Depressie & Angst #165

quote:

Op woensdag 8 januari 2020 13:10 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Maar crisisopname is kortdurend toch?

Mijn 1e PAAZ-opname was 9 weken....

quote:

Op donderdag 9 januari 2020 14:49 schreef Nijna het volgende:
Burner, vandaag wel gelukt om de huisarts te spreken?
En gaat dat dan om een kortdurende opname?
Want zoals ik het lees, dat je psycholoog het niet heel verstandig vindt als je lang alleen blijft wonen, klinkt bijna alsof het advies is om op te zoek te gaan naar iets van begeleid wonen, maar ik weet niet of je dat bedoelt.

HA nog niet gesproken, psychiater van de PAAZ wel (vraag me niet waarom, maar we hebben nog steeds contact..) PAAZ heeft geen bedden vrij momenteel.. Opname in een verslavingskliniek, moet via een ambulante begeleider... Laat ik er nog net geen meer hebben...
Dus daar heb ik weer de HA voor nodig.. en zo is de cirkel weer rond.

Het gaat ook niet over begeleid wonen of zo, maar depressie/suicidale gedachtes en verslaving, zijn momenteel gewoon zo erg, dat alleen wonen momenteel niet verstandig is.

Een crisisopname kan natuurlijk de heftigste periode overbruggen. Ik hoop dat, doordat je al een dossier hebt, ook snel bij de juiste behandelaren terecht kan.

Hallo allemaal, het is denk ik alweer 3 jaar geleden sinds ik hier iets geplaatst heb, alleen ik moet mijn verhaal kwijt. Voor volgende week een afspraak staan met de POH GGZ, alleen ik wil toch graag horen wat anderen hier van vinden.

Laat me beginnen met de opmerkingen dat ik me enorm rot, schuldig, oppervlakkig en egoïstisch voel om wat ik voel. Wellicht zou ik dit niet zo moeten vinden, maar momenteel ervaar ik het wel zo. Hier gaan we.

1,5 jaar geleden heb ik een hele lieve meid ontmoet die nu mijn vriendin is. Ze is knap, sexy, lief, zorgzaam, slim, grappig. Het hele pakket wat ik als man wil. Alles ging als een trein tot ongeveer 1,5 maand geleden. Toen vertelde ze me dat ze een hormonale aandoening heeft die effect heeft op haar eierstokken, met als gevolg meer testosteronproductie, lichaamshaar en een flink grotere kans op onvruchtbaarheid.

Nu is het domme, al haar lichaamshaar, het feit dat ze meer testosteron produceert en zelfs dat ze meer kans op onvruchtbaarheid heeft, dit had ze al lang verteld. Ik had het ook gezien en het kon me oprecht geen zak schelen. Ik houd van haar en wil dat ze zich sexy en aantrekkelijk voelt. Toen ze het echter vertelde over haar aandoening leek het allemaal samen te komen en ineens was het mis. Ze is een vrouw, alleen doordat ze onvruchtbaar was door hormonale redenen, meer testosteron produceerde, ze voelde gewoon ineens niet meer als een “volledige” vrouw.

Ik heb me sindsdien nog nooit zo’n teringleier gevoeld. Ze is zo’n lief meisje, ik houd zielsveel van haar en vind het heerlijk om met haar te zijn, alleen ineens was een deel van mijn seksuele aantrekkings weg. Gevoelsmatig een groot deel zelfs. Dit heb ik nog nooit eerder meegemaakt. Ik slaap al weken slecht nu. Ik geef zo veel om haar en wil zo graag bij haar zijn, alleen ik ben zo bang dat dit het einde van mijn seksuele aantrekkingskracht betekent. Sterker nog, ik was bang dat ik geen eens een erectie kon krijgen hierdoor.

Nu is dit laatste maar 1 keer gebeurd de laatste 1,5 maand en dit kwam door de angst voor dat dit kon gebeuren. Op het moment dat we seks hebben boeien al deze dingen me eigenlijk helemaal niet meer. Om deze reden ben ik nu zo verward.

