Depressie & Angst #1

Helaas kan ik hier ook een tvp neerzetten.

Ik ben ook alweer een jaar aan het sukkelen met mezelf. Afwisselend met goede en hele slechte periodes, een tijdje was het echt living on the edge. Ik ben depressief geworden en niemand krijgt eruit waarom. Lekker vaag weer!

Gelukkig gaat het nu weer steeds beter en binnenkort wat testen op AD(H)D.

Sterkte en succes allemaal in ieder geval. Psychische problemen zijn gewoon echt niet relaxed. Je weet niet wanneer het over is en mensen vinden het gewoon heel moeilijk te begrijpen, wat ook logisch is. Want aan de buitenkant is er niks te zien!

Jullie hebben vast ook al vaak gedacht: 'Had ik maar een been gebroken!'

[ Bericht 33% gewijzigd door Twizu op 03-01-2010 12:07:25 ]

Deze link hoort absoluut in dit topic thuis:

Teveel nadenken - Kracht van het nu #3

Dit topic bevat informatie over hoe ons denken ons beinvloedt en hoe het kan leiden tot depressie en angststoornissen.

ook maar een tvp

Dagbehandelingen en medicijnen... no offence, maar denk HEEL goed na voor je daarin duikt.

Ik spreek uit ervaring, het kan enorm lang duren voor je er vrij van bent, omdat die mensen niet denken in termen zoals jij en ik. Je bent pas beter als zij dat zeggen. Als dat 10 jaar duurt met alle pillen van dien, zo be it... voor hen niet boeiend als dat dan je toekomstplannen om zeep helpt, je was immers 'in behandeling'.

Ik houd nu op, anders verval ik teveel in klagen over onze door big pharma gesponsorde hulpverlening. _Oops!

[ Bericht 0% gewijzigd door emmerhoofd op 03-01-2010 02:05:59 ]

Helaas kan ik me hier inderdaad ook bij aansluiten
TS ik heb ongeveer dezelfde klachten als jou en bij mij is het nu zo erg dat ik de deur niet meer uitdurf en ik ook niemand meer zie overdag omdat ik anders heftige paniek aanvallen krijg.
Ik ben nu in behandeling 1x per week ga ik naar een pschygoloog en gebruik AD Citalopram 20mg

Alleen ik heb een vraagje wat houd dagbehandeling in het ziekenhuis ongeveer in?

Ik zet hier denk ik ook maar een TVP. Ik ben nu eindelijk uit de shit, en heb soms nog terugvallen..

quote:

Op zondag 3 januari 2010 01:59 schreef emmerhoofd het volgende:
Dagbehandelingen en medicijnen... no offence, maar denk HEEL goed na voor je daarin duikt.

Ik spreek uit ervaring, het kan enorm lang duren voor je er vrij van bent, omdat die mensen niet denken in termen zoals jij en ik. Je bent pas beter als zij dat zeggen. Als dat 10 jaar duurt met alle pillen van dien, zo be it... voor hen niet boeiend als dat dan je toekomstplannen om zeep helpt, je was immers 'in behandeling'.

Ik houd nu op, anders verval ik teveel in klagen over onze door big pharma gesponsorde hulpverlening. _Oops!

Dat is ook één van mijn dilemma's! Wíe bepaalt wanneer je geestelijk gezond bent? Wat kun je daarná nog van je leven maken?

Toegegeven, mijn denkwijze strookt niet met het gemiddelde, maar is dat zo raar? Ik vind het erger te zien dat veel mensen zich wél, graag zelfs, aanpassen aan deze zieke maatschappij, zonder moeite of juist met zware medicatie. Bayer en consorten lachen in hun vuistje, deze kapitalistische maatschappij is ingericht om mensen ontevreden te laten zijn met zichzelf en hun leven, opdat wij blijven consumeren, en blijkt het consumeren niet voldoende? Dan is er iets mis met je, neem een pil, toe, nog eentje, zie je wel, je voelt je al beter. De neon-reclames hebben ons allemaal zo murw gemaakt dat we liever onze eigen gemoedstoestand aanpassen met dubieuze pillen dan dat we de maatschappij eens grondig op de schop nemen.

