Moois en mythes van het ouderschap

"Ze worden zo snel groot"
Klopt als een bus, die babytijd gaat zo ontzettend snel!

Dingen waarvan ik dacht dat ik daar heel slecht tegen zou kunnen vallen me in de praktijk mee. Ik kon altijd heel slecht tegen slaapgebrek maar ik functioneer nog prima. En het is toch wel anders als je wakker wordt gemaakt door de kindje of door de gemeentelijke dienst die bomen gaat snoeien onder je raam of van de wekker van de buren die net 2 weken op vakantie zijn.

Heel soms mis ik de verre reizen nog wel. Maar het is het wel allemaal waard. En wie weet, ooit.

Tja ik ga er geen doekjesom winden, wij hebben er 3 en als ik het over moest doen kwam er geen een meer.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 13:43 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]

Hoe oud zijn ze?

10,16,19 allemaal schatten van kinderen alleen bepalen ze wel je leven voor pakweg 22 jaar de vrijheid is dan totaal weg

quote:

Op maandag 20 januari 2014 13:48 schreef hoas het volgende:

[..]

10,16,19 allemaal schatten van kinderen alleen bepalen ze wel je leven voor pakweg 22 jaar de vrijheid is dan totaal weg

Misschien tijd voor een andere definitie van vrijheid?

quote:

Op maandag 20 januari 2014 13:50 schreef trigt013 het volgende:

[..]

Misschien tijd voor een andere definitie van vrijheid?

Dat kan niet want ik vind dat je als ouder ten alle tijden verantwoordelijk bent voor je kinderen, maar misschien leggen wij de lat wel te hoog.
Enkele voorbeelden
Partner is thuis voor de kinderen
Niet drinken waar ze bij zijn.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 13:54 schreef hoas het volgende:

[..]

Dat kan niet want ik vind dat je als ouder ten alle tijden verantwoordelijk bent voor je kinderen, maar misschien leggen wij de lat wel te hoog.
Enkele voorbeelden
Partner is thuis voor de kinderen
Niet drinken waar ze bij zijn.

Dat bedoel ik, ik vind drinken van alcohol of uitjes op andere tijden plannen geen beperking van mijn vrijheid. Ik vind vrijheid keuzes maken was ik belangrijk vind. Vrijheid is je mening kunnen uitten. Ik ben op mijn werk verantwoordelijk voor mijn patienten, maar toch geniet ik van de vrijheid die ik in mijn beroep hebt omdat ik het vorm kan geven hoe ik het wil. En met kinderen net zo, kies je eigen weg.

Daarom. misschien tijd voor een nieuwe definitie van vrijheid in je leven.....trouwens als de jongste 10 is kan je toch gewoon een avond of dagje weg gaan. Ze redden zich wel hoor!

het moois
De band met mijn dochter, je trots voelen, alle ontwikkelingen meemaken, samen met mijn partner genieten van ons gezin. Mezelf en mijn partner terug zien in onze dochter, dingen herkennen.

Wat er tegen viel,
Ik had niet verwacht dat een zwangerschap zo'n grote impact op mijn lichaam zou hebben. Ik was lichamelijk gezien gezond, sterk, sportief en na 3mnd zwangerschap kon ik plotseling niet meer lopen. Nu meer dan 2jr later gaat het al wel beter maar toch moet ik het allemaal nog verwerken dat ik nog steeds niet mijn werk kan doen etc.

De slapeloze nachten en niet weten wat er met je kindje is als ze huilt zijn wel zwaar. Het gevoel hebben dat er iets met je kindje is en hierin geen gehoor krijgen van de arts etc.. Zijn moeilijke momenten maar je komt er wel weer sterker uit.

Cliché: je groeit vanzelf in het moederschap
Daar ben ik het wel mee eens. Heb geleerd naar mijn intuïtie te luisteren en ook de behoeftes van mijn dochter te volgen..dat maakt alles veel makkelijker

Mooi is wel om te vertrouwen op jezelf regelmatig hadden ze wat, buikpijn koorts ect ect verder niks bijzonders
Tot een avond de oudste toen 11 buikpijn had, het was toch anders en ik zei tegen mij vrouw ik ga met hem naar de huisartsenpost, 4 uur later het was inmiddels nacht ging hij onder het mes wegens blindedarmontsteking.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 13:35 schreef debuurvrouw het volgende:
Naar aanleiding van een discussie over cliché's in het "wachten op" topic peilde ik een behoefte naar een topic met de naakte waarheid.

quote:

Wat is er mooi aan ouderschap en wat viel er tegen.

Wat ik mooi vind aan het ouderschap is om de ontwikkeling van mijn kindje te zien. Het is absurd hoe snel ze dingen leren. Vroeg ik me een paar jaar geleden oprecht af of het nou écht zo boeiend is dat je kindje omrolt of dat ze voor het eerst zwaaien, nu voel ik diezelfde grote trots en is het echt bijzonder. Ik vond het in de eerste dagen zo mooi om te ontdekken dat hij álles had wat hoorde. Ik was echt onder de indruk van zijn sleutelbeentjes ( ), want zelfs dié had ik zelf in mijn buik gemaakt!

Wat ik mooi vind is de blijdschap als ik naar zijn kamertje kom en hij krijgt een lach van oor tot oor als hij mijn gezicht ziet. Handjes uitgestoken. Als hij met papa beneden is en ik de trap af kom, en ik hoor hem al 'mama! mama!' roepen voor ik er ben. Geldt andersom ook voor papa. Ik vind het mooi als hij verdrietig is, dat ik hem kan troosten en dat ik hem dan weer vrolijk kan maken. Ik vind het mooi om naar hem te kijken als hij bezig is. Ik vind het mooi om iets te hebben wat ineens zo belangrijk is.

Ik vind het mooi om dingen van mijzelf en van mijn vriend in hem te herkennen.

Wat tegenviel was ook een deel van de eerste periode. Tot een week of 7-8. Ik vond het keizwaar om 's avonds urenlang een baby te hebben die huilde. En om overdag geen kant meer op te kunnen. Daar had ik me zwaar op verkeken. En het viel mij tegen dat ik niet vanaf de eerste seconde het gevoel had dat ik zielsveel van hem hield en het idee had dat hij er altijd al was geweest. Want dat hoorde ik zo vaak. Ik heb me wel afgevraagd of dat normaal was of dat ik dat 'moedergen' misschien miste. Maar dat groeide allemaal heel snel en nu kan ik niet eens omschrijven hoeveel ik van hem hou. En de nachten, dat vond ik ook tegenvallen. Maar dat is inmiddels gelukkig al maanden niet meer aan de orde.

quote:

Zijn er cliché's die erg waar bleken? wat viel je mee? houdt je leven op te bestaan met de komst van een kind, uitslapen passee? geen etentjes meer? geen vakanties op de bonnefooi naar het buitenland?

Er zijn heel veel clichés waar. Het gaat zo enorm snel allemaal. Je krijgt er zoveel voor terug ( maar het is wel zo ) Dat je week/soft wordt als je moeder bent. Ik krijg van heel veel dingen tranen in mijn ogen tegenwoordig. Soms alleen al het woord bevalling Maar ook bij heel veel liedjes die ik op mijn kindje kan betrekken. Oh en iedereen zei dat je met de geboorte van je kind de grootste zorgen op de hals haalt. Dat herken ik ook wel. Ik kan een paniekgevoel krijgen alleen al bij de gedachte wat er met hem zou kunnen gebeuren.

Nee, ons leven houdt niet op te bestaan. Het is wel een nieuw leven waarbij je iemand anders zoveel mogelijk voorop moet stellen. Het duurt 5 x zo lang voordat je eens je huis uit bent en dan ben je nog de helft vergeten. Ik ga niet meer stappen tot 4u omdat ik weet dat er de volgende dag een hyperdreumes met mij wil spelen en aandacht nodig heeft. Maar wij spreken nog zeer regelmatig met vrienden af en nemen S mee wanneer het kan. Hij slaapt prima in een kinderbedje. We gaan nog naar de film, soms uit eten, wat drinken in de stad. We regelen oppas, nemen hem mee als het kan, of één van ons blijft thuis terwijl de ander de stad in gaat. Daarbij moet wel gezegd worden dat wij een kindje hebben dat totaal niet snel overprikkeld is. Dat soort dingen spelen ook mee en dat weet je niet van tevoren. Oh en lang leve de draagzak .

quote:

of is dat eigenlijk helemaal niet erg? of mág je het niet erg vinden omdat je tenslotte dat zo gewenste kind hebt?

