Depressie & Angst #1

quote:

Op maandag 26 juli 2010 22:13 schreef Quickie_Butt het volgende:
Wat zouden jullie doen? Of wat hebben jullie misschien al gedaan in je eigen sociale kring?

Oh dat vind ik lastig. Advies geven. Dat doe ik dus niet in dit geval.

Wel kan ik vertellen dat ik een aantal jaren alle contact met mijn moeder uit de weg gegaan ben. Gewoon GEEN contact. Want al na het minste korte telefoontje was ik een paar dagen van de kaart.

En botte mensen tolereer ik niet langer. Soms kun je er niet omheen. B.v. op het werk. Maar dan beperk ik het contact tot het absolute minimum.

Weet niet of dat in de rechten van de mens is opgenomen. Maar ik eis voor mezelf het recht op zelfbescherming op en handel daarnaar.

Q-B, ik zou niet actief gaan 'snijden' in je sociale bestand, zoals jedat noemt. open kaart spelen over je situatie jaagt sommige mensen gauw genoeg weg, als je dat wil. voor hetzelfde geld verbreek je contact met iemmand die wel tot steun had kunnen zijn. en een paar oppervlakkige vrienden is ook niet verkeerd op zich.

het was een ochtendvullend programma, maar het hoge woord is eruit: depressief met manische trekken. jottem. en een biologische oorzaak (de jongste is 6 mnd oud, dus ze denken dat het hormonaal is). en nou is er toch nog iets ingewikkelds aan, want ze willen ook nog met een externe psychiater overleggen, maar waarom precies heb ik niet meer helemaal meegekregen. bleef een beetje hangen bij de manische trekken

Hopelijk word je snel weer beter Quickie
Veel sterkte toegewenst

quote:

Op dinsdag 27 juli 2010 17:03 schreef Quickie_Butt het volgende:
Ik heb vanmiddag trouwens mijn psychiater gebeld met de vraag of ik aan een dagbehandeling kan gaan deelnemen of opgenomen kan worden.

Een goed gesprek met iemand deed me realiseren dat het zo eigenlijk niet meer verder kan. De grens is wel zo'n beetje bereikt. En nu zit ik alles lekker plat te leggen met oxazepam maar zodra ik daarmee stop komen alle angsten en depressieve gevoelens net zo vrolijk weer terug. En ik wil niet meer. Ik ben er helemaal klaar mee. Jammer dan voor mijn trots en eigenwaarde maar dit is geen leven meer zo.

Mijn psychiater neemt me gelukkig erg serieus en heeft alles snel in werking gezet. Aanstaande vrijdag heb ik een intakegesprek voor de dagbehandeling hier in het ziekenhuis. En alleen al het idee dat ik straks echt zo goed als fulltime hulp ga krijgen geeft me al een heel stuk rust. Ik denk dat dit een goed idee is om te doen.

Ik heb weinig nuttigs te antwoorden, maar wil vanwege de triestige toon je in ieder geval even veel sterkte, succes en hopelijk snel verbetering wensen! *aai over de bol geeft*

Goede actie en fijn dat je psychiater ook de zaken meteen in gang zet!
Veel sterkte.

@Quickie_Butt.
(Het beste kun je vragen om een langwerkend medicijn en niet elke dag nemen is het beste althans(die pieken ook niet zo namelijk!!dit is slechts mijn ervaring ik respecteer alles en iedereen, gewoon een tip )
Ik heb dat wel gedaan, snijden in vriendschappen.
Kon het niet meer opbrengen.
Achteraf misschien niet het handigste maar inmiddels probeer ik dit weer een beetje op te pakken.
Ik heb me er nog niet echt naar kunnen zetten trouwens, die mensen zijn ook verandert, ik heb ze wel 1 keer gesproken laatst maar verder..tja ik weet het niet zo goed.
Ben ook nog eens in een kliniek geweest maar heb toen besloten het niet te doen.
Het gaat nu wel wisselend.
In de zon zitten vind ik de beste dagbesteding die je maar(in je tuin)kan hebben

@Quickie_Butt: dank voor die aai, heb vandaag net even een dipjes dag

Hier m'n verhaal maar eens doen, praten / schrijven schijnt toch te werken
Heb 1,5 maand geleden weer de stempel depressief gekregen. Sinds begin dit jaar (achteraf gezien) gaat het al niet zo goed met me. Ben in januari samen gaan wonen (wat ik heel graag wilde) maar tegelijk werd ik steeds minder happy. Maakte veel ruzie met mijn vriend om stomme dingen, zat niet lekker in m'n vel, libido was naar de klote, kreeg weer last van angsten en ik was alleen maar bezig met dingen die in de toekomst zouden gebeuren waarna het wel beter zou gaan (vakantie, festivals, verjaardagen etc). Tijdens onze vakantie in mei kwam er toch wel uit dat het zo eigenlijk niet meer ging. Ik was regelmatig niet te genieten en ik genoot ook nergens meer van. Ben 4 jaar geleden ook depressief geweest en dacht dat ik er vanaf was, maar het is dus terug gekomen.
Inmiddels is mijn relatie ook nog verbroken en heb ik woorden met m'n moeder, kon ik er wel even bij hebben. Psycholoog heeft me de stempel depressief gegeven en een groot deel van mijn problemen blijkt te komen uit dat ik niet om kan gaan met de ziekte van mijn moeder. Ze is al 15 jaar ziek en dat gaat steeds slechter. Ik ben zo klaar met haar ziekte en kan er niet meer tegen dat ik altijd rekening heb moeten houden met haar. We waren in mei op vakantie en de halve vakantie is verpest omdat zij in het ziekenhuis kwam en ik daar niet mee om kon gaan.
Moet donderdag weer naar de psych en heb een lijstje zitten maken van dingen waar ik aan wil werken. Hier staan onder andere tussen mijn angsten, mijn eeuwige aandacht voor toekomst en verleden en het niet kunnen genieten van het nu, dat ik absoluut niet om kan gaan met veranderingen waar ik zelf geen invloed op heb (mensen die last-minute afspraken afzeggen bijvoorbeeld, dan ben ik de hele dag van slag en compleet gedemotiveerd) en dat ik moeite heb alleen te zijn en bang ben voor het onbekende van de toekomst.
Nadeel is dat ik momenteel in de ww zit. Vond ik heerlijk (dacht ik) toen ik nog een relatie had maar nu heb ik dus niks meer om voor op te staan. Achteraf heb ik de 2 maanden ww in m'n relatie ook helemaal niet genoten. Ben wel aan het solliciteren en hoop binnenkort iets te vinden, moet echt weer een dagbesteding hebben!!
Beetje chaotisch geschreven misschien allemaal maar het is ook chaos in m'n hoofd

quote:

