quote:

Op donderdag 22 januari 2009 14:47 schreef Faja-Lobi het volgende:
Ik zag in het krantje van de creche een estafette staan waarin 1 ouder een aantal vragen krijgt voorgeschoteld en deze kan dan de estafette door spelen aan een andere ouder, een die je zelf kiest.

Het leek mij een leuk idee om hier op FOK ook zo een estafette te beginnen.

Vertel iets over je zelf,
wie je bent,
waar je (ongeveer) vandaan komt,
wat je zoal doet in het dagelijkse leven,
wat zijn je hobbies,
je grootste passies,
welk boek staat op je nummer 1 lijst of welk boek lees je momenteel,
welke film is je-van-het,
voor welk gerecht kunnen ze je 's nachts wakker maken,
wat is de leukste uitspraak die je in tijden hebt gehoord (mag van je kinderen zijn of als je nog geen kinderen hebt van je buurman of buurvrouw etc)
etc etc

en last but not least, stel een (persoonlijke) vraag aan de volgende van de estafette.

SPOILER

Faja-lobi [updated op 23-02-2009]
Maneki.neko [updated op 22-02-2009]
Spuuglokje
bix
Marie
Rewimo
pinquit
Huup
Swets
Lois
Macka
PM-girl
KP
Troel
p_iglet
Belana
livelink
MeNicole
Kersjes
Sjak
Moussy
Stout
Brighteyes
just me
Yvonne
shmoopy
Moonah
Vivi
Slaapmeisje
Rockabella
Poppejans
Bass-Miss
Icicle
Lishe
debuurvrouw
ET
dutchie
phluphy
snoopy
Oxymoron
Miss_Sly
Texelonia
kleurdoos (dakota)
Memmel
Vicky
Saffier
Reinhilde
Owlet
cattie
m@x
Loena-tik-
Five_Horizons
Grijs
Luchtbel
knorretje
jessie
Rottdog
Ireth
Madelieve
Guuzewuus
Bla_Bla_Bla
k_i_m
gr8w8
amaranta
Juup©
_Ingrid_
freecell
DaviniaHR
Ynske
Jojogirl
Sjeen
Beessie-Jen
Ymme
mijsje
mefke79
flugeltje
DJMO
Maffemuts
Tan
_Bar_
Diaan73
Estrys
Vlindur
Leonieke
Asyniur
Flower-Ti-Amo
Tessie
Chell
Innepin
Ticootje
appelsap
Sugar
Lily
Fuente
evenstar
Tazz
Digger
Igraine
Jelief
Pandora73
Mrien
LovelyLady
Linda2205
Raissa
Fruppel
Pvoesss
Zweefvliegje
Joshua.
oeke
Incantrix
Lijnloos
Marlinde
McLaura
Basboussa
Orea
Sorbootje
Becky27
Ssserpente
seilram
jeetjejom
twentemeisje
chan
draculletje
sonnetje85
-sabine-
Ferrari_rood
danic
The_Tankgirl
relain
sologratia
soempie
LadyBlack
droomvrouwtje
_NIKKI_
Stormqueen
AwayTL
DevilsAndDust

quote:

Op maandag 8 juni 2015 19:41 schreef L-E het volgende:
Is het de bedoeling dat de verhalen uit het vorig topic nog aan de OP worden toegevoegd?

ela, ik ben benieuwd naar je 4 kantjes!

quote:

Op maandag 25 mei 2015 11:54 schreef DevilsAndDust het volgende:
Ik heb verdorie de halve nacht wakker gelegen door dit topic. .

SPOILER

Ik moest huilen toen ik bedacht wat ik allemaal over mijn jeugd zou vertellen. .

SPOILER

Voor wie zin (en tijd ) heeft, hier kunnen jullie mijn stuk lezen.

En ter illustratie ook nog twee foto's van mijn liefdes <3



_{Ik hoef ook geen linkje in de OP tzt}

SPOILER

Ik beantwoord ze even in een spoiler

Ik denk dat het wel onder de noemer paranormaal valt. Ik heb niet alles opgeschreven maar er zijn nog meer dingen die ik waarneem waarvan ik weet dat niet iedereen ze ziet/hoort/voelt/opmerkt. Aan de andere kant denk ik ook dat veel mensen soms meer weten of voelen dan ze aan zichzelf durven/willen/kunnen toegeven of dat ze het juist helemaal niet per se opmerken omdat het zo 'normaal' voor ze is. De scheiding tussen wat normaal of para-normaal is, is niet echt heel duidelijk denk ik, of in ieder geval veel minder zwart-wit dan mensen soms denken, als er al sprake is van een grens. Ik denk ook dat baby's en kinderen (nog) veel opener daarin zijn, dat veel mensen zich na verloop van tijd meer afsluiten als ze opgroeien omdat het dus best heftig kan zijn als je dat niet doet Dat merk ik zelf in ieder geval wel vaak.
In deze maatschappij wordt nu eenmaal veel aandacht besteed aan materiële zaken en minder aan spirituele zaken. En dat speelt dan ook een grote rol in de mate waarin mensen bezig zijn met meer spirituele zaken en de mate waarin ze die spirituele aspecten bij zichzelf dus blijven behouden of ontwikkelen.

Ik geloof ook zeker in reïncarnatie, maar vooral geloof ik in dimensies buiten of eigenlijk naast degene waar wij nu in leven.

En je mag ook initialen laten staan hoor

SPOILER

Eigenlijk het tegenovergestelde van mijn gezin. Van daaruit heeft hij behoorlijk wat issues meegenomen, sommige daarvan is hij nog steeds aan het verwerken. Hij heeft ook echt angst (z'n grootste angst misschien zelfs) dat hij per ongeluk op z'n ouders gaat lijken in zijn omgang met N. Hij is echt heel bewust bezig (geweest) met de manier waarop hij met N. om wil gaan en omgaat. Ik bewonder enorm in hem dat hij zijn eigen ervaringen zo om kan en heeft kunnen zetten naar hoe hij nu is en hoe hij voor N. wil zijn en zorgen. De basis die hij zelf nooit had, die wil hij zo graag aan haar wel geven en dat doet hij ook. Hij is echt de fijnste vader die ze zich had kunnen wensen, ze horen bij elkaar. En naast dat hij dus zelf soms worstelt met zichzelf, heeft ie mij ook nog maar eens mooi opgevangen na de geboorte van onze dochter.

<3

Het maakt trouwens wel dat hij nu opnieuw onzeker is om eventueel nog een keer het vaderschap aan te gaan.. En ik dus (soms) in mijn moederschap Lekker stelletje bij elkaar zijn wij dan af en toe

quote:

Op dinsdag 9 juni 2015 21:45 schreef MaJo het volgende:
Ela wat lijk je mij een bijzonder en warm mens Ik herken veel in je verhaal, ik ben zelf ook heel gevoelig en kan absoluut niet tegen hardheid en onrecht in deze wereld. Daarom aan jou de vraag: hoe vond jij het in het begin op fok? Ik heb zelf heel erg moeten wennen aan de directheid van mensen op fok en soms ook de harde opmerkingen. Ik ben daar dus heel gevoelig voor en heb hier menige discussies aan gewijd. Ben heel erg benieuwd hoe jij dit hebt ervaren

quote:

Op woensdag 10 juni 2015 12:29 schreef elamanilo het volgende:
Jeetje, dat er zoveel mijn stuk wilden lezen! Dankjulliewel voor de reacties erop Stap voor stap (ver)volg ik mijn weggetje en we zullen zien waar het allemaal naartoe en langs zal leiden, maar ik denk wel dat de reis nog mooier wordt

[..]

Majo, ik zat eens te denken en ik denk dat ik al om en nabij de 15 jaar op fok kom In de periode dat ik veel thuis was, in m'n tienerjaren, bracht ik heel wat uurtjes door op internet. Chatten op IRC en op een gegeven moment ook op het fokforum.
Ik herken je gevoel van moeite met de hardheid van sommige mensen, in het echte leven, maar ook zeker hier op fok (of andere plekken op internet). Praten met een computer ertussen is sowieso veel afstandelijker, je wordt niet direct geconfronteerd met de aanblik van iemand en zijn of haar emoties, en ook is er niemand die dat meteen van jou ziet. Aan de ene kant geeft het een veiligheid of bescherming, zo'n 'muurtje' ertussen, maar aan de andere kant ga je, al dan niet per ongeluk, makkelijker over grenzen heen. Ik ben zelf vaak tegen die lamp gelopen, ik heb soms mijn hart gelucht op verkeerde plekken en verkeerde momenten. En ik vond en vind het soms ook nog steeds niet makkelijk om iets dat ik via internet tegenkom los te laten.
Eens in de zoveel tijd, dan merk ik dat het me echt dwars gaat zitten. Het gaat me energie kosten in plaats van opleveren (ik wil enkel dingen doen en relaties onderhouden die mij (voornamelijk) energie opleveren, daar heb ik een tijd geleden bewust voor gekozen) en dan is het tijd voor een soort van retraite. Ik gooi mijn computer uit, of in ieder geval die websites waar ik me druk om maak. Dat is vaak ook het forum ja En Facebook is er ook zo eentje waar ik niet met en ook niet altijd zonder wil. Dan laat ik ze een paar dagen uit, zolang als het duurt om het helemaal uit mijn systeem te krijgen, om het helemaal los te laten. En zodra het uit mijn systeem is, dan heb ik er eigenlijk ook niet altijd per se behoefte aan om er weer terug te keren, dus staat het soms langer uit En dan op een dag is er soms toch weer iets dat ik op die website wil opzoeken, hoe is het met die-en-die, is er nog nieuws daar-en-daar. Dan open ik de website weer, ga ik er weer rondstruinen en na een poosje bemerk ik dan soms weer dat het me energie gaat kosten en doe ik het riedeltje opnieuw
En de plekken waarvan ik merk dat het vlug gaat, dat het me bij wijze van spreken al energie kost als ik er alleen maar aan denk, dan laat ik dat echt weg uit m'n systeem. Of soms gebeurd het dat ik merk dat ik er aan voorbij ben gewandeld op mijn weggetje, dat de behoefte om er terug te keren er niet meer is, dan sluit ik het af. Dan zijn er weer openingen voor iets nieuws.

