Moois en mythes van het ouderschap

"Ze worden zo snel groot"
Klopt als een bus, die babytijd gaat zo ontzettend snel!

Dingen waarvan ik dacht dat ik daar heel slecht tegen zou kunnen vallen me in de praktijk mee. Ik kon altijd heel slecht tegen slaapgebrek maar ik functioneer nog prima. En het is toch wel anders als je wakker wordt gemaakt door de kindje of door de gemeentelijke dienst die bomen gaat snoeien onder je raam of van de wekker van de buren die net 2 weken op vakantie zijn.

Heel soms mis ik de verre reizen nog wel. Maar het is het wel allemaal waard. En wie weet, ooit.

Tja ik ga er geen doekjesom winden, wij hebben er 3 en als ik het over moest doen kwam er geen een meer.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 13:43 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]

Hoe oud zijn ze?

10,16,19 allemaal schatten van kinderen alleen bepalen ze wel je leven voor pakweg 22 jaar de vrijheid is dan totaal weg

quote:

Op maandag 20 januari 2014 13:48 schreef hoas het volgende:

[..]

10,16,19 allemaal schatten van kinderen alleen bepalen ze wel je leven voor pakweg 22 jaar de vrijheid is dan totaal weg

Misschien tijd voor een andere definitie van vrijheid?

quote:

Op maandag 20 januari 2014 13:50 schreef trigt013 het volgende:

[..]

Misschien tijd voor een andere definitie van vrijheid?

Dat kan niet want ik vind dat je als ouder ten alle tijden verantwoordelijk bent voor je kinderen, maar misschien leggen wij de lat wel te hoog.
Enkele voorbeelden
Partner is thuis voor de kinderen
Niet drinken waar ze bij zijn.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 13:54 schreef hoas het volgende:

[..]

Dat kan niet want ik vind dat je als ouder ten alle tijden verantwoordelijk bent voor je kinderen, maar misschien leggen wij de lat wel te hoog.
Enkele voorbeelden
Partner is thuis voor de kinderen
Niet drinken waar ze bij zijn.

Dat bedoel ik, ik vind drinken van alcohol of uitjes op andere tijden plannen geen beperking van mijn vrijheid. Ik vind vrijheid keuzes maken was ik belangrijk vind. Vrijheid is je mening kunnen uitten. Ik ben op mijn werk verantwoordelijk voor mijn patienten, maar toch geniet ik van de vrijheid die ik in mijn beroep hebt omdat ik het vorm kan geven hoe ik het wil. En met kinderen net zo, kies je eigen weg.

Daarom. misschien tijd voor een nieuwe definitie van vrijheid in je leven.....trouwens als de jongste 10 is kan je toch gewoon een avond of dagje weg gaan. Ze redden zich wel hoor!

het moois
De band met mijn dochter, je trots voelen, alle ontwikkelingen meemaken, samen met mijn partner genieten van ons gezin. Mezelf en mijn partner terug zien in onze dochter, dingen herkennen.

Wat er tegen viel,
Ik had niet verwacht dat een zwangerschap zo'n grote impact op mijn lichaam zou hebben. Ik was lichamelijk gezien gezond, sterk, sportief en na 3mnd zwangerschap kon ik plotseling niet meer lopen. Nu meer dan 2jr later gaat het al wel beter maar toch moet ik het allemaal nog verwerken dat ik nog steeds niet mijn werk kan doen etc.

De slapeloze nachten en niet weten wat er met je kindje is als ze huilt zijn wel zwaar. Het gevoel hebben dat er iets met je kindje is en hierin geen gehoor krijgen van de arts etc.. Zijn moeilijke momenten maar je komt er wel weer sterker uit.

Cliché: je groeit vanzelf in het moederschap
Daar ben ik het wel mee eens. Heb geleerd naar mijn intuïtie te luisteren en ook de behoeftes van mijn dochter te volgen..dat maakt alles veel makkelijker

Mooi is wel om te vertrouwen op jezelf regelmatig hadden ze wat, buikpijn koorts ect ect verder niks bijzonders
Tot een avond de oudste toen 11 buikpijn had, het was toch anders en ik zei tegen mij vrouw ik ga met hem naar de huisartsenpost, 4 uur later het was inmiddels nacht ging hij onder het mes wegens blindedarmontsteking.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 13:35 schreef debuurvrouw het volgende:
Naar aanleiding van een discussie over cliché's in het "wachten op" topic peilde ik een behoefte naar een topic met de naakte waarheid.

quote:

Wat is er mooi aan ouderschap en wat viel er tegen.

