Depressief door de hormonen, deel 9

Tsja, laten we dit topic maar eens een goede schop geven.

Aan de ene kant heb ik best zin om een heel verhaal neer te kalken, aan de andere kant, toch ook weer niet.
Naja, gewoon de basics dan maar:
ik ben een paar weken geleden door een psychiater gediagnosticeerd met een matig tot ernstige PPD (met manische trekken). Das fijn, hè, als een officieel persoon zegt dat je ernstig depressief bent.

ik was eerst bij een 'gewone' GGZinstelling, maar dat duurde maar en dat duurde maar, dus ben ik naar een poli psychiatrie van een academisch zkh gegaan, zodat ik sneller geholpen kon worden.
eerlijk: dit is eigenlijk niet te harden.

ik wilde eerst mss onder een kloon hier posten, zodat ik enige controle zou hebben over wie het zag / las, maar mijn gevoel zegt ook wel dat juist de illusie van controle een onderdeel van het probleem is.

maar ja, als ik de controle over mijn stemming los laat, wordt de wereld helemaal grijs en zwart en zijn de cognitieve filters helemaal weg, en heb ik helemaal geen ruimte meer om te reageren op mijn kinderen. Dus dan hou je eea maar weer vast. En krop je het maar weer op. En komt het er via alle andere kanten weer knetterhard uit

naja, ik weet ook niet wat ik hier nu mee wil bereiken eigenlijk. ik weet dat ik niet de enige ben met dit probleem (1 op 10 of 20 versbakken moeders krijgt het in min of meerdere mate, geloof ik?), maar hoe zijn de 'ervaringsdeskundigen' er mee omgegaan?
hoe ga je om met je kinderen als je eigenlijk naar je bed wil met de dekens over je heen en jammerend wil wachten tot het weggaat? (is niet altijd zo, maar de laatste tijd wel meer. masker gaat er steeds meer en blijvender vanaf. en dan voel je echt wat je voelt. en dat is zwaar k*t met peren. dan liever weer vechten en het masker op. maar dat heeft geen zin en verlies je toch...)
hebben jullie het verborgen gehouden voor de kinders? voor zover mogelijk? Eli ziet het wel. En ik probeer het hem ook uit te leggen (niet altijd, paar keer gedaan), dat mama au in haar hoofd heeft, maar dat eli nog steeds lief is en het niet zijn schuld is en zo. dat helpt dat wel. Maar dan nog, ik ben niet de mama / persoon die ik wil zijn.
Aviva ontwikkelt zich supersnel (vandaag eerste tandje, zat weer te janken ) en ik heb het gevoel van alles te missen. Omdat het niet binnenkomt of zo. Het is zó naar. Ik heb dit zó niet gewild. Ik heb ieder keer als in dit topic gepost werd, mezelf gelukkig geprezen dat ik daar geen last van had...

en in de tussentijd besef ik prima dat de tijd doorgaat. ik blijf mijn best doen om sociale contacten te behouden, om gezellige dingen te doen. hoort erbij. we zijn net terug van vakantie, heb me zelden zo beroerd gevoeld als de afgelopen week, maar toch naar buiten met de kinders. gezellig spelen met ze. en dat blijf ik ook voor mezelf doen. het kan niet anders....

oké, toch een heel verhaal geworden. en een beetje warrig, maar ik heb geen zin om te gaan schaven, dan ben ik om half 1 s nachts nog steeds bezig.

Je bent stoer en dapper.

quote:

Op maandag 9 augustus 2010 21:33 schreef YPPY het volgende:
Je bent stoer en dapper.

heuj, nou heb ik het toch niet droog gehouden!

En toch is het zo, ik weet hoeveel moeite het je kost om dit te vertellen. Niet zozeer tegen anderen, maar om het zo in de openbaarheid tegen jezelf te vertellen. Die drempel is gigantisch! Dus het is knap en stoer en dapper en nog veel meer. Echt!

Davinia ik vind het echt heel knap dat je dit hier neerzet Het is tenslotte niet niks om zoiets persoonlijks even op te schrijven. Ik schrik er wel van moet ik zeggen. Ik zag toevallig vanmiddag je andere berichtjes over dit onderwerp toen ik iets zocht voor iemand anders (je weet wie). Ik wil eigenlijk gewoon zeggen dat je bij me terecht kunt als je wilt praten, maar dat komt beroerd mijn toetsenbord uit omdat het toch wel herkenbaar is.

