Depressie & Angst #1

Zijn daar geen regelingen mee te treffen vanwege omstandigheden dan sylvana, met de DUO?

quote:

Op woensdag 14 juli 2010 11:13 schreef EggsTC het volgende:
Zijn daar geen regelingen mee te treffen vanwege omstandigheden dan sylvana, met de DUO?

Ja, als ik een medische verklaring kan krijgen dat ik depressief ben dan kan er wel wat geregeld worden. Maar dan moet ik die dus eerst krijgen. En heb gisteren aan die vrouw van die training gevraagd of zij hem kan invullen, maar zij mag dat niet omdat ik niet in behandeling ben bij haar, maar gewoon een vrijblijvende training volg. Dus ik zal dan eerst onder behandeling moeten zijn van een psycholoog/psychiater voordat ik zo'n medische verklaring kan krijgen. En dan is het nog maar afwachten of DUO het goedkeurt. Want wat ik dan zou willen is een geheel nieuwe prestatiebeurs voor 4 jaar. Of dat ze mn schulden die ik tot nu toe al heb opgebouwd kwijtschelden, dat zou ook veel schelen. Maar dat is dus afwachten of dat allemaal gaat lukken.

quote:

Op woensdag 14 juli 2010 00:56 schreef Bos81 het volgende:

[..]

Vervelend en volgens mij zit ik in het zelfde schuitje nu.

Damn. Ik voel me echt weer totaal waaardeloos nu.

en dat terwijl ik juist meer dingen doe overdag. Misschien te snel te veel gewild..

Vervelend voor je, Bos81. Hoe gaat het nu met je?

quote:

Op woensdag 14 juli 2010 20:57 schreef caroline88 het volgende:

[..]

Vervelend voor je, Bos81. Hoe gaat het nu met je?

Nog een beetje hetzelfde liedje. Moeilijk om mezelf in woorden uit te drukken

quote:

Op woensdag 14 juli 2010 11:19 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Ja, als ik een medische verklaring kan krijgen dat ik depressief ben dan kan er wel wat geregeld worden. Maar dan moet ik die dus eerst krijgen. En heb gisteren aan die vrouw van die training gevraagd of zij hem kan invullen, maar zij mag dat niet omdat ik niet in behandeling ben bij haar, maar gewoon een vrijblijvende training volg. Dus ik zal dan eerst onder behandeling moeten zijn van een psycholoog/psychiater voordat ik zo'n medische verklaring kan krijgen. En dan is het nog maar afwachten of DUO het goedkeurt. Want wat ik dan zou willen is een geheel nieuwe prestatiebeurs voor 4 jaar. Of dat ze mn schulden die ik tot nu toe al heb opgebouwd kwijtschelden, dat zou ook veel schelen. Maar dat is dus afwachten of dat allemaal gaat lukken.

Je moet maar net iemand vinden die veel van die regelingen afweet, heb ik het idee.
Zo krijg ik zelf wel 1 jaar extra stufi vanwege dit soort problemen, maar eigenlijk kom ik daar nog niet zo heel ver mee Ik zit eigenlijk een beetje in hetzelfde schuitje als jij wat dat betreft, wel minder jaren gestudeerd al (ongeveer 3 jaar nu, maar wel met veel tussenpozen) maar m'n huidige studie gaat helaas ook weer niet helemaal lekker Ook met die 'tienjaar-regeling' zit ik een beetje. En als ik toch weer zou moeten stoppen zit ik ook met een behoorlijke schuld opgezadeld (heb steeds de maximale stufi ontvangen).
Ik hoop in ieder geval voor je dat het geregeld kan worden! Scheelt toch ook al veel als je je daarover geen zorgen hoeft te maken.

quote:

Op woensdag 14 juli 2010 11:19 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Ja, als ik een medische verklaring kan krijgen dat ik depressief ben dan kan er wel wat geregeld worden. Maar dan moet ik die dus eerst krijgen. En heb gisteren aan die vrouw van die training gevraagd of zij hem kan invullen, maar zij mag dat niet omdat ik niet in behandeling ben bij haar, maar gewoon een vrijblijvende training volg. Dus ik zal dan eerst onder behandeling moeten zijn van een psycholoog/psychiater voordat ik zo'n medische verklaring kan krijgen. En dan is het nog maar afwachten of DUO het goedkeurt. Want wat ik dan zou willen is een geheel nieuwe prestatiebeurs voor 4 jaar. Of dat ze mn schulden die ik tot nu toe al heb opgebouwd kwijtschelden, dat zou ook veel schelen. Maar dat is dus afwachten of dat allemaal gaat lukken.

Altijd wel het proberen waard dus

quote:

Op woensdag 14 juli 2010 21:22 schreef Crystal86 het volgende:

[..]

Je moet maar net iemand vinden die veel van die regelingen afweet, heb ik het idee.
Zo krijg ik zelf wel 1 jaar extra stufi vanwege dit soort problemen, maar eigenlijk kom ik daar nog niet zo heel ver mee Ik zit eigenlijk een beetje in hetzelfde schuitje als jij wat dat betreft, wel minder jaren gestudeerd al (ongeveer 3 jaar nu, maar wel met veel tussenpozen) maar m'n huidige studie gaat helaas ook weer niet helemaal lekker Ook met die 'tienjaar-regeling' zit ik een beetje. En als ik toch weer zou moeten stoppen zit ik ook met een behoorlijke schuld opgezadeld (heb steeds de maximale stufi ontvangen).
Ik hoop in ieder geval voor je dat het geregeld kan worden! Scheelt toch ook al veel als je je daarover geen zorgen hoeft te maken.

