Het OUD Estafette topic deel 13

Maanliedje tekst ben ik ook wel benieuwd naar

LadyBlack, droomvrouwtje heeft in het vorige deel de aanvulling voor in de OP gezet met linkjes naa de verhalen uit het vorige topic. Misschien kun je die nog even in de OP erbij zetten?

Wat een mooie verhalen weer
Zo verschillend, maar toch mooi om te lezen.

Dank voor het delen

Ook zo mooi geschreven Ladyblack Het is je zo gegund, dat kleine baby'tje van jullie samen
Dankjewel voor het delen van je verhaal!

Ladyblack, wat is het (voor mij) toch fijn om te lezen dat je zo'n goede jeugd hebt gehad met je moeder (alleen).

En helemaal geweldig dat je zelf nu een kindje verwacht.

Wat mooi om dit allemaal weer te lezen.. wat een enorm verschillende verhalen!

LB... Wil je er bij Reilain nog een -i- tussen gooien?? Dat was ik vroegah

ah och.. meestal werd het toch al verkeerd geschreven haha

Mooi liedje

Wat een bijzonder topic is dit

Ik ga deze week mijn verhaal eens op papier zetten.
LB bijzondere vraag

Wat een bijzondere verhalen komen er toch voorbij...
Ben ook erg benieuwd naar jouw verhaal Droovrouwtje

Zo hier mijn verhaal dan..

