Depressie & Angst #1

quote:

Op maandag 26 juli 2010 22:13 schreef Quickie_Butt het volgende:
Wat zouden jullie doen? Of wat hebben jullie misschien al gedaan in je eigen sociale kring?

Oh dat vind ik lastig. Advies geven. Dat doe ik dus niet in dit geval.

Wel kan ik vertellen dat ik een aantal jaren alle contact met mijn moeder uit de weg gegaan ben. Gewoon GEEN contact. Want al na het minste korte telefoontje was ik een paar dagen van de kaart.

En botte mensen tolereer ik niet langer. Soms kun je er niet omheen. B.v. op het werk. Maar dan beperk ik het contact tot het absolute minimum.

Weet niet of dat in de rechten van de mens is opgenomen. Maar ik eis voor mezelf het recht op zelfbescherming op en handel daarnaar.

Q-B, ik zou niet actief gaan 'snijden' in je sociale bestand, zoals jedat noemt. open kaart spelen over je situatie jaagt sommige mensen gauw genoeg weg, als je dat wil. voor hetzelfde geld verbreek je contact met iemmand die wel tot steun had kunnen zijn. en een paar oppervlakkige vrienden is ook niet verkeerd op zich.

het was een ochtendvullend programma, maar het hoge woord is eruit: depressief met manische trekken. jottem. en een biologische oorzaak (de jongste is 6 mnd oud, dus ze denken dat het hormonaal is). en nou is er toch nog iets ingewikkelds aan, want ze willen ook nog met een externe psychiater overleggen, maar waarom precies heb ik niet meer helemaal meegekregen. bleef een beetje hangen bij de manische trekken

Hopelijk word je snel weer beter Quickie
Veel sterkte toegewenst

quote:

Op dinsdag 27 juli 2010 17:03 schreef Quickie_Butt het volgende:
Ik heb vanmiddag trouwens mijn psychiater gebeld met de vraag of ik aan een dagbehandeling kan gaan deelnemen of opgenomen kan worden.

Een goed gesprek met iemand deed me realiseren dat het zo eigenlijk niet meer verder kan. De grens is wel zo'n beetje bereikt. En nu zit ik alles lekker plat te leggen met oxazepam maar zodra ik daarmee stop komen alle angsten en depressieve gevoelens net zo vrolijk weer terug. En ik wil niet meer. Ik ben er helemaal klaar mee. Jammer dan voor mijn trots en eigenwaarde maar dit is geen leven meer zo.

Mijn psychiater neemt me gelukkig erg serieus en heeft alles snel in werking gezet. Aanstaande vrijdag heb ik een intakegesprek voor de dagbehandeling hier in het ziekenhuis. En alleen al het idee dat ik straks echt zo goed als fulltime hulp ga krijgen geeft me al een heel stuk rust. Ik denk dat dit een goed idee is om te doen.

Ik heb weinig nuttigs te antwoorden, maar wil vanwege de triestige toon je in ieder geval even veel sterkte, succes en hopelijk snel verbetering wensen! *aai over de bol geeft*

Goede actie en fijn dat je psychiater ook de zaken meteen in gang zet!
Veel sterkte.

@Quickie_Butt.
(Het beste kun je vragen om een langwerkend medicijn en niet elke dag nemen is het beste althans(die pieken ook niet zo namelijk!!dit is slechts mijn ervaring ik respecteer alles en iedereen, gewoon een tip )
Ik heb dat wel gedaan, snijden in vriendschappen.
Kon het niet meer opbrengen.
Achteraf misschien niet het handigste maar inmiddels probeer ik dit weer een beetje op te pakken.
Ik heb me er nog niet echt naar kunnen zetten trouwens, die mensen zijn ook verandert, ik heb ze wel 1 keer gesproken laatst maar verder..tja ik weet het niet zo goed.
Ben ook nog eens in een kliniek geweest maar heb toen besloten het niet te doen.
Het gaat nu wel wisselend.
In de zon zitten vind ik de beste dagbesteding die je maar(in je tuin)kan hebben

@Quickie_Butt: dank voor die aai, heb vandaag net even een dipjes dag

Hier m'n verhaal maar eens doen, praten / schrijven schijnt toch te werken
Heb 1,5 maand geleden weer de stempel depressief gekregen. Sinds begin dit jaar (achteraf gezien) gaat het al niet zo goed met me. Ben in januari samen gaan wonen (wat ik heel graag wilde) maar tegelijk werd ik steeds minder happy. Maakte veel ruzie met mijn vriend om stomme dingen, zat niet lekker in m'n vel, libido was naar de klote, kreeg weer last van angsten en ik was alleen maar bezig met dingen die in de toekomst zouden gebeuren waarna het wel beter zou gaan (vakantie, festivals, verjaardagen etc). Tijdens onze vakantie in mei kwam er toch wel uit dat het zo eigenlijk niet meer ging. Ik was regelmatig niet te genieten en ik genoot ook nergens meer van. Ben 4 jaar geleden ook depressief geweest en dacht dat ik er vanaf was, maar het is dus terug gekomen.
Inmiddels is mijn relatie ook nog verbroken en heb ik woorden met m'n moeder, kon ik er wel even bij hebben. Psycholoog heeft me de stempel depressief gegeven en een groot deel van mijn problemen blijkt te komen uit dat ik niet om kan gaan met de ziekte van mijn moeder. Ze is al 15 jaar ziek en dat gaat steeds slechter. Ik ben zo klaar met haar ziekte en kan er niet meer tegen dat ik altijd rekening heb moeten houden met haar. We waren in mei op vakantie en de halve vakantie is verpest omdat zij in het ziekenhuis kwam en ik daar niet mee om kon gaan.
Moet donderdag weer naar de psych en heb een lijstje zitten maken van dingen waar ik aan wil werken. Hier staan onder andere tussen mijn angsten, mijn eeuwige aandacht voor toekomst en verleden en het niet kunnen genieten van het nu, dat ik absoluut niet om kan gaan met veranderingen waar ik zelf geen invloed op heb (mensen die last-minute afspraken afzeggen bijvoorbeeld, dan ben ik de hele dag van slag en compleet gedemotiveerd) en dat ik moeite heb alleen te zijn en bang ben voor het onbekende van de toekomst.
Nadeel is dat ik momenteel in de ww zit. Vond ik heerlijk (dacht ik) toen ik nog een relatie had maar nu heb ik dus niks meer om voor op te staan. Achteraf heb ik de 2 maanden ww in m'n relatie ook helemaal niet genoten. Ben wel aan het solliciteren en hoop binnenkort iets te vinden, moet echt weer een dagbesteding hebben!!
Beetje chaotisch geschreven misschien allemaal maar het is ook chaos in m'n hoofd

quote:

Op dinsdag 27 juli 2010 19:23 schreef Lips het volgende:
Hier m'n verhaal maar eens doen, praten / schrijven schijnt toch te werken
..

Heel erg vervelend voor je dat je relatie op die manier naar de knoppen is gegaan.
En inderdaad meestal werkt dagbesteding wel om je beter te gaan voelen, hopelijk heb je snel iets gevonden.

Sterkte iedereen
Ik vraag me wel af "de instelling" die mij helpt, die via de overheid betaald krijgt, ook niet mn zorg verzekeraar platgooit met facturen. Denk/hoop het niet. Maar ja.

quote:

Op dinsdag 27 juli 2010 16:59 schreef Quickie_Butt het volgende:

Baal je van deze diagnose? Wordt er nu een behandeplan opgesteld? Of wachten ze eerst even het oordeel van die externe psychiater af? Heb je zelf wel het idee dat de diagnose klopt?

Naja, ik baal van de diagnose in de zin van dat ik er bang voor was en het echt niet zag aankomen. het manische deel, dan. Mijn moeder heeft een bipolaire stoornis gehad, en ik voel me toch echt anders dan in de literatuur wordt beschreven onder het kopje 'manisch'. maar ja, omdat ik nog steeds snel praat enzo, vinden ze dat ik manische trekken heb...

ik had eigenlijk verwacht dat ze zouden zeggen dat ik een dysthyme stoornis had met nu dus een flinke episode. dat snelle praten hoort gewoon bij me. kan je tegen de diagnose in gaan? (of zo?)

=====
Ik vind het heel moedig dat je doorgaat met strijden en dat je je laat opnemen! Heel veel sterkte en hopelijk wordt het snel blijvend beter!

DaviniaHR, dat lijkt me idd lastig als je die diagnose niet zag aankomen. Ik ben wel benieuwd waarom ze nog met een externe psych willen praten dan. Sterkte ermee!

Quickie, goed van je dat je je psych gebeld hebt om te zeggen dat het zo niet langer kan en dat je graag geholpen wilt worden. Fijn dat de psych zo adequaat heeft gereageerd en je vrijdag al een intake hebt. Succes

Ik heb sinds deze week werk, deze week 2 halve dagen en 1 hele dag en volgende week en de week erna 4 halve dagen. En dan weer een paar weken vrij totdat het studiejaar begint. Moet wel ontzettend wennen om weer vroeg mn bed uit te komen en te werken. Ben doodop als ik thuis kom, maar het is wel beter om een ritme te hebben.

quote:

Op dinsdag 27 juli 2010 18:41 schreef Quickie_Butt het volgende:
Dank jullie wel voor jullie lieve berichtjes . Jullie ook allemaal een aai over de bol hoor (voor iedereen in dit topic wel)

sterkte quickie!!!

quote:

Op maandag 19 april 2010 11:53 schreef Lotteu het volgende:
Ik heb geen sociale fobie, maar een paniek/angststoornis met agorafobie, wat vooral inhoudt: de angst voor paniekaanvallen en daardoor de plaatsen waar ik die sneller krijg (of ooit gekregen heb) vermijden.

Ik zit met het exact zelfde probleem.
Het begon dacht ik rond mijn 18de, (nu 28)is er heel langzaam ingeslopen.
Nu ben ik nooit een stapper/casanova geweest en ging daarom eigelijk nooit echt stappen en op de versiertoer gaan.
Werdt dan ook altijd erg nerveus (misselijk, pijn in de buik, kon geen glaasje bier wegkrijgen) als ik eens met de vrienden op stap ging, je kan niet altijd nee zeggen en met een smoes komen als je uitgenodgd wordt.

Op een gegeven moment rond mijn 19de 2 weken op vakantie gegaan in spanje met vrienden, veel drank, drukke discotheken, veel vrouwen constant om je heen. ( niet bij mij dan, omdat ik erg rustig ben en niet echt opval in de massa )
Het was verschrikkelijk, enorme stressvolle ervaring geweest.
Sinsdien is het alleen maar erger geworden, bij "drukke sociale" dingen kreeg ik steeds de angst voor dat benauwende gevoel, en ik ging echt alles vermijden. Ik kon niet meer eten of drinken met mensen erbij.
Met andere mensen op vakantie was geen optie (de schaamte en het ongemak is teveel), en mijn vriendenkring werdt ineens heel erg klein, omdat ik ze gewoonweg niet meer zag/sprak.

