Welkom in het centrale topic van "Depressie & Angst".
quote:Depressie
Iemand met een depressie heeft last van een hevige neerslachtigheid.
Die neerslachtigheid klaart niet na een paar dagen vanzelf op, maar duurt minimaal twee weken. Depressie moet niet verward worden met 'gewone' neerslachtigheid die iedereen wel eens heeft. Bij een depressie is deze heviger en tast het dagelijks functioneren aan.
Bron: http://www.trimbos.nl/onderwerpen/psychische-gezondheid/depressie
quote:Angststoornissen
Angststoornissen zijn in de psychiatrie de meest voorkomende aandoeningen. Sommige van deze aandoeningen worden fobie genoemd. Het gemeenschappelijke kenmerk van angststoornissen, is dat er sprake is van angst. Mensen kunnen zo angstig zijn dat het hun leven ontregelt.
Wanneer spreken we van een angststoornis?
Angst is een gevoel dat optreedt bij dreigend gevaar. De emotie ontstaat als het welzijn van een persoon direct wordt bedreigd, maar ook als een persoon een situatie als bedreigend ervaart. Als een angst geen reële grond heeft en de betrokken persoon er sociale of beroepsmatige problemen door ondervindt, is er sprake van een stoornis.
In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-IV worden de volgende angststoornissen onderscheiden:
Paniekstoornis met of zonder agorafobie
Sociale fobie of angststoornis
Specifieke of enkelvoudige fobie
Obsessief-compulsieve stoornis of dwangstoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
Hypochondrie
Angststoornis door een lichamelijke aandoening
Acute stressstoornis
Angststoornis door alcohol of drugs
Voor de Multidisciplinaire Richtlijn Angststoornissen is de indeling van de DSM-IV als uitgangspunt genomen. Van de onderscheiden angststoornissen zijn de volgende aandoeningen opgenomen in de richtlijnen:
Paniekstoornis met en zonder agorafobie
Sociale fobie
Specifieke fobie
Obsessief-compulsieve stoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
quote:In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-5 zijn de angststoornissen zoals ze in het DSM-IV vermeld werden, opgesplitst in drie categorieën:
1) de angststoornissen
2) de obsessieve-compulsieve en verwante stoornissen (ocgs)
3) de trauma- en stressorgerelateerde stoornissen
Angststoornissen in het DSM-5:
Paniekstoornis
Agorafobie
Specifieke fobie
Sociale angststoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Separatieangststoornis
Selectief mutisme
Angststoornis door een middel of medicatie
Angststoornis door een andere medische aandoening
angststoornis (niet anders omschreven)
Obsessieve-compulsieve en verwante stoornissen
Obsessieve-compulsieve stoornis (OCD)
Stoornis in de lichaamsbeleving
Hoarding (het dwangmatig verzamelen van dingen)
Trichotillomanie (het regelmatig uittrekken van het eigen haar)
Excoriation disorder/Dermatillomanie (het regelmatig pulken aan de eigen huid)
Trauma- en stressorgerelateerde stoornissen
Reactieve hechtingsstoornis
Ontremde sociale engagementstoornis
Posttraumatische stressstoornis
Acute stressstoornis
Aanpassingsstoornissen
quote:FOK! heeft nu ook zijn eigen IRC-kanaal voor de mensen in "Depressie & Angst". Hier kunnen we gezellig chatten/ tips geven en het met elkaar erover hebben.
Indien jij ook gezellig mee wilt praten met ons kun je ons bereiken via de volgende link:
http://irc.fok.nl/
En dan in principe
/join #dna
Heb je vragen omtrent IRC?
PM de volgende users:
zomertje
RBWO
quote:
Dat stukje controle willen houden herken ik ook heel goed...quote:Op zondag 29 december 2019 13:13 schreef Nijna het volgende:
[..]
Overprikkeling kan natuurlijk best in deze tijd, ik heb het gevoel dat ik constant overprikkeld ben op het moment. En ik snap ook wel een deel van mijn angst, want ik wil controle houden (en dat zal ook samenhangen met die overprikkeling).
En ik weet in hoeverre loslaten helpt, maar goed komende week afspraak bij poh, dus dan maar over hebben.
Ach ja...
[..]
Geen idee, maar ik vrees van niet...
Morgen ga ik voor het eerst in lange lange tijd met de trein en de drukte in... Ik ga winkelen met mijn zus in Den Haag... neem oxa mee voor de zekerheid maar heb er ook erg veel zin in...
Aeque, vrees t niet
Uit eigen ervaring weet ik dat dat het beste werkt. Accepteer je angst, omarm als iets wat nou eenmaal bij je hoort. Hij zal niet altijd geheel verdwijnen maar wel behapbaar worden en nog belangrijker hij houd je niet meer tegen om leuke dingen te doen.quote:Op zondag 29 december 2019 14:20 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
[..]
Dat stukje controle willen houden herken ik ook heel goed...
Morgen ga ik voor het eerst in lange lange tijd met de trein en de drukte in... Ik ga winkelen met mijn zus in Den Haag... neem oxa mee voor de zekerheid maar heb er ook erg veel zin in...
Aeque, vrees t niet
Heel veel plezier morgen, stoer dat je het gaat doen!quote:
[..]
Dat stukje controle willen houden herken ik ook heel goed...
Morgen ga ik voor het eerst in lange lange tijd met de trein en de drukte in... Ik ga winkelen met mijn zus in Den Haag... neem oxa mee voor de zekerheid maar heb er ook erg veel zin in...
Aeque, vrees t niet
Dat laatste zou wel fijn zijn.quote:
[..]
Uit eigen ervaring weet ik dat dat het beste werkt. Accepteer je angst, omarm als iets wat nou eenmaal bij je hoort. Hij zal niet altijd geheel verdwijnen maar wel behapbaar worden en nog belangrijker hij houd je niet meer tegen om leuke dingen te doen.
En ergens denk ik dat ik die controle blijkbaar nodig heb nu... maar het is ook behapbaarder geweest, dat wil ik wel weer terug.
Kwam vanmiddag een vodje tegen met mn waslijst aan hulpverleners, aardig wat gehad en steeds toch weer na een paar jaar nodig blijkbaar... eigenlijk wel jammer en aan de andere kant zou ik zo graag hebben dat het makkelijker beschikbaar is.
Dat je niet eerst maanden op een wachtlijst hoeft, want naar mijn idee maakt dat de behandelduur zeker niet korter...
Ik kijk er eigenlijk ook wel weer echt naar uit... mn hoofd probeert me wel bang te maken maar de eerdere ervaringen waarbij het goed ging overheersen nog wel.. Daarnaast ga ik met mn zus, en dat is veiligquote:
[..]
Heel veel plezier morgen, stoer dat je het gaat doen!
[..]
Dat laatste zou wel fijn zijn.
En ergens denk ik dat ik die controle blijkbaar nodig heb nu... maar het is ook behapbaarder geweest, dat wil ik wel weer terug.
Kwam vanmiddag een vodje tegen met mn waslijst aan hulpverleners, aardig wat gehad en steeds toch weer na een paar jaar nodig blijkbaar... eigenlijk wel jammer en aan de andere kant zou ik zo graag hebben dat het makkelijker beschikbaar is.
Dat je niet eerst maanden op een wachtlijst hoeft, want naar mijn idee maakt dat de behandelduur zeker niet korter...
Zit er een bepaalde termijn tussen? Of zou je kunnen zeggen dat een check up 1x per jaar voldoende is? Dan zou je er op kunnen anticiperen
Het is een paar jaar volgens mij zo uit mn hoofd.quote:
[..]
Ik kijk er eigenlijk ook wel weer echt naar uit... mn hoofd probeert me wel bang te maken maar de eerdere ervaringen waarbij het goed ging overheersen nog wel.. Daarnaast ga ik met mn zus, en dat is veilig
Zit er een bepaalde termijn tussen? Of zou je kunnen zeggen dat een check up 1x per jaar voldoende is? Dan zou je er op kunnen anticiperen
Ik weet niet of een check up eens per jaar voldoende is, ik vraag me af of je daar dingen mee kan ondervangen, maar het zou wel schelen als je gelijk iets kan als je aan de bel trekt zeg maar... Nu was er een wachtlijst van een jaar...
(nou ja, IS, want dat wordt tegen de zomervakantie en dan is dat ook nog maar intake, dus wie weet hoe lang je daarna nog moet wachten...)Leuk is anders, maar ik snap nooit waarom men dit zo raar of bizar vindt?quote:
Bizar die lange wachtlijsten...
Maar als je je been breekt ga je toch ook niet een jaar wachten met een schepje pijnstillers en je redt je maar...?quote:
[..]
Leuk is anders, maar ik snap nooit waarom men dit zo raar of bizar vindt?
Is misschien een beetje scheve vergelijking, maar een paar weken vind ik niet heel raar, maar maanden vind ik soms echt wel heel lang.
Maar dat is vaak wel het geval als je niet bij basisggz terecht kan
Een half jaar tot een jaar wachten als je in psychische nood bent... ja dat vind ik bizar.quote:
[..]
Leuk is anders, maar ik snap nooit waarom men dit zo raar of bizar vindt?
Mijn ex deed in 2017 een zelfmoord poging en kwam toen via t zkh terecht in een kliniek, daar mocht hij 1 week blijven, daarna moest hij naar huis want hij dacht niet meer aan zelfmoord, en hij werd weggestuurd zonder opvolghulp, moest de oproep afwachten van de ggz in de buurt... Vind het achteraf nog een wonder dat de kinderen hun vader nog hebben...
Het is een vergelijking die niet eens opgaat. Met een gebroken been ben je hooguit een aantal keren in het ziekenhuis of bij de huisarts. In de GGZ ben je weken/maanden bezig met een behandeling en dat terwijl er maar een x aantal plekken zijn omdat er ook maar een x aantal hulpverleners zijn. Ofwel in die tijd dat jij moet wachten zitten zij niet uit hun neus te vreten.quote:
[..]
Maar als je je been breekt ga je toch ook niet een jaar wachten met een schepje pijnstillers en je redt je maar...?
Is misschien een beetje scheve vergelijking, maar een paar weken vind ik niet heel raar, maar maanden vind ik soms echt wel heel lang.
Maar dat is vaak wel het geval als je niet bij basisggz terecht kan
Zoals ik zeg, leuk is anders alleen heb ik er zo'n bloedhekel aan als men dan ook nog de GGZ hiervan de schuld gaat geven. Niet dat jullie dat doen trouwens.
En een gebroken been is natuurlijk geen vergelijk, maar toch.
Het gaat uiteindelijk allemaal om geld en de ggz heeft zich daar ook maar in te schikken met bezuinigingen en dat soort dingen.
Maar er zijn veel mensen die hulp nodig hebben, dat is denk ik deels ook een probleem dat veroorzaakt wordt door de huidige jachtige maatschappij. De druk is zo hoog, er vallen veel mensen uit omdat ze het niet bij kunnen benen. En mensen kijken veel minder naar elkaar om heb ik het idee.
Hoe dan ook baal ik wel dat de wachtlijst zo lang is...
Dan is de vraag, wat is psychische nood? Thuis komen te zitten omdat je door angst niet meer naar buiten durft? Of situaties zoals jij die beschrijft. Dat eerste vind ik, hoe hard dat ook klinkt, geen nood.quote:
[..]
Een half jaar tot een jaar wachten als je in psychische nood bent... ja dat vind ik bizar.
Mijn ex deed in 2017 een zelfmoord poging en kwam toen via t zkh terecht in een kliniek, daar mocht hij 1 week blijven, daarna moest hij naar huis want hij dacht niet meer aan zelfmoord, en hij werd weggestuurd zonder opvolghulp, moest de oproep afwachten van de ggz in de buurt... Vind het achteraf nog een wonder dat de kinderen hun vader nog hebben...
Dat er niet direct opvolghulp is wat mij betreft ook een andere kwestie. Omdat dat verschillende dingen kunnen zijn naast de behandeling die de GGZ in je buurt geeft. Zo heb ik zelf te maken gehad met een IBT-team wat in eerste instantie dagelijks langskwam wat langzaamaan werd afgebouwd naar 1x per week en overging naar een poh-ggz.
Maar laat ik je voorbeeld van de angst nemen, dat is op zich niet levensbedreigend... maar het probleem kan wel een stuk groter worden als je zo lang moet wachten. Nog steeds niet levensbedreigend misschien, maar je moet van verder weer opkrabbelen, kost meer tijd, wellicht langere behandeling, is duurder.
Hoe dan ook, ik ben gewoon gefrustreerd over de lange wachttijd
Klopt, maar dan kun je als vrienden nog wel bij elkaar zijn. Hij had zich de laatste tijd erg teruggetrokken. Dus ik ben blij dat dat weer een beetje aan het veranderen is.quote:
Waar gaat het om lijken dan? Want hij was niet op die manier geïnteresseerd toch?
Ik ben wel echt blij, dat we f2f echt over alles kunnen praten en elkaar alles kunnen vertellen wat ons dwars zit.
[ Bericht 7% gewijzigd door Burner82 op 30-12-2019 14:04:09 ]
Was de maatschappij vroeger echt wel anders? Ook toen werkte men keihard (soms veel harder en zwaarder dan nu). Ook toen waren er verwachtingen waar je aan moest voldoen. Ik denk eerder dat men vroegah veel meer zelf medicatie toepaste (alcohol).quote:
Ik ben het met je eens dat er verschil zit in de mate van noodzaak om direct hulp te krijgen.
Maar laat ik je voorbeeld van de angst nemen, dat is op zich niet levensbedreigend... maar het probleem kan wel een stuk groter worden als je zo lang moet wachten. Nog steeds niet levensbedreigend misschien, maar je moet van verder weer opkrabbelen, kost meer tijd, wellicht langere behandeling, is duurder.
Hoe dan ook, ik ben gewoon gefrustreerd over de lange wachttijd
Wat wel anders is, is dat we mogelijk teveel van ons zelf verwachten. En nog erger dat we altijd maar gelukkig willen zijn.
Ik heb één keer een psycholoog gehad die me zel even gelukkig zou maken met een beetje mindfulness etc.. Totaal verkeerde insteek, je moet leren omgaan met je verdriet, angst en andere klachten. Waarbij medicatie soms enorm kan helpen om die klachten wel lichter te maken overigens.
Ja, de maatschappij was vroeger anders. Media was anders, buurten waren anders, geen mobiele telefoons.Ik was 1 of the lucky few, om internet al heel vroeg te hebben...quote:
[..]
Was de maatschappij vroeger echt wel anders? Ook toen werkte men keihard (soms veel harder en zwaarder dan nu). Ook toen waren er verwachtingen waar je aan moest voldoen. Ik denk eerder dat men vroegah veel meer zelf medicatie toepaste (alcohol).
Prestatiedruk is idd wel ernstig gestegen de laatste jaren.quote:Wat wel anders is, is dat we mogelijk teveel van ons zelf verwachten. En nog erger dat we altijd maar gelukkig willen zijn.
Maar of dat nu echt een aanwijsbare reden is.... Die druk is er altijd al geweest vanuit ouders: je moet het beter doen dan wij.
Ik word al onrustig van het woord mindfullnessquote:Ik heb één keer een psycholoog gehad die me zel even gelukkig zou maken met een beetje mindfulness etc.. Totaal verkeerde insteek, je moet leren omgaan met je verdriet, angst en andere klachten. Waarbij medicatie soms enorm kan helpen om die klachten wel lichter te maken overigens.
Ja, je moet leren omgaan met alles, daar geef ik je gelijk in... Maar bij mij zeiden ze: misschien ben je gewoon van nature al zo depri...Je hersenen werken anders, wij kunnen ook niks meer....
Nou als ik zie wat mijn kinderen al moeten kunnen in groep één in vergelijking wat ik moest kunnen... Gaat echt te ver eigenlijk, veel kinderen lopen al in dat jaar een achterstand op die er eigenlijk helemaal niet is..quote:
[..]
Ja, de maatschappij was vroeger anders. Media was anders, buurten waren anders, geen mobiele telefoons.Ik was 1 of the lucky few, om internet al heel vroeg te hebben...
[..]
Prestatiedruk is idd wel ernstig gestegen de laatste jaren.
Maar of dat nu echt een aanwijsbare reden is.... Die druk is er altijd al geweest vanuit ouders: je moet het beter doen dan wij.
[..]
Ik word al onrustig van het woord mindfullness
Ja, je moet leren omgaan met alles, daar geef ik je gelijk in... Maar bij mij zeiden ze: misschien ben je gewoon van nature al zo depri...Je hersenen werken anders, wij kunnen ook niks meer....
Maar we leggen ons zelf ook een enorme prestatiedruk op. Tenminste ik mezelf.. Wil zoveel vrienden hebben, wil dit kunnen, wil voor die leeftijd een raltie hebben, wil voor een andere leeftijd ontmaag zijn , wil promotie maken want dan kan ik m'n gezin en mezelf meer geven..
En als er dan iets niet lukt dan is de teleurstelling groot.
ai dat is klote.. Wel backups van belangrijke zaken hoop ik? Wel goed dat je iig rustig (als in geen paniekaanval) bent gebleven.quote:
Wat een dag.... vandaag gaan winkelen met mn zus, is mn telefoon gejat... alles stond daarop. Goede nieuws is dat ik geen paniekaanval heb gehad, slechte nieuws is dat ik alles kwijt ben... lekkere afsluiter van een toch al kutjaar.
Vandaag even naar aquariums wezen kijken, steeds meer zin in die nieuwe hobby.
Nee al mn foto's kwijt..quote:
[..]
ai dat is klote.. Wel backups van belangrijke zaken hoop ik? Wel goed dat je iig rustig (als in geen paniekaanval) bent gebleven.
Vandaag even naar aquariums wezen kijken, steeds meer zin in die nieuwe hobby.
Hier drukke dagen gehad, gister jarig geweest, was druk en was daarna echt heel moe maar het was wel leuk.
Wel hele ongezonde dagen gehad dus vanavond gewoon even koken, want ook al ovensnacks enzo vanavond.
Ik heb mijn date verteld dat er voor mij niet meer dan vriendschap in zit. Vond ze niet leuk maarja tis niet anders. Verder is m'n ex, waarmee ik nu gewoon vriendinnen ben dus heel het weekend geweest en is er lichamelijk contact geweest... We hebben het besproken en het is voor nu zo goed, maar het moet geen standaard iets worden omdat we onze vriendschap niet willen verpesten, juist omdat het nu zo goed gaat.
Lieve mensen hier, ik wens jullie alvast een heel fijn oud op nieuw, en dat het maar een mooi, gezond en gelukkig 2020 voor jullie mag worden
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 31-12-2019 05:43:42 ]
Gefeliciteerd! 🥳quote:
He dat is echt heel kut gewoonmezelf87
Hier drukke dagen gehad, gister jarig geweest, was druk en was daarna echt heel moe maar het was wel leuk.
Wel hele ongezonde dagen gehad dus vanavond gewoon even koken, want ook al ovensnacks enzo vanavond.
Ik heb mijn date verteld dat er voor mij niet meer dan vriendschap in zit. Vond ze niet leuk maarja tis niet anders. Verder is m'n ex, waarmee ik nu gewoon vriendinnen ben dus heel het weekend geweest en is er lichamelijk contact geweest... We hebben het besproken en het is voor nu zo goed, maar het moet geen standaard iets worden omdat we onze vriendschap niet willen verpesten, juist omdat het nu zo goed gaat.
Lieve mensen hier, ik wens jullie alvast een heel fijn oud op nieuw, en dat het maar een mooi, gezond en gelukkig 2020 voor jullie mag worden
Hele fijne jaarwisseling! Op naar een gezond, stabiel en liefdevol 2020
Als je een Android hebt, is er een goede kans dat de backup naar Google Photos stiekem aan stond...quote:
Apple heeft toch ook wel zoiets lijkt mij? Die doen toch al niet aan privacyquote:
[..]
Als je een Android hebt, is er een goede kans dat de backup naar Google Photos stiekem aan stond...
Ja, ik denk dat de maatschappij anders was, zonder bv al die social media. In mijn beleving was er vroeger meer respect voor elkaar en was het minder "ikke ikke ikke". Er werd wat op elkaar gelet, sociale controle. En we hadden geen social media met filters om alles nog mooier te laten lijken. We houden onszelf voor de gek.quote:
[..]
Was de maatschappij vroeger echt wel anders? Ook toen werkte men keihard (soms veel harder en zwaarder dan nu). Ook toen waren er verwachtingen waar je aan moest voldoen. Ik denk eerder dat men vroegah veel meer zelf medicatie toepaste (alcohol).
Wat wel anders is, is dat we mogelijk teveel van ons zelf verwachten. En nog erger dat we altijd maar gelukkig willen zijn.
Ik heb één keer een psycholoog gehad die me zel even gelukkig zou maken met een beetje mindfulness etc.. Totaal verkeerde insteek, je moet leren omgaan met je verdriet, angst en andere klachten. Waarbij medicatie soms enorm kan helpen om die klachten wel lichter te maken overigens.
Mensen werkten hard, wellicht harder lichamelijk. Steeds meer wordt door machines overgenomen en mensen zijn meer met hun hoofd bezig.
Tegenwoordig lijkt het allemaal meer, groter, beter te moeten.
Mindfullness, een keer bij een psycholoog gezeten die er zo'n zweverig iets van maakte dat ik er echt niks mee kon...
Jemig wat klote... Gelukkig geen paniek. Maar wat waardeloos zeg... al je foto's enzo kwijtquote:
Wat een dag.... vandaag gaan winkelen met mn zus, is mn telefoon gejat... alles stond daarop. Goede nieuws is dat ik geen paniekaanval heb gehad, slechte nieuws is dat ik alles kwijt ben... lekkere afsluiter van een toch al kutjaar.
Pizza, gefeliciteerd!
Allemaal een goede en rustige jaarwisseling gewenst en hopelijk een gezond 2020!
quote:
Was het android of a pple? Apple zal het idd vast ook hebben, maar ben niet echt thuis in de Apple wereld. Dus geen idee hoe die het noemen haha.quote:
Gaat me mij weer ff paar dagen iets minder, maar weer minder zwaar dan de vorige keer.
Verder ff kut.. ging van oud en nieuw met de familie naar oud en nieuw met mn zus en zwager naar alleen op de bank... dr is zoveel mist dat t niet veilig is om mijn kant op te komen.. baal dr van.
Daarom is er fok!quote:
Android.
Verder ff kut.. ging van oud en nieuw met de familie naar oud en nieuw met mn zus en zwager naar alleen op de bank... dr is zoveel mist dat t niet veilig is om mijn kant op te komen.. baal dr van.
Hier was het de hele dag mistig en nu ineens niks meer...quote:
Android.
Verder ff kut.. ging van oud en nieuw met de familie naar oud en nieuw met mn zus en zwager naar alleen op de bank... dr is zoveel mist dat t niet veilig is om mijn kant op te komen.. baal dr van.
om 12 uur, kun je hier veel, maar niet slapen.. dat is al sinds 20:00 onmogelijk.. Lijkt wel een oorlogsgebied hierquote:
Hier in Drenthe is het enorm mistig, gelukkig lekker thuis, ik kijk enorm uit naar mn bed. Laat het maar 12 uur zijn dan kunnen we gaan pitten.
Denk aan de mooie dingen van de afgelopen 10 jaar. Een decennium komt op zijn einde.quote:
Die paniekaanval die gister niet kwam... die kwam toch... nu! Veel spanning in mn lijf opgebouwd en zit te vechten tegen de slaap dus toen kwam t eruit. Ik wil zo ook lkkr slapen.
Focus op het mooie van de afgelopen tijd, kijk uit naar het mooie van de komende 10 jaar!
Nu lekker m'n bed in hahaha.
Ik wou dat ik dat ook kon. Kan pas vanaf 2u de deur uit, ongeveer 3 a 4 km op de fiets naar huis.quote:
Gelukkig Nieuwjaar lieve mensen
Nu lekker m'n bed in hahaha.
De beste wensen voor iedereen
Waar woon je? Ik in Den Haag. Geen doen hierquote:
[..]
om 12 uur, kun je hier veel, maar niet slapen.. dat is al sinds 20:00 onmogelijk.. Lijkt wel een oorlogsgebied hier
Limburg hier. Nu veel siervuurwerk, rest van de dag waren de knallen...quote:
[..]
Waar woon je? Ik in Den Haag. Geen doen hier
:)Wil hier ook even gaan meepraten, want zit toch wel met mezelf in de knoop.
Korte samenvatting : altijd een mentaal gezonde man met veel vrienden. Niet de allergrootste flapuit die je zult tegenkomen, maar ik had altijd wel een praatje / grapje paraat en kon prima met deze of geen praten.
Rond 23e ging het een beetje mis : paniekaanvallen tijdens studie, die leidde weer tot sociale isolatie /terugtrekken, wat uiteindelijk zich als een olievlek uitbreidde naar een soort algehele sociale fobie.
In in 2016 (26e) met psych wel stappen gemaakt, waardoor ik ben afgestudeerd en ten minste wel aansluiting heb gevonden bij het normale leven (baan, huis, vrienden tot op zekere hoogte). Maar vooral na een periode zoals nu met veel sociale verplichtingen, merk ik toch dat ik niet meer de persoon ben die ik voor mijn 23e was.