Ik heb bij mijn vorige depressie al een keer 1 jaar verlenging gekregen, maar met dat extra jaar erbij is het nu in oktober helemaal op. En ik heb al die jaren ook maximale stufi gehad en zit ook met die 10-jaar regeling. Ben al 6 jaar bezig, dus moet die nieuwe studie in 4 jaar afronden, wat weer extra druk geeft. Toen met die 1 jaar extra heeft de psych waar ik op dat moment onder behandeling was verklaring geschreven, maar die beste man heb ik nu al jaren geen contact meer mee, dus kan ook moeilijk naar hem terug gaan. Maar dus maar aanmelden bij Dimence en hopen dat ik daar een diagnose of verklaring kan krijgen. Zou idd erg veel rust geven als ik gewoon 4 jaar kan studeren zonder me zorgen te hoeven maken over een enorme schuld of het laatste jaar helemaal zelf moeten zien te betalen, want heb geen idee hoe ik dat moet doen.

Kan trouwens weer eens niet slapen vannacht. Ben om half 11 naar bed gegaan, om 1 uur er al even uit geweest en even wat gelezen, om kwart voor 2 weer opnieuw naar bed gegaan, maar het wil nog steeds niet lukken De ene nacht slaap ik amper, en de volgende nacht slaap ik dan weer heel veel om het in te halen. Echt fucked up is dat

Ddit: De huisarts was vandaag niet aanwezig ( is altijd zo als je hem nodig hebt. Morgen maar weer proberen dus)

[ Bericht 2% gewijzigd door _Hestia_ op 15-07-2010 11:43:03 ]

Ik stap toch maar de drempel over om hier te posten...

Ben nog niet officieel gediagnosticeerd met 'major depressive disorder', maar dat is gewoon wachten op het volgende gesprek...

Wat is het toch moeilijk om je masker af te zetten en ECHT te zeggen hoe je je voelt. Het is veel makkelijker om alles gewoon te negeren, om te doen alsof het er niet is, in de hoop dat het weggaat. Waarom kan het niet ook zo werken? De mensen willen toch niet weten dat je ziek bent. Waarom gaat het dan niet ook gewoon weg? Dit is echt veel elllendiger dan alle fysieke pijnen van de afgelopen 1,5 jaar bij elkaar.
Mijn grootste angst is nu ook werkelijkheid geworden... Kan wel janken. Doe ik ook. Helpt niet. Baggerzooi.

Ik weet niet of dit de plek is om ervaringen te delen, want tnt is dat niet echt gebeurd in dit topic, maar ach, iemand moet de eerste zijn, nietwaar?

Welkom! Ik herken de ervaring, de gedachte dat het niet eerlijk is. Gelukkig is er de laatste tijd meer begrip voor depressie gekomen en meer aandacht voor diagnose en behandeling.

Sterkte.

Hi lieve lezers

Hier mijn verhaal. Ik heb sinds kort last van paniek aanvallen en depressieve gedachtes. Het is allemaal begonnen in april / mei van dit jaar. Ik ben een man ( jongen ) van 22. Ben bezig met afstuderen ( HBO ) en heb hiervoor nooit ergens last van gehad. Ik studeer af bij mijn vader. Ik heb altijd gezegd dat ik het bedrijf wou overnemen van mijn vader. Ik merkte tijdens mijn afstuderen dat ik een angst begon te creëren en dat ik niet meer in het bedrijf wil werken. Dit uitte zich in dat ik niks meer aan mijn afstuderen ging doen. Eind april heb ik er een extra bijbaantje bijgenomen en sindsdien is het bergafwaarts gegaan met mij. Ik kom hier echt met tegenzin en heb hier niks te doen waardoor ik alle tijd heb om na te denken en te piekeren. Ik ben bang geworden voor de toekomst en ben bang voor alles wat hiermee te maken heeft. Zo ben ik bang dat ik niet kan afstuderen eind augustus. Er is een stemmetje in mijn hoofd die zegt dat ik het niet kan. Stel bijvoorbeeld ik kan afstuderen dan zegt het stemmetje in mijn hoofd: je kan geen baan vinden en al vind je een baan dan verpest je het voor jezelf, je kan niks meer wat je op school hebt geleerd en je krijgt een baan onder je niveau, slecht inkomen etc. Hierdoor ben ik erg bang geworden dat ik niet meer aan mijn verwachtingen kan voldoen. Mijn zelfvertrouwen is echt onder het 0 punt inmiddels. Op het moment heb ik een rare tik ontwikkeld dat ik geen geld meer wil uitgeven. Op sociaal niveau onttrek ik mij liever ook aan alles, want ja dit kost geld en ik voel me toch klote, dus waarom zou ik daar gaan doen alsof ik me goed voel. Ik ben inmiddels al 2 jaar vrijgezel en mis heel erg de liefde van een vriendin. Het probleem van mij is dat ik alles afkap en mijzelf wil beschermen. Ik ben bang dat als mijn vriendin achter mijn problemen komt dat ze het toch weer uit maakt. Bijvoorbeeld nu ook weer. Ben een meid tegengekomen die mij wel ziet zitten en ik haar ook wel, maar toch doe ik niks met haar ( ga niet op date en doe geen best om haar beter te leren kennen) uit zelfbescherming. Ik wil ook zo graag uit huis, maar ben verschrikkelijk bang dat ik ook hierin ga falen. BAH. Sinds kort ben ik in therapie bij een psychologe maar hier voel ik me niet beter door. Moet leren realistisch na te denken o.i.d. Voor de info, mijn moeder heeft ook erg veel last van depressieve gevoelens. Nou dit was het voor even, heb even alles opgeschreven wat in mij opkwam, maar weet zeker dat er straks nog meer dingen in mij opkomen. Heeft iemand hier ervaring mee + wat moet ik hiermee

quote:

