Moois en mythes van het ouderschap

De eerste tegenvaller was de allesoverheersende vermoeidheid tijdens de zwangerschap (vanaf het 2e trimester, daar waar in het boekje stond dat je vanaf nu meer energie zou krijgen). Gelukkig werd dit gecompenseerd dat dat na de bevalling in 2 seconden over was. Heb me nog nooit zo fit gevoeld als in de kraamweek en de eerste 2 maanden daarna! (ondanks gebroken nachten enzo).

Moedergevoel was er niet direct, maar dat je goed voor haar gaat zorgen ging wel meteen goed.
Nu nog steeds (na 18 mnd) is dat heel dubbel. Ik vind haar het liefste kind ter wereld. Zorg graag voor haar en ben trots op haar. Maar kan ook prima een weekendje (en een week zou ook prima gaan) weg en dan mis ik haar geen seconde. Dan vergeet ik zelfs wel eens dat ik moeder ben.

Verder vond ik een baby veeel leuker dan ik had gedacht. (Heb eerder nooit warme gevoelens gehad bij kinderen jonger dan een jaar of 7, maar die vond ik dan ook weer wel zo leuk dat ik dacht ach ja, die eerste tijd komen we vast wel door)..Maar een eigen kind is vanaf nul al heel erg leuk!

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 08:06 schreef ohnee het volgende:

[..]

En L_E, je hebt wel gelijk hoor, ik heb makkelijke kinderen die rustig 3!! uur blijven zitten in een restaurant. Daar hebben wij echt mazzel mee.

Ja, onze oudste kunnen we echt overal mee naartoe nemen. Als baby al. Maar de jongste is snel overprikkeld en raakt heel erg overstuur bij te veel lawaai, we kunnen hem echt niet mee nemen naar een simpele familieverjaardag. Helaas.

Vroeger dacht ik een beetje dat het maar net is wat je je kind aanwent, nu denk ik dat het meer in karakter zit dan iets anders.

Oja, daar heb ik me ook schromelijk in vergist inderdaad, in hoeverre het mogelijk is een éénjarige op te voeden Basale dingen wel, zoals niet slaan, niet gooien met eten, niet krijsen. Maar dingen als 'langdurig stil zitten' kan je een kind van anderhalf echt niet leren, ook niet als je heel consequent bent. Althans, mij lukt het niet Ik ben er inmiddels achter dat het vaak zinvoller is om de situatie op je kind aan te passen dan andersom.

Het gevoel "deze is van mij" duurde bij mij ook een tijd. Eigenlijk is het iets wat nog steeds elke dag (hij is nu bijna 2) een beetje groeit. Ik vond de eerste maanden psychisch echt zwaar, veel gehuild en veel met mezelf bezig, terwijl ik een enorm lief en makkelijk kind had. Nu ik beter in mijn vel zit heb ik pas echt de ruimte om met volle teugen van mijn kind te genieten. Deels daarmee samenhangend heb ik de impact van het krijgen van een kind op je relatie ook fors onderschat

De mooie dingen: ik kan nog steeds niet uit over het wonder dat ik gewoon een kind heb. Dat mijn lijf hem zelf gemaakt heeft, zelf gevoed heeft. Dat ik blijkbaar precies wist hoe dat moest, zonder dat ik me daarvan bewust was. De eindeloze trots die ik kan voelen dat dat prachtige, pure mannetje MIJN kind is en dat voor altijd blijft

Hoe tof het is om je dagelijks leven te delen met je kind. Hoe ik kan genieten van samen fietsen, van knuffelen, van onze gesprekjes. Hoe ik elke dag wel weer even verbaasd ben over wat hij snapt, weet en begrijpt. Kan delen in zijn verwondering, in hoe hij de wereld waarneemt en hoe hij steeds maar weer nieuwe dingen leert. Vanochtend smeerde hij zijn been in met crème en was helemaal verrukt dat de crème de vorm had van een boom Dan hoop ik met heel mijn hart dat hij nog heel lang in staat is het mooie in kleine dingen te zien.

