Depressie & Angst #1

Helaas kan ik hier ook een tvp neerzetten.

Ik ben ook alweer een jaar aan het sukkelen met mezelf. Afwisselend met goede en hele slechte periodes, een tijdje was het echt living on the edge. Ik ben depressief geworden en niemand krijgt eruit waarom. Lekker vaag weer!

Gelukkig gaat het nu weer steeds beter en binnenkort wat testen op AD(H)D.

Sterkte en succes allemaal in ieder geval. Psychische problemen zijn gewoon echt niet relaxed. Je weet niet wanneer het over is en mensen vinden het gewoon heel moeilijk te begrijpen, wat ook logisch is. Want aan de buitenkant is er niks te zien!

Jullie hebben vast ook al vaak gedacht: 'Had ik maar een been gebroken!'

[ Bericht 33% gewijzigd door Twizu op 03-01-2010 12:07:25 ]

Deze link hoort absoluut in dit topic thuis:

Teveel nadenken - Kracht van het nu #3

Dit topic bevat informatie over hoe ons denken ons beinvloedt en hoe het kan leiden tot depressie en angststoornissen.

ook maar een tvp

Dagbehandelingen en medicijnen... no offence, maar denk HEEL goed na voor je daarin duikt.

Ik spreek uit ervaring, het kan enorm lang duren voor je er vrij van bent, omdat die mensen niet denken in termen zoals jij en ik. Je bent pas beter als zij dat zeggen. Als dat 10 jaar duurt met alle pillen van dien, zo be it... voor hen niet boeiend als dat dan je toekomstplannen om zeep helpt, je was immers 'in behandeling'.

Ik houd nu op, anders verval ik teveel in klagen over onze door big pharma gesponsorde hulpverlening. _Oops!

[ Bericht 0% gewijzigd door emmerhoofd op 03-01-2010 02:05:59 ]

Helaas kan ik me hier inderdaad ook bij aansluiten
TS ik heb ongeveer dezelfde klachten als jou en bij mij is het nu zo erg dat ik de deur niet meer uitdurf en ik ook niemand meer zie overdag omdat ik anders heftige paniek aanvallen krijg.
Ik ben nu in behandeling 1x per week ga ik naar een pschygoloog en gebruik AD Citalopram 20mg

Alleen ik heb een vraagje wat houd dagbehandeling in het ziekenhuis ongeveer in?

Ik zet hier denk ik ook maar een TVP. Ik ben nu eindelijk uit de shit, en heb soms nog terugvallen..

quote:

Op zondag 3 januari 2010 01:59 schreef emmerhoofd het volgende:
Dagbehandelingen en medicijnen... no offence, maar denk HEEL goed na voor je daarin duikt.

Ik spreek uit ervaring, het kan enorm lang duren voor je er vrij van bent, omdat die mensen niet denken in termen zoals jij en ik. Je bent pas beter als zij dat zeggen. Als dat 10 jaar duurt met alle pillen van dien, zo be it... voor hen niet boeiend als dat dan je toekomstplannen om zeep helpt, je was immers 'in behandeling'.

Ik houd nu op, anders verval ik teveel in klagen over onze door big pharma gesponsorde hulpverlening. _Oops!

Dat is ook één van mijn dilemma's! Wíe bepaalt wanneer je geestelijk gezond bent? Wat kun je daarná nog van je leven maken?

Toegegeven, mijn denkwijze strookt niet met het gemiddelde, maar is dat zo raar? Ik vind het erger te zien dat veel mensen zich wél, graag zelfs, aanpassen aan deze zieke maatschappij, zonder moeite of juist met zware medicatie. Bayer en consorten lachen in hun vuistje, deze kapitalistische maatschappij is ingericht om mensen ontevreden te laten zijn met zichzelf en hun leven, opdat wij blijven consumeren, en blijkt het consumeren niet voldoende? Dan is er iets mis met je, neem een pil, toe, nog eentje, zie je wel, je voelt je al beter. De neon-reclames hebben ons allemaal zo murw gemaakt dat we liever onze eigen gemoedstoestand aanpassen met dubieuze pillen dan dat we de maatschappij eens grondig op de schop nemen.

Don't get me wrong, ik ben al jááren af en aan depressief, ze noemen mij vanaf mijn 16e al borderliner en ik zou mijn hele leven die pillen moeten slikken. Anderhalf jaar gedaan. Anderhalf jaar mijn emoties onderdrukt, terwijl ze er nog steeds waren. Anderhalf jaar mezelf kwijt geweest, omdat de maatschappij niet op mensen als ik zit te wachten. Resultaat: Tijdens een inzinking auto te pletter gereden. Toch maar weer proberen zélf met mijn emoties om te gaan.

Ik ga hier even meelurken (en wie weet ook wat meeposten).

Depressies en angsten zitten namelijk zo ongeveer bij mij in de familie. Mijn moeder is manisch depressief en heeft straatvrees. Die is heel wat jaren jaren bezig en heeft (jaren gelden) zelfs een half jaar doorgebracht in een soort van open inrichting. De afgelopen maanden gaat het weer steeds wat beter. Met mijn zus gaat het de laatste tijd ook niet zo best op mentaal gebied (zit voor een deel in de ziektewet) en ik heb ook zo m'n portie gehad. Voor m'n gevoel heb ik namelijk een jaar of 6 geleden tegen een depressie aangezeten en ik zit met een aantal angsten. Alhoewel mijn moeder en zus onder behandeling zijn/waren, is het bij mij (nog) niet zover en kan ik redelijk functioneren. Ik heb er wel last van, maar ik kan het redelijk verbergen voor de buitenwereld.

vaak gaat depressie en angst toch samen?

quote:

Op zondag 3 januari 2010 13:50 schreef Semoi het volgende:
Ik heb er wel last van, maar ik kan het redelijk verbergen voor de buitenwereld.

Niet doen.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 11:46 schreef Evienne het volgende:

[..]

Dat is ook één van mijn dilemma's! Wíe bepaalt wanneer je geestelijk gezond bent? Wat kun je daarná nog van je leven maken?

Toegegeven, mijn denkwijze strookt niet met het gemiddelde, maar is dat zo raar? Ik vind het erger te zien dat veel mensen zich wél, graag zelfs, aanpassen aan deze zieke maatschappij, zonder moeite of juist met zware medicatie. Bayer en consorten lachen in hun vuistje, deze kapitalistische maatschappij is ingericht om mensen ontevreden te laten zijn met zichzelf en hun leven, opdat wij blijven consumeren, en blijkt het consumeren niet voldoende? Dan is er iets mis met je, neem een pil, toe, nog eentje, zie je wel, je voelt je al beter. De neon-reclames hebben ons allemaal zo murw gemaakt dat we liever onze eigen gemoedstoestand aanpassen met dubieuze pillen dan dat we de maatschappij eens grondig op de schop nemen.

Don't get me wrong, ik ben al jááren af en aan depressief, ze noemen mij vanaf mijn 16e al borderliner en ik zou mijn hele leven die pillen moeten slikken. Anderhalf jaar gedaan. Anderhalf jaar mijn emoties onderdrukt, terwijl ze er nog steeds waren. Anderhalf jaar mezelf kwijt geweest, omdat de maatschappij niet op mensen als ik zit te wachten. Resultaat: Tijdens een inzinking auto te pletter gereden. Toch maar weer proberen zélf met mijn emoties om te gaan.

het zou prettig zijn als je je wat genuanceerder zou uiten....
er is hoe dan ook een verschil tussen gedwongen behandeling en behandeling waar iemand zelf voor kiest, en vaak zelf ook kritisch mee meedenkt. Breng aub een beetje respect op voor de mensen die ervoor kiezen wel medicatie te gebruiken. De een heeft er baat bij, de ander niet. En zo is het gewoon, of de fabrikanten er nou om lachen of niet!

En nu even mijn eigen ongenuanceerde mening: ik word echt schijtziek van mensen die zich zodanig negatief uiten over de psychiatrie dat ik aan mezelf ga twijfelen. De beslissing om medicijnen te gebruiken zelf was al moeilijk genoeg en ik vind het prima als mensen er vragen bij stellen, maar dit soort tirades irriteert me echt enorm. En daarbij: volgens mij is er al een topic voor die discussie die jij en nog iemand hier in het topic beginnen.

Goed verder even over mezelf: depressies: al een paar keer, sinds ruim een jaar aan de AD (lexapro). Angstklachten heb ik niet zo heel sterk maar wel in lichte mate. Met de AD heb ik daar stukken minder last van (zie niet overal tegen op en zie minder beren op de weg) en mn winterdepressie is verdwenen.
verder sinds kort ivm AD(H)D ook concerta en ritalin.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 01:20 schreef Twizu het volgende:
Helaas kan ik hier ook een tvp neerzetten.

Ik ben ook alweer een jaar aan het sukkelen met mezelf. Afwisselend met goede en hele slechte periodes, een tijdje was het echt living on the edge. Ik ben depressief geworden en niemand krijgt eruit waarom. Lekker vaag weer!

Gelukkig gaat het nu weer steeds beter en binnenkort wat testen op AD(H)D.

Sterkte en succes allemaal in ieder geval. Psychische problemen zijn gewoon echt niet relaxed. Je weet niet wanneer het over is en mensen vinden het gewoon heel moeilijk te begrijpen, wat ook logisch is. Want aan de buitenkant is er niks te zien!

Jullie hebben vast ook al vaak gedacht: 'Had ik maar een been gebroken!'

Ehhh ja is idd kut en je kan het aan niemand uitleggen inderdaad. Zeker als je niet weet waardoor het komt. dat had ik dus ook. Geen idee waarom ik steeds depressief werd en dingen niet lukten. Ben er dus nu achter dat het zeer waarschijnlijk door AD(H)D komt, heb medicijnen en nou gaat het beter. (lijkt het, even afwachten of dat over een jaar nog zo is).
Ik hoop dat jij ook snel wat meer weet over de oorzaken, is wel zo prettig!

quote:

Op zondag 3 januari 2010 01:59 schreef emmerhoofd het volgende:
Dagbehandelingen en medicijnen... no offence, maar denk HEEL goed na voor je daarin duikt.

Ik spreek uit ervaring, het kan enorm lang duren voor je er vrij van bent, omdat die mensen niet denken in termen zoals jij en ik. Je bent pas beter als zij dat zeggen. Als dat 10 jaar duurt met alle pillen van dien, zo be it... voor hen niet boeiend als dat dan je toekomstplannen om zeep helpt, je was immers 'in behandeling'.

Ik houd nu op, anders verval ik teveel in klagen over onze door big pharma gesponsorde hulpverlening. _Oops!

Ik spreek ook uit ervaring en ik weet zeker dat ik zonder AD al lang aan een boom gebungeld zou hebben, of achter de geraniums een langzame, eenzame dood gestorven zou zijn.
ZIJ bepalen niet, ZIJ ondersteunen. Psychiatrie is een hulpmiddel, maar geen oplossing. Zolang je niet bereid bent zelf iets te doen of je kritisch op te stellen naar de behandelaar, dan nemen ZIJ het heft in handen.
Ik ben vanaf mijn 8ste al depressief en heb sinds mijn 19de een angststoornis. Ik had ervoor kunnen kiezen om niets te doen, om de psychiatrie en de pillen links te laten liggen, maar dan was ik nu ongetwijfeld dood geweest. Sommige mensen hebben het lef om wel de psychiatrie in te gaan, sommige mensen hebben het lef om wel een pilletje te slikken, hoe zwaar het ook is, want dan moet je toegeven dat je ziek bent.
Mensen die argwanend tegenover de pharmacie en psychiatrie staan, zouden misschien zelf eens een pilletje moeten gebruiken... om hen van die wanen af te helpen!

quote:

Op zondag 3 januari 2010 11:46 schreef Evienne het volgende:

[..]

Dat is ook één van mijn dilemma's! Wíe bepaalt wanneer je geestelijk gezond bent? Wat kun je daarná nog van je leven maken?

Toegegeven, mijn denkwijze strookt niet met het gemiddelde, maar is dat zo raar? Ik vind het erger te zien dat veel mensen zich wél, graag zelfs, aanpassen aan deze zieke maatschappij, zonder moeite of juist met zware medicatie.