Op maandag 19 juli 2010 20:36 schreef Givenchi3 het volgende:
Hi lieve lezers

Hier mijn verhaal. Ik heb sinds kort last van paniek aanvallen en depressieve gedachtes. Het is allemaal begonnen in april / mei van dit jaar. Ik ben een man ( jongen ) van 22. Ben bezig met afstuderen ( HBO ) en heb hiervoor nooit ergens last van gehad. Ik studeer af bij mijn vader. Ik heb altijd gezegd dat ik het bedrijf wou overnemen van mijn vader. Ik merkte tijdens mijn afstuderen dat ik een angst begon te creëren en dat ik niet meer in het bedrijf wil werken. Dit uitte zich in dat ik niks meer aan mijn afstuderen ging doen. Eind april heb ik er een extra bijbaantje bijgenomen en sindsdien is het bergafwaarts gegaan met mij. Ik kom hier echt met tegenzin en heb hier niks te doen waardoor ik alle tijd heb om na te denken en te piekeren. Ik ben bang geworden voor de toekomst en ben bang voor alles wat hiermee te maken heeft. Zo ben ik bang dat ik niet kan afstuderen eind augustus. Er is een stemmetje in mijn hoofd die zegt dat ik het niet kan. Stel bijvoorbeeld ik kan afstuderen dan zegt het stemmetje in mijn hoofd: je kan geen baan vinden en al vind je een baan dan verpest je het voor jezelf, je kan niks meer wat je op school hebt geleerd en je krijgt een baan onder je niveau, slecht inkomen etc. Hierdoor ben ik erg bang geworden dat ik niet meer aan mijn verwachtingen kan voldoen. Mijn zelfvertrouwen is echt onder het 0 punt inmiddels. Op het moment heb ik een rare tik ontwikkeld dat ik geen geld meer wil uitgeven. Op sociaal niveau onttrek ik mij liever ook aan alles, want ja dit kost geld en ik voel me toch klote, dus waarom zou ik daar gaan doen alsof ik me goed voel. Ik ben inmiddels al 2 jaar vrijgezel en mis heel erg de liefde van een vriendin. Het probleem van mij is dat ik alles afkap en mijzelf wil beschermen. Ik ben bang dat als mijn vriendin achter mijn problemen komt dat ze het toch weer uit maakt. Bijvoorbeeld nu ook weer. Ben een meid tegengekomen die mij wel ziet zitten en ik haar ook wel, maar toch doe ik niks met haar ( ga niet op date en doe geen best om haar beter te leren kennen) uit zelfbescherming. Ik wil ook zo graag uit huis, maar ben verschrikkelijk bang dat ik ook hierin ga falen. BAH. Sinds kort ben ik in therapie bij een psychologe maar hier voel ik me niet beter door. Moet leren realistisch na te denken o.i.d. Voor de info, mijn moeder heeft ook erg veel last van depressieve gevoelens. Nou dit was het voor even, heb even alles opgeschreven wat in mij opkwam, maar weet zeker dat er straks nog meer dingen in mij opkomen. Heeft iemand hier ervaring mee + wat moet ik hiermee

Allereerst, wat goed dat je hier je verhaal neerschrijft. Het delen met mensen (ook al ken je ze niet) kan al een beetje opluchting geven.

Bepaalde dingen uit jouw verhaal herken ik wel. Begin april (ongeveer) is bij mij een depressie geconstateerd door de psycholoog. Enkele weken daarna ben ik gestart met het slikken van antidepressiva. Die dosis heb ik stapje voor stapje opgebouwd, maar de depressie is zeker nog niet weg.

Maargoed, terugkomend op jouw verhaal..

Ik maak uit je verhaal op dat je veel dingen voor de toekomst negatief inziet. Het afstuderen gaat je niet lukken, een eventuele vriendin zal een relatie niet zien zitten, een leuke baan vinden zal niet gaan lukken.

Ik denk dat het belangrijk is om niet alleen te kijken naar dingen die in jouw ogen niet (gaan) lukken, maar ook dingen die op dit moment wel goed gaan. Het is belangrijk om vooral te kijken naar het nu en niet teveel naar de toekomst (hoewel ik uit eigen ervaring weet dat dat superlastig is).

Verder is het misschien behulpzaam om te kijken hoe reeel je gedachten zijn. Hoe reeel is het dat jij straks met je HBO-diploma geen leuke baan gaat vinden? Hoe reeel is het dat het afstuderen never-nooit meer gaat lukken.

Mijn depressie is ook tot uiting gekomen tijdens het afstuderen (ook HBO) en juist de stuctuur die de studie me nog gaf, hield me op de been. Juist daardoor had ik nog structuur een een doel voor ogen. Inmiddels ben ik afgestudeerd. Ja, en dan nu een baan zoeken. Dat is ook iets waarmee ik zit. Ik leg mezelf op in ieder geval 1 uur per dag te zoeken naar werk. Door mezelf bepaalde 'taken' op te leggen probeer ik voor mezelf een doel voor ogen te houden, en dat valt zeker niet altijd mee, maar probeer in ieder geval elke dag iets voor jezelf te plannen. Boodschappen doen, een stukje fietsen, de hond uitlaten.. net wat voor jou van toepassing is.