Ik heb hard geprobeerd om dit alles te verklaren. Ben ik serieus seksueel uitgekeken op mijn vriendin of is het mijn flinke verlatingsangst die een klein ding enorm opblaast. Vooral dit laatste leek me best aanwezig. Ik wist alles immers al en het zat me nooit dwars, maar toen voelde ik dat ik iets aan haar niet aantrekkelijk kan vinden. Fuck, dat betekent een enorm gevaar. Wat als dit te veel is, wat als ik tè veel afkeer voel van een deel van haar. Dit betekent einde relatie, alleen zijn, weer een waardevol persoon die mijn leven verlaat en het allerergste, het liefste meisje op aarde pijn doen. Haar pijn doen om iets waar ze ook nog eens onzeker over is. Ik heb mezelf zelden zo gehaat als ik dat nu doe. Ik vind mezelf een oppervlakkige klootzak die haar niet eens verdient. Anderzijds werd de angst zo erg dat ik inmiddels al weken soms slecht tot amper slaap.

Recent in een van mijn overdenk momenten begon ik me toch te realiseren dat ik wel erg negatief was. Laat negatief zijn iets waar ik erg goed in ben.
Ik vind inderdaad een onderdeel van haar minder aantrekkelijk, alleen mijn angst was voornamelijk dat ik nu 0% seksuele aantrekkingskracht voor haar voel. Dit betekent kut seksleven, ongelukkige ik in de relatie en daarmee het afscheid moeten nemen van een meisje waar ik de wereld voor wil geven.
Ik maakte een lijst van “helemaal afgeknapt” tot “kan er prima mee leven” en kwam er zo achter dat er nog veel is wat ik seksueel heel aantrekkelijk aan haar vindt. Zo veel zelfs dat ik gewoon nog seks met haar kan hebben en m’n vriend daar beneden gewoon nog kan werken bij haar. Laat de laatste weken dit zelfs nog uitwijzen ook, gelukkig. Het is de verlammende angst die mijn libido kapot lijkt te maken, niet mijn gedachten over haar.

Ik ben dus bij het eerste zien van een “minpunt” van mijn vriendin meteen in de modus gesproken van: zie je, nu vind je haar helemaal niks meer seksueel gezien, en is de relatie over. Dit terwijl het meer iets lijkt te zijn als: “er zijn dingen die ik minder aan haar vindt, alleen ik vind ook nog enorm veel erg seksueel aantrekkelijk aan haar. Combineer dit met het feit dat ik ook nog eens gek op haar ben voor wie ze is en een goede relatie is geboren. Er is nog genoeg wat ik lekker aan haar vindt om mijn ‘dierlijke kant’ blij te houden.”

Zo ver ben ik nu dus. Nog enger is dat vruchtbaarheid dus schijnbaar heel belangrijk voor me is. Mijn beste gok is dat dit vast met mijn opvoeding te maken heeft. Ik ben Christelijk opgevoed (nu een gelukkig atheïst) en de nadruk op dat vrouwen kinderen moeten krijgen was daarin enorm groot. Is het gek om te denken dat daar mijn idee van de “vruchtbare vrouw als een echte vrouw” vandaan komt?

Goed, tot zo ver mijn verhaal. Mijn excuses voor de lengte. Ik spuug even al mijn emoties er uit omdat ik doodsbang ben weer een nacht naar het plafond te moeten staren. Bedankt iedereen die dit wil lezen en er serieus commentaar op wil geven.

Fijne avond allemaal.

quote:

Op vrijdag 10 januari 2020 09:45 schreef Nijna het volgende:
Duracell, hopelijk heb je wel geslapen, heeft het van je aftypen je wat opgelucht.
Volgens mij heb je het wel aardig geanalyseerd. Kan je het hier ook met jouw vriendin over hebben?
Hoe je opgevoed bent kan natuurlijk best invloed hebben op hoe je tegen "de echte vrouw" aan kijkt. En dan kan je het prima relativeren, maar dat maakt niet gelijk je gevoel anders.
Verstandig dat je een afspraak bij de poh hebt.

