Depressief door de hormonen, deel 9

oh davinia, dat klinkt flink ellendig zeg... veel sterkte ermee. gevoelens zijn ook rare dingen, en de bijbehorende gedachten al helemaal. ik zou me niet teveel afvragen welke gevoelens nou echter zijn dan andere, je kunt ze ook allemaal tegelijk/door elkaar voelen natuurlijk, ze hebben vast elk hun eigen waarheid/nut. waaruit leidde de psychiater trouwens die manische trekken af?

Lastig om in woorden te vangen..

Misschien is het een kwestie van tijd, dat je dat masker steeds vaker kunt laten gaan. Maar dat je eerst meer "rust" moet hebben in wat erachter zit?

Ik weet nog van mijn (lichte) periode dat ik in het begin maar in een paar situaties dat masker afdeed. Bij mijn man als we 's avonds rustig konden praten, bij de psych, bij mijn zusje, of als de bom echt barste..
Door de verschillende gespreken ging ik me steeds beter voelen, kreeg meer rust&licht in mijn hoofd, en had ik het masker minder nodig. Dat ging vanzelf.

Zoiets

daarvoor had hij drie redenen:
- positieve familieanamnese (verder geen details op internet)
- PPD heeft meestal biploaire component
- dat ik toch onrustig en gejaagd blijf, ondanks de stevige depressieve klachten. meestal word je daar ook helemaal 'sloom' van, schijnt. heb ik dus niet. behalve als het echt-echt-echt niet gaat, maar das du niet zo vaak (omdat ik het tegenhoud? niet helemaal zoals het hoort. ik probeer wel de analogie van chaca's emmer te volgen, maar das niet makkelijk. ik gun mezelf die tijd niet, lijkt het wel.)

EDIT: dat ik dus kan werken en F5'en tegelijk, zal vast ook wel een symptoom zijn. of niet, en betrek ik er weer teveel bij.
voilà, het cirkeltje is weer rond...

quote:

Op maandag 16 augustus 2010 09:51 schreef YPPY het volgende:
Moet je dat masker zo vaak af doen dan? Hoezo krijg je dan geen vooruitgang?

...

omdat de bekkenklachten weer hard de verkeerde kant op gaan
omdat de raynauds steeds sterker terug komt (wordt ook beïnvloed door emoties en kennelijk ook stemming)

dus tja, er zit energie die eruit moet. en dan het liefst op de minst pijnlijke manier.

Davinia Ik lees het nu pas joh.
Energie die je kwijt moet... Het hielp bij mij om gewoon te gaan hardlopen... niet bij een PPD, maar bij een 'gewone' depressie. Misschien idee? Misschien ook helemaal niet, kijk maar

o lieve Davinia; wat vind ik het ontzettend knap van je dat je je zo blootgeeft en eerlijk durft te vertellen hoe je je voelt. Ik wil je ontzettend veel sterkte wensen met het omgaan met deze moeilijke gevoelens en het ontdekken van de beste manier om weer positiever in het leven te staan...

Ik had dit topic nog nooit gezien Ik ben ook depressiegevoelig... heb een jaar of 5 geleden een burn out gehad, werkgerelateerd. Was heftig, inclusief paniekaanvallen, hyperventileren etc. Oftewel; al veel te lang met dat masker rondgelopen waar jij het over hebt Davinia. Inmiddels voel ik me goed, geen medicatie gehad; alleen rust, andere baan, en mezelf beter leren kennen.
het enige wat ik eraan heb overgehouden is claustrofobische neigingen...

ik hoop echt dat jij je ook snel beter voelt...

Even een voor jou Davina. Omdat je bezig bent jezelf weer terug te vinden. Omdat je niet meer weet waar je kunt beginnen, maar ook weet dat je ermee moet beginnen. Omdat je de vraag stelt die iedereen stelt in deze situatie, wanneer en hoe en waarom. Maar niet weet waar je het antwoord kunt zoeken. Omdat je bang bent voor de toekomst, maar die toekomst ook niet wilt zoals je je nu voelt. Lieve meid....... stel kleine eisen aan jezelf, leg de lat op de grond en vooral en bovenal, probeer (en ja dat is moeilijk) probeer te stoppen met anderen tevreden te houden. Hoe moeilijk het ook is... zet het masker in elk geval bij PR af. Overleg met hem, geef hem aan dat hij juist de persoon zou moeten zijn, waarbij het masker af mag. En geef ook aan dat hij niet constant hoeft te reageren op jouw gevoel, maar dat jullie een wachtwoord afspreken, waarbij jij kunt aangeven dat je hem nu wel even nodig hebt. Jij mag dan gewoon huilen, mopperen, brullen, schelden, dingen kapot gooien enz. enz. Maar als jij dat ene woordje zegt, dan moet hij er voor je zijn en anders.... dan mag hij er voor je zijn.... nog een keer een

