Depressie & Angst #1

quote:

Op maandag 26 juli 2010 22:13 schreef Quickie_Butt het volgende:
Wat zouden jullie doen? Of wat hebben jullie misschien al gedaan in je eigen sociale kring?

Oh dat vind ik lastig. Advies geven. Dat doe ik dus niet in dit geval.

Wel kan ik vertellen dat ik een aantal jaren alle contact met mijn moeder uit de weg gegaan ben. Gewoon GEEN contact. Want al na het minste korte telefoontje was ik een paar dagen van de kaart.

En botte mensen tolereer ik niet langer. Soms kun je er niet omheen. B.v. op het werk. Maar dan beperk ik het contact tot het absolute minimum.

Weet niet of dat in de rechten van de mens is opgenomen. Maar ik eis voor mezelf het recht op zelfbescherming op en handel daarnaar.

Q-B, ik zou niet actief gaan 'snijden' in je sociale bestand, zoals jedat noemt. open kaart spelen over je situatie jaagt sommige mensen gauw genoeg weg, als je dat wil. voor hetzelfde geld verbreek je contact met iemmand die wel tot steun had kunnen zijn. en een paar oppervlakkige vrienden is ook niet verkeerd op zich.

het was een ochtendvullend programma, maar het hoge woord is eruit: depressief met manische trekken. jottem. en een biologische oorzaak (de jongste is 6 mnd oud, dus ze denken dat het hormonaal is). en nou is er toch nog iets ingewikkelds aan, want ze willen ook nog met een externe psychiater overleggen, maar waarom precies heb ik niet meer helemaal meegekregen. bleef een beetje hangen bij de manische trekken

Hopelijk word je snel weer beter Quickie
Veel sterkte toegewenst

quote:

Op dinsdag 27 juli 2010 17:03 schreef Quickie_Butt het volgende:
Ik heb vanmiddag trouwens mijn psychiater gebeld met de vraag of ik aan een dagbehandeling kan gaan deelnemen of opgenomen kan worden.

Een goed gesprek met iemand deed me realiseren dat het zo eigenlijk niet meer verder kan. De grens is wel zo'n beetje bereikt. En nu zit ik alles lekker plat te leggen met oxazepam maar zodra ik daarmee stop komen alle angsten en depressieve gevoelens net zo vrolijk weer terug. En ik wil niet meer. Ik ben er helemaal klaar mee. Jammer dan voor mijn trots en eigenwaarde maar dit is geen leven meer zo.

Mijn psychiater neemt me gelukkig erg serieus en heeft alles snel in werking gezet. Aanstaande vrijdag heb ik een intakegesprek voor de dagbehandeling hier in het ziekenhuis. En alleen al het idee dat ik straks echt zo goed als fulltime hulp ga krijgen geeft me al een heel stuk rust. Ik denk dat dit een goed idee is om te doen.

Ik heb weinig nuttigs te antwoorden, maar wil vanwege de triestige toon je in ieder geval even veel sterkte, succes en hopelijk snel verbetering wensen! *aai over de bol geeft*

Goede actie en fijn dat je psychiater ook de zaken meteen in gang zet!
Veel sterkte.

@Quickie_Butt.
(Het beste kun je vragen om een langwerkend medicijn en niet elke dag nemen is het beste althans(die pieken ook niet zo namelijk!!dit is slechts mijn ervaring ik respecteer alles en iedereen, gewoon een tip )
Ik heb dat wel gedaan, snijden in vriendschappen.
Kon het niet meer opbrengen.
Achteraf misschien niet het handigste maar inmiddels probeer ik dit weer een beetje op te pakken.
Ik heb me er nog niet echt naar kunnen zetten trouwens, die mensen zijn ook verandert, ik heb ze wel 1 keer gesproken laatst maar verder..tja ik weet het niet zo goed.
Ben ook nog eens in een kliniek geweest maar heb toen besloten het niet te doen.
Het gaat nu wel wisselend.
In de zon zitten vind ik de beste dagbesteding die je maar(in je tuin)kan hebben

