Een "gevoelig" onderwerp, een onderwerp wat je geen enkele andere ouder toewenst.
Een topic waarin je misschien wel steun vindt met elkaar, door je verhalen, herinneringen en gedachten neer te zetten.
Mooie linkjes:
http://lichtwerker.web-log.nl/
http://www.angelsymbols.nl/
http://www.regenboogboom.nl/
Herinneringen:
Stichting Make a Memory Zij helpen je graag een mooie waardevolle fotografische herinnering te maken aan jullie kindje. Op hun website staat vermeld hoe je contact op kunt nemen.
Engeltjes:
Max: 7 augustus 1995-
9 juni 1997 (zoon van pepper_961)Mink: 10 augustus 2002-
11 augustus 2002 (zoon van moussy en BlackCrow)Joshua: 24 augustus 2004 -
24 augustus 2004 (zoon van maffemuts)Danyel: 11 september 2004 -
21 maart 2006 (zoon van Phluphy)Thijs: 6 september 2004 -
9 juni 2006 (zoon van _Bar_ & SoaringCondor)Ayden: 08 januari 2008 -
08 januari 2008 (zoon van Tan)Yoeri: 31 december 2008 -
28 december 2008 (zoon van maffemuts)Jeff: 02 januari 2009 -
02 januari 2009 (zoon van MarMar)Ischa-Gabriel: 20 februari 2009 -
15 februari 2009 (zoon van Jessie)Quinten: 17 November 2009 -
7 Januari 2010 (zoon van Reintji)Kiro: 19 februari 2010
07 juni 2010 (zoon van Simmu en Sangdrax)David: 1 juni 2011
- 1 juni 2011 (zoon van LeNeHe)Ouders van Prachtige Engeltjes...
Ouders van Prachtige Engeltjes (2)
Ouders van Prachtige Engeltjes (3)
Ouders van Prachtige Engeltjes (4)
Ouders van Prachtige Engeltjes (5)
Ouders van Prachtige Engeltjes (6)
Ouders van Prachtige Engeltjes (7)
Ouders van Prachtige Engeltjes (8)
Ouders van Prachtige Engeltjes (9)
Ouders van Prachtige Engeltjes (10)
Ouders van Prachtige Engeltjes (11)
Ouders van Prachtige Engeltjes (12)
Ouders van Prachtige Engeltjes (13)
Ouders van Prachtige Engeltjes (14)
Ouders van Prachtige Engeltjes (15)
Ouders van Prachtige Engeltjes (16)
Ouders van Prachtige Engeltjes (17)
Ouders van Prachtige Engeltjes (18)
Ouders van Prachtige Engeltjes (19)
[ Bericht 0% gewijzigd door Lois op 08-06-2011 12:16:32 ]
quote:Op vrijdag 5 november 2010 20:16 schreef bodpa09 het volgende:
@spuuglokje:
Mijn moeder heeft veel gehad aan deze boeken:
• Vingerafdruk van verdriet
• Rouw op je dak van Jos Brink
• de boeken van Elisabeth Kübler-Ross
• het boek van Anna Enquist over haar dochter
quote:
Zodra Roy goed slaapt zal ik wel even naar boven lopen daar staat nog een boekje waar ik wel wat aangehad heb.
Ook heb ik het boek gelezen "Jouw verhaal" van Julie Myerson,
En het boek "een kind sterft"van Guido de Pauw (opweg met rouwende ouders)
Sterkte Spuuglokjequote:
Jouw verhaal Spuuglokje is een gewoon leesboek, maar kon daar zelf wel kracht uit putten, vooral ook vanwege de mannier hoe er daar mee omgegaan werd, vanuit haar belevingswereld.
Verder heb ik ook altijd intresse gehad in het boek waarvan momenteel mij de titel ontschoten is, maar wat gaat over een zieltje wat telkens terug keert naar aarde.
het sprookje van de dood ofzoiets.
Ik ben heel huilerig de laatste tijd, en hoop dat erover lezen mij een stapje verder brengt in verwerking. Ook al is het niet mijn eigen kind dat is overleden, het heeft op mij en ook op de vriendschap heel veel invloed.
Ik hoop dat het lukt, dat je het een plekje kan geven.. Ik heb deze en deze sites nog voor je gevonden, misschien dat er nog iets anders bij staat voor je..
Het is ook ontzettend moeilijk, niet alleen op je eigen front, maar ook voor je vriendschap. Als 'ervaringsdeskundige' weet ik dat op een gegeven ogenblik mensen afhaken, Puur omdat ze er niet mee om kunnen/willen gaan.
Ik vind het onwijs lief om te zien dat je probeerd het voor jezelf een plekje te geven maar tegelijkertijd ook te blijven vechten voor de vriendschap.
Dat wilde ik even kwijt
(ps via google zijn er diverse links te vinden met lotgenotencontact en tips en tricks voor betrokkenen. als ik zometeen de hectiek t huis heb zal ik je n paar linkjes toe sturen
) "Vingerafdruk van verdriet" (Manu Keirse) (Het is een boekje dat men zou moeten geven aan iedereen die een kind, een broer of een zus, de partner, een ouder, een vriend of een droom verliest. Het is niet alleen geschreven voor hen die het zelf moeilijk hebben, maar ook voor familieleden, vrienden en collega's van wie ze steun verwachten op hun moeilijke reis naar hernieuwd leven.)
"Dood is niet dood" - Carla Schanzleh (Verhaal van een moeder wiens zoon met zijn fiets verongelukt)
Dat laatste boek lijkt me vreselijk zweverig, maar dat eerste boek ga ik eens opzoeken!bedankt,want zoiets zocht ik een tijdje geleden en dan kom ik het bij toeval hier dus tegen.quote:
Spuug, ik ben nog even wat gaan doorzoeken en kwam via 'Rouwboeken.nl' oa. nog de volgende boeken tegen:
"Vingerafdruk van verdriet" (Manu Keirse) (Het is een boekje dat men zou moeten geven aan iedereen die een kind, een broer of een zus, de partner, een ouder, een vriend of een droom verliest. Het is niet alleen geschreven voor hen die het zelf moeilijk hebben, maar ook voor familieleden, vrienden en collega's van wie ze steun verwachten op hun moeilijke reis naar hernieuwd leven.)
"Dood is niet dood" - Carla Schanzleh (Verhaal van een moeder wiens zoon met zijn fiets verongelukt)
Hij heeft een aantal jaren gevangenis gehad en tbs en dat is nu verlengdShaken baby syndrome is niet grappig of leuk, eindigt vaak met heel veel (lichamelijke/geestelijke) problemen als het al niet erger afloopt.
Helaas, de straf die de dader krijgt zal nimmer genoeg zijn voor voldoening en alle andere betrokkenen hebben levenslang, mooi dat het TBS verlengd is, aan de andere kant betekend dit ook dat ie nog steeds een behoorlijke steek los heeft.
17 November 2009 - 7 Januari 2010.
Zijn hier ook mensen die de helft van een tweeling zijn verloren?
ReintjlSimmu is de helft van haar tweeling verloren, dat is Kiro uit de OP.
Wat ongelofelijk verdrietig. Was hij ziek?
Hi,quote:
@Vlindur, mag Quinten in de OP?
17 November 2009 - 7 Januari 2010.
Zijn hier ook mensen die de helft van een tweeling zijn verloren?
Toch maar besloten om hem er wel bij te zetten? Ik weet het nog goed. Naar hoor Las dat je vrouw bevallen is van een tweeling weer lijkt me wel een extra confrontatie met het al grote verdriet
wat vreselijk, sterkte En verder moet ik even het volgende kwijt: Dit (sub)forum! =
Ik kreeg -totaal onverwacht- een prachtig kado opgestuurd door Oxymoron en p_iglet.
Een hele mooi houten groene bloem, met een doorsnee van zo'n 30 cm.
Het was verpakt in papier met groene bloemen, op de kaart stonden groene bloemen, het was perfect tot in elk detail!
Ik vind het zo geweldig lief, en het ontroerde me ook heel erg. "Danyel is niet vergeten" stond er o.a. op de kaart. Heerlijk, zo'n hartverwarmende verrassing in deze zo dubbele "feest"dagen.
Nogmaals hartelijk dank, lieve meiden.
wat lijkt het me moeilijk om dan én recht te doen aan je verlies en tegelijk ook aan je wonder wat er nog wél is. Heel veel sterkte.Phluphy, wat ontroerend!!!
hoewel ik geniet van de decemberperikelen merk ik dat deze tijd van het jaar sinds Jeff toch altijd heel dubbel is.. bij oud&nieuw denk ik altijd aan die ziekenhuisopname
ik heb dan wel geen engeltje, maar ik zou nu een dag na elins 2e verjaardag uitgerekend zijn (4 januari) en eigenlijk is het toch wel een beetje confronterend (toen ik net bekend had gemaakt dat ik zwanger was, verhuisden we naar een ander gedeelte, nu stapte ik vorige week mijn oude supermarkt in, en vroegen de cassieres hoe het met de baby ging, er vanuit gaande dat ik al bevallen was dus. had best wel een impact
Het viel me net trouwens op dat het allemaal jongetjes zijn in de OP..
iig allemaal sterkte gewenst, want juist met dit soort dagen worden veel 'engeltjes' gemist.