Sluit me hierbij aan!

Ik ga zelf t liefst in bed liggen met de dekens over mijn hoofd.. het hele weekend ofzo... oude pijn labiliteit en onzekerheid strijden om aandacht...

De brief die gestuurd zou worden naar mijn huisarts dat snelle opname ivm zware depressie, suicidale gedachtes en verslaving gewenst is, is nog niet verstuurd.

Levensgevaarlijk wanbeleid.. En wat zeggen ze: secretariaat loopt achter.

quote:

Op vrijdag 10 januari 2020 12:38 schreef Burner82 het volgende:
De brief die gestuurd zou worden naar mijn huisarts dat snelle opname ivm zware depressie, suicidale gedachtes en verslaving gewenst is, is nog niet verstuurd.

Levensgevaarlijk wanbeleid.. En wat zeggen ze: secretariaat loopt achter.

Dus je hebt je HA gesproken? Zo ja, wat let hem dan om telefonisch contact op te nemen of zelf actie te ondernemen? Lijkt mij dat de brief alleen maar een formaliteit is voor de uiteindelijke administratie.

quote:

Op vrijdag 10 januari 2020 13:22 schreef aeque het volgende:

[..]

Dus je hebt je HA gesproken? Zo ja, wat let hem dan om telefonisch contact op te nemen of zelf actie te ondernemen? Lijkt mij dat de brief alleen maar een formaliteit is voor de uiteindelijke administratie.

Opnames kunnen hoofdzakelijk alleen door een behandelaar gedaan worden. Daar was die brief voor nodig. Maar de HA heeft nu de crisisdienst van GGZ ingeschakeld. Die gaan nu kijken wat ze kunnen doen, maandag hoor ik meer.

@Burner82 wat schandalig... De klinieken zitten gewoon te vol, en als ze plek hebben is het vaak niet op een open afdeling want op zulke afdeling zijn helemaal bedden verdwenen..

Sterkte, en plsz denk bij suïcidale gedachten aan het feit dat het maar gedachten zijn! Probeer het zoveel mogelijk te relativeren.

Met mij gaat het nu al bijna 6 dagen heel erg goed. Kom net van de psychiater, heb verhoogd cholesterol dus moet echt op m'n dieet gaan letten. Vreet me 's avonds helemaal vol met snoep en chips...

quote:

Op vrijdag 10 januari 2020 09:45 schreef Nijna het volgende:
Duracell, hopelijk heb je wel geslapen, heeft het van je aftypen je wat opgelucht.
Volgens mij heb je het wel aardig geanalyseerd. Kan je het hier ook met jouw vriendin over hebben?
Hoe je opgevoed bent kan natuurlijk best invloed hebben op hoe je tegen "de echte vrouw" aan kijkt. En dan kan je het prima relativeren, maar dat maakt niet gelijk je gevoel anders.
Verstandig dat je een afspraak bij de poh hebt.

Verrassend goed. Mijn lichaam was helemaal op hol alleen ik voel me vandaag aardig rustig i.v.m. een dubbele dosis CBD olie.

Ik ben vooral bang om vanwege een domme reden een fantastische meid kwijt te raken. Het 'gevoel hebben dat ze geen vrouw is' is natuurlijk objectief gewoon onzin. Ze is 100% vrouw, alleen als ik het vanwege angst niet voel. Tsja, dat brengt weer meer angst met zich mee en daar gaat de spiraal.

Waar ik bang voor ben is een enorm geknipt beeld van vrouwelijkheid. We weten allemaal dat de samenleving tegenwoordig een behoorlijk onrealistisch beeld schept van wat 'echte vrouwen' zijn. Ik ben zo bang om daardoor een perfectionist te worden en zo iets goeds als mijn vriendin daardoor door mijn vingers te laten glippen.