Na een 5 jaar zo doormodderen kwam ik in een enorme depressie terecht, het feit dat iedereen een leuke baan had, leuke vriendin met een sexleven, eigen huisje leuk ingericht. Gewoon het feit dat ze een gelukkig leven leefde deed me eigelijk de das om.

Waarom moest mij dit nu overkomen? heb nooit iets verkeerd gedaan, nooit mensen beledigt, probeer mensen te helpen wanneer ik het kan.
En dan kom ik aan de rand van een afgrond terecht en dan lijkt de dood niet eens zo heel erg slecht.
Ondertussen medicijnen gebruikt (wat de klachten alleen maar erger maakte), en wat zielenknijpers bezocht maar het probleem blijft gewoon.

Ben nu erg aan het twijfelen wat ik eigenijk moet doen, en welke opties zijn.
De huisarts heb ik niks aan, die drukt AD in de hand als het wondermiddel, met praten bij een psycholoog schiet ik ook niks op. Ik weet heel duidelijk dat de angst ongegrond en de klachten een overdreven reactie van me lichaam zijn. Maar ik kan er niks aan doen en het lijkt als "ik" en mijn onderbewuste 2 compleet andere mensen zijn.

Als er iemand is met advies, dan hoor ik het heel heel graag

Aah harstikke bedankt voor de linkjes , me ogen vallen nu bijna dicht maar ga er morgenochtend even in verdiepen.

quote:

Op donderdag 29 juli 2010 23:17 schreef Winamp het volgende:

[..]

Ik zit met het exact zelfde probleem.
Het begon dacht ik rond mijn 18de, (nu 28)is er heel langzaam ingeslopen.
Nu ben ik nooit een stapper/casanova geweest en ging daarom eigelijk nooit echt stappen en op de versiertoer gaan.
Werdt dan ook altijd erg nerveus (misselijk, pijn in de buik, kon geen glaasje bier wegkrijgen) als ik eens met de vrienden op stap ging, je kan niet altijd nee zeggen en met een smoes komen als je uitgenodgd wordt.

Op een gegeven moment rond mijn 19de 2 weken op vakantie gegaan in spanje met vrienden, veel drank, drukke discotheken, veel vrouwen constant om je heen. ( niet bij mij dan, omdat ik erg rustig ben en niet echt opval in de massa )
Het was verschrikkelijk, enorme stressvolle ervaring geweest.
Sinsdien is het alleen maar erger geworden, bij "drukke sociale" dingen kreeg ik steeds de angst voor dat benauwende gevoel, en ik ging echt alles vermijden. Ik kon niet meer eten of drinken met mensen erbij.
Met andere mensen op vakantie was geen optie (de schaamte en het ongemak is teveel), en mijn vriendenkring werdt ineens heel erg klein, omdat ik ze gewoonweg niet meer zag/sprak.

Na een 5 jaar zo doormodderen kwam ik in een enorme depressie terecht, het feit dat iedereen een leuke baan had, leuke vriendin met een sexleven, eigen huisje leuk ingericht. Gewoon het feit dat ze een gelukkig leven leefde deed me eigelijk de das om.

Waarom moest mij dit nu overkomen? heb nooit iets verkeerd gedaan, nooit mensen beledigt, probeer mensen te helpen wanneer ik het kan.
En dan kom ik aan de rand van een afgrond terecht en dan lijkt de dood niet eens zo heel erg slecht.
Ondertussen medicijnen gebruikt (wat de klachten alleen maar erger maakte), en wat zielenknijpers bezocht maar het probleem blijft gewoon.

Ben nu erg aan het twijfelen wat ik eigenijk moet doen, en welke opties zijn.
De huisarts heb ik niks aan, die drukt AD in de hand als het wondermiddel, met praten bij een psycholoog schiet ik ook niks op. Ik weet heel duidelijk dat de angst ongegrond en de klachten een overdreven reactie van me lichaam zijn. Maar ik kan er niks aan doen en het lijkt als "ik" en mijn onderbewuste 2 compleet andere mensen zijn.

Als er iemand is met advies, dan hoor ik het heel heel graag

erg herkenbaar... eergister ook weer een enorme paniekaanval bij de tandarts. misschien moet ik toch maar aan de oxazepam.

bedankt voor linkjes
quickebut

quote:

Op vrijdag 30 juli 2010 23:12 schreef Quickie_Butt het volgende:
Ik heb vandaag een intakegesprek gehad in het ziekenhuis op de PAAZ voor een deeltijdbehandeling. Ze vroegen me de hemd van het lijf, maar ja dat hoort er nu eenmaal bij . Ik kan aanstaande maandag al beginnen op de dagbehandeling. Vooralsnog voor 3 of 4 ochtenden per week. Als ik aanvullende behandeling nodig blijk te hebben kon dat altijd geregeld worden.

Ik ben erg opgelucht en blij dat er nu eindelijk iets gaat gebeuren. Of het me gaat helpen weet ik niet. Maar ik zit in elk geval vanaf maandag 3 a 4 x per week bij gelijkgestemden onder professionele begeleiding.

Het was wel heel raar; op de heenweg er naar toe zat ik in mijn auto naar muziek te luisteren en me vreselijk op te winden over het feit dat ik niet (godverdomme) gewoon normaal kon zijn. Ik voelde me kwaad, gefrustreerd en voelde me bijna belachelijk dat ik nu naar het gekkenhuis ging. Maar eenmaal daar aangekomen in gesprek met de intakers knakte ik echt als een rietje . Ik voelde me zo klein en hulpeloos en apatisch. Ik denk dat ik hier goed aan doe.

Heel herkenbaar dat laatste stukje, je wilt zo graag sterk zijn maar eigenlijk ben je zo zwak
toch is het erkennen van eigen zwakte best wel een enorme kracht, daar begin ik steeds meer van overtuigd te raken.

succes op de dagbehandeling.
ik vond de dagbehandeling best wel leuk. erg aardige mensen ontmoet.

Q_B, fijn dat het goed voelde op de bagbehandeling! Wat is dat eigenlijk? Is dat een soort dagprogramma met bezigheidstherapieoid en echte gesprekstherapieën? Maar dat je wel nog thuis woont?

Ben donderdag weer bij de psychiater geweest, nu met manlief erbij. De diagnose is wel helder, maar voor een voorgesteld behandelplan wilde hij nog overleggen met wat mensen. Naja, des te beter, denk ik dan. Hoe meer mensen erover denken, hoe groter de kans dat ze met iets goed komen, toch? Zo lang ik maar bij deze psychiater kan blijven, dit is een hele fijne kerel. Niet zo'n geitenwollen sok, zeg maar. (Niks tegen mensen die wel van dat soort types houden, maar das niet mijn ding.)

Hebben jullie misschien linkjes naar websites of boeken waarin heel duidelijk staat hoe een depressie nou voelt? Ik vind het heel moeilijk uit te leggen.

quote:

Op zaterdag 31 juli 2010 16:10 schreef DaviniaHR het volgende:
Q_B, fijn dat het goed voelde op de bagbehandeling! Wat is dat eigenlijk? Is dat een soort dagprogramma met bezigheidstherapieoid en echte gesprekstherapieën? Maar dat je wel nog thuis woont?

Ben donderdag weer bij de psychiater geweest, nu met manlief erbij. De diagnose is wel helder, maar voor een voorgesteld behandelplan wilde hij nog overleggen met wat mensen. Naja, des te beter, denk ik dan. Hoe meer mensen erover denken, hoe groter de kans dat ze met iets goed komen, toch? Zo lang ik maar bij deze psychiater kan blijven, dit is een hele fijne kerel. Niet zo'n geitenwollen sok, zeg maar. (Niks tegen mensen die wel van dat soort types houden, maar das niet mijn ding.)

Hebben jullie misschien linkjes naar websites of boeken waarin heel duidelijk staat hoe een depressie nou voelt? Ik vind het heel moeilijk uit te leggen.

Een goede vriend (ervaringsdeskundige) had het laatst over het boek 'Pil' van Mike Bodde als een goede laagdrempelige introductie tot mentale ziektes in het algemeen. En er zijn bijv. een aantal youtube-filmpjes waarin Ruby Wax over haar depressie vertelt: klik.

quote:

Op zaterdag 31 juli 2010 17:01 schreef keesjeislief het volgende:

[..]

Een goede vriend (ervaringsdeskundige) had het laatst over het boek 'Pil' van Mike Bodde als een goede laagdrempelige introductie tot mentale ziektes in het algemeen. En er zijn bijv. een aantal youtube-filmpjes waarin Ruby Wax over haar depressie vertelt: klik.

lekker herkenbaar wel wat ze zegt

QB: succes morgen! knap van je!

Ik ben er ook over aan het denken om in september weer in therapie te gaan. Dan begint mijn studie en heb ik waarschijnlijk iets meer tijd. Ik weet alleen niet of cognitieve gedragstherapie voor mij wel de oplossing is. Dat heb ik eerder namelijk gehad, en het was het gewoon niet. Het voelde niet goed... Ik weet ook niet waar het probleem precies zit eigenlijk. Kort samengevat voel ik me sociaal snel opgelaten, niet capabel. Small talk is een ramp voor mij. Zolang het zakelijke gesprekken zijn ben ik juist weer helemaal niet verlegen, in vergaderingen durf ik ook gewoon te zeggen wat ik vind. Het is echt puur de 'gezellige' omgang met mensen. Ik kan alleen als een robot functioneren, heel serieus, zo lijkt het wel. Ik heb zelf het idee dat dat te maken heeft met mijn pestverleden, en dat ik bang ben dat in de gewone omgang met elkaar iemand iets zal zeggen waarop ik niet berekend ben en dat ik dan niet adequaat reageer. Dat kan een grap zijn, of een vervelende opmerking. Ik wil dan niet blokkeren. Ik voel me vaak heel anders. Eigenlijk spelen deze dingen al sinds zolang ik me kan herinneren. Ik voetbalde in mijn jeugd, en daar klikte ik al niet. Ik was toen een jaar of 8. Ik had daar geen vrienden en vaak onenigheid of ruzie met anderen. Ik was serieuzer en 'verder' dan veel leeftijdsgenoten. Dat patroon heeft zich eigenlijk continu herhaald in mijn leven, met daar vervolgens ook nog eens gepest worden op de basis- en middelbare school bij ivm. mijn dik zijn toentertijd. Inmiddels ben ik flink afgevallen en zie ik er best goed uit vind ik zelf, maar zelfvertrouwen heb ik niet echt. Het lijkt ook maar niet te komen; op het werk ben ik een van de beste van mijn team, zoals ik al zei sport ik en zie ik er best goed uit, toch is mijn zelfvertrouwen 0,0. Waarschijnlijk door het gebrek aan sociale skill / aansluiting en het feit dat ik nooit een relatie heb gehad. Ik merk ook dat wanneer ik dan eindelijk eens iemand tegenkom waarmee ik een echte klik heb, ik diegene meteen aanklamp en continu met die persoon wil afspreken waardoor die natuurlijk zoiets heeft van: jeetje, chill eens, we zijn niet getrouwd. Klopt natuurlijk ook, en ik probeer me in te houden, maar ik denk dat dit met bindings-/verlatingsangst te maken heeft.
Nou weet ik niet goed wat ik moet. Zoals ik al zei heb ik niets met die cognitieve gedragstherapie. Ik vroeg me af in hoeverre EMDR een optie is... iemand enig idee?
Ben het zwaar zat, ik wil niet eens gelukkig zijn maar gewoon af van het disfunctioneren.