En ook al noem je het dan geen engeltje, je bent wel een rouwproces doorgegaan.Quinten is de tweelingbroer van Noa. Onze tweeling die bij 29wk geboren is in Colombia(na repatriëring vanaf Curaçao). Daar is na een behandeling ernstig ziek geworden, op 30 dec zijn we in NL aangekomen waar bleek dat er niets meer voor hem gedaan kon worden. Op 7 januari is hij overleden.quote:
Ik heb Quinten erbij gezet Reintji.
Wat ongelofelijk verdrietig. Was hij ziek?
Hi, inderdaad. Tevens beetje meelezen en verhalen, ervaringen vergelijken.quote:
Hi,
Exact, genieten van ons andere wondertje doen we elke dag en (op een normale manier) komt haar niets te kort. Oprecht een heerlijk kind.quote:
Ach Reintji
Vraag mij inderdaad af wanneer kerst weer kerst zal worden.quote:hoewel ik geniet van de decemberperikelen merk ik dat deze tijd van het jaar sinds Jeff toch altijd heel dubbel is.. bij oud&nieuw denk ik altijd aan die ziekenhuisopname
Dat is werkelijk bizar. Wij hadden nooit gedacht zo snel weer zo'n geschenk te mogen ontvangen en alles klopte tot zelfs de uitgerekende datum (beide 1 feb), weer jongetje en een meisje etc. Dat ze weer te vroeg zijn was dan ook weer even schrikken. Vooralsnog is alles stabiel, maar we juichen pas wanneer ze bij ons thuis zijn.quote:
Las dat je vrouw bevallen is van een tweeling weer lijkt me wel een extra confrontatie met het al grote verdriet
Ook alle andere mama's, papa's, broers en zussen van de engeltjes veel sterkte deze dagen..
het is soms heel lastig om de balans te vinden tussen vreugde en verdriet. beide zijn er. kiro heeft 4 maanden geleefd. 4 intense maanden. we hebben uiteindelijk tijdens de uitvaart beschuit met muisjes geserveerd. veel mensen hadden ravi nog niet eens gezien toen, ook al was die al weken thuis. er was geen kraamtijd, geen bezoekjes, niks. de jongens lagen eerst in het ziekenhuis en we wilden toen geen bezoek want alles moest zo prikkelvrij mogelijk. toen ravi eenmaal thuis was ging het met kiro steeds slechter, dus waren we almaar in het ziekenhuis of thuis. iig heel veel heen en weer rennen, dus nog steeds geen bezoekjes.
die 4 maanden zijn een hele vreemde mix geweest van vreugde en verdriet. verdriet om het afscheid moeten nemen, maar ook vreugde omdat we toch nog zolang ons ventje hebben mogen leren kennen. we wisten van begin af dat het met ravi heel goed ging, maar met kiro niet. kiro was ons zorgenkindje.
ik kan me zo voorstellen dat jij(jullie) nu overwelmd wordt door alles. eerst de geboorte vorig jaar. het verdriet en de vreugde. en nu weer (alhoewel het nu naar ik begrijp een stuk positiever gaat). heel veel sterkte daarmee
(voor jullie allemaal!)maarruh; ik weet niet meer of ik proper gefeliciteerd heb. dat doe ik nu heel bewust hiero. haal het maar weg als het ongepast geacht wordt. jullie verdienen een dikke vette
gefeliciteerd!!! geniet van jullie kleintjes! buidel zoveel je kan. mogen ze samen in de couveuse? kan je samen buidelen? dat heb ik met ravi en kiro wel gekund er zijn geen foto's van. maae dat heb ik. en dat wil ik je meegeven: geniet van elk moment. want alles wat je krijgt kunnen ze je nooit meer afpakken! En geniet zoveel je kunt van elk moment is inderdaad een van de weinige dingen die je echt zou moeten doen!
SPOILERzelf even minder actief atm, vergeef me... rot-tijd enzo
Groet,Nathalie en Marco
Weer een jaar voorbij..
maffemutsZo oneerlijk zo wrang...
Natuurlijk heb ik mn dochter en ventje... maar god wat mis ik die mannekes die ik niet echt heb mogen leren kennen vandaag
Strakjes 'lekker' even mijn gedachten verzetten bij m'n beste vriendin en 'toosten' op al het goede en natuurlijk nog meer goede dingen voor 2011... Dat wil niet zeggen dat ik in mijn hart en gedachten niet bij m'n manneke ben, het is gewoon dubbel... weet ook niet zo goed wat ik anders met mezelf aanmoet om eerlijk te zijn...
rotdagen... zou best in een winterslaap willen gaan met ontzettend fijne dromen, mja dromen zijn bedrog en de pijn van het gemis zal dan nog zwaarder terugkomen.
Langs deze weg wil ik ook alle andere vlindermama's en vlinderpapa's en natuurlijk broertjes/zusjes/ooms/tantes/neefjes/nichtjes toch de allerbeste wensen meegeven voor 2011, dat het voor ons allemaal een goed jaar mag worden
Ik wil zin hebben in een nieuw jaar en in een feestelijke avond met mijn lieve kindjes, maar de tranen prikken me in de ogen.
Dat gemis fysiek zo voelbaar kan zijn..
Mama zijn..
van drie kindjes
Lachen en knuffelen met twee
huilen om een.
Mama ben je voor altijd.
Hier zijn de laatste dagen mijn gedachten behoorlijk naar Thijs gegaan, en dan weer terug naar Roy.
Sjonge wat kunnen die momenten van flash backs heftig zijn,
genieten van mijn meisjes
Eentje al bijna groot
Eentje al niet meer klein.
Intens geluk van alle dag
Het kibbelen op de achtergrond
Over legoblokjes
onderbroken door schatergelach
Grote zus is weer even klein
terwijl kleine zus
graag groot wil zijn.
En dan jij kleine vent
heel even was je erbij
bij papa en bij mij
Je zusjes heb je niet gekend.
Laat de tranen maar
voor wat ze zijn
het is nooit
alleen maar pijn
Een vol hart, altijd
Mama ben ik
Mama mag ik zijn.
sterkte vandaag marmarmooi gedicht idd!
Er zijn niet veel foto's die ik niet heb gedeeld, maar dit is er één van. Dit is drie jaar geleden. (Hij was nu net tien minuten geboren nu ik dit post, de foto is van drie uur later)
och Tan jullie zoon heel mooie foto Ook hier word aan jullie gedacht.
Groetjes,Marco en Nathalie
Sterkte. we wilden een beetje blijdschap delen toen we kozen voor o.a. een liedje van woezel en pip tijdens de uitvaart. het irriteert me mateloos dat we dan nu steeds mensen moeten troosten als ze dat liedje horen. ik vind het ook al niet tof als mensen me tweemaal per week op de hoogte houden van het wel en wee van mensen die ik enkel ooit eenmaal ontmoet heb die stervende zijn. en iemands medische gehaltes van diens urine kunnen me al helemaal gestolen worden.
ik heb genoeg ellende en ziekte en dood om me heen gehad. daarnaast willen we kiro niet herinneren in verdriet, maar in vreugde. al die negativiteit nu is moordend. ik neem het over, of ik wil of niet
Doe waar jij je goed bijvoelt, en hoe hard het ook klinkt als jij vind dat het goed is, doe het!Sorry Tan ben helemaal jou en je engeltje vergeten Zaterdag door alle drukte hier, mijn excuses en ik hoop dat ondanks de zwarte rand om de dag, dat je er toch een zo goed mogelijke dag van hebt gemaakt
Ik had een vriendin die ik steeds moest troosten omdat ze het zo erg voor ons vond..
Niet 1 keer, niet 2 keer..
Vandaar "had".
Kiro is van jullie, de herinnering ook. Terecht dat je niet wilt dat mensen die vreugde die er zeker ook bij hoort van je "afpakken".
*knuf*
Simmu, ik herken het. Met name de eerste 2 jaar was ik ronduit bot als zich in mijn omgeving dingen voordeden die niet pasten in mijn rouw-proces. En ik vond (en vind) dat ik daar het volste recht toe heb. Als ik er mensen mee voor het hoofd stootte, jammer dan. Ik vind namelijk dat het duidt op gebrek aan begrip bij die ander. En dan houdt alles op.
Op die manier heb ik mezelf een tijd lang beschermt tegen alles wat ongewenst was. En ik heb er nooit spijt van gehad.
Ik ben blij te lezen hoe jij er zelf mee om wilt en kunt gaan. Dat alleen al is sterk genoeg om maling te hebben aan wat anderen zeggen of doen.
ik wil gewoon rustig mijn eigen ding doen nu. simpele dingen. het leven van alledag met de kindjes. op de koffie bij een vriendin hier met jut & jul in mijn kielzog (poepluier incluus), de show stelen met ravi die het zo goed doet en selene die echtechtecht 2! is 
ik voel me soms gewoon egoistisch dat ik dat wil en daar ook plezier in heb.ik denk dat er altijd wel iets zal missen. het is gewoon niet zoals het zou moeten zijn. ik pieker over hoe het zou kunnen als hij met beademing en al thuis zou kunnen komen. die arts was daar heel optimistisch over, ik toen niet. ik zat toen echt in een "oh my god, hoe moet dat dan met selene en ravi", dat kan toch helemaal niet!. ik denk en ik denk, maar ik weet dat we dat ook heus wel gekund hadden. er is zoveel waarvan ik wist dat het eraan zat te komen, waarvan ik vooraf dacht "oh my god! hoe moet dat nu! en dat we het dan maar gewoon deden.
Dat is namelijk een talent van ons moederwezens
Het is heus niet gek of raar dat je ook wilt genieten en plezier wilt hebben! en dat dat met een zwart randje is, so be it! 'n ieder die daar commentaar over durft te geven en je het liefste de hele dag in een hoekje ziet huilen... die heeft naar mijn idee een gedwongen opname op de psychiatrie nodig
Maffe
Dank, ook voor de felicitaties natuurlijk.quote:
och reintji. vraag gerust (hier of per pm) wat je wilt! ik prefereer openheid, ik geloof niet in opkroppen
het is soms heel lastig om de balans te vinden tussen vreugde en verdriet. beide zijn er. kiro heeft 4 maanden geleefd. 4 intense maanden. we hebben uiteindelijk tijdens de uitvaart beschuit met muisjes geserveerd. veel mensen hadden ravi nog niet eens gezien toen, ook al was die al weken thuis. er was geen kraamtijd, geen bezoekjes, niks. de jongens lagen eerst in het ziekenhuis en we wilden toen geen bezoek want alles moest zo prikkelvrij mogelijk. toen ravi eenmaal thuis was ging het met kiro steeds slechter, dus waren we almaar in het ziekenhuis of thuis. iig heel veel heen en weer rennen, dus nog steeds geen bezoekjes.
die 4 maanden zijn een hele vreemde mix geweest van vreugde en verdriet. verdriet om het afscheid moeten nemen, maar ook vreugde omdat we toch nog zolang ons ventje hebben mogen leren kennen. we wisten van begin af dat het met ravi heel goed ging, maar met kiro niet. kiro was ons zorgenkindje.
ik kan me zo voorstellen dat jij(jullie) nu overwelmd wordt door alles. eerst de geboorte vorig jaar. het verdriet en de vreugde. en nu weer (alhoewel het nu naar ik begrijp een stuk positiever gaat). heel veel sterkte daarmee
maarruh; ik weet niet meer of ik proper gefeliciteerd heb. dat doe ik nu heel bewust hiero. haal het maar weg als het ongepast geacht wordt. jullie verdienen een dikke vette
Herkenbaar. De balans waar je over schreef is soms lastig te vinden inderdaad. Voor je gevoel is er soms geen tijd om bij de kleine man stil te staan omdat het leven maar doordenderd. Met zijn zusje gaat het nu zo goed, loopt al voor de a terme leeftijd (wel trots hoor ;-)) en om haar hebben we ons juist in het begin zoveel zorgen gemaakt omdat ze maar bleef afvallen.
Van de uitvaart wilden we een soort kinderfeestje maken, zijn leven vieren iig. Dat is mede dankzij de enorme opkomst van vrienden en familie ook gelukt, maar ik vond zelf de uitvaartmaatschappij niet echt meewerken. Wel kon alles op onze manier, dat was erg prettig. Hadden een kistje in de vorm van een ei waar wel hem zelf in hebben gelegd met zijn knuffels en wat persoonlijke briefjes en kaartjes. Daarna kwam iedereen die dat wilde een boodschap op zijn ei zetten. Helemaal vol stond hij. Bij het graf heeft iedereen ballonnen opgelaten. Het was een mooie, rustige dag. Misschien ook omdat we wisten dat hij "moest" gaan.
Het jongetje van onze tweede tweeling heeft dezelfde darmontsteking waarmee het bij Quinten allemaal is begonnen. Dus de paralellen gaan ons wat te ver. Gelukkig is dat met een sisser afgelopen, hij is wel erg ziek geweest, maar na een periode van twee maanden in het ziekenhuis is hij nu gelukkig thuis.
Maar de scheidslijn tussen geluk en verdriet is bijzonder dun. Wij zijn dankbaar voor wat ons is toegekomen en kunnen goed genieten van alledaagse dingen in het leven. Zijn wel een paar keer naar een praatgroep geweest in het ziekenhuis, maar daar zaten een paar mensen bij die zichzelf omwentelden in verdriet en misère. Wij waren daar niet mee geholpen. Met alle respect, iedereen heeft zijn of haar eigen manier van verwerken en soms vragen wij ons af of wij het op de juist emanier doen. Ik heb geen idee, maar wij voelen ons er prettig bij. Natuurlijk zijn er slechte momenten, maar ook drie kindertjes die onze zorg nu nodig zijn. En Quinten is er altijd bij, in mijn portemonnee, zijn foto tussen alle andere babyfoto's, zijn naambordje, een knuffel. Maar neit zijn stoel, zijn bordje, zijn slapje, zijn flesjes. Dat doet zeer, elke dag. Maar de enige weg gaat vooruit en dat proberen we te doen, zo goed en kwaad als dat gaat.
@MarMar, mooi gedicht
Reintji een ding wil ik je wel mee geven, er is geen 'goede' manier zoals er ook geen 'foute' manier is, er is eigenlijk maar een manier ,die geef je zelf al, en dat is jullie manier die voor jullie goed moet voelen, en wat je omgeving er van denkt... dat is hun pakkie an.quote:
[..]
beleefd knipje i.v.m lengte quote>8
Maar de scheidslijn tussen geluk en verdriet is bijzonder dun. Wij zijn dankbaar voor wat ons is toegekomen en kunnen goed genieten van alledaagse dingen in het leven. Zijn wel een paar keer naar een praatgroep geweest in het ziekenhuis, maar daar zaten een paar mensen bij die zichzelf omwentelden in verdriet en misère. Wij waren daar niet mee geholpen. Met alle respect, iedereen heeft zijn of haar eigen manier van verwerken en soms vragen wij ons af of wij het op de juiste manier doen. Ik heb geen idee, maar wij voelen ons er prettig bij. Natuurlijk zijn er slechte momenten, maar ook drie kindertjes die onze zorg nu nodig zijn.
8<knip>8
(uitvaart klinkt inderdaad heel bijzonder en mooi, respect daarvoor natuurlijk)
en wow, alweer een jaar geleden..
Simmu
ik ben de afgelopen week zelf er vandoor gegaan richting een huisje omdat ik ook al geen zin had in alle "toen lag ik in het ziekenhuis aan de ect's en toen...en toen..." en vandaag doen we helemaal niks bijzonders. gewoon lekker tuttebellen met de kinders, lekker worstebroodjes eten en voor vanavond hebben we een roseetje. rose rose ollee
tis gewoon allemaal nog erg beladen en vers en ik wil dat niet. iedereen doet zo droevig en dat irriteert de takkepest uit me, want het is vandaag niet zo droevig als sommigen het doen voorkomen. ravi en kiro werden een jaar geleden geboren en er was reden tot hoop! dat wil ik herinneren. niet een kudde snotterende anderen die te beroerd zijn om zich te voegen naar onze wensen
dus dit jaar vieren we ravi's verjaardag eind april
ik vermoed dat we alle volgende jaren gewoon ravi en kiro's verjaardag gewoon samen vieren, maar nu nog even niet. vandaag mag ravi gewoon nog even lekker de 10 maanden oude baby zijn die hij feitelijk is 
helemaal super!!!Ik kan de knuffelsmiley niet zo vinden, maar die krijg je van me.
Ik was er zo van onder de indruk, ik vond het zo mooi, dat ik het wékenlang aan niemand anders heb laten lezen, omdat ik er eerst alleen van wilde genieten.
21.03.2006 - 21.03.2011
Omdat het 5 jaar geleden is dat Danyel gestorven is, wilde ik dit jaar iets speciaals doen of maken om bij deze speciale datum stil te staan.
Ik heb aan snoopy gevraagd of zij bij het gedicht van Oxymoron een mooie layout wilde maken, zodat ik het geheel als schilderijtje kon laten afdrukken. Snoopy heeft er iets fantastisch van gemaakt, hieronder het resultaat.
Oxy, nogmaals heel erg bedankt. Nog elke keer als ik je gedicht lees raakt het me (op een fijne manier).
Snoopy, grazie mille. Il pranzo è grande!
wat mooi ! Phluphy... 5 jaar maar het lijkt gisteren. Heel veel -tja wat eigenlijk, sterkte ? kracht ? in elk geval een dag waarop wij aan jullie denken.Danyel geniet op je mooie plekje daar boven.
Heel erg mooi, Oxy weet het zo goed te verwoorden Voor Danyel en iedereen die van hem houdt
Phluphy, een dikke knuffel van mij.
Wat een ontroerend gedicht van Oxy. En de layout van Snoopy maakt het helemaal af. Dat er zo veel bijzondere mensen op Fok zijn, daar word ik echt blij van.
En Danyel is ook één van die bijzondere mensen die we hier hebben mogen verwelkomen.
Voor jou Danyel en voor alle mensen om je heen
Mooi gedicht en mooi gemaakt door snoopy.
Alweer vijf jaar! Prachtig gedicht en inderdaad mooi gemaakt.
Voor jullie.
Lieve Phluphy en lieve Jeroen, we denken aan jullie en vooral een Danyel. Vandaag een beetje meer.
Prachtig verwoord.
Phluphy en Jeroen sterkte vandaag
Lieve lieve lieve Esther en Jeroen.
Lente, hè? Dat zonnetje, dat kriebeltje. Dat heeft 'ie toch maar voor altijd aan zich vastgeknoopt. En aan jullie. Alle liefs van mij. X
Mooi gedicht door Oxy
5 jaar alweer
Lieve Fluf en Jeroen, niet te bevatten dat het alweer 5 jaar is....
Dag Danyel!
Grote knul! Complimenten aan Oxy en Snoop.
Phluphy en familie, ik hoop dat jullie deze dag op een mooie manier zijn doorgekomen.
Esther en Jeroen
En werkelijk een pracht gedicht!!!
wat prachtig!! raakt direct in 't hart!quote:Op maandag 21 maart 2011 07:04 schreef phluphy het volgende:
Een paar maanden geleden kreeg ik door Oxymoron het onderstaande gedicht toegestuurd.
Ik was er zo van onder de indruk, ik vond het zo mooi, dat ik het wékenlang aan niemand anders heb laten lezen, omdat ik er eerst alleen van wilde genieten.
21.03.2006 - 21.03.2011
Omdat het 5 jaar geleden is dat Danyel gestorven is, wilde ik dit jaar iets speciaals doen of maken om bij deze speciale datum stil te staan.
Ik heb aan snoopy gevraagd of zij bij het gedicht van Oxymoron een mooie layout wilde maken, zodat ik het geheel als schilderijtje kon laten afdrukken. Snoopy heeft er iets fantastisch van gemaakt, hieronder het resultaat.
Oxy, nogmaals heel erg bedankt. Nog elke keer als ik je gedicht lees raakt het me (op een fijne manier).
Snoopy, grazie mille. Il pranzo è grande!
[ afbeelding ]
net als Danyel en wat je over hem schreef/schrijft, phluph. fijn dat jullie hem zo mooi gedenken.
Het was een fijne dag gisteren.
En het schilderijtje/gedicht heeft al voor heel wat beroering gezorgd, in de goede zin des woords!
Ik wil roepen, maar je hoort me niet
wilde je zien lachen, maar je lachte niet
wilde je zien huilen, maar je huilde niet
Nu huilen wij....
geboorte- en tegelijkertijd overlijdensaankondiging van een meisje een straat verderop
Zo ook ineens weer hartkloppingen, duizelingen, slecht slapen, onrustig zijn.
Roy die in veel opzichten op zijn broer lijkt, vooral in de ontwikkeling.
En toen 28 dec de schrik epileptische aanval van Roy een heftige ambulance erbij en 2 weken in gent spannende tijden.
Gelukkig is het tot zover allemaal goed gekomen, maar nu halverwege mei weten we meer hoe het met Roy gaat.
Maar dat is ook de leeftijd dat Roy Thijs voorbij steekt, m'n jongste word dan ineens de oudste.
En nu we naderen de 21 maanden en ik ben niet te genieten, ik ben weer angstig, ben nerveus.
Pffff mag het aub ergens juli zijn zodat we weer "normaal"verder kunnen gaan
BarIk weet niks zinnigs te zeggen, maar wat een enorm moeilijke periode moet het voor je zijn
wat lijkt me dat vreselijk moeilijk, ik kan me er gelukkig geen voorstelling van maken. Dat deze tijd maar snel voorbij mag gaan! *knufs*
het lijkt me ook doodeng, deze periode. en 't zal wel altijd raar blijven, dat je tweede zoon je eerste 'voorbij gegroeid' is. maar ik hoop van harte dat hij dat nog lang zal bijven doen! Ik kan ook niet de klok vooruit zetten, maar een knuffel geven kan ik wel
Bar
Een jaar alweer zonder Kiro,wat gaat dat snel he.
Namens mij en Nathalie heel veel sterkte vandaag!.
We denken aan jullie.
Groetjes Marco (soaringcondor),en Nathalie
Simmu, Sangdrax, Ravi en Selene in gedachten zijn wij vandaag bij jullie en jullie prachtige zoon en broertje Kiro
Ik denk aan jullie vandaag.
Voor jullieEn ik heb diep respect hoe je erin staat; hoe je die maanden met de 2 mannen koestert; en hoe je geniet van Selene en Ravi.
er gaat zo ontzettend veel door mijn hoofd de laatste dagen. ik drijf maar zo'n beetje mee met wat is.Op Tweede Kerstdag 2010 deed ik een zwangerschapstest en hij was positief!! Ik kon mijn geluk niet op; na jaren wachten totdat Z. (mijn man) 'om' was, eindelijk zwanger! NIet langer fantaseren over 'ooit' maar het was echt! Op 1 september 2011 zou ik uitgerekend zijn.
Mijn zwangerschap verliep super, helemaal volgens het boekje; afgezien van de moeheid in het begin was er niets bijzonders. De 20-weken echo was goed; we zouden een zoon krijgen! Een zoon en ik dacht nog wel een meisje! Dat was even wennen, maar eenmaal aan het idee gewend kon ik mijn geluk niet op en Z. ook niet. Hij moest enorm wennen aan het het idee dat we een kindje zouden krijgen, maar kreeg steeds meer gevoel erbij en was ook supertrots.
Ik had een enorme mooie buik, vol trots liep ik ermee rond.
En toen ik de baby begon te voelen was het helemaal te gek. Wat genoot ik van zijn schopjes en bewegingen. Iedere keer als Z. zijn hand op mijn buik legde stopte hij met schoppen. We zeiden tegen elkaar; 'zo klein en nu al zijn pa voor de gek houden'.
Zo langzamerhand waren we de uitzetlijst bij elkaar aan het sprokkelen, een ledikantje gekocht, een kinderwagen enz.
Ik was al aan het aftellen; nog 10 weekjes werken en ik zou verlof hebben.
En toen werd het woensdag 1 juni 2011...
's Ochtends op mijn werk realiseerde ik me ineens dat ik de baby al een hele tijd niet had gevoeld. De laatste keer was dinsdagmiddag. Toen ik me dat realiseerde schrok ik wel een beetje.
Dus toch maar de verloskundige gebeld; ik dacht nog 'als ze maar niet denken dat ik een aansteller ben ofzo'.
Ik mocht en halfuurtje later komen om het hartje te luisteren. Zo gezegd, zo gedaan. Ik zei nog tegen mijn collega's 'nou, tot zo!' en daar ging ik.
De verloskundige kon geen hartje vinden; ze hoorde wel wat, maar dat leek mijn hartslag. Toen ze zei 'we stoppen ermee, we gaan naar het ziekenhuis', begon ik te trillen.
Ze vroeg of mijn man wist dat ik hier was, maar ik zei dat ik hem niet ongerust wilde maken. Ik moest hem bellen en hij moest ook naar het ziekenhuis komen.
De verloskundige en ik gingen toen naar het ziekenhuis, ze wilde geen CTG, maar meteen een echo zei ze. Onderweg praatten we over koetjes en kalfjes en ik moest mijn werk bellen om te zeggen dat ik die middag niet meer terug zou komen. Ze zei: 'ook al krijg je goed nieuws, dan ga je ook niet meer werken'.