EDIT: Ik heb het enigszins aan mijn vriendin verteld, alleen wil de volle waarheid ook niet op haar gooien. Je vriend van wie je houdt die je vertelt dat hij je niet meer als vrouw kan zien en daardoor minder tot je is aangetrokken. Ik zou haar kapot maken.

Het is ook wel typisch dat de eerst woorden die je gebruikt om je vriendin te omschrijven knap en sexy zijn. Is dat het belangrijkste? Maar goed bezig dat je het een beetje aan je vriendin aan het vertellen bent.

quote:

Op vrijdag 10 januari 2020 15:16 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Verrassend goed. Mijn lichaam was helemaal op hol alleen ik voel me vandaag aardig rustig i.v.m. een dubbele dosis CBD olie.

Ik ben vooral bang om vanwege een domme reden een fantastische meid kwijt te raken. Het 'gevoel hebben dat ze geen vrouw is' is natuurlijk objectief gewoon onzin. Ze is 100% vrouw, alleen als ik het vanwege angst niet voel. Tsja, dat brengt weer meer angst met zich mee en daar gaat de spiraal.

Waar ik bang voor ben is een enorm geknipt beeld van vrouwelijkheid. We weten allemaal dat de samenleving tegenwoordig een behoorlijk onrealistisch beeld schept van wat 'echte vrouwen' zijn. Ik ben zo bang om daardoor een perfectionist te worden en zo iets goeds als mijn vriendin daardoor door mijn vingers te laten glippen.

EDIT: Ik heb het enigszins aan mijn vriendin verteld, alleen wil de volle waarheid ook niet op haar gooien. Je vriend van wie je houdt die je vertelt dat hij je niet meer als vrouw kan zien en daardoor minder tot je is aangetrokken. Ik zou haar kapot maken.

En als je het nu eens omdraait.. stel dat jouw "mannelijkheid" niet functioneert... zou je het dan oke vinden als zij bij jou weg zou gaan?

quote:

Op vrijdag 10 januari 2020 12:15 schreef Nijna het volgende:
GM , misschien is het hele weekend wat lang... kan je een even lekker in bed verstoppen moment creëren ergens, een deze dagen?

Mijn is een weekend op stap met zijn maten van de voetbal, 10 gasten bij elkaar, veel drank, uitgaan... en objectief en realistisch weet ik dat hij voor mij kiest dat zegt ie zelf ook maar mijn ex heeft mijn vertrouwen zo beschadigd dat ik toch veel onrust opmerk in mn lijf... stomme onzekerheid, en als ie t met andere vrouwen wil doen hoeft ie niet op voetbalweekend kortom ik maak mezelf gek!

quote:

Op vrijdag 10 januari 2020 18:19 schreef Nijna het volgende:
Jemig Burner, waardeloos... kan je het weekend overzien?
En heb je eventueel een telefoonnummer dat je kan bellen als dat niet zo is? En anders de huisartsenpost! Sterkte.

Ja, via de HAP, of de politie, maar uitzicht op IETS, werkt wel al..

Nu komt het mooiste... De Teamleider van de psychologen van de GGZ hier, heeft mijn zus gebeld met de naam van degene die mijn verwijzing heeft opgepakt.
Saillant detail, mijn zus heeft een klachtenprocedure opgestart tegen de lokale GGZ hier... Ze hebben haar op 24 december gebeld, tijdens het kerst-avond diner, dat ze een brief gingen maken, waarin ze gingen stellen dat snelle opname vereist is.
Ze zouden ook contact met mij opnemen.. Met mij is nooit contact opgenomen, de brief is er ook niet... dus toen de verwijzing van mijn HA binnen kwam, gingen daar alle alarmbellen af...

quote:

Op vrijdag 10 januari 2020 15:33 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

En als je het nu eens omdraait.. stel dat jouw "mannelijkheid" niet functioneert... zou je het dan oke vinden als zij bij jou weg zou gaan?
[..]