Op dinsdag 27 juli 2010 19:23 schreef Lips het volgende:
Hier m'n verhaal maar eens doen, praten / schrijven schijnt toch te werken
..

Heel erg vervelend voor je dat je relatie op die manier naar de knoppen is gegaan.
En inderdaad meestal werkt dagbesteding wel om je beter te gaan voelen, hopelijk heb je snel iets gevonden.

Sterkte iedereen
Ik vraag me wel af "de instelling" die mij helpt, die via de overheid betaald krijgt, ook niet mn zorg verzekeraar platgooit met facturen. Denk/hoop het niet. Maar ja.

quote:

Op dinsdag 27 juli 2010 16:59 schreef Quickie_Butt het volgende:

Baal je van deze diagnose? Wordt er nu een behandeplan opgesteld? Of wachten ze eerst even het oordeel van die externe psychiater af? Heb je zelf wel het idee dat de diagnose klopt?

Naja, ik baal van de diagnose in de zin van dat ik er bang voor was en het echt niet zag aankomen. het manische deel, dan. Mijn moeder heeft een bipolaire stoornis gehad, en ik voel me toch echt anders dan in de literatuur wordt beschreven onder het kopje 'manisch'. maar ja, omdat ik nog steeds snel praat enzo, vinden ze dat ik manische trekken heb...

ik had eigenlijk verwacht dat ze zouden zeggen dat ik een dysthyme stoornis had met nu dus een flinke episode. dat snelle praten hoort gewoon bij me. kan je tegen de diagnose in gaan? (of zo?)

=====
Ik vind het heel moedig dat je doorgaat met strijden en dat je je laat opnemen! Heel veel sterkte en hopelijk wordt het snel blijvend beter!

DaviniaHR, dat lijkt me idd lastig als je die diagnose niet zag aankomen. Ik ben wel benieuwd waarom ze nog met een externe psych willen praten dan. Sterkte ermee!

Quickie, goed van je dat je je psych gebeld hebt om te zeggen dat het zo niet langer kan en dat je graag geholpen wilt worden. Fijn dat de psych zo adequaat heeft gereageerd en je vrijdag al een intake hebt. Succes

Ik heb sinds deze week werk, deze week 2 halve dagen en 1 hele dag en volgende week en de week erna 4 halve dagen. En dan weer een paar weken vrij totdat het studiejaar begint. Moet wel ontzettend wennen om weer vroeg mn bed uit te komen en te werken. Ben doodop als ik thuis kom, maar het is wel beter om een ritme te hebben.

quote:

Op dinsdag 27 juli 2010 18:41 schreef Quickie_Butt het volgende:
Dank jullie wel voor jullie lieve berichtjes . Jullie ook allemaal een aai over de bol hoor (voor iedereen in dit topic wel)

sterkte quickie!!!

quote:

Op maandag 19 april 2010 11:53 schreef Lotteu het volgende:
Ik heb geen sociale fobie, maar een paniek/angststoornis met agorafobie, wat vooral inhoudt: de angst voor paniekaanvallen en daardoor de plaatsen waar ik die sneller krijg (of ooit gekregen heb) vermijden.

Ik zit met het exact zelfde probleem.
Het begon dacht ik rond mijn 18de, (nu 28)is er heel langzaam ingeslopen.
Nu ben ik nooit een stapper/casanova geweest en ging daarom eigelijk nooit echt stappen en op de versiertoer gaan.
Werdt dan ook altijd erg nerveus (misselijk, pijn in de buik, kon geen glaasje bier wegkrijgen) als ik eens met de vrienden op stap ging, je kan niet altijd nee zeggen en met een smoes komen als je uitgenodgd wordt.

Op een gegeven moment rond mijn 19de 2 weken op vakantie gegaan in spanje met vrienden, veel drank, drukke discotheken, veel vrouwen constant om je heen. ( niet bij mij dan, omdat ik erg rustig ben en niet echt opval in de massa )
Het was verschrikkelijk, enorme stressvolle ervaring geweest.
Sinsdien is het alleen maar erger geworden, bij "drukke sociale" dingen kreeg ik steeds de angst voor dat benauwende gevoel, en ik ging echt alles vermijden. Ik kon niet meer eten of drinken met mensen erbij.
Met andere mensen op vakantie was geen optie (de schaamte en het ongemak is teveel), en mijn vriendenkring werdt ineens heel erg klein, omdat ik ze gewoonweg niet meer zag/sprak.

Na een 5 jaar zo doormodderen kwam ik in een enorme depressie terecht, het feit dat iedereen een leuke baan had, leuke vriendin met een sexleven, eigen huisje leuk ingericht. Gewoon het feit dat ze een gelukkig leven leefde deed me eigelijk de das om.

Waarom moest mij dit nu overkomen? heb nooit iets verkeerd gedaan, nooit mensen beledigt, probeer mensen te helpen wanneer ik het kan.
En dan kom ik aan de rand van een afgrond terecht en dan lijkt de dood niet eens zo heel erg slecht.
Ondertussen medicijnen gebruikt (wat de klachten alleen maar erger maakte), en wat zielenknijpers bezocht maar het probleem blijft gewoon.

