Moois en mythes van het ouderschap

Klopt, buuf. De andere kant op ken ik het ook . Mijn jongste is weer heel snel met alles. En ik merk ook dat me dan soms inderdaad in hou met vertellen over 'wat hij nu weer deed/zei'. Daarom, dat hele vergelijken is zo nutteloos.
Ik ben ook heel trots op allebei mijn jongens . En dan niet omdat ze iets 'op tijd' of sneller dan 'normaal' onder de knie hebben. Gewoon om wie ze zijn en op wat ze hebben geleerd in hun eigen tempo, op hun eigen manier.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:15 schreef Roellie80 het volgende:

[..]

Tja ik ben dan ook een man he, en aangezien er hier alleen mutsen zitten.

"het zijn de kleine dingen die het zo bijzonder maken en houden"
en daar ben ik het zo mee eens,het zit het hem echt in de kleine dingen. Die brede lach vanuit het niets.
spontaan een dikke kroel
ineens een ring op de ringtoren krijgen.
ineens zijn loopwagen door hebben.
blij worden zodra er spaghetty op tafel word gezet.
en zo kan ik nog wel ff door gaan.

Dat Roy Roy is en zo zijn eigen ding doet,op zijn eigen tempo,en dat maakt Roy bijzonder. En wij deinen met hem mee.

en wat ik moeilijk vind,
zwaarder dan ik voor ogen had
dat we telkens zo voor ons kind moeten opkomen
de weg die we nu volgen nog vol vraagtekens zit.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:18 schreef Fee-nix het volgende:
Klopt, buuf. De andere kant op ken ik het ook . Mijn jongste is weer heel snel met alles. En ik merk ook dat me dan soms inderdaad in hou met vertellen over 'wat hij nu weer deed/zei'. Daarom, dat hele vergelijken is zo nutteloos.
Ik ben ook heel trots op allebei mijn jongens . En dan niet omdat ze iets 'op tijd' of sneller dan 'normaal' onder de knie hebben. Gewoon om wie ze zijn en op wat ze hebben geleerd in hun eigen tempo, op hun eigen manier.

Mijn man heeft die neiging heel erg en ik word er helemaal gek van...
Dat "opschepperige" gedrag. Hij vindt oei ik groei helemaal geweldig, vooral als Luc al dingen kan die pas bij de volgende sprong horen Heel vermoeiend.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:30 schreef Skoap het volgende:

[..]

Mijn man heeft die neiging heel erg en ik word er helemaal gek van...
Dat "opschepperige" gedrag. Hij vindt oei ik groei helemaal geweldig, vooral als Luc al dingen kan die pas bij de volgende sprong horen Heel vermoeiend.

Oh ja als familieleden dan bij elke scheet zeggen hoe fantastisch hij wel niet is. Allergisch ben ik ervoor.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:30 schreef hoas het volgende:

[..]

Tja ik ben dan ook een man he, en aangezien er hier alleen mutsen zitten.

Nou snap ik hoor. Als vrouw zijnde heb je toch maar weinig in je leven als je geen kinderen hebt. Maar gelukkig is de jongste al 10. Nog een paar jaartjes!

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:39 schreef Gulara het volgende:

[..]

Nou snap ik hoor. Als vrouw zijnde heb je toch maar weinig in je leven als je geen kinderen hebt. Maar gelukkig is de jongste al 10. Nog een paar jaartjes!

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:40 schreef Stormqueen het volgende:

[..]

Heb ik jullie op de zg zwartste dag van het jaar toch nog aan het lachen gekregen, fijne dag nog.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:46 schreef hoas het volgende:

[..]

Heb ik jullie op de zg zwartste dag van het jaar toch nog aan het lachen gekregen, fijne dag nog.

Ooh is het de derde maandag van januari!