Mijn is een weekend op stap met zijn maten van de voetbal, 10 gasten bij elkaar, veel drank, uitgaan... en objectief en realistisch weet ik dat hij voor mij kiest dat zegt ie zelf ook maar mijn ex heeft mijn vertrouwen zo beschadigd dat ik toch veel onrust opmerk in mn lijf... stomme onzekerheid, en als ie t met andere vrouwen wil doen hoeft ie niet op voetbalweekend kortom ik maak mezelf gek!

Absoluut niet, en daarom haat ik wat ik voel en om eerlijk te zijn mezelf ook. Ik heb er alles voor over om welk beeld ik dan ook heb in mijn hoofd, recht te zetten. Alles.

Ik wil gewoon met haar zijn en gelukkig zijn, dat is alles.

quote:

Op vrijdag 10 januari 2020 19:56 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Absoluut niet, en daarom haat ik wat ik voel en om eerlijk te zijn mezelf ook. Ik heb er alles voor over om welk beeld ik dan ook heb in mijn hoofd, recht te zetten. Alles.

Ik wil gewoon met haar zijn en gelukkig zijn, dat is alles.

Jij bent vrij om die keuze te maken...

quote:

Op donderdag 9 januari 2020 21:43 schreef duracellkonijntje het volgende:
Hallo allemaal, het is denk ik alweer 3 jaar geleden sinds ik hier iets geplaatst heb, alleen ik moet mijn verhaal kwijt. Voor volgende week een afspraak staan met de POH GGZ, alleen ik wil toch graag horen wat anderen hier van vinden.

Laat me beginnen met de opmerkingen dat ik me enorm rot, schuldig, oppervlakkig en egoïstisch voel om wat ik voel. Wellicht zou ik dit niet zo moeten vinden, maar momenteel ervaar ik het wel zo. Hier gaan we.

1,5 jaar geleden heb ik een hele lieve meid ontmoet die nu mijn vriendin is. Ze is knap, sexy, lief, zorgzaam, slim, grappig. Het hele pakket wat ik als man wil. Alles ging als een trein tot ongeveer 1,5 maand geleden. Toen vertelde ze me dat ze een hormonale aandoening heeft die effect heeft op haar eierstokken, met als gevolg meer testosteronproductie, lichaamshaar en een flink grotere kans op onvruchtbaarheid.

Nu is het domme, al haar lichaamshaar, het feit dat ze meer testosteron produceert en zelfs dat ze meer kans op onvruchtbaarheid heeft, dit had ze al lang verteld. Ik had het ook gezien en het kon me oprecht geen zak schelen. Ik houd van haar en wil dat ze zich sexy en aantrekkelijk voelt. Toen ze het echter vertelde over haar aandoening leek het allemaal samen te komen en ineens was het mis. Ze is een vrouw, alleen doordat ze onvruchtbaar was door hormonale redenen, meer testosteron produceerde, ze voelde gewoon ineens niet meer als een “volledige” vrouw.

Ik heb me sindsdien nog nooit zo’n teringleier gevoeld. Ze is zo’n lief meisje, ik houd zielsveel van haar en vind het heerlijk om met haar te zijn, alleen ineens was een deel van mijn seksuele aantrekkings weg. Gevoelsmatig een groot deel zelfs. Dit heb ik nog nooit eerder meegemaakt. Ik slaap al weken slecht nu. Ik geef zo veel om haar en wil zo graag bij haar zijn, alleen ik ben zo bang dat dit het einde van mijn seksuele aantrekkingskracht betekent. Sterker nog, ik was bang dat ik geen eens een erectie kon krijgen hierdoor.

Nu is dit laatste maar 1 keer gebeurd de laatste 1,5 maand en dit kwam door de angst voor dat dit kon gebeuren. Op het moment dat we seks hebben boeien al deze dingen me eigenlijk helemaal niet meer. Om deze reden ben ik nu zo verward.