Q_B, fijn dat je al zo snel terecht kan op de dagbehandeling. Veel succes!

Gestiech, ik denk niet dat EMDR iets voor jou is als ik het zo lees. EMDR is meer als je een traumatische ervaring hebt gehad en daar ga je dan naar terug en het steeds opnieuw herhalen van de situatie en wat je dan voelt, zodat de herinnering steeds minder heftig wordt. Ik heb een tijdje EMDR gedaan, maar ik had zoveel traumatische herinneringen dat het voor mij niet rendabel was, aangezien er maar een aantal sessies vergoed werden door mijn verzekering en ik dus lang niet alles kon behandelen. Toen ben ik dus maar gewoon in groepstheapie gegaan, waarin alles wel aan bod kon komen.

De huisarts is weer terug van vakantie, dus morgen maar een afspraak maken.

quote:

Op zondag 1 augustus 2010 14:31 schreef Gestiech het volgende:
Ik ben er ook over aan het denken om in september weer in therapie te gaan. Dan begint mijn studie en heb ik waarschijnlijk iets meer tijd. Ik weet alleen niet of cognitieve gedragstherapie voor mij wel de oplossing is. Dat heb ik eerder namelijk gehad, en het was het gewoon niet. Het voelde niet goed... Ik weet ook niet waar het probleem precies zit eigenlijk. Kort samengevat voel ik me sociaal snel opgelaten, niet capabel. Small talk is een ramp voor mij. Zolang het zakelijke gesprekken zijn ben ik juist weer helemaal niet verlegen, in vergaderingen durf ik ook gewoon te zeggen wat ik vind. Het is echt puur de 'gezellige' omgang met mensen. Ik kan alleen als een robot functioneren, heel serieus, zo lijkt het wel. Ik heb zelf het idee dat dat te maken heeft met mijn pestverleden, en dat ik bang ben dat in de gewone omgang met elkaar iemand iets zal zeggen waarop ik niet berekend ben en dat ik dan niet adequaat reageer. Dat kan een grap zijn, of een vervelende opmerking. Ik wil dan niet blokkeren. Ik voel me vaak heel anders. Eigenlijk spelen deze dingen al sinds zolang ik me kan herinneren. Ik voetbalde in mijn jeugd, en daar klikte ik al niet. Ik was toen een jaar of 8. Ik had daar geen vrienden en vaak onenigheid of ruzie met anderen. Ik was serieuzer en 'verder' dan veel leeftijdsgenoten. Dat patroon heeft zich eigenlijk continu herhaald in mijn leven, met daar vervolgens ook nog eens gepest worden op de basis- en middelbare school bij ivm. mijn dik zijn toentertijd. Inmiddels ben ik flink afgevallen en zie ik er best goed uit vind ik zelf, maar zelfvertrouwen heb ik niet echt. Het lijkt ook maar niet te komen; op het werk ben ik een van de beste van mijn team, zoals ik al zei sport ik en zie ik er best goed uit, toch is mijn zelfvertrouwen 0,0. Waarschijnlijk door het gebrek aan sociale skill / aansluiting en het feit dat ik nooit een relatie heb gehad. Ik merk ook dat wanneer ik dan eindelijk eens iemand tegenkom waarmee ik een echte klik heb, ik diegene meteen aanklamp en continu met die persoon wil afspreken waardoor die natuurlijk zoiets heeft van: jeetje, chill eens, we zijn niet getrouwd. Klopt natuurlijk ook, en ik probeer me in te houden, maar ik denk dat dit met bindings-/verlatingsangst te maken heeft.
Nou weet ik niet goed wat ik moet. Zoals ik al zei heb ik niets met die cognitieve gedragstherapie. Ik vroeg me af in hoeverre EMDR een optie is... iemand enig idee?
Ben het zwaar zat, ik wil niet eens gelukkig zijn maar gewoon af van het disfunctioneren.

Een slag in de lucht hoor, maar ik herken wel een deel van je verhaal, en voor mij was het ontzettend leerzaam om bijles te gaan geven. Behalve dat het een leuk verdienende bijbaan is, zit je in een bijzondere situatie: het is sociaal tot op een hoogte die jij bepaalt. De controle die je over de situatie hebt zorgt ervoor dat je veel minder ten prooi valt aan je gebruikelijke problemen. Je kunt heel veel observeren (hoe en wat doen anderen?) en een beetje experimenteren (praatje doen als je dat wilt, als het vastloopt: 'ok, laten we aan het werk gaan') en vooral dat gevoel van onvermogen onder controle krijgen. Het komt op, maar er gebeurt je niets vervelends (want jij controleert), en even later maak je zelfs nog even gauw als vanzelf een kort praatje. Kortom, het doet je op een diep niveau beseffen dat er eigenlijk niets 'mis met je is' en zorgt ervoor dat het je sociaal ongemakkelijk voelen minder voorkomt, en waar het nog wel voorkomt een stuk minder vervelend wordt omdat het niet meer zo'n automatische spiraalwerking veroorzaakt.

quote:

Op maandag 2 augustus 2010 17:38 schreef Quickie_Butt het volgende:
Ok ik schaam me diep. Ik had me vanmorgen moeten melden bij de dagbehandeling... maar ik ben niet gegaan . Ik weet niet waarom maar het lukte me niet. Ik kon me er niet toe zetten .

Ik heb straks met ze gebeld en het leek ze verstandig als ik morgen toch weer probeerde om te komen. Ze zullen ook wel vaker met dit bijltje gehakt hebben. Nou ja ik weet het even niet meer ook. Ik zie morgen wel weer.

Wat mij betreft hoef je je echt niet te schamen ik kan me heel goed voorstellen dat dit heel moeilijk voor je is. Maar probeer toch te gaan morgen, ookal is het zeer en zeer moeilijk. Iig veel sterkte enzo

quote:

Op maandag 2 augustus 2010 17:38 schreef Quickie_Butt het volgende:
Ok ik schaam me diep. Ik had me vanmorgen moeten melden bij de dagbehandeling... maar ik ben niet gegaan . Ik weet niet waarom maar het lukte me niet. Ik kon me er niet toe zetten .

Ik heb straks met ze gebeld en het leek ze verstandig als ik morgen toch weer probeerde om te komen. Ze zullen ook wel vaker met dit bijltje gehakt hebben. Nou ja ik weet het even niet meer ook. Ik zie morgen wel weer.

Je moet je niet schamen hoor Quickie_Butt, lijkt me een heel logisch gevolg van de lastige weken die je hebt gehad en dat zal iedereen die zich er wat in verdiept heeft begrijpen! Ik kan me voorstellen hoe waardeloos je je zult voelen, maar probeer te blijven bedenken dat het een ziekte is die je dwars zit en dat die de oorzaak van dit soort zaken is. Wees een beetje lief voor jezelf, en morgen gewoon een nieuwe poging doen. Als je iemand hebt die voldoende dichtbij je staat en waar je voldoende vertrouwen in hebt, kun je misschien afspreken dat diegene je morgen komt ophalen en met je meereist? Veel succes! En laat morgen even weten hoe het gegaan is, want ik ben zeker niet de enige hier die met je meeleeft! .

quote:

Op maandag 2 augustus 2010 17:38 schreef Quickie_Butt het volgende:

Ik kan het me inderdaad ook goed voorstellen! Heb je er geen vertrouwen in of vind je het moeilijk om er naartoe te gaan? Maar goed, misschien lukt het je morgen wel! Veel sterkte in ieder geval!

Je hoeft je echt niet te schamen hoor Q_B, ik snap best dat het moeilijk was om te gaan. Idd misschien wel een goed idee om iemand te vragen of hij/zij mee wil morgen. Sterkte iig

Ik ga dit topic ook maar even volgen. Ik weet niet of ik depressief ben, ik weet wel dat ik al bijna een jaar (sinds sep 09) niet gelukkig ben. In oktober was het zelfs zo erg dat ik het niet voor elkaar kreeg om op te staan en de hele dag op bed ben blijven liggen uit pure ellende, omdat ik het nut van leven niet meer zag.

Toen heb ik gelukkig aan de bel getrokken bij familie en vrienden, en ben heel goed opgevangen, alleen ben ik nog lang niet uit het dal. Het waren allemaal zware maanden, in april en mei ging het iets beter omdat ik een leuk baantje heb gevonden, maar in juni ben ik weer flink afgegleden. Ik heb vaak gedacht aan zelfmoord, en zelfs over hoe mijn begrafenis eruit zou zien, wie er allemaal zouden komen enzo. Heel bizar om dit nu te typen, maar ik zit gewoon in een lang klote-kut jaar en ik ben er nog niet uit, hoewel ik wel goede vooruitzichten heb, in september start het tweede jaar van mijn studie en ik heb veel leuke dingen (bestuur, studentenverenigingen) geregeld die ik eromheen kan doen.

Wat ik het afgelopen jaar heb gehad/gevoeld is dus elke dag ongelukkig zijn, altijd maar de negatieve dingen zien, heel emotioneel zijn (er hoeft maar iets te gebeuren of ik jank al), een zwaar hoofd krijgen, continu moe zijn terwijl je die dag niks vermoeiends hebt gedaan, veel slapen en alleen nog maar vermoeider worden, totaal geen energie meer, totaal geen concentratie zijn, eigenlijk emotioneel uitgeput zijn waardoor ik het ook niet meer kon opbrengen de laatste tentamens te halen (gelukkig heb ik de rest van het jaar wel gehaald, ik heb me er echt doorheen geslagen, achteraf weet ik niet hoe ik dat heb gered).