“It is no measure of health to be well adjusted to a profoundly sick society.” - J. Krishnamurti

quote:

Op zondag 3 januari 2010 15:21 schreef Murmeli het volgende:

[..]

het zou prettig zijn als je je wat genuanceerder zou uiten....
er is hoe dan ook een verschil tussen gedwongen behandeling en behandeling waar iemand zelf voor kiest, en vaak zelf ook kritisch mee meedenkt. Breng aub een beetje respect op voor de mensen die ervoor kiezen wel medicatie te gebruiken. De een heeft er baat bij, de ander niet. En zo is het gewoon, of de fabrikanten er nou om lachen of niet!

En nu even mijn eigen ongenuanceerde mening: ik word echt schijtziek van mensen die zich zodanig negatief uiten over de psychiatrie dat ik aan mezelf ga twijfelen. De beslissing om medicijnen te gebruiken zelf was al moeilijk genoeg en ik vind het prima als mensen er vragen bij stellen, maar dit soort tirades irriteert me echt enorm. En daarbij: volgens mij is er al een topic voor die discussie die jij en nog iemand hier in het topic beginnen.

Goed verder even over mezelf: depressies: al een paar keer, sinds ruim een jaar aan de AD (lexapro). Angstklachten heb ik niet zo heel sterk maar wel in lichte mate. Met de AD heb ik daar stukken minder last van (zie niet overal tegen op en zie minder beren op de weg) en mn winterdepressie is verdwenen.
verder sinds kort ivm AD(H)D ook concerta en ritalin.

Denk je dat ik het niet moeilijk heb gehad om met antidepri's te beginnen? Laat staan ermee te stoppen? Het is nou eenmaal controversiële materie, zul je wel gemerkt hebben na een jaar gebruikt te hebben, ik snap derhalve niet goed waarom je je zo aangevallen voelt. Als het voor jou werkt, en vele anderen, is dat toch OK? Voor mij werkte het niet, zelfs averechts, en daarin ben ik ook zéker niet de enige, en daarin mag ik toch ook mijn mening ventileren?


Wat ik graag wil weten van jullie, want ik lees dat er meer (deels) in de ziektewet zitten... Wat doen jullie met al die tijd, wat zorgt er voor dat je niet verder afglijdt in een negatieve spiraal?

quote:

Op zondag 3 januari 2010 15:59 schreef Probably_on_pcp het volgende:

[..]

“It is no measure of health to be well adjusted to a profoundly sick society.” - J. Krishnamurti

quote:

Op zondag 3 januari 2010 16:08 schreef Evienne het volgende:

[..]

Denk je dat ik het niet moeilijk heb gehad om met antidepri's te beginnen? Laat staan ermee te stoppen? Het is nou eenmaal controversiële materie, zul je wel gemerkt hebben na een jaar gebruikt te hebben, ik snap derhalve niet goed waarom je je zo aangevallen voelt. Als het voor jou werkt, en vele anderen, is dat toch OK? Voor mij werkte het niet, zelfs averechts, en daarin ben ik ook zéker niet de enige, en daarin mag ik toch ook mijn mening ventileren?


Wat ik graag wil weten van jullie, want ik lees dat er meer (deels) in de ziektewet zitten... Wat doen jullie met al die tijd, wat zorgt er voor dat je niet verder afglijdt in een negatieve spiraal?

quote:

Op zondag 3 januari 2010 11:46 schreef Evienne het volgende:

[..]

Bayer en consorten lachen in hun vuistje, deze kapitalistische maatschappij is ingericht om mensen ontevreden te laten zijn met zichzelf en hun leven, opdat wij blijven consumeren, en blijkt het consumeren niet voldoende? Dan is er iets mis met je, neem een pil, toe, nog eentje, zie je wel, je voelt je al beter.

ik vind dit nogal neerbuigend naar de mensen die wel beslissen om voor medicijnen te gaan. het suggereert imo dat de mensen die wel pillen nemen en zich dan beter voelen zich voor de gek laten houden door bayer en consorten.
Vandaar dat ik me aangevallen voel.
En zeker mag je je mening ventileren, als je een slechte ervaring hebt gehad ermee, dan is dat harstikke naar voor je en dat heeft wat mij betreft evenveel ruimte in dit en andere topics als de positieve ervaringen van anderen. maar dat stukje wat ik hierboven quote van je, vond ik niet gewoon je mening geven, dat is imo mensen kwetsen.

Wat betreft je vraag over de ziektewet: ik ben er nu weer bijna uit, maar toen ik grotendeels thuis zat deed ik vooral niks. of in ieder geval weinig. Maargoed, ik zat wel 4 dagen per week een paar uur per dag op mn werk dus afglijden kon niet. mn manager hield ook in de gaten dat ik op tijd kwam (10 uur, dus niet al te vroeg zodat ik wel kon slapen). Dat was erg fijn zo

quote:

Op zondag 3 januari 2010 16:23 schreef Murmeli het volgende:

[..]

ervaringen van anderen. maar dat stukje wat ik hierboven quote van je, vond ik niet gewoon je mening geven, dat is imo mensen kwetsen.

Zij kwetst mensen niet met haar post, mensen laten zichzelf kwetsen door haar post.

Ik vraag me af of jij en anderen die in therapie zijn geweest ook tijdens die therapie hebben geleerd hoe de mechaniek van psychologie op basisniveau in elkaar zit?

Hoe overtuigingen gevormd worden, hoe overtuigingen een bril of filter vormen waardoor jij de werkelijkheid op een bepaalde manier ervaart, dat er een overtuigingspiramide is, enz.?

quote:

Op zondag 3 januari 2010 16:28 schreef Probably_on_pcp het volgende:

[..]

Zij kwetst mensen niet met haar post, mensen laten zichzelf kwetsen door haar post.

Ik vraag me af of jij en anderen die in therapie zijn geweest ook tijdens die therapie hebben geleerd hoe de mechaniek van psychologie op basisniveau in elkaar zit?

Hoe overtuigingen gevormd worden, hoe overtuigingen een bril of filter vormen waardoor jij de werkelijkheid op een bepaalde manier ervaart, dat er een overtuigingspiramide is, enz.?

ja die bladiebla ken ik allemaal wel. en klopt, je laat jezelf kwetsen dat klopt. Dat neemt niet weg dat haar post gewoon niet respectvol is naar anderen.
enne over met een bepaalde bril naar de wereld kijken: heeft zij werkelijk mensen van bayer hard zien lachen dan? DAT noem ik pas de werkelijkheid met een bril of filter waarnemen!

maargoed, met deze hele zinloze discussie vergallen we het topic. dus wat mij betreft einde discussie, of verder via PM oid

quote:

Op zondag 3 januari 2010 16:23 schreef Murmeli het volgende:

[..]


[..]

ik vind dit nogal neerbuigend naar de mensen die wel beslissen om voor medicijnen te gaan. het suggereert imo dat de mensen die wel pillen nemen en zich dan beter voelen zich voor de gek laten houden door bayer en consorten.
Vandaar dat ik me aangevallen voel.
En zeker mag je je mening ventileren, als je een slechte ervaring hebt gehad ermee, dan is dat harstikke naar voor je en dat heeft wat mij betreft evenveel ruimte in dit en andere topics als de positieve ervaringen van anderen. maar dat stukje wat ik hierboven quote van je, vond ik niet gewoon je mening geven, dat is imo mensen kwetsen.

Het was niet bedoeld om mensen persoonlijk te kwetsen, het was puur een uiting van mijn eigen twijfels over en onvrede met het systeem. Het is ook al vele malen onderzocht en bewezen dat placebo's evenveel effect hebben als antidepri's. Ik bedoel hiermee niet dat mensen zichzelf voor de gek houden, maar wel dat het systeem rammelt, dat big pharma's depressie uitbuiten, en dat er wellicht/waarschijnlijk betere manieren zijn om depressie te bestrijden dan pillen.

quote:

Wat betreft je vraag over de ziektewet: ik ben er nu weer bijna uit, maar toen ik grotendeels thuis zat deed ik vooral niks. of in ieder geval weinig. Maargoed, ik zat wel 4 dagen per week een paar uur per dag op mn werk dus afglijden kon niet. mn manager hield ook in de gaten dat ik op tijd kwam (10 uur, dus niet al te vroeg zodat ik wel kon slapen). Dat was erg fijn zo

Werk, of in ieder geval verplichtingen, zijn wel essentieel volgens mij. Helaas ben ik ontslagen op het moment dat ik nét dacht mijn leven weer onder controle te hebben, en weer afgegleden. Nu ben ik, voorlopig, volledig afgekeurd. Ook voor vrijwilligerswerk kom ik niet in aanmerking op het moment.

Wél ga ik braaf op tijd slapen, en zo niet, sta ik tóch op tijd op, probeer iets in het huishouden te doen, mijn leven een beetje draaiende te houden. Gelukkig heb ik huisdieren die afhankelijk zijn van mijn goede zorgen, op sommige dagen is dat het enige wat mij kan motiveren.
Ik zit ook niet op sport of bij een andere vereniging en behalve dat ik daar nu ook niet aan durf te beginnen, bekijk ik alles ook zo negatief dat elke sport of bezigheid bij voorbaat al afvalt. Het enige wat ik nog doe is paardrijden, maar dat ligt ook gevoelig, ik word steeds emotioneel als ik bij mijn paard ben en heb daardoor de neiging steeds meer afstand te nemen, terwijl het misschien juist goed is dat ik me laat gáán bij een wezen dat geen oordeel velt.

Ben je nu weer aan het opbouwen qua uren op de werkvloer? Hoe gaat dat, hoe reageren je collegae?

quote:

Op zondag 3 januari 2010 16:49 schreef Evienne het volgende:

[..]

Het was niet bedoeld om mensen persoonlijk te kwetsen, het was puur een uiting van mijn eigen twijfels over en onvrede met het systeem. Het is ook al vele malen onderzocht en bewezen dat placebo's evenveel effect hebben als antidepri's. Ik bedoel hiermee niet dat mensen zichzelf voor de gek houden, maar wel dat het systeem rammelt, dat big pharma's depressie uitbuiten, en dat er wellicht/waarschijnlijk betere manieren zijn om depressie te bestrijden dan pillen.
[..]

Ok... Zoals je het nu zegt vind ik het prettiger lezen. en het zou goed kunnen dat er voor veel mensen andere mogelijkheden zijn dat medicijnen. En hoe dan ook ben ik zelf een tegenstander van alleen meds en geen therapie. Of het uitgebuit wordt vind ik moeilijk te beoordelen. Misschien wel, maar misschien ook niet. Ik weet het niet. In ieder geval sta ik er voor mezelf nu wel achter.

quote:

Werk, of in ieder geval verplichtingen, zijn wel essentieel volgens mij. Helaas ben ik ontslagen op het moment dat ik nét dacht mijn leven weer onder controle te hebben, en weer afgegleden. Nu ben ik, voorlopig, volledig afgekeurd. Ook voor vrijwilligerswerk kom ik niet in aanmerking op het moment.

Wél ga ik braaf op tijd slapen, en zo niet, sta ik tóch op tijd op, probeer iets in het huishouden te doen, mijn leven een beetje draaiende te houden. Gelukkig heb ik huisdieren die afhankelijk zijn van mijn goede zorgen, op sommige dagen is dat het enige wat mij kan motiveren.
Ik zit ook niet op sport of bij een andere vereniging en behalve dat ik daar nu ook niet aan durf te beginnen, bekijk ik alles ook zo negatief dat elke sport of bezigheid bij voorbaat al afvalt. Het enige wat ik nog doe is paardrijden, maar dat ligt ook gevoelig, ik word steeds emotioneel als ik bij mijn paard ben en heb daardoor de neiging steeds meer afstand te nemen, terwijl het misschien juist goed is dat ik me laat gáán bij een wezen dat geen oordeel velt.

Hmmmz dat is wel heel kut ja, ik zou het ook vreselijk vinden als ik geen werk had. het is toch de verplichting dat je ergens je bed voor uitmoet, ook als je niet wilt. En het feit dat er mensen op je zitten te wachten ofzo, dat je nog soms wat nuttigs doet.
Ik denk wel dat het goed is om wel naar je paard te gaan idd om je te uiten. Zou het je helpen om voor jezelf een afspraak te maken om er een x aantal keren i nde week heen te gaan? bijvoorbeeld smorgens, zodat je ook een reden hebt om op tijd op te staan? Dieren zijn fijn in dit soort tijden ja. Hoewel ik moet zeggen.... ik heb nu sinds een paar maanden een kat en ben sinds die tijd niet meer echt depresisef geweest denk ik. Alleen heb ik 5 dagen ofzo een dip gehad en ik merk toch dat ik dan minder aandacht voor haar had en iets minder voor haar ging zorgen. ze kreeg wel eten en ik deed de kattenbak wel, maar gewoon net wat minder fanatiek dan nu. Daar voelde ik me dan wel weer schuldig over. Maargoed, toen was ze hier net, hadden we ook nog niet zo'n band misschien. Denk dat het nu wel anders zou zijn.

quote:

Ben je nu weer aan het opbouwen qua uren op de werkvloer? Hoe gaat dat, hoe reageren je collegae?