Geef in ieder geval niet op. Het schijnt dat een depressie altijd weer over gaat (hoewel ik dat zelf ook niet altijd durf te geloven). En blijf, als je die behoefte hebt, je verhalen gewoon delen met anderen, in je naaste omgeving en/of op FOK!.

Sterkte.

Ik heb het labeltje 'Angststoornis' opgeplakt gekregen..
Vind niet echt dat het terecht is, aangezien ik last heb van ups en downs..Soms kan ik hard gaan huilen omdat ik me gewoon kut voel.
Muziek heeft ook erg invloed erop, mooie liedjes werken erg op mijn emoties. (bij meer mensen zo)

Maargoed ik sta nu al ruim 3 kwart jaar op wachtlijst, alleen moet je volgens mij eerst half dood gaan wil je echt hulp krijgen.
Magnesium pilletjes helpen btw bij depressie, het is geen wondermiddel maar het laat je wel een stuk beter voelen.

Ik word niet goed van bepaalde persoonlijkheden, bijvoorbeeld op waar ik gewerkt heb. Daar was zo'n maatschappelijk werkster(moest ik mee samenwerken), dat was eigenlijk een wolvin in schaapskleren en arrogant ook nog. En dan word ik ontslagen en dan gaan zulke lui gaan maar 'lekker' door, tenminste financieel wel, terwijl ze eigenlijk helemaal niet zo kundig was. Heb gelukkig tijdens mijn werk dat ook terug laten blijken, door bijvoorbeeld terug arrogant te doen en dan stond die toch meteen op de achterste benen, ging mij daarna onderhuids terugpakken. Maar zulk soort figuren verkeren dan toch in een soort machtspositie. Ik probeer het maar zo snel mogelijk te vergeten, maar het vervelende is dat je zulke zuigers met dezelfde trekjes altijd ergens anders wel weer tegenkomt. Ik probeer er maar van te leren en er niet te diep op in te gaan. Dan verdwijnen die nare klachten als sneeuw voor de zon.

De huisarts is met vakantie. Aangezien ik net verhuisd ben en nog niet eerder bij deze huisarts ben geweest vind ik het ook een beetje raar om gelijk naar een vervanger te gaan voor zoiets. Volgende week is hij als het goed is weer terug.

Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg.

Laatst onderworpen aan een ADHD onderzoek. Mijn PB-er van het RIBW raadde mij en aantal maanden geleden al aan weer eens te gaan praten met de psychiater met betrekking tot de medicatie. Dat gesprek is er gekomen, zij is daar zelf ook bij geweest, maar de psychiater wilde niets aan de medicatie veranderen voordat ik een zeer uitgebreide ADHD-vragenlijst had ingevuld. Ik heb die lijst ingevuld, en naar aanleiding daarvan wilde men toch verder onderzoek doen. Dat onderzoek is inmiddels afgerond, and guess what... niets aan de hand (ja, ik heb wat concentratieproblemen, maar er is niet genoeg om een diagnose ADD / ADHD te stellen). Ik had niet anders verwacht. Al dat gezeik weer om niets.
BInnenkort alsnog weer een gesprek met de psychiater dus over de medicatie. Ik ben benieuwd.

quote:

Op zaterdag 24 juli 2010 14:20 schreef Quickie_Butt het volgende:

Heeft iemand hier trouwens ervaring met iets als praatgroepen? Of groepstherapie. Ik merk dat ik een groeiende heb om met gelijkgestemden te praten.

Ja! Daar heb ik heel veel ervaring mee zelfs Maar het kan je echt goed helpen. Groepsgenoten staan vaak ook wat 'dichter bij je' dan bijvoorbeeld een psycholoog. Daarom kun je er veel steun aan hebben. Er worden tips en adviezen uitgewisseld vanuit eigen ervaringen, en ikzelf vind reacties van groepsgenoten op bijvoorbeeld je eigen verhaal of gedrag ook 'geloofwaardiger' dan die van een hulpverlener
Maar mijn ervaring is ook dat je niet te lang in zo'n therapieen moet blijven hangen.

AL heb ik hier al vaker gepost, wil ik het toch weer een keer van me afschrijven.

Halverwege februari/maart 2009 is er bij mij een depressie geconstateerd. Want ik lag de hele dag op bed (zonder te slapen) had nergens zin in, at slecht, voelde me bagger etcetera.

Toen dus medicatie gekregen, ging in eerste instantie ook niet goed, klachten bleven, dus over naar een andere Anti-depressiemiddel. Ging iets beter, kon weer iets meer doen overdag voelde me vaker vrolijk, maar toch gedurende de dag overheerste er een rotgevoel.

Maar om toch door te gaan, heb ik weer wat vrijwilligerswerk opgepakt om toch de nodige afleiding te zoeken. wat me redelijk afging. Omdat het me dus wel redelijk afging heb ik dit uitgebreid op verschillende plaatsen. Maar dit heeft een negatieve uitwerking gehad, want nu voel ik me vaak erg gestressed in zit snel aan mijn max. Maar dit kan ook aan mijn autisme liggen.

Ondertussen heb ik ook een cursus gevolgd om wat meer grip op mijn depressie te krijgen, maar dit heeft meer averechts gewerkt, dan dat het geholpen heeft.

