Wat is er mooi aan ouderschap en wat viel er tegen. Zijn er cliché's die erg waar bleken? wat viel je mee? houdt je leven op te bestaan met de komst van een kind, uitslapen passee? geen etentjes meer? geen vakanties op de bonnefooi naar het buitenland?
of is dat eigenlijk helemaal niet erg? of mág je het niet erg vinden omdat je tenslotte dat zo gewenste kind hebt?
Daarom dit topic. moois en mythes.
Klopt als een bus, die babytijd gaat zo ontzettend snel!
Dingen waarvan ik dacht dat ik daar heel slecht tegen zou kunnen vallen me in de praktijk mee. Ik kon altijd heel slecht tegen slaapgebrek maar ik functioneer nog prima. En het is toch wel anders als je wakker wordt gemaakt door de kindje of door de gemeentelijke dienst die bomen gaat snoeien onder je raam of van de wekker van de buren die net 2 weken op vakantie zijn.
Heel soms mis ik de verre reizen nog wel. Maar het is het wel allemaal waard. En wie weet, ooit.
Hoe oud zijn ze?quote:Op maandag 20 januari 2014 13:42 schreef hoas het volgende:
Tja ik ga er geen doekjesom winden, wij hebben er 3 en als ik het over moest doen kwam er geen een meer.
10,16,19 allemaal schatten van kinderen alleen bepalen ze wel je leven voor pakweg 22 jaar de vrijheid is dan totaal wegquote:
Misschien tijd voor een andere definitie van vrijheid?quote:Op maandag 20 januari 2014 13:48 schreef hoas het volgende:
[..]
10,16,19 allemaal schatten van kinderen alleen bepalen ze wel je leven voor pakweg 22 jaar de vrijheid is dan totaal weg
Dat kan niet want ik vind dat je als ouder ten alle tijden verantwoordelijk bent voor je kinderen, maar misschien leggen wij de lat wel te hoog.quote:
[..]
Misschien tijd voor een andere definitie van vrijheid?
Enkele voorbeelden
Partner is thuis voor de kinderen
Niet drinken waar ze bij zijn.
ja, ze bepalen wel een groot deel van mijn leven maar dat hoort er bij. Mijn leven voordat ik kinderen kreeg ervaar ik als vrij leeg als ik eerlijk ben.quote:
[..]
10,16,19 allemaal schatten van kinderen alleen bepalen ze wel je leven voor pakweg 22 jaar de vrijheid is dan totaal weg
en ik ben ook thuis voor de kinderen. maar ik drink heus wel eens een glaasje waar ze bij zijn. en juist nu ze wat ouder zijn kunnen ze ook gewoon eens alleen thuis zijn. wij krijgen steeds meer vrijheid.
en ik denk dat mijn oudste niet meer thuis woont als ie 19 is.
Dat bedoel ik, ik vind drinken van alcohol of uitjes op andere tijden plannen geen beperking van mijn vrijheid. Ik vind vrijheid keuzes maken was ik belangrijk vind. Vrijheid is je mening kunnen uitten. Ik ben op mijn werk verantwoordelijk voor mijn patienten, maar toch geniet ik van de vrijheid die ik in mijn beroep hebt omdat ik het vorm kan geven hoe ik het wil. En met kinderen net zo, kies je eigen weg.quote:
[..]
Dat kan niet want ik vind dat je als ouder ten alle tijden verantwoordelijk bent voor je kinderen, maar misschien leggen wij de lat wel te hoog.
Enkele voorbeelden
Partner is thuis voor de kinderen
Niet drinken waar ze bij zijn.
Daarom. misschien tijd voor een nieuwe definitie van vrijheid in je leven.....trouwens als de jongste 10 is kan je toch gewoon een avond of dagje weg gaan. Ze redden zich wel hoor!
De band met mijn dochter, je trots voelen, alle ontwikkelingen meemaken, samen met mijn partner genieten van ons gezin. Mezelf en mijn partner terug zien in onze dochter, dingen herkennen.
Wat er tegen viel,
Ik had niet verwacht dat een zwangerschap zo'n grote impact op mijn lichaam zou hebben. Ik was lichamelijk gezien gezond, sterk, sportief en na 3mnd zwangerschap kon ik plotseling niet meer lopen. Nu meer dan 2jr later gaat het al wel beter maar toch moet ik het allemaal nog verwerken dat ik nog steeds niet mijn werk kan doen etc.
De slapeloze nachten en niet weten wat er met je kindje is als ze huilt zijn wel zwaar. Het gevoel hebben dat er iets met je kindje is en hierin geen gehoor krijgen van de arts etc.. Zijn moeilijke momenten maar je komt er wel weer sterker uit.
Cliché: je groeit vanzelf in het moederschap
Daar ben ik het wel mee eens. Heb geleerd naar mijn intuïtie te luisteren en ook de behoeftes van mijn dochter te volgen..dat maakt alles veel makkelijker
Tot een avond de oudste toen 11 buikpijn had, het was toch anders en ik zei tegen mij vrouw ik ga met hem naar de huisartsenpost, 4 uur later het was inmiddels nacht ging hij onder het mes wegens blindedarmontsteking.
quote:Op maandag 20 januari 2014 13:35 schreef debuurvrouw het volgende:
Naar aanleiding van een discussie over cliché's in het "wachten op" topic peilde ik een behoefte naar een topic met de naakte waarheid.
Wat ik mooi vind aan het ouderschap is om de ontwikkeling van mijn kindje te zien. Het is absurd hoe snel ze dingen leren. Vroeg ik me een paar jaar geleden oprecht af of het nou écht zo boeiend is dat je kindje omrolt of dat ze voor het eerst zwaaien, nu voel ik diezelfde grote trots en is het echt bijzonder. Ik vond het in de eerste dagen zo mooi om te ontdekken dat hij álles had wat hoorde. Ik was echt onder de indruk van zijn sleutelbeentjes (quote:Wat is er mooi aan ouderschap en wat viel er tegen.
), want zelfs dié had ik zelf in mijn buik gemaakt! Wat ik mooi vind is de blijdschap als ik naar zijn kamertje kom en hij krijgt een lach van oor tot oor als hij mijn gezicht ziet. Handjes uitgestoken. Als hij met papa beneden is en ik de trap af kom, en ik hoor hem al 'mama! mama!' roepen voor ik er ben. Geldt andersom ook voor papa. Ik vind het mooi als hij verdrietig is, dat ik hem kan troosten en dat ik hem dan weer vrolijk kan maken. Ik vind het mooi om naar hem te kijken als hij bezig is. Ik vind het mooi om iets te hebben wat ineens zo belangrijk is.
Ik vind het mooi om dingen van mijzelf en van mijn vriend in hem te herkennen.
Wat tegenviel was ook een deel van de eerste periode. Tot een week of 7-8. Ik vond het keizwaar om 's avonds urenlang een baby te hebben die huilde. En om overdag geen kant meer op te kunnen. Daar had ik me zwaar op verkeken. En het viel mij tegen dat ik niet vanaf de eerste seconde het gevoel had dat ik zielsveel van hem hield en het idee had dat hij er altijd al was geweest. Want dat hoorde ik zo vaak. Ik heb me wel afgevraagd of dat normaal was of dat ik dat 'moedergen' misschien miste. Maar dat groeide allemaal heel snel en nu kan ik niet eens omschrijven hoeveel ik van hem hou. En de nachten, dat vond ik ook tegenvallen. Maar dat is inmiddels gelukkig al maanden niet meer aan de orde.
Er zijn heel veel clichés waar. Het gaat zo enorm snel allemaal. Je krijgt er zoveel voor terug (quote:Zijn er cliché's die erg waar bleken? wat viel je mee? houdt je leven op te bestaan met de komst van een kind, uitslapen passee? geen etentjes meer? geen vakanties op de bonnefooi naar het buitenland?
maar het is wel zo 
) Dat je week/soft wordt als je moeder bent. Ik krijg van heel veel dingen tranen in mijn ogen tegenwoordig. Soms alleen al het woord bevalling Maar ook bij heel veel liedjes die ik op mijn kindje kan betrekken. Oh en iedereen zei dat je met de geboorte van je kind de grootste zorgen op de hals haalt. Dat herken ik ook wel. Ik kan een paniekgevoel krijgen alleen al bij de gedachte wat er met hem zou kunnen gebeuren. Nee, ons leven houdt niet op te bestaan. Het is wel een nieuw leven waarbij je iemand anders zoveel mogelijk voorop moet stellen. Het duurt 5 x zo lang voordat je eens je huis uit bent en dan ben je nog de helft vergeten. Ik ga niet meer stappen tot 4u omdat ik weet dat er de volgende dag een hyperdreumes met mij wil spelen en aandacht nodig heeft. Maar wij spreken nog zeer regelmatig met vrienden af en nemen S mee wanneer het kan. Hij slaapt prima in een kinderbedje. We gaan nog naar de film, soms uit eten, wat drinken in de stad. We regelen oppas, nemen hem mee als het kan, of één van ons blijft thuis terwijl de ander de stad in gaat. Daarbij moet wel gezegd worden dat wij een kindje hebben dat totaal niet snel overprikkeld is. Dat soort dingen spelen ook mee en dat weet je niet van tevoren. Oh en lang leve de draagzak
. Ik vind het niet erg, ik heb veruit het meeste er graag voor over. Dat is iets anders dan het niet altijd superleuk vinden. Want ik baal ook wel eens als ik ergens mee naar toe zou willen en oppas niet mogelijk is (komt zelden voor overigens). Ik vind ook dat je de balen mag hebben van gebroken nachten. Of als je een dag hebt waarop je kind niks wil. Dat is menselijk. Als je er niet van baalt, helemaal fijn en yay good for you!quote:of is dat eigenlijk helemaal niet erg? of mág je het niet erg vinden omdat je tenslotte dat zo gewenste kind hebt?
Ok, dit verhaal werd iets langer dan ik dacht
Voordat ik kinderen kreeg, werd altijd tegen mij gezegd (vooral door m'n eigen moeder): je hebt geen ideeeee hoe het je leven gaat veranderen. Dat kun je van tevoren onmogelijk inschatten.
En eigenwijs als ik was, dacht ik altijd: jajaaaaa. Dat kun je wel zo zeggen, maar ik kan heus wel een beetje voor me zien hoe het zal gaan. NOT
Wat ik van tevoren niet wist:
dat ik echt een lichamelijke reactie zou hebben op het gehuil van m'n kind(eren). Een heel raar gevoel, een soort van elektrische schok in m'n hoofd en buik. En het gevoel dat ik pas weer rust heb als m'n kind tevreden is. (Ik weet niet of ik hierdoor een heel rare uitzondering ben
)En wat ik niet kon weten:
dat mijn oudste kind een 'bijzonder' kind is, die een heel eigen pad volgt qua ontwikkeling. En de uitdagingen/moeilijkheden/twijfels over jezelf/eenzaamheid/frustratie/moeder-leeuwin-gevoelens die dat met zich meebrengt.
Ik vind het moederschap heerlijk EN zwaar. Soms alleen maar heerlijk en op bepaalde dagen vooral zwaar. Maarja, that's life denk ik dan.
En vrijheden, op dit moment zijn de kinderen nog klein (en willen we ook nog graag een derde), dus voorlopig zijn we wat beperkt in onze vrijheden. Maar ik moet zeggen dat ik het ook niet echt mis. We gaan bijv. nog steeds wel spontaan uit eten, maar dan met z'n vieren (ja idd naar een pannenkoekenhuis
). Het is anders, maar niet minder leuk vind ik.. Zo'n weekdier ben ik ook geworden. Ik moest laatst bijna huilen toen ik een foto van mezelf van vroeger zag. Want mijn oudste lijkt zoooo ontzettend op mij
. (uiterlijk, maar ook innerlijk, trouwens)heel herkenbaar. Ik moest zó wennen aan mijn oudste. Echt heel erg. tot de gedachte: zou ik 'm missen als ze hem nu weghalen?quote:
[..]
[..]
Wat tegenviel was ook een deel van de eerste periode. Tot een week of 7-8. Ik vond het keizwaar om 's avonds urenlang een baby te hebben die huilde. En om overdag geen kant meer op te kunnen. Daar had ik me zwaar op verkeken. En het viel mij tegen dat ik niet vanaf de eerste seconde het gevoel had dat ik zielsveel van hem hield en het idee had dat hij er altijd al was geweest. Want dat hoorde ik zo vaak. Ik heb me wel afgevraagd of dat normaal was of dat ik dat 'moedergen' misschien miste. Maar dat groeide allemaal heel snel en nu kan ik niet eens omschrijven hoeveel ik van hem hou. En de nachten, dat vond ik ook tegenvallen. Maar dat is inmiddels gelukkig al maanden niet meer aan de orde.
En daar voelde ik me dan ook weer heel erg schuldig over. En daarnaast heel sterk het gevoel: AFBLIJVEN! DIT IS VAN MIJ! Hoe tegenstrijdig wil je het hebben. De allesoverheersendtergende moeheid van het begin. Dat je je kapot ligt te vervelen in je verlof en dan tóch kapot begint aan die kraamweek. Zo oneerlijk vond ik dat van de natuur.
En deze. Vooral het tweede deel. superherkenbaar. En dat gevoel dat ik echt nooit verwacht had. Dat enorm niet rationele Leeuwinnenmoeder en kom niet aan mijn kind gevoel.quote:
dat ik echt een lichamelijke reactie zou hebben op het gehuil van m'n kind(eren). Een heel raar gevoel, een soort van elektrische schok in m'n hoofd en buik. En het gevoel dat ik pas weer rust heb als m'n kind tevreden is. (Ik weet niet of ik hierdoor een heel rare uitzondering ben
En wat ik niet kon weten:
dat mijn oudste kind een 'bijzonder' kind is, die een heel eigen pad volgt qua ontwikkeling. En de uitdagingen/moeilijkheden/twijfels over jezelf/eenzaamheid/frustratie/moeder-leeuwin-gevoelens die dat met zich meebrengt.
En dat ik mijzelf echt met liefde op plek 100 zet als het met de jongens maar goed gaat. Nooit gedacht dat ik zou kunnen denken: neh, laat die uitverkoopschoenen maar zitten.
Ik vind het ouderschap fantastisch, werkelijk. Mijn beste vriendin (kinderloos) heeft me wel eens gevraagd of het niet zwaar is dat er altijd iemand is die op me leunt, om altijd zo 'nodig te zijn'. Maar ik vind het fantastisch om er te kunnen zijn waar ik nodig ben. Om te voeden, te koesteren, te leren, te troosten, te spelen, te knuffelen, te dragen, om ze mee te geven wat wij van belang vinden in dit leven. En hoe geweldig dat je alles wat je er in stopt ook weer er uit haalt, je oogst wat je zaait is nergens zo waar als in het ouderschap. Ik heb echt wel het gevoel dat ik mijn roeping heb gevonden, hoe lame dat ook klinkt.
Ik vind mijn kinderen oprecht leuke mensen en voel me gezegend dat ze de mijne zijn. Serieus. Wat me is tegen gevallen is de mentale impact van een vervelende bevalling, dat had ik niet voorzien. Ik hoor daar ook echt zelden iemand over tbh. Ohja, en wat ik vooral niet zo tof vind aan het ouderschap is het feit dat er andere ouders zijn die denken dat je automatisch een band met elkaar hebt omdat je 'ook moeder bent'. Dat ervaar ik helemaal niet zo. Dat gekliek op het schoolplein, daar heb ik niet zo veel mee.
Ja ook hier herkenbaar idd, niet meteen een overweldigend moeder liefde gevoel. Mijn enige gedachte na de bevalling+ks was: ik wil slapen. En of mijn kind dan bij me op de kamer zou liggen of niet, interesseerde me werkelijk nietquote:
[..]
heel herkenbaar. Ik moest zó wennen aan mijn oudste. Echt heel erg. tot de gedachte: zou ik 'm missen als ze hem nu weghalen?
De allesoverheersendtergende moeheid van het begin. Dat je je kapot ligt te vervelen in je verlof en dan tóch kapot begint aan die kraamweek. Zo oneerlijk vond ik dat van de natuur.
[..]
En dat ik mijzelf echt met liefde op plek 100 zet als het met de jongens maar goed gaat. Nooit gedacht dat ik zou kunnen denken: neh, laat die uitverkoopschoenen maar zitten.
.Ja moeheid in de kraamweek, pffffff. Hoe verzint de natuur t idd. Als je toch eens boordevol energie aan die week kon beginnen
.Dat van die schoenenuitverkoop
. Ik vind het serieus niet eens meer leuk om voor mezelf te shoppen. Waarom? Geen idee. Word er zenuwachtig van. Ik koop wel graag kleding voor de kinderen, of gewoon dingen voor het gezin. Voor mezelf klik ik meestal wat bij elkaar op internet. Ik lijk mijn moeder wel . Vroeger dacht ik altijd: mens, ga nou eens de stad in en koop wat leuks voor jezelf. Dus nog zo'n cliche: je gaat meer op je ouders lijken dan je lief is
.En wat Spees ook zegt over moeilijk de deur uit komen. Zo herkenbaar! Je bent gewend om gewoon je schoenen en je jas aan te doen, sleutels pakken, op de fiets stappen en weg ben je.
Nu is het schoenen en jas van kind 1 aan, schoenen en jas van kind 2, je eigen jas en schoenen. Sleutels pakken. Tas pakken. Moeten ze nog luiers/doekjes/eten/drinken/speeltjes etc mee? O shit, er heeft er 1 gepoept. Jas weer uit, luier verschonen, jas weer aan. Iedereen naar buiten. Fiets pakken. Fietskar pakken. Fietskar achter de fiets hangen. Kinderen in de kar. Ben je toch wel minstens een kwartiertje mee zoet
.Zoiets dus
En qua vrijheid. Soms mis ik het ultieme niksdoen wel een beetje. De mijnes is graag wakker en bij mama (of papa). Dus soms mis ik de momenten voor mezelf. Maar ook dit wordt beter naarmate hiv ouder wordt (kind is nog geen 1
)Het slaapgebrek doet me over het algemeen verrassend weinig (maar dan zijn er ook die sporadische momenten dat het even heel slecht binnenkomt hoor).
Verder vind ik dat sommige mensen vooral zichzelf beperken. De mijnes gaat al vanaf dat ie een paar weken was mee uit lunchen. En ook verre vluchten hoeven niet een heel groot probleem te zijn.
Het allerleukste is dat mijn wereld juist zoveel groter is geworden. Ik heb m'n eigen toffe leven. En nu mag ik ook dat van hem (op zijn eigen manier) mee(be)leven!
[ Bericht 61% gewijzigd door Gulara op 20-01-2014 14:54:03 (Ik was nog helemaal niet klaar.) ]
Het slaat nergens op, ieder kind ontwikkelt zich op zijn eigen tempo. Maar toch ligt het heel gevoelig en heb ik toch wel afgeleerd om er iets over te vertellen.
En eigenlijk heel stom want ik ben supertrots op mijn jongens. Ze doen het toch maar even. Maar ik ben sowieso trots want het zijn leuke, rustige, humoristische, zorgzame en bijdehandte mannen-in-wording.
Ik zou dat ook doenquote:
De andere kant op is ook niet fijn hoor Fee-nix. mijnese zijn aardig voorlijk en ik voel altijd de drang om het af te zwakken. "ja, hij schrijft zijn naam maar fietst nog niet zonder zijwieltjes hoor" heel stom eigenlijk.