[ Bericht 50% gewijzigd door Stiemie op 09-08-2010 22:21:57 (toch wel erg moeilijk om zo neer te zetten...) ]

Helemaal met Yppy eens. Wat dapper dat je het opschrijft en het op die manier weer verder voor jezelf onderkent. Heel veel sterkte de komende tijd, ik wens dat je snel jouw eigen manier zult vinden om hiermee om te gaan

Oh Davinia, wat naar.
Knap en goed dat je hulp hebt gezocht. En rot dat er zo'n lange wachttijden zijn. Hopelijk kun je snel terecht.
Dat masker, ja, dat is zó kenmerkend voor depressief zijn. Je zó groot houden. En zeker tov. je kinderen. Eli zal het idd vast al wel merken. Wat dat betreft heb ik geen ervaring. Ik wil je wel heel veel sterkte wensen.
En schrijf vooral hier van je af.

Davinia
Dapper dat je het open gooit, erkent voor jezelf, hulp zoekt. Moeilijk en stoer!
Heel veel sterkte! En als je eens wilt meeten ofzo, praten, dan weet je me te vinden

Oh Davina.
Wat heftig allemaal, en wat dapper ben je. Poeh.
Heel veel sterkte. En wat miss Sly zegt, als je eens wil praten of even afleiding wil zoeken, je bent welkom.

quote:

naja, ik weet ook niet wat ik hier nu mee wil bereiken eigenlijk. ik weet dat ik niet de enige ben met dit probleem (1 op 10 of 20 versbakken moeders krijgt het in min of meerdere mate, geloof ik?), maar hoe zijn de 'ervaringsdeskundigen' er mee omgegaan?
hoe ga je om met je kinderen als je eigenlijk naar je bed wil met de dekens over je heen en jammerend wil wachten tot het weggaat? (is niet altijd zo, maar de laatste tijd wel meer. masker gaat er steeds meer en blijvender vanaf. en dan voel je echt wat je voelt. en dat is zwaar k*t met peren. dan liever weer vechten en het masker op. maar dat heeft geen zin en verlies je toch...)
hebben jullie het verborgen gehouden voor de kinders? voor zover mogelijk? Eli ziet het wel. En ik probeer het hem ook uit te leggen (niet altijd, paar keer gedaan), dat mama au in haar hoofd heeft, maar dat eli nog steeds lief is en het niet zijn schuld is en zo. dat helpt dat wel. Maar dan nog, ik ben niet de mama / persoon die ik wil zijn.

ik heb geen ervaring met ppd, wel met sterke emoties binnen het gezin, maar daarin is alles nog wel vers. tot nu toe kiezen wij ervoor om heel open te zijn. tot nu toe lijkt dat heel goed uit te pakken voor iedereen. we waken ervoor dat emotie zich nooit (al dan niet verbaal) agressief uit tegen de kinderen. dus het is wel ok om ontroerd (dus tranen) te zijn als ravi en selene iets schattigs doen. en het is ook ok om eens tegen elkaar uit te vallen (zonder schelden of gedoetjes, dat wel), ook al is het niet gewenst (beter om dingen úit te vechten op een ander tijdstip dan!), het is wel ok dan en het is ook ok om overstuur te zijn zonder reden. wel praten we dingen altijd uit en gaan we gewoon door met wat we deden. dus het 'schema' van de kinderen gaat altijd door, wat er ook gebeurt, hoe dan ook!

en wat de anderen al zeggen: heel knap en dapper dat je zo open bent

Davinia , dapper dat je het post en goed dat je hulp hebt gezocht.
Ik vind het lastig om verder wat te schrijven, maar misschien ga ik je nog wel een PM sturen...

Davinia, de eerste stappen heb je gezet, bekennen dat er iets niet goed gaat, het "vertellen" aan je 'omgeving' als je zo sterk blijft zoals je nu deze stappen hebt gezet ga je het echt redden!
Zorg er voor dat je hulp krijgt waar nodig, en dit hoeft niet alleen medicatie te zijn, maar kan ook lotgenotencontact, kinderoppas en schoonmaakhulp krijgen zodat je af en toe ook even de kans krijgt je batterij op te laden.
Dikke knuf en kus

Davina. Wat ontzettend stoer van je dat je deze stap gezet hebt. De 'ervaringsdeskundigen' hebben het al gezegd. Het leven van je kinderen draait door en jij speelt daarin een rol. Nu is het belangrijk dat jij weer een lekker gevoel gaat krijgen zodat je niet meer hoeft te spelen, maar gewoon jezelf kun zijn. Heel veel suuces bij het doorgaan van dit zware proces. En weet wat ze hier zeggen..... iets met een put, een bodem en afzetten...

Jullie zijn lief! Dank!
Ik weet niet precies wat ik nou 'wil' met dit topic. Het is toch openbaar, het is toch internet...
Ik ben nog een beetje aan het zoeken wat goed voelt. Maar de start was iig fijn!

@chaca, weet je, ik ben een beetje bang dat de bodem nog niet eens bereikt is...

Weet je Davinia, als je zo diep zit, dan zal de psych vast de optie van medicatie opperen. Heb je daar al over nagedacht? Hoe je daar tegenover staat? Ik weet nog wel dat ik het indertijd ontzettend heftig vond, en ernstig twijfelde. Immers, ik vond dat ik het allemaal maar zelf moest doen. Tot ik werkelijk helemaal óp was, toen was de keuze snel gemaakt. En binnen een week scheen de zon weer voor me. Op die manier was ik ook veel ontvankelijker voor therapie.
Denk er maar vast eens over na. Als het aanslaat (als je pech hebt is het even zoeken naar de juiste medicatie) is het een wereld van verschil en kun je van daaruit gesprekken aangaan om 'aan jezelf te werken'.

Ook dat geeft niets. Je beseft dat dit misschien wel het geval zou kunnen zijn. Prima. Zodra jij die bodem onder je voeten voelt, weet je dat je af kunt gaan zetten en de weg weer naar boven zult vinden. Nee, niet makkelijk. Absoluut niet, maar zo ontzettend belonend als je eenmaal boven bent.

Ooit heeft iemand die heel bijzonder voor me was, me uitgelgd wat je allemaal kunt doen als je in de problemen zit. Ik (en wrs. velen met mij) lieten de bekende emmer overstromen. Die lieve persoon gaf mij toen de uitleg dat dat slechts één manier was. Maar er waren meerdere manieren. Bijvoorbeeld het vroegtijdig leegkiepen van de emmer. Maar dat gaat meestal met een kleine overstoming (van gevoelens) gepaard. Een andere manier was (en daar kreeg ik letterlijk een boor voor aangerijkt) Het boren van kleine gaatjes in die emmer.

een gaatje voor elke dag een kopje thee en 5 minuten even wegdromen in het niets.
een gaatje voor gewoon lekker op de bank met een boek.
een gaatje voor even lekker uitwaaien op het strand.
en ga zo maar door....

Soms maak ik de fout dat ik vuil water (te veel negatieve dingen) in mijn emmer laat stromen en de gaatjes verstopt raken. Dan moet ik mezelf tot de orde roepen en die gaatjes doorprikken. Maar de lessen die ik de afgelopen jaren geleerd heb, zijn me dierbaar.

Ik hoop dat je er iets mee kunt.

Davinia Ik vind het ook heel dapper dat je zo open bent.

quote:

Op dinsdag 10 augustus 2010 11:26 schreef DaviniaHR het volgende:
Jullie zijn lief! Dank!
Ik weet niet precies wat ik nou 'wil' met dit topic. Het is toch openbaar, het is toch internet...
Ik ben nog een beetje aan het zoeken wat goed voelt. Maar de start was iig fijn!

@chaca, weet je, ik ben een beetje bang dat de bodem nog niet eens bereikt is...

Weetje Davinia, soms hoef je ook niks te willen bereiken, en kan van je afschrijven (bijvoorbeeld hier) al een steuntje in de rug geven, en de adviezen die je er voor niks bijkrijgt kun je bekijken en als het je aanspreekt toepassen in je leven, en wat niet bij jou aansluit leg je lekker naast je neer
_{misschien moet je dit berichtje vaker lezen dan een keer om het te snappen, kan het iig niet duidelijker uitleggen sorry}

moonah, de optie medicatie is al genoemd, ja. AD wil ik pertinent niet. persoonlijke redenen en zo. Stemmingsstabilisatoren is zeker een optie. (en er zijn minimaal 2 types die prima samen gaan met bv, dus dat is weer een probleem minder.)

chaca, ik moest ff een paar keer lezen tot ik het snapte, maar het spreekt me wel aan ja!
ik probeer nu wel al alles wat me enigszins dwars zit of in mijn hoofd zit, zo snel mogelijk eruit te krijgen, want er is dus echt helemaal niets nodig om weer die put in te lazeren... en dat lijkt te helpen (ik zit dus nog steeds in pyjama, maar ja, ik wilde eerst andere dingen doen)

Wat een mooie metafoor, Chaca! Ik ben dol op metaforen, die maken vaak zo goed duidelijk hoe een situatie in elkaar steekt.

