Depressie & Angst #1

quote:

Op maandag 2 augustus 2010 17:38 schreef Quickie_Butt het volgende:
Ok ik schaam me diep. Ik had me vanmorgen moeten melden bij de dagbehandeling... maar ik ben niet gegaan . Ik weet niet waarom maar het lukte me niet. Ik kon me er niet toe zetten .

Ik heb straks met ze gebeld en het leek ze verstandig als ik morgen toch weer probeerde om te komen. Ze zullen ook wel vaker met dit bijltje gehakt hebben. Nou ja ik weet het even niet meer ook. Ik zie morgen wel weer.

God ja, dat heb ik ook (gehad), dat ik me er niet kon toezetten om naar iets toe te gaan. Ik weet precies hoe je je voelt. Schaam je niet hoor, mensen zoals jij en ik weten hoe het is, en weten dus dat het gewoon soms niet lukt.

Thnx voor jullie lieve reacties. Ik heb die symptomen maar eens opgezocht en ik heb er heel veel, dus ik denk dat ik wel depressief ben. Komt eigenlijk best hard aan om er een stempel op te plakken Ik denk dat ik toch maar eens een afspraak ga maken met de studentpsycholoog, want ik wil echt uit deze ellende komen. Dit gaat zo niet langer.

quote:

Op dinsdag 3 augustus 2010 06:10 schreef Bos81 het volgende:

[..]

Dit klinkt wel als een depressie. in ieder geval iets psychisch. Wel lastig. Toch knap dat je het nog zonder proffessionele hulp lijkt te redden voorlopig. Maar als dit nog langer aanhoudt en je je ongelukkig blijft voelen, lijkt het me toch verstandig om te over wegen hulp te zoeken

Thnx voor je reactie. Het is zeker iets psychisch ja, en ik denk dat het ook gewoon depressie is. Kan eigenlijk niet anders, ik voel me al een jaar somber, dat is niet meer normaal. Ik weet het zeker: ik ga hulp zoeken.

quote:

Op dinsdag 3 augustus 2010 09:46 schreef caroline88 het volgende:

Eva4Evah: Ik lees een hele rij symptomen van depressie. Volgens het handboek wat door artsen wereldwijd gebruikt wordt om de diagnose te classificeren. Het is fijn dat je familie je zo goed opvangt maar ik denk dat je er baat bij zou hebben als je professionele hulp ging zoeken.

En dat je je tijdens dat baantje beter staande houdt is logisch. Dagstructuur is heel belangrijk om depressie onder de duim te houden. Ik wens je heel veel sterkte! En blijf vooral actief in dit topic want mensen daarbuiten kunnen keihard oordelen terwijl ze geen flauw idee hebben waar ze over praten.

Thnx voor je reactie. Ik heb die symptomen maar eens opgezocht. Dikgedrukt is wat ik heb:
Gedeprimeerde stemming gedurende het grootste deel van de dag.
Duidelijke daling van belangstelling in aangename activiteiten.
Veranderende eetlust en duidelijke gewichtstoename of gewichtsverlies.
Verstoord slaappatroon of slapeloosheid of meer slapen dan normaal.
Veranderingen in activiteitenniveaus, rusteloosheid of zich beduidend langzamer bewegen dan normaal.
Vrijwel alle dagen vermoeidheid of energieverlies.
Gevoel van schuld, hulpeloosheid, bezorgdheid, en/of vrees.
Verminderde capaciteit om zich te concentreren of besluiten te nemen.
Suïcidale gedachten.

Lijkt me duidelijk. Enige wat ik gelukkig niet heb is een veranderd gewicht/eetpatroon. Maar de rest kan ik allemaal afvinken.

In principe heeft m'n familie me goed opgevangen ja, maar ik heb het idee dat ze me nu wel een beetje zat zijn, in de zin van stel je niet aan e.d. Jullie hebben gelijk, mensen hebben geen flauw idee wat dit allemaal inhoudt en dat je eraan kapot gaat. Nu krijg ik dus helaas niet zoveel steun meer, omdat iedereen vindt dat het wel lang genoeg heeft geduurd. Het is inderdaad een goed idee om hulp te gaan zoeken.

Klopt overigens van dat baantje, die structuur heeft me best wel gered de afgelopen tijd, maar niet genoeg. Maar als ik dat baantje niet had gehad... dan weet ik niet of ik het wel had volgehouden.

quote:

Op dinsdag 3 augustus 2010 12:36 schreef Sylvana het volgende:
Eva4Evah:, de symptomen die jij beschrijft klinken wel als een depressie. Fijn dat je zo goed bent opgevangen door je omgeving en werk is idd erg belangrijk, want dan heb je een vaste structuur. Maar als het al zolang duurt is het misschien wel verstandig om professionele hulp te zoeken. Sterkte ermee!

Net mijn dossier van de groepstherapie van een paar jaar geleden ingezien. Was best confronterend om dat allemaal te lezen en vooral de mening van de therapeuten te lezen

Ik heb morgen een begrafenis en kan dan dus niet werken. Wacht op telefoontje van werk wanneer ik dan moet werken ( donderdagmiddag of vrijdagochtend) Als ik dat weet kan ik ook een afspraak met de huisarts maken.

Thnx Jij gecondoleerd... Kan me voorstellen dat het confronterend is om zoiets te lezen. Maar mag je dat allemaal zomaar inzien dan, is dat niet vertrouwelijk? Lijkt me toch beter als ze dat van je afschermen?

quote:

Op dinsdag 3 augustus 2010 16:29 schreef Eva4Evah het volgende:
als ik dat baantje niet had gehad... dan weet ik niet of ik het wel had volgehouden.
[..]

Thnx Jij gecondoleerd... Kan me voorstellen dat het confronterend is om zoiets te lezen. Maar mag je dat allemaal zomaar inzien dan, is dat niet vertrouwelijk? Lijkt me toch beter als ze dat van je afschermen?

Dank je en ja je mag grote delen van je dossier gewoon zelf inzien, behalve de werkaantekeningen van de therapeut, dat is vertrouwelijk. Maar verslagen van bijvoorbeeld de intake, of een eindverslag mag je zelf gewoon inzien. En ik heb het nodig als bewijs voor de IB-groep. (niet alles, maar bepaalde gedeeltes)

T wordt tijd dat ik dit topic eens even grondig ga lezen...