Het slaat nergens op, ieder kind ontwikkelt zich op zijn eigen tempo. Maar toch ligt het heel gevoelig en heb ik toch wel afgeleerd om er iets over te vertellen.
En eigenlijk heel stom want ik ben supertrots op mijn jongens. Ze doen het toch maar even. Maar ik ben sowieso trots want het zijn leuke, rustige, humoristische, zorgzame en bijdehandte mannen-in-wording.
ik doe dat namelijk ook heel erg bij mezelf, tot in het extreme Ach, dat compenseert dan mijn vriendin weer die dagelijks wel iets weet te vinden waar haar kind veeeeeel beter in is dan andere kinderen en daardoor weer een moment heeft om over andere kindertjes te klagen.
oh fuck.quote:Op maandag 20 januari 2014 15:12 schreef Stormqueen het volgende:
[..]
Ik zou dat ook doen
Ach, dat compenseert dan mijn vriendin weer die dagelijks wel iets weet te vinden waar haar kind veeeeeel beter in is dan andere kinderen en daardoor weer een moment heeft om over andere kindertjes te klagen.
en ik baar natuurlijk weer kinderen die net mensen zijn. 
quote:
Tja ik ga er geen doekjesom winden, wij hebben er 3 en als ik het over moest doen kwam er geen een meer.
Ja, maar iedereen is anders in die dingen, dat blijkt wel weer als ik alle verhalen lees.quote:
[..]
oh fuck.
Het een is niet per definitie slechter dan het ander vind ik, ik zou wel eens willen dat ik wat beter kon pochen, maar ach, ik heb weer andere kwaliteiten,
. Mijn jongste is weer heel snel met alles. En ik merk ook dat me dan soms inderdaad in hou met vertellen over 'wat hij nu weer deed/zei'. Daarom, dat hele vergelijken is zo nutteloos. Ik ben ook heel trots op allebei mijn jongens
. En dan niet omdat ze iets 'op tijd' of sneller dan 'normaal' onder de knie hebben. Gewoon om wie ze zijn en op wat ze hebben geleerd in hun eigen tempo, op hun eigen manier.Tja ik ben dan ook een man he, en aangezien er hier alleen mutsen zitten.quote:
en daar ben ik het zo mee eens,het zit het hem echt in de kleine dingen. Die brede lach vanuit het niets.
spontaan een dikke kroel
ineens een ring op de ringtoren krijgen.
ineens zijn loopwagen door hebben.
blij worden zodra er spaghetty op tafel word gezet.
en zo kan ik nog wel ff door gaan.
Dat Roy Roy is en zo zijn eigen ding doet,op zijn eigen tempo,en dat maakt Roy bijzonder. En wij deinen met hem mee.
en wat ik moeilijk vind,
zwaarder dan ik voor ogen had
dat we telkens zo voor ons kind moeten opkomen
de weg die we nu volgen nog vol vraagtekens zit.
Mijn man heeft die neiging heel erg en ik word er helemaal gek van...quote:
Klopt, buuf. De andere kant op ken ik het ook
Ik ben ook heel trots op allebei mijn jongens
Dat "opschepperige" gedrag. Hij vindt oei ik groei helemaal geweldig, vooral als Luc al dingen kan die pas bij de volgende sprong horen
Heel vermoeiend.Oh ja als familieleden dan bij elke scheet zeggen hoe fantastisch hij wel niet is. Allergisch ben ik ervoor.quote:
[..]
Mijn man heeft die neiging heel erg en ik word er helemaal gek van...
Dat "opschepperige" gedrag. Hij vindt oei ik groei helemaal geweldig, vooral als Luc al dingen kan die pas bij de volgende sprong horen
Nou snap ik hoor. Als vrouw zijnde heb je toch maar weinig in je leven als je geen kinderen hebt. Maar gelukkig is de jongste al 10. Nog een paar jaartjes!quote:
[..]
Tja ik ben dan ook een man he, en aangezien er hier alleen mutsen zitten.
quote:
[..]
Nou snap ik hoor. Als vrouw zijnde heb je toch maar weinig in je leven als je geen kinderen hebt. Maar gelukkig is de jongste al 10. Nog een paar jaartjes!
Heb ik jullie op de zg zwartste dag van het jaar toch nog aan het lachen gekregen, fijne dag nog.quote:
Ooh is het de derde maandag van januari!quote:
[..]
Heb ik jullie op de zg zwartste dag van het jaar toch nog aan het lachen gekregen, fijne dag nog.
Maar elke dag meerdere keren op en neer naar het ziekenhuis om te voeden met een joekel van een bloeduitstorting op mijn edele delen(door het prikken voor het hechten) was erg veel, had verwacht "sterker" te zijn direct na de bevalling. Heb dan ook tranen met tuiten gehuild daarover
Het cliche dat het het zo hard gaat vind ik het meeste waar, er loopt nu een puber in mijn huis rond terwijl het de spreekwoordelijke dag geleden is dat ik die baby in mijn armen hield.
Ik ben ook wel veranderd door het hebben van een kind, ik zie meer beren op de weg, dat had ik vantevoren niet verwacht. Het loopt de spuigaten niet uit, maar het is wel een duidelijk verschil, waar je vantevoren denkt die ouders stellen zich aan blijk je zelf ook gewoon zo'n aansteller te worden
Verlies van vrijheid heb ik nooit ervaren, misschien dat dat komt omdat ik al huisje boompje beestje had en vooral door het beestje stuk toch al niet zomaar op de bonnefooi er vandoor kon gaan. Het kind paste gewoon erg goed in ons leven en dat is nogsteeds zo.
Nu is hij zoals gezegd een puber en af en toe zegt hij zelfs wordt het geen tijd dat jullie een samen ding doen, lekker een hapje eten samen? Klinkt heel lief, maar volgens mij zegt hij dat alleen zodat hij zonder gezeur veelste lang achter zijn pc/playstation kan zitten
O, dit ja. Heel herkenbaar.quote:
en wat ik moeilijk vind,
zwaarder dan ik voor ogen had
dat we telkens zo voor ons kind moeten opkomen
de weg die we nu volgen nog vol vraagtekens zit.
). Wat al gezegd is, de kleine dingen, het eerste lachje, de uitstrekkende armen, het kunnen troosten bij verdriet, de herkenning.Ik voel me niet erg belemmerd, heb nog steeds een best groot sociaal leven, al is dat niet meer altijd tot de kroeg sluit en katjelam naar huis rollen. Maar dat is allesbehalve erg. Het is zo mooi te zien hoe ook mijn vrienden en familie een band opbouwen met dochter.
Het enige zware wat ook wel cliché is, zijn toch wel de nachten. Oh, wat ben ik moe soms. En ik voel me wel een beetje in de aap gelogeerd (ha-ha), want dacht dat dat in eerste half jaar hoorde maar hier begon het pas daarna. Toch functioneer ik nog steeds!
Wat wel zo waar is (voor mij dan) is dat je meteen verliefd bent op je kind. Zat meteen op een roze en blauwe wolk.
En moederinstinct, het bestaat echt. Ik voel het feilloos aan als er ook maar iets anders is aan mn kind(eren). En de tijd vliegt voorbij inderdaad. Dat eerste jaar zit zo bomvol eerste momenten en de kleine leert zo rap, bizar gewoon Qua vrijheid: Dat hebben we nog steeds. Alleen gaan we savonds niet meer spontaan op pad en kiezen we nu andere restaurants. We vullen het anders in tegenwoordig maar ik vind het wel meevallen wat ik heb moeten inleveren. Dit is trouwens wel iets waar ik wel op was voorbereid.
slapeloze nachten: ene week krijg ik amper slaap want ze worden om en om wakker en huilen want monsters onder het bed of ziek of.. pff. en week erop slapen ze inene door tot half 9... Het is soms heel zwaar, zeker als het nachten achtereen is, maar gelukkig kunnen we ook nog genoeg bijtanken.
Fijn en leuk om jullie ervaringen te lezen.
Ik vind het zo tof dat je dit open en eerlijk durft uit te sprekenquote:
Wat mij nogal tegenviel dat ik ons kind niet gelijk het allermooiste kind op aarde vond, sterker nog...ik vond haar (zeker de eerste paar maanden) écht godsgruwelijk lelijk!
Ik vind het tof dat je dat zegt... er werd namelijk best raar op gereageerd door mijn naaste omgeving (het is namelijk ook niet iets wat je van de daken schreeuwt) waardoor ik helemaal aan mezelf/mijn gevoelens tov mijn baby ging twijfelenquote:
[..]
Ik vind het zo tof dat je dit open en eerlijk durft uit te spreken
Sowieso viel het kwartje dat ik moeder was pas na een maand of vijf. Ik stond toen te roken op het balkon en toen dacht ik opeens: "Gvd, ik ben gewoon iemands moeder!'.
Ik vind sowieso dat er best wat meer aandacht mag zijn.voor de andere kant, de kant waarbij je niet gelijk dat moedergevoel hebt, Ik hoop dat ik het in augustus wel heb maar als het niet zo is dan hoop ik dat ik mezelf dan geen monster voel...quote:
[..]
Ik vind het tof dat je dat zegt... er werd namelijk best raar op gereageerd door mijn naaste omgeving (het is namelijk ook niet iets wat je van de daken schreeuwt) waardoor ik helemaal aan mezelf/mijn gevoelens tov mijn baby ging twijfelen
Sowieso viel het kwartje dat ik moeder was pas na een maand of vijf. Ik stond toen te roken op het balkon en toen dacht ik opeens: "Gvd, ik ben gewoon iemands moeder!'.
Ik vond het eerst best 'vreemd'/'nieuw'quote:
[..]
Ik vind sowieso dat er best wat meer aandacht mag zijn.voor de andere kant, de kant waarbij je niet gelijk dat moedergevoel hebt, Ik hoop dat ik het in augustus wel heb maar als het niet zo is dan hoop ik dat ik mezelf dan geen monster voel...
Naar huis gaan met een baby.. Wat nu? Wat moet ik doen?
Svonds gaf
een voeding en toen vond ik het toch best onwerkelijk, het voelde nog niet echt ofzo.Zo langzamerhand werd ze echt 'mijn' meisje maar in het begin had ik vooral het gevoel ook veel toe te kijken, vriend en kraamhulp deden veel omdat ik moeilijk kon lopen en veel op bed moest liggen.. Daardoor was die band er waarschijnlijk nog niet gelijk als in: BAM t is mijn dochter!
Maar dat groeide langzamerhand. Ik merkte dat mijn gevoel klopte en dat we 'één' waren. Dat ik bv gaf heeft hierbij wel geholpen. Dat vond ik echt heel erg bijzonder. Ondanks mijn bekkeninstabiliteit kon ik echt iets doen
dat heeft me echt goed gedaan.Hier hetzelfde hoor, ik wil iemand anders niet met onze kleine opzadelen omdat wij zo nodig weg willen. Vind het jammer dat we niet zomaar meer maar de bios kunnen, maar ik heb het er direct voor over. Als we weg moeten (ouderavond e.d.) dan heb ik er, gek genoeg, geen problemen mee om iemand in te schakelen.quote:
Mijn sociale leven ligt overigens echt compleet op zijn gat sinds de laatste baby. Ik las dat iemand zei dat mensen zichzelf beperken, dat is imo ten dele waar. Je baby overal mee naartoe nemen is soms gewoon geen optie, niet elke baby trekt dat, en dan kies je voor het welzijn van je kind. Dat gaat boven ons sociale leven. Wij vinden het verder niet erg, want huismussen, en onze tijd komt later wel weer, maar als mensen zeggen dat hun sociale leven nog steeds erg sprankelend is herken ik ons daar echt heel erg niet in.
Voor de rest zijn alle cliches waar. En wat geniet ik ervan. Zoals het kneuterige ritueel van opstaan, mijn vrouw haalt d'r meestal uit bed en steevast komt ze naar mij toe. Ik houd mij slapend en ze geeft me een dikke kus of knuffel waar ik dan wakker van wordt. De pret die dan van haar afstraalt, dat is onbeschrijfelijk.
En natuurlijk is ons kind de mooiste, beste, slimste, etc. etc. Nu vinden alle ouders dat en ben ik wel in staat het niet teveel te ventileren (zeker niet tegen andere ouders) omdat ik het zo patserig vind overkomen. Maar wat ben je als papa trots als je ziet dat ze iets kan/doet wat anderen niet kunnen van die leeftijd of als ze iets doen wat je ze aangeleerd hebt
Ik was gelukkig zonder kind en ik ben gelukkig met kind. Vind niet dat mijn leven leeg was, het voelt meer als een logische stap in het ouder worden. Samenwonen, trouwen, kinderen. Dat plaatje.
Het cliché dat het zo snel gaat is echt waar. Mijn meisje is donderdag al weer 1. Zo snel gegaan.
Maar ik ben zo gelukkig met haar. Beperkingen in vrijheid merk ik niet. Mijn weekenden wil ik zoveel mogelijk met haar besteden. Toen ik laatst naar de bios ging, sliep mijn dochter bij mijn ouders en ik ben daar op de bank gaan slapen, omdat ik de ochtenden zo heerlijk vindt
Zwaar vond ik alleen de eerste paar weken. Nu geniet ik eigenlijk alleen maar. En de roze wolk is er bij mij ook
Het cliché kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen is overigens nog best waar. En dat had ik me eigenlijk helemaal niet zo gerealiseerd voor ik zwanger werd.
Moois:Die geweldige kinderen, dat die "van ons" zijn, dat blijft iets waar ik me over kan verwonderen.
Het plezier en geluk dat ik aan mijn kinderen beleef.
De interactie tussen mijn twee kinderen.
Het gemak van heb hebben van mijn eerste (of één) kind.
Dat ik geen serieus slaaptekort heb (gehad).
De voldoening die het moederschap me geeft.
Wat ik niet had kunnen voorzien:De slopende moeheid tijdens de zwangerschap.
Dat het hebben van twee kinderen van een totaal andere orde is dan het hebben van één.
Het gezeul als je ergens heen gaat.
De irritatie als je ene kind de ander de hersenen inslaat.
Naar nieuws over kinderen niet meer trekken.
Hoe bepalend het welbevinden van je kroost is voor jezelf.
[ Bericht 1% gewijzigd door Cantare op 20-01-2014 23:30:57 ]
Wat rot dat ze zo reageerden...quote:
[..]
Ik vind het tof dat je dat zegt... er werd namelijk best raar op gereageerd door mijn naaste omgeving (het is namelijk ook niet iets wat je van de daken schreeuwt) waardoor ik helemaal aan mezelf/mijn gevoelens tov mijn baby ging twijfelen
Sowieso viel het kwartje dat ik moeder was pas na een maand of vijf. Ik stond toen te roken op het balkon en toen dacht ik opeens: "Gvd, ik ben gewoon iemands moeder!'.
Ik zat meteen op een blauwe wolk met mn zoon maar het viel me wel direct op dat hij heel grote handen had en mega hamsterwangen. Dat vond ik ook niet zo mooi. Verder vond ik het wel het mooiste en liefste kind van de wereld, omdat het mijn kind is <3. Kende ook een moeder die gewoon voor uit kwam dat ze lelijke kinderen had Sja niet elk kind is even mooi, en dat geeft ook niet, je houd toch wel van je kind, hoe die er ook uit ziet.En L_E, je hebt wel gelijk hoor, ik heb makkelijke kinderen die rustig 3!! uur blijven zitten in een restaurant.
Daar hebben wij echt mazzel mee.en dat het zo snel gaat.quote:
Het gevoel als je je dochter glunderend van trots een medaille in ontvangst ziet nemen omdat ze net samen met haar volleybalteam de poule gewonnen heeft, onbeschrijfelijk
Het cliché kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen is overigens nog best waar. En dat had ik me eigenlijk helemaal niet zo gerealiseerd voor ik zwanger werd.
mijn oudste hoeft na deze klas er nog maar twee en dan is de middelbare school af. (hij moet nog wel even over dat is op zich niet mijn zorg maar nou ja, het is wel weer even alle zeilen bij ofzo) En de interactie tussen mijn jongens. Waar ik foto's heb van een vakantie 10 jaar geleden omdat ze twee weken als een soort kluwen overal hebben liggen stoeien/vechten
dat ik in een vlaag van pissed een foto maakte 'zodat ik niet later romantisch terug zou denken aan hoe leuk het toen was' Nu zijn ze elkaars vertrouwenspersoon kwam ik achter.
Middelste trok eerst meer naar jongste en nu weer meer naar oudste.
Zoals ik gister in het wachten op topic zei: de grote zorgen bij grote kinderen. Over voorlichting, of het opdringerig is om condooms te kopen zodra ze beginnen met daten, wat vind ik eigenlijk van daten. Of blijven slapen of uitgaan of..... En hoe krijg ik mijn kind zover dat ie over twee jaar op zichzelf kan wonen of zal dat ook vanzelf gaan, net als de rest....
Moedergevoel was er niet direct, maar dat je goed voor haar gaat zorgen ging wel meteen goed.
Nu nog steeds (na 18 mnd) is dat heel dubbel. Ik vind haar het liefste kind ter wereld. Zorg graag voor haar en ben trots op haar. Maar kan ook prima een weekendje (en een week zou ook prima gaan) weg en dan mis ik haar geen seconde. Dan vergeet ik zelfs wel eens dat ik moeder ben.
Verder vond ik een baby veeel leuker dan ik had gedacht. (Heb eerder nooit warme gevoelens gehad bij kinderen jonger dan een jaar of 7, maar die vond ik dan ook weer wel zo leuk dat ik dacht ach ja, die eerste tijd komen we vast wel door)..Maar een eigen kind is vanaf nul al heel erg leuk!
Ja, onze oudste kunnen we echt overal mee naartoe nemen. Als baby al. Maar de jongste is snel overprikkeld en raakt heel erg overstuur bij te veel lawaai, we kunnen hem echt niet mee nemen naar een simpele familieverjaardag. Helaas.quote:
[..]
En L_E, je hebt wel gelijk hoor, ik heb makkelijke kinderen die rustig 3!! uur blijven zitten in een restaurant.
Vroeger dacht ik een beetje dat het maar net is wat je je kind aanwent, nu denk ik dat het meer in karakter zit dan iets anders.