Don't get me wrong, ik ben al jááren af en aan depressief, ze noemen mij vanaf mijn 16e al borderliner en ik zou mijn hele leven die pillen moeten slikken. Anderhalf jaar gedaan. Anderhalf jaar mijn emoties onderdrukt, terwijl ze er nog steeds waren. Anderhalf jaar mezelf kwijt geweest, omdat de maatschappij niet op mensen als ik zit te wachten. Resultaat: Tijdens een inzinking auto te pletter gereden. Toch maar weer proberen zélf met mijn emoties om te gaan.

Ik ga hier even meelurken (en wie weet ook wat meeposten).

Depressies en angsten zitten namelijk zo ongeveer bij mij in de familie. Mijn moeder is manisch depressief en heeft straatvrees. Die is heel wat jaren jaren bezig en heeft (jaren gelden) zelfs een half jaar doorgebracht in een soort van open inrichting. De afgelopen maanden gaat het weer steeds wat beter. Met mijn zus gaat het de laatste tijd ook niet zo best op mentaal gebied (zit voor een deel in de ziektewet) en ik heb ook zo m'n portie gehad. Voor m'n gevoel heb ik namelijk een jaar of 6 geleden tegen een depressie aangezeten en ik zit met een aantal angsten. Alhoewel mijn moeder en zus onder behandeling zijn/waren, is het bij mij (nog) niet zover en kan ik redelijk functioneren. Ik heb er wel last van, maar ik kan het redelijk verbergen voor de buitenwereld.

vaak gaat depressie en angst toch samen?

quote:

Op zondag 3 januari 2010 13:50 schreef Semoi het volgende:
Ik heb er wel last van, maar ik kan het redelijk verbergen voor de buitenwereld.

Niet doen.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 11:46 schreef Evienne het volgende:

[..]

Dat is ook één van mijn dilemma's! Wíe bepaalt wanneer je geestelijk gezond bent? Wat kun je daarná nog van je leven maken?

Toegegeven, mijn denkwijze strookt niet met het gemiddelde, maar is dat zo raar? Ik vind het erger te zien dat veel mensen zich wél, graag zelfs, aanpassen aan deze zieke maatschappij, zonder moeite of juist met zware medicatie. Bayer en consorten lachen in hun vuistje, deze kapitalistische maatschappij is ingericht om mensen ontevreden te laten zijn met zichzelf en hun leven, opdat wij blijven consumeren, en blijkt het consumeren niet voldoende? Dan is er iets mis met je, neem een pil, toe, nog eentje, zie je wel, je voelt je al beter. De neon-reclames hebben ons allemaal zo murw gemaakt dat we liever onze eigen gemoedstoestand aanpassen met dubieuze pillen dan dat we de maatschappij eens grondig op de schop nemen.

Don't get me wrong, ik ben al jááren af en aan depressief, ze noemen mij vanaf mijn 16e al borderliner en ik zou mijn hele leven die pillen moeten slikken. Anderhalf jaar gedaan. Anderhalf jaar mijn emoties onderdrukt, terwijl ze er nog steeds waren. Anderhalf jaar mezelf kwijt geweest, omdat de maatschappij niet op mensen als ik zit te wachten. Resultaat: Tijdens een inzinking auto te pletter gereden. Toch maar weer proberen zélf met mijn emoties om te gaan.

het zou prettig zijn als je je wat genuanceerder zou uiten....
er is hoe dan ook een verschil tussen gedwongen behandeling en behandeling waar iemand zelf voor kiest, en vaak zelf ook kritisch mee meedenkt. Breng aub een beetje respect op voor de mensen die ervoor kiezen wel medicatie te gebruiken. De een heeft er baat bij, de ander niet. En zo is het gewoon, of de fabrikanten er nou om lachen of niet!

En nu even mijn eigen ongenuanceerde mening: ik word echt schijtziek van mensen die zich zodanig negatief uiten over de psychiatrie dat ik aan mezelf ga twijfelen. De beslissing om medicijnen te gebruiken zelf was al moeilijk genoeg en ik vind het prima als mensen er vragen bij stellen, maar dit soort tirades irriteert me echt enorm. En daarbij: volgens mij is er al een topic voor die discussie die jij en nog iemand hier in het topic beginnen.