Ja ik ben de uren al heel lang aan het opbouwen. Ik begon vorig jaar november of eind oktober (eh 2008 trouwens) met 4x 2 uur, en dat heb ik steeds verder opgebouwd. vaak ook stilgestaan of zelfs terug in uren omdat ik aan een ander project ging werken. Alles met ups en downs omdat de depressies terug bleven komen, omdat mijn werk altijd al een drama is. Kan me niet concentreren, me niet motiveren, ben onzeker, onregelmatige prestaties, dat soort dingen. Maar zoals ik al schreef ik heb nu medicatie voor ADHD en dat helpt, nou kan ik me gewoon concentreren op mijn werk en presteer in ieder geval al anderhalve maand constant. Ik hoop echt dat het zo blijft. Als ik weer terugval is het waarschijnlijk afgelopen met mij en het werken. Alles dan al geprobeerd en dan weet ik het niet meer.
Hoe komt het eigenlijk dat jij nu volledig bent afgekeurd? Ik hoop voor je dat je toch weer kunt gaan werken. Het maakt niet uit wat, maar gewoon iets doen, bezig zijn, je nuttig voelen is goed voor een mens. Overigens.... je kan ook op zoek naar andere manieren om je nuttig te voelen (zoals je nu ook doet met je dieren) dus ook zonder werk kan je je leven oppakken, maar werk maakt het erg makkelijk.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 16:08 schreef Evienne het volgende:

[..]

Denk je dat ik het niet moeilijk heb gehad om met antidepri's te beginnen? Laat staan ermee te stoppen? Het is nou eenmaal controversiële materie, zul je wel gemerkt hebben na een jaar gebruikt te hebben, ik snap derhalve niet goed waarom je je zo aangevallen voelt. Als het voor jou werkt, en vele anderen, is dat toch OK? Voor mij werkte het niet, zelfs averechts, en daarin ben ik ook zéker niet de enige, en daarin mag ik toch ook mijn mening ventileren?


Wat ik graag wil weten van jullie, want ik lees dat er meer (deels) in de ziektewet zitten... Wat doen jullie met al die tijd, wat zorgt er voor dat je niet verder afglijdt in een negatieve spiraal?

Vraag ik me ook af ...

Ik ga sinds een tijdje ook niet meer naar school, ik kon me er gewoon echt niet meer toe zetten. Terwijl ik verder helemaal geen hekel heb aan school. Ik kon het met iedereen goed vinden!

Nu gaat het wel weer wat beter (met ups en downs), maar heb teveel gemist om de draad weer op te pakken. Daarnaast kun je niet twee keer blijven zitten in hetzelfde jaar. Volgend jaar hoop ik Vavo te kunnen doen, maar tot die tijd moet ik nog een invulling weten te vinden.

Toevallig heb ik laatst een Wii gekocht met Wii Fit en Sport resort. Dan beweeg ik tenminste nog iets.
Verder probeer ik wel gewoon gezond te eten, anders verzadig ik helemaal.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 17:05 schreef Twizu het volgende:

[..]

Vraag ik me ook af ...

Ik ga sinds een tijdje ook niet meer naar school, ik kon me er gewoon echt niet meer toe zetten. Terwijl ik verder helemaal geen hekel heb aan school. Ik kon het met iedereen goed vinden!

Nu gaat het wel weer wat beter (met ups en downs), maar heb teveel gemist om de draad weer op te pakken. Daarnaast kun je niet twee keer blijven zitten in hetzelfde jaar. Volgend jaar hoop ik Vavo te kunnen doen, maar tot die tijd moet ik nog een invulling weten te vinden.

Toevallig heb ik laatst een Wii gekocht met Wii Fit en Sport resort. Dan beweeg ik tenminste nog iets.
Verder probeer ik wel gewoon gezond te eten, anders verzadig ik helemaal.

waarom probeer je niet toch je jaar op school te halen? wie weet lukt het je, of lukt het je deels, desnoods alleen de vakken waar je goed in bent. Alles wat je nu al leert hoef je volgend jaar niet in te halen. En je hebt een dagbesteding. En ziet je vrienden van school weer.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 16:36 schreef Murmeli het volgende:

[..]

ja die bladiebla ken ik allemaal wel.

En kun je er iets mee?

quote:

enne over met een bepaalde bril naar de wereld kijken: heeft zij werkelijk mensen van bayer hard zien lachen dan? DAT noem ik pas de werkelijkheid met een bril of filter waarnemen!

maargoed, met deze hele zinloze discussie vergallen we het topic. dus wat mij betreft einde discussie, of verder via PM oid

Die opmerking over filters had helemaal niets te maken met die post over Bayer. Ik had het over overtuigingen als filters in het algemeen.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 17:52 schreef Probably_on_pcp het volgende:

[..]

En kun je er iets mee?
[..]

Die opmerking over filters had helemaal niets te maken met die post over Bayer. Ik had het over overtuigingen als filters in het algemeen.

Ja, ik kan daar wel wat mee ja. ik geef je ook geen ongelijk in wat je zegt, maar vaak worden dergelijke denkwijzen gebruikt om zaken te overrelativeren. Bijv het feit dat ik er zelf verantwoordelijk voor ben of ik me al dan niet gekwetst voel door een bericht op fok, vermindert de gekwetstheid niet (vergroot deze hooguit doordat er ook een schuldgevoel bovenopkomt, omdat het dan ook nog mn eigen "schuld" is) en daarbij doet het er ook niets aan af dat de formulering Evienne wat prettiger kon, wat ze daarna ook gedaan heeft.
Daarbij ik begrijp dat jij niet de opmering over bayer in je hoofd had toen je het over de filters had maar dat je het over algemene filters had. Maar wat ik deed, was jouw opmerking in de breedte trekken en daarbij betrekken op een ander onderwerp dan jij in gedachten had. Waarmee dus ook tegelijkertijd de beperking van jouw opmerking over filters zichtbaar werd.
maargoed nogmaals, deze discussie liever niet in dit topic, want dit topic gaat daar niet over. dus als je verder wilt discussieren vind ik dat prima, maar dan in een topic dat daar wel over gaat, of via PM. kunnen we hier weer ontopic verder.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 01:30 schreef Probably_on_pcp het volgende:
Deze link hoort absoluut in dit topic thuis:

Teveel nadenken - Kracht van het nu #3

Dit topic bevat informatie over hoe ons denken ons beinvloedt en hoe het kan leiden tot depressie en angststoornissen.

Ben jij je er misschien ook wel ergens van bewust dat niet alleen ons denken ons beinvloedt, maar dat we ook gevormd worden door zaken die ons ongevraagd overkomen?
Depressie en angstklachten kunnen voortkomen uit (onder andere) het posttraumatisch stresssyndroom. Om het trauma wat dat heeft veroorzaakt hebben we niet zelf gevraagd. Natuurlijk denk je daarover na, maar tegen herbelevingen en dergelijke doe je niet zoveel. Dat kun je proberen te verzachten door het gebruik van medicatie en therapie.
Niet alleen maar door te leven volgens het "kracht van het nu"-principe. Als het zo simpel in elkaar zou zitten, vraag ik me ernstig af waarom er nog steeds geen wereldvrede is.
Ik vind het nogal simpel om het "kracht van het nu"-principe neer te zetten als universele oplossing voor depressie en angstklachten. Heel erg simpel. Omdat je van een hoop mensen die lijden aan depressies en angsten de oorzaak voor deze symptomen niet weet.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 18:56 schreef Quickie_Butt het volgende:
Eens met Jannuk. Hoewel ik dergelijke adviezen nog niet eens zo erg vind.

Ookal is het soms voor mensen moeilijk voor te stellen wat een depressie/angststoornis is als ze het zelf niet kennen ik ga er altijd maar vanuit dat ze zoiets goed bedoelen en je graag willen helpen.

Waar ik de afgelopen maanden (jaar) wel me ontzettend aan gestoord heb (ik kan er zo weer loeikwaad om worden) is het onbegrip of minachting hierover. Hoevaak ik al niet te horen heb gekregen dat ik "maar gewoon dit of dat moet doen" of me "er niet zo druk om moet maken" of "ja, ach, we zijn allemaal wel eens depressief". Ik heb daardoor ook een tijd aan mezelf getwijfeld, of ik het niet allemaal mezelf wijsmaakte en dat iedereen dergelijke gevoelens had maar "daar ook gewoon mee kon leven". Nu weet ik gelukkig beter, maar dat vond (vind) ik het moeilijkste.

Dat is ook het moeilijkste... ik weet nog dat ik heel vaak paniekaanvallen had en mensen dan vroegen:"waar ben je dan bang voor?"
Ja, als ik dat zou weten, zou ik er waarschijnlijk ook geen last van hebben.
En natuurlijk ook het geijkte: kom op, er zijn vast nog wel leuke dingen.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 18:56 schreef Quickie_Butt het volgende:
Eens met Jannuk. Hoewel ik dergelijke adviezen nog niet eens zo erg vind.

Ookal is het soms voor mensen moeilijk voor te stellen wat een depressie/angststoornis is als ze het zelf niet kennen ik ga er altijd maar vanuit dat ze zoiets goed bedoelen en je graag willen helpen.

Waar ik de afgelopen maanden (jaar) wel me ontzettend aan gestoord heb (ik kan er zo weer loeikwaad om worden) is het onbegrip of minachting hierover. Hoevaak ik al niet te horen heb gekregen dat ik "maar gewoon dit of dat moet doen" of me "er niet zo druk om moet maken" of "ja, ach, we zijn allemaal wel eens depressief". Ik heb daardoor ook een tijd aan mezelf getwijfeld, of ik het niet allemaal mezelf wijsmaakte en dat iedereen dergelijke gevoelens had maar "daar ook gewoon mee kon leven". Nu weet ik gelukkig beter, maar dat vond (vind) ik het moeilijkste.

Oja, dat soort adviezen ja.... Goh, ja ik ben ook wel eens somber en dan wil ik heel de dag niks doen. of (over mn adhd): ja ik ben ook wel eens druk in mijn hoofd.... NEE SUKKEL! de hele dag door en elke dag zeg ik je!!! nondeju!
Fijn dat je nu niet meer aan jezelf twijfelt!

Mn moeder vroeger altijd: bekijk het dan toch van de positieve kant! Er is toch helemaal geen reden om zo negatief te doen?
waardoor je dus jezelf dan ook nog de schuld geeft: goh iedereen vindt het leuk alleen ik niet, zal wel aan mij liggen dan.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 19:05 schreef Murmeli het volgende:
Mn moeder vroeger altijd: bekijk het dan toch van de positieve kant! Er is toch helemaal geen reden om zo negatief te doen?
waardoor je dus jezelf dan ook nog de schuld geeft: goh iedereen vindt het leuk alleen ik niet, zal wel aan mij liggen dan.

Ik had ook nog wel eens dat er wel iets leuks was, dat vertelde ik dan, en dan werd er keihard gezegd: zie je nou wel, je bent helemaal niet depressief.
Was het maar zo'n feest

quote:

Op zondag 3 januari 2010 18:48 schreef Jannuk het volgende:

[..]

Ben jij je er misschien ook wel ergens van bewust dat niet alleen ons denken ons beinvloedt, maar dat we ook gevormd worden door zaken die ons ongevraagd overkomen?

Ik vind het nogal simpel om het "kracht van het nu"-principe neer te zetten als universele oplossing voor depressie en angstklachten. Heel erg simpel. Omdat je van een hoop mensen die lijden aan depressies en angsten de oorzaak voor deze symptomen niet weet.