Mentaal ervaar ik nog steeds vaak blokkades in het sociaal contact. Ik vind sociaal samenzijn met vrienden, familie etc. ook vaak spannend/ongemakkelijk. Met vrienden drink ik ook altijd stevig door, omdat ik me anders niet op mijn gemak voel. 2e kerstdag kwamen er een oom en tante eten die ik al jaren niet had gezien en die altijd een redelijk uitgesproken mening hebben. Normaal dacht ik : schijt aan, maar nu zit ik de hele avond mezelf toch ongemakkelijk te voelen en ben ik licht gespannen.
Ik praat ook niet zo makkelijk meer tegen/met mensen. Zowel bekenden als vreemden. Gisteren vierden we oud en nieuw bij een vriend die op 10 hoog woont. Op het vuurwerkmoment stappen we in de lift naar beneden, en twee etages later stapt een ouder echtpaar in. Normaal had ik dan altijd een leuk grapje/praatje klaar om het ijs te breken, maar nu sta ik met mijn bek vol tanden. Weet gewoon niet wat te zeggen. Sowieso vind ik 1 op 1 contact sindsdien best lastig. Ben altijd wat gespannen, van hoe ik het gesprek gaande ga houden enzo. Juist daardoor blokkeer ik, en na 10/20 zinnen over en weer is het van ''ehh, tja''. Ik merk ook dat ik een gespannen / ongemakkelijke lichaamshouding heb..
Hier wil ik in 2020 wel aan gaan werken, want het maakt het leven erg lastig en bovendien daten bijna onmogelijk.
Welkomquote:
Gelukkig nieuwjaar
Wil hier ook even gaan meepraten, want zit toch wel met mezelf in de knoop.
Korte samenvatting : altijd een mentaal gezonde man met veel vrienden. Niet de allergrootste flapuit die je zult tegenkomen, maar ik had altijd wel een praatje / grapje paraat en kon prima met deze of geen praten.
Rond 23e ging het een beetje mis : paniekaanvallen tijdens studie, die leidde weer tot sociale isolatie /terugtrekken, wat uiteindelijk zich als een olievlek uitbreidde naar een soort algehele sociale fobie.
In in 2016 (26e) met psych wel stappen gemaakt, waardoor ik ben afgestudeerd en ten minste wel aansluiting heb gevonden bij het normale leven (baan, huis, vrienden tot op zekere hoogte). Maar vooral na een periode zoals nu met veel sociale verplichtingen, merk ik toch dat ik niet meer de persoon ben die ik voor mijn 23e was.
Mentaal ervaar ik nog steeds vaak blokkades in het sociaal contact. Ik vind sociaal samenzijn met vrienden, familie etc. ook vaak spannend/ongemakkelijk. Met vrienden drink ik ook altijd stevig door, omdat ik me anders niet op mijn gemak voel. 2e kerstdag kwamen er een oom en tante eten die ik al jaren niet had gezien en die altijd een redelijk uitgesproken mening hebben. Normaal dacht ik : schijt aan, maar nu zit ik de hele avond mezelf toch ongemakkelijk te voelen en ben ik licht gespannen.
Ik praat ook niet zo makkelijk meer tegen/met mensen. Zowel bekenden als vreemden. Gisteren vierden we oud en nieuw bij een vriend die op 10 hoog woont. Op het vuurwerkmoment stappen we in de lift naar beneden, en twee etages later stapt een ouder echtpaar in. Normaal had ik dan altijd een leuk grapje/praatje klaar om het ijs te breken, maar nu sta ik met mijn bek vol tanden. Weet gewoon niet wat te zeggen. Sowieso vind ik 1 op 1 contact sindsdien best lastig. Ben altijd wat gespannen, van hoe ik het gesprek gaande ga houden enzo. Juist daardoor blokkeer ik, en na 10/20 zinnen over en weer is het van ''ehh, tja''. Ik merk ook dat ik een gespannen / ongemakkelijke lichaamshouding heb..
Hier wil ik in 2020 wel aan gaan werken, want het maakt het leven erg lastig en bovendien daten bijna onmogelijk.
Zoals je het verteld, lijkt het wel alsof de angst om geen praatje te kunnen maken, de angst in stand houdt. En daardoor geen praatje kunt maken.
Ik woon 8 hoog, dus ik sta regelmatig in de lift. Ik kom ook niet verder dan:¨Hoi en Hoie" (ben een Limbo), maar ik zou ook niet weten waarom ik met mensen waar ik 20 seconden mee in 1 ruimte ben, een gesprek zou moeten voeren.
Qua familie herken ik het wel hoor, ik zie ze weinig en heb ook niet veel te vertellen, ik maak ook niet veel mee...
Met vrienden, tsja, meestal heeft de ander wel wat te vertellen. Maar met mijn beste vrienden, kan ik gewoon een half uur stil zijn, er is geen druk om te praten, grapjes te maken oid.
Ik denk dat je je te druk maakt, maar ja, fok-psychologie, moet je je niet teveel van aantrekken
Je hoeft ook niet met iedereen te kletsen hequote:
Gelukkig nieuwjaar
Wil hier ook even gaan meepraten, want zit toch wel met mezelf in de knoop.
Korte samenvatting : altijd een mentaal gezonde man met veel vrienden. Niet de allergrootste flapuit die je zult tegenkomen, maar ik had altijd wel een praatje / grapje paraat en kon prima met deze of geen praten.
Rond 23e ging het een beetje mis : paniekaanvallen tijdens studie, die leidde weer tot sociale isolatie /terugtrekken, wat uiteindelijk zich als een olievlek uitbreidde naar een soort algehele sociale fobie.
In in 2016 (26e) met psych wel stappen gemaakt, waardoor ik ben afgestudeerd en ten minste wel aansluiting heb gevonden bij het normale leven (baan, huis, vrienden tot op zekere hoogte). Maar vooral na een periode zoals nu met veel sociale verplichtingen, merk ik toch dat ik niet meer de persoon ben die ik voor mijn 23e was.
Mentaal ervaar ik nog steeds vaak blokkades in het sociaal contact. Ik vind sociaal samenzijn met vrienden, familie etc. ook vaak spannend/ongemakkelijk. Met vrienden drink ik ook altijd stevig door, omdat ik me anders niet op mijn gemak voel. 2e kerstdag kwamen er een oom en tante eten die ik al jaren niet had gezien en die altijd een redelijk uitgesproken mening hebben. Normaal dacht ik : schijt aan, maar nu zit ik de hele avond mezelf toch ongemakkelijk te voelen en ben ik licht gespannen.
Ik praat ook niet zo makkelijk meer tegen/met mensen. Zowel bekenden als vreemden. Gisteren vierden we oud en nieuw bij een vriend die op 10 hoog woont. Op het vuurwerkmoment stappen we in de lift naar beneden, en twee etages later stapt een ouder echtpaar in. Normaal had ik dan altijd een leuk grapje/praatje klaar om het ijs te breken, maar nu sta ik met mijn bek vol tanden. Weet gewoon niet wat te zeggen. Sowieso vind ik 1 op 1 contact sindsdien best lastig. Ben altijd wat gespannen, van hoe ik het gesprek gaande ga houden enzo. Juist daardoor blokkeer ik, en na 10/20 zinnen over en weer is het van ''ehh, tja''. Ik merk ook dat ik een gespannen / ongemakkelijke lichaamshouding heb..
Hier wil ik in 2020 wel aan gaan werken, want het maakt het leven erg lastig en bovendien daten bijna onmogelijk.
Ik ben ook niet meer de sociale flapuit die ik 10 jaar geleden was (nu 32). Misschien leg je de lat voor jezelf te hoog?
Ik ben zo blij dat de feestdagen weer voorbij zijn, terug naar regelmaat en gezond eten..
Mn
is op dit moment onderweg naar mij♡ btj jammer van alle buikklachten maar trekt zo vast weg hoop ik Dankjewelquote:
[..]
Welkom
Zoals je het verteld, lijkt het wel alsof de angst om geen praatje te kunnen maken, de angst in stand houdt. En daardoor geen praatje kunt maken.
Ik woon 8 hoog, dus ik sta regelmatig in de lift. Ik kom ook niet verder dan:¨Hoi en Hoie" (ben een Limbo), maar ik zou ook niet weten waarom ik met mensen waar ik 20 seconden mee in 1 ruimte ben, een gesprek zou moeten voeren.
Qua familie herken ik het wel hoor, ik zie ze weinig en heb ook niet veel te vertellen, ik maak ook niet veel mee...
Met vrienden, tsja, meestal heeft de ander wel wat te vertellen. Maar met mijn beste vrienden, kan ik gewoon een half uur stil zijn, er is geen druk om te praten, grapjes te maken oid.
Ik denk dat je je te druk maakt, maar ja, fok-psychologie, moet je je niet teveel van aantrekken
klopt, het is angst voor de angst. Over de sociale vaardigheden an sich beschik ik wel. Ik heb nu ook veel meer. ''last'' dan voorheen van het feit dat ik me zodanig ongemakkelijk kan gaan voelen bij sommige. personen dat dit een paniek aanval kan triggeren. Vooral wanneer met deze personen opgesloten in één ruimte.
Bijvoorbeeld met mijn manager. Prima kerel, maar er is wel sprake van een gezagsverhouding. Omdat hij ook op een bepaald ''niveau'' acteert en veel ervaring heeft, heb ik het gevoel kwetsbaar te zijn en dat hij dwars door mij heen kijkt (al valt er dan weinig te ontdekken).
Daar kan ik zo ongemakkelijk van worden, dat. ik altijd een beetje gespannen ben als hij met me praat of een gesprek aangaat.
Maar ik leg de lat idd wel hoog. Als ik ga opletten, duren de gesprekken van anderen ook niet altijd heel lang. Maar ik voel me dan toch wel verantwoordelijk. Gisteren met oud en nieuw zat ik naast de vriendin van een goede vriend die ik niet zo vaak zie of spreek (en niet zo goed ken). Dan praten we wel wat, maar het is niet zo dat we een half uur lang in een heel diepgaand/geamuseerd gesprek verwikkeld raken. Maar misschien is dat ook niet iets om mezelf heel erg aan te rekenen. Je hoeft dat ook niet met iedereen te hebben.
Alleen m.b.t. het lift-voorbeeld, maar ook een spontane opmerking van een (semi) vreemde op straat, mompel ik vaak maar iets en heb ik geen adequaat/scherp antwoord klaar of een makkelijk/ontspannen praatje. 10 jaar terug had ik dat wel, dacht ik minder na en was ik daar makkelijker mee.
Klopt wat je zegt, zoals hierboven ook aangegeven : leg de lat ook wel hoog en voel mezelf vaak volledig verantwoordelijk voor het verloop van gesprekken. Ook meer op m'n hoede m.b.t. wat ik doe / zeg. En idd: je hoeft niet met iedereen urenlange gesprekken te voeren. Alleen ik wil wel gaan leren me wat minder snel ongemakkelijk te voelen, dat heb ik nu soms zelfs als ik 1 op 1 praat met wat oude basisschoolvrienden.quote:
[..]
Je hoeft ook niet met iedereen te kletsen he
Ik ben ook niet meer de sociale flapuit die ik 10 jaar geleden was (nu 32). Misschien leg je de lat voor jezelf te hoog?
Ik ben zo blij dat de feestdagen weer voorbij zijn, terug naar regelmaat en gezond eten..
Mn
Idd lekker dat alles weer voorbij is, al vind ik deze periode van feestdagen vaak ook een hele veilig-voelende/nostalgische periode
Heb ik ook heel erg de laatste dagen.quote:
De drukke dagen zijn geweest goed doorgekomen alleen een beetje onrust door m'n lichaam blijft. Zal nog wel moeten slijten ofzo.
Raar he, terwijl er niks aan de hand is.. Soms raak ik er wat moedeloos van, bang voor terugval etc..quote:
[..]
Heb ik ook heel erg de laatste dagen.
Maar t gaat al wel beter, gister goed gesprek gehad met mn date, hij had mij eerder zn scharrel genoemd maar dat vind ik geen fijne benaming... woensdag was hij hier toen mn dochter onverwachts beneden stond met een bloedneus en dat heeft hij zo lief aangepakt dat mijn dochter nu groot fan is.
Anyway hij geeft aan dat ik inmiddels meer dan een scharrel ben
Ga m heel cheesy op date meenemen op valentijnsdag, tenminste als hij dan vrij is.
Deze week paar paniekaanval en huilbuien gehad. Gelukkig krijg ik goede begeleiding.
Ik heb wel last van zelfmoordgedachten maar die komen al wanneer ik een ei laat vallen.
Die neem ik niet zo serieus. Trekt wel weer weg.
Ik ben vandaag naar het zwembad geweest. Superspannend maar het was wel lekker. Daarna was ik zo verschrikkelijk moe dat ik dan ook weer snel in paniek ben
Morgen lekker weekeind. Ik heb nog een bakmix gered uit de uitverkoopbak van de Jumbo en nog 12 euro op de bank voor deze week. Dus dat komt wel goed.
Vertel je mensen eerlijk hoe het gaat als ze het vragen?quote:
Bijzonder, ik bedacht mij net dat er helemaal niemand is die echt weet hoe met mij gaat. Kan je vertellen dat je humeur daarvan niet beter wordt.
Er is niemand die het vraagt of aan wie ik het zou kunnen vertellen. Er is geen 'systeem', hoe ze dat zo mooi noemen.quote:
[..]
Vertel je mensen eerlijk hoe het gaat als ze het vragen?
In de behandeling die ik nu volg voor persoonlijkheidsproblematiek is er ook geen ruimte voor.
En constant alles alleen moeten doen is letterlijk en figuurlijk vermoeiend.
Is er ook geen mogelijkheid om het met iemand uit je familie of vrienden waarmee je het hier eens over zou kunnen hebben?quote:
[..]
Er is niemand die het vraagt of aan wie ik het zou kunnen vertellen. Er is geen 'systeem', hoe ze dat zo mooi noemen.
In de behandeling die ik nu volg voor persoonlijkheidsproblematiek is er ook geen ruimte voor.
En constant alles alleen moeten doen is letterlijk en figuurlijk vermoeiend.
Nogmaals, die zijn er niet.quote:
[..]
Is er ook geen mogelijkheid om het met iemand uit je familie of vrienden waarmee je het hier eens over zou kunnen hebben?
Het is geen kwestie van er eens over beginnen te praten tegen iemand of mijzelf openstellen oid.
[ Bericht 7% gewijzigd door aeque op 06-01-2020 17:06:40 ]
Enfin, spannende periode. Vooral benieuwd naar de oorzaak en of behandelingen mijn klachten kunnen verlichten.
Probeer sowieso steeds te rationaliseren. En moet mezelf dwingen efficiënt output te kunnen leveren in mijn werk. Niet eindeloos blijven hangen in ‘nutteloze’ details als dat niet nodig is.
Wat houdt die behandeling in dan?quote:
[..]
Er is niemand die het vraagt of aan wie ik het zou kunnen vertellen. Er is geen 'systeem', hoe ze dat zo mooi noemen.
In de behandeling die ik nu volg voor persoonlijkheidsproblematiek is er ook geen ruimte voor.
En constant alles alleen moeten doen is letterlijk en figuurlijk vermoeiend.
Het is een deeltijd behandeling opgesplitst in 2 fases. 2e fase is een stuk intensiever met 3x in de week waarvan ik hoop dat er daar wel ruimte voor is. Nu zit ik in de 1e fase en dat is 1x per week 1,5 uur. Beide zijn groepen overigens. Maar deze 1e fase is meer een soort overbrugging lijkt het wel.quote:
En zoals de naam al doet vermoeden meer gericht op persoonlijkheidsstoornissen dan depressie en angst.
Heb je naast die groepsbijeenkomsten niet ook individuele gesprekken? Dat had ik wel toen ik een groepsbehandeling deed. Zo ja, is dat dan niet een moment om te uiten hoe het met je gaat afgezien van de persoonlijkheidsstoornisgerelateerde problematiek?quote:
[..]
Het is een deeltijd behandeling opgesplitst in 2 fases. 2e fase is een stuk intensiever met 3x in de week waarvan ik hoop dat er daar wel ruimte voor is. Nu zit ik in de 1e fase en dat is 1x per week 1,5 uur. Beide zijn groepen overigens. Maar deze 1e fase is meer een soort overbrugging lijkt het wel.
En zoals de naam al doet vermoeden meer gericht op persoonlijkheidsstoornissen dan depressie en angst.
Nope, het is nu 1,5 in de week in een groep. Heb aangegeven dat ik graag ook weer individueel met mijn vorige psycholoog aan de depressie/angst wil werken maar dat kon niet.quote:
[..]
Heb je naast die groepsbijeenkomsten niet ook individuele gesprekken? Dat had ik wel toen ik een groepsbehandeling deed. Zo ja, is dat dan niet een moment om te uiten hoe het met je gaat afgezien van de persoonlijkheidsstoornisgerelateerde problematiek?
heerlijk dat het gewone ritme weer draait.Gister weer gewerkt, dat viel wat tegen.... was ook erg moe dus dat zal niet geholpen hebben...
Verder gaat t eigenlijk wel goed, mn date is officieel mn date niet meer maar mn
Heb als verrassing een hotel geboekt voor eind maart na zn verjaardag... morgen krijgt hij de kaart waarin staat dat ie vrij moet vragen dan en vind het toch wel spannend of t niet te impulsief was
. Doe ik het ook beter op 
Gefeliciteerd met de overgang van date naar
. Oeh spannend morgen, komt vast goed!Hier niet echt lekker, van de week naar de huisarts om te kijken of medicatie misschien verstandig is. Ik vind het heel dubbel en twijfel of de huisarts daar de aangewezen persoon voor is, maar alternatief weet ik ook niet zo goed op dit moment.
Wel een fijne huisarts verder gelukkig, een "nieuwe" (was er al langer, maar ik ging meestal naar de andere), maar deze is meer to the point en daar voel ik me eigenlijk wel prettiger bij, merk ik nu.
Dus we zien wel.
Als ik het goed herinner heb jij heel veel medicatie geprobeerd toch? Kun je gelijk starten met hetgeen waar je vorige keer goed op reageerde?quote:
Fijn he, ritme en regelmaat
Gefeliciteerd met de overgang van date naar
Hier niet echt lekker, van de week naar de huisarts om te kijken of medicatie misschien verstandig is. Ik vind het heel dubbel en twijfel of de huisarts daar de aangewezen persoon voor is, maar alternatief weet ik ook niet zo goed op dit moment.
Wel een fijne huisarts verder gelukkig, een "nieuwe" (was er al langer, maar ik ging meestal naar de andere), maar deze is meer to the point en daar voel ik me eigenlijk wel prettiger bij, merk ik nu.
Dus we zien wel.
Ik heb aardig wat geprobeerd inderdaad. Het middel waar ik vorige keer goed op reageerde moest ik opbouwen in de kliniek, moest ik toestemming voor hebben van de verzekering en zaten nogal wat haken en ogen aan qua eten. Dus weet sowieso niet of dat via huisarts zou kunnen...quote:
[..]
Als ik het goed herinner heb jij heel veel medicatie geprobeerd toch? Kun je gelijk starten met hetgeen waar je vorige keer goed op reageerde?
Zou ik liefst eigenlijk niet weer willen...
Maar goed, dat is iets om te bespreken.
dus dat zal morgen worden. Beetje pushen voor opname/crisisdienst die gaat pushen. (Als het goed is hebben ze al een brief gekregen dat snelle opname gewenst is...)Mijn 1e PAAZ-opname was 9 weken....quote:
Maar crisisopname is kortdurend toch?
En gaat dat dan om een kortdurende opname?
Want zoals ik het lees, dat je psycholoog het niet heel verstandig vindt als je lang alleen blijft wonen, klinkt bijna alsof het advies is om op te zoek te gaan naar iets van begeleid wonen, maar ik weet niet of je dat bedoelt.
HA nog niet gesproken, psychiater van de PAAZ wel (vraag me niet waarom, maar we hebben nog steeds contact..) PAAZ heeft geen bedden vrij momenteel.. Opname in een verslavingskliniek, moet via een ambulante begeleider... Laat ik er nog net geen meer hebben...quote:
Burner, vandaag wel gelukt om de huisarts te spreken?
En gaat dat dan om een kortdurende opname?
Want zoals ik het lees, dat je psycholoog het niet heel verstandig vindt als je lang alleen blijft wonen, klinkt bijna alsof het advies is om op te zoek te gaan naar iets van begeleid wonen, maar ik weet niet of je dat bedoelt.
Dus daar heb ik weer de HA voor nodig.. en zo is de cirkel weer rond.
Het gaat ook niet over begeleid wonen of zo, maar depressie/suicidale gedachtes en verslaving, zijn momenteel gewoon zo erg, dat alleen wonen momenteel niet verstandig is.
Laat me beginnen met de opmerkingen dat ik me enorm rot, schuldig, oppervlakkig en egoïstisch voel om wat ik voel. Wellicht zou ik dit niet zo moeten vinden, maar momenteel ervaar ik het wel zo. Hier gaan we.
1,5 jaar geleden heb ik een hele lieve meid ontmoet die nu mijn vriendin is. Ze is knap, sexy, lief, zorgzaam, slim, grappig. Het hele pakket wat ik als man wil. Alles ging als een trein tot ongeveer 1,5 maand geleden. Toen vertelde ze me dat ze een hormonale aandoening heeft die effect heeft op haar eierstokken, met als gevolg meer testosteronproductie, lichaamshaar en een flink grotere kans op onvruchtbaarheid.
Nu is het domme, al haar lichaamshaar, het feit dat ze meer testosteron produceert en zelfs dat ze meer kans op onvruchtbaarheid heeft, dit had ze al lang verteld. Ik had het ook gezien en het kon me oprecht geen zak schelen. Ik houd van haar en wil dat ze zich sexy en aantrekkelijk voelt. Toen ze het echter vertelde over haar aandoening leek het allemaal samen te komen en ineens was het mis. Ze is een vrouw, alleen doordat ze onvruchtbaar was door hormonale redenen, meer testosteron produceerde, ze voelde gewoon ineens niet meer als een “volledige” vrouw.
Ik heb me sindsdien nog nooit zo’n teringleier gevoeld. Ze is zo’n lief meisje, ik houd zielsveel van haar en vind het heerlijk om met haar te zijn, alleen ineens was een deel van mijn seksuele aantrekkings weg. Gevoelsmatig een groot deel zelfs. Dit heb ik nog nooit eerder meegemaakt. Ik slaap al weken slecht nu. Ik geef zo veel om haar en wil zo graag bij haar zijn, alleen ik ben zo bang dat dit het einde van mijn seksuele aantrekkingskracht betekent. Sterker nog, ik was bang dat ik geen eens een erectie kon krijgen hierdoor.
Nu is dit laatste maar 1 keer gebeurd de laatste 1,5 maand en dit kwam door de angst voor dat dit kon gebeuren. Op het moment dat we seks hebben boeien al deze dingen me eigenlijk helemaal niet meer. Om deze reden ben ik nu zo verward.
Ik heb hard geprobeerd om dit alles te verklaren. Ben ik serieus seksueel uitgekeken op mijn vriendin of is het mijn flinke verlatingsangst die een klein ding enorm opblaast. Vooral dit laatste leek me best aanwezig. Ik wist alles immers al en het zat me nooit dwars, maar toen voelde ik dat ik iets aan haar niet aantrekkelijk kan vinden. Fuck, dat betekent een enorm gevaar. Wat als dit te veel is, wat als ik tè veel afkeer voel van een deel van haar. Dit betekent einde relatie, alleen zijn, weer een waardevol persoon die mijn leven verlaat en het allerergste, het liefste meisje op aarde pijn doen. Haar pijn doen om iets waar ze ook nog eens onzeker over is. Ik heb mezelf zelden zo gehaat als ik dat nu doe. Ik vind mezelf een oppervlakkige klootzak die haar niet eens verdient. Anderzijds werd de angst zo erg dat ik inmiddels al weken soms slecht tot amper slaap.
Recent in een van mijn overdenk momenten begon ik me toch te realiseren dat ik wel erg negatief was. Laat negatief zijn iets waar ik erg goed in ben.
Ik vind inderdaad een onderdeel van haar minder aantrekkelijk, alleen mijn angst was voornamelijk dat ik nu 0% seksuele aantrekkingskracht voor haar voel. Dit betekent kut seksleven, ongelukkige ik in de relatie en daarmee het afscheid moeten nemen van een meisje waar ik de wereld voor wil geven.
Ik maakte een lijst van “helemaal afgeknapt” tot “kan er prima mee leven” en kwam er zo achter dat er nog veel is wat ik seksueel heel aantrekkelijk aan haar vindt. Zo veel zelfs dat ik gewoon nog seks met haar kan hebben en m’n vriend daar beneden gewoon nog kan werken bij haar. Laat de laatste weken dit zelfs nog uitwijzen ook, gelukkig. Het is de verlammende angst die mijn libido kapot lijkt te maken, niet mijn gedachten over haar.
Ik ben dus bij het eerste zien van een “minpunt” van mijn vriendin meteen in de modus gesproken van: zie je, nu vind je haar helemaal niks meer seksueel gezien, en is de relatie over. Dit terwijl het meer iets lijkt te zijn als: “er zijn dingen die ik minder aan haar vindt, alleen ik vind ook nog enorm veel erg seksueel aantrekkelijk aan haar. Combineer dit met het feit dat ik ook nog eens gek op haar ben voor wie ze is en een goede relatie is geboren. Er is nog genoeg wat ik lekker aan haar vindt om mijn ‘dierlijke kant’ blij te houden.”
