Moois en mythes van het ouderschap

Urenlang douchen!

Verder uit eten gaan in zeer-kindonvriendelijke restaurants Tegelijkertijd eten met je partner is (soms) ook een unicum.

quote:

Op woensdag 5 februari 2014 10:40 schreef Stormqueen het volgende:

[..]

Dat kan de eerste vier jaar van het ouderschap ook nog wel, "daar groei je in"

Thanks, ik ga de genoemde zaken de komende tijd extra waarderen!

Ja, je groeit er in, maar pfff, ik moest wel even slikken van het bedrag dat we dit jaar moeten aftikken voor twee weken camping. Het verschil is wel enorm!

Zand ja, het grote nadeel van buitenspeeljongetjes Je raakt er aan gewend, maar toch mis ik de tijd dat er niet standaard zand in ons bed lag...

Bij ons op het kdv dragen alle kindjes regenbroeken bij het buitenspelen En hij heeft buitenspeellaarzen, die ik direct bij de deur uitdoe. Ik moet alleen niet vergeten zijn wanten uit te kloppen.

Mooi:
De onvoorwaardelijke liefde en vertrouwen die zij je geven.
De onvoorwaardelijke liefde en vertrouwen die je ze geeft.
Het terug zien van jezelf en je partner in de kinderen.
Het zien van het groeiproces, het eigen worden en leren kennen van je kindje. (Ik dacht dat dat vanzelf zou gaan, dat je meteen je kindje zou kennen en snappen en het temperament zou begrijpen, nou dat had ik dus goed mis)

Minder mooi:
De moeheid (en dan slapen die van ons nog wel tot 7 a 8 uur 's ochtends.)
Hoeveel het je kwetst als iemand jouw kind kwetst, of als ze verdriet hebben, dat gaat door merg en been (Maar misschien is dat ook wel mooi eigenlijk. Hmmm)
Vrijheid, mwoah, je kan niet zomaar even een filmpje pakken, of een weekendje weg plannen, maar echt de vrijheid mis ik niet.
Peuterpubertijd (bij de oudste amper, de jongste heel erg.)
Schoonmaken. Ik heb mij nog niet omgedraaid of er ligt een glas om, hagelslag op de grond, een zandbak in de hal, plas langs de wc, vieze onderbroeken. Ik voel mij af en toe echt een werkster. O.o

Verder zou ik dit voor niets in de wereld in ruilen, maar twee is echt genoeg. Ik vond de sterilisatie dan ook (een beetje tot mijn schaamte) een heerlijke opluchting. Nooit meer een kleine baby, gewoon de twee grote dames die we hebben.

Ik koester nog even de tijd totdat hij zindelijk wordt

(maar ook zonder dat stofzuig ik al elke dag, en als ik thuis ben vaak zelfs twee keer )

quote:

Op woensdag 5 februari 2014 10:31 schreef Stormqueen het volgende:
Zo, even deze opgesnord. Ik zat me namelijk op de fiets vanmorgen te bedenken dat ondanks dat het ouderschap het allermooiste is wat je kan overkomen etc (zoals ik hier iig lees ) er ook dingen zijn die je waarschijnlijk nooit meer kunt doen of nooit meer op dezelfde manier kunt doen zodra je kinderen hebt. Dus lieve ouders van FOK, zeg mij, wat zijn de dingen die ik nog zeker moet doen voordat ik mijn DNA vermenigvuldig? (en zonder daar een waarde-oordeel aan te hangen van "zodra je kinderen hebt maakt dat niks meer uit en is alles anders" want dat besef ik me wel).
Ik ben dus benieuwd naar de "grab it while it lasts" van het pre-ouderschap!

