Het grote rammelaarstopic deel 58

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 13:29 schreef Athenais het volgende:
Naar aanleiding van een ander topic alhier, komt ineens het lastigste van mijn kinderwens naar boven: die gigantische verantwoordelijkheid en eerlijk gezegd ook angst. Ik ben gevoelig voor depressies. Dat weet ik al jaren en met het in de gaten te houden en allerhande truukjes weet ik meestal redelijk op tijd dat het de verkeerde kant opgaat. En dan heb je nog de contextuele factoren, factoren die je niet kunt veranderen, die je wel kunt veranderen, die tijdelijk zijn, enzovoorts, enzoverder. In mijn geval hielp de gedachte 'Ik ben slechts een radartje in het alles en ik kan niet verwachten dat de hele wereld zich maar vrolijk aanpast aan mij' ook maar dat is uiteraard heel persoonlijk.

Maar toch... Wat geef ik straks door zowel qua nature als nurture? Hoe voorkom ik te veel doorslaan naar het één of juist naar het ander? Ik vind het doodeng.

Is het ook. Iedere ouder maakt fouten, ziet bepaalde patronen te laat of helemaal niet. Het hoort erbij en het enige dat je kunt doen is als ouder constant blijven balanceren, wel of niet ingrijpen? Wel of niet stimuleren? Wel of niet belonen?

Feit dat jij je daar op voorhand al bewust van bent, spreekt alleen maar in je voordeel. Je speelt het wel klaar, joh .

En dat geldt voor alle mums to be hier

quote:

Op woensdag 7 augustus 2019 23:43 schreef Davientje_ het volgende:
Even hierop inhaken.
Ik heb een bipolaire stoornis (manisch depressief), nummer drie op een rij in vrouwelijke lijn.
Ja, ik vrees voor mijn dochter, maar ik weet ook hoe je moet / kunt leven met deze ziekte. Ik heb zowel een depressie (postnatale variant, reden om niet aan een derde kind te beginnen) als een manie gehad. En mijn man heeft dit ook alles meegemaakt. Met onze kennis heb ik het vertrouwen dat we haar tzt indien nodig kunnen ondersteunen.

Ik heb makkelijk praten, want bij mij openbaarde zich het pas na de geboorte van mijn dochter, maar toch. Wilde ik ff meegeven.

heldin. Omdat je het hier deelt en omdat je doet wat je kunt vanuit je eigen kader. Dikke kans dat je dochter bij niemand meer begrip zal vinden dan bij jou

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 13:29 schreef Athenais het volgende:
Naar aanleiding van een ander topic alhier, komt ineens het lastigste van mijn kinderwens naar boven: die gigantische verantwoordelijkheid en eerlijk gezegd ook angst. Ik ben gevoelig voor depressies. Dat weet ik al jaren en met het in de gaten te houden en allerhande truukjes weet ik meestal redelijk op tijd dat het de verkeerde kant opgaat. En dan heb je nog de contextuele factoren, factoren die je niet kunt veranderen, die je wel kunt veranderen, die tijdelijk zijn, enzovoorts, enzoverder. In mijn geval hielp de gedachte 'Ik ben slechts een radartje in het alles en ik kan niet verwachten dat de hele wereld zich maar vrolijk aanpast aan mij' ook maar dat is uiteraard heel persoonlijk.

Maar toch... Wat geef ik straks door zowel qua nature als nurture? Hoe voorkom ik te veel doorslaan naar het één of juist naar het ander? Ik vind het doodeng.

Even mijn ervaring in het kader "zo kan het ook"; ik ben ook altijd gevoelig geweest voor depressies en heb een angststoornis gehad. De komst van de kinderen en de verantwoordelijkheid die ik daardoor kreeg, hebben mij juist enorm stabiel en rustig gemaakt. Zij gaven mijn leven in een keer zin en zij zorgden ervoor dat al het andere relatief leek. Ik heb nog wel elk jaar een winterdip in januari/februari, maar heb vrijwel geen last meer van mijn oude klachten.
Je weet het van te voren niet .

quote:

Op woensdag 14 augustus 2019 18:56 schreef Seven. het volgende:

[..]

Heel veel succes! En welkom hier.

Herkenbaar trouwens, ik maakt me ook zorgen na 20 jaar hormonen (pil en spiraal). Twee jaar na het stoppen een echo waarop een prachtige follikel te zien was, sindsdien is mijn ongesteldheid zwaarder en m'n cyclus duurt langer. En nu ben ik op mezelf aan het inpraten dat mijn lichaam hiervoor gemaakt is en dat ik gewoon zwanger kan raken . Heel gek, maar ik voel me er goed bij en zolang ik me er goed bij voel, ga ik lekker door in m'n bubbel.