Basale dingen wel, zoals niet slaan, niet gooien met eten, niet krijsen. Maar dingen als 'langdurig stil zitten' kan je een kind van anderhalf echt niet leren, ook niet als je heel consequent bent. Althans, mij lukt het niet Ik ben er inmiddels achter dat het vaak zinvoller is om de situatie op je kind aan te passen dan andersom. Het gevoel "deze is van mij" duurde bij mij ook een tijd. Eigenlijk is het iets wat nog steeds elke dag (hij is nu bijna 2) een beetje groeit. Ik vond de eerste maanden psychisch echt zwaar, veel gehuild en veel met mezelf bezig, terwijl ik een enorm lief en makkelijk kind had. Nu ik beter in mijn vel zit heb ik pas echt de ruimte om met volle teugen van mijn kind te genieten. Deels daarmee samenhangend heb ik de impact van het krijgen van een kind op je relatie ook fors onderschat
De mooie dingen: ik kan nog steeds niet uit over het wonder dat ik gewoon een kind heb. Dat mijn lijf hem zelf gemaakt heeft, zelf gevoed heeft. Dat ik blijkbaar precies wist hoe dat moest, zonder dat ik me daarvan bewust was. De eindeloze trots die ik kan voelen dat dat prachtige, pure mannetje MIJN kind is en dat voor altijd blijft
Hoe tof het is om je dagelijks leven te delen met je kind. Hoe ik kan genieten van samen fietsen, van knuffelen, van onze gesprekjes. Hoe ik elke dag wel weer even verbaasd ben over wat hij snapt, weet en begrijpt. Kan delen in zijn verwondering, in hoe hij de wereld waarneemt en hoe hij steeds maar weer nieuwe dingen leert. Vanochtend smeerde hij zijn been in met crème en was helemaal verrukt dat de crème de vorm had van een boom
Dan hoop ik met heel mijn hart dat hij nog heel lang in staat is het mooie in kleine dingen te zien. Wat het hebben van een kind losmaakt in de mensen om me heen. Ik vind het bijzonder om te zien hoeveel mijn ouders van hem houden en betrokken bij hem zijn. En hoe ze mij serieus nemen in mijn rol als moeder, zich daarin naar mij schikken en me helpen mijn kind op te voeden zoals ik het voor ogen heb. Dat ik nog wel hun kind ben, maar ook iemands moeder. Hele bijzondere dynamiek vind ik dat.
Ik dacht écht niet dat ik, nuchter als ik ben, zo'n weekdier zou worden als ouder. En al het nare nieuws over kinderen en dieren niet meer trek.
En dat de clichés 'je wereld staat op z'n kop', 'je leven gaat nooit meer hetzelfde zijn' en 'ze worden zo snel groot' echt waar zijn.
Je blik op alles wordt anders, wat dat betreft is de impact van een kind enorm. De zwangerschap, bevalling en de lichamelijk gevolgen bijvoorbeeld, als ik dat van tevoren had geweten had ik er enorm tegenop gezien maar op de een of andere manier kun je dat (op wat dipmomenten na) ineens prima hebben. Ik voel me echt een sterkere vrouw nu ik moeder ben. Terwijl ik niet meer in een kermisattractie kan zonder er kokhalzend uit te komen.
En de liefde moest bij mij ook groeien maar dat gevoel dat je iemand op wil vreten, dat gevoel wat je misschien bij je vriend/vriendin, kat of nichtje ook wel eens hebt, dat blijkt met een kind nog 100.000 keer zo groot te kunnen zijn en is eigenlijk het beste gevoel ooit
Vooral als je kind jou ook op wil eten, zich laat troosten, stralend naar je toe komt.Buurvrouw, hoe je beschrijft dat je zoons met elkaar omgaan en hoe ze zich ontwikkelen vind ik supermooi! Ik zou denk ik gaan huilen als blijkt dat ze hun geheimen met elkaar delen.
En Clubsoda, ik kan me helemaal vinden in je post
krijg er een beetje tranen van soms Ik hoop dat ik dat ook zo zal ervaren als m'n baby er eenmaal is 
Terwijl ik altijd een bomen- en bergbeklimmer was. Ik ben ook echt een weekdier geworden en trek zelfs geweld in films echt slecht. Het hoeft niet eens echt gebeurd te zijn, maar de gedachte dat een mens een ander mens iets akeligs aandoet en dat ook iemands kind is
Ik heb mijn lief ook echt uit moeten leggen waarom ik films als the Hunger games en Fight Club niet wil zien, die begrijpt daar helemaal niets van [ Bericht 0% gewijzigd door Clubsoda op 21-01-2014 14:21:18 ]
Grappig hoe dingen zo kunnen veranderen door zwangerschap/moederschap, dingen waar je daarvoor geen problemen mee had en daarna ineens wel.
Ja, dus niet
Ik ben het liefste daar waar zij is. Of kom er toch weer thuis om te slapen, zodat ik haar de volgende dag, of liever nog in de nacht als ze bij ons komt liggen, weer kan zien en voelen en ruiken Ik wil zo min mogelijk missen van wat zij in haar leven meemaakt.Ik heb niet het gevoel dat ik er iets aan mis. Ja, soms zou ik iets wel willen, maar niet zo graag dat ik haar ervoor wil missen. Gelukkig wil ze zelf ook niet zonder ons, want dat loslaten zou dan toch moeten, natuurlijk.
en dat beschermende dit is mijn kind blijf er vanaf.
Dat. Precies. Op die week wintersport na dan, zonder kind op vakantie gaan leek me vooraf al niksquote:
Ik dacht voorheen altijd dat ik een hele relaxte, gemakkelijke mama zou worden, die haar kind gemakkelijk uit logeren zou doen en die graag wel een flink aantal uren zou willen blijven werken. En mijn vriend en ik zouden zeer zeker ook heel veel leuke dingen samen blijven doen, uitgaan, uit eten, weekendje weg, misschien wel een weekje wintersport?
Ja, dus niet
Ik heb niet het gevoel dat ik er iets aan mis. Ja, soms zou ik iets wel willen, maar niet zo graag dat ik haar ervoor wil missen.
Maar relaxed en makkelijk ben ik wel. Maar mét hem.
Ik vind mezelf ook relaxt en gemakkelijk, maar daar denken andere mensen anders overquote:
[..]
Dat. Precies. Op die week wintersport na dan, zonder kind op vakantie gaan leek me vooraf al niks
Maar relaxed en makkelijk ben ik wel. Maar mét hem.
Wat me dan overigens weer voor geen meter boeit.
quote:
Ik heb dat nog steeds. Ook met die grote bullen nog. Dat je in die puber nog de peuter ziet die hij ooit was maar ook de volwassene die hij gaat worden. Mooi man.
Weet je, ik ben reuzetrots op alles wat ze leert, op welk moment ze het ook leert. Die ontwikkeling van baby tot nu kleuter is al zo geweldig. Wat interesseert het mij nou of ze snel of langzaam is? Ik vind het geweldig dat ze ontwikkelt en groot wordt. Het maakt ook dat ik uitkijk naar de toekomst, waar ze weer groter wordt en weer andere dingen leert. Een schoolkind met een onderbouwde mening over dingen, bijvoorbeeld.quote:
[..]
Ik zou dat ook doen
Ach, dat compenseert dan mijn vriendin weer die dagelijks wel iets weet te vinden waar haar kind veeeeeel beter in is dan andere kinderen en daardoor weer een moment heeft om over andere kindertjes te klagen.
En waar ik zo ontzettend graag een baby wilde en me afvroeg of ik het wel leuk zou vinden als die baby groter is, zo geniet ik telkens een beetje meer juist. Ze worden alleen maar leuker hoe groter ze worden, al kon ik me daar in het begin niets bij voorstellen.
Ik kan me heel goed voorstellen dat dat het beste is van de hele wereld, zo'n eigen kind.Ik heb wèl een beetje moeite met ouders die zo trots zijn op hun eigen spruit dat ze daardoor andere kindertjes af gaan zitten branden
Dat is ook zo'n mooi cliché dat voor mij waarheid blijkt te zijnquote:
Ze worden alleen maar leuker hoe groter ze worden
O ja, dat snap ik niet. Sowieso, andere kindjes afbranden? Why?quote:
ik heb ook totaal geen moeite met trotse ouders
Ik heb wèl een beetje moeite met ouders die zo trots zijn op hun eigen spruit dat ze daardoor andere kindertjes af gaan zitten branden
zodat je nog eens extra kan benadrukken hoe lief / goed die van jou wel niet is denk ik. Alleen zeggen "mijn Pietje loopt al zo goed" klinkt wellicht minder imposant dan "Alle kindjes van zijn leeftijd lopen zo slecht, maar Pietje loopt veel beter!"quote:
[..]
O ja, dat snap ik niet. Sowieso, andere kindjes afbranden? Why?
Ja, dat zal misschien wel zo werken bij sommige mensen. Jammer vind ik dat.quote:
[..]
zodat je nog eens extra kan benadrukken hoe lief / goed die van jou wel niet is denk ik. Alleen zeggen "mijn Pietje loopt al zo goed" klinkt wellicht minder imposant dan "Alle kindjes van zijn leeftijd lopen zo slecht, maar Pietje loopt veel beter!"
Ik heb een vriend die zo heel erg de 'perfect dad' uit gaat lopen hangen als ze bij ons zijn om zo te etaleren hoe goed hij, en zijn dochters uiteraard, het wel niet doen.
En ja, heel leuk hoor, ik was ook apetrots op het eerste woordje van mijn kind, maar ik kon tenminste nog wel inzien dat dat voor ons heel bijzonder was, maar voor een ander al een heel stuk minder.
Continue ook je kind van die dingen vragen om dan zo met het antwoord te laten zien hoe knap ze wel niet is. 'Ehm A... in welke straat wonen wij ook al weer?' etc. etc. Pffffff...
Ja, die is er nietquote:
True. Maar goed, dit is een beetje afdwalen, sorry. Bring on tha wisdom
Nu zou ik wel eens willen dat ze dat woordje nooit had leren zeggen. Er zijn echt van die dagen dat ze letterlijk iedere zin/vraag begint met "mama,.....". Stapelgek word ik er soms van.
hehehe, dat je er circusaapjes van maakt die leuke kunstjes doen voor het publiek, dat ideequote:
Ook zonder afbranden kunnen trotse ouders heeeeeeeel irritant zijn hoor.
Ik heb een vriend die zo heel erg de 'perfect dad' uit gaat lopen hangen als ze bij ons zijn om zo te etaleren hoe goed hij, en zijn dochters uiteraard, het wel niet doen.
En ja, heel leuk hoor, ik was ook apetrots op het eerste woordje van mijn kind, maar ik kon tenminste nog wel inzien dat dat voor ons heel bijzonder was, maar voor een ander al een heel stuk minder.
Continue ook je kind van die dingen vragen om dan zo met het antwoord te laten zien hoe knap ze wel niet is. 'Ehm A... in welke straat wonen wij ook al weer?' etc. etc. Pffffff...
Dat idd, en het grappige is dat ik dat idd ook blijf zien nu hij volwassen is, maar ik ben wel blij dat ik mijn peuter ongegeneerd het allerliefste kindje van de hele wereld mag noemen, ook waar de oudste bij isquote:
Ik heb dat nog steeds. Ook met die grote bullen nog. Dat je in die puber nog de peuter ziet die hij ooit was maar ook de volwassene die hij gaat worden. Mooi man.
Overigens is het ook mooi om te zien dat ik 2 zo compleet verschillende kinderen heb, en alles wat ik van het moederschap van B al wist, is met Soneal eigenlijk weer anders
Guess again.
Jaquote:
Grootste mythe die andere ouders mij wel eens vertelden: Poep van je eigen kind stinkt niet.
Guess again.
Van die mensen die heel zemelig "da's toch éigen he" zeggen +1quote:
Grootste mythe die andere ouders mij wel eens vertelden: Poep van je eigen kind stinkt niet.
Guess again.
En ik denk nog wel eens terug aan de tijd dat hij alleen melk kreeg
Doe mij die luiers maar
True!quote:
Grootste mythe die andere ouders mij wel eens vertelden: Poep van je eigen kind stinkt niet.
Guess again.
Maar, poep van een ander kind dan de jouwe stinkt wel veul erger
Net zoals ik me 24 uur na de geboorte al niet meer kon voorstellen dat ze er ooit niet was geweest. Wat eigenlijk weer heel tegenstrijdig is met wat hier boven staat bedenk ik me nu
. Dat herinnerde ik me ook vaak. Ik vond het niet per se veel leuker geworden in de eerste weken na de bevalling, maar ook niet stommer hoor! Ik had de hele ervaring toen al niet willen missen. En nu ik F heb leren kennen wil ik natuurlijk helemaal niet meer terug Nee, ik bedoel meer, dat het zo normaal was dat ze er was. Natuurlijk hoorde ze daar in dat kamertje, natuurlijk werd ze opgenomen in het ritme, allemaal zo vanzelfsprekend.quote:
Oh, dat vind ik juist een mythe. Ik weet nog precies hoe het was. En dat was ook
Nog een mythe: alle moeders ervaren hetzelfde
Vlak de vaders niet uit.quote:
Dat heb ik wel anders ervaren. Ik herinner het me alsof ik elke minuut verbaasd was, alles ging onhandig. Nee, ik moest echt even inkomen.
Nog een mythe: alle moeders ervaren hetzelfde
.Voor mezelf kan ik niet anders dan zeggen dat ik het gewoon heel logisch vond dat ze er was, gelijk al. Vanaf het moment dat ik d'r beet had in het ziekenhuis.
Oh check! Er zijn er maar een paar die ik kan hebben idd. Die van mezelf, m'n neefje en nichtje en verder opzouten. Ben geen kindervriend, wil ik niet zijn ook.quote:
Ook een mythe wat mij betreft, dat je als je zelf een kind hebt je ineens wel tegen dreinen, zeuren, drukke kinderen en jankers zou kunnen... Misschien moet je daar meer dan een kind voor hebben, dat weet ik dan weer niet.
nope, of nou ja, misschien meer dan drie dan. Want bij mij is het nog niet gelukt.quote:
Ook een mythe wat mij betreft, dat je als je zelf een kind hebt je ineens wel tegen dreinen, zeuren, drukke kinderen en jankers zou kunnen... Misschien moet je daar meer dan een kind voor hebben, dat weet ik dan weer niet.
Ik vind de meeste kinderen gewoon niet zo leuk.
[ Bericht 0% gewijzigd door debuurvrouw op 21-01-2014 17:16:58 ]
quote:
Ook een mythe wat mij betreft, dat je als je zelf een kind hebt je ineens wel tegen dreinen, zeuren, drukke kinderen en jankers zou kunnen... Misschien moet je daar meer dan een kind voor hebben, dat weet ik dan weer niet.
Oh, 3 helpt ook niet? Twee ook nietquote:
[..]
nope, of nou ja, misschien dan drie dan. Want bij mij is het nog niet gelukt.
Ik vind de meeste kinderen gewoon niet zo leuk.
Inclusief gedram van m'n eigen overigens.. Dat is dus de reden dat een ritje kermisattractie voor sommige moeders ineens een flink stuk spannender wordt.
Oh is dat zo?quote:Op dinsdag 21 januari 2014 21:32 schreef Kersjes het volgende:
Ik heb ooit ergens gelezen dat er tijdens de zwangerschap iets voorgoed verandert met je evenwichtsorgaan.
Dat is dus de reden dat een ritje kermisattractie voor sommige moeders ineens een flink stuk spannender wordt.
Ik heb sinds mijn 18e eens in de paar jaar last van BPPD en sinds de geboorte veel vaker, bijna continu. In heftigheid variërend. Ik had het nóóit daaraan gelinkt! Weet jij misschien nog de bron?Die was hiervoor gelukkig al stukquote:
Ik heb ooit ergens gelezen dat er tijdens de zwangerschap iets voorgoed verandert met je evenwichtsorgaan.
Dat is dus de reden dat een ritje kermisattractie voor sommige moeders ineens een flink stuk spannender wordt.
Te snel om mn eigen as draaien is al teveel... Kermis mag papa dan ook doen
Oepsquote:
Op Ik ook, ik ook! Ik wist echt niet wat ik moest met mijn dochter, ik klungelde maar wat aan en als ze tevreden was dan wist ik dat het was geluktquote:
Dat heb ik wel anders ervaren. Ik herinner het me alsof ik elke minuut verbaasd was, alles ging onhandig. Nee, ik moest echt even inkomen.
Nog een mythe: alle moeders ervaren hetzelfde
ik kon echt in paniek raken bij de gedachte wat ik allemaal moest leren.En ik weet ook nog wel hoe mijn leven was voordat ik moeder werd, zo rustig. Ik mis af en toe best eens tijd die helemaal en alleen voor mijzelf is.
En inderdaad, poep van je eigen kind. Ik heb meer dan eens staan kokhalzen bij het verschonen
Maar het kamertje oplopen als ze is uitgeslapen en dan de allergrootste lach zien die er is
Of per ongeluk iets geks doen en dan hikt ze van het lachen
Ik zou mijn dochter voor geen goud meer willen missen en als ik haar even niet zie ben ik ook altijd dolgelukkig om weer te knuffelen.
De clichés die voor mij waar bleken te zijn:
"Ze worden zo snel groot"
"Je prioriteiten veranderen als je moeder wordt"
"Het maakt niet uit of het een meisje of een jongen is, als het maar gezond is"
"Het wordt alleen maar leuker als ze ouder worden"
Wat is er mooi aan het ouderschap:
Die allesoverheersende trots om de kleinste dingen, nooit gedacht dat ik trots kon zijn omdat meneer een speeltje kon vastpakken bijvoorbeeld. En al helemaal als anderen mijn kind ook leuk vinden, volgens mij glim ik dan helemaal, terwijl ik denk "Dat is wel mooi mijn zoon!!!"
. Net als veel anderen hier vind ik lang niet alle kinderen leuk en ik verbaas me er eigenlijk best vaak over dat ik dan van anderen hoor dat het zo'n vrolijk en gezellig jongetje is. Natuurlijk vinden wij dat zelf ook, maar het is toch anders als anderen het met je eens zijn .De onvoorwaardelijke liefde van mijn zoon voor ons en het vertrouwen dat hij in ons heeft. Dat wij echt zijn veilige haven zijn, dat ik die rol mag vervullen voor zo'n geweldig kind
. In een melancholische bui bedacht ik me laatst wel dat als wij nu zouden overlijden, hij ons later niet eens meer zal kunnen herinneren, terwijl we nu zo'n belangrijk onderdeel van zijn leven zijn. Toen moest ik huilen De wereld opnieuw kunnen bekijken door zijn ogen. Eigenlijk ook wel een cliché, hè? Maar ik vind het echt prachtig als hij met open mond naar de kerstboom met lichtjes kijkt of helemaal enthousiast wordt van een vogeltje in de tuin. De kleinste details vallen hem op, terwijl ik daar zo overheen gekeken zou hebben. Het zorgt ervoor dat ik minder gehaast de dag door raas, of zo.
Dat hij al echt een eigen karakter heeft, zo klein als hij is.
Ik was niet direct na zijn geboorte een 'oermoeder', maar ik verbaasde me wel over hoe snel ik hem accepteerde als mijn zoon. Moeilijk uit te leggen, maar in de 9 maanden zwangerschap had ik me afgevraagd wie er toch in mijn buik zou zitten. Had hij haartjes, en in welke kleur? Hoe groot zou hij zijn, zou ik iets van mezelf in hem herkennen? En toen hij er was, voelde het meteen alsof hij bij ons hoorde, het had opeens niemand anders meer kunnen zijn. Terwijl ik uiterlijk echt geen gelijkenissen met mezelf of mijn lief zag. Ik was ook ergens bang dat de liefde voor een jongetje anders/minder zou zijn dan voor een meisje (omdat ik zelf vrouw ben, omdat ik opgegroeid ben met alleen maar zussen, wat nou als ik niets met een jongetje 'kan'?), maar na de geboorte kon ik me bij een meisje al helemaal niks meer voorstellen.
Dat ik mijn schoonouders opa en oma heb gemaakt. Ze genieten zo van hun nieuwe rol, heerlijk om te zien. Mijn eigen band met mijn schoonouders is ook heel erg veranderd, we zijn dichter naar elkaar gegroeid. Zeker nu ik mijn eigen moeder moet missen, vind ik dit heel fijn!