Wat het hebben van een kind losmaakt in de mensen om me heen. Ik vind het bijzonder om te zien hoeveel mijn ouders van hem houden en betrokken bij hem zijn. En hoe ze mij serieus nemen in mijn rol als moeder, zich daarin naar mij schikken en me helpen mijn kind op te voeden zoals ik het voor ogen heb. Dat ik nog wel hun kind ben, maar ook iemands moeder. Hele bijzondere dynamiek vind ik dat.

Wat ik nog het meest bijzonder vond is dat ik werkelijk uit elkaar klapte van trots toen mijn kind van 13 maanden op het kdv een appelflap had gemaakt.

Ik dacht écht niet dat ik, nuchter als ik ben, zo'n weekdier zou worden als ouder. En al het nare nieuws over kinderen en dieren niet meer trek.
En dat de clichés 'je wereld staat op z'n kop', 'je leven gaat nooit meer hetzelfde zijn' en 'ze worden zo snel groot' echt waar zijn.

Ik vind "Ze worden zo snel groot" zeker waar, maar wat ik de grootste schok vind is dat je eigen leven ook ineens veel sneller gaat. Ik vind het soms zelfs beangstigend hoe snel.

Je blik op alles wordt anders, wat dat betreft is de impact van een kind enorm. De zwangerschap, bevalling en de lichamelijk gevolgen bijvoorbeeld, als ik dat van tevoren had geweten had ik er enorm tegenop gezien maar op de een of andere manier kun je dat (op wat dipmomenten na) ineens prima hebben. Ik voel me echt een sterkere vrouw nu ik moeder ben. Terwijl ik niet meer in een kermisattractie kan zonder er kokhalzend uit te komen.

En de liefde moest bij mij ook groeien maar dat gevoel dat je iemand op wil vreten, dat gevoel wat je misschien bij je vriend/vriendin, kat of nichtje ook wel eens hebt, dat blijkt met een kind nog 100.000 keer zo groot te kunnen zijn en is eigenlijk het beste gevoel ooit Vooral als je kind jou ook op wil eten, zich laat troosten, stralend naar je toe komt.

Buurvrouw, hoe je beschrijft dat je zoons met elkaar omgaan en hoe ze zich ontwikkelen vind ik supermooi! Ik zou denk ik gaan huilen als blijkt dat ze hun geheimen met elkaar delen.

En Clubsoda, ik kan me helemaal vinden in je post

Hoe jullie de liefde en vertedering naar je kind omschrijving vind ik zo mooi _{krijg er een beetje tranen van soms} Ik hoop dat ik dat ook zo zal ervaren als m'n baby er eenmaal is

Wat grappig dat je dat schrijft van die kermisattractie Suiker! Ik heb echt hoogtevrees sinds ik M heb, dat was me daarvoor volkomen vreemd. Ik heb vorig jaar in een reuzenrad gezeten en heb me achter mijn handen verstopt en kwam er bibberend uit Terwijl ik altijd een bomen- en bergbeklimmer was.

Ik ben ook echt een weekdier geworden en trek zelfs geweld in films echt slecht. Het hoeft niet eens echt gebeurd te zijn, maar de gedachte dat een mens een ander mens iets akeligs aandoet en dat ook iemands kind is Ik heb mijn lief ook echt uit moeten leggen waarom ik films als the Hunger games en Fight Club niet wil zien, die begrijpt daar helemaal niets van

[ Bericht 0% gewijzigd door Clubsoda op 21-01-2014 14:21:18 ]

Ik lust geen cola meer sinds ik zwanger ben geweest, vroeger liters cola gedronken, vond het heerlijk. In mijn zwangerschap vond ik het ineens goor en dat is altijd gebleven.

Grappig hoe dingen zo kunnen veranderen door zwangerschap/moederschap, dingen waar je daarvoor geen problemen mee had en daarna ineens wel.