In het ziekenhuis kwam al snel de gyneacoloog en die maakte een echo. Daarop zag ik niets bewegen. Ze liet het hartje nog horen; dat geluid vergeet ik nooit meer. 3x klopte het, heel, heel erg langzaam. Ze zei iets over terminale bradycardie en een keizersnede.
Ik dacht nog; 'maar ik heb niks bij me, we hebben nog geen maxi cosi'.
Toen kwam ze terug en zei dat ze ons voor de keuze stelde; niets doen of een spoedkeizersnede met een kleine kans voor de baby. Ik vroeg; heeft hij het zwaar? Ja, was het antwoord. We kozen de spoedkeizersnede. Ze zei nog iets van litteken en eventuele complicaties bij een volgende zwangerschap. Ik zei nog 'kan me niets schelen, haal mijn kind.'
Binnen een paar minuten werd ik in een bed over de gangen naar de OK gesjeesd. Daar stonden wel 25 mensen. Ik zei nog; 'nou wel spectaculair voor mijn eerste operatie'.
Binnen een paar minuten werd de baby gehaald; ik voelde nog wel het begin van de keizersnede (eng rotgevoel). Ik hoorde ook de hele tijd '1,2,3, blaas'. Wat later realiseerde ik me dat ze aan het reanimeren waren. Dat duurde maar en om 15.07 uur zijn ze gestopt met reanimeren.
Ik kreeg mijn baby in mijn armen. David, zei ik. Hij heet David.
Hij was mooi; heel klein maar helemaal puntgaaf met zwarte haartjes. Hij woog 770 gram.
Morgen begraven we ons lieve kindje. Het doet zo'n pijn, alsof mijn hart uit mijn lichaam is gerukt en op de grond is gegooid. Alsof er daarna nog iemand op staat te stampen. Mijn hart is gebroken, mijn buik is zo leeg.
Op het kaartje hebben we het volgende gedicht geschreven;
Onvoldragen
waren de dagen
van dit leven
in de moederschoot geweven
Onverwachts
voordat je je reis
op aarde begon
ben je teruggekeerd
naar de Bron van alle leven
Oh LeNeHe, ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Ik moest huilen om je verhaal. Heel veel sterkte! Ik denk aan jullie morgen en zal een kaarsje branden.
LeNeHe, je verhaal is hartverscheurend. Wat een verdriet.
Heel veel sterkte! Wat moet je zeggen als er geen woorden voor zijn?
LeNeHe
je gedichtje heel mooi en heel veel sterkte morgen Heel veel sterkte
Dat.quote:Op dinsdag 7 juni 2011 18:22 schreef Ticootje het volgende:
Wat moet je zeggen als er geen woorden voor zijn?
Lieve LeNeHe..heel veel sterkte morgen. Ik zal aan jullie denken
Lenehe... ik weet niets te zeggen.
Weet dat ik aan jullie denk morgen
wat schrijf je mooi en open over je verdiet .. verder sluit ik me bij Tico aan heel veel sterkte morgen
Simmu en geizn
Simmu & sandrax...
Lenehe, heel veel sterkte morgen. Ook voor je man. Een prachtig gedicht maar ongelooflijk zwaar.
Precies wat spuuglokje zegtquote:
LeNeHe, je verhaal is hartverscheurend. Wat een verdriet.
Heel veel sterkte voor jullie beide
LeNeHe, wat een vreselijk verhaal. Ik kan me niet voorstellen hoe jullie je voelen. Heel veel sterkte morgen.
En wat een prachtig gedichtje voor jullie kleine mooie David. Echt een nachtmerrie. Dapper dat je er zo open over kunt schrijven. Ik zal morgen aan jullie denken.
En LeHeNe..... sterkte.
Mijn hemel, LeNeHe, wat verschrikkelijk, wat een enorme schok, opnieuw, te lezen wat jullie hebben meegemaakt
heel, heel veel sterkte, ik wens jullie kracht om morgen door te komen, maar ook de rest van de dagen. Woorden schieten tekort.. heel heftig allemaal om te lezenquote:
Simmu, Sangdrax, Ravi, Selene.. Een jaar? Als de dag van gisteren ligt het nog in mijn geheugen. Ik denk aan jullie lieve Kiro
Mijn hemel, LeNeHe, wat verschrikkelijk, wat een enorme schok, opnieuw, te lezen wat jullie hebben meegemaakt
wat zal jij je in een foute film voelen
heel veel sterkte voor jullie
Lenehe, heel veel sterkte morgen. Je zoon heeft een prachtige naam gekregen. Zijn naam betekent geliefd. En dat is hij, en dat zal hij altijd blijven. Jouw mooi David.
LeNeHe en Z. heel veel sterkte morgen en de tijd daarna. Er wordt hier aan jullie gedacht morgen en zal David meenemen in mijn gedachte.
Zijn naam betekend geliefde, lieveling, vriend met andere woorden jullie David is jullie allergrootste lieveling en de liefde van jullie leven.
LeNeHe wat een enorm verdriet
Heel, heel veel sterkte voor nu, morgen en alle andere dagen! Ik zit met tranen in mn ogen, een brok in mn keel, wat jullie doormaken...met geen woorden te beschrijven LeNeHe, nog zo middenin al het geweld. Je hart, zo op straat. Veel sterkte morgen. Zoals hierboven al gezegd, hartverscheurend. Een moeder hoort niet met lege handen.
Simmu
Wat een enorm groot en oneerlijk verdriet...
Heel, heel veel sterkte morgen en voor nog lang daarna...
Heel veel sterkte!
Simmu, alweer een jaar geleden. Het verlies lijkt nog zo pril en is natuurlijk ook nog zo pril
Mijn hemel...Sterkte. Hopelijk vinden jullie veel steun, liefde en kracht bij elkaar en jullie vrienden/familie om met het verlies van jullie zoon David om te leren gaan. Dat lijkt me een haast onmogelijke opgave.
Dag Kiro!
LeNeHe, wat een hartverscheurend verhaal. Ik wil jullie heel veel sterkte en kracht toewensen vandaag en de komende tijd. Tranen in mijn ogen als ik ondertussen naar mijn meisjes op de bank kijk...wat een groot goed; twee gezonde dames.
Simmu, jij en je gezin ook heel veel sterkte toegewenst in deze ongetwijfeld moeilijke tijd.
enorm veel sterkte voor nu en alle dagen.. Heel veel sterkte voor vandaag en alle dagen erna. Jullie zoon heeft vele harten geraakt. Hopelijk kan het iets van steun zijn. veel sterkte! simmu, is 't echt alweer een heel jaar geleden... jullie ook sterkte gewenst!
Ik heb haar ouders vanmorgen een dikke kus gestuurd en ingedachten en hier doe ik hetzelfde voor jou.
Kus
BE
niet langer vallen in jullie schoot
misschien word ik niet zoals
jullie ooit verwachtte groot
maar ik ben mijn vlieger achterna
naar waar bloemen mij omringen
en vlinders met hun vleugels
de mooiste liedjes voor mij zingen...
Lieve mama,Lieve Papa ook al lijk ik ver
ik hou jullie in de gaten
want jullie, mijn lieve mama,Lieve Papa
kan ik nooit verlaten
Ik zweef nu als een engel
bij jullie dag en nacht
en als jullie 's avonds slapen gaan
kus ik jullie wangen zacht
Lieve mama,Lieve Papa ik vlieg nu
voorbij de zonnestralen
en als jij ooit jullie ogen sluiten
kom ik mijn mama en papa halen...
Ik zal jullie brengen naar mijn paradijs
vol vliegers groot en klein
en vanaf dat moment
zullen we weer samen zijn
Lieve nehehe en man ik wens jullie vanaf hier heel veel sterkte nu en voor later
Heel veel sterkte vandaag en later.
*kippenvel*quote:
Lieve mama,Lieve Papa laat jullie tranen
niet langer vallen in jullie schoot
misschien word ik niet zoals
jullie ooit verwachtte groot
maar ik ben mijn vlieger achterna
naar waar bloemen mij omringen
en vlinders met hun vleugels
de mooiste liedjes voor mij zingen...
Lieve mama,Lieve Papa ook al lijk ik ver
ik hou jullie in de gaten
want jullie, mijn lieve mama,Lieve Papa
kan ik nooit verlaten
Ik zweef nu als een engel
bij jullie dag en nacht
en als jullie 's avonds slapen gaan
kus ik jullie wangen zacht
Lieve mama,Lieve Papa ik vlieg nu
voorbij de zonnestralen
en als jij ooit jullie ogen sluiten
kom ik mijn mama en papa halen...