Nou, ik heb voor volgende week een afspraak gemaakt bij de studentpsycholoog. Het werd nu echt tijd. Wow, gaat wel echt moeilijk worden, zomaar alles eruit gooien tegenover een vreemde. Maar ik heb er ook wel weer 'zin in', omdat ik dolgraag geholpen wil worden. Gisteren had ik weer een vreselijke huilbui bij m'n ouders en mijn moeder pakt het hele probleem totaal verkeerd aan. Ze is ook niet zo sterk op EQ gebied helaas (en IQ ook niet). Ze zegt echt compleet de verkeerde dingen om mij te helpen. Ik hoorde haar net tegen m'n vader over mij roddelen. Ze vindt maar dat ik te veel aan het verleden vasthou en vooruit moet kijken. Maar dan probeer ik haar uit te leggen dat ik dus nog steeds in 'het verleden', als in dat klotejaar, zit en dat dat nog niet over is, en dat het moeilijk is om naar de toekomst te kijken. Dan vindt ze dat ik meer moet ondernemen, maar ze snapt totaal niet dat ik mijn levenslust compleet kwijt ben nu. Zegt ze godverdomme dat ze met me zou willen ruilen, ik had haar wel kunnen slaan op dat moment.

Ja erg herkenbaar die reacties van je omgeving, daar is mijn moeder ook altijd zo goed in geweest. Mij altijd maar van alles verwijten en totaal geen inlevingsvermogen. Gelukkig is dat de laatste jaren wat minder, ik zou het ook niet meer accepteren als ze zo'n botte opmerking zou maken eigenlijk (ook omdat ik mezelf nu eindelijk wel serieus kan nemen wat betreft deze problemen, itt vroeger)

quote:

Op donderdag 5 augustus 2010 16:31 schreef Quickie_Butt het volgende:
Nog even een update van mijn kant:

Ik heb besloten de dagbehandeling niet aan te gaan. Ik ben er op dit moment niet klaar voor, voel me te zwak, angstig, somber en vermoeid om het op te brengen.

Ik ben daarom voor een ander plan gegaan: ik ga weer aan de anti-depressiva. Dit keer een ander merk. Ik heb zojuist citalopram voorgeschreven gekregen. En dat ga ik zo ophalen bij de apotheek. Ik moet eerst een buffer hebben qua levenslust en -energie. En de angsten die me nu de hele dag volledig in hun greep houden moeten eerst minderen alvorens ik daadwerkelijk iets kan gaan veranderen. Het voelt nu alsof ik wil gaan hardlopen terwijl ik met mijn slippers in de blubber sta. Dat gaat ook niet. Eerst wat betere schoenen aantrekken .

Jje hebt er goed over nagedacht en voor jezelf een doel gesteld. Vind het knap van je dat je er zo over kunt denken, chapeau! Tis ook niet niets zo een behandeling. Eerst inderdaad wat stevige schoenen aantrekken en dan kun je de berg gaan verplaatsen. Begin daarbij wel met het wegdragen van kleine stenen.

quote:

Op donderdag 5 augustus 2010 16:28 schreef Quickie_Butt het volgende:

[..]

Wat naar ! . Goed zo dat je een afspraak hebt gemaakt! Geeft het je al wat rust nu je weet dat je er iets aan gaat doen? En alles tegen een vreemde eruit gooien is ook heel spannend! Ik hoop voor je dat het goed klikt met die persoon en dat je hem/haar goed kunt gaan vertrouwen.

En dat je omgeving heel hard kan zijn is een gegeven. Probeer mild voor ze te zijn door te bedenken dat ze dit enkel en alleen zeggen omdat ze het gewoon _echt_ niet begrijpen. En zich ook niet voor kunnen stellen hoe het voelt en hoe het is.
Ik heb mijn ouders een tijdje terug een boekje gegeven over hoe om te gaan met iemand die psychisch ziek is oid. Dat heeft ze in elk geval informatie verschaft en een betere kijk op hoe die ziekte voelt voor iemand die het heeft.

Ik wens je sterkte en kracht

Thnx Pfff ja, vanmorgen zei ze weer dat ze wel zou willen ruilen. Ze snapt echt niet hoeveel schade haar opmerkingen aanrichten. Ik heb er geen kracht meer voor (haha gerard joling ) om ertegen in te gaan. Maar dat kwam goed uit want ik moest werken, dus ik zit nu op mijn kamer en ben de komende anderhalve week niet thuis. Echt, als ik in de positie ben om minder bij mijn ouders te zijn zegmaar, dan grijp ik die meteen aan. Maar dat komt wel. Dan kom ik echt minimaal langs, want ik trek het niet om bij mijn moeder in de buurt te zijn.

En van mijn moeder kan ik het gewoon niet hebben dat ze me niet begrijpt. Al had ik het kunnen weten, want ze heeft altijd al weinig inlevingsvermogen gehad, kan situaties slecht inschatten (zoals ik al zei slecht op EQ-gebied). Maar het frustreert me zo. Misschien is zo'n boekje niet eens zo'n heel gek idee.

Ugh, it sucks

quote:

Op donderdag 5 augustus 2010 16:31 schreef Quickie_Butt het volgende:
Nog even een update van mijn kant:

Ik heb besloten de dagbehandeling niet aan te gaan. Ik ben er op dit moment niet klaar voor, voel me te zwak, angstig, somber en vermoeid om het op te brengen.

Ik ben daarom voor een ander plan gegaan: ik ga weer aan de anti-depressiva. Dit keer een ander merk. Ik heb zojuist citalopram voorgeschreven gekregen. En dat ga ik zo ophalen bij de apotheek. Ik moet eerst een buffer hebben qua levenslust en -energie. En de angsten die me nu de hele dag volledig in hun greep houden moeten eerst minderen alvorens ik daadwerkelijk iets kan gaan veranderen. Het voelt nu alsof ik wil gaan hardlopen terwijl ik met mijn slippers in de blubber sta. Dat gaat ook niet. Eerst wat betere schoenen aantrekken .

Phew, ja kan me voorstellen dat je het niet kan opbrengen. Wat erg dat je zoveel angsten hebt. Hopelijk slaat de anti-depressiva aan en kun je de dagbehandeling snel aan, als je er klaar voor bent.