Ik dacht voorheen altijd dat ik een hele relaxte, gemakkelijke mama zou worden, die haar kind gemakkelijk uit logeren zou doen en die graag wel een flink aantal uren zou willen blijven werken. En mijn vriend en ik zouden zeer zeker ook heel veel leuke dingen samen blijven doen, uitgaan, uit eten, weekendje weg, misschien wel een weekje wintersport?

Ja, dus niet Ik ben het liefste daar waar zij is. Of kom er toch weer thuis om te slapen, zodat ik haar de volgende dag, of liever nog in de nacht als ze bij ons komt liggen, weer kan zien en voelen en ruiken Ik wil zo min mogelijk missen van wat zij in haar leven meemaakt.

Ik heb niet het gevoel dat ik er iets aan mis. Ja, soms zou ik iets wel willen, maar niet zo graag dat ik haar ervoor wil missen. Gelukkig wil ze zelf ook niet zonder ons, want dat loslaten zou dan toch moeten, natuurlijk.

Wat mij verbaast is het oergevoel wat loskomt als je voor je kind opkomt.

en dat beschermende dit is mijn kind blijf er vanaf.

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 14:20 schreef miss_sly het volgende:
Ik dacht voorheen altijd dat ik een hele relaxte, gemakkelijke mama zou worden, die haar kind gemakkelijk uit logeren zou doen en die graag wel een flink aantal uren zou willen blijven werken. En mijn vriend en ik zouden zeer zeker ook heel veel leuke dingen samen blijven doen, uitgaan, uit eten, weekendje weg, misschien wel een weekje wintersport?

Ja, dus niet Ik ben het liefste daar waar zij is. Of kom er toch weer thuis om te slapen, zodat ik haar de volgende dag, of liever nog in de nacht als ze bij ons komt liggen, weer kan zien en voelen en ruiken Ik wil zo min mogelijk missen van wat zij in haar leven meemaakt.

Ik heb niet het gevoel dat ik er iets aan mis. Ja, soms zou ik iets wel willen, maar niet zo graag dat ik haar ervoor wil missen.

Dat. Precies. Op die week wintersport na dan, zonder kind op vakantie gaan leek me vooraf al niks

Maar relaxed en makkelijk ben ik wel. Maar mét hem.

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 14:59 schreef Mineola het volgende:

[..]

Dat. Precies. Op die week wintersport na dan, zonder kind op vakantie gaan leek me vooraf al niks

Maar relaxed en makkelijk ben ik wel. Maar mét hem.

Ik vind mezelf ook relaxt en gemakkelijk, maar daar denken andere mensen anders over
Wat me dan overigens weer voor geen meter boeit.

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 13:48 schreef debuurvrouw het volgende:
Ik heb dat nog steeds. Ook met die grote bullen nog. Dat je in die puber nog de peuter ziet die hij ooit was maar ook de volwassene die hij gaat worden. Mooi man.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:12 schreef Stormqueen het volgende:

[..]

Ik zou dat ook doen ik doe dat namelijk ook heel erg bij mezelf, tot in het extreme
Ach, dat compenseert dan mijn vriendin weer die dagelijks wel iets weet te vinden waar haar kind veeeeeel beter in is dan andere kinderen en daardoor weer een moment heeft om over andere kindertjes te klagen.

Weet je, ik ben reuzetrots op alles wat ze leert, op welk moment ze het ook leert. Die ontwikkeling van baby tot nu kleuter is al zo geweldig. Wat interesseert het mij nou of ze snel of langzaam is? Ik vind het geweldig dat ze ontwikkelt en groot wordt. Het maakt ook dat ik uitkijk naar de toekomst, waar ze weer groter wordt en weer andere dingen leert. Een schoolkind met een onderbouwde mening over dingen, bijvoorbeeld.

