Moois en mythes van het ouderschap

Ik had toen wij het geslacht te weten kwamen ook wel even een 'oh....' moment. Vooral omdat ik het ook niet echt voor me zag vanwege alleen meisjes in de omgeving en tussen zussen opgegroeid. Maar ik ben daar zo op teruggekomen! Ik zou me nu geen dochter meer voor kunnen stellen, al zou ik het nog steeds wel heel tof vinden als we die ooit nog eentje zouden krijgen. Maar echt een voorkeur heb ik niet meer. 3 zonen ... het idee! "de jongens" !

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 0% gewijzigd door Spees_Eend op 22-01-2014 15:41:08 ]

quote:

Op woensdag 22 januari 2014 15:25 schreef Spees_Eend het volgende:
Ik had toen wij het geslacht te weten kwamen ook wel even een 'oh....' moment. Vooral omdat ik het ook niet echt voor me zag vanwege alleen meisjes in de omgeving en tussen zussen opgegroeid. Maar ik ben daar zo op teruggekomen! Ik zou me nu geen dochter meer voor kunnen stellen,

Idem hier! Ik heb bij de 20 weken echo echt gehuild, en zeker twee weken een soort van 'rouw' doorgemaakt omdat ik er nooit over had nagedacht dat het kindje in mijn buik ook een jongen zou kunnen zijn. Nu vind ik het heerlijk, ik hoef echt geen meid!

quote:

Op woensdag 22 januari 2014 15:10 schreef Bleie het volgende:
Phaidra noemde nog: 'het maakt niet uit wat het is, als het maar gezond is'. Die is voor mij toch maar ten dele waar. Ja, ik ben ontzettend dankbaar dat ik twee gezonde kinderen heb, en ik hou van beide zielsveel, maar eigenlijk had ik toch best graag twee meisjes gewild, ipv een jongen en een meisje. Als het twee jongens waren geweest, was ik daar denk ik opdrecht verdrietig over geweest.

Kun je uitleggen waarom?

Verder eens met de spoiler van Spees. En dan zou ik waar zij 'gek' zegt zelfs naar/verdrietig zetten.

Hier een beetje andersom. Dolblij met onze twee jongetjes, en we gaan er bij een evt derde stiekem vanuit dat dat ook een jongen wordt. Als dat niet zo is, zal dat even schakelen zijn. Maar dat is vooral omdat ik goed weet hoe geweldig jongetjes zijn en ik (nog) niet weet hoe tof een dochter is.

Geslachtsvoorkeur heb ik echt nog nooit gehad. Hoewel ik wel vanaf de eerste positieve test tegen mijn vrouw riep dat het een meisje was. #jomanda

Ik zei het verderop in mijn vorige post ook al, tijdens de zwangerschap vond ik het lastig om bij ons een zoon voor te stellen. Maar toen hij er eenmaal was, was het helemaal goed.

Nog steeds zou ik graag ervaren hoe het is om een dochter te hebben, maar moeder zijn van twee jongetjes lijkt me ook tof .

Ik probeer in elk geval om redelijk onherkenbaar te zijn, maar of dat helemaal lukt... Het is in elk geval een enorm taboe. Maar echt, ik ben dol op mn mannetje, en ik zou nu ook niet meer anders willen, maar ik heb er gewoon enorm aan moeten wennen. Weet niet goed waarom. Ik heb mezelf altijd gezien als moeder van dochters.

Ik vind dat je best een voorkeur mag hebben voor het één of ander, en die ook mag uiten. Ik wilde heel graag een dochter en hoewel ik van een zoon niet minder had gehouden, zou het misschien wel anders geweest zijn. Maar misschien ook niet. En dat is het mooie: je wéét niet hoe het anders geweest was. En juist daarom kan ik me voorstellen dat een wens door blijft sluimeren.

Verder vind ik het heel bijzonder hoe goed ik ben als moeder; ik was er van te voren vanuit gegaan dat ik niets zou weten of snappen van m'n kind, maar eigenlijk is er vanaf dag 1 al begrip tussen ons. Dat wordt soms wel in de weg gezeten door mijn eigen onzekerheid, maar het ís er wel. En dat vind ik prachtig. Ook vind ik het fantastisch om te zien hoe ze groeit en ontwikkelt, hoe trots ik ben als ze iets kan. Ook kan er enorm van genieten als ze slapend bij me drinkt, lekker warm en stil, echt een knuffelmomentje .

