Moois en mythes van het ouderschap

quote:

Op vrijdag 24 januari 2014 13:10 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Ik ben het voorwaar eens met je eens
Ik snap zeer zeker wel dat mensen graag meer kinderen hebben, dat had ik zelf ook graag gehad als dat had gekund, maar dan alleen maar omdat ik ze wil, niet omdat ze iets aan elkaar zouden kunnen hebben. Kan wel, hoeft niet, en misschien kunnen ze elkaar niet luchten of zien.

Dat speelt misschien hier ook mee. Mijn broer en ik hebben elkaar echt de tent uit gevochten - altijd ruzie. En mijn man heeft gewoon niks met zijn zus. Die twee hebben altijd apart gespeeld en zoeken elkaar ook nu niet op. Overigens is het tussen mij en mijn broer goedgekomen hoor, we zien elkaar nu redelijk vaak en dat is altijd supergezellig.

quote:

Op vrijdag 24 januari 2014 13:21 schreef Buurpoes het volgende:

[..]

Dat speelt misschien hier ook mee. Mijn broer en ik hebben elkaar echt de tent uit gevochten - altijd ruzie. En mijn man heeft gewoon niks met zijn zus. Die twee hebben altijd apart gespeeld en zoeken elkaar ook nu niet op. Overigens is het tussen mij en mijn broer goedgekomen hoor, we zien elkaar nu redelijk vaak en dat is altijd supergezellig.

Daarom zeg ik: meer kinderen als JIJ dat wil, doen, maar niet voor het kind dat je al hebt.

Hoewel ik het wel even moeilijk vond hoor, toen mijn dochter afgelopen week dicht tegen me aan kroop in bed en in mijn oor fluisterde: "mama, ik wil zo graag een klein broertje of zusje!"

quote:

Op vrijdag 24 januari 2014 13:26 schreef miss_sly het volgende:

Hoewel ik het wel even moeilijk vond hoor, toen mijn dochter afgelopen week dicht tegen me aan kroop in bed en in mijn oor fluisterde: "mama, ik wil zo graag een klein broertje of zusje!"

Ja, die kwam hier ook nog wel eens voorbij ja. Lastig soms. Vooral voor mijn vrouw, mannen zijn daar wat makkelijker in denk ik. Tegenwoordig wil ze vooral een grote (oudere) zus en dat is gewoon onmogelijk, dus dat scheelt

quote:

Op vrijdag 24 januari 2014 13:28 schreef Luigi het volgende:

[..]

Ja, die kwam hier ook nog wel eens voorbij ja. Lastig soms. Vooral voor mijn vrouw, mannen zijn daar wat makkelijker in denk ik. Tegenwoordig wil ze vooral een grote (oudere) zus en dat is gewoon onmogelijk, dus dat scheelt

Hier was de lol over toen bleek dat je niet specifiek een broertje kunt bestellen. Zusje hoeft ie niet.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 13:42 schreef hoas het volgende:
Tja ik ga er geen doekjesom winden, wij hebben er 3 en als ik het over moest doen kwam er geen een meer.

Ik heb óók drie kinderen. Dat heeft een gróte impact op ons leven. Maar om nou te zeggen dat ik er achteraf gezien niet aan had moeten beginnen, dat gaat me te ver.

We kunnen inderdaad niet meer 'ineens' in een vliegtuig springen en naar de andere kant van de aarde gaan. We zijn gebonden aan schoolvakanties en een zeer beperkt reisgeduld van de kinders. Op die manier zijn we er achtergekomen dat Limburg óók een mooie bestemming is. Dat verre reizen komt ooit wel weer.

We kunnen ook niet meer spontaan een restaurant inspringen om te dineren, de kinderen moeten op tijd naar bed, morgen is er weer school etc. Als we er wél in slagen om uit eten te gaan (samen, danwel met zijn allen) dan waardeer ik dit nu extra omdat het toch wat meer bijzonder geworden is.

In het wilde weg dingen kopen en geld uitgeven is er ook niet meer bij, er moet eten en kleren gekocht worden, kinderen moeten naar school etc. Op die manier ben ik er achter gekomen dat sparen voor iets meer voldoening geeft.

