OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Een topic voor iedereen die wel graag een kindje zou willen maar waarvoor het nu (nog) niet weggelegd is.
Het rammelende ei:
Hier verder rammelen!
Het rammelende ei:
Hier verder rammelen!
En mijn laatste post:
Wat fijn dat het uiteindelijk wel beter voor je voelt zo! Klinkt inderdaad alsof het achteraf bezien wel goed is geweest dat het is gebeurd. En fijn dat je er dan nu achter kwam dat je je wat betreft kinderen een beetje mee hebt laten slepen. Lekker nog even de wereld zien!
Hier kwam en ging de 1 juli "deadline" eigenlijk net zoals alle vorige "deadlines" voorbij zonder stoppen met de pil. Maar dit keer ook wel door mezelf, mijn PhD contract loopt nog tot eind van het jaar maar boekje duurt nog wel een maand of 6 langer voordat dat af kan zijn, dus zit met onzekerheid of er nog extra geld toegekend wordt om dat betaald af te maken (wel aanvragen gedaan) en ook wat twijfels over de relatie op lange termijn. Zijn nu 4.5 jaar samen en hij is altijd wat stiller geweest, weinig vragen stellen aan de ander, kort en bondig antwoorden in een gesprek, oftewel een gesprek op gang houden kostte best wel wat moeite en "diepere" gesprekken ware zeldzaam, werden altijd door mij geďnitieerd en leken ook meer een ondervraging dan een gesprek. Hij wil dat zelf ook graag veranderen (hij heeft vanuit huis ook eigenlijk nooit diepgaandere gesprekken gevoerd, altijd over koetjes en kalfjes, ik kom juist uit een tegenovergestelde situatie) en daar is hij nu mee bezig om dat te oefenen en ook met een coach om hem daarbij te helpen. Hij liep er namelijk ook erg tegenaan bij zijn zoektocht naar een baan en vooral de sollicitaties, dat de indruk die hij achterliet eigenlijk niet is zoals hij zou willen (niet zo geďnteresseerd, terwijl hij dat dan wel was bv). En dat is voor mij ook wel echt een voorwaarde dat ik daar verandering in zie voor ik ga stoppen met de pil, want ik wil niet voor de komende 60 jaar altijd degene zijn die de vragen stelt en de gesprekken op gang houdt en die zelf nooit wat gevraagd wordt (zwart-wit gesteld).
Lang verhaal, maar ja. Onder de streep heb ik wat twijfels maar hoop ik vooral dat het vriend lukt idd te veranderen (ook voor zichzelf) en dat ik subsidie krijg voor nog wat maanden. Dan zou voor mij het licht op groen staan. Maar ik verwacht dat daar nog wel een maand of 2 a 3 minimaal overheen gaan.
Wat fijn dat het uiteindelijk wel beter voor je voelt zo! Klinkt inderdaad alsof het achteraf bezien wel goed is geweest dat het is gebeurd. En fijn dat je er dan nu achter kwam dat je je wat betreft kinderen een beetje mee hebt laten slepen. Lekker nog even de wereld zien!
Hier kwam en ging de 1 juli "deadline" eigenlijk net zoals alle vorige "deadlines" voorbij zonder stoppen met de pil. Maar dit keer ook wel door mezelf, mijn PhD contract loopt nog tot eind van het jaar maar boekje duurt nog wel een maand of 6 langer voordat dat af kan zijn, dus zit met onzekerheid of er nog extra geld toegekend wordt om dat betaald af te maken (wel aanvragen gedaan) en ook wat twijfels over de relatie op lange termijn. Zijn nu 4.5 jaar samen en hij is altijd wat stiller geweest, weinig vragen stellen aan de ander, kort en bondig antwoorden in een gesprek, oftewel een gesprek op gang houden kostte best wel wat moeite en "diepere" gesprekken ware zeldzaam, werden altijd door mij geďnitieerd en leken ook meer een ondervraging dan een gesprek. Hij wil dat zelf ook graag veranderen (hij heeft vanuit huis ook eigenlijk nooit diepgaandere gesprekken gevoerd, altijd over koetjes en kalfjes, ik kom juist uit een tegenovergestelde situatie) en daar is hij nu mee bezig om dat te oefenen en ook met een coach om hem daarbij te helpen. Hij liep er namelijk ook erg tegenaan bij zijn zoektocht naar een baan en vooral de sollicitaties, dat de indruk die hij achterliet eigenlijk niet is zoals hij zou willen (niet zo geďnteresseerd, terwijl hij dat dan wel was bv). En dat is voor mij ook wel echt een voorwaarde dat ik daar verandering in zie voor ik ga stoppen met de pil, want ik wil niet voor de komende 60 jaar altijd degene zijn die de vragen stelt en de gesprekken op gang houdt en die zelf nooit wat gevraagd wordt (zwart-wit gesteld).
Lang verhaal, maar ja. Onder de streep heb ik wat twijfels maar hoop ik vooral dat het vriend lukt idd te veranderen (ook voor zichzelf) en dat ik subsidie krijg voor nog wat maanden. Dan zou voor mij het licht op groen staan. Maar ik verwacht dat daar nog wel een maand of 2 a 3 minimaal overheen gaan.
Ik denk dat het achteraf gezien inderdaad goed was. Ik voel me nu ook zo veel beter en energieker. Daarvoor was mijn relatie al mijn energie aan het opzuigen, en ik was er te veel mee bezig om het op te merken.quote:Op dinsdag 14 augustus 2018 22:15 schreef vlindertje89 het volgende:
En mijn laatste post:
Wat fijn dat het uiteindelijk wel beter voor je voelt zo! Klinkt inderdaad alsof het achteraf bezien wel goed is geweest dat het is gebeurd. En fijn dat je er dan nu achter kwam dat je je wat betreft kinderen een beetje mee hebt laten slepen. Lekker nog even de wereld zien!
Hier kwam en ging de 1 juli "deadline" eigenlijk net zoals alle vorige "deadlines" voorbij zonder stoppen met de pil. Maar dit keer ook wel door mezelf, mijn PhD contract loopt nog tot eind van het jaar maar boekje duurt nog wel een maand of 6 langer voordat dat af kan zijn, dus zit met onzekerheid of er nog extra geld toegekend wordt om dat betaald af te maken (wel aanvragen gedaan) en ook wat twijfels over de relatie op lange termijn. Zijn nu 4.5 jaar samen en hij is altijd wat stiller geweest, weinig vragen stellen aan de ander, kort en bondig antwoorden in een gesprek, oftewel een gesprek op gang houden kostte best wel wat moeite en "diepere" gesprekken ware zeldzaam, werden altijd door mij geďnitieerd en leken ook meer een ondervraging dan een gesprek. Hij wil dat zelf ook graag veranderen (hij heeft vanuit huis ook eigenlijk nooit diepgaandere gesprekken gevoerd, altijd over koetjes en kalfjes, ik kom juist uit een tegenovergestelde situatie) en daar is hij nu mee bezig om dat te oefenen en ook met een coach om hem daarbij te helpen. Hij liep er namelijk ook erg tegenaan bij zijn zoektocht naar een baan en vooral de sollicitaties, dat de indruk die hij achterliet eigenlijk niet is zoals hij zou willen (niet zo geďnteresseerd, terwijl hij dat dan wel was bv). En dat is voor mij ook wel echt een voorwaarde dat ik daar verandering in zie voor ik ga stoppen met de pil, want ik wil niet voor de komende 60 jaar altijd degene zijn die de vragen stelt en de gesprekken op gang houdt en die zelf nooit wat gevraagd wordt (zwart-wit gesteld).
Lang verhaal, maar ja. Onder de streep heb ik wat twijfels maar hoop ik vooral dat het vriend lukt idd te veranderen (ook voor zichzelf) en dat ik subsidie krijg voor nog wat maanden. Dan zou voor mij het licht op groen staan. Maar ik verwacht dat daar nog wel een maand of 2 a 3 minimaal overheen gaan.
Wat goed dat je vriend daaraan aan het werken is! Ik hoop ook dat het lukt. Voor hemzelf, voor zijn toekomst en voor alle interacties met mensen om hem heen is het zo veel fijner als hij kan laten zien hoe geďnteresseerd hij is. Lastig dat hij dat niet uit zijn opvoeding meegekregen heeft. Maar ik denk zeker dat het te leren is.
En ik hoop voor jou dat je subsidie erbij krijgt. Hopelijk is het niet te frustrerend dat je je PhD niet afgekregen hebt in de tijd die ervoor stond. (Een vriend van me wilde echt zo gauw mogelijk ervan af zijn, dus die zou zoiets vreselijk gevonden hebben. Hopelijk ben jij iets positiever over je werk.
)
Vlindertje, ik hoop dat het je vriend lukt om te veranderen en goed dat hij daar hulp bij heeft!! Dat zegt al genoeg dat hij het zelf ook graag wilt, het zal zijn tijd wel nodig hebben, zeker als gedrag zo ingesleten is.
Tele, een relatie zou eigenlijk niet alleen energie moeten zuigen, het zal je ook wat moeten geven. Fijn dat je beter voelt nu
Tele, een relatie zou eigenlijk niet alleen energie moeten zuigen, het zal je ook wat moeten geven. Fijn dat je beter voelt nu
Be happy with the little things in life
@Tele, wat goed dat je je zoveel energieker voelt nu!
Zeker geen frustratie hoor, ik ben ook nog geen 4 jaar bezig. Toen ik begon was er geld voor 2 jaar. Vrij snel kregen we een subsidie voor het 3e jaar. Daarna kregen we nog een subsidie voor 10 maanden. Dus eind november ben ik 3 jaar en 10 maanden bezig. Maar mijn werving en dataverzameling kon pas beginnen 7 maanden na mijn aanstelling omdat ik het hele METC protocol nog moest schrijven en laten goedkeuren, en ik ben tussendoor ook nog even een multicenter studie geworden waarbij ik ook al het werk voor de andere centra doe. Dus in 4 jaar alles af zou al heel erg ambitieus zijn geweest, minder gewoon niet reëel. Ik hoop op financiering tot in elk geval eind juni en als het even kan ook nog juli, dat is wel haalbaar.
@DV, het zal inderdaad wel even tijd nodig hebben. Hij is er in elk geval serieus mee bezig dus ik hoop dat er inderdaad het een en ander beklijft.
Lastige is ook dat mijn ouders hem echt geen goede keuze vinden voor me, ze vinden hem in gesprekken niks toevoegen, weinig inhoud hebben, heel erg niet proactief en niet ambitieus. En ondanks dat ik wel begrijp waar dat vandaan komt, vind ik het toch vervelend dat als ik dan vertel waar hij nu mee bezig is er alleen maar naar het negatieve gekeken wordt. "Ja, dat is wel het minste wat hij kan doen" of "Maar waarom heeft hij dit dan niet al veel eerder gedaan" en zo. Het zorgt ook voor best wat wrijving tussen mij en mijn ouders, want ik wil graag dat ze me steunen in welke keuze ik dan ook maak en gewoon blij zijn dat ik iemand heb gevonden waarmee ik samen wil zijn, maar zij kunnen niet blij voor me zijn want zijn helemaal niet blij dat ik met hem samen ben en vinden ook dat ze me 'een spiegel voor moeten kunnen houden' (oftewel al zijn minder leuke eigenschappen opsommen en vragen of ik dat niet vermoeiend/vervelend vind/daar mijn hele leven mee wil spenderen).
Dat moest ik even kwijt blijkbaar.
@DV, hoe is het met jou? Ik kan me voorstellen dat naast de hele afhandeling van de scheiding en de gevoelens die daarbij komen kijken, het ook gevoelsmatig misschien heel lastig is dat de deur naar de kinderwens weer op een kier staat? Aan de ene kant heel fijn want nog een optie, aan de andere kant weer de onzekerheid of het ooit gaat gebeuren ja of nee, waar je dat eerder misschien een beetje had afgesloten al? Of ervaar je dat anders?
Zeker geen frustratie hoor, ik ben ook nog geen 4 jaar bezig. Toen ik begon was er geld voor 2 jaar. Vrij snel kregen we een subsidie voor het 3e jaar. Daarna kregen we nog een subsidie voor 10 maanden. Dus eind november ben ik 3 jaar en 10 maanden bezig. Maar mijn werving en dataverzameling kon pas beginnen 7 maanden na mijn aanstelling omdat ik het hele METC protocol nog moest schrijven en laten goedkeuren, en ik ben tussendoor ook nog even een multicenter studie geworden waarbij ik ook al het werk voor de andere centra doe. Dus in 4 jaar alles af zou al heel erg ambitieus zijn geweest, minder gewoon niet reëel. Ik hoop op financiering tot in elk geval eind juni en als het even kan ook nog juli, dat is wel haalbaar.
@DV, het zal inderdaad wel even tijd nodig hebben. Hij is er in elk geval serieus mee bezig dus ik hoop dat er inderdaad het een en ander beklijft.
Lastige is ook dat mijn ouders hem echt geen goede keuze vinden voor me, ze vinden hem in gesprekken niks toevoegen, weinig inhoud hebben, heel erg niet proactief en niet ambitieus. En ondanks dat ik wel begrijp waar dat vandaan komt, vind ik het toch vervelend dat als ik dan vertel waar hij nu mee bezig is er alleen maar naar het negatieve gekeken wordt. "Ja, dat is wel het minste wat hij kan doen" of "Maar waarom heeft hij dit dan niet al veel eerder gedaan" en zo. Het zorgt ook voor best wat wrijving tussen mij en mijn ouders, want ik wil graag dat ze me steunen in welke keuze ik dan ook maak en gewoon blij zijn dat ik iemand heb gevonden waarmee ik samen wil zijn, maar zij kunnen niet blij voor me zijn want zijn helemaal niet blij dat ik met hem samen ben en vinden ook dat ze me 'een spiegel voor moeten kunnen houden' (oftewel al zijn minder leuke eigenschappen opsommen en vragen of ik dat niet vermoeiend/vervelend vind/daar mijn hele leven mee wil spenderen).
Dat moest ik even kwijt blijkbaar.
@DV, hoe is het met jou? Ik kan me voorstellen dat naast de hele afhandeling van de scheiding en de gevoelens die daarbij komen kijken, het ook gevoelsmatig misschien heel lastig is dat de deur naar de kinderwens weer op een kier staat? Aan de ene kant heel fijn want nog een optie, aan de andere kant weer de onzekerheid of het ooit gaat gebeuren ja of nee, waar je dat eerder misschien een beetje had afgesloten al? Of ervaar je dat anders?
Tijd voor een kick! Hoe gaat het met alle rammelaars hier? Hoe staan de plannen ervoor?
Ik al een hele poos lurker maar rammelen begint serieuzer te worden. Hoe beslis je nou toch of je er echt samen klaar voor bent he? Best ingewikkeld nog!
Ik al een hele poos lurker maar rammelen begint serieuzer te worden. Hoe beslis je nou toch of je er echt samen klaar voor bent he? Best ingewikkeld nog!
Ik rammel nog steeds. We hebben twee kittens gekregen iets meer dan een maand terug, hij geeft aan dat dat voor hem ook wel wat "geholpen" heeft, dat was ook een grote stap waar hij zich niet goed van kon voorstellen hoe het zou zijn en dat heeft goed uitgepakt. En hij kan zich nu iets meer een voorstelling maken van hoe het zou zijn met een baby (natuurlijk heel anders op veel punten, maar het idee van de verantwoordelijkheid hebben, niet meer zomaar weg kunnen zonder iets te regelen, dagelijkse zorgtaken hebben etc).
Mijn contract voor PhD is verlengd tot augustus en planning is om dan ook echt m'n boekje klaar of zo goed als klaar te hebben. Dus nu zwanger worden zou niet zo handig zijn - dan ga ik met verlof twee maanden voor het inleveren van mijn boekje. Ik zou eigenlijk of met verlof willen direct na inleveren boekje, óf na mijn verdediging. Dat betekent of in februari zwanger worden of vanaf juli.
Maargoed, eea hangt ook weer af van hoe lang ik het nog uit wil stellen, wanneer vriend er klaar voor is en de baan van vriend (heeft nu tm januari een tijdelijke baan, maar voor daarna nog niks. Is wel aan het solliciteren enzo).
@Milchat, zeker ingewikkeld hoe je beslist er klaar voor te zijn samen. Zijn jullie wel op dezelfde golflengte daarin of ben jij/hij er al 'meer klaar voor' dan de ander?
Mijn contract voor PhD is verlengd tot augustus en planning is om dan ook echt m'n boekje klaar of zo goed als klaar te hebben. Dus nu zwanger worden zou niet zo handig zijn - dan ga ik met verlof twee maanden voor het inleveren van mijn boekje. Ik zou eigenlijk of met verlof willen direct na inleveren boekje, óf na mijn verdediging. Dat betekent of in februari zwanger worden of vanaf juli.
Maargoed, eea hangt ook weer af van hoe lang ik het nog uit wil stellen, wanneer vriend er klaar voor is en de baan van vriend (heeft nu tm januari een tijdelijke baan, maar voor daarna nog niks. Is wel aan het solliciteren enzo).
@Milchat, zeker ingewikkeld hoe je beslist er klaar voor te zijn samen. Zijn jullie wel op dezelfde golflengte daarin of ben jij/hij er al 'meer klaar voor' dan de ander?
Spannend DonnaRush! En rammel jij ook of alleen je vriend?
Vlindertje89, dat is serieus best een goed idee, 'oefenen' met huisdieren. En kittens zijn sowieso schattig natuurlijk
Spannend allemaal, maar ook nog best onzeker dus. Een hoop factoren om rekening mee te houden! Heb je het idee dat je het nog zo lang wil uitstellen tot feb of juli?
Ik denk dat ik er al meer klaar voor ben, in elk geval er serieuzer mee bezig ben. Hij heeft het nu wel regelmatig over 'wanneer we een kleintje hebben', dus dat acht ik een goed teken. Lastige is dat ik aan een tweejarige postmaster opleiding ga beginnen in januari. Nu is het niet zo heel gek om tijdens die opleiding zwanger te raken en dat schijnt ook heel veel te gebeuren (want die leeftijdsgroep zo rond 30..), maar je kan helaas niet voorspellen of je een zwangerschap ook een beetje gezond kan doorlopen en teveel uitloop met de opleiding wil niemand (ook mijn werkgever niet). Maar anderzijds, wat als ik twee jaar wacht en het zwanger worden blijkt helemaal niet zo vlot te gaan als je hoopt? Dan wordt het allemaal nóg later.
Ondertussen rammel ik dus nog maar even en roep ik tegen partner dat ik het er nog eens serieus over wil hebben als ik een tijdje ben begonnen met de opleiding en ik weet hoe de studielast is enzo.
Vlindertje89, dat is serieus best een goed idee, 'oefenen' met huisdieren. En kittens zijn sowieso schattig natuurlijk
Spannend allemaal, maar ook nog best onzeker dus. Een hoop factoren om rekening mee te houden! Heb je het idee dat je het nog zo lang wil uitstellen tot feb of juli? Ik denk dat ik er al meer klaar voor ben, in elk geval er serieuzer mee bezig ben. Hij heeft het nu wel regelmatig over 'wanneer we een kleintje hebben', dus dat acht ik een goed teken.
Lastige is dat ik aan een tweejarige postmaster opleiding ga beginnen in januari. Nu is het niet zo heel gek om tijdens die opleiding zwanger te raken en dat schijnt ook heel veel te gebeuren (want die leeftijdsgroep zo rond 30..), maar je kan helaas niet voorspellen of je een zwangerschap ook een beetje gezond kan doorlopen en teveel uitloop met de opleiding wil niemand (ook mijn werkgever niet). Maar anderzijds, wat als ik twee jaar wacht en het zwanger worden blijkt helemaal niet zo vlot te gaan als je hoopt? Dan wordt het allemaal nóg later.Ondertussen rammel ik dus nog maar even en roep ik tegen partner dat ik het er nog eens serieus over wil hebben als ik een tijdje ben begonnen met de opleiding en ik weet hoe de studielast is enzo.
Lastig zeg Milchat, veel factoren die mee spelen. Wel verstandig denk ik, je laatste zin.
Ik rammel opzich wel, maar keizersnede technisch gezien is het beter om in ieder geval te wachten tot onze dochter 1 jaar is. Nou komt dat echt niet op een paar weken aan, dus misschien gaan we er meteen in 2019 wel weer voor.
Ik rammel opzich wel, maar keizersnede technisch gezien is het beter om in ieder geval te wachten tot onze dochter 1 jaar is. Nou komt dat echt niet op een paar weken aan, dus misschien gaan we er meteen in 2019 wel weer voor.
Wanneer wordt je dochter 1, DonnaRush? En wat maakt dat je graag snel voor een tweede wil? Vond je het kleine heel leuk, of klein leeftijdsverschil, of nog wat anders? Gewoon nieuwsgierige vragen, omdat ik de behoefte helemaal niet herken 
.
. Je bedoelt qua relatie? Dat weet ik niet, maar het lijkt me wel redelijk essentieel om daar niet over te twijfelen. Een kind heeft nogal een impact op die relatie, namelijk.quote:
Ik al een hele poos lurker maar rammelen begint serieuzer te worden. Hoe beslis je nou toch of je er echt samen klaar voor bent he? Best ingewikkeld nog!
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
In maart!quote:
Wanneer wordt je dochter 1, DonnaRush? En wat maakt dat je graag snel voor een tweede wil? Vond je het kleine heel leuk, of klein leeftijdsverschil, of nog wat anders? Gewoon nieuwsgierige vragen, omdat ik de behoefte helemaal niet herken
Nee, eigenlijk geen van alles haha. Het hele kleine vond ik niet echt leuk (of nouja, toen wel hoor, zo'n mini om mee te knuffelen, maar het wordt nu veel leuker) en ik wilde eigenlijk liever een groter leeftijdsverschil, MAAR we zouden ook wellicht in de toekomst wel graag een derde kindje willen en het lijkt ons dan weer leuk als die wel 3-4 jaar na komt. Zodat je echt al je aandacht aan een mini baby'tje kan besteden terwijl de groten naar school zijn en alles nog een keer opnieuw beleven, zo'n laatste keer. Maar goed, als we nu 3-4 jaar zouden wachten en dan nog eens 3-4 jaar, dan vind ik mezelf alweer oud (dan ben ik 37+).
De 'planning' was eigenlijk om er zomer 2019 weer voor te gaan (dan is onze dochter iig 2 geweest als de baby geboren wordt als het meteen raak is), maar ik had echt niet verwacht dat m'n vriend nu alweer wel zou willen. En nu denk ik aan niks anders meer haha.
[ Bericht 0% gewijzigd door Donna op 06-11-2018 15:47:41 ]
Oh. En zwanger zijn vond ik ondanks zwangerschapdiabetes en 26 weken kotsen echt fantastisch. Zo bijzonder. Dat zou ik nog wel 10x willen.
Zo bijzonder. Dat zou ik nog wel 10x willen.
Nee ik bedoelde het niet qua relatie, dat zit goed, en ook al 10 jaar bij elkaar. Dat zou ook de eerste voorwaarde zijn ja, een stabiele relatiequote:
Je bedoelt qua relatie? Dat weet ik niet, maar het lijkt me wel redelijk essentieel om daar niet over te twijfelen. Een kind heeft nogal een impact op die relatie, namelijk.
Ik bedoelde meer van wanneer je op 1 lijn zit qua op welk moment je kinderen wil krijgen. Misschien juist omdat we al zo lang bij elkaar zijn en met z'n tweeën, wanneer weet je dan zeker of je beide toe bent aan gezinsuitbreiding.
Hihi zo tof, met alle kwalen (en flink ook zo te horen!) toch erg genotenquote:
Oh. En zwanger zijn vond ik ondanks zwangerschapdiabetes en 26 weken kotsen echt fantastisch.
Ja, heb echt wel de nodige lichamelijke ongemakken gehad. Ik ben zelf ook maar klein en de baby had niet zoveel ruimte en zat vanaf 30 weken 'klem' onder m'n ribben en moest toen nog doorgroeien tot ze uiteindelijk met 39+5 besloot te komen. Heb echt wel pijn gehad in die weken, maar goed dat liet ik niet voor het genieten gaan. Ik vond het prachtig!quote:
[..]
Hihi zo tof, met alle kwalen (en flink ook zo te horen!) toch erg genoten
Ohh, herkenbaar die kriebels! Een teamgenoot en een oud-huisgenootje van me zijn allebei zwanger en ik krijg daar ook wel kriebels van!quote:
Mijn beste vriendin is weer zwanger. KRIEBELS!
Vriend heeft een jaarcontract aangeboden gekregen, z'n tijdelijke contract loopt nog tm januari en daarna dus een jaarcontract. Dus dat is fijn.
Blijft het punt van mijn PhD helaas nog steeds wel overeind. Dus ik rammel nog wel even door. Ik hoop rond half april te kunnen stoppen met de pil en dan vanaf half mei proberen (stel dat ik dan direct zwanger ben, dan zou ik mijn promotie datum 10-12 weken voor mijn UD hebben, dat vind ik een veilige speling, en de kans dat ik direct zwanger ben is niet zo groot).
Ja en nee: Bij endometriose zit er baarmoederslijmvlies op plekken waar dat niet hoort, zoals bv bij de eierstokken. Bij mij zit het in de gladde spierlaag van mijn baarmoederwand, dan heet het adenomyose. Van de vrouwen met vruchtbaarheidsproblemen, heeft een verhoogd percentage last van endometriose. Maar omdat er natuurlijk niet bekend is hoeveel vrouwen die endometriose hebben, geen vruchtbaarheidsproblemen hebben, is niet zo goed te zeggen of het effect ook de andere kant op gaat - dus of vrouwen met endometriose een verhoogde kans op vruchtbaarheidsproblemen hebben. Ook is niet zo goed bekend of adenomyose hetzelfde "werkt" als endometriose maar dan gewoon op deze specifieke plek, of dat het echt een ander probleem is met andere gevolgen. Dus het is onzeker.quote:
Spannend zeg! Heb je reden om te denken dat je niet direct zwanger bent?
Zeker is wel dat ik 3 maanden na stoppen met pil een controle krijg bij het endometriose centrum in het VUmc die daarin gespecialiseerd zijn en dan is het afwachten hoe snel ik zwanger word en/of hoe het met de adenomyose gaat. Er wordt dan dus meer gemonitord en mogelijk ook eerder medisch ingegrepen (als de menstruaties bv snel steeds heftiger worden en de adenomyose erger, dan zouden ze medisch kunnen helpen om je mogelijk sneller zwanger te kunnen krijgen). Maar ik hoop natuurlijk dat dat allemaal niet nodig gaat zijn
Ik hoop het ook voor je! Extra spannend dus wel!
Ik heb nu 3 zwangere vriendinnen en mijn schoonzus is ook zwanger. Ik rammel echt aan alle kanten, maar mijn verstand doet nog niet mee.
Ik heb nu 3 zwangere vriendinnen en mijn schoonzus is ook zwanger. Ik rammel echt aan alle kanten, maar mijn verstand doet nog niet mee.
Dank je! En inderdaad, wel spannend. Maar de tijd zal het leren.
Wat in jouw verstand houdt je nog tegen? Dat je dochter nog geen jaar oud is, of speelt dat nu minder of zijn er nog meer dingen?
En hoe gaat het met de anderen? Milchat?
Wat in jouw verstand houdt je nog tegen? Dat je dochter nog geen jaar oud is, of speelt dat nu minder of zijn er nog meer dingen?
En hoe gaat het met de anderen? Milchat?
Ja, dat. Ik was 2x (1x miskraam voor dochter) in een oogwenk zwanger, dus die kans is nu ook aanwezig. Dan zitten ze kort op elkaar. Het lijkt me erg leuk, maar ook erg zwaar.quote:
Dank je! En inderdaad, wel spannend. Maar de tijd zal het leren.
Wat in jouw verstand houdt je nog tegen? Dat je dochter nog geen jaar oud is, of speelt dat nu minder of zijn er nog meer dingen?
En hoe gaat het met de anderen? Milchat?
Plus dat onze dochter zich met lopen goed moet kunnen redden omdat ik na m'n bevalling niet mag tillen (wordt 90% zeker een keizersnee).
Voornamelijk praktische dingen dus. En ik vind het heel eng. Ik heb helemaal niet zoveel moeite gehad met de miskraam toen, maar ik ben wel heel bang voor nog 1.
Hoi!
Een tijd terug al een account aangemaakt, maar nooit echt actief gepost. Wel heel veel gelurkt en over wat ervaringen gelezen in de topics van OUD.
Ik denk dat ik me ook wel in het rammelaarstopic kan melden. Ik kijk heel erg uit naar het moment dat we 'het' kunnen gaan proberen voor een kindje. Ik ben 24 en man is 26, dus we zijn nog wel vrij jong. We zijn in maart twee jaar getrouwd en we hebben alles goed op de rit. Man werkt fulltime (heeft een goede baan), we hebben een koophuis, ik heb twee jaar gewerkt (momenteel even niet i.v.m. afrondende fase masteropleiding), dus alle voorwaarden zijn er straks na de afronding van mijn studie wel. Momenteel is mijn schoonzusje ook in verwachting (nu iets meer dan zes maanden zwanger), dus dat zorgt bij mij ook wel voor extra aanmoediging. Man wil graag wachten tot ik werk heb en totdat we weten wat er mogelijk is op de huizenmarkt. Ons huidige huis is geen gezinshuis, het is te klein om daar volledig vrij met twee kindjes te wonen. Het liefst verhuizen we dus als ik ook een baan heb waarbij ik een vast contract krijg na een tijd, maar we weten niet zo goed hoe lang dat allemaal gaat duren…
Enfin, heel verhaal, maar ik rammel al wel heel erg. Fijn om te lezen dat dit bij meer mensen voorkomt!
Een tijd terug al een account aangemaakt, maar nooit echt actief gepost. Wel heel veel gelurkt en over wat ervaringen gelezen in de topics van OUD.
Ik denk dat ik me ook wel in het rammelaarstopic kan melden. Ik kijk heel erg uit naar het moment dat we 'het' kunnen gaan proberen voor een kindje. Ik ben 24 en man is 26, dus we zijn nog wel vrij jong. We zijn in maart twee jaar getrouwd en we hebben alles goed op de rit. Man werkt fulltime (heeft een goede baan), we hebben een koophuis, ik heb twee jaar gewerkt (momenteel even niet i.v.m. afrondende fase masteropleiding), dus alle voorwaarden zijn er straks na de afronding van mijn studie wel. Momenteel is mijn schoonzusje ook in verwachting (nu iets meer dan zes maanden zwanger), dus dat zorgt bij mij ook wel voor extra aanmoediging. Man wil graag wachten tot ik werk heb en totdat we weten wat er mogelijk is op de huizenmarkt. Ons huidige huis is geen gezinshuis, het is te klein om daar volledig vrij met twee kindjes te wonen. Het liefst verhuizen we dus als ik ook een baan heb waarbij ik een vast contract krijg na een tijd, maar we weten niet zo goed hoe lang dat allemaal gaat duren…
Enfin, heel verhaal, maar ik rammel al wel heel erg. Fijn om te lezen dat dit bij meer mensen voorkomt!
Ik kom me ook maar eens melden dan. In februari hebben mijn partner en ik een eerste gesprek bij de fertiliteitskliniek in Zwolle, hij heeft wel goeie zwemmers maar i.v.m. genetische aandoening die niet via embryoselectie uitgesloten kan worden, kiezen we voor een Deense donor.
Resistance is futile.
Oh wow, ik dacht dat ik hier allang op gereageerd had! Maar niet dus. Ik kan me de praktische bezwaren goed voorstellen. En ik kan me ook indenken dat na een eerste miskraam de angst dat dat nog een keer gebeurt er wel in zit, ja. Lastig zeg!quote:
[..]
Ja, dat. Ik was 2x (1x miskraam voor dochter) in een oogwenk zwanger, dus die kans is nu ook aanwezig. Dan zitten ze kort op elkaar. Het lijkt me erg leuk, maar ook erg zwaar.
Plus dat onze dochter zich met lopen goed moet kunnen redden omdat ik na m'n bevalling niet mag tillen (wordt 90% zeker een keizersnee).
Voornamelijk praktische dingen dus. En ik vind het heel eng. Ik heb helemaal niet zoveel moeite gehad met de miskraam toen, maar ik ben wel heel bang voor nog 1.
@komkommerschijfje, welkom! Herkenbaar hoor, het rammelen maar praktische dingen (en een partner) die het toch nog even uitstellen.
@seven, welkom ook! Ik lurk in je k&w topic haha. Gave verbouwing! En spannend traject ga je in! Hebben jullie nog specifieke vragen voor het gesprek met de arts of laat je het op je afkomen?
Wij hebben hier (weer) een datum om te stoppen met de pil. Drie keer is scheepsrecht, of zo
. Half april stop ik met de pil. Spannend maar kijk er ook wel erg naar uit. Ik rammel al zó lang..
Haha geeft niksquote:
[..]