Wat ik mooi vind aan het ouderschap is om de ontwikkeling van mijn kindje te zien. Het is absurd hoe snel ze dingen leren. Vroeg ik me een paar jaar geleden oprecht af of het nou écht zo boeiend is dat je kindje omrolt of dat ze voor het eerst zwaaien, nu voel ik diezelfde grote trots en is het echt bijzonder. Ik vond het in de eerste dagen zo mooi om te ontdekken dat hij álles had wat hoorde. Ik was echt onder de indruk van zijn sleutelbeentjes ( ), want zelfs dié had ik zelf in mijn buik gemaakt!

Wat ik mooi vind is de blijdschap als ik naar zijn kamertje kom en hij krijgt een lach van oor tot oor als hij mijn gezicht ziet. Handjes uitgestoken. Als hij met papa beneden is en ik de trap af kom, en ik hoor hem al 'mama! mama!' roepen voor ik er ben. Geldt andersom ook voor papa. Ik vind het mooi als hij verdrietig is, dat ik hem kan troosten en dat ik hem dan weer vrolijk kan maken. Ik vind het mooi om naar hem te kijken als hij bezig is. Ik vind het mooi om iets te hebben wat ineens zo belangrijk is.

Ik vind het mooi om dingen van mijzelf en van mijn vriend in hem te herkennen.

Wat tegenviel was ook een deel van de eerste periode. Tot een week of 7-8. Ik vond het keizwaar om 's avonds urenlang een baby te hebben die huilde. En om overdag geen kant meer op te kunnen. Daar had ik me zwaar op verkeken. En het viel mij tegen dat ik niet vanaf de eerste seconde het gevoel had dat ik zielsveel van hem hield en het idee had dat hij er altijd al was geweest. Want dat hoorde ik zo vaak. Ik heb me wel afgevraagd of dat normaal was of dat ik dat 'moedergen' misschien miste. Maar dat groeide allemaal heel snel en nu kan ik niet eens omschrijven hoeveel ik van hem hou. En de nachten, dat vond ik ook tegenvallen. Maar dat is inmiddels gelukkig al maanden niet meer aan de orde.

quote:

Zijn er cliché's die erg waar bleken? wat viel je mee? houdt je leven op te bestaan met de komst van een kind, uitslapen passee? geen etentjes meer? geen vakanties op de bonnefooi naar het buitenland?

Er zijn heel veel clichés waar. Het gaat zo enorm snel allemaal. Je krijgt er zoveel voor terug ( maar het is wel zo ) Dat je week/soft wordt als je moeder bent. Ik krijg van heel veel dingen tranen in mijn ogen tegenwoordig. Soms alleen al het woord bevalling Maar ook bij heel veel liedjes die ik op mijn kindje kan betrekken. Oh en iedereen zei dat je met de geboorte van je kind de grootste zorgen op de hals haalt. Dat herken ik ook wel. Ik kan een paniekgevoel krijgen alleen al bij de gedachte wat er met hem zou kunnen gebeuren.

Nee, ons leven houdt niet op te bestaan. Het is wel een nieuw leven waarbij je iemand anders zoveel mogelijk voorop moet stellen. Het duurt 5 x zo lang voordat je eens je huis uit bent en dan ben je nog de helft vergeten. Ik ga niet meer stappen tot 4u omdat ik weet dat er de volgende dag een hyperdreumes met mij wil spelen en aandacht nodig heeft. Maar wij spreken nog zeer regelmatig met vrienden af en nemen S mee wanneer het kan. Hij slaapt prima in een kinderbedje. We gaan nog naar de film, soms uit eten, wat drinken in de stad. We regelen oppas, nemen hem mee als het kan, of één van ons blijft thuis terwijl de ander de stad in gaat. Daarbij moet wel gezegd worden dat wij een kindje hebben dat totaal niet snel overprikkeld is. Dat soort dingen spelen ook mee en dat weet je niet van tevoren. Oh en lang leve de draagzak .

quote:

of is dat eigenlijk helemaal niet erg? of mág je het niet erg vinden omdat je tenslotte dat zo gewenste kind hebt?