Een goede vriend die met depressies te maken heeft, heeft kort geleden een interviewtje in de Daily Mirror gedaan over zijn ziekte, in het kader van de Britse 'time to change'-campaigne. Misschien ook wel interessant om hier neer te zetten dacht ik (omdat ook in NL het taboe natuurlijk nog steeds groot is):



(klik voor de volledige versie, dit is slechts een stukje van het artikeltje).

quote:

Op donderdag 5 augustus 2010 16:31 schreef Quickie_Butt het volgende:
Nog even een update van mijn kant:

Ik heb besloten de dagbehandeling niet aan te gaan. Ik ben er op dit moment niet klaar voor, voel me te zwak, angstig, somber en vermoeid om het op te brengen.

Ik ben daarom voor een ander plan gegaan: ik ga weer aan de anti-depressiva. Dit keer een ander merk. Ik heb zojuist citalopram voorgeschreven gekregen. En dat ga ik zo ophalen bij de apotheek. Ik moet eerst een buffer hebben qua levenslust en -energie. En de angsten die me nu de hele dag volledig in hun greep houden moeten eerst minderen alvorens ik daadwerkelijk iets kan gaan veranderen. Het voelt nu alsof ik wil gaan hardlopen terwijl ik met mijn slippers in de blubber sta. Dat gaat ook niet. Eerst wat betere schoenen aantrekken .

Jammer dat je er nu nog niet aan toe bent, trek idd eerst maar wat betere schoenen aan en probeer het dan opnieuw. Ik hoop voor je dat de AD werken

quote:

Op donderdag 5 augustus 2010 18:44 schreef Eva4Evah het volgende:

[..]

Thnx Pfff ja, vanmorgen zei ze weer dat ze wel zou willen ruilen. Ze snapt echt niet hoeveel schade haar opmerkingen aanrichten. Ik heb er geen kracht meer voor (haha gerard joling ) om ertegen in te gaan. Maar dat kwam goed uit want ik moest werken, dus ik zit nu op mijn kamer en ben de komende anderhalve week niet thuis. Echt, als ik in de positie ben om minder bij mijn ouders te zijn zegmaar, dan grijp ik die meteen aan. Maar dat komt wel. Dan kom ik echt minimaal langs, want ik trek het niet om bij mijn moeder in de buurt te zijn.

En van mijn moeder kan ik het gewoon niet hebben dat ze me niet begrijpt. Al had ik het kunnen weten, want ze heeft altijd al weinig inlevingsvermogen gehad, kan situaties slecht inschatten (zoals ik al zei slecht op EQ-gebied). Maar het frustreert me zo. Misschien is zo'n boekje niet eens zo'n heel gek idee.

Ugh, it sucks

Dat sucks zeker ja als je moeder zo reageert en zich totaal niet ka inleven in hoe jij je voelt en zegt dat ze wel met je wil ruilen. Mijn moeder heeft ook weinig inlevingsgevoel en ik heb sowieso weinig contact met haar, dus ik heb het haar gewoon niet verteld dat het weer kut gaat en dat ik weer in behandeling ga ( ze weet niet eens dat ik al eerder depressief ben geweest en in therapie ben geweest) Die paar uur dat ik haar af en toe zie zet ik gewoon mn blije masker op. Mn schoonmoeder weet er wel van, die kan gelukkig wel normaal reageren en meelevend zijn.

Ik heb vanochtend eindelijk een afspraak bij de huisarts kunnen maken, dinsdagmiddag kan ik er terecht. Vind het wel spannend, want is een nieuwe huisarts, dus om dan voor het eerst daar heen te gaan en gelijk mn psychische verhaal te doen is toch wel een beetje eng. Is toch anders dan met een verzwikte enkel ofzo voor het eerst naar een nieuwe dokter gaan.

[ Bericht 42% gewijzigd door _Hestia_ op 06-08-2010 12:14:22 ]

quote:

Op donderdag 5 augustus 2010 18:44 schreef Eva4Evah het volgende:

[..]

Thnx Pfff ja, vanmorgen zei ze weer dat ze wel zou willen ruilen. Ze snapt echt niet hoeveel schade haar opmerkingen aanrichten. Ik heb er geen kracht meer voor (haha gerard joling ) om ertegen in te gaan. Maar dat kwam goed uit want ik moest werken, dus ik zit nu op mijn kamer en ben de komende anderhalve week niet thuis. Echt, als ik in de positie ben om minder bij mijn ouders te zijn zegmaar, dan grijp ik die meteen aan. Maar dat komt wel. Dan kom ik echt minimaal langs, want ik trek het niet om bij mijn moeder in de buurt te zijn.

En van mijn moeder kan ik het gewoon niet hebben dat ze me niet begrijpt. Al had ik het kunnen weten, want ze heeft altijd al weinig inlevingsvermogen gehad, kan situaties slecht inschatten (zoals ik al zei slecht op EQ-gebied). Maar het frustreert me zo. Misschien is zo'n boekje niet eens zo'n heel gek idee.

Ugh, it sucks

Da's klote van je moeder. Ik heb dat probleem ook altijd bij haar. Enige wat je daaraan kunt doen is eigenlijk niet meer hopen dat ze je ooit gaat begrijpen en geen energie meer in haar steken. Zoveel mogelijk ontwijken is dus verstandig van je!

Niet begrijpende familieleden, check! Aan de ene kant heel erg jammer, aan de andere kant, des te beter. Dan kunnen ze zich er ECHT niets bij voorstellen, en hebben ze geen gevoelens die in de buurt komen van wat ik voel. Dat wens je niemand toe, namelijk....

Q_B, hoe is het nu met jou? Heb je al AD gekregen?
En met Sylvana?
verder heb ik ze nite zo scherp, sorry!

Even een quote van mijn post uit het betreffende topic in OUD:

quote:

Op maandag 9 augustus 2010 21:30 schreef DaviniaHR het volgende:
Tsja, laten we dit topic maar eens een goede schop geven.