@Quickie_Butt: dank voor die aai, heb vandaag net even een dipjes dag

Hier m'n verhaal maar eens doen, praten / schrijven schijnt toch te werken
Heb 1,5 maand geleden weer de stempel depressief gekregen. Sinds begin dit jaar (achteraf gezien) gaat het al niet zo goed met me. Ben in januari samen gaan wonen (wat ik heel graag wilde) maar tegelijk werd ik steeds minder happy. Maakte veel ruzie met mijn vriend om stomme dingen, zat niet lekker in m'n vel, libido was naar de klote, kreeg weer last van angsten en ik was alleen maar bezig met dingen die in de toekomst zouden gebeuren waarna het wel beter zou gaan (vakantie, festivals, verjaardagen etc). Tijdens onze vakantie in mei kwam er toch wel uit dat het zo eigenlijk niet meer ging. Ik was regelmatig niet te genieten en ik genoot ook nergens meer van. Ben 4 jaar geleden ook depressief geweest en dacht dat ik er vanaf was, maar het is dus terug gekomen.
Inmiddels is mijn relatie ook nog verbroken en heb ik woorden met m'n moeder, kon ik er wel even bij hebben. Psycholoog heeft me de stempel depressief gegeven en een groot deel van mijn problemen blijkt te komen uit dat ik niet om kan gaan met de ziekte van mijn moeder. Ze is al 15 jaar ziek en dat gaat steeds slechter. Ik ben zo klaar met haar ziekte en kan er niet meer tegen dat ik altijd rekening heb moeten houden met haar. We waren in mei op vakantie en de halve vakantie is verpest omdat zij in het ziekenhuis kwam en ik daar niet mee om kon gaan.
Moet donderdag weer naar de psych en heb een lijstje zitten maken van dingen waar ik aan wil werken. Hier staan onder andere tussen mijn angsten, mijn eeuwige aandacht voor toekomst en verleden en het niet kunnen genieten van het nu, dat ik absoluut niet om kan gaan met veranderingen waar ik zelf geen invloed op heb (mensen die last-minute afspraken afzeggen bijvoorbeeld, dan ben ik de hele dag van slag en compleet gedemotiveerd) en dat ik moeite heb alleen te zijn en bang ben voor het onbekende van de toekomst.
Nadeel is dat ik momenteel in de ww zit. Vond ik heerlijk (dacht ik) toen ik nog een relatie had maar nu heb ik dus niks meer om voor op te staan. Achteraf heb ik de 2 maanden ww in m'n relatie ook helemaal niet genoten. Ben wel aan het solliciteren en hoop binnenkort iets te vinden, moet echt weer een dagbesteding hebben!!
Beetje chaotisch geschreven misschien allemaal maar het is ook chaos in m'n hoofd

quote:

Op dinsdag 27 juli 2010 19:23 schreef Lips het volgende:
Hier m'n verhaal maar eens doen, praten / schrijven schijnt toch te werken
..

Heel erg vervelend voor je dat je relatie op die manier naar de knoppen is gegaan.
En inderdaad meestal werkt dagbesteding wel om je beter te gaan voelen, hopelijk heb je snel iets gevonden.

Sterkte iedereen
Ik vraag me wel af "de instelling" die mij helpt, die via de overheid betaald krijgt, ook niet mn zorg verzekeraar platgooit met facturen. Denk/hoop het niet. Maar ja.

quote:

Op dinsdag 27 juli 2010 16:59 schreef Quickie_Butt het volgende:

Baal je van deze diagnose? Wordt er nu een behandeplan opgesteld? Of wachten ze eerst even het oordeel van die externe psychiater af? Heb je zelf wel het idee dat de diagnose klopt?

Naja, ik baal van de diagnose in de zin van dat ik er bang voor was en het echt niet zag aankomen. het manische deel, dan. Mijn moeder heeft een bipolaire stoornis gehad, en ik voel me toch echt anders dan in de literatuur wordt beschreven onder het kopje 'manisch'. maar ja, omdat ik nog steeds snel praat enzo, vinden ze dat ik manische trekken heb...

ik had eigenlijk verwacht dat ze zouden zeggen dat ik een dysthyme stoornis had met nu dus een flinke episode. dat snelle praten hoort gewoon bij me. kan je tegen de diagnose in gaan? (of zo?)

=====
Ik vind het heel moedig dat je doorgaat met strijden en dat je je laat opnemen! Heel veel sterkte en hopelijk wordt het snel blijvend beter!

DaviniaHR, dat lijkt me idd lastig als je die diagnose niet zag aankomen. Ik ben wel benieuwd waarom ze nog met een externe psych willen praten dan. Sterkte ermee!

Quickie, goed van je dat je je psych gebeld hebt om te zeggen dat het zo niet langer kan en dat je graag geholpen wilt worden. Fijn dat de psych zo adequaat heeft gereageerd en je vrijdag al een intake hebt. Succes

Ik heb sinds deze week werk, deze week 2 halve dagen en 1 hele dag en volgende week en de week erna 4 halve dagen. En dan weer een paar weken vrij totdat het studiejaar begint. Moet wel ontzettend wennen om weer vroeg mn bed uit te komen en te werken. Ben doodop als ik thuis kom, maar het is wel beter om een ritme te hebben.

quote:

Op dinsdag 27 juli 2010 18:41 schreef Quickie_Butt het volgende:
Dank jullie wel voor jullie lieve berichtjes . Jullie ook allemaal een aai over de bol hoor (voor iedereen in dit topic wel)

sterkte quickie!!!

quote:

Op maandag 19 april 2010 11:53 schreef Lotteu het volgende:
Ik heb geen sociale fobie, maar een paniek/angststoornis met agorafobie, wat vooral inhoudt: de angst voor paniekaanvallen en daardoor de plaatsen waar ik die sneller krijg (of ooit gekregen heb) vermijden.

Ik zit met het exact zelfde probleem.
Het begon dacht ik rond mijn 18de, (nu 28)is er heel langzaam ingeslopen.
Nu ben ik nooit een stapper/casanova geweest en ging daarom eigelijk nooit echt stappen en op de versiertoer gaan.
Werdt dan ook altijd erg nerveus (misselijk, pijn in de buik, kon geen glaasje bier wegkrijgen) als ik eens met de vrienden op stap ging, je kan niet altijd nee zeggen en met een smoes komen als je uitgenodgd wordt.

Op een gegeven moment rond mijn 19de 2 weken op vakantie gegaan in spanje met vrienden, veel drank, drukke discotheken, veel vrouwen constant om je heen. ( niet bij mij dan, omdat ik erg rustig ben en niet echt opval in de massa )
Het was verschrikkelijk, enorme stressvolle ervaring geweest.
Sinsdien is het alleen maar erger geworden, bij "drukke sociale" dingen kreeg ik steeds de angst voor dat benauwende gevoel, en ik ging echt alles vermijden. Ik kon niet meer eten of drinken met mensen erbij.
Met andere mensen op vakantie was geen optie (de schaamte en het ongemak is teveel), en mijn vriendenkring werdt ineens heel erg klein, omdat ik ze gewoonweg niet meer zag/sprak.

Na een 5 jaar zo doormodderen kwam ik in een enorme depressie terecht, het feit dat iedereen een leuke baan had, leuke vriendin met een sexleven, eigen huisje leuk ingericht. Gewoon het feit dat ze een gelukkig leven leefde deed me eigelijk de das om.

Waarom moest mij dit nu overkomen? heb nooit iets verkeerd gedaan, nooit mensen beledigt, probeer mensen te helpen wanneer ik het kan.
En dan kom ik aan de rand van een afgrond terecht en dan lijkt de dood niet eens zo heel erg slecht.
Ondertussen medicijnen gebruikt (wat de klachten alleen maar erger maakte), en wat zielenknijpers bezocht maar het probleem blijft gewoon.

Ben nu erg aan het twijfelen wat ik eigenijk moet doen, en welke opties zijn.
De huisarts heb ik niks aan, die drukt AD in de hand als het wondermiddel, met praten bij een psycholoog schiet ik ook niks op. Ik weet heel duidelijk dat de angst ongegrond en de klachten een overdreven reactie van me lichaam zijn. Maar ik kan er niks aan doen en het lijkt als "ik" en mijn onderbewuste 2 compleet andere mensen zijn.

Als er iemand is met advies, dan hoor ik het heel heel graag

Aah harstikke bedankt voor de linkjes , me ogen vallen nu bijna dicht maar ga er morgenochtend even in verdiepen.

quote:

Op donderdag 29 juli 2010 23:17 schreef Winamp het volgende:

[..]

Ik zit met het exact zelfde probleem.
Het begon dacht ik rond mijn 18de, (nu 28)is er heel langzaam ingeslopen.
Nu ben ik nooit een stapper/casanova geweest en ging daarom eigelijk nooit echt stappen en op de versiertoer gaan.
Werdt dan ook altijd erg nerveus (misselijk, pijn in de buik, kon geen glaasje bier wegkrijgen) als ik eens met de vrienden op stap ging, je kan niet altijd nee zeggen en met een smoes komen als je uitgenodgd wordt.

Op een gegeven moment rond mijn 19de 2 weken op vakantie gegaan in spanje met vrienden, veel drank, drukke discotheken, veel vrouwen constant om je heen. ( niet bij mij dan, omdat ik erg rustig ben en niet echt opval in de massa )
Het was verschrikkelijk, enorme stressvolle ervaring geweest.
Sinsdien is het alleen maar erger geworden, bij "drukke sociale" dingen kreeg ik steeds de angst voor dat benauwende gevoel, en ik ging echt alles vermijden. Ik kon niet meer eten of drinken met mensen erbij.
Met andere mensen op vakantie was geen optie (de schaamte en het ongemak is teveel), en mijn vriendenkring werdt ineens heel erg klein, omdat ik ze gewoonweg niet meer zag/sprak.

Na een 5 jaar zo doormodderen kwam ik in een enorme depressie terecht, het feit dat iedereen een leuke baan had, leuke vriendin met een sexleven, eigen huisje leuk ingericht. Gewoon het feit dat ze een gelukkig leven leefde deed me eigelijk de das om.

Waarom moest mij dit nu overkomen? heb nooit iets verkeerd gedaan, nooit mensen beledigt, probeer mensen te helpen wanneer ik het kan.
En dan kom ik aan de rand van een afgrond terecht en dan lijkt de dood niet eens zo heel erg slecht.
Ondertussen medicijnen gebruikt (wat de klachten alleen maar erger maakte), en wat zielenknijpers bezocht maar het probleem blijft gewoon.

Ben nu erg aan het twijfelen wat ik eigenijk moet doen, en welke opties zijn.
De huisarts heb ik niks aan, die drukt AD in de hand als het wondermiddel, met praten bij een psycholoog schiet ik ook niks op. Ik weet heel duidelijk dat de angst ongegrond en de klachten een overdreven reactie van me lichaam zijn. Maar ik kan er niks aan doen en het lijkt als "ik" en mijn onderbewuste 2 compleet andere mensen zijn.