Uitslapen was inderdaad wel afgelopen, maar nu ze iets groter worden komt dat deels weer terug.

Om het maar eens Cruyffiaans uit te drukken: ieder nadeel hep ze voordeel.

quote:

Op vrijdag 24 januari 2014 13:03 schreef Luigi het volgende:
Dat vind ik (let op, mening he!) toch altijd zo'n rare reden... 'ja, dan zijn ze in ieder geval niet alleen...'. Dat is gebaseerd op zo veel aannames dat ik niet zou weten waar te beginnen . En alsof ze later geen partner, eigen familie, vrienden, etc hebben. Ik heb ook een zusje, die zie ik af en toe, prima, goede band verder maar of ik er heel veel aan 'heb' in die zin... kweenie.

Je hebt op zich wel gelijk hoor, maar ik ben wel hecht met mijn familie en weet nu dus wat ik mis zou zijn gelopen als ik ze niet had leren kennen. En misschien kunnen mn kinders elkaar niet luchten later, sja dat is dan heel jammer,maar ik kan niet alles beheersen in t leven. Ben iig erg blij met mijn 2 kinderen. En hoop dat zij ook blij zijn met elkaar. (nu en later)

Edit: je had al geantwoord...

quote:

Op vrijdag 24 januari 2014 15:27 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]

dit is precies wat ik ook zeg toch? Ik vind ook dat ze niet met elkaar op hoeven schieten. Vrienden kan je zelf kiezen, familie niet.wel verwacht ik dat ze beschaafd met elkaar omgaan.
En met elkaar nog bedoel ik niet bij elkaar op de koffie op zondag maar een gezamelijk verleden. Iemand die weet hoe het was, die je ouders kende zoals jij ze kende dat idee. En dan hoeven ze elkaar nooit meer te zien, de wetenschap is al mooi. Vind ik.

"dat ze dan straks elkaar hebben" vind ik persoonlijk iets anders dan "ik wil meer kinderen, wat ze ook van elkaar vinden". Want dat elkaar hebben kan ook een groot nadeel zijn, bijvoorbeeld.

quote:

Op vrijdag 24 januari 2014 15:27 schreef debuurvrouw het volgende:

de wetenschap is al mooi. Vind ik.

Dat mag! .

Wat ik mooi vond/vindt is om alles weer eens opnieuw te kunnen ervaren in de ogen van je kind. Dingen die voor mij al zo normaal zijn geworden, maar die ik door de ogen van de kinderen weer als bijzonder ga zien.

Wat ik echt zwaar vind is de enorme verantwoordelijkheid. Ik maak me druk en zorgen over de grote wereldproblemen, waarbij ik vroeger nog wel vaak dacht: "na mij de zondvloed".
En mijn emoties worden uitvergroot. Ik heb nog nooit van iemand zoveel gehouden als van mijn kinderen, maar het zijn ook de kinderen die bij mij de grootste wanhoop en verdriet kunnen veroorzaken. Ik verlang nog wel eens terug naar mijn gelijkmatige leven zonder grote zorgen en met een hoop vrijheid.

quote:

Op vrijdag 24 januari 2014 13:03 schreef Luigi het volgende:
Dat vind ik (let op, mening he!) toch altijd zo'n rare reden... 'ja, dan zijn ze in ieder geval niet alleen...'. Dat is gebaseerd op zo veel aannames dat ik niet zou weten waar te beginnen . En alsof ze later geen partner, eigen familie, vrienden, etc hebben. Ik heb ook een zusje, die zie ik af en toe, prima, goede band verder maar of ik er heel veel aan 'heb' in die zin... kweenie.

ik kan me hier eigenlijk ook wel in vinden ik heb in elk geval niet het gevoel dat ik mijn dochter tekort zou doen omdat ze geen broertjes en/of zusjes heeft. Ik denk wel dat ze is wie ze is onder andere doordat ze maar alleen thuis is.

Moet wel toegeven dat de niet zo optimale familieverhoudingen in mijn omgeving de keuze om het bij eentje te houden wel gesterkt hebben.

quote:

Op vrijdag 24 januari 2014 15:44 schreef livelink het volgende:
Wat ik mooi vond/vindt is om alles weer eens opnieuw te kunnen ervaren in de ogen van je kind. Dingen die voor mij al zo normaal zijn geworden, maar die ik door de ogen van de kinderen weer als bijzonder ga zien.

Wat ik echt zwaar vind is de enorme verantwoordelijkheid. Ik maak me druk en zorgen over de grote wereldproblemen, waarbij ik vroeger nog wel vaak dacht: "na mij de zondvloed".
En mijn emoties worden uitvergroot. Ik heb nog nooit van iemand zoveel gehouden als van mijn kinderen, maar het zijn ook de kinderen die bij mij de grootste wanhoop en verdriet kunnen veroorzaken. Ik verlang nog wel eens terug naar mijn gelijkmatige leven zonder grote zorgen en met een hoop vrijheid.

dat!

En verder: roze wolken bestaan (voor mij) niet. Er zijn roze momenten. .

quote:

Op woensdag 22 januari 2014 11:19 schreef Phaidra het volgende:

De wereld opnieuw kunnen bekijken door zijn ogen. Eigenlijk ook wel een cliché, hè? Maar ik vind het echt prachtig als hij met open mond naar de kerstboom met lichtjes kijkt of helemaal enthousiast wordt van een vogeltje in de tuin. De kleinste details vallen hem op, terwijl ik daar zo overheen gekeken zou hebben.

Vanochtend hadden we zo'n moment en ik moest aan deze post van jou denken! Het was zo leuk, Silvijn had ontdekt dat er een klank kwam als hij twee glazen tegen elkaar tikte. Hij zat met rode wangen en wijd opengesperde ogen keer op keer te 'proosten' met die twee glazen en steeds te schaterlachen om het geluid. Ik was er echt een beetje ontroerd door, zoiets gewoons dat voor hem compleet nieuw en prachtig was, waar wij nóóit bij stilstaan .

quote:

Op vrijdag 24 januari 2014 11:22 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]

1 kind plus 1 kind is meer dan het dubbele van die eerste, als u begrijpt wat ik bedoel. De interactie tussen de kinderen, maar ook wisselende slaapjes, hapjes luiertjes gedoetjes. Maar vooral dat ik veel meer het gevoel had dat we veel meer een gezin waren met eigen besognes enzo. De drang om met anderen mee te doen was gewoon minder. Van 2 naar 3 ging echt veel makkelijker.

Maar ik had het voor geen goud willen missen. Voor mij hebben die broers echt een meerwaarde. Daar heb ik allemaal onrationele projectiegevoelens bij maar toch.
Die jongens samen op de bank hangend. Of wanneer ze elkaar helpen, het liefst tegen mij. hoe ze slap kunnen liggen van het lachen, hoe ze elkaar in vertrouwen nemen.
En ja, het is echt een geluk want ik ken ook zat mensen die helemaal die band niet hebben met hun familie. Boven alles ben ik toch blij dat ze dan straks elkaar hebben. (nogmaals, dit komt voort uit mijn eigen "bagage" maar is wel echt heel belangrijk voor me. ook al zien ze elkaar nooit meer, dat ze wel met z'n 3en zijn.)

x 2

Ik vind 2 kinderen 3 keer zo druk maar ook 3 keer zo geweldig. Ben benieuwd wat de 3e zometeen allemaal weer gaat veranderen.

quote:

Op zaterdag 25 januari 2014 07:46 schreef Spees_Eend het volgende:

[..]

Vanochtend hadden we zo'n moment en ik moest aan deze post van jou denken! Het was zo leuk, Silvijn had ontdekt dat er een klank kwam als hij twee glazen tegen elkaar tikte. Hij zat met rode wangen en wijd opengesperde ogen keer op keer te 'proosten' met die twee glazen en steeds te schaterlachen om het geluid. Ik was er echt een beetje ontroerd door, zoiets gewoons dat voor hem compleet nieuw en prachtig was, waar wij nóóit bij stilstaan .

Dat vind ik ook zo mooi, al die ontdekkingen, dingen die voor ons zo vanzelfsprekend zijn samen met je kind weer vol verwondering ontdekken

quote:

Op vrijdag 24 januari 2014 15:31 schreef miss_sly het volgende:

[..]

"dat ze dan straks elkaar hebben" vind ik persoonlijk iets anders dan "ik wil meer kinderen, wat ze ook van elkaar vinden". Want dat elkaar hebben kan ook een groot nadeel zijn, bijvoorbeeld.

Ik kom uit een gezin van 5 en heb de voor- en nadelen duidelijk ondervonden. Er is wat mij betreft wel een groot voordeel en dat is dat nu mijn ouders bejaard zijn we met z'n allen een oogje in het zeil kunnen houden en het met elkaar kunnen hebben over onze zorgen soms. Ik zie vrienden van me die enig kind zijn met ook ouder wordende ouders daar soms wel behoorlijk mee worstelen omdat die ouders dan volledig gaan leunen op dat ene kind. Dat is zwaar. Maar ja, daarbij is het ook van belang hoe ouders daarmee zelf omgaan, natuurlijk.

Maar dat komt niet door het formaat van het gezin dat het bij jullie zo gaat.
Dat heeft te maken met hoe jullie zijn.

Ik heb het overigens als enorm gemis ervaren dat ik geen broers of zussen heb. :
Dat was voor mij wel een beetje 1 van de dingen die mee werkte bij het krijgen van de 2e.

quote:

Op zaterdag 25 januari 2014 18:14 schreef Pvoesss het volgende:
Maar dat komt niet door het formaat van het gezin dat het bij jullie zo gaat.
Dat heeft te maken met hoe jullie zijn.

Ik heb het overigens als enorm gemis ervaren dat ik geen broers of zussen heb. :
Dat was voor mij wel een beetje 1 van de dingen die mee werkte bij het krijgen van de 2e.

Ja, daar ben ik me ook wel van bewust. Je kunt ook weer onderlinge spanningen krijgen omdat de een meer doet dan de ander, etc. Nu hebben wij ook geregeld spanningen hoor. Maar op het moment dat het nodig is, zijn we er allemaal.

Ik vind het ook wel een lastige vraag. Ben nu 38 en als ik een tweede zou willen (nog niet eens bevallen van nummer 1) dan moet ik dus heel erg opschieten. Met ook alle risico's die erbij horen en de vraag of het nog lukt. Vraag me af hoe ik het ga ervaren als de eerste (en waarschijnlijk dus enige) er eenmaal is.

quote:

Op zaterdag 25 januari 2014 16:46 schreef Franny_G het volgende:

[..]

Ik kom uit een gezin van 5 en heb de voor- en nadelen duidelijk ondervonden. Er is wat mij betreft wel een groot voordeel en dat is dat nu mijn ouders bejaard zijn we met z'n allen een oogje in het zeil kunnen houden en het met elkaar kunnen hebben over onze zorgen soms. Ik zie vrienden van me die enig kind zijn met ook ouder wordende ouders daar soms wel behoorlijk mee worstelen omdat die ouders dan volledig gaan leunen op dat ene kind. Dat is zwaar. Maar ja, daarbij is het ook van belang hoe ouders daarmee zelf omgaan, natuurlijk.

Off topic: mijn moeder komt ook uit een gezin van 5 en er is er maar 1 die alle shit op mag knappen. Al 13 jaar lang en ja idd dat is dus mijn moeder.