Waar zie je in mijn post staan dat de Kracht vh Nu de universele oplossing is voor al jullie problemen

Hey iedereen,

Ik heb zelf ook heel lang last gehad van een angststoornis. Het begon toen ik 11 jaar was en pas sinds anderhalf jaar, toen ik 18 was, gaat het weer wat beter.
Ik heb heel veel behandelingen gehad en allerlei soorten medicatie. Op m'n 12e een jaar school gemist, daarna het met veel moeite toch weer opgepakt, maar helaas ging het op mijn 15e (vlak voor mijn examen) weer zo slecht dat ik toch met school ben gestopt.
Het niet hebben van een daginvulling (Want ik durfde letterlijk NERGENS heen, alleen thuis te zitten) verergde alles. In die tijd computerde ik heel veel, omdat internet het enige middel was waarmee ik contact kon hebben met andere mensen. En ik speelde veel computergames, om zo even alles te vergeten. School en de leerplicht zaten in die tijd heel erg achter mn broek aan, want ik was een irritant spijbelend kind die niet goed nadacht over haar toekomst!! Volgens hun dan, want voor die tijd was ik altijd een heel braaf meisje die haar uiterste best deed op school en dan ook altijd goede cijfers haalde. Alle druk die van hen uit kwam werkte natuurlijk averrechts, ik werd er alleen maar banger van omdat zij mij als een slecht persoon zagen. Daardoor werd ik weer depressief, etc etc..
Afgelopen jaar heb ik eindelijk mijn VMBO diploma gehaald, het papiertje op zich stelt niet zo veel voor (Vooral omdat ik eigenlijk eerst op de HAVO zat, maar omdat ik telkens niet op kwam dagen ben ik teruggezet naar het VMBO), maar ik ben blij dat ik het eindelijk heb. Niemand die nu nog kan zeggen dat ik niet naar school ben geweest. Een vervolg opleiding zie ik zelf nu niet zo zitten. (ook al zeurt iedereen daar nu uiteraard ook weer om) Ik heb mijn hele pubertijd een onwijze rot tijd gehad en nu vind ik dat het tijd is om te doen wat ik leuk vind. Echt veel last van mijn angsten heb ik niet meer vergeleken bij voorheen. Ik durf de deur gewoon uit, zelfs alleen. Ik heb al bewezen dat ik alleen naar school durfde, alleen met het openbaar vervoer, alleen de boodschappen doen, ik heb voor een publiek gezongen op een bruiloft en ik ben zelfs al 3 keer alleen met het vliegtuig gegaan. (Vluchten van ieder 11 uur)

Op dit moment heb ik weer niet echt een dag invulling. Ik woon nu bij mijn vriend, maar heb op het moment geen baan (ben er wel naar op zoek uiteraard ) Eerst was ik bang, dat als het te lang zou duren ik weer helemaal af zou zakken naar zoals het was en weer een angstig hoopje mens zou worden. Maar eigenlijk valt het reuze mee. Ik doe wat ik moet doen, zoals de boodschappen en ook leuke dingen samen doen, zoals bijvoorbeeld naar de bioscoop of naar een pretpark gaat goed. Soms ben ik wel een beetje nerveus uiteraard, maar dat is te overleven.
Ik denk dat de hoofdreden dat het nu niet slecht met me gaat, is omdat ik nu niet het stempeltje krijg dat ik een slecht persoon ben die bijv. spijbelt. Niemand die het echt interesseert wat ik tegenwoordig doe en ook geen instanties meer die zich met mij bemoeien. Wat een fijn gevoel! Zonder al die bemoeienis is het leven een stuk makkelijker!
Wel slik ik nog iedere dag braaf anti-depressieve (Cipramil). Ik heb er de vloeibare vorm van, waar ik dagelijks 10 druppels van in moet nemen, dat is het minimum eigenlijk. Ik wil er ergens in de komende jaren wel mee gaan afbouwen, maar uit ervaring weet ik dat dat niet te haastig moet omdat alles dan weer fout kan gaan. Dus ik ga wachten tot ik in een goed ritme zit met een baan en weinig stress, en dan afbouwen!

Voor alle anderen mensen met angstklachten en depressies zou ik willen zeggen; Veel sterkte! Je kan er doorheen komen ook al lijkt het onmogelijk en laat je vooral niet op je kop zitten door mensen die dit soort dingen maar onzin vinden. Mensen die dat vinden weten namelijk zoooo weinig van de wereld, dat we hen eigenlijk maar zielig zouden moeten vinden.

Liefs, Dana.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 18:56 schreef Quickie_Butt het volgende:
Eens met Jannuk. Hoewel ik dergelijke adviezen nog niet eens zo erg vind.

Ookal is het soms voor mensen moeilijk voor te stellen wat een depressie/angststoornis is als ze het zelf niet kennen ik ga er altijd maar vanuit dat ze zoiets goed bedoelen en je graag willen helpen.

Ik heb zelf een depressie gehad van een aantal jaar en ben daaruit gekomen door de Kracht vh Nu. Zo in 1 keer de hele depressie weg en sindsdien alleen nog maar wat last gehad van negatieve gedachten.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 19:23 schreef Probably_on_pcp het volgende:

[..]

Ik heb zelf een depressie gehad van een aantal jaar en ben daaruit gekomen door de Kracht vh Nu. Zo in 1 keer de hele depressie weg en sindsdien alleen nog maar wat last gehad van negatieve gedachten.

Dat is hartstikke tof voor je
Het wil overigens niet zeggen dat het voor iedereen zo werkt.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 19:23 schreef Probably_on_pcp het volgende:

[..]

Ik heb zelf een depressie gehad van een aantal jaar en ben daaruit gekomen door de Kracht vh Nu. Zo in 1 keer de hele depressie weg en sindsdien alleen nog maar wat last gehad van negatieve gedachten.

Ik heb, helaas, dit jaar mijn 25-jarig depressie jubileum. In al die tijd heb ik van alles geprobeerd qua therapieën: Mindfullness, hypnotherapie, EMDR, psychotherapie, regressietherapie, cognitieve therapie, herprogrammering. Ook een hoop zelf geprobeerd, dus zonder de hulpverlening. Inmiddels is mijn depressie een dysthyme stoornis geworden, oftewel chronisch. Jammer, ik probeer mijn leven te leven zoals het komt, meestal heb ik nergens last van, maar soms slaat de depressie van het ene op het andere moment toe.
Voor jou heeft de kracht van het nu effect gehad, voor mij niet. Ik heb nu een gulden middenweg gevonden met psychotherapie en mijn eigen manier om met mn depressie en angsten om te gaan.
Er is geen universele manier om van depressies en angststoornissen af te komen, ieder is gevoelig voor een andere behandelmethode.
Los van de discussie over welke behandelmethode ideaal is, gaat het in dit topic over ervaringen, over leven met een depressie en/of angststoornis. En dat is en blijft, met of zonder de ideale behandelmethode, volkomen KUT!

Quicky!

Vooral deze even. Of ik wat ga posten moet ik nog even over na denken..

Waar ik erg benieuwd naar ben is of mensen een onderscheiding in fases hebben beleefd (of beleven). Dus kwam de depressie voor de angstklachten of de angstklachten voor de depressie? Kan natuurlijk ook zijn dat het voor jezelf niet mogelijk was dit onderscheid nog te maken. Door je mentale status is het tijdens dit soort periodes toch vrij lastig om alles op een rijtje te krijgen.

Iemand nog tips voor een beetje nuttige daginvulling.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 22:44 schreef Twizu het volgende:
Iemand nog tips voor een beetje nuttige daginvulling.

vooral veel naar buiten, frisse lucht is goed en wandelen ofzo werkt bij mij om mn hoofd leeg te maken (ga op verkenningstocht in buurten waar je de weg niet zo goed weet bijv).
of iets met dieren gaan doen. misschien mag je wel hepen op een nabijgelegen kinderboererij ofzo?
en sporten. Naar mensen toegaan (als dat je lukt) iemand ergens mee helpen (ook als dat lukt natuurlijk).
Ala je je kan concentreren kan lezen goed zijn om de tijd te doden. Koken of iemand helpen met koken (ik weet niet of je zelfstandig woont of bij je ouders oid). tekenen, schilderen, verhalen schrijven. (of wat anders creatiefs)
sporten. die Wii sport vind ik een goed idee van je
zoiets..
en nou ga ik echt slapen, ik begin om te vallen...

Kierkegaard helpt.

tvp

quote:

Op zondag 3 januari 2010 20:47 schreef TheVotary het volgende:
Waar ik erg benieuwd naar ben is of mensen een onderscheiding in fases hebben beleefd (of beleven). Dus kwam de depressie voor de angstklachten of de angstklachten voor de depressie? Kan natuurlijk ook zijn dat het voor jezelf niet mogelijk was dit onderscheid nog te maken. Door je mentale status is het tijdens dit soort periodes toch vrij lastig om alles op een rijtje te krijgen.

Bij mij kwam mijn angststoornis eerst. Op zich was ik gewoon wel vrolijk de eerste maand, ik was alleen bang om vreemde redenen. De depressie volgde wel heel snel dus, voornamelijk omdat heel veel mensen zich opeens met me gingen bemoeien en omdat ik in hun ogen een slecht persoon was en fout bezig was.
Ik was op dat moment pas 11 jaar, dus het was voor mij vrij heftig dat mensen opeens massaal zo over mij gingen denken, terwijl ik niet expres iets fout deed.

Ik heb ook de kracht van het nu gelezen en het werkt op het moment dat je het leest (bij mij), maar daarna heeft het 'pijnlichaam' toch weer meer kracht.

Ik heb veel last van een stemmetje in mij dat me dingen wijs probeert te maken, steeds heel kritisch is op alles wat ik doe, hoe ik eruit zie, etc. Laatst erachter gekomen mijn grootste klacht (angst mijn man kwijt te raken door eigen toedoen) een borduursel is van wat mijn moeder me allemaal heeft verteld vroeger.
Mijn ouders zijn gescheiden en zij vertelde me allerlei dingen dat ze weleens wenste over m'n vader (NIET leuk!). Maar ook gewoon de kleine dingen. Ik wil soms alleen zijn en niet aangeraakt worden, en ik hoor dan meteen mijn moeder zeggen 'daar begint de aftakeling van je relatie!' terwijl dat echt totaal nergens op slaat, ik ben mijn moeder niet en mijn man is mijn vader niet.

Ik lees nu 'De innerlijke criticus ontmaskerd' van Hal Stone en ik merk verschil met hoe ik nu naar die stem luister. Het is nog niet altijd even makkelijk, maar ik weet bij mij in ieder geval waar alle ellende vandaan komt. In ieder geval een groot deel dan. Ik kan het boek wel aanraden aan iedereen die last heeft van dwanggedachtes, en negatieve stemmen in jezelf die je continu laten twijfelen aan jezelf.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 20:47 schreef TheVotary het volgende:
Waar ik erg benieuwd naar ben is of mensen een onderscheiding in fases hebben beleefd (of beleven). Dus kwam de depressie voor de angstklachten of de angstklachten voor de depressie? Kan natuurlijk ook zijn dat het voor jezelf niet mogelijk was dit onderscheid nog te maken. Door je mentale status is het tijdens dit soort periodes toch vrij lastig om alles op een rijtje te krijgen.

Ik weet niet precies wat er eerst was, mn depressie of mijn angstklachten. Ik was 8 jaar, ik kende heel het fenomeen depressie niet. Ik weet alleen dat ik mij heel eenzaam voelde, dat ik me het liefste terugtrok en dat ik de wereld wel kon schieten.