Goed verder even over mezelf: depressies: al een paar keer, sinds ruim een jaar aan de AD (lexapro). Angstklachten heb ik niet zo heel sterk maar wel in lichte mate. Met de AD heb ik daar stukken minder last van (zie niet overal tegen op en zie minder beren op de weg) en mn winterdepressie is verdwenen.
verder sinds kort ivm AD(H)D ook concerta en ritalin.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 01:20 schreef Twizu het volgende:
Helaas kan ik hier ook een tvp neerzetten.

Ik ben ook alweer een jaar aan het sukkelen met mezelf. Afwisselend met goede en hele slechte periodes, een tijdje was het echt living on the edge. Ik ben depressief geworden en niemand krijgt eruit waarom. Lekker vaag weer!

Gelukkig gaat het nu weer steeds beter en binnenkort wat testen op AD(H)D.

Sterkte en succes allemaal in ieder geval. Psychische problemen zijn gewoon echt niet relaxed. Je weet niet wanneer het over is en mensen vinden het gewoon heel moeilijk te begrijpen, wat ook logisch is. Want aan de buitenkant is er niks te zien!

Jullie hebben vast ook al vaak gedacht: 'Had ik maar een been gebroken!'

Ehhh ja is idd kut en je kan het aan niemand uitleggen inderdaad. Zeker als je niet weet waardoor het komt. dat had ik dus ook. Geen idee waarom ik steeds depressief werd en dingen niet lukten. Ben er dus nu achter dat het zeer waarschijnlijk door AD(H)D komt, heb medicijnen en nou gaat het beter. (lijkt het, even afwachten of dat over een jaar nog zo is).
Ik hoop dat jij ook snel wat meer weet over de oorzaken, is wel zo prettig!

quote:

Op zondag 3 januari 2010 01:59 schreef emmerhoofd het volgende:
Dagbehandelingen en medicijnen... no offence, maar denk HEEL goed na voor je daarin duikt.

Ik spreek uit ervaring, het kan enorm lang duren voor je er vrij van bent, omdat die mensen niet denken in termen zoals jij en ik. Je bent pas beter als zij dat zeggen. Als dat 10 jaar duurt met alle pillen van dien, zo be it... voor hen niet boeiend als dat dan je toekomstplannen om zeep helpt, je was immers 'in behandeling'.

Ik houd nu op, anders verval ik teveel in klagen over onze door big pharma gesponsorde hulpverlening. _Oops!

Ik spreek ook uit ervaring en ik weet zeker dat ik zonder AD al lang aan een boom gebungeld zou hebben, of achter de geraniums een langzame, eenzame dood gestorven zou zijn.
ZIJ bepalen niet, ZIJ ondersteunen. Psychiatrie is een hulpmiddel, maar geen oplossing. Zolang je niet bereid bent zelf iets te doen of je kritisch op te stellen naar de behandelaar, dan nemen ZIJ het heft in handen.
Ik ben vanaf mijn 8ste al depressief en heb sinds mijn 19de een angststoornis. Ik had ervoor kunnen kiezen om niets te doen, om de psychiatrie en de pillen links te laten liggen, maar dan was ik nu ongetwijfeld dood geweest. Sommige mensen hebben het lef om wel de psychiatrie in te gaan, sommige mensen hebben het lef om wel een pilletje te slikken, hoe zwaar het ook is, want dan moet je toegeven dat je ziek bent.
Mensen die argwanend tegenover de pharmacie en psychiatrie staan, zouden misschien zelf eens een pilletje moeten gebruiken... om hen van die wanen af te helpen!

quote:

Op zondag 3 januari 2010 11:46 schreef Evienne het volgende:

[..]

Dat is ook één van mijn dilemma's! Wíe bepaalt wanneer je geestelijk gezond bent? Wat kun je daarná nog van je leven maken?

Toegegeven, mijn denkwijze strookt niet met het gemiddelde, maar is dat zo raar? Ik vind het erger te zien dat veel mensen zich wél, graag zelfs, aanpassen aan deze zieke maatschappij, zonder moeite of juist met zware medicatie.

“It is no measure of health to be well adjusted to a profoundly sick society.” - J. Krishnamurti

quote:

Op zondag 3 januari 2010 15:21 schreef Murmeli het volgende:

[..]

het zou prettig zijn als je je wat genuanceerder zou uiten....
er is hoe dan ook een verschil tussen gedwongen behandeling en behandeling waar iemand zelf voor kiest, en vaak zelf ook kritisch mee meedenkt. Breng aub een beetje respect op voor de mensen die ervoor kiezen wel medicatie te gebruiken. De een heeft er baat bij, de ander niet. En zo is het gewoon, of de fabrikanten er nou om lachen of niet!