Het moois aan het ouderschap; iets wat ik totaal niet kon verwachten. Zo'n hummeltje, onze dochter. Die echt in mijn buik zat! Haar eigenwijsheid, net zoals ik was vroeger. Ongelofelijk. Al vanaf het begin zat het erin, vooral haar volgen in wat ze wilde ging het beste, en nu nog.
Het mooie idd wat hier al gezegd werd; als ze iets nieuws ontdekt. Dingen laten vallen/gooien is prachtig. Ze ontdekte dat knijpers die hangen in een bakje aan het wasrekje op zolder, helemaal naar beneden kunnen kletteren schaterlachen joh! De dingen die wij heel normaal vinden vind zij bij ontdekking het einde.
Cliche's zijn altijd waar, heb ik gemerkt.
Je leven wordt totaal anders na het krijgen van een kind maar je hebt geen idee hoe, en dat is ook de charme ervan. Het draait 180 graden, maar het is ook weer zo alsof het nooit anders geweest is. Ze hoort erbij en mijn leven voor mijn kind kan ik eigenlijk maar vaag herinneren. En dat had ik al na een aantal dagen/weken.
Uitslapen valt hier wel mee, alhoewel de gebroken nachten tot een maand of 6 zeker zwaar waren.

Je moet idd goed opletten als ouders dat je ook nog partners en vrienden bent, en daar ook tijd aan besteedt. In gesprek blijft over wat je lastig vindt, welke koers je vaart met grenzen stellen en hoe je dat doet.
Het voelt allemaal heel natuurlijk en vanzelfsprekend voor mn man en mij, we zijn echt een team, zo voelt het. Soms hebben we het over dingen, van hoe doe jij dat? Hoe gaan we daarmee om? En dan zijn we daar eigenlijk bijna hetzelfde in.
Qua benadering wel anders; hij speelt heel ruig en laat haar ontdekken (zoals vaders doen), ik ben wat voorzichtiger. Dat verschil vind ik heerlijk Dochter is natuurlijk helemaal weg van haar vader en het zijn 2 handen op 1 buik. (*smelt*)

Natuurlijk is het ook zwaar. Zeker nu ik weer zwanger ben van de 2e en ik nogal last heb van mn bekken en ook al harde buiken. Maar ik moet ook genieten vind ik, van mezelf. Dat dochter nu kan lopen is superleuk, mensen zeggen dan 'handenbindertje!!' maar dat vind ik een wat negatieve term. Ja, je bent continue bezig met haar, maar dat lijkt me normaal op deze leeftijd en daar ga ik me niet tegen 'verzetten' door er continue over te zeiken zeg maar. Ze is heerlijk aan het ontdekken en spelen en is een enorm vrolijk kind. We kunnen gewoon met haar naar een housewarming waar ze lekker rondloopt en dingen ontdekt, en niet gelijk sloopt bijv dus ik vind niet dat ik veel te klagen heb!

quote:

Op zaterdag 25 januari 2014 07:46 schreef Spees_Eend het volgende:

[..]

Vanochtend hadden we zo'n moment en ik moest aan deze post van jou denken! Het was zo leuk, Silvijn had ontdekt dat er een klank kwam als hij twee glazen tegen elkaar tikte. Hij zat met rode wangen en wijd opengesperde ogen keer op keer te 'proosten' met die twee glazen en steeds te schaterlachen om het geluid. Ik was er echt een beetje ontroerd door, zoiets gewoons dat voor hem compleet nieuw en prachtig was, waar wij nóóit bij stilstaan .

Zo, even deze opgesnord. Ik zat me namelijk op de fiets vanmorgen te bedenken dat ondanks dat het ouderschap het allermooiste is wat je kan overkomen etc (zoals ik hier iig lees ) er ook dingen zijn die je waarschijnlijk nooit meer kunt doen of nooit meer op dezelfde manier kunt doen zodra je kinderen hebt. Dus lieve ouders van FOK, zeg mij, wat zijn de dingen die ik nog zeker moet doen voordat ik mijn DNA vermenigvuldig? (en zonder daar een waarde-oordeel aan te hangen van "zodra je kinderen hebt maakt dat niks meer uit en is alles anders" want dat besef ik me wel).
Ik ben dus benieuwd naar de "grab it while it lasts" van het pre-ouderschap!

Uitslapen tot je niet meer slapen kunt. Echt, tot je doodziek bent van het in bed liggen. Dagenlang desnoods. Weken! Slapen. En nog eens slapen.

En echt uitzieken als je de griep hebt... Tegelijk met je partner.