Ik vind het niet erg, ik heb veruit het meeste er graag voor over. Dat is iets anders dan het niet altijd superleuk vinden. Want ik baal ook wel eens als ik ergens mee naar toe zou willen en oppas niet mogelijk is (komt zelden voor overigens). Ik vind ook dat je de balen mag hebben van gebroken nachten. Of als je een dag hebt waarop je kind niks wil. Dat is menselijk. Als je er niet van baalt, helemaal fijn en yay good for you!

_{Ok, dit verhaal werd iets langer dan ik dacht}

Ja, eens met trigt013.

Voordat ik kinderen kreeg, werd altijd tegen mij gezegd (vooral door m'n eigen moeder): je hebt geen ideeeee hoe het je leven gaat veranderen. Dat kun je van tevoren onmogelijk inschatten.
En eigenwijs als ik was, dacht ik altijd: jajaaaaa. Dat kun je wel zo zeggen, maar ik kan heus wel een beetje voor me zien hoe het zal gaan. NOT

Wat ik van tevoren niet wist:
dat ik echt een lichamelijke reactie zou hebben op het gehuil van m'n kind(eren). Een heel raar gevoel, een soort van elektrische schok in m'n hoofd en buik. En het gevoel dat ik pas weer rust heb als m'n kind tevreden is. (Ik weet niet of ik hierdoor een heel rare uitzondering ben )

En wat ik niet kon weten:
dat mijn oudste kind een 'bijzonder' kind is, die een heel eigen pad volgt qua ontwikkeling. En de uitdagingen/moeilijkheden/twijfels over jezelf/eenzaamheid/frustratie/moeder-leeuwin-gevoelens die dat met zich meebrengt.

Ik vind het moederschap heerlijk EN zwaar. Soms alleen maar heerlijk en op bepaalde dagen vooral zwaar. Maarja, that's life denk ik dan.

En vrijheden, op dit moment zijn de kinderen nog klein (en willen we ook nog graag een derde), dus voorlopig zijn we wat beperkt in onze vrijheden. Maar ik moet zeggen dat ik het ook niet echt mis. We gaan bijv. nog steeds wel spontaan uit eten, maar dan met z'n vieren (ja idd naar een pannenkoekenhuis ). Het is anders, maar niet minder leuk vind ik.

O en alles wat Spees zegt .

Zo'n weekdier ben ik ook geworden. Ik moest laatst bijna huilen toen ik een foto van mezelf van vroeger zag. Want mijn oudste lijkt zoooo ontzettend op mij . (uiterlijk, maar ook innerlijk, trouwens)

Mooi om te lezen hoe jullie het ervaren

Wat een leuk topic!

Ik vind het ouderschap fantastisch, werkelijk. Mijn beste vriendin (kinderloos) heeft me wel eens gevraagd of het niet zwaar is dat er altijd iemand is die op me leunt, om altijd zo 'nodig te zijn'. Maar ik vind het fantastisch om er te kunnen zijn waar ik nodig ben. Om te voeden, te koesteren, te leren, te troosten, te spelen, te knuffelen, te dragen, om ze mee te geven wat wij van belang vinden in dit leven. En hoe geweldig dat je alles wat je er in stopt ook weer er uit haalt, je oogst wat je zaait is nergens zo waar als in het ouderschap. Ik heb echt wel het gevoel dat ik mijn roeping heb gevonden, hoe lame dat ook klinkt. Ik vind mijn kinderen oprecht leuke mensen en voel me gezegend dat ze de mijne zijn. Serieus.

Wat me is tegen gevallen is de mentale impact van een vervelende bevalling, dat had ik niet voorzien. Ik hoor daar ook echt zelden iemand over tbh. Ohja, en wat ik vooral niet zo tof vind aan het ouderschap is het feit dat er andere ouders zijn die denken dat je automatisch een band met elkaar hebt omdat je 'ook moeder bent'. Dat ervaar ik helemaal niet zo. Dat gekliek op het schoolplein, daar heb ik niet zo veel mee.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 14:35 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]

heel herkenbaar. Ik moest zó wennen aan mijn oudste. Echt heel erg. tot de gedachte: zou ik 'm missen als ze hem nu weghalen? En daar voelde ik me dan ook weer heel erg schuldig over. En daarnaast heel sterk het gevoel: AFBLIJVEN! DIT IS VAN MIJ! Hoe tegenstrijdig wil je het hebben.

De allesoverheersendtergende moeheid van het begin. Dat je je kapot ligt te vervelen in je verlof en dan tóch kapot begint aan die kraamweek. Zo oneerlijk vond ik dat van de natuur.

[..]

En dat ik mijzelf echt met liefde op plek 100 zet als het met de jongens maar goed gaat. Nooit gedacht dat ik zou kunnen denken: neh, laat die uitverkoopschoenen maar zitten.

Ja ook hier herkenbaar idd, niet meteen een overweldigend moeder liefde gevoel. Mijn enige gedachte na de bevalling+ks was: ik wil slapen. En of mijn kind dan bij me op de kamer zou liggen of niet, interesseerde me werkelijk niet .

Ja moeheid in de kraamweek, pffffff. Hoe verzint de natuur t idd. Als je toch eens boordevol energie aan die week kon beginnen .

Dat van die schoenenuitverkoop . Ik vind het serieus niet eens meer leuk om voor mezelf te shoppen. Waarom? Geen idee. Word er zenuwachtig van. Ik koop wel graag kleding voor de kinderen, of gewoon dingen voor het gezin. Voor mezelf klik ik meestal wat bij elkaar op internet. Ik lijk mijn moeder wel . Vroeger dacht ik altijd: mens, ga nou eens de stad in en koop wat leuks voor jezelf.
Dus nog zo'n cliche: je gaat meer op je ouders lijken dan je lief is .

En wat Spees ook zegt over moeilijk de deur uit komen. Zo herkenbaar! Je bent gewend om gewoon je schoenen en je jas aan te doen, sleutels pakken, op de fiets stappen en weg ben je.
Nu is het schoenen en jas van kind 1 aan, schoenen en jas van kind 2, je eigen jas en schoenen. Sleutels pakken. Tas pakken. Moeten ze nog luiers/doekjes/eten/drinken/speeltjes etc mee? O shit, er heeft er 1 gepoept. Jas weer uit, luier verschonen, jas weer aan. Iedereen naar buiten. Fiets pakken. Fietskar pakken. Fietskar achter de fiets hangen. Kinderen in de kar. Ben je toch wel minstens een kwartiertje mee zoet .

Zoiets dus

Nou dat wat Spees zegt.

En qua vrijheid. Soms mis ik het ultieme niksdoen wel een beetje. De mijnes is graag wakker en bij mama (of papa). Dus soms mis ik de momenten voor mezelf. Maar ook dit wordt beter naarmate hiv ouder wordt (kind is nog geen 1 )

Het slaapgebrek doet me over het algemeen verrassend weinig (maar dan zijn er ook die sporadische momenten dat het even heel slecht binnenkomt hoor).

Verder vind ik dat sommige mensen vooral zichzelf beperken. De mijnes gaat al vanaf dat ie een paar weken was mee uit lunchen. En ook verre vluchten hoeven niet een heel groot probleem te zijn.

Het allerleukste is dat mijn wereld juist zoveel groter is geworden. Ik heb m'n eigen toffe leven. En nu mag ik ook dat van hem (op zijn eigen manier) mee(be)leven!

[ Bericht 61% gewijzigd door Gulara op 20-01-2014 14:54:03 (Ik was nog helemaal niet klaar.) ]

O en iets wat ik minder leuk vind: dat eeuwige vergelijken. Waar ik zelf ook hard aan mee doe in mijn hoofd. Het is zo nutteloos. _{En bij mijn oudste pakt het ook nooit eens in zijn voordeel uit.}

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:10 schreef debuurvrouw het volgende:
De andere kant op is ook niet fijn hoor Fee-nix. mijnese zijn aardig voorlijk en ik voel altijd de drang om het af te zwakken. "ja, hij schrijft zijn naam maar fietst nog niet zonder zijwieltjes hoor" heel stom eigenlijk.
Het slaat nergens op, ieder kind ontwikkelt zich op zijn eigen tempo. Maar toch ligt het heel gevoelig en heb ik toch wel afgeleerd om er iets over te vertellen.
En eigenlijk heel stom want ik ben supertrots op mijn jongens. Ze doen het toch maar even. Maar ik ben sowieso trots want het zijn leuke, rustige, humoristische, zorgzame en bijdehandte mannen-in-wording.