Ik zal jullie brengen naar mijn paradijs
vol vliegers groot en klein
en vanaf dat moment
zullen we weer samen zijn
Lieve nehehe en man ik wens jullie vanaf hier heel veel sterkte nu en voor later
Sugar schreef ooit een gedichtje voor het overleden kind van maffemuts en plaatste dat hier in het Engeltjestopic. Ik moet daar nog vaak aan denken als ik iets hoor, zie of lees over overleden kindjes. Daarom plaats ik het hier nog een keer.
Kindje niet
Je vrindje, je kindje
Je baby, je kind
Klein en echt
Groot gevecht
Daarbinnen
In jou
En buiten verdriet
Het dreunt:
Kindje niet
Kindje niet
Kindje niet
Voor altijd: niet
Te groot verdriet
Lenehe heel veel sterkte
Beetje warrig uitgelegd misschien, maar ik herinner me dat gevoel nog erg goed. Veel sterkte!
LeNeHe, wat een nachtmerrie.
Ik wens jullie ontzettend veel sterkte en kracht. we hadden gister de telefoons uitgezet (dat ook aangekondigd overigens) en dat hebben we al moeten bekopen. ik ben zo vreselijk boos. er wordt veel te veel van ons geeist en zo langzamerhand is het bij ons op aan het raken. ik ben het allemaal echt heel heel heel erg vreselijk afschuwelijk meer dan spuugzat aan het worden. dat mensen ons respecteren in ons verdriet en niet steeds shit afdwingen (Of dat proberen via de meest idiote slinkse kuttige klotemanieren)
Je weet me te vinden als je een keer wilt uitrazen he
LeNeHe, wellicht is het al achter de rug vandaag en voel je nu pas die enorme leegte, misschien moet je dat moeilijke moment nog ondergaan. Hoe dan ook heel veel sterkte.
Alles is al gezegt..Geen woorden, alleen tranen. Sterkte, kracht en liefde voor elkaar!
LeNeHe en Z. Heel veel sterkte en kracht toegewenst, niet alleen voor nu, maar ook voor straks en de momenten dat jullie het nodig hebben
En Simmu en co. Jullie ook van harte met de (engelen)verjaardag van jullie schatten.
Simmu, een jaar geleden alweer... Wat verschrikkelijk dat mensen jullie de ruimte niet kunnen geven om alles te verwerken...
Een brok in mn keel, tranen in mn ogen. Ik kan me niet voorstellen hoe jullie je moeten voelen. Ik wens jullie heel veel sterkte met het verwerken van het verlies van jullie David.
Woorden schieten te kort hier...
Simmu en familie, voor jullie ook alweer een jaar geleden.
Wat een afgrijselijk verlies.
Jullie hebben niet eens de tijd gehad om jullie kindje te leren kennen....
Zomaar...weggerukt
Ik wens jullie heel, heel veel sterkte....
Simmu, alweer een jaar geleden dat jullie vechtertje afscheid van jullie nam...
Zo jammer dat jullie omgeving blijkbaar zichzelf belangrijker vinden als jullie.
Sterkte....
Inmiddels alweer 5 jaar zonder jou.
5 jaar waarin veel is gebeurd en veranderd.
Je foto`s hier bij ons aan de muur,op de schouw en op de kast.
De regelmatige bezoekjes aan jou bij je laatste rustplaats,daar in Sluiskil.
De fijne gesprekken die ik met Nathalie over jou heb,en kan hebben,met een lach en met een traan.
De uitdrukking;"Achter iedere traan van verdriet,schuilt een glimlach van herinneringen"... is waar,want vergeten doe ik/doen we je nooit.
Lieve Thijs,ik mis je...
kus papa
[ Bericht 0% gewijzigd door SoaringCondor op 09-06-2011 06:58:24 ]
Ik denk aan jullie vandaag.
LeNeHe en man, wat een nachtmerrie maken jullie nu door, voor dat mannetje waar jullie zoveel van houden, maar dat niet bij jullie kon blijven. Er spreekt zoveel liefde uit je verhaal, liefde die je eigenlijk aan David wilde geven. Dikke knuffel voor jullie!
Bar en Marco ik denk aan jullie en aan Thijs
LeNeHe ik heb net jullie verhaal gelezen en ik kan me niet voorstellen hoe groot je verdriet moet zijn. Heel heel veel sterkte
Simmu... een jaar...
5 jaar alweer
5 jaar alweer dat Thijs niet meer bij jullie is
Thijs is in onze gedachten
Bar en Marco dikke
voor jullie Bar en SoaringCondor. 
5 jaar alweer
Knuffels
Met dank aan mevrouw van Dalen
Nogmaals heel erg dank je wel Bar en Soaring Condor en de rest van de familie
De advertentie is prachtig bar, en ik ben enorm geroerd door de prachtige woorden van MvD
LeNeHe, ik hoop dat jullie op een prachtige en voor jullie hele fijne manier afscheid hebben kunnen nemen en dat de afschuwelijk korte tijd met hem de ruimte voor onvergetelijke herinneringen heeft gelaten... Onvoorstelbaar, en nu waarschijnlijk des te meer..zo leeg, zo hol..
wat staat dat er mooiLeNeHe, zit hier ook met tranen, heel veel sterkte voor jullie met dit grote verlies.
Simmu, ook al weer/pas een jaar geleden. En wat oneerlijk dat mensen jullie wensen niet respecteren. Zou er zelf ook moedeloos van worden. Jij en Sangdrax ook veel sterkte gewenst.
Bar, ik zei op op Facebook, ik zie hem nog op zijn knietjes door de modder in Utrecht. Dat er al weer 5 jaren voorbij zijn zeg. Jouw kleine man heeft zo een diepe indruk achter gelaten dat ik nog geregeld aan hem denk. Sterkte !
Wat een prachtig kaartje Barbara. Mooie woorden ook
Thijs heeft veel los gemaakt bij me, ook al kwam ik hier pas later.
Het gemis van een kind.. Mijn ouders hebben het ook meegemaakt, en omdat zij er niet over kunnen praten weet ik via jullie (en alle andere ouders hier) een héél klein beetje hoe vreselijk hard dat gemis is.
Heel veel sterkte vandaag, maar geniet van de mooie herinneringen
Veel sterkte vandaag, veel liefs voor jullie.
X
Veel sterkte Bar
Bar, marco en omstanders
Sterkte!Simmu en Sangdrax, voor jullie alweer een jaar geleden. Hopelijk krijgen jullie langzamerhand wat ruimte van de familie..
LeNeHe, nog maar eventjes geleden. Het verhaal raakte me. Veel sterkte met jullie verdriet.
3 mensjes, allemaal op een ander moment een engeltje geworden, maar alledrie zullen ze gemist worden!
LeNeHe ik hoop dat het een mooie uitvaart geweest is en heel veel sterkte voor jullie
Ik moest gisteren al zo veel aan Thijs denken. Ik zie hem nog iedere keer voor me in de speeltuin bij Austerlitz. Wat is er veel gebeurd in die 5 jaar en wat heb ik een bewondering voor jou Bar
Nathalie en Soaring_Condor, ook voor jullie heel veel sterkte op deze dag
Marco zit nu echter weer voor zn werk in het buitenland,zonder internet,maar belde net even via de satelliettelefoon.Hij vroeg mij,om mede namens hem iedereen te bedanken voor de lieve reacties en medeleven van vandaag,bij deze.
en veel sterkte gewenst. Eindelijk weer moed om even wat te posten.
Bedankt voor alle steunbetuigingen, de gedichtjes, jullie lieve woorden. Het doet goed.
We hebben dinsdagavond nog een liedje van Woezel & Pip gespeeld; 'Het land van je ogen dicht'. Daarna hebben we het kistje gesloten. Dat was zo ontzettend moeilijk; ik zei tegen mijn man 'dit is onmenselijk'. Ik vond dit nog moeilijker dan de begrafenis zelf.
Woensdagochtend hebben we David begraven met de naaste familie en een aantal goede vrienden. Er was eerst een korte dienst waarin we het liedje 'Kindje' van Elly Zuiderveldt hebben gedraaid, daarna heeft onze dominee enkele woorden gesproken.
Mijn moeder las een gedicht en de dominee las namens mijn schoonmoeder een gedicht voor. Aan het eind hebben we het lied 'Als het leven soms pijn doet' gedraaid, waarna we David hebben begraven. Mijn zwager heeft het kistje gedragen en samen met mijn broer in het grafje gelegd. Daarna mocht iedereen een schepje zand strooien in het grafje. Wij hebben als laatste afscheid genomen
David heeft een mooie plekje gekregen bij de andere kindjes.
Toen we wegliepen voelde ik me los; alsof toen pas de navelstreng was doorgeknipt, heel apart.