Hangen. De stad in lopen, koffie drinken hier, wijntje daar, hapje zus, oestertje zo. Doen wat in je kop opkomt op het moment dat het komt.

quote:

Op woensdag 5 februari 2014 15:37 schreef Clubsoda het volgende:
(maar ook zonder dat stofzuig ik al elke dag, en als ik thuis ben vaak zelfs twee keer )

Ik dus niet En ik heb dus een onwaarschijnlijk vies kind, dat zelfs nu in de winter onwaarschijnlijke hoeveelheden zand aantrekt

En verder mis ik de stilte wel eens. Ik houd van rust en sinds onze peuter is begonnen met praten is hij niet meer gestopt. Hij benoemd alles wat hij ziet, hoort, ruikt, denkt, de hele dag door Enerzijds heel fascinerend om zo inzicht te krijgen in wat er omgaat in het brein van een peuter, maar soms kan ik ook wel even zonder zijn observaties en overpeinzingen

quote:

Op maandag 20 januari 2014 23:19 schreef Cantare het volgende:
Moois:
Die geweldige kinderen, dat die "van ons" zijn, dat blijft iets waar ik me over kan verwonderen.
Het plezier en geluk dat ik aan mijn kinderen beleef.
De interactie tussen mijn twee kinderen.
Het gemak van heb hebben van mijn eerste (of één) kind.
Dat ik geen serieus slaaptekort heb (gehad).
De voldoening die het moederschap me geeft.

Wat ik niet had kunnen voorzien:
De slopende moeheid tijdens de zwangerschap.
Dat het hebben van twee kinderen van een totaal andere orde is dan het hebben van één.
Het gezeul als je ergens heen gaat.
De irritatie als je ene kind de ander de hersenen inslaat.
Naar nieuws over kinderen niet meer trekken.
Hoe bepalend het welbevinden van je kroost is voor jezelf.

Dat. 100%

Mooi;
Die werkelijk onvoorwaardelijke liefde. niet alleen van mij voor hen, maar ook van hem, van mijn ouders, van mijn zusje/broertje, van mijn schoonouders, zwager enz. En dat allemaal voor onze kinderen. Ik blijf me er over verwonderen.

De spiegel die je kind je voorhoudt.

Het besef, begrip en waardering voor je eigen ouders. Ineens zag ik mijn verjaardag niet meer alleen maar als míjn verjaardag, maar ook als de dag waarop mijn moeder voor het eerst moeder werd. De dag waarop háár leven volledig veranderde.

Mythe;
"als ik de termijn-echo gehad heb, maak ik me geen zorgen meer... als de SEO goed is, maak ik me geen zorgen meer... als mijn kind maar eenmaal bij me op mn borst ligt, dan is alles goed en zijn alle zorgen weg..." ook dat groeit met je mee ik begin langzaam te wennen aan het idee dat het waarschijnlijk nooit echt stopt.

De bindende factor tussen moeders inderdaad please hou op zeg.

Onderschat;
Wat het met je doet als er iets is met je kind. Zowel positief als negatief. Hoe vreselijk veel je kunt hebben en kunt ondergaan, hoe buigzaam je kunt zijn, alles om er maar voor te zorgen dat het goed gaat met je kind. Hoe erg door merg en been het zeer van je kind je gaat.

Ook onderschat, de enorme hopen met geregel en gedoe. Je weet het wel, heus wel, maar toch zit het in zo'n oh-dat-zien-we-dan-wel hoekje van je hoofd. Dat de school/opvang belt dat je je kind moet komen halen omdat het ziek is bijvoorbeeld.

En speciaal voor SQ; mocht je nog overwegen een studie of carrièreswitch te maken, zonder kinderen is echt handiger. Trust me on this one

Ik ben 32, ik ga niet meer eerst studeren denk ik

Bedankt voor alle input

Dat van die griep, wat buuf eerder al zei, dat is zo waar.
S en ik hebben samen de griep, maar voor ziek ben ik eerst moeder en zorg ik voor S. Pas daarna zou er wat ruimte kunnen zijn voor me om ook ziek te zijn. Die ruimte is dan ook weer erg beperkt, want S doet niets liever dan tegen me aan geplakt zitten. Dus in plaats van in mijn bed blijven liggen, of fijn op de bank liggen, zit ik de hele dag in een hoekje van de bank met een gloeiend heet meisje tegen me aan geplakt.