Oh wow, ik dacht dat ik hier allang op gereageerd had! Maar niet dus. Ik kan me de praktische bezwaren goed voorstellen. En ik kan me ook indenken dat na een eerste miskraam de angst dat dat nog een keer gebeurt er wel in zit, ja. Lastig zeg!
Wij hebben hier (weer) een datum om te stoppen met de pil. Drie keer is scheepsrecht, of zo
Aftellen dus voor jou!
Spannend zeg. Veel succes!quote:Op woensdag 23 januari 2019 16:42 schreef Seven. het volgende:
Ik kom me ook maar eens melden dan. In februari hebben mijn partner en ik een eerste gesprek bij de fertiliteitskliniek in Zwolle, hij heeft wel goeie zwemmers maar i.v.m. genetische aandoening die niet via embryoselectie uitgesloten kan worden, kiezen we voor een Deense donor.
Om mij heen is letterlijk iedereen zwanger (van nummer 2) in de schoonfam. Wij waren een van de eersten met een baby (en daarna kwam er een hele geboortegolf) maar nu de laatste met een tweede.quote:
Mijn beste vriendin is weer zwanger. KRIEBELS!
Ik rammel al twee jaar, maar ben ook net een vervolgopleiding begonnen. Wilde eigenlijk gaan werken en meteen zwanger worden, maar moet als ze het huis uit zijn ook nog 20 jaar werken dus toch maar mijn hart gevolgd in wat ik tot ik 70 ben eigenlijk wil doen en baby in de vriezer gelegd.Het begint echt killing te worden dat mijn buik leeg is en we geen plek in het leven hebben voor baby twee.
De eerste 'deadline' hebben we nu vanaf halverwege mijn tweede schooljaar. Ontpillen duurt een eeuwigheid hier en ben ook verre van regelmatig dus vanaf dat moment zien we wel. Misschien kan ik nog stage lopen in de derde, zou mooi meegenomen zijn.
Laat stoppen met de pil is een risico, halverwege het tweede jaar ook. We nemen liever het risico eerder een baby dan later. Is bij mijn vorige opleiding ook prima gegaan en dat was een concentratiekamp vergeleken met die ik nu doe.
[ Bericht 3% gewijzigd door #ANONIEM op 31-01-2019 09:21:59 ]
Lastig hoor Myrr, ik hoop dat jullie eruit komen met de 'planning'.
Mijn beste vriendin is dus zwanger, maar mijn schoonzus ook, en nog 3 vriendinnen waarvan 1 zelfs een tweeling krijgt. Enorme babyboom dus hier.
Ik kriebel heel erg, maar m'n verstand zegt; doe nog maar niet. Dus ik volg m'n verstand nog (voor hoelang? )
Mijn beste vriendin is dus zwanger, maar mijn schoonzus ook, en nog 3 vriendinnen waarvan 1 zelfs een tweeling krijgt. Enorme babyboom dus hier.
Ik kriebel heel erg, maar m'n verstand zegt; doe nog maar niet. Dus ik volg m'n verstand nog (voor hoelang? )
nee! We hebben wohts!quote:
Is het rammelaarstopic het enige zwanger worden topic? Nee toch?
OUD / Wachten op het tweede streepje deel 408
Al is die momenteel niet zo actief
disclaimer
Ik wist het!quote:Op donderdag 7 februari 2019 14:10 schreef Stormqueen het volgende:
[..]
nee! We hebben wohts!
OUD / Wachten op het tweede streepje deel 408
Al is die momenteel niet zo actief
Ik kon er niet meer op komen en kom 'm ook niet vinden!
Ohh ik zie dat jullie er een soort van voor gaan! Toch over de ratio heen gestapt?quote:
[..]
Ik wist het!
Ik kon er niet meer op komen en kom 'm ook niet vinden!
Ik zat gisteren eens terug te lezen en zag dat ik me na al een tijd meelezen kwam melden bij de rammelaars toen jij rammelde voor je eerste.. misschien dat we dan dit keer wél een tijdje samen in wohts zitten! Al hoop ik natuurlijk voor jou dat je in april/mei alweer gewieberd bent daar
Dat zou leuk zijn samen!quote:
[..]
Ohh ik zie dat jullie er een soort van voor gaan! Toch over de ratio heen gestapt?
Ik zat gisteren eens terug te lezen en zag dat ik me na al een tijd meelezen kwam melden bij de rammelaars toen jij rammelde voor je eerste.. misschien dat we dan dit keer wél een tijdje samen in wohts zitten! Al hoop ik natuurlijk voor jou dat je in april/mei alweer gewieberd bent daar
Ja nee ja nee ja nee. Ja ik weet het niet. Het is welkom, maar we gaan er niet bewust mee bezig. Misschien eerst nog wel wat vermijden. Ik zie nog veel apen en beren toch wel.
Haha! Wel zien wat er gebeurt dus. Ik kan me zo voorstellen dat als bij mij daadwerkelijk de pil de deur uit gaat, dat ook wel even zo'n "omg wat doen we" momentje zal opleveren.quote:
[..]
Dat zou leuk zijn samen!
Ja nee ja nee ja nee. Ja ik weet het niet. Het is welkom, maar we gaan er niet bewust mee bezig. Misschien eerst nog wel wat vermijden. Ik zie nog veel apen en beren toch wel.
Ja dat is het precies, dat gevoel.
Plus ouder zijn / een baby of kind hebben is een gevoel en ervaring die je niet kunt omschrijven. Je kan niet van te voren weten hoeveel impact het heeft en hoe het voelt. Ik ben me er ineens van bewust dat dit voor altijd is en de zorgen zijn ook voor altijd. En we hebben een gezonde meid, maar wat als? Ik raak er soms een beetje angstig van. Gelukkig kan je niet in de toekomst kijken, maar ik kijk ineens anders naar alles.
En ook praktische dingen; zijn opa en oma in staat (en willend) om op te passen op 2 stuks etc. Vanochtend hadden we het erover en was ik helemaal hyped. Ja, we gaan het doen! En nu denk ik weer teveel na en dan weet ik het niet meer.
Het is ook niet dat zo'n baby er dan morgen is ofzo, maar toch.
Plus ouder zijn / een baby of kind hebben is een gevoel en ervaring die je niet kunt omschrijven. Je kan niet van te voren weten hoeveel impact het heeft en hoe het voelt. Ik ben me er ineens van bewust dat dit voor altijd is en de zorgen zijn ook voor altijd. En we hebben een gezonde meid, maar wat als? Ik raak er soms een beetje angstig van. Gelukkig kan je niet in de toekomst kijken, maar ik kijk ineens anders naar alles.
En ook praktische dingen; zijn opa en oma in staat (en willend) om op te passen op 2 stuks etc. Vanochtend hadden we het erover en was ik helemaal hyped. Ja, we gaan het doen! En nu denk ik weer teveel na en dan weet ik het niet meer.
Het is ook niet dat zo'n baby er dan morgen is ofzo, maar toch.
Ow god toen postte ik nog mee onder mijn kloon inderdaadquote:
[..]
Ik zat gisteren eens terug te lezen en zag dat ik me na al een tijd meelezen kwam melden bij de rammelaars toen jij rammelde voor je eerste.. misschien dat we dan dit keer wél een tijdje samen in wohts zitten! Al hoop ik natuurlijk voor jou dat je in april/mei alweer gewieberd bent daar
. Vlindertje, hoe gaat het bij jou? Jij zit hier ook al een hele tijd 
Haha, time flies!quote:
[..]
Ow god toen postte ik nog mee onder mijn kloon inderdaad
Ja, it's been a while. Met ups en downs, maar ik heb er nu denk ik voor het eerst daadwerkelijk vertrouwen in dat ik half april echt ga stoppen met de pil en dat we er dan echt voor gaan, dat maakt dat ik er voor nu wel oké mee ben dat het nu nog niet kan - het einde van het wachten is voor mijn gevoel nu echt wel in zicht. En april is natuurlijk al best snel nu! Vriend leest sinds een week of vier hier ook mee bij z&g en de baby's en dat heeft het voor hem wel makkelijker gemaakt in de zin van dat hij erg is van wat de boer niet kent dat lust 'ie niet, en nu vindt hij het wat makkelijker om een beetje "voor zich te zien" hoe dat nou zou kunnen zijn, een zwangere vriendin en een baby in huis. Dus dat is fijn!
Wat ik nog steeds wel heel erg lastig vind is dat mijn ouders vriend echt geen "goede partij voor mij" vinden. In hun woorden: hij is passief, voegt niks toe in gesprekken en ze zien niet dat we verliefd zijn en waarom hij een aanwinst in mijn leven zou zijn, of sterker nog, ze vinden dat hij mij in mijn ontwikkeling tegenhoudt. Buiten dat hebben we een erg goede band, maar dit is echt iets wat wel regelmatig tussen ons in staat. En dat maakt dat iets wat voor mij iets heel leuks zou moeten zijn, hopelijk over niet al te lang aan m'n ouders vertellen dat ze een kleinkind krijgen, nu eigenlijk vooral iets is waar ik tegenop zie omdat ik weet dat zij daar helemaal niet blij mee zijn, omdat ze dan vooral denken 'shit, nu zit ze echt voor altijd aan hem vast'. Ik denk echt dat mijn ouders hopen dat ik nog een keer "het licht zie" en we uit elkaar gaan. En ondanks dat ik wel begrijp waar het vandaan komt wat ze zeggen, ben ik gewoon heel gelukkig met mijn leven met hem. En dat maakt het ook wel weer heel dubbel, want eerder speelde dat natuurlijk ook wel, maar als we straks echt gaan beginnen dan moet ik daar echt mee gaan dealen als het ware in plaats van het een beetje te negeren zolang het niet concreet is.
Oh nog een edit: terugkijkend denk ik overigens wel dat ik nu beter in staat ben om voor een kindje te zorgen dan als we 2.5 jaar geleden wel al begonnen waren. Niet per se voor het zorgen zelf, maar ik ben nu wat meer 'in balans' denk ik.
Lief dat je het vroeg
Hoe gaat het met jou? Jij bent nu al over de helft, toch?
[ Bericht 2% gewijzigd door vlindertje89 op 07-02-2019 22:19:42 ]
Ja ik kwam in juli 2016 meeposten. Nou, juli 2019 heb ik mijn baby hoorquote:
[..]
Haha, time flies!
Ja, it's been a while. Met ups en downs, maar ik heb er nu denk ik voor het eerst daadwerkelijk vertrouwen in dat ik half april echt ga stoppen met de pil en dat we er dan echt voor gaan, dat maakt dat ik er voor nu wel oké mee ben dat het nu nog niet kan - het einde van het wachten is voor mijn gevoel nu echt wel in zicht. En april is natuurlijk al best snel nu! Vriend leest sinds een week of vier hier ook mee bij z&g en de baby's en dat heeft het voor hem wel makkelijker gemaakt in de zin van dat hij erg is van wat de boer niet kent dat lust 'ie niet, en nu vindt hij het wat makkelijker om een beetje "voor zich te zien" hoe dat nou zou kunnen zijn, een zwangere vriendin en een baby in huis. Dus dat is fijn!
Wat ik nog steeds wel heel erg lastig vind is dat mijn ouders vriend echt geen "goede partij voor mij" vinden. In hun woorden: hij is passief, voegt niks toe in gesprekken en ze zien niet dat we verliefd zijn en waarom hij een aanwinst in mijn leven zou zijn, of sterker nog, ze vinden dat hij mij in mijn ontwikkeling tegenhoudt. Buiten dat hebben we een erg goede band, maar dit is echt iets wat wel regelmatig tussen ons in staat. En dat maakt dat iets wat voor mij iets heel leuks zou moeten zijn, hopelijk over niet al te lang aan m'n ouders vertellen dat ze een kleinkind krijgen, nu eigenlijk vooral iets is waar ik tegenop zie omdat ik weet dat zij daar helemaal niet blij mee zijn, omdat ze dan vooral denken 'shit, nu zit ze echt voor altijd aan hem vast'. Ik denk echt dat mijn ouders hopen dat ik nog een keer "het licht zie" en we uit elkaar gaan. En ondanks dat ik wel begrijp waar het vandaan komt wat ze zeggen, ben ik gewoon heel gelukkig met mijn leven met hem. En dat maakt het ook wel weer heel dubbel, want eerder speelde dat natuurlijk ook wel, maar als we straks echt gaan beginnen dan moet ik daar echt mee gaan dealen als het ware in plaats van het een beetje te negeren zolang het niet concreet is.
Oh nog een edit: terugkijkend denk ik overigens wel dat ik nu beter in staat ben om voor een kindje te zorgen dan als we 2.5 jaar geleden wel al begonnen waren. Niet per se voor het zorgen zelf, maar ik ben nu wat meer 'in balans' denk ik.
Lief dat je het vroeg
Hoe gaat het met jou? Jij bent nu al over de helft, toch?
, en zelfs als zwangere stopt het rammelen niet. Fijn dat er nu echt een datum dichterbij komt, ik weet nog wel hoe blij ik was om eindelijk te kunnen starten met foliumzuur/te kunnen stoppen met anticonceptie. Leuk dat je vriend hier ook meeleest (hoi
Als het straks zo ver is, MeneerEend heeft veel lol om de app Tuurlijk Schatje).Wel vervelend dat je ouders er anders in staan dat jij op het gebied van je relatie, dat lijkt mij ook best wel lastig en het gevoel dat ze wellicht niet helemaal daarin steunen. Kun je dit ook met je ouders bespreken?
@Je edit, fijn dat je je nu meer in balans voelt en er echt klaar voor bent. Het is zo leuk namelijk
Hier gaat het goed, lekker zwanger. Getrappel in je buik, veranderend lichaam en voorbereidingen voor als ons kindje er straks is
. Zoals ik mij nu voel kan ik mijn hele leven wel zwanger zijn, het is zo fijn en leuk.
Ik rammel met jullie mee. Ik vermijd dec-jan liefst als UD dus wij gaan er vanaf juni weer voor. Als het over een jaar dan nog niet zover is zou me dat overigens niet meer uitmaken, maar in eerste instantie even wel.
Verder is het gezien bepaalde omstandigheden ook sowieso wel beter om nog heel even te wachten.
We waren de eerste in onze omgeving en inmiddels komen er langzaamaan wat zwangeren / baby’s bij. Zie er best naar uit weer zwanger te mogen zijn.
Verder is het gezien bepaalde omstandigheden ook sowieso wel beter om nog heel even te wachten.
We waren de eerste in onze omgeving en inmiddels komen er langzaamaan wat zwangeren / baby’s bij. Zie er best naar uit weer zwanger te mogen zijn.
Wij gaan na onze bruiloft dit jaar (september) proberen voor een eerste! Kan niet wachten! Rammel al meer dan twee jaar, maar we waren er gewoon nog niet klaar voor!
Kan niet wachten! Rammel al meer dan twee jaar, maar we waren er gewoon nog niet klaar voor!
Ja, voor jou heeft het ook een tijd geduurd! Ik lees in zo'n beetje alle reeksen mee dus heb je een beetje kunnen volgenquote:
[..]
Ja ik kwam in juli 2016 meeposten. Nou, juli 2019 heb ik mijn baby hoor
Fijn dat er nu echt een datum dichterbij komt, ik weet nog wel hoe blij ik was om eindelijk te kunnen starten met foliumzuur/te kunnen stoppen met anticonceptie. Leuk dat je vriend hier ook meeleest (hoi
Wel vervelend dat je ouders er anders in staan dat jij op het gebied van je relatie, dat lijkt mij ook best wel lastig en het gevoel dat ze wellicht niet helemaal daarin steunen. Kun je dit ook met je ouders bespreken?
@:je edit, fijn dat je je nu meer in balans voelt en er echt klaar voor bent. Het is zo leuk namelijk
Hier gaat het goed, lekker zwanger. Getrappel in je buik, veranderend lichaam en voorbereidingen voor als ons kindje er straks is
. Zo fijn dat het gelukt is en dat je je ook zo goed voelt nu! Hopelijk blijft dat nog heel lang zo en vallen de laatste loodjes straks ook mee.Thanks voor de tip van de app!
En ja, ik kan er opzich met mijn ouders wel over praten, maar we staan er gewoon anders in. Ik zou het fijn vinden als ze konden zeggen "het zou onze keus niet zijn, maar als dit jouw keus is, dan zijn we blij voor je" en dat dat dan ook echt zo zou voelen. Zij vinden dat ze hier niet over willen liegen of doen alsof ze hem wel leuk vinden terwijl dat niet zo is, en dat het ook hun taak als ouders is om mij een spiegel voor te houden. En zij kunnen dus niet blij voor mij zijn als dit mijn keuze is omdat zij vinden dat een andere keuze voor mij beter zou zijn. Ik begrijp hun kant ook wel enigszins hoor, maar puur vanuit mijn gevoel zou ik dus liever hebben dat ze tegen mij net doen alsof ze wel blij zijn voor me en met elkaar lekker bespreken waarom ze het zo vreselijk vinden. Maargoed, dat gaat gewoon nooit gebeuren, dus dat moet ik accepteren en proberen ook mijn verwachtingen op aan te passen.
@Bienelientjee, welkom! Je zegt dat jullie er nog niet klaar voor waren eerder, waar lag dat aan? Praktische dingen, juist gevoelsdingen? Wat fijn dat je nu wel uitzicht hebt op starten!
@Nolita, ik snap vermijden van dec-jan wel als UD, zeker inderdaad als je net weer gaat beginnen. Mijn vriend en ik zijn allebei in december jarig en natuurlijk ook Sinterklaas (wat ook nog ons jubileum is), kerst, oud en nieuw.. dus ik zou de liefst ook wel overslaan voor een UD. "Gelukkig" vermijden we die maand sowieso al met onze startdatum nu, en mochten we volgend jaar nog steeds bezig zijn dan is het inderdaad vast niet zo belangrijk meer.
Beetje van beide! Ik ben 3 jaar geleden naar Engeland verhuisd, hij is namelijk Engels!quote:
[..]
@:Bienelientjee, welkom! Je zegt dat jullie er nog niet klaar voor waren eerder, waar lag dat aan? Praktische dingen, juist gevoelsdingen? Wat fijn dat je nu wel uitzicht hebt op starten!
Dus in de laatste drie jaar vooral geconcentreerd op mijn baan, onze relatie (ivm samenwonen na een 3 jaar lange afstands relatie) en we wonen nu alweer twee jaar in ons eigen huis!Hij is sinds een half jaar ofzo eindelijk gaan rammelen, voor zover je dat voor een man kan zeggen.
Dus we hebben besloten om de pil uit de deur te zetten rond onze bruiloft! 
En ik word dit jaar 31 en wil eigenlijk niet veel langer meer wachten om te gaan proberen.
Welkom allemaal! Spannend hoor!
@Bienelientjee hopelijk is het dan snel raak!
@Nolita leuk zeg, ook heel spannend. dec-jan omdat feestdagen enzo? Snap ik wel hoor, doen wij waarschijnlijk ook.
@Bienelientjee hopelijk is het dan snel raak!
@Nolita leuk zeg, ook heel spannend. dec-jan omdat feestdagen enzo? Snap ik wel hoor, doen wij waarschijnlijk ook.
@vlindertje89 jeetje wat stom dat je ouders je vriend niet accepteren. Lijkt me een lastige situatie, ook al begrijp je deels hun standpunt.
@Bienelientjee spannend, en trouwen in het vooruitzicht!
@DonnaRush idd ivm feestdagen en nog meer verjaardagen in januari van dichtbijstaande familie. Ben heel benieuwd hoe het deze keer zal gaan.
@Bienelientjee spannend, en trouwen in het vooruitzicht!
@DonnaRush idd ivm feestdagen en nog meer verjaardagen in januari van dichtbijstaande familie. Ben heel benieuwd hoe het deze keer zal gaan.
@DonnaRush Hard bewijs dat meneer ook rammelt. Haha, ik vroeg vanochtend: "Gaan we samen Call the Midwife kijken, of vind je het erg als ik het nu kijk (want hij is werken)?" En hij antwoord: "We kunnen het samen kijken!"
Hahaha, dit is wel een beetje ernstig!quote:
@:DonnaRush Hard bewijs dat meneer ook rammelt. Haha, ik vroeg vanochtend: "Gaan we samen Call the Midwife kijken, of vind je het erg als ik het nu kijk (want hij is werken)?" En hij antwoord: "We kunnen het samen kijken!"
Ik rammel nog even verder. Mijn vriend gaat waarschijnlijk helemaal voor zichzelf beginnen, dat doe hij er nu nog naast. Dus dan schuift de wens voor een tweede kindje even een paar maandjes op. Dan gaan we er alsnog voor in/na de zomer, maar we letten er nu even extra op dat we de vruchtbare dagen ontlopen.
Nou ik rammel weer. Mijn schoonzusje heeft een baby en ik heb heel zorgvuldig het rammelen uit gezet, maar ik kreeg een vaccinatie waarbij ik niet zwanger mocht zijn, deed uit voorzorg een zwangerschapstest en voelde ineens weer heel sterk dat ik wilde dat hij positief was.
Was 'ie niet hoor, maar nu rammel ik wel weer als een gek. Maffe hormonen
.
Was 'ie niet hoor, maar nu rammel ik wel weer als een gek. Maffe hormonen
.
Is het een optie voor jullie @Burdie, een derde? Is het alweer gezakt of heb je inmiddels opgezocht hoe lang na die vaccinatie je los mag?
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Er zijn nog wat praktische bezwaren (zoals een huwelijksfeest, verbouwing die eerst nodig is en het feit dat m'n lief nog twijfelt) dus nee even niet concreet. Maar ik schrok vooral een beetje van hoe groot de wens nog blijkt te zijn.
Wel een extra motivatie om een tandje harder te gaan opruimen (de zolder moet grotendeels leeg voor de verbouwing ).
Wel een extra motivatie om een tandje harder te gaan opruimen (de zolder moet grotendeels leeg voor de verbouwing
).
Leuk! Succes met opruimen.quote:
Er zijn nog wat praktische bezwaren (zoals een huwelijksfeest, verbouwing die eerst nodig is en het feit dat m'n lief nog twijfelt) dus nee even niet concreet. Maar ik schrok vooral een beetje van hoe groot de wens nog blijkt te zijn.
Wel een extra motivatie om een tandje harder te gaan opruimen (de zolder moet grotendeels leeg voor de verbouwing
Mijn schoonzus is vorige week bevallen (baby is nu 6 dagen oud), heerlijk!
Bij ons begint het voorzichtig aan dichterbij te komen. We hebben een eerste gesprek gehad bij de kliniek, een echo gehad en alles ziet er goed uit. Nu nog de uitslag van een bloedtest, dat kan namelijk later in het traject betekenen dat er eerder gegekeken zal worden naar de doorgang in mijn eileiders als ik niet na een paar KI pogingen zwanger raak. We zijn nu klaar met verbouwen dus we kunnen ons gaan oriënteren op de donor.
Ergens nog steeds een onwerkelijk idee dat er mogelijk over een jaartje al een baby geboren wordt
Ergens nog steeds een onwerkelijk idee dat er mogelijk over een jaartje al een baby geboren wordt
Resistance is futile.
Seven, doen jullie Cryos?
== houdt van sterke anekdotes voor op feesten en partijen ==
--- Ga van dat gas af! - Laat Groningen niet zakken ---
Don't give up Andro: https://www.youtube.com/watch?v=VjEq-r2agqc O+
*O* ESF-gekkie: justice for Elvana en justice for Keiino :'( *O*
--- Ga van dat gas af! - Laat Groningen niet zakken ---
Don't give up Andro: https://www.youtube.com/watch?v=VjEq-r2agqc O+
*O* ESF-gekkie: justice for Elvana en justice for Keiino :'( *O*
Sillie! Welkom terug!quote:
Ja eh. Hoi
Ik kom hier een poosje op de bank zitten rammelen...
@Seven. Spannend joh! Hoe was het gesprek bij de kliniek? Fijne mensen en zo?
@Chan jij ook welkom hier!
Ben ik nog iemand vergeten?
Hier gaan we wellicht toch nog iets opschuiven met de datum. Het idee was dat ik begin december wil promoveren en dat ik dan max 30 weken zwanger wil zijn, dus keurig terug geteld en dat zou betekenen half april stoppen met pil en half mei eerste poging - als het dan meteen raak is dan komt dat precies zo uit. Alleen is het nu ineens niet 100% zeker of het lukt om mijn 3e paper geaccepteerd te krijgen voor half augustus (door traagheid team vnl) en dat is een voorwaarde voor in december kunnen promoveren. Dus helemaal kut. Ik heb nu wel een plan B waardoor ik drie papers heb die als 3e geaccepteerd zouden kunnen worden waarvan een wel een vrij grote kans van slagen zou moeten hebben, maar toch.
Als december promoveren niet lukt wordt het namelijk begin april omdat mijn ouders januari-maart in het buitenland zijn.
Dus nu toch niet half april stoppen maar half mei afwachten, zodat ik weet hoe het er dan voor staat (dan zou ik als het volgens planning lukt paper 4 en 5 ingediend moeten hebben en heb ik wellicht ook paper 3 al terug en weet ik hoeveel werk die revisie gaat zijn) en evt dan stoppen of weer een maandje opschuiven.
Ik heb het er wel met mijn supervisor over gehad, want ik baal dus wel behoorlijk dat het vnl ook komt door dingen die ik niet zelf in de hand heb (termijn van feedback krijgen van anderen) en ik gewoon echt niet pas in april wil promoveren. Ze was heel begripvol en gaf aan dat we het donderdag over de planning gaan hebben met zijn allen (zonder dit te benoemen) en dat zij er ook alles aan gaan doen om te zorgen dat december gaat lukken. Dus hopelijk helpt dat wat zodat voor de komende twee papers de feedback wat sneller komt..
Joe hoi, hoe oud is je baby?quote:
Ja eh. Hoi
Ik kom hier een poosje op de bank zitten rammelen...
Spannende tijd voor jou dus @vlindertje89 .
Hopelijk lukt het toch in december!
Nog 2 weken dan is m'n baby een dreumes. Ahhh!!
En m'n vriend heeft ontslag genomen, dus vanaf volgende maand staat hij op eigen benen. Heel spannend allemaal.
Welkom @Chan, wordt het hier toch nog weer wat drukker!
Hopelijk lukt het toch in december!
Nog 2 weken dan is m'n baby een dreumes. Ahhh!!
En m'n vriend heeft ontslag genomen, dus vanaf volgende maand staat hij op eigen benen. Heel spannend allemaal.
Welkom @Chan, wordt het hier toch nog weer wat drukker!
Fijn dat dit topic weer actief is Ik rammel aan alle kanten.
Ik rammel aan alle kanten.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
[ Bericht 0% gewijzigd door CassElliot op 13-03-2019 11:56:07 ]Make your own kind of music.
quote:
Er zijn nog wat praktische bezwaren (zoals een huwelijksfeest, verbouwing die eerst nodig is en het feit dat m'n lief nog twijfelt) dus nee even niet concreet. Maar ik schrok vooral een beetje van hoe groot de wens nog blijkt te zijn.
Wel een extra motivatie om een tandje harder te gaan opruimen (de zolder moet grotendeels leeg voor de verbouwing
Hormonen en voortplantingsdrang zijn echt rare dingen Sillie
Zie de zin hierboven.Spannend Seven! En voor jou ook vlindertje, hoop dat er nog wat kan worden verschoven. Lijkt me lastig om door invloed van buitenaf je plannen zo te moeten wijzigen.
Make your own kind of music.
Burdie . Dat zou tof zijn! Succes met opruimen.
CassE
. Dat zou tof zijn! Succes met opruimen.CassE
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Sillie, je man rammelt niet gok ik?
Edit: wat Franny hieronder zegt, dekt ook voor mij prima de lading.
[ Bericht 94% gewijzigd door Jentin op 13-03-2019 22:02:13 ]
[ Bericht 94% gewijzigd door Jentin op 13-03-2019 22:02:13 ]
quote:
Fijn dat dit topic weer actief isIk wil niet vloeken in de kerk, maar als je denkt dat BV zoveel invloed heeft, zou je daar bij een eventuele derde dan niet eerder mee kunnen stoppen? Of helemaal geen BV geven?SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Volgens mij ervaren veel mensen na een bepaald aantal kinderen wel dat het klaar en goed is.
Yes! Nog niet besteld, alleen georiënteerd. Ben benieuwd welke kosten er mee gemoeid zijnquote:
.
Resistance is futile.
Oeh, spannend. Ik duim voor je.quote:
[..]
Sillie! Welkom terug!
@:Seven. Spannend joh! Hoe was het gesprek bij de kliniek? Fijne mensen en zo?
@:Chan jij ook welkom hier!
Ben ik nog iemand vergeten?
Hier gaan we wellicht toch nog iets opschuiven met de datum. Het idee was dat ik begin december wil promoveren en dat ik dan max 30 weken zwanger wil zijn, dus keurig terug geteld en dat zou betekenen half april stoppen met pil en half mei eerste poging - als het dan meteen raak is dan komt dat precies zo uit. Alleen is het nu ineens niet 100% zeker of het lukt om mijn 3e paper geaccepteerd te krijgen voor half augustus (door traagheid team vnl) en dat is een voorwaarde voor in december kunnen promoveren. Dus helemaal kut. Ik heb nu wel een plan B waardoor ik drie papers heb die als 3e geaccepteerd zouden kunnen worden waarvan een wel een vrij grote kans van slagen zou moeten hebben, maar toch.
Als december promoveren niet lukt wordt het namelijk begin april omdat mijn ouders januari-maart in het buitenland zijn.
Dus nu toch niet half april stoppen maar half mei afwachten, zodat ik weet hoe het er dan voor staat (dan zou ik als het volgens planning lukt paper 4 en 5 ingediend moeten hebben en heb ik wellicht ook paper 3 al terug en weet ik hoeveel werk die revisie gaat zijn) en evt dan stoppen of weer een maandje opschuiven.
Ik heb het er wel met mijn supervisor over gehad, want ik baal dus wel behoorlijk dat het vnl ook komt door dingen die ik niet zelf in de hand heb (termijn van feedback krijgen van anderen) en ik gewoon echt niet pas in april wil promoveren. Ze was heel begripvol en gaf aan dat we het donderdag over de planning gaan hebben met zijn allen (zonder dit te benoemen) en dat zij er ook alles aan gaan doen om te zorgen dat december gaat lukken. Dus hopelijk helpt dat wat zodat voor de komende twee papers de feedback wat sneller komt..
Ons gesprek was heel prettig, fijne arts. Redelijk jong nog maar ik had wel een klik met haar. Ze heeft goed uitgelegd en die echo was ook echt cool, ze legde precies uit wat ze zag en wanneer mijn eisprong zou volgen etc. etc. Voelde gewoon heel erg goed
.
Resistance is futile.
quote:
Fijn dat dit topic weer actief isOhSPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Resistance is futile.
@DonnaRush Ze is 6,5 maand nu.
@Malteser: eh nee. Niet echt, in ieder geval. Al is een derde voor hem wel bespreekbaar nu, dat verbaasde mij eigenlijk wel. Daarom ging ik er zelf over denken... Dat was het voor mij eigenlijk niet. Ik vond mijn 2e zwangerschap zwaar en rot. En eigenlijk wil ik niet nog een keer zo zwanger zijn ook. Maar ja. Zo’n mini baby .
Verder sluit ik me bij @CassElliot aan; hormonen zijn stomme dingen. Dus ik rammel voorlopig gewoon even en misschien blijft het daar ook wel gewoon bij..
@Malteser: eh nee. Niet echt, in ieder geval. Al is een derde voor hem wel bespreekbaar nu, dat verbaasde mij eigenlijk wel. Daarom ging ik er zelf over denken... Dat was het voor mij eigenlijk niet. Ik vond mijn 2e zwangerschap zwaar en rot. En eigenlijk wil ik niet nog een keer zo zwanger zijn ook. Maar ja. Zo’n mini baby
. Verder sluit ik me bij @CassElliot aan; hormonen zijn stomme dingen. Dus ik rammel voorlopig gewoon even en misschien blijft het daar ook wel gewoon bij..
Ik had zelf na de eerste op een gegeven moment een knagend gevoel dat ik het nog wel eens zou willen meemaken. Dat gevoel heb ik nu na de tweede helemaal niet. Eerder een soort opluchting: zo, dat is nu klaar. Want ja, het is prachtig allemaal hoor, maar ook loodzwaar. En ik vond bij de tweede ook veel meer meespelen dat er risico's zijn: wat als er iets met dit kindje is, wat als het misgaat, etc.
Dat zou ik nu ook niet meer aandurven (ook niet het risico op een tweeling e.d.). Even los van het feit dat ik gezien mijn leeftijd wel echt klaar ben.
Maar eigenlijk denk ik dat vrouwen, de ene duidelijk meer dan de ander en sommige vrouwen ook helemaal niet, vaak een altijd sluimerend verlangen hebben naar een baby. Niet voor niets hangen oudere vrouwen vaak zo verlangend met hun hoofd boven een kinderwagen. En ik denk dat als je jezelf vertelt dat dit definitief niet tot de mogelijkheden behoort (rationeel gezien) dat verlangen wellicht vooral ook sterker wordt. Misschien gewoon lekker zwelgen in het gevoel en het verlangen. Maar bij het ernaar handelen je hoofd blijven gebruiken. Het kan best naast elkaar bestaan.