En waar ik zo ontzettend graag een baby wilde en me afvroeg of ik het wel leuk zou vinden als die baby groter is, zo geniet ik telkens een beetje meer juist. Ze worden alleen maar leuker hoe groter ze worden, al kon ik me daar in het begin niets bij voorstellen.

ik heb ook totaal geen moeite met trotse ouders Ik kan me heel goed voorstellen dat dat het beste is van de hele wereld, zo'n eigen kind.
Ik heb wèl een beetje moeite met ouders die zo trots zijn op hun eigen spruit dat ze daardoor andere kindertjes af gaan zitten branden

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 15:06 schreef miss_sly het volgende:
Ze worden alleen maar leuker hoe groter ze worden

Dat is ook zo'n mooi cliché dat voor mij waarheid blijkt te zijn

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 15:08 schreef Stormqueen het volgende:
ik heb ook totaal geen moeite met trotse ouders Ik kan me heel goed voorstellen dat dat het beste is van de hele wereld, zo'n eigen kind.
Ik heb wèl een beetje moeite met ouders die zo trots zijn op hun eigen spruit dat ze daardoor andere kindertjes af gaan zitten branden

O ja, dat snap ik niet. Sowieso, andere kindjes afbranden? Why?

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 15:11 schreef miss_sly het volgende:

[..]

O ja, dat snap ik niet. Sowieso, andere kindjes afbranden? Why?

zodat je nog eens extra kan benadrukken hoe lief / goed die van jou wel niet is denk ik. Alleen zeggen "mijn Pietje loopt al zo goed" klinkt wellicht minder imposant dan "Alle kindjes van zijn leeftijd lopen zo slecht, maar Pietje loopt veel beter!"

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 15:12 schreef Stormqueen het volgende:

[..]

zodat je nog eens extra kan benadrukken hoe lief / goed die van jou wel niet is denk ik. Alleen zeggen "mijn Pietje loopt al zo goed" klinkt wellicht minder imposant dan "Alle kindjes van zijn leeftijd lopen zo slecht, maar Pietje loopt veel beter!"

Ja, dat zal misschien wel zo werken bij sommige mensen. Jammer vind ik dat.

True. Maar goed, dit is een beetje afdwalen, sorry. Bring on tha wisdom

Ook zonder afbranden kunnen trotse ouders heeeeeeeel irritant zijn hoor.
Ik heb een vriend die zo heel erg de 'perfect dad' uit gaat lopen hangen als ze bij ons zijn om zo te etaleren hoe goed hij, en zijn dochters uiteraard, het wel niet doen.

En ja, heel leuk hoor, ik was ook apetrots op het eerste woordje van mijn kind, maar ik kon tenminste nog wel inzien dat dat voor ons heel bijzonder was, maar voor een ander al een heel stuk minder.

Continue ook je kind van die dingen vragen om dan zo met het antwoord te laten zien hoe knap ze wel niet is. 'Ehm A... in welke straat wonen wij ook al weer?' etc. etc. Pffffff...

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 15:16 schreef Stormqueen het volgende:
True. Maar goed, dit is een beetje afdwalen, sorry. Bring on tha wisdom

Ja, die is er niet

O, over eerste woordjes: ik was zo blij, gelukkig en trots toen ze 'mama' zei

Nu zou ik wel eens willen dat ze dat woordje nooit had leren zeggen. Er zijn echt van die dagen dat ze letterlijk iedere zin/vraag begint met "mama,.....". Stapelgek word ik er soms van.

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 15:16 schreef Brighteyes het volgende:
Ook zonder afbranden kunnen trotse ouders heeeeeeeel irritant zijn hoor.
Ik heb een vriend die zo heel erg de 'perfect dad' uit gaat lopen hangen als ze bij ons zijn om zo te etaleren hoe goed hij, en zijn dochters uiteraard, het wel niet doen.

En ja, heel leuk hoor, ik was ook apetrots op het eerste woordje van mijn kind, maar ik kon tenminste nog wel inzien dat dat voor ons heel bijzonder was, maar voor een ander al een heel stuk minder.