Als er iemand is met advies, dan hoor ik het heel heel graag

erg herkenbaar... eergister ook weer een enorme paniekaanval bij de tandarts. misschien moet ik toch maar aan de oxazepam.

bedankt voor linkjes
quickebut

quote:

Op vrijdag 30 juli 2010 23:12 schreef Quickie_Butt het volgende:
Ik heb vandaag een intakegesprek gehad in het ziekenhuis op de PAAZ voor een deeltijdbehandeling. Ze vroegen me de hemd van het lijf, maar ja dat hoort er nu eenmaal bij . Ik kan aanstaande maandag al beginnen op de dagbehandeling. Vooralsnog voor 3 of 4 ochtenden per week. Als ik aanvullende behandeling nodig blijk te hebben kon dat altijd geregeld worden.

Ik ben erg opgelucht en blij dat er nu eindelijk iets gaat gebeuren. Of het me gaat helpen weet ik niet. Maar ik zit in elk geval vanaf maandag 3 a 4 x per week bij gelijkgestemden onder professionele begeleiding.

Het was wel heel raar; op de heenweg er naar toe zat ik in mijn auto naar muziek te luisteren en me vreselijk op te winden over het feit dat ik niet (godverdomme) gewoon normaal kon zijn. Ik voelde me kwaad, gefrustreerd en voelde me bijna belachelijk dat ik nu naar het gekkenhuis ging. Maar eenmaal daar aangekomen in gesprek met de intakers knakte ik echt als een rietje . Ik voelde me zo klein en hulpeloos en apatisch. Ik denk dat ik hier goed aan doe.

Heel herkenbaar dat laatste stukje, je wilt zo graag sterk zijn maar eigenlijk ben je zo zwak
toch is het erkennen van eigen zwakte best wel een enorme kracht, daar begin ik steeds meer van overtuigd te raken.

succes op de dagbehandeling.
ik vond de dagbehandeling best wel leuk. erg aardige mensen ontmoet.

Q_B, fijn dat het goed voelde op de bagbehandeling! Wat is dat eigenlijk? Is dat een soort dagprogramma met bezigheidstherapieoid en echte gesprekstherapieën? Maar dat je wel nog thuis woont?

Ben donderdag weer bij de psychiater geweest, nu met manlief erbij. De diagnose is wel helder, maar voor een voorgesteld behandelplan wilde hij nog overleggen met wat mensen. Naja, des te beter, denk ik dan. Hoe meer mensen erover denken, hoe groter de kans dat ze met iets goed komen, toch? Zo lang ik maar bij deze psychiater kan blijven, dit is een hele fijne kerel. Niet zo'n geitenwollen sok, zeg maar. (Niks tegen mensen die wel van dat soort types houden, maar das niet mijn ding.)

Hebben jullie misschien linkjes naar websites of boeken waarin heel duidelijk staat hoe een depressie nou voelt? Ik vind het heel moeilijk uit te leggen.

quote:

Op zaterdag 31 juli 2010 16:10 schreef DaviniaHR het volgende:
Q_B, fijn dat het goed voelde op de bagbehandeling! Wat is dat eigenlijk? Is dat een soort dagprogramma met bezigheidstherapieoid en echte gesprekstherapieën? Maar dat je wel nog thuis woont?

Ben donderdag weer bij de psychiater geweest, nu met manlief erbij. De diagnose is wel helder, maar voor een voorgesteld behandelplan wilde hij nog overleggen met wat mensen. Naja, des te beter, denk ik dan. Hoe meer mensen erover denken, hoe groter de kans dat ze met iets goed komen, toch? Zo lang ik maar bij deze psychiater kan blijven, dit is een hele fijne kerel. Niet zo'n geitenwollen sok, zeg maar. (Niks tegen mensen die wel van dat soort types houden, maar das niet mijn ding.)

Hebben jullie misschien linkjes naar websites of boeken waarin heel duidelijk staat hoe een depressie nou voelt? Ik vind het heel moeilijk uit te leggen.

Een goede vriend (ervaringsdeskundige) had het laatst over het boek 'Pil' van Mike Bodde als een goede laagdrempelige introductie tot mentale ziektes in het algemeen. En er zijn bijv. een aantal youtube-filmpjes waarin Ruby Wax over haar depressie vertelt: klik.