Ben nu erg aan het twijfelen wat ik eigenijk moet doen, en welke opties zijn.
De huisarts heb ik niks aan, die drukt AD in de hand als het wondermiddel, met praten bij een psycholoog schiet ik ook niks op. Ik weet heel duidelijk dat de angst ongegrond en de klachten een overdreven reactie van me lichaam zijn. Maar ik kan er niks aan doen en het lijkt als "ik" en mijn onderbewuste 2 compleet andere mensen zijn.

Als er iemand is met advies, dan hoor ik het heel heel graag

Aah harstikke bedankt voor de linkjes , me ogen vallen nu bijna dicht maar ga er morgenochtend even in verdiepen.

quote:

Op donderdag 29 juli 2010 23:17 schreef Winamp het volgende:

[..]

Ik zit met het exact zelfde probleem.
Het begon dacht ik rond mijn 18de, (nu 28)is er heel langzaam ingeslopen.
Nu ben ik nooit een stapper/casanova geweest en ging daarom eigelijk nooit echt stappen en op de versiertoer gaan.
Werdt dan ook altijd erg nerveus (misselijk, pijn in de buik, kon geen glaasje bier wegkrijgen) als ik eens met de vrienden op stap ging, je kan niet altijd nee zeggen en met een smoes komen als je uitgenodgd wordt.

Op een gegeven moment rond mijn 19de 2 weken op vakantie gegaan in spanje met vrienden, veel drank, drukke discotheken, veel vrouwen constant om je heen. ( niet bij mij dan, omdat ik erg rustig ben en niet echt opval in de massa )
Het was verschrikkelijk, enorme stressvolle ervaring geweest.
Sinsdien is het alleen maar erger geworden, bij "drukke sociale" dingen kreeg ik steeds de angst voor dat benauwende gevoel, en ik ging echt alles vermijden. Ik kon niet meer eten of drinken met mensen erbij.
Met andere mensen op vakantie was geen optie (de schaamte en het ongemak is teveel), en mijn vriendenkring werdt ineens heel erg klein, omdat ik ze gewoonweg niet meer zag/sprak.

Na een 5 jaar zo doormodderen kwam ik in een enorme depressie terecht, het feit dat iedereen een leuke baan had, leuke vriendin met een sexleven, eigen huisje leuk ingericht. Gewoon het feit dat ze een gelukkig leven leefde deed me eigelijk de das om.

Waarom moest mij dit nu overkomen? heb nooit iets verkeerd gedaan, nooit mensen beledigt, probeer mensen te helpen wanneer ik het kan.
En dan kom ik aan de rand van een afgrond terecht en dan lijkt de dood niet eens zo heel erg slecht.
Ondertussen medicijnen gebruikt (wat de klachten alleen maar erger maakte), en wat zielenknijpers bezocht maar het probleem blijft gewoon.

Ben nu erg aan het twijfelen wat ik eigenijk moet doen, en welke opties zijn.
De huisarts heb ik niks aan, die drukt AD in de hand als het wondermiddel, met praten bij een psycholoog schiet ik ook niks op. Ik weet heel duidelijk dat de angst ongegrond en de klachten een overdreven reactie van me lichaam zijn. Maar ik kan er niks aan doen en het lijkt als "ik" en mijn onderbewuste 2 compleet andere mensen zijn.

Als er iemand is met advies, dan hoor ik het heel heel graag

erg herkenbaar... eergister ook weer een enorme paniekaanval bij de tandarts. misschien moet ik toch maar aan de oxazepam.

bedankt voor linkjes
quickebut

quote:

Op vrijdag 30 juli 2010 23:12 schreef Quickie_Butt het volgende:
Ik heb vandaag een intakegesprek gehad in het ziekenhuis op de PAAZ voor een deeltijdbehandeling. Ze vroegen me de hemd van het lijf, maar ja dat hoort er nu eenmaal bij . Ik kan aanstaande maandag al beginnen op de dagbehandeling. Vooralsnog voor 3 of 4 ochtenden per week. Als ik aanvullende behandeling nodig blijk te hebben kon dat altijd geregeld worden.

Ik ben erg opgelucht en blij dat er nu eindelijk iets gaat gebeuren. Of het me gaat helpen weet ik niet. Maar ik zit in elk geval vanaf maandag 3 a 4 x per week bij gelijkgestemden onder professionele begeleiding.

Het was wel heel raar; op de heenweg er naar toe zat ik in mijn auto naar muziek te luisteren en me vreselijk op te winden over het feit dat ik niet (godverdomme) gewoon normaal kon zijn. Ik voelde me kwaad, gefrustreerd en voelde me bijna belachelijk dat ik nu naar het gekkenhuis ging. Maar eenmaal daar aangekomen in gesprek met de intakers knakte ik echt als een rietje . Ik voelde me zo klein en hulpeloos en apatisch. Ik denk dat ik hier goed aan doe.

Heel herkenbaar dat laatste stukje, je wilt zo graag sterk zijn maar eigenlijk ben je zo zwak
toch is het erkennen van eigen zwakte best wel een enorme kracht, daar begin ik steeds meer van overtuigd te raken.

succes op de dagbehandeling.
ik vond de dagbehandeling best wel leuk. erg aardige mensen ontmoet.

Q_B, fijn dat het goed voelde op de bagbehandeling! Wat is dat eigenlijk? Is dat een soort dagprogramma met bezigheidstherapieoid en echte gesprekstherapieën? Maar dat je wel nog thuis woont?

Ben donderdag weer bij de psychiater geweest, nu met manlief erbij. De diagnose is wel helder, maar voor een voorgesteld behandelplan wilde hij nog overleggen met wat mensen. Naja, des te beter, denk ik dan. Hoe meer mensen erover denken, hoe groter de kans dat ze met iets goed komen, toch? Zo lang ik maar bij deze psychiater kan blijven, dit is een hele fijne kerel. Niet zo'n geitenwollen sok, zeg maar. (Niks tegen mensen die wel van dat soort types houden, maar das niet mijn ding.)

