heuj, nou heb ik het toch niet droog gehouden!quote:
ik heb geen ervaring met ppd, wel met sterke emoties binnen het gezin, maar daarin is alles nog wel vers. tot nu toe kiezen wij ervoor om heel open te zijn. tot nu toe lijkt dat heel goed uit te pakken voor iedereen. we waken ervoor dat emotie zich nooit (al dan niet verbaal) agressief uit tegen de kinderen. dus het is wel ok om ontroerd (dus tranen) te zijn als ravi en selene iets schattigs doen. en het is ook ok om eens tegen elkaar uit te vallen (zonder schelden of gedoetjes, dat wel), ook al is het niet gewenst (beter om dingen úit te vechten op een ander tijdstip dan!), het is wel ok dan en het is ook ok om overstuur te zijn zonder reden. wel praten we dingen altijd uit en gaan we gewoon door met wat we deden. dus het 'schema' van de kinderen gaat altijd door, wat er ook gebeurt, hoe dan ook!quote:naja, ik weet ook niet wat ik hier nu mee wil bereiken eigenlijk. ik weet dat ik niet de enige ben met dit probleem (1 op 10 of 20 versbakken moeders krijgt het in min of meerdere mate, geloof ik?), maar hoe zijn de 'ervaringsdeskundigen' er mee omgegaan?
hoe ga je om met je kinderen als je eigenlijk naar je bed wil met de dekens over je heen en jammerend wil wachten tot het weggaat? (is niet altijd zo, maar de laatste tijd wel meer. masker gaat er steeds meer en blijvender vanaf. en dan voel je echt wat je voelt. en dat is zwaar k*t met peren. dan liever weer vechten en het masker op. maar dat heeft geen zin en verlies je toch...)
hebben jullie het verborgen gehouden voor de kinders? voor zover mogelijk? Eli ziet het wel. En ik probeer het hem ook uit te leggen (niet altijd, paar keer gedaan), dat mama au in haar hoofd heeft, maar dat eli nog steeds lief is en het niet zijn schuld is en zo. dat helpt dat wel. Maar dan nog, ik ben niet de mama / persoon die ik wil zijn.
Weetje Davinia, soms hoef je ook niks te willen bereiken, en kan van je afschrijven (bijvoorbeeld hier) al een steuntje in de rug geven, en de adviezen die je er voor niks bijkrijgt kun je bekijken en als het je aanspreekt toepassen in je leven, en wat niet bij jou aansluit leg je lekker naast je neerquote:Op dinsdag 10 augustus 2010 11:26 schreef DaviniaHR het volgende:
Jullie zijn lief! Dank!
Ik weet niet precies wat ik nou 'wil' met dit topic. Het is toch openbaar, het is toch internet...
Ik ben nog een beetje aan het zoeken wat goed voelt. Maar de start was iig fijn!
@chaca, weet je, ik ben een beetje bang dat de bodem nog niet eens bereikt is...
omdat de bekkenklachten weer hard de verkeerde kant op gaanquote:Op maandag 16 augustus 2010 09:51 schreef YPPY het volgende:
Moet je dat masker zo vaak af doen dan? Hoezo krijg je dan geen vooruitgang?
...
mooi is dat he.... je kan het hier zetten, juist omdat het een openbaar forum is. IRL zie je die mensen elke dag. Zie je elke dag dat ze naar je kijken en twijfelen of ze nu wel of niet wat moeten zeggen, wel of niet vragen hoe het gaat. Terwijl jij zoiets hebt van: doe maar niet. Het hoeft niet. Je weet het, maar je hoeft er niets mee te doen. Je echte vrienden die zijn eerlijk tegen je, die menen wat ze zeggen. Dus al dat halfslachtige gedoe, is niet nodig. Dat kost alleen maar energie.quote:Op vrijdag 20 augustus 2010 22:21 schreef DaviniaHR het volgende:
thx!
en ja, eigenlijk wel. het gaat de mensen niks aan hoe ik me echt voel. de mensen zijn irl in de regel toch niet oprecht geïnteresseerd, behalve je echte vrienden, dan. en als je eigenlijk toch niet wil weten dat het niet gaat, hoef je het ook niet te weten.
klinkt hard, maar ik heb in het ziektejaar van mn moeder iets te vaak quasi-net-niet-meelevende reacties gehad van mensen met wie ik helemaal niets heb. die vonden dat ze wat moesten zeggen, maar ze waren eigenlijk niet geïnteresseerd. zeg dan niets nee, dat kan ook niet, want dat mag niet van de sociale regels
dus neuh, tgaat ze niks aan.
zet ze op een openbar forum
En daar ga je de mist in denk ik lieve davinia.quote:Op maandag 23 augustus 2010 17:51 schreef DaviniaHR het volgende:
en toen waren we een eerste dag thuis.
weer thuis.