Dat zou ik nu ook niet meer aandurven (ook niet het risico op een tweeling e.d.). Even los van het feit dat ik gezien mijn leeftijd wel echt klaar ben.
Maar eigenlijk denk ik dat vrouwen, de ene duidelijk meer dan de ander en sommige vrouwen ook helemaal niet, vaak een altijd sluimerend verlangen hebben naar een baby. Niet voor niets hangen oudere vrouwen vaak zo verlangend met hun hoofd boven een kinderwagen. En ik denk dat als je jezelf vertelt dat dit definitief niet tot de mogelijkheden behoort (rationeel gezien) dat verlangen wellicht vooral ook sterker wordt. Misschien gewoon lekker zwelgen in het gevoel en het verlangen. Maar bij het ernaar handelen je hoofd blijven gebruiken. Het kan best naast elkaar bestaan.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Hormonen zijn idd stomme dingen. Toen G. ook ongeveer 6.5 maanden oud was zei m'n vriend vanuit het niks; Ik wil wel hoor, als jij er klaar voor bent.
Ik had nog niet eens aan een baby gedacht en het was BAM, baby kriebels. Alleen maar door die ene zin. Rare hormonen.
Een groot gezin lijkt me echt fantastisch, al spreek ik dan over 3 kinderen. Dat is tegenwoordig toch al wel groot denk ik.
Mijn schoonmoeder heeft tot ver in haar veertiger jaren nog wel een baby gewild. Die had echt heel lang die wens nog. En nu hebben ze een kleindochter die ze tot op het bot verwennen.
Ik had nog niet eens aan een baby gedacht en het was BAM, baby kriebels. Alleen maar door die ene zin. Rare hormonen.
Een groot gezin lijkt me echt fantastisch, al spreek ik dan over 3 kinderen. Dat is tegenwoordig toch al wel groot denk ik.
Mijn schoonmoeder heeft tot ver in haar veertiger jaren nog wel een baby gewild. Die had echt heel lang die wens nog. En nu hebben ze een kleindochter die ze tot op het bot verwennen.
Hahaha @DonnaRush ik geloof zomaar dat als mijn kinderen ooit kinderen krijgen, ze het gaan begeven van de verwennerij Als ik ook maar een klein beetje op mijn eigen moeder lijk helemaal, haha Over BV: ik zou inderdaad kunnen overwegen om niet of minder lang BV te geven.. Ik weet alleen niet of dat de reden of een reden is, of dat het er toch niks mee te maken heeft. Dat vind ik wel lastig..
@Franny Je legt het heel helder uit zo. Ik kan me (rationeel gezien, hehe) wel vinden in wat je zegt. De tweede keer was het voor mij een stuk minder zwaar dan de eerste keer, dat zou ik zo nog zes keer opnieuw doen. De periode rond mijn eisprong is echt een CRIME. Hele lijf schreeuwt dan HALLO zwanger zijn! Kindje maken! Voortplanten! Hoppakee! Maar ik kan natuurlijk niet oneindig kindjes blijven maken, dat begrijp ik ook. Sterker nog, na een eventuele volgende is het wel zo'n beetje klaar, fysiek gezien. Hopelijk snapt mijn lijf dat dan ook.. Nou ja, voorlopig gaan we er in elk geval toch niet voor, maar ik kan me nu nog moeilijk voorstellen dat ik dat verlangen voor altijd opzij zet.
@Malteser Je praat altijd zo liefdevol over je gezin Ik vind het wel fijn om te horen dat dat gevoel wel kan bestaan. Dat het klaar is (in elk geval voor nu klaar is)
@Seven Wat fijn dat er zo'n klik was met de arts en dat het zo goed voelde
Als ik ook maar een klein beetje op mijn eigen moeder lijk helemaal, haha Over BV: ik zou inderdaad kunnen overwegen om niet of minder lang BV te geven.. Ik weet alleen niet of dat de reden of een reden is, of dat het er toch niks mee te maken heeft. Dat vind ik wel lastig.. @Franny Je legt het heel helder uit zo. Ik kan me (rationeel gezien, hehe) wel vinden in wat je zegt. De tweede keer was het voor mij een stuk minder zwaar dan de eerste keer, dat zou ik zo nog zes keer opnieuw doen. De periode rond mijn eisprong is echt een CRIME. Hele lijf schreeuwt dan HALLO zwanger zijn! Kindje maken! Voortplanten! Hoppakee! Maar ik kan natuurlijk niet oneindig kindjes blijven maken, dat begrijp ik ook. Sterker nog, na een eventuele volgende is het wel zo'n beetje klaar, fysiek gezien. Hopelijk snapt mijn lijf dat dan ook.. Nou ja, voorlopig gaan we er in elk geval toch niet voor, maar ik kan me nu nog moeilijk voorstellen dat ik dat verlangen voor altijd opzij zet.
@Malteser Je praat altijd zo liefdevol over je gezin
Ik vind het wel fijn om te horen dat dat gevoel wel kan bestaan. Dat het klaar is (in elk geval voor nu klaar is)@Seven Wat fijn dat er zo'n klik was met de arts en dat het zo goed voelde
Make your own kind of music.
Ik doe niet aan hormonenquote:
Toen G. ook ongeveer 6.5 maanden oud was zei m'n vriend vanuit het niks; Ik wil wel hoor, als jij er klaar voor bent.
Ik had nog niet eens aan een baby gedacht en het was BAM, baby kriebels. Alleen maar door die ene zin.
, maar verder zie ik mezelf hier ook wel voor aan. Sinds mijn dochter er is heb ik nooit meer dat knagende kinderwensgevoel gehad (niet dat ze tegenviel, hoor ), maar als mijn man nu zou aangeven dat hij een tweede wil, zou ik zo maar ineens kunnen smelten en voor de bijl kunnen gaan. (Hij weet dit ook, hij mag van mij dan ook geen grapjes maken op dit gebied. ) Ergens ook wel absurd, dat je over zoiets groots ineens 180 graden kan draaien zonder dat daar verder een concrete aanleiding voor is.
Wat leuk, Seven! Het nest is op orde, dus nu is er ruimte voor een kleine. Ik hoop op een voortvarend traject voor jullie.quote:Op dinsdag 12 maart 2019 09:28 schreef Seven. het volgende:
Bij ons begint het voorzichtig aan dichterbij te komen. We hebben een eerste gesprek gehad bij de kliniek, een echo gehad en alles ziet er goed uit. Nu nog de uitslag van een bloedtest, dat kan namelijk later in het traject betekenen dat er eerder gegekeken zal worden naar de doorgang in mijn eileiders als ik niet na een paar KI pogingen zwanger raak. We zijn nu klaar met verbouwen dus we kunnen ons gaan oriënteren op de donor.
Ergens nog steeds een onwerkelijk idee dat er mogelijk over een jaartje al een baby geboren wordt
En nee, zelf hunker ik in het geheel niet naar een baby! Ik trek graag gekke bekken naar andermans baby, maar ik ben dolblij dat mijn eigen kinderen al heel zelfstandig zijn en we volwaardige gesprekken met elkaar kunnen voeren. Het is een wonderlijk proces, opgroeien, en ik geniet van elke fase.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
@CassElliot Wat ontzettend moeilijk dat je een verlangen hebt naar nog een kindje maar ook weet wat de gevolgen voor je zijn het eerste jaar. Is er nog iets wat je kan doen om het draaglijker voor jou te maken?
Je schrijft of je het niet moet koesteren, maar je moet natuurlijk helemaal niets! Gevoelens zijn niet te sturen. Volgens mij kan je zoveel (praktische)bezwaren hebben, maar als dat verlangen er eenmaal is valt denk ik alles weg.
Hier blijft het wat mij betreft bij eentje Direct nadat Toto was geboren, dacht ik direct: dit wil ik nog een keer Moest echt herstellen van de bevalling door veel bloedverlies, maar toch spraken mijn vriend en ik over een tweede een paar weken na de bevalling We besloten om een jaar te wachten voor een tweede.
Dit had ik ook zo in mijn hoofd, twee kindjes. Maar ik heb mijn kinderwens tot het allerlaatste moment uitgesteld, vanwege mijn angst voor het moederschap. We hadden ook hulp nodig bij het zwanger raken. Dus we mogen in onze handen knijpen met Toto, want het had ook te laat kunnen zijn.
Nu wordt Toto volgende maand alweer 1 en ik moet er werkelijk waar niet aan denken om weer zwanger te worden en weer een klein baby'te te hebben. En we hebben al relatief een heel makkelijk jaar gehad. De slapeloze nachten zijn op een hand te tellen en Toto is een heel tevreden baby'tje. Daarnaast is mijn vriend tot 10 maanden na zijn geboorte thuis geweest. Ik begon zes maanden drie dagen per week te werken. En nu werken we allebei part-time.
Ons leven is heerlijk zo en we zijn zo gelukkig. Ik ben jaren depressief geweest en jaren diep ongelukkig. En door mijn twijfel om wel of niet voor een kindje te gaan heb ik mijn leven ' on hold' gezet. Ook na de bevalling was ik niet echt stabiel en het heeft een tijd geduurd voordat ik weer de oude was. Niks ernstigs hoor, maar ik merk dat ik daar geen zin meer in heb. Ik wil nu gewoon genieten van mijn leventje en weer vooruitgaan.
Daarnaast is een extra kindje waarschijnlijk ook weer meer werken. En dat vinden we allebei enorm tegenstrijdig. We vinden het beiden belangrijk en fijn om juist tijd met een kindje door te brengen als we die optie hebben. En ik denk niet dat ik een tweede aan kan (of wil) op zo'n korte termijn. Ik vond het nu soms al pittig, als er dan een baby is en Toto gaat peuterpuberen, dat lijkt mij loeizwaar. Om maar nog niet te spreken over de slapeloze nachten. Ook vind ik het heerlijk om nog zoveel tijd voor mijzelf te hebben (ik ben graag alleen) En leuk om over een tweede te denken, maar kan het uberhaupt nog wel ik word volgende maand 41 
en ga ik dan relaxed mijn zwangerschap in? Tijdens mijn vorige zwangerschap heb ik veel bloed veloren.
Toch heb ik soms ook een enorm verlangen hoor, vooral als er een nieuw kleintje is bij de opvang Het lijkt wel alsof ik er sinds de geboorte van Toto iets is getriggerd want elk babytje is nu zooo lief
Maar als ik dit nu zo teruglees, is het 'willen wat je hebt'
Je schrijft of je het niet moet koesteren, maar je moet natuurlijk helemaal niets! Gevoelens zijn niet te sturen. Volgens mij kan je zoveel (praktische)bezwaren hebben, maar als dat verlangen er eenmaal is valt denk ik alles weg.
Hier blijft het wat mij betreft bij eentje
Direct nadat Toto was geboren, dacht ik direct: dit wil ik nog een keer Moest echt herstellen van de bevalling door veel bloedverlies, maar toch spraken mijn vriend en ik over een tweede een paar weken na de bevalling We besloten om een jaar te wachten voor een tweede.Dit had ik ook zo in mijn hoofd, twee kindjes. Maar ik heb mijn kinderwens tot het allerlaatste moment uitgesteld, vanwege mijn angst voor het moederschap. We hadden ook hulp nodig bij het zwanger raken. Dus we mogen in onze handen knijpen met Toto, want het had ook te laat kunnen zijn.
Nu wordt Toto volgende maand alweer 1
en ik moet er werkelijk waar niet aan denken om weer zwanger te worden en weer een klein baby'te te hebben. En we hebben al relatief een heel makkelijk jaar gehad. De slapeloze nachten zijn op een hand te tellen en Toto is een heel tevreden baby'tje. Daarnaast is mijn vriend tot 10 maanden na zijn geboorte thuis geweest. Ik begon zes maanden drie dagen per week te werken. En nu werken we allebei part-time.Ons leven is heerlijk zo en we zijn zo gelukkig. Ik ben jaren depressief geweest en jaren diep ongelukkig. En door mijn twijfel om wel of niet voor een kindje te gaan heb ik mijn leven ' on hold' gezet. Ook na de bevalling was ik niet echt stabiel en het heeft een tijd geduurd voordat ik weer de oude was. Niks ernstigs hoor, maar ik merk dat ik daar geen zin meer in heb. Ik wil nu gewoon genieten van mijn leventje en weer vooruitgaan.
Daarnaast is een extra kindje waarschijnlijk ook weer meer werken. En dat vinden we allebei enorm tegenstrijdig. We vinden het beiden belangrijk en fijn om juist tijd met een kindje door te brengen als we die optie hebben. En ik denk niet dat ik een tweede aan kan (of wil) op zo'n korte termijn. Ik vond het nu soms al pittig, als er dan een baby is en Toto gaat peuterpuberen, dat lijkt mij loeizwaar. Om maar nog niet te spreken over de slapeloze nachten. Ook vind ik het heerlijk om nog zoveel tijd voor mijzelf te hebben (ik ben graag alleen
) En leuk om over een tweede te denken, maar kan het uberhaupt nog wel ik word volgende maand 41 en ga ik dan relaxed mijn zwangerschap in? Tijdens mijn vorige zwangerschap heb ik veel bloed veloren.Toch heb ik soms ook een enorm verlangen hoor, vooral als er een nieuw kleintje is bij de opvang
Het lijkt wel alsof ik er sinds de geboorte van Toto iets is getriggerd want elk babytje is nu zooo lief Maar als ik dit nu zo teruglees, is het 'willen wat je hebt'
Nou ja, het proces nog een keer meemaken van het krijgen van een baby is één aspect van de kinderwens. Iets anders is de familiedynamiek die je voor ogen hebt. Ik vind ons gezin van vier perfect zoals het is. Voor de ander is dat juist één kind (beter te behappen, meer aandacht kunnen geven) of 3+ kinderen (meer gezelligheid). Lange tijd heb ik gedacht dat één kind perfect voor mij zou zijn zodat mijn leven niet overheerst zou worden door hobby's van de kinderen en afspraken met vriendjes. Maar nu is het juist de dynamiek waar ik zo van houd.
Omwille van het meemaken van het proces had ik best een derde kind gewild, maar ik heb me nooit een voorstelling kunnen maken van een gezin van vijf. Al weet ik trouwens zeker dat ik niets liever zou willen dan een gezin van vijf als ik per ongeluk zwanger zou raken, zo ben ik ook wel weer.
Omwille van het meemaken van het proces had ik best een derde kind gewild, maar ik heb me nooit een voorstelling kunnen maken van een gezin van vijf. Al weet ik trouwens zeker dat ik niets liever zou willen dan een gezin van vijf als ik per ongeluk zwanger zou raken, zo ben ik ook wel weer.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
quote:
Fijn dat dit topic weer actief isHet verlangen om weer zwanger te zijn, dat herken ik wel. Ik vond dat zo bijzonder, voelde me heel vrouwelijk en krachtig toen ik zwanger was. Dat kleine kindje in je buik voelen, samen contact maken. Liefde in de puurste vorm <3. Bevallen vond ik ook zo mooi. Samen met je partner verlangen naar de eerste ontmoeting en daarna ook écht dat minimensje ontmoeten. Die momenten staan voor altijd in mijn geheugen gegrift en zou ik héél graag nog eens meemaken.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Maar écht een derde kindje, nee. Een paar vriendinnen zijn momenteel zwanger van de 3e, en ik heb eigenlijk geen moment gewild dat ik in hun schoenen stond. Ik vind ons leven druk genoeg, met werk en 2 energieke jongetjes en sociale dingen. De jongste gaat nu net naar school. Ik geniet echt van de extra vrije tijd die we hebben, de ruimte die het geeft om meer aan mezelf te werken als persoon, los van 'mama zijn'. Weer terug naar een baby, weer in de luiers, gedoe met slaapjes en voeden. En praktische zaken. Andere auto, opnieuw babyspullen aanschaffen nu we maxi cosi en box bijvoorbeeld al hebben weggedaan. Maar bovenal, ik denk echt dat een derde kindje niet goed is voor mij en mijn vriend. Onze relatie heeft behoorlijk onder druk gestaan de afgelopen jaren. Vooral omdat beide kinderen slechte slapers zijn en dat enorm veel van ons heeft gevergd. Het klinkt misschien stom, maar ik denk niet dat we het nog een keer zouden redden. Dat risico wil ik gewoon niet nemen.
Wat mij ook wel heeft geholpen: de eerste maanden (zeg maar gerust jaar) bij de oudste vond ik heel zwaar. Zijn start was een beetje moeizaam, ik maakte me erg zorgen over zijn groei, hij sliep slecht en ik had moeite om te vertrouwen op mijn moedergevoel. Achteraf was het misschien een lichte depressie, hormonen speelden in ieder geval een rol, want na de 9 maanden voelde ik mij vrij plotseling een heel stuk vrolijker en zekerder. Bij de tweede liep het vanaf het begin veel beter. Ik vertrouwde op mezelf, baby was iets makkelijker en ik heb echt genoten van de babytijd. Ik heb heel bewust stilgestaan dat het waarschijnlijk mijn laatste baby was en ik wist ook dat alle moeilijke momenten écht fases waren die voorbij gingen. Dat maakte een wereld van verschil. Ik geloof echt dat mijn tweede baby helend is geweest voor de moeilijke periode die ik bij de eerste had. Dat geeft veel rust.Venus in pocketformaat
© loveli
Ohh ik kreeg even een flashback naar 10 jaar geleden, grappig om dezelfde mensen hier dan ineens weer te zien nuquote:
Nou ja, het proces nog een keer meemaken van het krijgen van een baby is één aspect van de kinderwens. Iets anders is de familiedynamiek die je voor ogen hebt. Ik vind ons gezin van vier perfect zoals het is. Voor de ander is dat juist één kind (beter te behappen, meer aandacht kunnen geven) of 3+ kinderen (meer gezelligheid). Lange tijd heb ik gedacht dat één kind perfect voor mij zou zijn zodat mijn leven niet overheerst zou worden door hobby's van de kinderen en afspraken met vriendjes. Maar nu is het juist de dynamiek waar ik zo van houd.
Omwille van het meemaken van het proces had ik best een derde kind gewild, maar ik heb me nooit een voorstelling kunnen maken van een gezin van vijf. Al weet ik trouwens zeker dat ik niets liever zou willen dan een gezin van vijf als ik per ongeluk zwanger zou raken, zo ben ik ook wel weer.
maar niet rammelend dus.Ik ben deze week gestopt met de pil, zo raar... Ik ben erg nieuwsgierig naar hoe mn lijf daarop gaat reageren..
Bijzonder om te lezen hoe het rammelen zo kan verschillen bij iedereen.
Als ik vroeger aan de toekomst dacht vond ik 2 kinderen altijd een mooi aantal. Het lot bepaalde anders en bij onze tweede kregen we ook gelijk een derde. Dat was voor mij in het begin wel even wennen, maar gezien de medische weg die we ervoor hebben moeten bewandelen (pgd) ben ik voornamelijk heel dankbaar dat we onze drie kinderenc hebben mogen krijgen.
Ik vind zwanger zijn geweldig en zou het zwanger zijn echt nog wel meerdere keren over willen doen, alleen het gevolg ervan is een kindje en dat is voor mij echt een no-go. Ik ben heel gelukkig met mijn drietal, maar weer terug naar de babytijd en alle zorgen en perikelen eromheen zou ik nooit meer willen. Vooral niet omdat ze met 5 jaar en 9 jaar al zoveel zelf kunnen en we eindelijk onze vrijheid weer terug krijgen na jaren van middagslaapjes, peuterperikelen etc. Nu ik die vrijheid zo langzaamaan weer terugkrijg komt het besef dat ik dat best wel gemist heb de afgelopen jaren. Voorbeeld: Ik kan nu rustig een kopje koffie op het strand drinken terwijl de kinderen in het zand spelen. Voorheen moest ik continue achter ze aan en ze 24/7 in de gaten houden en dat is regelmatig best een uitdaging met 2 kinderen van dezelfde leeftijd.
Ik word binnenkort weer tante en dat vind ik heel leuk, heerlijk babyknuffelen, flesjes hapjes geven etc. , wel de lusten en niet de lasten en dat bevalt prima.
Als ik vroeger aan de toekomst dacht vond ik 2 kinderen altijd een mooi aantal. Het lot bepaalde anders en bij onze tweede kregen we ook gelijk een derde.
Dat was voor mij in het begin wel even wennen, maar gezien de medische weg die we ervoor hebben moeten bewandelen (pgd) ben ik voornamelijk heel dankbaar dat we onze drie kinderenc hebben mogen krijgen. Ik vind zwanger zijn geweldig en zou het zwanger zijn echt nog wel meerdere keren over willen doen, alleen het gevolg ervan is een kindje en dat is voor mij echt een no-go. Ik ben heel gelukkig met mijn drietal, maar weer terug naar de babytijd en alle zorgen en perikelen eromheen zou ik nooit meer willen. Vooral niet omdat ze met 5 jaar en 9 jaar al zoveel zelf kunnen en we eindelijk onze vrijheid weer terug krijgen na jaren van middagslaapjes, peuterperikelen etc. Nu ik die vrijheid zo langzaamaan weer terugkrijg komt het besef dat ik dat best wel gemist heb de afgelopen jaren. Voorbeeld: Ik kan nu rustig een kopje koffie op het strand drinken terwijl de kinderen in het zand spelen. Voorheen moest ik continue achter ze aan en ze 24/7 in de gaten houden en dat is regelmatig best een uitdaging met 2 kinderen van dezelfde leeftijd.
Ik word binnenkort weer tante en dat vind ik heel leuk, heerlijk babyknuffelen, flesjes hapjes geven etc. , wel de lusten en niet de lasten en dat bevalt prima.
Bestaat er zoiets als een perfect gezin of gezinsdynamiek of gezinsgrootte? Ik denk daar helemaal niet zo over. Het is zoals het is en iedereen heeft het ermee te doen. . De ene keer pakt dat goed uit, de andere keer denk je: oh mijn god, make it stop. .
Als we het bij 1 kind hadden gelaten, dan was dat ongetwijfeld heel fijn geweest, met soms ook een gemis van een broertje of zusje. Nu is er een broertje gekomen, maar zou de oudste best een zusje willen. En zo is het natuurlijk altijd iets. Toen mijn moeder zwanger was van de vijfde zei mijn enige broer, om zichzelf te behoeden voor opnieuw een teleurstelling: "Het zal wel weer een meisje zijn." En dat was ook zo.
.
Omdat ik zelf de voor- en nadelen van een groot gezin heb ervaren, zie ik het ook niet als een romantisch 'gezellig' beeld. Het is 1 ding om een rits kinderen op de wereld te zetten, het is een totaal ander verhaal om al deze kinderen op te voeden en goed te begeleiden.
. De ene keer pakt dat goed uit, de andere keer denk je: oh mijn god, make it stop. . Als we het bij 1 kind hadden gelaten, dan was dat ongetwijfeld heel fijn geweest, met soms ook een gemis van een broertje of zusje. Nu is er een broertje gekomen, maar zou de oudste best een zusje willen. En zo is het natuurlijk altijd iets. Toen mijn moeder zwanger was van de vijfde zei mijn enige broer, om zichzelf te behoeden voor opnieuw een teleurstelling: "Het zal wel weer een meisje zijn." En dat was ook zo.
. Omdat ik zelf de voor- en nadelen van een groot gezin heb ervaren, zie ik het ook niet als een romantisch 'gezellig' beeld. Het is 1 ding om een rits kinderen op de wereld te zetten, het is een totaal ander verhaal om al deze kinderen op te voeden en goed te begeleiden.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Ja inderdaad, het is ook echt bizar eigenlijk.quote:
[..]
Ik doe niet aan hormonen
Het is echt raar hoe dat werkt hoor! Gisteren weer een pasgeboren baby in de buurt en WHOP, gaan we weer
@DorothyGale 1 alweer Wow! Bijzonder ook hoe zo'n wens kan veranderen. Ik hoor trouwens heel vaak dat mensen vlak na hun bevalling gelijk nog een kindje willen Zal toch ook wel iets met de hormonen van doen hebben
Bij een groot gezin heb ik niet per se een romantisch beeld. Mijn vader komt uit een groot gezin, ik geloof niet dat hij daar veel aan heeft gehad. Ja, veel discussie Mijn oma is haar broers en niet zo lang geleden een dochter verloren en drukt me steeds op het hart het bij twee te laten: hoe meer kinderen, hoe meer leed en hoe groter de kans om er een te verliezen. En dat begrijp ik (vanuit haar perspectief) ook heel goed. Maar bij die kinderdrang speelt dat familieaspect voor mij niet zo mee, geloof ik. Ik zie niet een bepaalde samenstelling voor me, of zo.
Het is een combinatie van een fysieke drang en van wat @Phaidra zegt, het gevoel van zwanger zijn, zo samen zijn.. En dat blijft ook als het kindje er al is. Bevallen sla ik even over, dat is niet mijn sterkste kant, maar zo'n pasgeboren baby, ik vind het echt magie. Zo'n heel mensje wat je nog helemaal mag gaan ontdekken en wat nog helemaal moet ontkreukelen en dat zelfs in het donkerste zwart nog fel licht geeft Met van die nageltjes en wimpertjes en zo'n pasgeboren babygeurtje en dat je daar dan zo trots als een pauw mee rond mag lopen. En dat je andere kindje(s) er dan ook zo bij zijn en dat je naar ze kijkt en dat je echt uit elkaar knalt want dat zijn dus die van jou En dan het zorgen voor een pasgeborene, met die gekke geluidjes en die plotselinge beweginkjes en die hele primitieve reflexen en instincten, ik vind het echt prachtig. Ik weet dat er genoeg mensen zijn die ervoor zouden tekenen om het eerste jaar over te mogen slaan, maar ik zou het met liefde nog zes keer opnieuw doen. Baby's
@Phaidra, wat bijzonder en fijn dat je die periode bij je tweede als helend hebt ervaren Ik herken dat wel heel sterk. Tussen mini en mega heb ik ook zoveel moeders (/ouders) leren kennen waar ik echt met ontzag naar heb gekeken. Het ouderschap is echt een aanslag en iedereen doet dat maar gewoon, op allerlei manieren, wow! De eerste periode met mega was veel makkelijker. Terugkijkend na zijn eerste paar maanden kon ik mezelf ook heel veel vergeven uit de periode van mini, terwijl ik dat eerder niet kon. Dus bij een derde kan dat natuurlijk alleen maar nog beter worden! 
Maar zonder dollen: ik ga volgende week naar de huisarts om te kijken of we mijn hormonale schommelingen iets kunnen temperen met.. Nou, waarmee, dat weet ik nog niet.
Hoe is 't met de rest van de rammelaars?
@DorothyGale 1 alweer
Wow! Bijzonder ook hoe zo'n wens kan veranderen. Ik hoor trouwens heel vaak dat mensen vlak na hun bevalling gelijk nog een kindje willen Zal toch ook wel iets met de hormonen van doen hebben Bij een groot gezin heb ik niet per se een romantisch beeld. Mijn vader komt uit een groot gezin, ik geloof niet dat hij daar veel aan heeft gehad. Ja, veel discussie
Mijn oma is haar broers en niet zo lang geleden een dochter verloren en drukt me steeds op het hart het bij twee te laten: hoe meer kinderen, hoe meer leed en hoe groter de kans om er een te verliezen. En dat begrijp ik (vanuit haar perspectief) ook heel goed. Maar bij die kinderdrang speelt dat familieaspect voor mij niet zo mee, geloof ik. Ik zie niet een bepaalde samenstelling voor me, of zo.Het is een combinatie van een fysieke drang en van wat @Phaidra zegt, het gevoel van zwanger zijn, zo samen zijn.. En dat blijft ook als het kindje er al is. Bevallen sla ik even over, dat is niet mijn sterkste kant, maar zo'n pasgeboren baby, ik vind het echt magie. Zo'n heel mensje wat je nog helemaal mag gaan ontdekken en wat nog helemaal moet ontkreukelen en dat zelfs in het donkerste zwart nog fel licht geeft
Met van die nageltjes en wimpertjes en zo'n pasgeboren babygeurtje en dat je daar dan zo trots als een pauw mee rond mag lopen. En dat je andere kindje(s) er dan ook zo bij zijn en dat je naar ze kijkt en dat je echt uit elkaar knalt want dat zijn dus die van jou En dan het zorgen voor een pasgeborene, met die gekke geluidjes en die plotselinge beweginkjes en die hele primitieve reflexen en instincten, ik vind het echt prachtig. Ik weet dat er genoeg mensen zijn die ervoor zouden tekenen om het eerste jaar over te mogen slaan, maar ik zou het met liefde nog zes keer opnieuw doen. Baby's @Phaidra, wat bijzonder en fijn dat je die periode bij je tweede als helend hebt ervaren
Ik herken dat wel heel sterk. Tussen mini en mega heb ik ook zoveel moeders (/ouders) leren kennen waar ik echt met ontzag naar heb gekeken. Het ouderschap is echt een aanslag en iedereen doet dat maar gewoon, op allerlei manieren, wow! De eerste periode met mega was veel makkelijker. Terugkijkend na zijn eerste paar maanden kon ik mezelf ook heel veel vergeven uit de periode van mini, terwijl ik dat eerder niet kon. Dus bij een derde kan dat natuurlijk alleen maar nog beter worden! Maar zonder dollen: ik ga volgende week naar de huisarts om te kijken of we mijn hormonale schommelingen iets kunnen temperen met.. Nou, waarmee, dat weet ik nog niet.
Hoe is 't met de rest van de rammelaars?
Make your own kind of music.
Rammelaar voor een eerste hier!
Met mij gaat het ! Ik heb de laatste tijd een hoop stress in mijn hoofd. En moe, moe, moe dat ik er van ben. Mijn stress uit zich nu lichamelijk, dus ik probeer zo veel mogelijk rust en ontspanning te pakken, maar dat is zo lastig!
Ik ben mijn bruiloft aan het plannen. Het is erg druk op werk (luie collega's, soms personeels tekort, leuke oudjes die zijn overleden en oudjes die flink achteruit gaan en "lastiger" worden). Nog altijd zelf intens verdrietig om mijn vader die 1,5 jaar geleden is overleden en mij nooit zal zien trouwen of kinderen zien krijgen. Mijn kinderwens zelf natuurlijk, al heb ik er echt heel veel zin in, ik ben er ook gewoon bang voor. Bang voor alle verandering en het onbekende. En weinig support vanuit mijn eigen familie.
Ik zou dit jaar op werk een cursus starten om team leider te worden. Heb het met moeite afgezegd.
Wil mij graag verdiepen, maar dat lukt gewoon niet op dit moment.
Vriendlief rammelt ondertussen op zijn manier lekker door. Die snapt soms weinig van wat er in mijn hoofd allemaal omgaat (tjah, en hij hoeft natuurlijk niet zwanger te worden, hahaha!) Die wrijft wel eens over mijn buik en vraagt zich af hoe het zal zijn. Vroeg een paar dagen terug zelfs; welke naam gaan we ons kind geven?
Met mij gaat het
! Ik heb de laatste tijd een hoop stress in mijn hoofd. En moe, moe, moe dat ik er van ben. Mijn stress uit zich nu lichamelijk, dus ik probeer zo veel mogelijk rust en ontspanning te pakken, maar dat is zo lastig!Ik ben mijn bruiloft aan het plannen. Het is erg druk op werk (luie collega's, soms personeels tekort, leuke oudjes die zijn overleden en oudjes die flink achteruit gaan en "lastiger" worden). Nog altijd zelf intens verdrietig om mijn vader die 1,5 jaar geleden is overleden en mij nooit zal zien trouwen of kinderen zien krijgen. Mijn kinderwens zelf natuurlijk, al heb ik er echt heel veel zin in, ik ben er ook gewoon bang voor. Bang voor alle verandering en het onbekende. En weinig support vanuit mijn eigen familie.
Ik zou dit jaar op werk een cursus starten om team leider te worden. Heb het met moeite afgezegd.
Wil mij graag verdiepen, maar dat lukt gewoon niet op dit moment. Vriendlief rammelt ondertussen op zijn manier lekker door. Die snapt soms weinig van wat er in mijn hoofd allemaal omgaat (tjah, en hij hoeft natuurlijk niet zwanger te worden, hahaha!)
Die wrijft wel eens over mijn buik en vraagt zich af hoe het zal zijn. Vroeg een paar dagen terug zelfs; welke naam gaan we ons kind geven?
Vanaf het moment dat mijn zusje groot genoeg was om te kunnen kibbelen, hebben we dat dag in, dag uit gedaan.quote:
Bij een groot gezin heb ik niet per se een romantisch beeld. Mijn vader komt uit een groot gezin, ik geloof niet dat hij daar veel aan heeft gehad. Ja, veel discussie
Ik was stikjaloers op een vriendinnetje dat enig kind was, zij vond juist dat ik zuinig op mijn zusje moest zijn. (Wijze woorden voor een meisje van een jaar of 8. ) Oh, en die rust in huis als mijn zusje een weekje uit logeren was. 