Wat tegenviel was de eerste week, zoon een maand te vroeg geboren, eerst zou hij dezelfde dag nog mee naar huis mogen en dat werd steeds uitgesteld, hij heeft een week in het ziekenhuis gelegen. Ergens halverwege was een zuster zo aardig om ons even aan te spreken omdat ze zag dat we in de war waren en zij heeft ons verteld dat dit heel normaal was, dat alles ging zoals gepland en dat het dat weekje zou duren.
Maar elke dag meerdere keren op en neer naar het ziekenhuis om te voeden met een joekel van een bloeduitstorting op mijn edele delen(door het prikken voor het hechten) was erg veel, had verwacht "sterker" te zijn direct na de bevalling. Heb dan ook tranen met tuiten gehuild daarover

Het cliche dat het het zo hard gaat vind ik het meeste waar, er loopt nu een puber in mijn huis rond terwijl het de spreekwoordelijke dag geleden is dat ik die baby in mijn armen hield.
Ik ben ook wel veranderd door het hebben van een kind, ik zie meer beren op de weg, dat had ik vantevoren niet verwacht. Het loopt de spuigaten niet uit, maar het is wel een duidelijk verschil, waar je vantevoren denkt die ouders stellen zich aan blijk je zelf ook gewoon zo'n aansteller te worden

Verlies van vrijheid heb ik nooit ervaren, misschien dat dat komt omdat ik al huisje boompje beestje had en vooral door het beestje stuk toch al niet zomaar op de bonnefooi er vandoor kon gaan. Het kind paste gewoon erg goed in ons leven en dat is nogsteeds zo.
Nu is hij zoals gezegd een puber en af en toe zegt hij zelfs wordt het geen tijd dat jullie een samen ding doen, lekker een hapje eten samen? Klinkt heel lief, maar volgens mij zegt hij dat alleen zodat hij zonder gezeur veelste lang achter zijn pc/playstation kan zitten

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:30 schreef _Bar_ het volgende:

en wat ik moeilijk vind,
zwaarder dan ik voor ogen had
dat we telkens zo voor ons kind moeten opkomen
de weg die we nu volgen nog vol vraagtekens zit.

O, dit ja. Heel herkenbaar.

Voor mij waren juist alle clichés van de 'roze wolk' waar, vanaf dat ze geboren was. Oh mijn god, dat gevoel is zo overweldigend en het zwakt ook niet af (tot op heden ). Wat al gezegd is, de kleine dingen, het eerste lachje, de uitstrekkende armen, het kunnen troosten bij verdriet, de herkenning.

Ik voel me niet erg belemmerd, heb nog steeds een best groot sociaal leven, al is dat niet meer altijd tot de kroeg sluit en katjelam naar huis rollen. Maar dat is allesbehalve erg. Het is zo mooi te zien hoe ook mijn vrienden en familie een band opbouwen met dochter.

Het enige zware wat ook wel cliché is, zijn toch wel de nachten. Oh, wat ben ik moe soms. En ik voel me wel een beetje in de aap gelogeerd (ha-ha), want dacht dat dat in eerste half jaar hoorde maar hier begon het pas daarna. Toch functioneer ik nog steeds!

Wat ik heel erg vind is dat ik echt de rillingen krijg over nare berichten met kinderen. En ik probeer ze niet te lezen maar op de een of andere reden vallen ze me juist extra op. En vond mn eerste zwangerschap lichamelijk heel zwaar. Daar baalde ik wel van. En na de bevalling nog eens 6 weken pijn...
Wat wel zo waar is (voor mij dan) is dat je meteen verliefd bent op je kind. Zat meteen op een roze en blauwe wolk. En moederinstinct, het bestaat echt. Ik voel het feilloos aan als er ook maar iets anders is aan mn kind(eren). En de tijd vliegt voorbij inderdaad. Dat eerste jaar zit zo bomvol eerste momenten en de kleine leert zo rap, bizar gewoon

Qua vrijheid: Dat hebben we nog steeds. Alleen gaan we savonds niet meer spontaan op pad en kiezen we nu andere restaurants. We vullen het anders in tegenwoordig maar ik vind het wel meevallen wat ik heb moeten inleveren. Dit is trouwens wel iets waar ik wel op was voorbereid.
slapeloze nachten: ene week krijg ik amper slaap want ze worden om en om wakker en huilen want monsters onder het bed of ziek of.. pff. en week erop slapen ze inene door tot half 9... Het is soms heel zwaar, zeker als het nachten achtereen is, maar gelukkig kunnen we ook nog genoeg bijtanken.

Wat mij nogal tegenviel dat ik ons kind niet gelijk het allermooiste kind op aarde vond, sterker nog...ik vond haar (zeker de eerste paar maanden) écht godsgruwelijk lelijk!

Mijn sociale leven ligt overigens echt compleet op zijn gat sinds de laatste baby. Ik las dat iemand zei dat mensen zichzelf beperken, dat is imo ten dele waar. Je baby overal mee naartoe nemen is soms gewoon geen optie, niet elke baby trekt dat, en dan kies je voor het welzijn van je kind. Dat gaat boven ons sociale leven. Wij vinden het verder niet erg, want huismussen, en onze tijd komt later wel weer, maar als mensen zeggen dat hun sociale leven nog steeds erg sprankelend is herken ik ons daar echt heel erg niet in.

Wat een leuk topic
Fijn en leuk om jullie ervaringen te lezen.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 18:42 schreef geppie het volgende:
Wat mij nogal tegenviel dat ik ons kind niet gelijk het allermooiste kind op aarde vond, sterker nog...ik vond haar (zeker de eerste paar maanden) écht godsgruwelijk lelijk!

Ik vind het zo tof dat je dit open en eerlijk durft uit te spreken

quote:

Op maandag 20 januari 2014 21:05 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Ik vind het zo tof dat je dit open en eerlijk durft uit te spreken

Ik vind het tof dat je dat zegt... er werd namelijk best raar op gereageerd door mijn naaste omgeving (het is namelijk ook niet iets wat je van de daken schreeuwt) waardoor ik helemaal aan mezelf/mijn gevoelens tov mijn baby ging twijfelen

Sowieso viel het kwartje dat ik moeder was pas na een maand of vijf. Ik stond toen te roken op het balkon en toen dacht ik opeens: "Gvd, ik ben gewoon iemands moeder!'.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 21:10 schreef geppie het volgende:

[..]

Ik vind het tof dat je dat zegt... er werd namelijk best raar op gereageerd door mijn naaste omgeving (het is namelijk ook niet iets wat je van de daken schreeuwt) waardoor ik helemaal aan mezelf/mijn gevoelens tov mijn baby ging twijfelen

Sowieso viel het kwartje dat ik moeder was pas na een maand of vijf. Ik stond toen te roken op het balkon en toen dacht ik opeens: "Gvd, ik ben gewoon iemands moeder!'.

Ik vind sowieso dat er best wat meer aandacht mag zijn.voor de andere kant, de kant waarbij je niet gelijk dat moedergevoel hebt, Ik hoop dat ik het in augustus wel heb maar als het niet zo is dan hoop ik dat ik mezelf dan geen monster voel...

quote:

Op maandag 20 januari 2014 21:16 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Ik vind sowieso dat er best wat meer aandacht mag zijn.voor de andere kant, de kant waarbij je niet gelijk dat moedergevoel hebt, Ik hoop dat ik het in augustus wel heb maar als het niet zo is dan hoop ik dat ik mezelf dan geen monster voel...

Ik vond het eerst best 'vreemd'/'nieuw'
Naar huis gaan met een baby.. Wat nu? Wat moet ik doen?
Svonds gaf een voeding en toen vond ik het toch best onwerkelijk, het voelde nog niet echt ofzo.
Zo langzamerhand werd ze echt 'mijn' meisje maar in het begin had ik vooral het gevoel ook veel toe te kijken, vriend en kraamhulp deden veel omdat ik moeilijk kon lopen en veel op bed moest liggen.. Daardoor was die band er waarschijnlijk nog niet gelijk als in: BAM t is mijn dochter!
Maar dat groeide langzamerhand. Ik merkte dat mijn gevoel klopte en dat we 'één' waren. Dat ik bv gaf heeft hierbij wel geholpen. Dat vond ik echt heel erg bijzonder. Ondanks mijn bekkeninstabiliteit kon ik echt iets doen dat heeft me echt goed gedaan.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 20:11 schreef L-E het volgende:
Mijn sociale leven ligt overigens echt compleet op zijn gat sinds de laatste baby. Ik las dat iemand zei dat mensen zichzelf beperken, dat is imo ten dele waar. Je baby overal mee naartoe nemen is soms gewoon geen optie, niet elke baby trekt dat, en dan kies je voor het welzijn van je kind. Dat gaat boven ons sociale leven. Wij vinden het verder niet erg, want huismussen, en onze tijd komt later wel weer, maar als mensen zeggen dat hun sociale leven nog steeds erg sprankelend is herken ik ons daar echt heel erg niet in.

Hier hetzelfde hoor, ik wil iemand anders niet met onze kleine opzadelen omdat wij zo nodig weg willen. Vind het jammer dat we niet zomaar meer maar de bios kunnen, maar ik heb het er direct voor over. Als we weg moeten (ouderavond e.d.) dan heb ik er, gek genoeg, geen problemen mee om iemand in te schakelen.