Continue ook je kind van die dingen vragen om dan zo met het antwoord te laten zien hoe knap ze wel niet is. 'Ehm A... in welke straat wonen wij ook al weer?' etc. etc. Pffffff...

hehehe, dat je er circusaapjes van maakt die leuke kunstjes doen voor het publiek, dat idee

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 13:48 schreef debuurvrouw het volgende:
Ik heb dat nog steeds. Ook met die grote bullen nog. Dat je in die puber nog de peuter ziet die hij ooit was maar ook de volwassene die hij gaat worden. Mooi man.

Dat idd, en het grappige is dat ik dat idd ook blijf zien nu hij volwassen is, maar ik ben wel blij dat ik mijn peuter ongegeneerd het allerliefste kindje van de hele wereld mag noemen, ook waar de oudste bij is

Overigens is het ook mooi om te zien dat ik 2 zo compleet verschillende kinderen heb, en alles wat ik van het moederschap van B al wist, is met Soneal eigenlijk weer anders

Grootste mythe die andere ouders mij wel eens vertelden: Poep van je eigen kind stinkt niet.

Guess again.

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 15:30 schreef L-E het volgende:
Grootste mythe die andere ouders mij wel eens vertelden: Poep van je eigen kind stinkt niet.

Guess again.

Ja Van die mensen die heel zemelig "da's toch éigen he" zeggen

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 15:30 schreef L-E het volgende:
Grootste mythe die andere ouders mij wel eens vertelden: Poep van je eigen kind stinkt niet.

Guess again.

+1

En ik denk nog wel eens terug aan de tijd dat hij alleen melk kreeg
Doe mij die luiers maar

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 15:30 schreef L-E het volgende:
Grootste mythe die andere ouders mij wel eens vertelden: Poep van je eigen kind stinkt niet.

Guess again.

True!
Maar, poep van een ander kind dan de jouwe stinkt wel veul erger

Ik weet niet of het onder iets moois of onder een mythe valt (dat laatste in ieder geval niet) maar dat je vantevoren dus op geen enkele manier kunt inschatten hoe je leven gaat veranderen en wat de impact van de komst van een baby is. Niet dat ik het groter wil maken dan het is maar je kunt het je gewoon niet voorstellen. Hoe alles verandert.

Net zoals ik me 24 uur na de geboorte al niet meer kon voorstellen dat ze er ooit niet was geweest. Wat eigenlijk weer heel tegenstrijdig is met wat hier boven staat bedenk ik me nu .

Oh, dat vind ik juist een mythe. Ik weet nog precies hoe het was. En dat was ook Dat herinnerde ik me ook vaak. Ik vond het niet per se veel leuker geworden in de eerste weken na de bevalling, maar ook niet stommer hoor! Ik had de hele ervaring toen al niet willen missen. En nu ik F heb leren kennen wil ik natuurlijk helemaal niet meer terug

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 16:12 schreef Suikertante het volgende:
Oh, dat vind ik juist een mythe. Ik weet nog precies hoe het was. En dat was ook Dat herinnerde ik me ook vaak. Ik vond het niet per se veel leuker geworden in de eerste weken na de bevalling. Toch had ik de ervaring toen al niet willen missen. En nu ik F heb leren kennen wil ik natuurlijk helemaal niet meer terug

Nee, ik bedoel meer, dat het zo normaal was dat ze er was. Natuurlijk hoorde ze daar in dat kamertje, natuurlijk werd ze opgenomen in het ritme, allemaal zo vanzelfsprekend.

Dat heb ik wel anders ervaren. Ik herinner het me alsof ik elke minuut verbaasd was, alles ging onhandig. Nee, ik moest echt even inkomen.

Nog een mythe: alle moeders ervaren hetzelfde

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 16:14 schreef Suikertante het volgende:
Dat heb ik wel anders ervaren. Ik herinner het me alsof ik elke minuut verbaasd was, alles ging onhandig. Nee, ik moest echt even inkomen.

Nog een mythe: alle moeders ervaren hetzelfde

Vlak de vaders niet uit. .