Ik zou dat ook doen ik doe dat namelijk ook heel erg bij mezelf, tot in het extreme
Ach, dat compenseert dan mijn vriendin weer die dagelijks wel iets weet te vinden waar haar kind veeeeeel beter in is dan andere kinderen en daardoor weer een moment heeft om over andere kindertjes te klagen.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:14 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]

oh fuck. en ik baar natuurlijk weer kinderen die net mensen zijn.

Ja, maar iedereen is anders in die dingen, dat blijkt wel weer als ik alle verhalen lees.
Het een is niet per definitie slechter dan het ander vind ik, ik zou wel eens willen dat ik wat beter kon pochen, maar ach, ik heb weer andere kwaliteiten,

Klopt, buuf. De andere kant op ken ik het ook . Mijn jongste is weer heel snel met alles. En ik merk ook dat me dan soms inderdaad in hou met vertellen over 'wat hij nu weer deed/zei'. Daarom, dat hele vergelijken is zo nutteloos.
Ik ben ook heel trots op allebei mijn jongens . En dan niet omdat ze iets 'op tijd' of sneller dan 'normaal' onder de knie hebben. Gewoon om wie ze zijn en op wat ze hebben geleerd in hun eigen tempo, op hun eigen manier.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:15 schreef Roellie80 het volgende:

[..]

Tja ik ben dan ook een man he, en aangezien er hier alleen mutsen zitten.

"het zijn de kleine dingen die het zo bijzonder maken en houden"
en daar ben ik het zo mee eens,het zit het hem echt in de kleine dingen. Die brede lach vanuit het niets.
spontaan een dikke kroel
ineens een ring op de ringtoren krijgen.
ineens zijn loopwagen door hebben.
blij worden zodra er spaghetty op tafel word gezet.
en zo kan ik nog wel ff door gaan.

Dat Roy Roy is en zo zijn eigen ding doet,op zijn eigen tempo,en dat maakt Roy bijzonder. En wij deinen met hem mee.

en wat ik moeilijk vind,
zwaarder dan ik voor ogen had
dat we telkens zo voor ons kind moeten opkomen
de weg die we nu volgen nog vol vraagtekens zit.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:18 schreef Fee-nix het volgende:
Klopt, buuf. De andere kant op ken ik het ook . Mijn jongste is weer heel snel met alles. En ik merk ook dat me dan soms inderdaad in hou met vertellen over 'wat hij nu weer deed/zei'. Daarom, dat hele vergelijken is zo nutteloos.
Ik ben ook heel trots op allebei mijn jongens . En dan niet omdat ze iets 'op tijd' of sneller dan 'normaal' onder de knie hebben. Gewoon om wie ze zijn en op wat ze hebben geleerd in hun eigen tempo, op hun eigen manier.

Mijn man heeft die neiging heel erg en ik word er helemaal gek van...
Dat "opschepperige" gedrag. Hij vindt oei ik groei helemaal geweldig, vooral als Luc al dingen kan die pas bij de volgende sprong horen Heel vermoeiend.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:30 schreef Skoap het volgende:

[..]

Mijn man heeft die neiging heel erg en ik word er helemaal gek van...
Dat "opschepperige" gedrag. Hij vindt oei ik groei helemaal geweldig, vooral als Luc al dingen kan die pas bij de volgende sprong horen Heel vermoeiend.

Oh ja als familieleden dan bij elke scheet zeggen hoe fantastisch hij wel niet is. Allergisch ben ik ervoor.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:30 schreef hoas het volgende:

[..]

Tja ik ben dan ook een man he, en aangezien er hier alleen mutsen zitten.

Nou snap ik hoor. Als vrouw zijnde heb je toch maar weinig in je leven als je geen kinderen hebt. Maar gelukkig is de jongste al 10. Nog een paar jaartjes!

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:39 schreef Gulara het volgende:

[..]

Nou snap ik hoor. Als vrouw zijnde heb je toch maar weinig in je leven als je geen kinderen hebt. Maar gelukkig is de jongste al 10. Nog een paar jaartjes!

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:40 schreef Stormqueen het volgende:

[..]

Heb ik jullie op de zg zwartste dag van het jaar toch nog aan het lachen gekregen, fijne dag nog.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:46 schreef hoas het volgende:

[..]

Heb ik jullie op de zg zwartste dag van het jaar toch nog aan het lachen gekregen, fijne dag nog.

Ooh is het de derde maandag van januari!

Wat tegenviel was de eerste week, zoon een maand te vroeg geboren, eerst zou hij dezelfde dag nog mee naar huis mogen en dat werd steeds uitgesteld, hij heeft een week in het ziekenhuis gelegen. Ergens halverwege was een zuster zo aardig om ons even aan te spreken omdat ze zag dat we in de war waren en zij heeft ons verteld dat dit heel normaal was, dat alles ging zoals gepland en dat het dat weekje zou duren.
Maar elke dag meerdere keren op en neer naar het ziekenhuis om te voeden met een joekel van een bloeduitstorting op mijn edele delen(door het prikken voor het hechten) was erg veel, had verwacht "sterker" te zijn direct na de bevalling. Heb dan ook tranen met tuiten gehuild daarover

Het cliche dat het het zo hard gaat vind ik het meeste waar, er loopt nu een puber in mijn huis rond terwijl het de spreekwoordelijke dag geleden is dat ik die baby in mijn armen hield.
Ik ben ook wel veranderd door het hebben van een kind, ik zie meer beren op de weg, dat had ik vantevoren niet verwacht. Het loopt de spuigaten niet uit, maar het is wel een duidelijk verschil, waar je vantevoren denkt die ouders stellen zich aan blijk je zelf ook gewoon zo'n aansteller te worden

Verlies van vrijheid heb ik nooit ervaren, misschien dat dat komt omdat ik al huisje boompje beestje had en vooral door het beestje stuk toch al niet zomaar op de bonnefooi er vandoor kon gaan. Het kind paste gewoon erg goed in ons leven en dat is nogsteeds zo.
Nu is hij zoals gezegd een puber en af en toe zegt hij zelfs wordt het geen tijd dat jullie een samen ding doen, lekker een hapje eten samen? Klinkt heel lief, maar volgens mij zegt hij dat alleen zodat hij zonder gezeur veelste lang achter zijn pc/playstation kan zitten

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:30 schreef _Bar_ het volgende:

en wat ik moeilijk vind,
zwaarder dan ik voor ogen had
dat we telkens zo voor ons kind moeten opkomen
de weg die we nu volgen nog vol vraagtekens zit.

O, dit ja. Heel herkenbaar.

Voor mij waren juist alle clichés van de 'roze wolk' waar, vanaf dat ze geboren was. Oh mijn god, dat gevoel is zo overweldigend en het zwakt ook niet af (tot op heden ). Wat al gezegd is, de kleine dingen, het eerste lachje, de uitstrekkende armen, het kunnen troosten bij verdriet, de herkenning.

Ik voel me niet erg belemmerd, heb nog steeds een best groot sociaal leven, al is dat niet meer altijd tot de kroeg sluit en katjelam naar huis rollen. Maar dat is allesbehalve erg. Het is zo mooi te zien hoe ook mijn vrienden en familie een band opbouwen met dochter.

Het enige zware wat ook wel cliché is, zijn toch wel de nachten. Oh, wat ben ik moe soms. En ik voel me wel een beetje in de aap gelogeerd (ha-ha), want dacht dat dat in eerste half jaar hoorde maar hier begon het pas daarna. Toch functioneer ik nog steeds!