Maar ik heb nu ook wat meer angsten. Zoals vorige week. 's avonds afgesproken om de volgende dag naar mijn vader te gaan, maar ik voelde me die ochtend zo angstig, dat ik afbelde. Een paar dagen later realiseerde ik me dat het de sterfdag van mijn moeder was, dus dat ik gewoon had moeten gaan, met een rotgevoel als gevolg. Ook een bezoek aan de supermarkt is soms erg moeilijk om me er toe te zetten.

Ook vraag ik me af, of het wel nog steeds een depressie is en niet iets anders...

Maar goed gisteren bij de psychiater geweest. Die adviseerde me om minder te gaan werken, als dit niet helpt kijken we verder (eventueel met medicatie) Voor nu dus nog geen verdere stappen en moet ik proberen de dagen door te zien komen..

quote:

Op zaterdag 24 juli 2010 17:14 schreef Quickie_Butt het volgende:

[..]

Wat een naar verhaal .

Het vervelende aan het hele begrip 'depressie' vind ik dat de klachten soms zo breed kunnen zijn en vaag. Dat je zelf vaak niet meer weet of het nu de depressie is of iets van angst, of dat iets bij je karakter hoort.

En de dag door zien te komen is inderdaad vreselijk. Ik herken dat. Ik ben ook elke keer weer blij als het bedtijd is, dan zit er weer een dag op. En de volgende ochtend wakker worden en weten dat je nog de hele dag "moet"

Slaap je wel goed dan?
Ik ben door het slechte slapen soms al enorm moe om 11 uur en ga dan naar bed.
Lig ik "een tijdje wakker" om vervolgens naar de wc te gaan en dan kijk je op de klok...4 uur.. en dan de volgende dag extreem moe zijn etc.
Maarja ik probeer ook gewoon positief te blijven denken, in kansen ed hoe moeilijk dat ook is

quote:

Op zaterdag 24 juli 2010 14:20 schreef Quickie_Butt het volgende:


Heeft iemand hier trouwens ervaring met iets als praatgroepen? Of groepstherapie. Ik merk dat ik een groeiende behoefte heb om met gelijkgestemden te praten.

Ja ik heb ervaring met een gespreksgroep voor jongeren met een depressie. Was erg fijn om elke week met gelijkgestemden te praten, tips uit te wisselen, steun te krijgen enzo Waren 2 therapeuten bij, maar het was voornamelijk een groep voor en door jongeren. Ik heb bijna 1.5 jaar in die groep gezeten, toen ging het wel weer redelijk met me en ben ik gestopt. Maar nu dus weer terug gezakt helaas.

quote:

Op zaterdag 24 juli 2010 17:14 schreef Quickie_Butt het volgende:

[..]

Wat een naar verhaal .

Het vervelende aan het hele begrip 'depressie' vind ik dat de klachten soms zo breed kunnen zijn en vaag. Dat je zelf vaak niet meer weet of het nu de depressie is of iets van angst, of dat iets bij je karakter hoort.

En de dag door zien te komen is inderdaad vreselijk. Ik herken dat. Ik ben ook elke keer weer blij als het bedtijd is, dan zit er weer een dag op. En de volgende ochtend wakker worden en weten dat je nog de hele dag "moet"

Okee, ja ik heb ooit wel een lijst gezien met symptomen, en veel er van heb ik, maar ook weer een aantal niet. En kunnen sommige inderdaad een angststoornis zijn of iets met mijn autisme te maken hebben. Al ik de meeste klachten pas heb vanaf eind/medio 2008/begin 2009. Daarvoor ging het best wel lekker met me.

En dat tegen de dagen op zien is inderdaad erg vervelend..

quote:

Op woensdag 14 juli 2010 11:19 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Ja, als ik een medische verklaring kan krijgen dat ik depressief ben dan kan er wel wat geregeld worden. Maar dan moet ik die dus eerst krijgen. En heb gisteren aan die vrouw van die training gevraagd of zij hem kan invullen, maar zij mag dat niet omdat ik niet in behandeling ben bij haar, maar gewoon een vrijblijvende training volg. Dus ik zal dan eerst onder behandeling moeten zijn van een psycholoog/psychiater voordat ik zo'n medische verklaring kan krijgen. En dan is het nog maar afwachten of DUO het goedkeurt. Want wat ik dan zou willen is een geheel nieuwe prestatiebeurs voor 4 jaar. Of dat ze mn schulden die ik tot nu toe al heb opgebouwd kwijtschelden, dat zou ook veel schelen. Maar dat is dus afwachten of dat allemaal gaat lukken.

Bij mij heeft DUO alles kwijtgescholden. Ben wel in behandeling, dus mijn psycholoog mocht dat wel invullen. Overigens hoef je een eventuele diagnose niet aan DUO op te geven!
Samen met een uittreksel van de huisarts waarin duidelijk stond dat ik al last had van de problematiek voor mijn stufi opraakte (en dat het met school samen hing), plus een verklaring van de decaan dat dit de juiste studie niet was ivm die problematiek. In mijn geval heeft dat dus wel voor gehele kwijtschelding gezorgd. Nieuwe stufi wil ik aan gaan vragen als ik me in heb geschreven voor een nieuwe studie.

Hoop dat het jou ook allemaal lukt

Daar ben ik ook weer even.

Sinds een week of 2 gaat het echt een stuk minder weer. Had een verhoging van de antidepressiva gehad, maar dat leek bijna averechts te werken. De afgelopen dagen had ik echt enorme huilbuien, alsof het gewoon niet meer leek te stoppen.