En nu even mijn eigen ongenuanceerde mening: ik word echt schijtziek van mensen die zich zodanig negatief uiten over de psychiatrie dat ik aan mezelf ga twijfelen. De beslissing om medicijnen te gebruiken zelf was al moeilijk genoeg en ik vind het prima als mensen er vragen bij stellen, maar dit soort tirades irriteert me echt enorm. En daarbij: volgens mij is er al een topic voor die discussie die jij en nog iemand hier in het topic beginnen.

Goed verder even over mezelf: depressies: al een paar keer, sinds ruim een jaar aan de AD (lexapro). Angstklachten heb ik niet zo heel sterk maar wel in lichte mate. Met de AD heb ik daar stukken minder last van (zie niet overal tegen op en zie minder beren op de weg) en mn winterdepressie is verdwenen.
verder sinds kort ivm AD(H)D ook concerta en ritalin.

Denk je dat ik het niet moeilijk heb gehad om met antidepri's te beginnen? Laat staan ermee te stoppen? Het is nou eenmaal controversiële materie, zul je wel gemerkt hebben na een jaar gebruikt te hebben, ik snap derhalve niet goed waarom je je zo aangevallen voelt. Als het voor jou werkt, en vele anderen, is dat toch OK? Voor mij werkte het niet, zelfs averechts, en daarin ben ik ook zéker niet de enige, en daarin mag ik toch ook mijn mening ventileren?


Wat ik graag wil weten van jullie, want ik lees dat er meer (deels) in de ziektewet zitten... Wat doen jullie met al die tijd, wat zorgt er voor dat je niet verder afglijdt in een negatieve spiraal?

quote:

Op zondag 3 januari 2010 15:59 schreef Probably_on_pcp het volgende:

[..]

“It is no measure of health to be well adjusted to a profoundly sick society.” - J. Krishnamurti

quote:

Op zondag 3 januari 2010 16:08 schreef Evienne het volgende:

[..]

Denk je dat ik het niet moeilijk heb gehad om met antidepri's te beginnen? Laat staan ermee te stoppen? Het is nou eenmaal controversiële materie, zul je wel gemerkt hebben na een jaar gebruikt te hebben, ik snap derhalve niet goed waarom je je zo aangevallen voelt. Als het voor jou werkt, en vele anderen, is dat toch OK? Voor mij werkte het niet, zelfs averechts, en daarin ben ik ook zéker niet de enige, en daarin mag ik toch ook mijn mening ventileren?


Wat ik graag wil weten van jullie, want ik lees dat er meer (deels) in de ziektewet zitten... Wat doen jullie met al die tijd, wat zorgt er voor dat je niet verder afglijdt in een negatieve spiraal?

quote:

Op zondag 3 januari 2010 11:46 schreef Evienne het volgende:

[..]

Bayer en consorten lachen in hun vuistje, deze kapitalistische maatschappij is ingericht om mensen ontevreden te laten zijn met zichzelf en hun leven, opdat wij blijven consumeren, en blijkt het consumeren niet voldoende? Dan is er iets mis met je, neem een pil, toe, nog eentje, zie je wel, je voelt je al beter.

ik vind dit nogal neerbuigend naar de mensen die wel beslissen om voor medicijnen te gaan. het suggereert imo dat de mensen die wel pillen nemen en zich dan beter voelen zich voor de gek laten houden door bayer en consorten.
Vandaar dat ik me aangevallen voel.
En zeker mag je je mening ventileren, als je een slechte ervaring hebt gehad ermee, dan is dat harstikke naar voor je en dat heeft wat mij betreft evenveel ruimte in dit en andere topics als de positieve ervaringen van anderen. maar dat stukje wat ik hierboven quote van je, vond ik niet gewoon je mening geven, dat is imo mensen kwetsen.