Ik heb hard geprobeerd om dit alles te verklaren. Ben ik serieus seksueel uitgekeken op mijn vriendin of is het mijn flinke verlatingsangst die een klein ding enorm opblaast. Vooral dit laatste leek me best aanwezig. Ik wist alles immers al en het zat me nooit dwars, maar toen voelde ik dat ik iets aan haar niet aantrekkelijk kan vinden. Fuck, dat betekent een enorm gevaar. Wat als dit te veel is, wat als ik tè veel afkeer voel van een deel van haar. Dit betekent einde relatie, alleen zijn, weer een waardevol persoon die mijn leven verlaat en het allerergste, het liefste meisje op aarde pijn doen. Haar pijn doen om iets waar ze ook nog eens onzeker over is. Ik heb mezelf zelden zo gehaat als ik dat nu doe. Ik vind mezelf een oppervlakkige klootzak die haar niet eens verdient. Anderzijds werd de angst zo erg dat ik inmiddels al weken soms slecht tot amper slaap.

Recent in een van mijn overdenk momenten begon ik me toch te realiseren dat ik wel erg negatief was. Laat negatief zijn iets waar ik erg goed in ben.
Ik vind inderdaad een onderdeel van haar minder aantrekkelijk, alleen mijn angst was voornamelijk dat ik nu 0% seksuele aantrekkingskracht voor haar voel. Dit betekent kut seksleven, ongelukkige ik in de relatie en daarmee het afscheid moeten nemen van een meisje waar ik de wereld voor wil geven.
Ik maakte een lijst van “helemaal afgeknapt” tot “kan er prima mee leven” en kwam er zo achter dat er nog veel is wat ik seksueel heel aantrekkelijk aan haar vindt. Zo veel zelfs dat ik gewoon nog seks met haar kan hebben en m’n vriend daar beneden gewoon nog kan werken bij haar. Laat de laatste weken dit zelfs nog uitwijzen ook, gelukkig. Het is de verlammende angst die mijn libido kapot lijkt te maken, niet mijn gedachten over haar.

Ik ben dus bij het eerste zien van een “minpunt” van mijn vriendin meteen in de modus gesproken van: zie je, nu vind je haar helemaal niks meer seksueel gezien, en is de relatie over. Dit terwijl het meer iets lijkt te zijn als: “er zijn dingen die ik minder aan haar vindt, alleen ik vind ook nog enorm veel erg seksueel aantrekkelijk aan haar. Combineer dit met het feit dat ik ook nog eens gek op haar ben voor wie ze is en een goede relatie is geboren. Er is nog genoeg wat ik lekker aan haar vindt om mijn ‘dierlijke kant’ blij te houden.”

Zo ver ben ik nu dus. Nog enger is dat vruchtbaarheid dus schijnbaar heel belangrijk voor me is. Mijn beste gok is dat dit vast met mijn opvoeding te maken heeft. Ik ben Christelijk opgevoed (nu een gelukkig atheïst) en de nadruk op dat vrouwen kinderen moeten krijgen was daarin enorm groot. Is het gek om te denken dat daar mijn idee van de “vruchtbare vrouw als een echte vrouw” vandaan komt?

Goed, tot zo ver mijn verhaal. Mijn excuses voor de lengte. Ik spuug even al mijn emoties er uit omdat ik doodsbang ben weer een nacht naar het plafond te moeten staren. Bedankt iedereen die dit wil lezen en er serieus commentaar op wil geven.

Fijne avond allemaal.

Je hebt een hele serieuze relatie met je vriendin, je vind haar sexy, geil etc (er staat niet echt iets, wat iets anders suggereert)..
Zij zal best onzeker zijn, gezien wat jij zegt, heeft ze daar ook goede reden toe.
Extra testosteron, haargroei, onvruchtbaar, misschien.

Ik denk dat het iedereen bang zou maken, als het om andere belangrijke dingen gaat..En nu wordt het ineens serieus he.

Als je echt zoveel van je vriendin houdt, komt het wel goed, maar durf je je nog niet te binden.

Zijn er hier meer mensen die zo vreselijk moe zijn? Moet mezelf de laatste dagen echt vooruit slepen en alles kost moeite... beetje winterdip denk ik...

Om te compenseren heb ik mijn bijkeuken deels geverfd 😂