Ben toen afgelopen vrijdag maar weer naar de huisarts gegaan omdat ik eigenlijk gewoon ten einde raad was. Zij heeft mij nu doorverwezen naar een psychiater. Pfoe.. Dat voelt meteen zo heftig... alsof het echt helemaal mis is, en het nooit meer goed komt.

Merk dat ik nog erg aan het idee moet wennen. Eerst moest ik al toegeven aan het bezoeken van een psycholoog, toen moest ik toegeven aan het slikken van antidepressiva, en nu komt daar de psychiater bij.

Het voelt gewoon zo uitzichtloos... alsof het alleen maar erger wordt.

Ik ben overigens wel benieuwd of er mensen zijn hier met een depressie die eventueel ervaringen hebben met het onder behandeling zijn bij een psycholoog. Ik hoor graag ervaringen.

Bedankt alvast.

quote:

Op zondag 25 juli 2010 12:13 schreef sunmoonstar het volgende:
Daar ben ik ook weer even.

Sinds een week of 2 gaat het echt een stuk minder weer. Had een verhoging van de antidepressiva gehad, maar dat leek bijna averechts te werken. De afgelopen dagen had ik echt enorme huilbuien, alsof het gewoon niet meer leek te stoppen.

Ben toen afgelopen vrijdag maar weer naar de huisarts gegaan omdat ik eigenlijk gewoon ten einde raad was. Zij heeft mij nu doorverwezen naar een psychiater. Pfoe.. Dat voelt meteen zo heftig... alsof het echt helemaal mis is, en het nooit meer goed komt.

Merk dat ik nog erg aan het idee moet wennen. Eerst moest ik al toegeven aan het bezoeken van een psycholoog, toen moest ik toegeven aan het slikken van antidepressiva, en nu komt daar de psychiater bij.

Het voelt gewoon zo uitzichtloos... alsof het alleen maar erger wordt.

Ik ben overigens wel benieuwd of er mensen zijn hier met een depressie die eventueel ervaringen hebben met het onder behandeling zijn bij een psycholoog. Ik hoor graag ervaringen.

Bedankt alvast.

Ik ben pas net onder behandeling. Maar voel me niet echt serieus genomen. Ik ga snel op zoek naar een andere

quote:

Op zondag 25 juli 2010 12:45 schreef Givenchi3 het volgende:

[..]

Ik ben pas net onder behandeling. Maar voel me niet echt serieus genomen. Ik ga snel op zoek naar een andere

Dat gebeurt vaak.. ik sta al ruim eenj aar op de wachtlijst en ik hoor gewoon niks.. er was als het goed is spoed bij geschreven maar ik merk weinig spoed.

Ik heb ook contact met een psycholoog. Is ook een tijdje een psychiater geweest, dit bevalt me veel beter

Maar ik moet wel zeggen dat ik me soms ongelukkiger voel NA het gesprek dan ervoor, maar het is heel wisselend.

vorig jaar werd ik met een angststoornis/adhd door de ha doorverwezen naar een psychiater.
anderhalve maand later kon ik bij een psychiater terecht. die schreef Lexapro 10mg voor.
die vond dat ik geen adhd had.
twee weken later begonnen dagbehandeling PAAZ, drie korte dagen in de week.
allerlei groepstherapieën: creative therapie, activteiten therapie, cognitieve therapie, sociale vaardigheden, muziek therapie.
na anderhalve week werd ik psychotisch. blijkt dat ik (veel) mensen om me heen niet aankan.
dus van die dagbehandeling afgehaald. elke week een gesprek met spv-er. elke maand met psychiater.
nu is dat teruggebouwd tot elke 3 weken spv-er en elke 2 maanden psychiater.
ben nog steeds angstig/paniekerig maar het gaat steeds beter.

quote:

Op zondag 25 juli 2010 15:02 schreef Quickie_Butt het volgende:
Nog even een vraag over die groepstherapie: waar volgden jullie die? En hebben jullie je daarvoor zelf aangemeld? Of was dat op advies van huisarts of psych? Heb je er een doorverwijzing voor nodig?

En hoe gaan die gesprekken? Wordt het duidelijk gestuurd door een hulpverlener? Is er een thema? Of vertelt ieder gewoon wat ie wil?

ik heb bij riagg 2 jaar groepstherapie gehad. ben daar via een psych gekomen waar ik voor mn werk was geweest en die verwees me naar een andere psych en die verwees met door naar een specifieke psych van riagg en zo kwam ik daar dus terecht. wachttijd voor intake was 3 weken, en wachtttijd voor de groep een maandje of 4 maar tussendoor had ik nog afentoe wat gesprekken met hem.
Ik had zelf niet zoveel aan de groep maar anderen weer wel, dus als je zelf denk dat je er behoefte aan hebt zou ik het gewoon proberen. probeer je via je huisarts te laten doorverwijzen ofzo.
de gesprekken gingen over wie er dan ook maar wat inbracht. bij ons zorgde de psych die het begeleidde dat bijna elke keer iedereen wel even aan het woord kwam (soms maar 3 minuten hoor) maar het schijnt ook te gebeuren dat bijv 2 mensen spreektijd krijgen en dat dan de sessies over die 2 mensen gaan.