Aan de ene kant heb ik best zin om een heel verhaal neer te kalken, aan de andere kant, toch ook weer niet.
Naja, gewoon de basics dan maar:
ik ben een paar weken geleden door een psychiater gediagnosticeerd met een matig tot ernstige PPD (met manische trekken). Das fijn, hè, als een officieel persoon zegt dat je ernstig depressief bent.

ik was eerst bij een 'gewone' GGZinstelling, maar dat duurde maar en dat duurde maar, dus ben ik naar een poli psychiatrie van een academisch zkh gegaan, zodat ik sneller geholpen kon worden.
eerlijk: dit is eigenlijk niet te harden.

ik wilde eerst mss onder een kloon hier posten, zodat ik enige controle zou hebben over wie het zag / las, maar mijn gevoel zegt ook wel dat juist de illusie van controle een onderdeel van het probleem is.

maar ja, als ik de controle over mijn stemming los laat, wordt de wereld helemaal grijs en zwart en zijn de cognitieve filters helemaal weg, en heb ik helemaal geen ruimte meer om te reageren op mijn kinderen. Dus dan hou je eea maar weer vast. En krop je het maar weer op. En komt het er via alle andere kanten weer knetterhard uit

naja, ik weet ook niet wat ik hier nu mee wil bereiken eigenlijk. ik weet dat ik niet de enige ben met dit probleem (1 op 10 of 20 versbakken moeders krijgt het in min of meerdere mate, geloof ik?), maar hoe zijn de 'ervaringsdeskundigen' er mee omgegaan?
hoe ga je om met je kinderen als je eigenlijk naar je bed wil met de dekens over je heen en jammerend wil wachten tot het weggaat? (is niet altijd zo, maar de laatste tijd wel meer. masker gaat er steeds meer en blijvender vanaf. en dan voel je echt wat je voelt. en dat is zwaar k*t met peren. dan liever weer vechten en het masker op. maar dat heeft geen zin en verlies je toch...)
hebben jullie het verborgen gehouden voor de kinders? voor zover mogelijk? Eli ziet het wel. En ik probeer het hem ook uit te leggen (niet altijd, paar keer gedaan), dat mama au in haar hoofd heeft, maar dat eli nog steeds lief is en het niet zijn schuld is en zo. dat helpt dat wel. Maar dan nog, ik ben niet de mama / persoon die ik wil zijn.
Aviva ontwikkelt zich supersnel (vandaag eerste tandje, zat weer te janken ) en ik heb het gevoel van alles te missen. Omdat het niet binnenkomt of zo. Het is zó naar. Ik heb dit zó niet gewild. Ik heb ieder keer als in dit topic gepost werd, mezelf gelukkig geprezen dat ik daar geen last van had...

en in de tussentijd besef ik prima dat de tijd doorgaat. ik blijf mijn best doen om sociale contacten te behouden, om gezellige dingen te doen. hoort erbij. we zijn net terug van vakantie, heb me zelden zo beroerd gevoeld als de afgelopen week, maar toch naar buiten met de kinders. gezellig spelen met ze. en dat blijf ik ook voor mezelf doen. het kan niet anders....

oké, toch een heel verhaal geworden. en een beetje warrig, maar ik heb geen zin om te gaan schaven, dan ben ik om half 1 s nachts nog steeds bezig.

DaviniaHR - ik vind het zo akelig voor je.
Voor zover ik je post kan begrijpen ga je er heel verstandig mee om maar het blijft gewoon zwaar balen.
Is er al een behandelplan?
Ik wens je in elk geval veel sterkte.

thx!
Er is nog geen behandelplan, want de psych is op vakantie... zo fijn! ik kom vandaag terug, hij gaat vandaag weg voor 2 weken... maar daarna hebben we wel een plan dat hij met meerdere mensen besproken heeft, want ik heb weer wat bijzonders door die manische trekken, of zo. naja, nog 2 weken bikkelen dus, en dan kunnen we hopelijk weer omhoog kruipen.

quote:

Op maandag 9 augustus 2010 22:20 schreef Quickie_Butt het volgende:
Davinia! Goed dat je de weg hier naartoe hebt gevonden! PDD is dat een Postnatale depressie? Klopt dat?

Volgens mij niet .
http://www.autsider.net/spectrum/PDD.htm

DaviniaHR, jammer dat hij net met vakantie gaat. Maar 2 weken lang is zijn onderbewustzijn (onbetaald!) druk bezig om voor jou het perfecte behandelplan samen te stellen.
Sterkte!

DaviniaHR en Quickie_Butt, veel succes de komende weken! Hopelijk komen jullie er behoorlijk doorheen. Q_B, gebruik je voor je angsten ook medicijnen, of zou je AD daar ook (in zekere mate) tegen moeten helpen?

Oh, pdd is dan een typfout. het moet PPD zijn = post partum depressie. de jongste is 7 mnd, dus dat classificeert als post partum (partus = bevalling)

en ja, ik heb ook stemmingswisselingen. dat maakt het nog irritanter. dan weet je wat je mist. vanavond heerlijke gehaktbal gegeten, werd er best blij van, vrat meteen ook die van mn zoon op, (hij wilde alleenmaar komkommer, dus dat was praktisch )en tsja, dan zak je weer weg. Is het weer gedaan.

maar wel fijn dat de AD je al lijken te helpen!

DaviniaHR, wat lijkt me dat lastig idd als je je zo voelt en niet weet hoe je met je kinderen om moet gaan en stemmingswisselingen hebt. Balen dat die psych nou net op vakantie is.

Ik heb vanmiddag de afspraak met de huisarts en aan de ene kant wil ik er dolgraag heen en geholpen worden, aan de andere kant vind ik het doodeng om tegen zo'n onbekende man ( ga er voor het eerst heen) mijn psychische verhaal te gaan zitten vertellen en ben ik in staat om af te bellen.

Wat ook niet meehelpt is dat ik afgelopen 2 weken 12 uur per week kon werken ( 2x3 en 1 x6 uur) maar deze week maar 6 uur en volgende week zelfs maar 4 uur. Dus qua ritme schiet dat ook totaal niet op. En hoe dichterbij het begin van het nieuwe schooljaar komt hoe meer ik daar tegenop zie.

quote:

Op dinsdag 10 augustus 2010 10:58 schreef Sylvana het volgende:
Ik heb vanmiddag de afspraak met de huisarts en aan de ene kant wil ik er dolgraag heen en geholpen worden, aan de andere kant vind ik het doodeng om tegen zo'n onbekende man ( ga er voor het eerst heen) mijn psychische verhaal te gaan zitten vertellen en ben ik in staat om af te bellen.