Ik denk ook dat directheid in combinatie met hardheid meestal voortkomt uit onwetendheid.
Laatst las ik eens ergens: Bedenk je voordat je iets zegt, hoe jij het zou vinden als iemand het tegen jou zou zeggen. Dat vond ik wel een mooie om mee te nemen
De dingen waar je je energie insteekt, die zullen groeien, dus kies ook zelf waar je je aandacht aan wilt besteden en laat de dingen die niet bij jou horen of passen achter.

De neiging om er tegen in te gaan, die voel ik soms wel hoor, maar ik ben er dus inmiddels wel redelijk bedreven in om het mezelf te besparen

quote:

Op woensdag 10 juni 2015 18:44 schreef L-E het volgende:
Ik voel me vereerd, en neem met liefde het stokje over!

quote:

Op woensdag 10 juni 2015 18:51 schreef Cassandra87 het volgende:
Ela, ook ik heb je bijzondere verhaal in een keer uitgelezen

L-E ben heel benieuwd naar jouw verhaal, vind jou zo'n lieve en sterke vrouw

En dit topic blijft mijn favoriet denk ik

quote:

Op woensdag 10 juni 2015 20:35 schreef .Sparkling. het volgende:
LE, naar jouw levensverhaal ben ik ook heel benieuwd. Ik vraag me af hoe jouw jeugd geweest en je wat jou tot zo'n fantastisch mens gemaakt heeft.

SPOILER

Mijn verhaal begint in september 1981, toen ik ter wereld kwam in Amsterdam, als jongste van vijf (ik heb drie broers en een zus boven me). Ik was het geplande nakomertje; mijn broers waren tieners toen ik werd geboren en met mijn zus scheel ik vijf jaar. Ik was een slim, rustig, en gevoelig meisje. Aan mijn vroege jeugd heb ik louter fijne herinneringen: ik was een kind zonder zorgen, met veel vriendjes op school en in de buurt, mijn ouders waren gelukkig met elkaar en mijn vader was mijn absolute Held. Ik herinner me nog goed hoe ik elke avond als hij me naar bed bracht onder aan de trap op zijn rug klom, hij dan elke keer weer deed alsof ik loeizwaar was geworden en hij zuchtend en steunend de trap op liep om bovenaan met een knipoog te verzuchten dat hij me morgen vast niet meer omhoog zou tillen, zo groot werd ik al. Ik wist dat hij het niet kon menen, want mijn papa was de sterkste van de wereld uiteraard, hij kon alles. Als je jong bent heb je geen besef van de toekomst, van dat wat nu is mogelijk ooit zal veranderen. Dus dat mijn vader op een dag me niet de trap omhoog tilde omdat hij het lichamelijk niet kon, vond ik raar maar niet zorgwekkend. Ik dacht er verder niet bij na, maar raar was het wel. Niet veel later belandde hij in het ziekenhuis en een intens verwarrende tijd brak aan. Ik weet nog dat mijn moeder voortdurend verdrietig was, dat ze vertelde dat papa zwarte voeten had en in coma lag, dat we wel steeds naar het ziekenhuis gingen maar hem niet mochten zien dus daar zaten mijn zus en ik dan telkens in de wachtkamer ons te vervelen zonder dat iemand ons over iets informeerde. Ik voelde heel sterk dat er dingen gebeurden die we moesten weten, maar mijn vragen vonden geen gehoor. Niemand zei iets, en en die periode leerde ik hoe belangrijk het was om je op de achtergrond te houden zodat je anderen niet tot last was. Ik bleek er ijzersterk in. Op 8 december 1988 overleed mijn vader, na zijn derde hersenbloeding. Ik mocht hem zien toen hij opgebaard lag, en dat beeld is me jarenlang bijgebleven. Hij was opgeblazen, had een vreemd gelige kleur, aan alles was te zien dat mijn vader niet meer de sterke papa was die ik in mijn hoofd had. Vlak na zijn crematie ving ik een telefoongesprek van mijn moeder op waarbij ze zei dat als ze geen kinderen had, ze er 'een einde aan had gemaakt'. En hoewel ik niet precies wist wat ze daarmee bedoelde, werd ik er wel intens verdrietig van.

Zijn dood veranderde alles. Mijn jeugd vanaf het moment dat hij was overleden werd gekenmerkt door mijn voortdurende gevoel dat ik niet veilig was thuis. Niet omdat er afschuwelijke dingen gebeuren, absoluut niet, maar ik miste warmte, ik miste liefde, en hoewel ik ervan overtuigd ben dat mijn moeder deed wat ze kon kan ik me niet herinneren dat ze ooit trots was op mij, blij was met mij, of iets aardigs over mij zei. Voorwaardelijkheid voerde hoogtij bij ons thuis, en ik werd voor mijn gevoel niet gezien of gehoord. Communiceren met elkaar, emoties tonen, verbinding maken met een ander, allemaal zaken die ik nu als volwassene zo enorm belangrijk vind maar waar thuis geen ruimte voor was. Ik werd meer en meer een ster in mezelf onzichtbaar maken. Aan alles was te merken hoe zwaar mijn moeder het had, ik moest haar ontzien, vond ik. Op school ging het ondanks alles wel heel goed, ik vond het heerlijk om te leren, heerlijk om op school te zijn, mijn rapporten waren op elk vlak onberispelijk. Ik verloor mezelf snel en vaak in boeken, en vanaf dat ik kon schrijven schreef ik al hele verhalen. Taal was, en is, een grote liefde. Het schooljaar na de dood van mijn vader verhuisden wij naar een andere wijk in Amsterdam, en mijn moeder maakte de (voor mij nog steeds onbegrijpelijke) keuze om mij op een volledig zwarte school te plaatsen. Ik was net 8, mijn vader was nog geen jaar dood en ik miste hem verschrikkelijk, en ik werd als enige blanke niet bepaald met open armen ontvangen daar. Jaren van gepest worden volgden. Uiteraard hield ik ook dat voor me. Wie moest ik ermee belasten? En wat zouden ze doen? Volhouden en doorbijten, meer kon ik niet doen. Ik keerde compleet in mezelf, en in stilte droomde ik dat mijn moeder ook dood ging (god, wat heb ik me daar schuldig over gevoeld toen mijn moeder jaren later echt dood ging.. ), want dan zou ik wees zijn en ondergebracht moeten worden bij andere familie. Bij mensen die misschien wel echt van me zouden houden. Hoe heerlijk zou dat zijn?

De middelbare school was beter, want hoewel ik ook daar flink werd gepest waren er ook vriendinnen, echte vriendinnen, voor het eerst. En daar leerde ik dat alle dingen die je niet perse van je familie krijgt, wel te vinden zijn bij anderen. En hoe het bij anderen ging was ook een eye-opener: dat moeders met hun kinderen praatten, meeleefden met hun tienercrushes, ze knuffelden als ze verdrietig waren, ik vond het intens prachtig om te zien maar ook confronterend. Alles wat ik voor ogen had bestond wel, alleen niet binnen dit gezin. Dat het leven ook een heel donkere kant heeft leerde ik ook in deze periode. Ik kon soms zo ongelukkig zijn dat ik niet meer wilde leven, terugkijkend denk ik niet dat ik serieus depressief was maar gewoon heel verdrietig en vooral heel eenzaam. Ontheemd is het woord dat het nog wel het best beschrijft, ik voelde heel sterk dat ik geen veilige basis had om op te leunen. En dat maakte het leven voor mij, soms, ontzettend zwaar. De enorme eenzaamheid en ook de voortdurende afwezigheid van positiviteit richting mij maakte ook dat ik aardig wat zelfbeeld-issues kreeg. Onzichtbaar zijn was geen modus meer die nog uit kon, het was een way of life. En in mijn hoofd groeide de overtuiging dat elk levend wezen last had van mijn bestaan. Dat mijn gebrek aan schoonheid, intelligentie, humor, empathie maakte dat ik zo verdorven was dat ik de wereld een plezier deed ver weg van ze te blijven. Van alles en iedereen. Een enkeling haalde het tot mijn inner circle, maar voor de meeste mensen was ik ronduit bang, doodsbang.

Op mijn 15de (vroege leerling) haalde ik mijn mavo en ging erna de opleiding tot verpleegkundige doen. Geen idee wat ik wilde en of ik dat wilde, maar omdat verder niemand zich ervoor interesseerde ging ik maar doen wat mijn beste vriendinnetje deed: dan was ik tenminste niet alleen. En tot mijn verbazing ontdekte ik daar hoe onwijs tof ik het vond om iets te kunnen betekenen voor anderen, om een verschil te maken. Ik haalde het diploma, bleef werken bij mijn laatste stage-adres, en in de herfst van 2001 (ik was net 20) leerde ik S. kennen. We werden heel langzaam verliefd, waar ik niets van begreep want ik was nog steeds verdorven vond ik, maar ik vond hem ook leuk genoeg om de demonen in mijn hoofd even in het luchtledige te laten schreeuwen. Hij had het logischerwijs heel moeilijk om mij te zien vechten met alle spoken in mijn hoofd en onder lichte dwang ben ik dankzij hem naar een psycholoog gegaan. Stiekem, want ik woonde nog thuis en wilde niet dat mijn moeder het wist. Toen mijn moeder er toch achter kwam (door een stomme fout van de psycholoog zelf: ze belde naar mijn huistelefoon ipv naar mijn mobiel..) hadden we een gesprek dat kenmerkend was voor hoe het al jaren was (en nog jaren zou blijven) tussen ons: zij was boos dat ze niets wist, gooide dit voor mijn voeten, liep weg toen ik het uit wilde leggen, en heeft werkelijk nul keer gevraagd naar waarom ik naar een psycholoog ging. Ze is er ook nooit meer op terug gekomen. Ik vond het zo pijnlijk dat ik daar om hulp stond te roepen en dat zij haar hoofd afwendde, en nu ik zelf moeder ben begrijp ik er nog minder van. Als je moeder bent, dan vang je je kind als het valt, onvoorwaardelijk. Moederschap is niet optioneel, nooit.

