Depressie & Angst #165

quote:

Op woensdag 1 januari 2020 15:54 schreef Scrapyard het volgende:
Gelukkig nieuwjaar :)

Wil hier ook even gaan meepraten, want zit toch wel met mezelf in de knoop.

Korte samenvatting : altijd een mentaal gezonde man met veel vrienden. Niet de allergrootste flapuit die je zult tegenkomen, maar ik had altijd wel een praatje / grapje paraat en kon prima met deze of geen praten.

Rond 23e ging het een beetje mis : paniekaanvallen tijdens studie, die leidde weer tot sociale isolatie /terugtrekken, wat uiteindelijk zich als een olievlek uitbreidde naar een soort algehele sociale fobie.

In in 2016 (26e) met psych wel stappen gemaakt, waardoor ik ben afgestudeerd en ten minste wel aansluiting heb gevonden bij het normale leven (baan, huis, vrienden tot op zekere hoogte). Maar vooral na een periode zoals nu met veel sociale verplichtingen, merk ik toch dat ik niet meer de persoon ben die ik voor mijn 23e was.

Mentaal ervaar ik nog steeds vaak blokkades in het sociaal contact. Ik vind sociaal samenzijn met vrienden, familie etc. ook vaak spannend/ongemakkelijk. Met vrienden drink ik ook altijd stevig door, omdat ik me anders niet op mijn gemak voel. 2e kerstdag kwamen er een oom en tante eten die ik al jaren niet had gezien en die altijd een redelijk uitgesproken mening hebben. Normaal dacht ik : schijt aan, maar nu zit ik de hele avond mezelf toch ongemakkelijk te voelen en ben ik licht gespannen.

Ik praat ook niet zo makkelijk meer tegen/met mensen. Zowel bekenden als vreemden. Gisteren vierden we oud en nieuw bij een vriend die op 10 hoog woont. Op het vuurwerkmoment stappen we in de lift naar beneden, en twee etages later stapt een ouder echtpaar in. Normaal had ik dan altijd een leuk grapje/praatje klaar om het ijs te breken, maar nu sta ik met mijn bek vol tanden. Weet gewoon niet wat te zeggen. Sowieso vind ik 1 op 1 contact sindsdien best lastig. Ben altijd wat gespannen, van hoe ik het gesprek gaande ga houden enzo. Juist daardoor blokkeer ik, en na 10/20 zinnen over en weer is het van ''ehh, tja''. Ik merk ook dat ik een gespannen / ongemakkelijke lichaamshouding heb..

Hier wil ik in 2020 wel aan gaan werken, want het maakt het leven erg lastig en bovendien daten bijna onmogelijk.

Je hoeft ook niet met iedereen te kletsen he
Ik ben ook niet meer de sociale flapuit die ik 10 jaar geleden was (nu 32). Misschien leg je de lat voor jezelf te hoog?

Ik ben zo blij dat de feestdagen weer voorbij zijn, terug naar regelmaat en gezond eten..

Mn is op dit moment onderweg naar mij♡ btj jammer van alle buikklachten maar trekt zo vast weg hoop ik

quote:

Op woensdag 1 januari 2020 16:17 schreef Burner82 het volgende:

[..]

Welkom
Zoals je het verteld, lijkt het wel alsof de angst om geen praatje te kunnen maken, de angst in stand houdt. En daardoor geen praatje kunt maken.

Ik woon 8 hoog, dus ik sta regelmatig in de lift. Ik kom ook niet verder dan:¨Hoi en Hoie" (ben een Limbo), maar ik zou ook niet weten waarom ik met mensen waar ik 20 seconden mee in 1 ruimte ben, een gesprek zou moeten voeren.

Qua familie herken ik het wel hoor, ik zie ze weinig en heb ook niet veel te vertellen, ik maak ook niet veel mee...
Met vrienden, tsja, meestal heeft de ander wel wat te vertellen. Maar met mijn beste vrienden, kan ik gewoon een half uur stil zijn, er is geen druk om te praten, grapjes te maken oid.

Ik denk dat je je te druk maakt, maar ja, fok-psychologie, moet je je niet teveel van aantrekken

Dankjewel

klopt, het is angst voor de angst. Over de sociale vaardigheden an sich beschik ik wel. Ik heb nu ook veel meer. ''last'' dan voorheen van het feit dat ik me zodanig ongemakkelijk kan gaan voelen bij sommige. personen dat dit een paniek aanval kan triggeren. Vooral wanneer met deze personen opgesloten in één ruimte.

Bijvoorbeeld met mijn manager. Prima kerel, maar er is wel sprake van een gezagsverhouding. Omdat hij ook op een bepaald ''niveau'' acteert en veel ervaring heeft, heb ik het gevoel kwetsbaar te zijn en dat hij dwars door mij heen kijkt (al valt er dan weinig te ontdekken).

Daar kan ik zo ongemakkelijk van worden, dat. ik altijd een beetje gespannen ben als hij met me praat of een gesprek aangaat.