Dus mocht je nog een griep krijgen voor het zover is, geniet er van dat je gewoon ziek kunt zijn

quote:

Op woensdag 5 februari 2014 22:13 schreef miss_sly het volgende:
Dat van die griep, wat buuf eerder al zei, dat is zo waar.
S en ik hebben samen de griep, maar voor ziek ben ik eerst moeder en zorg ik voor S. Pas daarna zou er wat ruimte kunnen zijn voor me om ook ziek te zijn. Die ruimte is dan ook weer erg beperkt, want S doet niets liever dan tegen me aan geplakt zitten. Dus in plaats van in mijn bed blijven liggen, of fijn op de bank liggen, zit ik de hele dag in een hoekje van de bank met een gloeiend heet meisje tegen me aan geplakt.

Dus mocht je nog een griep krijgen voor het zover is, geniet er van dat je gewoon ziek kunt zijn

Dit is zo waar ja.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 13:54 schreef hoas het volgende:

[..]

Dat kan niet want ik vind dat je als ouder ten alle tijden verantwoordelijk bent voor je kinderen, maar misschien leggen wij de lat wel te hoog.
Enkele voorbeelden
Partner is thuis voor de kinderen
Niet drinken waar ze bij zijn.

Damn, ik neem mijn dochter al sinds ze geboren is mee naar de kroeg. Niet 's nachts natuurlijk maar wel overdag. We gaan allebei nog uit (zowel apart als met elkaar) en gaan allebei eens per jaar op vakantie zonder partner en kinderen (dus met vrienden). Ook samen nog vaak weekendjes weg, naar Londen bijvoorbeeld. Ik zou er niet aan moeten denken om elke avond als een zak aardappelen op de bank te moeten zitten.

Mooi:
- spontaan heel hard lachen
- als je iets leuks met ze gaat doen en ze vinden het ook echt een hele leuke dag waar ze nog heel lang over praten
- zeggen dat ze je lief vinden, met een spontane knuffel erbij
- steeds slimmer worden (ontdekken van cijfers, letters, de klok)
- de blijdschap als ze iets voor het eerst doen en daar zelf heel trots op zijn
- spelen met je kinderen (bal overgooien, lego, puzzels, bordspel)
- dat ze bij je willen komen lunchen op werk
- samen bakken en dan vol trots koekjes en taarten uitdelen aan familieleden
- keihard lachen als ze omver gelopen worden door een geit en balen dat je net je camera uit hebt gezet
- pure emotie die ze vertonen bij een heleboel zaken

Vervelend
- Gezeur en gejank om niks
- Iets 10x moeten herhalen omdat ze weigeren iets te doen en daarna gehuil omdat je je stem moest verheffen

Ik vond dit zo'n leuk topic dat ik het weer teruglas, dus up! Benieuwd naar de bijdragen van de verse moeders.

De tijd gaat hard
- absoluut waar, 2x ademen en ze is al 6 mnd!

Trots op "rare" dingen.
- true! Ik ben heel trots omdat saar n tandje heeft (nu 2) terwijl ze daar 0,0 iets voor hoefde te doen

Verder is saar het mooiste wat mij ooit is overkomen en zou ik alles voor haar opgeven

quote:

Op woensdag 5 februari 2014 22:13 schreef miss_sly het volgende:
Dat van die griep, wat buuf eerder al zei, dat is zo waar.
S en ik hebben samen de griep, maar voor ziek ben ik eerst moeder en zorg ik voor S. Pas daarna zou er wat ruimte kunnen zijn voor me om ook ziek te zijn. Die ruimte is dan ook weer erg beperkt, want S doet niets liever dan tegen me aan geplakt zitten. Dus in plaats van in mijn bed blijven liggen, of fijn op de bank liggen, zit ik de hele dag in een hoekje van de bank met een gloeiend heet meisje tegen me aan geplakt.

Dus mocht je nog een griep krijgen voor het zover is, geniet er van dat je gewoon ziek kunt zijn

Grappig om dit nu te lezen.
Ik heb nu samen met Aviva griep.
Dus vorige week de hele week alles samen gedaan. Zelfs synchroon hoesten
Erg gezellig, maar ook vermoeiend. Naja, het is alweer bijna gedaan.
Maar inderdaad, eerst zorgen dat zij comfortabel is, dan kom ik wel aan de beurt.