Wat ik heel erg vind is dat ik echt de rillingen krijg over nare berichten met kinderen. En ik probeer ze niet te lezen maar op de een of andere reden vallen ze me juist extra op. En vond mn eerste zwangerschap lichamelijk heel zwaar. Daar baalde ik wel van. En na de bevalling nog eens 6 weken pijn...
Wat wel zo waar is (voor mij dan) is dat je meteen verliefd bent op je kind. Zat meteen op een roze en blauwe wolk. En moederinstinct, het bestaat echt. Ik voel het feilloos aan als er ook maar iets anders is aan mn kind(eren). En de tijd vliegt voorbij inderdaad. Dat eerste jaar zit zo bomvol eerste momenten en de kleine leert zo rap, bizar gewoon

Qua vrijheid: Dat hebben we nog steeds. Alleen gaan we savonds niet meer spontaan op pad en kiezen we nu andere restaurants. We vullen het anders in tegenwoordig maar ik vind het wel meevallen wat ik heb moeten inleveren. Dit is trouwens wel iets waar ik wel op was voorbereid.
slapeloze nachten: ene week krijg ik amper slaap want ze worden om en om wakker en huilen want monsters onder het bed of ziek of.. pff. en week erop slapen ze inene door tot half 9... Het is soms heel zwaar, zeker als het nachten achtereen is, maar gelukkig kunnen we ook nog genoeg bijtanken.

Wat mij nogal tegenviel dat ik ons kind niet gelijk het allermooiste kind op aarde vond, sterker nog...ik vond haar (zeker de eerste paar maanden) écht godsgruwelijk lelijk!

Mijn sociale leven ligt overigens echt compleet op zijn gat sinds de laatste baby. Ik las dat iemand zei dat mensen zichzelf beperken, dat is imo ten dele waar. Je baby overal mee naartoe nemen is soms gewoon geen optie, niet elke baby trekt dat, en dan kies je voor het welzijn van je kind. Dat gaat boven ons sociale leven. Wij vinden het verder niet erg, want huismussen, en onze tijd komt later wel weer, maar als mensen zeggen dat hun sociale leven nog steeds erg sprankelend is herken ik ons daar echt heel erg niet in.

Wat een leuk topic
Fijn en leuk om jullie ervaringen te lezen.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 18:42 schreef geppie het volgende:
Wat mij nogal tegenviel dat ik ons kind niet gelijk het allermooiste kind op aarde vond, sterker nog...ik vond haar (zeker de eerste paar maanden) écht godsgruwelijk lelijk!

Ik vind het zo tof dat je dit open en eerlijk durft uit te spreken

quote:

Op maandag 20 januari 2014 21:05 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Ik vind het zo tof dat je dit open en eerlijk durft uit te spreken

Ik vind het tof dat je dat zegt... er werd namelijk best raar op gereageerd door mijn naaste omgeving (het is namelijk ook niet iets wat je van de daken schreeuwt) waardoor ik helemaal aan mezelf/mijn gevoelens tov mijn baby ging twijfelen

Sowieso viel het kwartje dat ik moeder was pas na een maand of vijf. Ik stond toen te roken op het balkon en toen dacht ik opeens: "Gvd, ik ben gewoon iemands moeder!'.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 21:10 schreef geppie het volgende:

[..]

Ik vind het tof dat je dat zegt... er werd namelijk best raar op gereageerd door mijn naaste omgeving (het is namelijk ook niet iets wat je van de daken schreeuwt) waardoor ik helemaal aan mezelf/mijn gevoelens tov mijn baby ging twijfelen

Sowieso viel het kwartje dat ik moeder was pas na een maand of vijf. Ik stond toen te roken op het balkon en toen dacht ik opeens: "Gvd, ik ben gewoon iemands moeder!'.

Ik vind sowieso dat er best wat meer aandacht mag zijn.voor de andere kant, de kant waarbij je niet gelijk dat moedergevoel hebt, Ik hoop dat ik het in augustus wel heb maar als het niet zo is dan hoop ik dat ik mezelf dan geen monster voel...

quote:

Op maandag 20 januari 2014 21:16 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Ik vind sowieso dat er best wat meer aandacht mag zijn.voor de andere kant, de kant waarbij je niet gelijk dat moedergevoel hebt, Ik hoop dat ik het in augustus wel heb maar als het niet zo is dan hoop ik dat ik mezelf dan geen monster voel...

Ik vond het eerst best 'vreemd'/'nieuw'
Naar huis gaan met een baby.. Wat nu? Wat moet ik doen?
Svonds gaf een voeding en toen vond ik het toch best onwerkelijk, het voelde nog niet echt ofzo.
Zo langzamerhand werd ze echt 'mijn' meisje maar in het begin had ik vooral het gevoel ook veel toe te kijken, vriend en kraamhulp deden veel omdat ik moeilijk kon lopen en veel op bed moest liggen.. Daardoor was die band er waarschijnlijk nog niet gelijk als in: BAM t is mijn dochter!
Maar dat groeide langzamerhand. Ik merkte dat mijn gevoel klopte en dat we 'één' waren. Dat ik bv gaf heeft hierbij wel geholpen. Dat vond ik echt heel erg bijzonder. Ondanks mijn bekkeninstabiliteit kon ik echt iets doen dat heeft me echt goed gedaan.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 20:11 schreef L-E het volgende:
Mijn sociale leven ligt overigens echt compleet op zijn gat sinds de laatste baby. Ik las dat iemand zei dat mensen zichzelf beperken, dat is imo ten dele waar. Je baby overal mee naartoe nemen is soms gewoon geen optie, niet elke baby trekt dat, en dan kies je voor het welzijn van je kind. Dat gaat boven ons sociale leven. Wij vinden het verder niet erg, want huismussen, en onze tijd komt later wel weer, maar als mensen zeggen dat hun sociale leven nog steeds erg sprankelend is herken ik ons daar echt heel erg niet in.

Hier hetzelfde hoor, ik wil iemand anders niet met onze kleine opzadelen omdat wij zo nodig weg willen. Vind het jammer dat we niet zomaar meer maar de bios kunnen, maar ik heb het er direct voor over. Als we weg moeten (ouderavond e.d.) dan heb ik er, gek genoeg, geen problemen mee om iemand in te schakelen.

Voor de rest zijn alle cliches waar. En wat geniet ik ervan. Zoals het kneuterige ritueel van opstaan, mijn vrouw haalt d'r meestal uit bed en steevast komt ze naar mij toe. Ik houd mij slapend en ze geeft me een dikke kus of knuffel waar ik dan wakker van wordt. De pret die dan van haar afstraalt, dat is onbeschrijfelijk.

En natuurlijk is ons kind de mooiste, beste, slimste, etc. etc. Nu vinden alle ouders dat en ben ik wel in staat het niet teveel te ventileren (zeker niet tegen andere ouders) omdat ik het zo patserig vind overkomen. Maar wat ben je als papa trots als je ziet dat ze iets kan/doet wat anderen niet kunnen van die leeftijd of als ze iets doen wat je ze aangeleerd hebt

Ik was gelukkig zonder kind en ik ben gelukkig met kind. Vind niet dat mijn leven leeg was, het voelt meer als een logische stap in het ouder worden. Samenwonen, trouwen, kinderen. Dat plaatje.

Leuk topic

Het cliché dat het zo snel gaat is echt waar. Mijn meisje is donderdag al weer 1. Zo snel gegaan.

Maar ik ben zo gelukkig met haar. Beperkingen in vrijheid merk ik niet. Mijn weekenden wil ik zoveel mogelijk met haar besteden. Toen ik laatst naar de bios ging, sliep mijn dochter bij mijn ouders en ik ben daar op de bank gaan slapen, omdat ik de ochtenden zo heerlijk vindt

Zwaar vond ik alleen de eerste paar weken. Nu geniet ik eigenlijk alleen maar. En de roze wolk is er bij mij ook

Het gevoel als je je dochter glunderend van trots een medaille in ontvangst ziet nemen omdat ze net samen met haar volleybalteam de poule gewonnen heeft, onbeschrijfelijk

Het cliché kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen is overigens nog best waar. En dat had ik me eigenlijk helemaal niet zo gerealiseerd voor ik zwanger werd.

Moois:
Die geweldige kinderen, dat die "van ons" zijn, dat blijft iets waar ik me over kan verwonderen.
Het plezier en geluk dat ik aan mijn kinderen beleef.
De interactie tussen mijn twee kinderen.
Het gemak van heb hebben van mijn eerste (of één) kind.
Dat ik geen serieus slaaptekort heb (gehad).
De voldoening die het moederschap me geeft.