Ik ben D. ina en geboren Tilburg in het jaar 1984 als enig kind in een gelovig gezin. Ik vond het daar heerlijk, had een leuke jeugd en familie en vrienden woonde allemaal in de buurt. We hadden een abonnement op de Efteling, bijna elke maandag ging ik daar na schooltijd naar toe met mijn opa en soms mijn ouders. Ik vond het leven lekker onbezorgd we gingen op vakantie en deden leuke dingen. Op mijn 4e werd mijn echte vader ziek (dat "echte'' leg ik verderop uit) Hier heb ik eigenlijk de eerste jaren weinig van meegekregen, het enige wat wennen was, was dat hij elke dag thuis was, voordeel daarvan was dat zowel hij als mijn echte moeder erg betrokken waren met het hele gebeuren op de basisschool. Op mijn 9e gingen we verhuizen naar Limburg en kwamen we in Hoensbroek terecht, voor mij een omslagpunt. Ik moest familie en vrienden achterlaten en ik voelde me heel lang het buitenbeentje in de klas. Het achterlaten van familie duurde niet lang, er woonde al een deel hier in de omgeving en een jaar na ons kwamen ook mijn opa en oma naar Limburg toe. Ik doorliep de basisschool zonder moeite verder.
Met een havo/mavo advies ging in verder, ik heb de mavo gedaan zonder hier echt wat voor te doen, ik vond het op de mavo niet leuk, heb hier ook weinig leuke herinneringen aan, ik vond school niet leuk, werd gepest en voelde me een buitenbeentje, ik had maar weinig vriendinnen. De vriendinnen die ik had waren of jonger of ouder en zaten op een andere school of woonde niet in de buurt. Ik heb die 4 jaar voor mijn gevoel gewoon uitgezeten, heb nooit geleerd en ging met hakken over de sloot de klassen over, met hakken over de sloot behaalde ik ook mijn diploma, prima ik was klaar.
Daarna ging ik naar het MDGO zoals het toen heette, ik wilde kraamverzorgster worden, al van jongs af aan speelde ik met poppen, ik vond kleine baby's geweldig, kan me nog herinneren dat een goede vriendin van mijn echte moeder zwanger raakte, nou dat vond ik geweldig, ben in de kraamweek toen heel veel daar geweest en mocht de kraamverzorgster helpen met de baby verzorgen. Ik vond het dus heel logisch om die opleiding te gaan doen. Dus zo gezegd en gedaan, echter was de opleiding heel erg breed en moest je eerste stage in een bejaardenhuis/verpleegkliniek zijn in het 2e jaar kon je pas kraamzorg doen. En toen was ik om, ik vond ''oude mensen'' verzorgen helemaal niet vies en eng. En hoe meer ik hoorde over het vak kraamzorg, hoe minder ik het bij mij vond passen.
Het MDGO was echt een verademing voor mij, ik vond het geweldig, haalde zonder te leren hoge punten en fietste eigenlijk met gemak door de opleiding heen, maar ik verknoeide het op de stages. De opdrachten die ik moest maken werden niet of slecht beoordeeld, mijn eerste stage ging geweldig, mijn 2e verknalde ik, waardoor ik in mijn 3e stage de opdrachten van de 2e stage erbij moest doen, dit kreeg ik niet geregeld, in combinatie met het niet lekker in mijn vel zitten hebben we toen besloten te stoppen met de opleiding en ben ik met een helpende diploma van school gekomen. Wat wel bijzonder was, was het feit dat ik meteen werk had, mijn 3e stageplek zouden een nieuwe afdeling openen en hadden personeel nodig. Mijn werkhouding was goed, mijn houding om te leren ook, dus dat was voor hun genoeg om mij aan te nemen. In die tijd ben ik ook voor de eerste keer bij de psycholoog terecht gekomen. Ik had namelijk halverwege het 2e jaar te horen gekregen dat de ziekte die mijn echte vader had hoogst waarschijnlijk erfelijk was (hij heeft PLS ) achteraf bleek het niet erfelijk, maar voor mij wat het een keerpunt, ik zag mezelf al eindigen als mijn vader en mijn toekomst stond voor mijn gevoel op zijn kop. In die periode begon ik ook met spugen. Ik ben altijd een stevige meid geweest ondanks dat ik 3x in de week in het zwembad lag om wedstrijd te zwemmen. Dat spugen was een controle ding, ik had voor mijn gevoel nergens meer controle over. Alles ging mis, mijn stages, mijn toekomst. Ik zag het toen niet meer zitten. Door de therapie kwam ik er weer bovenop.
Ik zag het leven weer rooskleurig in. Ik werkte, behaalde mijn rijbewijs, had vriendinnen door het hele land woonden en ging in de vrije weekenden er lekker opuit. Op mijn 21e kocht mijn huisje. Hier had ik de tijd van mijn leven, tot dat ik rond mijn 25e wat foute keuzes maakte qua mannen, voor die tijd had ik daar weinig interesse in. Ik kreeg een relatie met een getrouwde man, dit leverde een hoop gezeik op, niet alleen voor hem, maar vooral voor mezelf. Ik ben heel erg gelovig op gevoed (jehovah's getuigen) en toen men er achter kwam dat dus sex voor het huwelijk had en ook nog eens met een getrouwde man, betekende dat dus dat ik eruit gezet werd (ik was namelijk gedoopt) Een keerpunt in mijn leven. Als ik eerlijk ben, toen ik eenmaal op mijzelf