En het ergste is dat mensen zeggen 'och wat heb je een zwaar leven', als ik vertel dat ik net een paar dagen naar Berlijn ben geweest en een weekje naar Frankrijk. Dat doet me echt heel veel pijn, ze zien totaal niet hoe ongelukkig ik ben. Ja ik heb dan wel een paar leuke vakanties, maar ik voel me al bijna een jaar als een zak stront, een robot, iemand die op automatische piloot staat en wanhopig op zoek is naar de betere tijden

quote:

Op maandag 2 augustus 2010 23:17 schreef Eva4Evah het volgende:

-heel verhaal-

Dit klinkt wel als een depressie. in ieder geval iets psychisch. Wel lastig. Toch knap dat je het nog zonder proffessionele hulp lijkt te redden voorlopig. Maar als dit nog langer aanhoudt en je je ongelukkig blijft voelen, lijkt het me toch verstandig om te over wegen hulp te zoeken

Quickie_Butt, ik zie je nog niet posten dus ik hoop dat je 2^e poging om naar de dagbehandeling te gaan, geslaagd is!

Eva4Evah: Ik lees een hele rij symptomen van depressie. Volgens het handboek wat door artsen wereldwijd gebruikt wordt om de diagnose te classificeren. Het is fijn dat je familie je zo goed opvangt maar ik denk dat je er baat bij zou hebben als je professionele hulp ging zoeken.

En dat je je tijdens dat baantje beter staande houdt is logisch. Dagstructuur is heel belangrijk om depressie onder de duim te houden. Ik wens je heel veel sterkte! En blijf vooral actief in dit topic want mensen daarbuiten kunnen keihard oordelen terwijl ze geen flauw idee hebben waar ze over praten.

Eva4Evah:, de symptomen die jij beschrijft klinken wel als een depressie. Fijn dat je zo goed bent opgevangen door je omgeving en werk is idd erg belangrijk, want dan heb je een vaste structuur. Maar als het al zolang duurt is het misschien wel verstandig om professionele hulp te zoeken. Sterkte ermee!

Net mijn dossier van de groepstherapie van een paar jaar geleden ingezien. Was best confronterend om dat allemaal te lezen en vooral de mening van de therapeuten te lezen

Ik heb morgen een begrafenis en kan dan dus niet werken. Wacht op telefoontje van werk wanneer ik dan moet werken ( donderdagmiddag of vrijdagochtend) Als ik dat weet kan ik ook een afspraak met de huisarts maken.

quote:

Op maandag 2 augustus 2010 17:38 schreef Quickie_Butt het volgende:
Ok ik schaam me diep. Ik had me vanmorgen moeten melden bij de dagbehandeling... maar ik ben niet gegaan . Ik weet niet waarom maar het lukte me niet. Ik kon me er niet toe zetten .

Ik heb straks met ze gebeld en het leek ze verstandig als ik morgen toch weer probeerde om te komen. Ze zullen ook wel vaker met dit bijltje gehakt hebben. Nou ja ik weet het even niet meer ook. Ik zie morgen wel weer.

schaam je niet. Ik heb hetzelfde een aantal jaar geleden gedaan. Zat in groepstherapie voor mensen met een Sociale Fobie. Vond het verschrikkelijk en heb me vaak 'ziek' gemeld. Toch heeft het zeker wel geholpen en ben ik zeker niet meer depressief. Af en toe heb ik nog een angstaanval maar deze weet ik vaak wel te controleren en om te zetten. Hoe moeilijk het ook is, ga wel. Het is niet erg om eens niet te gaan want het is ook verschrikkelijk en echt niet een leuk thee kransje ofzo. Maar ookal zeg je niets, je zult er veel van opsteken en als je geweest bent, geef jezelf dan een schouderklopje dat je WEL bent gegaan. Ga je niet? ga jezelf dan niet schamen maar zeg: volgende keer beter.

quote:

Op maandag 2 augustus 2010 17:38 schreef Quickie_Butt het volgende:
Ok ik schaam me diep. Ik had me vanmorgen moeten melden bij de dagbehandeling... maar ik ben niet gegaan . Ik weet niet waarom maar het lukte me niet. Ik kon me er niet toe zetten .

Ik heb straks met ze gebeld en het leek ze verstandig als ik morgen toch weer probeerde om te komen. Ze zullen ook wel vaker met dit bijltje gehakt hebben. Nou ja ik weet het even niet meer ook. Ik zie morgen wel weer.

God ja, dat heb ik ook (gehad), dat ik me er niet kon toezetten om naar iets toe te gaan. Ik weet precies hoe je je voelt. Schaam je niet hoor, mensen zoals jij en ik weten hoe het is, en weten dus dat het gewoon soms niet lukt.

Thnx voor jullie lieve reacties. Ik heb die symptomen maar eens opgezocht en ik heb er heel veel, dus ik denk dat ik wel depressief ben. Komt eigenlijk best hard aan om er een stempel op te plakken Ik denk dat ik toch maar eens een afspraak ga maken met de studentpsycholoog, want ik wil echt uit deze ellende komen. Dit gaat zo niet langer.

quote:

Op dinsdag 3 augustus 2010 06:10 schreef Bos81 het volgende:

[..]

Dit klinkt wel als een depressie. in ieder geval iets psychisch. Wel lastig. Toch knap dat je het nog zonder proffessionele hulp lijkt te redden voorlopig. Maar als dit nog langer aanhoudt en je je ongelukkig blijft voelen, lijkt het me toch verstandig om te over wegen hulp te zoeken

Thnx voor je reactie. Het is zeker iets psychisch ja, en ik denk dat het ook gewoon depressie is. Kan eigenlijk niet anders, ik voel me al een jaar somber, dat is niet meer normaal. Ik weet het zeker: ik ga hulp zoeken.

quote:

Op dinsdag 3 augustus 2010 09:46 schreef caroline88 het volgende:

Eva4Evah: Ik lees een hele rij symptomen van depressie. Volgens het handboek wat door artsen wereldwijd gebruikt wordt om de diagnose te classificeren. Het is fijn dat je familie je zo goed opvangt maar ik denk dat je er baat bij zou hebben als je professionele hulp ging zoeken.

En dat je je tijdens dat baantje beter staande houdt is logisch. Dagstructuur is heel belangrijk om depressie onder de duim te houden. Ik wens je heel veel sterkte! En blijf vooral actief in dit topic want mensen daarbuiten kunnen keihard oordelen terwijl ze geen flauw idee hebben waar ze over praten.

Thnx voor je reactie. Ik heb die symptomen maar eens opgezocht. Dikgedrukt is wat ik heb:
Gedeprimeerde stemming gedurende het grootste deel van de dag.
Duidelijke daling van belangstelling in aangename activiteiten.
Veranderende eetlust en duidelijke gewichtstoename of gewichtsverlies.
Verstoord slaappatroon of slapeloosheid of meer slapen dan normaal.
Veranderingen in activiteitenniveaus, rusteloosheid of zich beduidend langzamer bewegen dan normaal.
Vrijwel alle dagen vermoeidheid of energieverlies.
Gevoel van schuld, hulpeloosheid, bezorgdheid, en/of vrees.
Verminderde capaciteit om zich te concentreren of besluiten te nemen.
Suïcidale gedachten.

Lijkt me duidelijk. Enige wat ik gelukkig niet heb is een veranderd gewicht/eetpatroon. Maar de rest kan ik allemaal afvinken.

In principe heeft m'n familie me goed opgevangen ja, maar ik heb het idee dat ze me nu wel een beetje zat zijn, in de zin van stel je niet aan e.d. Jullie hebben gelijk, mensen hebben geen flauw idee wat dit allemaal inhoudt en dat je eraan kapot gaat. Nu krijg ik dus helaas niet zoveel steun meer, omdat iedereen vindt dat het wel lang genoeg heeft geduurd. Het is inderdaad een goed idee om hulp te gaan zoeken.

Klopt overigens van dat baantje, die structuur heeft me best wel gered de afgelopen tijd, maar niet genoeg. Maar als ik dat baantje niet had gehad... dan weet ik niet of ik het wel had volgehouden.

quote:

Op dinsdag 3 augustus 2010 12:36 schreef Sylvana het volgende:
Eva4Evah:, de symptomen die jij beschrijft klinken wel als een depressie. Fijn dat je zo goed bent opgevangen door je omgeving en werk is idd erg belangrijk, want dan heb je een vaste structuur. Maar als het al zolang duurt is het misschien wel verstandig om professionele hulp te zoeken. Sterkte ermee!

Net mijn dossier van de groepstherapie van een paar jaar geleden ingezien. Was best confronterend om dat allemaal te lezen en vooral de mening van de therapeuten te lezen

Ik heb morgen een begrafenis en kan dan dus niet werken. Wacht op telefoontje van werk wanneer ik dan moet werken ( donderdagmiddag of vrijdagochtend) Als ik dat weet kan ik ook een afspraak met de huisarts maken.

Thnx Jij gecondoleerd... Kan me voorstellen dat het confronterend is om zoiets te lezen. Maar mag je dat allemaal zomaar inzien dan, is dat niet vertrouwelijk? Lijkt me toch beter als ze dat van je afschermen?

quote:

Op dinsdag 3 augustus 2010 16:29 schreef Eva4Evah het volgende:
als ik dat baantje niet had gehad... dan weet ik niet of ik het wel had volgehouden.
[..]

Thnx Jij gecondoleerd... Kan me voorstellen dat het confronterend is om zoiets te lezen. Maar mag je dat allemaal zomaar inzien dan, is dat niet vertrouwelijk? Lijkt me toch beter als ze dat van je afschermen?

Dank je en ja je mag grote delen van je dossier gewoon zelf inzien, behalve de werkaantekeningen van de therapeut, dat is vertrouwelijk. Maar verslagen van bijvoorbeeld de intake, of een eindverslag mag je zelf gewoon inzien. En ik heb het nodig als bewijs voor de IB-groep. (niet alles, maar bepaalde gedeeltes)

T wordt tijd dat ik dit topic eens even grondig ga lezen...

Nou, ik heb voor volgende week een afspraak gemaakt bij de studentpsycholoog. Het werd nu echt tijd. Wow, gaat wel echt moeilijk worden, zomaar alles eruit gooien tegenover een vreemde. Maar ik heb er ook wel weer 'zin in', omdat ik dolgraag geholpen wil worden. Gisteren had ik weer een vreselijke huilbui bij m'n ouders en mijn moeder pakt het hele probleem totaal verkeerd aan. Ze is ook niet zo sterk op EQ gebied helaas (en IQ ook niet). Ze zegt echt compleet de verkeerde dingen om mij te helpen. Ik hoorde haar net tegen m'n vader over mij roddelen. Ze vindt maar dat ik te veel aan het verleden vasthou en vooruit moet kijken. Maar dan probeer ik haar uit te leggen dat ik dus nog steeds in 'het verleden', als in dat klotejaar, zit en dat dat nog niet over is, en dat het moeilijk is om naar de toekomst te kijken. Dan vindt ze dat ik meer moet ondernemen, maar ze snapt totaal niet dat ik mijn levenslust compleet kwijt ben nu. Zegt ze godverdomme dat ze met me zou willen ruilen, ik had haar wel kunnen slaan op dat moment.