Ik moet wel een héél dringende kinderwens krijgen wil ik riskeren dat het mijn kinderen ook zo vergaat.Andersom geredeneerd: als ik ZZ zou verliezen, dan verlies ik ook meteen mijn rol als ouder. (Ik blijf uiteraard wel altijd haar moeder, maar qua dagelijks leven ziet het er dan heel anders uit.) Niet dat ik dat een goed argument vind om extra kinderen op de wereld te zetten, ik bedoel meer dat er hoe dan ook wel leed kan zijn, daar doe je niks tegen.quote:Mijn oma is haar broers en niet zo lang geleden een dochter verloren en drukt me steeds op het hart het bij twee te laten: hoe meer kinderen, hoe meer leed en hoe groter de kans om er een te verliezen.
Ja ik lees dat best vaak in OUD, dat het eerste jaar bijna alleen maar afzien is. Ik heb oprecht juist bijna alleen maar genoten van die tijd.quote:Ik weet dat er genoeg mensen zijn die ervoor zouden tekenen om het eerste jaar over te mogen slaan, maar ik zou het met liefde nog zes keer opnieuw doen. Baby's
Maar voor mij speelt dat in de afwegingen verder geen rol, het moet ook vooral ná de babytijd nog leuk blijven (zie bovenstaand ).
Interessante ‘discussie’ en invalshoeken! Ik ben er momenteel veel mee bezig.
Ik herken me wel heel erg in wat CassE. zegt. Zwanger, bevallen ( 
+ ) En de manier waarop je een pasgeboren baby omschrijft X100. Maar ik herken me ook heel erg in (met name) het laatste wat Vivi zegt. Babytijd! Maar er komt ook een tijd ná de babytijd en Casper als baby was erg makkelijk, Casper als dreumes kost me veel meer energie (eveneens erg leuk maar wel moeilijker) en slapen doet ie nog steeds niet . Voor mijn gevoel is het thuis nu mooi in balans en het geeft mij een goed gevoel dat ik onverdeelde aandacht aan Casper kan geven (niet zozeer voor hem maar ook voor de rust in mijn eigen hoofd want ik ken mezelf) en toch een bepaalde mate van vrijheid met 1 kind. Een nachtje logeren, éven snel weg. (voor de duidelijkheid: eigen ervaring he, ervaart iedereen waarschijnlijk anders)
Ik ben team met 1 bil aan het eind van de rammelbank. Één kind voelt op dit moment niet compleet maar een tweede gaat er op korte termijn ook nog niet komen. Ik zet nu voor mezelf in op een periode wanneer Casper iets zelfstandiger is.
Huge triggerpoint: vrouwen met kind in de leeftijd van Casper die weer opnieuw zwanger zijn. Geen idee waarom maar dan krijg ik het gevoel dat ik ook weer moet. En dan wíl ik opeens ook weer en wel nú. Dat voelt dan even zo intens dat het gewoon naar is maar ebt ook weer weg. Ik heb het kapot geanalyseerd maar tot op heden niet door waarom ik dat daarom zo (intens) ervaar
[ Bericht 1% gewijzigd door LaBelleFleur27 op 21-03-2019 00:15:13 ]
Ik herken me wel heel erg in wat CassE. zegt. Zwanger
, bevallen ( + ) En de manier waarop je een pasgeboren baby omschrijft X100. Maar ik herken me ook heel erg in (met name) het laatste wat Vivi zegt. Babytijd! Maar er komt ook een tijd ná de babytijd en Casper als baby was erg makkelijk, Casper als dreumes kost me veel meer energie (eveneens erg leuk maar wel moeilijker) en slapen doet ie nog steeds niet . Voor mijn gevoel is het thuis nu mooi in balans en het geeft mij een goed gevoel dat ik onverdeelde aandacht aan Casper kan geven (niet zozeer voor hem maar ook voor de rust in mijn eigen hoofd want ik ken mezelf) en toch een bepaalde mate van vrijheid met 1 kind. Een nachtje logeren, éven snel weg. (voor de duidelijkheid: eigen ervaring he, ervaart iedereen waarschijnlijk anders)Ik ben team met 1 bil aan het eind van de rammelbank. Één kind voelt op dit moment niet compleet maar een tweede gaat er op korte termijn ook nog niet komen. Ik zet nu voor mezelf in op een periode wanneer Casper iets zelfstandiger is.
Huge triggerpoint: vrouwen met kind in de leeftijd van Casper die weer opnieuw zwanger zijn. Geen idee waarom maar dan krijg ik het gevoel dat ik ook weer moet. En dan wíl ik opeens ook weer en wel nú. Dat voelt dan even zo intens dat het gewoon naar is maar ebt ook weer weg. Ik heb het kapot geanalyseerd maar tot op heden niet door waarom ik dat daarom zo (intens) ervaar
[ Bericht 1% gewijzigd door LaBelleFleur27 op 21-03-2019 00:15:13 ]
Ik heb zelf 3 broers, maar 1 van hun heeft vanaf z'n pubertijd al een psychische stoornis/aandoening en toen ik oud genoeg was om me bewust te zijn van 'het gezin' waren m'n oudste broers al uit huis. Dus ik heb zelf ook nooit met een groot gezin aan tafel gezeten als kind. Maar ik vond het altijd wel heel erg leuk om 3 broers te hebben, want die kregen weer vriendinnetjes en er kwamen kinderen. Maarja, die leuke dingen kwamen ook mede door het leeftijdsverschil.
Mijn vriend heeft een broertje en een zusje en zij hebben als kinderen ook nooit ruzie gehad eigenlijk. Daarentegen had ik een vriendinnetje met een zus die altijd over haar moederde, vreselijk leek me dat.
Voors en tegens dus.
Mijn vriend heeft een broertje en een zusje en zij hebben als kinderen ook nooit ruzie gehad eigenlijk. Daarentegen had ik een vriendinnetje met een zus die altijd over haar moederde, vreselijk leek me dat.
Voors en tegens dus.
Wat voor mij alles uitmaakte hier, was het leeftijdsverschil. Tussen Phi en Caesar zit 3 jaar en 10 maanden. Ik heb het gevoel dat ik er daardoor voor allebei kan zijn in een mate die voor iedereen bevredigend is, ook voor mezelf. Ik denk dat ik er zelf stukken minder rooskleurig voor had gestaan als er bijvoorbeeld maar 1,5 of 2 jaar tussen had gezeten. Ik zie in mijn omgeving mensen met meerdere kinderen kort op elkaar en die lijken vrijwel alleen maar op overlevingsstand te staan en hebben nog maar weinig ruimte om te genieten van zowel de baby('s) als de ontwikkeling van de oudere kinderen en hun eigen relatie, niet te vergeten. En ja: dat wordt makkelijker als ze dan 6 en 8 zijn bijvoorbeeld, maar dan ben je dus wel 8 jaar van je leven verder.
Ik vond teruggaan naar de babytijd terwijl mijn oudste al zo groot was natuurlijk wel even wennen, maar helemaal niet zo erg en verpletterend zwaar als me vooraf soms werd voorgehouden.
Disclaimers all around, uiteraard: het moet maar net lukken zoals je het voor je ziet, het verschilt per ouder, per koppel, per kind etc.
Ik vond teruggaan naar de babytijd terwijl mijn oudste al zo groot was natuurlijk wel even wennen, maar helemaal niet zo erg en verpletterend zwaar als me vooraf soms werd voorgehouden.
Disclaimers all around, uiteraard: het moet maar net lukken zoals je het voor je ziet, het verschilt per ouder, per koppel, per kind etc.
een voorzichtige meld van mij. Wij hebben een gezonde fijne zoon maar ik sta al jaren open voor een tweede kindje. Mijn vriend eigenlijk vanaf het moment dat onze zoon geboren is niet. Nu zijn er toch twijfels van zijn kant en staat hij er meer voor open. Maar eerst huis verkopen / ander huis en verhuizen. Ik hoop zo dat we er voor gaan! Ondanks dat onze zoon dan al 8 zal zijn...
Dit is de enige reden die ik heb om soms te rammelen... stel dat N doodgaat, dan heb ik niks meer. Zo voelt het althansquote:
Andersom geredeneerd: als ik ZZ zou verliezen, dan verlies ik ook meteen mijn rol als ouder. (Ik blijf uiteraard wel altijd haar moeder, maar qua dagelijks leven ziet het er dan heel anders uit.) Niet dat ik dat een goed argument vind om extra kinderen op de wereld te zetten, ik bedoel meer dat er hoe dan ook wel leed kan zijn, daar doe je niks tegen.
Alsof ik de plicht heb om voor mezelf en mijn man een backup te willen (ik ben zelf ook iemand die altijd een Plan B heeft, dus om dan maar één kind te hebben, voelt als een groot risico).Anderzijds geniet ik steeds meer van meer vrijheid; N is nu alweer bijna 4 en ik rammel nog steeds niet. Hoe meer ze kunnen, hoe leuker het wordt. En ik heb al zoveel opgegeven door moeder te worden;; al mijn hobbies staan al sinds de geboorte op een zeer laag pitje. Ik kijk er echt naar uit om weer meer dingen te doen die IK leuk vindt ipv dingen die N wil. Dus per saldo komt er geen tweede, denk ik.
Carpe diem, quam minimum credula postero.
Het lijkt mij eigenlijk ook niet zo'n biggy, vooral omdat ik heel benieuwd ben naar de babytijd met de voorkennis van 2 eerdere kinderen en 5 jaar meer ervaring.quote:
Ik vond teruggaan naar de babytijd terwijl mijn oudste al zo groot was natuurlijk wel even wennen, maar helemaal niet zo erg en verpletterend zwaar als me vooraf soms werd voorgehouden.
Ik zie mijn schoonzusje er bijvoorbeeld nu ook fluitend doorheen hobbelen. Het lijkt me heerlijk relativerend om uit eigen ervaring te weten dat het bij de oudste (twee) ook allemaal wel goed gekomen is.
Welkomquote:
Resistance is futile.
Leuk om alle verhalen te lezen en hoe dat wel of niet strookte met de verwachtingen.
Ik hou rekening met:
Moeite met zwanger raken (ik ben 35 en inseminatie met donorzaad).
Zwanger zijn.. ik denk dat ik er last van krijg, moe en misselijk enzo. Maar het lijkt me wel echt heel bijzonder na de eerste 3 maanden.
Bevallen.. nog niet echt een beeld bij of ik me dan rustig kan houden. Ik zie er niet tegenop, maar ik weet ook dat ik bij het zetten van een tattoo na drie kwartier niet meer de pijn weg kan ademen...
Ik ben nu niet zo'n babymens, ik heb veel meer met kinderen vanaf 1 jaar en ik denk dus dat ik het prille moederschap vanuit die mindset relatief zwaar zal ervaren.
Ik denk dat het bij 1 kindje zal blijven.
En ik vermoed dat ik best een strenge moeder zal zijn .
en hoe dat wel of niet strookte met de verwachtingen.Ik hou rekening met:
Moeite met zwanger raken (ik ben 35 en inseminatie met donorzaad).
Zwanger zijn.. ik denk dat ik er last van krijg, moe en misselijk enzo. Maar het lijkt me wel echt heel bijzonder na de eerste 3 maanden.
Bevallen.. nog niet echt een beeld bij of ik me dan rustig kan houden. Ik zie er niet tegenop, maar ik weet ook dat ik bij het zetten van een tattoo na drie kwartier niet meer de pijn weg kan ademen...
Ik ben nu niet zo'n babymens, ik heb veel meer met kinderen vanaf 1 jaar en ik denk dus dat ik het prille moederschap vanuit die mindset relatief zwaar zal ervaren.
Ik denk dat het bij 1 kindje zal blijven.
En ik vermoed dat ik best een strenge moeder zal zijn
.
Resistance is futile.
Ik rammel ook best wel.. De eerste 6 maanden met tweeling en peuter waren zwaar. Er komt nu meer ritme in met bijna 8 maanden, maar ik draag niet, ik geef geen volledig borstvoeding (nog wel gedeeltelijk maar begint echt terug te lopen nu), en het is zo vermoeiend. Heel stiekem zou ik nog één x een baby willen en optimaal genieten van de laatste baby. Maar we doen het niet, want wat als het er weer 2 zijn, en/of ik weer zo'n dramatische zwangerschap heb..
Dus ik blijf rammelen.
Dus ik blijf rammelen.
@Cassandra 87 Dat lijkt mij ook enorm zwaar, een tweelling en een peuter Ik kan me voorstellen dat je het voor nu bij rammelend houdt.
Wat ook niet helpt zijn de reacties van anderen als je het zegt bij eentje te houden. Twee is toch de norm. Vrienden van ons (zonder kinderen
) reageerden geschockeerd. Die begrepen er echt helemaal niets van en vonden het een slecht idee.
Het goede nieuws is dat zijn zus en haar vrouw ook graag een kindje willen. En mijn man is dan de donor Hoop zo dat het gaat lukken 
Dan toch nog een broertje of zusje 
Ik kan me voorstellen dat je het voor nu bij rammelend houdt.MIjn man denkt ook zo, ik helemaal niet. Ik ben meer bezig met het idee dat hij alleen achterblijft als wij overlijden. We hebben allebei weinig familie en de familie van mijn vriend woont in het buitenland. Er zijn sowieso geen kinderen in de leeftijdscategorie van ons zoontje. Daaarnaast we zijn relatief gezien geen jonge ouders, dus daar lag ik in het begin wel wakker vanquote:
[..]
Andersom geredeneerd: als ik ZZ zou verliezen, dan verlies ik ook meteen mijn rol als ouder. (Ik blijf uiteraard wel altijd haar moeder, maar qua dagelijks leven ziet het er dan heel anders uit.) Niet dat ik dat een goed argument vind om extra kinderen op de wereld te zetten, ik bedoel meer dat er hoe dan ook wel leed kan zijn, daar doe je niks tegen.
[..]
Wat ook niet helpt zijn de reacties van anderen als je het zegt bij eentje te houden. Twee is toch de norm. Vrienden van ons (zonder kinderen
) reageerden geschockeerd. Die begrepen er echt helemaal niets van en vonden het een slecht idee.Het goede nieuws is dat zijn zus en haar vrouw ook graag een kindje willen. En mijn man is dan de donor
Hoop zo dat het gaat lukken Dan toch nog een broertje of zusje
Nee, neefje of nichtje .
Wel tof!
. Wel tof!
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Wat leukquote:
@:Cassandra 87 Dat lijkt mij ook enorm zwaar, een tweelling en een peuter
[..]
MIjn man denkt ook zo, ik helemaal niet. Ik ben meer bezig met het idee dat hij alleen achterblijft als wij overlijden. We hebben allebei weinig familie en de familie van mijn vriend woont in het buitenland. Er zijn sowieso geen kinderen in de leeftijdscategorie van ons zoontje. Daaarnaast we zijn relatief gezien geen jonge ouders, dus daar lag ik in het begin wel wakker van
Wat ook niet helpt zijn de reacties van anderen als je het zegt bij eentje te houden. Twee is toch de norm. Vrienden van ons (zonder kinderen
Het goede nieuws is dat zijn zus en haar vrouw ook graag een kindje willen. En mijn man is dan de donor
En waar bemoeien mensen zich mee?
Resistance is futile.
quote:
Ik ben team met 1 bil aan het eind van de rammelbank. Één kind voelt op dit moment niet compleet maar een tweede gaat er op korte termijn ook nog niet komen. Ik zet nu voor mezelf in op een periode wanneer Casper iets zelfstandiger is.
Zwanger zijn & bevallen
De babytijd....
Protčge moi de mes désirs.
Zwanger zijn & bevallenquote:
[..]
Zwanger zijn & bevallen
De babytijd....
De babytijd....
Precies andersom hier.
Wie weet verloopt de babytijd bij een tweede kindje heel anders Duman
Ik rammel ook een heel klein beetje, maar we vinden Jip nu sowieso te klein. Geen idee wanneer we dan wel voor een tweede gaan, misschien over een jaar. Het heeft nog geen haast
De babytijd was ook wel matuurlijk. Maar ook echt loeizwaar door de slechte nachten en door zijn koemelkallergie (waar we later pas achter kwamen). En beiden zijn niet veel beter geworden, helaas.
De vorige keer dat ik in dit topic postte dat ik rammelde, bleek ik een paar weken later zwanger te zijn. Ik ga dus snel weg hier. Doei!
matuurlijk. Maar ook echt loeizwaar door de slechte nachten en door zijn koemelkallergie (waar we later pas achter kwamen). En beiden zijn niet veel beter geworden, helaas.De vorige keer dat ik in dit topic postte dat ik rammelde, bleek ik een paar weken later zwanger te zijn.
Ik ga dus snel weg hier. Doei!
Protčge moi de mes désirs.
Dit heb ik ook! Voor ZZ zou het echt geen kwaad kunnen als ze die onverdeelde aandacht niet meer zou krijgen (gelukkig leert ze op het kinderdagverblijf alsnog wel dat de wereld niet (alleen) om haar draaitquote:
het geeft mij een goed gevoel dat ik onverdeelde aandacht aan Casper kan geven (niet zozeer voor hem maar ook voor de rust in mijn eigen hoofd want ik ken mezelf)
), maar ik word daar zelf niet blij van denk ik. Op mijn werk focus ik bijvoorbeeld ook veel liever op 1 project in plaats van tig dingen in de lucht proberen te houden. Áls het er hier van komt, dan wel doelbewust met een groot leeftijdsverschil vanwege dit (veel een-op-een-tijd met de baby als de oudste op school zit of al veel zelfstandig kan doen thuis).Hier een nichtje zonder kinderen dat meteen het cliché erin gooide dat ZZ dan wel verwend zou worden.quote:
Wat ook niet helpt zijn de reacties van anderen als je het zegt bij eentje te houden. Twee is toch de norm. Vrienden van ons (zonder kinderen
Geshockeerd vind ik wel een onnodig heftige reactie op zoiets. 
quote:
SPOILER: Offtopic hierOm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Eens met je spoiler Vivi. Het is als zuur en moeilijk genoeg om geen kind te kunnen krijgen wat biologisch zowel van jou als je geliefde is. Ik zou not amused zijn als mijn donor en zijn gezin dan ons kind zouden claimen. Wie weet is dat voor het betreffende stel wel anders maar ik zou het van te voren wel heel goed doorspreken samen.
I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
Kan nou wil ik niet perse een derde bak over je heen kieperen maar eens met bovenstaande twee mensen, daar ging mijn vorige comment ook over. Ik meen te spreken uit ervaring, ben uitgebreid bekend met het scala aan opties en bijbehorende emoties rondom doneren. Altijd bereid tot toelichting mocht je daar interesse in hebben, DG.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Oh jee, wat gaat het meteen diep hier, dat had ik niet voorzien Ik maakte de opmerking meer grappend, maar zie dat die nu heel serieus wordt genomen. Nou ja, ook wel terecht
Het állerlaatste wat wij willen (of ik wil) is een kindje claimen, het idee alleen al.
Het is echt het kindje van mijn schoonzus en vrouw en mijn man is dus de donor. Zij voeden het kind samen op, zij zijn de ouders en duidelijk tegenover het kind wie de biologische vader is. Ze hebben dan ook aan mijn man gevraagd hoe hij zijn rol ziet. Hij wil het kindje zo vaak mogelijk zien, wat lastiger is omdat wij in Nederland wonen en zij dus in Engeland.
Zijn schoonzus en vrouw hebben eerst aan mij gevraagd hoe ik er tegenover stond als mijn man de donor zou zijn. Nou, ik vond het meteen geweldig en gun het ze enorm En ik laat/liet het aan hen (en mijn man) over hoe zij dit verder willen invullen.
De opmerking die ik maakte was denk ik meer voor mijn eigen situatie denk ik. Omdat ik er moeite mee heb dat er hier geen tweede komt. Maar dat dit in de realiteit ook zo wordt geschetst is dus niet zo want dat lijkt me inderdaad niet de bedoeling
Ik maakte de opmerking meer grappend, maar zie dat die nu heel serieus wordt genomen. Nou ja, ook wel terecht Het állerlaatste wat wij willen (of ik wil) is een kindje claimen, het idee alleen al.
Het is echt het kindje van mijn schoonzus en vrouw en mijn man is dus de donor. Zij voeden het kind samen op, zij zijn de ouders en duidelijk tegenover het kind wie de biologische vader is. Ze hebben dan ook aan mijn man gevraagd hoe hij zijn rol ziet. Hij wil het kindje zo vaak mogelijk zien, wat lastiger is omdat wij in Nederland wonen en zij dus in Engeland.
Zijn schoonzus en vrouw hebben eerst aan mij gevraagd hoe ik er tegenover stond als mijn man de donor zou zijn. Nou, ik vond het meteen geweldig en gun het ze enorm
En ik laat/liet het aan hen (en mijn man) over hoe zij dit verder willen invullen.De opmerking die ik maakte was denk ik meer voor mijn eigen situatie denk ik. Omdat ik er moeite mee heb dat er hier geen tweede komt. Maar dat dit in de realiteit ook zo wordt geschetst is dus niet zo want dat lijkt me inderdaad niet de bedoeling
quote:
Oh jee, wat gaat het meteen diep hier, dat had ik niet voorzien
Het állerlaatste wat wij willen (of ik wil) is een kindje claimen, het idee alleen al.
Het is echt het kindje van mijn schoonzus en vrouw en mijn man is dus de donor. Zij voeden het kind samen op, zij zijn de ouders en duidelijk tegenover het kind wie de biologische vader is. Ze hebben dan ook aan mijn man gevraagd hoe hij zijn rol ziet. Hij wil het kindje zo vaak mogelijk zien, wat lastiger is omdat wij in Nederland wonen en zij dus in Engeland.
Zijn schoonzus en vrouw hebben eerst aan mij gevraagd hoe ik er tegenover stond als mijn man de donor zou zijn. Nou, ik vond het meteen geweldig en gun het ze enorm
De opmerking die ik maakte was denk ik meer voor mijn eigen situatie denk ik. Omdat ik er moeite mee heb dat er hier geen tweede komt. Maar dat dit in de realiteit ook zo wordt geschetst is dus niet zo want dat lijkt me inderdaad niet de bedoeling
Ik vind het sowieso super dat jullie dit doen voor jullie (schoon)zussen.
Resistance is futile.
Dankjequote:
[..]
Ik vind het sowieso super dat jullie dit doen voor jullie (schoon)zussen.
Vlokje is over een week 10 maanden, toen ik zwanger was van haar was Jewel even oud als Vlokje nu. Vreemd idee, en ergens rammel ik opnieuw, maar we hebben besloten het echt bij 2 kinderen te houden want we hebben nu een mooie balans gevonden.
Maar toch, waar ik altijd roep dat ik geen typische baby-mama ben want ik vind het vaak leuker worden als ze wat ouder zijn, mis ik nu al de babytijd en het babyknuffelen. Nog los van het feit dat het met een 2e anders is en sneller gaat, is Vlokje ook echt snel met alles wat maakt dat die baby-tijd nog sneller ten einde is en dat maakt mij verdrietig. Alle fases waar zij nu doorheen gaat, zijn ook meteen de afsluiters van die fase want dit krijgen we nooit meer terug. Dus stiekem blijf ik denk ik de rest van mijn leven rammelen naar een derde, maar ik ben enorm blij met mijn 2 prachtige meiden en zou ook niets willen doen om dat 'op het spel' te zetten
Maar toch, waar ik altijd roep dat ik geen typische baby-mama ben want ik vind het vaak leuker worden als ze wat ouder zijn, mis ik nu al de babytijd en het babyknuffelen. Nog los van het feit dat het met een 2e anders is en sneller gaat, is Vlokje ook echt snel met alles wat maakt dat die baby-tijd nog sneller ten einde is en dat maakt mij verdrietig. Alle fases waar zij nu doorheen gaat, zijn ook meteen de afsluiters van die fase want dit krijgen we nooit meer terug. Dus stiekem blijf ik denk ik de rest van mijn leven rammelen naar een derde, maar ik ben enorm blij met mijn 2 prachtige meiden en zou ook niets willen doen om dat 'op het spel' te zetten
Ik lees dit nu al een aantal keer dus vergeef mij als ik het niet begrijp: krijgt jouw man dan een kindje van/met zijn zus?quote:
Het goede nieuws is dat zijn zus en haar vrouw ook graag een kindje willen. En mijn man is dan de donor
Gewoon uit nieuwsgierigheid hoor. Geen oordeel.
Met de vrouw van zus dan toch? Denk ik.quote:
[..]
Ik lees dit nu al een aantal keer dus vergeef mij als ik het niet begrijp: krijgt jouw man dan een kindje van/met zijn zus?
Gewoon uit nieuwsgierigheid hoor. Geen oordeel.
De vrouw van zijn zus zal wel degene zijn die zwanger raaktquote:
[..]
Ik lees dit nu al een aantal keer dus vergeef mij als ik het niet begrijp: krijgt jouw man dan een kindje van/met zijn zus?
Gewoon uit nieuwsgierigheid hoor. Geen oordeel.
J'ai vu un escarbot ivre!-Komupolapana
Het zijn de kleine dingen die het doen <3
Het zijn de kleine dingen die het doen <3
Ja, maar misschien denk ik verkeerd hoor...dan heb je je broer als donor.quote:
[..]
De vrouw van zijn zus zal wel degene zijn die zwanger raakt
Dat is best bijzonder.
Of komt dit best vaak voor?
Je denkt idd verkeerd misschien, als in:quote:
[..]
Ja, maar misschien denk ik verkeerd hoor...dan heb je je broer als donor.
Dat is best bijzonder.
Zus (a) is met een vrouw (b)
Broer doneert dus zaad aan vrouw van zus.
Dan is biologisch het kindje wel familie van beide moeders. Maar er is geen bloedverwantschap tussen de biologische ouders.
(Dat is relatief best vaak in zo'n situatie, niet heel bijzonder)
J'ai vu un escarbot ivre!-Komupolapana
Het zijn de kleine dingen die het doen <3
Het zijn de kleine dingen die het doen <3
Ik moet zeggen dat vrouwlief en ik dit ook hebben overwogen toen we zwanger wilden worden. Het leek ons heel mooi dat ons kind op die manier toch genetisch met beide kanten van de familie verbonden zou zijn en dat het ook op vrouwlief kon lijken, bij een onbekende donor via de donorbank wordt de donor qua uiterlijk namelijk afgestemd op degene die gaat dragen. Het leek ons uiteindelijk te complex gelet op familie issues, maar het idee erachter begrijp ik en vind ik juist heel mooiquote:
[..]
Ja, maar misschien denk ik verkeerd hoor...dan heb je je broer als donor.
Dat is best bijzonder.
De vrouw van mijn schoonzus wordt zwanger van mijn man, als alles goed gaatquote:
[..]
Ik lees dit nu al een aantal keer dus vergeef mij als ik het niet begrijp: krijgt jouw man dan een kindje van/met zijn zus?
Gewoon uit nieuwsgierigheid hoor. Geen oordeel.
Denk dat er gentisch iets compleet misgaat als zijn zys zwanger wordt van hem Ik mis ook al de babytijd enormquote:
Vlokje is over een week 10 maanden, toen ik zwanger was van haar was Jewel even oud als Vlokje nu. Vreemd idee, en ergens rammel ik opnieuw, maar we hebben besloten het echt bij 2 kinderen te houden want we hebben nu een mooie balans gevonden.
Maar toch, waar ik altijd roep dat ik geen typische baby-mama ben want ik vind het vaak leuker worden als ze wat ouder zijn, mis ik nu al de babytijd en het babyknuffelen. Nog los van het feit dat het met een 2e anders is en sneller gaat, is Vlokje ook echt snel met alles wat maakt dat die baby-tijd nog sneller ten einde is en dat maakt mij verdrietig. Alle fases waar zij nu doorheen gaat, zijn ook meteen de afsluiters van die fase want dit krijgen we nooit meer terug. Dus stiekem blijf ik denk ik de rest van mijn leven rammelen naar een derde, maar ik ben enorm blij met mijn 2 prachtige meiden en zou ook niets willen doen om dat 'op het spel' te zetten
Mijn baby ontwikkelt zich volgens mij niet supersnel (hij kan sinds een paar weken bijvoorbeeld kruipen) maar werd al wel snel heel groot. Soms sta ik nog steeds bij kleertjes van maat 68 te kijken En dan denk ik; als ik dit toch een keer weer voor mijn babytje kan kopen Maar tegelijkertijd vind ik de ontwikkeling nu zo enorm leuk, het contact, de stoute dingen die hij doet en dat hij nu heel veel zelf wil en kan
Hebben jullie nu voor beide kindjes dezelfde donor Schanu?quote:
[..]
Ik moet zeggen dat vrouwlief en ik dit ook hebben overwogen toen we zwanger wilden worden. Het leek ons heel mooi dat ons kind op die manier toch genetisch met beide kanten van de familie verbonden zou zijn en dat het ook op vrouwlief kon lijken, bij een onbekende donor via de donorbank wordt de donor qua uiterlijk namelijk afgestemd op degene die gaat dragen. Het leek ons uiteindelijk te complex gelet op familie issues, maar het idee erachter begrijp ik en vind ik juist heel mooi
Ja gelukkig wel, dat was onze uitdrukkelijke wens anders hadden we geen 2e gewild. Daarom zijn we ook heel snel weer in het medisch traject gestapt na de geboorte van Jewel, omdat de zwangerschap van haar erg lang op zich liet wachten en we bang waren dat als het weer zo lang zou duren dat de donor niet meer beschikbaar zou zijn. Maar van Vlokje raakte ik al zwanger na de 2e IVF poging en het mooiste daarvan is dat ze uit dezelfde IVF ronde komt als Jewel en ze dus samen in het petrischaaltje hebben gelegenquote:
[..]
Hebben jullie nu voor beide kindjes dezelfde donor Schanu?
Oh wat bijzonderquote:
[..]
Ja gelukkig wel, dat was onze uitdrukkelijke wens anders hadden we geen 2e gewild. Daarom zijn we ook heel snel weer in het medisch traject gestapt na de geboorte van Jewel, omdat de zwangerschap van haar erg lang op zich liet wachten en we bang waren dat als het weer zo lang zou duren dat de donor niet meer beschikbaar zou zijn. Maar van Vlokje raakte ik al zwanger na de 2e IVF poging en het mooiste daarvan is dat ze uit dezelfde IVF ronde komt als Jewel en ze dus samen in het petrischaaltje hebben gelegen
En wat fijn dat het daarna relatief snel is gelukt!
M'n collega was hier net met zijn 12 dagen oude baby!
Oh ik wilde het rammelende ei icon invoegen maar dat lukt niet.
*insert rammelende ei icon*
Oh ik wilde het rammelende ei icon invoegen maar dat lukt niet.
*insert rammelende ei icon*
quote:
M'n collega was hier net met zijn 12 dagen oude baby!
Oh ik wilde het rammelende ei icon invoegen maar dat lukt niet.
*insert rammelende ei icon*
Hier, een kip, die kan vast een rammelend ei voor je maken
Hoe is t bij jou nu?
Ik rammel en rammel maar, maar het is nog steeds niet zeker dat ik in december kan promoveren, en kans dat het maart gaat worden is vrij groot. En dan moet de stop-datum dus ook 2.5 maand naar achter geschoven worden..
Soms vraag ik me af of het er ooit van gaat komen. Maargoed. Hopelijk (eind van) deze zomer dan toch echt stoppen..
Wat enorm lastig dat je nog geen zekerheid. Het komt echt ooit, maar wel heel vervelend dat je niet weet wanneer en waar je naartoe uit kunt kijken. Lijkt me echt heel moeilijk.quote:
[..]
Hier, een kip, die kan vast een rammelend ei voor je maken
Hoe is t bij jou nu?
Ik rammel en rammel maar, maar het is nog steeds niet zeker dat ik in december kan promoveren, en kans dat het maart gaat worden is vrij groot. En dan moet de stop-datum dus ook 2.5 maand naar achter geschoven worden..
Soms vraag ik me af of het er ooit van gaat komen. Maargoed. Hopelijk (eind van) deze zomer dan toch echt stoppen..
Ik heb een 'pregnancy scare' gehad zoals ze dat mooi noemen. Ik weet dat voor het zingen de kerk uit is geen betrouwbare anticonceptie is, maar we doen dit niet rond m'n vruchtbare dagen (dan gebruiken we een condoom) dus de kans op zwangerschap was echt minimaal (1,5 jaar zo seks gehad zonder zwangerschap voor G). Toch werd ik niet ongesteld. Ik was vorig weekend erg ziek, maar heb nooit gehad dat dat invloed op m'n cyclus had. Nu dus wel.
Vanmiddag werd ik ongesteld, gelukkig. Het is welkom hoor, begrijp me niet verkeerd, maar het is toch wel even een opluchting. Laat me nog maar even rammelen en dan deze zomer los!
Vlindertje89; frustrerend ja dat een datum steeds wordt opgeschoven. Inmiddels al wel zekerheid?
Donnarush kan me voorstellen dat je voor nu toch even opgelucht bent.