free, hardlopen met mijn bekken is geen strak plan. zwemmen ook niet. gister gefietst, ook geen bijster goed idee geweest dus qua sport ben je dan erg snel klaar, eigenlijk

chacama, wat je schrijft over PR, ik heb wel echt het gevoel dat we het 'samen' doen. voor zover dat mogelijk is, natuurlijk

kheb tegen mn baas gezegd dat ik wellicht vakantie wil een paar weken. werken gaat eigenlijk ook niet meer... dinsdag esprek met psych, dan gaan we het even goed bespreken. woensdag de bedrijfsarts, en dan heb je dikke kans dat een grote angst uitkomt: wederom volledig arbeidsongeschikt.

maar ja, ik heb geen keuze. moet mijn gevoel volgen. moet opnieuw leren te voelen wat ik voel, en daar direct en volledig naar handelen. alleen als dat masker volledig af kan (of onder zeer gecontroleerde condities op en dan zs weer af) kom ik vooruit. met halve dagen werken heb ik daar nog steeds geen tijd voor.

ben het wel een beetje beu dat al mijn angsten achter elkaar uitkomen maar ja, mss betekent dat ook wel dat ik mn lijf stiekem toch wel goed ken.

maar ja, en als ik dan weer volledig eruit ga, zal iedereen dus weten wat er aan de hand is, maar dan snappen ze ook meteen wel dat het ernstig is. dat scheelt dan. hoop ik. en dan mss alleen therapeutisch werken, maar niet meer de druk voelen om echt wat te moeten doen. ik krijg mijn hoofd er gewoon niet omheen. en dat kost zoveel energie. en dat is zo frustrerend. zit je daar: 'ik wil nu DIT doen.' en dan ga je zitten staren naar je scherm, komt er geen gedachte, haal je nog een kop koffie, check je maar weer eens je mail, druk je wat op F5, nog steeds geen gedachtes. is het al tijd om te kolven? top! kolven klaar, een nwe poging om iets te produceren, lukt niet. gelukkig bijna lunchtijd. en dan na de lunch wil het een klein beetje lukken, maar toch niet helemaal. en dan is het gewoon helemaal klaar. wat heb je dan gedaan op zo'n dag? helmaal geen ene fl*kker. en ik wil zo graag! maar het gaat niet.

accepteren, accepteren, accepteren...

zoals nick en simon dat dan zeggen...
"En je hoofd vol zorgen
Houd je lichaam in zn macht
Er komt altijd een morgen
Ook naar de langste nacht

kijk omhoog, naar de zon
zoek niet naar een antwoord
laat het los, hou je vast aan mij!
deze weg wijst zichzelf
hij leidt je naar de toekomst
deze wolk drijft snel voorbij"

och davinia, ik kan je enkel maar toewensen dat je je snel beter voelt. ik heb geen kant en klare oplossing, hoe graag ik die ook zou willen voor je.

vind je het echt zo erg als mensen zien dat het ff niet meer gaat?

thx!
en ja, eigenlijk wel. het gaat de mensen niks aan hoe ik me echt voel. de mensen zijn irl in de regel toch niet oprecht geïnteresseerd, behalve je echte vrienden, dan. en als je eigenlijk toch niet wil weten dat het niet gaat, hoef je het ook niet te weten.

klinkt hard, maar ik heb in het ziektejaar van mn moeder iets te vaak quasi-net-niet-meelevende reacties gehad van mensen met wie ik helemaal niets heb. die vonden dat ze wat moesten zeggen, maar ze waren eigenlijk niet geïnteresseerd. zeg dan niets nee, dat kan ook niet, want dat mag niet van de sociale regels

dus neuh, tgaat ze niks aan.

zet ze op een openbar forum

quote:

Op vrijdag 20 augustus 2010 22:21 schreef DaviniaHR het volgende:
thx!
en ja, eigenlijk wel. het gaat de mensen niks aan hoe ik me echt voel. de mensen zijn irl in de regel toch niet oprecht geïnteresseerd, behalve je echte vrienden, dan. en als je eigenlijk toch niet wil weten dat het niet gaat, hoef je het ook niet te weten.