Ik vind het niet erg, ik heb veruit het meeste er graag voor over. Dat is iets anders dan het niet altijd superleuk vinden. Want ik baal ook wel eens als ik ergens mee naar toe zou willen en oppas niet mogelijk is (komt zelden voor overigens). Ik vind ook dat je de balen mag hebben van gebroken nachten. Of als je een dag hebt waarop je kind niks wil. Dat is menselijk. Als je er niet van baalt, helemaal fijn en yay good for you!

_{Ok, dit verhaal werd iets langer dan ik dacht}

Ja, eens met trigt013.

Voordat ik kinderen kreeg, werd altijd tegen mij gezegd (vooral door m'n eigen moeder): je hebt geen ideeeee hoe het je leven gaat veranderen. Dat kun je van tevoren onmogelijk inschatten.
En eigenwijs als ik was, dacht ik altijd: jajaaaaa. Dat kun je wel zo zeggen, maar ik kan heus wel een beetje voor me zien hoe het zal gaan. NOT

Wat ik van tevoren niet wist:
dat ik echt een lichamelijke reactie zou hebben op het gehuil van m'n kind(eren). Een heel raar gevoel, een soort van elektrische schok in m'n hoofd en buik. En het gevoel dat ik pas weer rust heb als m'n kind tevreden is. (Ik weet niet of ik hierdoor een heel rare uitzondering ben )

En wat ik niet kon weten:
dat mijn oudste kind een 'bijzonder' kind is, die een heel eigen pad volgt qua ontwikkeling. En de uitdagingen/moeilijkheden/twijfels over jezelf/eenzaamheid/frustratie/moeder-leeuwin-gevoelens die dat met zich meebrengt.

Ik vind het moederschap heerlijk EN zwaar. Soms alleen maar heerlijk en op bepaalde dagen vooral zwaar. Maarja, that's life denk ik dan.

En vrijheden, op dit moment zijn de kinderen nog klein (en willen we ook nog graag een derde), dus voorlopig zijn we wat beperkt in onze vrijheden. Maar ik moet zeggen dat ik het ook niet echt mis. We gaan bijv. nog steeds wel spontaan uit eten, maar dan met z'n vieren (ja idd naar een pannenkoekenhuis ). Het is anders, maar niet minder leuk vind ik.

O en alles wat Spees zegt .

Zo'n weekdier ben ik ook geworden. Ik moest laatst bijna huilen toen ik een foto van mezelf van vroeger zag. Want mijn oudste lijkt zoooo ontzettend op mij . (uiterlijk, maar ook innerlijk, trouwens)

Mooi om te lezen hoe jullie het ervaren

Wat een leuk topic!

Ik vind het ouderschap fantastisch, werkelijk. Mijn beste vriendin (kinderloos) heeft me wel eens gevraagd of het niet zwaar is dat er altijd iemand is die op me leunt, om altijd zo 'nodig te zijn'. Maar ik vind het fantastisch om er te kunnen zijn waar ik nodig ben. Om te voeden, te koesteren, te leren, te troosten, te spelen, te knuffelen, te dragen, om ze mee te geven wat wij van belang vinden in dit leven. En hoe geweldig dat je alles wat je er in stopt ook weer er uit haalt, je oogst wat je zaait is nergens zo waar als in het ouderschap. Ik heb echt wel het gevoel dat ik mijn roeping heb gevonden, hoe lame dat ook klinkt. Ik vind mijn kinderen oprecht leuke mensen en voel me gezegend dat ze de mijne zijn. Serieus.

Wat me is tegen gevallen is de mentale impact van een vervelende bevalling, dat had ik niet voorzien. Ik hoor daar ook echt zelden iemand over tbh. Ohja, en wat ik vooral niet zo tof vind aan het ouderschap is het feit dat er andere ouders zijn die denken dat je automatisch een band met elkaar hebt omdat je 'ook moeder bent'. Dat ervaar ik helemaal niet zo. Dat gekliek op het schoolplein, daar heb ik niet zo veel mee.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 14:35 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]

heel herkenbaar. Ik moest zó wennen aan mijn oudste. Echt heel erg. tot de gedachte: zou ik 'm missen als ze hem nu weghalen? En daar voelde ik me dan ook weer heel erg schuldig over. En daarnaast heel sterk het gevoel: AFBLIJVEN! DIT IS VAN MIJ! Hoe tegenstrijdig wil je het hebben.

De allesoverheersendtergende moeheid van het begin. Dat je je kapot ligt te vervelen in je verlof en dan tóch kapot begint aan die kraamweek. Zo oneerlijk vond ik dat van de natuur.

[..]