Voor de rest zijn alle cliches waar. En wat geniet ik ervan. Zoals het kneuterige ritueel van opstaan, mijn vrouw haalt d'r meestal uit bed en steevast komt ze naar mij toe. Ik houd mij slapend en ze geeft me een dikke kus of knuffel waar ik dan wakker van wordt. De pret die dan van haar afstraalt, dat is onbeschrijfelijk.

En natuurlijk is ons kind de mooiste, beste, slimste, etc. etc. Nu vinden alle ouders dat en ben ik wel in staat het niet teveel te ventileren (zeker niet tegen andere ouders) omdat ik het zo patserig vind overkomen. Maar wat ben je als papa trots als je ziet dat ze iets kan/doet wat anderen niet kunnen van die leeftijd of als ze iets doen wat je ze aangeleerd hebt

Ik was gelukkig zonder kind en ik ben gelukkig met kind. Vind niet dat mijn leven leeg was, het voelt meer als een logische stap in het ouder worden. Samenwonen, trouwen, kinderen. Dat plaatje.

Leuk topic

Het cliché dat het zo snel gaat is echt waar. Mijn meisje is donderdag al weer 1. Zo snel gegaan.

Maar ik ben zo gelukkig met haar. Beperkingen in vrijheid merk ik niet. Mijn weekenden wil ik zoveel mogelijk met haar besteden. Toen ik laatst naar de bios ging, sliep mijn dochter bij mijn ouders en ik ben daar op de bank gaan slapen, omdat ik de ochtenden zo heerlijk vindt

Zwaar vond ik alleen de eerste paar weken. Nu geniet ik eigenlijk alleen maar. En de roze wolk is er bij mij ook

Het gevoel als je je dochter glunderend van trots een medaille in ontvangst ziet nemen omdat ze net samen met haar volleybalteam de poule gewonnen heeft, onbeschrijfelijk

Het cliché kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen is overigens nog best waar. En dat had ik me eigenlijk helemaal niet zo gerealiseerd voor ik zwanger werd.

Moois:
Die geweldige kinderen, dat die "van ons" zijn, dat blijft iets waar ik me over kan verwonderen.
Het plezier en geluk dat ik aan mijn kinderen beleef.
De interactie tussen mijn twee kinderen.
Het gemak van heb hebben van mijn eerste (of één) kind.
Dat ik geen serieus slaaptekort heb (gehad).
De voldoening die het moederschap me geeft.

Wat ik niet had kunnen voorzien:
De slopende moeheid tijdens de zwangerschap.
Dat het hebben van twee kinderen van een totaal andere orde is dan het hebben van één.
Het gezeul als je ergens heen gaat.
De irritatie als je ene kind de ander de hersenen inslaat.
Naar nieuws over kinderen niet meer trekken.
Hoe bepalend het welbevinden van je kroost is voor jezelf.

[ Bericht 1% gewijzigd door Cantare op 20-01-2014 23:30:57 ]

quote:

Op maandag 20 januari 2014 21:10 schreef geppie het volgende:

[..]

Ik vind het tof dat je dat zegt... er werd namelijk best raar op gereageerd door mijn naaste omgeving (het is namelijk ook niet iets wat je van de daken schreeuwt) waardoor ik helemaal aan mezelf/mijn gevoelens tov mijn baby ging twijfelen

Sowieso viel het kwartje dat ik moeder was pas na een maand of vijf. Ik stond toen te roken op het balkon en toen dacht ik opeens: "Gvd, ik ben gewoon iemands moeder!'.

Wat rot dat ze zo reageerden... Ik zat meteen op een blauwe wolk met mn zoon maar het viel me wel direct op dat hij heel grote handen had en mega hamsterwangen. Dat vond ik ook niet zo mooi. Verder vond ik het wel het mooiste en liefste kind van de wereld, omdat het mijn kind is <3. Kende ook een moeder die gewoon voor uit kwam dat ze lelijke kinderen had Sja niet elk kind is even mooi, en dat geeft ook niet, je houd toch wel van je kind, hoe die er ook uit ziet.

En L_E, je hebt wel gelijk hoor, ik heb makkelijke kinderen die rustig 3!! uur blijven zitten in een restaurant. Daar hebben wij echt mazzel mee.