Ik rammel enorm op dit moment dus schrijf het even van me af. We hadden in eerste instantie dit moment voor ogen om voor een 2de te gaan. Maar grootse verbouwplannen en een heel nieuwe functie op het werk maken dat we het nog even uitstellen naar augustus / september. Dat is natuurlijk ook al bijna, maar dat gevoel hč. En aan de andere kant het gevoel dat ik op mijn nieuwe functie dan mss ook alweer vrij snel weer even eruit lig. Maar kan toch echt niet nog langer wachten om ons gezinnetje uit te breiden.
Donnarush kan me voorstellen dat je voor nu toch even opgelucht bent.
Ik rammel enorm op dit moment dus schrijf het even van me af. We hadden in eerste instantie dit moment voor ogen om voor een 2de te gaan. Maar grootse verbouwplannen en een heel nieuwe functie op het werk maken dat we het nog even uitstellen naar augustus / september. Dat is natuurlijk ook al bijna, maar dat gevoel hč. En aan de andere kant het gevoel dat ik op mijn nieuwe functie dan mss ook alweer vrij snel weer even eruit lig. Maar kan toch echt niet nog langer wachten om ons gezinnetje uit te breiden.
Spannend Nolita, einde zomer is ook al heel snel! En met die functie komt het ook wel goed, het is niet dat je dan meteen ook al met verlof gaat he. Maar ik snap het gevoel wel, de tijd vliegt voorbij en je hebt wss nooit de tijd om alles te doen wat je wilt.
Datum is hier nog steeds niet zeker, en dus ook nog geen nieuwe datum voor stoppen met pil. En relatie loopt ook even niet 100%, dus naast datum voor verdediging van m'n proefschrift moet ook dat eerst anders worden voor het een optie is. Ik word vast ooit wel moeder.. maar het voelt wel echt heel ver weg nog nu
@DonnaRush weet jij al wanneer jullie er weer voor gaan?
@Nolita spannend inderdaad! Kan me voorstellen dat combinatie van verbouwen en nieuwe functie op werk maakt dat je het rationeel gezien toch even wil uitstellen, maar dat je gevoel daar niet per se ook in meegaat.
@DonnaRush weet jij al wanneer jullie er weer voor gaan?
@Nolita spannend inderdaad! Kan me voorstellen dat combinatie van verbouwen en nieuwe functie op werk maakt dat je het rationeel gezien toch even wil uitstellen, maar dat je gevoel daar niet per se ook in meegaat.
Ik denk ook augustus/september, als ik er klaar voor ben.
Ik vind het heel lastig eigenlijk. Ik rammel wel, maar vind het ook nog zo fijn met onze dreumes alleen.
Ik vind het heel lastig eigenlijk. Ik rammel wel, maar vind het ook nog zo fijn met onze dreumes alleen.
Ik heb de pil officieel de deur uit gezet! Vorige week aan het einde van mijn ongesteldheid hadden we het zomaar ineens besloten! We gaan nog wel wachten met proberen tot na de bruiloft!
Vorige week aan het einde van mijn ongesteldheid hadden we het zomaar ineens besloten! We gaan nog wel wachten met proberen tot na de bruiloft!
Spannendquote:
Ik heb de pil officieel de deur uit gezet!
.Wanneer is jullie grote dag?
Ik denk (hoop) dat wij na de bruiloft ook nog een poging gaan wagen (is wel pas in oktober, dus nog ff wachten ...)
14 Septemberquote:
[..]
Spannend
Wanneer is jullie grote dag?
Ik denk (hoop) dat wij na de bruiloft ook nog een poging gaan wagen (is wel pas in oktober, dus nog ff wachten ...)
De tijd gaat veels te snel! Nog zoveel dingen te doen voor de bruiloft. Maar het houdt wel mijn rammelaar een beetje in toom Een beetje!
Veel mini's om mij heen en ik zie echt overal zwangeren. Mis het zwanger zijn zelfs! Maar mijn beeld is rooskleuriger dan het toen was. Voorlopig nog geen tweede hier (I. is bijna 9 maanden oud) maar op momenten dus zeker wel wat gerammel. Dat had ik nou niet verwacht na een stomme bevalling .
.
Hier ook zacht gerammel Jip is nu net 1 jaar dus we vinden het nog te vroeg, we willen dat hij in ieder geval 2 jaar is als de volgende komt. Dus we bespreken het over een paar maanden wel weer
Jip is nu net 1 jaar dus we vinden het nog te vroeg, we willen dat hij in ieder geval 2 jaar is als de volgende komt. Dus we bespreken het over een paar maanden wel weer
Het besef dat er hier geen baby meer komt en het wegdoen van alle babyspullen maakt me aan het rammelen. Ik zie overal baby’s ook.
We zijn klaar, compleet en het is goed zo. Maar nog zo’n mini, nog een keer bevallen en nog zo’n leuke in ons gezin
We zijn klaar, compleet en het is goed zo. Maar nog zo’n mini, nog een keer bevallen en nog zo’n leuke in ons gezin
Hier hetzelfde @Songeur
Ik rammelde wel, tot ik een paar maanden geleden een 'precnancy scare' kreeg, toen zag ik vooral de onpraktische kanten van een derde..
Het is goed zo, we hebben 2 fantastische meiden en het voelt echt compleet.
Maar ik hou de deur nog wel op een kiertje voor een eventueel nakomertje..
Ik rammelde wel, tot ik een paar maanden geleden een 'precnancy scare' kreeg, toen zag ik vooral de onpraktische kanten van een derde..
Het is goed zo, we hebben 2 fantastische meiden en het voelt echt compleet.
Maar ik hou de deur nog wel op een kiertje voor een eventueel nakomertje..
Jij maakt wel hele leuke kindjes, dus dan is het extra jammer.quote:
Het besef dat er hier geen baby meer komt en het wegdoen van alle babyspullen maakt me aan het rammelen. Ik zie overal baby’s ook.
We zijn klaar, compleet en het is goed zo. Maar nog zo’n mini, nog een keer bevallen en nog zo’n leuke in ons gezin
Protčge moi de mes désirs.
Oh wat herkenbaar! Ons gezin is compleet, maar nu we alle babyspullen weg doen doet het soms toch wat pijn en begin ik te rammelen voor een derde. Ik weet alleen dat het einde dan zoek is, want na die 3e rammel ik voor een 4e und so weiter, dus ik hou me inquote:
Het besef dat er hier geen baby meer komt en het wegdoen van alle babyspullen maakt me aan het rammelen. Ik zie overal baby’s ook.
We zijn klaar, compleet en het is goed zo. Maar nog zo’n mini, nog een keer bevallen en nog zo’n leuke in ons gezin
Ik rammel helemáál niet, maar ik kreeg vandaag de broer-zusfoto van de schoolfotograaf en allemachtig: wat was ik weer even extra blij dat mijn rammels voor een tweede succesvol omgezet zijn in ons Phi’tje Echt, die foto straalt alles uit wat ik ooit hoopte dat het zou worden met een tweede.
Echt, die foto straalt alles uit wat ik ooit hoopte dat het zou worden met een tweede.
Pff, sinds ik gestopt ben met de pil al bijna 3 weken om de zoveel tijd ongie krampen. Als ik het niet beter wist zou ik al meerdere keren elk moment ongie kunnen worden!
Ook leuk om de veranderingen daar beneden te zien
Ugh, kan niet wachten tot September Tot we eindelijk gaan beginnen met proberen!
Ook leuk om de veranderingen daar beneden te zien
Ugh, kan niet wachten tot September
Tot we eindelijk gaan beginnen met proberen!
Nah die liefde die je hier omschrijftquote:
Ik rammel helemáál niet, maar ik kreeg vandaag de broer-zusfoto van de schoolfotograaf en allemachtig: wat was ik weer even extra blij dat mijn rammels voor een tweede succesvol omgezet zijn in ons Phi’tje
Dat gevoel is dus juist wat mij wél aan het rammelen maakt. Oh kijk ze nou leuk, eigen, uniek, hetzelfde en van mij zijn. Ik wil er nog 10
3 is heel leuk hoorquote:
[..]
Oh wat herkenbaar! Ons gezin is compleet, maar nu we alle babyspullen weg doen doet het soms toch wat pijn en begin ik te rammelen voor een derde. Ik weet alleen dat het einde dan zoek is, want na die 3e rammel ik voor een 4e und so weiter, dus ik hou me in
dit helpt niet he?
Zo. Het werd weleens tijd om me hier te melden. Wel onder een kloon, omdat ik al op FOK! meeloop sinds 2005 en zelfs een aantal familieleden mijn username kent.
Mijn eierstokken rammelen al heel erg lang en het wachten wordt steeds moeilijker.
Ik heb een hele lieve vriend die ik zeker als vader van mijn toekomstige kinderen zie, maar door wat vervelende omstandigheden moeten we nog zeker twee jaar wachten. Ik ben inmiddels 33, dus voor mijn gevoel begint de tijd steeds meer te dringen. Natuurlijk weet ik wel dat het nog prima kan, zelfs nog als ik 40 ben, maar van mij mag het nog liever gisteren dan vandaag gebeuren.
Helaas zit ik door een aantal hele smerige spelletjes van mijn ex in de schuldhulpverlening, die nog zeker twee jaar zal duren. Om die reden wonen mijn vriend en ik ook niet samen, wat ik wel zo handig zou vinden natuurlijk, haha.
Het is echt worstelen om de eindjes aan elkaar te knopen en dat wil ik een kind niet aan doen. Ik houd zelf het hoofd maar net boven water, maar zou een kind zoveel meer willen bieden. Niet elke week puzzelen om genoeg eten in huis te hebben, maar fatsoenlijke maaltijden.
Ik overleef het wel op een paar dagen brood met pindakaas als de wasmachine stuk gaat, maar dat kun je een kind niet aandoen.
Het kán dus simpelweg nog niet, maar dat doet vreselijk zeer. Al sinds de kleuterklas roep ik namelijk dat ik moeder wil worden en dat gevoel is alleen maar sterker geworden.
Ik ben tante van drie prachtige kinderen (tussen 5 maanden en 15 jaar) en ik houd zielsveel van ze, maar soms blijft het zo ontzettend knagen. De kinderen waar ik vroeger op gepast heb, vrienden, kennissen, iedereen in mijn omgeving lijkt zwanger te zijn of kinderen te hebben, maar ik sta nog steeds met lege handen.
Soms is het zo ontzettend frustrerend
Mijn eierstokken rammelen al heel erg lang en het wachten wordt steeds moeilijker.
Ik heb een hele lieve vriend die ik zeker als vader van mijn toekomstige kinderen zie, maar door wat vervelende omstandigheden moeten we nog zeker twee jaar wachten. Ik ben inmiddels 33, dus voor mijn gevoel begint de tijd steeds meer te dringen. Natuurlijk weet ik wel dat het nog prima kan, zelfs nog als ik 40 ben, maar van mij mag het nog liever gisteren dan vandaag gebeuren.
Helaas zit ik door een aantal hele smerige spelletjes van mijn ex in de schuldhulpverlening, die nog zeker twee jaar zal duren. Om die reden wonen mijn vriend en ik ook niet samen, wat ik wel zo handig zou vinden natuurlijk, haha.
Het is echt worstelen om de eindjes aan elkaar te knopen en dat wil ik een kind niet aan doen. Ik houd zelf het hoofd maar net boven water, maar zou een kind zoveel meer willen bieden. Niet elke week puzzelen om genoeg eten in huis te hebben, maar fatsoenlijke maaltijden.
Ik overleef het wel op een paar dagen brood met pindakaas als de wasmachine stuk gaat, maar dat kun je een kind niet aandoen.
Het kán dus simpelweg nog niet, maar dat doet vreselijk zeer. Al sinds de kleuterklas roep ik namelijk dat ik moeder wil worden en dat gevoel is alleen maar sterker geworden.
Ik ben tante van drie prachtige kinderen (tussen 5 maanden en 15 jaar) en ik houd zielsveel van ze, maar soms blijft het zo ontzettend knagen. De kinderen waar ik vroeger op gepast heb, vrienden, kennissen, iedereen in mijn omgeving lijkt zwanger te zijn of kinderen te hebben, maar ik sta nog steeds met lege handen.
Soms is het zo ontzettend frustrerend
Dat is wel echt ultiem rammelen en nog niet kunnen, idgara! Sterkte met wachten, het is lastig...
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
@idgara Oh, ik kan me zo goed voorstellen dat het wachten steeds lastiger wordt. Het klinkt wel alsof je op een reële manier naar je situatie kijkt, dat vind ik erg knap. Zijn er dingen die je in de tussentijd al zou kunnen doen op weg naar het moederschap (bijvoorbeeld stappen zetten op werkgebied zodat het straks financieel gezien zelfs nog makkelijker gaat dan je nu denkt)?
Ik herken me wel je een beetje in je verhaal en het heeft me er zelfs toe gebracht om mijn account af te stoffen. Volgende maand word ik 35, maar helaas ben ik ook nog steeds kinderloos en daarnaast ook relatieloos. Na 10 jaar in het buitenland te hebben gewoond verhuis ik deze zomer weer naar Nederland. Daar heb ik wel zin in, maar het drukt me ook op de neus op de feiten. Vrijwel al mijn vrienden zijn in de tussentijd getrouwd en hebben kinderen gekregen. Het voelt alsof ik de boot heb gemist. Daarbij komt dat ik als gevolg van het Syndroom van Turner biologisch gezien waarschijnlijk geen kinderen kan krijgen.
Ik neem het mezelf nu kwalijk dat ik mezelf zo lang heb 'verstopt' in het reizen/werken. Natuurlijk zijn er andere opties, ik ben van plan om mij het komende jaar te verdiepen in het pleegouderschap. Tegelijkertijd heb ik steeds het gevoel dat het nu echt te laat is daarvoor (had ik maar....). Het loslaten van het gezinsleven dat ik altijd voor ogen had doet veel zeer en het is echt soort een rouwproces, merk ik.
Ik herken me wel je een beetje in je verhaal en het heeft me er zelfs toe gebracht om mijn account af te stoffen. Volgende maand word ik 35, maar helaas ben ik ook nog steeds kinderloos en daarnaast ook relatieloos. Na 10 jaar in het buitenland te hebben gewoond verhuis ik deze zomer weer naar Nederland. Daar heb ik wel zin in, maar het drukt me ook op de neus op de feiten. Vrijwel al mijn vrienden zijn in de tussentijd getrouwd en hebben kinderen gekregen. Het voelt alsof ik de boot heb gemist. Daarbij komt dat ik als gevolg van het Syndroom van Turner biologisch gezien waarschijnlijk geen kinderen kan krijgen.
Ik neem het mezelf nu kwalijk dat ik mezelf zo lang heb 'verstopt' in het reizen/werken. Natuurlijk zijn er andere opties, ik ben van plan om mij het komende jaar te verdiepen in het pleegouderschap. Tegelijkertijd heb ik steeds het gevoel dat het nu echt te laat is daarvoor (had ik maar....). Het loslaten van het gezinsleven dat ik altijd voor ogen had doet veel zeer en het is echt soort een rouwproces, merk ik.
Dank je welquote:
@:Idgara
Bedankt! Het is zeker niet makkelijk. Het gaat op zich prima hoor, maar er zijn van die momenten dat het me zó tegenstaat allemaalquote:
Dat is wel echt ultiem rammelen en nog niet kunnen, idgara! Sterkte met wachten, het is lastig...
Dank je wel!quote:
@:idgara Oh, ik kan me zo goed voorstellen dat het wachten steeds lastiger wordt. Het klinkt wel alsof je op een reële manier naar je situatie kijkt, dat vind ik erg knap. Zijn er dingen die je in de tussentijd al zou kunnen doen op weg naar het moederschap (bijvoorbeeld stappen zetten op werkgebied zodat het straks financieel gezien zelfs nog makkelijker gaat dan je nu denkt)?
Ik kijk er reëel naar, maar soms is dat bijna niet te doen
Ik heb een goede baan en verdien bovenmodaal, dus dat zit wel goed. Alleen zit ik nog een tijd in de schuldhulpverlening (nog 1003 dagen om precies te zijn) en zie ik dus niets van mijn salaris terug. Wel wordt er hard gewerkt aan een vaste aanstelling bij mijn werkgever. Ook zijn we aan het uitzoeken waar we willen gaan wonen als het wél kan en mijn huidige huis is het meest geschikt. Er moet e.e.a gerenoveerd worden, maar daar wachten we liever even mee tot we echt samen verder kunnen. Er is gelukkig een extra kamer beschikbaar, waar nu mijn neefjes en nichtje af en toe logeren
Dat moet ook ontzettend moeilijk zijn!quote:Ik herken me wel je een beetje in je verhaal en het heeft me er zelfs toe gebracht om mijn account af te stoffen. Volgende maand word ik 35, maar helaas ben ik ook nog steeds kinderloos en daarnaast ook relatieloos. Na 10 jaar in het buitenland te hebben gewoond verhuis ik deze zomer weer naar Nederland. Daar heb ik wel zin in, maar het drukt me ook op de neus op de feiten. Vrijwel al mijn vrienden zijn in de tussentijd getrouwd en hebben kinderen gekregen. Het voelt alsof ik de boot heb gemist. Daarbij komt dat ik als gevolg van het Syndroom van Turner biologisch gezien waarschijnlijk geen kinderen kan krijgen.
Ik neem het mezelf nu kwalijk dat ik mezelf zo lang heb 'verstopt' in het reizen/werken. Natuurlijk zijn er andere opties, ik ben van plan om mij het komende jaar te verdiepen in het pleegouderschap. Tegelijkertijd heb ik steeds het gevoel dat het nu echt te laat is daarvoor (had ik maar....). Het loslaten van het gezinsleven dat ik altijd voor ogen had doet veel zeer en het is echt soort een rouwproces, merk ik.
Ik weet wel zeker dat het een rouwproces is, waarin het 'wat als..?' een enorme rol speelt. Het gevoel dat je stil staat of hebt gestaan, terwijl de rest van de wereld gewoon doordendert kan soms ineens zó'n klap in je gezicht zijn.
Heel veel sterkte
Oeh idgara, lijkt me idd heel frustrerend om te rammelen terwijl het nog zo ver weg is.
Ongelofelijk hoe je ook voor een tweede kunt rammelen.
Zeker nu het best dichtbij komt (anderhalve maand) ben ik eigenlijk nu al niet meer te houden. Het helpt niet om twee weekenden op rij twee verschillende mini baby’s te knuffelen. Ik hoop toch zo dat nog eens mee te mogen maken.
Ongelofelijk hoe je ook voor een tweede kunt rammelen.
Zeker nu het best dichtbij komt (anderhalve maand) ben ik eigenlijk nu al niet meer te houden. Het helpt niet om twee weekenden op rij twee verschillende mini baby’s te knuffelen. Ik hoop toch zo dat nog eens mee te mogen maken.
De slechte nachten van U.quote:
[..]
Wat tof!
Protčge moi de mes désirs.
Yes, hopelijk.quote:
[..]
Ah, goed punt wel.
Protčge moi de mes désirs.
Ik ben m'n lief al aan het 'bewerken' . Maar we willen toch wel een groter huisje voordat het zover is.
[ Bericht 19% gewijzigd door Helsinki op 15-07-2019 23:44:43 ]
. Maar we willen toch wel een groter huisje voordat het zover is.[ Bericht 19% gewijzigd door Helsinki op 15-07-2019 23:44:43 ]
Foliumzuur? Goede, morgen ook maar eens halen.quote:Op maandag 15 juli 2019 22:40 schreef Bienelientjee het volgende:
De speciale vitamientjes in huis gehaald
Protčge moi de mes désirs.
Ik ook aan het foliumzuur mensen, als het goed is komt aan het eind van deze maand mijn bonus binnen en dan plaatsen we een bestelling in Denemarken.
OMG, zo spannend want dan moet ik aan de ovulatietesten etc.
OMG, zo spannend want dan moet ik aan de ovulatietesten etc.
Resistance is futile.
Spannend @Bienelientjee, @Nolita en @Seven. dat het nu zo dichtbij begint te komen! Dat het maar snel zover mag zijn en het snel raak mag zijn!
@D.U.M.A.N. aah nog zo'n knapperd als U. zou heel leuk zijn! Hopelijk gaan de nachten snel wat beter en is je man dan overtuigd!
@Helsinki zit een groter huisje ook in de planning op korte termijn of is dat niet haalbaar? Hopelijk dat eerste!
Ik blijf de bank braaf warmhouden hier.. vorige week bij zes weken oude baby geweest en donderdag kraambezoek bij een twee weken oude, en naast heel leuk en lief doet dat me wel ook nog meer rammelen dan ik toch al deed.
@ViviRAWRS, als je toch hier komt spieken.. jij hebt heel lang gerammeld, toch? Hoe hield je dat vol? Hoe ging je daarmee om?
@D.U.M.A.N. aah nog zo'n knapperd als U. zou heel leuk zijn! Hopelijk gaan de nachten snel wat beter en is je man dan overtuigd!
@Helsinki zit een groter huisje ook in de planning op korte termijn of is dat niet haalbaar? Hopelijk dat eerste!
Ik blijf de bank braaf warmhouden hier.. vorige week bij zes weken oude baby geweest en donderdag kraambezoek bij een twee weken oude, en naast heel leuk en lief doet dat me wel ook nog meer rammelen dan ik toch al deed.
@ViviRAWRS, als je toch hier komt spieken.. jij hebt heel lang gerammeld, toch? Hoe hield je dat vol? Hoe ging je daarmee om?
Nou, het is tijd! Als ik vanaf nu zwanger raak, is G. 2 geweest als de baby komt en dat hebben we beide wel voor ogen. Ze loopt al bijna goed, dus ook dat is afgevinkt voordat er een baby komt.
Vorige week op kraambezoek geweest bij een baby van een weekje oud en OMG toen ik thuis kwam zei ik tegen m'n vriend; IK WIL EEN BABIETJE!
Vorige week op kraambezoek geweest bij een baby van een weekje oud en OMG toen ik thuis kwam zei ik tegen m'n vriend; IK WIL EEN BABIETJE!
Boks! Ik ben ook begonnen.quote:
De speciale vitamientjes in huis gehaald
Hoe tof zou het zijn als @ViviRAWRS en @Helsinki en ik tegelijk zwanger zullen zijn.
Spannend, @Seven. !
@vlindertje89 Ik hoop dit keer op een meisje.
Baby’s knuffelen.
Spannend, @Seven. !
@vlindertje89 Ik hoop dit keer op een meisje.
Baby’s knuffelen.
Protčge moi de mes désirs.
Jaaa me2! Is ook alweer ruim 2 jaar geleden.quote:
Spannend Donna!
Vrijdag a.s. 2 jaar geleden had ik een positieve test!
Ik rammel nu alweer ik wilde nooit een derde, twee waren genoeg. Zwanger zijn vind ik stom en vond het na de eerste best heftig dus twee was m’n max.
En nu is t. 5 maanden en ik rammel al sinds ‘ie eruit is het gaat vergeleken met de eerste keer zó soepel en hij is zó leuk en heb ineens zó het gevoel dat er nog eentje mist nooit van mezelf gedacht.
Maar aan de andere kant, een derde is waanzinnig onpraktisch want past niet in ons huis, past niet in onze (nieuwe) auto en ik heb ook nog wel de droom om nog meer verre reizen te maken over een paar jaar en dat is met twee toch echt een stuk praktischer en goedkoper
Nog maar een paar jaar doorrammelen of hopen dat het ergens in de dreumes/peutertje stopt
Jongens veel foliumzuur hier Zo spannend
ik wilde nooit een derde, twee waren genoeg. Zwanger zijn vind ik stom en vond het na de eerste best heftig dus twee was m’n max. En nu is t. 5 maanden en ik rammel al sinds ‘ie eruit is
het gaat vergeleken met de eerste keer zó soepel en hij is zó leuk en heb ineens zó het gevoel dat er nog eentje mist nooit van mezelf gedacht. Maar aan de andere kant, een derde is waanzinnig onpraktisch want past niet in ons huis, past niet in onze (nieuwe) auto en ik heb ook nog wel de droom om nog meer verre reizen te maken over een paar jaar en dat is met twee toch echt een stuk praktischer en goedkoper
Nog maar een paar jaar doorrammelen of hopen dat het ergens in de dreumes/peutertje stopt
Jongens veel foliumzuur hier
Zo spannend
Ja klopt! Op sommige momenten vond ik het wel moeilijk, bijvoorbeeld met Oud & Nieuw terwijl er in het nieuwe jaar niks ging gebeuren op dit vlak. En ik had vaak op zondagmiddag (weinig afleiding) een onbestemd gevoel, alsof ik mijn tijd aan het verspillen was terwijl de grote dingen bleven liggen, alsof er iets belangrijks ontbrak. Ik dacht destijds dat het met onze niet-concrete emigratieplannen te maken had, maar sinds mijn dochter er is, is dat gevoel er nooit meer geweest. Ik hield het vol omdat ik wist dat we in principe nog genoeg tijd hadden (ik was bijna 32 toen we er uiteindelijk voor gingen), en door mijn aandacht op andere leuke dingen te richten zoals grote vakanties plannen en uitvoeren.quote:
@:ViviRAWRS, als je toch hier komt spieken.. jij hebt heel lang gerammeld, toch? Hoe hield je dat vol? Hoe ging je daarmee om?
Ho wacht! Ik post hier wel, maar ik rammel niet. Als ik een baby zie, denk ik "Jeetje, dat ZZ ook ooit zó klein was, en nog niet eens zo heel lang geleden". Ik zou het speciaal vinden om alles nog een keer mee te mogen maken, maar ik heb dus helemaal niet het gevoel dat er nu iets ontbreekt aan mijn gezin.quote:
Hoe tof zou het zijn als @:vivirawrs en @:helsinki en ik tegelijk zwanger zullen zijn.
Jaaaa, zo'n gek idee dat we er binnenkort toch ECHT eens voor gaan! Een raar, maar gevoel toch wel samen zo. Nu nog even wachten tot na de bruiloft (minder dan 2 maanden nu!), dan mogen we voor echies proberen!
Spannend, wordt mijn eerste ook!
gevoel toch wel samen zo. Nu nog even wachten tot na de bruiloft (minder dan 2 maanden nu!), dan mogen we voor echies proberen! Spannend, wordt mijn eerste ook!
Hmm, misschien moet ik toch maar meeschrijven. Na de miskraam is het geklapper niet echt opgehouden en dat werd laatst met de geboorte van ukje niet minder.
He puts up with my extravagance and my nonsense
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Rammelrammelrammelrammelrammel.Protčge moi de mes désirs.
Ooh duman! Is je man nu om?
Ik heb een vergelijkbare foto van N. Ze zit met haar pop op de bank tv te kijken en heeft 1 arm om haar heen geslagen en met de andere hand het armpje van de pop vast, precies zoals ik samen met N een filmpje kijk.
Vitamines zijn hier ook al in huis; over 2 weekjes starten met slikken.
Spannend hier allemaal en gezellig weer. Zo druk als in ‘mijn tijd’ vlak voor N is het bij de rammelaars en het tweede streepje niet meer geweest afgelopen tijd. Leuk dat het nu weer wat begint te leven nu we er ook weer bijna voor gaan.
Handige bijkomstigheid. Dit is de tweede cyclus waarin ik mijn eisprong denk te voelen. Heb dan een middag buikpijn die ik verder niet kan plaatsen en lijkt op eerste dag menstruatie. Exact twee weken later ongesteld; nu weer buikpijn op dag 10 dus dat zou betekenen dat deze cyclus wss weer maar 24 dagen is. Tot nu heb ik nooit een eisprong aangevoeld. Die buikpijn vind ik overigens niet prettig.
Ik heb een vergelijkbare foto van N. Ze zit met haar pop op de bank tv te kijken en heeft 1 arm om haar heen geslagen en met de andere hand het armpje van de pop vast, precies zoals ik samen met N een filmpje kijk.
Vitamines zijn hier ook al in huis; over 2 weekjes starten met slikken.
Spannend hier allemaal en gezellig weer. Zo druk als in ‘mijn tijd’ vlak voor N is het bij de rammelaars en het tweede streepje niet meer geweest afgelopen tijd. Leuk dat het nu weer wat begint te leven nu we er ook weer bijna voor gaan.
Handige bijkomstigheid. Dit is de tweede cyclus waarin ik mijn eisprong denk te voelen. Heb dan een middag buikpijn die ik verder niet kan plaatsen en lijkt op eerste dag menstruatie. Exact twee weken later ongesteld; nu weer buikpijn op dag 10 dus dat zou betekenen dat deze cyclus wss weer maar 24 dagen is. Tot nu heb ik nooit een eisprong aangevoeld. Die buikpijn vind ik overigens niet prettig.
Tot nu toe is mijn cyclus ook behoorlijk toppie! Ik heb net mijn tweede menstruatie gehad sinds ik ben gestopt met de pil. En deze was netjes 2-3 dagen later dan de vorige! Voorlopig dus lekker regelmatig! Nu nog ietsje verder opschuiven en we zitten precies na de bruiloft en huwelijksreis
Wordt gezellig in het zwangerschaps topic als we allemaal snel succesvol zijn
Wordt gezellig in het zwangerschaps topic als we allemaal snel succesvol zijn
Awhh!quote:Rammelrammelrammelrammelrammel.
Hier zal het nog even moeten blijven gerammel. Maar ik kan wel heerlijk wegdromen.
Edit: Ik zie net dat een eerder bericht lijkt alsof er al een ukkie van mij geboren is. Moet dus een ukje van vrienden zijn.
He puts up with my extravagance and my nonsense
@ViviRAWRS nog bedankt voor je reactie op mijn vraag!
Het voelt voor mij als stilstaan op dit moment. Inderdaad alsof de echt belangrijke dingen stilliggen. Ongeveer twee maanden nadat ik een relatie kreeg met mijn vriend trok hij onofficieel bij me in, en nog tien maanden later officieel. En nu zijn we 4.5 jaar verder en voelt het voor mij alsof we nog steeds op datzelfde punt staan. Ondertussen ben ik bijna klaar met mijn PhD en heeft hij een baan en zijn we twee jaar geleden verhuisd naar een eengezinswoning, maar ik mis nog steeds 'iets'. Het voelt nog niet 'af', niet compleet.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik er wel moeite mee heb af en toe met mensen om mij heen, vriendinnen van vroeger en zusjes van vriendinnen van vroeger die allemaal al baby's hebben inmiddels of zelfs al bezig zijn aan de tweede leg, hier bij de rammelaars nu ook een aantal die daadwerkelijk kunnen gaan beginnen en mensen die ik voor de tweede keer hier tegenkom terwijl ik hier nog steeds zit. Super leuk en ik gun het iedereen enorm, maar ik vind het ook wel confronterend.
Het voelt voor mij als stilstaan op dit moment. Inderdaad alsof de echt belangrijke dingen stilliggen. Ongeveer twee maanden nadat ik een relatie kreeg met mijn vriend trok hij onofficieel bij me in, en nog tien maanden later officieel. En nu zijn we 4.5 jaar verder en voelt het voor mij alsof we nog steeds op datzelfde punt staan. Ondertussen ben ik bijna klaar met mijn PhD en heeft hij een baan en zijn we twee jaar geleden verhuisd naar een eengezinswoning, maar ik mis nog steeds 'iets'. Het voelt nog niet 'af', niet compleet.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik er wel moeite mee heb af en toe met mensen om mij heen, vriendinnen van vroeger en zusjes van vriendinnen van vroeger die allemaal al baby's hebben inmiddels of zelfs al bezig zijn aan de tweede leg, hier bij de rammelaars nu ook een aantal die daadwerkelijk kunnen gaan beginnen en mensen die ik voor de tweede keer hier tegenkom terwijl ik hier nog steeds zit. Super leuk en ik gun het iedereen enorm, maar ik vind het ook wel confronterend.
Helpt een beetje om te weten dat je er niet alleen in bent? In mijn geval zijn er tig redenen om nog even te wachten, met name omdat we de miskraam een paar maanden terug ook nog steeds in het achterhoofd hebben.
Maar hoe leuk ik dat rationeel allemaal weet, dat maakt het niet dat het minder rammelt.
In mijn geval zijn er tig redenen om nog even te wachten, met name omdat we de miskraam een paar maanden terug ook nog steeds in het achterhoofd hebben.Maar hoe leuk ik dat rationeel allemaal weet, dat maakt het niet dat het minder rammelt.
He puts up with my extravagance and my nonsense
Ik kom ook (weer) meerammelen. Mijn zoon is nu 9 maanden oud en ik rammel alweer een tijdje voor een tweede. De gynaecoloog heeft destijds bij de keizersnee gezegd dat ik minimaal een jaar moet wachten met opnieuw zwanger worden dus daar houden we ons braaf aan. Bij de eerste duurde het 4 jaar voor het eindelijk raak was (na een paar miskramen) dus ik wil eigenlijk na dat jaar niet al te lang wachten... Ik ben dan 38 dus de tijd dringt wat dat betreft wel een beetje.
Maar voor nu rammelrammelrammel.