Mijn moeder overleed op 1 januari 2005, aan een gescheurde aorta. Ik heb me de eerste jaren echt ondergedompeld in misplaatst schuldgevoel, dat heb ik gelukkig van me af kunnen schudden. Ik mis haar zoals een dochter haar moeder mist, maar ik geloof ook dat mijn moeder zich de laatste jaren bevond op een heel duister randje van het leven. Ik ben zweverig genoeg om te geloven dat ze het nu beter heeft, waar ze dan ook is.

De relatie met S. was zes maanden lang heel intens en heel mooi, maar toen de eerste storm van verliefdheid ging liggen bleek dat wij gewoon twee moeilijke mensen waren met te veel bagage om leuk voor een ander te kunnen zijn. Het werd een jarenlange knipperlichtrelatie, waarbij hij steeds meer de klootzak werd waar je je beste vriendin altijd voor waarschuwt en ik steeds meer de slachtofferrol koos omdat ik het alternatief te zwaar vond lijken. Vanwege een carrieremove verhuisde ik naar zijn woonplaats, en omdat de baan startte nog voor ik daar eigen woonruimte had mocht ik bij hem logeren terwijl ik verder zocht naar een eigen huis. We waren allebei heel stellig: we wilden niet samenwonen. Knipperlichten en moeilijk doen is een ding, maar het zou allemaal een stuk onpraktischer zijn als we ook nog een huis deelden. Op 1 mei 2007 begon ik aan mijn nieuwe baan, op 8 mei 2007 besefte ik me dat ik een week over tijd was, en pas na de derde positieve zwangerschapstest drong het door. En hoewel er een miljoen redenen waren om niet aan dat kindje te beginnen, wist ik vanaf het moment dat ik het tweede streepje zag verschijnen dat ik dit ging doen. Uit deze zelfdestructieve relatie stoppen voor mezelf kon ik niet, maar voor een baby wel. Over mezelf wist ik het niet zeker, maar dit kindje verdiende beter. S. was heel duidelijk en zei wat ik had verwacht: 'Als je voor dit kind kiest, dan ga je het alleen doen.' En dat is precies wat ik deed. Ik pakte een tas waar ik een tandenborstel en een pyjama in stopte en vertrok, om nog een keer terug te komen toen ik 28 weken zwanger was, om de rest van mijn spullen op te halen. Ik heb nooit meer omgekeken naar wat er toen was, en S. is nooit meer in beeld geweest.

Op 7 januari 2008 was hij daar. Na exact 40 weken zwangerschap, een supersnelle probleemloze bevalling, het kind van mijn dromen: J. Hij keek me aan en hij keek recht mijn ziel in, en ik wist dat alles wat ik ooit in mijn leven had gemist er nu was. Ik koos niet voor hem zodat hij gaten op kon vullen, pijnen weg kon nemen, of littekens kon verzachten, maar hij deed het wel, allemaal. Ik werd de moeder die ik wilde zijn, de moeder die ik altijd had willen hebben. Zo onzeker en angstig als ik kon zijn, zo zelfverzekerd en dapper was ik over mijn moederschap. Alles ging intuitief, ik kon heel goed aanvoelen wat hij nodig had en daar moeiteloos op inspelen. Ik hoorde van anderen dat het leven zo veel zwaarder werd met een kindje, maar dat van mij werd 1000 kilo lichter. En zo leerde hij mij te vertrouwen op mijn gevoel, hij leerde mij wat onvoorwaardelijke liefde nu echt is, hij leerde mij dat het nooit te laat is om te worden wie je wil zijn. Hij leerde mij alles, hij leerde mij leven.

Toen J. 2,5 was leerde ik T. kennen. Via fok (Singles, de slowchat van R&P die nu niet meer bestaat) nummers uitgewisseld, en op 31 juli 2010 was daar onze eerste date. Het was zo'n date die ik tot dan toe eigenlijk alleen vanuit de film kende: de bliksem sloeg werkelijk in en we werden in een avond knetterverliefd. En dat was het begin van een liefde die tot op de dag van vandaag duurt, en als het aan mij ligt tot in de oneindigheid. T. is mijn rots in de branding, mijn klankbord, de meest sexy man die ik ken, mijn allerbeste vriend, mijn grootste fan, de beste papa ever, en als ik naast hem loop ben ik onwijs trots dat hij de mijne is. Samen kunnen we bergen verzetten, en dat hebben we inmiddels ook al een aantal keer moeten doen. T. uitte zijn wens voor een tweede kindje eerder dan ik, ik raakte in de eerste ronde zwanger, en L. werd op 24 april 2013 geboren. L, die ons leerde dat grootsheid niet in maten zit. Die J. grote broer maakte en mij moeder van twee. Dolgelukkig waren we dat we hier allemaal heelhuids uit waren gekomen, en hoewel de eerste tijd met hem heel intensief was genoten we enorm. Maar goed, prematuur en dysmatuur na hellp, en een ic-opname voor mij.. mijn bevallingsverhaal is er niet een om trots op te zijn. Sterker nog, de bevalling was op momenten zo angstig voor mij dat ik in de maanden erna flinke paniekaanvallen en nachtmerries krijg. Ik herkende mezelf niet meer, ik was zo gelukkig en zo on top of the world, nu raakte ik al in paniek als de deurbel ging. Na de zomer werd de diagnose PTSS vast gesteld. Klassiek beeld, vonden de hulpverleners, en EMDR werd aangeraden. Ik wilde dit graag delen met de mensen om ons heen, dus ik stuurde een lange mail naar onze vrienden en familie waarin ik alles vertel, ik voegde zelfs linkjes toe over hellp, ptss en emdr. Mijn vrienden zijn awesome, en steunden me, natuurlijk. Mijn familie reageerde niet, en is er tot op de dag van vandaag niet op terug gekomen. Pijnlijk herkenbare situatie.. Vijftien lange maanden volgde ik emdr. Mijn therapeute was fantastisch en had ook veel oog voor mijn jeugd en de nog steeds moeizame relatie die ik heb met mijn familie en hoe dat mijn proces belemmert. Maar we maakten flinke stappen, en ik ben heel trots als ik het afrond.

Ons droombeeld was drie kindjes, maar na de gecompliceerde tweede zwangerschap durven we niet zomaar voor nog een kindje te kiezen. Wat als ik weer hellp krijg? Wat als we weer een prematuur kindje krijgen? Het kost wat tijd en moed vanuit onze kant, en een goed gesprek met de gynaecoloog, maar in oktober 2014 hebben we weer een positieve test in handen. Ik verbaas me over het vertrouwen dat ik heb in deze zwangerschap: ik weet zeker dat we een goede termijn gaan halen en dat we een gezond kindje op de wereld zetten. Ik kan er niet meer naast zitten: op 23 april ben ik 29 weken zwanger en blijkt onze dochter in mijn buik overleden. Op 24 april, op de dag dat haar broer twee wordt, wordt Elva geboren. Kind van licht en liefde, zo'n mooie aanvulling op ons warme gezin. We zijn verdrietig dat we haar niet zullen zien opgroeien, maar dat ze bij ons is is zo voelbaar. Soms mis ik haar niet eens, zo dichtbij is ze dan. Ik weet dat anderen menen dat wij een van de ergste dingen denkbaar nu doormaken, en er zijn echt momenten dat we worden overspoeld door verdriet, ook dat is her en der wel te lezen, maar ook hierin is het ons duidelijk hoe allesomvattend een goede basis is: wij waren al zo gelukkig met elkaar, alle vier, dat we dit kunnen handelen.

• Je vertelde wel eens dat je zelf niet bent opgegroeid in een warm nest. Hoe is het je gelukt om je eigen ervaringen en voorbeelden van vroeger, het gezin waar je opgroeide, om te zetten in de veilige en warme plek die je hebt gecreëerd voor je eigen gezin?
Ik geloof dat je veel kan halen uit de voorbeelden van hoe het niet moet. Wetende hoe verdrietig en eenzaam ik werd van bepaalde dingen, is voor mij genoeg motivatie om het anders aan te pakken. Om mijn kinderen voor soortgelijke eenzaamheid te behoeden. Ik geloof dat je je eigen leven in de hand hebt, en dat je je nooit hoeft te conformeren als het gaat om dingen die je aan het hart gaan. En een warm nest zijn is onze allerhoogste prioriteit, daar moet alles voor wijken, We maken soms keuzes die men, ook hier op fok, overdreven vindt, of 'te beschermend' zoals ik laatst las, maar ik vind rust en vertrouwen in de wetenschap dat we alles met een hoger doel doen. Elke stap die we zetten is gericht op de verbinding zoeken met elkaar, en van daaruit kom je al snel op een plek waar kindjes (en ook wij als ouders, en als geliefden van elkaar) zich veilig en geliefd voelen. En daar gaan we voor.