En dat ik mijzelf echt met liefde op plek 100 zet als het met de jongens maar goed gaat. Nooit gedacht dat ik zou kunnen denken: neh, laat die uitverkoopschoenen maar zitten.

Ja ook hier herkenbaar idd, niet meteen een overweldigend moeder liefde gevoel. Mijn enige gedachte na de bevalling+ks was: ik wil slapen. En of mijn kind dan bij me op de kamer zou liggen of niet, interesseerde me werkelijk niet .

Ja moeheid in de kraamweek, pffffff. Hoe verzint de natuur t idd. Als je toch eens boordevol energie aan die week kon beginnen .

Dat van die schoenenuitverkoop . Ik vind het serieus niet eens meer leuk om voor mezelf te shoppen. Waarom? Geen idee. Word er zenuwachtig van. Ik koop wel graag kleding voor de kinderen, of gewoon dingen voor het gezin. Voor mezelf klik ik meestal wat bij elkaar op internet. Ik lijk mijn moeder wel . Vroeger dacht ik altijd: mens, ga nou eens de stad in en koop wat leuks voor jezelf.
Dus nog zo'n cliche: je gaat meer op je ouders lijken dan je lief is .

En wat Spees ook zegt over moeilijk de deur uit komen. Zo herkenbaar! Je bent gewend om gewoon je schoenen en je jas aan te doen, sleutels pakken, op de fiets stappen en weg ben je.
Nu is het schoenen en jas van kind 1 aan, schoenen en jas van kind 2, je eigen jas en schoenen. Sleutels pakken. Tas pakken. Moeten ze nog luiers/doekjes/eten/drinken/speeltjes etc mee? O shit, er heeft er 1 gepoept. Jas weer uit, luier verschonen, jas weer aan. Iedereen naar buiten. Fiets pakken. Fietskar pakken. Fietskar achter de fiets hangen. Kinderen in de kar. Ben je toch wel minstens een kwartiertje mee zoet .

Zoiets dus

Nou dat wat Spees zegt.

En qua vrijheid. Soms mis ik het ultieme niksdoen wel een beetje. De mijnes is graag wakker en bij mama (of papa). Dus soms mis ik de momenten voor mezelf. Maar ook dit wordt beter naarmate hiv ouder wordt (kind is nog geen 1 )

Het slaapgebrek doet me over het algemeen verrassend weinig (maar dan zijn er ook die sporadische momenten dat het even heel slecht binnenkomt hoor).

Verder vind ik dat sommige mensen vooral zichzelf beperken. De mijnes gaat al vanaf dat ie een paar weken was mee uit lunchen. En ook verre vluchten hoeven niet een heel groot probleem te zijn.

Het allerleukste is dat mijn wereld juist zoveel groter is geworden. Ik heb m'n eigen toffe leven. En nu mag ik ook dat van hem (op zijn eigen manier) mee(be)leven!

[ Bericht 61% gewijzigd door Gulara op 20-01-2014 14:54:03 (Ik was nog helemaal niet klaar.) ]

O en iets wat ik minder leuk vind: dat eeuwige vergelijken. Waar ik zelf ook hard aan mee doe in mijn hoofd. Het is zo nutteloos. _{En bij mijn oudste pakt het ook nooit eens in zijn voordeel uit.}

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:10 schreef debuurvrouw het volgende:
De andere kant op is ook niet fijn hoor Fee-nix. mijnese zijn aardig voorlijk en ik voel altijd de drang om het af te zwakken. "ja, hij schrijft zijn naam maar fietst nog niet zonder zijwieltjes hoor" heel stom eigenlijk.
Het slaat nergens op, ieder kind ontwikkelt zich op zijn eigen tempo. Maar toch ligt het heel gevoelig en heb ik toch wel afgeleerd om er iets over te vertellen.
En eigenlijk heel stom want ik ben supertrots op mijn jongens. Ze doen het toch maar even. Maar ik ben sowieso trots want het zijn leuke, rustige, humoristische, zorgzame en bijdehandte mannen-in-wording.

Ik zou dat ook doen ik doe dat namelijk ook heel erg bij mezelf, tot in het extreme
Ach, dat compenseert dan mijn vriendin weer die dagelijks wel iets weet te vinden waar haar kind veeeeeel beter in is dan andere kinderen en daardoor weer een moment heeft om over andere kindertjes te klagen.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:14 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]

oh fuck. en ik baar natuurlijk weer kinderen die net mensen zijn.