Tegelijkertijd hakt de fysieke en mentale impact van de zwangerschap en geboorte er heel erg in en dat had ik niet zo kunnen inschatten van te voren. Ik heb nu al een jaar lang bijna continue pijn en dat is nu na haar geboorte niet verbeterd, integendeel: naast bekken zijn nu ook rug en polsen overbelast en kan ik nog heel erg weinig op een dag. Dat ik zoveel heb moeten inleveren, valt me heel zwaar. Ook het slaapgebrek speelt mee en omdat ook ik nog geen 2 uur achter elkaar slaap 's nachts, knapt mijn lijf ook nauwelijks op.
Dat heeft geestelijk impact en dat vind ik moeilijk. Er zijn momenten waarop ik haar niet meer wil zien of horen, waarop ik het liefst zou weglopen of haar weg zou doen, zó moe ben ik dan. Maar ik zou het never nooit niet kunnen. Echt nooit. Maar ik had niet ingeschat wat het slaapgebrek met me zou doen.

Kortom, ze is het beste en het heftigste dat me ooit is overkomen. Ik hou meer van haar dan ik ooit voor mogelijk hield, en tegelijkertijd heeft het me momenteel ook veel gekost. Maar dat komt in de toekomst wel op z'n pootjes terecht, en dan heb ik nog meer ruimte om nog meer van haar te houden.

Mooi:

De kans om een goed mens op de wereld te zetten.
Inzichten in je eigen gedrag en gewoontes.
Leren van je eigen kinderen.

Minder fijn:

Slaaptekort.
Niet makkelijk heel veel kunnen doen op een dag.

quote:

Op woensdag 22 januari 2014 17:08 schreef debuurvrouw het volgende:
Bizar hè, hoe zo'n kind het beste en het slechtste in je naar boven kan halen. Zo ervaar ik dat tenminste.

Ja, inderdaad! Precies dat en dan is ze verdikkie pas 4,5 maanden oud!

Jongetjes

quote:

Op woensdag 22 januari 2014 15:57 schreef Bleie het volgende:
Ik probeer in elk geval om redelijk onherkenbaar te zijn, maar of dat helemaal lukt... Het is in elk geval een enorm taboe. Maar echt, ik ben dol op mn mannetje, en ik zou nu ook niet meer anders willen, maar ik heb er gewoon enorm aan moeten wennen. Weet niet goed waarom. Ik heb mezelf altijd gezien als moeder van dochters.

Maar soms moet je ook enorm wennen aan het geslacht van je voorkeur.
Dat hoeft niet het geslacht te zijn maar kan ook het kind zelf zijn.
Mijn gevoel bij alle 3 was zo anders en ik denk ook dat het heel erg afhangt van hoe je geestelijk er in zit.

quote:

Op woensdag 22 januari 2014 15:10 schreef Bleie het volgende:

Minder mooi: het slaapgebrek. Sinds ik zwanger werd van mijn eerste (die nu 4,5 jaar oud is) slaap ik slecht. De eerste twee jaar sliep ik vaak maar een paar uur per nacht, nu haal ik meestal wel 6 of 7 uur. Maar dat is wel structureel te weinig, en daardoor heb ik vaak weinig energie overdag. Zeker omdat ik een baan heb die vrij veel van me vergt. Dan kan ik van m'n kinderen niet altijd even veel hebben.

Precies dit!!
Ik ben ongelooflijk moe...constant

quote:

Op woensdag 22 januari 2014 16:08 schreef Cwen het volgende:


Tegelijkertijd hakt de fysieke en mentale impact van de zwangerschap en geboorte er heel erg in en dat had ik niet zo kunnen inschatten van te voren. Ik heb nu al een jaar lang bijna continue pijn en dat is nu na haar geboorte niet verbeterd, integendeel: naast bekken zijn nu ook rug en polsen overbelast en kan ik nog heel erg weinig op een dag. Dat ik zoveel heb moeten inleveren, valt me heel zwaar. Ook het slaapgebrek speelt mee en omdat ook ik nog geen 2 uur achter elkaar slaap 's nachts, knapt mijn lijf ook nauwelijks op.
Dat heeft geestelijk impact en dat vind ik moeilijk.

Herkenbaar alleen is het nu al 2jr en 4mnd

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 21:45 schreef Spees_Eend het volgende:

[..]

Oh is dat zo? Ik heb sinds mijn 18e eens in de paar jaar last van BPPD en sinds de geboorte veel vaker, bijna continu. In heftigheid variërend. Ik had het nóóit daaraan gelinkt! Weet jij misschien nog de bron?

Nee sorry. En ik heb zelf ook wat rondgezocht, maar heb niks kunnen terugvinden.
Ik weet ook echt niet meer waar ik het gelezen heb jaren terug, maar ik vond het allemaal logisch en op mezelf te betrekken, dus heb het maar voor waarheid aangenomen destijds.

Hier dus ook 3 jongens
En er gaat nooit nooit, echt nooit een meisje komen hier in huis. Dat is een feit.