• Is er een plek waar je je gezin heel graag eens mee naar toe zou willen nemen? Iets dat je ze heel graag wilt laten zien of samen met ze wil meemaken?
T. en ik zijn twee weken na de geboorte van L. stiekem getrouwd (met L. nog in de couveuse). Als we de loterij winnen, wil ik een Toscaans landgoed afhuren en daar met alle mooie mensen om ons heen een dag lang onze liefde vieren, maar dan nu als compleet gezin

• Hoe voel je je vandaag?
Vandaag eigenlijk heel goed De laatste dagen schrijf ik veel over Elva, en dat geeft heel veel lucht. Mijn enorme liefde voor schrijven heeft altijd moeten wijken voor andere dingen die ook tijd en energie opslokten, maar ik heb mijn dochter beloofd dat ik haar verhaal af ga maken. En daarmee durf ik misschien ook de drie(..!) andere manuscripten die ik af heb eens aan een uitgever te laten lezen. Want ook dat is een van de dingen die ik mijn kinderen mee wil geven: volg je passie, hoe klein of groots ook, want als je volgt wat je lief hebt sla je nooit de verkeerde weg in

SPOILER

We maken soms keuzes die men, ook hier op fok, overdreven vindt, of 'te beschermend' zoals ik laatst las,...

Guilty as charged. En ik denk er nog vrijwel dagelijks aan. Weet je, misschien ben ik ergens ook wel wat jaloers, dat dat hele beschermende er bij mij niet zo in zit. Of beschaamd... Te nuchter om over gevoelens te praten/schrijven. Te "doe-maar-gewoon-dan-doe-je-al-gek-genoeg". Te "niet-zeuren-gewoon-doorgaan"

Ik hoop in ieder geval dat je nog lang door blijft gaan met je inzichten delen. Een mens is nooit te oud om te leren, nietwaar?

quote:

Op woensdag 10 juni 2015 23:11 schreef Shandaly het volgende:
L-E, wat schrijf je toch mooi, ook over niet-mooie dingen...

SPOILER

We maken soms keuzes die men, ook hier op fok, overdreven vindt, of 'te beschermend' zoals ik laatst las,...

Guilty as charged. En ik denk er nog vrijwel dagelijks aan. Weet je, misschien ben ik ergens ook wel wat jaloers, dat dat hele beschermende er bij mij niet zo in zit. Of beschaamd... Te nuchter om over gevoelens te praten/schrijven. Te "doe-maar-gewoon-dan-doe-je-al-gek-genoeg". Te "niet-zeuren-gewoon-doorgaan"

Ik hoop in ieder geval dat je nog lang door blijft gaan met je inzichten delen. Een mens is nooit te oud om te leren, nietwaar?

SPOILER

Het was in de verste verte geen klacht he, laat dat duidelijk zijn Je hebt alle ruimte om eea te vinden, dat mag er gewoon zijn uiteraard. Ik noem het omdat ik denk dat je daar wel benoemde wat ik wel vaker meen te proeven bij anderen tijdens gesprekken/discussies, hier op fok maar ook elders

quote:

Op woensdag 10 juni 2015 22:53 schreef Bloesem. het volgende:
Lieve L-E, ik zit te snikken en snotteren alsof ik niet anders kan. Niet van verdriet, maar van bewondering. Ik vind het zo bijzonder dat iemand zulke stenen naar z'n harses krijgt en dan nog een paleis weet te bouwen. Zo indrukwekkend dat je staat. Dat het leven bij jou binnenkomt en zijn ruimte vind, zoals jij bij het leven binnenkomt en daar jouw ruimte vind. Goed, voordat ik verzand in zweverig gelul in space:

quote:

Op woensdag 10 juni 2015 23:17 schreef Limone het volgende:
De mensen rond jou boffen maar.

SPOILER

Dat ik ben iedereen tot last-gevoel herken ik ook wel, al heb ik ouders die me altijd hebben verteld dat ik er wél mocht zijn.

quote:

Op woensdag 10 juni 2015 23:17 schreef Limone het volgende:
Ik ben even zonder woorden. Je bent een verrijking voor de wereld, L-E. De mensen rond jou boffen maar.

quote:

Op dinsdag 9 juni 2015 14:13 schreef elamanilo het volgende:
Wow, het zijn maar liefst vijf kantjes geworden en dan heb ik me nog ingehouden Ik heb echt nog 1001 dingen buiten beschouwing gelaten, maar ik denk dat dit een goed beeld geeft van wie ik ben, waarom en hoe het zo kwam Ik hou stiekem ook best wel van schrijven Dat staat verder niet in mijn stuk, maar ik schrijf graag verhalen, dat doe ik al van kleins af aan, soms periodes niet en dan weer een paar achter elkaar. Op een dag schrijf ik misschien wel een heel boek vol.

Het opschrijven heeft me trouwens ook echt weer een heleboel inzichten over mezelf gegeven, dingen die ik nog nooit zo had verwoord. Het voelt een soort therapeutisch en ik ben heel blij dat ik het heb gedaan.

Omdat ik het ook echt heel spannend vind om mezelf zo bloot te geven op een openbare plek, plaats ik mijn verhaal via google drive, dan kan ik het altijd nog aanpassen of weghalen als dat toch fijner voelt. De link staat in de spoiler hieronder.

SPOILER

Voor wie zin (en tijd ) heeft, hier kunnen jullie mijn stuk lezen.

En ter illustratie ook nog twee foto's van mijn liefdes <3

[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
_{Ik hoef ook geen linkje in de OP tzt}

En intussen ga ik mij beraden over wie ik wil gaan vragen om het stokje over te nemen. Ik heb nu drie mensen in gedachten waar ik heel graag hun levensverhaal van zou lezen

quote:

Op donderdag 18 juni 2015 17:19 schreef .Sparkling. het volgende:
Kyaraaaaaaa!!! We wachten al zo lang

quote:

Op donderdag 18 juni 2015 17:19 schreef .Sparkling. het volgende:
Kyaraaaaaaa!!! We wachten al zo lang

quote:

Op donderdag 18 juni 2015 19:46 schreef Stroopwafelmeisje het volgende:

[..]

+1! Alsof ze drie kleine kinderen rond heeft lopen ofzo
*terug in lurkstand

quote:

Op donderdag 11 juni 2015 11:51 schreef L-E het volgende:
-Je bent in vrij korte tijd van nul naar drie kinderen gegaan. Heb je het gevoel dat er genoeg ruimte is overgebleven voor jou als mens, als vrouw, als nietmoeder? Zou je, terugkijkende op de afgelopen drie jaar en wetende waar je nu bent, daarin andere keuzes hebben gemaakt?

quote:

Op donderdag 11 juni 2015 11:51 schreef L-E het volgende:
-Ik heb een dagtaak aan mijn ene peuter. Jij hebt er drie, ieder met hun eigen persoonlijkheid, mentaliteit, aanpak. Heb je het idee dat je voldoende tegemoet komt aan hun behoeftes, of is het voortdurend schipperen, en hopen dat er iig iemand blij is met de keuzes die je maakt?

quote:

Op donderdag 18 juni 2015 20:28 schreef Kyara het volgende:
Overigens best lastig om na zulke intense verhalen van erg goede schrijfsters mijn verhaal te delen. Maar dit is wie ik ben.

quote:

Dat is inderdaad wel even heftig soms. Men denkt soms dat het makkelijker wordt als ze baby af zijn maar dat is hier niet helemaal het geval. Een tweeling is fascinerend. De band die ze hebben, het versterken maar ook het samen zijn. Het s ook echt niet te vergelijken met 2 kindjes dicht op elkaar (believe me, I know...). Dat maakt het soms heel heftig en heel intensief. En dat maakt ook dat je inderdaad niet altijd aan alle behoeften kunt voldoen. Zelfs voor de tv parkeren is niet zo makkelijk als het lijkt omdat er altijd wel eentje is die net iets anders wil zien, met de bijbehorende meltdown. Het maakt in elk geval dat we wat stricter zijn (geweest) met bijvoorbeeld slaaptijden. Omdat je anders de deur niet meer uit komt. In principe beslist de meerderheid, en eigenlijk ook wel een beetje wie het hardste gilt. Maar probeer tegelijkertijd ook wel tegemoet te komen aan individuele behoeften. Gelukkig leren ze zelf ook steeds beter om dat ook “op te eisen”. En ze hebben natuurlijk ook gewoon hun eigen karakters en daar handel je natuurlijk ook gewoon naar.

quote:

Toen wist ze nog maar de helft.

quote:

Op donderdag 18 juni 2015 21:03 schreef Olf het volgende:
Kyara! Ik vind jou zo tof he! Met je drietal. Wat een verhaal ook, en superknap dat je altijd zo hebt volgehouden in je opleidingen, ondanks alle feestjes

Ik heb nog een gekke vraag. Jij bent in Syrië geweest lees ik! Hoe is het dan nu om al het nieuws te lezen en zien? Denk je daarbij aan specifieke mensen/plekken van daar, of is het daarvoor te lang geleden?

quote:

Toen er iets in beeld kwam vroeg ze een beetje nerveus “zien jullie wat ik zie?”. Ik kon heus wel tellen maar ik zag geen hartjes, en dat was mijn prioriteit, aantallen waren bijzaak. Toen er 2 hartjes bleken te kloppen moest ik heel hard lachen.

quote:

Op donderdag 18 juni 2015 22:22 schreef _NIKKI_ het volgende:
Tranen in mijn ogen, herkenning alom.

quote:

Op donderdag 18 juni 2015 22:35 schreef Kyara het volgende:
Bedankt voor alle lieve reacties!

Ik vond het ook heel moeilijk om een volgende te kiezen. Vooral omdat ik eigenlijk van iedereen wel hun achtergrond verhaal wil lezen. Maar ik geef nu het stokje door aan

Omentielvo

Omen, ik heb 2 vragen aan jou:

• Je koos er voor om alleen een kind te krijgen. Dat vind ik echt superstoer. Getuigt naar mijn idee van kracht en zelfverzekerheid. Je bent hier echt best open over je onzekerheden en twijfelt ook best vaak (onterecht!) aan jezelf. Ik vind dat soms lastig te rijmen. Heeft jouw onzekerheid invloed op deze keuze gehad? Kun je daar iets mee over vertellen?