Hebben jullie misschien linkjes naar websites of boeken waarin heel duidelijk staat hoe een depressie nou voelt? Ik vind het heel moeilijk uit te leggen.

quote:

Op zaterdag 31 juli 2010 16:10 schreef DaviniaHR het volgende:
Q_B, fijn dat het goed voelde op de bagbehandeling! Wat is dat eigenlijk? Is dat een soort dagprogramma met bezigheidstherapieoid en echte gesprekstherapieën? Maar dat je wel nog thuis woont?

Ben donderdag weer bij de psychiater geweest, nu met manlief erbij. De diagnose is wel helder, maar voor een voorgesteld behandelplan wilde hij nog overleggen met wat mensen. Naja, des te beter, denk ik dan. Hoe meer mensen erover denken, hoe groter de kans dat ze met iets goed komen, toch? Zo lang ik maar bij deze psychiater kan blijven, dit is een hele fijne kerel. Niet zo'n geitenwollen sok, zeg maar. (Niks tegen mensen die wel van dat soort types houden, maar das niet mijn ding.)

Hebben jullie misschien linkjes naar websites of boeken waarin heel duidelijk staat hoe een depressie nou voelt? Ik vind het heel moeilijk uit te leggen.

Een goede vriend (ervaringsdeskundige) had het laatst over het boek 'Pil' van Mike Bodde als een goede laagdrempelige introductie tot mentale ziektes in het algemeen. En er zijn bijv. een aantal youtube-filmpjes waarin Ruby Wax over haar depressie vertelt: klik.

quote:

Op zaterdag 31 juli 2010 17:01 schreef keesjeislief het volgende:

[..]

Een goede vriend (ervaringsdeskundige) had het laatst over het boek 'Pil' van Mike Bodde als een goede laagdrempelige introductie tot mentale ziektes in het algemeen. En er zijn bijv. een aantal youtube-filmpjes waarin Ruby Wax over haar depressie vertelt: klik.

lekker herkenbaar wel wat ze zegt

QB: succes morgen! knap van je!

Ik ben er ook over aan het denken om in september weer in therapie te gaan. Dan begint mijn studie en heb ik waarschijnlijk iets meer tijd. Ik weet alleen niet of cognitieve gedragstherapie voor mij wel de oplossing is. Dat heb ik eerder namelijk gehad, en het was het gewoon niet. Het voelde niet goed... Ik weet ook niet waar het probleem precies zit eigenlijk. Kort samengevat voel ik me sociaal snel opgelaten, niet capabel. Small talk is een ramp voor mij. Zolang het zakelijke gesprekken zijn ben ik juist weer helemaal niet verlegen, in vergaderingen durf ik ook gewoon te zeggen wat ik vind. Het is echt puur de 'gezellige' omgang met mensen. Ik kan alleen als een robot functioneren, heel serieus, zo lijkt het wel. Ik heb zelf het idee dat dat te maken heeft met mijn pestverleden, en dat ik bang ben dat in de gewone omgang met elkaar iemand iets zal zeggen waarop ik niet berekend ben en dat ik dan niet adequaat reageer. Dat kan een grap zijn, of een vervelende opmerking. Ik wil dan niet blokkeren. Ik voel me vaak heel anders. Eigenlijk spelen deze dingen al sinds zolang ik me kan herinneren. Ik voetbalde in mijn jeugd, en daar klikte ik al niet. Ik was toen een jaar of 8. Ik had daar geen vrienden en vaak onenigheid of ruzie met anderen. Ik was serieuzer en 'verder' dan veel leeftijdsgenoten. Dat patroon heeft zich eigenlijk continu herhaald in mijn leven, met daar vervolgens ook nog eens gepest worden op de basis- en middelbare school bij ivm. mijn dik zijn toentertijd. Inmiddels ben ik flink afgevallen en zie ik er best goed uit vind ik zelf, maar zelfvertrouwen heb ik niet echt. Het lijkt ook maar niet te komen; op het werk ben ik een van de beste van mijn team, zoals ik al zei sport ik en zie ik er best goed uit, toch is mijn zelfvertrouwen 0,0. Waarschijnlijk door het gebrek aan sociale skill / aansluiting en het feit dat ik nooit een relatie heb gehad. Ik merk ook dat wanneer ik dan eindelijk eens iemand tegenkom waarmee ik een echte klik heb, ik diegene meteen aanklamp en continu met die persoon wil afspreken waardoor die natuurlijk zoiets heeft van: jeetje, chill eens, we zijn niet getrouwd. Klopt natuurlijk ook, en ik probeer me in te houden, maar ik denk dat dit met bindings-/verlatingsangst te maken heeft.
Nou weet ik niet goed wat ik moet. Zoals ik al zei heb ik niets met die cognitieve gedragstherapie. Ik vroeg me af in hoeverre EMDR een optie is... iemand enig idee?
Ben het zwaar zat, ik wil niet eens gelukkig zijn maar gewoon af van het disfunctioneren.

Q_B, fijn dat je al zo snel terecht kan op de dagbehandeling. Veel succes!

Gestiech, ik denk niet dat EMDR iets voor jou is als ik het zo lees. EMDR is meer als je een traumatische ervaring hebt gehad en daar ga je dan naar terug en het steeds opnieuw herhalen van de situatie en wat je dan voelt, zodat de herinnering steeds minder heftig wordt. Ik heb een tijdje EMDR gedaan, maar ik had zoveel traumatische herinneringen dat het voor mij niet rendabel was, aangezien er maar een aantal sessies vergoed werden door mijn verzekering en ik dus lang niet alles kon behandelen. Toen ben ik dus maar gewoon in groepstheapie gegaan, waarin alles wel aan bod kon komen.