Wat betreft je vraag over de ziektewet: ik ben er nu weer bijna uit, maar toen ik grotendeels thuis zat deed ik vooral niks. of in ieder geval weinig. Maargoed, ik zat wel 4 dagen per week een paar uur per dag op mn werk dus afglijden kon niet. mn manager hield ook in de gaten dat ik op tijd kwam (10 uur, dus niet al te vroeg zodat ik wel kon slapen). Dat was erg fijn zo

quote:

Op zondag 3 januari 2010 16:23 schreef Murmeli het volgende:

[..]

ervaringen van anderen. maar dat stukje wat ik hierboven quote van je, vond ik niet gewoon je mening geven, dat is imo mensen kwetsen.

Zij kwetst mensen niet met haar post, mensen laten zichzelf kwetsen door haar post.

Ik vraag me af of jij en anderen die in therapie zijn geweest ook tijdens die therapie hebben geleerd hoe de mechaniek van psychologie op basisniveau in elkaar zit?

Hoe overtuigingen gevormd worden, hoe overtuigingen een bril of filter vormen waardoor jij de werkelijkheid op een bepaalde manier ervaart, dat er een overtuigingspiramide is, enz.?

quote:

Op zondag 3 januari 2010 16:28 schreef Probably_on_pcp het volgende:

[..]

Zij kwetst mensen niet met haar post, mensen laten zichzelf kwetsen door haar post.

Ik vraag me af of jij en anderen die in therapie zijn geweest ook tijdens die therapie hebben geleerd hoe de mechaniek van psychologie op basisniveau in elkaar zit?

Hoe overtuigingen gevormd worden, hoe overtuigingen een bril of filter vormen waardoor jij de werkelijkheid op een bepaalde manier ervaart, dat er een overtuigingspiramide is, enz.?

ja die bladiebla ken ik allemaal wel. en klopt, je laat jezelf kwetsen dat klopt. Dat neemt niet weg dat haar post gewoon niet respectvol is naar anderen.
enne over met een bepaalde bril naar de wereld kijken: heeft zij werkelijk mensen van bayer hard zien lachen dan? DAT noem ik pas de werkelijkheid met een bril of filter waarnemen!

maargoed, met deze hele zinloze discussie vergallen we het topic. dus wat mij betreft einde discussie, of verder via PM oid

quote:

Op zondag 3 januari 2010 16:23 schreef Murmeli het volgende:

[..]


[..]

ik vind dit nogal neerbuigend naar de mensen die wel beslissen om voor medicijnen te gaan. het suggereert imo dat de mensen die wel pillen nemen en zich dan beter voelen zich voor de gek laten houden door bayer en consorten.
Vandaar dat ik me aangevallen voel.
En zeker mag je je mening ventileren, als je een slechte ervaring hebt gehad ermee, dan is dat harstikke naar voor je en dat heeft wat mij betreft evenveel ruimte in dit en andere topics als de positieve ervaringen van anderen. maar dat stukje wat ik hierboven quote van je, vond ik niet gewoon je mening geven, dat is imo mensen kwetsen.

Het was niet bedoeld om mensen persoonlijk te kwetsen, het was puur een uiting van mijn eigen twijfels over en onvrede met het systeem. Het is ook al vele malen onderzocht en bewezen dat placebo's evenveel effect hebben als antidepri's. Ik bedoel hiermee niet dat mensen zichzelf voor de gek houden, maar wel dat het systeem rammelt, dat big pharma's depressie uitbuiten, en dat er wellicht/waarschijnlijk betere manieren zijn om depressie te bestrijden dan pillen.

quote:

Wat betreft je vraag over de ziektewet: ik ben er nu weer bijna uit, maar toen ik grotendeels thuis zat deed ik vooral niks. of in ieder geval weinig. Maargoed, ik zat wel 4 dagen per week een paar uur per dag op mn werk dus afglijden kon niet. mn manager hield ook in de gaten dat ik op tijd kwam (10 uur, dus niet al te vroeg zodat ik wel kon slapen). Dat was erg fijn zo

Werk, of in ieder geval verplichtingen, zijn wel essentieel volgens mij. Helaas ben ik ontslagen op het moment dat ik nét dacht mijn leven weer onder controle te hebben, en weer afgegleden. Nu ben ik, voorlopig, volledig afgekeurd. Ook voor vrijwilligerswerk kom ik niet in aanmerking op het moment.