En Davinia, goed dat je je al hebt georienteerd. Fijn ook, dat er medicatie is die met BV samen gaat, dat vergemakkelijkt de evt keuze lijkt me.

Davinia, ondanks het negatieve, lijk je wel duidelijk te weten wat je wil: je zoekt zelf de goede hulp, denkt na over de beste medicatie. Dat je in actie komt is al een goed teken!
En ik vind het dapper dat je hier zo open durft te zijn. Ook al een hele stap om te zetten.
_{Ik herken het wel deels van toen Chris klein was, maar niet zoals heftig als sommige andere OUD-mama's denk ik}


Chaca, dat klinkt erg mooi.

Chaca wat zeg je dat mooi! Zo is het inderdaad allemaal een stuk duidelijker en overzichtelijker

Waarom is alles toch zo ingewikkeld?

Ik vind het zó moeilijk om dat masker af te zetten, af te laten. Het is zo fijn met masker. Dan hoef ik tenminste niet te voelen. Gewoon negeren, mss gaat het dan wel weg. Wat je niet ziet, bestaat niet, enzo.

En wanneer moet je dan je masker aflaten? Op je werk? Geen optie. Thuis? Dan zijn de kinderen er, en dat wil ik ze ook niet aandoen. Dan gaat Eli muiten, en zit PR met een mokkende vrouw die niks kan hebben qua prikkels, en een gillende peuter die het niet snapt. En dan is Aviva er ook nog. Maar die is meestal wel lief, dus dat scheelt dan weer. Maar ja, wanneer laat je eea dan toe? Ik weet het niet meer. Ik werk halve dagen, dus ’s middags heb ik wel even tijd, maar dan heb ik ook geen zin om uitgebreid me k*t te gaan zitten voelen, dan moet er van alles gedaan worden. En dingen op de to-do-lijst zijn weer stressoren, dus dat moet weg. Maar als je dan steeds bezig bent, gaat het gevoel weer op de negeermodus. Fijn, hè, vrouwenlogica :’)

Maar ja, als ik het masker op houd, alles (mezelf) onder controle houd, komt er ook geen vooruitgang. Hoe is het toch mogelijk dat een mens zich continue met alles steeds blijft tegenwerken? Dat is toch irritant?

Om maar te zwijgen over mijn angsten voor de hechting tussen mij en Aviva…

Naja, ik ga maar werken of zo. Moet ook gebeuren.

_{en ik begin em steeds meer te ergeren aan de TI van dit topic het is helemaal niet}

Moet je dat masker zo vaak af doen dan? Hoezo krijg je dan geen vooruitgang?

Het toelasten kostte mij ook veel energie, meer dan het 'er niet zijn'. Dus deed ik dat maar weinig. Bij mij is het meer langzaam vervaagd dan dat het op en af en op en af en op en af ging. En als het masker af ging, was het vaak onverwachts, als ik alleen was.

omdat ik het idee heb dat daar een groot deel van het probleem ook zit.

het helpt ook niet dat ik bij alles dan ga denken 'ik voel dit wel, maar is dat wel echt wat ik voel, of is een masker dat ik voor mezelf ophoud?'
leuk, manische trekken dan kan je helemaal nergens meer van op aan. want tja, wat is nou de 'manische trekken', wat is nou echt 'ikke' zoals ik normaal ben? is het masker wellicht een uiting van de manische trekken? ik weet het niet meer, en das best irritant (understatement ). dat je niet eens meer zeker kunt zijn van je eigen gevoel(ens)

oh davinia, dat klinkt flink ellendig zeg... veel sterkte ermee. gevoelens zijn ook rare dingen, en de bijbehorende gedachten al helemaal. ik zou me niet teveel afvragen welke gevoelens nou echter zijn dan andere, je kunt ze ook allemaal tegelijk/door elkaar voelen natuurlijk, ze hebben vast elk hun eigen waarheid/nut. waaruit leidde de psychiater trouwens die manische trekken af?