Zo ver ben ik nu dus. Nog enger is dat vruchtbaarheid dus schijnbaar heel belangrijk voor me is. Mijn beste gok is dat dit vast met mijn opvoeding te maken heeft. Ik ben Christelijk opgevoed (nu een gelukkig atheïst) en de nadruk op dat vrouwen kinderen moeten krijgen was daarin enorm groot. Is het gek om te denken dat daar mijn idee van de “vruchtbare vrouw als een echte vrouw” vandaan komt?
Goed, tot zo ver mijn verhaal. Mijn excuses voor de lengte. Ik spuug even al mijn emoties er uit omdat ik doodsbang ben weer een nacht naar het plafond te moeten staren. Bedankt iedereen die dit wil lezen en er serieus commentaar op wil geven.
Fijne avond allemaal.
Volgens mij heb je het wel aardig geanalyseerd. Kan je het hier ook met jouw vriendin over hebben?
Hoe je opgevoed bent kan natuurlijk best invloed hebben op hoe je tegen "de echte vrouw" aan kijkt. En dan kan je het prima relativeren, maar dat maakt niet gelijk je gevoel anders.
Verstandig dat je een afspraak bij de poh hebt.
Sluit me hierbij aan!quote:
Duracell, hopelijk heb je wel geslapen, heeft het van je aftypen je wat opgelucht.
Volgens mij heb je het wel aardig geanalyseerd. Kan je het hier ook met jouw vriendin over hebben?
Hoe je opgevoed bent kan natuurlijk best invloed hebben op hoe je tegen "de echte vrouw" aan kijkt. En dan kan je het prima relativeren, maar dat maakt niet gelijk je gevoel anders.
Verstandig dat je een afspraak bij de poh hebt.
Ik ga zelf t liefst in bed liggen met de dekens over mijn hoofd.. het hele weekend ofzo... oude pijn labiliteit en onzekerheid strijden om aandacht...
, misschien is het hele weekend wat lang... kan je een even lekker in bed verstoppen moment creëren ergens, een deze dagen?Levensgevaarlijk wanbeleid.. En wat zeggen ze: secretariaat loopt achter.
Dus je hebt je HA gesproken? Zo ja, wat let hem dan om telefonisch contact op te nemen of zelf actie te ondernemen? Lijkt mij dat de brief alleen maar een formaliteit is voor de uiteindelijke administratie.quote:
De brief die gestuurd zou worden naar mijn huisarts dat snelle opname ivm zware depressie, suicidale gedachtes en verslaving gewenst is, is nog niet verstuurd.
Levensgevaarlijk wanbeleid.. En wat zeggen ze: secretariaat loopt achter.
Opnames kunnen hoofdzakelijk alleen door een behandelaar gedaan worden. Daar was die brief voor nodig. Maar de HA heeft nu de crisisdienst van GGZ ingeschakeld. Die gaan nu kijken wat ze kunnen doen, maandag hoor ik meer.quote:
[..]
Dus je hebt je HA gesproken? Zo ja, wat let hem dan om telefonisch contact op te nemen of zelf actie te ondernemen? Lijkt mij dat de brief alleen maar een formaliteit is voor de uiteindelijke administratie.
Sterkte, en plsz denk bij suïcidale gedachten aan het feit dat het maar gedachten zijn! Probeer het zoveel mogelijk te relativeren.
Met mij gaat het nu al bijna 6 dagen heel erg goed. Kom net van de psychiater, heb verhoogd cholesterol dus moet echt op m'n dieet gaan letten. Vreet me 's avonds helemaal vol met snoep en chips...
Verrassend goed. Mijn lichaam was helemaal op hol alleen ik voel me vandaag aardig rustig i.v.m. een dubbele dosis CBD olie.quote:
Duracell, hopelijk heb je wel geslapen, heeft het van je aftypen je wat opgelucht.
Volgens mij heb je het wel aardig geanalyseerd. Kan je het hier ook met jouw vriendin over hebben?
Hoe je opgevoed bent kan natuurlijk best invloed hebben op hoe je tegen "de echte vrouw" aan kijkt. En dan kan je het prima relativeren, maar dat maakt niet gelijk je gevoel anders.
Verstandig dat je een afspraak bij de poh hebt.
Ik ben vooral bang om vanwege een domme reden een fantastische meid kwijt te raken. Het 'gevoel hebben dat ze geen vrouw is' is natuurlijk objectief gewoon onzin. Ze is 100% vrouw, alleen als ik het vanwege angst niet voel. Tsja, dat brengt weer meer angst met zich mee en daar gaat de spiraal.
Waar ik bang voor ben is een enorm geknipt beeld van vrouwelijkheid. We weten allemaal dat de samenleving tegenwoordig een behoorlijk onrealistisch beeld schept van wat 'echte vrouwen' zijn. Ik ben zo bang om daardoor een perfectionist te worden en zo iets goeds als mijn vriendin daardoor door mijn vingers te laten glippen.
EDIT: Ik heb het enigszins aan mijn vriendin verteld, alleen wil de volle waarheid ook niet op haar gooien. Je vriend van wie je houdt die je vertelt dat hij je niet meer als vrouw kan zien en daardoor minder tot je is aangetrokken. Ik zou haar kapot maken.
En als je het nu eens omdraait.. stel dat jouw "mannelijkheid" niet functioneert... zou je het dan oke vinden als zij bij jou weg zou gaan?quote:
[..]
Verrassend goed. Mijn lichaam was helemaal op hol alleen ik voel me vandaag aardig rustig i.v.m. een dubbele dosis CBD olie.
Ik ben vooral bang om vanwege een domme reden een fantastische meid kwijt te raken. Het 'gevoel hebben dat ze geen vrouw is' is natuurlijk objectief gewoon onzin. Ze is 100% vrouw, alleen als ik het vanwege angst niet voel. Tsja, dat brengt weer meer angst met zich mee en daar gaat de spiraal.
Waar ik bang voor ben is een enorm geknipt beeld van vrouwelijkheid. We weten allemaal dat de samenleving tegenwoordig een behoorlijk onrealistisch beeld schept van wat 'echte vrouwen' zijn. Ik ben zo bang om daardoor een perfectionist te worden en zo iets goeds als mijn vriendin daardoor door mijn vingers te laten glippen.
EDIT: Ik heb het enigszins aan mijn vriendin verteld, alleen wil de volle waarheid ook niet op haar gooien. Je vriend van wie je houdt die je vertelt dat hij je niet meer als vrouw kan zien en daardoor minder tot je is aangetrokken. Ik zou haar kapot maken.
Mijnquote:
GM
is een weekend op stap met zijn maten van de voetbal, 10 gasten bij elkaar, veel drank, uitgaan... en objectief en realistisch weet ik dat hij voor mij kiest dat zegt ie zelf ook maar mijn ex heeft mijn vertrouwen zo beschadigd dat ik toch veel onrust opmerk in mn lijf... stomme onzekerheid, en als ie t met andere vrouwen wil doen hoeft ie niet op voetbalweekend kortom ik maak mezelf gek!En heb je eventueel een telefoonnummer dat je kan bellen als dat niet zo is? En anders de huisartsenpost! Sterkte.
Duracell, goed dat je toch iets hebt verteld aan je vriendin!
GM, wat naar die onzekerheid en de onrust die het geeft
pas goed op jezelf.Ja, via de HAP, of de politie, maar uitzicht op IETS, werkt wel al..quote:
Jemig Burner, waardeloos... kan je het weekend overzien?
En heb je eventueel een telefoonnummer dat je kan bellen als dat niet zo is? En anders de huisartsenpost! Sterkte.
Saillant detail, mijn zus heeft een klachtenprocedure opgestart tegen de lokale GGZ hier... Ze hebben haar op 24 december gebeld, tijdens het kerst-avond diner, dat ze een brief gingen maken, waarin ze gingen stellen dat snelle opname vereist is.
Ze zouden ook contact met mij opnemen.. Met mij is nooit contact opgenomen, de brief is er ook niet... dus toen de verwijzing van mijn HA binnen kwam, gingen daar alle alarmbellen af...
Absoluut niet, en daarom haat ik wat ik voel en om eerlijk te zijn mezelf ook. Ik heb er alles voor over om welk beeld ik dan ook heb in mijn hoofd, recht te zetten. Alles.quote:
[..]
En als je het nu eens omdraait.. stel dat jouw "mannelijkheid" niet functioneert... zou je het dan oke vinden als zij bij jou weg zou gaan?
[..]
Mijn
Ik wil gewoon met haar zijn en gelukkig zijn, dat is alles.
Jij bent vrij om die keuze te maken...quote:
[..]
Absoluut niet, en daarom haat ik wat ik voel en om eerlijk te zijn mezelf ook. Ik heb er alles voor over om welk beeld ik dan ook heb in mijn hoofd, recht te zetten. Alles.
Ik wil gewoon met haar zijn en gelukkig zijn, dat is alles.
Je hebt een hele serieuze relatie met je vriendin, je vind haar sexy, geil etc (er staat niet echt iets, wat iets anders suggereert)..quote:
Hallo allemaal, het is denk ik alweer 3 jaar geleden sinds ik hier iets geplaatst heb, alleen ik moet mijn verhaal kwijt. Voor volgende week een afspraak staan met de POH GGZ, alleen ik wil toch graag horen wat anderen hier van vinden.
Laat me beginnen met de opmerkingen dat ik me enorm rot, schuldig, oppervlakkig en egoïstisch voel om wat ik voel. Wellicht zou ik dit niet zo moeten vinden, maar momenteel ervaar ik het wel zo. Hier gaan we.
1,5 jaar geleden heb ik een hele lieve meid ontmoet die nu mijn vriendin is. Ze is knap, sexy, lief, zorgzaam, slim, grappig. Het hele pakket wat ik als man wil. Alles ging als een trein tot ongeveer 1,5 maand geleden. Toen vertelde ze me dat ze een hormonale aandoening heeft die effect heeft op haar eierstokken, met als gevolg meer testosteronproductie, lichaamshaar en een flink grotere kans op onvruchtbaarheid.
Nu is het domme, al haar lichaamshaar, het feit dat ze meer testosteron produceert en zelfs dat ze meer kans op onvruchtbaarheid heeft, dit had ze al lang verteld. Ik had het ook gezien en het kon me oprecht geen zak schelen. Ik houd van haar en wil dat ze zich sexy en aantrekkelijk voelt. Toen ze het echter vertelde over haar aandoening leek het allemaal samen te komen en ineens was het mis. Ze is een vrouw, alleen doordat ze onvruchtbaar was door hormonale redenen, meer testosteron produceerde, ze voelde gewoon ineens niet meer als een “volledige” vrouw.
Ik heb me sindsdien nog nooit zo’n teringleier gevoeld. Ze is zo’n lief meisje, ik houd zielsveel van haar en vind het heerlijk om met haar te zijn, alleen ineens was een deel van mijn seksuele aantrekkings weg. Gevoelsmatig een groot deel zelfs. Dit heb ik nog nooit eerder meegemaakt. Ik slaap al weken slecht nu. Ik geef zo veel om haar en wil zo graag bij haar zijn, alleen ik ben zo bang dat dit het einde van mijn seksuele aantrekkingskracht betekent. Sterker nog, ik was bang dat ik geen eens een erectie kon krijgen hierdoor.
Nu is dit laatste maar 1 keer gebeurd de laatste 1,5 maand en dit kwam door de angst voor dat dit kon gebeuren. Op het moment dat we seks hebben boeien al deze dingen me eigenlijk helemaal niet meer. Om deze reden ben ik nu zo verward.
Ik heb hard geprobeerd om dit alles te verklaren. Ben ik serieus seksueel uitgekeken op mijn vriendin of is het mijn flinke verlatingsangst die een klein ding enorm opblaast. Vooral dit laatste leek me best aanwezig. Ik wist alles immers al en het zat me nooit dwars, maar toen voelde ik dat ik iets aan haar niet aantrekkelijk kan vinden. Fuck, dat betekent een enorm gevaar. Wat als dit te veel is, wat als ik tè veel afkeer voel van een deel van haar. Dit betekent einde relatie, alleen zijn, weer een waardevol persoon die mijn leven verlaat en het allerergste, het liefste meisje op aarde pijn doen. Haar pijn doen om iets waar ze ook nog eens onzeker over is. Ik heb mezelf zelden zo gehaat als ik dat nu doe. Ik vind mezelf een oppervlakkige klootzak die haar niet eens verdient. Anderzijds werd de angst zo erg dat ik inmiddels al weken soms slecht tot amper slaap.
Recent in een van mijn overdenk momenten begon ik me toch te realiseren dat ik wel erg negatief was. Laat negatief zijn iets waar ik erg goed in ben.
Ik vind inderdaad een onderdeel van haar minder aantrekkelijk, alleen mijn angst was voornamelijk dat ik nu 0% seksuele aantrekkingskracht voor haar voel. Dit betekent kut seksleven, ongelukkige ik in de relatie en daarmee het afscheid moeten nemen van een meisje waar ik de wereld voor wil geven.
Ik maakte een lijst van “helemaal afgeknapt” tot “kan er prima mee leven” en kwam er zo achter dat er nog veel is wat ik seksueel heel aantrekkelijk aan haar vindt. Zo veel zelfs dat ik gewoon nog seks met haar kan hebben en m’n vriend daar beneden gewoon nog kan werken bij haar. Laat de laatste weken dit zelfs nog uitwijzen ook, gelukkig. Het is de verlammende angst die mijn libido kapot lijkt te maken, niet mijn gedachten over haar.
Ik ben dus bij het eerste zien van een “minpunt” van mijn vriendin meteen in de modus gesproken van: zie je, nu vind je haar helemaal niks meer seksueel gezien, en is de relatie over. Dit terwijl het meer iets lijkt te zijn als: “er zijn dingen die ik minder aan haar vindt, alleen ik vind ook nog enorm veel erg seksueel aantrekkelijk aan haar. Combineer dit met het feit dat ik ook nog eens gek op haar ben voor wie ze is en een goede relatie is geboren. Er is nog genoeg wat ik lekker aan haar vindt om mijn ‘dierlijke kant’ blij te houden.”
Zo ver ben ik nu dus. Nog enger is dat vruchtbaarheid dus schijnbaar heel belangrijk voor me is. Mijn beste gok is dat dit vast met mijn opvoeding te maken heeft. Ik ben Christelijk opgevoed (nu een gelukkig atheïst) en de nadruk op dat vrouwen kinderen moeten krijgen was daarin enorm groot. Is het gek om te denken dat daar mijn idee van de “vruchtbare vrouw als een echte vrouw” vandaan komt?
Goed, tot zo ver mijn verhaal. Mijn excuses voor de lengte. Ik spuug even al mijn emoties er uit omdat ik doodsbang ben weer een nacht naar het plafond te moeten staren. Bedankt iedereen die dit wil lezen en er serieus commentaar op wil geven.
Fijne avond allemaal.
Zij zal best onzeker zijn, gezien wat jij zegt, heeft ze daar ook goede reden toe.
Extra testosteron, haargroei, onvruchtbaar, misschien.
Ik denk dat het iedereen bang zou maken, als het om andere belangrijke dingen gaat..En nu wordt het ineens serieus he.
Als je echt zoveel van je vriendin houdt, komt het wel goed, maar durf je je nog niet te binden.
Toe maarquote:
Om te compenseren heb ik mijn bijkeuken deels geverfd 😂
. Jij liever dan ik.Matthijs, succes met meer sporten, minder snoepen, zet hem op
Haha vooral om mezelf uit mn hoofd te krijgenquote:
[..]
Toe maar
Matthijs, succes met meer sporten, minder snoepen, zet hem op
wat heel goed lukte... tot ik klaar was. Succes matthijs met minder snoepen.
Ik wil het wel omdraaien, dus proberen volgende week toch te bespreken met de therapeut hoe ik me voel. Eind januari is m'n "deadline" om te beslissen of ik EMDR ga volgen voor nog wat trauma's uit het verleden.
Present.quote:
Zijn er hier meer mensen die zo vreselijk moe zijn? Moet mezelf de laatste dagen echt vooruit slepen en alles kost moeite... beetje winterdip denk ik...
Weet je hoe het komt dat je dichtklapte?quote:
Hier gaat het niet echt goed. Eigenlijk nergens zin in, wil vooral veel slapen en niet voelen. Vorige week bij m'n therapeut kon ik er niet over praten, klapte volledig dicht. Voel me gewoon heel erg down en verdrietig en veel last van nare herinneringen en voel me eenzaam. De vrienden die ik heb wonen op een afstand dat je niet even langs gaat voor een kop koffie en weer gaat.
Ik wil het wel omdraaien, dus proberen volgende week toch te bespreken met de therapeut hoe ik me voel. Eind januari is m'n "deadline" om te beslissen of ik EMDR ga volgen voor nog wat trauma's uit het verleden.
Waarom twijfel je over EMDR?
Nee niet echt een idee, vond het gewoon moeilijk om te vertellen dat het helemaal niet goed gaat dus heb het luchtig gehouden en gedaan of alles wel oké ging (al heb ik daar alleen mezelf mee).quote:
[..]
Present.
[..]
Weet je hoe het komt dat je dichtklapte?
Waarom twijfel je over EMDR?
Ik heb al eens EMDR gehad, voor een aanranding, dat was dus "makkelijk" om één bepaald beeld voor me te krijgen. De EMDR die ik nu zou gaan doen gaat voor m'n periode op de gesloten (en open) afdeling op de psychiatrische instelling, dat is heel traumatisch geweest. Heb daar 1 sessie voor gehad maar ik kon er niet bij komen. Ook omdat het niet 1 speciaal beeld is zeg maar, maar meer een gevoel omtrent die hele periode. Dus EMDR voor dit trauma is voor mij lastiger te doen dan voor de aanranding.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 11-01-2020 20:46:58 ]
Die dip duurt hier al 1,5 jaar. De keren dat ik mij 'goed'/energiek voel zijn over de afgelopen 6 maanden op 1 hand te tellen. Gelukkig hoef ik niks buiten te doen en komt er niemand over de vloer zodat mijn kluizenaarsleven compleet is.quote:
Zijn er hier meer mensen die zo vreselijk moe zijn? Moet mezelf de laatste dagen echt vooruit slepen en alles kost moeite... beetje winterdip denk ik...
Dan is het niet echt meer een winterdipquote:
[..]
Die dip duurt hier al 1,5 jaar. De keren dat ik mij 'goed'/energiek voel zijn over de afgelopen 6 maanden op 1 hand te tellen. Gelukkig hoef ik niks buiten te doen en komt er niemand over de vloer zodat mijn kluizenaarsleven compleet is.
Ik zit vast.
Knuffel voor jou!quote:
Ergens behoefte om van me af te schrijven/tekenen/... maar er komt niks op papier of ik kras het weer door na 2 woorden.
Ik zit vast.
Ennnn vandaag komt mn nieuwe bed♡
Wat goed, vooruit koken. Mag ik vragen wat je gemaakt heb? (misschien krijg ik nog inspiratie). Wij eten vanavond rijst met vissticks en worteltjes.quote:
Ik ben even heel trots op mezelf... ik ben de laatste tijd zo moe dat gezond koken er vaak bij inschiet, waardoor ik dus niet meer energie krijg... nu heb ik vanmorgen boodschappwn gedaan en vast voor 3 dagen gekookt!
Ennnn vandaag komt mn nieuwe bed♡
Heerlijk een nieuw bed! Slaap lekker alvast
.Vanavond eet ik preischotelquote:
[..]
Wat goed, vooruit koken. Mag ik vragen wat je gemaakt heb? (misschien krijg ik nog inspiratie). Wij eten vanavond rijst met vissticks en worteltjes.
Heerlijk een nieuw bed! Slaap lekker alvast
Morgen snijbonen met hollandse aard. Schotel van aviko
En woensdag sperciebonen met satè gehakt
Dit +1quote:
Sterkte!quote:
Vanmorgen belde de crisisdienst, dat ik een half uur later kon langskomen, uur daar zitten praten, na een half uur overleg, kreeg ik te horen dat ik vandaag nog opgenomen werd op de PAAZ. Dus daar zit ik nu.
The game of life is hard to play
I'm gonna lose it anyway
Waarom zou je hemelsnaam via via een doos benzo's regelen?!quote:
Wellicht kennen een paar mensen hier mij van een ander topic. Ik heb mezelf in een behoorlijke penibele situatie gebracht en zit nu met behoorlijk wat gevoelens waar ik geen uitweg in zie. Nu via via een doos diazepam kunnen kopen om de randjes er af te halen. Maar alsnog geen mindering in het gevoel.
The game of life is hard to play
I'm gonna lose it anyway
Ga praten met een professioneel iemand
Precies dit.quote:
[..]
Waarom zou je hemelsnaam via via een doos benzo's regelen?!
Ga praten met een professioneel iemand
Enorm vervelend.quote:
Wellicht kennen een paar mensen hier mij van een ander topic. Ik heb mezelf in een behoorlijke penibele situatie gebracht en zit nu met behoorlijk wat gevoelens waar ik geen uitweg in zie. Nu via via een doos diazepam kunnen kopen om de randjes er af te halen. Maar alsnog geen mindering in het gevoel.
The game of life is hard to play
I'm gonna lose it anyway
Zoek een professioneel iemand alsjeblieft. Op deze manier ga je niet meer licht van krijgen. Erg gevaarlijk om benzo’s die je niet voorgeschreven hebt te gebruiken. Doe dat jezelf niet aan. Sterkte verder..Mini-modbreakje: Benzodiapine illegaal verkrijgen bespreken we verder niet alsjeblieft. Ook andere receptmedicijnen die via-via zijn gehaald. Alleen medicatie die je voorgeschreven hebt gekregen door een arts. Bedankt.
Serieus ga geen pammetjes nemen zonder begeleiding van een huisarts of nog beter psychiater. Voor je het weet neemt de werking af en heb je meer nodig en heb je een verslaving erbij.quote:
Wellicht kennen een paar mensen hier mij van een ander topic. Ik heb mezelf in een behoorlijke penibele situatie gebracht en zit nu met behoorlijk wat gevoelens waar ik geen uitweg in zie. Nu via via een doos diazepam kunnen kopen om de randjes er af te halen. Maar alsnog geen mindering in het gevoel.
The game of life is hard to play
I'm gonna lose it anyway
En ja het leven is soms fucking hard, eenzaam en donker. Maar echt 99% wint dat gevecht (met of zonder medicatie).
Gisteren een papa blunder begaan.. Zoonlief viel van de stoel, heel veel pijn aan één voet. Redelijk rustig kunnen blijven; al kostte het wel 15 minuten voordat ik hem stil had.
Ik had zoiets van kijk het ff een uurtje aan, blijft de pijn bel ik de huisartsen post. Uiteindelijk met vrouwlief gesproken (was werken) zodat zij even via videobellen kon kijken naar de voet (zit in de zorg).
Besloten om toch maar de huisartsen post te bellen, zat al een tijd in de wacht; zie ik ineens m'n zoon leunen op z'n voet.. Voor mij een goed teken dus ik hang maar op..
Wat ik niet wist, en nu wel is dat ie zich had omgedraaid en dus leunde op z'n andere (goede) voet...
Anyway vandaag vrouw naar de huisarts en ehbo; heeft meneer een breukje in z'n voet.. Voelde me eerst echt ff kut maar kon het snel relatieveren.
Sterkte, en vooral rust gewenst.quote:
Vanmorgen belde de crisisdienst, dat ik een half uur later kon langskomen, uur daar zitten praten, na een half uur overleg, kreeg ik te horen dat ik vandaag nog opgenomen werd op de PAAZ. Dus daar zit ik nu.
[ Bericht 21% gewijzigd door MatthijsDJ op 13-01-2020 17:44:40 ]
Eet ze, in overleg met puber besloten dat we best 2 dagen achter elkaar pasta kunnen eten. Morgen met tomatensaus en de dag erna een of ander recept van de jumbo met pasta.quote:
[..]
Vanavond eet ik preischotel
Morgen snijbonen met hollandse aard. Schotel van aviko
En woensdag sperciebonen met satè gehakt
Burner sterkte!
Mijn2eaccount, sterkte. Ik zou niet te lichtvoetig met die pammetjes omspringen. Wellicht beter hulp zoeken, voordat je ook nog afhankelijk wordt van die pammen.
MatthijsDJ, beterschap voor je zoontje. Kan gebeuren, goed dat je het snel kon relativeren!
Ik heb medicatie gekregen, kijken of dat wat gaat helpen om iets meer rust terug te krijgen en van daaruit verder te kunnen...
Net gegeten, wil nu eigenlijk naar bed om te slapen.. Maar het is wel heel vroeg, hoewel dat voor mij niet echt een probleem is, ik slaap toch wel, en vanacht ook wel.
Twijfel of ik toch nog even iets kan gaan doen en het naar bed gaan nog even kan rekken.