Ja erg herkenbaar die reacties van je omgeving, daar is mijn moeder ook altijd zo goed in geweest. Mij altijd maar van alles verwijten en totaal geen inlevingsvermogen. Gelukkig is dat de laatste jaren wat minder, ik zou het ook niet meer accepteren als ze zo'n botte opmerking zou maken eigenlijk (ook omdat ik mezelf nu eindelijk wel serieus kan nemen wat betreft deze problemen, itt vroeger)

quote:

Op donderdag 5 augustus 2010 16:31 schreef Quickie_Butt het volgende:
Nog even een update van mijn kant:

Ik heb besloten de dagbehandeling niet aan te gaan. Ik ben er op dit moment niet klaar voor, voel me te zwak, angstig, somber en vermoeid om het op te brengen.

Ik ben daarom voor een ander plan gegaan: ik ga weer aan de anti-depressiva. Dit keer een ander merk. Ik heb zojuist citalopram voorgeschreven gekregen. En dat ga ik zo ophalen bij de apotheek. Ik moet eerst een buffer hebben qua levenslust en -energie. En de angsten die me nu de hele dag volledig in hun greep houden moeten eerst minderen alvorens ik daadwerkelijk iets kan gaan veranderen. Het voelt nu alsof ik wil gaan hardlopen terwijl ik met mijn slippers in de blubber sta. Dat gaat ook niet. Eerst wat betere schoenen aantrekken .

Jje hebt er goed over nagedacht en voor jezelf een doel gesteld. Vind het knap van je dat je er zo over kunt denken, chapeau! Tis ook niet niets zo een behandeling. Eerst inderdaad wat stevige schoenen aantrekken en dan kun je de berg gaan verplaatsen. Begin daarbij wel met het wegdragen van kleine stenen.

quote:

Op donderdag 5 augustus 2010 16:28 schreef Quickie_Butt het volgende:

[..]

Wat naar ! . Goed zo dat je een afspraak hebt gemaakt! Geeft het je al wat rust nu je weet dat je er iets aan gaat doen? En alles tegen een vreemde eruit gooien is ook heel spannend! Ik hoop voor je dat het goed klikt met die persoon en dat je hem/haar goed kunt gaan vertrouwen.

En dat je omgeving heel hard kan zijn is een gegeven. Probeer mild voor ze te zijn door te bedenken dat ze dit enkel en alleen zeggen omdat ze het gewoon _echt_ niet begrijpen. En zich ook niet voor kunnen stellen hoe het voelt en hoe het is.
Ik heb mijn ouders een tijdje terug een boekje gegeven over hoe om te gaan met iemand die psychisch ziek is oid. Dat heeft ze in elk geval informatie verschaft en een betere kijk op hoe die ziekte voelt voor iemand die het heeft.

Ik wens je sterkte en kracht

Thnx Pfff ja, vanmorgen zei ze weer dat ze wel zou willen ruilen. Ze snapt echt niet hoeveel schade haar opmerkingen aanrichten. Ik heb er geen kracht meer voor (haha gerard joling ) om ertegen in te gaan. Maar dat kwam goed uit want ik moest werken, dus ik zit nu op mijn kamer en ben de komende anderhalve week niet thuis. Echt, als ik in de positie ben om minder bij mijn ouders te zijn zegmaar, dan grijp ik die meteen aan. Maar dat komt wel. Dan kom ik echt minimaal langs, want ik trek het niet om bij mijn moeder in de buurt te zijn.

En van mijn moeder kan ik het gewoon niet hebben dat ze me niet begrijpt. Al had ik het kunnen weten, want ze heeft altijd al weinig inlevingsvermogen gehad, kan situaties slecht inschatten (zoals ik al zei slecht op EQ-gebied). Maar het frustreert me zo. Misschien is zo'n boekje niet eens zo'n heel gek idee.

Ugh, it sucks

quote:

Op donderdag 5 augustus 2010 16:31 schreef Quickie_Butt het volgende:
Nog even een update van mijn kant:

Ik heb besloten de dagbehandeling niet aan te gaan. Ik ben er op dit moment niet klaar voor, voel me te zwak, angstig, somber en vermoeid om het op te brengen.

Ik ben daarom voor een ander plan gegaan: ik ga weer aan de anti-depressiva. Dit keer een ander merk. Ik heb zojuist citalopram voorgeschreven gekregen. En dat ga ik zo ophalen bij de apotheek. Ik moet eerst een buffer hebben qua levenslust en -energie. En de angsten die me nu de hele dag volledig in hun greep houden moeten eerst minderen alvorens ik daadwerkelijk iets kan gaan veranderen. Het voelt nu alsof ik wil gaan hardlopen terwijl ik met mijn slippers in de blubber sta. Dat gaat ook niet. Eerst wat betere schoenen aantrekken .

Phew, ja kan me voorstellen dat je het niet kan opbrengen. Wat erg dat je zoveel angsten hebt. Hopelijk slaat de anti-depressiva aan en kun je de dagbehandeling snel aan, als je er klaar voor bent.

Een goede vriend die met depressies te maken heeft, heeft kort geleden een interviewtje in de Daily Mirror gedaan over zijn ziekte, in het kader van de Britse 'time to change'-campaigne. Misschien ook wel interessant om hier neer te zetten dacht ik (omdat ook in NL het taboe natuurlijk nog steeds groot is):



(klik voor de volledige versie, dit is slechts een stukje van het artikeltje).

quote:

Op donderdag 5 augustus 2010 16:31 schreef Quickie_Butt het volgende:
Nog even een update van mijn kant:

Ik heb besloten de dagbehandeling niet aan te gaan. Ik ben er op dit moment niet klaar voor, voel me te zwak, angstig, somber en vermoeid om het op te brengen.

Ik ben daarom voor een ander plan gegaan: ik ga weer aan de anti-depressiva. Dit keer een ander merk. Ik heb zojuist citalopram voorgeschreven gekregen. En dat ga ik zo ophalen bij de apotheek. Ik moet eerst een buffer hebben qua levenslust en -energie. En de angsten die me nu de hele dag volledig in hun greep houden moeten eerst minderen alvorens ik daadwerkelijk iets kan gaan veranderen. Het voelt nu alsof ik wil gaan hardlopen terwijl ik met mijn slippers in de blubber sta. Dat gaat ook niet. Eerst wat betere schoenen aantrekken .

Jammer dat je er nu nog niet aan toe bent, trek idd eerst maar wat betere schoenen aan en probeer het dan opnieuw. Ik hoop voor je dat de AD werken

quote:

Op donderdag 5 augustus 2010 18:44 schreef Eva4Evah het volgende:

[..]

Thnx Pfff ja, vanmorgen zei ze weer dat ze wel zou willen ruilen. Ze snapt echt niet hoeveel schade haar opmerkingen aanrichten. Ik heb er geen kracht meer voor (haha gerard joling ) om ertegen in te gaan. Maar dat kwam goed uit want ik moest werken, dus ik zit nu op mijn kamer en ben de komende anderhalve week niet thuis. Echt, als ik in de positie ben om minder bij mijn ouders te zijn zegmaar, dan grijp ik die meteen aan. Maar dat komt wel. Dan kom ik echt minimaal langs, want ik trek het niet om bij mijn moeder in de buurt te zijn.

En van mijn moeder kan ik het gewoon niet hebben dat ze me niet begrijpt. Al had ik het kunnen weten, want ze heeft altijd al weinig inlevingsvermogen gehad, kan situaties slecht inschatten (zoals ik al zei slecht op EQ-gebied). Maar het frustreert me zo. Misschien is zo'n boekje niet eens zo'n heel gek idee.

Ugh, it sucks

Dat sucks zeker ja als je moeder zo reageert en zich totaal niet ka inleven in hoe jij je voelt en zegt dat ze wel met je wil ruilen. Mijn moeder heeft ook weinig inlevingsgevoel en ik heb sowieso weinig contact met haar, dus ik heb het haar gewoon niet verteld dat het weer kut gaat en dat ik weer in behandeling ga ( ze weet niet eens dat ik al eerder depressief ben geweest en in therapie ben geweest) Die paar uur dat ik haar af en toe zie zet ik gewoon mn blije masker op. Mn schoonmoeder weet er wel van, die kan gelukkig wel normaal reageren en meelevend zijn.

Ik heb vanochtend eindelijk een afspraak bij de huisarts kunnen maken, dinsdagmiddag kan ik er terecht. Vind het wel spannend, want is een nieuwe huisarts, dus om dan voor het eerst daar heen te gaan en gelijk mn psychische verhaal te doen is toch wel een beetje eng. Is toch anders dan met een verzwikte enkel ofzo voor het eerst naar een nieuwe dokter gaan.

[ Bericht 42% gewijzigd door _Hestia_ op 06-08-2010 12:14:22 ]

quote:

Op donderdag 5 augustus 2010 18:44 schreef Eva4Evah het volgende:

[..]

Thnx Pfff ja, vanmorgen zei ze weer dat ze wel zou willen ruilen. Ze snapt echt niet hoeveel schade haar opmerkingen aanrichten. Ik heb er geen kracht meer voor (haha gerard joling ) om ertegen in te gaan. Maar dat kwam goed uit want ik moest werken, dus ik zit nu op mijn kamer en ben de komende anderhalve week niet thuis. Echt, als ik in de positie ben om minder bij mijn ouders te zijn zegmaar, dan grijp ik die meteen aan. Maar dat komt wel. Dan kom ik echt minimaal langs, want ik trek het niet om bij mijn moeder in de buurt te zijn.

En van mijn moeder kan ik het gewoon niet hebben dat ze me niet begrijpt. Al had ik het kunnen weten, want ze heeft altijd al weinig inlevingsvermogen gehad, kan situaties slecht inschatten (zoals ik al zei slecht op EQ-gebied). Maar het frustreert me zo. Misschien is zo'n boekje niet eens zo'n heel gek idee.

Ugh, it sucks

Da's klote van je moeder. Ik heb dat probleem ook altijd bij haar. Enige wat je daaraan kunt doen is eigenlijk niet meer hopen dat ze je ooit gaat begrijpen en geen energie meer in haar steken. Zoveel mogelijk ontwijken is dus verstandig van je!

Niet begrijpende familieleden, check! Aan de ene kant heel erg jammer, aan de andere kant, des te beter. Dan kunnen ze zich er ECHT niets bij voorstellen, en hebben ze geen gevoelens die in de buurt komen van wat ik voel. Dat wens je niemand toe, namelijk....

Q_B, hoe is het nu met jou? Heb je al AD gekregen?
En met Sylvana?
verder heb ik ze nite zo scherp, sorry!

Even een quote van mijn post uit het betreffende topic in OUD:

quote:

Op maandag 9 augustus 2010 21:30 schreef DaviniaHR het volgende:
Tsja, laten we dit topic maar eens een goede schop geven.