Ja, maar iedereen is anders in die dingen, dat blijkt wel weer als ik alle verhalen lees.
Het een is niet per definitie slechter dan het ander vind ik, ik zou wel eens willen dat ik wat beter kon pochen, maar ach, ik heb weer andere kwaliteiten,

Klopt, buuf. De andere kant op ken ik het ook . Mijn jongste is weer heel snel met alles. En ik merk ook dat me dan soms inderdaad in hou met vertellen over 'wat hij nu weer deed/zei'. Daarom, dat hele vergelijken is zo nutteloos.
Ik ben ook heel trots op allebei mijn jongens . En dan niet omdat ze iets 'op tijd' of sneller dan 'normaal' onder de knie hebben. Gewoon om wie ze zijn en op wat ze hebben geleerd in hun eigen tempo, op hun eigen manier.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:15 schreef Roellie80 het volgende:

[..]

Tja ik ben dan ook een man he, en aangezien er hier alleen mutsen zitten.

"het zijn de kleine dingen die het zo bijzonder maken en houden"
en daar ben ik het zo mee eens,het zit het hem echt in de kleine dingen. Die brede lach vanuit het niets.
spontaan een dikke kroel
ineens een ring op de ringtoren krijgen.
ineens zijn loopwagen door hebben.
blij worden zodra er spaghetty op tafel word gezet.
en zo kan ik nog wel ff door gaan.

Dat Roy Roy is en zo zijn eigen ding doet,op zijn eigen tempo,en dat maakt Roy bijzonder. En wij deinen met hem mee.

en wat ik moeilijk vind,
zwaarder dan ik voor ogen had
dat we telkens zo voor ons kind moeten opkomen
de weg die we nu volgen nog vol vraagtekens zit.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:18 schreef Fee-nix het volgende:
Klopt, buuf. De andere kant op ken ik het ook . Mijn jongste is weer heel snel met alles. En ik merk ook dat me dan soms inderdaad in hou met vertellen over 'wat hij nu weer deed/zei'. Daarom, dat hele vergelijken is zo nutteloos.
Ik ben ook heel trots op allebei mijn jongens . En dan niet omdat ze iets 'op tijd' of sneller dan 'normaal' onder de knie hebben. Gewoon om wie ze zijn en op wat ze hebben geleerd in hun eigen tempo, op hun eigen manier.

Mijn man heeft die neiging heel erg en ik word er helemaal gek van...
Dat "opschepperige" gedrag. Hij vindt oei ik groei helemaal geweldig, vooral als Luc al dingen kan die pas bij de volgende sprong horen Heel vermoeiend.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:30 schreef Skoap het volgende:

[..]

Mijn man heeft die neiging heel erg en ik word er helemaal gek van...
Dat "opschepperige" gedrag. Hij vindt oei ik groei helemaal geweldig, vooral als Luc al dingen kan die pas bij de volgende sprong horen Heel vermoeiend.

Oh ja als familieleden dan bij elke scheet zeggen hoe fantastisch hij wel niet is. Allergisch ben ik ervoor.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:30 schreef hoas het volgende:

[..]

Tja ik ben dan ook een man he, en aangezien er hier alleen mutsen zitten.

Nou snap ik hoor. Als vrouw zijnde heb je toch maar weinig in je leven als je geen kinderen hebt. Maar gelukkig is de jongste al 10. Nog een paar jaartjes!

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:39 schreef Gulara het volgende:

[..]

Nou snap ik hoor. Als vrouw zijnde heb je toch maar weinig in je leven als je geen kinderen hebt. Maar gelukkig is de jongste al 10. Nog een paar jaartjes!

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:40 schreef Stormqueen het volgende:

[..]

Heb ik jullie op de zg zwartste dag van het jaar toch nog aan het lachen gekregen, fijne dag nog.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:46 schreef hoas het volgende:

[..]

Heb ik jullie op de zg zwartste dag van het jaar toch nog aan het lachen gekregen, fijne dag nog.

Ooh is het de derde maandag van januari!