Maar ik leg de lat idd wel hoog. Als ik ga opletten, duren de gesprekken van anderen ook niet altijd heel lang. Maar ik voel me dan toch wel verantwoordelijk. Gisteren met oud en nieuw zat ik naast de vriendin van een goede vriend die ik niet zo vaak zie of spreek (en niet zo goed ken). Dan praten we wel wat, maar het is niet zo dat we een half uur lang in een heel diepgaand/geamuseerd gesprek verwikkeld raken. Maar misschien is dat ook niet iets om mezelf heel erg aan te rekenen. Je hoeft dat ook niet met iedereen te hebben.

Alleen m.b.t. het lift-voorbeeld, maar ook een spontane opmerking van een (semi) vreemde op straat, mompel ik vaak maar iets en heb ik geen adequaat/scherp antwoord klaar of een makkelijk/ontspannen praatje. 10 jaar terug had ik dat wel, dacht ik minder na en was ik daar makkelijker mee.

quote:

Op woensdag 1 januari 2020 19:55 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Je hoeft ook niet met iedereen te kletsen he
Ik ben ook niet meer de sociale flapuit die ik 10 jaar geleden was (nu 32). Misschien leg je de lat voor jezelf te hoog?

Ik ben zo blij dat de feestdagen weer voorbij zijn, terug naar regelmaat en gezond eten..

Mn is op dit moment onderweg naar mij♡ btj jammer van alle buikklachten maar trekt zo vast weg hoop ik

Klopt wat je zegt, zoals hierboven ook aangegeven : leg de lat ook wel hoog en voel mezelf vaak volledig verantwoordelijk voor het verloop van gesprekken. Ook meer op m'n hoede m.b.t. wat ik doe / zeg. En idd: je hoeft niet met iedereen urenlange gesprekken te voeren. Alleen ik wil wel gaan leren me wat minder snel ongemakkelijk te voelen, dat heb ik nu soms zelfs als ik 1 op 1 praat met wat oude basisschoolvrienden.

Idd lekker dat alles weer voorbij is, al vind ik deze periode van feestdagen vaak ook een hele veilig-voelende/nostalgische periode

De drukke dagen zijn geweest goed doorgekomen alleen een beetje onrust door m'n lichaam blijft. Zal nog wel moeten slijten ofzo.

quote:

Op donderdag 2 januari 2020 17:03 schreef MatthijsDJ het volgende:
De drukke dagen zijn geweest goed doorgekomen alleen een beetje onrust door m'n lichaam blijft. Zal nog wel moeten slijten ofzo.

Heb ik ook heel erg de laatste dagen.

quote:

Op donderdag 2 januari 2020 17:39 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Heb ik ook heel erg de laatste dagen.

Raar he, terwijl er niks aan de hand is.. Soms raak ik er wat moedeloos van, bang voor terugval etc..

De rust en regelmaat is weg... daar reageer ik niet zo lekker op

Bijna maandag dan trekt het hopenlijk snel weer recht.

Maar t gaat al wel beter, gister goed gesprek gehad met mn date, hij had mij eerder zn scharrel genoemd maar dat vind ik geen fijne benaming... woensdag was hij hier toen mn dochter onverwachts beneden stond met een bloedneus en dat heeft hij zo lief aangepakt dat mijn dochter nu groot fan is.

Anyway hij geeft aan dat ik inmiddels meer dan een scharrel ben

Ga m heel cheesy op date meenemen op valentijnsdag, tenminste als hij dan vrij is.

Het blijkt een kwakkelweek voor mij. Nu de drama kerst en oud en nieuw eindelijk voorbij zijn gaat nog niet alles meteen geweldig zoals ik had verwacht.
Deze week paar paniekaanval en huilbuien gehad. Gelukkig krijg ik goede begeleiding.
Ik heb wel last van zelfmoordgedachten maar die komen al wanneer ik een ei laat vallen.
Die neem ik niet zo serieus. Trekt wel weer weg.

Ik ben vandaag naar het zwembad geweest. Superspannend maar het was wel lekker. Daarna was ik zo verschrikkelijk moe dat ik dan ook weer snel in paniek ben

Morgen lekker weekeind. Ik heb nog een bakmix gered uit de uitverkoopbak van de Jumbo en nog 12 euro op de bank voor deze week. Dus dat komt wel goed.

Bijzonder, ik bedacht mij net dat er helemaal niemand is die echt weet hoe met mij gaat. Kan je vertellen dat je humeur daarvan niet beter wordt.

quote:

Op zondag 5 januari 2020 23:56 schreef aeque het volgende:
Bijzonder, ik bedacht mij net dat er helemaal niemand is die echt weet hoe met mij gaat. Kan je vertellen dat je humeur daarvan niet beter wordt.

Vertel je mensen eerlijk hoe het gaat als ze het vragen?

quote:

Op maandag 6 januari 2020 07:30 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Vertel je mensen eerlijk hoe het gaat als ze het vragen?

Er is niemand die het vraagt of aan wie ik het zou kunnen vertellen. Er is geen 'systeem', hoe ze dat zo mooi noemen.
In de behandeling die ik nu volg voor persoonlijkheidsproblematiek is er ook geen ruimte voor.
En constant alles alleen moeten doen is letterlijk en figuurlijk vermoeiend.

quote:

Op maandag 6 januari 2020 10:24 schreef aeque het volgende:

[..]