Hallo TS

Ook ik herken je verhaal en ik heb precies hetzelfde als jij meegemaakt en ik weet hoe je je voelt. Toen ik 15 was begon mijn angststoornis waardoor ik ook depressief werd. Ik was bang voor alles wat met 'de dood' te maken had, en op een gegeven moment kreeg ik 3 hyperventilatie aanvallen per dag en durfde ik nergens meer alleen heen. Niet naar school, niet even naar de winkel.. zelfs tien minuten alleen douchen vielen me zwaar. Mijn huisarts stuurde mij door naar het GGZ waar een meisje van 23 tegenover me zat. Ik kon aan dit meisje nog beter uitleggen wat me mankeerde als zij zelf en hierdoor voelde ik me er niet op mijn gemak. Inmiddels zat ik al een jaar thuis met een angststoornis tot mijn toenmalige schoonmoeder mij vertelde dat zij hetzelfde door had gemaakt en er bovenop is gekomen door MaatKracht. MaatKracht is een organisatie met ervaringsdeskundigen die precies weten wat je voelt en hoe ze je er doorheen moeten helpen. Ikzelf heb 10 sessies gehad en hierna heb ik nooit ergens meer last van gehad. Mijn therapeut (die ik overigens eeuwig dankbaar ben voor wat ze voor me heeft gedaan, zonder haar zat ik hier niet) praatte met mij over mijn problemen als een psycholoog, maar kalmeerde mij ook met adem technieken, wat ook ontzettend fijn was, was dat ik haar áltijd mocht bellen wanneer ik ergens mee zat of als ik een aanval kreeg, ookal was het 3 uur 'snachts. Ook werd ik direct van de anti-depressie medicijnen afgehaald en overgezet naar een natuurlijk medicijn, Laif Staigerwald. In Laif zit Sint-Jans kruid wat je hersenen helpt serotonine aan te maken. Ik weet niet of je al wist wat er precies in je lichaam gebeurd wanneer je gehyperventileerd (naar adem snakt) maar eigenlijk krijgt je lichaam simpelweg teveel zuurstof binnen omdat jij je erg druk maakt. Vanzelfsprekend wordt het minder en houdt het uiteindelijk op wanneer je lichaam de overbodige zuurstof kwijtraakt. Wat je moet doen is niet in een zakje in en uitademen, maar ga rustig ergens zitten. Vertel jezelf in je hoofd dat je wéét dat het hyperventilatie is, en niks anders. Hierna adem je 3 tellen in door je neus, neem je 1 seconde rust, en adem je vervolgens 6 tellen uit door je mond. Dat herhaal je net zolang tot het minder wordt. Heel belangrijk is dat je je hand op je buik legt, en alleen met je buik ademt! Niet met je borst. Ook kan je deze oefeningen elke avond doen om rustig van te worden. Ik hoop echt dat ik je een klein beetje heb kunnen helpen met mijn verhaal. Als je geïnteresseerd bent in dezelfde therapie kijk dan eventjes op http://www.in-balanz.nl/!

TVP. Ik heb sinds anderhalf jaar last van een vrij zware depressie. Ook ik heb al eerder last gehad van depressieve periodes, ik ben er vooral gevoelig voor in de herfst/winter. Ik sta onder behandeling bij een psycholoog en een psychiater en ik gebruik Efexor.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 22:44 schreef Twizu het volgende:
Iemand nog tips voor een beetje nuttige daginvulling.

Ga hardlopen! Na een week ofzo begin je je opeens echt heel goed te voelen. Het heeft mij ongeveer een half jaar geduurd voordat ik er aan begon maar het resultaat is echt.... wow.
Voor de rest probeer zoveel mogelijk er op uit te gaan, kleine dingetjes zoals even lopend boodschappen doen etc kan als lekker werken.

Ben eigenlijk ook al 2 en een half jaar lang neerslachtig.... de ene keer meer dan de andere, maar goed, wil het nog niet echt depressief noemen. Denk ook dat het best wel makkelijk te verhelpen is, door wat te veranderen in mijn leven, een keer echt door te pakken met verschillende dingen, mijzelf eens goed een spiegel voor te houden en mijn denken eens te veranderen. Dat laatste lukt me soms wel, maar val vaak weer terug. Ach en het hoort er ook wel een beetje bij, het is niet erg om je af en toe kut te voelen, maar ik ben ook gewoon niet tevreden met mezelf, en mn leven. Spreek er eigenlijk ook nooit met iemand over, probeer het eerder te verbergen.

quote:

Op maandag 4 januari 2010 13:25 schreef Take_A_Picture het volgende:
Ik heb ook de kracht van het nu gelezen en het werkt op het moment dat je het leest (bij mij), maar daarna heeft het 'pijnlichaam' toch weer meer kracht.

Ik heb veel last van een stemmetje in mij dat me dingen wijs probeert te maken, steeds heel kritisch is op alles wat ik doe, hoe ik eruit zie, etc. Laatst erachter gekomen mijn grootste klacht (angst mijn man kwijt te raken door eigen toedoen) een borduursel is van wat mijn moeder me allemaal heeft verteld vroeger.
Mijn ouders zijn gescheiden en zij vertelde me allerlei dingen dat ze weleens wenste over m'n vader (NIET leuk!). Maar ook gewoon de kleine dingen. Ik wil soms alleen zijn en niet aangeraakt worden, en ik hoor dan meteen mijn moeder zeggen 'daar begint de aftakeling van je relatie!' terwijl dat echt totaal nergens op slaat, ik ben mijn moeder niet en mijn man is mijn vader niet.

Ik lees nu 'De innerlijke criticus ontmaskerd' van Hal Stone en ik merk verschil met hoe ik nu naar die stem luister. Het is nog niet altijd even makkelijk, maar ik weet bij mij in ieder geval waar alle ellende vandaan komt. In ieder geval een groot deel dan. Ik kan het boek wel aanraden aan iedereen die last heeft van dwanggedachtes, en negatieve stemmen in jezelf die je continu laten twijfelen aan jezelf.

Heb ik ook, ik heb haast een soort van sociale faalangst volgens mij, ben ook bang mensen kwijt te raken door eigen toedoen, of wanneer ik mensen nog maar net ken ben ik al bang dat ze me niets vinden en word ik heel onzeker in gesprekken en sociale situaties en zo..... Erg frustrerend, en slaat ook nog eens nergens op, maar door die angst word het soms nog werkelijkheid ook, en wordt de angst weer groter, echt een vicieuze cirkel gewoon..... Moet echt eens wat aan mijn zelfbeeld/gedachten doen, en ik weet dat ik het allemaal in eigen hand heb en in principe veel meer kan/waard ben dan ik zelf denk. Wanneer ik meer impulsief ben en niet echt nadenk bij alles wat ik doe, voel ik me ook veel beter. Ik heb nu zeeën van tijd(gestopt met werken), denk dat ik maar eens een keer weer flink en regelmatig ga sporten, hoop dat dat wat helpt...

[ Bericht 5% gewijzigd door Stefanovich op 05-01-2010 21:54:28 ]

Ik zie dat er in dit topic al een tijd niet meer is gereageerd, jammer!

Zelf ben ik sinds kort begonnen met een deeltijdbehandeling na 5 weken opname op een PAAZ.

Vorig half augustus ben ik thuis komen te zitten met burn-out klachten, maar omdat ik geen dagindeling had en nergens de puf vandaan kon halen om iets te doen en niet op tijd hulp kreeg heb ik uiteindelijk suïcide-gedachten gekregen en ben ik opgenomen op de PAAZ. In eerste instantie was dit voor een time-out, maar al snel bleek dat er toch wel wat meer aan de hand was en had ik gehoord van de deeltijdbehandeling in dit ziekenhuis.

De diagnose die ze bij mij gesteld hebben is een depressie en een angststoornis. Ik geloof wel dat dit er beide al veel langer is dan vorig jaar augustus.

Ik slikte 0,25 mg. Alprazolam per dag, maar ben nu inmiddels hier 12 dagen mee gestopt
Eerder ook al wel pogingen gedaan, maar kreeg toen toch weer spanningsklachten. En ik moet zeggen dat dat nu weg is

Verder heb ik wel Mirtazapine (Remeron) voor het slapen, ja dit is een anti-depressiva, maar in de hoeveelheid die ik het slik heeft het geen werking als anti-depressiva. Eerste 2 weken heb ik me hiervan heel raar gevoeld, niet mezelf, maar nu is dat over en slaap ik nog steeds goed.

Eerder heb ik ook al onder behandeling gestaan van verschillende psychologen, maar ik heb nooit het idee gehad dat zij mij echt geholpen hebben.

Nu in dagbehandeling ben ik al een stuk verder en moet ik het zelf doen met de handvatten die mij gegeven worden en ik moet zeggen dat dit prima gaat.

Ik ben benieuwd hoe het nu met de anderen gaat

Tja, ook een tvp van mijn zijde.

Heb vanaf mei 2003 last van een paniekstoornis. Hele zware en nare tijden gehad. Eerst naar een psychiater geweest, een consult van 10 minuten per keer, waarbij het ongeveer 8 minuten draaide over medicijnen. Ik heb toen Paroxetine 20mg gekregen en medicijnen (ben de naam kwijt) om de bijwerkingen van de paroxetine draaglijk te maken.

Heb een jaar lang deze medicijnen gebruikt en het werd er alleen maar erger op, aangezien ik niet kon slapen van de medicijnen. Was toen een wandelend lijk, kwam nooit meer buiten (zelfs niet in de tuin) en sloot me echt af voor alles en iedereen.

In 2004 ben ik opgenomen geweest in een kliniek voor angststoornissen en heb het er wel 5 dagen uitgehouden. Het ging alleen maar bergafwaarts. Wel kreeg ik eindelijk goede medicijnen. Venlafaxine (Efexor) welke de angst dusdanig onderdrukte dat ik niet meer bij het minste of geringste in paniek raakte.

Nadat ik terug was van de kliniek, heb ik mezelf voorgenomen de angst mijn leven niet meer te laten overheersen. Het komt zoals het gaan moet. Ging uit mezelf weer de straat op en pakte oude hobby's weer op. Eigenlijk vanuit het niets, maar heel gemotiveerd om alles weer te doen. Ook ben ik in 2009 begonnen met therapie bij de HSK-groep in Hengelo. Sophie, mijn psychologe heeft me echt zo goed geholpen, ben haar ook eeuwig dankbaar. Ook wist zij bij mij vast te stellen dat ik last heb van PTSS, eindelijk een naam gekregen, maar het beïnvloed mijn leven niet meer zo, als wanneer ik de naam/diagnose niet kende.

Nu is het 2010 en volg ik een studie, doe vrijwilligerswerk als leraar bij een school voor speciaal/begeleidend onderwijs en ben druk bezig met een bedrijf opzetten. Zelfs de stad in op een zaterdagavond gaat weer goed. Alleen de behoefte is minder.

Maak ik de balans op, dan ben ik wel "vrienden" verloren. Een deel van mijn jeugd (tja 18-jarige mannen zijn kinds ) Maar feit blijft, dat de mensen die echt om me geven, me altijd hebben gesteund.

tvp

Ik wil ook reageren hier als het mag
Ik heb nu al 2,5 jaar een paniek/angst stoornis. In het begin durfde ik nergens meer heen, zeker niet alleen! Ik zat alleen maar thuis. Moest stoppen met mn studie.
Nu 2,5 jaar later heb ik nog steeds last en ik begin me er steeds rotter over te voelen.
Eerst had ik gewoon de rust nodig om thuis te zijn en na te denken en tot mezelf te komen, maar nu is de drang zo groot om weer te werken of studeren, maar de angst is er nog steeds..
Ik durf inmiddels zelf een rondje te fietsen of naar de winkel in de buurt, en samen met mn vriend of met anderen durf ik vrijwel alles (behalve bioscoop/theater enz)

Ik heb verschillende soorten therapie gehad, en mag nu beginnen aan deeltijd therapie. 2 dagen in de week, speciaal gericht op angst en depressie. En nu mijn probleem: de deeltijdbehandeling is aan de andere kant van de stad, op uren dat iedereen die ik ken werkt. I kan er dus niet heen! Ik durf er niet heen te fietsen/lopen/met ov.. Ik merk dat ik me alweer steeds meer depri ga voelen.
En steeds opmerkingen van mensen: "gewoon doen!" "waar ben je bang voor?"
Of mensen die steeds vragen "ben je al op zoek naar werk?" Het gaat gewoon niet! De angst is te groot, de paniekaanvallen zijn te eng. Ik weet zo langzamerhand niet meer wat ik moet...

Ik heb al sinds 2001 last van angst. Ik heb al verschillende dingen gedaan zoals cognitieve gedragstherapie en medicijnen. Toch gaat het niet weg. Ik doe wel meer dingen, maar ik ben er niet tevreden mee. Ik maak me altijd maar druk en ik ben inmiddels bang dat het nooit meer weggaat.

quote:

Op dinsdag 16 maart 2010 16:41 schreef SaraST het volgende:
Ik heb al sinds 2001 last van angst. Ik heb al verschillende dingen gedaan zoals cognitieve gedragstherapie en medicijnen. Toch gaat het niet weg. Ik doe wel meer dingen, maar ik ben er niet tevreden mee. Ik maak me altijd maar druk en ik ben inmiddels bang dat het nooit meer weggaat.