"papa naar zijn werk!" ja, papa wel. mama kan weer niet.
en dan zit je lekker achter je computertje en zo, en dan denk je "het valt allemaal wel mee". en dan moet ik toch iets doen voor mn werk en dan komt er weer niets.
gaat dus echt niet.
maar dat betekent dat de mensen dus zullen gaan weten wat er echt aan de hand is. en dat wil ik eigenlijk helemaal niet. ik wil het zelf niet weten, en als anderen het weten, wordt het weer zo echt, of zo. tis echt best wel heel irritant.
Ik denk op basis van wat je geschreven hebt (en wat ervaring) dat een goede dag opvallender zou zijnquote:Op maandag 23 augustus 2010 17:51 schreef DaviniaHR het volgende:
valt het op dat ik een slechte dag heb?
Goed punt!quote:Op maandag 23 augustus 2010 19:12 schreef Macka66 het volgende:
[..]
Ik denk op basis van wat je geschreven hebt (en wat ervaring) dat een goede dag opvallender zou zijn
Heb je je al ziek gemeld? Dat geeft iedereen meer duidelijkheid en verlost jou van de plicht (niet het gevoel) tot werken, bovendien geeft het je de tijd die je nodig hebt voor herstel. Want ook van hormonaal bepaalde depressies kun je niet parttime herstellen.
Ik denk het niet dat hij kan toveren... althans ik ben er nog steeds geen tegen gekomen die dat kanquote:Op maandag 23 augustus 2010 17:51 schreef DaviniaHR het volgende:
morgen naar de psych. zou hij het weg kunnen toveren? vast niet.
zucht.
"accio ongemakken" of anders "reparo hersenen" ? Wellicht dat "Balsemio" wonderen doet? En tot slot raad ik "Vulnera Sanentur" aan...quote:Op maandag 23 augustus 2010 17:51 schreef DaviniaHR het volgende:
morgen naar de psych. zou hij het weg kunnen toveren?
soms wel. In elk geval weer een stapje gedaan. davinaquote:
Oh zo herkenbaar! Net een nieuwe baan, en heb nu al een soort waarschuwing dat het 'te langzaam gaat'. Nu ben ik van nature al lichtelijk laks (zelfkennis), maar ik heb altijd wel dingen af, net op tijd, maar wel af. Nu lukt het allemaal gewoon niet zo. Kan niets afsluiten, geen normale email tikken, want halverwege vind ik het alweer te stom en sluit ik de computer maar af. En dan gaat er weer een dag voorbij. En ook niet dat ik kan aangeven waarom of wat ik voel. Misschien wel niets? Ik doe wat ik moet doen, luiers verschonen en de rest gaat matigjes. Ik functioneer. Ik besta. Zoiets. En alhoewel de man heel hard probeert, vind ik het moeilijk mijn grenzen en behoeftes aan te geven. Hij is nogal ego-centrisch van aard, niets mis mee, vind ik erg aantrekkelijk en kan ik goed op bouwen, maar daardoor zijn mijn kwaliteiten door mijn uitleg gewoon van mindere 'kwaliteit', wat me nog meer bevestigd dat ik het 'niet kan'.quote:Op vrijdag 20 augustus 2010 18:11 schreef DaviniaHR het volgende:
maar ja, en als ik dan weer volledig eruit ga, zal iedereen dus weten wat er aan de hand is, maar dan snappen ze ook meteen wel dat het ernstig is. dat scheelt dan. hoop ik. en dan mss alleen therapeutisch werken, maar niet meer de druk voelen om echt wat te moeten doen. ik krijg mijn hoofd er gewoon niet omheen. en dat kost zoveel energie. en dat is zo frustrerend. zit je daar: 'ik wil nu DIT doen.' en dan ga je zitten staren naar je scherm, komt er geen gedachte, haal je nog een kop koffie, check je maar weer eens je mail, druk je wat op F5, nog steeds geen gedachtes. is het al tijd om te kolven? top! kolven klaar, een nwe poging om iets te produceren, lukt niet. gelukkig bijna lunchtijd. en dan na de lunch wil het een klein beetje lukken, maar toch niet helemaal. en dan is het gewoon helemaal klaar. wat heb je dan gedaan op zo'n dag? helmaal geen ene fl*kker. en ik wil zo graag! maar het gaat niet.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |