Depressie & Angst #165

quote:

Op zondag 1 maart 2020 15:43 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Wat rot!! Kan het zijn dat juist doordat je alles wil controleren het mis gaat?

Sterkte in ieder geval.

Dat zou wel een rol kunnen spelen, ja. Het feit dat ik niet alles onder controle kan hebben levert veel spanning op.

Ik krijg geen dwangmedicatie, dat is een grote opluchting. En ik ben wel wat tot rust gekomen.

quote:

Op woensdag 4 maart 2020 15:42 schreef scrupuleus het volgende:
Kuoooooooo

Hey

quote:

Op vrijdag 6 maart 2020 09:37 schreef Burner82 het volgende:
Gisteren kennismaking gehad bij de dagbehandeling. Kwam nog een paar van mijn oude behandelaren tegen van de kliniek. 1 is de behandelaar van de 5-daagse en omdat hij mij al kent, wordt hij ook mijn trajectbegeleider. En verrassing (naja, niet echt): ze gaan dus niks anders doen dan verslaving. Ze willen wel verdere diagnostiek, maar dat moet ik zelf maar regelen. Ik heb nu wel een mail met waar zij aan denken. Ze willen me laten testen op: Borderline, Autistische Stoornis en stemmingsklachten.

Dus je gaat voor de kennismaking en komt terug als een depressieve borderliner met autisme

Maar ze dachten toch eerst aan de andere cluster B- persoonlijkheidsstoornissen (anti-sociaal had je iig genoemd)? Of had je die diagnoses al officieel en krijg je er nu misschien meer?

Ik denk dat ik heel veel onverwerkte verlatingsangst heb, mogelijk een trauma. Toen ik maanden geleden voor het eerst iets vond aan mijn vriendin, op lichamelijk vlak, raakte ik volledig in paniek.

Door een gebrek aan grote kennis over het menselijk lichaam ging ik de raarste dingen denken. Ze heeft een aandoening waardoor haar lichaam wat extra testosteron aanmaakt, wat mij het gevoel gaf dat er iets ‘mannelijks’ in haar zit. Na mijn due dilligence op internet gedaan te hebben weet ik inmiddels dondersgoed dat dit niet zo is. Mijn vriendin is niet een of andere hermafrodiet. Ze heeft een aandoening die zo’n 10% van de vrouwen heeft en het is een hormonaal probleem.

De angst die ik echter voelde door iets aan haar te vinden wat me niet aanstond. Wat als dit een dealbreaker is voor me en daardoor de relatie uit gaat. Of ik het uit maak. Ik ben zo bang om alleen te zijn merk ik. In het verleden ben ik zo onzeker over mezelf geweest. Jarenlang had ik problemen waardoor ik seksueel niet kon presteren. De angst om nooit genoeg te zijn voor een meisje. De angst om voor altijd alleen te zijn, het is zo enorm blijven hangen. Het lijkt wel een trauma te zijn, omdat het me zo veel spanning geeft.

Ik weet dat er dingen aan m’n vriendin gaan zijn die ik minder vind. Menselijk toch? Maar de angst die ik voelde de laatste maanden is verlammend. Inmiddels weet ik beter, maar toch blijft de angst dat “ik misschien toch niet kan leven met iets in mijn vriendin”. Wat als dit, wat als dat. Altijd wat als. Ik zit nu op het punt dat ik gevoelsmatig weet dat wat mijn vriendin is, genoeg voor me is. Ondanks dat er dingen aan haar zijn die ik niet leuk vind.

De angst voor verlating zit achter de angst. Ook al is de angst niet zo erg als eerst, omdat ik weet dat wat ik dacht over mijn vriendin niet klopt, is er nog steeds onzekerheid. Het is mijn gevoel dat het oke is, tegen de angst dat “wat als ik het toch niet goed genoeg vind”. 99% van wat ik dacht bleek na onderzoek fantasie te zijn. Maargoed, “wat als ze nog dingen niet weten waar ik wel op af zou knappen, dan kan het alsnog misgaan”. Ik blabber maar wat, ik weet het. De angst is behoorlijk lastig.

Samengevat: Ik weet dat mijn vriendin volledig vrouw is, ook al kunnen er dingen aan haar zijn die me niet aanstaan. Gevoelsmatig zeg ik dat het me uiteindelijk ook niet kan schelen. Met wat ik nu weet is ze goed genoeg. De angst dat het misschien toch niet zo is, wordt in leven gehouden in de vorm van onzekerheid. Verlatingsangst, angst voor alleen zijn. Het zit diep in me, alleen ik ben blij dat ik nu weet dat het er zit, zodat ik er iets aan kan doen. Het enige wat ik wil is gelukkig zijn met mijn huidige meisje en oud met haar worden.

Ik ben vandaag zo gespannen. Nam zojuist even een pauze op werk, en kreeg bijna een paniekaanval. De combinatie van veel stress privé, angst en spanning plus het dagelijkse leven is echt moeilijk.

Vanavond ook nog een beurs draaien voor werk, schiet me alsjeblieft neer. Net in ieder geval een hele gezonde lunch naar binnen gewerkt. Als ik mijn lichaam maar draaiende houd..

quote:

Op maandag 9 maart 2020 13:08 schreef duracellkonijntje het volgende:
Ik ben vandaag zo gespannen. Nam zojuist even een pauze op werk, en kreeg bijna een paniekaanval. De combinatie van veel stress privé, angst en spanning plus het dagelijkse leven is echt moeilijk.

Vanavond ook nog een beurs draaien voor werk, schiet me alsjeblieft neer. Net in ieder geval een hele gezonde lunch naar binnen gewerkt. Als ik mijn lichaam maar draaiende houd..

Heb je tussendoor tijd om even bij te komen?

quote:

Op maandag 9 maart 2020 13:12 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Heb je tussendoor tijd om even bij te komen?

Vrij weinig om eerlijk te zijn. Ik probeer zo goed mogelijk ruimte te maken. Misschien wat strekken of meditatie tussendoor.

quote:

Op maandag 9 maart 2020 13:19 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Vrij weinig om eerlijk te zijn. Ik probeer zo goed mogelijk ruimte te maken. Misschien wat strekken of meditatie tussendoor.

Je naam: duracellkonijntje.... En dan zeggen dat je te veel doorgaat.. Niet als kritiek bedoeld...

Vandaag mijn 1e dag gehad bij de dagbehandeling. Standaard eigenlijk, wat ik gewend ben vanuit de kliniek. 1 begeleider van toen zit op mijn groep vaak, de ander alleen in de pauzes. Maar bekende gezichten qua behandelaren zijn wel fijn.

Ik heb nu alleen meningsverschil met de verslavingszorg en mijn huisarts....
Mijn ha zegt: rapport je hebt cluster B: ASP.
Verslavingszorg zegt: We denken aan Borderline/ASP (buiten de stemmingsklachten).

Nu mag ik de ruzie oplossen

Ik zou verslavingszorg eerder serieus nemen dan de huisarts...

Ik heb besloten een cursus kindercoaching te gaan volgen, voelt als een goede stap... een stap vooruit in mn leven. Ook wel weer een beetje spannend.

quote:

Op maandag 9 maart 2020 21:58 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Ik zou verslavingszorg eerder serieus nemen dan de huisarts...

Ik heb besloten een cursus kindercoaching te gaan volgen, voelt als een goede stap... een stap vooruit in mn leven. Ook wel weer een beetje spannend.

HA had alleen de info van de paaz en PO dat daar toen werd afgenomen.

quote:

Op maandag 9 maart 2020 18:58 schreef Burner82 het volgende:

[..]

Je naam: duracellkonijntje.... En dan zeggen dat je te veel doorgaat.. Niet als kritiek bedoeld...

Tsja.. 😅

Hoi,

het gaat weer eens niet goed hier. Vandaag was mijn moeder op bezoek en die bracht een hoop narigheid met zich mee. Gewoon allemaal kleine dingetjes die zo ontzettend optellen na al die jaren.
Ik heb een enorme dip vandaag gehad toen ze weg was, en uiteindelijk 113 gebeld.
Dat hielp wel en nu gaat het een beetje so-so.
Ik voel me hier zo vaak eenzaam, zo ontzettend eenzaam. Ik vind het enorm moeilijk dat ik geen familie heb waar ik op kan bouwen. Dat iedereen mij als minder dan een mens behandeld. Dat mijn zusje mij niet mag en mij het liefst nergens bij wilt hebben. Dat ik een heel groot gedeelte van de familie ongeveer 1 keer per 5 jaar zie omdat ik geen vervoer heb en mijn moeder en zusje mij nooit mee willen nemen.

Ik doe zo keihard mijn best om hier een sociale kring op te bouwen maar niks lukt! Helemaal niks!
Vrijwilligerswerk doe ik, ik loop collecte, ik ga naar avonden van de vriendendienst, ik ben zelfs alleen gaan stappen. En het loopt steeds op niks uit.
Mijn buren willen niks van contact weten, op mijn werk krijg ik ook geen contact buiten werk.

Ik ben zo moe he. Ik heb ook geen ene rooie rotcent, en dat is soms zo moeilijk. Mijn moeder vroeg mij als eerste meteen waarom ik niet spaar. Ik heb net wat geld op de spaarrekening staan maar das niet genoeg volgens haar.
Ik ben nog bezig de borg af te betalen en dan moet ik de schuld die ik bij mijn moeder betalen. Dus ik heb gewoon niet veel geld.
Ik rook niet, drink niet, ga niet uit, eet niet buiten de deur, koop geen rare dingen, koop tweedehands kleding.
Maar nog is het niet genoeg.

Vandaag was het enorm moeilijk. Ik ben wel weer over het ergste heen maar vraag me wel af of het ooit beter word. Ik ben zo eenzaam, en kan zo weinig kanten op. Ik heb het gevoel ik een soort gat te zitten, kan geen kant op.

Nou, toch 6 a 7 uur geslapen vannacht. Maar het voelt al enkele dagen alsof iemand op mijn borstkast staat. Ademen is lastig en mijn hart bonkt als een idioot.

Er lijken twee grote angsten achter mijn klachten te zitten: mijn vriendin kwijt raken en weer alleen zijn en nadien ook nooit meer een vrouw kunnen vinden omdat ik haar niet tevreden kan houden (vooral op seksueel gebied ).

Na mijn burn out lag ik enorm lang in de lappenmand en een van de gevolgen was, nouja, dat ik het slechts enkele seconden uithield in bed. Ik heb altijd het idee gehad dat hierdoor mijn tweede relatie stuk is gelopen. Een slecht seksleven.

Ook gaf jarenlang het gevoel hebben niet seksueel te kunnen presteren (vooral als man echt niet tof) me het idee dat ik nooit een vrouw zou kunnen krijgen, laat staan behouden. Wie wil er nou een angstige, seksueel onder de maat presterend stuk probleem daten?

Dat seksuele probleem heb ik door het veranderen van mijn levensstijl getackled, en daarna ontmoette ik mijn huidige vriendin. Eindelijk iemand met wie alles gewoon makkelijk ging. Steeds meer begon ik te geloven dat dit niet meer fout kon gaan. Eindelijk kon ik een toekomst voor me zien waarin ik niet alleen zou sterven. Na al die jaren geloven dat dit mijn toekomst zou worden.

En toen ontdekte ik ineens er ook dingen aan mijn huidige vriendin zijn die ik minder aantrekkelijk vind. Dingen waardoor ik seksueel op haar afknapte. Ook al, zonder er diep op in te gaan, zijn die dingen allemaal grotendeels mijn eigen fantasie, ze laten me niet los. Ik verzin zelf iets wat ik aan mijn vriendin een dealbreaker zou vinden, vind er geen informatie over op internet (omdat het niet bestaat) en ga dan angstig zijn over de gevolgen als dit ding toch bestond.

Het idee dat het menselijk lichaam zo complex is, we zo veel nog niet weten. Wie weet wat er allemaal in een mens kan zitten waar ik seksueel of romantisch op af kan knappen. Welke gevaren liggen er nog op de loer? Ook al vind ik geen enkel concreet bewijs, de angst houdt alles in stand. Angst om een lief meisje pijn te doen, om alleen te zijn, om alleen te sterven, om seksueel te falen en aan de schandpaal genageld te worden.

Er lijkt gewoon geen pad te zijn wat ik nu kan kiezen, wat zonder risico is. Of het nou bij mijn vriendin blijven is (wat als ik niet presteer, wat als ik door alle angst niet gelukkig ben in de relatie), of weggaan is (wat als ik nooit meer een nieuwe vrouw vind omdat ik van seks niks bak, en alleen sterf). Overal risico. Loslaten van de angst (wat als ik soms bang MOET zijn omdat ik het nodig heb, en het dan niet doe omdat ik mezelf heb leren loslaten). Die angst heeft me als het ware overtuigd dat ik het nodig heb.

Ik heb hulp nodig man en ik maak snel een afspraak met een psycholoog. Maar hoe ik hier in hemelsnaam uit kom, ik weet het echt niet. Ik zie gewoon geen positieve route momenteel..

Sorry voor het lange verhaal, alleen het moest er uit.

quote:

Op dinsdag 10 maart 2020 20:23 schreef summer2bird het volgende:
Hoi,

het gaat weer eens niet goed hier. Vandaag was mijn moeder op bezoek en die bracht een hoop narigheid met zich mee. Gewoon allemaal kleine dingetjes die zo ontzettend optellen na al die jaren.
Ik heb een enorme dip vandaag gehad toen ze weg was, en uiteindelijk 113 gebeld.
Dat hielp wel en nu gaat het een beetje so-so.
Ik voel me hier zo vaak eenzaam, zo ontzettend eenzaam. Ik vind het enorm moeilijk dat ik geen familie heb waar ik op kan bouwen. Dat iedereen mij als minder dan een mens behandeld. Dat mijn zusje mij niet mag en mij het liefst nergens bij wilt hebben. Dat ik een heel groot gedeelte van de familie ongeveer 1 keer per 5 jaar zie omdat ik geen vervoer heb en mijn moeder en zusje mij nooit mee willen nemen.

Ik doe zo keihard mijn best om hier een sociale kring op te bouwen maar niks lukt! Helemaal niks!
Vrijwilligerswerk doe ik, ik loop collecte, ik ga naar avonden van de vriendendienst, ik ben zelfs alleen gaan stappen. En het loopt steeds op niks uit.
Mijn buren willen niks van contact weten, op mijn werk krijg ik ook geen contact buiten werk.

Ik ben zo moe he. Ik heb ook geen ene rooie rotcent, en dat is soms zo moeilijk. Mijn moeder vroeg mij als eerste meteen waarom ik niet spaar. Ik heb net wat geld op de spaarrekening staan maar das niet genoeg volgens haar.
Ik ben nog bezig de borg af te betalen en dan moet ik de schuld die ik bij mijn moeder betalen. Dus ik heb gewoon niet veel geld.
Ik rook niet, drink niet, ga niet uit, eet niet buiten de deur, koop geen rare dingen, koop tweedehands kleding.
Maar nog is het niet genoeg.

Vandaag was het enorm moeilijk. Ik ben wel weer over het ergste heen maar vraag me wel af of het ooit beter word. Ik ben zo eenzaam, en kan zo weinig kanten op. Ik heb het gevoel ik een soort gat te zitten, kan geen kant op.

Ruth B. - Lost Boy (Official Music Video)

Wat naar dat je je zo rot voelt ondanks dat je zo je best doet.

Ging het altijd al zo tussen jou en je familie of is er iets gebeurd?

Wat is een vriendendienst? En hoe gaat het dan precies als je alleen gaat stappen?

Geldproblemen lijken me ook heel lastig. Ik ben daar ook bang voor als ik op mezelf ga wonen met een Wajong-uitkering, ik heb eigenlijk geen idee wat ik kan verwachten. Je hebt ook een Wajong toch? Hoeveel huur betaal je?

[ Bericht 2% gewijzigd door kuolema op 16-03-2020 18:05:13 ]

Crosspost uit het ASS-topic:

Ik ben op dit moment opgenomen en vind het juist een geruststelling dat er ineens veel minder 'verplichtingen' zullen zijn als ik weer thuis ben. Als intrinsiek kluizenaar ben ik opgelucht dat ik straks thuis door kan gaan met mezelf isoleren zonder dat ik me schuldig hoef te voelen over het missen van vaste afspraken en afwijzen van mensen die contact willen.
Dagbesteding, koorrepetities- en optredens, sport, sociale afspraken zijn allemaal van de baan. Wat mij betreft mogen die maatregelen nog wel wat langer duren . Voordat deze maatregelen er waren maakte ik me druk om de chaos thuis en hoe alles meteen weer overweldigend zou zijn als ik met ontslag zou gaan, omdat ik heb gemerkt dat ik tijdens deze opname over het algemeen wel tot rust ben gekomen door het wegvallen van veel dagelijkse stressoren. Thuis heb ik wel nog steeds het probleem dat ik samenwoon met mensen waarvan alleen al het idee van hun nabijheid ergernis opwekt.

Dit is ook weer een moment waarop ik mezelf afvraag waarom ik al deze niet-noodzakelijke activiteiten moet doen van mezelf, terwijl het me zoveel stress oplevert dat ik enorm opgelucht ben dat het niet doorgaat ondanks het feit dat het mijn routine compleet door de war gooit.
Mezelf wel of niet dwingen om activiteiten te doen blijft een dilemma.

Vinden jullie het ook zo moeilijk om te bepalen wat goed voor je is? Hoe je weet of je iets juist wel moet doen omdat je anders alles gaat vermijden en daardoor ook potentieel leuke ervaringen misloopt, of juist niet omdat het veel stress oplevert?

quote:

Op woensdag 11 maart 2020 09:07 schreef duracellkonijntje het volgende:
Nou, toch 6 a 7 uur geslapen vannacht. Maar het voelt al enkele dagen alsof iemand op mijn borstkast staat. Ademen is lastig en mijn hart bonkt als een idioot.

Er lijken twee grote angsten achter mijn klachten te zitten: mijn vriendin kwijt raken en weer alleen zijn en nadien ook nooit meer een vrouw kunnen vinden omdat ik haar niet tevreden kan houden (vooral op seksueel gebied ).

Na mijn burn out lag ik enorm lang in de lappenmand en een van de gevolgen was, nouja, dat ik het slechts enkele seconden uithield in bed. Ik heb altijd het idee gehad dat hierdoor mijn tweede relatie stuk is gelopen. Een slecht seksleven.

Ook gaf jarenlang het gevoel hebben niet seksueel te kunnen presteren (vooral als man echt niet tof) me het idee dat ik nooit een vrouw zou kunnen krijgen, laat staan behouden. Wie wil er nou een angstige, seksueel onder de maat presterend stuk probleem daten?

Dat seksuele probleem heb ik door het veranderen van mijn levensstijl getackled, en daarna ontmoette ik mijn huidige vriendin. Eindelijk iemand met wie alles gewoon makkelijk ging. Steeds meer begon ik te geloven dat dit niet meer fout kon gaan. Eindelijk kon ik een toekomst voor me zien waarin ik niet alleen zou sterven. Na al die jaren geloven dat dit mijn toekomst zou worden.

En toen ontdekte ik ineens er ook dingen aan mijn huidige vriendin zijn die ik minder aantrekkelijk vind. Dingen waardoor ik seksueel op haar afknapte. Ook al, zonder er diep op in te gaan, zijn die dingen allemaal grotendeels mijn eigen fantasie, ze laten me niet los. Ik verzin zelf iets wat ik aan mijn vriendin een dealbreaker zou vinden, vind er geen informatie over op internet (omdat het niet bestaat) en ga dan angstig zijn over de gevolgen als dit ding toch bestond.

Het idee dat het menselijk lichaam zo complex is, we zo veel nog niet weten. Wie weet wat er allemaal in een mens kan zitten waar ik seksueel of romantisch op af kan knappen. Welke gevaren liggen er nog op de loer? Ook al vind ik geen enkel concreet bewijs, de angst houdt alles in stand. Angst om een lief meisje pijn te doen, om alleen te zijn, om alleen te sterven, om seksueel te falen en aan de schandpaal genageld te worden.

Er lijkt gewoon geen pad te zijn wat ik nu kan kiezen, wat zonder risico is. Of het nou bij mijn vriendin blijven is (wat als ik niet presteer, wat als ik door alle angst niet gelukkig ben in de relatie), of weggaan is (wat als ik nooit meer een nieuwe vrouw vind omdat ik van seks niks bak, en alleen sterf). Overal risico. Loslaten van de angst (wat als ik soms bang MOET zijn omdat ik het nodig heb, en het dan niet doe omdat ik mezelf heb leren loslaten). Die angst heeft me als het ware overtuigd dat ik het nodig heb.

Ik heb hulp nodig man en ik maak snel een afspraak met een psycholoog. Maar hoe ik hier in hemelsnaam uit kom, ik weet het echt niet. Ik zie gewoon geen positieve route momenteel..

Sorry voor het lange verhaal, alleen het moest er uit.

Raar.... Ik snap niks van dit verhaal.... Ik lees vooral dat je je zorgen maakt over je seksuele prestaties , dat snap ik gewoon niet. Wat is daar nou zo belangrijk aan? Veel vrouwen letten daar minder op dan je denkt, of is je vriendin zo'n nymfomane waarvoor seks een dealbreaker is dan?
Ik snap je zorgen over dat interseksueel gwbwuren wel maar... Als jij niet eens na onderzoek gelooft dat ze niet interseksueel is, wanneer dan wel? En wat heeft dat voor vreselijke gevolgen dat je het zo erg vind? Je bent toch ook verliefd op haar geworden toen je dat niet wist?

quote:

Op dinsdag 17 maart 2020 23:06 schreef kuolema het volgende:
Crosspost uit het ASS-topic:

Ik ben op dit moment opgenomen en vind het juist een geruststelling dat er ineens veel minder 'verplichtingen' zullen zijn als ik weer thuis ben. Als intrinsiek kluizenaar ben ik opgelucht dat ik straks thuis door kan gaan met mezelf isoleren zonder dat ik me schuldig hoef te voelen over het missen van vaste afspraken en afwijzen van mensen die contact willen.
Dagbesteding, koorrepetities- en optredens, sport, sociale afspraken zijn allemaal van de baan. Wat mij betreft mogen die maatregelen nog wel wat langer duren . Voordat deze maatregelen er waren maakte ik me druk om de chaos thuis en hoe alles meteen weer overweldigend zou zijn als ik met ontslag zou gaan, omdat ik heb gemerkt dat ik tijdens deze opname over het algemeen wel tot rust ben gekomen door het wegvallen van veel dagelijkse stressoren. Thuis heb ik wel nog steeds het probleem dat ik samenwoon met mensen waarvan alleen al het idee van hun nabijheid ergernis opwekt.

Dit is ook weer een moment waarop ik mezelf afvraag waarom ik al deze niet-noodzakelijke activiteiten moet doen van mezelf, terwijl het me zoveel stress oplevert dat ik enorm opgelucht ben dat het niet doorgaat ondanks het feit dat het mijn routine compleet door de war gooit.
Mezelf wel of niet dwingen om activiteiten te doen blijft een dilemma.

Vinden jullie het ook zo moeilijk om te bepalen wat goed voor je is? Hoe je weet of je iets juist wel moet doen omdat je anders alles gaat vermijden en daardoor ook potentieel leuke ervaringen misloopt, of juist niet omdat het veel stress oplevert?

Ach, alles levert mij ook stress op. Kleine tegenslagen en mensen op straat maken me al woedend. Ik leef ook als een kluizenaar zonder dat ik ooit ben opgenomen. Ik ben nu werkloos, dus ik ben wel aan het solliciteren, maar over het algemeen dringt de samenleving je op om niet als kluizenaar te leven. Omdat dit juist goed zou zijn voor mensen. Maar hoewel ik op zich wel van afspraken houd is het mij nog nooit overkomen dat ik gewoon door het vaak te doen minder zenuwachtig of succesvoller was.
Je moet aan jezelf denken en al het advies over wat je zou MOETEN doen gewoon negeren.

Nou, mijn angst zit door dit gedoe weer op niveautje 20.

Ik ben vooral heel onrustig. Ben aan het dalen van een manie... hoop een depressie te vermijden.

Wellicht ook interessant voor hier: GC / [Vraag wat je wil] aan een vrijwilligster bij de luisterlijn

quote:

Op woensdag 18 maart 2020 09:54 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
knip
[..]

Ach, alles levert mij ook stress op. Kleine tegenslagen en mensen op straat maken me al woedend. Ik leef ook als een kluizenaar zonder dat ik ooit ben opgenomen.

Eh ... een opname heeft daar niets mee te maken. Ik begrijp niet echt wat je daarmee bedoelt.
Ik word ook woedend op mensen op straat.

quote:

Ik ben nu werkloos, dus ik ben wel aan het solliciteren, maar over het algemeen dringt de samenleving je op om niet als kluizenaar te leven. Omdat dit juist goed zou zijn voor mensen. Maar hoewel ik op zich wel van afspraken houd is het mij nog nooit overkomen dat ik gewoon door het vaak te doen minder zenuwachtig of succesvoller was.

Dat ervaar ik dus ook. Hoe vaak ik iets ook doe, hoe weinig ik ook vermijd, het blijft lastig.

quote:

Je moet aan jezelf denken en al het advies over wat je zou MOETEN doen gewoon negeren.

Het hangt er ook maar net van af wat je definitie is van dingen die 'moeten'. Ik moet niet zoveel van andere mensen, maar wel van mezelf. En ik zie daar wel het goede van in.