Ik weet niet of het een mythe is.. Maar voordat ik een kind kreeg, dacht ik dat als je eenmaal moeder werd dat het als iets heel natuurlijks/vanzelfsprekends zou voelen. Maar ik vind het nog steeds heel onwerkelijk eigenlijk. Alsof het niet helemaal echt is. Alsof ik nog altijd gewoon degene ben die ik al was maar dat er nu een extra ding bij is gekomen, het 'moeder' zijn, zonder dat ik helemaal begrijp wat dit nu precies betekent. Ik kan het maar moeilijk omschrijven, geloof ik. Maar alsof het nog steeds iets buiten mijzelf om is, of zo.

En het moois.
Je bent inderdaad trots op dingen die je nooit voor mogelijk had gehouden. . Blij om alles wat je baby doet en is.

Dit vat het voor mij eigenlijk samen:
Na een dag werken fiets ik naar huis. En dan weet ik dat ik zo I ga ophalen van het kdv. Dan maakt mijn hart een sprongetje en fiets ik net wat harder. Als ik dan het kdv in kom en ik zie haar door het raam heen, dan voel ik me overstromen van liefde. Als zij mij dan ook ziet, kruipt ze zo hard ze kan naar me toe, soms met een huiltje erbij. Ik til haar op en sluit haar in mijn armen en op dat moment bestaat er gewoon niets anders in de wereld. Dan staat het stil om ons heen, dan gaat het alleen om ons twee. .

quote:

Op zondag 8 februari 2015 21:12 schreef Heliotrope het volgende:
Ik vond dit zo'n leuk topic dat ik het weer teruglas, dus up! Benieuwd naar de bijdragen van de verse moeders.

Goede kick. Briljant topic.

Nog zoiets waar niemand je voor waarschuwt: kinderen die zindelijk zijn en die God-weet-wat op het toilet uitspoken. En dat het toilet dan elke dag gepoetst moet worden wegens stank. (en er zijn drie toiletten in huis )

Maar een kleuter die meermaals per dag spontaan bij zijn mama komt kroelen.

Franny

quote:

Op zondag 8 februari 2015 21:23 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

Trots op "rare" dingen.
- true! Ik ben heel trots omdat saar n tandje heeft (nu 2) terwijl ze daar 0,0 iets voor hoefde te doen

+1

Ik was afgelopen vrijdag tijdens de echo zó trots dat ons kindje al een neusje heeft!

Dit wordt een heel onsamenhangende post. .

De geboorte van mijn zoon heeft me kwetsbaar gemaakt, omdat ik nu het besef heb dat ik door het allermooiste mee te maken wat me ooit kon overkomen, ik ook ooit het allervreselijkste mee kan maken - hem verliezen.

Ik vind het ongelooflijk om te voelen hoe de liefde voor hem in elke vezel van mijn lijf zit. Bij het idee dat ik over drie weken weer moet werken en hem zal moeten achterlaten bij de gastouder, voel ik letterlijk lichamelijke weerstand. Ik had verwacht dat ik er na een poosje wel weer aan toe zou zijn om te werken, maar ik zie er echt vreselijk tegenop.

Wat ik mooi vind om te zien is hoe het ook mijn vriend en mij nog dichter bij elkaar heeft gebracht. Natuurlijk waren we al zeker van een toekomst met elkaar, anders hadden we om te beginnen al geen kindje gekregen, maar nu horen we ook echt bij elkaar. We komen samen in ons zoontje. Dit leverde zelfs een huwelijksaanzoek op. .

Wat me tot nu toe tegenvalt is toch wel de vermoeidheid. Natuurlijk word je daarvoor gewaarschuwd, maar ik heb ook het herstellen van een - in mijn geval zelfs heel soepele en snelle - bevalling onderschat. Op goede dagen voel ik me alsof ik ben overreden door maar één vrachtwagen, in plaats van vijf. Ik reken er maar op dat dat de komende 18 jaar wel zo blijft. .