Even ook hier weer een upate over mij: ik ben al heel mn leven afentoe depressief, slik al bijna 2 jaar antidepressiva. Dat werkt wel aardig. Weet sinds ruim een half jaar dat ik ook ADHD heb, daar slik ik ook medicijnen voor, en nu gaat het al een tijd best goed.
Heb een paar maanden geleden geprobeerd de AD's wat te minderen maar werd meteen depressief enzo dus weer terug naar de oude dosis. Gaat nu weer supergoed. heb afgelopen week vrij gehad van mn werk, normaal doe ik in zo'n week niks dan slapen en lammen, en heb nu gewoon lekker in mn huis gerommeld, opgeruimd, leuke dingen gedaan, gesport. Allemaal supertof! volgens mij voor t eerst in mn leven eigenlijk dat t zo gaat. (wel confronterend om dan terugkijkend te zien dat het blijkbaar 35 jaar best wel klote ging, maar ja, nu gaat het goed en dat is voor mij het belangrijkste!)

Qua studie: Klote dat jullie daarmee zitten! Ik hoop dat het lukt om extra tijd te krijgen. Ik heb door depressies enzo ook erg lang over mn studie gedaan (8 jaar) maar bij mij was na 5 jaar de studiebeurs gewoon op en heb de rest betaald met lenen en werken. Heb nu wel een grote schuld, maar omdat die eerste 5 jaar gewoon een gift was toendertijd, kon ik zelf op elk moment zien wat de schuld was en kon dan gewoon stoppen en dan alleen het geleende deel terugbetalen.

Ik weet niet of dat kan gezien de stufi maar kan het anders zin hebben om 1 of 2 jaar te gaan werken, daar leer je ook weer enorm veel van, ook over wat je kan en wat je wil, en dan is het studeren daarna misschien gemakkelijker?

quote:

Op zondag 25 juli 2010 16:08 schreef Caesu het volgende:
vorig jaar werd ik met een angststoornis/adhd door de ha doorverwezen naar een psychiater.
anderhalve maand later kon ik bij een psychiater terecht. die schreef Lexapro 10mg voor.
die vond dat ik geen adhd had.
twee weken later begonnen dagbehandeling PAAZ, drie korte dagen in de week.
allerlei groepstherapieën: creative therapie, activteiten therapie, cognitieve therapie, sociale vaardigheden, muziek therapie.
na anderhalve week werd ik psychotisch. blijkt dat ik (veel) mensen om me heen niet aankan.
dus van die dagbehandeling afgehaald. elke week een gesprek met spv-er. elke maand met psychiater.
nu is dat teruggebouwd tot elke 3 weken spv-er en elke 2 maanden psychiater.
ben nog steeds angstig/paniekerig maar het gaat steeds beter.

Lijkt me een vervelende situatie, maar fijn dat het de goede kant met je op gaat

Als ik mij in sociale situaties begeef (vooral in stress situaties), pas ik soms 'trucs' toe om de soms angstklachten weg te krijgen, dus bijvoorbeeld een beetje handelen en zeggen wat een ander persoon (bijvoorbeeld een persoon die ik ken, of een leraar uit het verleden) zou zeggen in die situatie, (als ik dat doe kom ik veel beter uit de verf en voel ik mij goed). Niet letterlijk maar een beetje in die trant. Een psycholoog heeft mij tijdens een gesprek dat geadviseerd, dat was tijdens het gesprek zo uitgekomen dat ik dat deed. En die adviseerde toen dat ik trucs moest leren. Passen meer mensen deze trucs toe ?

quote:

Op zondag 25 juli 2010 10:23 schreef VixenFromHell het volgende:

[..]

Bij mij heeft DUO alles kwijtgescholden. Ben wel in behandeling, dus mijn psycholoog mocht dat wel invullen. Overigens hoef je een eventuele diagnose niet aan DUO op te geven!
Samen met een uittreksel van de huisarts waarin duidelijk stond dat ik al last had van de problematiek voor mijn stufi opraakte (en dat het met school samen hing), plus een verklaring van de decaan dat dit de juiste studie niet was ivm die problematiek. In mijn geval heeft dat dus wel voor gehele kwijtschelding gezorgd. Nieuwe stufi wil ik aan gaan vragen als ik me in heb geschreven voor een nieuwe studie.

Hoop dat het jou ook allemaal lukt

Dank je wel en ik hoop het ook dat het bij mij lukt Wel fijn dat het bij jou al gelukt is, dat geeft een hoop rust lijkt me

quote:

Op zondag 25 juli 2010 15:00 schreef Quickie_Butt het volgende:
Hoe gaat jullie omgeving ermee om? Ik merk dat ik voor mijn omgeving zo geleidelijk aan verdomd lastig begin te worden met al die stemmingswisselingen en wanhopige buien af en toe. Ook mijn ouders weten het af en toe niet meer. Het lijkt me voor hen ook vervelend trouwens. Ik heb wel 1 heel goede vriendin die me echt geweldig steunt, maar zij heeft ook een geschiedenis van psychische problemen en begrijpt me daarom ook stukken beter

Eigenlijk weet alleen mijn vriend, met wie ik samenwoon, en 1 vriendin van mijn depressie af. Vooral mijn vriend heeft er natuurlijk veel "last" van, als ik nergens zin in heb, huilbuien heb, me ontzettend kut voel, negatieve gedachten heb enzovoort. Hij is hartstikke nuchter en begrijpt niet helemaal hoe het voelt om depressief te zijn. Dat is voor een buitenstaander natuurlijk ook erg lastig om te begrijpen. Hij steunt me gelukkig wel en hij vindt het wel goed dat ik hulp zoek enzo, maar er echt over praten doe ik met die vriendin van me, die zelf ook weet hoe het is om depressief te zijn. Verder zie ik mijn vrienden niet zo vaak, aangezien ze door het hele land wonen. Dus als ik me dan een dagje beter in mn vel voel zitten dan spreek ik met ze af. Ze weten wel dat ik soms niet helemaal lekker in mn vel zit, maar dat ik echt depressief ben dat weten ze niet echt.

quote:

Op zondag 25 juli 2010 15:02 schreef Quickie_Butt het volgende:
Nog even een vraag over die groepstherapie: waar volgden jullie die? En hebben jullie je daarvoor zelf aangemeld? Of was dat op advies van huisarts of psych? Heb je er een doorverwijzing voor nodig?