Allereerst sterkte met je probleem
Over het drukmaken dat het nooit meer weggaat:
Maak je daar niet druk over, want hoe moeilijk het ook is, de angstgevoelens verdwijnen nooit. Zou ook niet goed zijn, wanneer mensen niet over angst kunnen beschikken, het maakt je tot een persoon met gevoelens.
Probeer het een plaats te geven.
Dat je alweer verschillende dingen doet, moet je voor jezelf vooral aanmoedigen en bij het behalen toejuichen. Geloof in jezelf

hoi.
Ik ben een meisje van 17 jaar, en ik weet niet meer wat ik moet.
Ik heb constant huilbuien! ik word echt helemaal GEK van mezelf.
Ik heb een vriend die woont 2 uur reizen bij mij vandaan.
En als hij alleen al 1 weekend niet kan komen dan ben ik de hele week chagrijnig, omdat ik zo erg verlang naar de dag dat ie weer bij me is. en dan komt ie niet Als ik hem dan weer zie, dan gaat het de eerste paar uur helemaal geweldig, en daarna ben ik zo bang en verdrietig dat ie weer naar huis moet. en ga ik het hele weekend ruzie lopen maken?!
Ik word er echt knettergek van!
Wat is er toch met mij aan de hand?
Ik ben constant aan het janken en ik eet niet meer goed..
Ik snap echt niks van mezelf, ik kan totaal mijn gevoelens niet kwijt, al zal ik dat echt super graag willen,
maar ik weet gewoon niet hoe dit moet
Ik ga donderdag naar de psycholoog, en ik hoop dat het daar dan wel goed zal gaan.
Zit ik dan soms in een depressie? ik ken mezelf niet meer..

liefs.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 03:07 schreef drummerdude het volgende:
Ik zet hier denk ik ook maar een TVP. Ik ben nu eindelijk uit de shit, en heb soms nog terugvallen..

Same here, tvp

Wat mij wel erg geholpen heeft is een cursus mindfulness. Moet je wel in remissie zijn, als je nog helemaal de weg kwijt bent schijnt het lastiger te zijn.

En vooral niet geloven wat mensen zeggen over dat het aangeboren is, dat je altijd kwetsbaar blijft etc. Dat bepalen we zelf wel
Als je dat soort shit eenmaal gaat geloven dan denk je bij ieder dipje of stressperiode van "ooh, daar gaan we weer...zie je wel.. ik word nooit normaal..." Dan wordt het een self fulfilling prophecy.

quote:

Op dinsdag 16 maart 2010 19:35 schreef chimpiee het volgende:
hoi.
Ik ben een meisje van 17 jaar, en ik weet niet meer wat ik moet.
Ik heb constant huilbuien! ik word echt helemaal GEK van mezelf.
Ik heb een vriend die woont 2 uur reizen bij mij vandaan.
En als hij alleen al 1 weekend niet kan komen dan ben ik de hele week chagrijnig, omdat ik zo erg verlang naar de dag dat ie weer bij me is. en dan komt ie niet Als ik hem dan weer zie, dan gaat het de eerste paar uur helemaal geweldig, en daarna ben ik zo bang en verdrietig dat ie weer naar huis moet. en ga ik het hele weekend ruzie lopen maken?!
Ik word er echt knettergek van!
Wat is er toch met mij aan de hand?
Ik ben constant aan het janken en ik eet niet meer goed..
Ik snap echt niks van mezelf, ik kan totaal mijn gevoelens niet kwijt, al zal ik dat echt super graag willen,
maar ik weet gewoon niet hoe dit moet
Ik ga donderdag naar de psycholoog, en ik hoop dat het daar dan wel goed zal gaan.
Zit ik dan soms in een depressie? ik ken mezelf niet meer..

liefs.

Ik ben geen echte ervaringsexpert, de anderen kunnen vast veel nuttigere dingen zeggen en tips geven. In ieder geval is het voor veel mensen wel zo dat hun puberteit een hele lastige periode is, er veranderen heel veel dingen erg snel en de verwarring over al je gevoelens (en vooral hoe je ermee om moet gaan) kan echt killing zijn! Je zult bij het lezen van zo'n zinnetje vast denken "Ja maar je hebt geen idee hoe erg het bij mij is!", maar dat is niet waar. Dat je het om je heen weinig lijkt te zien, komt ook omdat vooral mensen van jouw leeftijd er vaak álles aan doen om hun onzekerheden verborgen te houden. Ik wil maar zeggen dat het dus niet heel ongewoon is waar je doorheen gaat en dat het zéker niet hoeft te betekenen dat je last hebt van een depressie of iets in die geest!

Wat je over je vriendje schrijft, dat heb ik ook heel sterk gehad bij mijn eerste Echte Liefde , en zo zijn er vast veel meer mensen. De eerste keer dat je écht verliefd wordt, weet je nauwelijks wat je overkomt. Het is alsof iemand je een portie drugs heeft ingespoten. Af en toe neemt het gewoon de controle over, waardoor je allerlei dingen doet die eigenlijk nergens op slaan, zelfs knallende ruzie maken met diegene waar je zo van houdt! Ik herinner me avonden dat we samen fijn bij haar in bed lagen, opeens over iets compleet onbenulligs verschrikkelijke ruzie kregen, ik uit bed sprong, mijn kleren aantrok, haar huilend achterlatend in bed, en zodra ik de deur achter me had dichtgetrokken me radeloos voelde, de tranen in de ogen sprongen en dacht "Waar ben ik nou in gódsnaam mee bezig??". Zulke dingen worden puur gedreven door de cocktail van extreem sterke gevoelens die door je lijf razen, waardoor je het idee dat je nauwelijks controle hebt over wat je doet en bijna geen vaste grond onder je voeten lijkt te voelen. Dat moet je proberen jezelf niet al te kwalijk te nemen!

Verder kan ik je alleen maar aanraden om te proberen een beetje lief te zijn voor jezelf, in de zin dat je probeert te accepteren dat je op het moment soms dingen doet die je niet begrijpt of die niet logisch zijn, dat dingen je verwarren en je af en toe geen raad weet met alles wat er in je omgaat. Het wordt in de regel vanzelf beter, en dat je met een psycholoog gaat praten is alvast een verstandig ding om te jezelf op weg te helpen! Veel succes!

(Vooral een tvp eigenlijk.)

[ Bericht 2% gewijzigd door keesjeislief op 16-03-2010 22:39:26 ]

quote:

Op dinsdag 16 maart 2010 17:45 schreef JarnoF het volgende:

[..]
Dat je alweer verschillende dingen doet, moet je voor jezelf vooral aanmoedigen en bij het behalen toejuichen. Geloof in jezelf

Dat is nu juist het probleem. Op de een of andere manier kan ik niet tevreden zijn met wat ik al beaald heb omdat ik altijd weer denk: maar dit of dat doe ik nog niet, en ook vooral: maar ik maakte me er van tevoren nog wel zorgen over, dus ik heb er niet echt van genoten. Ik weet niet hoe ik van die negatieve evaluatie afkom (volgens mij is dat geen keus, ik zou er graag tevreden mee zijn, maar ik ben het niet.)

Bijvoorbeeld met op vakantie gaan: Ik wil graag allerlei plekken zien maar ik ben erg bang dat er met het reizen iets verkeerd gaat. Als ik er dan ben, ben ik weer bang voor de terugreis, maar als ik terug ben denk ik: ik had er meer van moeten genieten toen ik daar was. Ik weet dat dit erg zeurderig over komt, en ook nog een luxeprobleem is aangezien het over vakantie gaat. Maar hier hou ik me mee bezig.

Ja ik heb dat ook, maar dan bij de veel kleinere dingen nog. Gister eindelijk weer geoefend met naar buiten gaan, een klein rondje gefietst. Goed natuurlijk, elke oefening is er 1, maar acheraf is het enige dat ik denk: "ja een klein rondje, wat heb ik daar nou aan? Daar kan ik nog geen opleiding mee volgen of mee gaan werken, of mee op vakantie" en zo zit ik de daaropvolgende week vaak weer thuis, want 'wat maakt dat kleine rondje nou uit'.
Intussen zit ik al 2,5 jaar thuis, zie ik de hele wereld aan me voorbij gaan en ga ik me steeds depressiever voelen erom. Ik wil ook leven!

quote:

Op woensdag 17 maart 2010 11:28 schreef Beautiful__Disaster het volgende:
Ja ik heb dat ook, maar dan bij de veel kleinere dingen nog. Gister eindelijk weer geoefend met naar buiten gaan, een klein rondje gefietst. Goed natuurlijk, elke oefening is er 1, maar acheraf is het enige dat ik denk: "ja een klein rondje, wat heb ik daar nou aan? Daar kan ik nog geen opleiding mee volgen of mee gaan werken, of mee op vakantie" en zo zit ik de daaropvolgende week vaak weer thuis, want 'wat maakt dat kleine rondje nou uit'.
Intussen zit ik al 2,5 jaar thuis, zie ik de hele wereld aan me voorbij gaan en ga ik me steeds depressiever voelen erom. Ik wil ook leven!

Zie dat rondje juist als het begin.
Rome was ook niet in één dag gebouwd.
Niet meteen opgeven als het even niet lukt, maar volhouden.
Het gaat om de langere termijn.
succes

k denk dat heel veel mensen met depressie en angst heel erg streng voor zichzelf zijn. Ik weet van mezelf in ieder geval dat ik mezelf echt kan verlammen met alles wat ik "zou moeten".

Minder moeten, meer willen.

Ik vroeg me af: hoe begin je? Ik bedoel: wat zeg je tegen je huisarts ofzo. Ik loop al bijna 10 maanden met een zinloos gevoel rond. Ik ben down, heb huilbuien uit het niets. Ik weet niet wat ik heb, maar ik weet ook niet hoe ik er dus mee zou moeten beginnen bij iemand.

Je kan gewoon naar de huisarts gaan en precies dat zeggen. De huisarts verwacht echt niet dat je precies weet hoe en waarom. Geef gewoon aan dat je al heel lang down bent en het een probleem voor je is.

Laat je in ieder geval niet door de huisarts zomaar antidepressiva voorschrijven zonder eerst bij een psycholoog of psychiater te zijn geweest. De huisarts is niet de aangewezen persoon om die keuze te maken maar soms heb je er van die types bij die het toch doen.

Mijn advies is ook om niet zomaar met anti depressiva te beginnen. Het lijkt als je je rot voelt de ideale oplossing maar dat is zeker niet altijd zo. Ik ben ook niet tegen het gebruik ervan hoor, want bij veel mensen is het gewoon een goed medicijn, maar het wordt snel voorgeschreven, zeker door huisartsen. Zou dan idd ook eerst naar een psychiater gaan, die weet er veel meer van!

Het is helemaal niet raar om met deze klachten naar je huisarts te gaan. Ik vond het ook eng, en heb toen mn vriend meegenomen. Gewoon eerlijk zeggen waar je last van hebt!

quote:

Op dinsdag 16 maart 2010 22:09 schreef keesjeislief het volgende:

[..]

Ik ben geen echte ervaringsexpert, de anderen kunnen vast veel nuttigere dingen zeggen en tips geven. In ieder geval is het voor veel mensen wel zo dat hun puberteit een hele lastige periode is, er veranderen heel veel dingen erg snel en de verwarring over al je gevoelens (en vooral hoe je ermee om moet gaan) kan echt killing zijn! Je zult bij het lezen van zo'n zinnetje vast denken "Ja maar je hebt geen idee hoe erg het bij mij is!", maar dat is niet waar. Dat je het om je heen weinig lijkt te zien, komt ook omdat vooral mensen van jouw leeftijd er vaak álles aan doen om hun onzekerheden verborgen te houden. Ik wil maar zeggen dat het dus niet heel ongewoon is waar je doorheen gaat en dat het zéker niet hoeft te betekenen dat je last hebt van een depressie of iets in die geest!

Wat je over je vriendje schrijft, dat heb ik ook heel sterk gehad bij mijn eerste Echte Liefde , en zo zijn er vast veel meer mensen. De eerste keer dat je écht verliefd wordt, weet je nauwelijks wat je overkomt. Het is alsof iemand je een portie drugs heeft ingespoten. Af en toe neemt het gewoon de controle over, waardoor je allerlei dingen doet die eigenlijk nergens op slaan, zelfs knallende ruzie maken met diegene waar je zo van houdt! Ik herinner me avonden dat we samen fijn bij haar in bed lagen, opeens over iets compleet onbenulligs verschrikkelijke ruzie kregen, ik uit bed sprong, mijn kleren aantrok, haar huilend achterlatend in bed, en zodra ik de deur achter me had dichtgetrokken me radeloos voelde, de tranen in de ogen sprongen en dacht "Waar ben ik nou in gódsnaam mee bezig??". Zulke dingen worden puur gedreven door de cocktail van extreem sterke gevoelens die door je lijf razen, waardoor je het idee dat je nauwelijks controle hebt over wat je doet en bijna geen vaste grond onder je voeten lijkt te voelen. Dat moet je proberen jezelf niet al te kwalijk te nemen!