@vlindertje89 ik heb ook een tijd in die situatie gezeten. Niet leuk
Maar voor nu rammelrammelrammel
.@vlindertje89 ik heb ook een tijd in die situatie gezeten. Niet leuk
Ondanks dat ik natuurlijk het niemand gun om er ook mee te zitten, helpt dat wel, ja. Thanksquote:
Helpt een beetje om te weten dat je er niet alleen in bent?
Maar hoe leuk ik dat rationeel allemaal weet, dat maakt het niet dat het minder rammelt.
. Kan me voorstellen dat de miskraam in je hoofd meespeelt, dat lijkt me verschrikkelijk om mee te maken!@1inamelon thanks ook jij
. En lijkt me inderdaad lastig om het jaar vol te maken met wachten als het vorige keer zo lang duurde voor het raak was.. hopelijk gaat het dit keer dan een stuk sneller als je eenmaal kan beginnen!Helpt ook wel om er over te kunnen schrijven hier, bespreek dit toch niet zomaar met iedereen in real-life.
Ik ga heel eerlijk zijn, ja en nee. Wij waren 'onverwacht' zwanger geraakt (Laten we realistisch blijven, we wisten allebei heel goed dat we ons als een stel apen hadden gedragen) en we hebben nog zitten twijfelen. Die keuze werd voor ons gemaakt en daar heb ik op zich wel vrede mee. Doet af en toe wel zeer, zeker nu de uitrekendatum dichterbij komt, maar het is wat het is.
Het heeft alleen wel uiterst duidelijk gemaakt dat ik met deze man ontzettend graag kinderen wil en dat voor een vrouw die nooit een hele duidelijke kinderwens had. Ik weet af en toe niet wat me overkomt als ik dromerig zit te kijken naar mini docs of zo. Voor mij helpt om een soort van vage planning te hebben, lekker traditioneel met eerst trouwen onder andere, wetende dat het ongetwijfeld volkomen anders zal gaan.
Het is alleen wel fijn om af en toe dat gerammel van je af te schrijven.
Het heeft alleen wel uiterst duidelijk gemaakt dat ik met deze man ontzettend graag kinderen wil en dat voor een vrouw die nooit een hele duidelijke kinderwens had.
Ik weet af en toe niet wat me overkomt als ik dromerig zit te kijken naar mini docs of zo. Voor mij helpt om een soort van vage planning te hebben, lekker traditioneel met eerst trouwen onder andere, wetende dat het ongetwijfeld volkomen anders zal gaan.Het is alleen wel fijn om af en toe dat gerammel van je af te schrijven.
He puts up with my extravagance and my nonsense
@vlindertje89, ik snap dat het heel confronterend is. Vind ik ook bij tijd en wijle. Ik ben al zeker 4 jaar bezig net m'n kinderwens en elke keer als er weer iemand zwanger is in mijn omgeving, dan scherpt het mijn eigen kinderwens weer aan. Hier ook 1000 en 1 redenen om te wachten, ik ben nog nooit in mijn leven zo bedachtzaam geweest. Het is gewoon echt iets groots en onwerkelijks in mijn hoofd. Ik ben 2 keer geëmigreerd zonder er langer dan een maand over na te denken, maar ik vind steeds weer een reden om het uit te stellen.
Nou ja, nu ben ik 36 (alleen fysiek ) . Hopelijk gaat het lukken.
Nou ja, nu ben ik 36 (alleen fysiek
) . Hopelijk gaat het lukken.
Resistance is futile.
Juh, da's ook herkenbaar. Verhuizen naar het buitenland, plotseling grote ommezwaaien doen, maakt allemaal niet uit. Maar zo'n kotertje is een compleet ander verhaal. 85000 potentiële beren op de weg en veel 'Wat als?' en de overweldigende hoeveelheid verantwoordelijkheid.
Natuurlijk alleen maar goed, daar niet van, maar het is inderdaad iets heel groots en onwerkelijks.
Verhuizen naar het buitenland, plotseling grote ommezwaaien doen, maakt allemaal niet uit. Maar zo'n kotertje is een compleet ander verhaal. 85000 potentiële beren op de weg en veel 'Wat als?' en de overweldigende hoeveelheid verantwoordelijkheid. Natuurlijk alleen maar goed, daar niet van, maar het is inderdaad iets heel groots en onwerkelijks.
He puts up with my extravagance and my nonsense
Ik probeerde dat soort ontwikkelingen (hier geen PhD, wel geneeskunde afgerond in de rammelperiode) te zien als een stap richting het in vervulling laten gaan van de kinderwens. Jullie hebben echt niet stilgestaan in die 4,5 jaar, maar gewerkt aan een stabiele omgeving om een kind in op te laten groeien.quote:
En nu zijn we 4.5 jaar verder en voelt het voor mij alsof we nog steeds op datzelfde punt staan. Ondertussen ben ik bijna klaar met mijn PhD en heeft hij een baan en zijn we twee jaar geleden verhuisd naar een eengezinswoning, maar ik mis nog steeds 'iets'. Het voelt nog niet 'af', niet compleet.
Neemt niet weg dat het alsnog rot voelt hoor,
Als je in het wachten zit duurt het ook zo enorm lang. Hier voor de eerste ook lang gerammeld, maar was ook nog jong. Hoe meer zaken op orde waren en dus realistischer de wens werd des te erger werd ook het rammelen.
Ik hoor hier nog maar een week of 4. Gisteren met foliumzuur gestart. Ben zo benieuwd hoe het deze keer zal gaan. Maar voel me hier dus ook niet meer helemaal op mijn plek.
Ik hoor hier nog maar een week of 4. Gisteren met foliumzuur gestart. Ben zo benieuwd hoe het deze keer zal gaan. Maar voel me hier dus ook niet meer helemaal op mijn plek.
Daar heb je natuurlijk ook wel gelijk in. En als ik nu terugkijk, denk ik ook wel dat ik vooral emotioneel nu veel stabieler ben dan ik drie, vier jaar geleden was. En minder onzeker/meer in staat te doen wat ik denk dat goed is ongeacht adviezen etc van anderen. Dus ook op persoonlijk gebied kan ik een kindje nu meer bieden dan toen. Wel goed om dat inderdaad af en toe even in perspectief te zettenquote:
[..]
Ik probeerde dat soort ontwikkelingen (hier geen PhD, wel geneeskunde afgerond in de rammelperiode) te zien als een stap richting het in vervulling laten gaan van de kinderwens. Jullie hebben echt niet stilgestaan in die 4,5 jaar, maar gewerkt aan een stabiele omgeving om een kind in op te laten groeien.
.Het is denk ik ook dat m'n 30e verjaardag er eind van het jaar aankomt en ik eigenlijk altijd heb gezegd "jong" moeder te willen worden en ik altijd heb gedacht tussen mijn 25e en 30e twee kinderen te krijgen en dan 'compleet' te zijn. En nu komt m'n 30e verjaardag eraan en sta ik nog met lege handen. Maargoed, 30 is natuurlijk niet het einde van de wereld. Ivm endometriose is het wel afwachten als we ooit gaan beginnen hoe snel het lukt, kan zijn dat het geen problemen geeft maar er is ook wel een kans dat het moeilijk gaat en er medische hulp nodig gaat zijn.
@Nolita, wat tof dat jullie bijna kunnen gaan beginnen! Ik duim ook mee dat het bij jullie snel raak is! En wat mij betreft ben je hier ook gewoon welkom tot die tijd hoor, dat ik het soms confronterend vind betekent niet dat ik dan niemand die bijna mag beginnen hier wil zien. Het geeft ergens ook weer aan dat er dus mensen zijn die van hier doorstromen naar er wat mee kunnen doen, en dat is ook weer fijn om te zien, dat dat heus ook bij mij gaat gebeuren op termijn!
Ik denk dat wij van hetzelfde jaar zijn, ik ben net dertig geworden. Ik snap je gevoelens wel (in zoverre mogelijk), anderzijds heb je al veel opgebouwd. Dat heb ik een stuk minder gedaan door uiteindelijk een ontzettende pesthekel aan mijn studie te krijgen en het grotendeels parttime te doen met baantjes erbij want er moet ook gegeten worden. Ja, dan gaat het minder snel. Maar mijn situatie is tegelijkertijd ook weer compleet anders.
Een dikke digitale knuffel als je erop zit te wachten.
Ik snap je gevoelens wel (in zoverre mogelijk), anderzijds heb je al veel opgebouwd. Dat heb ik een stuk minder gedaan door uiteindelijk een ontzettende pesthekel aan mijn studie te krijgen en het grotendeels parttime te doen met baantjes erbij want er moet ook gegeten worden. Ja, dan gaat het minder snel. Maar mijn situatie is tegelijkertijd ook weer compleet anders.Een dikke digitale knuffel als je erop zit te wachten.
He puts up with my extravagance and my nonsense
Naar aanleiding van een ander topic alhier, komt ineens het lastigste van mijn kinderwens naar boven: die gigantische verantwoordelijkheid en eerlijk gezegd ook angst. Ik ben gevoelig voor depressies. Dat weet ik al jaren en met het in de gaten te houden en allerhande truukjes weet ik meestal redelijk op tijd dat het de verkeerde kant opgaat. En dan heb je nog de contextuele factoren, factoren die je niet kunt veranderen, die je wel kunt veranderen, die tijdelijk zijn, enzovoorts, enzoverder. In mijn geval hielp de gedachte 'Ik ben slechts een radartje in het alles en ik kan niet verwachten dat de hele wereld zich maar vrolijk aanpast aan mij' ook maar dat is uiteraard heel persoonlijk.
Maar toch... Wat geef ik straks door zowel qua nature als nurture? Hoe voorkom ik te veel doorslaan naar het één of juist naar het ander? Ik vind het doodeng.
Maar toch... Wat geef ik straks door zowel qua nature als nurture? Hoe voorkom ik te veel doorslaan naar het één of juist naar het ander? Ik vind het doodeng.
He puts up with my extravagance and my nonsense
Dank je welquote:
Een dikke digitale knuffel als je erop zit te wachten.
Heel herkenbaar, die angst. Ik heb een sociale angststoornis gehad en heb ook op andere gebieden wel een aanleg om wat overmatig angstig te zijn (voor aanslagen, natuurgeweld (bosbranden, orkanen, aardbevingen, overstromingen), inbrekers, slangen, brand, vliegen met vliegtuig..) en ervaar al sinds de middelbare school met regelmaat sombere periodes. Gaat mijn kind daar iets van meekrijgen? Is mijn kind daar straks door mij ook mee belast? Kan ik mijn kind voldoende loslaten? Beperken mijn angsten mogelijk de ontwikkelingsmogelijkheden en/of ervaringen die mijn kind mee krijgt? Ben ik continu bang voor alles wat er mogelijk mis kan gaan met mijn kind? In wat voor wereld/maatschappij (geweld, evt oorlogen, klimaatproblemen/natuurgeweld) zet ik een kind op de wereld, en moet ik een kind dat wel aan willen doen? En nog tienduizend meer van dat soort vragen..quote:
Naar aanleiding van een ander topic alhier, komt ineens het lastigste van mijn kinderwens naar boven: die gigantische verantwoordelijkheid en eerlijk gezegd ook angst. Ik ben gevoelig voor depressies. Dat weet ik al jaren en met het in de gaten te houden en allerhande truukjes weet ik meestal redelijk op tijd dat het de verkeerde kant opgaat. En dan heb je nog de contextuele factoren, factoren die je niet kunt veranderen, die je wel kunt veranderen, die tijdelijk zijn, enzovoorts, enzoverder. In mijn geval hielp de gedachte 'Ik ben slechts een radartje in het alles en ik kan niet verwachten dat de hele wereld zich maar vrolijk aanpast aan mij' ook maar dat is uiteraard heel persoonlijk.
Maar toch... Wat geef ik straks door zowel qua nature als nurture? Hoe voorkom ik te veel doorslaan naar het één of juist naar het ander? Ik vind het doodeng.
Wat iemand in dat andere topic ook zei, een kind maakt zo kwetsbaar. En ik voel me nu soms al zo kwetsbaar.
En tegelijkertijd bestaat daarnaast toch die sterke kinderwens, ondanks alle angsten en de kwetsbaarheid die daarmee gepaard gaan. En ben ik er ook wel weer van overtuigd dat ik ondanks al mijn eigenaardigheden in staat ben om mijn kind liefdevol op te voeden, de vaardigheden mee te geven die ik mijn kinderen mee zou willen geven en juist doordat ik me zo bewust ben van mijn valkuilen/angsten, ook daar een manier voor weet te vinden om dat in balans te houden.
[ Bericht 3% gewijzigd door vlindertje89 op 07-08-2019 23:09:52 ]
Even hierop inhaken.
Ik heb een bipolaire stoornis (manisch depressief), nummer drie op een rij in vrouwelijke lijn.
Ja, ik vrees voor mijn dochter, maar ik weet ook hoe je moet / kunt leven met deze ziekte. Ik heb zowel een depressie (postnatale variant, reden om niet aan een derde kind te beginnen) als een manie gehad. En mijn man heeft dit ook alles meegemaakt. Met onze kennis heb ik het vertrouwen dat we haar tzt indien nodig kunnen ondersteunen.
Ik heb makkelijk praten, want bij mij openbaarde zich het pas na de geboorte van mijn dochter, maar toch. Wilde ik ff meegeven.
Ik heb een bipolaire stoornis (manisch depressief), nummer drie op een rij in vrouwelijke lijn.
Ja, ik vrees voor mijn dochter, maar ik weet ook hoe je moet / kunt leven met deze ziekte. Ik heb zowel een depressie (postnatale variant, reden om niet aan een derde kind te beginnen) als een manie gehad. En mijn man heeft dit ook alles meegemaakt. Met onze kennis heb ik het vertrouwen dat we haar tzt indien nodig kunnen ondersteunen.
Ik heb makkelijk praten, want bij mij openbaarde zich het pas na de geboorte van mijn dochter, maar toch. Wilde ik ff meegeven.
Trotse mama van 2 :)
Lief van jullie, dank jullie wel.
Natuurlijk moet ik ook niet vergeten dat er nog een vader rondloopt die graag wil en ook zo zijn ideeën heeft. Ik weet niet, die discussie raakte even een gevoelig puntje en ik heb eigenijk geen idee waarom want die hele discussie was me deels onduidelijk.
Ik ga er wel vanuit dat ik kind af en toe achter het behang zou willen plakken en dat kind dat ook af en toe met mij zal willen doen. Dat mag, zolang we daarna maar weer lief tegen elkaar zijn.
Natuurlijk moet ik ook niet vergeten dat er nog een vader rondloopt die graag wil en ook zo zijn ideeën heeft. Ik weet niet, die discussie raakte even een gevoelig puntje en ik heb eigenijk geen idee waarom want die hele discussie was me deels onduidelijk.
Ik ga er wel vanuit dat ik kind af en toe achter het behang zou willen plakken en dat kind dat ook af en toe met mij zal willen doen. Dat mag, zolang we daarna maar weer lief tegen elkaar zijn.
He puts up with my extravagance and my nonsense
Meld! Een hele tijd geleden heb ik al een keer in dit topic gepost, maar over niet al te lange tijd zal het rammelen omgezet worden in daadwerkelijk proberen.
Ik rammel ongeveer al twee jaar, maar mijn man wilde tot een aantal maanden geleden nog niet aan eigen kindjes denken op korte termijn. Mijn zwager en schoonzusje hebben in april een kindje gekregen en mijn man is ook gek van mijn neefje. Mede daardoor is het bij hem ook veel meer gaan kriebelen en hebben we besloten om er vanaf januari voor te gaan.
Ik ben nu net met mijn een-na-laatste pilstrip begonnen, in oktober ben ik dus 'klaar' met anticonceptie en zal ik even niets gaan slikken. Tegen die tijd ook maar even een afspraak maken bij de huisarts om e.e.a. te bespreken, vooral omdat ik ook nog wel 'onzeker' ben over mijn lichaam. Niet over mijn lichaam an sich, maar ik heb sinds mijn 14e (ben nu net 25 geworden) zonder tussenpozen de anticonceptiepil geslikt en ik heb dus eigenlijk geen eigen cyclus gekend… Vanaf mijn derde menstruatie ben ik de pil gaan slikken, aangezien het zo heftig was qua bloedverlies dat het gewoon niet ging zonder pil. Ik ben heel benieuwd hoe mijn lichaam straks mijn cyclus zelf op gaat pakken… Misschien ook even goed om dat te bespreken met de HA en te vragen wat ik eventueel kan verwachten. Tot januari zullen we dan aan de gang gaan met condooms denk ik, ik wil wel een paar maanden 'ontpild' zijn vanaf het moment dat we het willen gaan proberen.
Ik rammel ongeveer al twee jaar, maar mijn man wilde tot een aantal maanden geleden nog niet aan eigen kindjes denken op korte termijn. Mijn zwager en schoonzusje hebben in april een kindje gekregen en mijn man is ook gek van mijn neefje. Mede daardoor is het bij hem ook veel meer gaan kriebelen en hebben we besloten om er vanaf januari voor te gaan.
Ik ben nu net met mijn een-na-laatste pilstrip begonnen, in oktober ben ik dus 'klaar' met anticonceptie en zal ik even niets gaan slikken. Tegen die tijd ook maar even een afspraak maken bij de huisarts om e.e.a. te bespreken, vooral omdat ik ook nog wel 'onzeker' ben over mijn lichaam. Niet over mijn lichaam an sich, maar ik heb sinds mijn 14e (ben nu net 25 geworden) zonder tussenpozen de anticonceptiepil geslikt en ik heb dus eigenlijk geen eigen cyclus gekend… Vanaf mijn derde menstruatie ben ik de pil gaan slikken, aangezien het zo heftig was qua bloedverlies dat het gewoon niet ging zonder pil. Ik ben heel benieuwd hoe mijn lichaam straks mijn cyclus zelf op gaat pakken… Misschien ook even goed om dat te bespreken met de HA en te vragen wat ik eventueel kan verwachten. Tot januari zullen we dan aan de gang gaan met condooms denk ik, ik wil wel een paar maanden 'ontpild' zijn vanaf het moment dat we het willen gaan proberen.
Heel veel succes! En welkom hier.quote:
Meld! Een hele tijd geleden heb ik al een keer in dit topic gepost, maar over niet al te lange tijd zal het rammelen omgezet worden in daadwerkelijk proberen.
Ik rammel ongeveer al twee jaar, maar mijn man wilde tot een aantal maanden geleden nog niet aan eigen kindjes denken op korte termijn. Mijn zwager en schoonzusje hebben in april een kindje gekregen en mijn man is ook gek van mijn neefje. Mede daardoor is het bij hem ook veel meer gaan kriebelen en hebben we besloten om er vanaf januari voor te gaan.
Ik ben nu net met mijn een-na-laatste pilstrip begonnen, in oktober ben ik dus 'klaar' met anticonceptie en zal ik even niets gaan slikken. Tegen die tijd ook maar even een afspraak maken bij de huisarts om e.e.a. te bespreken, vooral omdat ik ook nog wel 'onzeker' ben over mijn lichaam. Niet over mijn lichaam an sich, maar ik heb sinds mijn 14e (ben nu net 25 geworden) zonder tussenpozen de anticonceptiepil geslikt en ik heb dus eigenlijk geen eigen cyclus gekend… Vanaf mijn derde menstruatie ben ik de pil gaan slikken, aangezien het zo heftig was qua bloedverlies dat het gewoon niet ging zonder pil. Ik ben heel benieuwd hoe mijn lichaam straks mijn cyclus zelf op gaat pakken… Misschien ook even goed om dat te bespreken met de HA en te vragen wat ik eventueel kan verwachten. Tot januari zullen we dan aan de gang gaan met condooms denk ik, ik wil wel een paar maanden 'ontpild' zijn vanaf het moment dat we het willen gaan proberen.
Herkenbaar trouwens, ik maakt me ook zorgen na 20 jaar hormonen (pil en spiraal). Twee jaar na het stoppen een echo waarop een prachtige follikel te zien was, sindsdien is mijn ongesteldheid zwaarder en m'n cyclus duurt langer. En nu ben ik op mezelf aan het inpraten dat mijn lichaam hiervoor gemaakt is en dat ik gewoon zwanger kan raken
. Heel gek, maar ik voel me er goed bij en zolang ik me er goed bij voel, ga ik lekker door in m'n bubbel.Fysiek is 25 wel zo'n beetje de ideale leeftijd dus have faith. Ik hoop snel raak voor je!
Resistance is futile.
Is het ook. Iedere ouder maakt fouten, ziet bepaalde patronen te laat of helemaal niet. Het hoort erbij en het enige dat je kunt doen is als ouder constant blijven balanceren, wel of niet ingrijpen? Wel of niet stimuleren? Wel of niet belonen?quote:
Naar aanleiding van een ander topic alhier, komt ineens het lastigste van mijn kinderwens naar boven: die gigantische verantwoordelijkheid en eerlijk gezegd ook angst. Ik ben gevoelig voor depressies. Dat weet ik al jaren en met het in de gaten te houden en allerhande truukjes weet ik meestal redelijk op tijd dat het de verkeerde kant opgaat. En dan heb je nog de contextuele factoren, factoren die je niet kunt veranderen, die je wel kunt veranderen, die tijdelijk zijn, enzovoorts, enzoverder. In mijn geval hielp de gedachte 'Ik ben slechts een radartje in het alles en ik kan niet verwachten dat de hele wereld zich maar vrolijk aanpast aan mij' ook maar dat is uiteraard heel persoonlijk.
Maar toch... Wat geef ik straks door zowel qua nature als nurture? Hoe voorkom ik te veel doorslaan naar het één of juist naar het ander? Ik vind het doodeng.
Feit dat jij je daar op voorhand al bewust van bent, spreekt alleen maar in je voordeel. Je speelt het wel klaar, joh
. En dat geldt voor alle mums to be hier
Resistance is futile.
quote:
Even hierop inhaken.
Ik heb een bipolaire stoornis (manisch depressief), nummer drie op een rij in vrouwelijke lijn.
Ja, ik vrees voor mijn dochter, maar ik weet ook hoe je moet / kunt leven met deze ziekte. Ik heb zowel een depressie (postnatale variant, reden om niet aan een derde kind te beginnen) als een manie gehad. En mijn man heeft dit ook alles meegemaakt. Met onze kennis heb ik het vertrouwen dat we haar tzt indien nodig kunnen ondersteunen.
Ik heb makkelijk praten, want bij mij openbaarde zich het pas na de geboorte van mijn dochter, maar toch. Wilde ik ff meegeven.
heldin. Omdat je het hier deelt en omdat je doet wat je kunt vanuit je eigen kader. Dikke kans dat je dochter bij niemand meer begrip zal vinden dan bij jou
Resistance is futile.
Even mijn ervaring in het kader "zo kan het ook"; ik ben ook altijd gevoelig geweest voor depressies en heb een angststoornis gehad. De komst van de kinderen en de verantwoordelijkheid die ik daardoor kreeg, hebben mij juist enorm stabiel en rustig gemaakt. Zij gaven mijn leven in een keer zin en zij zorgden ervoor dat al het andere relatief leek. Ik heb nog wel elk jaar een winterdip in januari/februari, maar heb vrijwel geen last meer van mijn oude klachten.quote:
Naar aanleiding van een ander topic alhier, komt ineens het lastigste van mijn kinderwens naar boven: die gigantische verantwoordelijkheid en eerlijk gezegd ook angst. Ik ben gevoelig voor depressies. Dat weet ik al jaren en met het in de gaten te houden en allerhande truukjes weet ik meestal redelijk op tijd dat het de verkeerde kant opgaat. En dan heb je nog de contextuele factoren, factoren die je niet kunt veranderen, die je wel kunt veranderen, die tijdelijk zijn, enzovoorts, enzoverder. In mijn geval hielp de gedachte 'Ik ben slechts een radartje in het alles en ik kan niet verwachten dat de hele wereld zich maar vrolijk aanpast aan mij' ook maar dat is uiteraard heel persoonlijk.
Maar toch... Wat geef ik straks door zowel qua nature als nurture? Hoe voorkom ik te veel doorslaan naar het één of juist naar het ander? Ik vind het doodeng.
Je weet het van te voren niet
.
Dank je wel! Ik hoop het ook. Het lijkt alsof iedereen in onze omgeving zonder al te veel problemen binnen drie maanden zwanger was, dus dat doet op de een of andere manier wel wat met je ofzo.quote:
[..]
Heel veel succes! En welkom hier.
Herkenbaar trouwens, ik maakt me ook zorgen na 20 jaar hormonen (pil en spiraal). Twee jaar na het stoppen een echo waarop een prachtige follikel te zien was, sindsdien is mijn ongesteldheid zwaarder en m'n cyclus duurt langer. En nu ben ik op mezelf aan het inpraten dat mijn lichaam hiervoor gemaakt is en dat ik gewoon zwanger kan raken
Fysiek is 25 wel zo'n beetje de ideale leeftijd dus have faith. Ik hoop snel raak voor je!
Mijn man en ik zijn allebei kerngezond, maar het is natuurlijk maar afwachten of dat op vruchtbaarheidsgebied ook zo is. Ik maak gewoon mijn twee pilstrips af die ik nog heb en dan ga ik eens praten met de huisarts. Ik ga het verder niet bespreken met anderen nog, vind het toch wel heel persoonlijk en ik heb geen zin in allerlei vragen. Is er een bepaalde reden dat je een keer een echo hebt laten maken? Naar mijn weten worden die alleen gemaakt als er 'problemen' zijn toch?
Was gewoon onderdeel van mijn intake voor het donortraject. Ik zei gewoon dat ik JAAAAAAAAAREN aan de hormonen heb gezeten en daardoor toch wel wat zorgen. Zei ze dat ze wel ff zou gaan kijken. Nou, prima, ga jij maar eens koekeloeren meid! En ze vond een prachtexemplaar van een follikel. Misschien dat ze dat standaard doen bij 'oudere vrouwen'quote:
[..]
Dank je wel! Ik hoop het ook. Het lijkt alsof iedereen in onze omgeving zonder al te veel problemen binnen drie maanden zwanger was, dus dat doet op de een of andere manier wel wat met je ofzo.
Is er een bepaalde reden dat je een keer een echo hebt laten maken? Naar mijn weten worden die alleen gemaakt als er 'problemen' zijn toch?
, ik was 35 toen ik m'n intake had.
Resistance is futile.
Ah, okee! Nu je het zo zegt: ik heb inderdaad wel wat gelezen over jullie traject door mijn gelurk. Hopelijk is het ook snel raak bij jullie! Jullie gaan er binnenkort ook 'daadwerkelijk' mee aan de slag?
Hopelijk is het ook snel raak bij jullie! Jullie gaan er binnenkort ook 'daadwerkelijk' mee aan de slag?
Onze donorbestelling wordt maandag verstuurd naar Isala met DHL. Ik hoop dat ik track & trace krijg, lijkt me echt een fantastische bestelling om te volgenquote:
Ah, okee! Nu je het zo zegt: ik heb inderdaad wel wat gelezen over jullie traject door mijn gelurk.
. Als Isala het in goede orde ontvangen heeft (zo rond 21/08), dan krijgen wij een contract thuisgestuurd over bewaren van genetisch materiaal en zulk soort zaken. Die sturen we ondertekend terug. Volgens mijn app ga ik op 6 september ovuleren maar om 'm niet te missen begin ik op 1 september met ovulatietesten. En dan als daar een smiley staat, bellen met de ovulatie-hulplijn en later die dag laten insemineren.
Resistance is futile.
Spannend! Moet je voor het insemineren dan dezelfde procedure ondergaan als andere dames bij bijvoorbeeld een IVF- of ICSI-behandeling?quote:
[..]
Onze donorbestelling wordt maandag verstuurd naar Isala met DHL. Ik hoop dat ik track & trace krijg, lijkt me echt een fantastische bestelling om te volgen
Als Isala het in goede orde ontvangen heeft (zo rond 21/08), dan krijgen wij een contract thuisgestuurd over bewaren van genetisch materiaal en zulk soort zaken. Die sturen we ondertekend terug. Volgens mijn app ga ik op 6 september ovuleren maar om 'm niet te missen begin ik op 1 september met ovulatietesten. En dan als daar een smiley staat, bellen met de ovulatie-hulplijn en later die dag laten insemineren.
Spannend Seven!
En bedankt allemaal voor de lieve woorden.
En bedankt allemaal voor de lieve woorden.
He puts up with my extravagance and my nonsense
Mijn lichaam staat gespannen van de stress Zeer emotionele week. Gister was het 2 jaar geleden dat mijn vader is overleden, die dus over 3 weken er niet bij kan zijn. Gespannen of we alles wel af kunnen krijgen voor de bruiloft. Beetje stress om hopelijk niet ziek te worden op de bruiloft. Want waarom zou ik daar niet aan denken met mijn pech? En druk, druk op werk.
En vandaag ging ik een pakketje ophalen bij een van mijn buren. (Hij is denk ik al zeker over de 80) Zegt hij terloops met tranen in zijn ogen dat zijn vrouw 5 weken geleden is overleden. Dus ik brak helemaal in stukjes...
En door de stress duurt mijn (weer heel lichte) ongie langer dan normaal. Dus misschien met geluk word ik het niet exact op de bruiloft. Maar waarschijnlijk gewoon wel!
Baby knutselen denk ik nu even weinig aan.
Zeer emotionele week. Gister was het 2 jaar geleden dat mijn vader is overleden, die dus over 3 weken er niet bij kan zijn. Gespannen of we alles wel af kunnen krijgen voor de bruiloft. Beetje stress om hopelijk niet ziek te worden op de bruiloft. Want waarom zou ik daar niet aan denken met mijn pech? En druk, druk op werk. En vandaag ging ik een pakketje ophalen bij een van mijn buren. (Hij is denk ik al zeker over de 80) Zegt hij terloops met tranen in zijn ogen dat zijn vrouw 5 weken geleden is overleden. Dus ik brak helemaal in stukjes...
En door de stress duurt mijn (weer heel lichte) ongie langer dan normaal. Dus misschien met geluk word ik het niet exact op de bruiloft.
Maar waarschijnlijk gewoon wel! Baby knutselen denk ik nu even weinig aan.
Geen hormonen nodig voor kunstmatige inseminatie. Misschien later wel maar ik vermoed eigenlijk dat het pas aan de orde is als je IVF of ICSI traject ingaat.quote:
[..]
Spannend! Moet je voor het insemineren dan dezelfde procedure ondergaan als andere dames bij bijvoorbeeld een IVF- of ICSI-behandeling?
Ondertussen heb ik een mooie baan aangeboden gekregen, dus we stellen de plannen nog een paar maandjes uit. Stel dat het in 1 x raak zou zijn, dan ben ik een maandje zwanger als ik begin met m'n nieuwe baan. Dat is gewoon niet erg verstandig, het is een pittige baan dus dat moet eerst een maandje of 2-3 landen. Ik blijf nog even rammelen dus..!
Resistance is futile.
Ah gos, wat klote. Alles zit even tegen, hopelijk gauw verbetering en minder stress!quote:Op vrijdag 23 augustus 2019 19:27 schreef Bienelientjee het volgende:
Mijn lichaam staat gespannen van de stress
En vandaag ging ik een pakketje ophalen bij een van mijn buren. (Hij is denk ik al zeker over de 80) Zegt hij terloops met tranen in zijn ogen dat zijn vrouw 5 weken geleden is overleden. Dus ik brak helemaal in stukjes...
En door de stress duurt mijn (weer heel lichte) ongie langer dan normaal. Dus misschien met geluk word ik het niet exact op de bruiloft.
Baby knutselen denk ik nu even weinig aan.
Resistance is futile.
@Bienelientjee dat is ook wel erg veel tegelijk. Sterkte
@Seven. Spannend, je nieuwe baan! Succes!
Hier is het hetzelfde. Rammel nog steeds, vriend is er nog steeds niet klaar voor, en ik zoek ook nog steeds een baan en ondanks rammels wil ik eerst baan vinden en eventjes er zitten voor ik zwanger raak. Dus voorlopig geen actie hier.
Oh, en de buurvrouw gaat ergens de komende anderhalve week bevallen, wat ik enerzijds echt mega leuk vind, maar anderzijds ook extra het "ik-wil-oook" gevoel oproept. Nou ja. Dat wordt vast iets minder als ik 'm daarna elke nacht hoor huilen en ik me wel gewoon om kan draaien
@Seven. Spannend, je nieuwe baan! Succes!
Hier is het hetzelfde. Rammel nog steeds, vriend is er nog steeds niet klaar voor, en ik zoek ook nog steeds een baan en ondanks rammels wil ik eerst baan vinden en eventjes er zitten voor ik zwanger raak. Dus voorlopig geen actie hier.
Oh, en de buurvrouw gaat ergens de komende anderhalve week bevallen, wat ik enerzijds echt mega leuk vind, maar anderzijds ook extra het "ik-wil-oook" gevoel oproept. Nou ja. Dat wordt vast iets minder als ik 'm daarna elke nacht hoor huilen en ik me wel gewoon om kan draaien
Lastig hč? Steeds weer wachten en uitstellen.quote:
@:Bienelientjee dat is ook wel erg veel tegelijk. Sterkte
@:Seven. Spannend, je nieuwe baan! Succes!