Niet doen, het is niet nodig om je druk te maken erom. Zo'n huisarts heeft wel meer verhalen gehoord, die kijkt echt nergens van op .

sylvana, ik ben het met burdie eens. de HA heeft wel al meer meegemaakt, en daarbij is het zijn werk...
wil je in behandeling bij de HA, of wil je naar een echte psych? anders kan je er ook voor kiezen om te zeggen 'meneer de HA, ik zou graag een doorverwijzing willen naar een GGZ-persoon.' dan vraagt hij waarom, en dan leg je een beetje uit, maar niet alles, en dan schrijven ze wel een briefje.
deed de mijne ook.
zei er nog bij dat ze me niet depressief vond klinken, ( lang leve het masker )maar het wel nuttig vond dat ik hulp kreeg. naja, het ging me om het verwijsbriefje en dat heb ik gekregen

oh, en die stemmingswisselingen vin ik niet zo erg. altijd al een beetje gehad. hoort erbij. de dalen zijn alleen zo ontzettend diep...

Rationeel weet ik het ook allemaal prima hoor, maar dat gevoel he En ik wil idd een doorverwijzing hebben, dus denk idd dat ik maar gewoon daar mee begin en dan even een korte samenvatting geef ofzo. En dat masker heb ik ook, kan heel goed dingen vertellen zonder daar echt een gevoel bij te hebben. Hoop maar dan dat hij niet moeilijk doet en een briefje geeft.

quote:

Op dinsdag 10 augustus 2010 11:33 schreef Sylvana het volgende:
Hoop maar dan dat hij niet moeilijk doet en een briefje geeft.

Waarom zou hij moeilijk doen? Een huisarts is er om jou te helpen, dus dat zal hij dan ook zo goed mogelijk proberen .
Ik weet dat het lastig rationaliseren is als je er middenin zit, maar achteraf denk je: heb ik me dáár zo druk om gemaakt? Echt waar .

Hij deed idd niet moeilijk, heb een korte opsomming gedaan van hoe het in het verleden is gegaan en hoe ik me de afgelopen maanden voel en dat ik graag een verwijzing wilde. Heb meteen Dimence ook opgebeld ( anders ga ik dat weer uitstellen) maar kan niet meteen een afspraak maken, moet eerst de doorverwijzing langs brengen. Zit gelukkig vlakbij, dus loop er zo wel even heen dan.

Edit: Verwijsbrief gebracht, wordt aan planbureaugegeven, dan naar 1 of ander centraal bureau voor screening gestuurd en kan dus nog wel 2-3 weken duren voor ik wat hoor.

[ Bericht 19% gewijzigd door _Hestia_ op 10-08-2010 14:37:09 ]

heel goed dat je naar de ha bent gegaan!
is er ook een andere instellin met kortere wachttijden? en wat is de wachttijd na de intake? is mss handig om nu al na te vragen. bij de eerste waar ik was, had ik ook met 3 wk een intake, en mocht daarna nog 8 weken wachten tot ik een uitnodiging kreeg voor tweede gesprek. inmiddels had ik dus de nwe al 3x gezien.

Ik zou niet weten of er nog andere instellingen zijn. Dimence is hier in de buurt de grote ggz-instelling waar alles bij hoort. En hoe het zit met wachttijden na de intake weet ik niet, dat zou idd niet handig zijn als ik daarna ook nog 8 weken zou moeten wachten voor het tweede gesprek.

Hoop geneuzel met procedures en wachttijden maar je zit in de molen, gefeliciteerd!

Heb even gezocht maar Dimence is een fusie tussen allerlei instellingen hier, dus er zijn verder geen andere instellingen, alleen gewone psychologische praktijken. En wachttijden zijn tussen de 5 en 8 weken na het eerste intakegesprek. Geduld is een schone zaak zeggen ze he.

Soms denk ik wel eens ( niet dat ik het echt wil hoor!) dat ik maar beter een strip medicijnen in 1 keer op moet eten, dan kun je zo terecht Heb dat pas nog meegemaakt, diegene kon meteen terecht in het ziekenhuis voor gesprekken en behandeling.

heb je een academisch zkh in de buurt? mijn eerste optie was ook zo'n fusie van alles en iedereen. vandaar dat ik het zo vraag.
en over het tweede wat je schrijft... you're not alone

Nee er zit hier geen academisch ziekenhuis in de buurt ( woon in Almelo)

Je kunt ook zelf contact opnemen met een eerstelijnspycholoog, die hebben vaak geen (of hele korte) wachttijden. Je doorverwijzing zal daar ook voor gelden, maar je betaalt wel een eigen bijdrage van 8 euro ofzo per sessie.

Ik had zo ergens half november mijn intake bij Dimence, en zo eind januari kon ik terecht bij mijn eigen behandelaar. Dat was in Deventer, maar ik moest dus idd ook wel even wachten.

Overigens ook vanwege depressie (en er is nu vermoedelijk sprake van een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis). Maar ik krijg nog een heel onderzoek om nader vast te stellen wat het nu precies is.

quote:

Op dinsdag 10 augustus 2010 16:27 schreef Burdie het volgende:
Je kunt ook zelf contact opnemen met een eerstelijnspycholoog, die hebben vaak geen (of hele korte) wachttijden. Je doorverwijzing zal daar ook voor gelden, maar je betaalt wel een eigen bijdrage van 8 euro ofzo per sessie.

Ik heb al eerder bij een eerstelijns psycholoog gelopen en de verzekering vergoedt 8 sessies. En denk niet dat dat genoeg is. Vandaar dat ik naar Dimence wil, en niet naar een eerstelijns psycholoog.

Ik zit geloof ik 2e lijns?

wat ik me afvroeg, voor de mensen met een echte unipolaire depressie, is het dan hele dag bagger, of heb je dan wel goede momenten (echt, niet masker-gerelateerd)?

en blijven jullie een beetje op gewicht? ik moet echt mn best doen om niet af te vallen gelukkig heb ik goede vrienden bij Kraft (M&M's) en Smiths (sweet paprika chips), dus het lukt redelijk, maar ik wil natuurlijk ook niet een snoeppatroon aan gaan wennen... naja, komt wel goed.

sylvana, is het een optie om eerst ff met je HA te praten als soort van psych / overbrugging? was hij prettig in je gesprek van (eer)gister? je moet toch wat...

Ik heb ook heus wel zo mijn goede momenten, vooral als mn vriend thuis is, als hij me toch overhaalt om wat te ondernemen, of zoals gisteren toen ik een nieuw gerecht uitgeprobeerd had en dat goed gelukt was of net toen ik mezelf toch gedwongen had om de was op te ruimen en te strijken en dat klaar was, toen voelde ik me wel trots. Maar het overgrote deel van de dag is toch wel bagger.

Ik ga juist emo-eten, dus ik ben juist aangekomen. Niet heel schrikbarend, nog geen 2 kilo, maar had liever gehad dat ik van de stress afviel Ben al zo ontevreden over mn lichaam, maar nu mn energie in afvallen gaan steken lijkt me ook niet slim, eerst mn energie maar bewaren om geestelijk lekkerder in mn vel te zitten.

Het was niet echt een gesprek met de huisarts eigenlijk, het duurde nog geen 5 minuten. Ik heb verteld dat ik al eerder in behandeling ben geweest voor depressies, dat ik nu sinds half maart thuis zit, de afgelopen weken wel een paar uur kon werken maar nog niet echt een ritme had en dat ik me dus steeds depressiever begon te voelen, nergens zin meer in had en noem maar op. Hij zei alleen dat hij wel snapte dat ik me zo voelde zonder regelmaat en was wel meelevend over dat ik toen in maart zo opeens moest stoppen met stage zonder dat ze dat van te voren gemeld hadden. Maar dat was het ook wel zo'n beetje.

Weet ook niet echt of dat wel kan uitgebreid met je huisarts spreken tot die tijd, zijn meestal toch bezoekjes van 10-15 minuten hooguit. iemand ervaring daar mee?

er is iemand in OUD die haar burn-out (niet hetzelfde, maar toch) enkel bij de HA heeft besproken. wil je dat ik haar ff PM of je contact met haar kan opnemen? ze is er vlgs mij nog niet helemaal uit, dus anders valt het helemaal zo rauw op je dak, zeg maar

Mijn huisarts zei indertijd dat als ik echt eens ergens mee zat dat ik gewoon bij de assistente een dubbel consult mocht boeken. Zo'n lieverd. En een heel goede arts ook nog. Niet zo'n betweter maar ook een luisteraar. Ik zou er haast voor terugverhuizen...
Haha misschien is mijn huidige wel net zo'n kanjer alleen ik heb hem nog nooit gezien.

Davinia, doe je ook aan sport? Spierweefsel is zwaarder dus voor gewichtsbeheersing is bewegen ook belangrijk.
Als je daar zin in hebt hoor, ik heb er zelf altijd een broertje dood aan gehad. De paar sporten die ik echt leuk vond/vind, zijn moeilijk in te passen (te duur, partner nodig, dat soort dingen).
Sinds een paar dagen ben ik zelf met een trainingsprogramma bezit, elke dag een uur flink doorstappen. Dat is nog maar de helft, de andere helft is trainen met gewichten (wacht nu op levering van de eerste set). Ik weet nog niet of ik het allemaal goed doe maar ik doe in elk geval iets en ik voel me er goed bij. Het moet alleen nog een plekje vinden in mijn dagritme.

quote:

Op dinsdag 10 augustus 2010 15:07 schreef Sylvana het volgende:
Heb even gezocht maar Dimence is een fusie tussen allerlei instellingen hier, dus er zijn verder geen andere instellingen, alleen gewone psychologische praktijken. En wachttijden zijn tussen de 5 en 8 weken na het eerste intakegesprek. Geduld is een schone zaak zeggen ze he.

Soms denk ik wel eens ( niet dat ik het echt wil hoor!) dat ik maar beter een strip medicijnen in 1 keer op moet eten, dan kun je zo terecht Heb dat pas nog meegemaakt, diegene kon meteen terecht in het ziekenhuis voor gesprekken en behandeling.

Ik heb me begin februari aangemeld bij de GGZ voor behandeling, meteen intake gehad.. ondertussen 8 x bij eerstelijnspsycholoog geweest (die al bij het 1e gesprek zei dat ie me niet kon helpen), en in JULI(!!!) had ik pas mijn eerste echte afspraak bij de GGZ.
De eerstelijnspsycholoog EN de arts van het UWV hadden spoed aangevraagd bij de GGZ maar toch heb ik van februari tot juli moeten wachten. Dan denk je inderdaad van die dingen (zoals ik ga voor de trein springen want dan ben ik er meteen vanaf) maarja, dat moet je ook maar durven.

Is er nu echt zo'n groot verschil tussen vraag en aanbod?
Of hebben "we" het zo ingewikkeld gemaakt dat alles veel te lang duurt?
Ik ben echt een optimist maar van dit soort dingen ga ik toch een beetje

Personeelstekort in de zorg???
T enige wat ze bij de GGZ zeiden na zo lang wachten was: Tja t is nu eenmaal druk...

quote:

Op woensdag 11 augustus 2010 19:56 schreef NouMooiNiet het volgende:
Personeelstekort in de zorg???
T enige wat ze bij de GGZ zeiden na zo lang wachten was: Tja t is nu eenmaal druk...

Ze wachten totdat het kabinet een besluit heeft genomen over het eigen risico wat naar 800 euro gaat.

NOU MOOI NIET !!11

quote:

Op woensdag 11 augustus 2010 20:04 schreef EggsTC het volgende:

[..]

Ze wachten totdat het kabinet een besluit heeft genomen over het eigen risico wat naar 800 euro gaat.

NOU MOOI NIET !!11

NNNEEEEEEEEEEEEEEJJJJJJJ toch?? !!!!!

quote:

Op woensdag 11 augustus 2010 19:56 schreef NouMooiNiet het volgende:
Personeelstekort in de zorg???
T enige wat ze bij de GGZ zeiden na zo lang wachten was: Tja t is nu eenmaal druk...

of we moeten met zn allen klachten gaan indienen bij eoa overkoepelend organisatie...
eigenlijk is het te gek voor woorden. maar ja, als ze optimaal efficient werken, en gewoon te weinig mensen hebben, is het wat anders. maar dan nog...

quote:

Op dinsdag 10 augustus 2010 16:47 schreef VixenFromHell het volgende:
Ik had zo ergens half november mijn intake bij Dimence, en zo eind januari kon ik terecht bij mijn eigen behandelaar. Dat was in Deventer, maar ik moest dus idd ook wel even wachten.

Overigens ook vanwege depressie (en er is nu vermoedelijk sprake van een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis). Maar ik krijg nog een heel onderzoek om nader vast te stellen wat het nu precies is.

Avoidant personality disorder. Bracht het zelf aan, hadden ze nog nooit van gehoord. Drie weken later moest ik vertrekken, wegens positieve drugtest.

quote:

Op woensdag 11 augustus 2010 18:38 schreef DaviniaHR het volgende:
er is iemand in OUD die haar burn-out (niet hetzelfde, maar toch) enkel bij de HA heeft besproken. wil je dat ik haar ff PM of je contact met haar kan opnemen? ze is er vlgs mij nog niet helemaal uit, dus anders valt het helemaal zo rauw op je dak, zeg maar

Ja is goed hoor.

