Depressie & Angst #165

quote:

Op dinsdag 21 januari 2020 17:23 schreef proud_mami het volgende:

[..]

Heb je bovenstaand en hetgeen je eerder hebt verteld ook met je vriendin besproken? Mss niet zozeer in dezelfde bewoordingen maar mss kun je het toch op een of andere manier bespreekbaar maken? Ik vind communicatie en eerlijkheid altijd wel erg belangrijk in een relatie.

Ja, dat wel. Ze steunt me er ook in, alleen ik voel me zo schuldig. Ik voel me seksueel gewoon minder tot haar aangetrokken om een reden die eigenlijk enkel tussen de oren zit. Alleen krijg ik het er niet uit.

Dat leidt weer tot angst, die angst maakt mijn libido nog minder, wat mijn angst ook weer meer maakt.

Mijn grootste angst is dat ik dit gewoon niet opgelost krijgt en me mijn relatie gaat kosten. Ik wil ook niet zonder haar, alleen momenteel voel ik me dus seksueel ook veel minder tot haar aangetrokken. Wanneer echter de angst en spanning uit mijn lichaam is, bijvoorbeeld door er over te praten, dan kan ik vaak wel fijn seks met haar hebben. Een groot deel lijkt dus ook gewoon angst te zijn die mijn libido plat legt, wat ik vervolgens onterecht link aan dat ik mijn gevoel voor haar wel kwijt lijk te raken.

Ik ben hier zo moe van. Als dit gezeik in mijn kop gewoon weggaat kan ik weer normaal leven. Dit gaat al 2 maanden zo, echt geen doen.

quote:

Op donderdag 23 januari 2020 09:35 schreef Nijna het volgende:

[..]

Had hem al gezien
[..]

Dat klinkt wel beter! Goed op je gemoedstoestand?
Volgens mij kan het aardig verslavend zijn, maar wel heel fijn dat je nu een stuk minder pijn hebt. Kan je weer beter slapen hopelijk en dat helpt ook voor het herstel! Beterschap!
[..]

Hoe ging de therapie? Heb je het erover kunnen hebben om af te gaan bouwen.

Had verkeerde afspraak staan maar goed niet kunnen overleggen... heb ik ergens ook niet veel zin in

blegh een baal dag hehe. Ach ja horen er ook bij... Ben ook niet echt fit.

't is alweer 'n tijdje geleden dat ik hier postte. Mijn depressie en angst waren best een tijdje redelijk manageable. Het hielp ook dat ik een revalidatieprogramma deed met veel mindfullness waardoor ik m'n angsten redelijk kon beheersen.

De laatste weken vind ik het lastiger en ook vooral lastig tegen wie ik 't moet zeggen dat mijn angsten weer opsteken.

Ik ben drie jaar bezig geweest met therapieen en de mentale problemen op te lossen en nu sinds oktober ben ik weer gaan werken. Op het werk kom ik best wat uitdagingen tegen, en loop ik tegen mijn sociale angsten aan hoewel ik het inhoudelijk best aardig aankan. Met meditaties en door rustig situaties uit elkaar te trekken en te bekijken wat er nu echt aan de hand is lukt het me op zich wel om mezelf redelijk in de hand te houden als alles goed gaat. Maar zoals vanmorgen, ben ik mijn tas met werkspullen vergeten, en ook al heb ik die niet heel hard nodig, toch zit ik in de hoogste boom qua stress want ik vind 't zo suf van mezelf. Ik had nog 'n reminder in m'n agenda gezet en toch vergeet ik 'm.

Iemand tips over hoe ik dit op m'n werk een beetje bespreekbaar kan maken? Ik vind't lastig dit aan mijn manager te vertellen. Ik had een manager die echt heel fijn reageerde op wat er dan ook was, maar sinds twee weken heb ik een nieuwe manager. Die heeft een wat andere insteek waardoor ik het lastiger vind dingen uit te leggen. Ik heb minder een klik met haar, hoewel het imo verder een prima iemand is.

Ik vind 't sowieso lastig om dit bespreekbaar te maken in mijn omgeving omdat ik zo lang niet gefunctioneerd heb en nu eindelijk weer 'n beetje mee doe met alles. Ergens wil ik niet weer die persoon met issues zijn denk ik.

[ Bericht 7% gewijzigd door Mevrouw_voor_jou op 24-01-2020 09:21:22 ]

quote:

Op vrijdag 24 januari 2020 09:14 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
't is alweer 'n tijdje geleden dat ik hier postte. Mijn depressie en angst waren best een tijdje redelijk manageable. Het hielp ook dat ik een revalidatieprogramma deed met veel mindfullness waardoor ik m'n angsten redelijk kon beheersen.

De laatste weken vind ik het lastiger en ook vooral lastig tegen wie ik 't moet zeggen dat mijn angsten weer opsteken.

Ik ben drie jaar bezig geweest met therapieen en de mentale problemen op te lossen en nu sinds oktober ben ik weer gaan werken. Op het werk kom ik best wat uitdagingen tegen, en loop ik tegen mijn sociale angsten aan hoewel ik het inhoudelijk best aardig aankan. Met meditaties en door rustig situaties uit elkaar te trekken en te bekijken wat er nu echt aan de hand is lukt het me op zich wel om mezelf redelijk in de hand te houden als alles goed gaat. Maar zoals vanmorgen, ben ik mijn tas met werkspullen vergeten, en ook al heb ik die niet heel hard nodig, toch zit ik in de hoogste boom qua stress want ik vind 't zo suf van mezelf. Ik had nog 'n reminder in m'n agenda gezet en toch vergeet ik 'm.

Iemand tips over hoe ik dit op m'n werk een beetje bespreekbaar kan maken? Ik vind't lastig dit aan mijn manager te vertellen. Ik had een manager die echt heel fijn reageerde op wat er dan ook was, maar sinds twee weken heb ik een nieuwe manager. Die heeft een wat andere insteek waardoor ik het lastiger vind dingen uit te leggen. Ik heb minder een klik met haar, hoewel het imo verder een prima iemand is.

Ik vind 't sowieso lastig om dit bespreekbaar te maken in mijn omgeving omdat ik zo lang niet gefunctioneerd heb en nu eindelijk weer 'n beetje mee doe met alles. Ergens wil ik niet weer die persoon met issues zijn denk ik.

Wees niet bang om 'weer' die persoon te zijn. Het is iets wat bij je hoort en ondanks dat je het nu een tijdje erg goed doet en er mee kunt omgaan kan het altijd weer de kop opsteken.

Wat betreft werk, vaak hebben werkgevers een vertrouwenspersoon waar je naartoe kunt om dit te bespreken. Hij/zij zou partijdig moeten zijn en aan jouw kant moeten staan om juist te voorkomen dat je dit per de met je leidinggevende hoeft te bespreken.

Je hebt nu geen therapie meer begrijp ik? Schaam je niet om toch weer aan te kloppen bij je behandelaren Je bent inmiddels al zo ver gekomen, zou zonde zijn als dat uiteindelijk meer teniet wordt gedaan.

En wat betreft je omgeving, heb je nooit het aanbod gehad om Systemtherapie te doen? Die bestaat daar precies voor zodat je buiten de professionele zorg om ook je verhaal kwijt kunt.

Baaldag 2, wel iets beter weer. Ben zoals ik al zei niet 100% fit en best wel moe. Heb nu 2 weken echt vijf dagen gewerkt (7,7,3,7,7). Heeft toch weer impact denk ik.

quote:

Op vrijdag 24 januari 2020 17:43 schreef MatthijsDJ het volgende:
Baaldag 2, wel iets beter weer. Ben zoals ik al zei niet 100% fit en best wel moe. Heb nu 2 weken echt vijf dagen gewerkt (7,7,3,7,7). Heeft toch weer impact denk ik.

Ik merk t ook als ik me niet helemaal lekker voel en meer werken zal ook zn weerslag hebben...