woonde was het geloof niet meer de 1e plek in mijn leven maar stond het ergens ver achter op het lijstje. Naarmate ik ouder werd en meer besef kreeg, merkte ik dat wat je geleerd kreeg, strookte met de manier waarop men met elkaar om ging. Toen ik niet meer jehovah's getuigen was, veranderde er in no time heel veel. Het goede contact die ik had met mijn echte ouders werd steeds minder, iets wat ik nog steeds niet begrijp, iedereen was daar altijd welkom, je afkomst, geslacht of sexuele voorkeur, het maakte niet uit. Maar ik hun eigen dochter, die in hun ogen heel grote fouten had gemaakt. Was niet meer welkom. Alles in die periode ging heel snel.. Het jaar 2008 intussen was de relatie met die getrouwde man allang voorbij en dacht ik een leuke jongen te hebben ontmoet, ik reed 2x in de week naar Eindhoven zodat we elkaar konden zien. Ik dacht ook dat niemand wist van de relatie met de getrouwde man, tot dat het eind augustus was en zijn (ex)vrouw mij belde en meldde dat ze haar verhaal ging doen over mij bij de hoge mensen van het geloof in onze gemeente (zij was ook JG haar man niet) binnen no time was ik uitgesloten. Ik had zelf de keus, in zoverre, ze vroegen wat ik met mijn leven wilde, dat wist ik niet. Ik zou bedenktijd krijgen, waarop ik zei: Denk je nu echt dat ik over een week wel weet wat ik wil? Dus werd de knoop door gehakt. En eerlijk dat was het meest bevrijende moment ever. In die zelfde week ging het uit met die leuke jongen. Zo leuk bleek hij niet te zijn, hij bleek getrouwd en zijn vrouw was ook nog eens zwanger.
In die tijd had ik al een hele leuke vriendengroep opgebouwd buiten het geloof, we gingen stappen samen en hadden een leuke tijd. Die vriendengroep was meteen voor mij daar toen ik dus uitgesloten werd. In die vriendengroep zat ook P (hier op fok bekend als teamlead) De eerste keer dat wij elkaar zagen was in maart met stappen, we vonden elkaar toen al beide leuk maar hadden beide een relatie (nou ja ik een soort van) Die eerste weken nadat ik uitgesloten was, was zijn relatie ook net uit. Eigenlijk ging het ook heel snel, 2 wkn nadat zijn relatie uit was hadden wij wat, die van mij was toen net een week uit.. Dit was 21 oktober 2008, vanaf toen ging het allemaal heel snel, in december dat jaar werd ik ten huwelijk gevraagd en diezelfde maand woonde we al samen, natuurlijk waren mijn echte ouders hier niet blij mee, want ik moest mijn best doen om terug te komen. Eind december van dat jaar ging ook de pil de deur uit. Voor mijn gevoel begon mijn leven toen pas. Ik heb in P echt mijn maatje, mijn zielsverwante gevonden. Het voelt vanaf dag 1 zo vertrouwd en zo natuurlijk en we hebben het samen ongelofelijk goed.
Er kwam dus een huwelijk aan, mei 2010 zijn we getrouwd, tot die tijd heb ik ook contact gehad met mijn echte ouders. Mijn ouders hoopte nog dat ik terug zou komen, ze hebben het zelfs nog geprobeerd door te zeggen, dat ik niet van hun hield, want anders was ik al terug, want je weet dat we niet op je bruiloft konden komen. Nou dat werkte dus alleen maar averechts.. En zo werd het contact steeds minder. Helaas kunnen mijn echte ouders niet zien hoe gelukkig ik ben. Maar ik mag mij gelukkig prijzen met mijn surrogaat ouders en broertje en zusje.Ik kom sinds mijn 9e bij hun over de vloer. Toen was mijn zusje 6 en we zaten ook op de zelfde basisschool, dat zelfde jaar werd ook mijn broertje geboren, ik was iedere dag daar. Ik paste op, ging leuke dingen doen met ze en kreeg een goede band met Moeders (zoals ik mijn surrogaat moeder noem) alles waar ik thuis niet over kon praten deed ik bij hun, zij en paps waren er altijd voor mij, ze zijn zelfs bevriend geweest met mijn echte ouders. Sinds ik uitgesloten ben hebben hun ook geen contact meer, dit komt echt vanuit mijn echte ouders, want ze zijn daar nog altijd van harte welkom.
Moeders was ook getuige op mijn bruiloft en sinds die tijd is onze band alleen maar sterker geworden en ook met paps. Dit jaar heb ik voor het eerst moederdag en vaderdag gevierd en hun in het zonnetje gezet. Ze behandelen me ook alsof ik gewoon van hun ben. Ik ben ook blij dat ik hun heb.
Dat het hele contact er met mijn ouders er niet meer is, is ook omdat mijn schoonmoeder met wie ik een ontzettende goed band, aangaf dat ik echt mijn grenzen mocht aangeven en als dat betekende dat ik geen contact wilde, dat dit goed was. Het contact wat er namelijk was, was het sporadische telefoontje om even te laten weten hoe het gaat. Maar in die telefoongesprekken kwamen dan alleen maar verwijten en ik raak daar alleen maar gestressder van. Dus is er nu geen contact meer.
Ik ben blij dat mijn schoonmoeder hier achterstond, haar mening vond ik ook heel belangrijk. Helaas is ze in november 2010 plotseling overleden, de crematie was precies een half jaar naar ons huwelijk.