Hier is het hetzelfde. Rammel nog steeds, vriend is er nog steeds niet klaar voor, en ik zoek ook nog steeds een baan en ondanks rammels wil ik eerst baan vinden en eventjes er zitten voor ik zwanger raak. Dus voorlopig geen actie hier.
Resistance is futile.
Jep..quote:Op vrijdag 23 augustus 2019 21:56 schreef Seven. het volgende:
[..]
Lastig hč? Steeds weer wachten en uitstellen.
Begin 2017 was het idee dat we na de zomer zouden gaan beginnen. Daarna begin 2018. Toen najaar 2018. Toen rond mei 2019. En nu is het alweer bijna september. En heel realistisch gezien gaat het denk ik dit jaar ook niet meer gebeuren. En qua gevoel (los van nog niet handig met werk / huis / vriend nog niet klaar) had ik najaar 2016 al wel willen beginnen..
Jij bent er ook al wel even mee bezig, toch?
Kan me ook voorstellen dat het extra lastig is als je echt al concrete stappen ondernomen hebt met het bestellen etc, en het dan toch weer uitgesteld wordt.
Wat wel scheelt voor mij is dat het elke keer mijn eigen keus is. Ik hoefde niet op zoek naar een nieuwe baan natuurlijk. En ik verheug me op m'n nieuwe baan, dat maakt ook wel dat de focus (tijdelijk) verschuift.quote:
[..]
Jep..
Begin 2017 was het idee dat we na de zomer zouden gaan beginnen. Daarna begin 2018. Toen najaar 2018. Toen rond mei 2019. En nu is het alweer bijna september. En heel realistisch gezien gaat het denk ik dit jaar ook niet meer gebeuren. En qua gevoel (los van nog niet handig met werk / huis / vriend nog niet klaar) had ik najaar 2016 al wel willen beginnen..
Jij bent er ook al wel even mee bezig, toch?
Kan me ook voorstellen dat het extra lastig is als je echt al concrete stappen ondernomen hebt met het bestellen etc, en het dan toch weer uitgesteld wordt.
Bij jullie zijn het meer dingen waar je niet altijd zelf de bepalende factor bent en dat lijkt me heel erg frustrerend voor je
Resistance is futile.
Het is hier nogal onrustig allemaal, dus even een globale knuffel voor iedereen.
He puts up with my extravagance and my nonsense
Druk met allerlei zaken die niet leuk zijn en ook niet leuk gaan worden. Kinderwens staat nog even in de ijskast.
He puts up with my extravagance and my nonsense
*virtuele hugquote:
Druk met allerlei zaken die niet leuk zijn en ook niet leuk gaan worden. Kinderwens staat nog even in de ijskast.
Resistance is futile.
Oh, het is niets ernstigs hoor. Vooral zaken die eerst geregeld moeten zijn, stabiele basis opbouwen enzovoorts voor we er voor gaan. Het zijn alleen van die dingen die niet leuk zijn, beetje niveau belastingsdienst: wat moet dat moet.
Dus eerst een beetje stabiel alles op poten hebben voor we aan zo'n grote verandering als kinderen beginnen.
Het zijn alleen van die dingen die niet leuk zijn, beetje niveau belastingsdienst: wat moet dat moet.Dus eerst een beetje stabiel alles op poten hebben voor we aan zo'n grote verandering als kinderen beginnen.
He puts up with my extravagance and my nonsense
Vandaag ongesteld geworden en dat betekent dat ik door ga schuiven naar het volgende topic. Spannend weer hoor!
Voor ieder hier hoop ik dat het rammelen ook positieve kanten heeft en dat jullie doorgroeien naar het daadwerkelijk wachten op en in verwachting zijn.
Voor ieder hier hoop ik dat het rammelen ook positieve kanten heeft en dat jullie doorgroeien naar het daadwerkelijk wachten op en in verwachting zijn.
Spannend! Succes bij wohts en hopelijk mag je daar snel weer weg!quote:
Vandaag ongesteld geworden en dat betekent dat ik door ga schuiven naar het volgende topic. Spannend weer hoor!
Voor ieder hier hoop ik dat het rammelen ook positieve kanten heeft en dat jullie doorgroeien naar het daadwerkelijk wachten op en in verwachting zijn.
Ah, nieuwe uitdagingen dus! Heel veel succes en plezier met je nieuwe baan en misschien zitten we over een aantal maanden dan wel samen in het WOHTS-topic.quote:
[..]
Geen hormonen nodig voor kunstmatige inseminatie. Misschien later wel maar ik vermoed eigenlijk dat het pas aan de orde is als je IVF of ICSI traject ingaat.
Ondertussen heb ik een mooie baan aangeboden gekregen, dus we stellen de plannen nog een paar maandjes uit. Stel dat het in 1 x raak zou zijn, dan ben ik een maandje zwanger als ik begin met m'n nieuwe baan. Dat is gewoon niet erg verstandig, het is een pittige baan dus dat moet eerst een maandje of 2-3 landen. Ik blijf nog even rammelen dus..!
Hier vrij rustig. Het rammelt ook even wat minder, door nieuwe baan (tijdelijk) en sollicitaties in het vooruitzicht.
He puts up with my extravagance and my nonsense
We gaan in het nieuwe jaar voor een tweede . Daarvoor wil ik nog wel het e.e.a. doen: goed geboorteteam regelen, angsten rondom bevallen aanpakken en een nieuwe baan. Dus niet begin 2020 al, maar toch. Ik verheug me er al op .
. Daarvoor wil ik nog wel het e.e.a. doen: goed geboorteteam regelen, angsten rondom bevallen aanpakken en een nieuwe baan. Dus niet begin 2020 al, maar toch. Ik verheug me er al op .
@Helsinki spannend vooruitzicht!
@Komkommerschijfje succes!
Hier wat goed nieuws: ik heb een baan voor in elk geval tm dec 2020 en wellicht nog langer (ben bij een andere procedure nog in de running voor een tweejarig project). Vriend hoort in februari of zijn contract dat eind juli afloopt, met een jaar wordt verlengd. Indien ja, dan gaan we waarschijnlijk eind maart (na mijn proefschrift verdediging en de skivakantie daarop aansluitend) de pil de deur uit gooien.
Of nou ja, kijkend naar eerdere ervaringen "misschien" en niet waarschijnlijk, maar op de een of andere manier heb ik er dit keer wat meer vertrouwen in. Zou 2020 dan daadwerkelijk het jaar worden dat we echt gaan wohts'en?
@Komkommerschijfje succes!
Hier wat goed nieuws: ik heb een baan voor in elk geval tm dec 2020 en wellicht nog langer (ben bij een andere procedure nog in de running voor een tweejarig project). Vriend hoort in februari of zijn contract dat eind juli afloopt, met een jaar wordt verlengd. Indien ja, dan gaan we waarschijnlijk eind maart (na mijn proefschrift verdediging en de skivakantie daarop aansluitend) de pil de deur uit gooien.
Of nou ja, kijkend naar eerdere ervaringen "misschien" en niet waarschijnlijk, maar op de een of andere manier heb ik er dit keer wat meer vertrouwen in. Zou 2020 dan daadwerkelijk het jaar worden dat we echt gaan wohts'en?
Spannend, Vlindertje! Heel veel succes met je aanstaande promotie en hopelijk gaat het met de baanvooruitzichten ook goedkomen! :-)
Poging 1 is ongoingquote:
@:Seven., hoe is het bij jullie? Ik las volgens mij iets over jullie pogingen, toch?
, over een paar weken weten we meer. Dus ik ben stiekem doorgeschoven naar het volgende topic. En jij ook, zie ik .
Resistance is futile.
Voorpret is ook al leukquote:
We gaan in het nieuwe jaar voor een tweede
Resistance is futile.
Spannend, joh! Ik duim voor jullie mee dat er goed nieuws komt.quote:Op woensdag 1 januari 2020 23:24 schreef Seven. het volgende:
[..]
Poging 1 is ongoing
Ja, klopt! Afgelopen maand eigenlijk al opgeschoven, maar nu voor het eerst serieuze pogingen gedaan. :-) We gaan het zien!
Ik rammel als een malle. Heb twee leukerds (3 en 5)en zou graag een derde willen. Mijn man wil echter niet. Die zegt dat hij nu al zo moe is, en is bang dat het nog vermoeiender is. Dat respecteer ik, al slapen we elke nacht door en spelen de kinderen heel leuk samen. Ik merk dat we wat dat betreft de jackpot hebben: gezonde en makkelijke kinderen. Onze uitdaginncen zijn peanuts op de schaal van Opvoeden. Daarom begrijp ik hem niet. Hij heeft natuurlijk het recht om er niet meer te willen natuurlijk, maar hij kan geen ander argument aanbrengem dan de moeheid.
Veel mensen om me heen gaan voor nr 3, en het gevoel dat me dat heeft, vind ik zo naar. Ik gun het ze zo - maar mezelf ook Vind het erg moeilijk om de deur dicht te doen, te accepteren nooit meer zwanger te zijn. Het (volledig, 100% onterecht) gevoel bekruipt me dat hij kinderen minder leuk vindt dan ik (want waarom zou hij er anders niet nog een willen?). En ik haat het dat ik dat voel, maar het is er toch. Mijn kinderen zijn alles voor me, en het zou zo leuk zijn om er nog een bij te hebben.
Over gevoelens praten, vindt hij moeilijk. Het antwoord is vaak gewoon «nee» en «ik ben al zo moe». En dat moet ik respecteren - maar wat is dat verdomd lastig als heel je lijf om een derde schreeuwt
/rant.
Veel mensen om me heen gaan voor nr 3, en het gevoel dat me dat heeft, vind ik zo naar. Ik gun het ze zo - maar mezelf ook
Vind het erg moeilijk om de deur dicht te doen, te accepteren nooit meer zwanger te zijn. Het (volledig, 100% onterecht) gevoel bekruipt me dat hij kinderen minder leuk vindt dan ik (want waarom zou hij er anders niet nog een willen?). En ik haat het dat ik dat voel, maar het is er toch. Mijn kinderen zijn alles voor me, en het zou zo leuk zijn om er nog een bij te hebben. Over gevoelens praten, vindt hij moeilijk. Het antwoord is vaak gewoon «nee» en «ik ben al zo moe». En dat moet ik respecteren - maar wat is dat verdomd lastig als heel je lijf om een derde schreeuwt
/rant.
Lastig hč, room
Feitelijk hoeven er natuurlijk niet meer argumenten aangedragen te worden dan "Ik wil het niet" maar dat is heel lastig accepteren als jij het wél wil.
Denk je dat je minder gelukkig zou zijn zonder een derde? Dat het dan voor altijd incompleet zou voelen voor je?
Feitelijk hoeven er natuurlijk niet meer argumenten aangedragen te worden dan "Ik wil het niet" maar dat is heel lastig accepteren als jij het wél wil.
Denk je dat je minder gelukkig zou zijn zonder een derde? Dat het dan voor altijd incompleet zou voelen voor je?
disclaimer
Room
Pff.. Ik rammel ontzettend!
Oudste is nu 2,5 en de jongste 8 maanden maar jezus wat schreeuwt m'n hele lichaam om nog een baby
Had gehoopt dat het naar mate de hormonen minder werden het gevoel ook zou verminderen maar helaas.
M'n lichaam zegt ja maar m'n verstand wilt wachten.
Dus blijven we maar lekker door rammelen.
Pff.. Ik rammel ontzettend!
Oudste is nu 2,5 en de jongste 8 maanden maar jezus wat schreeuwt m'n hele lichaam om nog een baby
Had gehoopt dat het naar mate de hormonen minder werden het gevoel ook zou verminderen maar helaas.
M'n lichaam zegt ja maar m'n verstand wilt wachten.
Dus blijven we maar lekker door rammelen.
Hmm - weet ik niet.quote:
Lastig hč, room
Feitelijk hoeven er natuurlijk niet meer argumenten aangedragen te worden dan "Ik wil het niet" maar dat is heel lastig accepteren als jij het wél wil.
Denk je dat je minder gelukkig zou zijn zonder een derde? Dat het dan voor altijd incompleet zou voelen voor je?
Ik heb altijd gezegd dat ik er twee wilde. Maar toen kwamen die twee, en dat doet me naar meer verlangen. Nooit gedacht dat ik het zo leuk zou vinden. Ik vind het (inmiddels) niet (meer) vermoeiend/moeilijk en zou er met gemak een bij kunnen hebben. Man vindt opvoeden moeilijk, en dat snap ik en respekteer ik.
Ik denk dat ik zo ook heel gelukkig zal zijn, maar dat de gedachte aan «hoe had het geweest als..» wel zeer regelmatig de kop zal opdoen. De dynamiek in een gezin met 3 kinderen lijkt me zo leuk. De levendigheid, de vriendschappen, het spelen samen, de liefde die de kinderen voor elkaar hebben.
En ja, twee is veel praktischer dan 3. Maar we hebben een groot huis, heel goede banen, grote auto dus daar zijn al snel oplossingen voor, denk ik.
Ik rammel ook als een gek, maar dan voor een tweede. Vriend wilde eerst afwachten hoe Jip het zou doen deze winter (het begin is in ieder geval kut ) en nu ik tijdens Jips laatste ziekenhuisopname allemaal mini-baby's heb zien liggen daar, wil ik dus pertinent geen najaars/winterbaby lekker van die irrationele angsten die nergens op slaan, maar we schuiven het dus nog even vooruit tot de zomer ofzo. Of tot mijn irrationele angsten weg zijn
) en nu ik tijdens Jips laatste ziekenhuisopname allemaal mini-baby's heb zien liggen daar, wil ik dus pertinent geen najaars/winterbaby lekker van die irrationele angsten die nergens op slaan, maar we schuiven het dus nog even vooruit tot de zomer ofzo. Of tot mijn irrationele angsten weg zijn
Herkenning maar dan andersom hier. Man wil wel heel graag, ikke niet.quote:
Ik rammel als een malle. Heb twee leukerds (3 en 5)en zou graag een derde willen. Mijn man wil echter niet. Die zegt dat hij nu al zo moe is, en is bang dat het nog vermoeiender is. Dat respecteer ik, al slapen we elke nacht door en spelen de kinderen heel leuk samen. Ik merk dat we wat dat betreft de jackpot hebben: gezonde en makkelijke kinderen. Onze uitdaginncen zijn peanuts op de schaal van Opvoeden. Daarom begrijp ik hem niet. Hij heeft natuurlijk het recht om er niet meer te willen natuurlijk, maar hij kan geen ander argument aanbrengem dan de moeheid.
Veel mensen om me heen gaan voor nr 3, en het gevoel dat me dat heeft, vind ik zo naar. Ik gun het ze zo - maar mezelf ook
Over gevoelens praten, vindt hij moeilijk. Het antwoord is vaak gewoon «nee» en «ik ben al zo moe». En dat moet ik respecteren - maar wat is dat verdomd lastig als heel je lijf om een derde schreeuwt
/rant.
En dat heeft in mijn geval niks te maken met de laatste zwangerschap (fulltime sonde en ellende), want als ik de wens wel had, had ik het er zonder twijfel weer voor over. Want de zwangerschap was vreselijk maar het resultaat mooier dan mooi.
Wij praten er veel over, want ik wil wel dat zijn wens ook gehoord wordt. Maar ik kan hem (nu nog?) niet bieden wat hij het liefst zou willen en dat is natuurlijk lastig. Hij kan mij niet verplichten tot een derde, maar ik hem niet om zich compleet te voelen met twee.
Mijn argumenten: ik voel me compleet. We hebben twee prachtige kinderen, aan iedere hand een. Dit kan ik ‘aan’. In mijn hart is er zeker weten ruimte voor nog een kindje. Maar in mijn hoofd niet. Ik ben misschien wat ‘zwaar op de hand’, heel gevoelig, wil het graag goed doen (of in ieder geval beter dan mijn eigen ouders). Ik geniet enorm van onze prachtige jongetjes maar ik vind de verantwoording ook best pittig.
Hij accepteert dit, heeft ergens ook geen keuze. En hij zegt ook: “ik heb makkelijk praten want ik werk fulltime en heb veel hobby’s. Aan mijn leven zijn twee kinderen toegevoegd, terwijl jouw leven in het teken staat van de kinderen.”
En dat klopt, ik doe het grootste deel van de verzorging, ik ben minder gaan werken, enz. En dat zouden we allebei niet anders willen. Maar voor hem ‘verandert’ er dus minder bij een derde. Of hoe zeg je dat?
En ik weet dat hij ergens de hoop houdt dat ik me nog bedenk, daar praten we ook veel over. Dat als Mars straks ook naar school gaat ik misschien toch die derde wel wil. Ik denk van niet. Maar zeker weten doe ik het niet.
Wat ons helpt: Het er samen over hebben en daarbij elkaar de ruimte geven om je wens uit te spreken zonder elkaar te veroordelen.
En ik heb het geluk dat man ook ziet dat het zoetjesaan iets makkelijker wordt, nu de jongetjes iets ouder worden. Ook omdat man wel heel erg tijd voor ons twee mist. En nu de jongens ouder worden, lukt het mij steeds beter om de zorg af en toe uit handen te geven (als in: ik durf wat vaker om oppas te vragen).
Wat heb je nou aan mijn relaas? Niks eigenlijk. Maar toch een
voor jou, want ik zie van heel dichtbij dus hoe sterk die wens kan zijn.
Dat is ook lastig. En ook herkenbaar. Twix lag in zijn eerste jaar veel in het ziekenhuis. In zijn tweede jaar al wat minder. Maar er is nog geen winter geweest dat hij er niet in lag. Afgelopen maand nog, hij is nu ruim vier.quote:
Ik rammel ook als een gek, maar dan voor een tweede. Vriend wilde eerst afwachten hoe Jip het zou doen deze winter (het begin is in ieder geval kut
En toch kregen wij een tweede. En die heeft er behalve met zijn geboorte nog nooit ingelegen. En het gekke is dat dat voor ons zo gek is. Ik weet nog hoe hij (geboren in april) voor het allereerst verkouden werd in oktober en hoe ik er gewoon vanuit ging dat het een opname zou worden. Dat werd het niet. Zo raar.
Garanties heb je nooit. Echt nooit. Maar weet dat het niet hetzelfde hoeft te gaan als bij Jip.
Wat lastig Room, dat je er zo verschillend in staat. Staat de deur bij hem helemaal dicht of wel op een kier?
En voor jou ook lastig Malteser. Dat hoor ik eigenlijk nooit, dat de man wel nog een kind wil maar de vrouw niet. Goed om jouw perspectief te lezen.
En voor jou ook lastig Malteser. Dat hoor ik eigenlijk nooit, dat de man wel nog een kind wil maar de vrouw niet. Goed om jouw perspectief te lezen.
No hay mal que dure cien ańos ni cuerpo que lo aguante
Ik vind dit heel herkenbaar hoor. Ik heb in m'n omgeving veel te veel herfst/winter baby's die met RS virus in het ziekenhuis gelegen hebben als pasgeborene, waarvan 1 echt kantje boord geweest is. Doodeng vind ik het.quote:
Ik rammel ook als een gek, maar dan voor een tweede. Vriend wilde eerst afwachten hoe Jip het zou doen deze winter (het begin is in ieder geval kut
Bij mij is het ook andersom. Hij zou best nog een 4e willen maar ik niet. Het is zover ik weet niet zo erg dat het hem dwars zit of zijn leven beheerst, maar elke keer als de baby van mijn zus komt logeren begint hij er, vooral tijdens de nachtvoedingen ( ), weer over.
Ik vind het op mijn beurt vooral heel fijn dat we nu de kinderen 9 en 5 zijn een beetje vrijheid beginnen terug te krijgen. We kunnen hele dagen weg zonder middagslaapjes, alle kinderen hebben een zwemdiploma, kunnen zonder toezicht buiten spelen en we kunnen 's zomers wat langer op het strand blijven als het mooi weer is. Misschien kleine dingen, maar voor mij al wel veel waard. Daarnaast werk ik 40 uur en dan is een gezin met 3 kinderen wat mij betreft druk zat. Een vierde is daarom wat mij betreft echt geen optie. Hij snapt mijn bezwaren overigens wel en is het er gedeeltelijk ook mee eens, maar toch blijft er bij hem nog ruimte voor een vierde en dat mag. Het is uiteindelijk zijn gevoel en dat mag er zijn.
), weer over.Ik vind het op mijn beurt vooral heel fijn dat we nu de kinderen 9 en 5 zijn een beetje vrijheid beginnen terug te krijgen. We kunnen hele dagen weg zonder middagslaapjes, alle kinderen hebben een zwemdiploma, kunnen zonder toezicht buiten spelen en we kunnen 's zomers wat langer op het strand blijven als het mooi weer is.
Misschien kleine dingen, maar voor mij al wel veel waard. Daarnaast werk ik 40 uur en dan is een gezin met 3 kinderen wat mij betreft druk zat. Een vierde is daarom wat mij betreft echt geen optie. Hij snapt mijn bezwaren overigens wel en is het er gedeeltelijk ook mee eens, maar toch blijft er bij hem nog ruimte voor een vierde en dat mag. Het is uiteindelijk zijn gevoel en dat mag er zijn.
Is het heel gek dan, het idee dat de een het hebben van kinderen misschien leuker vindt dan de ander? Waarbij het inderdaad ook mee kan spelen in hoeverre het iemand makkelijk of natuurlijk af gaat.quote:
Het (volledig, 100% onterecht) gevoel bekruipt me dat hij kinderen minder leuk vindt dan ik (want waarom zou hij er anders niet nog een willen?). En ik haat het dat ik dat voel, maar het is er toch. Mijn kinderen zijn alles voor me, en het zou zo leuk zijn om er nog een bij te hebben.
Over gevoelens praten, vindt hij moeilijk. Het antwoord is vaak gewoon «nee» en «ik ben al zo moe». En dat moet ik respecteren - maar wat is dat verdomd lastig als heel je lijf om een derde schreeuwt
/rant.
Het is wel echt ingewikkeld als je allebei iets anders wilt.
Zou leeftijd misschien nog een rol kunnen spelen bij hem?
Ik haat het om toe te geven, maar ik ben het afgelopen jaar zo vaak moe. Nu heb ik ook wel een best pittige baan + gezin, maar misschien is het ook wel logisch dat ik als 44-jarige niet helemaal dezelfde energie heb als een 30-jarige.
.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Zo staat mijn man er ook in, ongeveer. Maar ik heb mij nooit belemmerd gevoeld. Wij hebben met baby’s door Londen gesjouwd, baby slapend in de wagen of doek. Ik vind het juist nu er iig 1 uit de luiers is meer belemmerend, want we moeten liefst binnen 3 min bij een wc kunnen zijn. Dat maakt een tripje stad lastiger.quote:
Bij mij is het ook andersom. Hij zou best nog een 4e willen maar ik niet. Het is zover ik weet niet zo erg dat het hem dwars zit of zijn leven beheerst, maar elke keer als de baby van mijn zus komt logeren begint hij er, vooral tijdens de nachtvoedingen (
Ik vind het op mijn beurt vooral heel fijn dat we nu de kinderen 9 en 5 zijn een beetje vrijheid beginnen terug te krijgen. We kunnen hele dagen weg zonder middagslaapjes, alle kinderen hebben een zwemdiploma, kunnen zonder toezicht buiten spelen en we kunnen 's zomers wat langer op het strand blijven als het mooi weer is.
Nou zijn dit soort dingen voor mij makkelijker met een baby, dan voor hem, ivm kunnen voeden en makkelijk troosten. Maar het jaar verlof hier helpt er tegen de stress met een kleine baby. En we zijn ook wel heel anders. Ik ga bv vandaag met die twee de stad in, naar de boten kijken ofzo. Man wordt gestressed van het idee alleen al. Die is zelden met de kids in de winkel omdat hij dat lastig vindt. Hij vindt dat hij dat niet kan, terwijl ik juist zie dat hij dat heel goed doet.
Ik heb het (vast naieve) idee dat zo’n baby in de eerste plaats in de wagen of doek mee gaat, en tegen de tojd dat ie kn lopen zijn er twee andere kids die zn handje vast kunnen houden. Dat 3 kinderen dan samen spelen enzo. Lijkt me zo leuk
Jaja. Blabla zoals mn dochter zou zeggen
Tis fijn om er hier even over te spuien. Man reageert zo vreselijk gestressed er op, dat het weinig constructief. Die denk dat ik m over probeer te halen, terwijl ik er gwwoon over wil praten.
Nee dat is niet gek hoor, maar - en ik weet dat dit heel irrationeel is en ook niet echt fair - ik vind het heel moeilijk dat hij dit niet hetzelfde ziet.quote:
[..]
Is het heel gek dan, het idee dat de een het hebben van kinderen misschien leuker vindt dan de ander? Waarbij het inderdaad ook mee kan spelen in hoeverre het iemand makkelijk of natuurlijk af gaat.
Het is wel echt ingewikkeld als je allebei iets anders wilt.
Zou leeftijd misschien nog een rol kunnen spelen bij hem?
Ik haat het om toe te geven, maar ik ben het afgelopen jaar zo vaak moe. Nu heb ik ook wel een best pittige baan + gezin, maar misschien is het ook wel logisch dat ik als 44-jarige niet helemaal dezelfde energie heb als een 30-jarige.
En hij heeft net een nieuwe baan, ik ook, drukke en erg verantwoordelijke baan en doe een master er naast. En ik doe het meest met de kinderen. Ik wil best consessies doen, maar alsnog voel ik dat er plek is voor meer.
En dat is het misschien wel. Dat ik het meeste doe qua halen en brengen naar school/kdv, de meeste ruzies oplos en de kinderen aan het zelf spelen krijg, zorgen dat ze de juiste spullen op school/kdv hebben...en dat hij het dan nog vermoeiend vindt. Ondanks dat ik het meeste doe en bij een evt derde zal doen. Ofzo. Dat ik daarom niet snap dat vermoeiend een argument is als ik de vermoeiendste dingen op me neem. Ofzo.
Maar zoals ik zei: ik zal het accepteren hoor, dat hij nee zegt. En hij is me geen verantwoording verschuldigd, maar ik zou het graag begrijpen en ik zou graag willen dat hij mij begrijpt. En daar zijn we nog niet. Dus ik rammel maar verder
Oh, dat kan ik me heel goed voorstellen ja. Het is ook echt de klassieke tegenstelling tussen man en vrouw, vrees ik. De vrouw die vaak ongemerkt en 'omdat het nu eenmaal zo gaat', al die dingen op zich neemt en dan voelt het inderdaad niet oke als de ander dan nog klaagt over vermoeiend. Mag je ook wel iets van zeggen, lijkt me.quote:
En dat is het misschien wel. Dat ik het meeste doe qua halen en brengen naar school/kdv, de meeste ruzies oplos en de kinderen aan het zelf spelen krijg, zorgen dat ze de juiste spullen op school/kdv hebben...en dat hij het dan nog vermoeiend vindt. Ondanks dat ik het meeste doe en bij een evt derde zal doen. Ofzo. Dat ik daarom niet snap dat vermoeiend een argument is als ik de vermoeiendste dingen op me neem. Ofzo.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Is je man introvert? Zelf ben ik behoorlijk introvert en een hele dag met kinderen put me soms echt uit. Een dag thuis is wel echt druk (veel ruzies, heel cliché wilde jongetjes, en ze praten serieus de hele dag door tegen me). Eind van de dag ben ik overprikkeld, ook als ik niet per se veel heb gedaan. Als ze op bed liggen voel ik me langzaam weer opladen. Ze slapen pas sinds kort allebei echt door (op wat uitzonderingen na uiteraard), dus misschien is de vergelijking niet helemaal eerlijk (7 jaar slaapgebrek is best killing). Hoe dan ook, een derde zou voor ons echt niet goed zijn. Ik geniet net als NIKKI ook erg van dagjes uit en hoe makkelijk dat nu is. Dat wij samen op een terrasje kunnen zitten, terwijl de kinderen zelf in de speeltuin zijn. Dat het me lukt om de huiskamer vaker opgeruimd en schoon te hebben.quote:
[..]
Nee dat is niet gek hoor, maar - en ik weet dat dit heel irrationeel is en ook niet echt fair - ik vind het heel moeilijk dat hij dit niet hetzelfde ziet.
En hij heeft net een nieuwe baan, ik ook, drukke en erg verantwoordelijke baan en doe een master er naast. En ik doe het meest met de kinderen. Ik wil best consessies doen, maar alsnog voel ik dat er plek is voor meer.
En dat is het misschien wel. Dat ik het meeste doe qua halen en brengen naar school/kdv, de meeste ruzies oplos en de kinderen aan het zelf spelen krijg, zorgen dat ze de juiste spullen op school/kdv hebben...en dat hij het dan nog vermoeiend vindt. Ondanks dat ik het meeste doe en bij een evt derde zal doen. Ofzo. Dat ik daarom niet snap dat vermoeiend een argument is als ik de vermoeiendste dingen op me neem. Ofzo.
Maar zoals ik zei: ik zal het accepteren hoor, dat hij nee zegt. En hij is me geen verantwoording verschuldigd, maar ik zou het graag begrijpen en ik zou graag willen dat hij mij begrijpt. En daar zijn we nog niet. Dus ik rammel maar verder
Ik heb het achteraf gezien wel onderschat, hoeveel impact het allemaal heeft op mij. Dat mijn eigen gezin óók kan voelen als ‘gezelschap’. Dat het niet makkelijk is om me even terug te trekken als ik behoefte heb om op te laden. Dat is lastig voor te stellen, denk ik, als je zelf niet zo in elkaar steekt.
Desalniettemin vind ik het ook nog lastig dat mijn vriend zich graag wil laten steriliseren. Dat vind ik toch een heel grote stap, zo definitief. Blijft gek hoe dat werkt...
Venus in pocketformaat
© loveli
© loveli
Echt introvert zou ik hem niet noemen. Hij is wel gesloten en heeft tijd voor zichzelf nodig. Dat heb ik ook. Zeker toen ik als leidster in een kdv werkte, toen vloog het me soms aan. Nu werk ik als directrice en heb ik mentaal veel meer ruimte en energie.
We hebben het geluk dat onze kinderen erg goed zeřf spelen. Ik kan een boek lezen terwijl de kknderen spelen en ik typ dit terwijl ik met hun twee in de meteo zit opweg naar de binnenstad. Die twee zitten gezelligte kletsen en naar buiten te kijken. Man heeft uren de tijd on aan zn 3d-print hobby te besteden.
Maar misschien is het juist dat wat hij bang is om op te geven.
We hebben het geluk dat onze kinderen erg goed zeřf spelen. Ik kan een boek lezen terwijl de kknderen spelen en ik typ dit terwijl ik met hun twee in de meteo zit opweg naar de binnenstad. Die twee zitten gezelligte kletsen en naar buiten te kijken. Man heeft uren de tijd on aan zn 3d-print hobby te besteden.
Maar misschien is het juist dat wat hij bang is om op te geven.
Kan hij de kinderen bij zijn hobby betrekken ?quote:
Echt introvert zou ik hem niet noemen. Hij is wel gesloten en heeft tijd voor zichzelf nodig. Dat heb ik ook. Zeker toen ik als leidster in een kdv werkte, toen vloog het me soms aan. Nu werk ik als directrice en heb ik mentaal veel meer ruimte en energie.
We hebben het geluk dat onze kinderen erg goed zeřf spelen. Ik kan een boek lezen terwijl de kknderen spelen en ik typ dit terwijl ik met hun twee in de meteo zit opweg naar de binnenstad. Die twee zitten gezelligte kletsen en naar buiten te kijken. Man heeft uren de tijd on aan zn 3d-print hobby te besteden.
Maar misschien is het juist dat wat hij bang is om op te geven.
Dat ze wat voor hem mogen uitprinten of in elkaar zetten ?
Ja eh hoi.
Ik kom dan ook maar even mijn ervaring delen. Ik rammelde ook voor een nummer 3 @Roomsnoes . Gevoelsmatig dan, want mijn hoofd was er nog niet helemaal uit of dat nou allemaal wel zo handig was.
Mijn man wilde géén derde, gewoon niet. Nu niet. Nooit niet. En er over praten liep, denk ik, net als bij jou; vooral geirriteerd als ik er toch over begon. Hij vond het compleet met 2. En dat is ook wel zijn goed recht; als we het voor onze kids over “later” hadden zagen we ook allebei een gezin met 2 kindjes voor ons. Hij, maar ik zelf ook.
Wat ik dus terugkijkend vooral heel lastig vond, was het idee dat alles de laatste keer was. De laatste keer zwanger, bevallen, kraamtijd, zo’n mini aan de borst... Die hele periode voelde nog niet als “klaar” ofzo, daarom verlangde ik naar nog een baby.