Er is niemand die het vraagt of aan wie ik het zou kunnen vertellen. Er is geen 'systeem', hoe ze dat zo mooi noemen.
In de behandeling die ik nu volg voor persoonlijkheidsproblematiek is er ook geen ruimte voor.
En constant alles alleen moeten doen is letterlijk en figuurlijk vermoeiend.

Is er ook geen mogelijkheid om het met iemand uit je familie of vrienden waarmee je het hier eens over zou kunnen hebben?

quote:

Op maandag 6 januari 2020 15:35 schreef DerRabbit het volgende:

[..]

Is er ook geen mogelijkheid om het met iemand uit je familie of vrienden waarmee je het hier eens over zou kunnen hebben?

Nogmaals, die zijn er niet.

Het is geen kwestie van er eens over beginnen te praten tegen iemand of mijzelf openstellen oid.

[ Bericht 7% gewijzigd door aeque op 06-01-2020 17:06:40 ]

Loop al paar maanden bij psychologe vanwege bepaalde klachten. Heb last van faalangst (en imposter syndrome) en gebruik perfectionisme als coping mechanisme, wat weer leidt tot ineffectiviteit en stress. Heb ook al jaren lang last van angsten en depressieve periodes. Uit gesprekken met mijn ouders bleek dat ik daar al vanaf kinds af aan last van heb. Vanaf mijn 6e/7e. Alleen weet dus niet waardoor precies en mijn ouders ook niet. Kan niet bij die emoties van toen komen. Voelde me blijkbaar anders of niet begrepen. Heel eenzaam.

Enfin, spannende periode. Vooral benieuwd naar de oorzaak en of behandelingen mijn klachten kunnen verlichten.

Probeer sowieso steeds te rationaliseren. En moet mezelf dwingen efficiënt output te kunnen leveren in mijn werk. Niet eindeloos blijven hangen in ‘nutteloze’ details als dat niet nodig is.

quote:

Op maandag 6 januari 2020 10:24 schreef aeque het volgende:

[..]

Er is niemand die het vraagt of aan wie ik het zou kunnen vertellen. Er is geen 'systeem', hoe ze dat zo mooi noemen.
In de behandeling die ik nu volg voor persoonlijkheidsproblematiek is er ook geen ruimte voor.
En constant alles alleen moeten doen is letterlijk en figuurlijk vermoeiend.

Wat houdt die behandeling in dan?

quote:

Op maandag 6 januari 2020 20:42 schreef kuolema het volgende:

[..]

Wat houdt die behandeling in dan?

Het is een deeltijd behandeling opgesplitst in 2 fases. 2e fase is een stuk intensiever met 3x in de week waarvan ik hoop dat er daar wel ruimte voor is. Nu zit ik in de 1e fase en dat is 1x per week 1,5 uur. Beide zijn groepen overigens. Maar deze 1e fase is meer een soort overbrugging lijkt het wel.
En zoals de naam al doet vermoeden meer gericht op persoonlijkheidsstoornissen dan depressie en angst.

quote:

Op maandag 6 januari 2020 21:09 schreef aeque het volgende:

[..]

Het is een deeltijd behandeling opgesplitst in 2 fases. 2e fase is een stuk intensiever met 3x in de week waarvan ik hoop dat er daar wel ruimte voor is. Nu zit ik in de 1e fase en dat is 1x per week 1,5 uur. Beide zijn groepen overigens. Maar deze 1e fase is meer een soort overbrugging lijkt het wel.
En zoals de naam al doet vermoeden meer gericht op persoonlijkheidsstoornissen dan depressie en angst.

Heb je naast die groepsbijeenkomsten niet ook individuele gesprekken? Dat had ik wel toen ik een groepsbehandeling deed. Zo ja, is dat dan niet een moment om te uiten hoe het met je gaat afgezien van de persoonlijkheidsstoornisgerelateerde problematiek?

quote:

Op maandag 6 januari 2020 22:49 schreef kuolema het volgende:

[..]

Heb je naast die groepsbijeenkomsten niet ook individuele gesprekken? Dat had ik wel toen ik een groepsbehandeling deed. Zo ja, is dat dan niet een moment om te uiten hoe het met je gaat afgezien van de persoonlijkheidsstoornisgerelateerde problematiek?

Nope, het is nu 1,5 in de week in een groep. Heb aangegeven dat ik graag ook weer individueel met mijn vorige psycholoog aan de depressie/angst wil werken maar dat kon niet.

Hoe is het hier? Ben echt aan het bijkomen van de kerstvakantie ... heerlijk dat het gewone ritme weer draait.
Gister weer gewerkt, dat viel wat tegen.... was ook erg moe dus dat zal niet geholpen hebben...

