het volgende:
hoi.
Ik ben een meisje van 17 jaar, en ik weet niet meer wat ik moet.
Ik heb constant huilbuien! ik word echt helemaal GEK van mezelf.
Ik heb een vriend die woont 2 uur reizen bij mij vandaan.
En als hij alleen al 1 weekend niet kan komen dan ben ik de hele week chagrijnig, omdat ik zo erg verlang naar de dag dat ie weer bij me is. en dan komt ie niet Als ik hem dan weer zie, dan gaat het de eerste paar uur helemaal geweldig, en daarna ben ik zo bang en verdrietig dat ie weer naar huis moet. en ga ik het hele weekend ruzie lopen maken?!
Ik word er echt knettergek van!
Wat is er toch met mij aan de hand?
Ik ben constant aan het janken en ik eet niet meer goed..
Ik snap echt niks van mezelf, ik kan totaal mijn gevoelens niet kwijt, al zal ik dat echt super graag willen,
maar ik weet gewoon niet hoe dit moet
Ik ga donderdag naar de psycholoog, en ik hoop dat het daar dan wel goed zal gaan.
Zit ik dan soms in een depressie? ik ken mezelf niet meer..

liefs.

Ik ben geen echte ervaringsexpert, de anderen kunnen vast veel nuttigere dingen zeggen en tips geven. In ieder geval is het voor veel mensen wel zo dat hun puberteit een hele lastige periode is, er veranderen heel veel dingen erg snel en de verwarring over al je gevoelens (en vooral hoe je ermee om moet gaan) kan echt killing zijn! Je zult bij het lezen van zo'n zinnetje vast denken "Ja maar je hebt geen idee hoe erg het bij mij is!", maar dat is niet waar. Dat je het om je heen weinig lijkt te zien, komt ook omdat vooral mensen van jouw leeftijd er vaak álles aan doen om hun onzekerheden verborgen te houden. Ik wil maar zeggen dat het dus niet heel ongewoon is waar je doorheen gaat en dat het zéker niet hoeft te betekenen dat je last hebt van een depressie of iets in die geest!

Wat je over je vriendje schrijft, dat heb ik ook heel sterk gehad bij mijn eerste Echte Liefde , en zo zijn er vast veel meer mensen. De eerste keer dat je écht verliefd wordt, weet je nauwelijks wat je overkomt. Het is alsof iemand je een portie drugs heeft ingespoten. Af en toe neemt het gewoon de controle over, waardoor je allerlei dingen doet die eigenlijk nergens op slaan, zelfs knallende ruzie maken met diegene waar je zo van houdt! Ik herinner me avonden dat we samen fijn bij haar in bed lagen, opeens over iets compleet onbenulligs verschrikkelijke ruzie kregen, ik uit bed sprong, mijn kleren aantrok, haar huilend achterlatend in bed, en zodra ik de deur achter me had dichtgetrokken me radeloos voelde, de tranen in de ogen sprongen en dacht "Waar ben ik nou in gódsnaam mee bezig??". Zulke dingen worden puur gedreven door de cocktail van extreem sterke gevoelens die door je lijf razen, waardoor je het idee dat je nauwelijks controle hebt over wat je doet en bijna geen vaste grond onder je voeten lijkt te voelen. Dat moet je proberen jezelf niet al te kwalijk te nemen!

Verder kan ik je alleen maar aanraden om te proberen een beetje lief te zijn voor jezelf, in de zin dat je probeert te accepteren dat je op het moment soms dingen doet die je niet begrijpt of die niet logisch zijn, dat dingen je verwarren en je af en toe geen raad weet met alles wat er in je omgaat. Het wordt in de regel vanzelf beter, en dat je met een psycholoog gaat praten is alvast een verstandig ding om te jezelf op weg te helpen! Veel succes!

(Vooral een tvp eigenlijk.)

[ Bericht 2% gewijzigd door keesjeislief op 16-03-2010 22:39:26 ]

quote:

Op dinsdag 16 maart 2010 17:45 schreef JarnoF het volgende:

[..]
Dat je alweer verschillende dingen doet, moet je voor jezelf vooral aanmoedigen en bij het behalen toejuichen. Geloof in jezelf

Dat is nu juist het probleem. Op de een of andere manier kan ik niet tevreden zijn met wat ik al beaald heb omdat ik altijd weer denk: maar dit of dat doe ik nog niet, en ook vooral: maar ik maakte me er van tevoren nog wel zorgen over, dus ik heb er niet echt van genoten. Ik weet niet hoe ik van die negatieve evaluatie afkom (volgens mij is dat geen keus, ik zou er graag tevreden mee zijn, maar ik ben het niet.)

Bijvoorbeeld met op vakantie gaan: Ik wil graag allerlei plekken zien maar ik ben erg bang dat er met het reizen iets verkeerd gaat. Als ik er dan ben, ben ik weer bang voor de terugreis, maar als ik terug ben denk ik: ik had er meer van moeten genieten toen ik daar was. Ik weet dat dit erg zeurderig over komt, en ook nog een luxeprobleem is aangezien het over vakantie gaat. Maar hier hou ik me mee bezig.

Ja ik heb dat ook, maar dan bij de veel kleinere dingen nog. Gister eindelijk weer geoefend met naar buiten gaan, een klein rondje gefietst. Goed natuurlijk, elke oefening is er 1, maar acheraf is het enige dat ik denk: "ja een klein rondje, wat heb ik daar nou aan? Daar kan ik nog geen opleiding mee volgen of mee gaan werken, of mee op vakantie" en zo zit ik de daaropvolgende week vaak weer thuis, want 'wat maakt dat kleine rondje nou uit'.
Intussen zit ik al 2,5 jaar thuis, zie ik de hele wereld aan me voorbij gaan en ga ik me steeds depressiever voelen erom. Ik wil ook leven!

quote:

Op woensdag 17 maart 2010 11:28 schreef Beautiful__Disaster het volgende:
Ja ik heb dat ook, maar dan bij de veel kleinere dingen nog. Gister eindelijk weer geoefend met naar buiten gaan, een klein rondje gefietst. Goed natuurlijk, elke oefening is er 1, maar acheraf is het enige dat ik denk: "ja een klein rondje, wat heb ik daar nou aan? Daar kan ik nog geen opleiding mee volgen of mee gaan werken, of mee op vakantie" en zo zit ik de daaropvolgende week vaak weer thuis, want 'wat maakt dat kleine rondje nou uit'.
Intussen zit ik al 2,5 jaar thuis, zie ik de hele wereld aan me voorbij gaan en ga ik me steeds depressiever voelen erom. Ik wil ook leven!

Zie dat rondje juist als het begin.
Rome was ook niet in één dag gebouwd.
Niet meteen opgeven als het even niet lukt, maar volhouden.
Het gaat om de langere termijn.
succes

k denk dat heel veel mensen met depressie en angst heel erg streng voor zichzelf zijn. Ik weet van mezelf in ieder geval dat ik mezelf echt kan verlammen met alles wat ik "zou moeten".

Minder moeten, meer willen.

Ik vroeg me af: hoe begin je? Ik bedoel: wat zeg je tegen je huisarts ofzo. Ik loop al bijna 10 maanden met een zinloos gevoel rond. Ik ben down, heb huilbuien uit het niets. Ik weet niet wat ik heb, maar ik weet ook niet hoe ik er dus mee zou moeten beginnen bij iemand.

Je kan gewoon naar de huisarts gaan en precies dat zeggen. De huisarts verwacht echt niet dat je precies weet hoe en waarom. Geef gewoon aan dat je al heel lang down bent en het een probleem voor je is.

Laat je in ieder geval niet door de huisarts zomaar antidepressiva voorschrijven zonder eerst bij een psycholoog of psychiater te zijn geweest. De huisarts is niet de aangewezen persoon om die keuze te maken maar soms heb je er van die types bij die het toch doen.

Mijn advies is ook om niet zomaar met anti depressiva te beginnen. Het lijkt als je je rot voelt de ideale oplossing maar dat is zeker niet altijd zo. Ik ben ook niet tegen het gebruik ervan hoor, want bij veel mensen is het gewoon een goed medicijn, maar het wordt snel voorgeschreven, zeker door huisartsen. Zou dan idd ook eerst naar een psychiater gaan, die weet er veel meer van!

Het is helemaal niet raar om met deze klachten naar je huisarts te gaan. Ik vond het ook eng, en heb toen mn vriend meegenomen. Gewoon eerlijk zeggen waar je last van hebt!

quote:

Op dinsdag 16 maart 2010 22:09 schreef keesjeislief het volgende:

[..]

Ik ben geen echte ervaringsexpert, de anderen kunnen vast veel nuttigere dingen zeggen en tips geven. In ieder geval is het voor veel mensen wel zo dat hun puberteit een hele lastige periode is, er veranderen heel veel dingen erg snel en de verwarring over al je gevoelens (en vooral hoe je ermee om moet gaan) kan echt killing zijn! Je zult bij het lezen van zo'n zinnetje vast denken "Ja maar je hebt geen idee hoe erg het bij mij is!", maar dat is niet waar. Dat je het om je heen weinig lijkt te zien, komt ook omdat vooral mensen van jouw leeftijd er vaak álles aan doen om hun onzekerheden verborgen te houden. Ik wil maar zeggen dat het dus niet heel ongewoon is waar je doorheen gaat en dat het zéker niet hoeft te betekenen dat je last hebt van een depressie of iets in die geest!

Wat je over je vriendje schrijft, dat heb ik ook heel sterk gehad bij mijn eerste Echte Liefde , en zo zijn er vast veel meer mensen. De eerste keer dat je écht verliefd wordt, weet je nauwelijks wat je overkomt. Het is alsof iemand je een portie drugs heeft ingespoten. Af en toe neemt het gewoon de controle over, waardoor je allerlei dingen doet die eigenlijk nergens op slaan, zelfs knallende ruzie maken met diegene waar je zo van houdt! Ik herinner me avonden dat we samen fijn bij haar in bed lagen, opeens over iets compleet onbenulligs verschrikkelijke ruzie kregen, ik uit bed sprong, mijn kleren aantrok, haar huilend achterlatend in bed, en zodra ik de deur achter me had dichtgetrokken me radeloos voelde, de tranen in de ogen sprongen en dacht "Waar ben ik nou in gódsnaam mee bezig??". Zulke dingen worden puur gedreven door de cocktail van extreem sterke gevoelens die door je lijf razen, waardoor je het idee dat je nauwelijks controle hebt over wat je doet en bijna geen vaste grond onder je voeten lijkt te voelen. Dat moet je proberen jezelf niet al te kwalijk te nemen!

Verder kan ik je alleen maar aanraden om te proberen een beetje lief te zijn voor jezelf, in de zin dat je probeert te accepteren dat je op het moment soms dingen doet die je niet begrijpt of die niet logisch zijn, dat dingen je verwarren en je af en toe geen raad weet met alles wat er in je omgaat. Het wordt in de regel vanzelf beter, en dat je met een psycholoog gaat praten is alvast een verstandig ding om te jezelf op weg te helpen! Veel succes!

(Vooral een tvp eigenlijk.)

Hey erg bedankt voor je reactie, morgen is mijn eerste sessie, en inderdaad als het allemaal niet werkt zijn er veel mogelijkheden.
Ik hoop dat het gaat lukken en ik zal morgen wel een berichtje doen over hoe ik het vond!
Echt bedankt.

xx

Over de eerste stap(pen) :

De kleine stapjes zijn juist het belangrijkst. Deze geven namelijk aan, dat je gemotiveerd bent om actie te ondernemen. Je probeert je angst teboven te komen, hebt de moed opgebouwd om te vechten tegen je angst.
Dat je na het eerste stapje geen volmaakt gevoel hebt, moet je proberen tegen te gaan door hardop te zeggen dat je toch IETS hebt bereikt. Wees echt tevreden over de progressie die je maakt.

Ik heb mezelf ook voortdurend naar beneden gehaald, door te kijken naar wat ik niet kon, waardoor ik vergat het positieve te zien. De eerste stappen op weg naar herstel, om het zo te mogen noemen.
Maar naarmate het vorderde zag ik dat het vertrouwen toenam, dat de angst tussen de oren zit en dat je er echt tegen kunt knokken.

Wil iedereen sterkte wensen, maar vooral een goed en voorspoedig herstel. Men kan je alleen begeleiden, de rest moet je zelf doen. En jullie kunnen het allemaal !!

quote:

Op woensdag 17 maart 2010 23:07 schreef JarnoF het volgende:
Over de eerste stap(pen) :

De kleine stapjes zijn juist het belangrijkst. Deze geven namelijk aan, dat je gemotiveerd bent om actie te ondernemen. Je probeert je angst teboven te komen, hebt de moed opgebouwd om te vechten tegen je angst.
Dat je na het eerste stapje geen volmaakt gevoel hebt, moet je proberen tegen te gaan door hardop te zeggen dat je toch IETS hebt bereikt. Wees echt tevreden over de progressie die je maakt.

Ik heb mezelf ook voortdurend naar beneden gehaald, door te kijken naar wat ik niet kon, waardoor ik vergat het positieve te zien. De eerste stappen op weg naar herstel, om het zo te mogen noemen.
Maar naarmate het vorderde zag ik dat het vertrouwen toenam, dat de angst tussen de oren zit en dat je er echt tegen kunt knokken.

Wil iedereen sterkte wensen, maar vooral een goed en voorspoedig herstel. Men kan je alleen begeleiden, de rest moet je zelf doen. En jullie kunnen het allemaal !!

Ben jij er nu helemaal vanaf? Als ik op internet ga zoeken kom ik alleen verhalen tegen van mensen die er al 30 jaar last van hebben en dus al 30 jaar binnen zitten, ik word hier zo wanhopig van! Ik lees nooit eens verhalen van mensen die van echte angst (lees: niets durven) er weer bovenop zijn gekomen en alles weer durven. Dat zou me namelijk echt motiveren!

Je hebt ook gelijk, kleine stapjes zijn heel erg belangrijk. Het geeft beetje bij beetje het vertrouwen terug dat je dingen WEL kunt doen, en de stapjes worden ook steeds groter. Alleen heb ik zo vaak de drang om er in 1 keer vanaf te willen zijn. Het is ook in 1 keer gekomen, waarom kan het niet in 1 keer weg???

quote:

Op donderdag 18 maart 2010 10:31 schreef Beautiful__Disaster het volgende:

[..]

Ben jij er nu helemaal vanaf? Als ik op internet ga zoeken kom ik alleen verhalen tegen van mensen die er al 30 jaar last van hebben en dus al 30 jaar binnen zitten, ik word hier zo wanhopig van! Ik lees nooit eens verhalen van mensen die van echte angst (lees: niets durven) er weer bovenop zijn gekomen en alles weer durven. Dat zou me namelijk echt motiveren!

Je hebt ook gelijk, kleine stapjes zijn heel erg belangrijk. Het geeft beetje bij beetje het vertrouwen terug dat je dingen WEL kunt doen, en de stapjes worden ook steeds groter. Alleen heb ik zo vaak de drang om er in 1 keer vanaf te willen zijn. Het is ook in 1 keer gekomen, waarom kan het niet in 1 keer weg???

Nou, ik ben sinds dinsdag 16:30 genezen verklaard. Heb 7 jaar gelopen met een zeer zware paniekstoornis en agorafobie. Ik durfde echt helemaal niets meer. Heb zelfs oppas gehad, wanneer mijn ouders aan het werk waren. Durfde niet eens meer de achtertuin in op een gegeven moment, maar heb me er echt doorheen geslagen.

Ik heb in het begin ook veel op internet gekeken, maar dat maakte me moedeloos. Vooral omdat de positieve verhalen eigenlijk amper worden gemeld.
Ben nu een boek aan het schrijven over mijn herstel. Puur voor mezelf om het verleden te verwerken en misschien andere mensen een positieve kijk in een negatieve tijd te bieden.

Antidepressiva kan een uitkomst zijn?

quote:

Op donderdag 18 maart 2010 12:08 schreef JarnoF het volgende:

[..]

Nou, ik ben sinds dinsdag 16:30 genezen verklaard. Heb 7 jaar gelopen met een zeer zware paniekstoornis en agorafobie. Ik durfde echt helemaal niets meer. Heb zelfs oppas gehad, wanneer mijn ouders aan het werk waren. Durfde niet eens meer de achtertuin in op een gegeven moment, maar heb me er echt doorheen geslagen.

Ik heb in het begin ook veel op internet gekeken, maar dat maakte me moedeloos. Vooral omdat de positieve verhalen eigenlijk amper worden gemeld.
Ben nu een boek aan het schrijven over mijn herstel. Puur voor mezelf om het verleden te verwerken en misschien andere mensen een positieve kijk in een negatieve tijd te bieden.

Super dat je er nu vanaf bent gekomen!! Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Heb je therapie gevolgd? Medicijnen geslikt?
Ik probeer ook niet meer teveel op internet te kijken, maar steeds als ik me wanhopig voel ga ik toch weer zitten zoeken, naar DE oplossing.
Ik blijf me maar vasthouden dat er een oorzaak is voor de angst. Drink geen koffie meer, want zou daarvan kunnen komen, eet geen suiker meer, want wie weet komt het daardoor, maar ik weet dat de oplossing daar niet ligt. Dat ik zal moeten DOEN. Niet stilzitten thuis op de bank, maar ondanks de angst dingen doen. Maar het is zo moeilijk....