En hoe gek ik ook op mijn kinderen ben, soms kan ik als ik 's nachts lig te malen weleens verdrietig worden om het feit dat ik nooit zal weten hoe het is om een dochter te hebben. Een mini-me, die ik roze rokjes kan aantrekken, die ik blij kan maken met mijn nagellakjes, 1001 sieraden en dozen vol Barbie's die bij mijn ouders op zolder liggen... Van die banale dingen als samen keuvelen over verliefdheden, emoties en haarstijlen.
En wat als ik later schoondochters krijg? Die me maar een vervelende en bemoeizuchtige heks vinden en me liever zien gaan dan komen? Me gaan buitensluiten en het meer dan genoeg vinden dat ik 1x per maand mijn kleinkinderen ga zien?
En natuurlijk zijn er ook vrouwen die dikke mik met hun schoonmoeder zijn. Maar in de meeste gevallen sta je toch op de 2e plek, haar eigen moeder komt eerst. Volkomen logisch, dat is bij mezelf ook zo

Maar goed, normaal gesproken maak ik me daar niet zo druk om. En 's nachts lijkt alles altijd enger dan het is

Maar het diep verscholen stiekeme verdriet dat er nooit een dochter gaat zijn.... Daar moet ik maar mee leven. En dat paarse babyjurkje dat ik 7 jaar geleden gekocht heb blijf ik bewaren. Ooit zal het vast nog van pas komen, dat weet ik zeker.

Darn, nu heb ik mezelf aan het sniffen gekregen

Nog zo'n mooie bijkomstigheid van het moederschap: om het minste of geringste lekkende ogen.

Nagellakjes en roze rokjes zijn juist mijn schrikbeeld

Iemand zei iets over je achillespees, dat is zooo waar. Ik ben sinds ik moeder ben zo krachtig, maar tegelijkertijd zo kwetsbaar geworden. Je kan echt mijn dag verpesten door mijn kind verdrietig te maken. Dat hij uit school komt en vertelt dat Pietje niet meer met hem wilde spelen en lelijke dingen tegen hem zei en je je moet inhouden om Pietje neer te halen, al roepende JE BENT ZELF EEN SUKKEL PIETJE terwijl je zijn schooltas in de sloot smijt, dan weet je: deze liefde gaat diep jonguh

Ow Kers...je hebt me helemaal emo gekregen Dikke zoen

Misschien wil R met je kleinste later daten

L-E En dat je ineens woede voelt als iemand iets helemaal niet zo ergs zegt zoals "je vindt het niet lekker he?" terwijl je weet dat hij het wel lekker vindt. Ik vind mezelf dan helemaal niet leuk

Kersjes, mijn vriend praat gewoon over haarstijlen, emoties en verliefdheden met zijn moeder hoor! Minimaal een van jou drie zal dat toch ook wel met jou willen doen

Ik vind 6-7 uur slaap niet echt iets om over te mopperen trouwens . Hoewel ieders behoeftes anders zijn uiteraard. Moet er zelf ook structureel om 5:45 uit en lig er nu ook nog niet in .

Luigi, je zegt het zelf, andere mensen andere behoeften toch

quote:

Op woensdag 22 januari 2014 22:29 schreef Luigi het volgende:
Ik vind 6-7 uur slaap niet echt iets om over te mopperen trouwens . Hoewel ieders behoeftes anders zijn uiteraard. Moet er zelf ook structureel om 5:45 uit en lig er nu ook nog niet in .

Referentiekader! Klinkt mij ook als veel in de oren, maar als je pas echt lekker functioneert op 8 uur slaap heb je geen fuck aan die wetenschap he

Als ik bij een vriendin van me ben, en haar jongste (van 1,5) heeft een van haar buien, dan roept ze wel eens 'weet je het zeker, dat je kinderen wilt?' Maar ondertussen wilt ze zelf ook een derde. En ik kan alleen maar 'Ja, heel graag, inclusief buien ' zeggen.
En geen enkel ding in dit topic die onder de minder mooie dingen vallen, zal mij ervan weerhouden om mijn stinkende best te doen zwanger te raken.

quote:

Op woensdag 22 januari 2014 22:31 schreef L-E het volgende:

[..]

Referentiekader! Klinkt mij ook als veel in de oren, maar als je pas echt lekker functioneert op 8 uur slaap heb je geen fuck aan die wetenschap he

Mijn man functioneert prima op 5-6 uur slaap terwijl ik met 6-7 uur toch echt niet uitgeslapen voel

quote:

Op woensdag 22 januari 2014 22:31 schreef bitterend het volgende:
Luigi, je zegt het zelf, andere mensen andere behoeften toch

Die 1 a 2 uurtjes (structureel) toen ze nog echt een baby was ging ik wel helemaal kapot op hoor. Men O men hoe ik dat ooit volgehouden heb. Echt tandvlees werk was dat.