Wat ik niet had kunnen voorzien:
De slopende moeheid tijdens de zwangerschap.
Dat het hebben van twee kinderen van een totaal andere orde is dan het hebben van één.
Het gezeul als je ergens heen gaat.
De irritatie als je ene kind de ander de hersenen inslaat.
Naar nieuws over kinderen niet meer trekken.
Hoe bepalend het welbevinden van je kroost is voor jezelf.

[ Bericht 1% gewijzigd door Cantare op 20-01-2014 23:30:57 ]

quote:

Op maandag 20 januari 2014 21:10 schreef geppie het volgende:

[..]

Ik vind het tof dat je dat zegt... er werd namelijk best raar op gereageerd door mijn naaste omgeving (het is namelijk ook niet iets wat je van de daken schreeuwt) waardoor ik helemaal aan mezelf/mijn gevoelens tov mijn baby ging twijfelen

Sowieso viel het kwartje dat ik moeder was pas na een maand of vijf. Ik stond toen te roken op het balkon en toen dacht ik opeens: "Gvd, ik ben gewoon iemands moeder!'.

Wat rot dat ze zo reageerden... Ik zat meteen op een blauwe wolk met mn zoon maar het viel me wel direct op dat hij heel grote handen had en mega hamsterwangen. Dat vond ik ook niet zo mooi. Verder vond ik het wel het mooiste en liefste kind van de wereld, omdat het mijn kind is <3. Kende ook een moeder die gewoon voor uit kwam dat ze lelijke kinderen had Sja niet elk kind is even mooi, en dat geeft ook niet, je houd toch wel van je kind, hoe die er ook uit ziet.

En L_E, je hebt wel gelijk hoor, ik heb makkelijke kinderen die rustig 3!! uur blijven zitten in een restaurant. Daar hebben wij echt mazzel mee.

De eerste tegenvaller was de allesoverheersende vermoeidheid tijdens de zwangerschap (vanaf het 2e trimester, daar waar in het boekje stond dat je vanaf nu meer energie zou krijgen). Gelukkig werd dit gecompenseerd dat dat na de bevalling in 2 seconden over was. Heb me nog nooit zo fit gevoeld als in de kraamweek en de eerste 2 maanden daarna! (ondanks gebroken nachten enzo).

Moedergevoel was er niet direct, maar dat je goed voor haar gaat zorgen ging wel meteen goed.
Nu nog steeds (na 18 mnd) is dat heel dubbel. Ik vind haar het liefste kind ter wereld. Zorg graag voor haar en ben trots op haar. Maar kan ook prima een weekendje (en een week zou ook prima gaan) weg en dan mis ik haar geen seconde. Dan vergeet ik zelfs wel eens dat ik moeder ben.

Verder vond ik een baby veeel leuker dan ik had gedacht. (Heb eerder nooit warme gevoelens gehad bij kinderen jonger dan een jaar of 7, maar die vond ik dan ook weer wel zo leuk dat ik dacht ach ja, die eerste tijd komen we vast wel door)..Maar een eigen kind is vanaf nul al heel erg leuk!

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 08:06 schreef ohnee het volgende:

[..]

En L_E, je hebt wel gelijk hoor, ik heb makkelijke kinderen die rustig 3!! uur blijven zitten in een restaurant. Daar hebben wij echt mazzel mee.

Ja, onze oudste kunnen we echt overal mee naartoe nemen. Als baby al. Maar de jongste is snel overprikkeld en raakt heel erg overstuur bij te veel lawaai, we kunnen hem echt niet mee nemen naar een simpele familieverjaardag. Helaas.

Vroeger dacht ik een beetje dat het maar net is wat je je kind aanwent, nu denk ik dat het meer in karakter zit dan iets anders.

Oja, daar heb ik me ook schromelijk in vergist inderdaad, in hoeverre het mogelijk is een éénjarige op te voeden Basale dingen wel, zoals niet slaan, niet gooien met eten, niet krijsen. Maar dingen als 'langdurig stil zitten' kan je een kind van anderhalf echt niet leren, ook niet als je heel consequent bent. Althans, mij lukt het niet Ik ben er inmiddels achter dat het vaak zinvoller is om de situatie op je kind aan te passen dan andersom.

Het gevoel "deze is van mij" duurde bij mij ook een tijd. Eigenlijk is het iets wat nog steeds elke dag (hij is nu bijna 2) een beetje groeit. Ik vond de eerste maanden psychisch echt zwaar, veel gehuild en veel met mezelf bezig, terwijl ik een enorm lief en makkelijk kind had. Nu ik beter in mijn vel zit heb ik pas echt de ruimte om met volle teugen van mijn kind te genieten. Deels daarmee samenhangend heb ik de impact van het krijgen van een kind op je relatie ook fors onderschat

De mooie dingen: ik kan nog steeds niet uit over het wonder dat ik gewoon een kind heb. Dat mijn lijf hem zelf gemaakt heeft, zelf gevoed heeft. Dat ik blijkbaar precies wist hoe dat moest, zonder dat ik me daarvan bewust was. De eindeloze trots die ik kan voelen dat dat prachtige, pure mannetje MIJN kind is en dat voor altijd blijft

Hoe tof het is om je dagelijks leven te delen met je kind. Hoe ik kan genieten van samen fietsen, van knuffelen, van onze gesprekjes. Hoe ik elke dag wel weer even verbaasd ben over wat hij snapt, weet en begrijpt. Kan delen in zijn verwondering, in hoe hij de wereld waarneemt en hoe hij steeds maar weer nieuwe dingen leert. Vanochtend smeerde hij zijn been in met crème en was helemaal verrukt dat de crème de vorm had van een boom Dan hoop ik met heel mijn hart dat hij nog heel lang in staat is het mooie in kleine dingen te zien.

Wat het hebben van een kind losmaakt in de mensen om me heen. Ik vind het bijzonder om te zien hoeveel mijn ouders van hem houden en betrokken bij hem zijn. En hoe ze mij serieus nemen in mijn rol als moeder, zich daarin naar mij schikken en me helpen mijn kind op te voeden zoals ik het voor ogen heb. Dat ik nog wel hun kind ben, maar ook iemands moeder. Hele bijzondere dynamiek vind ik dat.

Wat ik nog het meest bijzonder vond is dat ik werkelijk uit elkaar klapte van trots toen mijn kind van 13 maanden op het kdv een appelflap had gemaakt.

Ik dacht écht niet dat ik, nuchter als ik ben, zo'n weekdier zou worden als ouder. En al het nare nieuws over kinderen en dieren niet meer trek.
En dat de clichés 'je wereld staat op z'n kop', 'je leven gaat nooit meer hetzelfde zijn' en 'ze worden zo snel groot' echt waar zijn.

Ik vind "Ze worden zo snel groot" zeker waar, maar wat ik de grootste schok vind is dat je eigen leven ook ineens veel sneller gaat. Ik vind het soms zelfs beangstigend hoe snel.

Je blik op alles wordt anders, wat dat betreft is de impact van een kind enorm. De zwangerschap, bevalling en de lichamelijk gevolgen bijvoorbeeld, als ik dat van tevoren had geweten had ik er enorm tegenop gezien maar op de een of andere manier kun je dat (op wat dipmomenten na) ineens prima hebben. Ik voel me echt een sterkere vrouw nu ik moeder ben. Terwijl ik niet meer in een kermisattractie kan zonder er kokhalzend uit te komen.

En de liefde moest bij mij ook groeien maar dat gevoel dat je iemand op wil vreten, dat gevoel wat je misschien bij je vriend/vriendin, kat of nichtje ook wel eens hebt, dat blijkt met een kind nog 100.000 keer zo groot te kunnen zijn en is eigenlijk het beste gevoel ooit Vooral als je kind jou ook op wil eten, zich laat troosten, stralend naar je toe komt.

Buurvrouw, hoe je beschrijft dat je zoons met elkaar omgaan en hoe ze zich ontwikkelen vind ik supermooi! Ik zou denk ik gaan huilen als blijkt dat ze hun geheimen met elkaar delen.