Ik heb al 2 dagen geen oxa nodig gehad overdag
Voor de nacht neem ik er wel 1 want ik klem enorm s'nachts met kiespijn tot gevolg en de oxa haalt daar net t ergste van af...

quote:

Op vrijdag 24 januari 2020 19:21 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Ik merk t ook als ik me niet helemaal lekker voel en meer werken zal ook zn weerslag hebben...

Ik heb al 2 dagen geen oxa nodig gehad overdag
Voor de nacht neem ik er wel 1 want ik klem enorm s'nachts met kiespijn tot gevolg en de oxa haalt daar net t ergste van af...

Mooi he hoe het niet nemen van een kleine pil zoveel vertrouwen kan geven :-).

quote:

Op vrijdag 24 januari 2020 09:50 schreef aeque het volgende:

[..]

Wees niet bang om 'weer' die persoon te zijn. Het is iets wat bij je hoort en ondanks dat je het nu een tijdje erg goed doet en er mee kunt omgaan kan het altijd weer de kop opsteken.

Wat betreft werk, vaak hebben werkgevers een vertrouwenspersoon waar je naartoe kunt om dit te bespreken. Hij/zij zou partijdig moeten zijn en aan jouw kant moeten staan om juist te voorkomen dat je dit per de met je leidinggevende hoeft te bespreken.

Je hebt nu geen therapie meer begrijp ik? Schaam je niet om toch weer aan te kloppen bij je behandelaren Je bent inmiddels al zo ver gekomen, zou zonde zijn als dat uiteindelijk meer teniet wordt gedaan.

En wat betreft je omgeving, heb je nooit het aanbod gehad om Systemtherapie te doen? Die bestaat daar precies voor zodat je buiten de professionele zorg om ook je verhaal kwijt kunt.

Ik weet niet of ik het meteen zo groot wil maken en er met een vertrouwenspersoon over wil, spreken. Maar het zou een mogelijke tussenstap zijn, mocht praten met mijn manager te lastig blijken. Dank je voor je suggestie.

Ik heb sinds mei vorig jaar geen therapie meer voor de sociale angsten. Wel had ik tot eind november een revalidatieprogramma dat zich richtte op meditatie en act (acceptance and commitment) therapie. Dat hielp en helpt me vooral los te laten en de boel de boel te laten.

Ik wil denk ik nu even kijken wat ik in huis heb om dit zelf op te lossen. En dan een plan maken.

Deel 1 zal zijn wat intensiever mediteren om te zorgen dat ik met wat meer afstand mijn plan maak en beslissingen neem, en mogelijk dat dat al genoeg is om als ik weer met mijn manager in gesprek ga, dat gesprek ook op een goede manier te voeren, zonder dat mijn angsten het overnemen en ik paniekvoetbal ga spelen.

Mocht dat niet lukken, dan is stap twee om hulp te zoeken bij het weer behapbaar maken van de situatie.

Het is me vandaag trouwens wel gelukt om aan mijn ouders en broertje te vertellen dat het even lastig is gedaan de afgelopen weken.

quote:

Op vrijdag 24 januari 2020 23:43 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik weet niet of ik het meteen zo groot wil maken en er met een vertrouwenspersoon over wil, spreken. Maar het zou een mogelijke tussenstap zijn, mocht praten met mijn manager te lastig blijken. Dank je voor je suggestie.

Ik heb sinds mei vorig jaar geen therapie meer voor de sociale angsten. Wel had ik tot eind november een revalidatieprogramma dat zich richtte op meditatie en act (acceptance and commitment) therapie. Dat hielp en helpt me vooral los te laten en de boel de boel te laten.

Ik wil denk ik nu even kijken wat ik in huis heb om dit zelf op te lossen. En dan een plan maken.

Deel 1 zal zijn wat intensiever mediteren om te zorgen dat ik met wat meer afstand mijn plan maak en beslissingen neem, en mogelijk dat dat al genoeg is om als ik weer met mijn manager in gesprek ga, dat gesprek ook op een goede manier te voeren, zonder dat mijn angsten het overnemen en ik paniekvoetbal ga spelen.