Aan de ene kant heb ik best zin om een heel verhaal neer te kalken, aan de andere kant, toch ook weer niet.
Naja, gewoon de basics dan maar:
ik ben een paar weken geleden door een psychiater gediagnosticeerd met een matig tot ernstige PPD (met manische trekken). Das fijn, hè, als een officieel persoon zegt dat je ernstig depressief bent.

ik was eerst bij een 'gewone' GGZinstelling, maar dat duurde maar en dat duurde maar, dus ben ik naar een poli psychiatrie van een academisch zkh gegaan, zodat ik sneller geholpen kon worden.
eerlijk: dit is eigenlijk niet te harden.

ik wilde eerst mss onder een kloon hier posten, zodat ik enige controle zou hebben over wie het zag / las, maar mijn gevoel zegt ook wel dat juist de illusie van controle een onderdeel van het probleem is.

maar ja, als ik de controle over mijn stemming los laat, wordt de wereld helemaal grijs en zwart en zijn de cognitieve filters helemaal weg, en heb ik helemaal geen ruimte meer om te reageren op mijn kinderen. Dus dan hou je eea maar weer vast. En krop je het maar weer op. En komt het er via alle andere kanten weer knetterhard uit

naja, ik weet ook niet wat ik hier nu mee wil bereiken eigenlijk. ik weet dat ik niet de enige ben met dit probleem (1 op 10 of 20 versbakken moeders krijgt het in min of meerdere mate, geloof ik?), maar hoe zijn de 'ervaringsdeskundigen' er mee omgegaan?
hoe ga je om met je kinderen als je eigenlijk naar je bed wil met de dekens over je heen en jammerend wil wachten tot het weggaat? (is niet altijd zo, maar de laatste tijd wel meer. masker gaat er steeds meer en blijvender vanaf. en dan voel je echt wat je voelt. en dat is zwaar k*t met peren. dan liever weer vechten en het masker op. maar dat heeft geen zin en verlies je toch...)
hebben jullie het verborgen gehouden voor de kinders? voor zover mogelijk? Eli ziet het wel. En ik probeer het hem ook uit te leggen (niet altijd, paar keer gedaan), dat mama au in haar hoofd heeft, maar dat eli nog steeds lief is en het niet zijn schuld is en zo. dat helpt dat wel. Maar dan nog, ik ben niet de mama / persoon die ik wil zijn.
Aviva ontwikkelt zich supersnel (vandaag eerste tandje, zat weer te janken ) en ik heb het gevoel van alles te missen. Omdat het niet binnenkomt of zo. Het is zó naar. Ik heb dit zó niet gewild. Ik heb ieder keer als in dit topic gepost werd, mezelf gelukkig geprezen dat ik daar geen last van had...

en in de tussentijd besef ik prima dat de tijd doorgaat. ik blijf mijn best doen om sociale contacten te behouden, om gezellige dingen te doen. hoort erbij. we zijn net terug van vakantie, heb me zelden zo beroerd gevoeld als de afgelopen week, maar toch naar buiten met de kinders. gezellig spelen met ze. en dat blijf ik ook voor mezelf doen. het kan niet anders....

oké, toch een heel verhaal geworden. en een beetje warrig, maar ik heb geen zin om te gaan schaven, dan ben ik om half 1 s nachts nog steeds bezig.

DaviniaHR - ik vind het zo akelig voor je.
Voor zover ik je post kan begrijpen ga je er heel verstandig mee om maar het blijft gewoon zwaar balen.
Is er al een behandelplan?
Ik wens je in elk geval veel sterkte.

thx!
Er is nog geen behandelplan, want de psych is op vakantie... zo fijn! ik kom vandaag terug, hij gaat vandaag weg voor 2 weken... maar daarna hebben we wel een plan dat hij met meerdere mensen besproken heeft, want ik heb weer wat bijzonders door die manische trekken, of zo. naja, nog 2 weken bikkelen dus, en dan kunnen we hopelijk weer omhoog kruipen.

quote:

Op maandag 9 augustus 2010 22:20 schreef Quickie_Butt het volgende:
Davinia! Goed dat je de weg hier naartoe hebt gevonden! PDD is dat een Postnatale depressie? Klopt dat?

Volgens mij niet .
http://www.autsider.net/spectrum/PDD.htm

DaviniaHR, jammer dat hij net met vakantie gaat. Maar 2 weken lang is zijn onderbewustzijn (onbetaald!) druk bezig om voor jou het perfecte behandelplan samen te stellen.
Sterkte!

DaviniaHR en Quickie_Butt, veel succes de komende weken! Hopelijk komen jullie er behoorlijk doorheen. Q_B, gebruik je voor je angsten ook medicijnen, of zou je AD daar ook (in zekere mate) tegen moeten helpen?

Oh, pdd is dan een typfout. het moet PPD zijn = post partum depressie. de jongste is 7 mnd, dus dat classificeert als post partum (partus = bevalling)

en ja, ik heb ook stemmingswisselingen. dat maakt het nog irritanter. dan weet je wat je mist. vanavond heerlijke gehaktbal gegeten, werd er best blij van, vrat meteen ook die van mn zoon op, (hij wilde alleenmaar komkommer, dus dat was praktisch )en tsja, dan zak je weer weg. Is het weer gedaan.

maar wel fijn dat de AD je al lijken te helpen!

DaviniaHR, wat lijkt me dat lastig idd als je je zo voelt en niet weet hoe je met je kinderen om moet gaan en stemmingswisselingen hebt. Balen dat die psych nou net op vakantie is.

Ik heb vanmiddag de afspraak met de huisarts en aan de ene kant wil ik er dolgraag heen en geholpen worden, aan de andere kant vind ik het doodeng om tegen zo'n onbekende man ( ga er voor het eerst heen) mijn psychische verhaal te gaan zitten vertellen en ben ik in staat om af te bellen.

Wat ook niet meehelpt is dat ik afgelopen 2 weken 12 uur per week kon werken ( 2x3 en 1 x6 uur) maar deze week maar 6 uur en volgende week zelfs maar 4 uur. Dus qua ritme schiet dat ook totaal niet op. En hoe dichterbij het begin van het nieuwe schooljaar komt hoe meer ik daar tegenop zie.

quote:

Op dinsdag 10 augustus 2010 10:58 schreef Sylvana het volgende:
Ik heb vanmiddag de afspraak met de huisarts en aan de ene kant wil ik er dolgraag heen en geholpen worden, aan de andere kant vind ik het doodeng om tegen zo'n onbekende man ( ga er voor het eerst heen) mijn psychische verhaal te gaan zitten vertellen en ben ik in staat om af te bellen.

Niet doen, het is niet nodig om je druk te maken erom. Zo'n huisarts heeft wel meer verhalen gehoord, die kijkt echt nergens van op .

sylvana, ik ben het met burdie eens. de HA heeft wel al meer meegemaakt, en daarbij is het zijn werk...
wil je in behandeling bij de HA, of wil je naar een echte psych? anders kan je er ook voor kiezen om te zeggen 'meneer de HA, ik zou graag een doorverwijzing willen naar een GGZ-persoon.' dan vraagt hij waarom, en dan leg je een beetje uit, maar niet alles, en dan schrijven ze wel een briefje.
deed de mijne ook.
zei er nog bij dat ze me niet depressief vond klinken, ( lang leve het masker )maar het wel nuttig vond dat ik hulp kreeg. naja, het ging me om het verwijsbriefje en dat heb ik gekregen

oh, en die stemmingswisselingen vin ik niet zo erg. altijd al een beetje gehad. hoort erbij. de dalen zijn alleen zo ontzettend diep...

Rationeel weet ik het ook allemaal prima hoor, maar dat gevoel he En ik wil idd een doorverwijzing hebben, dus denk idd dat ik maar gewoon daar mee begin en dan even een korte samenvatting geef ofzo. En dat masker heb ik ook, kan heel goed dingen vertellen zonder daar echt een gevoel bij te hebben. Hoop maar dan dat hij niet moeilijk doet en een briefje geeft.

quote:

Op dinsdag 10 augustus 2010 11:33 schreef Sylvana het volgende:
Hoop maar dan dat hij niet moeilijk doet en een briefje geeft.

Waarom zou hij moeilijk doen? Een huisarts is er om jou te helpen, dus dat zal hij dan ook zo goed mogelijk proberen .
Ik weet dat het lastig rationaliseren is als je er middenin zit, maar achteraf denk je: heb ik me dáár zo druk om gemaakt? Echt waar .

Hij deed idd niet moeilijk, heb een korte opsomming gedaan van hoe het in het verleden is gegaan en hoe ik me de afgelopen maanden voel en dat ik graag een verwijzing wilde. Heb meteen Dimence ook opgebeld ( anders ga ik dat weer uitstellen) maar kan niet meteen een afspraak maken, moet eerst de doorverwijzing langs brengen. Zit gelukkig vlakbij, dus loop er zo wel even heen dan.

Edit: Verwijsbrief gebracht, wordt aan planbureaugegeven, dan naar 1 of ander centraal bureau voor screening gestuurd en kan dus nog wel 2-3 weken duren voor ik wat hoor.

[ Bericht 19% gewijzigd door _Hestia_ op 10-08-2010 14:37:09 ]

heel goed dat je naar de ha bent gegaan!
is er ook een andere instellin met kortere wachttijden? en wat is de wachttijd na de intake? is mss handig om nu al na te vragen. bij de eerste waar ik was, had ik ook met 3 wk een intake, en mocht daarna nog 8 weken wachten tot ik een uitnodiging kreeg voor tweede gesprek. inmiddels had ik dus de nwe al 3x gezien.

Ik zou niet weten of er nog andere instellingen zijn. Dimence is hier in de buurt de grote ggz-instelling waar alles bij hoort. En hoe het zit met wachttijden na de intake weet ik niet, dat zou idd niet handig zijn als ik daarna ook nog 8 weken zou moeten wachten voor het tweede gesprek.

Hoop geneuzel met procedures en wachttijden maar je zit in de molen, gefeliciteerd!

Heb even gezocht maar Dimence is een fusie tussen allerlei instellingen hier, dus er zijn verder geen andere instellingen, alleen gewone psychologische praktijken. En wachttijden zijn tussen de 5 en 8 weken na het eerste intakegesprek. Geduld is een schone zaak zeggen ze he.

Soms denk ik wel eens ( niet dat ik het echt wil hoor!) dat ik maar beter een strip medicijnen in 1 keer op moet eten, dan kun je zo terecht Heb dat pas nog meegemaakt, diegene kon meteen terecht in het ziekenhuis voor gesprekken en behandeling.

heb je een academisch zkh in de buurt? mijn eerste optie was ook zo'n fusie van alles en iedereen. vandaar dat ik het zo vraag.
en over het tweede wat je schrijft... you're not alone

Nee er zit hier geen academisch ziekenhuis in de buurt ( woon in Almelo)

Je kunt ook zelf contact opnemen met een eerstelijnspycholoog, die hebben vaak geen (of hele korte) wachttijden. Je doorverwijzing zal daar ook voor gelden, maar je betaalt wel een eigen bijdrage van 8 euro ofzo per sessie.