En Clubsoda, ik kan me helemaal vinden in je post

Hoe jullie de liefde en vertedering naar je kind omschrijving vind ik zo mooi _{krijg er een beetje tranen van soms} Ik hoop dat ik dat ook zo zal ervaren als m'n baby er eenmaal is

Wat grappig dat je dat schrijft van die kermisattractie Suiker! Ik heb echt hoogtevrees sinds ik M heb, dat was me daarvoor volkomen vreemd. Ik heb vorig jaar in een reuzenrad gezeten en heb me achter mijn handen verstopt en kwam er bibberend uit Terwijl ik altijd een bomen- en bergbeklimmer was.

Ik ben ook echt een weekdier geworden en trek zelfs geweld in films echt slecht. Het hoeft niet eens echt gebeurd te zijn, maar de gedachte dat een mens een ander mens iets akeligs aandoet en dat ook iemands kind is Ik heb mijn lief ook echt uit moeten leggen waarom ik films als the Hunger games en Fight Club niet wil zien, die begrijpt daar helemaal niets van

[ Bericht 0% gewijzigd door Clubsoda op 21-01-2014 14:21:18 ]

Ik lust geen cola meer sinds ik zwanger ben geweest, vroeger liters cola gedronken, vond het heerlijk. In mijn zwangerschap vond ik het ineens goor en dat is altijd gebleven.

Grappig hoe dingen zo kunnen veranderen door zwangerschap/moederschap, dingen waar je daarvoor geen problemen mee had en daarna ineens wel.

Ik dacht voorheen altijd dat ik een hele relaxte, gemakkelijke mama zou worden, die haar kind gemakkelijk uit logeren zou doen en die graag wel een flink aantal uren zou willen blijven werken. En mijn vriend en ik zouden zeer zeker ook heel veel leuke dingen samen blijven doen, uitgaan, uit eten, weekendje weg, misschien wel een weekje wintersport?

Ja, dus niet Ik ben het liefste daar waar zij is. Of kom er toch weer thuis om te slapen, zodat ik haar de volgende dag, of liever nog in de nacht als ze bij ons komt liggen, weer kan zien en voelen en ruiken Ik wil zo min mogelijk missen van wat zij in haar leven meemaakt.

Ik heb niet het gevoel dat ik er iets aan mis. Ja, soms zou ik iets wel willen, maar niet zo graag dat ik haar ervoor wil missen. Gelukkig wil ze zelf ook niet zonder ons, want dat loslaten zou dan toch moeten, natuurlijk.

Wat mij verbaast is het oergevoel wat loskomt als je voor je kind opkomt.

en dat beschermende dit is mijn kind blijf er vanaf.

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 14:20 schreef miss_sly het volgende:
Ik dacht voorheen altijd dat ik een hele relaxte, gemakkelijke mama zou worden, die haar kind gemakkelijk uit logeren zou doen en die graag wel een flink aantal uren zou willen blijven werken. En mijn vriend en ik zouden zeer zeker ook heel veel leuke dingen samen blijven doen, uitgaan, uit eten, weekendje weg, misschien wel een weekje wintersport?

Ja, dus niet Ik ben het liefste daar waar zij is. Of kom er toch weer thuis om te slapen, zodat ik haar de volgende dag, of liever nog in de nacht als ze bij ons komt liggen, weer kan zien en voelen en ruiken Ik wil zo min mogelijk missen van wat zij in haar leven meemaakt.

Ik heb niet het gevoel dat ik er iets aan mis. Ja, soms zou ik iets wel willen, maar niet zo graag dat ik haar ervoor wil missen.

Dat. Precies. Op die week wintersport na dan, zonder kind op vakantie gaan leek me vooraf al niks

Maar relaxed en makkelijk ben ik wel. Maar mét hem.

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 14:59 schreef Mineola het volgende:

[..]

Dat. Precies. Op die week wintersport na dan, zonder kind op vakantie gaan leek me vooraf al niks

Maar relaxed en makkelijk ben ik wel. Maar mét hem.

Ik vind mezelf ook relaxt en gemakkelijk, maar daar denken andere mensen anders over
Wat me dan overigens weer voor geen meter boeit.

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 13:48 schreef debuurvrouw het volgende:
Ik heb dat nog steeds. Ook met die grote bullen nog. Dat je in die puber nog de peuter ziet die hij ooit was maar ook de volwassene die hij gaat worden. Mooi man.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:12 schreef Stormqueen het volgende:

[..]

Ik zou dat ook doen ik doe dat namelijk ook heel erg bij mezelf, tot in het extreme
Ach, dat compenseert dan mijn vriendin weer die dagelijks wel iets weet te vinden waar haar kind veeeeeel beter in is dan andere kinderen en daardoor weer een moment heeft om over andere kindertjes te klagen.

Weet je, ik ben reuzetrots op alles wat ze leert, op welk moment ze het ook leert. Die ontwikkeling van baby tot nu kleuter is al zo geweldig. Wat interesseert het mij nou of ze snel of langzaam is? Ik vind het geweldig dat ze ontwikkelt en groot wordt. Het maakt ook dat ik uitkijk naar de toekomst, waar ze weer groter wordt en weer andere dingen leert. Een schoolkind met een onderbouwde mening over dingen, bijvoorbeeld.

En waar ik zo ontzettend graag een baby wilde en me afvroeg of ik het wel leuk zou vinden als die baby groter is, zo geniet ik telkens een beetje meer juist. Ze worden alleen maar leuker hoe groter ze worden, al kon ik me daar in het begin niets bij voorstellen.

ik heb ook totaal geen moeite met trotse ouders Ik kan me heel goed voorstellen dat dat het beste is van de hele wereld, zo'n eigen kind.
Ik heb wèl een beetje moeite met ouders die zo trots zijn op hun eigen spruit dat ze daardoor andere kindertjes af gaan zitten branden

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 15:06 schreef miss_sly het volgende:
Ze worden alleen maar leuker hoe groter ze worden

Dat is ook zo'n mooi cliché dat voor mij waarheid blijkt te zijn

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 15:08 schreef Stormqueen het volgende:
ik heb ook totaal geen moeite met trotse ouders Ik kan me heel goed voorstellen dat dat het beste is van de hele wereld, zo'n eigen kind.
Ik heb wèl een beetje moeite met ouders die zo trots zijn op hun eigen spruit dat ze daardoor andere kindertjes af gaan zitten branden

O ja, dat snap ik niet. Sowieso, andere kindjes afbranden? Why?

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 15:11 schreef miss_sly het volgende:

[..]

O ja, dat snap ik niet. Sowieso, andere kindjes afbranden? Why?

zodat je nog eens extra kan benadrukken hoe lief / goed die van jou wel niet is denk ik. Alleen zeggen "mijn Pietje loopt al zo goed" klinkt wellicht minder imposant dan "Alle kindjes van zijn leeftijd lopen zo slecht, maar Pietje loopt veel beter!"

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 15:12 schreef Stormqueen het volgende:

[..]

zodat je nog eens extra kan benadrukken hoe lief / goed die van jou wel niet is denk ik. Alleen zeggen "mijn Pietje loopt al zo goed" klinkt wellicht minder imposant dan "Alle kindjes van zijn leeftijd lopen zo slecht, maar Pietje loopt veel beter!"

Ja, dat zal misschien wel zo werken bij sommige mensen. Jammer vind ik dat.

True. Maar goed, dit is een beetje afdwalen, sorry. Bring on tha wisdom

Ook zonder afbranden kunnen trotse ouders heeeeeeeel irritant zijn hoor.
Ik heb een vriend die zo heel erg de 'perfect dad' uit gaat lopen hangen als ze bij ons zijn om zo te etaleren hoe goed hij, en zijn dochters uiteraard, het wel niet doen.

En ja, heel leuk hoor, ik was ook apetrots op het eerste woordje van mijn kind, maar ik kon tenminste nog wel inzien dat dat voor ons heel bijzonder was, maar voor een ander al een heel stuk minder.

Continue ook je kind van die dingen vragen om dan zo met het antwoord te laten zien hoe knap ze wel niet is. 'Ehm A... in welke straat wonen wij ook al weer?' etc. etc. Pffffff...

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 15:16 schreef Stormqueen het volgende:
True. Maar goed, dit is een beetje afdwalen, sorry. Bring on tha wisdom

Ja, die is er niet

O, over eerste woordjes: ik was zo blij, gelukkig en trots toen ze 'mama' zei

Nu zou ik wel eens willen dat ze dat woordje nooit had leren zeggen. Er zijn echt van die dagen dat ze letterlijk iedere zin/vraag begint met "mama,.....". Stapelgek word ik er soms van.