Een mythe is, vind ik, dat je heel je leven om moet gooien als er een kind komt. Natuurlijk wordt er veel anders, en hangt dit ook erg af van wat voor leven je had voordat je kinderen kreeg. Maar ik zit nu vaker in caféetjes dan ooit tevoren, ben ik al twee keer met de auto van Noorwegen naar NL gereden, gaan we vaak op pad en eten we buiten de deur, zijn we graag in de grote stad. Natuurlijk is dit anders dan voorheen, en heb ik het geluk een kind te hebben dat dit ook leuk vind en aan kan.
En dit is voor mij ook het moois aan het ouderschap. Mijn leven leiden mét kind. Het vorm geven van het dagelijks leven met kind. Nou is het échte dagelijks leven hier nog niet begonnen, want ik heb nog verlof tot na pasen. Maar het ontstaan van nieuwe gewoontes, tradities vind ik mooi om te zien.

En het zien groeien, opgroeien, ontwikkelen van een kind, is echt fascinerend. Hoe ze zichzelf allerlei dingen aanleert, zonder dat ik daar tot nu toe (ze is 6 maanden) veel voor hoef te doen Hoe ze zichzelf leert kruipen nu, billen omhoog, knietjes eronder, weer ter aarde storten, even poepen tussendoor en hup! weer verder. Prachtig

En voordat ik een beeld schets dat het allemaal alleen maar rozewolkerig is: mijn dochter is ook kampioen kakjepakje ((c) Crumpette), het liefst op momenten dat het niet echt zo goed uitkomt (lees: verjaardagen, op de boot, midden op Picadilly Circus, boven in de bergen), spuugt zelden, maar alleen als bed/kleding net verschoond is

En het allermooist: haar lach als ze me ziet als ik haar uit haar bedje pluk

Alles heeft een nieuwe dimensie. Vreugde, maar ook verdriet. En dat is mooi, maar maakt je ook erg kwetsbaar.

quote:

Op maandag 9 februari 2015 13:05 schreef DevilsAndDust het volgende:
Dit wordt een heel onsamenhangende post. .

De geboorte van mijn zoon heeft me kwetsbaar gemaakt, omdat ik nu het besef heb dat ik door het allermooiste mee te maken wat me ooit kon overkomen, ik ook ooit het allervreselijkste mee kan maken - hem verliezen.

Nou he. De eerste maanden had ik daar best vaak gedachtes over, waar ik dan koude rillingen van kreeg. Dat is nu gelukkig een stuk minder.

Maar mijn eigen sterfelijkheid is ook ineens een ding geworden. Vroeger kon ik prima met het idee van doodgaan leven. Als ik er morgen ineens niet meer zou zijn, tja, so be it. Aantal mensen zal een tijdje verdrietig zijn, maar daar komen ze wel weer overheen. Als ik nu hoor van ernstige ziektes en denk aan doodgaan, dan denk ik alleen maar: dat kan en mag echt niet gebeuren. Ik kan I echt niet achterlaten. Zij mag niet moederloos worden. Dat maakt dat ik ineens een stuk 'banger' ben voor zulke zaken.

quote:

Op maandag 9 februari 2015 13:28 schreef Franny_G het volgende:

[..]

Nou he. De eerste maanden had ik daar best vaak gedachtes over, waar ik dan koude rillingen van kreeg. Dat is nu gelukkig een stuk minder.

Maar mijn eigen sterfelijkheid is ook ineens een ding geworden. Vroeger kon ik prima met het idee van doodgaan leven. Als ik er morgen ineens niet meer zou zijn, tja, so be it. Aantal mensen zal een tijdje verdrietig zijn, maar daar komen ze wel weer overheen. Als ik nu hoor van ernstige ziektes en denk aan doodgaan, dan denk ik alleen maar: dat kan en mag echt niet gebeuren. Ik kan I echt niet achterlaten. Zij mag niet moederloos worden. Dat maakt dat ik ineens een stuk 'banger' ben voor zulke zaken.

Dit heb ik ook ja. Mijn man en ik willen graag met z'n tweeën een weekendje naar Londen. Eigenlijk zou vliegen handig zijn maar stel je voor dat we neerstorten, beiden dan dus. Dan heeft Eva in 1 klap geen papa en geen mama meer
En inderdaad, de gedachte dat we haar kwijt raken kunnen me echt heel verdrietig maken.

quote:

Op maandag 9 februari 2015 13:40 schreef .Sparkling. het volgende:

[..]