Lang borstvoeding geven. Het is zo mooi om te zien hoe hij tot rust komt als hij drinkt, dat het troost en geborgenheid kan geven. Ik had van tevoren nooit gedacht dat ik langer dan een jaar zou willen voeden, maar ik had het niet willen missen.
Oh ja, dat ik met liefde naar bijvoorbeeld een indoor speeltuin ga, omdat hij dat zo geweldig leuk vindt
. Dat is écht belangrijjker dan mijn afkeer van drukke ruimtes met gillende kinderen . Ook al zo'n fijn cliché. Wat viel me tegen:
Ik had verwacht dat ik de babytijd het leukste zou vinden, nou echt niet waar.
Het cliché dat je bij je eigen kind verschillende huiltjes herkent en instinctief weet wat er mis is, klopte van geen kanten. Honger, slaap, juist oververmoeid, niet moe genoeg, krampjes? Ik had steeds geen idee en deed maar wat, altijd bang om nét het verkeerde te doen.
Ik had er rekening mee gehouden dat ik de eerste maanden slaapgebrek zou hebben. Maar dat ik tot 9 maanden steeds maar maximaal 2 uur slaap achter elkaar zou mogen genieten, dat was echt niet in me opgekomen. Ook overdag sliep hij weinig en dat frustreerde me enorm. Geen ritme, nergens aan toe komen en geleefd worden door zijn klein hummeltje. Het duurde heel lang voor ik dit kon accepteren.
Ik had ook zwaar onderschat welke druk er op je relatie komt te staan. We denken over heel veel dingen hetzelfde gelukkig, maar er zijn altijd wel wat puntjes waarover je van mening verschilt. En met maandenlang slaapgebrek komen die keihard naar boven en lukt het ook niet om daar 'volwassen' mee om te gaan. Ik kwam mezelf ook heel erg tegen, of soms herkende ik mezelf niet meer.
De energie die ik in het opstarten van de borstvoeding moest stoppen. Dat was zwaar, tijdrovend, maar heeft ook mijn zelfvertrouwen een deuk gegeven. Daarnaast viel ook de impact van het geven van (volledige) borstvoeding op mijn eigen gestel behoorlijk tegen. Het kostte veel energie, ik viel te snel af terwijl ik echt mijn best deed om zoveel mogelijk te eten. Mijn weerstand was slecht, dus ik was vaak ziek.
Sorry, best een lap tekst
.Eigenlijk niets toe te voegen. Maar in het kort:
Ik hou waanzinnig van onze zoon, tot in alle vezels van mijn lijf. Ik kan nog regelmatig volschieten, en 's avonds wel een kwartier naar hem kijken als hij slaapt, en me blijven verbazen over de geweldige ontwikkeling die hij doormaakt. Ik vind het zó'n wonder dat hij mijn, onze zoon is...
Waar ik me op had verkeken: bevalling, borstvoeding opstarten, PPD, en dat je kind écht je achilleshiel is.
Veel clichés zijn wel waar voor mij: dat het zo snel gaat, dat het alleen maar leuker wordt. Ik ben ook echt een supertrotse moeder, en spam m'n hele Facebook vol met foto's, grappige opmerkingen en voorvallen. Vast irritant voor anderen.
Minder mooi: het slaapgebrek. Sinds ik zwanger werd van mijn eerste (die nu 4,5 jaar oud is) slaap ik slecht. De eerste twee jaar sliep ik vaak maar een paar uur per nacht, nu haal ik meestal wel 6 of 7 uur. Maar dat is wel structureel te weinig, en daardoor heb ik vaak weinig energie overdag. Zeker omdat ik een baan heb die vrij veel van me vergt. Dan kan ik van m'n kinderen niet altijd even veel hebben.
Phaidra noemde nog: 'het maakt niet uit wat het is, als het maar gezond is'. Die is voor mij toch maar ten dele waar. Ja, ik ben ontzettend dankbaar dat ik twee gezonde kinderen heb, en ik hou van beide zielsveel, maar eigenlijk had ik toch best graag twee meisjes gewild, ipv een jongen en een meisje. Als het twee jongens waren geweest, was ik daar denk ik opdrecht verdrietig over geweest.
... het idee! "de jongens" ! SPOILERAlleen mijn two cents hoor... maar ben jij herkenbaar op FOK Bleie? Te achterhalen wie je bent bedoel ik? Want ik zou -hoewel je het ongetwijfeld niet zo bedoelt- het best gek vinden als ik jouw zoon was en over 15 jaar zou lezen dat mijn moeder liever 2 dochters had gehad.
[ Bericht 0% gewijzigd door Spees_Eend op 22-01-2014 15:41:08 ]
Idem hier! Ik heb bij de 20 weken echo echt gehuild, en zeker twee weken een soort van 'rouw' doorgemaakt omdat ik er nooit over had nagedacht dat het kindje in mijn buik ook een jongen zou kunnen zijn.quote:
Ik had toen wij het geslacht te weten kwamen ook wel even een 'oh....' moment. Vooral omdat ik het ook niet echt voor me zag vanwege alleen meisjes in de omgeving en tussen zussen opgegroeid. Maar ik ben daar zo op teruggekomen! Ik zou me nu geen dochter meer voor kunnen stellen,
Nu vind ik het heerlijk, ik hoef echt geen meid!Kun je uitleggen waarom?quote:
Phaidra noemde nog: 'het maakt niet uit wat het is, als het maar gezond is'. Die is voor mij toch maar ten dele waar. Ja, ik ben ontzettend dankbaar dat ik twee gezonde kinderen heb, en ik hou van beide zielsveel, maar eigenlijk had ik toch best graag twee meisjes gewild, ipv een jongen en een meisje. Als het twee jongens waren geweest, was ik daar denk ik opdrecht verdrietig over geweest.
Verder eens met de spoiler van Spees. En dan zou ik waar zij 'gek' zegt zelfs naar/verdrietig zetten.
Hier een beetje andersom. Dolblij met onze twee jongetjes, en we gaan er bij een evt derde stiekem vanuit dat dat ook een jongen wordt. Als dat niet zo is, zal dat even schakelen zijn. Maar dat is vooral omdat ik goed weet hoe geweldig jongetjes zijn en ik (nog) niet weet hoe tof een dochter is.
Nog steeds zou ik graag ervaren hoe het is om een dochter te hebben, maar moeder zijn van twee jongetjes lijkt me ook tof
.Mijn hart maakte een sprongetje bij 'de jongens'quote:
Ik had toen wij het geslacht te weten kwamen ook wel even een 'oh....' moment. Vooral omdat ik het ook niet echt voor me zag vanwege alleen meisjes in de omgeving en tussen zussen opgegroeid. Maar ik ben daar zo op teruggekomen! Ik zou me nu geen dochter meer voor kunnen stellen, al zou ik het nog steeds wel heel tof vinden als we die ooit nog eentje zouden krijgen. Maar echt een voorkeur heb ik niet meer. 3 zonen
hoewel ik echt wel een picoseconde t jammer vond dat de derde ook een jongen was (meer het idee dat er definitief nooit een dochter zou komen dan weer een jongen eigenlijk)is het nu echt helemaal zoals het moet zijn. Ik ben ook een echte jongensmoeder al zeg ik het zelf. Voor zover je daar types in hebt. Maar misschien ben ik dat ook wel geworden ondertussen.Verder vind ik het heel bijzonder hoe goed ik ben als moeder; ik was er van te voren vanuit gegaan dat ik niets zou weten of snappen van m'n kind, maar eigenlijk is er vanaf dag 1 al begrip tussen ons. Dat wordt soms wel in de weg gezeten door mijn eigen onzekerheid, maar het ís er wel. En dat vind ik prachtig. Ook vind ik het fantastisch om te zien hoe ze groeit en ontwikkelt, hoe trots ik ben als ze iets kan. Ook kan er enorm van genieten als ze slapend bij me drinkt, lekker warm en stil, echt een knuffelmomentje
.Tegelijkertijd hakt de fysieke en mentale impact van de zwangerschap en geboorte er heel erg in en dat had ik niet zo kunnen inschatten van te voren. Ik heb nu al een jaar lang bijna continue pijn en dat is nu na haar geboorte niet verbeterd, integendeel: naast bekken zijn nu ook rug en polsen overbelast en kan ik nog heel erg weinig op een dag. Dat ik zoveel heb moeten inleveren, valt me heel zwaar. Ook het slaapgebrek speelt mee en omdat ook ik nog geen 2 uur achter elkaar slaap 's nachts, knapt mijn lijf ook nauwelijks op.
Dat heeft geestelijk impact en dat vind ik moeilijk. Er zijn momenten waarop ik haar niet meer wil zien of horen, waarop ik het liefst zou weglopen of haar weg zou doen, zó moe ben ik dan. Maar ik zou het never nooit niet kunnen. Echt nooit. Maar ik had niet ingeschat wat het slaapgebrek met me zou doen.
Kortom, ze is het beste en het heftigste dat me ooit is overkomen. Ik hou meer van haar dan ik ooit voor mogelijk hield, en tegelijkertijd heeft het me momenteel ook veel gekost. Maar dat komt in de toekomst wel op z'n pootjes terecht, en dan heb ik nog meer ruimte om nog meer van haar te houden.
De kans om een goed mens op de wereld te zetten.
Inzichten in je eigen gedrag en gewoontes.
Leren van je eigen kinderen.
Minder fijn:
Slaaptekort.
Niet makkelijk heel veel kunnen doen op een dag.
Ja, inderdaad! Precies datquote:
Bizar hè, hoe zo'n kind het beste en het slechtste in je naar boven kan halen. Zo ervaar ik dat tenminste.
en dan is ze verdikkie pas 4,5 maanden oud! Maar soms moet je ook enorm wennen aan het geslacht van je voorkeur.quote:
Ik probeer in elk geval om redelijk onherkenbaar te zijn, maar of dat helemaal lukt... Het is in elk geval een enorm taboe. Maar echt, ik ben dol op mn mannetje, en ik zou nu ook niet meer anders willen, maar ik heb er gewoon enorm aan moeten wennen. Weet niet goed waarom. Ik heb mezelf altijd gezien als moeder van dochters.
Dat hoeft niet het geslacht te zijn maar kan ook het kind zelf zijn.
Mijn gevoel bij alle 3 was zo anders en ik denk ook dat het heel erg afhangt van hoe je geestelijk er in zit.
Precies dit!!quote:
Minder mooi: het slaapgebrek. Sinds ik zwanger werd van mijn eerste (die nu 4,5 jaar oud is) slaap ik slecht. De eerste twee jaar sliep ik vaak maar een paar uur per nacht, nu haal ik meestal wel 6 of 7 uur. Maar dat is wel structureel te weinig, en daardoor heb ik vaak weinig energie overdag. Zeker omdat ik een baan heb die vrij veel van me vergt. Dan kan ik van m'n kinderen niet altijd even veel hebben.
Ik ben ongelooflijk moe...constant
Herkenbaar alleen is het nu al 2jr en 4mndquote:
Tegelijkertijd hakt de fysieke en mentale impact van de zwangerschap en geboorte er heel erg in en dat had ik niet zo kunnen inschatten van te voren. Ik heb nu al een jaar lang bijna continue pijn en dat is nu na haar geboorte niet verbeterd, integendeel: naast bekken zijn nu ook rug en polsen overbelast en kan ik nog heel erg weinig op een dag. Dat ik zoveel heb moeten inleveren, valt me heel zwaar. Ook het slaapgebrek speelt mee en omdat ook ik nog geen 2 uur achter elkaar slaap 's nachts, knapt mijn lijf ook nauwelijks op.
Dat heeft geestelijk impact en dat vind ik moeilijk.
SPOILERWat mij echt goed heeft gedaan is beginnen met (aangepast)werk (even iets anders aan mn hoofd dan thuis zijn)
En S naar de GO, ook 1 ochtend pw als ik thuis ben. (ze gaat 2x pw) zo heb ik altijd 1 ochtend om niets te doen en mijn lichaam rust te gunnen.
Nee sorry. En ik heb zelf ook wat rondgezocht, maar heb niks kunnen terugvinden.quote:
[..]
Oh is dat zo?
Ik weet ook echt niet meer waar ik het gelezen heb jaren terug, maar ik vond het allemaal logisch en op mezelf te betrekken, dus heb het maar voor waarheid aangenomen destijds.
Hier dus ook 3 jongens
En er gaat nooit nooit, echt nooit een meisje komen hier in huis. Dat is een feit.
En hoe gek ik ook op mijn kinderen ben, soms kan ik als ik 's nachts lig te malen weleens verdrietig worden om het feit dat ik nooit zal weten hoe het is om een dochter te hebben. Een mini-me, die ik roze rokjes kan aantrekken, die ik blij kan maken met mijn nagellakjes, 1001 sieraden en dozen vol Barbie's die bij mijn ouders op zolder liggen... Van die banale dingen als samen keuvelen over verliefdheden, emoties en haarstijlen.
En wat als ik later schoondochters krijg? Die me maar een vervelende en bemoeizuchtige heks vinden en me liever zien gaan dan komen? Me gaan buitensluiten en het meer dan genoeg vinden dat ik 1x per maand mijn kleinkinderen ga zien?
En natuurlijk zijn er ook vrouwen die dikke mik met hun schoonmoeder zijn. Maar in de meeste gevallen sta je toch op de 2e plek, haar eigen moeder komt eerst. Volkomen logisch, dat is bij mezelf ook zo
Maar goed, normaal gesproken maak ik me daar niet zo druk om. En 's nachts lijkt alles altijd enger dan het is
Maar het diep verscholen stiekeme verdriet dat er nooit een dochter gaat zijn.... Daar moet ik maar mee leven. En dat paarse babyjurkje dat ik 7 jaar geleden gekocht heb blijf ik bewaren. Ooit zal het vast nog van pas komen, dat weet ik zeker.
Nog zo'n mooie bijkomstigheid van het moederschap: om het minste of geringste lekkende ogen.
Iemand zei iets over je achillespees, dat is zooo waar. Ik ben sinds ik moeder ben zo krachtig, maar tegelijkertijd zo kwetsbaar geworden. Je kan echt mijn dag verpesten door mijn kind verdrietig te maken. Dat hij uit school komt en vertelt dat Pietje niet meer met hem wilde spelen en lelijke dingen tegen hem zei en je je moet inhouden om Pietje neer te halen, al roepende JE BENT ZELF EEN SUKKEL PIETJE terwijl je zijn schooltas in de sloot smijt, dan weet je: deze liefde gaat diep jonguh
Dikke zoen 
Misschien wil R met je kleinste later daten
En dat je ineens woede voelt als iemand iets helemaal niet zo ergs zegt zoals "je vindt het niet lekker he?" terwijl je weet dat hij het wel lekker vindt. Ik vind mezelf dan helemaal niet leuk Kersjes, mijn vriend praat gewoon over haarstijlen, emoties en verliefdheden met zijn moeder hoor!
Minimaal een van jou drie zal dat toch ook wel met jou willen doen . Hoewel ieders behoeftes anders zijn uiteraard. Moet er zelf ook structureel om 5:45 uit en lig er nu ook nog niet in .Referentiekader! Klinkt mij ook als veel in de oren, maar als je pas echt lekker functioneert op 8 uur slaap heb je geen fuck aan die wetenschap hequote:Op woensdag 22 januari 2014 22:29 schreef Luigi het volgende:
Ik vind 6-7 uur slaap niet echt iets om over te mopperen trouwens
' zeggen.En geen enkel ding in dit topic die onder de minder mooie dingen vallen, zal mij ervan weerhouden om mijn stinkende best te doen zwanger te raken.
Mijn man functioneert prima op 5-6 uur slaap terwijl ik met 6-7 uur toch echt niet uitgeslapen voelquote:
[..]
Referentiekader! Klinkt mij ook als veel in de oren, maar als je pas echt lekker functioneert op 8 uur slaap heb je geen fuck aan die wetenschap he
Die 1 a 2 uurtjes (structureel) toen ze nog echt een baby was ging ik wel helemaal kapot op hoor. Men O men hoe ik dat ooit volgehouden heb. Echt tandvlees werk was dat.quote:
Luigi, je zegt het zelf, andere mensen andere behoeften toch
Uitgeslapen voel ik me al 7 jaar niet meerquote:
[..]
Mijn man functioneert prima op 5-6 uur slaap terwijl ik met 6-7 uur toch echt niet uitgeslapen voel
. Heb me d'r bij neergelegd . Nouja. Ooit wordt ze een luie puber. Die tot 12 uur wil slapen. En dan pak ik d'r terugquote:
.Ik heb een hele goede band met mijn schoonmoeder, die heeft maar 1 zoon. Maar dat komt ook een groot deel omdat zijzelf ook heel betrokken is bij alles wat ik doe. Ze is echt geïnteresseerd als ik wat vertel. En dat scheelt een hoop. We ondernemen ook veel samen, zonder man/zoonlief. Het moet natuurlijk wel klikken, maar ook zo niet, dan kan je een heel eind komen.quote:
[..]
Nee sorry. En ik heb zelf ook wat rondgezocht, maar heb niks kunnen terugvinden.
Ik weet ook echt niet meer waar ik het gelezen heb jaren terug, maar ik vond het allemaal logisch en op mezelf te betrekken, dus heb het maar voor waarheid aangenomen destijds.
Hier dus ook 3 jongens
En er gaat nooit nooit, echt nooit een meisje komen hier in huis. Dat is een feit.
En hoe gek ik ook op mijn kinderen ben, soms kan ik als ik 's nachts lig te malen weleens verdrietig worden om het feit dat ik nooit zal weten hoe het is om een dochter te hebben. Een mini-me, die ik roze rokjes kan aantrekken, die ik blij kan maken met mijn nagellakjes, 1001 sieraden en dozen vol Barbie's die bij mijn ouders op zolder liggen... Van die banale dingen als samen keuvelen over verliefdheden, emoties en haarstijlen.
En wat als ik later schoondochters krijg? Die me maar een vervelende en bemoeizuchtige heks vinden en me liever zien gaan dan komen? Me gaan buitensluiten en het meer dan genoeg vinden dat ik 1x per maand mijn kleinkinderen ga zien?
En natuurlijk zijn er ook vrouwen die dikke mik met hun schoonmoeder zijn. Maar in de meeste gevallen sta je toch op de 2e plek, haar eigen moeder komt eerst. Volkomen logisch, dat is bij mezelf ook zo
Maar goed, normaal gesproken maak ik me daar niet zo druk om. En 's nachts lijkt alles altijd enger dan het is
Maar het diep verscholen stiekeme verdriet dat er nooit een dochter gaat zijn.... Daar moet ik maar mee leven. En dat paarse babyjurkje dat ik 7 jaar geleden gekocht heb blijf ik bewaren. Ooit zal het vast nog van pas komen, dat weet ik zeker.
En je hebt natuurlijk grote kans op een kleindochter met drie zonen. Kan je alsnog helemaal los.
En ik ben een echte jongesnmama, maar dat ben ik geworden sinds ik jongens heb.
Een meisjesmama ben ik naar mijn idee altijd al geweest. Mijn oppaskindjes van vroeger waren voornamelijk meisjes en dat spelen en verzorgen ging allemaal zo vanzelf, dat stond zo dicht bij me en wat ik gewend was van huis uit.
Maar de belevingswereld van jongens? De is heel anders.