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 15:16 schreef Brighteyes het volgende:
Ook zonder afbranden kunnen trotse ouders heeeeeeeel irritant zijn hoor.
Ik heb een vriend die zo heel erg de 'perfect dad' uit gaat lopen hangen als ze bij ons zijn om zo te etaleren hoe goed hij, en zijn dochters uiteraard, het wel niet doen.

En ja, heel leuk hoor, ik was ook apetrots op het eerste woordje van mijn kind, maar ik kon tenminste nog wel inzien dat dat voor ons heel bijzonder was, maar voor een ander al een heel stuk minder.

Continue ook je kind van die dingen vragen om dan zo met het antwoord te laten zien hoe knap ze wel niet is. 'Ehm A... in welke straat wonen wij ook al weer?' etc. etc. Pffffff...

hehehe, dat je er circusaapjes van maakt die leuke kunstjes doen voor het publiek, dat idee

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 13:48 schreef debuurvrouw het volgende:
Ik heb dat nog steeds. Ook met die grote bullen nog. Dat je in die puber nog de peuter ziet die hij ooit was maar ook de volwassene die hij gaat worden. Mooi man.

Dat idd, en het grappige is dat ik dat idd ook blijf zien nu hij volwassen is, maar ik ben wel blij dat ik mijn peuter ongegeneerd het allerliefste kindje van de hele wereld mag noemen, ook waar de oudste bij is

Overigens is het ook mooi om te zien dat ik 2 zo compleet verschillende kinderen heb, en alles wat ik van het moederschap van B al wist, is met Soneal eigenlijk weer anders

Grootste mythe die andere ouders mij wel eens vertelden: Poep van je eigen kind stinkt niet.

Guess again.

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 15:30 schreef L-E het volgende:
Grootste mythe die andere ouders mij wel eens vertelden: Poep van je eigen kind stinkt niet.

Guess again.

Ja Van die mensen die heel zemelig "da's toch éigen he" zeggen

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 15:30 schreef L-E het volgende:
Grootste mythe die andere ouders mij wel eens vertelden: Poep van je eigen kind stinkt niet.

Guess again.

+1

En ik denk nog wel eens terug aan de tijd dat hij alleen melk kreeg
Doe mij die luiers maar

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 15:30 schreef L-E het volgende:
Grootste mythe die andere ouders mij wel eens vertelden: Poep van je eigen kind stinkt niet.

Guess again.

True!
Maar, poep van een ander kind dan de jouwe stinkt wel veul erger

Ik weet niet of het onder iets moois of onder een mythe valt (dat laatste in ieder geval niet) maar dat je vantevoren dus op geen enkele manier kunt inschatten hoe je leven gaat veranderen en wat de impact van de komst van een baby is. Niet dat ik het groter wil maken dan het is maar je kunt het je gewoon niet voorstellen. Hoe alles verandert.

Net zoals ik me 24 uur na de geboorte al niet meer kon voorstellen dat ze er ooit niet was geweest. Wat eigenlijk weer heel tegenstrijdig is met wat hier boven staat bedenk ik me nu .

Oh, dat vind ik juist een mythe. Ik weet nog precies hoe het was. En dat was ook Dat herinnerde ik me ook vaak. Ik vond het niet per se veel leuker geworden in de eerste weken na de bevalling, maar ook niet stommer hoor! Ik had de hele ervaring toen al niet willen missen. En nu ik F heb leren kennen wil ik natuurlijk helemaal niet meer terug

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 16:12 schreef Suikertante het volgende:
Oh, dat vind ik juist een mythe. Ik weet nog precies hoe het was. En dat was ook Dat herinnerde ik me ook vaak. Ik vond het niet per se veel leuker geworden in de eerste weken na de bevalling. Toch had ik de ervaring toen al niet willen missen. En nu ik F heb leren kennen wil ik natuurlijk helemaal niet meer terug

Nee, ik bedoel meer, dat het zo normaal was dat ze er was. Natuurlijk hoorde ze daar in dat kamertje, natuurlijk werd ze opgenomen in het ritme, allemaal zo vanzelfsprekend.

Dat heb ik wel anders ervaren. Ik herinner het me alsof ik elke minuut verbaasd was, alles ging onhandig. Nee, ik moest echt even inkomen.

Nog een mythe: alle moeders ervaren hetzelfde

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 16:14 schreef Suikertante het volgende:
Dat heb ik wel anders ervaren. Ik herinner het me alsof ik elke minuut verbaasd was, alles ging onhandig. Nee, ik moest echt even inkomen.

Nog een mythe: alle moeders ervaren hetzelfde

Vlak de vaders niet uit. .

Mijn vrouw zal dit ongetwijfeld ook anders ervaren hebben, maar dat komt dan meer door de PPD die er na de bevalling bovenop kwam.

Voor mezelf kan ik niet anders dan zeggen dat ik het gewoon heel logisch vond dat ze er was, gelijk al. Vanaf het moment dat ik d'r beet had in het ziekenhuis.

Ook een mythe wat mij betreft, dat je als je zelf een kind hebt je ineens wel tegen dreinen, zeuren, drukke kinderen en jankers zou kunnen... Misschien moet je daar meer dan een kind voor hebben, dat weet ik dan weer niet.

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 16:22 schreef Sjeen het volgende:
Ook een mythe wat mij betreft, dat je als je zelf een kind hebt je ineens wel tegen dreinen, zeuren, drukke kinderen en jankers zou kunnen... Misschien moet je daar meer dan een kind voor hebben, dat weet ik dan weer niet.

Oh check! Er zijn er maar een paar die ik kan hebben idd. Die van mezelf, m'n neefje en nichtje en verder opzouten. Ben geen kindervriend, wil ik niet zijn ook.

Pfieuwwww, ik was echt bang dat ik de enige was daarin

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 16:22 schreef Sjeen het volgende:
Ook een mythe wat mij betreft, dat je als je zelf een kind hebt je ineens wel tegen dreinen, zeuren, drukke kinderen en jankers zou kunnen... Misschien moet je daar meer dan een kind voor hebben, dat weet ik dan weer niet.

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 16:41 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]

nope, of nou ja, misschien dan drie dan. Want bij mij is het nog niet gelukt.

Ik vind de meeste kinderen gewoon niet zo leuk.

Oh, 3 helpt ook niet? Twee ook niet Inclusief gedram van m'n eigen overigens..

Ik heb ooit ergens gelezen dat er tijdens de zwangerschap iets voorgoed verandert met je evenwichtsorgaan.
Dat is dus de reden dat een ritje kermisattractie voor sommige moeders ineens een flink stuk spannender wordt.

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 21:32 schreef Kersjes het volgende:
Ik heb ooit ergens gelezen dat er tijdens de zwangerschap iets voorgoed verandert met je evenwichtsorgaan.
Dat is dus de reden dat een ritje kermisattractie voor sommige moeders ineens een flink stuk spannender wordt.

Oh is dat zo? Ik heb sinds mijn 18e eens in de paar jaar last van BPPD en sinds de geboorte veel vaker, bijna continu. In heftigheid variërend. Ik had het nóóit daaraan gelinkt! Weet jij misschien nog de bron?

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 21:32 schreef Kersjes het volgende:
Ik heb ooit ergens gelezen dat er tijdens de zwangerschap iets voorgoed verandert met je evenwichtsorgaan.
Dat is dus de reden dat een ritje kermisattractie voor sommige moeders ineens een flink stuk spannender wordt.

Die was hiervoor gelukkig al stuk

Te snel om mn eigen as draaien is al teveel... Kermis mag papa dan ook doen

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 16:15 schreef Luigi het volgende:

[..]

Vlak de vaders niet uit. .

Oeps

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 16:14 schreef Suikertante het volgende:
Dat heb ik wel anders ervaren. Ik herinner het me alsof ik elke minuut verbaasd was, alles ging onhandig. Nee, ik moest echt even inkomen.