Wat tegenviel was de eerste week, zoon een maand te vroeg geboren, eerst zou hij dezelfde dag nog mee naar huis mogen en dat werd steeds uitgesteld, hij heeft een week in het ziekenhuis gelegen. Ergens halverwege was een zuster zo aardig om ons even aan te spreken omdat ze zag dat we in de war waren en zij heeft ons verteld dat dit heel normaal was, dat alles ging zoals gepland en dat het dat weekje zou duren.
Maar elke dag meerdere keren op en neer naar het ziekenhuis om te voeden met een joekel van een bloeduitstorting op mijn edele delen(door het prikken voor het hechten) was erg veel, had verwacht "sterker" te zijn direct na de bevalling. Heb dan ook tranen met tuiten gehuild daarover

Het cliche dat het het zo hard gaat vind ik het meeste waar, er loopt nu een puber in mijn huis rond terwijl het de spreekwoordelijke dag geleden is dat ik die baby in mijn armen hield.
Ik ben ook wel veranderd door het hebben van een kind, ik zie meer beren op de weg, dat had ik vantevoren niet verwacht. Het loopt de spuigaten niet uit, maar het is wel een duidelijk verschil, waar je vantevoren denkt die ouders stellen zich aan blijk je zelf ook gewoon zo'n aansteller te worden

Verlies van vrijheid heb ik nooit ervaren, misschien dat dat komt omdat ik al huisje boompje beestje had en vooral door het beestje stuk toch al niet zomaar op de bonnefooi er vandoor kon gaan. Het kind paste gewoon erg goed in ons leven en dat is nogsteeds zo.
Nu is hij zoals gezegd een puber en af en toe zegt hij zelfs wordt het geen tijd dat jullie een samen ding doen, lekker een hapje eten samen? Klinkt heel lief, maar volgens mij zegt hij dat alleen zodat hij zonder gezeur veelste lang achter zijn pc/playstation kan zitten

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:30 schreef _Bar_ het volgende:

en wat ik moeilijk vind,
zwaarder dan ik voor ogen had
dat we telkens zo voor ons kind moeten opkomen
de weg die we nu volgen nog vol vraagtekens zit.

O, dit ja. Heel herkenbaar.

Voor mij waren juist alle clichés van de 'roze wolk' waar, vanaf dat ze geboren was. Oh mijn god, dat gevoel is zo overweldigend en het zwakt ook niet af (tot op heden ). Wat al gezegd is, de kleine dingen, het eerste lachje, de uitstrekkende armen, het kunnen troosten bij verdriet, de herkenning.

Ik voel me niet erg belemmerd, heb nog steeds een best groot sociaal leven, al is dat niet meer altijd tot de kroeg sluit en katjelam naar huis rollen. Maar dat is allesbehalve erg. Het is zo mooi te zien hoe ook mijn vrienden en familie een band opbouwen met dochter.

Het enige zware wat ook wel cliché is, zijn toch wel de nachten. Oh, wat ben ik moe soms. En ik voel me wel een beetje in de aap gelogeerd (ha-ha), want dacht dat dat in eerste half jaar hoorde maar hier begon het pas daarna. Toch functioneer ik nog steeds!

Wat ik heel erg vind is dat ik echt de rillingen krijg over nare berichten met kinderen. En ik probeer ze niet te lezen maar op de een of andere reden vallen ze me juist extra op. En vond mn eerste zwangerschap lichamelijk heel zwaar. Daar baalde ik wel van. En na de bevalling nog eens 6 weken pijn...
Wat wel zo waar is (voor mij dan) is dat je meteen verliefd bent op je kind. Zat meteen op een roze en blauwe wolk. En moederinstinct, het bestaat echt. Ik voel het feilloos aan als er ook maar iets anders is aan mn kind(eren). En de tijd vliegt voorbij inderdaad. Dat eerste jaar zit zo bomvol eerste momenten en de kleine leert zo rap, bizar gewoon

Qua vrijheid: Dat hebben we nog steeds. Alleen gaan we savonds niet meer spontaan op pad en kiezen we nu andere restaurants. We vullen het anders in tegenwoordig maar ik vind het wel meevallen wat ik heb moeten inleveren. Dit is trouwens wel iets waar ik wel op was voorbereid.
slapeloze nachten: ene week krijg ik amper slaap want ze worden om en om wakker en huilen want monsters onder het bed of ziek of.. pff. en week erop slapen ze inene door tot half 9... Het is soms heel zwaar, zeker als het nachten achtereen is, maar gelukkig kunnen we ook nog genoeg bijtanken.

Wat mij nogal tegenviel dat ik ons kind niet gelijk het allermooiste kind op aarde vond, sterker nog...ik vond haar (zeker de eerste paar maanden) écht godsgruwelijk lelijk!