Maar goed, toen was ik dus ineens zwanger (hartstikke ongepland en onhandig getimed). Dus nu komt die derde er. En daar zijn we nu allebei blij om, zowel ik als man, want ja, hoe kan je nu niet blij zijn als je wéér zo’n wonder is gegeven? Maar eerst echt niet. Ik zelf ook niet. Ondanks mijn rammels. Want al die babydingen nog een keer mogen meemaken is leuk, maar alles daarna vraagt ook veel van je als ouder.
Maar, tegelijkertijd. Ik denk dat ik ook nu weer enorm moeite ga hebben met al die “laatste” keren. En dat ik in die zin ook na deze derde nog wel weer een periode zal rammelen. Maar ja. Misschien hoort dat er dan ook wel bij, dat het lastig is om afscheid te nemen van de “babytijd”.
Niet dat ik daarmee wil zeggen dat je geen derde zou moeten willen, maar meer dat ik denk dat het ook naast elkaar kan bestaan; de wens voor nog een baby, maar toch je gezin als compleet zien, ofzo.
Ik kom dan ook maar even mijn ervaring delen. Ik rammelde ook voor een nummer 3 @Roomsnoes . Gevoelsmatig dan, want mijn hoofd was er nog niet helemaal uit of dat nou allemaal wel zo handig was.
Mijn man wilde géén derde, gewoon niet. Nu niet. Nooit niet. En er over praten liep, denk ik, net als bij jou; vooral geirriteerd als ik er toch over begon. Hij vond het compleet met 2. En dat is ook wel zijn goed recht; als we het voor onze kids over “later” hadden zagen we ook allebei een gezin met 2 kindjes voor ons. Hij, maar ik zelf ook.
Wat ik dus terugkijkend vooral heel lastig vond, was het idee dat alles de laatste keer was. De laatste keer zwanger, bevallen, kraamtijd, zo’n mini aan de borst... Die hele periode voelde nog niet als “klaar” ofzo, daarom verlangde ik naar nog een baby.
Maar goed, toen was ik dus ineens zwanger (hartstikke ongepland en onhandig getimed). Dus nu komt die derde er. En daar zijn we nu allebei blij om, zowel ik als man, want ja, hoe kan je nu niet blij zijn als je wéér zo’n wonder is gegeven? Maar eerst echt niet. Ik zelf ook niet. Ondanks mijn rammels. Want al die babydingen nog een keer mogen meemaken is leuk, maar alles daarna vraagt ook veel van je als ouder.
Maar, tegelijkertijd. Ik denk dat ik ook nu weer enorm moeite ga hebben met al die “laatste” keren. En dat ik in die zin ook na deze derde nog wel weer een periode zal rammelen. Maar ja. Misschien hoort dat er dan ook wel bij, dat het lastig is om afscheid te nemen van de “babytijd”.
Niet dat ik daarmee wil zeggen dat je geen derde zou moeten willen, maar meer dat ik denk dat het ook naast elkaar kan bestaan; de wens voor nog een baby, maar toch je gezin als compleet zien, ofzo.
Ik denk zeker ook wel dat het naast elkaar kan bestaan. En ik zal het ook echt accepteren, maar ergens wil ik het ook begrijpen.
Beiden hadden we net als bij jullie Sillie altijd 2 kinderen voor ogen gehad. Daar houdt hij nu nog aan vast. Mijn mening daarover heb ik bijgesteld, juist vanwege de ervaring die we nu hebben.
Wat bijzonder wel dat je man sinds de zwangerschap helemaal om is, trouwens. Duurde dat lang?
De conclusie atm is dat we sowieso weer even goed met elkaar moeten praten.
Beiden hadden we net als bij jullie Sillie altijd 2 kinderen voor ogen gehad. Daar houdt hij nu nog aan vast. Mijn mening daarover heb ik bijgesteld, juist vanwege de ervaring die we nu hebben.
Wat bijzonder wel dat je man sinds de zwangerschap helemaal om is, trouwens. Duurde dat lang?
De conclusie atm is dat we sowieso weer even goed met elkaar moeten praten.
Edit: knip.quote:
Ik denk zeker ook wel dat het naast elkaar kan bestaan. En ik zal het ook echt accepteren, maar ergens wil ik het ook begrijpen.
Beiden hadden we net als bij jullie Sillie altijd 2 kinderen voor ogen gehad. Daar houdt hij nu nog aan vast. Mijn mening daarover heb ik bijgesteld, juist vanwege de ervaring die we nu hebben.
Wat bijzonder wel dat je man sinds de zwangerschap helemaal om is, trouwens. Duurde dat lang?
De conclusie atm is dat we sowieso weer even goed met elkaar moeten praten.
[ Bericht 29% gewijzigd door silliegirl op 03-01-2020 20:44:34 ]
Maar dat hoeft dan weer niet altijd iets te zeggen over de eventuele wens voor een volgend kindje.quote:
Is het heel gek dan, het idee dat de een het hebben van kinderen misschien leuker vindt dan de ander? Waarbij het inderdaad ook mee kan spelen in hoeverre het iemand makkelijk of natuurlijk af gaat.
Ik ben er zo eentje die het hebben van kinderen echt enorm leuk vindt (tenminste, het kind dat ons gegeven is
), ik geniet er elke dag van en ik ervaar mijn leven niet als zwaarder of vermoeiender dan voorheen. Het ouderschap gaat mij ook natuurlijk af, vooralsnog dan. En toch: ik verlang niet naar een tweede. Ik ken die verlangens maar al te goed (heb daar ongeveer 7 jaar flink mee te kampen gehad voordat ZZ geboren werd), maar die zijn er gewoon niet meer geweest na haar geboorte.@Roomsnoes Ik weet natuurlijk niet wat jouw man denkt, maar misschien heb je er toch wat aan. Is het niet zo dat het verlangen gewoon ontbreekt (zoals bij mij), en dat daar dan rationele/praktische argumenten bijgehaald worden zoals vermoeidheid? Omdat "Ik wil het gewoon niet" ook zo lastig te verkopen is?
Ik vond overigens die hele periode vanaf zwanger proberen te worden tot nu wel echt heel bijzonder en dat zou ik best nog eens willen meemaken
, maar dat is niet hetzelfde als een kinderwens hebben.
Heftig Sillie. Dapper.
Vivi - ja kan idd best zijn dat hij eigenlijk zoiets probeert te zeggen
Ondanks dat jullie geen van allen mijn man zijn, vind ik het heel nuttig om te lezen allemaal
Wat de reden is en zal zijn, ik zal tzt toch met het gerammel moeten leven. Na de driftbuien van vanmiddag ben ik ook wel heel ffies genezen
Vivi - ja kan idd best zijn dat hij eigenlijk zoiets probeert te zeggen
Ondanks dat jullie geen van allen mijn man zijn, vind ik het heel nuttig om te lezen allemaal
Wat de reden is en zal zijn, ik zal tzt toch met het gerammel moeten leven. Na de driftbuien van vanmiddag ben ik ook wel heel ffies genezen
Room,
Zelf rammel ik al sinds mijn bijna zevenjarige een baby is. Maar ik durfde nooit de stap te zetten.
Familie die het afraadde, ik was depressief en super onzeker, en ik was een tijdje werkeloos.
Maar het rammelen is nooit gestopt en ik heb moeite met alle eerste keren die ook meteen de laatste keren zijn.
Ik geniet wezenloos van mijn grote dame (hoewel ik haar ook wel eens achter het behang wil plakken).
Zelf rammel ik al sinds mijn bijna zevenjarige een baby is. Maar ik durfde nooit de stap te zetten.
Familie die het afraadde, ik was depressief en super onzeker, en ik was een tijdje werkeloos.
Maar het rammelen is nooit gestopt en ik heb moeite met alle eerste keren die ook meteen de laatste keren zijn.
Ik geniet wezenloos van mijn grote dame (hoewel ik haar ook wel eens achter het behang wil plakken).
Ja, dat heb ik ook. Zwanger zijn en bevallen vind ik echt gewéldig! En de babytijd ook zo mooi. Ik zou zo tekenen voor nog een keer. Maar een derde kind, daar verlang ik niet echt naar. Het is net als met kittens, ze blijven niet klein.quote:
[..]
Ik vond overigens die hele periode vanaf zwanger proberen te worden tot nu wel echt heel bijzonder en dat zou ik best nog eens willen meemaken
No hay mal que dure cien ańos ni cuerpo que lo aguante
Hier ook een lichte rammel voor een tweede
Voordat we een kindje hadden wilde ik altijd wel een groot gezin, maar nu J. er is vind ik het toch best wel ingrijpend. En heb ik zelfs nog wat twijfel of het misschien bij 1 moet blijven. Maar de rammel is er toch, een tweede J. lijkt me stiekem heel leuk Puur praktische dingen houden me eigenlijk nog wat tegen.
[ Bericht 15% gewijzigd door VKV op 03-01-2020 21:43:21 ]
Voordat we een kindje hadden wilde ik altijd wel een groot gezin, maar nu J. er is vind ik het toch best wel ingrijpend. En heb ik zelfs nog wat twijfel of het misschien bij 1 moet blijven. Maar de rammel is er toch, een tweede J. lijkt me stiekem heel leuk
Puur praktische dingen houden me eigenlijk nog wat tegen.[ Bericht 15% gewijzigd door VKV op 03-01-2020 21:43:21 ]
Dit heb ik ook zo erg! Rammelen naar zwangerschap, bevallingquote:
[..]
Ja, dat heb ik ook. Zwanger zijn en bevallen vind ik echt gewéldig! En de babytijd ook zo mooi. Ik zou zo tekenen voor nog een keer. Maar een derde kind, daar verlang ik niet echt naar. Het is net als met kittens, ze blijven niet klein.
en kraamweek.
erf de ogen van je kind - kijk erdoor
Ik vond mn 3e bevalling zo zwaar tegenvallen, veel zwaarder dan de tweede, dat ik daar echt geen heimwee meer naar heb . Maar wel naar zwanger zijn, namen kiezen, de nieuwsgierigheid naar j/m/op wie hij/zij zal lijken, etc. Vooral in de eerste maanden na de laatste bevalling vond ik het moeilijk dat dat definitief afgesloten was. Maar moet zeggen dat ik blij ben dat ik nu met de jongste al best goed kan communiceren, hij praat zelfs al best duidelijk en hij vermaakt zich nu prima urenlang met b&z en ik zou er toch niet aan moeten denken om wéér opnieuw te beginnen, het is wel af zo 
. Maar wel naar zwanger zijn, namen kiezen, de nieuwsgierigheid naar j/m/op wie hij/zij zal lijken, etc. Vooral in de eerste maanden na de laatste bevalling vond ik het moeilijk dat dat definitief afgesloten was. Maar moet zeggen dat ik blij ben dat ik nu met de jongste al best goed kan communiceren, hij praat zelfs al best duidelijk en hij vermaakt zich nu prima urenlang met b&z en ik zou er toch niet aan moeten denken om wéér opnieuw te beginnen, het is wel af zo
Precies dit ja.quote:
[..]
Ja, dat heb ik ook. Zwanger zijn en bevallen vind ik echt gewéldig! En de babytijd ook zo mooi. Ik zou zo tekenen voor nog een keer. Maar een derde kind, daar verlang ik niet echt naar. Het is net als met kittens, ze blijven niet klein.
Jup, precies dit. En daarna fastforward naar zo'n 1.5. Of in ieder geval 1. I heb laatst alle babykleertjes ingepakt om aan een goed doel te geven, maar ik heb de doos nog niet weggebracht omdat ik het zo'n grote stap vind...quote:
[..]
Dit heb ik ook zo erg! Rammelen naar zwangerschap, bevalling
Ik heb dan weer niet zo’n moeite met wegdoen van spullen, maar ik hecht überhaupt weinig sentiment aan spullen, doe heel makkelijk dingen weg. Ik doe te kleine kleding nu direct weg, zelfde geldt voor babyspullen die we niet meer gebruiken. Dat helpt sowieso wel qua afsluiten. Ik bewaar wel van elke maat 1 lievelingssetje of -pakje.
No hay mal que dure cien ańos ni cuerpo que lo aguante
ja, dat vind ik in principe ook niet erg, alleen niet praktisch mocht er ooit een derde komen. Maar goed, ook te overzien natuurlijk.quote:
Ik heb dan weer niet zo’n moeite met wegdoen van spullen, maar ik hecht überhaupt weinig sentiment aan spullen, doe heel makkelijk dingen weg. Ik doe te kleine kleding nu direct weg, zelfde geldt voor babyspullen die we niet meer gebruiken. Dat helpt sowieso wel qua afsluiten. Ik bewaar wel van elke maat 1 lievelingssetje of -pakje.
Spullen wegdoen heb ik erg moeite mee. Maar nu na wat tijd gat het makkelijker. Dus ik bewaar het in dozen voor een derde, of om het gemakkelijker weg te doen.
De wagen hebben we ook nog, en 3 mooie doeken. Ergens toch in hoop op nog een baby.
Denk dat het magische van een geboorte en de eerste weken altijd wel iets is waar ik naar zal verlangen. Maar juist nu met wat grotere kinderen begin ik te zien hoe tof het zou kunnen zijn met 3 - het spelen, interactie, elkaar helpen enzo.
De wagen hebben we ook nog, en 3 mooie doeken. Ergens toch in hoop op nog een baby.
Denk dat het magische van een geboorte en de eerste weken altijd wel iets is waar ik naar zal verlangen. Maar juist nu met wat grotere kinderen begin ik te zien hoe tof het zou kunnen zijn met 3 - het spelen, interactie, elkaar helpen enzo.
Dat vind ik idd een van de meest geweldige dingen aan 3quote:
Spullen wegdoen heb ik erg moeite mee. Maar nu na wat tijd gat het makkelijker. Dus ik bewaar het in dozen voor een derde, of om het gemakkelijker weg te doen.
De wagen hebben we ook nog, en 3 mooie doeken. Ergens toch in hoop op nog een baby.
Denk dat het magische van een geboorte en de eerste weken altijd wel iets is waar ik naar zal verlangen. Maar juist nu met wat grotere kinderen begin ik te zien hoe tof het zou kunnen zijn met 3 - het spelen, interactie, elkaar helpen enzo.
die interactie, die eindeloze loyaliteit van de dreumes naar de oudsten en de onvoorwaardelijke liefde van de oudsten voor hem, met name onze oudste is zo ontzettend lief voor hem en kan de hele dag onvermoeibaar met hem spelen
Ik heb wel eens gelezen dat een man in zo’n situatie zei: het leeuwendeel aan extra werk komt neer op jouw schouders, dus jouw stem telt zwaarder. Vond ik wel een interessant gezichtspunt. Ik weet niet of ik het ermee eens ben want het beďnvloedt zijn leven als het goed is ook flink, maar ik vind het wel een blijk van erkenning voor wie er het meeste zou veranderen (en voor wie het dus ook extra ingrijpend is als het niet gebeurt).quote:
En dat is het misschien wel. Dat ik het meeste doe qua halen en brengen naar school/kdv, de meeste ruzies oplos en de kinderen aan het zelf spelen krijg, zorgen dat ze de juiste spullen op school/kdv hebben...en dat hij het dan nog vermoeiend vindt. Ondanks dat ik het meeste doe en bij een evt derde zal doen. Ofzo. Dat ik daarom niet snap dat vermoeiend een argument is als ik de vermoeiendste dingen op me neem. Ofzo.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Owwquote:
[..]
Dat vind ik idd een van de meest geweldige dingen aan 3
Ik zie het nu al bij die twee van mij. Ik weet zeker dat het met een derde bij ons ook zo zal zijn zoals jij beschrijft, mijn kinderen kennende.
@Lemijn dat is wel een interessante visie. Het klopt ergens dat - zoals het er nu bij ons uit ziet, dat de grootste verandering voor mij zou zijn. Maar ik zou dat nooit zo uit willen spreken, want ik wil ook naar koor blijven gaan, af wn toe sporten enz, en dan komt het toch ff op mn man aan. In geval van twijfel zou je dit miss wel kunnen zeggen, maar in geval van keihard nee gaat het niet echt op.
Ik rammel ook voor een 3e... volkomen zinloos want alleenstaand en heeel druk met die 2 kinderen die er al zijn, maar ik droom soms wel van een zwangerschap waarbij de man en vrouw in harmonie zijn en dan zo'n klein frummelmensje met 2 grote brusjes! #zucht
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Hmja, interessant, maar ik vrees dat dit in best veel gevallen zo gaat, en dat - als op die manier een kind er komt - de vrouw in kwestie dus inderdaad alle zorg op zich mag nemen en als zij dat even niet goed trekt of misschien toch een meer gelijkwaardige verdeling wil de man doodleuk zegt: maar jij wilde dit toch? Het is een bevestiging van een ongelijkwaardige verdeling van zorg en een excuus om dit ook in stand te houden en, laten we wel zijn, dat gaat meestal ten koste van de vrouw.quote:
[..]
Ik heb wel eens gelezen dat een man in zo’n situatie zei: het leeuwendeel aan extra werk komt neer op jouw schouders, dus jouw stem telt zwaarder. Vond ik wel een interessant gezichtspunt. Ik weet niet of ik het ermee eens ben want het beďnvloedt zijn leven als het goed is ook flink, maar ik vind het wel een blijk van erkenning voor wie er het meeste zou veranderen (en voor wie het dus ook extra ingrijpend is als het niet gebeurt).
Als gezin zul je er altijd rekening mee moeten houden dat de situatie wel eens heel anders kan komen te liggen: dat iemand werkloos raakt, of om andere redenen uit de running en dan moet je dat kunnen opvangen en ook in staat zijn een andere verdeling te maken. Tenminste, het lijkt me slim en verstandig daar bij stil te staan van tevoren.
[ Bericht 11% gewijzigd door Franny_G op 04-01-2020 20:31:32 ]
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Zo herkenbaar!quote:
Room
Pff.. Ik rammel ontzettend!
Oudste is nu 2,5 en de jongste 8 maanden maar jezus wat schreeuwt m'n hele lichaam om nog een baby
Had gehoopt dat het naar mate de hormonen minder werden het gevoel ook zou verminderen maar helaas.
M'n lichaam zegt ja maar m'n verstand wilt wachten.
Dus blijven we maar lekker door rammelen.
Zoon is nu iets meer dan 9 maanden. Wat genoot ik van de zwangerschap en de eerste ontmoeting. Ondanks de vreselijke bevalling heb ik hier achteraf ook van genoten; die oerdrang en wat was ik toch trots op mijzelf dat ik dat effe geflikt had!
Ivm meelezers in de spoiler
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Rammelen in de kraamweek, check!quote:
[..]
Zo herkenbaar!
Zoon is nu iets meer dan 9 maanden. Wat genoot ik van de zwangerschap en de eerste ontmoeting. Ondanks de vreselijke bevalling heb ik hier achteraf ook van genoten; die oerdrang en wat was ik toch trots op mijzelf dat ik dat effe geflikt had!
Ik genoot ook van de zwangerschap en de eerste ontmoeting
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
spannend flav!
Ik genoot ook enorm van de zwangerschap, bevalling en kraamtijd. Maar ik rammel nog helemaal niet gelukkig maar want het is maar de vraag of er hier een tweede kan komen.
Ik zou overigens - los van rammelen - hoe dan ook voor een tweede kindje gaan. Het lijkt me namelijk wel mooi om meerdere kinderen te hebben Maar dat is geen hormoongestuurde wens
Ik genoot ook enorm van de zwangerschap, bevalling en kraamtijd. Maar ik rammel nog helemaal niet
gelukkig maar want het is maar de vraag of er hier een tweede kan komen. Ik zou overigens - los van rammelen - hoe dan ook voor een tweede kindje gaan. Het lijkt me namelijk wel mooi om meerdere kinderen te hebben
Maar dat is geen hormoongestuurde wens
Oh jongens, sinds de duutser heeft uitgesproken dat het toch nog niet zo compleet voelt nu ben ik me een portie aan het rammelen. Gut, ik had gister bijna een boxpakje gekocht, zelfs. Ik vind de strijd tussen rationeel en emotioneel heel moeilijk. Rationeel denk ik dat een baby erbij helemaal niet zo praktisch is. We hebben het al druk, weinig ademruimte, geen familie dichtbij, etc. Plus, weinig slaap. En wat doet dat voor mijn carričre? Emotioneel denk ik 'kind, nu!'. Pff.....Ik wil het allemaal zo graag nog een keer meemaken....
Nieuwe baan: ✅quote:
We gaan in het nieuwe jaar voor een tweede
Maar dan de volgende uitdaging: nog geen vast contract. Als ik daar op ga wachten, dan wordt het wel wat langer uitstellen van onze kinderwens. Hmpf.
Ik ben per november 2017 in dienst bij mijn huidige werkgever. We waren half oktober gestart met proberen voor Bollie. Bewust, want ja; zo’n vaart hoefde het niet te lopen?quote:
[..]
Nieuwe baan: ✅
Maar dan de volgende uitdaging: nog geen vast contract. Als ik daar op ga wachten, dan wordt het wel wat langer uitstellen van onze kinderwens. Hmpf.
Eind december was ik zwanger, half februari lag ik er al deels uit ivm bekkenklachten. Vervolgens had ik verlof van juli tot en met december. En toch werd mijn contract verlengd. En mocht ik een opleiding gaan doen, die mijn werkgever behoorlijk wat geld kost.
En nu was ik dus van de zomer (lees; ik was dus net weer een half jaar aan het werk) weer zwanger en knalde ik er weer uit door bekkenklachten. En toch heb ik nu een vast contract gekregen. Dat kan dus gewoon. Een beetje begripvolle werkgever waardeert je ook nog als werknemer als je een zwangerschap doormaakt. Ik zou dus niet perse wachten op een vast contract..
Mijn zoon is inmiddels bijna 8 en ik eind 30 en ik heb nog nooit in mijn leven een vast contract gehadquote:
[..]
Nieuwe baan: ✅
Maar dan de volgende uitdaging: nog geen vast contract. Als ik daar op ga wachten, dan wordt het wel wat langer uitstellen van onze kinderwens. Hmpf.
Nu ook weer voor vier jaar en dan moet ik weg. Je kunt zelf het beste beoordelen hoe het gaat in jouw branche maar een contract voor onbepaalde tijd hoeft geen doel op zich te zijn.
I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
Ik weet natuurlijk niet wat voor werk je doet Helsinki, maar ik heb in de afgelopen jaren maar 1 keer meegemaakt dat iemand die ik kende niet verlengd werd in de zwangerschap en dat was een dierenverzorger die in de proeftijd zwanger raakte (en dan kun je je werk dus écht niet meer doen).
Ze hebben je met een reden aangenomen hoor, een paar maanden verlof zou geen reden moeten zijn om jou weer te laten gaan dan.
Ze hebben je met een reden aangenomen hoor, een paar maanden verlof zou geen reden moeten zijn om jou weer te laten gaan dan.
disclaimer
Voor nu in de kinderopvang, en er is een kans dat dit het sociaal domein wordt iets verderop in het jaar . Ik denk wel dat áls ervoor wordt gekozen om niet te verlengen, ik wel vrij snel ander werk heb. Maar die stress is niet wenselijk. Fijn om te lezen dat het in de praktijk toch vaak meevalt .
Ik denk dat het in de kinderopvang iig geen probleem hoeft te zijn. En ze zijn me enorm tegemoet gekomen om me binnen te halen, dus dat geeft me wel het gevoel dat er vertrouwen is.
. Ik denk wel dat áls ervoor wordt gekozen om niet te verlengen, ik wel vrij snel ander werk heb. Maar die stress is niet wenselijk. Fijn om te lezen dat het in de praktijk toch vaak meevalt . Ik denk dat het in de kinderopvang iig geen probleem hoeft te zijn. En ze zijn me enorm tegemoet gekomen om me binnen te halen, dus dat geeft me wel het gevoel dat er vertrouwen is.
In de kinderopvang is het meer regel dan uitzondering dat er altijd wel iemand met zwangerschapsverlof is volgens mij
disclaimer
En ik hád een vast contract maar werd ontslagen bij een reorganisatie toen mijn oudste net 4 maanden was. Dat heeft me wel radicaal anders doen denken over het vaste contract als heilige graal. Ik zou me daar echt nooit meer door laten leiden. Bij de jongste zat ik in net in mijn tweede jaarcontract. Inmiddels werk ik daar 6,5 jaarquote:
[..]
Mijn zoon is inmiddels bijna 8 en ik eind 30 en ik heb nog nooit in mijn leven een vast contract gehad
.
Venus in pocketformaat
© loveli
© loveli
Ik werd inderdaad ook weggereorganiseerd in de laatste maand van mijn zwangerschapsverlof. Niets is zeker.
disclaimer
Ik zou daar ook niet aan vasthouden inderdaad. Na 3,5 jaar solliciteren (naast mijn bijbaan) werd ik eindelijk aangenomen binnen mijn sector, een contract voor 7 maanden. Toen dat met een jaar is verlengd zijn we er meteen voor gegaan (de eerste). Net voordat ik de zwangerschap bekend ging maken kreeg ik de mededeling dat ze me een vast contract wilden gaan geven. Uiteindelijk dus ook in mijn verlof een vast contract gekregen.
Dit stelt gerust . Dank! En wat het sociaal domein betreft: ik kreeg te horen dat mensen met de functie waar ik voor wil gaan ook erg nodig zijn (er is een tekort) dus dat zal ook goed moeten komen. Ik verwacht wel dat ik die stap ga zetten zetten zodra er meer duidelijkheid komt (want mooie kans en sluit aan op m'n studie), maar goed, dan zien we wel hoe we ervoor staan .
. Dank! En wat het sociaal domein betreft: ik kreeg te horen dat mensen met de functie waar ik voor wil gaan ook erg nodig zijn (er is een tekort) dus dat zal ook goed moeten komen. Ik verwacht wel dat ik die stap ga zetten zetten zodra er meer duidelijkheid komt (want mooie kans en sluit aan op m'n studie), maar goed, dan zien we wel hoe we ervoor staan .
Ik werd aangenomen toen ik 21 weken zwanger was, 7 weken later lag ik er al uit. Mijn wg is van het type 'er is altijd wel iemand ziek of zwanger'. Voordeel was dat ik tijdens mijn sollicitatie al aangaf zwanger te zijn en ze in die zelfde procedure gewoon een vervanger voor mij hebben aangenomen
Ik denk dat ik in het vorige topic meeschreef. Ik blijf nog wel even rammelen maar we hebben de knoop wel doorgehakt: september/oktober 2021 gaat mijn spiraal eruit.
Alles is zo zoetjes aan op zijn pootjes terecht aan het komen qua stabiliteit en hoewel dat geen garantie is dat het zo blijft, is het wel geruststellend.
Alles is zo zoetjes aan op zijn pootjes terecht aan het komen qua stabiliteit en hoewel dat geen garantie is dat het zo blijft, is het wel geruststellend.
He puts up with my extravagance and my nonsense
Rammelt het nog bij anderen? Hier in huis is het momenteel heel erg met continu dagdromen.
Eerst maar eens onze bruiloft gaan regelen, wat ook met het nodige gedroom gepaard gaat.
Eerst maar eens onze bruiloft gaan regelen, wat ook met het nodige gedroom gepaard gaat.
He puts up with my extravagance and my nonsense
Ja, zeker rammel ik nogquote:
Rammelt het nog bij anderen? Hier in huis is het momenteel heel erg met continu dagdromen.
Eerst maar eens onze bruiloft gaan regelen, wat ook met het nodige gedroom gepaard gaat.
Zie dat jullie hebben besloten herfst 2021 de spiraal eruit te gooien. Spannend! Hoe vind je het dat dat nog zo lang duurt?
Een bruiloft plannen lijkt me wel goede afleiding. Wanneer gaan jullie trouwen?
Hier lijkt het er nog steeds op dat eind maart de pil de deur uit gaat. Vriend heeft te horen gekregen dat zijn contract, dat eind juli af zou lopen, met een jaar verlengd wordt en dat was een harde voorwaarde, dus dat is erg fijn. En spannend! Ik merk dat mijn hoofd ook wel vol zit met dingen als hoe zou ik een babykamer inrichten etcetera. Maar tegelijkertijd ook met oh help, weet ik het allemaal wel zeker, kunnen we dit wel, in hoeverre gaat de adenomyose roet in het eten gooien, etcetera. Maar dat hoort er denk ik ook wel bij.
Oh, spannend! Ik denk dat het doodeng vinden er wel bijhoort. Tijdens het dagdromen komt er hier ook meer dan genoeg 'Ja... maar, wat als [...]?' voorbij.
Mij geeft het vooral rust want er is nu een datum. Dat was er eerder niet omdat we allebei vanalles nog te onzeker vonden en het een 'Ja, later'-verhaal was. Maar na een oude Zembla aflevering kwam ook de realisatie dat we er niet jonger op worden en dat we toch ook iets concreter moesten worden. Sowieso zijn heel veel stressfactoren weggevallen. Er zal altijd wel iets zijn dat ik niet ideaal vind maar vergeleken met een half jaar terug is het een stuk kalmer geworden en ziet het er naar uit dat het ook wel redelijk kalm blijft. Tegelijkertijd is dit inderdaad nog anderhalf jaar in de toekomst wat ook de kans geeft om rustig te praten, plannen, wat wel, wat niet et cetera. Ik ben geen spontaan mens, dat moge duidelijk zijn.
Onze bruiloft zal waarschijnlijk in de zomer van 2021 zijn. We willen een elopement met z'n tweetjes in het buitenland doen en alles op tijd kunnen regelen en plannen.
Mij geeft het vooral rust want er is nu een datum.
Dat was er eerder niet omdat we allebei vanalles nog te onzeker vonden en het een 'Ja, later'-verhaal was. Maar na een oude Zembla aflevering kwam ook de realisatie dat we er niet jonger op worden en dat we toch ook iets concreter moesten worden. Sowieso zijn heel veel stressfactoren weggevallen. Er zal altijd wel iets zijn dat ik niet ideaal vind maar vergeleken met een half jaar terug is het een stuk kalmer geworden en ziet het er naar uit dat het ook wel redelijk kalm blijft. Tegelijkertijd is dit inderdaad nog anderhalf jaar in de toekomst wat ook de kans geeft om rustig te praten, plannen, wat wel, wat niet et cetera. Ik ben geen spontaan mens, dat moge duidelijk zijn. Onze bruiloft zal waarschijnlijk in de zomer van 2021 zijn. We willen een elopement met z'n tweetjes in het buitenland doen en alles op tijd kunnen regelen en plannen.
He puts up with my extravagance and my nonsense
Tijdens mijn arbeidsvoorwaardengesprek wist ik dat ik zwanger was van U. Heb het op werk bekend gemaakt met 12 weken. Kreeg een vaste aanstelling.quote:
[..]
Nieuwe baan: ✅
Maar dan de volgende uitdaging: nog geen vast contract. Als ik daar op ga wachten, dan wordt het wel wat langer uitstellen van onze kinderwens. Hmpf.
Alles kan!
Protčge moi de mes désirs.
Fijn dat het zo is gegaan!
Ik verwacht dat het geen enkel probleem zal zijn voor m'n werkgever nu ik daadwerkelijk ben begonnen en heb gemerkt hoe er over dingen als een kinderwens wordt gepraat. En anders komt er wel weer iets anders op m'n pad.
Heb maandag echter wel een spiraal laten plaatsen omdat ik zó gek werd van m'n menstruatiepijn, dat ik hoop dat dit voor nu een goede optie zal zijn tot we ons klaar voelen voor poging 2.
Ik verwacht dat het geen enkel probleem zal zijn voor m'n werkgever nu ik daadwerkelijk ben begonnen en heb gemerkt hoe er over dingen als een kinderwens wordt gepraat. En anders komt er wel weer iets anders op m'n pad.
Heb maandag echter wel een spiraal laten plaatsen omdat ik zó gek werd van m'n menstruatiepijn, dat ik hoop dat dit voor nu een goede optie zal zijn tot we ons klaar voelen voor poging 2.
Ik vind dit wel geruststellende berichten aangezien ik binnenkort aan een nieuwe baan ga beginnen en midden in het zwanger worden traject zit.
Ik heb heel lang gedacht ik blijf wel waar ik zit want financiële veiligheid. Maar ik was er zo doodongelukkig dat zelfs financiële veiligheid niet belangrijk was. Wetende dat ik ook ergens anders wel een nieuwe baan kan vinden als het nodig is.
Maar toch blijft het dan rondspoken in je hoofd of je er wel goed aan doet.
Fijn om dit soort berichten dan te lezen 😊
Ik heb heel lang gedacht ik blijf wel waar ik zit want financiële veiligheid. Maar ik was er zo doodongelukkig dat zelfs financiële veiligheid niet belangrijk was. Wetende dat ik ook ergens anders wel een nieuwe baan kan vinden als het nodig is.
Maar toch blijft het dan rondspoken in je hoofd of je er wel goed aan doet.
Fijn om dit soort berichten dan te lezen 😊
Sorry, onwijs late reactie, maar wat een geweldig contrast dan met de periode dat de middelste klein wasquote:
[..]
Dat vind ik idd een van de meest geweldige dingen aan 3
. Wie had dat gedacht .
Venus in pocketformaat
© loveli
© loveli
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |