Het grote rammelaarstopic deel 58

quote:

Op vrijdag 23 augustus 2019 20:23 schreef Seven. het volgende:

[..]

Geen hormonen nodig voor kunstmatige inseminatie. Misschien later wel maar ik vermoed eigenlijk dat het pas aan de orde is als je IVF of ICSI traject ingaat.

Ondertussen heb ik een mooie baan aangeboden gekregen, dus we stellen de plannen nog een paar maandjes uit. Stel dat het in 1 x raak zou zijn, dan ben ik een maandje zwanger als ik begin met m'n nieuwe baan. Dat is gewoon niet erg verstandig, het is een pittige baan dus dat moet eerst een maandje of 2-3 landen. Ik blijf nog even rammelen dus..!

Ah, nieuwe uitdagingen dus! Heel veel succes en plezier met je nieuwe baan en misschien zitten we over een aantal maanden dan wel samen in het WOHTS-topic.

Succes, Nolita!

Hier vrij rustig. Het rammelt ook even wat minder, door nieuwe baan (tijdelijk) en sollicitaties in het vooruitzicht.

We gaan in het nieuwe jaar voor een tweede . Daarvoor wil ik nog wel het e.e.a. doen: goed geboorteteam regelen, angsten rondom bevallen aanpakken en een nieuwe baan. Dus niet begin 2020 al, maar toch. Ik verheug me er al op .

Wij zijn inmiddels 'begonnen' (zie het WOHTS-topic'), dus ik rammel officieel niet meer.

Spannend, Vlindertje! Heel veel succes met je aanstaande promotie en hopelijk gaat het met de baanvooruitzichten ook goedkomen! :-)

Eyyyy, goed nieuws vlindertje!

@Seven., hoe is het bij jullie? Ik las volgens mij iets over jullie pogingen, toch?

quote:

Op woensdag 1 januari 2020 23:22 schreef Komkommerschijfje het volgende:
@:Seven., hoe is het bij jullie? Ik las volgens mij iets over jullie pogingen, toch?

Poging 1 is ongoing , over een paar weken weten we meer. Dus ik ben stiekem doorgeschoven naar het volgende topic. En jij ook, zie ik .

quote:

Op maandag 4 november 2019 11:53 schreef Helsinki het volgende:
We gaan in het nieuwe jaar voor een tweede . Daarvoor wil ik nog wel het e.e.a. doen: goed geboorteteam regelen, angsten rondom bevallen aanpakken en een nieuwe baan. Dus niet begin 2020 al, maar toch. Ik verheug me er al op .

Voorpret is ook al leuk

quote:

Op woensdag 1 januari 2020 23:24 schreef Seven. het volgende:

[..]

Poging 1 is ongoing , over een paar weken weten we meer. Dus ik ben stiekem doorgeschoven naar het volgende topic. En jij ook, zie ik .

Spannend, joh! Ik duim voor jullie mee dat er goed nieuws komt.
Ja, klopt! Afgelopen maand eigenlijk al opgeschoven, maar nu voor het eerst serieuze pogingen gedaan. :-) We gaan het zien!

Ik rammel als een malle. Heb twee leukerds (3 en 5)en zou graag een derde willen. Mijn man wil echter niet. Die zegt dat hij nu al zo moe is, en is bang dat het nog vermoeiender is. Dat respecteer ik, al slapen we elke nacht door en spelen de kinderen heel leuk samen. Ik merk dat we wat dat betreft de jackpot hebben: gezonde en makkelijke kinderen. Onze uitdaginncen zijn peanuts op de schaal van Opvoeden. Daarom begrijp ik hem niet. Hij heeft natuurlijk het recht om er niet meer te willen natuurlijk, maar hij kan geen ander argument aanbrengem dan de moeheid.

Veel mensen om me heen gaan voor nr 3, en het gevoel dat me dat heeft, vind ik zo naar. Ik gun het ze zo - maar mezelf ook Vind het erg moeilijk om de deur dicht te doen, te accepteren nooit meer zwanger te zijn. Het (volledig, 100% onterecht) gevoel bekruipt me dat hij kinderen minder leuk vindt dan ik (want waarom zou hij er anders niet nog een willen?). En ik haat het dat ik dat voel, maar het is er toch. Mijn kinderen zijn alles voor me, en het zou zo leuk zijn om er nog een bij te hebben.

Over gevoelens praten, vindt hij moeilijk. Het antwoord is vaak gewoon «nee» en «ik ben al zo moe». En dat moet ik respecteren - maar wat is dat verdomd lastig als heel je lijf om een derde schreeuwt

/rant.

Lastig hè, room
Feitelijk hoeven er natuurlijk niet meer argumenten aangedragen te worden dan "Ik wil het niet" maar dat is heel lastig accepteren als jij het wél wil.
Denk je dat je minder gelukkig zou zijn zonder een derde? Dat het dan voor altijd incompleet zou voelen voor je?

Room

Pff.. Ik rammel ontzettend!
Oudste is nu 2,5 en de jongste 8 maanden maar jezus wat schreeuwt m'n hele lichaam om nog een baby
Had gehoopt dat het naar mate de hormonen minder werden het gevoel ook zou verminderen maar helaas.
M'n lichaam zegt ja maar m'n verstand wilt wachten.
Dus blijven we maar lekker door rammelen.

quote:

Op donderdag 2 januari 2020 19:25 schreef SQ het volgende:
Lastig hè, room
Feitelijk hoeven er natuurlijk niet meer argumenten aangedragen te worden dan "Ik wil het niet" maar dat is heel lastig accepteren als jij het wél wil.
Denk je dat je minder gelukkig zou zijn zonder een derde? Dat het dan voor altijd incompleet zou voelen voor je?

Hmm - weet ik niet.
Ik heb altijd gezegd dat ik er twee wilde. Maar toen kwamen die twee, en dat doet me naar meer verlangen. Nooit gedacht dat ik het zo leuk zou vinden. Ik vind het (inmiddels) niet (meer) vermoeiend/moeilijk en zou er met gemak een bij kunnen hebben. Man vindt opvoeden moeilijk, en dat snap ik en respekteer ik.

Ik denk dat ik zo ook heel gelukkig zal zijn, maar dat de gedachte aan «hoe had het geweest als..» wel zeer regelmatig de kop zal opdoen. De dynamiek in een gezin met 3 kinderen lijkt me zo leuk. De levendigheid, de vriendschappen, het spelen samen, de liefde die de kinderen voor elkaar hebben.

En ja, twee is veel praktischer dan 3. Maar we hebben een groot huis, heel goede banen, grote auto dus daar zijn al snel oplossingen voor, denk ik.

Ik rammel ook als een gek, maar dan voor een tweede. Vriend wilde eerst afwachten hoe Jip het zou doen deze winter (het begin is in ieder geval kut ) en nu ik tijdens Jips laatste ziekenhuisopname allemaal mini-baby's heb zien liggen daar, wil ik dus pertinent geen najaars/winterbaby lekker van die irrationele angsten die nergens op slaan, maar we schuiven het dus nog even vooruit tot de zomer ofzo. Of tot mijn irrationele angsten weg zijn

quote:

Op donderdag 2 januari 2020 18:25 schreef Roomsnoes het volgende:
Ik rammel als een malle. Heb twee leukerds (3 en 5)en zou graag een derde willen. Mijn man wil echter niet. Die zegt dat hij nu al zo moe is, en is bang dat het nog vermoeiender is. Dat respecteer ik, al slapen we elke nacht door en spelen de kinderen heel leuk samen. Ik merk dat we wat dat betreft de jackpot hebben: gezonde en makkelijke kinderen. Onze uitdaginncen zijn peanuts op de schaal van Opvoeden. Daarom begrijp ik hem niet. Hij heeft natuurlijk het recht om er niet meer te willen natuurlijk, maar hij kan geen ander argument aanbrengem dan de moeheid.

Veel mensen om me heen gaan voor nr 3, en het gevoel dat me dat heeft, vind ik zo naar. Ik gun het ze zo - maar mezelf ook Vind het erg moeilijk om de deur dicht te doen, te accepteren nooit meer zwanger te zijn. Het (volledig, 100% onterecht) gevoel bekruipt me dat hij kinderen minder leuk vindt dan ik (want waarom zou hij er anders niet nog een willen?). En ik haat het dat ik dat voel, maar het is er toch. Mijn kinderen zijn alles voor me, en het zou zo leuk zijn om er nog een bij te hebben.

Over gevoelens praten, vindt hij moeilijk. Het antwoord is vaak gewoon «nee» en «ik ben al zo moe». En dat moet ik respecteren - maar wat is dat verdomd lastig als heel je lijf om een derde schreeuwt

/rant.

Herkenning maar dan andersom hier. Man wil wel heel graag, ikke niet.
En dat heeft in mijn geval niks te maken met de laatste zwangerschap (fulltime sonde en ellende), want als ik de wens wel had, had ik het er zonder twijfel weer voor over. Want de zwangerschap was vreselijk maar het resultaat mooier dan mooi.

Wij praten er veel over, want ik wil wel dat zijn wens ook gehoord wordt. Maar ik kan hem (nu nog?) niet bieden wat hij het liefst zou willen en dat is natuurlijk lastig. Hij kan mij niet verplichten tot een derde, maar ik hem niet om zich compleet te voelen met twee.

Mijn argumenten: ik voel me compleet. We hebben twee prachtige kinderen, aan iedere hand een. Dit kan ik ‘aan’. In mijn hart is er zeker weten ruimte voor nog een kindje. Maar in mijn hoofd niet. Ik ben misschien wat ‘zwaar op de hand’, heel gevoelig, wil het graag goed doen (of in ieder geval beter dan mijn eigen ouders). Ik geniet enorm van onze prachtige jongetjes maar ik vind de verantwoording ook best pittig.

Hij accepteert dit, heeft ergens ook geen keuze. En hij zegt ook: “ik heb makkelijk praten want ik werk fulltime en heb veel hobby’s. Aan mijn leven zijn twee kinderen toegevoegd, terwijl jouw leven in het teken staat van de kinderen.”
En dat klopt, ik doe het grootste deel van de verzorging, ik ben minder gaan werken, enz. En dat zouden we allebei niet anders willen. Maar voor hem ‘verandert’ er dus minder bij een derde. Of hoe zeg je dat?

En ik weet dat hij ergens de hoop houdt dat ik me nog bedenk, daar praten we ook veel over. Dat als Mars straks ook naar school gaat ik misschien toch die derde wel wil. Ik denk van niet. Maar zeker weten doe ik het niet.

Wat ons helpt: Het er samen over hebben en daarbij elkaar de ruimte geven om je wens uit te spreken zonder elkaar te veroordelen.

En ik heb het geluk dat man ook ziet dat het zoetjesaan iets makkelijker wordt, nu de jongetjes iets ouder worden. Ook omdat man wel heel erg tijd voor ons twee mist. En nu de jongens ouder worden, lukt het mij steeds beter om de zorg af en toe uit handen te geven (als in: ik durf wat vaker om oppas te vragen).

Wat heb je nou aan mijn relaas? Niks eigenlijk. Maar toch een voor jou, want ik zie van heel dichtbij dus hoe sterk die wens kan zijn.

quote:

Op donderdag 2 januari 2020 20:37 schreef Aure het volgende:
Ik rammel ook als een gek, maar dan voor een tweede. Vriend wilde eerst afwachten hoe Jip het zou doen deze winter (het begin is in ieder geval kut ) en nu ik tijdens Jips laatste ziekenhuisopname allemaal mini-baby's heb zien liggen daar, wil ik dus pertinent geen najaars/winterbaby lekker van die irrationele angsten die nergens op slaan, maar we schuiven het dus nog even vooruit tot de zomer ofzo. Of tot mijn irrationele angsten weg zijn

Dat is ook lastig. En ook herkenbaar. Twix lag in zijn eerste jaar veel in het ziekenhuis. In zijn tweede jaar al wat minder. Maar er is nog geen winter geweest dat hij er niet in lag. Afgelopen maand nog, hij is nu ruim vier.

En toch kregen wij een tweede. En die heeft er behalve met zijn geboorte nog nooit ingelegen. En het gekke is dat dat voor ons zo gek is. Ik weet nog hoe hij (geboren in april) voor het allereerst verkouden werd in oktober en hoe ik er gewoon vanuit ging dat het een opname zou worden. Dat werd het niet. Zo raar.

Garanties heb je nooit. Echt nooit. Maar weet dat het niet hetzelfde hoeft te gaan als bij Jip.

Wat lastig Room, dat je er zo verschillend in staat. Staat de deur bij hem helemaal dicht of wel op een kier?
En voor jou ook lastig Malteser. Dat hoor ik eigenlijk nooit, dat de man wel nog een kind wil maar de vrouw niet. Goed om jouw perspectief te lezen.

quote:

Op donderdag 2 januari 2020 20:37 schreef Aure het volgende:
Ik rammel ook als een gek, maar dan voor een tweede. Vriend wilde eerst afwachten hoe Jip het zou doen deze winter (het begin is in ieder geval kut ) en nu ik tijdens Jips laatste ziekenhuisopname allemaal mini-baby's heb zien liggen daar, wil ik dus pertinent geen najaars/winterbaby lekker van die irrationele angsten die nergens op slaan, maar we schuiven het dus nog even vooruit tot de zomer ofzo. Of tot mijn irrationele angsten weg zijn

Ik vind dit heel herkenbaar hoor. Ik heb in m'n omgeving veel te veel herfst/winter baby's die met RS virus in het ziekenhuis gelegen hebben als pasgeborene, waarvan 1 echt kantje boord geweest is. Doodeng vind ik het.

Bij mij is het ook andersom. Hij zou best nog een 4e willen maar ik niet. Het is zover ik weet niet zo erg dat het hem dwars zit of zijn leven beheerst, maar elke keer als de baby van mijn zus komt logeren begint hij er, vooral tijdens de nachtvoedingen ( ), weer over.

Ik vind het op mijn beurt vooral heel fijn dat we nu de kinderen 9 en 5 zijn een beetje vrijheid beginnen terug te krijgen. We kunnen hele dagen weg zonder middagslaapjes, alle kinderen hebben een zwemdiploma, kunnen zonder toezicht buiten spelen en we kunnen 's zomers wat langer op het strand blijven als het mooi weer is. Misschien kleine dingen, maar voor mij al wel veel waard. Daarnaast werk ik 40 uur en dan is een gezin met 3 kinderen wat mij betreft druk zat. Een vierde is daarom wat mij betreft echt geen optie. Hij snapt mijn bezwaren overigens wel en is het er gedeeltelijk ook mee eens, maar toch blijft er bij hem nog ruimte voor een vierde en dat mag. Het is uiteindelijk zijn gevoel en dat mag er zijn.

quote:

Op donderdag 2 januari 2020 18:25 schreef Roomsnoes het volgende:

Het (volledig, 100% onterecht) gevoel bekruipt me dat hij kinderen minder leuk vindt dan ik (want waarom zou hij er anders niet nog een willen?). En ik haat het dat ik dat voel, maar het is er toch. Mijn kinderen zijn alles voor me, en het zou zo leuk zijn om er nog een bij te hebben.

Over gevoelens praten, vindt hij moeilijk. Het antwoord is vaak gewoon «nee» en «ik ben al zo moe». En dat moet ik respecteren - maar wat is dat verdomd lastig als heel je lijf om een derde schreeuwt

/rant.

Is het heel gek dan, het idee dat de een het hebben van kinderen misschien leuker vindt dan de ander? Waarbij het inderdaad ook mee kan spelen in hoeverre het iemand makkelijk of natuurlijk af gaat.

Het is wel echt ingewikkeld als je allebei iets anders wilt.

Zou leeftijd misschien nog een rol kunnen spelen bij hem?

Ik haat het om toe te geven, maar ik ben het afgelopen jaar zo vaak moe. Nu heb ik ook wel een best pittige baan + gezin, maar misschien is het ook wel logisch dat ik als 44-jarige niet helemaal dezelfde energie heb als een 30-jarige. .