Ik had zo ergens half november mijn intake bij Dimence, en zo eind januari kon ik terecht bij mijn eigen behandelaar. Dat was in Deventer, maar ik moest dus idd ook wel even wachten.

Overigens ook vanwege depressie (en er is nu vermoedelijk sprake van een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis). Maar ik krijg nog een heel onderzoek om nader vast te stellen wat het nu precies is.

quote:

Op dinsdag 10 augustus 2010 16:27 schreef Burdie het volgende:
Je kunt ook zelf contact opnemen met een eerstelijnspycholoog, die hebben vaak geen (of hele korte) wachttijden. Je doorverwijzing zal daar ook voor gelden, maar je betaalt wel een eigen bijdrage van 8 euro ofzo per sessie.

Ik heb al eerder bij een eerstelijns psycholoog gelopen en de verzekering vergoedt 8 sessies. En denk niet dat dat genoeg is. Vandaar dat ik naar Dimence wil, en niet naar een eerstelijns psycholoog.

Ik zit geloof ik 2e lijns?

wat ik me afvroeg, voor de mensen met een echte unipolaire depressie, is het dan hele dag bagger, of heb je dan wel goede momenten (echt, niet masker-gerelateerd)?

en blijven jullie een beetje op gewicht? ik moet echt mn best doen om niet af te vallen gelukkig heb ik goede vrienden bij Kraft (M&M's) en Smiths (sweet paprika chips), dus het lukt redelijk, maar ik wil natuurlijk ook niet een snoeppatroon aan gaan wennen... naja, komt wel goed.

sylvana, is het een optie om eerst ff met je HA te praten als soort van psych / overbrugging? was hij prettig in je gesprek van (eer)gister? je moet toch wat...

Ik heb ook heus wel zo mijn goede momenten, vooral als mn vriend thuis is, als hij me toch overhaalt om wat te ondernemen, of zoals gisteren toen ik een nieuw gerecht uitgeprobeerd had en dat goed gelukt was of net toen ik mezelf toch gedwongen had om de was op te ruimen en te strijken en dat klaar was, toen voelde ik me wel trots. Maar het overgrote deel van de dag is toch wel bagger.

Ik ga juist emo-eten, dus ik ben juist aangekomen. Niet heel schrikbarend, nog geen 2 kilo, maar had liever gehad dat ik van de stress afviel Ben al zo ontevreden over mn lichaam, maar nu mn energie in afvallen gaan steken lijkt me ook niet slim, eerst mn energie maar bewaren om geestelijk lekkerder in mn vel te zitten.

Het was niet echt een gesprek met de huisarts eigenlijk, het duurde nog geen 5 minuten. Ik heb verteld dat ik al eerder in behandeling ben geweest voor depressies, dat ik nu sinds half maart thuis zit, de afgelopen weken wel een paar uur kon werken maar nog niet echt een ritme had en dat ik me dus steeds depressiever begon te voelen, nergens zin meer in had en noem maar op. Hij zei alleen dat hij wel snapte dat ik me zo voelde zonder regelmaat en was wel meelevend over dat ik toen in maart zo opeens moest stoppen met stage zonder dat ze dat van te voren gemeld hadden. Maar dat was het ook wel zo'n beetje.

Weet ook niet echt of dat wel kan uitgebreid met je huisarts spreken tot die tijd, zijn meestal toch bezoekjes van 10-15 minuten hooguit. iemand ervaring daar mee?

er is iemand in OUD die haar burn-out (niet hetzelfde, maar toch) enkel bij de HA heeft besproken. wil je dat ik haar ff PM of je contact met haar kan opnemen? ze is er vlgs mij nog niet helemaal uit, dus anders valt het helemaal zo rauw op je dak, zeg maar

Mijn huisarts zei indertijd dat als ik echt eens ergens mee zat dat ik gewoon bij de assistente een dubbel consult mocht boeken. Zo'n lieverd. En een heel goede arts ook nog. Niet zo'n betweter maar ook een luisteraar. Ik zou er haast voor terugverhuizen...
Haha misschien is mijn huidige wel net zo'n kanjer alleen ik heb hem nog nooit gezien.

Davinia, doe je ook aan sport? Spierweefsel is zwaarder dus voor gewichtsbeheersing is bewegen ook belangrijk.
Als je daar zin in hebt hoor, ik heb er zelf altijd een broertje dood aan gehad. De paar sporten die ik echt leuk vond/vind, zijn moeilijk in te passen (te duur, partner nodig, dat soort dingen).
Sinds een paar dagen ben ik zelf met een trainingsprogramma bezit, elke dag een uur flink doorstappen. Dat is nog maar de helft, de andere helft is trainen met gewichten (wacht nu op levering van de eerste set). Ik weet nog niet of ik het allemaal goed doe maar ik doe in elk geval iets en ik voel me er goed bij. Het moet alleen nog een plekje vinden in mijn dagritme.

quote:

Op dinsdag 10 augustus 2010 15:07 schreef Sylvana het volgende:
Heb even gezocht maar Dimence is een fusie tussen allerlei instellingen hier, dus er zijn verder geen andere instellingen, alleen gewone psychologische praktijken. En wachttijden zijn tussen de 5 en 8 weken na het eerste intakegesprek. Geduld is een schone zaak zeggen ze he.

Soms denk ik wel eens ( niet dat ik het echt wil hoor!) dat ik maar beter een strip medicijnen in 1 keer op moet eten, dan kun je zo terecht Heb dat pas nog meegemaakt, diegene kon meteen terecht in het ziekenhuis voor gesprekken en behandeling.

Ik heb me begin februari aangemeld bij de GGZ voor behandeling, meteen intake gehad.. ondertussen 8 x bij eerstelijnspsycholoog geweest (die al bij het 1e gesprek zei dat ie me niet kon helpen), en in JULI(!!!) had ik pas mijn eerste echte afspraak bij de GGZ.
De eerstelijnspsycholoog EN de arts van het UWV hadden spoed aangevraagd bij de GGZ maar toch heb ik van februari tot juli moeten wachten. Dan denk je inderdaad van die dingen (zoals ik ga voor de trein springen want dan ben ik er meteen vanaf) maarja, dat moet je ook maar durven.

Is er nu echt zo'n groot verschil tussen vraag en aanbod?
Of hebben "we" het zo ingewikkeld gemaakt dat alles veel te lang duurt?
Ik ben echt een optimist maar van dit soort dingen ga ik toch een beetje

Personeelstekort in de zorg???
T enige wat ze bij de GGZ zeiden na zo lang wachten was: Tja t is nu eenmaal druk...

quote:

Op woensdag 11 augustus 2010 19:56 schreef NouMooiNiet het volgende:
Personeelstekort in de zorg???
T enige wat ze bij de GGZ zeiden na zo lang wachten was: Tja t is nu eenmaal druk...

Ze wachten totdat het kabinet een besluit heeft genomen over het eigen risico wat naar 800 euro gaat.

NOU MOOI NIET !!11

quote:

Op woensdag 11 augustus 2010 20:04 schreef EggsTC het volgende:

[..]

Ze wachten totdat het kabinet een besluit heeft genomen over het eigen risico wat naar 800 euro gaat.

NOU MOOI NIET !!11

NNNEEEEEEEEEEEEEEJJJJJJJ toch?? !!!!!

quote:

Op woensdag 11 augustus 2010 19:56 schreef NouMooiNiet het volgende:
Personeelstekort in de zorg???
T enige wat ze bij de GGZ zeiden na zo lang wachten was: Tja t is nu eenmaal druk...

of we moeten met zn allen klachten gaan indienen bij eoa overkoepelend organisatie...
eigenlijk is het te gek voor woorden. maar ja, als ze optimaal efficient werken, en gewoon te weinig mensen hebben, is het wat anders. maar dan nog...

quote:

Op dinsdag 10 augustus 2010 16:47 schreef VixenFromHell het volgende:
Ik had zo ergens half november mijn intake bij Dimence, en zo eind januari kon ik terecht bij mijn eigen behandelaar. Dat was in Deventer, maar ik moest dus idd ook wel even wachten.

Overigens ook vanwege depressie (en er is nu vermoedelijk sprake van een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis). Maar ik krijg nog een heel onderzoek om nader vast te stellen wat het nu precies is.

Avoidant personality disorder. Bracht het zelf aan, hadden ze nog nooit van gehoord. Drie weken later moest ik vertrekken, wegens positieve drugtest.

quote:

Op woensdag 11 augustus 2010 18:38 schreef DaviniaHR het volgende:
er is iemand in OUD die haar burn-out (niet hetzelfde, maar toch) enkel bij de HA heeft besproken. wil je dat ik haar ff PM of je contact met haar kan opnemen? ze is er vlgs mij nog niet helemaal uit, dus anders valt het helemaal zo rauw op je dak, zeg maar

Ja is goed hoor.

Ik heb toch besloten om hier even actief te worden. Omdat ik redelijk actief ben met een herkenbare nickname heb ik ivm Google etc. een kloon aangemaakt (hopelijk is dit geen probleem). Hieronder mijn 'verhaal', ik ben niet op zoek naar medelijden-reacties oid, maar het lijkt me toch wel opluchten om het er gewoon over te hebben en wie weet krijg ik nog een handig advies.

Vanaf de basisschool ben ik al een beetje anders qua gedrag (vergeleken met klasgenoten), ik zocht het niet om sommige activiteiten te doen, ik kon soms wat raar reageren etc. Ook heb ik het van kinds af aan moeilijk met nieuwe situaties. Soms kon ik me erg zenuwachtig maken wat resulteerde in buikpijn en soms overgeven. Ik heb de (normale) basisschool echter zonder échte problemen afgerond. Qua gedrag was ik toen nog redelijk spontaan/grappig.

Toen ik op de middelbare school kwam veranderde dit, de omgeving beviel me totaal niet. De school was groot, had teveel regels en voelde me er niet thuis... Al vanaf het begin van de middelbare school kon ik gewoon geen motivatie opbrengen om dingen die me absoluut niet interesseren te leren, wat overigens nog steeds het geval is. Maar goed, ik voelde me daar dus niet op m'n gemak... Toen heb ik het daar een paar jaar nog redelijk uitgehouden, alhoewel ik dus met allerlei dingen zat. Later zijn er wat erge dingen op elkaar gestapeld waardoor ik in een depressie terecht kwam. Die tijd was echt de ergste uit mijn leven, ik kon amper eten, had nergens zin in, ik liep ALTIJD met erge zenuwen rond, wanneer ik ergens heen moest ging dit vaak gepaard met overgeven door deze zenuwen. In die tijd slikte ik ook oxazepam. Langzaam ging het beter, ik ben naar een psycholoog gegaan, maar ik ben er zelf uiteindelijk uitgekomen.