Mijn sociale leven ligt overigens echt compleet op zijn gat sinds de laatste baby. Ik las dat iemand zei dat mensen zichzelf beperken, dat is imo ten dele waar. Je baby overal mee naartoe nemen is soms gewoon geen optie, niet elke baby trekt dat, en dan kies je voor het welzijn van je kind. Dat gaat boven ons sociale leven. Wij vinden het verder niet erg, want huismussen, en onze tijd komt later wel weer, maar als mensen zeggen dat hun sociale leven nog steeds erg sprankelend is herken ik ons daar echt heel erg niet in.

Wat een leuk topic
Fijn en leuk om jullie ervaringen te lezen.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 18:42 schreef geppie het volgende:
Wat mij nogal tegenviel dat ik ons kind niet gelijk het allermooiste kind op aarde vond, sterker nog...ik vond haar (zeker de eerste paar maanden) écht godsgruwelijk lelijk!

Ik vind het zo tof dat je dit open en eerlijk durft uit te spreken

quote:

Op maandag 20 januari 2014 21:05 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Ik vind het zo tof dat je dit open en eerlijk durft uit te spreken

Ik vind het tof dat je dat zegt... er werd namelijk best raar op gereageerd door mijn naaste omgeving (het is namelijk ook niet iets wat je van de daken schreeuwt) waardoor ik helemaal aan mezelf/mijn gevoelens tov mijn baby ging twijfelen

Sowieso viel het kwartje dat ik moeder was pas na een maand of vijf. Ik stond toen te roken op het balkon en toen dacht ik opeens: "Gvd, ik ben gewoon iemands moeder!'.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 21:10 schreef geppie het volgende:

[..]

Ik vind het tof dat je dat zegt... er werd namelijk best raar op gereageerd door mijn naaste omgeving (het is namelijk ook niet iets wat je van de daken schreeuwt) waardoor ik helemaal aan mezelf/mijn gevoelens tov mijn baby ging twijfelen

Sowieso viel het kwartje dat ik moeder was pas na een maand of vijf. Ik stond toen te roken op het balkon en toen dacht ik opeens: "Gvd, ik ben gewoon iemands moeder!'.

Ik vind sowieso dat er best wat meer aandacht mag zijn.voor de andere kant, de kant waarbij je niet gelijk dat moedergevoel hebt, Ik hoop dat ik het in augustus wel heb maar als het niet zo is dan hoop ik dat ik mezelf dan geen monster voel...

quote:

Op maandag 20 januari 2014 21:16 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Ik vind sowieso dat er best wat meer aandacht mag zijn.voor de andere kant, de kant waarbij je niet gelijk dat moedergevoel hebt, Ik hoop dat ik het in augustus wel heb maar als het niet zo is dan hoop ik dat ik mezelf dan geen monster voel...

Ik vond het eerst best 'vreemd'/'nieuw'
Naar huis gaan met een baby.. Wat nu? Wat moet ik doen?
Svonds gaf een voeding en toen vond ik het toch best onwerkelijk, het voelde nog niet echt ofzo.
Zo langzamerhand werd ze echt 'mijn' meisje maar in het begin had ik vooral het gevoel ook veel toe te kijken, vriend en kraamhulp deden veel omdat ik moeilijk kon lopen en veel op bed moest liggen.. Daardoor was die band er waarschijnlijk nog niet gelijk als in: BAM t is mijn dochter!
Maar dat groeide langzamerhand. Ik merkte dat mijn gevoel klopte en dat we 'één' waren. Dat ik bv gaf heeft hierbij wel geholpen. Dat vond ik echt heel erg bijzonder. Ondanks mijn bekkeninstabiliteit kon ik echt iets doen dat heeft me echt goed gedaan.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 20:11 schreef L-E het volgende:
Mijn sociale leven ligt overigens echt compleet op zijn gat sinds de laatste baby. Ik las dat iemand zei dat mensen zichzelf beperken, dat is imo ten dele waar. Je baby overal mee naartoe nemen is soms gewoon geen optie, niet elke baby trekt dat, en dan kies je voor het welzijn van je kind. Dat gaat boven ons sociale leven. Wij vinden het verder niet erg, want huismussen, en onze tijd komt later wel weer, maar als mensen zeggen dat hun sociale leven nog steeds erg sprankelend is herken ik ons daar echt heel erg niet in.