Ze proppen me lekker vol met medicatie (4 * 15mg Tranxene per dag, tegen ontwenningsverschijnselen).Dus ik ben wat duf en suf... Afdeling mag ik logischerwijs nog niet af, behalve voor de dagbesteding (lees, ik zit daar met mijn laptop en telefoon
)Vandaag ook nog goed nieuws gekregen, dat geeft me nog meer rust
Hahaha ik nam ook vaak laptop mee naar bezigheden zoals crea of koffie drinken.quote:
Bedankt allemaal!
Ze proppen me lekker vol met medicatie (4 * 15mg Tranxene per dag, tegen ontwenningsverschijnselen).Dus ik ben wat duf en suf... Afdeling mag ik logischerwijs nog niet af, behalve voor de dagbesteding (lees, ik zit daar met mijn laptop en telefoon
Vandaag ook nog goed nieuws gekregen, dat geeft me nog meer rust
Maar goed om te horen, hopen dat je snel stabieler bent.
Ik heb na mijn bericht gisteren even verder terug gelezen en heb het idee dat ik me in veel gevoel kan herkennen maar niet weet de juiste kanalen te vinden.
Na vandaag de derde keer bij de huisarts te hebben aangegeven dat het niet gaat, veel in mijn hoofd bezig ben met suïcide en de minst pijnlijke manier te onderzoeken had ik vanochtend een opsteker, een doorverwijzing met een wachtlijst.
In een eerder topic link staat een heel verhaal te lezen over mijn persoonlijke situatie en hoe deze verpest is door eigen toedoen en na vandaag heb ik ook nog te horen gekregen dat mijn werkgever gaat verhuizen en mijn reistijd naar 1,5 tot 2 uur enkele reis gaat.
Ik weet het niet meer.
In 3 maand tijd van een stabiele man en vader van twee kinderen naar terug op een slaapkamer wonende jongen die totaal niet meer weet wat hij met zijn leven aan moet. Wat moet ik hier mee? Iemand ervaringen? In mijn hoofd lijkt het (dankzij reacties op het vorige topic) allemaal wel op een rijtje, maar mijn gevoel niet.
[ Bericht 2% gewijzigd door Mijn2eAccount op 14-01-2020 21:26:30 (linkje, text) ]
Maar lees al wel een tijd mee.
Goed dat je bij de huisarts hebt aangegeven dat het niet goed gaat en dat je een verwijzing hebt.
Hopelijk niet een al te lange wachtlijst, anders weer terug naar de huisarts.
Sterkte!
Sterkte en hopenlijk niet een te lange wachtlijst!
Hier vanmorgen opgestaan met flink wat spanning, geen idéé waarvoor... niet echt iets bijzonders op de planning... vanmorgen kijkochtend op school en vanavond komt
eten en dus ws kennis maken met de kinderen... oke dat vind ik wel spannend Sinds maandag medicatie, beetje wazig nu...
Maar dat is wel ok.
Welke medicijnen heb je?quote:
Leuk spannend GM
Sinds maandag medicatie, beetje wazig nu...
Maar dat is wel ok.
seroquelquote:
Ook last van vreetkicks zo'n uurtje na inname?quote:
Hoeveel mg?quote:
Wat zou een huisarts op dit moment nog meer kunnen doen? Ik heb geen klik met mijn huisarts en vaak paniek/angst aanvallen. Huisarts heeft me doorverwezen naar een psycholoog met wachttijd. Dat is hier moeite mee heb, heb ik dit aangegeven en die verwees me door naar een praktijkondersteuner GGZ, iets waar ik weinig tot niets aan heb gehad.quote:
Goed dat je bij de huisarts hebt aangegeven dat het niet goed gaat en dat je een verwijzing hebt.
Hopelijk niet een al te lange wachtlijst, anders weer terug naar de huisarts.
Sterkte!
Op dit moment voel ik me eigenlijk alleen "redelijk" zodra ik onder invloed ben, iets wat door mijn baan en de vele kilometers ook niet wenselijk is.
Gebed zonder eind dit. (Gevoel: Between a rope and a bottle.)
Maar wat wil je dan precies? Je slikt pillen die niemand je voorgeschreven heeft (Misschien helemaal niet geschikt voor jou) en wilt geen therapie. Ik heb je oude topic opgezocht en dit klinkt best kut maar je zit in een zelfveroorzaakte puinhoop, maar nu wil je niets doen om dit op te lossen behalve pillen slikken en zwelgen... sorry dat ik zo hard door de bocht kom.quote:
[..]
Wat zou een huisarts op dit moment nog meer kunnen doen? Ik heb geen klik met mijn huisarts en vaak paniek/angst aanvallen. Huisarts heeft me doorverwezen naar een psycholoog met wachttijd. Dat is hier moeite mee heb, heb ik dit aangegeven en die verwees me door naar een praktijkondersteuner GGZ, iets waar ik weinig tot niets aan heb gehad.
Op dit moment voel ik me eigenlijk alleen "redelijk" zodra ik onder invloed ben, iets wat door mijn baan en de vele kilometers ook niet wenselijk is.
Gebed zonder eind dit. (Gevoel: Between a rope and a bottle.)
Wilt geen therapie? Waar heb je dat gelezen?quote:
[..]
Maar wat wil je dan precies? Je slikt pillen die niemand je voorgeschreven heeft (Misschien helemaal niet geschikt voor jou) en wilt geen therapie. Ik heb je oude topic opgezocht en dit klinkt best kut maar je zit in een zelfveroorzaakte puinhoop, maar nu wil je niets doen om dit op te lossen behalve pillen slikken en zwelgen... sorry dat ik zo hard door de bocht kom.
Nee, ik neem het in voor ik naar bed ga en na een uur lig ik in comaquote:
[..]
Ook last van vreetkicks zo'n uurtje na inname?
.25, dus lage dosering.quote:
Je zal de wachttijd uit moeten zitten, roeien met de riemen die je hebt.quote:
[..]
Wat zou een huisarts op dit moment nog meer kunnen doen? Ik heb geen klik met mijn huisarts en vaak paniek/angst aanvallen. Huisarts heeft me doorverwezen naar een psycholoog met wachttijd. Dat is hier moeite mee heb, heb ik dit aangegeven en die verwees me door naar een praktijkondersteuner GGZ, iets waar ik weinig tot niets aan heb gehad.
Op dit moment voel ik me eigenlijk alleen "redelijk" zodra ik onder invloed ben, iets wat door mijn baan en de vele kilometers ook niet wenselijk is.
Gebed zonder eind dit. (Gevoel: Between a rope and a bottle.)
Ik weet niet of het handig is om van alles te gaan gebruiken, wat je jezelf hebt "voorgeschreven". Ik vraag me af of het daar beter van wordt. Voor je het weet zit je nog een stuk verder van huis zeg maar.
Sterkte.
Als ik heel heerlijk ben.. Zolang jij niet actief je problemen fixed blijf je paniekaanvallen krijgen. Die weg slikken en drinken gaat je alleen maar in een dieper gat gooien.quote:
[..]
Wat zou een huisarts op dit moment nog meer kunnen doen? Ik heb geen klik met mijn huisarts en vaak paniek/angst aanvallen. Huisarts heeft me doorverwezen naar een psycholoog met wachttijd. Dat is hier moeite mee heb, heb ik dit aangegeven en die verwees me door naar een praktijkondersteuner GGZ, iets waar ik weinig tot niets aan heb gehad.
Op dit moment voel ik me eigenlijk alleen "redelijk" zodra ik onder invloed ben, iets wat door mijn baan en de vele kilometers ook niet wenselijk is.
Gebed zonder eind dit. (Gevoel: Between a rope and a bottle.)
Als ik jouw was zou ik al die problemen op papier zetten, per probleem er oplossingen bij schrijven en incl acties om de oplossingen te bereiken.
Prioriteer ze en gaan aan de slag. Probeer weer grip te krijgen op je leven en problemen.
Note: ik ben geen professional alleen maar ervaringsdeskundige.
Probeer trouwens ook uit de slachtofferrol te kruipen, maar straf jezelf ook weer niet teveel voor fouten die je gemaakt hebt, maar neem de verantwoordelijkheid om ze corrigeren waar dat mogelijk is. Accepteer ook dat je niet alles kan oplossen trouwens.
Ik geef mijzelf een schouderklopje, omdat ik gekozen heb wat ik wilde kiezen zonder daarbij te gaan afwegen of het wel kon en mocht. Wel met een beetje hulp, maar toch.
Dat ik het aangaf is mn overwinning van vandaag
Top om te horen!quote:
Voor een positieve noot:
Ik geef mijzelf een schouderklopje, omdat ik gekozen heb wat ik wilde kiezen zonder daarbij te gaan afwegen of het wel kon en mocht. Wel met een beetje hulp, maar toch.
Dat ik het aangaf is mn overwinning van vandaag
Goed gedaanquote:
Voor een positieve noot:
Ik geef mijzelf een schouderklopje, omdat ik gekozen heb wat ik wilde kiezen zonder daarbij te gaan afwegen of het wel kon en mocht. Wel met een beetje hulp, maar toch.
Dat ik het aangaf is mn overwinning van vandaag
Lekker!!*O*quote:Op zaterdag 18 januari 2020 16:05 schreef MatthijsDJ het volgende:
Voel me gewoon al 2 weken flink stabiel
Niet eens te danken aan mentale issues, daar was ik langzaam aan mee aan het werk. Maar loop al weken met een verdomd pijnlijke 'blessure' waar geen pijnstilling tegenop kan. Inmiddels door het slaapgebrek en de pijn heb ik nergens energie voor, nog minder motivatie en loop ik de gehele dag zo chagrijnig rond dat ik bij wijze van spreken bij alleen al een vuile blik iemand een mep zou verkopen.
Ai das niet fijnquote:
En ik glij de laatste weken alleen maar verder af.
Niet eens te danken aan mentale issues, daar was ik langzaam aan mee aan het werk. Maar loop al weken met een verdomd pijnlijke 'blessure' waar geen pijnstilling tegenop kan. Inmiddels door het slaapgebrek en de pijn heb ik nergens energie voor, nog minder motivatie en loop ik de gehele dag zo chagrijnig rond dat ik bij wijze van spreken bij alleen al een vuile blik iemand een mep zou verkopen.
Ik begrijp goed dat het je gemoed aantast, pijn is niet makkelijk om mee te leven.
Als je zoveel pijn hebt is het dan nog zinvol om de huisarts hiervoor te bezoeken?
Dat wordt wel telkens gezegd. Inmiddels 3x de huisarts bezocht, 1x een nachtelijk weekend bezoek aan de huisartsenpost en 5 afspraken bij de fysio gehad. En wat betreft pijnstillers (paracetamol, ibuprofen en diclofenac) zit ik maximaal of zelfs erboven en dat al 1,5 maand.quote:
Wat naar aeque, is het een kwestie van tijd?
Als je zoveel pijn hebt is het dan nog zinvol om de huisarts hiervoor te bezoeken?
Lijkt me knap beroerd, heel veel sterkte en beterschap!
Bagger zeg... pijn is zo slopend en alles overheersend... sterkte.quote:
[..]
Dat wordt wel telkens gezegd. Inmiddels 3x de huisarts bezocht, 1x een nachtelijk weekend bezoek aan de huisartsenpost en 5 afspraken bij de fysio gehad. En wat betreft pijnstillers (paracetamol, ibuprofen en diclofenac) zit ik maximaal of zelfs erboven en dat al 1,5 maand.
Met mij gaat t op zich best goed, wat meer last van spanning door mn ex die zich momenteel weer in een manie bevindt... wil van alles tegelijk en stookt de kinderen daarmee op, beloofd ze gouden bergen waarvan ik nu al weet dat hij het niet gaat waarmaken maar de kinderen snappen daar natuurlijk geen hoela van... en daarnaast ben ik de boeman weer in het hele verhaal als ik dingen dus afkeur.
#zucht!
In het kort: ik kan niet relativeren, dus ik voel me meteen zwaar kut, wordt depressief, ga zuipen, kom op de PAAZ terecht (of het totaal tegenovergestelde, maar ja, daar hoor je niemand over als het goed gaat
).Ik ben Proud-mami en ik heb last van terugkerende depressies. Mijn eerste depressie was een (pas heel laat herkende) postnatale depressie 10 jaar geleden. Daarna heb ik nog een paar keer een depressie gehad. Ik heb eigenlijk al die tijd niet aan de antidepressiva willen beginnen en heb getracht het op te lossen met therapie en middels natuurlijke middelen en alternatieve behandelingen e.d.
Inmiddels heb ik de zoveelste depressie en ben ik het echt zat en heb ik de keuze gemaakt om wel antidepressiva te gaan proberen. De keuze is op Wellbutrin (bupropion) gevallen omdat ik ook adhd heb en ik zo twee vliegen in één klap hoop te vangen.
Ik ben nu twee weken geleden begonnen en de eerste week leek het alleen maar slechter te gaan (als in dat ik nog depressiever begon te worden). Begin vorige week had ik één hele goede dag (positief, blij, gemotiveerd, vrolijk etc.), gevolgd door een paar 'wel oke-dagen' (voelde me niet depressief maar ook niet helemaal top zoals op die hele goede dag. Dat 'wel oke' gevoel was prima hoor, daar kan/kon ik wel mee leven.
Van het weekend ging het weer downhill en vandaag voel ik me weer helemaal depressief.
Is dit 'normaal' in een opstartperiode of is dit niet herkenbaar voor jullie?
Wss moet ik ook meer geduld hebben hoor maar dat is nu eenmaal niet mijn sterkste kant. Ik krijg diegene die het voor heeft geschreven ook maar niet te pakken (ook vanwege andere vragen omtrent de medicatie) en ik heb pas over twee weken een afspraak. Vandaar dat ik hier maar even mij licht opsteek ..........
Alvast bedankt!
Beterschap, hopelijk krijg je diegene die je de medicatie heeft voorgeschreven nog te pakken voor die afspraak!quote:
Goedenavond, mag ik mezelf hier even voorstellen en gelijk een vraag stellen?
Ik ben Proud-mami en ik heb last van terugkerende depressies. Mijn eerste depressie was een (pas heel laat herkende) postnatale depressie 10 jaar geleden. Daarna heb ik nog een paar keer een depressie gehad. Ik heb eigenlijk al die tijd niet aan de antidepressiva willen beginnen en heb getracht het op te lossen met therapie en middels natuurlijke middelen en alternatieve behandelingen e.d.
Inmiddels heb ik de zoveelste depressie en ben ik het echt zat en heb ik de keuze gemaakt om wel antidepressiva te gaan proberen. De keuze is op Wellbutrin (bupropion) gevallen omdat ik ook adhd heb en ik zo twee vliegen in één klap hoop te vangen.
Ik ben nu twee weken geleden begonnen en de eerste week leek het alleen maar slechter te gaan (als in dat ik nog depressiever begon te worden). Begin vorige week had ik één hele goede dag (positief, blij, gemotiveerd, vrolijk etc.), gevolgd door een paar 'wel oke-dagen' (voelde me niet depressief maar ook niet helemaal top zoals op die hele goede dag. Dat 'wel oke' gevoel was prima hoor, daar kan/kon ik wel mee leven.
Van het weekend ging het weer downhill en vandaag voel ik me weer helemaal depressief.
Is dit 'normaal' in een opstartperiode of is dit niet herkenbaar voor jullie?
Wss moet ik ook meer geduld hebben hoor maar dat is nu eenmaal niet mijn sterkste kant. Ik krijg diegene die het voor heeft geschreven ook maar niet te pakken (ook vanwege andere vragen omtrent de medicatie) en ik heb pas over twee weken een afspraak. Vandaar dat ik hier maar even mij licht opsteek ..........
Alvast bedankt!
Gebruik je nog andere medicatie voor je ADHD?
Welkom!quote:
Goedenavond, mag ik mezelf hier even voorstellen en gelijk een vraag stellen?
Ik ben Proud-mami en ik heb last van terugkerende depressies. Mijn eerste depressie was een (pas heel laat herkende) postnatale depressie 10 jaar geleden. Daarna heb ik nog een paar keer een depressie gehad. Ik heb eigenlijk al die tijd niet aan de antidepressiva willen beginnen en heb getracht het op te lossen met therapie en middels natuurlijke middelen en alternatieve behandelingen e.d.
Inmiddels heb ik de zoveelste depressie en ben ik het echt zat en heb ik de keuze gemaakt om wel antidepressiva te gaan proberen. De keuze is op Wellbutrin (bupropion) gevallen omdat ik ook adhd heb en ik zo twee vliegen in één klap hoop te vangen.
Ik ben nu twee weken geleden begonnen en de eerste week leek het alleen maar slechter te gaan (als in dat ik nog depressiever begon te worden). Begin vorige week had ik één hele goede dag (positief, blij, gemotiveerd, vrolijk etc.), gevolgd door een paar 'wel oke-dagen' (voelde me niet depressief maar ook niet helemaal top zoals op die hele goede dag. Dat 'wel oke' gevoel was prima hoor, daar kan/kon ik wel mee leven.
Van het weekend ging het weer downhill en vandaag voel ik me weer helemaal depressief.
Is dit 'normaal' in een opstartperiode of is dit niet herkenbaar voor jullie?
Wss moet ik ook meer geduld hebben hoor maar dat is nu eenmaal niet mijn sterkste kant. Ik krijg diegene die het voor heeft geschreven ook maar niet te pakken (ook vanwege andere vragen omtrent de medicatie) en ik heb pas over twee weken een afspraak. Vandaar dat ik hier maar even mij licht opsteek ..........
Alvast bedankt!
Met antidepressiva kan het wel een aantal weken duren voor je ziet wat voor effect het heeft.
Maar ik zou zeker blijven proberen degene die het voorgeschreven heeft, te pakken te krijgen.
Misschien als het via de telefoon niet lukt dat het via de mail kan?
En anders zou je de huisarts ook kunnen vragen, maar die verwijst je waarschijnlijk weer naar degene die het heeft voorgeschreven.
Sterkte
Bedankt voor je reactie en nee, ik gebruik geen andere medicatie voor mijn adhd.quote:Op maandag 20 januari 2020 18:47 schreef DerRabbit het volgende:
[..]
Beterschap, hopelijk krijg je diegene die je de medicatie heeft voorgeschreven nog te pakken voor die afspraak!
Gebruik je nog andere medicatie voor je ADHD?
Jij ook bedankt voor je reactie.ik heb het al via de telefoon en de mail geprobeerd maar helaas geen reactie. Eerste verzoek tot contact was een week geleden al. Morgen heb ik een afspraak met mijn psycholoog en wellicht kan zij contact zoeken. Ik denk idd ook dat de huisarts mij weer terug verwijst.quote:
[..]
Welkom!
Met antidepressiva kan het wel een aantal weken duren voor je ziet wat voor effect het heeft.
Maar ik zou zeker blijven proberen degene die het voorgeschreven heeft, te pakken te krijgen.
Misschien als het via de telefoon niet lukt dat het via de mail kan?
En anders zou je de huisarts ook kunnen vragen, maar die verwijst je waarschijnlijk weer naar degene die het heeft voorgeschreven.
Sterkte
Ik heb zelf het idee dat de dosis opgehoogd moet worden, ik slik nu 150 mg en dat is de startdosis. Ben eigenlijk geneigd om maar twee tabletten ipv één in te nemen maar a.) is dat mss niet verstandig zo op eigen houtje en b.) dan kom ik niet uit met mijn voorraadje.
Ik vind geduld maar een lelijke zaak ;-)
Helaas het kan wel 6 weken of langer duren voordat je echt merkt dat het gaat aanslaan. En dan is het ook niet meteen hossana.. Dat kan soms wel een paar maanden nodig hebben. Geduld en goed contact houden met de persoon die het je voorschrijft is wat je nu nodig hebt.quote:
Goedenavond, mag ik mezelf hier even voorstellen en gelijk een vraag stellen?
Ik ben Proud-mami en ik heb last van terugkerende depressies. Mijn eerste depressie was een (pas heel laat herkende) postnatale depressie 10 jaar geleden. Daarna heb ik nog een paar keer een depressie gehad. Ik heb eigenlijk al die tijd niet aan de antidepressiva willen beginnen en heb getracht het op te lossen met therapie en middels natuurlijke middelen en alternatieve behandelingen e.d.
Inmiddels heb ik de zoveelste depressie en ben ik het echt zat en heb ik de keuze gemaakt om wel antidepressiva te gaan proberen. De keuze is op Wellbutrin (bupropion) gevallen omdat ik ook adhd heb en ik zo twee vliegen in één klap hoop te vangen.
Ik ben nu twee weken geleden begonnen en de eerste week leek het alleen maar slechter te gaan (als in dat ik nog depressiever begon te worden). Begin vorige week had ik één hele goede dag (positief, blij, gemotiveerd, vrolijk etc.), gevolgd door een paar 'wel oke-dagen' (voelde me niet depressief maar ook niet helemaal top zoals op die hele goede dag. Dat 'wel oke' gevoel was prima hoor, daar kan/kon ik wel mee leven.
Van het weekend ging het weer downhill en vandaag voel ik me weer helemaal depressief.
Is dit 'normaal' in een opstartperiode of is dit niet herkenbaar voor jullie?
Wss moet ik ook meer geduld hebben hoor maar dat is nu eenmaal niet mijn sterkste kant. Ik krijg diegene die het voor heeft geschreven ook maar niet te pakken (ook vanwege andere vragen omtrent de medicatie) en ik heb pas over twee weken een afspraak. Vandaar dat ik hier maar even mij licht opsteek ..........
Alvast bedankt!
Mochten de opbouw klachten trouwens te erg worden, wees dan niet bang om pammetjes te slikken als ze dat gaan voorschrijven.. Maar alleen als ze voorgeschreven worden en je aan het voorschrift houden!
Ps,
Wie schrijft de medicatie voor? Huisarts of Psychiater?
Lol, ik kreeg hetzelfde te horen van mijn psychiater, alleen veroorzaakte dat geen knal tussen mij en hem. Meer iets dat ik had van "hmmm hij heeft een punt". Was aan het begin van m'n laatste terugval. Ik zat al van: "Ik moet opgenomen worden". Maar eigenlijk was dat wel heel zwart/wit denken van me.quote:
Het heeft vandaag weer eens flink geknald tussen de psychiater en mij, maar dat is vrij normaal. We zijn het er over eens dat fulltime verslavingszorg geen nut heeft, aangezien ik geen copingsmechanisme heb voor tegenslagen (of dingen die goed gaan... het is wit of zwart bij mij), als gevolg van een persoonlijkheidsstoornis.
In het kort: ik kan niet relativeren, dus ik voel me meteen zwaar kut, wordt depressief, ga zuipen, kom op de PAAZ terecht (of het totaal tegenovergestelde, maar ja, daar hoor je niemand over als het goed gaat
Ik vond het of goed gaan, of mega slecht.. Geen tussenweg zeg maar. Nu ben ik gaan inzien dat het ook minder kan gaan zonder dat ik helemaal terug bij af ben.
Je hebt nu in de beginfase geen wekelijkse of om de week een afspraak om te kijken hoe gaat? Bijzonder.quote:
[..]
Jij ook bedankt voor je reactie.ik heb het al via de telefoon en de mail geprobeerd maar helaas geen reactie. Eerste verzoek tot contact was een week geleden al. Morgen heb ik een afspraak met mijn psycholoog en wellicht kan zij contact zoeken. Ik denk idd ook dat de huisarts mij weer terug verwijst.
Ik heb zelf het idee dat de dosis opgehoogd moet worden, ik slik nu 150 mg en dat is de startdosis. Ben eigenlijk geneigd om maar twee tabletten ipv één in te nemen maar a.) is dat mss niet verstandig zo op eigen houtje en b.) dan kom ik niet uit met mijn voorraadje.
Ik vind geduld maar een lelijke zaak ;-)
En zoals al gezegd is, het duurt vaak even voordat het aanslaat en vaak is het zelfs zo dat het inderdaad eerst slechter gaat voordat het gaat helpen. Maar vergeet niet dat het geen wondermiddel is, het is een hulpmiddel wat kan helpen maar neemt direct al je klachten weg.
Ik herken t wel... de opstartfase gaat echt met ups en downs... t kan zomaar 12 weken duren voor het stabiel wordt.. ik ben na 7 weken omhoog gegaan met dosering, na 2 weken is echt te vroeg.quote:
Goedenavond, mag ik mezelf hier even voorstellen en gelijk een vraag stellen?
Ik ben Proud-mami en ik heb last van terugkerende depressies. Mijn eerste depressie was een (pas heel laat herkende) postnatale depressie 10 jaar geleden. Daarna heb ik nog een paar keer een depressie gehad. Ik heb eigenlijk al die tijd niet aan de antidepressiva willen beginnen en heb getracht het op te lossen met therapie en middels natuurlijke middelen en alternatieve behandelingen e.d.
Inmiddels heb ik de zoveelste depressie en ben ik het echt zat en heb ik de keuze gemaakt om wel antidepressiva te gaan proberen. De keuze is op Wellbutrin (bupropion) gevallen omdat ik ook adhd heb en ik zo twee vliegen in één klap hoop te vangen.
Ik ben nu twee weken geleden begonnen en de eerste week leek het alleen maar slechter te gaan (als in dat ik nog depressiever begon te worden). Begin vorige week had ik één hele goede dag (positief, blij, gemotiveerd, vrolijk etc.), gevolgd door een paar 'wel oke-dagen' (voelde me niet depressief maar ook niet helemaal top zoals op die hele goede dag. Dat 'wel oke' gevoel was prima hoor, daar kan/kon ik wel mee leven.
Van het weekend ging het weer downhill en vandaag voel ik me weer helemaal depressief.
Is dit 'normaal' in een opstartperiode of is dit niet herkenbaar voor jullie?
Wss moet ik ook meer geduld hebben hoor maar dat is nu eenmaal niet mijn sterkste kant. Ik krijg diegene die het voor heeft geschreven ook maar niet te pakken (ook vanwege andere vragen omtrent de medicatie) en ik heb pas over twee weken een afspraak. Vandaar dat ik hier maar even mij licht opsteek ..........
Alvast bedankt!
Hopenlijk krijg je snel contact.
https://lijmdezorg.nl/
quote:Manifest voor een betere Jeugdzorg en GGZ
In een beschaafd en welvarend land moeten we goede zorg kunnen organiseren voor de meest kwetsbare mensen. Maar er is een crisis gaande in de Jeugdzorg en de GGZ.
Personeelstekorten, wachtlijsten en gebrek aan passende zorg leiden tot schrijnende situaties.
Thanks! Zag net het item in hart van nl voorbijkomen.quote:Op maandag 20 januari 2020 22:10 schreef aeque het volgende:
Als het hier dan toch een soort van over wachten gaat:
https://lijmdezorg.nl/
[..]
Ik had hem gisteren ook al getekend.quote:
Als het hier dan toch een soort van over wachten gaat:
https://lijmdezorg.nl/
[..]
Ik ben vanochtend bij de psycholoog geweest en daar bleek dat de psychiater wel had gereageerd op het mailtje van de psycholoog verleden week, alleen was mijn psycholoog het vergeten door te sturen ;-)
Eigenlijk kwam het antwoord neer op hetgeen jullie allemaal al hebben gezegd: het heeft tijd nodig om te werken. Vind het nog steeds wel raar en irritant dat ik dus geen vragen rechtstreeks kan stellen maar dat maak ik wel kenbaar als ik de afspraak heb over twee weken, het is voor nu niet anders.
Ik herken me trouwens wel in de conversatie die ik hierboven zag tussen .... sorry, weet de namen niet meer, geheugen is echt een vergiet momenteel .... over het zwart/wit denken. Ik heb dat dus ook, ik voel me óf heel goed óf gelijk heel k*t. Was eigenlijk wel een eyeopener voor mij ... er zitten idd nog heel wat gradaties tussen ......
Hij kende toevallig mijn psychiater en ze hebben al contact gehad. Blijkbaar heb ik de psychiater gisteren toch overtuigd van mijn punt. Ze zijn het er over eens dat alleen verslaving geen nut heeft, aangezien er meer aan de hand is (depressieve klachten, persoonlijkheidsstoornis). Gelukkig hebben ze daar ook behandelingen voor bij dezelfde instelling.
Het feit dat ze nu eens echt wat gaan doen en ook bereid zijn verder te gaan kijken ipv alleen weer roepen: verslaafd!!! is wel fijn moet ik zeggen.
Het gaat alleen wel om maanden natuurlijk dat ik zou kunnen beginnen met de wachtlijsten van tegenwoordig maar hij gaat proberen er enige spoed achter te zetten. Ondertussen ga ik met de psychiater kijken wat we kunnen doen om te zorgen dat ik nuchter blijf/minder depri wordt etc....
Ik begin het idee te krijgen dat door de dingen die mijn vriendin over haarzelf vertelde, ik me realiseerde dat ik haar niet langer zie als ik daarvoor deed. Vooral het feit dat haar conditie er voor zorgt dat ik me minder seksueel tot haar aangetrokken voel, maakt me gek. Ik wil me niet zo voelen.
Die laatste zin is echter denk ik wel de crux: ik voel me zoals ik voel en ik weet niet of ik daar wel echt iets aan kan doen. Ik houd van haar en ook al is ze niet perfect, ik zou mezelf voor een kogel gooien voor haar. Dat ze gelukkig is, zich geliefd en gewaardeerd voelt, dat betekent zo veel voor me.
Wellicht is de crux dat ik vanaf nu moet accepteren dat dingen anders voelen dan dat ze deden. Ik wil echter nog steeds bij haar zijn. Ook al zou ik nooit meer seks met haar hebben (niet dat dat gaat gebeuren), ze maakt me gelukkig als persoon. Niemand is perfect, een dooddoener, maar het is waar. Ze is wie ze is en vanaf nu wil ik niet langer tegen mijn eigen gevoelens vechten. Ik accepteer haar zoals ze is en daarmee basta. Hoe bang ik ook ben dat ik daardoor zelf niet meer gelukkig ben. We gaan het zien.
Deze angst en spanning die ik steeds voel door tegen mijn eigen gevoel te vechten, helpen al helemaal niet.
Ook getekend!quote:
[..]
Ik had hem gisteren ook al getekend.
Fijn dat je je psychiater hebt weten te overtuigen! Maar vooral fijn dat ze er nu werk van gaan maken. Ook is het prettig dat je samen met je psych gaat kijken hoe je de wachttijd op een zo goed mogelijke manier gaat proberen te overbruggen ... succes!quote:
Het is ongelooflijk, maar ik had de screener van de verslavingszorg al aan de telefoon vandaag. En ze hadden van de week pas mijn dossier gemaakt (wel erbij vermeld dat ik op de paaz zit dus enige spoed graag..)
Hij kende toevallig mijn psychiater en ze hebben al contact gehad. Blijkbaar heb ik de psychiater gisteren toch overtuigd van mijn punt. Ze zijn het er over eens dat alleen verslaving geen nut heeft, aangezien er meer aan de hand is (depressieve klachten, persoonlijkheidsstoornis). Gelukkig hebben ze daar ook behandelingen voor bij dezelfde instelling.
Het feit dat ze nu eens echt wat gaan doen en ook bereid zijn verder te gaan kijken ipv alleen weer roepen: verslaafd!!! is wel fijn moet ik zeggen.
Het gaat alleen wel om maanden natuurlijk dat ik zou kunnen beginnen met de wachtlijsten van tegenwoordig maar hij gaat proberen er enige spoed achter te zetten. Ondertussen ga ik met de psychiater kijken wat we kunnen doen om te zorgen dat ik nuchter blijf/minder depri wordt etc....
[ Bericht 45% gewijzigd door proud_mami op 21-01-2020 17:25:07 (dubbel ... driedubbel zelfs ;-)) ]
Heb je bovenstaand en hetgeen je eerder hebt verteld ook met je vriendin besproken? Mss niet zozeer in dezelfde bewoordingen maar mss kun je het toch op een of andere manier bespreekbaar maken? Ik vind communicatie en eerlijkheid altijd wel erg belangrijk in een relatie.quote:
Mijn brein gaat nog steeds in cirkels als het gaat om de situatie rondom mijn vriendin. Langzaamaan zijn er wel andere invalshoeken waardoor ik beter slaap en meer rust krijg.
Ik begin het idee te krijgen dat door de dingen die mijn vriendin over haarzelf vertelde, ik me realiseerde dat ik haar niet langer zie als ik daarvoor deed. Vooral het feit dat haar conditie er voor zorgt dat ik me minder seksueel tot haar aangetrokken voel, maakt me gek. Ik wil me niet zo voelen.
Die laatste zin is echter denk ik wel de crux: ik voel me zoals ik voel en ik weet niet of ik daar wel echt iets aan kan doen. Ik houd van haar en ook al is ze niet perfect, ik zou mezelf voor een kogel gooien voor haar. Dat ze gelukkig is, zich geliefd en gewaardeerd voelt, dat betekent zo veel voor me.
Wellicht is de crux dat ik vanaf nu moet accepteren dat dingen anders voelen dan dat ze deden. Ik wil echter nog steeds bij haar zijn. Ook al zou ik nooit meer seks met haar hebben (niet dat dat gaat gebeuren), ze maakt me gelukkig als persoon. Niemand is perfect, een dooddoener, maar het is waar. Ze is wie ze is en vanaf nu wil ik niet langer tegen mijn eigen gevoelens vechten. Ik accepteer haar zoals ze is en daarmee basta. Hoe bang ik ook ben dat ik daardoor zelf niet meer gelukkig ben. We gaan het zien.
Deze angst en spanning die ik steeds voel door tegen mijn eigen gevoel te vechten, helpen al helemaal niet.
Maar hoop nog steeds op een wonderbaarlijke verdwijning van de wachtlijst
.quote:
Begin vorige week voelde ik me echt heel ellendig en nu lijkt het allemaal iets rustiger in mijn hoofd. Dat scheelt, dit is iets beter te behappen zo.
Maar hoop nog steeds op een wonderbaarlijke verdwijning van de wachtlijst
quote:
Als het hier dan toch een soort van over wachten gaat:
https://lijmdezorg.nl/
[..]
quote:
Begin vorige week voelde ik me echt heel ellendig en nu lijkt het allemaal iets rustiger in mijn hoofd. Dat scheelt, dit is iets beter te behappen zo.
Maar hoop nog steeds op een wonderbaarlijke verdwijning van de wachtlijst
Ik voel me momenteel niet echt fijn... veel aan t piekeren en mezelf weer eens niet leuk/goed genoeg vinden... bahbahbah
Laat ik het zo stellen: sterk spul die fisherman's friends.
Hahaha pijnvrij dusquote:
Waar hij mijn huisarts eerst heel voorzichtig was is hij nu meteen maar voor het 'goede' spul gegaan, oxycodon.
Laat ik het zo stellen: sterk spul die fisherman's friends.
Niet helemaal maar op het niveau 'het is gevoelig'. Het spul werkt ook wel goed op je gemoedstoestand al zal dat misschien een combinatie van minder pijn en het medicijn zijn.quote:
Volgens mij alleen ook weer zo verslavend als maar kan... maar voor nu werkt t..quote:
[..]
Niet helemaal maar op het niveau 'het is gevoelig'. Het spul werkt ook wel goed op je gemoedstoestand al zal dat misschien een combinatie van minder pijn en het medicijn zijn.
Ik heb straks weer therapie en ik heb er zo geen zin meer in... voel me prima met af en toe een dip die ik makkelijk overwin... denk dat ik er maar een eind aan ga breien...🙈
Had hem al gezienquote:
Dat klinkt wel beter! Goed op je gemoedstoestand?quote:
[..]
Niet helemaal maar op het niveau 'het is gevoelig'. Het spul werkt ook wel goed op je gemoedstoestand al zal dat misschien een combinatie van minder pijn en het medicijn zijn.
Volgens mij kan het aardig verslavend zijn, maar wel heel fijn dat je nu een stuk minder pijn hebt. Kan je weer beter slapen hopelijk en dat helpt ook voor het herstel! Beterschap!
Hoe ging de therapie? Heb je het erover kunnen hebben om af te gaan bouwen.quote:
[..]
Volgens mij alleen ook weer zo verslavend als maar kan... maar voor nu werkt t..
Ik heb straks weer therapie en ik heb er zo geen zin meer in... voel me prima met af en toe een dip die ik makkelijk overwin... denk dat ik er maar een eind aan ga breien...🙈
Ja, dat wel. Ze steunt me er ook in, alleen ik voel me zo schuldig. Ik voel me seksueel gewoon minder tot haar aangetrokken om een reden die eigenlijk enkel tussen de oren zit. Alleen krijg ik het er niet uit.quote:
[..]
Heb je bovenstaand en hetgeen je eerder hebt verteld ook met je vriendin besproken? Mss niet zozeer in dezelfde bewoordingen maar mss kun je het toch op een of andere manier bespreekbaar maken? Ik vind communicatie en eerlijkheid altijd wel erg belangrijk in een relatie.
Dat leidt weer tot angst, die angst maakt mijn libido nog minder, wat mijn angst ook weer meer maakt.
Mijn grootste angst is dat ik dit gewoon niet opgelost krijgt en me mijn relatie gaat kosten. Ik wil ook niet zonder haar, alleen momenteel voel ik me dus seksueel ook veel minder tot haar aangetrokken. Wanneer echter de angst en spanning uit mijn lichaam is, bijvoorbeeld door er over te praten, dan kan ik vaak wel fijn seks met haar hebben. Een groot deel lijkt dus ook gewoon angst te zijn die mijn libido plat legt, wat ik vervolgens onterecht link aan dat ik mijn gevoel voor haar wel kwijt lijk te raken.
Ik ben hier zo moe van. Als dit gezeik in mijn kop gewoon weggaat kan ik weer normaal leven. Dit gaat al 2 maanden zo, echt geen doen.
Had verkeerde afspraak staanquote:
[..]
Had hem al gezien
[..]
Dat klinkt wel beter! Goed op je gemoedstoestand?
Volgens mij kan het aardig verslavend zijn, maar wel heel fijn dat je nu een stuk minder pijn hebt. Kan je weer beter slapen hopelijk en dat helpt ook voor het herstel! Beterschap!
[..]
Hoe ging de therapie? Heb je het erover kunnen hebben om af te gaan bouwen.
maar goed niet kunnen overleggen... heb ik ergens ook niet veel zin in De laatste weken vind ik het lastiger en ook vooral lastig tegen wie ik 't moet zeggen dat mijn angsten weer opsteken.
Ik ben drie jaar bezig geweest met therapieen en de mentale problemen op te lossen en nu sinds oktober ben ik weer gaan werken. Op het werk kom ik best wat uitdagingen tegen, en loop ik tegen mijn sociale angsten aan hoewel ik het inhoudelijk best aardig aankan. Met meditaties en door rustig situaties uit elkaar te trekken en te bekijken wat er nu echt aan de hand is lukt het me op zich wel om mezelf redelijk in de hand te houden als alles goed gaat. Maar zoals vanmorgen, ben ik mijn tas met werkspullen vergeten, en ook al heb ik die niet heel hard nodig, toch zit ik in de hoogste boom qua stress want ik vind 't zo suf van mezelf. Ik had nog 'n reminder in m'n agenda gezet en toch vergeet ik 'm.
Iemand tips over hoe ik dit op m'n werk een beetje bespreekbaar kan maken? Ik vind't lastig dit aan mijn manager te vertellen. Ik had een manager die echt heel fijn reageerde op wat er dan ook was, maar sinds twee weken heb ik een nieuwe manager. Die heeft een wat andere insteek waardoor ik het lastiger vind dingen uit te leggen. Ik heb minder een klik met haar, hoewel het imo verder een prima iemand is.
Ik vind 't sowieso lastig om dit bespreekbaar te maken in mijn omgeving omdat ik zo lang niet gefunctioneerd heb en nu eindelijk weer 'n beetje mee doe met alles. Ergens wil ik niet weer die persoon met issues zijn denk ik.
[ Bericht 7% gewijzigd door Mevrouw_voor_jou op 24-01-2020 09:21:22 ]
Maar goed, dat is rationeel bekeken.
Je zou dit bijvoorbeeld met je huisarts kunnen bespreken.
Want ik snap ook wel je terughoudendheid, omdat je nu weer een beetje meedoet met alles.
Lastig!
Wees niet bang om 'weer' die persoon te zijn. Het is iets wat bij je hoort en ondanks dat je het nu een tijdje erg goed doet en er mee kunt omgaan kan het altijd weer de kop opsteken.quote:
't is alweer 'n tijdje geleden dat ik hier postte. Mijn depressie en angst waren best een tijdje redelijk manageable. Het hielp ook dat ik een revalidatieprogramma deed met veel mindfullness waardoor ik m'n angsten redelijk kon beheersen.
De laatste weken vind ik het lastiger en ook vooral lastig tegen wie ik 't moet zeggen dat mijn angsten weer opsteken.
Ik ben drie jaar bezig geweest met therapieen en de mentale problemen op te lossen en nu sinds oktober ben ik weer gaan werken. Op het werk kom ik best wat uitdagingen tegen, en loop ik tegen mijn sociale angsten aan hoewel ik het inhoudelijk best aardig aankan. Met meditaties en door rustig situaties uit elkaar te trekken en te bekijken wat er nu echt aan de hand is lukt het me op zich wel om mezelf redelijk in de hand te houden als alles goed gaat. Maar zoals vanmorgen, ben ik mijn tas met werkspullen vergeten, en ook al heb ik die niet heel hard nodig, toch zit ik in de hoogste boom qua stress want ik vind 't zo suf van mezelf. Ik had nog 'n reminder in m'n agenda gezet en toch vergeet ik 'm.
Iemand tips over hoe ik dit op m'n werk een beetje bespreekbaar kan maken? Ik vind't lastig dit aan mijn manager te vertellen. Ik had een manager die echt heel fijn reageerde op wat er dan ook was, maar sinds twee weken heb ik een nieuwe manager. Die heeft een wat andere insteek waardoor ik het lastiger vind dingen uit te leggen. Ik heb minder een klik met haar, hoewel het imo verder een prima iemand is.
Ik vind 't sowieso lastig om dit bespreekbaar te maken in mijn omgeving omdat ik zo lang niet gefunctioneerd heb en nu eindelijk weer 'n beetje mee doe met alles. Ergens wil ik niet weer die persoon met issues zijn denk ik.
Wat betreft werk, vaak hebben werkgevers een vertrouwenspersoon waar je naartoe kunt om dit te bespreken. Hij/zij zou partijdig moeten zijn en aan jouw kant moeten staan om juist te voorkomen dat je dit per de met je leidinggevende hoeft te bespreken.
Je hebt nu geen therapie meer begrijp ik? Schaam je niet om toch weer aan te kloppen bij je behandelaren Je bent inmiddels al zo ver gekomen, zou zonde zijn als dat uiteindelijk meer teniet wordt gedaan.
En wat betreft je omgeving, heb je nooit het aanbod gehad om Systemtherapie te doen? Die bestaat daar precies voor zodat je buiten de professionele zorg om ook je verhaal kwijt kunt.
Ik merk t ook als ik me niet helemaal lekker voel en meer werken zal ook zn weerslag hebben...quote:
Baaldag 2, wel iets beter weer. Ben zoals ik al zei niet 100% fit en best wel moe. Heb nu 2 weken echt vijf dagen gewerkt (7,7,3,7,7). Heeft toch weer impact denk ik.
Ik heb al 2 dagen geen oxa nodig gehad overdag
Voor de nacht neem ik er wel 1 want ik klem enorm s'nachts met kiespijn tot gevolg en de oxa haalt daar net t ergste van af...
Mooi he hoe het niet nemen van een kleine pil zoveel vertrouwen kan geven :-).quote:
[..]
Ik merk t ook als ik me niet helemaal lekker voel en meer werken zal ook zn weerslag hebben...
Ik heb al 2 dagen geen oxa nodig gehad overdag
Voor de nacht neem ik er wel 1 want ik klem enorm s'nachts met kiespijn tot gevolg en de oxa haalt daar net t ergste van af...
Wat goed!quote:
[..]
Ik merk t ook als ik me niet helemaal lekker voel en meer werken zal ook zn weerslag hebben...
Ik heb al 2 dagen geen oxa nodig gehad overdag
Voor de nacht neem ik er wel 1 want ik klem enorm s'nachts met kiespijn tot gevolg en de oxa haalt daar net t ergste van af...
Je kan tegen dat klemmen ook een bitje laten aanmeten bij de tandarts... ik heb een nti spalk, gaat over je boventanden voor en zit een blokje op zodat je kiezen niet op elkaar kunnen. Scheelt bij mij, ik gebruik hem vooral als ik hoofdpijn heb van de spanning.
Ik weet niet of ik het meteen zo groot wil maken en er met een vertrouwenspersoon over wil, spreken. Maar het zou een mogelijke tussenstap zijn, mocht praten met mijn manager te lastig blijken. Dank je voor je suggestie.quote:
[..]
Wees niet bang om 'weer' die persoon te zijn. Het is iets wat bij je hoort en ondanks dat je het nu een tijdje erg goed doet en er mee kunt omgaan kan het altijd weer de kop opsteken.
Wat betreft werk, vaak hebben werkgevers een vertrouwenspersoon waar je naartoe kunt om dit te bespreken. Hij/zij zou partijdig moeten zijn en aan jouw kant moeten staan om juist te voorkomen dat je dit per de met je leidinggevende hoeft te bespreken.
Je hebt nu geen therapie meer begrijp ik? Schaam je niet om toch weer aan te kloppen bij je behandelaren Je bent inmiddels al zo ver gekomen, zou zonde zijn als dat uiteindelijk meer teniet wordt gedaan.
En wat betreft je omgeving, heb je nooit het aanbod gehad om Systemtherapie te doen? Die bestaat daar precies voor zodat je buiten de professionele zorg om ook je verhaal kwijt kunt.
Ik heb sinds mei vorig jaar geen therapie meer voor de sociale angsten. Wel had ik tot eind november een revalidatieprogramma dat zich richtte op meditatie en act (acceptance and commitment) therapie. Dat hielp en helpt me vooral los te laten en de boel de boel te laten.
Ik wil denk ik nu even kijken wat ik in huis heb om dit zelf op te lossen. En dan een plan maken.
Deel 1 zal zijn wat intensiever mediteren om te zorgen dat ik met wat meer afstand mijn plan maak en beslissingen neem, en mogelijk dat dat al genoeg is om als ik weer met mijn manager in gesprek ga, dat gesprek ook op een goede manier te voeren, zonder dat mijn angsten het overnemen en ik paniekvoetbal ga spelen.
Mocht dat niet lukken, dan is stap twee om hulp te zoeken bij het weer behapbaar maken van de situatie.
Het is me vandaag trouwens wel gelukt om aan mijn ouders en broertje te vertellen dat het even lastig is gedaan de afgelopen weken.
Die vertrouwenspersoon zou juist de stap minder groot moeten maken, omdat een manager toch een soort van over je oordeelt en dat kan dan weer mensen afschrikken.quote:
[..]
Ik weet niet of ik het meteen zo groot wil maken en er met een vertrouwenspersoon over wil, spreken. Maar het zou een mogelijke tussenstap zijn, mocht praten met mijn manager te lastig blijken. Dank je voor je suggestie.
Ik heb sinds mei vorig jaar geen therapie meer voor de sociale angsten. Wel had ik tot eind november een revalidatieprogramma dat zich richtte op meditatie en act (acceptance and commitment) therapie. Dat hielp en helpt me vooral los te laten en de boel de boel te laten.
Ik wil denk ik nu even kijken wat ik in huis heb om dit zelf op te lossen. En dan een plan maken.
Deel 1 zal zijn wat intensiever mediteren om te zorgen dat ik met wat meer afstand mijn plan maak en beslissingen neem, en mogelijk dat dat al genoeg is om als ik weer met mijn manager in gesprek ga, dat gesprek ook op een goede manier te voeren, zonder dat mijn angsten het overnemen en ik paniekvoetbal ga spelen.
Mocht dat niet lukken, dan is stap twee om hulp te zoeken bij het weer behapbaar maken van de situatie.
Het is me vandaag trouwens wel gelukt om aan mijn ouders en broertje te vertellen dat het even lastig is gedaan de afgelopen weken.
Als je het zelf kunt des te beter, maar vooral niet bang zijn om de stap te maken naar hulp. Zeker omdat ze bijvoorbeeld ook kunnen helpen met je omgeving met die systeemtherapie. Al is therapie misschien niet zo'n goed woord omdat het vaak maar 1 a 2 gesprekken zijn.
Maar goed dat je het toch al bespreekbaar hebt gemaakt.
Heb 19 feb een afspraak. Tot dan even doorzettenquote:
[..]
Wat goed!
Je kan tegen dat klemmen ook een bitje laten aanmeten bij de tandarts... ik heb een nti spalk, gaat over je boventanden voor en zit een blokje op zodat je kiezen niet op elkaar kunnen. Scheelt bij mij, ik gebruik hem vooral als ik hoofdpijn heb van de spanning.
Knap van je! Soms scheelt het ook al om het te delen met anderen...quote:
Het is me vandaag trouwens wel gelukt om aan mijn ouders en broertje te vertellen dat het even lastig is gedaan de afgelopen weken.
Succes met je plan!
quote:
[..]
Heb 19 feb een afspraak. Tot dan even doorzetten
Fijn vandaag iets beter!quote:
Vandaag weer iets beter, goed opgestaan hehe. Alles is nog zo vers dat ik bij elke dip echt als de dood ben dat het weer doorslaat. Dat is precies wat de psychiater ook zei, je ziet het veels te zwart/wit Het is meteen of heel goed of heel slecht. Terwijl daar nog tientallen anders fases tussen zitten.
Lijkt me goed om te overleggen. Ik weet niet of therapie daardoor niet aanslaat. Het kan soms ook net dat zetje zijn waardoor je meer aan je therapie hebt...quote:
Hier voel ik me heel goed, vrij en krachtig. Maar ja, wel op basis van AD. Ben bang dat daardoor de therapie niet echt aanslaat... misschien maar overleggen met de huisarts wat ik nou het beste kan doen.
Besloten om mezelf een beetje uit mijn blouse te halen, ik ga vanavond voor het eerst in mijn leven stappen.
Wens me succes, ik vind het al heel wat als ik naar binnen durf van de discotheek, gezien ik dit vaker geprobeerd heb maar elke keer afdroop als ik al die mensen zagSPOILERIn mijn eentje
Succes!! Je kunt het! Je hebt niks te verliezen!quote:
Ik zit in een gigantische dip na gedoe op mijn werk.
Besloten om mezelf een beetje uit mijn blouse te halen, ik ga vanavond voor het eerst in mijn leven stappen.Wens me succes, ik vind het al heel wat als ik naar binnen durf van de discotheek, gezien ik dit vaker geprobeerd heb maar elke keer afdroop als ik al die mensen zagSPOILERIn mijn eentje
Nijna hoe is het met jou?
Het gaat beter, hoofd wat rustiger. Zo is het beter te behappen in elk geval.
Ik schiet niet meer om alles in standje paniek, het is wat afgevlakt allemaal en dat is wel fijn. Was mijn man ook opgevallen
.Fijn! En ook als het de omgeving opvalt.quote:
Zet hem op summer2bird en have fun!
Het gaat beter, hoofd wat rustiger. Zo is het beter te behappen in elk geval.
Ik schiet niet meer om alles in standje paniek, het is wat afgevlakt allemaal en dat is wel fijn. Was mijn man ook opgevallen
Ik heb wat gelezen over systeemtherapie. Eigenlijk denk ik dat het niet mijn omgeving is, maar mijn eigen denkpatronen die ervoor zorgen dat ik dit lastig vind om bespreekbaar te maken.quote:
[..]
Die vertrouwenspersoon zou juist de stap minder groot moeten maken, omdat een manager toch een soort van over je oordeelt en dat kan dan weer mensen afschrikken.
Als je het zelf kunt des te beter, maar vooral niet bang zijn om de stap te maken naar hulp. Zeker omdat ze bijvoorbeeld ook kunnen helpen met je omgeving met die systeemtherapie. Al is therapie misschien niet zo'n goed woord omdat het vaak maar 1 a 2 gesprekken zijn.
Maar goed dat je het toch al bespreekbaar hebt gemaakt.
Ik ben zelf er erg goed in om alles zelf te willen doen en kunnen, en te vergeten dat ik het mezelf gemakkelijker mag maken door wat steun te vragen. Of gewoon te vertellen dat ik iets lastig vind. Dat is namelijk al erg helpend.
Mijn omgeving is doorgaans gewoon normaal, bereid om te helpen maar hebben hun eigen sores. Het zijn mijn eigen harde oordelen over mezelf die ervoor zorgen dat ik het niet bespreekbaar maak, en/of spanning en angst laat oplopen. Ik zit dan te vast om überhaupt te bedenken dat hulp vragen een optie is.
Ik wel iedere ochtend naar het geknutsel (ik zit daar met mijn laptop, maar voor de structuur/sociale contacten).
Ik kreeg ook WEER het verwijt dat ik niet depressief genoeg overkom. En ik heb echt geen idee hoe ik dat mijn psychiater moet uitleggen.
Ondanks dat doe ik ook poging om toch elke dag iets "nuttigs" te doen zoals even naar buiten of de was oid. En ik heb gekeken naar een sportschool op 5 min fietsen hier vandaan ipv die waar ik nu zit op 18 min fietsen. Kan nu ivm lichamelijk letsel toch niet vaak gaan helaas, maar als ik dan kan is dichtbij wel lekker en de drempel wat lager.
Edit: voel me wel heel eenzaam. Heb eigenlijk maar 1 vriend die soms langskomt. De rest van m'n vrienden woont helaas te ver weg om even langs te komen en ik heb zelf niet het vervoer en geld helaas. Soms zie ik 2 weken niemand, op begeleiding en familie na, maar bedoel qua vrienden. Spreek ze echter wel zowat elke dag via app, maar das toch anders.
[ Bericht 10% gewijzigd door #ANONIEM op 27-01-2020 19:46:31 ]
Krijg je wel ondersteuning in de tijd dat je thuis bent? Zet hem op iig!quote:
Ik heb vanmorgen mijn psychiater gesproken... En ik ben naar huis gegaan. Daar blijven tot behandeling begint, is niet te doen (april ongeveer.. Al zou het kunnen, ik werd gek op de PAAZ).
Ik wel iedere ochtend naar het geknutsel (ik zit daar met mijn laptop, maar voor de structuur/sociale contacten).
Ik kreeg ook WEER het verwijt dat ik niet depressief genoeg overkom. En ik heb echt geen idee hoe ik dat mijn psychiater moet uitleggen.
Nee, maar ik ga in de ochtend wel naar bezigheids"therapie¨. Het is geen therapie, ik noem het knutselen. Maar ik zit daar ergens alleen, met mijn laptop.quote:
[..]
Krijg je wel ondersteuning in de tijd dat je thuis bent? Zet hem op iig!
Maar ze hebben koffie en een rookruimte, dus och.
De laatste kliniek waar ik zat hanteerde de verpleging ook zo'n beleid waar je verplicht moest meedoen aan activiteiten. Ik vond dat zelf ook niet echt fijn. In een andere kliniek van dezelfde organisatie hanteerde men een veel beter beleid. Waarbij jezelf ook kiezen voor andere activiteiten, als hun, maar zagen dat je wel bezig was en aanwezig was bij koffie momenten enzo was het wel goed.quote:
Ik heb vanmorgen mijn psychiater gesproken... En ik ben naar huis gegaan. Daar blijven tot behandeling begint, is niet te doen (april ongeveer.. Al zou het kunnen, ik werd gek op de PAAZ).
Ik wel iedere ochtend naar het geknutsel (ik zit daar met mijn laptop, maar voor de structuur/sociale contacten).
Ik kreeg ook WEER het verwijt dat ik niet depressief genoeg overkom. En ik heb echt geen idee hoe ik dat mijn psychiater moet uitleggen.
Dat laatste vond ik veel fijner, ook gevraagd aan een verpleger waarom ze in die ene kliniek zo streng waren mbt activiteiten. Gaf die verpleger aan dat hij zelf ook het verplichte BS vond.. Je moet als patiënt weer in dingen gaan ondernemen, maar dat kan ook zonder opgedrongen activiteiten.
Ik zat bijv met een andere patiënt wat aan modelbouw te doen op de afdeling zelf, die ene verpleger vond dat ook knutselen.. Z'n collega's helaas niet, kon dus elke dag een bouw pakket naar boven slepen..
Anyway voel me weer sterker worden, alleen soms ff depri moment maar daar valt goed mee te leven tbh.
na een week met weinig oxazepam heb ik er nu dagelijks weer 1 nodig, maak me er maar even niet te druk om... er gebeurt momenteel een hoop in mn leven waar ik weinig invloed op heb en dat brengt spanning mee..SPOILERIk ben een rechtzaak begonnen voor eenhoofdig gezag, naast dat het een hoop geld kost en de advocaat het een goede kans geeft blijft de uitkomst onzeker... mijn ex is momenteel behoorlijk debiel aan het doen, en zijn verloofde in Canada heeft hem gezegd dat ie geen tijd met mij mag doorbrengen, dat deden we al niet maar nu mag hij hier dus ook niet eten als dochter dat vraagt... complete onzin maar ik mag t weer uitleggen aan mn kinderen... anyway genoeg kopzorgen dus...
Kleine update: ik heb een plan van aanpak gemaakt en m'n detacheerder gevraagd er even met me naar te kijken en haar mening gevraagd over de situatie en de aanpak die ik wil hanteren. Zij stond helemaal achter me. Nu dus in gesprek met m'n manager. Dat kan na 't weekend omdat ze nu een paar dagen elders werkt.quote:
[..]
Die vertrouwenspersoon zou juist de stap minder groot moeten maken, omdat een manager toch een soort van over je oordeelt en dat kan dan weer mensen afschrikken.
Als je het zelf kunt des te beter, maar vooral niet bang zijn om de stap te maken naar hulp. Zeker omdat ze bijvoorbeeld ook kunnen helpen met je omgeving met die systeemtherapie. Al is therapie misschien niet zo'n goed woord omdat het vaak maar 1 a 2 gesprekken zijn.
Maar goed dat je het toch al bespreekbaar hebt gemaakt.
Nog dank voor 't meedenken. Ik had niet direct gedacht aan 'n vertrouwenspersoon, en bedacht me later dat mijn detacheerder ook zo'n rol kan vervullen.
En een vaatwasser die het begeven heeft, ik heb een hele middag uit zitten pluizen wat dan zou passen, daar heb ik met man gisteren uiteindelijk 1 van overgehouden en nu is het ineens toch niet goed, wil hij het niet laten inbouwen want dat kost geld.
Ik wordt zo moe van die kerel... maar hij wil het zelf ook niet uit gaan zoeken want hij wil andere dingen doen...
Sterke en vooral succes!quote:SPOILERIk ben een rechtzaak begonnen voor eenhoofdig gezag, naast dat het een hoop geld kost en de advocaat het een goede kans geeft blijft de uitkomst onzeker... mijn ex is momenteel behoorlijk debiel aan het doen, en zijn verloofde in Canada heeft hem gezegd dat ie geen tijd met mij mag doorbrengen, dat deden we al niet maar nu mag hij hier dus ook niet eten als dochter dat vraagt... complete onzin maar ik mag t weer uitleggen aan mn kinderen... anyway genoeg kopzorgen dus...
Hoe is het nu met jou?quote:
Deze week was veel te vol... en nu koppijn.
En een vaatwasser die het begeven heeft, ik heb een hele middag uit zitten pluizen wat dan zou passen, daar heb ik met man gisteren uiteindelijk 1 van overgehouden en nu is het ineens toch niet goed, wil hij het niet laten inbouwen want dat kost geld.
Ik wordt zo moe van die kerel... maar hij wil het zelf ook niet uit gaan zoeken want hij wil andere dingen doen...
Hier weer redelijk opgeknapt maar doordat ik nog heel moe ben ligt de onrust en spanning wel echt op de loer en slaat de paniek soms ineens toe... echt kansloos maar goed ik weet ook dat dit wel bijtrekt als ik weer meer energie krijg.
Lief dat je het vraagt, het vaatwasser-ei is intussen gelegd en hij is vandaag gebracht, dus is druk bezig met mijn vaatquote:
[..]
Hoe is het nu met jou?
Hier weer redelijk opgeknapt maar doordat ik nog heel moe ben ligt de onrust en spanning wel echt op de loer en slaat de paniek soms ineens toe... echt kansloos maar goed ik weet ook dat dit wel bijtrekt als ik weer meer energie krijg.
. Dat kan ik weer afstrepen. Nu staan er nog 2 mailtjes naar de scholen van de kinderen te wachten, die ik eigenlijk afgelopen weekend al de deur uit had willen hebben. Maar goed.
Overall gaat het wel beter, de medicatie dempt mn angst/paniek gevoel wel en dat scheelt.
Dus dat is voor nu gewoon goed zo.
Verder druk en een kind ziek thuis (griep) al vanaf het weekend, de ander is een beetje half, niet helemaal fit maandag thuisgehouden. Vanmorgen naar school, kon ik haar na een half uur ophalen omdat ze weg zouden met de klas op de fiets en ze zich toch niet lekker voelde.
Maar dan is ze thuis en lijkt ze wel redelijk te pas. Dus morgen maar weer zien.
Zou morgen met jongste open dag gaan bezoeken, maar dus even afwachten of we dat gaan doen.
Beterschap voor de kids... hier de jongste al 2 dagen koorts maar verder goed te pas... wat hangeriger en vooral snipverkouden... moet morgen naar de longverpleegkundige en de oogarts dus twijfel of ik dat moet afbellen of niet.quote:
[..]
Lief dat je het vraagt, het vaatwasser-ei is intussen gelegd en hij is vandaag gebracht, dus is druk bezig met mijn vaat
Nu staan er nog 2 mailtjes naar de scholen van de kinderen te wachten, die ik eigenlijk afgelopen weekend al de deur uit had willen hebben. Maar goed.
Overall gaat het wel beter, de medicatie dempt mn angst/paniek gevoel wel en dat scheelt.
Dus dat is voor nu gewoon goed zo.
Verder druk en een kind ziek thuis (griep) al vanaf het weekend, de ander is een beetje half, niet helemaal fit maandag thuisgehouden. Vanmorgen naar school, kon ik haar na een half uur ophalen omdat ze weg zouden met de klas op de fiets en ze zich toch niet lekker voelde.
Maar dan is ze thuis en lijkt ze wel redelijk te pas. Dus morgen maar weer zien.
Zou morgen met jongste open dag gaan bezoeken, maar dus even afwachten of we dat gaan doen.
Daar ook beterschap. Lastig inschatten he...quote:
[..]
Beterschap voor de kids... hier de jongste al 2 dagen koorts maar verder goed te pas... wat hangeriger en vooral snipverkouden... moet morgen naar de longverpleegkundige en de oogarts dus twijfel of ik dat moet afbellen of niet.
Wij hebben woensdag en vandaag de jongste thuisgehouden, ze is niet helemaal fit, maar het blijft wat half. Oudste is wel aan het opknappen, morgen maar eens kijken of we ze beide weer naar school krijgen...
Hier mwah, beetje ziekig. Wel leuk en druk weekend voor de boeg dus hoop dat het ziek zijn niet doorzet.
Zit ik tegenover een net afgestuurde die weer opnieuw begint in precies hetzelfde werkboek dat ik dus ondertussen al kan dromen.
Is dat nou echt hoe het werkt?
Myraela, dat is wel balen! Specialistische ggz wil niet altijd automatisch zeggen dat je iemand treft met meer expertise volgens mij... zou je ook een ander kunnen vragen?
Als het een centrum is specifiek voor angststoornissen dan zou ik wel iemand met meer expertise verwachten, maar een ggz is ook wel vrij algemeen in de zin dat ze met allerlei stoornissen te maken hebben. Je moet maar net de juiste treffen...
Misschien kan je je ongenoegen uitspreken en dat je toch meer verwacht had.
Hier gaat het nog steeds wel redelijk, die medicatie doet absoluut wel wat. Het is niet meer constant dat overspannen paniekerige gevoel. Maar het emmertje zit nog steeds vrij vol.
Maar zo kan ik wel wat tijd overbruggen...
Myreala, vervelend dat het zo tegenvalt, is het wel bespreekbaar met je behandelaar?
Hier gaat het eigenlijk wel goed... sinds deze week weer volledig aan het werken en vandaag zonder oxa... echt heel fijn!
Verder maken mijn
en ik echt plannen voor later dit jaar dus hebben er wel vertrouwen in. Soms heb ik ook slechte dagen maar die kan ik steeds beter handelen voor mijn gevoel.Heb je nu alleen individueel? Dan ja, dat is in mijn beleving vaak meer van hetzelfde. Althans in het begin. Later, ook omdat jij en de behandelaar elkaar leren kennen, wordt het vaker wel wat persoonlijker en is er ook beter te kijken naar wat jij nodig hebt en wat wel werkt en vooral wat niet.quote:
Ik baal van de ‘specialistische’ ggz. Ik heb nu twee keer het basis ggz traject doorlopen voor mijn angststoornis. Daarna werd ik dus doorverwezen naar de specialistische ggz. Ik verwachte toch wel iets meer expertise speciaal voor angststoornissen. Meer persoonlijke aanpak.
Zit ik tegenover een net afgestuurde die weer opnieuw begint in precies hetzelfde werkboek dat ik dus ondertussen al kan dromen.
Is dat nou echt hoe het werkt?
Voor een behandelaar is dat ook aftasten omdat jij weer anders bent dan de afspraak na jou.
En wat mij betreft mogen ze die hele basis GGZ opdoeken. 3 trajecten gehad en het kwam altijd neer op ademhalingsoefeningen en mindfulness.
Ik heb er geen verstand van, maar ik denk niet dat je daar een vergoeding voor krijgt.quote:
Iemand hier ervaring met het aanvragen van reiskostenvergoeding voor het volgen van een behandeling die niet in je eigen plaats is?
Ligt volgens mij aan je inkomen en behandeling, maar heb van meerdere professionals in het werkveld gehoord dat het wel bestaat. En zonder die vergoeding, zou ik de (nodige) behandeling niet kunnen doen.quote:
[..]
Ik heb er geen verstand van, maar ik denk niet dat je daar een vergoeding voor krijgt.
Je woont zelfstandig toch?quote:
[..]
Ligt volgens mij aan je inkomen en behandeling, maar heb van meerdere professionals in het werkveld gehoord dat het wel bestaat. En zonder die vergoeding, zou ik de (nodige) behandeling niet kunnen doen.
Zo ja dan kun je bij je zorgverzekeraar een aanvraag doen voor zittend ziekenvervoer. Daar moet je op aangeven hoe je reist, eigen vervoer, openbaar vervoer, taxi. Zij berekenen dan aan de hand van de hardheidsclausule of je in aanmerking komt voor vergoeding van de kosten. Bij sommige verzekeringen heb je vooraf toestemming nodig.
https://www.zorginstituut(...)sule-bij-vervoer-zvw
[ Bericht 3% gewijzigd door Luchtbel op 14-02-2020 20:37:15 ]
Ik kreeg van mijn verzekering het telefoonnummer. Vriendelijk van zequote:
[..]
Je woont zelfstandig toch?
Zo ja dan kun je bij je zorgverzekeraar een aanvraag doen voor zittend ziekenvervoer. Daar moet je op aangeven hoe je reist, eigen vervoer, openbaar vervoer, taxi. Zij berekenen dan aan de hand van de hardheidsclausule of je in aanmerking komt voor vergoeding van de kosten. Bij sommige verzekeringen heb je vooraf toestemming nodig.
https://www.zorginstituut(...)sule-bij-vervoer-zvw
ik kom idd in aanmerking ervoor, gelukkig. NS is anders veeeeel te duur.Laat me raden het team moet je eerst even bespreken....quote:
De conclusie van het adviesgesprek is dat volgende week de conclusie komt....
MDO had het antwoord al klaar... Alleen was ik het niet met het antwoord eens.quote:
[..]
Laat me raden het team moet je eerst even bespreken....
Alcohol: 1 week klinische detox, kan langer zijn als er meer diagnose nodig is... Daarna door naar dagbehandeling.
Ten 1e: 1 week detox, kan ik net zo goed thuis blijven... 2: Je hebt alle onderzoeken en verslagen.
Had hij nog niks doorgelezen....
Aansluitend aan de dagbehandeling, de behandeling voor depressie/persoonlijkheid..
Nee, niet aansluitend, tegelijk.. Ja maar wachtlijsten en zo.. Dan meld je me toch alvast aan?
Maar dan moet ik eerst dossieronderzoek doen...
Ja, tot volgende week he.
Je kreeg van je verzekering het telefoonnummer van je verzekering?quote:
[..]
Ik kreeg van mijn verzekering het telefoonnummer. Vriendelijk van ze
Mijn verzekering valt weer onder een overkoepelende maatschappij, etc.. Dus wel handig als je dan het rechtstreekse nummer krijgt van de afdeling die er over gaat.quote:
[..]
Je kreeg van je verzekering het telefoonnummer van je verzekering?
Oh zo. Ik regel nooit dingen telefonisch, daar geloof ik niet meer in.quote:
[..]
Mijn verzekering valt weer onder een overkoepelende maatschappij, etc.. Dus wel handig als je dan het rechtstreekse nummer krijgt van de afdeling die er over gaat.
Ook heb ik te horen gekregen dat ik zeer waarschijnlijk binnen 3 maanden geopereerd word (plaat wordt uit m'n schouder gehaald), dit geeft nu nog niet zoveel zenuwen zolang ik er niet aan denk, als ik straks een datum heb zal dat anders zijn.
Qua stemming enzo gaat het best oké, weinig Xanax gebruikt ook want maar 1 of 2 keer een kleine paniekaanval gehad.
Hoe is het met jullie hier?
Pff wat een gedoe zeg. Snap dat je het er niet mee eens was. Zit er ondertussen al wat schot in de zaak?quote:
[..]
MDO had het antwoord al klaar... Alleen was ik het niet met het antwoord eens.
Alcohol: 1 week klinische detox, kan langer zijn als er meer diagnose nodig is... Daarna door naar dagbehandeling.
Ten 1e: 1 week detox, kan ik net zo goed thuis blijven... 2: Je hebt alle onderzoeken en verslagen.
Had hij nog niks doorgelezen....
Aansluitend aan de dagbehandeling, de behandeling voor depressie/persoonlijkheid..
Nee, niet aansluitend, tegelijk.. Ja maar wachtlijsten en zo.. Dan meld je me toch alvast aan?
Maar dan moet ik eerst dossieronderzoek doen...
Ja, tot volgende week he.
Is er een termijn voor je operatie?quote:
Hier gaat het fysiek niet zo lekker. Gister wakker geworden met oorontsteking en van het weekend op de huisartsenpost gezeten met pijnklachten in m'n rug en op m'n borst. Gelukkig kon hij niks vreemds vinden, op dat m'n hart soms wat slagen oversloeg na. Maar ik ga vandaag toch even m'n huisarts bellen voor in ieder geval pijn medicatie want het blijft hetzelfde.
Ook heb ik te horen gekregen dat ik zeer waarschijnlijk binnen 3 maanden geopereerd word (plaat wordt uit m'n schouder gehaald), dit geeft nu nog niet zoveel zenuwen zolang ik er niet aan denk, als ik straks een datum heb zal dat anders zijn.
Qua stemming enzo gaat het best oké, weinig Xanax gebruikt ook want maar 1 of 2 keer een kleine paniekaanval gehad.
Hoe is het met jullie hier?
Hier ook opgestaan met enorme oorpijn dus straks even naar de dokter...
Verder al een maand af en aan met ziekte van mij of de kinderen dus ben er wel klaar mee... daarboven op de winterdip, heel erg toe aan wat beter weer...
Qua oxazepam gaat het een stuk beter, "vergeet" het vaak in te nemen bij dingen die ik normaal super spannend vond dus dat is goed lijkt me.
Ik moet 3 maart op zo'n pre operatief gesprek komen, hoop dat ze dan of een datum kunnen zeggen of het wat nauwkeuriger kunnen maken dan 3 maanden. Wel heel spannend, ze zijn vooral bang voor wondinfectie net zoals vorige operatie, dus fingers crossed dat het nu gewoon vlekkeloos verloopt. Wel veel kans op een prothese maar dat is pas in de toekomst, over hoeveel jaar is niet te voorspellen.quote:
[..]
Is er een termijn voor je operatie?
Hier ook opgestaan met enorme oorpijn dus straks even naar de dokter...
Verder al een maand af en aan met ziekte van mij of de kinderen dus ben er wel klaar mee... daarboven op de winterdip, heel erg toe aan wat beter weer...
Qua oxazepam gaat het een stuk beter, "vergeet" het vaak in te nemen bij dingen die ik normaal super spannend vond dus dat is goed lijkt me.
Snap dat je klaar ben met dat ziek zijn van jou of de kids. En het was de afgelopen tijd wel echt triest weer, vandaag ziet het er gelukkig redelijk uit.
Dat lijkt mij ook idd een goed teken met die oxa! Echt fijn!
Morgen poging 2.quote:
[..]
Pff wat een gedoe zeg. Snap dat je het er niet mee eens was. Zit er ondertussen al wat schot in de zaak?
Succes Burner!
Ik heb vorige week een ontsteking aan mn voet gehad, niet tof. Maar gelukkig weer op zn retour. Edit: misschien te vroeg gejuicht... morgen toch de huisarts weer bellen...
Heb de huisarts even genoeg gezien
. Medicatie werkt goed, gelukkig. Zo is het te behappen gelukkig.[ Bericht 16% gewijzigd door Nijna op 25-02-2020 18:52:14 ]
Ik heb tramadol gekregen, dat lijkt toch enigszins iets te doen voor de pijn dus dat scheelt iets.
Verder komt m'n psycholoog morgen langs, want ik heb afgezegd omdat ik me te beroerd voel dus ze bood aan om dan mijn kant op te komen dus dat is wel fijn.
Ik heb tegenwoordig bijna geen OCD meer maar het heeft wel een beetje z’n effect gehad op hoe mijn brein werkt.
- overmatig analytisch
- patronen herkennen terwijl die er niet zijn
- angstig
- controle willen hebben
- moeite hebben met beslissingen nemen
- tunnel visie
Dus dingen die ik heel moeilijk vind en die mij hinderen: wachten op nieuws, dingen los laten, en dingen nemen op face value zonder het te analyseren.
Ik ben ooit door een student psycholoog (psycholoog van de uni) doorverwezen naar een GGZ diagnostiek centrum, omdat ik heel erg moeite had met studiekeuze stress. Dat klinkt best heftig en hier best wel wat gesprekken gehad, maar ze vonden eigenlijk niks geks. Ben toen wel via huisarts doorgewezen naar therapeut.
Ik heb mindfulness “geprobeerd” maar het heeft niet echt effect gehad. De therapeut helpt ook niet echt en ik heb nooit medicijnen gehad.
Ik vraag me af, herkent iemand zich in dit verhaal, en is dit ooit beter geworden?
Ik.quote:
Ik heb vroeger OCD gehad. Vaak lampen aan en uit doen, want anders zouden m’n ouders niet levend thuis komen. Dat soort ongein. Het begon simpel, maar de rituelen werden steeds complexer.
Ik heb tegenwoordig bijna geen OCD meer maar het heeft wel een beetje z’n effect gehad op hoe mijn brein werkt.
- overmatig analytisch
- patronen herkennen terwijl die er niet zijn
- angstig
- controle willen hebben
- moeite hebben met beslissingen nemen
- tunnel visie
Dus dingen die ik heel moeilijk vind en die mij hinderen: wachten op nieuws, dingen los laten, en dingen nemen op face value zonder het te analyseren.
Ik ben ooit door een student psycholoog (psycholoog van de uni) doorverwezen naar een GGZ diagnostiek centrum, omdat ik heel erg moeite had met studiekeuze stress. Dat klinkt best heftig en hier best wel wat gesprekken gehad, maar ze vonden eigenlijk niks geks. Ben toen wel via huisarts doorgewezen naar therapeut.
Ik heb mindfulness “geprobeerd” maar het heeft niet echt effect gehad. De therapeut helpt ook niet echt en ik heb nooit medicijnen gehad.
Ik vraag me af, herkent iemand zich in dit verhaal, en is dit ooit beter geworden?
En hoe gaat het?quote:
Heb een rechtenstudie afgerond, ben een beetje bekend aan het worden, redelijk populair en geliefd bij veel mensen (hier en daar ook wat vijanden en haters). Veel mensen zien kwaliteiten in me en willen me in hun team hebben of met me associëren.quote:
Ben nog steeds af en toe depressief en suïcidale gedachtes... snel overprikkeld en nooit echt rust in mijn hoofd. Dat blijft gewoon, gaat niet over. Ik heb ermee leren leven.
Grotendeels goed om te horen.quote:
[..]
Heb een rechtenstudie afgerond, ben een beetje bekend aan het worden, redelijk populair en geliefd bij veel mensen (hier en daar ook wat vijanden en haters). Veel mensen zien kwaliteiten in me en willen me in hun team hebben of met me associëren.
Ben nog steeds af en toe depressief en suïcidale gedachtes... snel overprikkeld en nooit echt rust in mijn hoofd. Dat blijft gewoon, gaat niet over. Ik heb ermee leren leven.
Maar je doet er niks aan?
Ik zit al 12 jaar ofzo diep in de GGZ. Ik heb meerdere malen in een isoleercel gezeten, zowel in Nederland als op Curaçao (vooral eerste psychose). Ik heb meerdere psychoses gehad, en manieën, en depressies. OCD heb ik ook al heel lang, maar de psychiaters hadden het ook niet gemerkt, ook al toen ik het hen direct vertelde. In principe zijn psychiatrische aandoening vaak comorbide. Je hebt vaak meerdere dingen tegelijkertijd en als de ene verdwijnt komt er een andere. Maar toch ben ik best tevreden met mijn leven op dit moment.quote:
[..]
Grotendeels goed om te horen.
Maar je doet er niks aan?
De GGZ is heel slecht en de psychiatrie zit in zijn kinderschoenen, maar toch ben je in Nederland beter af dan vrijwel overal anders op de wereld. Ik heb mijn vrede en rust gevonden door intensieve zelfstudie over psychiatrie en psychologie, en mijn eigenwaarde op te krikken door succeservaringen, zoals bijvoorbeeld mijn studie halen en veel sporten en een goede vriend te zijn voor anderen. Door anderen te helpen, werd ik zelf gelukkiger en mijn plek in de sociale hiërarchie steeg ook. Daardoor hoefde ik minder zorgen te maken over mijn eigen tekortkomingen.
Heftig om te horen. Bedankt voor het delen. Ben blij om te horen dat ondanks al die omstandigheden het goed gaat.quote:
[..]
Ik zit al 12 jaar ofzo diep in de GGZ. Ik heb meerdere malen in een isoleercel gezeten, zowel in Nederland als op Curaçao (vooral eerste psychose). Ik heb meerdere psychoses gehad, en manieën, en depressies. OCD heb ik ook al heel lang, maar de psychiaters hadden het ook niet gemerkt, ook al toen ik het hen direct vertelde. In principe zijn psychiatrische aandoening vaak comorbide. Je hebt vaak meerdere dingen tegelijkertijd en als de ene verdwijnt komt er een andere. Maar toch ben ik best tevreden met mijn leven op dit moment.
De GGZ is heel slecht en de psychiatrie zit in zijn kinderschoenen, maar toch ben je in Nederland beter af dan vrijwel overal anders op de wereld. Ik heb mijn vrede en rust gevonden door intensieve zelfstudie over psychiatrie en psychologie, en mijn eigenwaarde op te krikken door succeservaringen, zoals bijvoorbeeld mijn studie halen en veel sporten en een goede vriend te zijn voor anderen. Door anderen te helpen, werd ik zelf gelukkiger en mijn plek in de sociale hiërarchie steeg ook. Daardoor hoefde ik minder zorgen te maken over mijn eigen tekortkomingen.
Ah ja dat is echt de perfecte insteek.quote:
[..]
Ik zit al 12 jaar ofzo diep in de GGZ. Ik heb meerdere malen in een isoleercel gezeten, zowel in Nederland als op Curaçao (vooral eerste psychose). Ik heb meerdere psychoses gehad, en manieën, en depressies. OCD heb ik ook al heel lang, maar de psychiaters hadden het ook niet gemerkt, ook al toen ik het hen direct vertelde. In principe zijn psychiatrische aandoening vaak comorbide. Je hebt vaak meerdere dingen tegelijkertijd en als de ene verdwijnt komt er een andere. Maar toch ben ik best tevreden met mijn leven op dit moment.
De GGZ is heel slecht en de psychiatrie zit in zijn kinderschoenen, maar toch ben je in Nederland beter af dan vrijwel overal anders op de wereld. Ik heb mijn vrede en rust gevonden door intensieve zelfstudie over psychiatrie en psychologie, en mijn eigenwaarde op te krikken door succeservaringen, zoals bijvoorbeeld mijn studie halen en veel sporten en een goede vriend te zijn voor anderen. Door anderen te helpen, werd ik zelf gelukkiger en mijn plek in de sociale hiërarchie steeg ook. Daardoor hoefde ik minder zorgen te maken over mijn eigen tekortkomingen.
Ik vertel gewoon hoe het ging. Ik ging anderen niet helpen zodat mijn plek steeg, ik ging anderen gewoon helpen omdat dat het enige was dat mij af en toe een geluksgevoel gaf. Mensen helpen en daarvoor erkenning te krijgen.quote:
[..]
Ah ja dat is echt de perfecte insteek.
Dat ik het zo goed deed, dat mijn plek in de sociale hiërarchie steeg, had ik niet op gerekend. Dat gebeurde gewoon.
Ik hoop dat bezoek van psycholoog bij mij thuis wel door gaat ondanks de sneeuw. Gelukkig tot nu toe maar een klein laagje maar toch.
Nu gaat hij dus wat anders bedenken, aangezien ik zelf ook wel kan detoxxen.. Waarschijnlijk dus diagnostiek, maar dan niet klinisch, als ik abstinent blijf. En ondertussen de dagbehandeling erbij doen. Maar, dan breekt hij met het beleid.
Dus jullie raden het al: To be continued, hij belt me nog
- Sterke trekken uit cluster B persoonlijkheidsstoornis: (ASP en Narcisme)
- Stemmingsklachten en suicidale gedachtes
- Laag empathisch vermogen
- Weinig tot geen copingsmechanismes
Vandaag kwam erbij:
- Autistisch spectrum.
Heb er nog een paar, maar ja.
Iedere psycholoog/psychiater vind weer wat anders...
Knettergek word ik ervan.
Huisarts heeft er weer in lopen wroeten, weer voetenbadjes en antibacteriele zalf en hopen dat het nu dan wel echt weg gaat... Antibiotica leek (nog) niet op zn plek omdat ik er verder niet ziek van ben (gelukkig).quote:
He balen nijna, hopelijk toch gauw minder last en kan de huisarts morgen iets nuttigs doen.
Ik heb tramadol gekregen, dat lijkt toch enigszins iets te doen voor de pijn dus dat scheelt iets.
Verder komt m'n psycholoog morgen langs, want ik heb afgezegd omdat ik me te beroerd voel dus ze bood aan om dan mijn kant op te komen dus dat is wel fijn.
Psycholoog nog langs geweest, ondanks de sneeuw?
Succes met afwachten... je houdt het spannendquote:
Omdat ik 5 verschillende halve diagnoses heb (en hij zelf weer wat anders denkt), was de planning: 9 weken opname (1 week detox, 8 weken diagnostiek). Detox hoeft niet, want heb zelf nu ook al een week of zo niet gedronken... Die diagnostiek etc zou ik niet erg vinden, ware het niet dat je daar niet mag roken. Dat gaat hem dus niet worden.
Nu gaat hij dus wat anders bedenken, aangezien ik zelf ook wel kan detoxxen.. Waarschijnlijk dus diagnostiek, maar dan niet klinisch, als ik abstinent blijf. En ondertussen de dagbehandeling erbij doen. Maar, dan breekt hij met het beleid.
Dus jullie raden het al: To be continued, hij belt me nog
.Thnx! Hij zou vanmiddag nog terugbellen, maar ja. Zal wel morgen worden of zo denk ik.quote:
[..]
Succes met afwachten... je houdt het spannend
Bloedirritant.
Hij belde toch nog...
Volgende week donderdag kennismaking, maandag erna zou ik kunnen beginnen.
Diagnostiek door GGZ, maar daar kwam dus weer het samenwerkingsprobleem naar voren.
[ Bericht 12% gewijzigd door Burner82 op 26-02-2020 17:57:15 ]
Yes gelukkig wel, al is er niet veel nuttigs besproken aangezien ik me te beroerd voelde.
herkenbaar.. tegenwoordig krijg je zoveel stempeltjes. ik ga ook weer opnieuw gediagnosticeerd worden second opinion maar ik ben bang dat er nog veel meer stempeltjes bij gaan komen en je moet jezelf afvragen wat er waar van is.quote:
Tot zover:
- Sterke trekken uit cluster B persoonlijkheidsstoornis: (ASP en Narcisme)
- Stemmingsklachten en suicidale gedachtes
- Laag empathisch vermogen
- Weinig tot geen copingsmechanismes
Vandaag kwam erbij:
- Autistisch spectrum.
Heb er nog een paar, maar ja.
Iedere psycholoog/psychiater vind weer wat anders...
Knettergek word ik ervan.
Studie afgerond en veel mensen zien kwaliteit in je en willen je in je team hebben.quote:
[..]
Heb een rechtenstudie afgerond, ben een beetje bekend aan het worden, redelijk populair en geliefd bij veel mensen (hier en daar ook wat vijanden en haters). Veel mensen zien kwaliteiten in me en willen me in hun team hebben of met me associëren.
Wat doe je nu dan voor werk?
Ben gestopt met werken. Lukt gewoon niet op dit moment vanwege mijn psychische klachten. Ik had eerst een baan bij een grote overheidsinstelling en daarna een baan bij universiteit utrecht. Maar het ging gewoon vanwege psychische klachten. Dus ik ga me omscholen en iets zoeken dat bij me past.quote:
[..]
Studie afgerond en veel mensen zien kwaliteit in je en willen je in je team hebben.
Wat doe je nu dan voor werk?
Iets doen dat bij je past, dat is inderdaad belangrijk.quote:
[..]
Ben gestopt met werken. Lukt gewoon niet op dit moment vanwege mijn psychische klachten. Ik had eerst een baan bij een grote overheidsinstelling en daarna een baan bij universiteit utrecht. Maar het ging gewoon vanwege psychische klachten. Dus ik ga me omscholen en iets zoeken dat bij me past.
Heb elke dag wel wat sombere gedachten nog maar dat is meestal maar een minuut of 15. Nu ook langzaam stoppen met roken.
Hoe is ie verder hier?
Wat goed dat je gaat stoppen!!quote:
Lekker weekje op vakantie geweest één echt wat mindere dag gehad.
Heb elke dag wel wat sombere gedachten nog maar dat is meestal maar een minuut of 15. Nu ook langzaam stoppen met roken.
Hoe is ie verder hier?
Zet m op!
Hier al weer een paar dagen wat minder, onrustig, gespannen, nu ben ik ook erg moe en speelt mn winterdip ook flink op door alle wind en regen en al 4 weken allerlei virussen en ziektes met mezelf en de kinderen... kortom tijd voor extra slaap (wanneer???) En zon!!
Hebben jullie bij meer spanning ook last van oorsuizen?
[ Bericht 3% gewijzigd door gewoonmezelf87 op 29-02-2020 18:43:37 ]
Herkenbaar alleen kunnen wij dat allemaal verdelen tussen mij en m'n vrouw (toegegeven m'n vrouw doet iets meer..)quote:
[..]
Wat goed dat je gaat stoppen!!
Zet m op!
Hier al weer een paar dagen wat minder, onrustig, gespannen, nu ben ik ook erg moe en speelt mn winterdip ook flink op door alle wind en regen en al 4 weken allerlei virussen en ziektes met mezelf en de kinderen... kortom tijd voor extra slaap (wanneer???) En zon!!
Hebben jullie bij meer spanning ook last van oorsuizen?
En ik heb eigenlijk altijd oorsuizen, maar met spanning begin ik er echt wel last van te krijgen.
Gisteren naar Theo Maassen geweest, avond flink lachen is ook goed.
Morgen beginnen aan de eerste volledige werkweek, re-integratie is voorbij dus mag lekker 40 uur aan de bak. Wil dat wel gaan minderen naar 32 uur ofzo..
[ Bericht 7% gewijzigd door kuolema op 01-03-2020 15:08:58 ]
Wat rot!! Kan het zijn dat juist doordat je alles wil controleren het mis gaat?quote:
Hier gaat het niet goed. Gedwongen opname, angst voor dreigende dwangmedicatie, grote kans dat ik mijn appartement bij beschermd wonen verlies omdat ze bang zijn dat ik een gevaar ben voor anderen. Ik verpest steeds alles terwijl ik zo mijn best doe om alles onder controle te houden. Dingen lijken steeds erger te worden, ik begrijp het niet en word er bang van. Ik voel me machteloos en verslagen.
Sterkte in ieder geval.
Werkse! Ik werk maar 8 uur maar icm de fulltime zorg voor de kinderen, mn burnout en angst en een hernia is dat meer dan genoeg...quote:
[..]
Herkenbaar alleen kunnen wij dat allemaal verdelen tussen mij en m'n vrouw (toegegeven m'n vrouw doet iets meer..)
En ik heb eigenlijk altijd oorsuizen, maar met spanning begin ik er echt wel last van te krijgen.
Gisteren naar Theo Maassen geweest, avond flink lachen is ook goed.
Morgen beginnen aan de eerste volledige werkweek, re-integratie is voorbij dus mag lekker 40 uur aan de bak. Wil dat wel gaan minderen naar 32 uur ofzo..
SPOILERVandaag volledig open kaart gespeeld naar mn datevriend (na al die maanden nog steeds geen vaste term maar dat maakt niet uit) en hem verteld over mn angststoornis, mn medicatie, mn lichamelijke problemen... alles dus eigenlijk waar hij mee te maken krijgt als hij kiest voor ons, dat vanmorgen allemaal in 1 Lap tekst gezet en tnt niks meer gehoord... en ik probeer mezelf wijs te maken dat hij druk is met zn dochtertje of wat dan ook maar ik merk dat de spanning in mn lijf wel echt toeneemt en ik bang ben dat dit t was...
GM, wat naar dat je nog niks hebt gehoord... hopelijk inderdaad druk met zn dochtertje
GM,he wat naar die spanning, heel herkenbaar wel. Hoe is het nu tussen jou en hem?
Hier gaat het wel, lichamelijk iets beter, en waarschijnlijk eind april de operatie, wat tot mijn verbazing een dagopname gaat zijn dus dat is wel heel fijn.
Verder heb ik binnenkort een date, tot nu toe hele leuke gesprekken op app en ze weet ook al een aantal dingen zoals m'n automutilatie verleden en dat ik voor het ongeluk ook thuis zat door depressies. Ze reageerde supertof. Maar toch maakt dit hele gebeuren me onzeker, ook vanwege m'n omvang op dit moment. Maargoed we zullen zien.
Ja eigenlijk wel prima... meneer was in de overtuiging dat hij wel gereageerd had, dus voelde zich achteraf wel lullig. Gelukkig konden we er gewoon over praten en zijn we afgelopen dinsdag samen weggeweest. Gaat goed dus.quote:
Sterkte Kuo, keep ya head up
GM,he wat naar die spanning, heel herkenbaar wel. Hoe is het nu tussen jou en hem?
Hier gaat het wel, lichamelijk iets beter, en waarschijnlijk eind april de operatie, wat tot mijn verbazing een dagopname gaat zijn dus dat is wel heel fijn.
Verder heb ik binnenkort een date, tot nu toe hele leuke gesprekken op app en ze weet ook al een aantal dingen zoals m'n automutilatie verleden en dat ik voor het ongeluk ook thuis zat door depressies. Ze reageerde supertof. Maar toch maakt dit hele gebeuren me onzeker, ook vanwege m'n omvang op dit moment. Maargoed we zullen zien.
Spannend van je date! Omvang is vaak in ons eigen hoofd vooral een probleem...
Hebben jullie last van Corona-spanning? Ik ben normaal echt een angsthaas.. bang voor ziektes en ellende..maar nu... bizar nuchter voor mijn doen, snap er niks van maar vind het stiekem wel heel fijn...
Dus je gaat voor de kennismaking en komt terug als een depressieve borderliner met autisme
Ahh super fijn!quote:
[..]
Ja eigenlijk wel prima... meneer was in de overtuiging dat hij wel gereageerd had, dus voelde zich achteraf wel lullig. Gelukkig konden we er gewoon over praten en zijn we afgelopen dinsdag samen weggeweest. Gaat goed dus.
Spannend van je date! Omvang is vaak in ons eigen hoofd vooral een probleem...
Hebben jullie last van Corona-spanning? Ik ben normaal echt een angsthaas.. bang voor ziektes en ellende..maar nu... bizar nuchter voor mijn doen, snap er niks van maar vind het stiekem wel heel fijn...
Nou ja, in dit geval wel echt flink te zwaar (126kg met 176cm),maar ze weet dat ik er zelf van baal en er wat aan wil doen maar dat dat nu met m'n schouder ook lastiger is (de cijfers weet ze overigens niet). Maar ben benieuwd, ik laat het maar op me afkomen.
Nou, ik typte gister dus dat het fysiek beter ging, nou dat bleek dus niet zo. Sinds gisternacht keelpijn, en smiddags opeens nog meer keelpijn, spierpijn, hoofdpijn, en savonds nog 3 x overgegeven. Geen koorts gelukkig.
Dus toen spookte het corona wel ff door m'n hoofd omdat hier in de regio wel al wat gevallen zijn. Voel me nu nog steeds helemaal niet fit, hoop dat het morgen beter is want dan heb ik verjaardagsfeest van m'n zusje.
Heb m'n afspraak met psychiater en psycholoog vandaag gister maar afgezegd en daar ben ik wel blij om, zou niks worden nu.
Lekker danquote:
Gisteren kennismaking gehad bij de dagbehandeling. Kwam nog een paar van mijn oude behandelaren tegen van de kliniek. 1 is de behandelaar van de 5-daagse en omdat hij mij al kent, wordt hij ook mijn trajectbegeleider. En verrassing (naja, niet echt): ze gaan dus niks anders doen dan verslaving. Ze willen wel verdere diagnostiek, maar dat moet ik zelf maar regelen. Ik heb nu wel een mail met waar zij aan denken. Ze willen me laten testen op: Borderline, Autistische Stoornis en stemmingsklachten.
Dus je gaat voor de kennismaking en komt terug als een depressieve borderliner met autisme
Wel apart, dat ze niet gewoon alles in 1 geheel kunnen doen.
Je moet het ze niet te moeilijk maken he, dan komen ze er zelf niet meer uit....quote:
[..]
Lekker dan
Wel apart, dat ze niet gewoon alles in 1 geheel kunnen doen.
quote:
Hier gaat het wel, lichamelijk iets beter, en waarschijnlijk eind april de operatie, wat tot mijn verbazing een dagopname gaat zijn dus dat is wel heel fijn.
Verder heb ik binnenkort een date, tot nu toe hele leuke gesprekken op app en ze weet ook al een aantal dingen zoals m'n automutilatie verleden en dat ik voor het ongeluk ook thuis zat door depressies. Ze reageerde supertof. Maar toch maakt dit hele gebeuren me onzeker, ook vanwege m'n omvang op dit moment. Maargoed we zullen zien.
Beterschap!
Fijn dat het goed gaat met je lief!quote:
[..]
Ja eigenlijk wel prima... meneer was in de overtuiging dat hij wel gereageerd had, dus voelde zich achteraf wel lullig. Gelukkig konden we er gewoon over praten en zijn we afgelopen dinsdag samen weggeweest. Gaat goed dus.
Spannend van je date! Omvang is vaak in ons eigen hoofd vooral een probleem...
Hebben jullie last van Corona-spanning? Ik ben normaal echt een angsthaas.. bang voor ziektes en ellende..maar nu... bizar nuchter voor mijn doen, snap er niks van maar vind het stiekem wel heel fijn...
Corona spanning? Niet veel meer dan met de griep (daar krijg ik ook stress van), ik denk wel dat mijn medicatie daar ook wel iets in doet...
Waardeloos dat ze niet meer kunnen dan de verslaving...quote:
Gisteren kennismaking gehad bij de dagbehandeling. Kwam nog een paar van mijn oude behandelaren tegen van de kliniek. 1 is de behandelaar van de 5-daagse en omdat hij mij al kent, wordt hij ook mijn trajectbegeleider. En verrassing (naja, niet echt): ze gaan dus niks anders doen dan verslaving. Ze willen wel verdere diagnostiek, maar dat moet ik zelf maar regelen. Ik heb nu wel een mail met waar zij aan denken. Ze willen me laten testen op: Borderline, Autistische Stoornis en stemmingsklachten.
Dus je gaat voor de kennismaking en komt terug als een depressieve borderliner met autisme
Waarom kunnen ze toch niet gewoon het hele plaatje aanpakken... tja...
Weten ze ook waar je dan heen moet om dat te laten testen of is het meer een dit denken we doe er wat leuks mee...
Die ontsteking aan mn voet he... die is nog altijd niet weg. Nu tijd voor grover geschut, de huisarts heeft antibiotica voorgeschreven en nu moet het met een week over zijn anders weer terug.
Hopen dat het goed zn werk gaat doen.
Ik ben er eigenlijk wel een klein beetje klaar mee.
Maar verder gaat het wel zn gangetje.
Dat zou wel een rol kunnen spelen, ja. Het feit dat ik niet alles onder controle kan hebben levert veel spanning op.quote:
[..]
Wat rot!! Kan het zijn dat juist doordat je alles wil controleren het mis gaat?
Sterkte in ieder geval.
Ik krijg geen dwangmedicatie, dat is een grote opluchting. En ik ben wel wat tot rust gekomen.
Heyquote:
Op Maar ze dachten toch eerst aan de andere cluster B- persoonlijkheidsstoornissen (anti-sociaal had je iig genoemd)? Of had je die diagnoses al officieel en krijg je er nu misschien meer?quote:
Gisteren kennismaking gehad bij de dagbehandeling. Kwam nog een paar van mijn oude behandelaren tegen van de kliniek. 1 is de behandelaar van de 5-daagse en omdat hij mij al kent, wordt hij ook mijn trajectbegeleider. En verrassing (naja, niet echt): ze gaan dus niks anders doen dan verslaving. Ze willen wel verdere diagnostiek, maar dat moet ik zelf maar regelen. Ik heb nu wel een mail met waar zij aan denken. Ze willen me laten testen op: Borderline, Autistische Stoornis en stemmingsklachten.
Dus je gaat voor de kennismaking en komt terug als een depressieve borderliner met autisme
Door een gebrek aan grote kennis over het menselijk lichaam ging ik de raarste dingen denken. Ze heeft een aandoening waardoor haar lichaam wat extra testosteron aanmaakt, wat mij het gevoel gaf dat er iets ‘mannelijks’ in haar zit. Na mijn due dilligence op internet gedaan te hebben weet ik inmiddels dondersgoed dat dit niet zo is. Mijn vriendin is niet een of andere hermafrodiet. Ze heeft een aandoening die zo’n 10% van de vrouwen heeft en het is een hormonaal probleem.
De angst die ik echter voelde door iets aan haar te vinden wat me niet aanstond. Wat als dit een dealbreaker is voor me en daardoor de relatie uit gaat. Of ik het uit maak. Ik ben zo bang om alleen te zijn merk ik. In het verleden ben ik zo onzeker over mezelf geweest. Jarenlang had ik problemen waardoor ik seksueel niet kon presteren. De angst om nooit genoeg te zijn voor een meisje. De angst om voor altijd alleen te zijn, het is zo enorm blijven hangen. Het lijkt wel een trauma te zijn, omdat het me zo veel spanning geeft.
Ik weet dat er dingen aan m’n vriendin gaan zijn die ik minder vind. Menselijk toch? Maar de angst die ik voelde de laatste maanden is verlammend. Inmiddels weet ik beter, maar toch blijft de angst dat “ik misschien toch niet kan leven met iets in mijn vriendin”. Wat als dit, wat als dat. Altijd wat als. Ik zit nu op het punt dat ik gevoelsmatig weet dat wat mijn vriendin is, genoeg voor me is. Ondanks dat er dingen aan haar zijn die ik niet leuk vind.