Ik heb toch besloten om hier even actief te worden. Omdat ik redelijk actief ben met een herkenbare nickname heb ik ivm Google etc. een kloon aangemaakt (hopelijk is dit geen probleem). Hieronder mijn 'verhaal', ik ben niet op zoek naar medelijden-reacties oid, maar het lijkt me toch wel opluchten om het er gewoon over te hebben en wie weet krijg ik nog een handig advies.

Vanaf de basisschool ben ik al een beetje anders qua gedrag (vergeleken met klasgenoten), ik zocht het niet om sommige activiteiten te doen, ik kon soms wat raar reageren etc. Ook heb ik het van kinds af aan moeilijk met nieuwe situaties. Soms kon ik me erg zenuwachtig maken wat resulteerde in buikpijn en soms overgeven. Ik heb de (normale) basisschool echter zonder échte problemen afgerond. Qua gedrag was ik toen nog redelijk spontaan/grappig.

Toen ik op de middelbare school kwam veranderde dit, de omgeving beviel me totaal niet. De school was groot, had teveel regels en voelde me er niet thuis... Al vanaf het begin van de middelbare school kon ik gewoon geen motivatie opbrengen om dingen die me absoluut niet interesseren te leren, wat overigens nog steeds het geval is. Maar goed, ik voelde me daar dus niet op m'n gemak... Toen heb ik het daar een paar jaar nog redelijk uitgehouden, alhoewel ik dus met allerlei dingen zat. Later zijn er wat erge dingen op elkaar gestapeld waardoor ik in een depressie terecht kwam. Die tijd was echt de ergste uit mijn leven, ik kon amper eten, had nergens zin in, ik liep ALTIJD met erge zenuwen rond, wanneer ik ergens heen moest ging dit vaak gepaard met overgeven door deze zenuwen. In die tijd slikte ik ook oxazepam. Langzaam ging het beter, ik ben naar een psycholoog gegaan, maar ik ben er zelf uiteindelijk uitgekomen.

Na deze tijd wou mijn moeder graag weten wat er nou echt met me aan de hand was, omdat ik altijd al problemen heb gehad. Door een enorm debiele test (met kinderachtige plaatje, debiele vragenlijsten etc) hebben ze een 'lichte vorm' van PDD-NOS gediagnosticeerd. Ze zeiden dat ik me niet kon verplaatsen in andere mensen enzo, wat totaal nergens op slaat. Sindsdien loop ik met deze stempel rond.

Deze moeilijk tijd duurde ongeveer een jaar. Vanaf 1 of 2 jaar geleden probeer ik mijn leven weer op te pakken. Ik ga niet uit (te druk), ik zit echter wel op voetbal, ik werk, dus met die kring ga ik af en toe om , maar veel goede vrienden heb ik helaas niet (wat tevens ook heeft te maken met die depressie en het afsluiten van contacten). Momenteel heb ik nog de nodige problemen, voornamelijk dat ik nog altijd moeite heb met nieuwe situaties en ik ben veel te onzeker... Alles gaat beter, maar ik heb nog steeds last van zenuwen voor de meest onzinnige dingen, als ik bijvoorbeeld even met de trein ergens heenga ofzo. Ik denk dat ik ook last heb van Emofotobie (angst voor braken), want ik ben bang om in omgevingen met mensen te moeten overgeven, en neem dan ook vaan een plastic zak mee omdat de angst om te kotsen blijft. Dit is de laatste jaren overigens niet zo heel vaak voorgekomen, maar toch blijven de zenuwen, wat weer gepaard gaat met buikpijn wat weer leidt tot angst voor overgeven... Ik denk dat dit komt omdat ik hier als kind veel last van heb gehad. Ik ben momenteel namelijk bezig met mijn toekomst, ik studeer nu wel, en volgend jaar zou ik eigenlijk HBO willen doen, maar deze grote verandering brengt weer teveel onzekerheid/zenuwen met zich mee, dat ik het moeilijk vind om de knoop door te hakken.

Ik probeer mijn leven nu dus op te pakken, maar ik blijf angstig en onzeker, wat weer leidt tot weinig contacten. Ik geniet op zich wel weer van het leven, en onderneem zelf dingen die ik een vorig jaar niet zou doen/durven. Toch mis ik iets, ik wil gewoon een socialer leven hebben ofzo. Ik heb nog nooit een serieuze vriendin gehad (voor mij depressie (14 jaar ofzo)een paar kleine onserieuze dingen, je kent het wel), maar ik heb gewoon nog steeds het idee dat ik eerst mijn eigen leven op moet pakken, ik heb het gevoel dat ik er niet klaar voor ben oid. Echter heb ik niet het idee dat mijn onzekerheid en angsten toch niet echt afnemen, en ik weet niet wat ik hiermee raad moet, ik heb het idee dat ik gewoon echt zo ben en het niet af zal nemen, en ik wil niet een afgezonderd leven leiden...

Jezus wat een lang verhaal. Mijn vragen tegenover jullie zijn hoe jullie gediagnosticeerd werden, omdat ik daar toch écht niet blij mee ben en de me in een aantal uitkomsten niet kan vinden. Als je tips hebt voor mijn problemen van nu, hoor ik 't graag, ik heb het idee dat ik zelf op de goede weg ben maar die onzekerheid en angsten willen niet echt afnemen. Het lucht in ieder geval wel even op...

[ Bericht 1% gewijzigd door Elbow op 13-08-2010 07:54:51 ]

@Elbow, waarom zoek je geen hulp bij een GGZ of andere instantie?
Deze kan een onderzoek met je afnemen, waardoor je gediagnosticeerd kan worden, misschien komt er wel iets heel anders uit dan toen je jonger was. De testen zijn namelijk veranderd in de loop der jaren. Uitgebreider.
En met de problemen waar je nu tegenaan loopt, kom je in je eentje niet verder denk ik.
Hoe oud ben je eigenlijk?
Ik herken heel veel in je verhaal namelijk.. Misschien dat ik in t tweede topic even mijn verhaal hierneer zet.