• Volgens mij kom je uit een heel hecht gezin. Wat wil je daarvan aan Riley meegeven? En heb je het gevoel dat je ergens iets moet compenseren voor het ontbreken van een vaderfiguur?

quote:

Op vrijdag 19 juni 2015 17:00 schreef elamanilo het volgende:
Mooi geschreven Kyara, ik vind het erg tof dat je met je ouders en nu je moeder zo op avontuur kunt, dat je samen met hen veel van de wereld hebt kunnen zien. Ik had gewild dat de mijne mij ook mee wilden nemen, maar die zijn echt aan huis gekluisterd Nu durf ik niet zo goed, terwijl ik echt heel erg graag wil.

Ben je er nu achteraf ook blij mee dat je zoveel jaren hebt gestoken in al je opleidingen? En hoe kijk je zelf nu aan tegen school, prestaties, resultaten? Hoe hoop je daarin te staan en mee om te gaan voor je kinderen?

En Jo Frost en zulks, wil je nog steeds zo consequent zijn tegen/met je eigen kinderen (of zou je willen) of hou je er nu echt andere opvoedingsidealen op na?

quote:

Op vrijdag 19 juni 2015 21:35 schreef elamanilo het volgende:
Hihi, zo heb ik regelmatig dat als ik ergens tegenop zie of er dreigt iets finaal mis te gaan of zo, ik dan denk: Ja hallo, Kyara kan dit zelfs met 3 peuters, dan moet ik dat toch ook wel met eentje kunnen

SPOILER

Ik ben dus Omentielvo, A.in het echt. 36 jaar geleden (maar zelf houd ik vol dat het 29 jaar geleden is) ben ik geboren in Schiedam als oudste in het gezin. Elf maanden later werd mijn zusje M. geboren. Mijn vader werkte in een drukkerij en mijn moeder was huisvrouw.
Mijn vroege jeugd was echt heerlijk. Ik genoot ervan dat mijn moeder er altijd was en na schooltijd een kopje thee klaar had staan.
Ik had een paar vriendinnen, maar was eigenlijk vooral het allerliefste alleen. Spelen met poppen en lezen waren mijn grote hobby’s. Later vond ik het heerlijk om alleen op avontuur te gaan en dan bovenop een hekje te fantaseren of wat te schrijven.
Verder vond ik het super om met mijn vader te fietsen en met hem naar de Wereldhavendagen te gaan.
Met mijn moeder ging ik graag naar de stad of gewoon praten over van alles en nog wat.
Op mijn tiende had mijn zesjarige neefje (aan beide kanten familie, want mijn vader en oom zijn broers en mijn moeder en tante zussen) de griep. Wij gingen op ziekenbezoek en hij was gewoon heel vrolijk en maakte grapjes met mijn moeder. Toen ik die avond in bad wilde gaan, riep mijn moeder dat hij overleden was. Het maakte mijn familie hechter, maar waar ik wel erg last van heb gehad is hoe zijn driejarige broertje als belangrijkste in de familie werd bestempeld. Drie jaar naar zijn overlijden, kregen zijn ouders hun derde zoontje.

Omdat ik een spraakprobleem had, moest ik naar een LOM school. Daar ik vrij onzeker was, deden de kleinere klassen mij erg goed. Mijn oudere neef zat ook op die school en dat gaf mij als kleuter echt een paar voordelen. Je mocht als kleuter niet op het grasveld komen. Maar mijn neefje draaide me altijd in het rond, zodat ik stiekem toch even op het gras was. Ik voelde me daar altijd reuzetrots over.
Ik was op school bijna altijd erg lief. Toen ik een keer iets stouts had gedaan, vertelde de juf het zelfs trots aan mijn moeder dat ik eindelijk iets had gedaan (ik had mezelf verstopt in de zandbak om langer pauze te kunnen houden)
En het lieve heb ik altijd gehouden. Ook op de hogere school, waar ik een keer de les uitgestuurd ben, omdat ik de slappe lach had. Elke leraar was oprecht verbaasd dat ik op de gang stond. Dit was op de MAVO. Na de MAVO ben ik een MBO opleiding gaan doen die eigenlijk te makkelijk was voor mij. Maar, omdat ik hier een goede vriendin ontmoette wilde ik geen andere opleiding volgen. Voordeel van de makkelijke opleiding was dat ik op een moment alleen in de ochtenden naar school ging (in de middagen gingen wij naar de stad of ging ik thuis het hondje uitlaten) en behaalde ik mijn diploma met de hoogste cijfers van de klas.
Na de MBO opleiding ben ik gaan werken. Eigenlijk vooral, omdat mijn ouders dat wel een goede tijd vonden. Het is iets waar ik eigenlijk wel spijt van heb gehad dat ik gewoon bijna geen nee kon en kan zeggen.
In 2005 kreeg ik een baan op een kantoor en die baan beviel mij erg goed. Ik ging toen echt met plezier na mijn werk. Ik had leuke collega’s en leuk werk. En het werk is leuk gebleven, totdat het in een reorganisatie kwam en ik op een hele andere plek terecht kwam. Ik ben vorig jaar oktober boventallig verklaard en vanaf augustus ben ik werkeloos.

Vriendjes heb ik echt nooit gehad. Ik ging heel af en toe uit (hield ik niet echt van, dus was echt heel af en toe) en daar zoende ik soms wel eens met een jongen. En ook op mijn werk ben ik wel eens ‘verliefd’ geweest. Maar ik vond mezelf totaal geen vriendjesmateriaal. En het enige vriendje is nauwelijks noemenswaardig. Ik weet niet eens meer zijn naam, maar omdat het mijn enige vriendje ooit is geweest, vertel ik het toch maar
Ik was een jaar of zestien was en we waren op de camping. We waren op het strandje en deze jongen en zijn tweelingbroer waren er ook. Mijn zus kreeg met de tweelingbroer en ik kreeg dus met hem. Ik werd toen geprikt door een wesp en ben naar boven gerend. Heb de hele nacht wakker gelegen, omdat ik hem eigenlijk toch niet zo leuk vond als zijn broer en ik hem niet aan het lijntje wilde houden en heb het de volgende dag uitgemaakt.

Toen ik een jaar of 25 was, las ik voor het eerst een verhaal over een bewust alleenstaande moeder. Het is iets wat ik toen al in mijn achterhoofd hield.
Rond mijn dertigste begon het verlangen naar een kind groter te worden en ben ik op internet heel veel blogs gaan lezen over het alleenstaande moederschap. Ook ging ik toen alle voor en nadelen voor mezelf op een rijtje zetten.
Toen mijn nichtje in 2010 zwanger werd, begon het harder te rammelen en heb ik me op een moment ingeschreven op een alleenstaande ouder forum. Ik ging toen ook met andere mensen over mijn wens praten. Mijn vader was de enige die er wat tegen was. En dit had vooral te maken ermee dat hij zich zorgen maakte om het financiële gedeelte.
Op 17 januari 2011 heb ik voor mezelf de knoop doorgehakt. Ik wilde het zo graag. Had echt alles tegen elkaar afgewogen. Maar ik heb een hele onregelmatige cyclus en was toen al een half jaar niet ongesteld geweest. Dus ben als allereerste naar de dokter gegaan.
Daarna heb ik mijn vader verteld dat ik mijn keuze had gemaakt. En na hem ben ik het ook aan andere familieleden gaan vertellen. Weer later ook op mijn werk. En dit vooral, omdat ik regelmatig een dagje vrij moest om naar de kliniek te gaan en ik niet telkens excuses wist te verzinnen. Door mijn leidinggevende werd hier heel positief op gereageerd en zij hebben ook altijd erg meegeleefd.
Het duurde even voordat ik eindelijk de telefoon durfde te pakken en te bellen naar een kliniek. Maar toen ik dat eenmaal had gedaan, ging het echt in sneltreinvaart (behalve dan mijn menstruatie. Die bleef gezellig onregelmatig doen)
Half oktober was er een donormatch en kreeg ik de spullen voor een IVF poging. Deze kliniek werkt met wederkerigheid. Dus ik werd zelf ook donor. In december werd ik eindelijk ongesteld. Maar helaas was de kliniek dicht met Kerst en moest ik stoppen met het prikken. Ik heb toen echt wel gehuild. Gelukkig werd ik in januari weer ongesteld en precies een jaar naar dat ik de knoop had doorgehakt kreeg ik de punctie. Omdat ik teveel eitjes had aangemaakt (hele boel die niet bruikbaar waren. Uiteindelijk had ik vier cryo’s in de vriezer liggen) kon ik geen verse TP krijgen. In maart was alles gezakt en kreeg ik mijn eerste poging (een cryo was niet goed ontdooid), maar deze poging mislukte. De tweede poging (en de derde cryo) lukte wel en is nu mijn tweejarige heerlijke peuter Riley
Ik vind het super om een mama te zijn en elke dag weer ben ik dankbaar hierover. Alleen de eerste zes weken vond ik zwaarder dan ik ooit had kunnen bedenken. En nu met een peuter in huis wil ik ook zo af en toe een enkele vlucht naar Australië nemen.
Maar over het algemeen vind ik het moederschap geweldig en vind ik het super om dat kleine meisje te zien opgroeien. En meer dan eens wil ik even de tijd stopzetten, omdat ik zo geniet van de periode waarin we zitten en rammel ik eigenlijk keihard voor een tweede kindje.
En waar ik van geniet en intens gelukkig van word is hoe goed ik haar ken en zij mij. Wij leren elkaar heel veel dingen. Zij is heerlijk open en ondernemend. En voor mij is dat een eyeopener. Zo kan het dus ook.