Verder gaat t eigenlijk wel goed, mn date is officieel mn date niet meer maar mn
Heb als verrassing een hotel geboekt voor eind maart na zn verjaardag... morgen krijgt hij de kaart waarin staat dat ie vrij moet vragen dan en vind het toch wel spannend of t niet te impulsief was

quote:

Op dinsdag 7 januari 2020 19:15 schreef Nijna het volgende:
Fijn he, ritme en regelmaat . Doe ik het ook beter op
Gefeliciteerd met de overgang van date naar . Oeh spannend morgen, komt vast goed!

Hier niet echt lekker, van de week naar de huisarts om te kijken of medicatie misschien verstandig is. Ik vind het heel dubbel en twijfel of de huisarts daar de aangewezen persoon voor is, maar alternatief weet ik ook niet zo goed op dit moment.
Wel een fijne huisarts verder gelukkig, een "nieuwe" (was er al langer, maar ik ging meestal naar de andere), maar deze is meer to the point en daar voel ik me eigenlijk wel prettiger bij, merk ik nu.
Dus we zien wel.

Als ik het goed herinner heb jij heel veel medicatie geprobeerd toch? Kun je gelijk starten met hetgeen waar je vorige keer goed op reageerde?

Mijn (113) psycholoog vind het niet heel verstandig als ik nog lang alleen blijf wonen.. Dus onder druk contact gezocht met de HA. Die zijn dicht op woensdagmiddag dus dat zal morgen worden. Beetje pushen voor opname/crisisdienst die gaat pushen. (Als het goed is hebben ze al een brief gekregen dat snelle opname gewenst is...)

Maar crisisopname is kortdurend toch?

quote:

Op woensdag 8 januari 2020 13:10 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Maar crisisopname is kortdurend toch?

Mijn 1e PAAZ-opname was 9 weken....

quote:

Op donderdag 9 januari 2020 14:49 schreef Nijna het volgende:
Burner, vandaag wel gelukt om de huisarts te spreken?
En gaat dat dan om een kortdurende opname?
Want zoals ik het lees, dat je psycholoog het niet heel verstandig vindt als je lang alleen blijft wonen, klinkt bijna alsof het advies is om op te zoek te gaan naar iets van begeleid wonen, maar ik weet niet of je dat bedoelt.

HA nog niet gesproken, psychiater van de PAAZ wel (vraag me niet waarom, maar we hebben nog steeds contact..) PAAZ heeft geen bedden vrij momenteel.. Opname in een verslavingskliniek, moet via een ambulante begeleider... Laat ik er nog net geen meer hebben...
Dus daar heb ik weer de HA voor nodig.. en zo is de cirkel weer rond.

Het gaat ook niet over begeleid wonen of zo, maar depressie/suicidale gedachtes en verslaving, zijn momenteel gewoon zo erg, dat alleen wonen momenteel niet verstandig is.

Een crisisopname kan natuurlijk de heftigste periode overbruggen. Ik hoop dat, doordat je al een dossier hebt, ook snel bij de juiste behandelaren terecht kan.

Hallo allemaal, het is denk ik alweer 3 jaar geleden sinds ik hier iets geplaatst heb, alleen ik moet mijn verhaal kwijt. Voor volgende week een afspraak staan met de POH GGZ, alleen ik wil toch graag horen wat anderen hier van vinden.

Laat me beginnen met de opmerkingen dat ik me enorm rot, schuldig, oppervlakkig en egoïstisch voel om wat ik voel. Wellicht zou ik dit niet zo moeten vinden, maar momenteel ervaar ik het wel zo. Hier gaan we.

1,5 jaar geleden heb ik een hele lieve meid ontmoet die nu mijn vriendin is. Ze is knap, sexy, lief, zorgzaam, slim, grappig. Het hele pakket wat ik als man wil. Alles ging als een trein tot ongeveer 1,5 maand geleden. Toen vertelde ze me dat ze een hormonale aandoening heeft die effect heeft op haar eierstokken, met als gevolg meer testosteronproductie, lichaamshaar en een flink grotere kans op onvruchtbaarheid.

Nu is het domme, al haar lichaamshaar, het feit dat ze meer testosteron produceert en zelfs dat ze meer kans op onvruchtbaarheid heeft, dit had ze al lang verteld. Ik had het ook gezien en het kon me oprecht geen zak schelen. Ik houd van haar en wil dat ze zich sexy en aantrekkelijk voelt. Toen ze het echter vertelde over haar aandoening leek het allemaal samen te komen en ineens was het mis. Ze is een vrouw, alleen doordat ze onvruchtbaar was door hormonale redenen, meer testosteron produceerde, ze voelde gewoon ineens niet meer als een “volledige” vrouw.

Ik heb me sindsdien nog nooit zo’n teringleier gevoeld. Ze is zo’n lief meisje, ik houd zielsveel van haar en vind het heerlijk om met haar te zijn, alleen ineens was een deel van mijn seksuele aantrekkings weg. Gevoelsmatig een groot deel zelfs. Dit heb ik nog nooit eerder meegemaakt. Ik slaap al weken slecht nu. Ik geef zo veel om haar en wil zo graag bij haar zijn, alleen ik ben zo bang dat dit het einde van mijn seksuele aantrekkingskracht betekent. Sterker nog, ik was bang dat ik geen eens een erectie kon krijgen hierdoor.

Nu is dit laatste maar 1 keer gebeurd de laatste 1,5 maand en dit kwam door de angst voor dat dit kon gebeuren. Op het moment dat we seks hebben boeien al deze dingen me eigenlijk helemaal niet meer. Om deze reden ben ik nu zo verward.

Ik heb hard geprobeerd om dit alles te verklaren. Ben ik serieus seksueel uitgekeken op mijn vriendin of is het mijn flinke verlatingsangst die een klein ding enorm opblaast. Vooral dit laatste leek me best aanwezig. Ik wist alles immers al en het zat me nooit dwars, maar toen voelde ik dat ik iets aan haar niet aantrekkelijk kan vinden. Fuck, dat betekent een enorm gevaar. Wat als dit te veel is, wat als ik tè veel afkeer voel van een deel van haar. Dit betekent einde relatie, alleen zijn, weer een waardevol persoon die mijn leven verlaat en het allerergste, het liefste meisje op aarde pijn doen. Haar pijn doen om iets waar ze ook nog eens onzeker over is. Ik heb mezelf zelden zo gehaat als ik dat nu doe. Ik vind mezelf een oppervlakkige klootzak die haar niet eens verdient. Anderzijds werd de angst zo erg dat ik inmiddels al weken soms slecht tot amper slaap.

Recent in een van mijn overdenk momenten begon ik me toch te realiseren dat ik wel erg negatief was. Laat negatief zijn iets waar ik erg goed in ben.
Ik vind inderdaad een onderdeel van haar minder aantrekkelijk, alleen mijn angst was voornamelijk dat ik nu 0% seksuele aantrekkingskracht voor haar voel. Dit betekent kut seksleven, ongelukkige ik in de relatie en daarmee het afscheid moeten nemen van een meisje waar ik de wereld voor wil geven.
Ik maakte een lijst van “helemaal afgeknapt” tot “kan er prima mee leven” en kwam er zo achter dat er nog veel is wat ik seksueel heel aantrekkelijk aan haar vindt. Zo veel zelfs dat ik gewoon nog seks met haar kan hebben en m’n vriend daar beneden gewoon nog kan werken bij haar. Laat de laatste weken dit zelfs nog uitwijzen ook, gelukkig. Het is de verlammende angst die mijn libido kapot lijkt te maken, niet mijn gedachten over haar.

Ik ben dus bij het eerste zien van een “minpunt” van mijn vriendin meteen in de modus gesproken van: zie je, nu vind je haar helemaal niks meer seksueel gezien, en is de relatie over. Dit terwijl het meer iets lijkt te zijn als: “er zijn dingen die ik minder aan haar vindt, alleen ik vind ook nog enorm veel erg seksueel aantrekkelijk aan haar. Combineer dit met het feit dat ik ook nog eens gek op haar ben voor wie ze is en een goede relatie is geboren. Er is nog genoeg wat ik lekker aan haar vindt om mijn ‘dierlijke kant’ blij te houden.”

Zo ver ben ik nu dus. Nog enger is dat vruchtbaarheid dus schijnbaar heel belangrijk voor me is. Mijn beste gok is dat dit vast met mijn opvoeding te maken heeft. Ik ben Christelijk opgevoed (nu een gelukkig atheïst) en de nadruk op dat vrouwen kinderen moeten krijgen was daarin enorm groot. Is het gek om te denken dat daar mijn idee van de “vruchtbare vrouw als een echte vrouw” vandaan komt?

Goed, tot zo ver mijn verhaal. Mijn excuses voor de lengte. Ik spuug even al mijn emoties er uit omdat ik doodsbang ben weer een nacht naar het plafond te moeten staren. Bedankt iedereen die dit wil lezen en er serieus commentaar op wil geven.

Fijne avond allemaal.

quote:

Op vrijdag 10 januari 2020 09:45 schreef Nijna het volgende:
Duracell, hopelijk heb je wel geslapen, heeft het van je aftypen je wat opgelucht.
Volgens mij heb je het wel aardig geanalyseerd. Kan je het hier ook met jouw vriendin over hebben?
Hoe je opgevoed bent kan natuurlijk best invloed hebben op hoe je tegen "de echte vrouw" aan kijkt. En dan kan je het prima relativeren, maar dat maakt niet gelijk je gevoel anders.
Verstandig dat je een afspraak bij de poh hebt.

Sluit me hierbij aan!

Ik ga zelf t liefst in bed liggen met de dekens over mijn hoofd.. het hele weekend ofzo... oude pijn labiliteit en onzekerheid strijden om aandacht...

De brief die gestuurd zou worden naar mijn huisarts dat snelle opname ivm zware depressie, suicidale gedachtes en verslaving gewenst is, is nog niet verstuurd.

Levensgevaarlijk wanbeleid.. En wat zeggen ze: secretariaat loopt achter.

quote:

Op vrijdag 10 januari 2020 12:38 schreef Burner82 het volgende:
De brief die gestuurd zou worden naar mijn huisarts dat snelle opname ivm zware depressie, suicidale gedachtes en verslaving gewenst is, is nog niet verstuurd.

Levensgevaarlijk wanbeleid.. En wat zeggen ze: secretariaat loopt achter.

Dus je hebt je HA gesproken? Zo ja, wat let hem dan om telefonisch contact op te nemen of zelf actie te ondernemen? Lijkt mij dat de brief alleen maar een formaliteit is voor de uiteindelijke administratie.

quote:

Op vrijdag 10 januari 2020 13:22 schreef aeque het volgende:

[..]

Dus je hebt je HA gesproken? Zo ja, wat let hem dan om telefonisch contact op te nemen of zelf actie te ondernemen? Lijkt mij dat de brief alleen maar een formaliteit is voor de uiteindelijke administratie.

Opnames kunnen hoofdzakelijk alleen door een behandelaar gedaan worden. Daar was die brief voor nodig. Maar de HA heeft nu de crisisdienst van GGZ ingeschakeld. Die gaan nu kijken wat ze kunnen doen, maandag hoor ik meer.

@Burner82 wat schandalig... De klinieken zitten gewoon te vol, en als ze plek hebben is het vaak niet op een open afdeling want op zulke afdeling zijn helemaal bedden verdwenen..

Sterkte, en plsz denk bij suïcidale gedachten aan het feit dat het maar gedachten zijn! Probeer het zoveel mogelijk te relativeren.

Met mij gaat het nu al bijna 6 dagen heel erg goed. Kom net van de psychiater, heb verhoogd cholesterol dus moet echt op m'n dieet gaan letten. Vreet me 's avonds helemaal vol met snoep en chips...

quote:

Op vrijdag 10 januari 2020 09:45 schreef Nijna het volgende:
Duracell, hopelijk heb je wel geslapen, heeft het van je aftypen je wat opgelucht.
Volgens mij heb je het wel aardig geanalyseerd. Kan je het hier ook met jouw vriendin over hebben?
Hoe je opgevoed bent kan natuurlijk best invloed hebben op hoe je tegen "de echte vrouw" aan kijkt. En dan kan je het prima relativeren, maar dat maakt niet gelijk je gevoel anders.
Verstandig dat je een afspraak bij de poh hebt.

Verrassend goed. Mijn lichaam was helemaal op hol alleen ik voel me vandaag aardig rustig i.v.m. een dubbele dosis CBD olie.

Ik ben vooral bang om vanwege een domme reden een fantastische meid kwijt te raken. Het 'gevoel hebben dat ze geen vrouw is' is natuurlijk objectief gewoon onzin. Ze is 100% vrouw, alleen als ik het vanwege angst niet voel. Tsja, dat brengt weer meer angst met zich mee en daar gaat de spiraal.

Waar ik bang voor ben is een enorm geknipt beeld van vrouwelijkheid. We weten allemaal dat de samenleving tegenwoordig een behoorlijk onrealistisch beeld schept van wat 'echte vrouwen' zijn. Ik ben zo bang om daardoor een perfectionist te worden en zo iets goeds als mijn vriendin daardoor door mijn vingers te laten glippen.

EDIT: Ik heb het enigszins aan mijn vriendin verteld, alleen wil de volle waarheid ook niet op haar gooien. Je vriend van wie je houdt die je vertelt dat hij je niet meer als vrouw kan zien en daardoor minder tot je is aangetrokken. Ik zou haar kapot maken.

Het is ook wel typisch dat de eerst woorden die je gebruikt om je vriendin te omschrijven knap en sexy zijn. Is dat het belangrijkste? Maar goed bezig dat je het een beetje aan je vriendin aan het vertellen bent.

quote:

Op vrijdag 10 januari 2020 15:16 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Verrassend goed. Mijn lichaam was helemaal op hol alleen ik voel me vandaag aardig rustig i.v.m. een dubbele dosis CBD olie.

Ik ben vooral bang om vanwege een domme reden een fantastische meid kwijt te raken. Het 'gevoel hebben dat ze geen vrouw is' is natuurlijk objectief gewoon onzin. Ze is 100% vrouw, alleen als ik het vanwege angst niet voel. Tsja, dat brengt weer meer angst met zich mee en daar gaat de spiraal.

Waar ik bang voor ben is een enorm geknipt beeld van vrouwelijkheid. We weten allemaal dat de samenleving tegenwoordig een behoorlijk onrealistisch beeld schept van wat 'echte vrouwen' zijn. Ik ben zo bang om daardoor een perfectionist te worden en zo iets goeds als mijn vriendin daardoor door mijn vingers te laten glippen.

EDIT: Ik heb het enigszins aan mijn vriendin verteld, alleen wil de volle waarheid ook niet op haar gooien. Je vriend van wie je houdt die je vertelt dat hij je niet meer als vrouw kan zien en daardoor minder tot je is aangetrokken. Ik zou haar kapot maken.