Fysiek is 25 wel zo'n beetje de ideale leeftijd dus have faith. Ik hoop snel raak voor je!

Dank je wel! Ik hoop het ook. Het lijkt alsof iedereen in onze omgeving zonder al te veel problemen binnen drie maanden zwanger was, dus dat doet op de een of andere manier wel wat met je ofzo. Mijn man en ik zijn allebei kerngezond, maar het is natuurlijk maar afwachten of dat op vruchtbaarheidsgebied ook zo is. Ik maak gewoon mijn twee pilstrips af die ik nog heb en dan ga ik eens praten met de huisarts. Ik ga het verder niet bespreken met anderen nog, vind het toch wel heel persoonlijk en ik heb geen zin in allerlei vragen.
Is er een bepaalde reden dat je een keer een echo hebt laten maken? Naar mijn weten worden die alleen gemaakt als er 'problemen' zijn toch?

quote:

Op donderdag 15 augustus 2019 13:08 schreef Komkommerschijfje het volgende:

[..]

Dank je wel! Ik hoop het ook. Het lijkt alsof iedereen in onze omgeving zonder al te veel problemen binnen drie maanden zwanger was, dus dat doet op de een of andere manier wel wat met je ofzo. Mijn man en ik zijn allebei kerngezond, maar het is natuurlijk maar afwachten of dat op vruchtbaarheidsgebied ook zo is. Ik maak gewoon mijn twee pilstrips af die ik nog heb en dan ga ik eens praten met de huisarts. Ik ga het verder niet bespreken met anderen nog, vind het toch wel heel persoonlijk en ik heb geen zin in allerlei vragen.
Is er een bepaalde reden dat je een keer een echo hebt laten maken? Naar mijn weten worden die alleen gemaakt als er 'problemen' zijn toch?

Was gewoon onderdeel van mijn intake voor het donortraject. Ik zei gewoon dat ik JAAAAAAAAAREN aan de hormonen heb gezeten en daardoor toch wel wat zorgen. Zei ze dat ze wel ff zou gaan kijken. Nou, prima, ga jij maar eens koekeloeren meid! En ze vond een prachtexemplaar van een follikel. Misschien dat ze dat standaard doen bij 'oudere vrouwen' , ik was 35 toen ik m'n intake had.

Ah, okee! Nu je het zo zegt: ik heb inderdaad wel wat gelezen over jullie traject door mijn gelurk. Hopelijk is het ook snel raak bij jullie! Jullie gaan er binnenkort ook 'daadwerkelijk' mee aan de slag?

quote:

Op donderdag 15 augustus 2019 13:24 schreef Komkommerschijfje het volgende:
Ah, okee! Nu je het zo zegt: ik heb inderdaad wel wat gelezen over jullie traject door mijn gelurk. Hopelijk is het ook snel raak bij jullie! Jullie gaan er binnenkort ook 'daadwerkelijk' mee aan de slag?

Onze donorbestelling wordt maandag verstuurd naar Isala met DHL. Ik hoop dat ik track & trace krijg, lijkt me echt een fantastische bestelling om te volgen .

Als Isala het in goede orde ontvangen heeft (zo rond 21/08), dan krijgen wij een contract thuisgestuurd over bewaren van genetisch materiaal en zulk soort zaken. Die sturen we ondertekend terug. Volgens mijn app ga ik op 6 september ovuleren maar om 'm niet te missen begin ik op 1 september met ovulatietesten. En dan als daar een smiley staat, bellen met de ovulatie-hulplijn en later die dag laten insemineren.

quote:

Op donderdag 15 augustus 2019 13:36 schreef Seven. het volgende:

[..]

Onze donorbestelling wordt maandag verstuurd naar Isala met DHL. Ik hoop dat ik track & trace krijg, lijkt me echt een fantastische bestelling om te volgen .

Als Isala het in goede orde ontvangen heeft (zo rond 21/08), dan krijgen wij een contract thuisgestuurd over bewaren van genetisch materiaal en zulk soort zaken. Die sturen we ondertekend terug. Volgens mijn app ga ik op 6 september ovuleren maar om 'm niet te missen begin ik op 1 september met ovulatietesten. En dan als daar een smiley staat, bellen met de ovulatie-hulplijn en later die dag laten insemineren.