De angst voor verlating zit achter de angst. Ook al is de angst niet zo erg als eerst, omdat ik weet dat wat ik dacht over mijn vriendin niet klopt, is er nog steeds onzekerheid. Het is mijn gevoel dat het oke is, tegen de angst dat “wat als ik het toch niet goed genoeg vind”. 99% van wat ik dacht bleek na onderzoek fantasie te zijn. Maargoed, “wat als ze nog dingen niet weten waar ik wel op af zou knappen, dan kan het alsnog misgaan”. Ik blabber maar wat, ik weet het. De angst is behoorlijk lastig.
Samengevat: Ik weet dat mijn vriendin volledig vrouw is, ook al kunnen er dingen aan haar zijn die me niet aanstaan. Gevoelsmatig zeg ik dat het me uiteindelijk ook niet kan schelen. Met wat ik nu weet is ze goed genoeg. De angst dat het misschien toch niet zo is, wordt in leven gehouden in de vorm van onzekerheid. Verlatingsangst, angst voor alleen zijn. Het zit diep in me, alleen ik ben blij dat ik nu weet dat het er zit, zodat ik er iets aan kan doen. Het enige wat ik wil is gelukkig zijn met mijn huidige meisje en oud met haar worden.
Vanavond ook nog een beurs draaien voor werk, schiet me alsjeblieft neer. Net in ieder geval een hele gezonde lunch naar binnen gewerkt. Als ik mijn lichaam maar draaiende houd..
Heb je tussendoor tijd om even bij te komen?quote:
Ik ben vandaag zo gespannen. Nam zojuist even een pauze op werk, en kreeg bijna een paniekaanval. De combinatie van veel stress privé, angst en spanning plus het dagelijkse leven is echt moeilijk.
Vanavond ook nog een beurs draaien voor werk, schiet me alsjeblieft neer. Net in ieder geval een hele gezonde lunch naar binnen gewerkt. Als ik mijn lichaam maar draaiende houd..
Vrij weinig om eerlijk te zijn. Ik probeer zo goed mogelijk ruimte te maken. Misschien wat strekken of meditatie tussendoor.quote:
[..]
Heb je tussendoor tijd om even bij te komen?
Je naam: duracellkonijntje.... En dan zeggen dat je te veel doorgaat.. Niet als kritiek bedoeld...quote:
[..]
Vrij weinig om eerlijk te zijn. Ik probeer zo goed mogelijk ruimte te maken. Misschien wat strekken of meditatie tussendoor.
Ik heb nu alleen meningsverschil met de verslavingszorg en mijn huisarts....
Mijn ha zegt: rapport je hebt cluster B: ASP.
Verslavingszorg zegt: We denken aan Borderline/ASP (buiten de stemmingsklachten).
Nu mag ik de ruzie oplossen
Ik heb besloten een cursus kindercoaching te gaan volgen, voelt als een goede stap... een stap vooruit in mn leven. Ook wel weer een beetje spannend.
HA had alleen de info van de paaz en PO dat daar toen werd afgenomen.quote:
Ik zou verslavingszorg eerder serieus nemen dan de huisarts...
Ik heb besloten een cursus kindercoaching te gaan volgen, voelt als een goede stap... een stap vooruit in mn leven. Ook wel weer een beetje spannend.
Tsja.. 😅quote:
[..]
Je naam: duracellkonijntje.... En dan zeggen dat je te veel doorgaat.. Niet als kritiek bedoeld...
het gaat weer eens niet goed hier. Vandaag was mijn moeder op bezoek en die bracht een hoop narigheid met zich mee. Gewoon allemaal kleine dingetjes die zo ontzettend optellen na al die jaren.
Ik heb een enorme dip vandaag gehad toen ze weg was, en uiteindelijk 113 gebeld.
Dat hielp wel en nu gaat het een beetje so-so.
Ik voel me hier zo vaak eenzaam, zo ontzettend eenzaam. Ik vind het enorm moeilijk dat ik geen familie heb waar ik op kan bouwen. Dat iedereen mij als minder dan een mens behandeld. Dat mijn zusje mij niet mag en mij het liefst nergens bij wilt hebben. Dat ik een heel groot gedeelte van de familie ongeveer 1 keer per 5 jaar zie omdat ik geen vervoer heb en mijn moeder en zusje mij nooit mee willen nemen.
Ik doe zo keihard mijn best om hier een sociale kring op te bouwen maar niks lukt! Helemaal niks!
Vrijwilligerswerk doe ik, ik loop collecte, ik ga naar avonden van de vriendendienst, ik ben zelfs alleen gaan stappen. En het loopt steeds op niks uit.
Mijn buren willen niks van contact weten, op mijn werk krijg ik ook geen contact buiten werk.
Ik ben zo moe he. Ik heb ook geen ene rooie rotcent, en dat is soms zo moeilijk. Mijn moeder vroeg mij als eerste meteen waarom ik niet spaar. Ik heb net wat geld op de spaarrekening staan maar das niet genoeg volgens haar.
Ik ben nog bezig de borg af te betalen en dan moet ik de schuld die ik bij mijn moeder betalen. Dus ik heb gewoon niet veel geld.
Ik rook niet, drink niet, ga niet uit, eet niet buiten de deur, koop geen rare dingen, koop tweedehands kleding.
Maar nog is het niet genoeg.
Vandaag was het enorm moeilijk. Ik ben wel weer over het ergste heen maar vraag me wel af of het ooit beter word. Ik ben zo eenzaam, en kan zo weinig kanten op. Ik heb het gevoel ik een soort gat te zitten, kan geen kant op.
Dikke hug voor jouquote:
Hoi,
het gaat weer eens niet goed hier. Vandaag was mijn moeder op bezoek en die bracht een hoop narigheid met zich mee. Gewoon allemaal kleine dingetjes die zo ontzettend optellen na al die jaren.
Ik heb een enorme dip vandaag gehad toen ze weg was, en uiteindelijk 113 gebeld.
Dat hielp wel en nu gaat het een beetje so-so.
Ik voel me hier zo vaak eenzaam, zo ontzettend eenzaam. Ik vind het enorm moeilijk dat ik geen familie heb waar ik op kan bouwen. Dat iedereen mij als minder dan een mens behandeld. Dat mijn zusje mij niet mag en mij het liefst nergens bij wilt hebben. Dat ik een heel groot gedeelte van de familie ongeveer 1 keer per 5 jaar zie omdat ik geen vervoer heb en mijn moeder en zusje mij nooit mee willen nemen.
Ik doe zo keihard mijn best om hier een sociale kring op te bouwen maar niks lukt! Helemaal niks!
Vrijwilligerswerk doe ik, ik loop collecte, ik ga naar avonden van de vriendendienst, ik ben zelfs alleen gaan stappen. En het loopt steeds op niks uit.
Mijn buren willen niks van contact weten, op mijn werk krijg ik ook geen contact buiten werk.
Ik ben zo moe he. Ik heb ook geen ene rooie rotcent, en dat is soms zo moeilijk. Mijn moeder vroeg mij als eerste meteen waarom ik niet spaar. Ik heb net wat geld op de spaarrekening staan maar das niet genoeg volgens haar.
Ik ben nog bezig de borg af te betalen en dan moet ik de schuld die ik bij mijn moeder betalen. Dus ik heb gewoon niet veel geld.
Ik rook niet, drink niet, ga niet uit, eet niet buiten de deur, koop geen rare dingen, koop tweedehands kleding.
Maar nog is het niet genoeg.
Vandaag was het enorm moeilijk. Ik ben wel weer over het ergste heen maar vraag me wel af of het ooit beter word. Ik ben zo eenzaam, en kan zo weinig kanten op. Ik heb het gevoel ik een soort gat te zitten, kan geen kant op.
Zou willen dat ik iets kon doen om je gevoel weg te nemen. Wel knap van je dat je 113 hebt gebeld ipv het op te kroppen in je eentje.
Er lijken twee grote angsten achter mijn klachten te zitten: mijn vriendin kwijt raken en weer alleen zijn en nadien ook nooit meer een vrouw kunnen vinden omdat ik haar niet tevreden kan houden (vooral op seksueel gebied
). Na mijn burn out lag ik enorm lang in de lappenmand en een van de gevolgen was, nouja, dat ik het slechts enkele seconden uithield in bed. Ik heb altijd het idee gehad dat hierdoor mijn tweede relatie stuk is gelopen. Een slecht seksleven.
Ook gaf jarenlang het gevoel hebben niet seksueel te kunnen presteren (vooral als man echt niet tof) me het idee dat ik nooit een vrouw zou kunnen krijgen, laat staan behouden. Wie wil er nou een angstige, seksueel onder de maat presterend stuk probleem daten?
Dat seksuele probleem heb ik door het veranderen van mijn levensstijl getackled, en daarna ontmoette ik mijn huidige vriendin. Eindelijk iemand met wie alles gewoon makkelijk ging. Steeds meer begon ik te geloven dat dit niet meer fout kon gaan. Eindelijk kon ik een toekomst voor me zien waarin ik niet alleen zou sterven. Na al die jaren geloven dat dit mijn toekomst zou worden.
En toen ontdekte ik ineens er ook dingen aan mijn huidige vriendin zijn die ik minder aantrekkelijk vind. Dingen waardoor ik seksueel op haar afknapte. Ook al, zonder er diep op in te gaan, zijn die dingen allemaal grotendeels mijn eigen fantasie, ze laten me niet los. Ik verzin zelf iets wat ik aan mijn vriendin een dealbreaker zou vinden, vind er geen informatie over op internet (omdat het niet bestaat) en ga dan angstig zijn over de gevolgen als dit ding toch bestond.
Het idee dat het menselijk lichaam zo complex is, we zo veel nog niet weten. Wie weet wat er allemaal in een mens kan zitten waar ik seksueel of romantisch op af kan knappen. Welke gevaren liggen er nog op de loer? Ook al vind ik geen enkel concreet bewijs, de angst houdt alles in stand. Angst om een lief meisje pijn te doen, om alleen te zijn, om alleen te sterven, om seksueel te falen en aan de schandpaal genageld te worden.
Er lijkt gewoon geen pad te zijn wat ik nu kan kiezen, wat zonder risico is. Of het nou bij mijn vriendin blijven is (wat als ik niet presteer, wat als ik door alle angst niet gelukkig ben in de relatie), of weggaan is (wat als ik nooit meer een nieuwe vrouw vind omdat ik van seks niks bak, en alleen sterf). Overal risico. Loslaten van de angst (wat als ik soms bang MOET zijn omdat ik het nodig heb, en het dan niet doe omdat ik mezelf heb leren loslaten). Die angst heeft me als het ware overtuigd dat ik het nodig heb.
Ik heb hulp nodig man en ik maak snel een afspraak met een psycholoog. Maar hoe ik hier in hemelsnaam uit kom, ik weet het echt niet. Ik zie gewoon geen positieve route momenteel..
Sorry voor het lange verhaal, alleen het moest er uit.
Lekker aan de picknick.
Wat naar dat je je zo rot voelt ondanks dat je zo je best doet.quote:
Hoi,
het gaat weer eens niet goed hier. Vandaag was mijn moeder op bezoek en die bracht een hoop narigheid met zich mee. Gewoon allemaal kleine dingetjes die zo ontzettend optellen na al die jaren.
Ik heb een enorme dip vandaag gehad toen ze weg was, en uiteindelijk 113 gebeld.
Dat hielp wel en nu gaat het een beetje so-so.
Ik voel me hier zo vaak eenzaam, zo ontzettend eenzaam. Ik vind het enorm moeilijk dat ik geen familie heb waar ik op kan bouwen. Dat iedereen mij als minder dan een mens behandeld. Dat mijn zusje mij niet mag en mij het liefst nergens bij wilt hebben. Dat ik een heel groot gedeelte van de familie ongeveer 1 keer per 5 jaar zie omdat ik geen vervoer heb en mijn moeder en zusje mij nooit mee willen nemen.
Ik doe zo keihard mijn best om hier een sociale kring op te bouwen maar niks lukt! Helemaal niks!
Vrijwilligerswerk doe ik, ik loop collecte, ik ga naar avonden van de vriendendienst, ik ben zelfs alleen gaan stappen. En het loopt steeds op niks uit.
Mijn buren willen niks van contact weten, op mijn werk krijg ik ook geen contact buiten werk.
Ik ben zo moe he. Ik heb ook geen ene rooie rotcent, en dat is soms zo moeilijk. Mijn moeder vroeg mij als eerste meteen waarom ik niet spaar. Ik heb net wat geld op de spaarrekening staan maar das niet genoeg volgens haar.
Ik ben nog bezig de borg af te betalen en dan moet ik de schuld die ik bij mijn moeder betalen. Dus ik heb gewoon niet veel geld.
Ik rook niet, drink niet, ga niet uit, eet niet buiten de deur, koop geen rare dingen, koop tweedehands kleding.
Maar nog is het niet genoeg.
Vandaag was het enorm moeilijk. Ik ben wel weer over het ergste heen maar vraag me wel af of het ooit beter word. Ik ben zo eenzaam, en kan zo weinig kanten op. Ik heb het gevoel ik een soort gat te zitten, kan geen kant op.
Ging het altijd al zo tussen jou en je familie of is er iets gebeurd?
Wat is een vriendendienst? En hoe gaat het dan precies als je alleen gaat stappen?
Geldproblemen lijken me ook heel lastig. Ik ben daar ook bang voor als ik op mezelf ga wonen met een Wajong-uitkering, ik heb eigenlijk geen idee wat ik kan verwachten. Je hebt ook een Wajong toch? Hoeveel huur betaal je?
[ Bericht 2% gewijzigd door kuolema op 16-03-2020 18:05:13 ]
Ik ben op dit moment opgenomen en vind het juist een geruststelling dat er ineens veel minder 'verplichtingen' zullen zijn als ik weer thuis ben. Als intrinsiek kluizenaar ben ik opgelucht dat ik straks thuis door kan gaan met mezelf isoleren zonder dat ik me schuldig hoef te voelen over het missen van vaste afspraken en afwijzen van mensen die contact willen.
Dagbesteding, koorrepetities- en optredens, sport, sociale afspraken zijn allemaal van de baan. Wat mij betreft mogen die maatregelen nog wel wat langer duren
. Voordat deze maatregelen er waren maakte ik me druk om de chaos thuis en hoe alles meteen weer overweldigend zou zijn als ik met ontslag zou gaan, omdat ik heb gemerkt dat ik tijdens deze opname over het algemeen wel tot rust ben gekomen door het wegvallen van veel dagelijkse stressoren. Thuis heb ik wel nog steeds het probleem dat ik samenwoon met mensen waarvan alleen al het idee van hun nabijheid ergernis opwekt.Dit is ook weer een moment waarop ik mezelf afvraag waarom ik al deze niet-noodzakelijke activiteiten moet doen van mezelf, terwijl het me zoveel stress oplevert dat ik enorm opgelucht ben dat het niet doorgaat ondanks het feit dat het mijn routine compleet door de war gooit.
Mezelf wel of niet dwingen om activiteiten te doen blijft een dilemma.
Vinden jullie het ook zo moeilijk om te bepalen wat goed voor je is? Hoe je weet of je iets juist wel moet doen omdat je anders alles gaat vermijden en daardoor ook potentieel leuke ervaringen misloopt, of juist niet omdat het veel stress oplevert?
Ik zou het liefst ook niets moeten doen, maar laat mij toch wel stimuleren door anderen om dat juist wel te doen.
Het zal wel over controle gaan, niet het idee hebben zelf richting te kunnen geven.
Ik probeer die controle een beetje los te laten, te ervaren en ook proberen te genieten.
En zelfs dat kunnen genieten is een rare gewaarwording maar wel zo noodzakelijk.
En ja daarbij ben ik angstig, terughoudend en achterdochtig, dat levert allerlei stress op, een stress die ik moet accepteren. Ik moet mijzelf accepteren.
Ik label ook alles, hoe mensen doen en waarom ze zo doen etcetc..
Dat is al ellendig en energieslurpend.
En het kan zijn dat we inderdaad de draagkracht niet bezitten om mee te draaien, probeer stil te staan met wat je wel kunt dragen en bouw vanuit daaruit een veilige basis.
Leren copen op een goede manier, de geschiedenis niet laten bepalen.
Ik gun je een leuk leven en je gevecht doet mij verdriet.
Kop op
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 18-03-2020 06:08:09 ]
Raar.... Ik snap niks van dit verhaal.... Ik lees vooral dat je je zorgen maakt over je seksuele prestaties , dat snap ik gewoon niet. Wat is daar nou zo belangrijk aan?quote:
Nou, toch 6 a 7 uur geslapen vannacht. Maar het voelt al enkele dagen alsof iemand op mijn borstkast staat. Ademen is lastig en mijn hart bonkt als een idioot.
Er lijken twee grote angsten achter mijn klachten te zitten: mijn vriendin kwijt raken en weer alleen zijn en nadien ook nooit meer een vrouw kunnen vinden omdat ik haar niet tevreden kan houden (vooral op seksueel gebied
Na mijn burn out lag ik enorm lang in de lappenmand en een van de gevolgen was, nouja, dat ik het slechts enkele seconden uithield in bed. Ik heb altijd het idee gehad dat hierdoor mijn tweede relatie stuk is gelopen. Een slecht seksleven.
Ook gaf jarenlang het gevoel hebben niet seksueel te kunnen presteren (vooral als man echt niet tof) me het idee dat ik nooit een vrouw zou kunnen krijgen, laat staan behouden. Wie wil er nou een angstige, seksueel onder de maat presterend stuk probleem daten?
Dat seksuele probleem heb ik door het veranderen van mijn levensstijl getackled, en daarna ontmoette ik mijn huidige vriendin. Eindelijk iemand met wie alles gewoon makkelijk ging. Steeds meer begon ik te geloven dat dit niet meer fout kon gaan. Eindelijk kon ik een toekomst voor me zien waarin ik niet alleen zou sterven. Na al die jaren geloven dat dit mijn toekomst zou worden.
En toen ontdekte ik ineens er ook dingen aan mijn huidige vriendin zijn die ik minder aantrekkelijk vind. Dingen waardoor ik seksueel op haar afknapte. Ook al, zonder er diep op in te gaan, zijn die dingen allemaal grotendeels mijn eigen fantasie, ze laten me niet los. Ik verzin zelf iets wat ik aan mijn vriendin een dealbreaker zou vinden, vind er geen informatie over op internet (omdat het niet bestaat) en ga dan angstig zijn over de gevolgen als dit ding toch bestond.
Het idee dat het menselijk lichaam zo complex is, we zo veel nog niet weten. Wie weet wat er allemaal in een mens kan zitten waar ik seksueel of romantisch op af kan knappen. Welke gevaren liggen er nog op de loer? Ook al vind ik geen enkel concreet bewijs, de angst houdt alles in stand. Angst om een lief meisje pijn te doen, om alleen te zijn, om alleen te sterven, om seksueel te falen en aan de schandpaal genageld te worden.
Er lijkt gewoon geen pad te zijn wat ik nu kan kiezen, wat zonder risico is. Of het nou bij mijn vriendin blijven is (wat als ik niet presteer, wat als ik door alle angst niet gelukkig ben in de relatie), of weggaan is (wat als ik nooit meer een nieuwe vrouw vind omdat ik van seks niks bak, en alleen sterf). Overal risico. Loslaten van de angst (wat als ik soms bang MOET zijn omdat ik het nodig heb, en het dan niet doe omdat ik mezelf heb leren loslaten). Die angst heeft me als het ware overtuigd dat ik het nodig heb.
Ik heb hulp nodig man en ik maak snel een afspraak met een psycholoog. Maar hoe ik hier in hemelsnaam uit kom, ik weet het echt niet. Ik zie gewoon geen positieve route momenteel..
Sorry voor het lange verhaal, alleen het moest er uit.
Veel vrouwen letten daar minder op dan je denkt, of is je vriendin zo'n nymfomane waarvoor seks een dealbreaker is dan? Ik snap je zorgen over dat interseksueel gwbwuren wel maar... Als jij niet eens na onderzoek gelooft dat ze niet interseksueel is, wanneer dan wel? En wat heeft dat voor vreselijke gevolgen dat je het zo erg vind? Je bent toch ook verliefd op haar geworden toen je dat niet wist?
Ach, alles levert mij ook stress op. Kleine tegenslagen en mensen op straat maken me al woedend. Ik leef ook als een kluizenaar zonder dat ik ooit ben opgenomen. Ik ben nu werkloos, dus ik ben wel aan het solliciteren, maar over het algemeen dringt de samenleving je op om niet als kluizenaar te leven. Omdat dit juist goed zou zijn voor mensen. Maar hoewel ik op zich wel van afspraken houd is het mij nog nooit overkomen dat ik gewoon door het vaak te doen minder zenuwachtig of succesvoller was.quote:
Crosspost uit het ASS-topic:
Ik ben op dit moment opgenomen en vind het juist een geruststelling dat er ineens veel minder 'verplichtingen' zullen zijn als ik weer thuis ben. Als intrinsiek kluizenaar ben ik opgelucht dat ik straks thuis door kan gaan met mezelf isoleren zonder dat ik me schuldig hoef te voelen over het missen van vaste afspraken en afwijzen van mensen die contact willen.
Dagbesteding, koorrepetities- en optredens, sport, sociale afspraken zijn allemaal van de baan. Wat mij betreft mogen die maatregelen nog wel wat langer duren
Dit is ook weer een moment waarop ik mezelf afvraag waarom ik al deze niet-noodzakelijke activiteiten moet doen van mezelf, terwijl het me zoveel stress oplevert dat ik enorm opgelucht ben dat het niet doorgaat ondanks het feit dat het mijn routine compleet door de war gooit.
Mezelf wel of niet dwingen om activiteiten te doen blijft een dilemma.
Vinden jullie het ook zo moeilijk om te bepalen wat goed voor je is? Hoe je weet of je iets juist wel moet doen omdat je anders alles gaat vermijden en daardoor ook potentieel leuke ervaringen misloopt, of juist niet omdat het veel stress oplevert?
Je moet aan jezelf denken en al het advies over wat je zou MOETEN doen gewoon negeren.
Eh ... een opname heeft daar niets mee te maken. Ik begrijp niet echt wat je daarmee bedoelt.quote:
knip
[..]
Ach, alles levert mij ook stress op. Kleine tegenslagen en mensen op straat maken me al woedend. Ik leef ook als een kluizenaar zonder dat ik ooit ben opgenomen.
Ik word ook woedend op mensen op straat.
Dat ervaar ik dus ook. Hoe vaak ik iets ook doe, hoe weinig ik ook vermijd, het blijft lastig.quote:Ik ben nu werkloos, dus ik ben wel aan het solliciteren, maar over het algemeen dringt de samenleving je op om niet als kluizenaar te leven. Omdat dit juist goed zou zijn voor mensen. Maar hoewel ik op zich wel van afspraken houd is het mij nog nooit overkomen dat ik gewoon door het vaak te doen minder zenuwachtig of succesvoller was.
Het hangt er ook maar net van af wat je definitie is van dingen die 'moeten'. Ik moet niet zoveel van andere mensen, maar wel van mezelf. En ik zie daar wel het goede van in.quote:Je moet aan jezelf denken en al het advies over wat je zou MOETEN doen gewoon negeren.
Sorry, je bedoelde corona maatregelen. Dat had ik verkeerd gelezen.quote:
Eh ... een opname heeft daar niets mee te maken. Ik begrijp niet echt wat je daarmee bedoelt.
Ik word ook woedend op mensen op straat.
Wat maakt jou woedend op de mensen op straat?
Bij mij is het ergernis en jaloezie. Mensen die wel dingen durven (autorijden, was zelf na 100 lessen nog niet geslaagd viel in de slechte leerling categorie, enz) en mensen die langzaam zijn en niks durven bijna aanrijden. Mensen die om de haverklap op straat spugen en ranzig erbij rochelen. Dan denk ik oke nu zie ik het zodat ik om kan lopen, maar een andere keer niet. Het komt over alsof ze duidelijk willen maken hoe erg ze je verachten omdat hun leven beter is dan het jouwe, dan wil ik ze uitschelden. Moeders met buggy's en krijsende kinderen. Oke ik heb aan de ene kant respect voor moeders maar ik haat die overload aan prikkels als het onbekenden zijn. Moeders die hun kinderen niet in de hand hebben, het allerergste. Mensen die in zichzelf vals neuriën fluiten of zingen en verdacht vrolijk zijn. Ik probeer dan te denken: goh wat leuk dat die persoon vrolijk is. Maar het zijn altijd vage types die dat doen. Dan krijg ik het gevoel alsof het halve zolen/criminelen zijn.
Maar wat zeg je dan tegen mensen die zeggen "je probeert het te weinig" of "het komt vanzelf goed gewoon blijven proberen"?quote:Dat ervaar ik dus ook. Hoe vaak ik iets ook doe, hoe weinig ik ook vermijd, het blijft lastig.
Ja oke, als je je doelen ermee haalt. Maar dan is het geen moeten meer toch? Dan wil je het toch eerder? En je vond moeilijk te bepalen wat goed voor je is schreef je dus ook wat je nou wel of niet moet van jezelf? Of weet je dat wel?quote:Het hangt er ook maar net van af wat je definitie is van dingen die 'moeten'. Ik moet niet zoveel van andere mensen, maar wel van mezelf. En ik zie daar wel het goede van in.