@Elbow: inderdaad, wat noumooiniet hierboven zegt, probeer je opnieuw te laten testen. En je in ieder geval ook goed te laten behandelen voor de depressie.
Ik vind het wel heel goed van je, dat je ondanks je zenuwen dingen blijft doen, dat geeft wel een enorm sterk doorzettingsvermogen aan, lijkt mij!
En fijn dat je je verhaal kwijt kon kom gerust nog eens posten als je zin hebt!

Ik heb vroeger dus al van die 'behandelingen' gehad, maar ik heb nooit het idee gehad dat het daardoor beter met me ging. Eerder minder goed, omdat je alsmaar denkt 'pff, moet ik daar weer heen, alsmaar mijn problemen benadrukken' oid. Hierdoor komt er alleen maar negativiteit. Ik heb gewoon het gevoel dat ik deze problemen zelf aan moet pakken, door simpelweg een knop om te zetten...

Ik heb vorig jaar wel wat begeleiding gehad voor school, om te kijken welk 'toekomstbeeld' ik heb, voor de studie-perikelen die ik in m'n verhaal beschreef, dit hielp wel wat beter... Hiervoor heb ik ook een uitgebreide test gehad, over persoonlijkheid, intelligentie, zelfkennis etc. Zij trokken de conclusie dat ik meer dan voldoende kennis hoor te hebben voor het HBO (goed IQ), maar dat het werken met mensen (leiding geven etc) nog wat moeilijk ging. De onzekerheid/de angsten staan enkel in de weg, maar volgens mij trokken zij de diagnose van een paar jaar terug ook zeer in twijfel. Met deze begeleiding ga ik volgend jaar wel door, omdat ik daar een beter gevoel bij heb...

quote:

Op vrijdag 13 augustus 2010 10:03 schreef Elbow het volgende:
Ik heb vroeger dus al van die 'behandelingen' gehad, maar ik heb nooit het idee gehad dat het daardoor beter met me ging. Eerder minder goed, omdat je alsmaar denkt 'pff, moet ik daar weer heen, alsmaar mijn problemen benadrukken' oid. Hierdoor komt er alleen maar negativiteit. Ik heb gewoon het gevoel dat ik deze problemen zelf aan moet pakken, door simpelweg een knop om te zetten...

Ik heb vorig jaar wel wat begeleiding gehad voor school, om te kijken welk 'toekomstbeeld' ik heb, voor de studie-perikelen die ik in m'n verhaal beschreef, dit hielp wel wat beter... Hiervoor heb ik ook een uitgebreide test gehad, over persoonlijkheid, intelligentie, zelfkennis etc. Zij trokken de conclusie dat ik meer dan voldoende kennis hoor te hebben voor het HBO (goed IQ), maar dat het werken met mensen (leiding geven etc) nog wat moeilijk ging. De onzekerheid/de angsten staan enkel in de weg, maar volgens mij trokken zij de diagnose van een paar jaar terug ook zeer in twijfel. Met deze begeleiding ga ik volgend jaar wel door, omdat ik daar een beter gevoel bij heb...

Dan heb je geen goede begeleiding gehad denk ik. je zou er wel beter van moeten worden, juist leren hoe je positief met dingen om moet gaan. Wel fijn dat de begeleiding op school prettig is.
Als het je lukt om een knop om te zetten, zou dat mooi zijn. Als je het dan jezelf maar niet oplegt en teleurgesteld bent of boos, mocht het niet lukken.

quote:

Op vrijdag 13 augustus 2010 10:03 schreef Elbow het volgende:
Ik heb vroeger dus al van die 'behandelingen' gehad, maar ik heb nooit het idee gehad dat het daardoor beter met me ging. Eerder minder goed, omdat je alsmaar denkt 'pff, moet ik daar weer heen, alsmaar mijn problemen benadrukken' oid. Hierdoor komt er alleen maar negativiteit. Ik heb gewoon het gevoel dat ik deze problemen zelf aan moet pakken, door simpelweg een knop om te zetten...

Ik heb vorig jaar wel wat begeleiding gehad voor school, om te kijken welk 'toekomstbeeld' ik heb, voor de studie-perikelen die ik in m'n verhaal beschreef, dit hielp wel wat beter... Hiervoor heb ik ook een uitgebreide test gehad, over persoonlijkheid, intelligentie, zelfkennis etc. Zij trokken de conclusie dat ik meer dan voldoende kennis hoor te hebben voor het HBO (goed IQ), maar dat het werken met mensen (leiding geven etc) nog wat moeilijk ging. De onzekerheid/de angsten staan enkel in de weg, maar volgens mij trokken zij de diagnose van een paar jaar terug ook zeer in twijfel. Met deze begeleiding ga ik volgend jaar wel door, omdat ik daar een beter gevoel bij heb...

Ik heb ook vroeger veel behandeling gehad. Deze hielpen ook maar tijdelijk. Ik viel steeds weer terug in mijn depressie / afzondering / angst / vermijding.
Nu ben ik opnieuw aangemeld omdat ik weer een 'terugval' heb, en wat ze nu bij me afnemen zijn SCID-I en SCID-II onderzoeken.
Wat daar uit komt wordt gebruikt om te kijken wat voor hulp het beste past.
Dit is imo een veel uitgebreider onderzoek dan ik ooit heb gehad bij de GGZ.
De therapeut zei ook dat ze er in de loop vd jaren achter zijn gekomen dat een aantal mensen op een andere manier geholpen moeten worden.
De therapie die ik waarschijnlijk ga doen is schematherapie. Dat is met name voor mensen waarbij al veel therapie / inzichten niet heeft geholpen, omdat het probleem niet in de as-1 (oppervlakkig noem ik het maar), maar veel dieper zit, namelijk persoonlijkheidsproblemen.
Je zou eens kunnen kijken op www.moeilijkemensen.nl deze site heeft me veel duidelijk gemaakt en ook rust gegeven, dat ik niet de enige ben.

Elbow ik heb geen tip voor je maar ik blijf het topic wel volgen. Welkom hier en goed dat je je verhaal verteld hebt!
Zo kom je tenminste een stukje verder.

Elbow, goed dat je je verhaal vertelt hebt! Ik zou je ook opnieuw laten testen, de testen en behandelingen zijn erg veel veranderd de laatste jaren. Dus misschien dat er nu wel heel wat anders uit komt en er zijn nu zoveel verschillende behandelingen dat er vast wel iets bij zit dan bij jou past. Succes ermee iig!

Ik was even een paar daagjes weg dus heb het topic niet gevolgd, ga straks alles lezen en reageren !

En vol.

Depressie & Angst #2