Kyara’s vragen.

Mijn onzekerheid is iets waar ik al mijn hele leven last van heb.
Maar zoals ik hierboven vertelde is er best een tijd overheen gegaan, voordat ik echt de beslissing nam. Op dat moment was ik zo zeker over dit punt dat mijn onzekerheid geen rol meer speelde.
Ik wil wel wat verder gaan over mijn onzekerheid. Vooral, omdat ik in mijn verhaal hierboven niet heel veel verteld heb hierover en het nu echt een grote rol speelt . Ik vind mijn onzekerheid heel moeilijk uit te leggen. Het is vooral het gevoel dat mensen mij niet mogen en een faalangst. Rationeel weet ik bijvoorbeeld dat ik gemogen word en dat ik het echt super doe als moeder. Alleen als er iets misgaat (Riley is bijvoorbeeld de hele dag dwars en dan vooral tegen mij of omdat een post van mij over het hoofd gezien wordt), dan gelooft mijn hart niet meer in het rationele en ga ik malen en piekeren en op de verkeerde manier aandacht vragen.
Doordat ik geloof dat een kind het meest leert door voorleven en ik niet wil dat Riley ook zo onzeker wordt, ben ik hulp gaan zoeken. Ik heb nu een fijne psycholoog waar ik goed mee kan praten. Ik merk dat ik met kleine stapjes vooruit ga, maar zo af en toe weer helemaal terug lijkt te vallen in mijn onzekerheid. En dat maakt mij dan weer onzeker
Wat ik wel merk is dat het praten over mijn onzekerheid en het uitspreken ervan ervoor zorgt dat ik weer het rationele kan zien.

Ik kom inderdaad uit een hechte familie. En Riley krijgt nu al het hechte van onze familie mee. Echt heel de familie is gek op haar. Als ik op visite ben, dan loopt ze ook bij iedereen langs. Op de camping loopt ze zo af en toe ook met een oom mee om een koekje te halen (samen met de hond die dan ook een hondenkoekje krijgt) of een andere oom geeft haar uitleg over iets wat hij op dat moment aan het repareren is.
Het ontbreken van een vaderfiguur was voor mij het moeilijkste punt in het nemen van de beslissing. Maar mede door de hechte familie komt zij aan mannelijke rolmodellen (nog) niets tekort. Alleen laatst toen ik over een modderig paadje liep en daarbij: “blergh, blergh” riep dacht ik wel even dat ze hier een stoere vader bij kon gebruiken die met haar door modderpoelen kan stampen.

quote:

Op woensdag 24 juni 2015 13:02 schreef Omentielvo het volgende:
Ik zit nog te denken

Majo, op jouw vraag.
Ik vind het meestal heerlijk om de avonden voor mezelf te hebben. Maar als ik dan hier lees over de leuke papa's kan ik dat ook wel eens missen. En wat ik ook jammer vind van het geen partner hebben. Ik rammel heel erg, maar heb wel wat twijfels. Als ik een man had gehad was ik vorig jaar al bezig geweest voor een tweede kindje.

quote:

Op woensdag 24 juni 2015 13:19 schreef trui het volgende:
Omen, ik ken jou eigenlijk niet zo goed maar heb n.a.v. je verhaal wel een vraag: je schreef dat die kliniek werkte op ruilbasis, dus jij hebt ook een (of meerdere) eitje(s) gedoneerd, klopt dat? Krijg je nog informatie eigenlijk, over of dat geleid heeft tot een (of meerdere) gezonde zwangerschap(pen)?

quote:

Op woensdag 24 juni 2015 13:34 schreef Omentielvo het volgende:
Gewoonmezelf. Als ik een tweede wil, is het inderdaad mogelijk om dezelfde donor te gebruiken

Ik heb vorig jaar wel gebeld om te weten of er een zwangerschap uit mijn eitjes is ontstaan. Bij een vrouw is het helaas niet gelukt. Bij de andere vrouw moest het nog beginnen. Dus binnenkort maar weer eens bellen. Want ik wilde het inderdaad heel graag weten.

quote:

Op woensdag 24 juni 2015 13:02 schreef Omentielvo het volgende:
Ik zit nog te denken

Majo, op jouw vraag.
Ik vind het meestal heerlijk om de avonden voor mezelf te hebben. Maar als ik dan hier lees over de leuke papa's kan ik dat ook wel eens missen. En wat ik ook jammer vind van het geen partner hebben. Ik rammel heel erg, maar heb wel wat twijfels. Als ik een man had gehad was ik vorig jaar al bezig geweest voor een tweede kindje.

quote:

Op woensdag 24 juni 2015 13:34 schreef Omentielvo het volgende:
Gewoonmezelf. Als ik een tweede wil, is het inderdaad mogelijk om dezelfde donor te gebruiken

Ik heb vorig jaar wel gebeld om te weten of er een zwangerschap uit mijn eitjes is ontstaan. Bij een vrouw is het helaas niet gelukt. Bij de andere vrouw moest het nog beginnen. Dus binnenkort maar weer eens bellen. Want ik wilde het inderdaad heel graag weten.

SPOILER

https://docs.google.com/d(...)izY/edit?usp=sharing

quote:

Op zaterdag 27 juni 2015 23:25 schreef Juud-- het volgende:
/stiekeme lurker

Je bent zoveel leuker dan je zelf denkt! Ik kan me nog een babymeet in Utrecht (was het Utrecht? Iets met een kinderboerderij geloof ik, ca 1.5 jaar terug) herinneren, hoe nerveus je was om te komen en hoe je je zorgen maakte of jij/Noor/je outfit wel goed genoeg waren. En toen kwam je toch, zó stoer! Uberhaupt vind ik je een stoer type trouwens, in hoe je met je onzekerheden omgaat en hoe je je opstelt. En je hebt een heel geestig gevoel voor humor, ik moet regelmatig grinniken om je posts.

SPOILER

Er zijn twee types onderzocht, die zijn het niet, hoewel ik daar wel het beeld van vertoon. Een, ernstiger type met een beperkter levensverwachting, is niet onderzocht omdat ik het klinisch beeld daarvan niet vertoon. Er gaat nu nog 1 specialist naar kijken en als die geen aanleiding ziet dat ernstiger type toch te testen, is het even case closed. Ik zie bij Noor echter wel de moeizame wondgenezing die ik ook heb. En ook dingetjes van dat ernstige type. Nouja, je kan je bedenken wat daarmee in mijn hoofd gebeurt . Ik moet me erg vasthouden aan de woorden van de klinisch geneticus dat die dat type nu echt niet aan de orde vindt. En, als het dat toch wel is, is er niets, maar dan ook niets wat iemand daar aan kan doen. Ik wil daar verder niet zoveel aan denken, omdat dat een van de dingen is die echt zijn zwarte tentakels in mijn brein kan zetten

quote:

Op zaterdag 27 juni 2015 23:38 schreef XcUZ_Me het volgende:
@Kyara, dat is een beetje een lang verhaal. Even in spoiler

SPOILER

over de spoilertekst. kende dat gedeelte van je verhaal al een beetje via het topic in LIF

ik hoop dat het ernstige type ook bij jullie kan worden uitgesloten. bij mij is type ook niet bekend maar het ernstige type is wel direct getest en uitgesloten. dat is al zo'n opluchting dat het me niet meer uitmaakt welk type het dan wel is.

quote:

Op zondag 28 juni 2015 15:55 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Als er zoveel mensen uit zuid holland zijn... waarom is er dan nog geen meet gepland?

quote:

Op zondag 28 juni 2015 16:01 schreef Loj het volgende:

[..]

Ik zeg Blijdorp meet

quote:

Op zondag 28 juni 2015 15:55 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Als er zoveel mensen uit zuid holland zijn... waarom is er dan nog geen meet gepland?

quote:

Op zondag 28 juni 2015 16:05 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]



Offtopic/ ben je al bij de leeuwen geweest? \offtopic

quote:

Op zondag 28 juni 2015 16:57 schreef Loj het volgende:

[..]

Vandaag...
Maar er niet veel van gezien. Het was druk!

Ik ben trouwens wel serieus, zuid Holland meet lijkt mij leuk.

Ik heb drie goede vriendinnen en een vriendengroep. Lijkt zo weer veel, maar ik zie bijvoorbeeld ergens ook wel weer beetje tegen de zomervakantie op. Toch 5 weken lang voor de kids zorgen en ongeveer 1x in de week een afspraak. Dat is prima voor in de werkweken.
Ach ik (en vast meerdere) heb gewoon gemerkt dat je bepaalde vrienden kwijt raakt.

quote:

Op vrijdag 26 juni 2015 13:20 schreef .Sparkling. het volgende:
Gaaf! We hadden gedurende onze zwangerschap veel overeenkomsten en dat vond ik echt intrigerend. Ik ben benieuwd naar jouw verhaal XM!

quote:

Op dinsdag 30 juni 2015 09:30 schreef .Sparkling. het volgende:
Wat een eer om ook te mogen schrijven, dankjewel XM
Ik ben al begonnen aan mijn verhaal en ga goed nadenken over een antwoord op je vraag .

quote:

Op dinsdag 30 juni 2015 23:37 schreef .Sparkling. het volgende:
Ik ben al heel ver met schrijven, kan hem morgen of overmorgen al wel plaatsen denk ik
Ik vind het heel therapeutisch werken om mijn levensverhaal eens op te schrijven. Mooie dingen en dingen die me verdriet hebben gedaan en ik nooit meer over na wil denken gaan nu door mijn hoofd en schrijf ik op. Voelt heel goed eigenlijk!

quote:

Op dinsdag 30 juni 2015 23:37 schreef .Sparkling. het volgende:
Ik ben al heel ver met schrijven, kan hem morgen of overmorgen al wel plaatsen denk ik
Ik vind het heel therapeutisch werken om mijn levensverhaal eens op te schrijven. Mooie dingen en dingen die me verdriet hebben gedaan en ik nooit meer over na wil denken gaan nu door mijn hoofd en schrijf ik op. Voelt heel goed eigenlijk!

quote:

Op woensdag 1 juli 2015 09:05 schreef Omentielvo het volgende:

[..]

Oh dat gevoel had ik inderdaad ook na het schrijven van mijn verhaal

SPOILER

Ik ben Melanie, 27 jaar geleden geboren in de Achterhoek en daar woon ik nu nog steeds.
Ik groeide op samen met mijn ouders en twee zussen in een redelijk klein huis waarbij ik mijn slaapkamer moest delen met mijn middelste zus. Ik was een nakomertje, mijn oudste zus is negen jaar ouder en de middelste vijf. Wat ik me vooral herinner is de gezelligheid die er bij ons thuis altijd was. Er was niet veel geld maar mijn moeder wist altijd te zorgen voor een warm gevoel. Mensen kwamen ook graag bij ons thuis, er was heel vaak visite of een vriendinnetje die bleef spelen. Mijn vader bakte soms zelf harde broodjes die we dan als extraatje op zaterdagavond kregen en daar genoot ik echt van. Mijn beide zussen hadden al een vriend en die noemen mijn ouders ook altijd vaders en moeders, ze zeiden altijd dat mijn ouders hen meer een gevoel van thuis gaf dan hun eigen ouders deden. En dat was mijn moeder ten voeten uit, het leek soms wel haar levensdoel om het iedereen zo comfortabel mogelijk te maken.

Mijn eerste ervaring met psychologische hulp was op de basisschool. We hadden een themaweek over seksueel misbruik. Ik bedacht me dat dingen die mijn neef bij mij had gedaan jaren daarvoor helemaal niet zo normaal waren als hij me had laten denken. Mijn ouders schrokken natuurlijk ontzettend. Mijn moeder is naar mijn oom en tante gegaan die eerst heel geschokt waren maar later zeiden dat ik loog. Het contact werd verbroken en is ook nooit meer goed gekomen. In die tijd heb ik wat gesprekken met jeugdzorg gehad om te kijken hoe veel last ik er van had.
Mijn neef achtervolgde me af en toe, kwam bij mij thuis als hij wist dat ik alleen was. Hij deed niets lichamelijks meer maar maakte me erg bang door opmerkingen te maken en te dreigen dat hij me wat aan zou doen.

Mijn vader werkte fulltime en mijn moeder was thuis. De zorgen om geld werden steeds groter en mijn moeder moest ook gaan werken. Ik was toen, denk ik, een jaar of 13. Ik moest er heel erg aan wennen want mijn moeder was er altijd geweest. Na school kwam ik nu ineens in een leeg huis.
Na een tijdje waren ze volledig schuldenvrij. Ik weet nog hoe blij iedereen daar mee was, maar ik was eigenlijk nog te jong om er echt mee bezig te zijn. Ik was vooral een hele dwarse puber die haar eigen gang ging en een grote mond had.

Op de middelbare school werd ik gepest omdat ik zo stil en verlegen was. Ook stond mijn neef mij soms bij school op te wachten en uiteindelijk durfde ik niet meer naar school te gaan. Ik ging spijbelen, zat uren langs het water bij een brug. Ik trok me steeds verder terug en thuis was ik onhandelbaar geworden. Ik kraste mezelf in mijn armen, in mijn polsen en had grote monden. Toen kwam ik bij een jeugdpsychiater terecht, kreeg gesprekken, onderzoeken en medicijnen. Ik moest bij de leerplichtambtenaar komen en daar is samen met mijn ouders besloten dat ik dat schooljaar niet meer naar school hoefde om me op mijn behandeling te richten. Ik had toch al te veel gemist had om in te halen en dat ik zou blijven zitten was duidelijk. Na de zomervakantie zou ik weer beginnen en ze zouden me met regelmaat controleren of ik wel naar school ging.
Na die zomervakantie kwam ik in de beste klas die ik me kon wensen. Ik voelde me daar geaccepteerd, bloeide helemaal op en deed het hartstikke goed op school. Ook psychisch ging ik hard vooruit, mocht stoppen met medicijnen en de gesprekken werden afgerond.

In 2003 leerde ik Bas kennen en op dat moment had Bas nog iets met een ander, mijn beste vriendin. Ik kende hem alleen via de chat en we spraken eigenlijk nooit met elkaar. Toen de relatie uitging tussen Bas en zijn ex kwamen we met elkaar in contact. In eerste instantie kwam Bas bij mij omdat hij graag wilde dat er iemand op zijn ex ging letten, maar we kregen het steeds gezelliger. We gingen elkaar een keer ontmoeten en de vonk sloeg over. We woonden ver bij elkaar uit de buurt dus de eerste tijd zagen we elkaar maar twee keer per maand. Iedere keer was het afscheid weer huilen en aftellen tot we elkaar weer zagen. Ik was zo ontzettend verliefd op hem.

Ik heb maanden op een wolk meters hoog geleefd tot de zwartste dag in mijn leven, 22 april 2004. Het was 12 dagen nadat mijn moeder 48 was geworden en ik was toen 15. Ze klaagde al een week over erge hoofdpijn die niet weg ging maar daar zocht niemand iets achter. Ik lag die ochtend in bed en en hoorde beneden de telefoon gaan. Het was een schooldag en omdat het al 8.30 was en niemand mij was komen roepen had ik het idee dat er iets niet klopte. Ik liep naar beneden en zag mijn moeder op de bank zitten slapen, zo leek het. Ik tikte haar aan maar ze reageerde niet. Ik tikte haar nog eens aan en toen opende ze haar ogen. Haar ogen waren helemaal weggedraaid en ik zag alleen nog oogwit. Ik wist dat het heel erg mis was, echt heel erg mis. In het ziekenhuis bleek ze een herseninfarct gehad te hebben. De hele dag is ze niet meer bij bewustzijn geweest. Toen we even gingen eten kregen we telefoon, we moesten direct naar het ziekenhuis komen, het was niet goed. Mijn vader reed met mijn zwager naar het ziekenhuis en mijn zussen, ik en andere zwager volgden later. Toen wij op de parkeerplaats van het ziekenhuis aankwamen stond mijn zwager daar al te wachten en die zei huilend: 'mama gaat dood'.
Ze kreeg bovenop haar herseninfarct een hersenbloeding en die werd haar fataal. Op 22 april om 19 uur is ze overleden. Ik heb haar gezien vlak na naar overlijden en ze was helemaal blauw, bijna zwart. Het heeft jaren geduurd voor ik aan haar kon denken zonder dat blauwe lijf te zien. Ik vind het soms nog steeds onbegrijpelijk dat iemand in zo'n korte tijd van gezond naar dood kan gaan.

Mijn vader moest het toen alleen opknappen en dat was niet makkelijk. Mijn oudste zus woonde al een aantal jaar samen en mijn middels zus ging vlak na het overlijden van mama samen wonen met haar nieuwe vriend. Mijn moeder was de spil van ons gezin en mijn vader had eigenlijk nooit echt opgevoed. Hij ging drinken, heel veel drinken. Hij bleef soms halve nachten weg zonder dat ik wist waar hij was en daar zat ik dan als zestienjarige door het dorp te fietsen om te kijken of ik hem ergens kon vinden. Uren heb ik besteed aan zoeken. Soms was ik bang dat hij zichzelf wat had aangedaan als hij niet thuis kwam en ging ik net zo lang zoeken tot ik hem vond.
Ik heb vaak met mijn spullen in een tas gestaan om te vluchten naar mijn oudste zus of vriend. Dit was geen leven. Ik was een puber, nog een kind! Ik was woedend, hoe kon hij mij dit aan doen? Ik was mijn moeder al verloren, moest hij dan ook nog gaan? Ik begreep het niet, nog steeds niet eigenlijk. Dit is ook het moment geweest dat ik ging eten om mijn verdriet aan te kunnen.
Toen kwam het moment dat hij stomdronken thuis kwam, met zijn hoofd tegen de verwarming viel, de hele wc onderkotste en ik dat moest opruimen en dreigde mij met een stok dood te slaan omdat ik hem aansprak op zijn drinkgedrag. Dat is voor mij het dieptepunt geweest en de laatste herinnering die ik aan het drinken heb. Vanaf toen ben ik me er voor gaan afzonderen, ik probeerde het te blokkeren. Zo erg als toen is het volgens mij ook nooit meer geworden maar hij heeft nog steeds moeite met mate houden.
Bas was in die tijd mijn veilige plek. Er was geen enkele plek waar ik me rustiger voelde dan in zijn armen.
Mijn vader en ik groeiden in de jaren daarna wel steeds verder naar elkaar toe. Ik had geen moeder meer maar nog wel een vader en ik zou er voor hem zijn tot zijn dood en andersom. Maar ik heb sinds die tijd wel een hekel aan alcohol. Ik ben nog nooit dronken geweest, zal nooit veel drinken. En ik haat het om andere mensen dronken te zien.

In juni 2009 ging in de ochtend mijn telefoon en kreeg ik het nieuws dat mijn peettante onverwacht overleden was aan een hartstilstand. Ik heb keihard lopen schreeuwen en huilen, waarom overlijd er nu weer iemand die zo belangrijk voor mij was? Waarom kon ik weer geen afscheid nemen? Mijn peettante was de stabielste basis die ik had de jaren na het overlijden van mijn moeder, ik zat vele avonden daar om maar niet thuis te hoeven zijn en ze was als een tweede moeder voor mij.