Ik heb bijvoorbeeld echt via mijn kinderen moeten leren wat het verschil is tussen een bulldozer en een graafmachine. En wat stempels zijn en waar ze voor dienen, hoe je het beste pistolen ("pieuwers") kan bouwen van Duplo, hoe al die Transfomers heten en wat hun speciale krachten zijn, hoe je BeyBlades af moet schieten etc.
En ik vind het zo tof dat ze mij dat kunnen leren!
Bitterend
L-E
Ik snap je echt helemaal. Bij ons is het dan nog niet helemaal zeker of er nooit een meisje gaat komen (nu twee jongens en aan t proberen voor nog een kindje), maar voor mijn gevoel is de kans veeeeel groter dat de volgende weer een jongen wordt. En als ik daar aan denk, dan lijkt het me aan de ene kant erg leuk, 3 knulletjes, maar aan de andere kant weet ik zeker dat ik het altijd jammer zou vinden om nooit te weten hoe het is om een dochter te hebben. Nooit een meisjesnaam uitzoeken, meisjeskleertjes kopen... en verder alles wat jij al zegt.quote:
[..]
Hier dus ook 3 jongens
En er gaat nooit nooit, echt nooit een meisje komen hier in huis. Dat is een feit.
En hoe gek ik ook op mijn kinderen ben, soms kan ik als ik 's nachts lig te malen weleens verdrietig worden om het feit dat ik nooit zal weten hoe het is om een dochter te hebben. Een mini-me, die ik roze rokjes kan aantrekken, die ik blij kan maken met mijn nagellakjes, 1001 sieraden en dozen vol Barbie's die bij mijn ouders op zolder liggen... Van die banale dingen als samen keuvelen over verliefdheden, emoties en haarstijlen.
En wat als ik later schoondochters krijg? Die me maar een vervelende en bemoeizuchtige heks vinden en me liever zien gaan dan komen? Me gaan buitensluiten en het meer dan genoeg vinden dat ik 1x per maand mijn kleinkinderen ga zien?
En natuurlijk zijn er ook vrouwen die dikke mik met hun schoonmoeder zijn. Maar in de meeste gevallen sta je toch op de 2e plek, haar eigen moeder komt eerst. Volkomen logisch, dat is bij mezelf ook zo
En ik wil helemaal geen miliseconde teleurgesteld zijn als ik weer zwanger mag raken en we krijgen het geslacht te horen... Ik durf amper aan mezelf toe te geven hoe graag ik een meisje wil
.Dat vind ik best lastig om mee om te gaan: dat je zelf gewoon geen invloed hebt op hoe je gezin er uit komt te zien (qua verhouding jongens/meisjes bedoel ik dan). Ik denk dat mijn ideaal zou zijn: 2 jongens en 2 meisjes. Maar dat kan ik heel leuk bedenken, feit blijft dat je maar moet afwachten
.Dit precies dit.quote:
Nagellakjes en roze rokjes zijn juist mijn schrikbeeld
Iemand zei iets over je achillespees, dat is zooo waar. Ik ben sinds ik moeder ben zo krachtig, maar tegelijkertijd zo kwetsbaar geworden. Je kan echt mijn dag verpesten door mijn kind verdrietig te maken. Dat hij uit school komt en vertelt dat Pietje niet meer met hem wilde spelen en lelijke dingen tegen hem zei en je je moet inhouden om Pietje neer te halen, al roepende JE BENT ZELF EEN SUKKEL PIETJE terwijl je zijn schooltas in de sloot smijt, dan weet je: deze liefde gaat diep jonguh
Dat allesoverheersende gevoel van liefde die je voor je kinderen kan voelen. Ik zou letterlijk voor ze vechten, tegen alles en iedereen. En sowieso, het gevoel in de buik als je aan je kind(eren) denkt. Dat van je buik optrekt naar je hart en hoger, maar zonder te verstikken. Van je tenen tot in je vingertoppen.
En okey, ik ben ook een sentimentele muts geworden.
.Soms ben ik zo lief, geduldig, weet precies wat ze bedoelen/nodig hebben, dat ik denk: wow, ik ben echt een Goede Moeder nu... En soms werken ze zo op mijn zenuwen, is mijn geduld zo ontzettend op, dat ik verander in een stom viswijf ('niet doen, laat dat staan, leg terug, leg terug zeg ik! NU! Potverdorie, WAAROM kunnen jullie nou NOOIT gewoon in 1 keer luisteren?!' ) Dan vind ik mezelf echt niet leuk. En wat me dan weer verbaasd, is hoe snel
mijn kinderen zo'n uitbarsting van mij weer vergeven en vergeten. Ze houden echt zo onvoorwaardelijk van me. Waardoor ik weer de beste moeder wil zijn die ik maar kan zijn.
[ Bericht 5% gewijzigd door Fee-nix op 23-01-2014 06:58:14 ]
Het mooie van het moederschap (E. is 4 maanden) vind ik dat het me rustiger gemaakt heeft. Prioriteiten komen héél ergens anders te liggen. Als ik een @($%^&-dag op werk had en ik zie 's avonds E. weer, dan kalmeer ik direct want dan vind ik het HEERLIJK om die kleine vingertjes in mijn nek te voelen kriebelen, een melkspoor in mijn haar geveegd te krijgen (of nouja, 'lekker' is voor dat laatste niet het juiste woord, maar toch vind ik het niet erg. Tenzij ik op het punt sta weg te gaan, dan is het onhandig) en een groter dan grote grijns toegeworpen te krijgen als ze me ziet. Zelfs een nachtvoeding vind ik niet erg om te doen, omdat ik het zo gezellig vind dat ze tegen me aanligt met dat warme lijfje. Ik had niet gedacht dat ik zo'n softie zou worden, maar ik vind mezelf nu juichend aan de box omdat ze haar rammelaar grijpt ("oooohhh wat ben je toch SLIM dat je dat al kan!!
) en ik heb een triljard telefoonfoto's van haar gemaakt. Elke dag wordt ze nóg leuker dan ze gisteren was en ik geniet zo ongelofelijk van haar. Wat absoluut het minst leuke is, en die heb ik hier al vaker teruggelezen: berichtgeving in de media over nare dingen met kinderen kan ik absoluut niet aanhoren of zien. De gedachte alleen al bezorgt me direct kippenvel. Met de gedachte dat mijn kind iets zou overkomen, kan ik mezelf zelfs aan het huilen krijgen.
Ik dacht vroeger echt dat ik het prima deed op weinig slaap, dikke duh... als dat betekent dat je door de weeks tot laat aan het msn-en bent, maar dan vervolgens wel tot half 8 in bed kan blijven liggen en er in het weekend niet voor 11 uur uit komt... dan is dat prima te handelen ja.quote:
Ik vind 6-7 uur slaap niet echt iets om over te mopperen trouwens
Nu weet ik beter en heb ik 0,0 reserve vwb slaap en kan raak ik serieus (bijna) depressief als ik te lang achter elkaar te weinig slaap. Ik heb minimaal 4-5 dagen in de week minimaal 7 uur slaap nodig anders gaat het echt mis.
Dat had ik echt nooit van mezelf verwacht, maar slaap is bij mij de sleutel tot een goede of een slechte dag.
Hier ook inderdaad. Een tijdje slecht slapen red ik nog wel maar als het aan blijft houden word ik echt ontzettend labiel. Dan huil ik om alles en heb ik vreselijk hoofdpijn.quote:
[..]
Ik dacht vroeger echt dat ik het prima deed op weinig slaap, dikke duh... als dat betekent dat je door de weeks tot laat aan het msn-en bent, maar dan vervolgens wel tot half 8 in bed kan blijven liggen en er in het weekend niet voor 11 uur uit komt... dan is dat prima te handelen ja.
Nu weet ik beter en heb ik 0,0 reserve vwb slaap en kan raak ik serieus (bijna) depressief als ik te lang achter elkaar te weinig slaap. Ik heb minimaal 4-5 dagen in de week minimaal 7 uur slaap nodig anders gaat het echt mis.
Dat had ik echt nooit van mezelf verwacht, maar slaap is bij mij de sleutel tot een goede of een slechte dag.
Ik dacht echt dat ik wel ietsje beter zonder veel slaap zou kunnen dan nu blijkt. Dat is een behoorlijke tegenvaller
Oh en wat ik ook vind: hoeveel het met je doet als je kind ziek is! Voor ik zelf kinderen had vond ik mijn zus altijd zo koetjiekoetjie tegen haar dochter doen terwijl ze in mijn ogen alleen wat verkouden was en echt niet zo zielig hoor. Ha, mijn dochter hoeft bij wijze van spreken al een snotneus te hebben en ik huil al bijna mee
En dat is leuk kan ik je vertellen! Heel blij hem wakker gaan maken, goedemorgen schatje van me!quote:Op woensdag 22 januari 2014 22:37 schreef Luigi het volgende:
[..]
Nouja. Ooit wordt ze een luie puber. Die tot 12 uur wil slapen. En dan pak ik d'r terug
Die wanhopige kreun en de vraag is het echt al tijd is best grappig
Ik ga gewoon standaard op zondagochtend lange familiewandelingen in het bos inplannen ofzo. Om 8 uur. Met matchende regenjassen.quote:
[..]
En dat is leuk kan ik je vertellen! Heel blij hem wakker gaan maken, goedemorgen schatje van me!
Die wanhopige kreun en de vraag is het echt al tijd is best grappig
.quote:Op donderdag 23 januari 2014 11:36 schreef Luigi het volgende:
[..]
Ik ga gewoon standaard op zondagochtend lange familiewandelingen in het bos inplannen ofzo. Om 8 uur. Met matchende regenjassen.
Ik ben van plan om me te proberen te blijven herinneren hoe ik me voelde en gedroeg vroeger
Onze oudste heeft het ook.
Dus nee, als het even niet hoeft, doen wij op een weekendochtend gewoon niks waarbij enige samenwerking vereist is.Ik ben wel aan het proberen om er op zondag een uitgebreide lunch in te krijgen, met lekkere broodjes, gekookt eitje, enz. Maar dat is dan dus een lunch, geen ontbijt.
Hij mag wel uitslapen van mij als dat gewoon kan, ga hem er niet expres mee plagen zo. Hou zelf ook wel van een beetje uitslapen, dus ben allang blij dat dat weer gewoon kan soms. Helaas blijft het bij soms, want nu heeft hij een sport waardoor hij in het weekend toch weer vroeg op moetquote:
Ik ga dat niet doen. Ik vond het namelijk zelf ook heel erg verschrikkelijk dat mijn moeder op zondagochtend 'gezellig met z'n allen' wilde ontbijten omdat dat de rest van de week niet kon. En dat ontbijt kon dan niet om 11 uur beginnen, maar uiterlijk 9 uur zaten we aan het ontbijt, omdat mijn jongere broer en zus dan al lang wakker waren en honger hadden.
Ik ben van plan om me te proberen te blijven herinneren hoe ik me voelde en gedroeg vroeger
Ik moet er echt niet aan denken om een kind te hebben dat om half 7 het huis al door stuitert.
ik zeg altijd maar zo, van een appelboom vallen geen perenquote:
Wij ontbijten trouwens wel samen in het weekend, maar niet voor 9 uur. Gelukkig zijn onze kids uitslapers.
Ik moet er echt niet aan denken om een kind te hebben dat om half 7 het huis al door stuitert.
quote:
[..]
ik zeg altijd maar zo, van een appelboom vallen geen peren
Maar soms moet zo'n bloesempje nog wel een paar jaar bloeien en groeien voor het echt op een appel gaat lijken
Wij zijn echt wel uitslapers, maar S nog niet echt, helaas.
Mythe.quote:
[..]
ik zeg altijd maar zo, van een appelboom vallen geen peren
) wakker worden . Helaas zitten ze dus bijna nooit tegelijk in een periode van 'uitslapen' . En dat terwijl S als baby echt gigantisch kon uitslapen. Ik had goede hoop voor hem, haha. Ook grappig: mijn ouders noemden mij vroeger vaak per ongeluk bij de naam van een van mijn zusjes. Toen dacht ik: 'zucht, kunnen jullie nou niet eens drie namen onthouden' *rolls eyes...
En nu doe ik het zelf ook
. Twee kinderen en dan toch zo vaak per ongeluk de verkeerde naam roepen. Herkenbaar anyone?Ik was ook niet heel erg serieus hequote:
.potver! Ik had net aandelen Human Nature genomen.quote:Op donderdag 23 januari 2014 13:11 schreef Luigi het volgende:
[..]
Ik was ook niet heel erg serieus he
Spreekt het voor me als ik eigenlijk niet weet wat dat is?quote:
[..]
potver! Ik had net aandelen Human Nature genomen.
.ja! Dat is het kledingmerk van de ANWB. Voor de regenjassen. En windjacks. His and hers.quote:
[..]
Spreekt het voor me als ik eigenlijk niet weet wat dat is?
Ohquote:
[..]
ja! Dat is het kledingmerk van de ANWB. Voor de regenjassen. En windjacks. His and hers.
. Ik moet dan altijd zo aan Vrienden voor het Leven denken, met die vader en moeder .Slightly offtopic though.
Ik was in zoverre serieus, dat ik echt hoop niet te vergeten hoe ik zelf was. In heel veel dingen. Het is zo gemakkelijk vergeten en er wordt zo gemakkelijk in de plaats van de ouders gestapt en dan weet men ineens niet meer hoe het is om kind te zijn (van allerlei leeftijden).quote:
[..]
Ik was ook niet heel erg serieus he
Ach de generatie waar ik mee opgegroeid ben heeft me al zo in de steek gelaten qua visie en ontwikkeling, daar maak ik me geen illusies over meer. Hoop er alleen idd zelf niet in te trappen.quote:
[..]
Ik was in zoverre serieus, dat ik echt hoop niet te vergeten hoe ik zelf was. In heel veel dingen. Het is zo gemakkelijk vergeten en er wordt zo gemakkelijk in de plaats van de ouders gestapt en dan weet men ineens niet meer hoe het is om kind te zijn (van allerlei leeftijden).
het is voor mij dé reden om ze lekker te stimuleren om vooral uit te slapen, en niet te vragen om om 9 uur aan het ontbijt te zitten. Ik moest dat ook, zelfs als ik op stap was geweest. Want anders was het zonde van je dag. Ik voel nog de woede en machteloosheid die ik toen voelde nu ik het opschrijf. Want ik stond doordeweek alleen op om 6.30 omdat mijn moeder 'niemand een plezier deed met haar ochtendhumeur' en ik moest dus wél aantreden. Én vrolijk zijn ook nog.quote:
[..]
Ik was in zoverre serieus, dat ik echt hoop niet te vergeten hoe ik zelf was. In heel veel dingen. Het is zo gemakkelijk vergeten en er wordt zo gemakkelijk in de plaats van de ouders gestapt en dan weet men ineens niet meer hoe het is om kind te zijn (van allerlei leeftijden).
Nou ja, ik ben dus op met de jongens doordeweek, ontbijt dan met ze en in het weekend doet iedereen waar ie zin in heeft.
nou ja, meestal moet er gesport worden. Maar ik snap je gevoel helemaal en voedt ook echt vanuit dat gevoel op.
En uitslapen kan ik alleen maar aanmoedigen
.Bij ons is het dus juist omgekeerd: juist omdat we doordeweeks dat soort dingen niet kunnen doen, gebeurt het wel in het weekend. En dan is er weinig moeten meer aan, dan is het gewoon leuk.quote:
Wij staan doordeweeks eigenlijk gewoon altijd met drieën tegelijk op. We ontbijten dan min of meer samen (want er moet ook gedoucht worden en aangekleed en trommeltjes gemaakt en zo) en vertrekken zo'n beetje tegelijk. In het weekend hoeft het nou juist niet, mag ze haar boterham ook wel regelmatig op de bank eten en een filmpje kijken, bijvoorbeeld. Het weekend is meer om te genieten van het feit dat er een stuk minder moet. Nu nog, inderdaad, wie weet wat er nog aan sport komt, maar nu ben ik de enige die op zaterdagochtend op tijd in de sportschool wil zijn
.In het weekend ontbijten we ook nooit samen omdat de één op de ene dag uit slaapt, en de ander op de andere dag.
Lunchen doen we wel regelmatig samen, maar ontbijten dus eig. nooit. Ook niet met zijn drietjes dan bijv in het weekend. De heren ontbijten vaak vroeg, Oscar maakt meestal zelf een boterham klaar als het hem 'te lang' duurt voor een van ons beneden komt (dus rond een uur of 7), en ik eet liever dus wat later.
quote:
[..]
ik zeg altijd maar zo, van een appelboom vallen geen peren
if only.... quote:
Ook grappig: mijn ouders noemden mij vroeger vaak per ongeluk bij de naam van een van mijn zusjes. Toen dacht ik: 'zucht, kunnen jullie nou niet eens drie namen onthouden' *rolls eyes...
En nu doe ik het zelf ook
Oja idd! Dat ze standaard 3 keer de foute naam zeiden en als laatste de goeiequote:
Ook grappig: mijn ouders noemden mij vroeger vaak per ongeluk bij de naam van een van mijn zusjes. Toen dacht ik: 'zucht, kunnen jullie nou niet eens drie namen onthouden' *rolls eyes...
En nu doe ik het zelf ook
. En nu noem ik S regelmatig per ongeluk de naam van mijn zusje, die heet zoals de volslanke vrouw van Evert in Gooische Vrouwen quote:
[..]
[..]
Wat ik mooi vind aan het ouderschap is om de ontwikkeling van mijn kindje te zien. Het is absurd hoe snel ze dingen leren. Vroeg ik me een paar jaar geleden oprecht af of het nou écht zo boeiend is dat je kindje omrolt of dat ze voor het eerst zwaaien, nu voel ik diezelfde grote trots en is het echt bijzonder. Ik vond het in de eerste dagen zo mooi om te ontdekken dat hij álles had wat hoorde. Ik was echt onder de indruk van zijn sleutelbeentjes (
Wat ik mooi vind is de blijdschap als ik naar zijn kamertje kom en hij krijgt een lach van oor tot oor als hij mijn gezicht ziet. Handjes uitgestoken. Als hij met papa beneden is en ik de trap af kom, en ik hoor hem al 'mama! mama!' roepen voor ik er ben. Geldt andersom ook voor papa. Ik vind het mooi als hij verdrietig is, dat ik hem kan troosten en dat ik hem dan weer vrolijk kan maken. Ik vind het mooi om naar hem te kijken als hij bezig is. Ik vind het mooi om iets te hebben wat ineens zo belangrijk is.
Ik vind het mooi om dingen van mijzelf en van mijn vriend in hem te herkennen.
ok ik moest huilen quote:
Wen er maar vast aan. Over een jaar moet je om alles huilen.
.SPOILERAlles. Ik geef het natuurlijk niet toe, maar zelfs de drie J's (nee, maar echt
Edit: die video
[ Bericht 16% gewijzigd door Spees_Eend op 23-01-2014 15:16:30 ]
Volgens mij vanaf het moment dat ik zwanger ben heb ik standaard uien onder mijn ogen zittenquote:
[..]
Wen er maar vast aan. Over een jaar moet je om alles huilen.SPOILERAlles. Ik geef het natuurlijk niet toe, maar zelfs de drie J's (nee, maar echt
Edit: die video
en die video is idd om te huilen
Tja, dat vind ik een hele lastige, ik probeer ook echt niet te vergeten hoe het was als kind, toch betrap ik me vaker dan me lief is op een uitspraak of gedachtes die zo uit de mond/het hoofd van 1 mijn ouders kon komenquote:
[..]
Ik was in zoverre serieus, dat ik echt hoop niet te vergeten hoe ik zelf was. In heel veel dingen. Het is zo gemakkelijk vergeten en er wordt zo gemakkelijk in de plaats van de ouders gestapt en dan weet men ineens niet meer hoe het is om kind te zijn (van allerlei leeftijden).
Nu heb ik altijd fijne ouders gehad, dus troost ik me maar met die gedachte
Ja, ik heb dat sinds ik voor de klas sta. Toen werd ik er ook ineens mee geconfronteerd dat ik stiekem toch best veel van mijn ouders had overgenomen. Ook heel veel niet trouwens.quote:
[..]
Tja, dat vind ik een hele lastige, ik probeer ook echt niet te vergeten hoe het was als kind, toch betrap ik me vaker dan me lief is op een uitspraak of gedachtes die zo uit de mond/het hoofd van 1 mijn ouders kon komen
Nu heb ik altijd fijne ouders gehad, dus troost ik me maar met die gedachte
Als ouder/opvoeder val je toch terug op bepaalde normen en waarden die je van huis uit hebt meegekregen. En iedere ouder/opvoeder hoort zichzelf dingen zeggen waarvan ie denkt 'He, zeg ik dat??'. Dat hoort er gewoon bij, volgens mij. Het hoort een beetje bij de rol die je hebt om bepaalde dingen te zeggen, hoe cliché het ook is.
- Kind naar het KDV brengen als je zelf een dagje vrij bent
- Als ouders in het weekend om de beurt een ochtend uitslapen, terwijl de ander opstaat met kind
Nu: guilty
Maar het is gewoon soms zo fijn en/of nodig!Ik heb dan niet eens 2 kinderen, maar ik heb het soms zelfs met de namen van kind en kattenquote:
Hier wisselen de jongens elkaar af met vroeg wakker worden. Om en om hebben ze periodes dat ze ineens heel vroeg wakker zijn en periodes dat ze op een fijn tijdstip (07.15
Ook grappig: mijn ouders noemden mij vroeger vaak per ongeluk bij de naam van een van mijn zusjes. Toen dacht ik: 'zucht, kunnen jullie nou niet eens drie namen onthouden' *rolls eyes...
En nu doe ik het zelf ook
.Maar gelukkig ben ik niet de enige
. ik roep ook het hele rijtje aan. Inclusief mijn zus en man. Dat is echt stom, dat ik iets tegen zoon zeg met daarbij de naam van mijn zus? 
Maar ja. Ik vond het ook zo stom vroeger. Blijkbaar heeft het iets te maken met een vol hoofd.
Moest echt even slikken.Tegelijkertijd herinner ik me juist nog goed hoe mijn ouders ons eigenlijk altijd volledig vrij lieten in die dingen. (Er was weinig verplicht, weinig nutteloze regels enzo, behalve dan de taken die we in huis hadden; die moesten natuurlijk wel gebeuren.) En ook hoe gezellig ik het bij anderen vond als er dan die avond spelletjesavond of televisieavond voor het gezin was. Dus het kan ook een gemis (groot woord hoor, zo erg was het niet) zijn juist weer als je ouders niet zo van dat soort opgelegde/ afgesproken momenten zijn.
. Soms had ik daar ook even helemaal geen zin in, maar toch vond ik het vanzelfsprekend om te doen en ik heb nooit de behoefte gehad om daar tegen in opstand te komen. Dus ik zie daar eigenlijk weinig kwaad in, het is ook wel mooi omdat het een soort structuur geeft en de vanzelfsprekendheid van elkaar op gezette tijden spreken en dingen met elkaar delen en kan me voorstellen dat ik dat ook ga doen. Wel in mindere mate, dat wel.
Wij ontbeten ook altijd samen op zondagochtend. Zit je daar half slapend aan tafel, lekker sjaggo want het is voor jou, -de puber- veel te vroeg en iedereen maar gezellig doen... En trek in eten had je echt nog niet. blegh. Hier doen we dus ook niet aan met zn allen ontbijten op de vrije dag.. Vind savonds aan tafel eten wel belangrijk. Dat gebeurde bij ons dan weer vaak niet... elke avond op de bank met t bord op schoot vind ik niet echt gezellig. Is voor een enkele keer leuk (met name voor de kinderen ) maar ik zit met mn warme prak liever aan tafel.Ik probeer dus wel om niet dingen te vragen en dan niet zelf het goede voorbeeld te geven.
En wij eten eigenlijk altijd samen 's avonds dat scheelt ook. Nu ontbijt iedereen zodra ze beneden komen op zondag. Later, als iedereen uitslaapt komt er misschien wel een gezamelijk ontbijt. Mocht daar behoefte aan zijn
Wij voeden toch erg op uit het idee dat onze kinderen ménsen zijn, met eigen behoeftes en meningen.
. 1 of 2 keer per jaar mag er voor de tv gegeten worden, met een pizza ofzo, als er wat te vieren is.'s Ochtends de tv uitlaten is ook zoiets. Zo lang mogelijk uitstellen
. En als ik 's ochtends rond 7 uur door de wijk loop op weg naar de auto zijn we daar een uitzondering in geloof ik .Maar mijn moeder was ook gastouder, dus die paste vaak vanaf 7 's ochtends ook op andere kindjes, en dus waren we vaak ook met 6/7 man aan de ontbijttafel. Heel gezellig wel. Maar moet er voor mezelf niet aan denken, zoveel grut aan tafel.
Ik denk dat ik zelf ook erin hou dat mijn kind(eren) in ieder geval aan tafel eten. En zonder tv ook. Alhoewel dat lastig is, want manlief zet hem meteen aan als hij thuiskomt, voor tijdens het eten.
Ja dat snap ik. Daar zou ik me ook heel erg aan kunnen ergeren. Gelukkig deden mijn ouders dat niet. Maar ik ken mezelf, ik was dan echt heel erg dwars geweest. Want dat ben ik nog steeds als men wat aan mij vraagt of zegt waar ik het niet mee eens ben. Mijn moeder is er wel een die haar mening er echt altijd in moet gooien. Zo van hey en dit zeg ik ervan, en daar moet je het mee doen. Daar kan ik ook erg dwars van worden.quote:
Voor mij zat het probleem meer in het feit dat ik wél van alles moest en dat ze zelf niet volgens die regels leefden. Zelf wel uitslapen doordeweek maar van mij dan aanwezigheid eisen.
Ik probeer dus wel om niet dingen te vragen en dan niet zelf het goede voorbeeld te geven.
En wij eten eigenlijk altijd samen 's avonds dat scheelt ook. Nu ontbijt iedereen zodra ze beneden komen op zondag. Later, als iedereen uitslaapt komt er misschien wel een gezamelijk ontbijt. Mocht daar behoefte aan zijn
Wij voeden toch erg op uit het idee dat onze kinderen ménsen zijn, met eigen behoeftes en meningen.
En nu eten wij vaak voor de tv, maar zodra er kinderen zijn die met de pot mee eten gaan we weer aan tafel eten, en de tv uit!
Het grappige is wel dat wij echt direct weer voor de tv zitten te eten als ze uit logeren is ofzo.quote:
Vroeger was ontbijt altijd een boterham voor de tv, lunch altijd aan tafel, net als avondeten.
En nu eten wij vaak voor de tv, maar zodra er kinderen zijn die met de pot mee eten gaan we weer aan tafel eten, en de tv uit!
. Dus het is kennelijk echt iets wat we doen omdat het zo hoort enzo.Jij bent toch ongeveer zo oud als ik (26)quote:
Nu ik erover nadenk weet ik niet eens zeker of er 's ochtends uberhaubt wel tekenfilms waren. Maar iig stond bij ons altijd het nieuws aan. Ik snapte daar niks van, want dat was helemaal niet interessant toch, wat er aan de andere kant van de wereld gebeurde. Dat is zooo ver. Maar toen ik ouder werd merkte ik wel dat het af en toe best belangrijk is om zulke dingen te weten. Al was het alleen maar om mee te kunnen praten met discussies op school. 'Erg he van die aarbeving daarendaar' en dan erbij gaan staan
Ik keek naar dommel en calimero en de snorkels enz in de ochtend..
Oh, was het maar waar. Ik ben al 29 ondertussen. (Heb de beruchte bevolkingsonderzoekbrief net binnen)quote:
[..]
Jij bent toch ongeveer zo oud als ik (26)
Ik keek naar dommel en calimero en de snorkels enz in de ochtend..
Maar die tekenfilms ken ik wel. Die keek ik ook
Ja, wij ook! Toch doen we het niet omdat het hoort, maar ik vind het met drieen aan tafel ook echt gezelliger en fijner. Met tweeen is dat minder belangrijk of zo, ik weet niet wat dat is.quote:
[..]
Het grappige is wel dat wij echt direct weer voor de tv zitten te eten als ze uit logeren is ofzo.
Bij ons mag ze 's ochtends wat tv kijken als ze verder helemaal klaar is: aangekleed en gegeten, tas ingepakt en er is tijd over. Werkt prima
Zijn er meer ouders die dit zo ervaren? Ik heb er nu 1 en twijfel erg of er een tweede komt.. Zwanger worden, zwanger zijn was geen probleem. Maar ik zie bij vriendinnen die wel een tweede hebben, dat hun leven heel erg om de kinderen gaat draaien. Is dat zo? Of zie ik beren op de weg die er niet zijn?quote:
Die geweldige kinderen, dat die "van ons" zijn, dat blijft iets waar ik me over kan verwonderen.
Het plezier en geluk dat ik aan mijn kinderen beleef.
De interactie tussen mijn twee kinderen.
Het gemak van heb hebben van mijn eerste (of één) kind.
Dat ik geen serieus slaaptekort heb (gehad).
De voldoening die het moederschap me geeft.
De slopende moeheid tijdens de zwangerschap.
Dat het hebben van twee kinderen van een totaal andere orde is dan het hebben van één.
Het gezeul als je ergens heen gaat.
De irritatie als je ene kind de ander de hersenen inslaat.
Naar nieuws over kinderen niet meer trekken.
Hoe bepalend het welbevinden van je kroost is voor jezelf.
Nou moet je verder niet teveel naar anderen kijken denk ik, en vooral doen wat je zelf goed lijkt, maar ik zie dat wel zo bij ons in de omgeving ja. Wij 'hebben dr 1' en ouders waar eerst nog makkelijk mee af te spreken viel enzo hebben na de komst van de 2 echt helemaal nergens meer tijd voor lijkt het... was ons al bij heel veel kenissen opgevallen. Persoonlijk ben ik wel blij met de balans van een 1-kind gezin.quote:
[..]
Zijn er meer ouders die dit zo ervaren? Ik heb er nu 1 en twijfel erg of er een tweede komt.. Zwanger worden, zwanger zijn was geen probleem. Maar ik zie bij vriendinnen die wel een tweede hebben, dat hun leven heel erg om de kinderen gaat draaien. Is dat zo? Of zie ik beren op de weg die er niet zijn?
.Ik probeer het de kinderen ook mee te geven. Ik keek het journaal altijd dagelijks maar tegenwoordig neem ik er de tijd niet voor. Ik lees nu.nl en lees op fok.quote:
Nu ik erover nadenk weet ik niet eens zeker of er 's ochtends uberhaubt wel tekenfilms waren. Maar iig stond bij ons altijd het nieuws aan. Ik snapte daar niks van, want dat was helemaal niet interessant toch, wat er aan de andere kant van de wereld gebeurde. Dat is zooo ver. Maar toen ik ouder werd merkte ik wel dat het af en toe best belangrijk is om zulke dingen te weten. Al was het alleen maar om mee te kunnen praten met discussies op school. 'Erg he van die aarbeving daarendaar' en dan erbij gaan staan
En het erge is ook wel dat heel veel nieuws mij niet meer boeit..
Dat is echt iets wat heel anders was voor ik de kinderen had.
1 kind plus 1 kind is meer dan het dubbele van die eerste, als u begrijpt wat ik bedoel. De interactie tussen de kinderen, maar ook wisselende slaapjes, hapjes luiertjes gedoetjes. Maar vooral dat ik veel meer het gevoel had dat we veel meer een gezin waren met eigen besognes enzo. De drang om met anderen mee te doen was gewoon minder. Van 2 naar 3 ging echt veel makkelijker.quote:
[..]
Zijn er meer ouders die dit zo ervaren? Ik heb er nu 1 en twijfel erg of er een tweede komt.. Zwanger worden, zwanger zijn was geen probleem. Maar ik zie bij vriendinnen die wel een tweede hebben, dat hun leven heel erg om de kinderen gaat draaien. Is dat zo? Of zie ik beren op de weg die er niet zijn?
Maar ik had het voor geen goud willen missen. Voor mij hebben die broers echt een meerwaarde. Daar heb ik allemaal onrationele projectiegevoelens bij maar toch.
Die jongens samen op de bank hangend. Of wanneer ze elkaar helpen, het liefst tegen mij. hoe ze slap kunnen liggen van het lachen, hoe ze elkaar in vertrouwen nemen.
En ja, het is echt een geluk want ik ken ook zat mensen die helemaal die band niet hebben met hun familie. Boven alles ben ik toch blij dat ze dan straks elkaar hebben. (nogmaals, dit komt voort uit mijn eigen "bagage" maar is wel echt heel belangrijk voor me. ook al zien ze elkaar nooit meer, dat ze wel met z'n 3en zijn.)
)edit: Wat de buurvrouw ook zegt. Heb zelf ook persoonlijke bagage en weet hoe het is als je als enig kind plots helemaal alleen bent. Maar ook hoe het is om deel te zijn van een grote familie. (ingewikkeld verhaal
) Mochten wij plots komen te overlijden hebben ze iig elkaar nog. (Al is dat uiteraard ook geen garantie)[ Bericht 19% gewijzigd door ohnee op 24-01-2014 12:59:17 ]
. En alsof ze later geen partner, eigen familie, vrienden, etc hebben. Ik heb ook een zusje, die zie ik af en toe, prima, goede band verder maar of ik er heel veel aan 'heb' in die zin... kweenie.Ik ben het voorwaar eens met je eensquote:Op vrijdag 24 januari 2014 13:03 schreef Luigi het volgende:
Dat vind ik (let op, mening he!) toch altijd zo'n rare reden... 'ja, dan zijn ze in ieder geval niet alleen...'. Dat is gebaseerd op zo veel aannames dat ik niet zou weten waar te beginnen
Ik snap zeer zeker wel dat mensen graag meer kinderen hebben, dat had ik zelf ook graag gehad als dat had gekund, maar dan alleen maar omdat ik ze wil, niet omdat ze iets aan elkaar zouden kunnen hebben. Kan wel, hoeft niet, en misschien kunnen ze elkaar niet luchten of zien.
Dat speelt misschien hier ook mee. Mijn broer en ik hebben elkaar echt de tent uit gevochten - altijd ruzie. En mijn man heeft gewoon niks met zijn zus. Die twee hebben altijd apart gespeeld en zoeken elkaar ook nu niet op. Overigens is het tussen mij en mijn broer goedgekomen hoor, we zien elkaar nu redelijk vaak en dat is altijd supergezellig.quote:
[..]
Ik ben het voorwaar eens met je eens
Ik snap zeer zeker wel dat mensen graag meer kinderen hebben, dat had ik zelf ook graag gehad als dat had gekund, maar dan alleen maar omdat ik ze wil, niet omdat ze iets aan elkaar zouden kunnen hebben. Kan wel, hoeft niet, en misschien kunnen ze elkaar niet luchten of zien.
Daarom zeg ik: meer kinderen als JIJ dat wil, doen, maar niet voor het kind dat je al hebt.quote:
[..]
Dat speelt misschien hier ook mee. Mijn broer en ik hebben elkaar echt de tent uit gevochten - altijd ruzie. En mijn man heeft gewoon niks met zijn zus. Die twee hebben altijd apart gespeeld en zoeken elkaar ook nu niet op. Overigens is het tussen mij en mijn broer goedgekomen hoor, we zien elkaar nu redelijk vaak en dat is altijd supergezellig.
Hoewel ik het wel even moeilijk vond hoor, toen mijn dochter afgelopen week dicht tegen me aan kroop in bed en in mijn oor fluisterde: "mama, ik wil zo graag een klein broertje of zusje!"
Ja, die kwam hier ook nog wel eens voorbij ja. Lastig soms. Vooral voor mijn vrouw, mannen zijn daar wat makkelijker in denk ik. Tegenwoordig wil ze vooral een grote (oudere) zus en dat is gewoon onmogelijk, dus dat scheeltquote:
Hoewel ik het wel even moeilijk vond hoor, toen mijn dochter afgelopen week dicht tegen me aan kroop in bed en in mijn oor fluisterde: "mama, ik wil zo graag een klein broertje of zusje!"
quote:
[..]
Ja, die kwam hier ook nog wel eens voorbij ja. Lastig soms. Vooral voor mijn vrouw, mannen zijn daar wat makkelijker in denk ik. Tegenwoordig wil ze vooral een grote (oudere) zus en dat is gewoon onmogelijk, dus dat scheelt
Hier was de lol over toen bleek dat je niet specifiek een broertje kunt bestellen. Zusje hoeft ie niet.Ik heb óók drie kinderen. Dat heeft een gróte impact op ons leven. Maar om nou te zeggen dat ik er achteraf gezien niet aan had moeten beginnen, dat gaat me te ver.quote:
Tja ik ga er geen doekjesom winden, wij hebben er 3 en als ik het over moest doen kwam er geen een meer.
We kunnen inderdaad niet meer 'ineens' in een vliegtuig springen en naar de andere kant van de aarde gaan. We zijn gebonden aan schoolvakanties en een zeer beperkt reisgeduld van de kinders. Op die manier zijn we er achtergekomen dat Limburg óók een mooie bestemming is. Dat verre reizen komt ooit wel weer.
We kunnen ook niet meer spontaan een restaurant inspringen om te dineren, de kinderen moeten op tijd naar bed, morgen is er weer school etc. Als we er wél in slagen om uit eten te gaan (samen, danwel met zijn allen) dan waardeer ik dit nu extra omdat het toch wat meer bijzonder geworden is.
In het wilde weg dingen kopen en geld uitgeven is er ook niet meer bij, er moet eten en kleren gekocht worden, kinderen moeten naar school etc. Op die manier ben ik er achter gekomen dat sparen voor iets meer voldoening geeft.
Uitslapen was inderdaad wel afgelopen, maar nu ze iets groter worden komt dat deels weer terug.
Om het maar eens Cruyffiaans uit te drukken: ieder nadeel hep ze voordeel.
Je hebt op zich wel gelijk hoor, maar ik ben wel hecht met mijn familie en weet nu dus wat ik mis zou zijn gelopen als ik ze niet had leren kennen. En misschien kunnen mn kinders elkaar niet luchten later, sja dat is dan heel jammer,maar ik kan niet alles beheersen in t leven. Ben iig erg blij met mijn 2 kinderen. En hoop dat zij ook blij zijn met elkaar. (nu en later)quote:
Dat vind ik (let op, mening he!) toch altijd zo'n rare reden... 'ja, dan zijn ze in ieder geval niet alleen...'. Dat is gebaseerd op zo veel aannames dat ik niet zou weten waar te beginnen
dit is precies wat ik ook zeg toch? Ik vind ook dat ze niet met elkaar op hoeven schieten. Vrienden kan je zelf kiezen, familie niet.wel verwacht ik dat ze beschaafd met elkaar omgaan.quote:
[..]
Ik ben het voorwaar eens met je eens
Ik snap zeer zeker wel dat mensen graag meer kinderen hebben, dat had ik zelf ook graag gehad als dat had gekund, maar dan alleen maar omdat ik ze wil, niet omdat ze iets aan elkaar zouden kunnen hebben. Kan wel, hoeft niet, en misschien kunnen ze elkaar niet luchten of zien.
En met elkaar nog bedoel ik niet bij elkaar op de koffie op zondag maar een gezamelijk verleden. Iemand die weet hoe het was, die je ouders kende zoals jij ze kende dat idee. En dan hoeven ze elkaar nooit meer te zien, de wetenschap is al mooi. Vind ik.
"dat ze dan straks elkaar hebben" vind ik persoonlijk iets anders dan "ik wil meer kinderen, wat ze ook van elkaar vinden". Want dat elkaar hebben kan ook een groot nadeel zijn, bijvoorbeeld.quote:
[..]
dit is precies wat ik ook zeg toch? Ik vind ook dat ze niet met elkaar op hoeven schieten. Vrienden kan je zelf kiezen, familie niet.wel verwacht ik dat ze beschaafd met elkaar omgaan.
En met elkaar nog bedoel ik niet bij elkaar op de koffie op zondag maar een gezamelijk verleden. Iemand die weet hoe het was, die je ouders kende zoals jij ze kende dat idee. En dan hoeven ze elkaar nooit meer te zien, de wetenschap is al mooi. Vind ik.
Dat mag!quote:
de wetenschap is al mooi. Vind ik.
.Wat ik echt zwaar vind is de enorme verantwoordelijkheid. Ik maak me druk en zorgen over de grote wereldproblemen, waarbij ik vroeger nog wel vaak dacht: "na mij de zondvloed".
En mijn emoties worden uitvergroot. Ik heb nog nooit van iemand zoveel gehouden als van mijn kinderen, maar het zijn ook de kinderen die bij mij de grootste wanhoop en verdriet kunnen veroorzaken. Ik verlang nog wel eens terug naar mijn gelijkmatige leven zonder grote zorgen en met een hoop vrijheid.
ik kan me hier eigenlijk ook wel in vindenquote:
Dat vind ik (let op, mening he!) toch altijd zo'n rare reden... 'ja, dan zijn ze in ieder geval niet alleen...'. Dat is gebaseerd op zo veel aannames dat ik niet zou weten waar te beginnen
ik heb in elk geval niet het gevoel dat ik mijn dochter tekort zou doen omdat ze geen broertjes en/of zusjes heeft. Ik denk wel dat ze is wie ze is onder andere doordat ze maar alleen thuis is.Moet wel toegeven dat de niet zo optimale familieverhoudingen in mijn omgeving de keuze om het bij eentje te houden wel gesterkt hebben.
dat!quote:Op vrijdag 24 januari 2014 15:44 schreef livelink het volgende:
Wat ik mooi vond/vindt is om alles weer eens opnieuw te kunnen ervaren in de ogen van je kind. Dingen die voor mij al zo normaal zijn geworden, maar die ik door de ogen van de kinderen weer als bijzonder ga zien.
Wat ik echt zwaar vind is de enorme verantwoordelijkheid. Ik maak me druk en zorgen over de grote wereldproblemen, waarbij ik vroeger nog wel vaak dacht: "na mij de zondvloed".
En mijn emoties worden uitvergroot. Ik heb nog nooit van iemand zoveel gehouden als van mijn kinderen, maar het zijn ook de kinderen die bij mij de grootste wanhoop en verdriet kunnen veroorzaken. Ik verlang nog wel eens terug naar mijn gelijkmatige leven zonder grote zorgen en met een hoop vrijheid.
En verder: roze wolken bestaan (voor mij) niet. Er zijn roze momenten. .
Vanochtend hadden we zo'n moment en ik moest aan deze post van jou denken! Het was zo leuk, Silvijn had ontdekt dat er een klank kwam als hij twee glazen tegen elkaar tikte. Hij zat met rode wangen en wijd opengesperde ogen keer op keer te 'proosten' met die twee glazen en steeds te schaterlachen om het geluid. Ik was er echt een beetje ontroerd door, zoiets gewoons dat voor hem compleet nieuw en prachtig was, waar wij nóóit bij stilstaanquote:
De wereld opnieuw kunnen bekijken door zijn ogen. Eigenlijk ook wel een cliché, hè? Maar ik vind het echt prachtig als hij met open mond naar de kerstboom met lichtjes kijkt of helemaal enthousiast wordt van een vogeltje in de tuin. De kleinste details vallen hem op, terwijl ik daar zo overheen gekeken zou hebben.
.x 2quote:
[..]
1 kind plus 1 kind is meer dan het dubbele van die eerste, als u begrijpt wat ik bedoel. De interactie tussen de kinderen, maar ook wisselende slaapjes, hapjes luiertjes gedoetjes. Maar vooral dat ik veel meer het gevoel had dat we veel meer een gezin waren met eigen besognes enzo. De drang om met anderen mee te doen was gewoon minder. Van 2 naar 3 ging echt veel makkelijker.
Maar ik had het voor geen goud willen missen. Voor mij hebben die broers echt een meerwaarde. Daar heb ik allemaal onrationele projectiegevoelens bij maar toch.
Die jongens samen op de bank hangend. Of wanneer ze elkaar helpen, het liefst tegen mij. hoe ze slap kunnen liggen van het lachen, hoe ze elkaar in vertrouwen nemen.
En ja, het is echt een geluk want ik ken ook zat mensen die helemaal die band niet hebben met hun familie. Boven alles ben ik toch blij dat ze dan straks elkaar hebben. (nogmaals, dit komt voort uit mijn eigen "bagage" maar is wel echt heel belangrijk voor me. ook al zien ze elkaar nooit meer, dat ze wel met z'n 3en zijn.)
Ik vind 2 kinderen 3 keer zo druk maar ook 3 keer zo geweldig. Ben benieuwd wat de 3e zometeen allemaal weer gaat veranderen.
Dat vind ik ook zo mooi, al die ontdekkingen, dingen die voor ons zo vanzelfsprekend zijn samen met je kind weer vol verwondering ontdekkenquote:
[..]
Vanochtend hadden we zo'n moment en ik moest aan deze post van jou denken! Het was zo leuk, Silvijn had ontdekt dat er een klank kwam als hij twee glazen tegen elkaar tikte. Hij zat met rode wangen en wijd opengesperde ogen keer op keer te 'proosten' met die twee glazen en steeds te schaterlachen om het geluid. Ik was er echt een beetje ontroerd door, zoiets gewoons dat voor hem compleet nieuw en prachtig was, waar wij nóóit bij stilstaan
Ik kom uit een gezin van 5 en heb de voor- en nadelen duidelijk ondervonden. Er is wat mij betreft wel een groot voordeel en dat is dat nu mijn ouders bejaard zijn we met z'n allen een oogje in het zeil kunnen houden en het met elkaar kunnen hebben over onze zorgen soms. Ik zie vrienden van me die enig kind zijn met ook ouder wordende ouders daar soms wel behoorlijk mee worstelen omdat die ouders dan volledig gaan leunen op dat ene kind. Dat is zwaar. Maar ja, daarbij is het ook van belang hoe ouders daarmee zelf omgaan, natuurlijk.quote:
[..]
"dat ze dan straks elkaar hebben" vind ik persoonlijk iets anders dan "ik wil meer kinderen, wat ze ook van elkaar vinden". Want dat elkaar hebben kan ook een groot nadeel zijn, bijvoorbeeld.
Dat heeft te maken met hoe jullie zijn.
Ik heb het overigens als enorm gemis ervaren dat ik geen broers of zussen heb. :
Dat was voor mij wel een beetje 1 van de dingen die mee werkte bij het krijgen van de 2e.
Ja, daar ben ik me ook wel van bewust. Je kunt ook weer onderlinge spanningen krijgen omdat de een meer doet dan de ander, etc. Nu hebben wij ook geregeld spanningen hoor. Maar op het moment dat het nodig is, zijn we er allemaal.quote:
Maar dat komt niet door het formaat van het gezin dat het bij jullie zo gaat.
Dat heeft te maken met hoe jullie zijn.
Ik heb het overigens als enorm gemis ervaren dat ik geen broers of zussen heb. :
Dat was voor mij wel een beetje 1 van de dingen die mee werkte bij het krijgen van de 2e.
Ik vind het ook wel een lastige vraag. Ben nu 38 en als ik een tweede zou willen (nog niet eens bevallen van nummer 1) dan moet ik dus heel erg opschieten. Met ook alle risico's die erbij horen en de vraag of het nog lukt. Vraag me af hoe ik het ga ervaren als de eerste (en waarschijnlijk dus enige) er eenmaal is.
Off topic: mijn moeder komt ook uit een gezin van 5 en er is er maar 1 die alle shit op mag knappen. Al 13 jaar langquote:
[..]
Ik kom uit een gezin van 5 en heb de voor- en nadelen duidelijk ondervonden. Er is wat mij betreft wel een groot voordeel en dat is dat nu mijn ouders bejaard zijn we met z'n allen een oogje in het zeil kunnen houden en het met elkaar kunnen hebben over onze zorgen soms. Ik zie vrienden van me die enig kind zijn met ook ouder wordende ouders daar soms wel behoorlijk mee worstelen omdat die ouders dan volledig gaan leunen op dat ene kind. Dat is zwaar. Maar ja, daarbij is het ook van belang hoe ouders daarmee zelf omgaan, natuurlijk.
en ja idd dat is dus mijn moeder. Haar eigenwijsheid, net zoals ik was vroeger. Ongelofelijk. Al vanaf het begin zat het erin, vooral haar volgen in wat ze wilde ging het beste, en nu nog. Het mooie idd wat hier al gezegd werd; als ze iets nieuws ontdekt. Dingen laten vallen/gooien is prachtig. Ze ontdekte dat knijpers die hangen in een bakje aan het wasrekje op zolder, helemaal naar beneden kunnen kletteren
schaterlachen joh! De dingen die wij heel normaal vinden vind zij bij ontdekking het einde.Cliche's zijn altijd waar, heb ik gemerkt.
Je leven wordt totaal anders na het krijgen van een kind maar je hebt geen idee hoe, en dat is ook de charme ervan. Het draait 180 graden, maar het is ook weer zo alsof het nooit anders geweest is. Ze hoort erbij en mijn leven voor mijn kind kan ik eigenlijk maar vaag herinneren. En dat had ik al na een aantal dagen/weken.
Uitslapen valt hier wel mee, alhoewel de gebroken nachten tot een maand of 6 zeker zwaar waren.
Je moet idd goed opletten als ouders dat je ook nog partners en vrienden bent, en daar ook tijd aan besteedt. In gesprek blijft over wat je lastig vindt, welke koers je vaart met grenzen stellen en hoe je dat doet.
Het voelt allemaal heel natuurlijk en vanzelfsprekend voor mn man en mij, we zijn echt een team, zo voelt het. Soms hebben we het over dingen, van hoe doe jij dat? Hoe gaan we daarmee om? En dan zijn we daar eigenlijk bijna hetzelfde in.
Qua benadering wel anders; hij speelt heel ruig en laat haar ontdekken (zoals vaders doen), ik ben wat voorzichtiger. Dat verschil vind ik heerlijk
Dochter is natuurlijk helemaal weg van haar vader en het zijn 2 handen op 1 buik. (*smelt*)Natuurlijk is het ook zwaar. Zeker nu ik weer zwanger ben van de 2e en ik nogal last heb van mn bekken en ook al harde buiken. Maar ik moet ook genieten vind ik, van mezelf. Dat dochter nu kan lopen is superleuk, mensen zeggen dan 'handenbindertje!!' maar dat vind ik een wat negatieve term. Ja, je bent continue bezig met haar, maar dat lijkt me normaal op deze leeftijd en daar ga ik me niet tegen 'verzetten' door er continue over te zeiken zeg maar. Ze is heerlijk aan het ontdekken en spelen en is een enorm vrolijk kind. We kunnen gewoon met haar naar een housewarming waar ze lekker rondloopt en dingen ontdekt, en niet gelijk sloopt bijv
dus ik vind niet dat ik veel te klagen heb!quote:
[..]
Vanochtend hadden we zo'n moment en ik moest aan deze post van jou denken! Het was zo leuk, Silvijn had ontdekt dat er een klank kwam als hij twee glazen tegen elkaar tikte. Hij zat met rode wangen en wijd opengesperde ogen keer op keer te 'proosten' met die twee glazen en steeds te schaterlachen om het geluid. Ik was er echt een beetje ontroerd door, zoiets gewoons dat voor hem compleet nieuw en prachtig was, waar wij nóóit bij stilstaan
) er ook dingen zijn die je waarschijnlijk nooit meer kunt doen of nooit meer op dezelfde manier kunt doen zodra je kinderen hebt. Dus lieve ouders van FOK, zeg mij, wat zijn de dingen die ik nog zeker moet doen voordat ik mijn DNA vermenigvuldig? (en zonder daar een waarde-oordeel aan te hangen van "zodra je kinderen hebt maakt dat niks meer uit en is alles anders" want dat besef ik me wel). Ik ben dus benieuwd naar de "grab it while it lasts" van het pre-ouderschap!
Op zondag met koffie en tijdschriften nog ontzettend lang in bed hangen.
Naar de sauna met je partner en tot 23.00 blijven hangen
In een stad in een hotel en musea bezoeken. (Kan wel, met oppas enzo, maar het voelt nooit meer zo ontspannen als voordat je kinderen had)
Ontzettend doorzakken en de volgende dag uitbrakken
Zomaar naar de bioscoop gaan
Urenlang tafelen
Nou ja, dit is wat ik zo even kan bedenken. En ja, natuurlijk kunnen deze dingen na die tijd ook wel en blablabla maar het is dan altijd gedoe met oppas, en dat je op tijd thuis moet zijn omdat de oppas school heeft de dag erna. En je (of ik, beter gezegd) zit gewoon nooit éch ontspannen met de kinderen uit logeren of bij de oppas. Dat duurt altijd een dag of wat. En dan is het alweer voorbij.
Dat kan de eerste vier jaar van het ouderschap ook nog wel, "daar groei je in"quote:Op woensdag 5 februari 2014 10:38 schreef Luigi het volgende:
Op vakantie gaan buiten het hoogseizoen en zo een leuke 1000 euro besparen.
Thanks, ik ga de genoemde zaken de komende tijd extra waarderen!
Deze idd!quote:
Op vakantie gaan buiten het hoogseizoen en zo een leuke 1000 euro besparen.
Duurt echt lang voordat je weer eens voor een normale prijs op vakantie kan.
Nu hebben de jongens áltijd voorrang. En dat is meer emotioneel dan dat het echt niet zou kunnen ofzo. Nou alhoewel. Nu ze zo groot zijn dat ze volwassen kledingmaten hebben moet ik wel echt uitkijken met mijn geld.
.Ga me de komende weken nog even tegoed doen aan enkele van deze zaken
Nu het nog kan...
)Behalve het borrelen dan he, dat had je eerder moeten bedenkenquote:
Sq dank!
Ga me de komende weken nog even tegoed doen aan enkele van deze zaken
Nu het nog kan...
Ohjah, ik wist dat er iets wasquote:
[..]
Behalve het borrelen dan he, dat had je eerder moeten bedenken
Op zaterdagochtend gewoon zelf bedenken wat je gaat doen in plaats van om 8.00 in de zeikregen in Boerenkoolstronkeradeel langs de lijn van een sport te staan.
Uitslapen. Doorslapen. Überhaupt meer dan 5 uur aaneengesloten slapen.
Ongeplande acties als spontaan uit eten, bios, langs vrienden na etenstijd, borrelen na werktijd met collega's.
Werkdeadlines halen door gewoon door te werken tot 19 uur.
Op vakantie naar wat minder hygiënische landen (in Peru kwamen we ooit een stel tegen met een baby van een maand of 3 en zij moesten het hostelpersoneel vragen om een paar liter water te koken om het kind in bad te kunnen doen... Lijkt me niet echt relaxed).
.. /slechte huisvrouw
het wordt wel iets beter nu. Maar eerder was het best eens dat er iemand op laarzen binnen kwam rennen 'wantikmoetzonodigplassuh' of met je zandbakbroek. Waarschijnlijk ligt dat aan mijn moederskills. (Ik vond weer terug naar buiten belangrijker dan een zandvrij huis door broek uit te doen enzo.)quote:
Stofzuigen doe ik nog steeds niet elke dag hoor! 1 kind vs 3 zal daarbij wel uitmaken uiteraard, maar even de ergste dingen weghalen met bezem / stoffer en blik gaat ook prima tussendoor
/slechte huisvrouw
Oh! Genieten dat niet in al je was zand zit! (Al is dat misschien meer een jongensding?)
Maar goed, mijn jongens zijn zulke leuke mensen dat ik dit met liefde voor ze over heb.
Dit precies. Maar dan in het te warme zwembad zitten zweten op zaterdag.quote:
Oh! Niet elke dag hoeven stofzuigen. Dat is ook genieten. En niet elke dag moeten wassen omdat anders mount washmore je huis over neemt.
Op zaterdagochtend gewoon zelf bedenken wat je gaat doen in plaats van om 8.00 in de zeikregen in Boerenkoolstronkeradeel langs de lijn van een sport te staan.
En wassen is nog tot daar aan toe. Maar voordat het allemaal weer opgeruimd is
Even snel iets doen.
En een boek lezen. Ik kan me er gewoon niet meer op concentreren.
En sparen.
Dat! Of zonder dat kindlief begint te huilen als je net zit, indien wel in andere ruimte. Dat euh.. zit.. niet zo ontspannenquote:
Nog een belangrijke: alleen naar de wc kunnen, zonder jengelende dreumes aan je been.
)Maar verder weet ik het niet zo. Ik ben nooit van het spontane geweest. Dat is bij mij juist meer geworden met kind
Net als met weggaan. Ik kon dat toch al nooit in vijf minuten. En met kind kan ik dat nog steeds niet. Geen verschil dus
Spuit 11.
Verder uit eten gaan in zeer-kindonvriendelijke restaurants
Tegelijkertijd eten met je partner is (soms) ook een unicum.Ja, je groeit er in, maar pfff, ik moest wel even slikken van het bedrag dat we dit jaar moeten aftikken voor twee weken camping. Het verschil is wel enorm!quote:
[..]
Dat kan de eerste vier jaar van het ouderschap ook nog wel, "daar groei je in"
Thanks, ik ga de genoemde zaken de komende tijd extra waarderen!
Je raakt er aan gewend, maar toch mis ik de tijd dat er niet standaard zand in ons bed lag... En hij heeft buitenspeellaarzen, die ik direct bij de deur uitdoe. Ik moet alleen niet vergeten zijn wanten uit te kloppen.De onvoorwaardelijke liefde en vertrouwen die zij je geven.
De onvoorwaardelijke liefde en vertrouwen die je ze geeft.
Het terug zien van jezelf en je partner in de kinderen.
Het zien van het groeiproces, het eigen worden en leren kennen van je kindje. (Ik dacht dat dat vanzelf zou gaan, dat je meteen je kindje zou kennen en snappen en het temperament zou begrijpen, nou dat had ik dus goed mis)
Minder mooi:
De moeheid (en dan slapen die van ons nog wel tot 7 a 8 uur 's ochtends.)
Hoeveel het je kwetst als iemand jouw kind kwetst, of als ze verdriet hebben, dat gaat door merg en been (Maar misschien is dat ook wel mooi eigenlijk. Hmmm)
Vrijheid, mwoah, je kan niet zomaar even een filmpje pakken, of een weekendje weg plannen, maar echt de vrijheid mis ik niet.
Peuterpubertijd (bij de oudste amper, de jongste heel erg.)
Schoonmaken. Ik heb mij nog niet omgedraaid of er ligt een glas om, hagelslag op de grond, een zandbak in de hal, plas langs de wc, vieze onderbroeken. Ik voel mij af en toe echt een werkster. O.o
Verder zou ik dit voor niets in de wereld in ruilen, maar twee is echt genoeg. Ik vond de sterilisatie dan ook (een beetje tot mijn schaamte) een heerlijke opluchting. Nooit meer een kleine baby, gewoon de twee grote dames die we hebben.
ja, en dan dus met die buitenspeellaarzen naar binnen rennen omdat 'zonodigplassuhmamma'quote:
Bij ons op het kdv dragen alle kindjes regenbroeken bij het buitenspelen
)Hangen. De stad in lopen, koffie drinken hier, wijntje daar, hapje zus, oestertje zo. Doen wat in je kop opkomt op het moment dat het komt.quote:
Zo, even deze opgesnord. Ik zat me namelijk op de fiets vanmorgen te bedenken dat ondanks dat het ouderschap het allermooiste is wat je kan overkomen etc (zoals ik hier iig lees
Ik ben dus benieuwd naar de "grab it while it lasts" van het pre-ouderschap!
Ik dus nietquote:
(maar ook zonder dat stofzuig ik al elke dag, en als ik thuis ben vaak zelfs twee keer
En ik heb dus een onwaarschijnlijk vies kind, dat zelfs nu in de winter onwaarschijnlijke hoeveelheden zand aantrekt En verder mis ik de stilte wel eens. Ik houd van rust en sinds onze peuter is begonnen met praten is hij niet meer gestopt. Hij benoemd alles wat hij ziet, hoort, ruikt, denkt, de hele dag door
Enerzijds heel fascinerend om zo inzicht te krijgen in wat er omgaat in het brein van een peuter, maar soms kan ik ook wel even zonder zijn observaties en overpeinzingen Dat. 100%quote:
Die geweldige kinderen, dat die "van ons" zijn, dat blijft iets waar ik me over kan verwonderen.
Het plezier en geluk dat ik aan mijn kinderen beleef.
De interactie tussen mijn twee kinderen.
Het gemak van heb hebben van mijn eerste (of één) kind.
Dat ik geen serieus slaaptekort heb (gehad).
De voldoening die het moederschap me geeft.
De slopende moeheid tijdens de zwangerschap.
Dat het hebben van twee kinderen van een totaal andere orde is dan het hebben van één.
Het gezeul als je ergens heen gaat.
De irritatie als je ene kind de ander de hersenen inslaat.
Naar nieuws over kinderen niet meer trekken.
Hoe bepalend het welbevinden van je kroost is voor jezelf.
Mooi;
Die werkelijk onvoorwaardelijke liefde. niet alleen van mij voor hen, maar ook van hem, van mijn ouders, van mijn zusje/broertje, van mijn schoonouders, zwager enz. En dat allemaal voor onze kinderen. Ik blijf me er over verwonderen.
De spiegel die je kind je voorhoudt.
Het besef, begrip en waardering voor je eigen ouders. Ineens zag ik mijn verjaardag niet meer alleen maar als míjn verjaardag, maar ook als de dag waarop mijn moeder voor het eerst moeder werd. De dag waarop háár leven volledig veranderde.
Mythe;
"als ik de termijn-echo gehad heb, maak ik me geen zorgen meer... als de SEO goed is, maak ik me geen zorgen meer... als mijn kind maar eenmaal bij me op mn borst ligt, dan is alles goed en zijn alle zorgen weg..."
ook dat groeit met je mee ik begin langzaam te wennen aan het idee dat het waarschijnlijk nooit echt stopt. De bindende factor tussen moeders inderdaad
please hou op zeg. Onderschat;
Wat het met je doet als er iets is met je kind. Zowel positief als negatief. Hoe vreselijk veel je kunt hebben en kunt ondergaan, hoe buigzaam je kunt zijn, alles om er maar voor te zorgen dat het goed gaat met je kind. Hoe erg door merg en been het zeer van je kind je gaat.
Ook onderschat, de enorme hopen met geregel en gedoe. Je weet het wel, heus wel, maar toch zit het in zo'n oh-dat-zien-we-dan-wel hoekje van je hoofd. Dat de school/opvang belt dat je je kind moet komen halen omdat het ziek is bijvoorbeeld.
En speciaal voor SQ; mocht je nog overwegen een studie of carrièreswitch te maken, zonder kinderen is echt handiger. Trust me on this one
Bedankt voor alle input
S en ik hebben samen de griep, maar voor ziek ben ik eerst moeder en zorg ik voor S. Pas daarna zou er wat ruimte kunnen zijn voor me om ook ziek te zijn. Die ruimte is dan ook weer erg beperkt, want S doet niets liever dan tegen me aan geplakt zitten. Dus in plaats van in mijn bed blijven liggen, of fijn op de bank liggen, zit ik de hele dag in een hoekje van de bank met een gloeiend heet meisje tegen me aan geplakt.
Dus mocht je nog een griep krijgen voor het zover is, geniet er van dat je gewoon ziek kunt zijn
Dit is zo waar ja.quote:
Dat van die griep, wat buuf eerder al zei, dat is zo waar.
S en ik hebben samen de griep, maar voor ziek ben ik eerst moeder en zorg ik voor S. Pas daarna zou er wat ruimte kunnen zijn voor me om ook ziek te zijn. Die ruimte is dan ook weer erg beperkt, want S doet niets liever dan tegen me aan geplakt zitten. Dus in plaats van in mijn bed blijven liggen, of fijn op de bank liggen, zit ik de hele dag in een hoekje van de bank met een gloeiend heet meisje tegen me aan geplakt.
Dus mocht je nog een griep krijgen voor het zover is, geniet er van dat je gewoon ziek kunt zijn
Damn, ik neem mijn dochter al sinds ze geboren is mee naar de kroeg. Niet 's nachts natuurlijk maar wel overdag. We gaan allebei nog uit (zowel apart als met elkaar) en gaan allebei eens per jaar op vakantie zonder partner en kinderen (dus met vrienden). Ook samen nog vaak weekendjes weg, naar Londen bijvoorbeeld. Ik zou er niet aan moeten denken om elke avond als een zak aardappelen op de bank te moeten zitten.quote:
[..]
Dat kan niet want ik vind dat je als ouder ten alle tijden verantwoordelijk bent voor je kinderen, maar misschien leggen wij de lat wel te hoog.
Enkele voorbeelden
Partner is thuis voor de kinderen
Niet drinken waar ze bij zijn.
- spontaan heel hard lachen
- als je iets leuks met ze gaat doen en ze vinden het ook echt een hele leuke dag waar ze nog heel lang over praten
- zeggen dat ze je lief vinden, met een spontane knuffel erbij
- steeds slimmer worden (ontdekken van cijfers, letters, de klok)
- de blijdschap als ze iets voor het eerst doen en daar zelf heel trots op zijn
- spelen met je kinderen (bal overgooien, lego, puzzels, bordspel)
- dat ze bij je willen komen lunchen op werk
- samen bakken en dan vol trots koekjes en taarten uitdelen aan familieleden
- keihard lachen als ze omver gelopen worden door een geit en balen dat je net je camera uit hebt gezet
- pure emotie die ze vertonen bij een heleboel zaken
Vervelend
- Gezeur en gejank om niks
- Iets 10x moeten herhalen omdat ze weigeren iets te doen en daarna gehuil omdat je je stem moest verheffen
- absoluut waar, 2x ademen en ze is al 6 mnd!
Trots op "rare" dingen.
- true! Ik ben heel trots omdat saar n tandje heeft (nu 2) terwijl ze daar 0,0 iets voor hoefde te doen
Verder is saar het mooiste wat mij ooit is overkomen en zou ik alles voor haar opgeven
Grappig om dit nu te lezen.quote:
Dat van die griep, wat buuf eerder al zei, dat is zo waar.
S en ik hebben samen de griep, maar voor ziek ben ik eerst moeder en zorg ik voor S. Pas daarna zou er wat ruimte kunnen zijn voor me om ook ziek te zijn. Die ruimte is dan ook weer erg beperkt, want S doet niets liever dan tegen me aan geplakt zitten. Dus in plaats van in mijn bed blijven liggen, of fijn op de bank liggen, zit ik de hele dag in een hoekje van de bank met een gloeiend heet meisje tegen me aan geplakt.
Dus mocht je nog een griep krijgen voor het zover is, geniet er van dat je gewoon ziek kunt zijn
Ik heb nu samen met Aviva griep.
Dus vorige week de hele week alles samen gedaan. Zelfs synchroon hoesten
Erg gezellig, maar ook vermoeiend. Naja, het is alweer bijna gedaan.
Maar inderdaad, eerst zorgen dat zij comfortabel is, dan kom ik wel aan de beurt.
En het moois.
Je bent inderdaad trots op dingen die je nooit voor mogelijk had gehouden.
. Blij om alles wat je baby doet en is. Dit vat het voor mij eigenlijk samen:
Na een dag werken fiets ik naar huis. En dan weet ik dat ik zo I ga ophalen van het kdv. Dan maakt mijn hart een sprongetje en fiets ik net wat harder. Als ik dan het kdv in kom en ik zie haar door het raam heen, dan voel ik me overstromen van liefde. Als zij mij dan ook ziet, kruipt ze zo hard ze kan naar me toe, soms met een huiltje erbij. Ik til haar op en sluit haar in mijn armen en op dat moment bestaat er gewoon niets anders in de wereld. Dan staat het stil om ons heen, dan gaat het alleen om ons twee.
.Goede kick. Briljant topic.quote:
Ik vond dit zo'n leuk topic dat ik het weer teruglas, dus up! Benieuwd naar de bijdragen van de verse moeders.
Nog zoiets waar niemand je voor waarschuwt: kinderen die zindelijk zijn en die God-weet-wat op het toilet uitspoken. En dat het toilet dan elke dag gepoetst moet worden wegens stank. (en er zijn drie toiletten in huis
)Maar een kleuter die meermaals per dag spontaan bij zijn mama komt kroelen.
+1quote:
Trots op "rare" dingen.
- true! Ik ben heel trots omdat saar n tandje heeft (nu 2) terwijl ze daar 0,0 iets voor hoefde te doen
Ik was afgelopen vrijdag tijdens de echo zó trots dat ons kindje al een neusje heeft!
.De geboorte van mijn zoon heeft me kwetsbaar gemaakt, omdat ik nu het besef heb dat ik door het allermooiste mee te maken wat me ooit kon overkomen, ik ook ooit het allervreselijkste mee kan maken - hem verliezen.
Ik vind het ongelooflijk om te voelen hoe de liefde voor hem in elke vezel van mijn lijf zit. Bij het idee dat ik over drie weken weer moet werken en hem zal moeten achterlaten bij de gastouder, voel ik letterlijk lichamelijke weerstand. Ik had verwacht dat ik er na een poosje wel weer aan toe zou zijn om te werken, maar ik zie er echt vreselijk tegenop.
Wat ik mooi vind om te zien is hoe het ook mijn vriend en mij nog dichter bij elkaar heeft gebracht. Natuurlijk waren we al zeker van een toekomst met elkaar, anders hadden we om te beginnen al geen kindje gekregen, maar nu horen we ook echt bij elkaar. We komen samen in ons zoontje. Dit leverde zelfs een huwelijksaanzoek op.
. Wat me tot nu toe tegenvalt is toch wel de vermoeidheid. Natuurlijk word je daarvoor gewaarschuwd, maar ik heb ook het herstellen van een - in mijn geval zelfs heel soepele en snelle - bevalling onderschat. Op goede dagen voel ik me alsof ik ben overreden door maar één vrachtwagen, in plaats van vijf. Ik reken er maar op dat dat de komende 18 jaar wel zo blijft.
.En dit is voor mij ook het moois aan het ouderschap. Mijn leven leiden mét kind. Het vorm geven van het dagelijks leven met kind. Nou is het échte dagelijks leven hier nog niet begonnen, want ik heb nog verlof tot na pasen. Maar het ontstaan van nieuwe gewoontes, tradities vind ik mooi om te zien.
En het zien groeien, opgroeien, ontwikkelen van een kind, is echt fascinerend. Hoe ze zichzelf allerlei dingen aanleert, zonder dat ik daar tot nu toe (ze is 6 maanden) veel voor hoef te doen
Hoe ze zichzelf leert kruipen nu, billen omhoog, knietjes eronder, weer ter aarde storten, even poepen tussendoor en hup! weer verder. Prachtig En voordat ik een beeld schets dat het allemaal alleen maar rozewolkerig is: mijn dochter is ook kampioen kakjepakje ((c) Crumpette), het liefst op momenten dat het niet echt zo goed uitkomt (lees: verjaardagen, op de boot, midden op Picadilly Circus, boven in de bergen), spuugt zelden, maar alleen als bed/kleding net verschoond is
En het allermooist: haar lach als ze me ziet als ik haar uit haar bedje pluk
Alles heeft een nieuwe dimensie. Vreugde, maar ook verdriet. En dat is mooi, maar maakt je ook erg kwetsbaar.
Nou he. De eerste maanden had ik daar best vaak gedachtes over, waar ik dan koude rillingen van kreeg. Dat is nu gelukkig een stuk minder.quote:
Dit wordt een heel onsamenhangende post.
De geboorte van mijn zoon heeft me kwetsbaar gemaakt, omdat ik nu het besef heb dat ik door het allermooiste mee te maken wat me ooit kon overkomen, ik ook ooit het allervreselijkste mee kan maken - hem verliezen.
Maar mijn eigen sterfelijkheid is ook ineens een ding geworden. Vroeger kon ik prima met het idee van doodgaan leven. Als ik er morgen ineens niet meer zou zijn, tja, so be it. Aantal mensen zal een tijdje verdrietig zijn, maar daar komen ze wel weer overheen. Als ik nu hoor van ernstige ziektes en denk aan doodgaan, dan denk ik alleen maar: dat kan en mag echt niet gebeuren. Ik kan I echt niet achterlaten. Zij mag niet moederloos worden. Dat maakt dat ik ineens een stuk 'banger' ben voor zulke zaken.
Dit heb ik ook ja. Mijn man en ik willen graag met z'n tweeën een weekendje naar Londen. Eigenlijk zou vliegen handig zijn maar stel je voor dat we neerstorten, beiden dan dus. Dan heeft Eva in 1 klap geen papa en geen mama meerquote:
[..]
Nou he. De eerste maanden had ik daar best vaak gedachtes over, waar ik dan koude rillingen van kreeg. Dat is nu gelukkig een stuk minder.
Maar mijn eigen sterfelijkheid is ook ineens een ding geworden. Vroeger kon ik prima met het idee van doodgaan leven. Als ik er morgen ineens niet meer zou zijn, tja, so be it. Aantal mensen zal een tijdje verdrietig zijn, maar daar komen ze wel weer overheen. Als ik nu hoor van ernstige ziektes en denk aan doodgaan, dan denk ik alleen maar: dat kan en mag echt niet gebeuren. Ik kan I echt niet achterlaten. Zij mag niet moederloos worden. Dat maakt dat ik ineens een stuk 'banger' ben voor zulke zaken.
En inderdaad, de gedachte dat we haar kwijt raken kunnen me echt heel verdrietig maken.
Pfoeh die gedachten heb ik ook gehad het eerste half jaar. Maar ik zag complete CSI situaties voor me, zoals ledikant vol bloed, Yur en ik vermoord etc. De enige die nog af en toe terugkomt is dat wij vermoord worden en T. huilend van de honger in zijn ledikant staatquote:
[..]
Dit heb ik ook ja. Mijn man en ik willen graag met z'n tweeën een weekendje naar Londen. Eigenlijk zou vliegen handig zijn maar stel je voor dat we neerstorten, beiden dan dus. Dan heeft Eva in 1 klap geen papa en geen mama meer
En inderdaad, de gedachte dat we haar kwijt raken kunnen me echt heel verdrietig maken.
. Brr.Nou...quote:
Ik vind 2 kinderen 3 keer zo druk maar ook 3 keer zo geweldig. Ben benieuwd wat de 3e zometeen allemaal weer gaat veranderen.
De zorgen rondom het moederschap die hierboven genoemd worden, heb ik nauwelijks meer, maar dat komt vooral doordat ik geen tijd heb om erover na te denken.
Het afgelopen jaar heb ik echt leren doorbikkelen. 3 kinderen, een verhuizing en 2 keer een nieuwe baan was misschien een beetje veel van het goede.
Ik kan dus niet zeggen dat het alleen maar genieten is geweest tot nu toe. Maar wat voelt het rijk en compleet!
Dat vind ik wel heel bijzonder aan het moederschap. Dat afzien en genieten zó hand in hand kunnen gaan.
Deze mag vast nog een keer omhoogquote:
Ik vond dit zo'n leuk topic dat ik het weer teruglas, dus up! Benieuwd naar de bijdragen van de verse moeders.
Ik vond school vroeger echt niet leuk. Ik was ook zo blij dat ik helemaal klaar was met school. En nu zit ik er weer mee. Helpen met huiswerk maken (veel!!!!), gesprekken met docenten, stress van alle leuk bedoelde (maar helemaal niet leuke) uitjes en feesten.
En ik vind het weer net zo erg als toen ik het zelf moest ondergaan.
Hier hetzelfde, ik vond school ook stom. Te weinig uitdaging en veel stomme klasgenoten (Inc pesten/ buitensluiten).quote:
Wat mij eigenlijk heel zwaar valt aan het hebben van kinderen is dat je je eigen schooltijd bijna weer opnieuw moet doen.
Ik vond school vroeger echt niet leuk. Ik was ook zo blij dat ik helemaal klaar was met school. En nu zit ik er weer mee. Helpen met huiswerk maken (veel!!!!), gesprekken met docenten, stress van alle leuk bedoelde (maar helemaal niet leuke) uitjes en feesten.
En ik vind het weer net zo erg als toen ik het zelf moest ondergaan.
Maar ook precies andersom:
Mijn oudste lijkt heel erg op mij, maar ik zie hem op school juist opbloeien. Hij heeft een fijne klas, een veilige plek. Ik kan hem begeleiden met dingen die lastig zijn (mijn ouders niet). Juf heeft een goede connectie met hem (ik vroeger niet, leraren waren al blij dat de druktemakers elkaar niet fysiek te lijf gingen, geen tijd voor het rustige spul).
Dus voor mij is het een soort "opnieuw" en dan goed. Met hetzelfde type karakter kan je veel maken of breken door de mensen die je tegenkomt..
Ik weet niet hoe de middelbare school gaat, maar voor de basisschool is dit een goede "herkansing"..
(Ik probeer zo weinig mogelijk mezelf te projecteren op hem, maar hij komt steeds met dezelfde dingen als ik destijds)