Dit heb ik ook ja. Mijn man en ik willen graag met z'n tweeën een weekendje naar Londen. Eigenlijk zou vliegen handig zijn maar stel je voor dat we neerstorten, beiden dan dus. Dan heeft Eva in 1 klap geen papa en geen mama meer
En inderdaad, de gedachte dat we haar kwijt raken kunnen me echt heel verdrietig maken.

Pfoeh die gedachten heb ik ook gehad het eerste half jaar. Maar ik zag complete CSI situaties voor me, zoals ledikant vol bloed, Yur en ik vermoord etc. De enige die nog af en toe terugkomt is dat wij vermoord worden en T. huilend van de honger in zijn ledikant staat . Brr.

quote:

Op zaterdag 25 januari 2014 10:44 schreef Cantare het volgende:
Ik vind 2 kinderen 3 keer zo druk maar ook 3 keer zo geweldig. Ben benieuwd wat de 3e zometeen allemaal weer gaat veranderen.

Nou...

De zorgen rondom het moederschap die hierboven genoemd worden, heb ik nauwelijks meer, maar dat komt vooral doordat ik geen tijd heb om erover na te denken.

Het afgelopen jaar heb ik echt leren doorbikkelen. 3 kinderen, een verhuizing en 2 keer een nieuwe baan was misschien een beetje veel van het goede.

Ik kan dus niet zeggen dat het alleen maar genieten is geweest tot nu toe. Maar wat voelt het rijk en compleet!

Dat vind ik wel heel bijzonder aan het moederschap. Dat afzien en genieten zó hand in hand kunnen gaan.

quote:

Op zondag 8 februari 2015 21:12 schreef Heliotrope het volgende:
Ik vond dit zo'n leuk topic dat ik het weer teruglas, dus up! Benieuwd naar de bijdragen van de verse moeders.

Deze mag vast nog een keer omhoog

Ik heb het in ieder geval met veel plezier gelezen Heliotrope!

Wat mij eigenlijk heel zwaar valt aan het hebben van kinderen is dat je je eigen schooltijd bijna weer opnieuw moet doen.

Ik vond school vroeger echt niet leuk. Ik was ook zo blij dat ik helemaal klaar was met school. En nu zit ik er weer mee. Helpen met huiswerk maken (veel!!!!), gesprekken met docenten, stress van alle leuk bedoelde (maar helemaal niet leuke) uitjes en feesten.

En ik vind het weer net zo erg als toen ik het zelf moest ondergaan.

quote:

Op zondag 4 december 2016 16:51 schreef livelink het volgende:
Wat mij eigenlijk heel zwaar valt aan het hebben van kinderen is dat je je eigen schooltijd bijna weer opnieuw moet doen.

Ik vond school vroeger echt niet leuk. Ik was ook zo blij dat ik helemaal klaar was met school. En nu zit ik er weer mee. Helpen met huiswerk maken (veel!!!!), gesprekken met docenten, stress van alle leuk bedoelde (maar helemaal niet leuke) uitjes en feesten.

En ik vind het weer net zo erg als toen ik het zelf moest ondergaan.

Hier hetzelfde, ik vond school ook stom. Te weinig uitdaging en veel stomme klasgenoten (Inc pesten/ buitensluiten).

Maar ook precies andersom:
Mijn oudste lijkt heel erg op mij, maar ik zie hem op school juist opbloeien. Hij heeft een fijne klas, een veilige plek. Ik kan hem begeleiden met dingen die lastig zijn (mijn ouders niet). Juf heeft een goede connectie met hem (ik vroeger niet, leraren waren al blij dat de druktemakers elkaar niet fysiek te lijf gingen, geen tijd voor het rustige spul).
Dus voor mij is het een soort "opnieuw" en dan goed. Met hetzelfde type karakter kan je veel maken of breken door de mensen die je tegenkomt..

Ik weet niet hoe de middelbare school gaat, maar voor de basisschool is dit een goede "herkansing"..

(Ik probeer zo weinig mogelijk mezelf te projecteren op hem, maar hij komt steeds met dezelfde dingen als ik destijds)