En als je het nu eens omdraait.. stel dat jouw "mannelijkheid" niet functioneert... zou je het dan oke vinden als zij bij jou weg zou gaan?

quote:

Op vrijdag 10 januari 2020 12:15 schreef Nijna het volgende:
GM , misschien is het hele weekend wat lang... kan je een even lekker in bed verstoppen moment creëren ergens, een deze dagen?

Mijn is een weekend op stap met zijn maten van de voetbal, 10 gasten bij elkaar, veel drank, uitgaan... en objectief en realistisch weet ik dat hij voor mij kiest dat zegt ie zelf ook maar mijn ex heeft mijn vertrouwen zo beschadigd dat ik toch veel onrust opmerk in mn lijf... stomme onzekerheid, en als ie t met andere vrouwen wil doen hoeft ie niet op voetbalweekend kortom ik maak mezelf gek!

quote:

Op vrijdag 10 januari 2020 18:19 schreef Nijna het volgende:
Jemig Burner, waardeloos... kan je het weekend overzien?
En heb je eventueel een telefoonnummer dat je kan bellen als dat niet zo is? En anders de huisartsenpost! Sterkte.

Ja, via de HAP, of de politie, maar uitzicht op IETS, werkt wel al..

Nu komt het mooiste... De Teamleider van de psychologen van de GGZ hier, heeft mijn zus gebeld met de naam van degene die mijn verwijzing heeft opgepakt.
Saillant detail, mijn zus heeft een klachtenprocedure opgestart tegen de lokale GGZ hier... Ze hebben haar op 24 december gebeld, tijdens het kerst-avond diner, dat ze een brief gingen maken, waarin ze gingen stellen dat snelle opname vereist is.
Ze zouden ook contact met mij opnemen.. Met mij is nooit contact opgenomen, de brief is er ook niet... dus toen de verwijzing van mijn HA binnen kwam, gingen daar alle alarmbellen af...

quote:

Op vrijdag 10 januari 2020 15:33 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

En als je het nu eens omdraait.. stel dat jouw "mannelijkheid" niet functioneert... zou je het dan oke vinden als zij bij jou weg zou gaan?
[..]

Mijn is een weekend op stap met zijn maten van de voetbal, 10 gasten bij elkaar, veel drank, uitgaan... en objectief en realistisch weet ik dat hij voor mij kiest dat zegt ie zelf ook maar mijn ex heeft mijn vertrouwen zo beschadigd dat ik toch veel onrust opmerk in mn lijf... stomme onzekerheid, en als ie t met andere vrouwen wil doen hoeft ie niet op voetbalweekend kortom ik maak mezelf gek!

Absoluut niet, en daarom haat ik wat ik voel en om eerlijk te zijn mezelf ook. Ik heb er alles voor over om welk beeld ik dan ook heb in mijn hoofd, recht te zetten. Alles.

Ik wil gewoon met haar zijn en gelukkig zijn, dat is alles.

quote:

Op vrijdag 10 januari 2020 19:56 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Absoluut niet, en daarom haat ik wat ik voel en om eerlijk te zijn mezelf ook. Ik heb er alles voor over om welk beeld ik dan ook heb in mijn hoofd, recht te zetten. Alles.

Ik wil gewoon met haar zijn en gelukkig zijn, dat is alles.

Jij bent vrij om die keuze te maken...

quote:

Op donderdag 9 januari 2020 21:43 schreef duracellkonijntje het volgende:
Hallo allemaal, het is denk ik alweer 3 jaar geleden sinds ik hier iets geplaatst heb, alleen ik moet mijn verhaal kwijt. Voor volgende week een afspraak staan met de POH GGZ, alleen ik wil toch graag horen wat anderen hier van vinden.

Laat me beginnen met de opmerkingen dat ik me enorm rot, schuldig, oppervlakkig en egoïstisch voel om wat ik voel. Wellicht zou ik dit niet zo moeten vinden, maar momenteel ervaar ik het wel zo. Hier gaan we.

1,5 jaar geleden heb ik een hele lieve meid ontmoet die nu mijn vriendin is. Ze is knap, sexy, lief, zorgzaam, slim, grappig. Het hele pakket wat ik als man wil. Alles ging als een trein tot ongeveer 1,5 maand geleden. Toen vertelde ze me dat ze een hormonale aandoening heeft die effect heeft op haar eierstokken, met als gevolg meer testosteronproductie, lichaamshaar en een flink grotere kans op onvruchtbaarheid.

Nu is het domme, al haar lichaamshaar, het feit dat ze meer testosteron produceert en zelfs dat ze meer kans op onvruchtbaarheid heeft, dit had ze al lang verteld. Ik had het ook gezien en het kon me oprecht geen zak schelen. Ik houd van haar en wil dat ze zich sexy en aantrekkelijk voelt. Toen ze het echter vertelde over haar aandoening leek het allemaal samen te komen en ineens was het mis. Ze is een vrouw, alleen doordat ze onvruchtbaar was door hormonale redenen, meer testosteron produceerde, ze voelde gewoon ineens niet meer als een “volledige” vrouw.