De huisarts is weer terug van vakantie, dus morgen maar een afspraak maken.

quote:

Op zondag 1 augustus 2010 14:31 schreef Gestiech het volgende:
Ik ben er ook over aan het denken om in september weer in therapie te gaan. Dan begint mijn studie en heb ik waarschijnlijk iets meer tijd. Ik weet alleen niet of cognitieve gedragstherapie voor mij wel de oplossing is. Dat heb ik eerder namelijk gehad, en het was het gewoon niet. Het voelde niet goed... Ik weet ook niet waar het probleem precies zit eigenlijk. Kort samengevat voel ik me sociaal snel opgelaten, niet capabel. Small talk is een ramp voor mij. Zolang het zakelijke gesprekken zijn ben ik juist weer helemaal niet verlegen, in vergaderingen durf ik ook gewoon te zeggen wat ik vind. Het is echt puur de 'gezellige' omgang met mensen. Ik kan alleen als een robot functioneren, heel serieus, zo lijkt het wel. Ik heb zelf het idee dat dat te maken heeft met mijn pestverleden, en dat ik bang ben dat in de gewone omgang met elkaar iemand iets zal zeggen waarop ik niet berekend ben en dat ik dan niet adequaat reageer. Dat kan een grap zijn, of een vervelende opmerking. Ik wil dan niet blokkeren. Ik voel me vaak heel anders. Eigenlijk spelen deze dingen al sinds zolang ik me kan herinneren. Ik voetbalde in mijn jeugd, en daar klikte ik al niet. Ik was toen een jaar of 8. Ik had daar geen vrienden en vaak onenigheid of ruzie met anderen. Ik was serieuzer en 'verder' dan veel leeftijdsgenoten. Dat patroon heeft zich eigenlijk continu herhaald in mijn leven, met daar vervolgens ook nog eens gepest worden op de basis- en middelbare school bij ivm. mijn dik zijn toentertijd. Inmiddels ben ik flink afgevallen en zie ik er best goed uit vind ik zelf, maar zelfvertrouwen heb ik niet echt. Het lijkt ook maar niet te komen; op het werk ben ik een van de beste van mijn team, zoals ik al zei sport ik en zie ik er best goed uit, toch is mijn zelfvertrouwen 0,0. Waarschijnlijk door het gebrek aan sociale skill / aansluiting en het feit dat ik nooit een relatie heb gehad. Ik merk ook dat wanneer ik dan eindelijk eens iemand tegenkom waarmee ik een echte klik heb, ik diegene meteen aanklamp en continu met die persoon wil afspreken waardoor die natuurlijk zoiets heeft van: jeetje, chill eens, we zijn niet getrouwd. Klopt natuurlijk ook, en ik probeer me in te houden, maar ik denk dat dit met bindings-/verlatingsangst te maken heeft.
Nou weet ik niet goed wat ik moet. Zoals ik al zei heb ik niets met die cognitieve gedragstherapie. Ik vroeg me af in hoeverre EMDR een optie is... iemand enig idee?
Ben het zwaar zat, ik wil niet eens gelukkig zijn maar gewoon af van het disfunctioneren.

Een slag in de lucht hoor, maar ik herken wel een deel van je verhaal, en voor mij was het ontzettend leerzaam om bijles te gaan geven. Behalve dat het een leuk verdienende bijbaan is, zit je in een bijzondere situatie: het is sociaal tot op een hoogte die jij bepaalt. De controle die je over de situatie hebt zorgt ervoor dat je veel minder ten prooi valt aan je gebruikelijke problemen. Je kunt heel veel observeren (hoe en wat doen anderen?) en een beetje experimenteren (praatje doen als je dat wilt, als het vastloopt: 'ok, laten we aan het werk gaan') en vooral dat gevoel van onvermogen onder controle krijgen. Het komt op, maar er gebeurt je niets vervelends (want jij controleert), en even later maak je zelfs nog even gauw als vanzelf een kort praatje. Kortom, het doet je op een diep niveau beseffen dat er eigenlijk niets 'mis met je is' en zorgt ervoor dat het je sociaal ongemakkelijk voelen minder voorkomt, en waar het nog wel voorkomt een stuk minder vervelend wordt omdat het niet meer zo'n automatische spiraalwerking veroorzaakt.

quote:

Op maandag 2 augustus 2010 17:38 schreef Quickie_Butt het volgende:
Ok ik schaam me diep. Ik had me vanmorgen moeten melden bij de dagbehandeling... maar ik ben niet gegaan . Ik weet niet waarom maar het lukte me niet. Ik kon me er niet toe zetten .

Ik heb straks met ze gebeld en het leek ze verstandig als ik morgen toch weer probeerde om te komen. Ze zullen ook wel vaker met dit bijltje gehakt hebben. Nou ja ik weet het even niet meer ook. Ik zie morgen wel weer.

Wat mij betreft hoef je je echt niet te schamen ik kan me heel goed voorstellen dat dit heel moeilijk voor je is. Maar probeer toch te gaan morgen, ookal is het zeer en zeer moeilijk. Iig veel sterkte enzo

quote:

Op maandag 2 augustus 2010 17:38 schreef Quickie_Butt het volgende:
Ok ik schaam me diep. Ik had me vanmorgen moeten melden bij de dagbehandeling... maar ik ben niet gegaan . Ik weet niet waarom maar het lukte me niet. Ik kon me er niet toe zetten .

Ik heb straks met ze gebeld en het leek ze verstandig als ik morgen toch weer probeerde om te komen. Ze zullen ook wel vaker met dit bijltje gehakt hebben. Nou ja ik weet het even niet meer ook. Ik zie morgen wel weer.

Je moet je niet schamen hoor Quickie_Butt, lijkt me een heel logisch gevolg van de lastige weken die je hebt gehad en dat zal iedereen die zich er wat in verdiept heeft begrijpen! Ik kan me voorstellen hoe waardeloos je je zult voelen, maar probeer te blijven bedenken dat het een ziekte is die je dwars zit en dat die de oorzaak van dit soort zaken is. Wees een beetje lief voor jezelf, en morgen gewoon een nieuwe poging doen. Als je iemand hebt die voldoende dichtbij je staat en waar je voldoende vertrouwen in hebt, kun je misschien afspreken dat diegene je morgen komt ophalen en met je meereist? Veel succes! En laat morgen even weten hoe het gegaan is, want ik ben zeker niet de enige hier die met je meeleeft! .

quote:

Op maandag 2 augustus 2010 17:38 schreef Quickie_Butt het volgende:

Ik kan het me inderdaad ook goed voorstellen! Heb je er geen vertrouwen in of vind je het moeilijk om er naartoe te gaan? Maar goed, misschien lukt het je morgen wel! Veel sterkte in ieder geval!