Verder kan ik je alleen maar aanraden om te proberen een beetje lief te zijn voor jezelf, in de zin dat je probeert te accepteren dat je op het moment soms dingen doet die je niet begrijpt of die niet logisch zijn, dat dingen je verwarren en je af en toe geen raad weet met alles wat er in je omgaat. Het wordt in de regel vanzelf beter, en dat je met een psycholoog gaat praten is alvast een verstandig ding om te jezelf op weg te helpen! Veel succes!

(Vooral een tvp eigenlijk.)

Hey erg bedankt voor je reactie, morgen is mijn eerste sessie, en inderdaad als het allemaal niet werkt zijn er veel mogelijkheden.
Ik hoop dat het gaat lukken en ik zal morgen wel een berichtje doen over hoe ik het vond!
Echt bedankt.

xx

Over de eerste stap(pen) :

De kleine stapjes zijn juist het belangrijkst. Deze geven namelijk aan, dat je gemotiveerd bent om actie te ondernemen. Je probeert je angst teboven te komen, hebt de moed opgebouwd om te vechten tegen je angst.
Dat je na het eerste stapje geen volmaakt gevoel hebt, moet je proberen tegen te gaan door hardop te zeggen dat je toch IETS hebt bereikt. Wees echt tevreden over de progressie die je maakt.

Ik heb mezelf ook voortdurend naar beneden gehaald, door te kijken naar wat ik niet kon, waardoor ik vergat het positieve te zien. De eerste stappen op weg naar herstel, om het zo te mogen noemen.
Maar naarmate het vorderde zag ik dat het vertrouwen toenam, dat de angst tussen de oren zit en dat je er echt tegen kunt knokken.

Wil iedereen sterkte wensen, maar vooral een goed en voorspoedig herstel. Men kan je alleen begeleiden, de rest moet je zelf doen. En jullie kunnen het allemaal !!

quote:

Op woensdag 17 maart 2010 23:07 schreef JarnoF het volgende:
Over de eerste stap(pen) :

De kleine stapjes zijn juist het belangrijkst. Deze geven namelijk aan, dat je gemotiveerd bent om actie te ondernemen. Je probeert je angst teboven te komen, hebt de moed opgebouwd om te vechten tegen je angst.
Dat je na het eerste stapje geen volmaakt gevoel hebt, moet je proberen tegen te gaan door hardop te zeggen dat je toch IETS hebt bereikt. Wees echt tevreden over de progressie die je maakt.

Ik heb mezelf ook voortdurend naar beneden gehaald, door te kijken naar wat ik niet kon, waardoor ik vergat het positieve te zien. De eerste stappen op weg naar herstel, om het zo te mogen noemen.
Maar naarmate het vorderde zag ik dat het vertrouwen toenam, dat de angst tussen de oren zit en dat je er echt tegen kunt knokken.

Wil iedereen sterkte wensen, maar vooral een goed en voorspoedig herstel. Men kan je alleen begeleiden, de rest moet je zelf doen. En jullie kunnen het allemaal !!

Ben jij er nu helemaal vanaf? Als ik op internet ga zoeken kom ik alleen verhalen tegen van mensen die er al 30 jaar last van hebben en dus al 30 jaar binnen zitten, ik word hier zo wanhopig van! Ik lees nooit eens verhalen van mensen die van echte angst (lees: niets durven) er weer bovenop zijn gekomen en alles weer durven. Dat zou me namelijk echt motiveren!

Je hebt ook gelijk, kleine stapjes zijn heel erg belangrijk. Het geeft beetje bij beetje het vertrouwen terug dat je dingen WEL kunt doen, en de stapjes worden ook steeds groter. Alleen heb ik zo vaak de drang om er in 1 keer vanaf te willen zijn. Het is ook in 1 keer gekomen, waarom kan het niet in 1 keer weg???

quote:

Op donderdag 18 maart 2010 10:31 schreef Beautiful__Disaster het volgende:

[..]

Ben jij er nu helemaal vanaf? Als ik op internet ga zoeken kom ik alleen verhalen tegen van mensen die er al 30 jaar last van hebben en dus al 30 jaar binnen zitten, ik word hier zo wanhopig van! Ik lees nooit eens verhalen van mensen die van echte angst (lees: niets durven) er weer bovenop zijn gekomen en alles weer durven. Dat zou me namelijk echt motiveren!

Je hebt ook gelijk, kleine stapjes zijn heel erg belangrijk. Het geeft beetje bij beetje het vertrouwen terug dat je dingen WEL kunt doen, en de stapjes worden ook steeds groter. Alleen heb ik zo vaak de drang om er in 1 keer vanaf te willen zijn. Het is ook in 1 keer gekomen, waarom kan het niet in 1 keer weg???

Nou, ik ben sinds dinsdag 16:30 genezen verklaard. Heb 7 jaar gelopen met een zeer zware paniekstoornis en agorafobie. Ik durfde echt helemaal niets meer. Heb zelfs oppas gehad, wanneer mijn ouders aan het werk waren. Durfde niet eens meer de achtertuin in op een gegeven moment, maar heb me er echt doorheen geslagen.

Ik heb in het begin ook veel op internet gekeken, maar dat maakte me moedeloos. Vooral omdat de positieve verhalen eigenlijk amper worden gemeld.
Ben nu een boek aan het schrijven over mijn herstel. Puur voor mezelf om het verleden te verwerken en misschien andere mensen een positieve kijk in een negatieve tijd te bieden.

Antidepressiva kan een uitkomst zijn?

quote:

Op donderdag 18 maart 2010 12:08 schreef JarnoF het volgende:

[..]

Nou, ik ben sinds dinsdag 16:30 genezen verklaard. Heb 7 jaar gelopen met een zeer zware paniekstoornis en agorafobie. Ik durfde echt helemaal niets meer. Heb zelfs oppas gehad, wanneer mijn ouders aan het werk waren. Durfde niet eens meer de achtertuin in op een gegeven moment, maar heb me er echt doorheen geslagen.

Ik heb in het begin ook veel op internet gekeken, maar dat maakte me moedeloos. Vooral omdat de positieve verhalen eigenlijk amper worden gemeld.
Ben nu een boek aan het schrijven over mijn herstel. Puur voor mezelf om het verleden te verwerken en misschien andere mensen een positieve kijk in een negatieve tijd te bieden.

Super dat je er nu vanaf bent gekomen!! Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Heb je therapie gevolgd? Medicijnen geslikt?
Ik probeer ook niet meer teveel op internet te kijken, maar steeds als ik me wanhopig voel ga ik toch weer zitten zoeken, naar DE oplossing.
Ik blijf me maar vasthouden dat er een oorzaak is voor de angst. Drink geen koffie meer, want zou daarvan kunnen komen, eet geen suiker meer, want wie weet komt het daardoor, maar ik weet dat de oplossing daar niet ligt. Dat ik zal moeten DOEN. Niet stilzitten thuis op de bank, maar ondanks de angst dingen doen. Maar het is zo moeilijk....

-edit- geen recruitering hier

[ Bericht 90% gewijzigd door Re op 18-03-2010 17:39:28 ]

quote:

Op donderdag 18 maart 2010 16:03 schreef IN-BALANZ het volgende:
-edit-

volgens mij mag je geen reclame spammen.....

[ Bericht 23% gewijzigd door Re op 18-03-2010 17:39:46 ]

quote:

Op woensdag 17 maart 2010 22:12 schreef chimpiee het volgende:

[..]

Hey erg bedankt voor je reactie, morgen is mijn eerste sessie, en inderdaad als het allemaal niet werkt zijn er veel mogelijkheden.
Ik hoop dat het gaat lukken en ik zal morgen wel een berichtje doen over hoe ik het vond!
Echt bedankt.

xx

Hoi, ik had vanmorgen mijn eerste sessie en zou nog een berichtje achterlaten.
Ik heb een beetje de situatie uitgelegd, en ze zouden een persoon voor me zoeken die bij me past en dit voor mij zou gaan oplossen, toch fijn dat er dan toch nog wat aan gedaan kan worden!
Ik vond het opzich wel een fijne sessie.
Maar merk nog niks van verbetering, maar zie het maar als een begin. Het gaat vanzelf beter worden hoop ik!

Bij zo'n eerste gesprek/intake wordt er toch ook nog niet echt aan therapie gedaan? Is dus niet gek dat je je nog niet gelijk beter voelt

Mijn psycholoog vertelde me ooit dat hoe jonger je begint met therapie hoe makkelijker het is om het veranderen. Zelfbeeld en gedachtenpatronen zijn dan nog niet zo vastgeroest. En jij bent heel jong dus misschien zal het inderdaad snel beter gaan met je!

quote:

Op donderdag 18 maart 2010 22:14 schreef Vandaag... het volgende:
Bij zo'n eerste gesprek/intake wordt er toch ook nog niet echt aan therapie gedaan? Is dus niet gek dat je je nog niet gelijk beter voelt

Mijn psycholoog vertelde me ooit dat hoe jonger je begint met therapie hoe makkelijker het is om het veranderen. Zelfbeeld en gedachtenpatronen zijn dan nog niet zo vastgeroest. En jij bent heel jong dus misschien zal het inderdaad snel beter gaan met je!

dan was het zeker niet zo verstandig dat ik pas op mn 32e in therapie ben gegaan? vooral omdat ik er tot nu toe nog niet zo heel veel aan gehad heb

Ik ook pas op m'n 31e hoor... En ik merk dat ik zelfs na jaren nog in oude patronen val (met dus risico op depressie etc) als ik bijvoorbeeld stress heb. Dat is zó moeilijk om te veranderen. Kan me echt goed voorstellen dat het simpeler gaat als je 17 bent.

Maar vergeleken met de midlife-crisis-golf van 50-jarigen die nog in therapie gaan zijn we nog jong hoor!

quote:

Op donderdag 18 maart 2010 16:14 schreef chimpiee het volgende:

[..]

Hoi, ik had vanmorgen mijn eerste sessie en zou nog een berichtje achterlaten.
Ik heb een beetje de situatie uitgelegd, en ze zouden een persoon voor me zoeken die bij me past en dit voor mij zou gaan oplossen, toch fijn dat er dan toch nog wat aan gedaan kan worden!

Natuurlijk kan er nog wat aan gedaan worden mafketel . Vaak is enkel praten met een psycholoog (dus geen specifieke therapie of medicijnen of andere zwaardere zaken) al een hele grote stap op weg naar verbetering, dus maak je niet teveel zorgen!

quote:

Ik vond het opzich wel een fijne sessie.
Maar merk nog niks van verbetering, maar zie het maar als een begin. Het gaat vanzelf beter worden hoop ik!

Fijn voor je dat zo'n toch altijd wat enge eerste keer goed bevallen is, en veel succes met het vervolg!

TVP.

Loop ook al een hele tijd rond met depressieve klachten en heb eind vorig jaar besloten om naar de dokter te gaan. Die heeft me doorverwezen naar het GGZ vanwege een 'stressgerelateerde depressie'. Het GGZ heeft voorgesteld om deeltijdbehandeling te volgen, heeft iemand hier ervaring mee? Het lijkt me persoonlijk behoorlijk intensief en misschien ietwat overdreven, maar aan de andere kant kan ik er waarschijnlijk wel veel van opsteken.

Ik heb gister ook weer een gesprek bij GGZ gehad. Ik zou deeltijd therapie gaan volgen voor de angst, maar om daar te komen (andere kant van de stad) moest ik dus eerst mn angst overwinnen. Oftewel, de deeltijd ging niet door want ik kan er niet komen.
Gister afgesproken eerst gesprekken te gaan hebben (soort cognitieve therapie individueel) om te gaan oefenen in stapjes naar de deeltijd toe. Ben benieuwd! Ze was gelukkig erg meedenkend en ze begreep het allemaal, dus dat was fijn!

quote:

Op vrijdag 19 maart 2010 03:11 schreef Rnnz het volgende:
TVP.