Wél ga ik braaf op tijd slapen, en zo niet, sta ik tóch op tijd op, probeer iets in het huishouden te doen, mijn leven een beetje draaiende te houden. Gelukkig heb ik huisdieren die afhankelijk zijn van mijn goede zorgen, op sommige dagen is dat het enige wat mij kan motiveren.
Ik zit ook niet op sport of bij een andere vereniging en behalve dat ik daar nu ook niet aan durf te beginnen, bekijk ik alles ook zo negatief dat elke sport of bezigheid bij voorbaat al afvalt. Het enige wat ik nog doe is paardrijden, maar dat ligt ook gevoelig, ik word steeds emotioneel als ik bij mijn paard ben en heb daardoor de neiging steeds meer afstand te nemen, terwijl het misschien juist goed is dat ik me laat gáán bij een wezen dat geen oordeel velt.

Ben je nu weer aan het opbouwen qua uren op de werkvloer? Hoe gaat dat, hoe reageren je collegae?

quote:

Op zondag 3 januari 2010 16:49 schreef Evienne het volgende:

[..]

Het was niet bedoeld om mensen persoonlijk te kwetsen, het was puur een uiting van mijn eigen twijfels over en onvrede met het systeem. Het is ook al vele malen onderzocht en bewezen dat placebo's evenveel effect hebben als antidepri's. Ik bedoel hiermee niet dat mensen zichzelf voor de gek houden, maar wel dat het systeem rammelt, dat big pharma's depressie uitbuiten, en dat er wellicht/waarschijnlijk betere manieren zijn om depressie te bestrijden dan pillen.
[..]

Ok... Zoals je het nu zegt vind ik het prettiger lezen. en het zou goed kunnen dat er voor veel mensen andere mogelijkheden zijn dat medicijnen. En hoe dan ook ben ik zelf een tegenstander van alleen meds en geen therapie. Of het uitgebuit wordt vind ik moeilijk te beoordelen. Misschien wel, maar misschien ook niet. Ik weet het niet. In ieder geval sta ik er voor mezelf nu wel achter.

quote:

Werk, of in ieder geval verplichtingen, zijn wel essentieel volgens mij. Helaas ben ik ontslagen op het moment dat ik nét dacht mijn leven weer onder controle te hebben, en weer afgegleden. Nu ben ik, voorlopig, volledig afgekeurd. Ook voor vrijwilligerswerk kom ik niet in aanmerking op het moment.

Wél ga ik braaf op tijd slapen, en zo niet, sta ik tóch op tijd op, probeer iets in het huishouden te doen, mijn leven een beetje draaiende te houden. Gelukkig heb ik huisdieren die afhankelijk zijn van mijn goede zorgen, op sommige dagen is dat het enige wat mij kan motiveren.
Ik zit ook niet op sport of bij een andere vereniging en behalve dat ik daar nu ook niet aan durf te beginnen, bekijk ik alles ook zo negatief dat elke sport of bezigheid bij voorbaat al afvalt. Het enige wat ik nog doe is paardrijden, maar dat ligt ook gevoelig, ik word steeds emotioneel als ik bij mijn paard ben en heb daardoor de neiging steeds meer afstand te nemen, terwijl het misschien juist goed is dat ik me laat gáán bij een wezen dat geen oordeel velt.

Hmmmz dat is wel heel kut ja, ik zou het ook vreselijk vinden als ik geen werk had. het is toch de verplichting dat je ergens je bed voor uitmoet, ook als je niet wilt. En het feit dat er mensen op je zitten te wachten ofzo, dat je nog soms wat nuttigs doet.
Ik denk wel dat het goed is om wel naar je paard te gaan idd om je te uiten. Zou het je helpen om voor jezelf een afspraak te maken om er een x aantal keren i nde week heen te gaan? bijvoorbeeld smorgens, zodat je ook een reden hebt om op tijd op te staan? Dieren zijn fijn in dit soort tijden ja. Hoewel ik moet zeggen.... ik heb nu sinds een paar maanden een kat en ben sinds die tijd niet meer echt depresisef geweest denk ik. Alleen heb ik 5 dagen ofzo een dip gehad en ik merk toch dat ik dan minder aandacht voor haar had en iets minder voor haar ging zorgen. ze kreeg wel eten en ik deed de kattenbak wel, maar gewoon net wat minder fanatiek dan nu. Daar voelde ik me dan wel weer schuldig over. Maargoed, toen was ze hier net, hadden we ook nog niet zo'n band misschien. Denk dat het nu wel anders zou zijn.

quote:

Ben je nu weer aan het opbouwen qua uren op de werkvloer? Hoe gaat dat, hoe reageren je collegae?