Je hoeft je echt niet te schamen hoor Q_B, ik snap best dat het moeilijk was om te gaan. Idd misschien wel een goed idee om iemand te vragen of hij/zij mee wil morgen. Sterkte iig

Ik ga dit topic ook maar even volgen. Ik weet niet of ik depressief ben, ik weet wel dat ik al bijna een jaar (sinds sep 09) niet gelukkig ben. In oktober was het zelfs zo erg dat ik het niet voor elkaar kreeg om op te staan en de hele dag op bed ben blijven liggen uit pure ellende, omdat ik het nut van leven niet meer zag.

Toen heb ik gelukkig aan de bel getrokken bij familie en vrienden, en ben heel goed opgevangen, alleen ben ik nog lang niet uit het dal. Het waren allemaal zware maanden, in april en mei ging het iets beter omdat ik een leuk baantje heb gevonden, maar in juni ben ik weer flink afgegleden. Ik heb vaak gedacht aan zelfmoord, en zelfs over hoe mijn begrafenis eruit zou zien, wie er allemaal zouden komen enzo. Heel bizar om dit nu te typen, maar ik zit gewoon in een lang klote-kut jaar en ik ben er nog niet uit, hoewel ik wel goede vooruitzichten heb, in september start het tweede jaar van mijn studie en ik heb veel leuke dingen (bestuur, studentenverenigingen) geregeld die ik eromheen kan doen.

Wat ik het afgelopen jaar heb gehad/gevoeld is dus elke dag ongelukkig zijn, altijd maar de negatieve dingen zien, heel emotioneel zijn (er hoeft maar iets te gebeuren of ik jank al), een zwaar hoofd krijgen, continu moe zijn terwijl je die dag niks vermoeiends hebt gedaan, veel slapen en alleen nog maar vermoeider worden, totaal geen energie meer, totaal geen concentratie zijn, eigenlijk emotioneel uitgeput zijn waardoor ik het ook niet meer kon opbrengen de laatste tentamens te halen (gelukkig heb ik de rest van het jaar wel gehaald, ik heb me er echt doorheen geslagen, achteraf weet ik niet hoe ik dat heb gered).

En het ergste is dat mensen zeggen 'och wat heb je een zwaar leven', als ik vertel dat ik net een paar dagen naar Berlijn ben geweest en een weekje naar Frankrijk. Dat doet me echt heel veel pijn, ze zien totaal niet hoe ongelukkig ik ben. Ja ik heb dan wel een paar leuke vakanties, maar ik voel me al bijna een jaar als een zak stront, een robot, iemand die op automatische piloot staat en wanhopig op zoek is naar de betere tijden

quote:

Op maandag 2 augustus 2010 23:17 schreef Eva4Evah het volgende:

-heel verhaal-

Dit klinkt wel als een depressie. in ieder geval iets psychisch. Wel lastig. Toch knap dat je het nog zonder proffessionele hulp lijkt te redden voorlopig. Maar als dit nog langer aanhoudt en je je ongelukkig blijft voelen, lijkt het me toch verstandig om te over wegen hulp te zoeken

Quickie_Butt, ik zie je nog niet posten dus ik hoop dat je 2^e poging om naar de dagbehandeling te gaan, geslaagd is!

Eva4Evah: Ik lees een hele rij symptomen van depressie. Volgens het handboek wat door artsen wereldwijd gebruikt wordt om de diagnose te classificeren. Het is fijn dat je familie je zo goed opvangt maar ik denk dat je er baat bij zou hebben als je professionele hulp ging zoeken.

En dat je je tijdens dat baantje beter staande houdt is logisch. Dagstructuur is heel belangrijk om depressie onder de duim te houden. Ik wens je heel veel sterkte! En blijf vooral actief in dit topic want mensen daarbuiten kunnen keihard oordelen terwijl ze geen flauw idee hebben waar ze over praten.

Eva4Evah:, de symptomen die jij beschrijft klinken wel als een depressie. Fijn dat je zo goed bent opgevangen door je omgeving en werk is idd erg belangrijk, want dan heb je een vaste structuur. Maar als het al zolang duurt is het misschien wel verstandig om professionele hulp te zoeken. Sterkte ermee!

Net mijn dossier van de groepstherapie van een paar jaar geleden ingezien. Was best confronterend om dat allemaal te lezen en vooral de mening van de therapeuten te lezen

Ik heb morgen een begrafenis en kan dan dus niet werken. Wacht op telefoontje van werk wanneer ik dan moet werken ( donderdagmiddag of vrijdagochtend) Als ik dat weet kan ik ook een afspraak met de huisarts maken.

quote:

Op maandag 2 augustus 2010 17:38 schreef Quickie_Butt het volgende:
Ok ik schaam me diep. Ik had me vanmorgen moeten melden bij de dagbehandeling... maar ik ben niet gegaan . Ik weet niet waarom maar het lukte me niet. Ik kon me er niet toe zetten .

Ik heb straks met ze gebeld en het leek ze verstandig als ik morgen toch weer probeerde om te komen. Ze zullen ook wel vaker met dit bijltje gehakt hebben. Nou ja ik weet het even niet meer ook. Ik zie morgen wel weer.

schaam je niet. Ik heb hetzelfde een aantal jaar geleden gedaan. Zat in groepstherapie voor mensen met een Sociale Fobie. Vond het verschrikkelijk en heb me vaak 'ziek' gemeld. Toch heeft het zeker wel geholpen en ben ik zeker niet meer depressief. Af en toe heb ik nog een angstaanval maar deze weet ik vaak wel te controleren en om te zetten. Hoe moeilijk het ook is, ga wel. Het is niet erg om eens niet te gaan want het is ook verschrikkelijk en echt niet een leuk thee kransje ofzo. Maar ookal zeg je niets, je zult er veel van opsteken en als je geweest bent, geef jezelf dan een schouderklopje dat je WEL bent gegaan. Ga je niet? ga jezelf dan niet schamen maar zeg: volgende keer beter.

quote:

Op maandag 2 augustus 2010 17:38 schreef Quickie_Butt het volgende:
Ok ik schaam me diep. Ik had me vanmorgen moeten melden bij de dagbehandeling... maar ik ben niet gegaan . Ik weet niet waarom maar het lukte me niet. Ik kon me er niet toe zetten .

Ik heb straks met ze gebeld en het leek ze verstandig als ik morgen toch weer probeerde om te komen. Ze zullen ook wel vaker met dit bijltje gehakt hebben. Nou ja ik weet het even niet meer ook. Ik zie morgen wel weer.

God ja, dat heb ik ook (gehad), dat ik me er niet kon toezetten om naar iets toe te gaan. Ik weet precies hoe je je voelt. Schaam je niet hoor, mensen zoals jij en ik weten hoe het is, en weten dus dat het gewoon soms niet lukt.

Thnx voor jullie lieve reacties. Ik heb die symptomen maar eens opgezocht en ik heb er heel veel, dus ik denk dat ik wel depressief ben. Komt eigenlijk best hard aan om er een stempel op te plakken Ik denk dat ik toch maar eens een afspraak ga maken met de studentpsycholoog, want ik wil echt uit deze ellende komen. Dit gaat zo niet langer.

quote:

Op dinsdag 3 augustus 2010 06:10 schreef Bos81 het volgende:

[..]

Dit klinkt wel als een depressie. in ieder geval iets psychisch. Wel lastig. Toch knap dat je het nog zonder proffessionele hulp lijkt te redden voorlopig. Maar als dit nog langer aanhoudt en je je ongelukkig blijft voelen, lijkt het me toch verstandig om te over wegen hulp te zoeken

Thnx voor je reactie. Het is zeker iets psychisch ja, en ik denk dat het ook gewoon depressie is. Kan eigenlijk niet anders, ik voel me al een jaar somber, dat is niet meer normaal. Ik weet het zeker: ik ga hulp zoeken.

quote:

Op dinsdag 3 augustus 2010 09:46 schreef caroline88 het volgende:

Eva4Evah: Ik lees een hele rij symptomen van depressie. Volgens het handboek wat door artsen wereldwijd gebruikt wordt om de diagnose te classificeren. Het is fijn dat je familie je zo goed opvangt maar ik denk dat je er baat bij zou hebben als je professionele hulp ging zoeken.

En dat je je tijdens dat baantje beter staande houdt is logisch. Dagstructuur is heel belangrijk om depressie onder de duim te houden. Ik wens je heel veel sterkte! En blijf vooral actief in dit topic want mensen daarbuiten kunnen keihard oordelen terwijl ze geen flauw idee hebben waar ze over praten.

Thnx voor je reactie. Ik heb die symptomen maar eens opgezocht. Dikgedrukt is wat ik heb:
Gedeprimeerde stemming gedurende het grootste deel van de dag.
Duidelijke daling van belangstelling in aangename activiteiten.
Veranderende eetlust en duidelijke gewichtstoename of gewichtsverlies.
Verstoord slaappatroon of slapeloosheid of meer slapen dan normaal.
Veranderingen in activiteitenniveaus, rusteloosheid of zich beduidend langzamer bewegen dan normaal.
Vrijwel alle dagen vermoeidheid of energieverlies.
Gevoel van schuld, hulpeloosheid, bezorgdheid, en/of vrees.
Verminderde capaciteit om zich te concentreren of besluiten te nemen.
Suïcidale gedachten.

Lijkt me duidelijk. Enige wat ik gelukkig niet heb is een veranderd gewicht/eetpatroon. Maar de rest kan ik allemaal afvinken.

In principe heeft m'n familie me goed opgevangen ja, maar ik heb het idee dat ze me nu wel een beetje zat zijn, in de zin van stel je niet aan e.d. Jullie hebben gelijk, mensen hebben geen flauw idee wat dit allemaal inhoudt en dat je eraan kapot gaat. Nu krijg ik dus helaas niet zoveel steun meer, omdat iedereen vindt dat het wel lang genoeg heeft geduurd. Het is inderdaad een goed idee om hulp te gaan zoeken.

Klopt overigens van dat baantje, die structuur heeft me best wel gered de afgelopen tijd, maar niet genoeg. Maar als ik dat baantje niet had gehad... dan weet ik niet of ik het wel had volgehouden.

quote:

Op dinsdag 3 augustus 2010 12:36 schreef Sylvana het volgende:
Eva4Evah:, de symptomen die jij beschrijft klinken wel als een depressie. Fijn dat je zo goed bent opgevangen door je omgeving en werk is idd erg belangrijk, want dan heb je een vaste structuur. Maar als het al zolang duurt is het misschien wel verstandig om professionele hulp te zoeken. Sterkte ermee!

Net mijn dossier van de groepstherapie van een paar jaar geleden ingezien. Was best confronterend om dat allemaal te lezen en vooral de mening van de therapeuten te lezen

Ik heb morgen een begrafenis en kan dan dus niet werken. Wacht op telefoontje van werk wanneer ik dan moet werken ( donderdagmiddag of vrijdagochtend) Als ik dat weet kan ik ook een afspraak met de huisarts maken.

Thnx Jij gecondoleerd... Kan me voorstellen dat het confronterend is om zoiets te lezen. Maar mag je dat allemaal zomaar inzien dan, is dat niet vertrouwelijk? Lijkt me toch beter als ze dat van je afschermen?

quote:

Op dinsdag 3 augustus 2010 16:29 schreef Eva4Evah het volgende:
als ik dat baantje niet had gehad... dan weet ik niet of ik het wel had volgehouden.
[..]

Thnx Jij gecondoleerd... Kan me voorstellen dat het confronterend is om zoiets te lezen. Maar mag je dat allemaal zomaar inzien dan, is dat niet vertrouwelijk? Lijkt me toch beter als ze dat van je afschermen?

Dank je en ja je mag grote delen van je dossier gewoon zelf inzien, behalve de werkaantekeningen van de therapeut, dat is vertrouwelijk. Maar verslagen van bijvoorbeeld de intake, of een eindverslag mag je zelf gewoon inzien. En ik heb het nodig als bewijs voor de IB-groep. (niet alles, maar bepaalde gedeeltes)

T wordt tijd dat ik dit topic eens even grondig ga lezen...

Nou, ik heb voor volgende week een afspraak gemaakt bij de studentpsycholoog. Het werd nu echt tijd. Wow, gaat wel echt moeilijk worden, zomaar alles eruit gooien tegenover een vreemde. Maar ik heb er ook wel weer 'zin in', omdat ik dolgraag geholpen wil worden. Gisteren had ik weer een vreselijke huilbui bij m'n ouders en mijn moeder pakt het hele probleem totaal verkeerd aan. Ze is ook niet zo sterk op EQ gebied helaas (en IQ ook niet). Ze zegt echt compleet de verkeerde dingen om mij te helpen. Ik hoorde haar net tegen m'n vader over mij roddelen. Ze vindt maar dat ik te veel aan het verleden vasthou en vooruit moet kijken. Maar dan probeer ik haar uit te leggen dat ik dus nog steeds in 'het verleden', als in dat klotejaar, zit en dat dat nog niet over is, en dat het moeilijk is om naar de toekomst te kijken. Dan vindt ze dat ik meer moet ondernemen, maar ze snapt totaal niet dat ik mijn levenslust compleet kwijt ben nu. Zegt ze godverdomme dat ze met me zou willen ruilen, ik had haar wel kunnen slaan op dat moment.

Ja erg herkenbaar die reacties van je omgeving, daar is mijn moeder ook altijd zo goed in geweest. Mij altijd maar van alles verwijten en totaal geen inlevingsvermogen. Gelukkig is dat de laatste jaren wat minder, ik zou het ook niet meer accepteren als ze zo'n botte opmerking zou maken eigenlijk (ook omdat ik mezelf nu eindelijk wel serieus kan nemen wat betreft deze problemen, itt vroeger)

quote:

Op donderdag 5 augustus 2010 16:31 schreef Quickie_Butt het volgende:
Nog even een update van mijn kant:

Ik heb besloten de dagbehandeling niet aan te gaan. Ik ben er op dit moment niet klaar voor, voel me te zwak, angstig, somber en vermoeid om het op te brengen.

Ik ben daarom voor een ander plan gegaan: ik ga weer aan de anti-depressiva. Dit keer een ander merk. Ik heb zojuist citalopram voorgeschreven gekregen. En dat ga ik zo ophalen bij de apotheek. Ik moet eerst een buffer hebben qua levenslust en -energie. En de angsten die me nu de hele dag volledig in hun greep houden moeten eerst minderen alvorens ik daadwerkelijk iets kan gaan veranderen. Het voelt nu alsof ik wil gaan hardlopen terwijl ik met mijn slippers in de blubber sta. Dat gaat ook niet. Eerst wat betere schoenen aantrekken .

Jje hebt er goed over nagedacht en voor jezelf een doel gesteld. Vind het knap van je dat je er zo over kunt denken, chapeau! Tis ook niet niets zo een behandeling. Eerst inderdaad wat stevige schoenen aantrekken en dan kun je de berg gaan verplaatsen. Begin daarbij wel met het wegdragen van kleine stenen.

quote:

Op donderdag 5 augustus 2010 16:28 schreef Quickie_Butt het volgende:

[..]

Wat naar ! . Goed zo dat je een afspraak hebt gemaakt! Geeft het je al wat rust nu je weet dat je er iets aan gaat doen? En alles tegen een vreemde eruit gooien is ook heel spannend! Ik hoop voor je dat het goed klikt met die persoon en dat je hem/haar goed kunt gaan vertrouwen.

En dat je omgeving heel hard kan zijn is een gegeven. Probeer mild voor ze te zijn door te bedenken dat ze dit enkel en alleen zeggen omdat ze het gewoon _echt_ niet begrijpen. En zich ook niet voor kunnen stellen hoe het voelt en hoe het is.
Ik heb mijn ouders een tijdje terug een boekje gegeven over hoe om te gaan met iemand die psychisch ziek is oid. Dat heeft ze in elk geval informatie verschaft en een betere kijk op hoe die ziekte voelt voor iemand die het heeft.

Ik wens je sterkte en kracht

Thnx Pfff ja, vanmorgen zei ze weer dat ze wel zou willen ruilen. Ze snapt echt niet hoeveel schade haar opmerkingen aanrichten. Ik heb er geen kracht meer voor (haha gerard joling ) om ertegen in te gaan. Maar dat kwam goed uit want ik moest werken, dus ik zit nu op mijn kamer en ben de komende anderhalve week niet thuis. Echt, als ik in de positie ben om minder bij mijn ouders te zijn zegmaar, dan grijp ik die meteen aan. Maar dat komt wel. Dan kom ik echt minimaal langs, want ik trek het niet om bij mijn moeder in de buurt te zijn.

En van mijn moeder kan ik het gewoon niet hebben dat ze me niet begrijpt. Al had ik het kunnen weten, want ze heeft altijd al weinig inlevingsvermogen gehad, kan situaties slecht inschatten (zoals ik al zei slecht op EQ-gebied). Maar het frustreert me zo. Misschien is zo'n boekje niet eens zo'n heel gek idee.

Ugh, it sucks