Mijn vrouw zal dit ongetwijfeld ook anders ervaren hebben, maar dat komt dan meer door de PPD die er na de bevalling bovenop kwam.

Voor mezelf kan ik niet anders dan zeggen dat ik het gewoon heel logisch vond dat ze er was, gelijk al. Vanaf het moment dat ik d'r beet had in het ziekenhuis.

Ook een mythe wat mij betreft, dat je als je zelf een kind hebt je ineens wel tegen dreinen, zeuren, drukke kinderen en jankers zou kunnen... Misschien moet je daar meer dan een kind voor hebben, dat weet ik dan weer niet.

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 16:22 schreef Sjeen het volgende:
Ook een mythe wat mij betreft, dat je als je zelf een kind hebt je ineens wel tegen dreinen, zeuren, drukke kinderen en jankers zou kunnen... Misschien moet je daar meer dan een kind voor hebben, dat weet ik dan weer niet.

Oh check! Er zijn er maar een paar die ik kan hebben idd. Die van mezelf, m'n neefje en nichtje en verder opzouten. Ben geen kindervriend, wil ik niet zijn ook.

Pfieuwwww, ik was echt bang dat ik de enige was daarin

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 16:22 schreef Sjeen het volgende:
Ook een mythe wat mij betreft, dat je als je zelf een kind hebt je ineens wel tegen dreinen, zeuren, drukke kinderen en jankers zou kunnen... Misschien moet je daar meer dan een kind voor hebben, dat weet ik dan weer niet.

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 16:41 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]

nope, of nou ja, misschien dan drie dan. Want bij mij is het nog niet gelukt.

Ik vind de meeste kinderen gewoon niet zo leuk.

Oh, 3 helpt ook niet? Twee ook niet Inclusief gedram van m'n eigen overigens..

Ik heb ooit ergens gelezen dat er tijdens de zwangerschap iets voorgoed verandert met je evenwichtsorgaan.
Dat is dus de reden dat een ritje kermisattractie voor sommige moeders ineens een flink stuk spannender wordt.

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 21:32 schreef Kersjes het volgende:
Ik heb ooit ergens gelezen dat er tijdens de zwangerschap iets voorgoed verandert met je evenwichtsorgaan.
Dat is dus de reden dat een ritje kermisattractie voor sommige moeders ineens een flink stuk spannender wordt.

Oh is dat zo? Ik heb sinds mijn 18e eens in de paar jaar last van BPPD en sinds de geboorte veel vaker, bijna continu. In heftigheid variërend. Ik had het nóóit daaraan gelinkt! Weet jij misschien nog de bron?

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 21:32 schreef Kersjes het volgende:
Ik heb ooit ergens gelezen dat er tijdens de zwangerschap iets voorgoed verandert met je evenwichtsorgaan.
Dat is dus de reden dat een ritje kermisattractie voor sommige moeders ineens een flink stuk spannender wordt.

Die was hiervoor gelukkig al stuk

Te snel om mn eigen as draaien is al teveel... Kermis mag papa dan ook doen

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 16:15 schreef Luigi het volgende:

[..]

Vlak de vaders niet uit. .

Oeps

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 16:14 schreef Suikertante het volgende:
Dat heb ik wel anders ervaren. Ik herinner het me alsof ik elke minuut verbaasd was, alles ging onhandig. Nee, ik moest echt even inkomen.

Nog een mythe: alle moeders ervaren hetzelfde

Ik ook, ik ook! Ik wist echt niet wat ik moest met mijn dochter, ik klungelde maar wat aan en als ze tevreden was dan wist ik dat het was gelukt ik kon echt in paniek raken bij de gedachte wat ik allemaal moest leren.
En ik weet ook nog wel hoe mijn leven was voordat ik moeder werd, zo rustig. Ik mis af en toe best eens tijd die helemaal en alleen voor mijzelf is.