Nog een mythe: alle moeders ervaren hetzelfde

Ik ook, ik ook! Ik wist echt niet wat ik moest met mijn dochter, ik klungelde maar wat aan en als ze tevreden was dan wist ik dat het was gelukt ik kon echt in paniek raken bij de gedachte wat ik allemaal moest leren.
En ik weet ook nog wel hoe mijn leven was voordat ik moeder werd, zo rustig. Ik mis af en toe best eens tijd die helemaal en alleen voor mijzelf is.

En inderdaad, poep van je eigen kind. Ik heb meer dan eens staan kokhalzen bij het verschonen

Maar het kamertje oplopen als ze is uitgeslapen en dan de allergrootste lach zien die er is
Of per ongeluk iets geks doen en dan hikt ze van het lachen
Ik zou mijn dochter voor geen goud meer willen missen en als ik haar even niet zie ben ik ook altijd dolgelukkig om weer te knuffelen.

Wat een leuk topic! Veel herkenbare dingen gelezen al.

De clichés die voor mij waar bleken te zijn:
"Ze worden zo snel groot"
"Je prioriteiten veranderen als je moeder wordt"
"Het maakt niet uit of het een meisje of een jongen is, als het maar gezond is"
"Het wordt alleen maar leuker als ze ouder worden"

Wat is er mooi aan het ouderschap:
Die allesoverheersende trots om de kleinste dingen, nooit gedacht dat ik trots kon zijn omdat meneer een speeltje kon vastpakken bijvoorbeeld. En al helemaal als anderen mijn kind ook leuk vinden, volgens mij glim ik dan helemaal, terwijl ik denk "Dat is wel mooi mijn zoon!!!" . Net als veel anderen hier vind ik lang niet alle kinderen leuk en ik verbaas me er eigenlijk best vaak over dat ik dan van anderen hoor dat het zo'n vrolijk en gezellig jongetje is. Natuurlijk vinden wij dat zelf ook, maar het is toch anders als anderen het met je eens zijn .

De onvoorwaardelijke liefde van mijn zoon voor ons en het vertrouwen dat hij in ons heeft. Dat wij echt zijn veilige haven zijn, dat ik die rol mag vervullen voor zo'n geweldig kind . _{In een melancholische bui bedacht ik me laatst wel dat als wij nu zouden overlijden, hij ons later niet eens meer zal kunnen herinneren, terwijl we nu zo'n belangrijk onderdeel van zijn leven zijn. Toen moest ik huilen}

De wereld opnieuw kunnen bekijken door zijn ogen. Eigenlijk ook wel een cliché, hè? Maar ik vind het echt prachtig als hij met open mond naar de kerstboom met lichtjes kijkt of helemaal enthousiast wordt van een vogeltje in de tuin. De kleinste details vallen hem op, terwijl ik daar zo overheen gekeken zou hebben. Het zorgt ervoor dat ik minder gehaast de dag door raas, of zo.

Dat hij al echt een eigen karakter heeft, zo klein als hij is.

Ik was niet direct na zijn geboorte een 'oermoeder', maar ik verbaasde me wel over hoe snel ik hem accepteerde als mijn zoon. Moeilijk uit te leggen, maar in de 9 maanden zwangerschap had ik me afgevraagd wie er toch in mijn buik zou zitten. Had hij haartjes, en in welke kleur? Hoe groot zou hij zijn, zou ik iets van mezelf in hem herkennen? En toen hij er was, voelde het meteen alsof hij bij ons hoorde, het had opeens niemand anders meer kunnen zijn. Terwijl ik uiterlijk echt geen gelijkenissen met mezelf of mijn lief zag. Ik was ook ergens bang dat de liefde voor een jongetje anders/minder zou zijn dan voor een meisje (omdat ik zelf vrouw ben, omdat ik opgegroeid ben met alleen maar zussen, wat nou als ik niets met een jongetje 'kan'?), maar na de geboorte kon ik me bij een meisje al helemaal niks meer voorstellen.

Dat ik mijn schoonouders opa en oma heb gemaakt. Ze genieten zo van hun nieuwe rol, heerlijk om te zien. Mijn eigen band met mijn schoonouders is ook heel erg veranderd, we zijn dichter naar elkaar gegroeid. Zeker nu ik mijn eigen moeder moet missen, vind ik dit heel fijn!

Lang borstvoeding geven. Het is zo mooi om te zien hoe hij tot rust komt als hij drinkt, dat het troost en geborgenheid kan geven. Ik had van tevoren nooit gedacht dat ik langer dan een jaar zou willen voeden, maar ik had het niet willen missen.

Oh ja, dat ik met liefde naar bijvoorbeeld een indoor speeltuin ga, omdat hij dat zo geweldig leuk vindt . Dat is écht belangrijjker dan mijn afkeer van drukke ruimtes met gillende kinderen . Ook al zo'n fijn cliché.

Wat viel me tegen:
Ik had verwacht dat ik de babytijd het leukste zou vinden, nou echt niet waar.

Het cliché dat je bij je eigen kind verschillende huiltjes herkent en instinctief weet wat er mis is, klopte van geen kanten. Honger, slaap, juist oververmoeid, niet moe genoeg, krampjes? Ik had steeds geen idee en deed maar wat, altijd bang om nét het verkeerde te doen.

Ik had er rekening mee gehouden dat ik de eerste maanden slaapgebrek zou hebben. Maar dat ik tot 9 maanden steeds maar maximaal 2 uur slaap achter elkaar zou mogen genieten, dat was echt niet in me opgekomen. Ook overdag sliep hij weinig en dat frustreerde me enorm. Geen ritme, nergens aan toe komen en geleefd worden door zijn klein hummeltje. Het duurde heel lang voor ik dit kon accepteren.

Ik had ook zwaar onderschat welke druk er op je relatie komt te staan. We denken over heel veel dingen hetzelfde gelukkig, maar er zijn altijd wel wat puntjes waarover je van mening verschilt. En met maandenlang slaapgebrek komen die keihard naar boven en lukt het ook niet om daar 'volwassen' mee om te gaan. Ik kwam mezelf ook heel erg tegen, of soms herkende ik mezelf niet meer.

De energie die ik in het opstarten van de borstvoeding moest stoppen. Dat was zwaar, tijdrovend, maar heeft ook mijn zelfvertrouwen een deuk gegeven. Daarnaast viel ook de impact van het geven van (volledige) borstvoeding op mijn eigen gestel behoorlijk tegen. Het kostte veel energie, ik viel te snel af terwijl ik echt mijn best deed om zoveel mogelijk te eten. Mijn weerstand was slecht, dus ik was vaak ziek.

Sorry, best een lap tekst .

Mooi topic.
Eigenlijk niets toe te voegen. Maar in het kort:
Ik hou waanzinnig van onze zoon, tot in alle vezels van mijn lijf. Ik kan nog regelmatig volschieten, en 's avonds wel een kwartier naar hem kijken als hij slaapt, en me blijven verbazen over de geweldige ontwikkeling die hij doormaakt. Ik vind het zó'n wonder dat hij mijn, onze zoon is...
Waar ik me op had verkeken: bevalling, borstvoeding opstarten, PPD, en dat je kind écht je achilleshiel is.

Wat een mooi topic!

Veel clichés zijn wel waar voor mij: dat het zo snel gaat, dat het alleen maar leuker wordt. Ik ben ook echt een supertrotse moeder, en spam m'n hele Facebook vol met foto's, grappige opmerkingen en voorvallen. Vast irritant voor anderen.

Minder mooi: het slaapgebrek. Sinds ik zwanger werd van mijn eerste (die nu 4,5 jaar oud is) slaap ik slecht. De eerste twee jaar sliep ik vaak maar een paar uur per nacht, nu haal ik meestal wel 6 of 7 uur. Maar dat is wel structureel te weinig, en daardoor heb ik vaak weinig energie overdag. Zeker omdat ik een baan heb die vrij veel van me vergt. Dan kan ik van m'n kinderen niet altijd even veel hebben.

Phaidra noemde nog: 'het maakt niet uit wat het is, als het maar gezond is'. Die is voor mij toch maar ten dele waar. Ja, ik ben ontzettend dankbaar dat ik twee gezonde kinderen heb, en ik hou van beide zielsveel, maar eigenlijk had ik toch best graag twee meisjes gewild, ipv een jongen en een meisje. Als het twee jongens waren geweest, was ik daar denk ik opdrecht verdrietig over geweest.