En hoe gaan die gesprekken? Wordt het duidelijk gestuurd door een hulpverlener? Is er een thema? Of vertelt ieder gewoon wat ie wil?

Ik heb hem bij Dimence gehad, na verwijzing van de huisarts. Eerst kreeg ik een intakegesprek met 1 van de behandelaars die de groep leidde. Het was een groep van 6-8 jongeren tussen de 16 en 23 jaar. Er waren 2 behandelaars ( een man en een vrouw) Er was niet echt een vaste structuur of een bepaald thema, iedereen vertelde gewoon wat hij kwijt wilde en daar werd dan op ingegaan. Er werd wel goed in de gaten gehouden of iedereen een beetje eerlijk verdeeld aan de beurt kwam. Maar het kon dus wel eens zijn dat de ene keer minder aandacht voor jou was dan een andere keer. Maar ik vond het wel fijn, omdat je aan de ervaringen en steun van anderen ook heel veel kunt hebben. Het was wel zo dat de behandelaars zich een beetje op de achtergrond hielden, het waren vooral de jongeren die met elkaar spraken en af en toe ging een behandelaar ergens dieper op in.

dat is toch verslavend en je hebt steeds meer ervan nodig?
maar ja, je hebt rust dat is wel fijn.

quote:

Op maandag 26 juli 2010 18:41 schreef Caesu het volgende:
dat is toch verslavend en je hebt steeds meer ervan nodig?
maar ja, je hebt rust dat is wel fijn.

Wat een kutreactie zeg

De angstremmende werking blijft trouwens daar bouw je niet echt een tolerantie mee op.

quote:

Op maandag 26 juli 2010 19:17 schreef ScarFace- het volgende:

[..]

Wat een kutreactie zeg

hoezo?

quote:

Op maandag 26 juli 2010 19:23 schreef Caesu het volgende:

[..]

hoezo?

Er word te pas en te onpas van bepaalde medicatie gezegd dat het verslavend is.
Bij medicatie waar het onwaarschijnlijker is, maar aan een kleinere doelgroep word voorgeschreven, bijvoorbeeld, puur om die doelgroep te helpen natuurlijk.
Maar ja al met al heeft niet slapen of zulk soort klachten ook wel een nare werking op je.

Vond de reactie van Caesu wel begrijpelijk. Ikzelf kan helemaal niet met 'pams omgaan, zouden na een week al op zijn en 'k zou me daarna nog veel erger voelen. Maar als dat voor iedereen zou gelden werden ze niet voorgeschreven...

Morgen intake bij poli psychiatrie... Heb 8 wk geleden ook intake gehad bij het riagg, maar die hebben een Wachtlijst, en als je dan belt en vraagt of het mogelijk is om mss een urgentie te regelen, word je afgesnauwd dat het toch allemaal niet zo gaat. dus nu naar een academisch zkh, kijken of ze me daar wel kunnen helpen.

ben alleen een beetje bang voor de conclusie ik wil echt geen AD. (heb ik zo mn redenen voor, ga ik niet op internet posten) ze kunnen me niet dwingen, toch?

quote:

Op maandag 26 juli 2010 20:45 schreef DaviniaHR het volgende:
Morgen intake bij poli psychiatrie... Heb 8 wk geleden ook intake gehad bij het riagg, maar die hebben een Wachtlijst, en als je dan belt en vraagt of het mogelijk is om mss een urgentie te regelen, word je afgesnauwd dat het toch allemaal niet zo gaat. dus nu naar een academisch zkh, kijken of ze me daar wel kunnen helpen.

ben alleen een beetje bang voor de conclusie ik wil echt geen AD. (heb ik zo mn redenen voor, ga ik niet op internet posten) ze kunnen me niet dwingen, toch?

Dwingen kunnen ze niet, lijkt me sowieso waarschijnlijker dat ze eerst met atypische antipsychotica beginnen. Kunnen ze na een paar dagen enkele oorzaken uitsluiten. Maar als je depressief bent zijn er weinig andere middelen. Depressie kan veel oorzaken hebben, dat je er al twee maand achteraan gaat zegt iets, maar ofwel weet je waarom je je slecht voelt, en dan ligt de oplossing ook daarin, of je weet het niet en dan is het zoeken en meestal is er geen aanduidbare oorzaak en is de aangewezen behandeling AD's.

Maar dat is mijn theorie...

quote:

Op maandag 26 juli 2010 20:07 schreef Quickie_Butt het volgende:
Ja het is verslavend en daarom is het ook enkel voor de komende weken. Ik ga er verantwoord mee om en dat weet mijn psych ook.

Het is puur even als overbruggingsperiode nu ik van de AD af ben. Als het na een maand nog steeds kut met peren is krijg ik een ander AD voorgeschreven.

Fijn dat je even een tijdje een wat makkelijker leventje hebt!