Mocht dat niet lukken, dan is stap twee om hulp te zoeken bij het weer behapbaar maken van de situatie.

Het is me vandaag trouwens wel gelukt om aan mijn ouders en broertje te vertellen dat het even lastig is gedaan de afgelopen weken.

Die vertrouwenspersoon zou juist de stap minder groot moeten maken, omdat een manager toch een soort van over je oordeelt en dat kan dan weer mensen afschrikken.

Als je het zelf kunt des te beter, maar vooral niet bang zijn om de stap te maken naar hulp. Zeker omdat ze bijvoorbeeld ook kunnen helpen met je omgeving met die systeemtherapie. Al is therapie misschien niet zo'n goed woord omdat het vaak maar 1 a 2 gesprekken zijn.

Maar goed dat je het toch al bespreekbaar hebt gemaakt.

quote:

Op vrijdag 24 januari 2020 21:39 schreef Nijna het volgende:

[..]

Wat goed!
Je kan tegen dat klemmen ook een bitje laten aanmeten bij de tandarts... ik heb een nti spalk, gaat over je boventanden voor en zit een blokje op zodat je kiezen niet op elkaar kunnen. Scheelt bij mij, ik gebruik hem vooral als ik hoofdpijn heb van de spanning.

Heb 19 feb een afspraak. Tot dan even doorzetten

Vandaag weer iets beter, goed opgestaan hehe. Alles is nog zo vers dat ik bij elke dip echt als de dood ben dat het weer doorslaat. Dat is precies wat de psychiater ook zei, je ziet het veels te zwart/wit Het is meteen of heel goed of heel slecht. Terwijl daar nog tientallen anders fases tussen zitten.

Hier voel ik me heel goed, vrij en krachtig. Maar ja, wel op basis van AD. Ben bang dat daardoor de therapie niet echt aanslaat... misschien maar overleggen met de huisarts wat ik nou het beste kan doen.

Ik zit in een gigantische dip na gedoe op mijn werk.
Besloten om mezelf een beetje uit mijn blouse te halen, ik ga vanavond voor het eerst in mijn leven stappen.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Wens me succes, ik vind het al heel wat als ik naar binnen durf van de discotheek, gezien ik dit vaker geprobeerd heb maar elke keer afdroop als ik al die mensen zag

quote:

Op zaterdag 25 januari 2020 17:09 schreef summer2bird het volgende:
Ik zit in een gigantische dip na gedoe op mijn werk.
Besloten om mezelf een beetje uit mijn blouse te halen, ik ga vanavond voor het eerst in mijn leven stappen.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Wens me succes, ik vind het al heel wat als ik naar binnen durf van de discotheek, gezien ik dit vaker geprobeerd heb maar elke keer afdroop als ik al die mensen zag

Succes!! Je kunt het! Je hebt niks te verliezen!

Nijna hoe is het met jou?

quote:

Op zaterdag 25 januari 2020 19:26 schreef Nijna het volgende:
Zet hem op summer2bird en have fun!

Het gaat beter, hoofd wat rustiger. Zo is het beter te behappen in elk geval.
Ik schiet niet meer om alles in standje paniek, het is wat afgevlakt allemaal en dat is wel fijn. Was mijn man ook opgevallen .

Fijn! En ook als het de omgeving opvalt.

quote:

Op zaterdag 25 januari 2020 00:23 schreef aeque het volgende:

[..]

Die vertrouwenspersoon zou juist de stap minder groot moeten maken, omdat een manager toch een soort van over je oordeelt en dat kan dan weer mensen afschrikken.

Als je het zelf kunt des te beter, maar vooral niet bang zijn om de stap te maken naar hulp. Zeker omdat ze bijvoorbeeld ook kunnen helpen met je omgeving met die systeemtherapie. Al is therapie misschien niet zo'n goed woord omdat het vaak maar 1 a 2 gesprekken zijn.