Ja ik ben de uren al heel lang aan het opbouwen. Ik begon vorig jaar november of eind oktober (eh 2008 trouwens) met 4x 2 uur, en dat heb ik steeds verder opgebouwd. vaak ook stilgestaan of zelfs terug in uren omdat ik aan een ander project ging werken. Alles met ups en downs omdat de depressies terug bleven komen, omdat mijn werk altijd al een drama is. Kan me niet concentreren, me niet motiveren, ben onzeker, onregelmatige prestaties, dat soort dingen. Maar zoals ik al schreef ik heb nu medicatie voor ADHD en dat helpt, nou kan ik me gewoon concentreren op mijn werk en presteer in ieder geval al anderhalve maand constant. Ik hoop echt dat het zo blijft. Als ik weer terugval is het waarschijnlijk afgelopen met mij en het werken. Alles dan al geprobeerd en dan weet ik het niet meer.
Hoe komt het eigenlijk dat jij nu volledig bent afgekeurd? Ik hoop voor je dat je toch weer kunt gaan werken. Het maakt niet uit wat, maar gewoon iets doen, bezig zijn, je nuttig voelen is goed voor een mens. Overigens.... je kan ook op zoek naar andere manieren om je nuttig te voelen (zoals je nu ook doet met je dieren) dus ook zonder werk kan je je leven oppakken, maar werk maakt het erg makkelijk.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 16:08 schreef Evienne het volgende:

[..]

Denk je dat ik het niet moeilijk heb gehad om met antidepri's te beginnen? Laat staan ermee te stoppen? Het is nou eenmaal controversiële materie, zul je wel gemerkt hebben na een jaar gebruikt te hebben, ik snap derhalve niet goed waarom je je zo aangevallen voelt. Als het voor jou werkt, en vele anderen, is dat toch OK? Voor mij werkte het niet, zelfs averechts, en daarin ben ik ook zéker niet de enige, en daarin mag ik toch ook mijn mening ventileren?


Wat ik graag wil weten van jullie, want ik lees dat er meer (deels) in de ziektewet zitten... Wat doen jullie met al die tijd, wat zorgt er voor dat je niet verder afglijdt in een negatieve spiraal?

Vraag ik me ook af ...

Ik ga sinds een tijdje ook niet meer naar school, ik kon me er gewoon echt niet meer toe zetten. Terwijl ik verder helemaal geen hekel heb aan school. Ik kon het met iedereen goed vinden!

Nu gaat het wel weer wat beter (met ups en downs), maar heb teveel gemist om de draad weer op te pakken. Daarnaast kun je niet twee keer blijven zitten in hetzelfde jaar. Volgend jaar hoop ik Vavo te kunnen doen, maar tot die tijd moet ik nog een invulling weten te vinden.

Toevallig heb ik laatst een Wii gekocht met Wii Fit en Sport resort. Dan beweeg ik tenminste nog iets.
Verder probeer ik wel gewoon gezond te eten, anders verzadig ik helemaal.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 17:05 schreef Twizu het volgende:

[..]

Vraag ik me ook af ...

Ik ga sinds een tijdje ook niet meer naar school, ik kon me er gewoon echt niet meer toe zetten. Terwijl ik verder helemaal geen hekel heb aan school. Ik kon het met iedereen goed vinden!

Nu gaat het wel weer wat beter (met ups en downs), maar heb teveel gemist om de draad weer op te pakken. Daarnaast kun je niet twee keer blijven zitten in hetzelfde jaar. Volgend jaar hoop ik Vavo te kunnen doen, maar tot die tijd moet ik nog een invulling weten te vinden.

Toevallig heb ik laatst een Wii gekocht met Wii Fit en Sport resort. Dan beweeg ik tenminste nog iets.
Verder probeer ik wel gewoon gezond te eten, anders verzadig ik helemaal.

waarom probeer je niet toch je jaar op school te halen? wie weet lukt het je, of lukt het je deels, desnoods alleen de vakken waar je goed in bent. Alles wat je nu al leert hoef je volgend jaar niet in te halen. En je hebt een dagbesteding. En ziet je vrienden van school weer.