Na woensdag kwam ineens de keiharde realiteit. Eén van mijn vriendinnen heeft ook haar eerste kindje verloren; heb haar midden in de nacht gemaild of ik ooit weer gelukkig zal zijn. Kon het me helemaal niet voorstellen.
We moeten echt weer een draai vinden in ons leven. Ik vraag me soms echt af waarmee we onze tijd hebben gevuld in de afgelopen jaren.
Ik heb geen enkel antwoord op je vragen. Ik wil je alleen alle liefs en kracht toewensen om dit te kunnen doorstaan samen met je man
misschien niet helemaal op z'n plaats, maar voor ik jouw post las LeNeHe draaide ik nummer van Enigma .. en ik vraag me idd af waarom moeten sommige mensen door de hel gaan die het verlies van een (zo gewenst) kindje gaan ...
nogmaals alle sterkte van de wereld
Alle sterkte bij het vinden van jullie draai
Alle deuren stonden open
Je kwam eraan
En alles was er klaar voor
We maakten de gebaren die je maakt
Als iemand welkom is.
Zo welkom dat het bijna pijn doet
De pijn van het er bijna zijn
Zo mooi
Je was zo mooi, zo mooi
Je had nog mooier mogen worden
Maar je kon het niet
En wij blijven altijd
Op je wachten
Waar ter wereld we ook lopen
Je blijft bestaan
We konden je niet kennen
Maar we weten wie je bent
En je blijft iemand die welkom was
Zo welkom dat het altijd pijn doet
De pijn van het er bijna zijn
Zo mooi
Je was zo mooi, zo mooi
Je had nog mooier mogen worden
Maar je kon het niet
En wij blijven altijd
Op je wachten
Je mooie grote ogen die de wereld
Zouden zien
Je hield ze stevig dicht
Misschien is het maar beter zo
Misschien
Je was zo mooi
Zo mooi
Je was zo mooi
Zo mooi
Je had nog mooier mogen worden
Maar je kon het niet
En wij blijven altijd
Op je wachten
Je was zo mooi
Alle deuren staan nog open
Jij komt eraan
Het afscheid van David klinkt zo lief en mooi, maar zo verschrikkelijk dat het moet.
Poppedein, wat een mooie tekst. Om (even) nooit meer te stoppen met huilen.
dat dus.quote:Op zaterdag 11 juni 2011 22:33 schreef Brighteyes het volgende:
LeNeHe, het lezen alleen al doet pijn. Wat een mooi, maar verschrikkelijk afscheid...
Dit soort nieuws was altijd al vreselijk om te leven, maar nu ik zelf een kind heb is t nog erger.
Het afscheid klinkt heel mooi, maar jeetje wat een vreselijk, verschrikkelijk iets om te moeten doen.
Sterkte met dit een plekje geven en ik hoop dat de zon snel weer een beetje meer voor jullie gaat schijnen.
Wat verwoord je het afscheid mooi! Ik heb het nummer van Elly geluisterd, dikke tranen biggelde over mijn wangen, ik heb een beetje met je mee gehuild. Niet dat het je verdriet ook maar enigszins verzacht maar hopelijk helpt het te weten dat mensen met je meehuilen
david jullie mooie zoon, waakt over jullie.
Heel veel sterkte
En wat een mooi afscheid,
Met een brok in de keel en tranen in de ogen lees ik jullie verdriet.
Mijn ouders verloren mijn grote broer op 16jarige leeftijd dus ik weet wat het verlies van een kind met ouders doet...
Daarom wil ik tegen jullie zeggen: ik heb het allerdiepste respect voor jullie, hoe jullie er mee omgaan, hoe jullie schrijven over het allerliefste wat een mens kan verliezen: jullie kindjes. De wijze waarop jullie jullie engeltjes hebben weggebracht...
Ook de boosheid om hoe anderen er soms totaal respectloos mee omgaan is herkenbaar.
Ik vind jullie ongelofelijk sterk en kan niet uitdrukken hoe krachtig ik jullie vind.
Het verdriet gaat nooit weg maar toch gaat de zon weer schijnen.
Niets is oneerlijker dan het sterven van een onschuldig kind...
Ik wens jullie zó enorm veel sterkte en nogmaals, jullie hebben mijn diepste,diepste respect...
.Wij wonen in Engeland btw Maandag 1 juni werd mijn vriendin naar het ziekenhuis doorverwezen door de midwife nadat haar bloeddruk iets hoger dan normaal was, ze was ondertussen 40+4.Eenmaal in ziekenhuis werd ze 3 uur gemonitort waarna Harvey's hartslag ermee ophield
Het bleek door meconium aspiration te zijn veroorzaakt en een keizersnee was geen optie meer en er werd een gel aangebracht om de weeen op te wekken.
Na een lange traumatische bevalling met complicaties is hij geboren op woensdag de 3 juni,een perfecte stevige baby van 10.1 pond.
momenteel wachten we de resultaten van de post mortem af en hebben ons aangemeld bij het Sands forum (http://www.forum.sandsforum.org/) waar wij erg veel steun aan hebben en ik zeker kan aanraden om aan te melden. Wens alle ouders veel sterkte toe....
wat ontzettend erg
Hier gaat het, de ene dag wat beter dan de andere. Elke dag is overleven, opstaan vind ik heel moeilijk bijvoorbeeld. Elke avond zeggen we tegen elkaar 'weer een dag overleefd'.
Gister was weer een hele moeilijke dag, het was precies 4 weken geleden. Ik had ook bezoek van iemand die alleen maar zelf aan het woord was en veel praatte, nadat ze weg was, was ik helemaal op. Het kostte zoveel energie.
's Avonds was ik alleen en heb ik vreselijk zitten huilen. Het gemis en de leegte hakte er ineens helemaal in.
We hebben vorige week een gesprek gehad met de gynaecoloog;
Er waren twee afwijkingen gevonden aan de navelstreng, één daarvan was een afwijking in de aanhechting van de navelstreng; velamenteuze insertie. Dit houdt in dat de aanhechting van de navelstreng niet in de placenta zat, maar in de vliezen. Dit komt bij 1-2% van de zwangerschappen voor en is op zich tijdens de zwangerschap niet gevaarlijk. maar geeft tijdens een bevalling meer kans op complicaties.
Daarnaast, en dat is waarschijnlijk waarom David is overleden; waren er 2 vernauwingen in de navelstreng zelf. Op die plekken zat er ook geen gelei omheen. Door de bewegingen van David is de navelstreng op die plaatsen op éen of andere manier afgekneld, hierdoor heeft hij zuurstof gebrek e.d. gekregen.
Dit is zo'n zeldzame afwijking dat ze het in dit ziekenhuis nog nooit hebben gezien en de kans op herhaling is nihil.
Aan de ene kant dus een opluchting, maar anderzijds ook moeilijk; met David was helemaal niets mis, hij was gewoon gezond.
wellicht dat ik nu iets zeg waar mensen zich aan storen, maar da's dan mooi jammer. sommige mensen zijn zo'n energiedrain op je in een periode dat je dat echt niet aan kan, dat je dergelijke mensen gewoon maar beter kan mijden als het ff kan. ongeacht hoe ze het bedoelen, als die mensen echt om je geven, dan zullen ze dat op termijn echt wel begrijpen en accepteren. als ze dat niet doen, tsja, al de meer reden om die mensen te mijden dan! het gaat om jouw gezin. jullie mogen zelf beslissen hoe en wat.
sterkte
En het is nog lang niet over Sterkte nog voor de periode die nog komen gaat.
Fijn is het nieuws dat de kans op herhaling nihil is. Maar sneu dat jullie David het niet heeft mogen halen
Ik denk aan jullie
Wat Simmu zegt klinkt inderdaad heel hard maar klopt als een bus. Denk aan jullie zelf, jij hoeft nu niet jou spaarzame energie die je heel hard voor jezelf nodig hebt, om jezelf uberhaupt op de been te houden, aan iemand anders te besteden. Kies nu voor jezelf en mijd inderdaad het contact met energiezuigende mensen, het is gewoon een vorm van zelfbescherming momenteel. Maar zeer essentieel, voel je niet bezwaard
Iniedergeval wel prettig (hoe dubbel dit klinkt) dat de kans op herkenning nihil is. En om een verklaring te hebben gekregen wat er aan de hand was.
doet goed om te horen dat we niet vergeten worden. En Simmu; goeie leerschool voor me, moet ik inderdaad mijden dat soort mensen. Neem nu soms de telefoon niet op, als ik niet weet wie het is en als ik geen puf en moed heb om weer alles te gaan vertellen. Dat geeft wel een beetje rust.
Ik zou wel graag een foto willen plaatsen, zit echt te dubben, durf het niet zo goed. Heb niet graag hele persoonlijke foto's op het net staan...