Maar goed dat je het toch al bespreekbaar hebt gemaakt.

Ik heb wat gelezen over systeemtherapie. Eigenlijk denk ik dat het niet mijn omgeving is, maar mijn eigen denkpatronen die ervoor zorgen dat ik dit lastig vind om bespreekbaar te maken.

Ik ben zelf er erg goed in om alles zelf te willen doen en kunnen, en te vergeten dat ik het mezelf gemakkelijker mag maken door wat steun te vragen. Of gewoon te vertellen dat ik iets lastig vind. Dat is namelijk al erg helpend.

Mijn omgeving is doorgaans gewoon normaal, bereid om te helpen maar hebben hun eigen sores. Het zijn mijn eigen harde oordelen over mezelf die ervoor zorgen dat ik het niet bespreekbaar maak, en/of spanning en angst laat oplopen. Ik zit dan te vast om überhaupt te bedenken dat hulp vragen een optie is.

Ik heb vanmorgen mijn psychiater gesproken... En ik ben naar huis gegaan. Daar blijven tot behandeling begint, is niet te doen (april ongeveer.. Al zou het kunnen, ik werd gek op de PAAZ).
Ik wel iedere ochtend naar het geknutsel (ik zit daar met mijn laptop, maar voor de structuur/sociale contacten).

Ik kreeg ook WEER het verwijt dat ik niet depressief genoeg overkom. En ik heb echt geen idee hoe ik dat mijn psychiater moet uitleggen.

quote:

Op maandag 27 januari 2020 19:47 schreef Pizzapuntje het volgende:

[..]

Krijg je wel ondersteuning in de tijd dat je thuis bent? Zet hem op iig!

Nee, maar ik ga in de ochtend wel naar bezigheids"therapie¨. Het is geen therapie, ik noem het knutselen. Maar ik zit daar ergens alleen, met mijn laptop.
Maar ze hebben koffie en een rookruimte, dus och.

quote:

Op maandag 27 januari 2020 16:15 schreef Burner82 het volgende:
Ik heb vanmorgen mijn psychiater gesproken... En ik ben naar huis gegaan. Daar blijven tot behandeling begint, is niet te doen (april ongeveer.. Al zou het kunnen, ik werd gek op de PAAZ).
Ik wel iedere ochtend naar het geknutsel (ik zit daar met mijn laptop, maar voor de structuur/sociale contacten).

Ik kreeg ook WEER het verwijt dat ik niet depressief genoeg overkom. En ik heb echt geen idee hoe ik dat mijn psychiater moet uitleggen.

De laatste kliniek waar ik zat hanteerde de verpleging ook zo'n beleid waar je verplicht moest meedoen aan activiteiten. Ik vond dat zelf ook niet echt fijn. In een andere kliniek van dezelfde organisatie hanteerde men een veel beter beleid. Waarbij jezelf ook kiezen voor andere activiteiten, als hun, maar zagen dat je wel bezig was en aanwezig was bij koffie momenten enzo was het wel goed.

Dat laatste vond ik veel fijner, ook gevraagd aan een verpleger waarom ze in die ene kliniek zo streng waren mbt activiteiten. Gaf die verpleger aan dat hij zelf ook het verplichte BS vond.. Je moet als patiënt weer in dingen gaan ondernemen, maar dat kan ook zonder opgedrongen activiteiten.

Ik zat bijv met een andere patiënt wat aan modelbouw te doen op de afdeling zelf, die ene verpleger vond dat ook knutselen.. Z'n collega's helaas niet, kon dus elke dag een bouw pakket naar boven slepen..

Anyway voel me weer sterker worden, alleen soms ff depri moment maar daar valt goed mee te leven tbh.

na een week met weinig oxazepam heb ik er nu dagelijks weer 1 nodig, maak me er maar even niet te druk om... er gebeurt momenteel een hoop in mn leven waar ik weinig invloed op heb en dat brengt spanning mee..

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Moe van EMDR sessie.

Geveld door buikgriep en door spuugangst lekker paniekaanvallen... gezellig hoor