Poeh wat een verhaal zeg.. Mijn hobbies. Ik ben nog steeds gek op zwemmen, helaas heb ik ''nog'' steeds niet de motivatie op naar het zwembad te gaan. Ik ben dol op films kijken, ook hier is mijn interesse heel breed, van zwijmelen bij een meidenfilm, lachen bij een leuke tekenfilm, tot bang op de bank onder mijn dekentje een thriller kijkend. Ik lees ook ontzettend graag. Op vakantie gaan er minimaal 3 dikke boeken mee en dan nog bedenk ik me, ik had toch nog meer boeken kunnen meenemen. Op dit moment ben ik begonnen aan het "Millennium" triologie. Ik ben ook erg van de gezellige avondjes, ik vind het leuk om de gastvrouw uit te hangen en familie en vrienden over de vloer te hebben. Ook ben ik gek op reizen en stedentripjes. Ik ben helemaal verliefd op Parijs en natuurlijk Cuba, waar we ondertussen al 2x geweest zijn.
Ik ben gek op koken, ik vind ook heel veel lekker, van Thais tot Italiaans en de Hollandse pot. Je moet me eigenlijk niet wakker maken, maar als dan mag het voor shoarma zijn LOL

En dan nu de vraag van LadyBlack waar ik het meest naar uit kijk.. Hoe raar het ook klinkt, op dit moment kijk uit naar het moment dat ik de eerste keer mezelf mag spuiten, want dan pas begint het. Voor nu vind ik het allemaal nog heel erg onwerkelijk, ik kan me ook moeilijk voorstellen dat we naar 2 jaar modderen eindelijk gewoon echt een kans krijgen voor een kindje..

Zo wat een verhaal is het geworden zeg.. En ook heel erg hak op de tak. Ik hoop dat het een beetje te lezen is.

@LB en pas als je er buiten staat heb je in de gaten wat voor invloed het geloof op alles heeft, zelf denken is er haast niet meer bij. En men is ook vooral bang voor wat een ander zal denken als je wel contact houdt met je kind..

Ik ben ook heel blij met de lieve mensen die ik nu om mij heen heb

Droomvrouwtje, is sluit me bij LB aan. Wat fijn dat je zulke lieve mensen hebt ontmoet en dat je 'zoveel steun van je vrienden hebt ontvangen.

En ik vind het zo fijn voor jullie dat het bijna zo ver is dat jullie kunnen beginnen!

Poeh, wat een verhaal Droomvrouwtje!
Fijn dat je nu de juiste mensen om je heen gevonden hebt waar je jezelf mag zijn en die van je houden.

En ik hoop met heel m'n hart dat jullie snel jullie grootste wens in vervulling kunnen laten gaan!

DV, wat bijzonder dat je zo'n lieve surrogaatfamilie gevonden hebt, en dat je nog een waardevolle tijd met je schoonmoeder hebt mogen doorbrengen. Maar wat zal het af en toe ook nog dubbel voelen, zeker als jouw ouders, grootouders mogen worden.

LB, heb jouw verhaal ook teruggelezen, mooi!

Bijzondere verhalen hier

Wat een bijzonder verhaal DV! En ik hoop dat jullie wens snel uitkomt

Ik ga dit topic kicken. Er is veel nieuwe aanwas in OUD en wellicht ook leuk om heea over hen te weten te komen