klinkt hard, maar ik heb in het ziektejaar van mn moeder iets te vaak quasi-net-niet-meelevende reacties gehad van mensen met wie ik helemaal niets heb. die vonden dat ze wat moesten zeggen, maar ze waren eigenlijk niet geïnteresseerd. zeg dan niets nee, dat kan ook niet, want dat mag niet van de sociale regels

dus neuh, tgaat ze niks aan.

zet ze op een openbar forum

mooi is dat he.... je kan het hier zetten, juist omdat het een openbaar forum is. IRL zie je die mensen elke dag. Zie je elke dag dat ze naar je kijken en twijfelen of ze nu wel of niet wat moeten zeggen, wel of niet vragen hoe het gaat. Terwijl jij zoiets hebt van: doe maar niet. Het hoeft niet. Je weet het, maar je hoeft er niets mee te doen. Je echte vrienden die zijn eerlijk tegen je, die menen wat ze zeggen. Dus al dat halfslachtige gedoe, is niet nodig. Dat kost alleen maar energie.

Ik hoop van harte dat de gesprekken met de psych en bedrijfsarts goed verlopen. Dat je de druk van het werken weg kan laten en kan doen wat Nick en Simon zingen.

en toen waren we een eerste dag thuis.
weer thuis.
"papa naar zijn werk!" ja, papa wel. mama kan weer niet.

en dan zit je lekker achter je computertje en zo, en dan denk je "het valt allemaal wel mee". en dan moet ik toch iets doen voor mn werk en dan komt er weer niets.
gaat dus echt niet.
maar dat betekent dat de mensen dus zullen gaan weten wat er echt aan de hand is. en dat wil ik eigenlijk helemaal niet. ik wil het zelf niet weten, en als anderen het weten, wordt het weer zo echt, of zo. tis echt best wel heel irritant.

vroeger dacht ik altijd 'wat slap dat je niet kan werken om zo'n butreden (wat dan ook)' als je geen koorts hebt, gewoon werken. tsja... of niet dus. zit je thuis. weer.

valt het op dat ik een slechte dag heb?

en dan probeer ik me voor te houden dat dit een prachtige kans is om mezelf psychisch even goed schoon te maken. alle bagger en troep wat in de jaren heeft opgebouwd, eruit te laten gaan. word je beter van. maar ja, wie word ik dan? en wat voor impact heeft dat op mijn ongeving?
en waarom kan het niet op een simpeler, 'vriendelijker', manier dan deze noodstop? naja, oostindisch doofheid mijnerzijds zal ook niet geholpen hebben

morgen naar de psych. zou hij het weg kunnen toveren? vast niet.
zucht.

Ach Davinia, dat klinkt rot..

_{iets wat mijn laatste psych zei:}
Probeer ook af en toe leuke dingen te doen. Niet op zo'n baaldag maar de hele dag naar de computer staren tot er iets uit je vinger komt, maar ga lekker wandelen, een hobby uitoefenen, een achterstallig klusje (ruimt je hoofd ook op) of om mijn part het huis soppen. Probeer, als het op de computer/met werk niet wil, er niet te lang aan te besteden. Doe gewoon even wat anders, en probeer het later nog eens. Of dat later nou een uur of een dag is, dat hangt gewoon van je humeur af, niet van je baas.

quote:

Op maandag 23 augustus 2010 17:51 schreef DaviniaHR het volgende:
en toen waren we een eerste dag thuis.
weer thuis.
"papa naar zijn werk!" ja, papa wel. mama kan weer niet.

en dan zit je lekker achter je computertje en zo, en dan denk je "het valt allemaal wel mee". en dan moet ik toch iets doen voor mn werk en dan komt er weer niets.
gaat dus echt niet.
maar dat betekent dat de mensen dus zullen gaan weten wat er echt aan de hand is. en dat wil ik eigenlijk helemaal niet. ik wil het zelf niet weten, en als anderen het weten, wordt het weer zo echt, of zo. tis echt best wel heel irritant.

En daar ga je de mist in denk ik lieve davinia.
Dit komt me zo bekend voor, ik wou er ook niks van weten, dat ik me kut voelde, niet genoot van het moederschap, alles eigelijk....
En toch, als je het op een gegeven moment echt toegeeft aan jezelf, het gaat niet, dan ben je alweer een stapje verder in het genezingsproces, hoe raar dat misschien ook klinkt

Ik wens je veel sterkte

quote:

Op maandag 23 augustus 2010 17:51 schreef DaviniaHR het volgende:
valt het op dat ik een slechte dag heb?