Lastig om in woorden te vangen..

Misschien is het een kwestie van tijd, dat je dat masker steeds vaker kunt laten gaan. Maar dat je eerst meer "rust" moet hebben in wat erachter zit?

Ik weet nog van mijn (lichte) periode dat ik in het begin maar in een paar situaties dat masker afdeed. Bij mijn man als we 's avonds rustig konden praten, bij de psych, bij mijn zusje, of als de bom echt barste..
Door de verschillende gespreken ging ik me steeds beter voelen, kreeg meer rust&licht in mijn hoofd, en had ik het masker minder nodig. Dat ging vanzelf.

Zoiets

daarvoor had hij drie redenen:
- positieve familieanamnese (verder geen details op internet)
- PPD heeft meestal biploaire component
- dat ik toch onrustig en gejaagd blijf, ondanks de stevige depressieve klachten. meestal word je daar ook helemaal 'sloom' van, schijnt. heb ik dus niet. behalve als het echt-echt-echt niet gaat, maar das du niet zo vaak (omdat ik het tegenhoud? niet helemaal zoals het hoort. ik probeer wel de analogie van chaca's emmer te volgen, maar das niet makkelijk. ik gun mezelf die tijd niet, lijkt het wel.)

EDIT: dat ik dus kan werken en F5'en tegelijk, zal vast ook wel een symptoom zijn. of niet, en betrek ik er weer teveel bij.
voilà, het cirkeltje is weer rond...

quote:

Op maandag 16 augustus 2010 09:51 schreef YPPY het volgende:
Moet je dat masker zo vaak af doen dan? Hoezo krijg je dan geen vooruitgang?

...

omdat de bekkenklachten weer hard de verkeerde kant op gaan
omdat de raynauds steeds sterker terug komt (wordt ook beïnvloed door emoties en kennelijk ook stemming)

dus tja, er zit energie die eruit moet. en dan het liefst op de minst pijnlijke manier.

Davinia Ik lees het nu pas joh.
Energie die je kwijt moet... Het hielp bij mij om gewoon te gaan hardlopen... niet bij een PPD, maar bij een 'gewone' depressie. Misschien idee? Misschien ook helemaal niet, kijk maar

o lieve Davinia; wat vind ik het ontzettend knap van je dat je je zo blootgeeft en eerlijk durft te vertellen hoe je je voelt. Ik wil je ontzettend veel sterkte wensen met het omgaan met deze moeilijke gevoelens en het ontdekken van de beste manier om weer positiever in het leven te staan...

Ik had dit topic nog nooit gezien Ik ben ook depressiegevoelig... heb een jaar of 5 geleden een burn out gehad, werkgerelateerd. Was heftig, inclusief paniekaanvallen, hyperventileren etc. Oftewel; al veel te lang met dat masker rondgelopen waar jij het over hebt Davinia. Inmiddels voel ik me goed, geen medicatie gehad; alleen rust, andere baan, en mezelf beter leren kennen.
het enige wat ik eraan heb overgehouden is claustrofobische neigingen...

ik hoop echt dat jij je ook snel beter voelt...

Even een voor jou Davina. Omdat je bezig bent jezelf weer terug te vinden. Omdat je niet meer weet waar je kunt beginnen, maar ook weet dat je ermee moet beginnen. Omdat je de vraag stelt die iedereen stelt in deze situatie, wanneer en hoe en waarom. Maar niet weet waar je het antwoord kunt zoeken. Omdat je bang bent voor de toekomst, maar die toekomst ook niet wilt zoals je je nu voelt. Lieve meid....... stel kleine eisen aan jezelf, leg de lat op de grond en vooral en bovenal, probeer (en ja dat is moeilijk) probeer te stoppen met anderen tevreden te houden. Hoe moeilijk het ook is... zet het masker in elk geval bij PR af. Overleg met hem, geef hem aan dat hij juist de persoon zou moeten zijn, waarbij het masker af mag. En geef ook aan dat hij niet constant hoeft te reageren op jouw gevoel, maar dat jullie een wachtwoord afspreken, waarbij jij kunt aangeven dat je hem nu wel even nodig hebt. Jij mag dan gewoon huilen, mopperen, brullen, schelden, dingen kapot gooien enz. enz. Maar als jij dat ene woordje zegt, dan moet hij er voor je zijn en anders.... dan mag hij er voor je zijn.... nog een keer een

free, hardlopen met mijn bekken is geen strak plan. zwemmen ook niet. gister gefietst, ook geen bijster goed idee geweest dus qua sport ben je dan erg snel klaar, eigenlijk

chacama, wat je schrijft over PR, ik heb wel echt het gevoel dat we het 'samen' doen. voor zover dat mogelijk is, natuurlijk

kheb tegen mn baas gezegd dat ik wellicht vakantie wil een paar weken. werken gaat eigenlijk ook niet meer... dinsdag esprek met psych, dan gaan we het even goed bespreken. woensdag de bedrijfsarts, en dan heb je dikke kans dat een grote angst uitkomt: wederom volledig arbeidsongeschikt.

maar ja, ik heb geen keuze. moet mijn gevoel volgen. moet opnieuw leren te voelen wat ik voel, en daar direct en volledig naar handelen. alleen als dat masker volledig af kan (of onder zeer gecontroleerde condities op en dan zs weer af) kom ik vooruit. met halve dagen werken heb ik daar nog steeds geen tijd voor.

ben het wel een beetje beu dat al mijn angsten achter elkaar uitkomen maar ja, mss betekent dat ook wel dat ik mn lijf stiekem toch wel goed ken.

maar ja, en als ik dan weer volledig eruit ga, zal iedereen dus weten wat er aan de hand is, maar dan snappen ze ook meteen wel dat het ernstig is. dat scheelt dan. hoop ik. en dan mss alleen therapeutisch werken, maar niet meer de druk voelen om echt wat te moeten doen. ik krijg mijn hoofd er gewoon niet omheen. en dat kost zoveel energie. en dat is zo frustrerend. zit je daar: 'ik wil nu DIT doen.' en dan ga je zitten staren naar je scherm, komt er geen gedachte, haal je nog een kop koffie, check je maar weer eens je mail, druk je wat op F5, nog steeds geen gedachtes. is het al tijd om te kolven? top! kolven klaar, een nwe poging om iets te produceren, lukt niet. gelukkig bijna lunchtijd. en dan na de lunch wil het een klein beetje lukken, maar toch niet helemaal. en dan is het gewoon helemaal klaar. wat heb je dan gedaan op zo'n dag? helmaal geen ene fl*kker. en ik wil zo graag! maar het gaat niet.

accepteren, accepteren, accepteren...

zoals nick en simon dat dan zeggen...
"En je hoofd vol zorgen
Houd je lichaam in zn macht
Er komt altijd een morgen
Ook naar de langste nacht

kijk omhoog, naar de zon
zoek niet naar een antwoord
laat het los, hou je vast aan mij!
deze weg wijst zichzelf
hij leidt je naar de toekomst
deze wolk drijft snel voorbij"

och davinia, ik kan je enkel maar toewensen dat je je snel beter voelt. ik heb geen kant en klare oplossing, hoe graag ik die ook zou willen voor je.

vind je het echt zo erg als mensen zien dat het ff niet meer gaat?

thx!
en ja, eigenlijk wel. het gaat de mensen niks aan hoe ik me echt voel. de mensen zijn irl in de regel toch niet oprecht geïnteresseerd, behalve je echte vrienden, dan. en als je eigenlijk toch niet wil weten dat het niet gaat, hoef je het ook niet te weten.

klinkt hard, maar ik heb in het ziektejaar van mn moeder iets te vaak quasi-net-niet-meelevende reacties gehad van mensen met wie ik helemaal niets heb. die vonden dat ze wat moesten zeggen, maar ze waren eigenlijk niet geïnteresseerd. zeg dan niets nee, dat kan ook niet, want dat mag niet van de sociale regels

dus neuh, tgaat ze niks aan.

zet ze op een openbar forum

quote:

Op vrijdag 20 augustus 2010 22:21 schreef DaviniaHR het volgende:
thx!
en ja, eigenlijk wel. het gaat de mensen niks aan hoe ik me echt voel. de mensen zijn irl in de regel toch niet oprecht geïnteresseerd, behalve je echte vrienden, dan. en als je eigenlijk toch niet wil weten dat het niet gaat, hoef je het ook niet te weten.

klinkt hard, maar ik heb in het ziektejaar van mn moeder iets te vaak quasi-net-niet-meelevende reacties gehad van mensen met wie ik helemaal niets heb. die vonden dat ze wat moesten zeggen, maar ze waren eigenlijk niet geïnteresseerd. zeg dan niets nee, dat kan ook niet, want dat mag niet van de sociale regels

dus neuh, tgaat ze niks aan.

zet ze op een openbar forum

mooi is dat he.... je kan het hier zetten, juist omdat het een openbaar forum is. IRL zie je die mensen elke dag. Zie je elke dag dat ze naar je kijken en twijfelen of ze nu wel of niet wat moeten zeggen, wel of niet vragen hoe het gaat. Terwijl jij zoiets hebt van: doe maar niet. Het hoeft niet. Je weet het, maar je hoeft er niets mee te doen. Je echte vrienden die zijn eerlijk tegen je, die menen wat ze zeggen. Dus al dat halfslachtige gedoe, is niet nodig. Dat kost alleen maar energie.

Ik hoop van harte dat de gesprekken met de psych en bedrijfsarts goed verlopen. Dat je de druk van het werken weg kan laten en kan doen wat Nick en Simon zingen.

en toen waren we een eerste dag thuis.
weer thuis.
"papa naar zijn werk!" ja, papa wel. mama kan weer niet.

en dan zit je lekker achter je computertje en zo, en dan denk je "het valt allemaal wel mee". en dan moet ik toch iets doen voor mn werk en dan komt er weer niets.
gaat dus echt niet.
maar dat betekent dat de mensen dus zullen gaan weten wat er echt aan de hand is. en dat wil ik eigenlijk helemaal niet. ik wil het zelf niet weten, en als anderen het weten, wordt het weer zo echt, of zo. tis echt best wel heel irritant.

vroeger dacht ik altijd 'wat slap dat je niet kan werken om zo'n butreden (wat dan ook)' als je geen koorts hebt, gewoon werken. tsja... of niet dus. zit je thuis. weer.

valt het op dat ik een slechte dag heb?

en dan probeer ik me voor te houden dat dit een prachtige kans is om mezelf psychisch even goed schoon te maken. alle bagger en troep wat in de jaren heeft opgebouwd, eruit te laten gaan. word je beter van. maar ja, wie word ik dan? en wat voor impact heeft dat op mijn ongeving?
en waarom kan het niet op een simpeler, 'vriendelijker', manier dan deze noodstop? naja, oostindisch doofheid mijnerzijds zal ook niet geholpen hebben

morgen naar de psych. zou hij het weg kunnen toveren? vast niet.
zucht.

Ach Davinia, dat klinkt rot..

_{iets wat mijn laatste psych zei:}
Probeer ook af en toe leuke dingen te doen. Niet op zo'n baaldag maar de hele dag naar de computer staren tot er iets uit je vinger komt, maar ga lekker wandelen, een hobby uitoefenen, een achterstallig klusje (ruimt je hoofd ook op) of om mijn part het huis soppen. Probeer, als het op de computer/met werk niet wil, er niet te lang aan te besteden. Doe gewoon even wat anders, en probeer het later nog eens. Of dat later nou een uur of een dag is, dat hangt gewoon van je humeur af, niet van je baas.

quote:

Op maandag 23 augustus 2010 17:51 schreef DaviniaHR het volgende:
en toen waren we een eerste dag thuis.
weer thuis.
"papa naar zijn werk!" ja, papa wel. mama kan weer niet.

en dan zit je lekker achter je computertje en zo, en dan denk je "het valt allemaal wel mee". en dan moet ik toch iets doen voor mn werk en dan komt er weer niets.
gaat dus echt niet.
maar dat betekent dat de mensen dus zullen gaan weten wat er echt aan de hand is. en dat wil ik eigenlijk helemaal niet. ik wil het zelf niet weten, en als anderen het weten, wordt het weer zo echt, of zo. tis echt best wel heel irritant.

En daar ga je de mist in denk ik lieve davinia.
Dit komt me zo bekend voor, ik wou er ook niks van weten, dat ik me kut voelde, niet genoot van het moederschap, alles eigelijk....
En toch, als je het op een gegeven moment echt toegeeft aan jezelf, het gaat niet, dan ben je alweer een stapje verder in het genezingsproces, hoe raar dat misschien ook klinkt

Ik wens je veel sterkte

quote:

Op maandag 23 augustus 2010 17:51 schreef DaviniaHR het volgende:
valt het op dat ik een slechte dag heb?

Ik denk op basis van wat je geschreven hebt (en wat ervaring) dat een goede dag opvallender zou zijn
Heb je je al ziek gemeld? Dat geeft iedereen meer duidelijkheid en verlost jou van de plicht (niet het gevoel) tot werken, bovendien geeft het je de tijd die je nodig hebt voor herstel. Want ook van hormonaal bepaalde depressies kun je niet parttime herstellen.

quote:

Op maandag 23 augustus 2010 19:12 schreef Macka66 het volgende:

[..]

Ik denk op basis van wat je geschreven hebt (en wat ervaring) dat een goede dag opvallender zou zijn
Heb je je al ziek gemeld? Dat geeft iedereen meer duidelijkheid en verlost jou van de plicht (niet het gevoel) tot werken, bovendien geeft het je de tijd die je nodig hebt voor herstel. Want ook van hormonaal bepaalde depressies kun je niet parttime herstellen.

Goed punt!
En ik vind het heel dapperdat je er uberhaupt mee naar buiten bent gekomen

quote:

Op maandag 23 augustus 2010 17:51 schreef DaviniaHR het volgende:


morgen naar de psych. zou hij het weg kunnen toveren? vast niet.
zucht.

Ik denk het niet dat hij kan toveren... althans ik ben er nog steeds geen tegen gekomen die dat kan
Ik vind dat je hard bent voor jezelf, je zit niet lekker achter je computertje volgens mij, je probeert je uit alle macht overeind te houden, dingen weg te proppen... misschien kost dat je nog wel meer energie dan die zooi laten gaan, maar dat is wel eng

Davina, ik heb helaas niks zinvols te zeggen

Ik heb papieren ontvangen van de afdeling prenatale depressie. Hoop vragenlijsten die ingevuld moeten worden. Ik moet 23 september dus tot die tijd steek ik nog maar even mijn kop in het zand

Davina hoe is het gegaan? Of moet je straks pas?

Dizzy, succes. Ik vond die lijsten altijd zo confronterend. "Heeft u er ooit al eens aan gedacht om uit het leven te stappen?" Uhm..... gedacht.....ja, gedacht.....maar ook weer weg geredeneerd.....telt het dan wel...of niet?

DML , nog best lang wachten... sterkte!

Davinia heel veel sterkte. De eerste goede stap, die veel moed zal hebben vereist, namelijk hulp te zoeken heb je al genomen.

Ik hoop heel erg voor je dat je snel weer van de kleine dingen in het leven kunt genieten. Als je je wilt afleiden, weet je me te bereiken.

Jeuj, gezelschap! Het wordt nog leuk hier

nah, das niet lief

DML, wat naar dat je een prenatale depressie hebt! Oei, en je bent pas 16 wk heen! Heb je ervaring met stemmingsstoornissen dat je eea al zo snel weet te duiden? Of gaat het bij jou net zo subtiel als bij mij?

"reparo hersenen" is wel een goede, ja! _{(ik heb helemaal geen geduld meer voor dat topic in TV. Steeds spoilers en stills en zo. ... wacht gewoon ff tot de film uit is, dan zie je alles! maar offtopic en zo... )}

tinu, thx! mss bel ik vanavond wel ff. als ik tijd heb

ik zal morgen wel wat meer reageren op de reacties. ik vind het echt heel lief dat jullie de moeite nemen om in dit moeilijke topic te reageren. maar heb nu ff geen ruimte in mijn kop.

gesprek met de psych was nogal heftig, zullen we maar zeggen. het is nog allemaal heel vers, en ik weet nog niet helemaal wat ik hierover wel en niet zo op internet wil pleuren, mss morgen een uitgebreider verslag.
de psych zocht het iig enkel in de medicamenteuze hoek en ik twijfel. wellicht dat ik een second opinion ga vragen.

op een gegeven moment zei hij ".... maar dat is niet het ideale pad"
toen dacht ik "ik ben toch al van het padje af, dus dat past dan wel"

galgenhumor FTW

galgenhumor is soms best grappig

[ Bericht 2% gewijzigd door Nijna op 24-08-2010 21:04:44 ]

quote:

Op dinsdag 24 augustus 2010 20:11 schreef Nijna het volgende:
galgenhumor is soms best grappig

soms wel. In elk geval weer een stapje gedaan. davina