Ik heb me sindsdien nog nooit zo’n teringleier gevoeld. Ze is zo’n lief meisje, ik houd zielsveel van haar en vind het heerlijk om met haar te zijn, alleen ineens was een deel van mijn seksuele aantrekkings weg. Gevoelsmatig een groot deel zelfs. Dit heb ik nog nooit eerder meegemaakt. Ik slaap al weken slecht nu. Ik geef zo veel om haar en wil zo graag bij haar zijn, alleen ik ben zo bang dat dit het einde van mijn seksuele aantrekkingskracht betekent. Sterker nog, ik was bang dat ik geen eens een erectie kon krijgen hierdoor.

Nu is dit laatste maar 1 keer gebeurd de laatste 1,5 maand en dit kwam door de angst voor dat dit kon gebeuren. Op het moment dat we seks hebben boeien al deze dingen me eigenlijk helemaal niet meer. Om deze reden ben ik nu zo verward.

Ik heb hard geprobeerd om dit alles te verklaren. Ben ik serieus seksueel uitgekeken op mijn vriendin of is het mijn flinke verlatingsangst die een klein ding enorm opblaast. Vooral dit laatste leek me best aanwezig. Ik wist alles immers al en het zat me nooit dwars, maar toen voelde ik dat ik iets aan haar niet aantrekkelijk kan vinden. Fuck, dat betekent een enorm gevaar. Wat als dit te veel is, wat als ik tè veel afkeer voel van een deel van haar. Dit betekent einde relatie, alleen zijn, weer een waardevol persoon die mijn leven verlaat en het allerergste, het liefste meisje op aarde pijn doen. Haar pijn doen om iets waar ze ook nog eens onzeker over is. Ik heb mezelf zelden zo gehaat als ik dat nu doe. Ik vind mezelf een oppervlakkige klootzak die haar niet eens verdient. Anderzijds werd de angst zo erg dat ik inmiddels al weken soms slecht tot amper slaap.

Recent in een van mijn overdenk momenten begon ik me toch te realiseren dat ik wel erg negatief was. Laat negatief zijn iets waar ik erg goed in ben.
Ik vind inderdaad een onderdeel van haar minder aantrekkelijk, alleen mijn angst was voornamelijk dat ik nu 0% seksuele aantrekkingskracht voor haar voel. Dit betekent kut seksleven, ongelukkige ik in de relatie en daarmee het afscheid moeten nemen van een meisje waar ik de wereld voor wil geven.
Ik maakte een lijst van “helemaal afgeknapt” tot “kan er prima mee leven” en kwam er zo achter dat er nog veel is wat ik seksueel heel aantrekkelijk aan haar vindt. Zo veel zelfs dat ik gewoon nog seks met haar kan hebben en m’n vriend daar beneden gewoon nog kan werken bij haar. Laat de laatste weken dit zelfs nog uitwijzen ook, gelukkig. Het is de verlammende angst die mijn libido kapot lijkt te maken, niet mijn gedachten over haar.

Ik ben dus bij het eerste zien van een “minpunt” van mijn vriendin meteen in de modus gesproken van: zie je, nu vind je haar helemaal niks meer seksueel gezien, en is de relatie over. Dit terwijl het meer iets lijkt te zijn als: “er zijn dingen die ik minder aan haar vindt, alleen ik vind ook nog enorm veel erg seksueel aantrekkelijk aan haar. Combineer dit met het feit dat ik ook nog eens gek op haar ben voor wie ze is en een goede relatie is geboren. Er is nog genoeg wat ik lekker aan haar vindt om mijn ‘dierlijke kant’ blij te houden.”

Zo ver ben ik nu dus. Nog enger is dat vruchtbaarheid dus schijnbaar heel belangrijk voor me is. Mijn beste gok is dat dit vast met mijn opvoeding te maken heeft. Ik ben Christelijk opgevoed (nu een gelukkig atheïst) en de nadruk op dat vrouwen kinderen moeten krijgen was daarin enorm groot. Is het gek om te denken dat daar mijn idee van de “vruchtbare vrouw als een echte vrouw” vandaan komt?

Goed, tot zo ver mijn verhaal. Mijn excuses voor de lengte. Ik spuug even al mijn emoties er uit omdat ik doodsbang ben weer een nacht naar het plafond te moeten staren. Bedankt iedereen die dit wil lezen en er serieus commentaar op wil geven.

Fijne avond allemaal.

Je hebt een hele serieuze relatie met je vriendin, je vind haar sexy, geil etc (er staat niet echt iets, wat iets anders suggereert)..
Zij zal best onzeker zijn, gezien wat jij zegt, heeft ze daar ook goede reden toe.
Extra testosteron, haargroei, onvruchtbaar, misschien.

Ik denk dat het iedereen bang zou maken, als het om andere belangrijke dingen gaat..En nu wordt het ineens serieus he.

Als je echt zoveel van je vriendin houdt, komt het wel goed, maar durf je je nog niet te binden.

Zijn er hier meer mensen die zo vreselijk moe zijn? Moet mezelf de laatste dagen echt vooruit slepen en alles kost moeite... beetje winterdip denk ik...

Om te compenseren heb ik mijn bijkeuken deels geverfd 😂