Ik denk op basis van wat je geschreven hebt (en wat ervaring) dat een goede dag opvallender zou zijn
Heb je je al ziek gemeld? Dat geeft iedereen meer duidelijkheid en verlost jou van de plicht (niet het gevoel) tot werken, bovendien geeft het je de tijd die je nodig hebt voor herstel. Want ook van hormonaal bepaalde depressies kun je niet parttime herstellen.

quote:

Op maandag 23 augustus 2010 19:12 schreef Macka66 het volgende:

[..]

Ik denk op basis van wat je geschreven hebt (en wat ervaring) dat een goede dag opvallender zou zijn
Heb je je al ziek gemeld? Dat geeft iedereen meer duidelijkheid en verlost jou van de plicht (niet het gevoel) tot werken, bovendien geeft het je de tijd die je nodig hebt voor herstel. Want ook van hormonaal bepaalde depressies kun je niet parttime herstellen.

Goed punt!
En ik vind het heel dapperdat je er uberhaupt mee naar buiten bent gekomen

quote:

Op maandag 23 augustus 2010 17:51 schreef DaviniaHR het volgende:


morgen naar de psych. zou hij het weg kunnen toveren? vast niet.
zucht.

Ik denk het niet dat hij kan toveren... althans ik ben er nog steeds geen tegen gekomen die dat kan
Ik vind dat je hard bent voor jezelf, je zit niet lekker achter je computertje volgens mij, je probeert je uit alle macht overeind te houden, dingen weg te proppen... misschien kost dat je nog wel meer energie dan die zooi laten gaan, maar dat is wel eng

Davina, ik heb helaas niks zinvols te zeggen

Ik heb papieren ontvangen van de afdeling prenatale depressie. Hoop vragenlijsten die ingevuld moeten worden. Ik moet 23 september dus tot die tijd steek ik nog maar even mijn kop in het zand

Davina hoe is het gegaan? Of moet je straks pas?

Dizzy, succes. Ik vond die lijsten altijd zo confronterend. "Heeft u er ooit al eens aan gedacht om uit het leven te stappen?" Uhm..... gedacht.....ja, gedacht.....maar ook weer weg geredeneerd.....telt het dan wel...of niet?

DML , nog best lang wachten... sterkte!

Davinia heel veel sterkte. De eerste goede stap, die veel moed zal hebben vereist, namelijk hulp te zoeken heb je al genomen.

Ik hoop heel erg voor je dat je snel weer van de kleine dingen in het leven kunt genieten. Als je je wilt afleiden, weet je me te bereiken.

Jeuj, gezelschap! Het wordt nog leuk hier

nah, das niet lief

DML, wat naar dat je een prenatale depressie hebt! Oei, en je bent pas 16 wk heen! Heb je ervaring met stemmingsstoornissen dat je eea al zo snel weet te duiden? Of gaat het bij jou net zo subtiel als bij mij?

"reparo hersenen" is wel een goede, ja! _{(ik heb helemaal geen geduld meer voor dat topic in TV. Steeds spoilers en stills en zo. ... wacht gewoon ff tot de film uit is, dan zie je alles! maar offtopic en zo... )}

tinu, thx! mss bel ik vanavond wel ff. als ik tijd heb

ik zal morgen wel wat meer reageren op de reacties. ik vind het echt heel lief dat jullie de moeite nemen om in dit moeilijke topic te reageren. maar heb nu ff geen ruimte in mijn kop.

gesprek met de psych was nogal heftig, zullen we maar zeggen. het is nog allemaal heel vers, en ik weet nog niet helemaal wat ik hierover wel en niet zo op internet wil pleuren, mss morgen een uitgebreider verslag.
de psych zocht het iig enkel in de medicamenteuze hoek en ik twijfel. wellicht dat ik een second opinion ga vragen.

op een gegeven moment zei hij ".... maar dat is niet het ideale pad"
toen dacht ik "ik ben toch al van het padje af, dus dat past dan wel"

galgenhumor FTW

galgenhumor is soms best grappig

[ Bericht 2% gewijzigd door Nijna op 24-08-2010 21:04:44 ]

quote:

Op dinsdag 24 augustus 2010 20:11 schreef Nijna het volgende:
galgenhumor is soms best grappig

soms wel. In elk geval weer een stapje gedaan. davina