Las een heel mooi gedichtje van Yvonne van Emmerik. Misschien ook wel mooi voor andere ouders die hun kindje zijn verloren;
Dag lief klein kindje
je was er maar net
we hadden je bedje klaargezet
ik verheugde me op m'n nieuwe vrindje
maar je kon niet leven
je was zo klein
dat je niet op onze wereld kon zijn
Ik aai je gezichtje
je bent nu zo stil
dat ik je wakker strelen wil
dan toverde ik in je ogen een lichtje
maar dat zal niet lukken
je bent zo ver weg
ik weet niet eens of je hoort wat ik zeg.
Mischien kun je wéten
wat ik bedoel:
dat ik veel liefde voor je voel
en dat ik je nooit meer zal vergeten
Al was het maar even
ik heb je gekend
zodat je voorgoed in mijn hartje bent.
ik maak belafspraken met mijn vriendinnen
Als er ooit een tijd is waarin je aan jezelf mag denken, is dit het wel.Durf ook te zeggen "nu even niet"
Doe die dingen zoals jullie ze willen.
Het is allemaal al "zwaar" genoeg.
Sterkte!
Ik sluit me aan bij de posters boven me. Verspil je energie niet aan energieslurpers! David is jullie kindje, dit is jullie verdriet, jullie leven. Vul het nu in zoals het voor jullie draaglijk is. Desnoods kijk je niet verder dan een uur vooruit. Een dag kan soms heel lang zijn.
Ik zag je heel klein iets posten over een foto. Bij twijfel zou ik het niet doen. Mocht je je er wél fijn bij voelen, post die foto dan! David is jullie trots.
Wat moeilijk ook om te horen aan de ene kant dat dat wat er gebeurd is zo uitzonderlijk is. Fijn om te weten dat het niet nog een keer gebeurt maar daar krijg je David niet mee terug
Neem de tijd.
ik heb namelijk mijn scrapboekje van vorig jaar af. tis heel mooi geworden! het was soms heel emotioneel moeilijk om te maken. maar het deed me zo'n goed om te doen en ik ben zo blij om het te kunnen showen! wie wil er nu niet met alle kindjes pronken SPOILERen toch he; ik ben altijd bang voor de reacties van mensen. toch schuif ik ze elke keer weer onder hun neus! ik kan mezelf daar gewoon oprecht niet in tegenhouden, zou ik dat willen. hier een linkje waarin zoiets ook besproken wordt: http://www.reddit.com/r/W(...)ait_oh_dear_god_why/ pas op! het onderwerp zelf is nasty. er staan echter een paarquote:[–]HawkeyeGK 121 points 22 days ago
You know, I've had a couple of friends lose babies that way. And both of them have taken pictures, brought them to work, posted them at their desks, proud to show them off, etc.
At first I was WTF, but I eventually came to the conclusion that if something that unbelievably horrible happens to my friend, there is not a thing in the world that you can say to them that even remotely approaches the amount of pain you feel for them. And if they need to bring pictures of their baby to work and show their friends to deal with having their dream die in their arms, then by god, I'll look at the pictures with them.
Simmu en
Lenehe.. prachtig gedichtje, ook ontzettend raak.Maar ooit komt er een moment dat ik iets moois maak van de foto's.
En Simmu;
Foto's inplakken; wil het wel ooit doen, maar dan wil ik het gelijk goed doen. Beetje hetzelfde als jij hebt, Bar.SPOILERJij schrijft precies wat ik ook heb; ik ben ook bang voor de reacties van mensen. Je ziet uiteraard op de foto's dat David een dood kindje is, maar zelf ben ik er helemaal aan gewend. Ik vind hem zo mooi en ben ook zo trots als een pauw. Dus ja, je schuift ze inderdaad bij mensen onder hun neus. Hoewel ik wel altijd eerst vraag of ze foto's willen zien.
Er is tot nu toe pas 1 iemand geweest die ze niet durfde te kijken. Die heb ik alleen een fotootje laten zien van David zijn handje in onze handjes en zijn voetjes in zwart/wit. Moet gewoon iets laten zien.
Die reactie die je post is wel een hele eerlijke. Ik ga de link niet openen, ben vandaag een beetje huilerig dus ga het niet forceren.
Vandaag was een
dag. Vanmorgen voor het eerst weer boodschappen gedaan, liep het pad in met babyspul en ineens kwam er zo'n zeurstemmetje in mijn hoofd; "niet voor jou, niet voor jou, niet voor jou".Later naar de verjaardag van mijn neefjes geweest en dan die blije koppies zien en realiseren dat ik m'n kind nooit zo zal meemaken.
En mensen die dus helemaal niets van zich laten horen... doet wel een beetje pijn. Ik kan me voorstellen dat ze het moeilijk vinden om wat te zeggen, maar toch... al zeg je maar dat je niks weet te zeggen, dat is beter dan negeren.
Gister zijn we nog naar het grafje geweest; dat doet altijd zo goed. Even zitten bij hem en dan tegen hem aan praten. Mijn nichtje heeft een blauwe vlinder uitgekozen en die staat er nu bij. En ze hebben een bordje met zijn naam geplaatst
Mij (ons) nog niet gelukt. Al het materiaal voor een plakboek in de tasjes uit Colombia nog en de foto's in het digitale archief, maar knippen en plakken, ho maar.quote:
Ik selecteer foto's voor nieuwe fotoprojectjes en ben er algeheel best vaak mee bezig. soms verdrietig, soms gewoon tevreden prutsend. in het bitterzoete zit ook het zoete tenslotte
Wel graag willen, maar niet durfen ofzo.
Toch altijd weer twee dagen om heel even bij stil te staan. De geboorte en dood van Mink hebben indertijd zoveel impact gehad. En voor jullie nog steeds natuurlijk.
sterkte weer!!! ik heb gister zo'n enorme jankdag gehad, dat ik blij ben dat vandaag 'vandaag' is. Het maakte niet uit wie wat zei, of de tranen liepen al. Heel gek zo ineens, andere jaren ging het allemaal 'makkelijker', meer vanzelf, maar gister, ik was een tijdbom dat op elk (idioot 
) moment afging door de tranen te laten stromen. moussyjullie allemaal
sterkte!
Maf is dat, inderdaad, moussy. Soms kan het ineens zo heftig toeslaan, en de pijn gaat dan zo diep, dat ik me niet kan voorstellen dat er dagen zijn dat ik het níet voel. En zodra de "bui" over is, is het eigenlijk ook echt over, meestal voor een hele lange tijd.
Hoe reageerde de rest van het gezin erop, dat het voor jou zo heftig was?
Mijn hele lijf voelde ook zo verschrikkelijk lamgeslagen en verdrietig alsof het gister allemaal gebeurt is. Vandaag is het met vlagen, van die 1 rollende traan vlagen, het stille verdriet, wat wel vaker is, waar niemand wat van merkt en wat ook wel eens fijn is, omdat je dan ook niets uit hoeft te leggen.quote:
Maf is dat, inderdaad, moussy. Soms kan het ineens zo heftig toeslaan, en de pijn gaat dan zo diep, dat ik me niet kan voorstellen dat er dagen zijn dat ik het níet voel. En zodra de "bui" over is, is het eigenlijk ook echt over, meestal voor een hele lange tijd.
Hoe reageerde de rest van het gezin erop, dat het voor jou zo heftig was?
Godzijdank heb ik gister niemand om mij heen gehad die zei dat ik me niet zo aan moet stellen (die zijn er) en kon ik fijn potjes huilen, ook al waren de kinderen wat van slag er door. Cas kwam zakdoekjes, keukenrol en op een gegeven moment gewoon een handdoek (
) brengen En René cijferde zich weg, wat niet nodig was, maar zo is het kind nou eenmaal. En Peet had het ook zwaar, vooral als bij mij de tranen weer stroomden en de onmacht, omdat hij het niet bij me weg kan halen. Al met al was het voor iedereen verdrietig. Wat lief zijn ze dan voor je, Moussy.
maar wel eentje omringd met liefde. en mensen die zeggen dat je je niet aan moet stellen zijn zelf lompe horken die de rambam kunnen krijgenach moussy toch, wat zwaarquote:
[..]
Mijn hele lijf voelde ook zo verschrikkelijk lamgeslagen en verdrietig alsof het gister allemaal gebeurt is. Vandaag is het met vlagen, van die 1 rollende traan vlagen, het stille verdriet, wat wel vaker is, waar niemand wat van merkt en wat ook wel eens fijn is, omdat je dan ook niets uit hoeft te leggen.
Godzijdank heb ik gister niemand om mij heen gehad die zei dat ik me niet zo aan moet stellen (die zijn er) en kon ik fijn potjes huilen, ook al waren de kinderen wat van slag er door. Cas kwam zakdoekjes, keukenrol en op een gegeven moment gewoon een handdoek (