Hier hetzelfde hoor, ik wil iemand anders niet met onze kleine opzadelen omdat wij zo nodig weg willen. Vind het jammer dat we niet zomaar meer maar de bios kunnen, maar ik heb het er direct voor over. Als we weg moeten (ouderavond e.d.) dan heb ik er, gek genoeg, geen problemen mee om iemand in te schakelen.

Voor de rest zijn alle cliches waar. En wat geniet ik ervan. Zoals het kneuterige ritueel van opstaan, mijn vrouw haalt d'r meestal uit bed en steevast komt ze naar mij toe. Ik houd mij slapend en ze geeft me een dikke kus of knuffel waar ik dan wakker van wordt. De pret die dan van haar afstraalt, dat is onbeschrijfelijk.

En natuurlijk is ons kind de mooiste, beste, slimste, etc. etc. Nu vinden alle ouders dat en ben ik wel in staat het niet teveel te ventileren (zeker niet tegen andere ouders) omdat ik het zo patserig vind overkomen. Maar wat ben je als papa trots als je ziet dat ze iets kan/doet wat anderen niet kunnen van die leeftijd of als ze iets doen wat je ze aangeleerd hebt

Ik was gelukkig zonder kind en ik ben gelukkig met kind. Vind niet dat mijn leven leeg was, het voelt meer als een logische stap in het ouder worden. Samenwonen, trouwen, kinderen. Dat plaatje.

Leuk topic

Het cliché dat het zo snel gaat is echt waar. Mijn meisje is donderdag al weer 1. Zo snel gegaan.

Maar ik ben zo gelukkig met haar. Beperkingen in vrijheid merk ik niet. Mijn weekenden wil ik zoveel mogelijk met haar besteden. Toen ik laatst naar de bios ging, sliep mijn dochter bij mijn ouders en ik ben daar op de bank gaan slapen, omdat ik de ochtenden zo heerlijk vindt

Zwaar vond ik alleen de eerste paar weken. Nu geniet ik eigenlijk alleen maar. En de roze wolk is er bij mij ook

Het gevoel als je je dochter glunderend van trots een medaille in ontvangst ziet nemen omdat ze net samen met haar volleybalteam de poule gewonnen heeft, onbeschrijfelijk

Het cliché kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen is overigens nog best waar. En dat had ik me eigenlijk helemaal niet zo gerealiseerd voor ik zwanger werd.

Moois:
Die geweldige kinderen, dat die "van ons" zijn, dat blijft iets waar ik me over kan verwonderen.
Het plezier en geluk dat ik aan mijn kinderen beleef.
De interactie tussen mijn twee kinderen.
Het gemak van heb hebben van mijn eerste (of één) kind.
Dat ik geen serieus slaaptekort heb (gehad).
De voldoening die het moederschap me geeft.

Wat ik niet had kunnen voorzien:
De slopende moeheid tijdens de zwangerschap.
Dat het hebben van twee kinderen van een totaal andere orde is dan het hebben van één.
Het gezeul als je ergens heen gaat.
De irritatie als je ene kind de ander de hersenen inslaat.
Naar nieuws over kinderen niet meer trekken.
Hoe bepalend het welbevinden van je kroost is voor jezelf.

[ Bericht 1% gewijzigd door Cantare op 20-01-2014 23:30:57 ]

quote:

Op maandag 20 januari 2014 21:10 schreef geppie het volgende:

[..]

Ik vind het tof dat je dat zegt... er werd namelijk best raar op gereageerd door mijn naaste omgeving (het is namelijk ook niet iets wat je van de daken schreeuwt) waardoor ik helemaal aan mezelf/mijn gevoelens tov mijn baby ging twijfelen

Sowieso viel het kwartje dat ik moeder was pas na een maand of vijf. Ik stond toen te roken op het balkon en toen dacht ik opeens: "Gvd, ik ben gewoon iemands moeder!'.

Wat rot dat ze zo reageerden... Ik zat meteen op een blauwe wolk met mn zoon maar het viel me wel direct op dat hij heel grote handen had en mega hamsterwangen. Dat vond ik ook niet zo mooi. Verder vond ik het wel het mooiste en liefste kind van de wereld, omdat het mijn kind is <3. Kende ook een moeder die gewoon voor uit kwam dat ze lelijke kinderen had Sja niet elk kind is even mooi, en dat geeft ook niet, je houd toch wel van je kind, hoe die er ook uit ziet.

En L_E, je hebt wel gelijk hoor, ik heb makkelijke kinderen die rustig 3!! uur blijven zitten in een restaurant. Daar hebben wij echt mazzel mee.