Loop ook al een hele tijd rond met depressieve klachten en heb eind vorig jaar besloten om naar de dokter te gaan. Die heeft me doorverwezen naar het GGZ vanwege een 'stressgerelateerde depressie'. Het GGZ heeft voorgesteld om deeltijdbehandeling te volgen, heeft iemand hier ervaring mee? Het lijkt me persoonlijk behoorlijk intensief en misschien ietwat overdreven, maar aan de andere kant kan ik er waarschijnlijk wel veel van opsteken.

Ik heb zelf vorig jaar zelfs 4 maanden opname gehad (voor andere klachten, borderline, dat wel) en ja, het is intensief, maar ik heb er zo enorm veel aan gehad! Ik zou nu ook deeltijd willen voor mn klachten maar dat lukt niet (zie verhaaltje hierboven) maar ik zou het je zeker weten aanraden! Je krijgt verschillende soorten therapieen waardoor je ook op verschillende manieren naar je probleem gaat kijken. Sommige manieren zullen je meer helpen dan andere, maar het is gewoon zo goed! En in een groep lijkt misschien ook eng, maar is het uiteindelijk helemaal niet! Iedereen zit naar namelijk met problemen, waardoor je heel sterk het gevoel krijgt dat je niet de enige bent, en dat is fijn.

Ik heb parotoxine gekregen tegen paniekaanvallen war ik weer last van heb. Dit op aanraden van mn psycholoog omdit eens te gaan proberen, Iemand ervaring met dit middel?

Alleen even een tvp.

quote:

Op vrijdag 26 maart 2010 21:10 schreef Bombshell het volgende:
Ik heb parotoxine gekregen tegen paniekaanvallen war ik weer last van heb. Dit op aanraden van mn psycholoog omdit eens te gaan proberen, Iemand ervaring met dit middel?

Ik neem aan dat je paroxetine bedoelt? Ik heb dat middel ooit geslikt, maar dan voor depressie, niet voor angst of paniek. Het hielp me toen wel tegen depressie, maar ik vond de bijwerkingen erg vervelend..
Of het ook tegen de paniekaanvallen werkt weet ik niet, ik hoop dat je er wat aan zal hebben!

quote:

Op donderdag 18 maart 2010 22:27 schreef Vandaag... het volgende:
Ik ook pas op m'n 31e hoor... En ik merk dat ik zelfs na jaren nog in oude patronen val (met dus risico op depressie etc) als ik bijvoorbeeld stress heb. Dat is zó moeilijk om te veranderen. Kan me echt goed voorstellen dat het simpeler gaat als je 17 bent.

Maar vergeleken met de midlife-crisis-golf van 50-jarigen die nog in therapie gaan zijn we nog jong hoor!

ja dat is ook makkelijker denk ik. maar weet het ook niet zeker.
mn vriendje is op zn 44e nog es begonnen haha, maar die komt er nu toch ook wel een heel eind mee. (na een jaar dus) misschien maakt leeftijd dus toch niet zoveel uit, maar gaat het er vooral om of je er echt voor open staat...

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 00:49 schreef Lily-Ella het volgende:
Alleen even een tvp.

Hallo, Ik weet niet zeker of het verstandig is om hier neer te zetten, maar ik moet het even kwijt.

Ik heb nu ruim een jaar last van een depressie en heb daar ook medicatie voor. Maar dat het echt beter met me gaat, durf ik niet hardop te zeggen. Soms lijkt het wel of ik mne steeds somberder ga voelen en de toekomst nog donkerder tegemoet zie.

Maar misschien ligt het wel aan mezelf, en doe ik overdag te weinig, maar aan de andere kant heb ik er ook de kracht niet voor. Het kost me soms de grootste moeite om even naar de winkel te gaan. Maar dit kan ook aan mijn Autisme liggen, hoewel ik hier vroeger geen moete mee had.

Binnenkort ga ik wel een cursus volgen om meer grip op mijn depressie te krijgen, maar het vertrouwen daarin wordt steeds minder naarmate ik steeds slechtere dagen krijg.

Dus eigenlijk moet er snel iets in mijn leven veranderen, wil ik weer positiever in het leven gaan staan.

Bleh, het lukt niet meer zo goed op school en ben niet meer gemotiveerd...

-

tvp.

[ Bericht 94% gewijzigd door Blossom86 op 29-03-2010 21:59:49 (toch maar niet) ]

Ik heb even getwijfeld, maar toch maar besloten mijn situatie hier even te beschrijven.

Ik ben best een gesloten persoon, en vertel niet zo makkelijk wat mij dwars zit, of waar ik mij zorgen over maak. Ik richt me juist heel erg op anderen, om mijn eigen dingen op die manier buiten beschouwing te kunnen laten. Begin dit jaar vond ik het genoeg geweest en heb ik aan een aantal mensen die dicht bij mij staan een deel van 'hoe ik me voel en wat er speelt' uit de doeken gedaan. Ik heb hier goeie reacties op gehad.. en 't was voor mij prima zo.

Tot ongeveer een maand later, nu anderhalve maand geleden. Toen begon ik me eigenlijk van het ene op het andere moment somber te voelen. Ik had veel last van emotionele buien (moest veel huilen) en ik had eigenlijk niet echt een idee hoe dit zo ineens was gekomen.

Omdat ik het allemaal niet meer trok,en eigenlijk de hele dag alleen maar kon huilen, heb ik van de huisarts wat oxazepam gekregen. Dit heb ik zo'n anderhalve week gebruikt, en heb het toen afgebouwd. Tot op de dag van vandaag gebruik ik het ook niet meer.

Inmiddels loop ik bij een psycholoog (ben nu 4 keer geweest ofzo) wat opzich ook wel okey is, maar echt verbetering merk ik niet. Uit een test die ik daar heb moeten doen kwam dat ik waarschijnlijk een lichte depressie heb. Zou toch wel binnen 1 a 2 maanden over moeten zijn of iig minder moeten worden.

Ik probeer gewoon m'n dagelijkse dingen te doen, maar bij alles wat ik doe merk ik dat er een soort van somberheids-gevoel over me heen hangt, als een gevoel wat altijd aanwezig is. Ik merk wel dat afleiding helpt, maar het sombere gevoel gaat nooit helemaal weg. Met name wanneer ik er met mensen over praat merk ik dat ik nog erg emotioneel ben.

Ik probeer er alles aan te doen om me beter te voelen (bezig zijn, ben weer begonnen met hardlopen, gesprekken bij de psych), maar het lijkt allemaal niet echt resultaat te hebben. Hoewel sommige mensen om mij heen zeggen dat anti-depressiva wellicht zou kunnen helpen, wil ik dit zelf eigenlijk liever niet. Ik heb ook e.e.a. over Sint Janskruid gelezen, en dat spreekt mij eerder aan dan anti-depressiva.

Maar ik weet gewoon even niet meer waar ik goed aan doe. Ik wil het sombere gevoel gewoon kwijt. En ik heb ook het idee dat ik de hele tijd somber ben, omdat ik somber ben. Klinkt wat vaag, maar juist dat sombere gevoel maakt me weer somber. Soort van vicieuze cirkel ofzo. Maar hoe doorbreek ik die?

Ik snap dat niemand hier kant-en-klare tips heeft, maar ik vind het iig fijn om even m'n verhaal opgeschreven hebben, en mocht iemand toch die 'gouden tip' hebben, dan hoor ik dat natuurlijk heel graag.

Bedankt voor het lezen.

[ Bericht 7% gewijzigd door sunmoonstar op 31-03-2010 20:40:35 ]

quote:

Op maandag 29 maart 2010 20:09 schreef Bos81 het volgende:
Hallo, Ik weet niet zeker of het verstandig is om hier neer te zetten, maar ik moet het even kwijt.

Ik heb nu ruim een jaar last van een depressie en heb daar ook medicatie voor. Maar dat het echt beter met me gaat, durf ik niet hardop te zeggen. Soms lijkt het wel of ik mne steeds somberder ga voelen en de toekomst nog donkerder tegemoet zie.

Maar misschien ligt het wel aan mezelf, en doe ik overdag te weinig, maar aan de andere kant heb ik er ook de kracht niet voor. Het kost me soms de grootste moeite om even naar de winkel te gaan. Maar dit kan ook aan mijn Autisme liggen, hoewel ik hier vroeger geen moete mee had.

Binnenkort ga ik wel een cursus volgen om meer grip op mijn depressie te krijgen, maar het vertrouwen daarin wordt steeds minder naarmate ik steeds slechtere dagen krijg.

Dus eigenlijk moet er snel iets in mijn leven veranderen, wil ik weer positiever in het leven gaan staan.

Het is goed dat je je beseft dat je je leven positiever wil veranderen. Nu moet je alleen bedenken op welke manier je dat het best kunt invullen. Ik denk dat het inderdaad beter met je zal gaan zodra je je wat meer met andere dingen bezig gaat houden. Dan kun je namelijk je gedachten op iets anders richten. Zet wat makkelijke doelen neer en probeer daar naartoe te leven.

quote:

Op woensdag 31 maart 2010 20:43 schreef Mido85 het volgende:

[..]

Het is goed dat je je beseft dat je je leven positiever wil veranderen. Nu moet je alleen bedenken op welke manier je dat het best kunt invullen. Ik denk dat het inderdaad beter met je zal gaan zodra je je wat meer met andere dingen bezig gaat houden. Dan kun je namelijk je gedachten op iets anders richten. Zet wat makkelijke doelen neer en probeer daar naartoe te leven.

Okee bedankt voor je reactie

Er wordt best wel intensief voor mij gezocht voor dagbesteding, maar tot nu toe was het net dat soort werk, wat voor mij moeilijk is, waardoor ik dus nog steeds te vaak thuis zit. Maar er zijn een paar gesprekken gepland de komende week, dus ik houd hoop op een voorutgang. Maar het moet niet te snel zijn, want ik heb het snel gehad als ik te veel dingen te doen heb op een dag.

quote:

Op woensdag 31 maart 2010 20:58 schreef Bos81 het volgende:

[..]

Okee bedankt voor je reactie

Er wordt best wel intensief voor mij gezocht voor dagbesteding, maar tot nu toe was het net dat soort werk, wat voor mij moeilijk is, waardoor ik dus nog steeds te vaak thuis zit. Maar er zijn een paar gesprekken gepland de komende week, dus ik houd hoop op een voorutgang. Maar het moet niet te snel zijn, want ik heb het snel gehad als ik te veel dingen te doen heb op een dag.

Begrijpelijk. Je moet zoiets ook langzaam opbouwen en niets forceren. Dan gaat het allemaal vanzelf.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 16:08 schreef Beautiful__Disaster het volgende:

[..]

Ik neem aan dat je paroxetine bedoelt? Ik heb dat middel ooit geslikt, maar dan voor depressie, niet voor angst of paniek. Het hielp me toen wel tegen depressie, maar ik vond de bijwerkingen erg vervelend..
Of het ook tegen de paniekaanvallen werkt weet ik niet, ik hoop dat je er wat aan zal hebben!

medicijnen werken niet want depressie is een psychische aandoening, oftewel je moet gewoon blij denken dan gaat het over heb ik gelezen

quote:

Depressiviteit is een een psychische ziekte. Oftewel het komt door de manier van denken. Het is dus niet erfelijk of een of andere ziekte die je op de een of andere manier binnen krijgt. Daarom is depressiviteit niet te genezen met een pil. Het kan hooguit verdoven. Heeft eigenlijk net zo veel nut als alcohol of drugs. Als je onder invloed bent, lijkt het beter, maar het is het niet. Het verschil met antidepressiva is dat deze eigenlijk geen invloed heeft, maar men denkt dat het wat doet.

quote:

Op woensdag 31 maart 2010 23:36 schreef deenigeechteTS het volgende:

[..]

medicijnen werken niet want depressie is een psychische aandoening, oftewel je moet gewoon blij denken dan gaat het over heb ik gelezen
[..]

Volgens mij is het bewezen dat er gedurende een depressie een tekort is van een bepaalde stof (anyone? het is te laat om te googlen..) en dus aangevuld kan worden met medicatie. 'Gewoon blij denken' vind ik niet bepaald de sterkste tip als je zwaar depressief bent...

Volgens wikipedia moet je een onderscheid maken tussen een milde en zware depressie. Bij een milde depressie is het gebruik van antidepressiva blijkbaar niet behulpzaam maar bij zware depressies wel. Verder geen persoonlijke ervaringen mee dus geen idee hoe dit precies in elkaar steekt.