Ik kreeg weer opnieuw psychische klachten, omdat ik erg veel moeite had de dood van mijn moeder en de jaren erna te accepteren. Ik was extreem angstig, werd depressief en was de hele dag door bezig te controleren of iedereen nog leefde. Ik ging weer opnieuw in behandeling, kreeg medicijnen en klom weer uit het dal. Ik was stabiel en hoefde niet terug te komen.

In 2010 zijn Bas en ik gaan samenwonen. We hadden een leuk huis, we kochten een schattige puppy en met mij ging het steeds beter en waren nog altijd verliefd.

Ik heb verschillende studies gedaan. Verpleegkundige, doktersassistent en juridisch medewerker en alleen de laatste vond ik verschrikkelijk. De eerste twee vond ik fantastisch maar die heb ik niet af kunnen ronden vanwege mijn psychische klachten. Het doet me nu nog pijn en mijn grote doel is om ooit alsnog in de zorg te belanden, wat voelde ik mij op mijn plek daar.

Buiten al het verdriet dat de dood van mijn moeder heeft gebracht heeft het me ook iets gegeven waar ik elke dag nog dankbaar voor ben. Een ontzettend hechte band met mijn zussen. We hadden elkaar heel hard nodig en zijn daardoor dicht tot elkaar gekomen. Mijn zussen zijn mijn allerbeste vriendinnen, ik zie ze ook meer als vriendinnen dan als zussen. We gaan samen dagjes weg, bespreken alles met elkaar en zijn vorig jaar zelfs naar Londen gevlogen met zijn drietjes.

Op 25 mei 2011 zijn Bas en ik getrouwd. Het was een hele zonnige dag en 1 van de mooiste dagen uit mijn leven. We vierden het klein en er waren allemaal mensen die heel belangrijk voor ons waren. Als ik nu aan onze trouwdag terug denk word ik er nog gelukkig van.

Begin 2012 bleek ik zwanger te zijn! Het was niet gepland maar we waren dolgelukkig. Ik was op dat moment al een tijd stabiel dus we hadden er vertrouwen in. De eerste echo was goed, er zat een kindje met hartslag! Een paar weken later kregen we weer een echo en toen was het mis. Het kindje was in mijn buik overleden. Onze wereld leek in te storten, wat waren we verdrietig. De uiteindelijke miskraam had een hele lange nasleep en in juni werd ik pas voor het eerst opnieuw ongesteld. In augustus raakte ik weer zwanger en weer ging het mis. Ik voelde me steeds meer een falen als vrouw. In september was het weer raak en ik had er totaal geen vertrouwen meer in, was ongelooflijk bang. Maar de eerste echo was goed en alle echo's die volgden ook. Ik was echt zwanger en er kwam echt een kind, een meisje.

Gedurende mijn zwangerschap bleek mijn vader weer opnieuw in de problemen te zitten. Uit eenzaamheid is hij bij mensen terecht gekomen die drugsverslaafd zijn en hem op zijn zwakste plek hebben gepakt, die eenzaamheid. Ze hebben meer dan duizend euro van hem weten te krijgen en ik heb nog nooit iemand zo hartgrondig en uit het diepste van mijn hart gehaat. Onze argumenten wou mijn vader niet geloven, hij dacht dat het zijn vrienden waren en bleef tegen ons liegen, ik heb vaak gedacht aan verbreken van contact maar het is wel mijn vader. De enige ouder die ik nog heb.
Eind dit jaar verhuist mijn vader naar een huis heel dichtbij mij en mijn oudste zus wordt zijn buurvrouw. We hopen dat zijn eenzaamheid daardoor misschien iets minder wordt.

Terug naar mijn zwangerschap. Ik kreeg al snel bekkenklachten en voelde de baby heel weinig bewegen. Ik zat regelmatig in het ziekenhuis voor extra controle maar alles leek goed te gaan. Wel voelde ik mezelf steeds verder afglijden, ik raakte opnieuw depressief en was heel angstig. Ik was de hele dag bezig alle eventuele gevaren voor de zwangerschap uit de weg te gaan. Voorverpakte sla moest ik eerst drie keer wassen voor ik het durfde te eten, de hele dag checkte ik Google om te controleren of ik iets mocht hebben en voorverpakt beleg at ik niet. Ik ging weer in behandeling.
In mei 2013 bleek dat de baby het niet goed meer had in mijn buik, ik moest dagelijks komen voor een ctg en 19 mei kregen we te horen dat ik de dag erna opgenomen zou worden voor een inleiding. 38 weken en 3 dagen was ik zwanger toen Eva geboren werd. Een prachtig gezond meisje met een hele bos haar.
Ik heb erg moeten wennen aan het moederschap en voelde me niet verbonden met Eva. Ik hield van haar, natuurlijk hield ik van haar. Maar ik voelde angsten uit alle kanten komen, was bang dat er iets mis was met haar of met mij, dat ik haar niet op zou zien groeien. En tegelijkertijd voelde het ook alsof ik mezelf nooit volledig aan haar kon geven. Zo voelde ik het ook, alsof ik alles van een afstandje bekeek. Het duurde best lang voor ik die onvoorwaardelijke liefde voor Eva kon voelen. Het raakt me nog intens als ik terug denk aan die tijd. Eva huilde maandenlang, uren per dag. Echt uren. Bas en ik wisten niet waar we het zoeken moesten, kon ze nou niet eens een keer gewoon gaan slapen?

Mijn psycholoog was de eerste van alle behandelaars die vond dat het nodig was dat we dieper gingen graven naar de oorzaak van mijn depressies. Wat ben ik hem dankbaar, ik heb me bij geen enkele behandelaar beter op mijn plek gevoeld dan bij hem. Er zijn psychologische testen afgenomen en halverwege vorig jaar kreeg ik de uitslag. Ik heb borderline. Ik heb de neiging direct tegen te mensen zeggen dat het allemaal zo erg niet is, om mezelf te verdedigen omdat er zoveel vooroordelen zijn over borderline. Ik ben niet gek, ik maak geen misbruik van mensen, het zwaarste gevecht lever ik dagelijks in mijn hoofd met mezelf. Het was een klap en tegelijkertijd een opluchting, eindelijk een diagnose en eindelijk kan ik gericht werken! Ik ben weggegaan bij mijn psycholoog omdat ik naar een instelling moest die meer gespecialiseerde zorg kon bieden. Huilend zat ik de laatste afspraak bij hem in de stoel.
Ik ben voor een VERS training aangemeld die ik ondertussen heb afgerond. Op dit moment zijn mijn behandelaar en ik bezig om mijn eetprobleem aan te pakken. Ik ben dus gaan eten om verdriet weg te drukken en ik ben vele kilo's aangekomen in de afgelopen jaren. Ik ben nu bezig de pijn en verdriet een plekje te geven en te accepteren dat die pijn en eenzaamheid er toen was maar dat het nu niet meer nodig is me zo te voelen. Er staat ook nog schematherapie op de planning. Een deeltijdbehandeling waar ik bepaalde gedachtenpatronen ga leren doorbreken.

De afgelopen jaren hebben bol gestaan van het schuldgevoel naar Bas en Eva. Wat kan ik ongelooflijk boos op mezelf worden dat ik er voor gekozen heb een kind te willen. Ik heb er goed over nagedacht, ik dacht dat ik er klaar voor was maar wat heb ik mezelf en anderen een masker voorgehouden. Mijn masker zat zo vast dat ik zelf niet eens wist dat ik er eentje droeg. Ik heb veel van Bas moeten vragen omdat ik het niet meer trok, misschien soms zelfs wel te veel.
Maar tegelijkertijd ben ik zo ongelooflijk dankbaar voor mijn gezin. Als ik naar ze kijk voel ik in iedere vezel in mijn lijf dat ik er kom. Ik ben het waard maar zij misschien nog wel meer! Mijn fantastische gezin!

Eva is een pienter en heerlijk meisje. Ze lacht veel, praat veel en pakt iedereen in. Wat heb ik het getroffen met haar. Ik heb rammelende eierstokken voor nog zo'n mooi exemplaar maar ik kan mezelf niet nog eens zo voor de gek houden. Er komt hier geen tweede tot ik mijn behandelingen heb afgerond. En dan beslissen we of het verstandig is.
Borderline kan genezen met schematherapie en daar ga ik voor! Vroeger was borderline iets wat nooit te genezen was en je moest het er maar mee doen, gelukkig is die tijd voorbij. Ik kom er wel, al is het een lange weg. En hopelijk kunnen we dan ons gezin uitbreiden met die zo gewenste tweede. Het is een mooi doel om voor te vechten.

SPOILER

Jeetje sparks wat heftig allemaal Ik moest huilen om je moeder, zoveel liefde en dan ineens weggerukt. Ik wil me zoiets niet eens voorstellen en dan het gedoe met je vader.

En fijn dat er een diagnose is. Ik heb jaren geleden dezelfde diagnose gekregen. Ik herken het gevoel je direct te moeten verdedigen omdat mensen zo'n negatief beeld hebben van borderliners. Ik noem het zelf daarom liever een emotieregulatiestoornis. Maar elke borderliner is anders en het type dat manipuleert en liegt komt juist heel weinig voor. Het is mij gelukt om te genezen, jou gaat dat ook lukken!

SPOILER

Dat gevoel je te moeten veroordelen over je Borderline herken ik wel. Niet van mezelf maar van mijn beste vriendin, die recent ook die diagnose heeft gekregen. Ik herken haar ook niet in het plaatje dat wordt geschetst in de media. Ze heeft me vaak verzocht om afstand van haar te nemen omdat ze me niet waard was. Ik heb haar gezegd dat hoe hard ze me ook wegduwde, ik haar nooit zou laten zitten. Nu werkt ze keihard om er weer bovenop te komen en kan ze er ook weer voor mij zijn, dat vindt zij zó belangrijk. En ik ben zo trots op haar.

Jij ook spark, wat ben je sterk. Ik vind je een prachtig mens.