En inderdaad, poep van je eigen kind. Ik heb meer dan eens staan kokhalzen bij het verschonen

Maar het kamertje oplopen als ze is uitgeslapen en dan de allergrootste lach zien die er is
Of per ongeluk iets geks doen en dan hikt ze van het lachen
Ik zou mijn dochter voor geen goud meer willen missen en als ik haar even niet zie ben ik ook altijd dolgelukkig om weer te knuffelen.

Wat een leuk topic! Veel herkenbare dingen gelezen al.

De clichés die voor mij waar bleken te zijn:
"Ze worden zo snel groot"
"Je prioriteiten veranderen als je moeder wordt"
"Het maakt niet uit of het een meisje of een jongen is, als het maar gezond is"
"Het wordt alleen maar leuker als ze ouder worden"

Wat is er mooi aan het ouderschap:
Die allesoverheersende trots om de kleinste dingen, nooit gedacht dat ik trots kon zijn omdat meneer een speeltje kon vastpakken bijvoorbeeld. En al helemaal als anderen mijn kind ook leuk vinden, volgens mij glim ik dan helemaal, terwijl ik denk "Dat is wel mooi mijn zoon!!!" . Net als veel anderen hier vind ik lang niet alle kinderen leuk en ik verbaas me er eigenlijk best vaak over dat ik dan van anderen hoor dat het zo'n vrolijk en gezellig jongetje is. Natuurlijk vinden wij dat zelf ook, maar het is toch anders als anderen het met je eens zijn .

De onvoorwaardelijke liefde van mijn zoon voor ons en het vertrouwen dat hij in ons heeft. Dat wij echt zijn veilige haven zijn, dat ik die rol mag vervullen voor zo'n geweldig kind . _{In een melancholische bui bedacht ik me laatst wel dat als wij nu zouden overlijden, hij ons later niet eens meer zal kunnen herinneren, terwijl we nu zo'n belangrijk onderdeel van zijn leven zijn. Toen moest ik huilen}

De wereld opnieuw kunnen bekijken door zijn ogen. Eigenlijk ook wel een cliché, hè? Maar ik vind het echt prachtig als hij met open mond naar de kerstboom met lichtjes kijkt of helemaal enthousiast wordt van een vogeltje in de tuin. De kleinste details vallen hem op, terwijl ik daar zo overheen gekeken zou hebben. Het zorgt ervoor dat ik minder gehaast de dag door raas, of zo.

Dat hij al echt een eigen karakter heeft, zo klein als hij is.

Ik was niet direct na zijn geboorte een 'oermoeder', maar ik verbaasde me wel over hoe snel ik hem accepteerde als mijn zoon. Moeilijk uit te leggen, maar in de 9 maanden zwangerschap had ik me afgevraagd wie er toch in mijn buik zou zitten. Had hij haartjes, en in welke kleur? Hoe groot zou hij zijn, zou ik iets van mezelf in hem herkennen? En toen hij er was, voelde het meteen alsof hij bij ons hoorde, het had opeens niemand anders meer kunnen zijn. Terwijl ik uiterlijk echt geen gelijkenissen met mezelf of mijn lief zag. Ik was ook ergens bang dat de liefde voor een jongetje anders/minder zou zijn dan voor een meisje (omdat ik zelf vrouw ben, omdat ik opgegroeid ben met alleen maar zussen, wat nou als ik niets met een jongetje 'kan'?), maar na de geboorte kon ik me bij een meisje al helemaal niks meer voorstellen.

Dat ik mijn schoonouders opa en oma heb gemaakt. Ze genieten zo van hun nieuwe rol, heerlijk om te zien. Mijn eigen band met mijn schoonouders is ook heel erg veranderd, we zijn dichter naar elkaar gegroeid. Zeker nu ik mijn eigen moeder moet missen, vind ik dit heel fijn!

Lang borstvoeding geven. Het is zo mooi om te zien hoe hij tot rust komt als hij drinkt, dat het troost en geborgenheid kan geven. Ik had van tevoren nooit gedacht dat ik langer dan een jaar zou willen voeden, maar ik had het niet willen missen.

Oh ja, dat ik met liefde naar bijvoorbeeld een indoor speeltuin ga, omdat hij dat zo geweldig leuk vindt . Dat is écht belangrijjker dan mijn afkeer van drukke ruimtes met gillende kinderen . Ook al zo'n fijn cliché.

Wat viel me tegen:
Ik had verwacht dat ik de babytijd het leukste zou vinden, nou echt niet waar.

Het cliché dat je bij je eigen kind verschillende huiltjes herkent en instinctief weet wat er mis is, klopte van geen kanten. Honger, slaap, juist oververmoeid, niet moe genoeg, krampjes? Ik had steeds geen idee en deed maar wat, altijd bang om nét het verkeerde te doen.

Ik had er rekening mee gehouden dat ik de eerste maanden slaapgebrek zou hebben. Maar dat ik tot 9 maanden steeds maar maximaal 2 uur slaap achter elkaar zou mogen genieten, dat was echt niet in me opgekomen. Ook overdag sliep hij weinig en dat frustreerde me enorm. Geen ritme, nergens aan toe komen en geleefd worden door zijn klein hummeltje. Het duurde heel lang voor ik dit kon accepteren.

Ik had ook zwaar onderschat welke druk er op je relatie komt te staan. We denken over heel veel dingen hetzelfde gelukkig, maar er zijn altijd wel wat puntjes waarover je van mening verschilt. En met maandenlang slaapgebrek komen die keihard naar boven en lukt het ook niet om daar 'volwassen' mee om te gaan. Ik kwam mezelf ook heel erg tegen, of soms herkende ik mezelf niet meer.

De energie die ik in het opstarten van de borstvoeding moest stoppen. Dat was zwaar, tijdrovend, maar heeft ook mijn zelfvertrouwen een deuk gegeven. Daarnaast viel ook de impact van het geven van (volledige) borstvoeding op mijn eigen gestel behoorlijk tegen. Het kostte veel energie, ik viel te snel af terwijl ik echt mijn best deed om zoveel mogelijk te eten. Mijn weerstand was slecht, dus ik was vaak ziek.

Sorry, best een lap tekst .

Mooi topic.
Eigenlijk niets toe te voegen. Maar in het kort:
Ik hou waanzinnig van onze zoon, tot in alle vezels van mijn lijf. Ik kan nog regelmatig volschieten, en 's avonds wel een kwartier naar hem kijken als hij slaapt, en me blijven verbazen over de geweldige ontwikkeling die hij doormaakt. Ik vind het zó'n wonder dat hij mijn, onze zoon is...
Waar ik me op had verkeken: bevalling, borstvoeding opstarten, PPD, en dat je kind écht je achilleshiel is.

Wat een mooi topic!

Veel clichés zijn wel waar voor mij: dat het zo snel gaat, dat het alleen maar leuker wordt. Ik ben ook echt een supertrotse moeder, en spam m'n hele Facebook vol met foto's, grappige opmerkingen en voorvallen. Vast irritant voor anderen.

Minder mooi: het slaapgebrek. Sinds ik zwanger werd van mijn eerste (die nu 4,5 jaar oud is) slaap ik slecht. De eerste twee jaar sliep ik vaak maar een paar uur per nacht, nu haal ik meestal wel 6 of 7 uur. Maar dat is wel structureel te weinig, en daardoor heb ik vaak weinig energie overdag. Zeker omdat ik een baan heb die vrij veel van me vergt. Dan kan ik van m'n kinderen niet altijd even veel hebben.

Phaidra noemde nog: 'het maakt niet uit wat het is, als het maar gezond is'. Die is voor mij toch maar ten dele waar. Ja, ik ben ontzettend dankbaar dat ik twee gezonde kinderen heb, en ik hou van beide zielsveel, maar eigenlijk had ik toch best graag twee meisjes gewild, ipv een jongen en een meisje. Als het twee jongens waren geweest, was ik daar denk ik opdrecht verdrietig over geweest.