Na deze tijd wou mijn moeder graag weten wat er nou echt met me aan de hand was, omdat ik altijd al problemen heb gehad. Door een enorm debiele test (met kinderachtige plaatje, debiele vragenlijsten etc) hebben ze een 'lichte vorm' van PDD-NOS gediagnosticeerd. Ze zeiden dat ik me niet kon verplaatsen in andere mensen enzo, wat totaal nergens op slaat. Sindsdien loop ik met deze stempel rond.

Deze moeilijk tijd duurde ongeveer een jaar. Vanaf 1 of 2 jaar geleden probeer ik mijn leven weer op te pakken. Ik ga niet uit (te druk), ik zit echter wel op voetbal, ik werk, dus met die kring ga ik af en toe om , maar veel goede vrienden heb ik helaas niet (wat tevens ook heeft te maken met die depressie en het afsluiten van contacten). Momenteel heb ik nog de nodige problemen, voornamelijk dat ik nog altijd moeite heb met nieuwe situaties en ik ben veel te onzeker... Alles gaat beter, maar ik heb nog steeds last van zenuwen voor de meest onzinnige dingen, als ik bijvoorbeeld even met de trein ergens heenga ofzo. Ik denk dat ik ook last heb van Emofotobie (angst voor braken), want ik ben bang om in omgevingen met mensen te moeten overgeven, en neem dan ook vaan een plastic zak mee omdat de angst om te kotsen blijft. Dit is de laatste jaren overigens niet zo heel vaak voorgekomen, maar toch blijven de zenuwen, wat weer gepaard gaat met buikpijn wat weer leidt tot angst voor overgeven... Ik denk dat dit komt omdat ik hier als kind veel last van heb gehad. Ik ben momenteel namelijk bezig met mijn toekomst, ik studeer nu wel, en volgend jaar zou ik eigenlijk HBO willen doen, maar deze grote verandering brengt weer teveel onzekerheid/zenuwen met zich mee, dat ik het moeilijk vind om de knoop door te hakken.

Ik probeer mijn leven nu dus op te pakken, maar ik blijf angstig en onzeker, wat weer leidt tot weinig contacten. Ik geniet op zich wel weer van het leven, en onderneem zelf dingen die ik een vorig jaar niet zou doen/durven. Toch mis ik iets, ik wil gewoon een socialer leven hebben ofzo. Ik heb nog nooit een serieuze vriendin gehad (voor mij depressie (14 jaar ofzo)een paar kleine onserieuze dingen, je kent het wel), maar ik heb gewoon nog steeds het idee dat ik eerst mijn eigen leven op moet pakken, ik heb het gevoel dat ik er niet klaar voor ben oid. Echter heb ik niet het idee dat mijn onzekerheid en angsten toch niet echt afnemen, en ik weet niet wat ik hiermee raad moet, ik heb het idee dat ik gewoon echt zo ben en het niet af zal nemen, en ik wil niet een afgezonderd leven leiden...

Jezus wat een lang verhaal. Mijn vragen tegenover jullie zijn hoe jullie gediagnosticeerd werden, omdat ik daar toch écht niet blij mee ben en de me in een aantal uitkomsten niet kan vinden. Als je tips hebt voor mijn problemen van nu, hoor ik 't graag, ik heb het idee dat ik zelf op de goede weg ben maar die onzekerheid en angsten willen niet echt afnemen. Het lucht in ieder geval wel even op...

[ Bericht 1% gewijzigd door Elbow op 13-08-2010 07:54:51 ]

@Elbow, waarom zoek je geen hulp bij een GGZ of andere instantie?
Deze kan een onderzoek met je afnemen, waardoor je gediagnosticeerd kan worden, misschien komt er wel iets heel anders uit dan toen je jonger was. De testen zijn namelijk veranderd in de loop der jaren. Uitgebreider.
En met de problemen waar je nu tegenaan loopt, kom je in je eentje niet verder denk ik.
Hoe oud ben je eigenlijk?
Ik herken heel veel in je verhaal namelijk.. Misschien dat ik in t tweede topic even mijn verhaal hierneer zet.

@Elbow: inderdaad, wat noumooiniet hierboven zegt, probeer je opnieuw te laten testen. En je in ieder geval ook goed te laten behandelen voor de depressie.
Ik vind het wel heel goed van je, dat je ondanks je zenuwen dingen blijft doen, dat geeft wel een enorm sterk doorzettingsvermogen aan, lijkt mij!
En fijn dat je je verhaal kwijt kon kom gerust nog eens posten als je zin hebt!

Ik heb vroeger dus al van die 'behandelingen' gehad, maar ik heb nooit het idee gehad dat het daardoor beter met me ging. Eerder minder goed, omdat je alsmaar denkt 'pff, moet ik daar weer heen, alsmaar mijn problemen benadrukken' oid. Hierdoor komt er alleen maar negativiteit. Ik heb gewoon het gevoel dat ik deze problemen zelf aan moet pakken, door simpelweg een knop om te zetten...

Ik heb vorig jaar wel wat begeleiding gehad voor school, om te kijken welk 'toekomstbeeld' ik heb, voor de studie-perikelen die ik in m'n verhaal beschreef, dit hielp wel wat beter... Hiervoor heb ik ook een uitgebreide test gehad, over persoonlijkheid, intelligentie, zelfkennis etc. Zij trokken de conclusie dat ik meer dan voldoende kennis hoor te hebben voor het HBO (goed IQ), maar dat het werken met mensen (leiding geven etc) nog wat moeilijk ging. De onzekerheid/de angsten staan enkel in de weg, maar volgens mij trokken zij de diagnose van een paar jaar terug ook zeer in twijfel. Met deze begeleiding ga ik volgend jaar wel door, omdat ik daar een beter gevoel bij heb...

quote:

Op vrijdag 13 augustus 2010 10:03 schreef Elbow het volgende:
Ik heb vroeger dus al van die 'behandelingen' gehad, maar ik heb nooit het idee gehad dat het daardoor beter met me ging. Eerder minder goed, omdat je alsmaar denkt 'pff, moet ik daar weer heen, alsmaar mijn problemen benadrukken' oid. Hierdoor komt er alleen maar negativiteit. Ik heb gewoon het gevoel dat ik deze problemen zelf aan moet pakken, door simpelweg een knop om te zetten...

Ik heb vorig jaar wel wat begeleiding gehad voor school, om te kijken welk 'toekomstbeeld' ik heb, voor de studie-perikelen die ik in m'n verhaal beschreef, dit hielp wel wat beter... Hiervoor heb ik ook een uitgebreide test gehad, over persoonlijkheid, intelligentie, zelfkennis etc. Zij trokken de conclusie dat ik meer dan voldoende kennis hoor te hebben voor het HBO (goed IQ), maar dat het werken met mensen (leiding geven etc) nog wat moeilijk ging. De onzekerheid/de angsten staan enkel in de weg, maar volgens mij trokken zij de diagnose van een paar jaar terug ook zeer in twijfel. Met deze begeleiding ga ik volgend jaar wel door, omdat ik daar een beter gevoel bij heb...

Dan heb je geen goede begeleiding gehad denk ik. je zou er wel beter van moeten worden, juist leren hoe je positief met dingen om moet gaan. Wel fijn dat de begeleiding op school prettig is.
Als het je lukt om een knop om te zetten, zou dat mooi zijn. Als je het dan jezelf maar niet oplegt en teleurgesteld bent of boos, mocht het niet lukken.

quote:

Op vrijdag 13 augustus 2010 10:03 schreef Elbow het volgende:
Ik heb vroeger dus al van die 'behandelingen' gehad, maar ik heb nooit het idee gehad dat het daardoor beter met me ging. Eerder minder goed, omdat je alsmaar denkt 'pff, moet ik daar weer heen, alsmaar mijn problemen benadrukken' oid. Hierdoor komt er alleen maar negativiteit. Ik heb gewoon het gevoel dat ik deze problemen zelf aan moet pakken, door simpelweg een knop om te zetten...

Ik heb vorig jaar wel wat begeleiding gehad voor school, om te kijken welk 'toekomstbeeld' ik heb, voor de studie-perikelen die ik in m'n verhaal beschreef, dit hielp wel wat beter... Hiervoor heb ik ook een uitgebreide test gehad, over persoonlijkheid, intelligentie, zelfkennis etc. Zij trokken de conclusie dat ik meer dan voldoende kennis hoor te hebben voor het HBO (goed IQ), maar dat het werken met mensen (leiding geven etc) nog wat moeilijk ging. De onzekerheid/de angsten staan enkel in de weg, maar volgens mij trokken zij de diagnose van een paar jaar terug ook zeer in twijfel. Met deze begeleiding ga ik volgend jaar wel door, omdat ik daar een beter gevoel bij heb...

Ik heb ook vroeger veel behandeling gehad. Deze hielpen ook maar tijdelijk. Ik viel steeds weer terug in mijn depressie / afzondering / angst / vermijding.
Nu ben ik opnieuw aangemeld omdat ik weer een 'terugval' heb, en wat ze nu bij me afnemen zijn SCID-I en SCID-II onderzoeken.
Wat daar uit komt wordt gebruikt om te kijken wat voor hulp het beste past.
Dit is imo een veel uitgebreider onderzoek dan ik ooit heb gehad bij de GGZ.
De therapeut zei ook dat ze er in de loop vd jaren achter zijn gekomen dat een aantal mensen op een andere manier geholpen moeten worden.
De therapie die ik waarschijnlijk ga doen is schematherapie. Dat is met name voor mensen waarbij al veel therapie / inzichten niet heeft geholpen, omdat het probleem niet in de as-1 (oppervlakkig noem ik het maar), maar veel dieper zit, namelijk persoonlijkheidsproblemen.
Je zou eens kunnen kijken op www.moeilijkemensen.nl deze site heeft me veel duidelijk gemaakt en ook rust gegeven, dat ik niet de enige ben.

Elbow ik heb geen tip voor je maar ik blijf het topic wel volgen. Welkom hier en goed dat je je verhaal verteld hebt!
Zo kom je tenminste een stukje verder.

Elbow, goed dat je je verhaal vertelt hebt! Ik zou je ook opnieuw laten testen, de testen en behandelingen zijn erg veel veranderd de laatste jaren. Dus misschien dat er nu wel heel wat anders uit komt en er zijn nu zoveel verschillende behandelingen dat er vast wel iets bij zit dan bij jou past. Succes ermee iig!

Ik was even een paar daagjes weg dus heb het topic niet gevolgd, ga straks alles lezen en reageren !