Spannend! Moet je voor het insemineren dan dezelfde procedure ondergaan als andere dames bij bijvoorbeeld een IVF- of ICSI-behandeling?

Spannend Seven!

En bedankt allemaal voor de lieve woorden.

Hoe is het met iedereen hier?

Mijn lichaam staat gespannen van de stress Zeer emotionele week. Gister was het 2 jaar geleden dat mijn vader is overleden, die dus over 3 weken er niet bij kan zijn. Gespannen of we alles wel af kunnen krijgen voor de bruiloft. Beetje stress om hopelijk niet ziek te worden op de bruiloft. Want waarom zou ik daar niet aan denken met mijn pech? En druk, druk op werk.

En vandaag ging ik een pakketje ophalen bij een van mijn buren. (Hij is denk ik al zeker over de 80) Zegt hij terloops met tranen in zijn ogen dat zijn vrouw 5 weken geleden is overleden. Dus ik brak helemaal in stukjes...

En door de stress duurt mijn (weer heel lichte) ongie langer dan normaal. Dus misschien met geluk word ik het niet exact op de bruiloft. Maar waarschijnlijk gewoon wel!

Baby knutselen denk ik nu even weinig aan.

Biene

quote:

Op donderdag 15 augustus 2019 13:41 schreef Komkommerschijfje het volgende:

[..]

Spannend! Moet je voor het insemineren dan dezelfde procedure ondergaan als andere dames bij bijvoorbeeld een IVF- of ICSI-behandeling?

Geen hormonen nodig voor kunstmatige inseminatie. Misschien later wel maar ik vermoed eigenlijk dat het pas aan de orde is als je IVF of ICSI traject ingaat.

Ondertussen heb ik een mooie baan aangeboden gekregen, dus we stellen de plannen nog een paar maandjes uit. Stel dat het in 1 x raak zou zijn, dan ben ik een maandje zwanger als ik begin met m'n nieuwe baan. Dat is gewoon niet erg verstandig, het is een pittige baan dus dat moet eerst een maandje of 2-3 landen. Ik blijf nog even rammelen dus..!

quote:

Op vrijdag 23 augustus 2019 19:27 schreef Bienelientjee het volgende:
Mijn lichaam staat gespannen van de stress Zeer emotionele week. Gister was het 2 jaar geleden dat mijn vader is overleden, die dus over 3 weken er niet bij kan zijn. Gespannen of we alles wel af kunnen krijgen voor de bruiloft. Beetje stress om hopelijk niet ziek te worden op de bruiloft. Want waarom zou ik daar niet aan denken met mijn pech? En druk, druk op werk.

En vandaag ging ik een pakketje ophalen bij een van mijn buren. (Hij is denk ik al zeker over de 80) Zegt hij terloops met tranen in zijn ogen dat zijn vrouw 5 weken geleden is overleden. Dus ik brak helemaal in stukjes...

En door de stress duurt mijn (weer heel lichte) ongie langer dan normaal. Dus misschien met geluk word ik het niet exact op de bruiloft. Maar waarschijnlijk gewoon wel!

Baby knutselen denk ik nu even weinig aan.

Ah gos, wat klote. Alles zit even tegen, hopelijk gauw verbetering en minder stress!

quote:

Op vrijdag 23 augustus 2019 21:53 schreef vlindertje89 het volgende:
@:Bienelientjee dat is ook wel erg veel tegelijk. Sterkte

@:Seven. Spannend, je nieuwe baan! Succes!

Hier is het hetzelfde. Rammel nog steeds, vriend is er nog steeds niet klaar voor, en ik zoek ook nog steeds een baan en ondanks rammels wil ik eerst baan vinden en eventjes er zitten voor ik zwanger raak. Dus voorlopig geen actie hier.

Lastig hè? Steeds weer wachten en uitstellen.

quote:

Op vrijdag 23 augustus 2019 22:04 schreef vlindertje89 het volgende:

[..]

Jep..
Begin 2017 was het idee dat we na de zomer zouden gaan beginnen. Daarna begin 2018. Toen najaar 2018. Toen rond mei 2019. En nu is het alweer bijna september. En heel realistisch gezien gaat het denk ik dit jaar ook niet meer gebeuren. En qua gevoel (los van nog niet handig met werk / huis / vriend nog niet klaar) had ik najaar 2016 al wel willen beginnen..

Jij bent er ook al wel even mee bezig, toch?

Kan me ook voorstellen dat het extra lastig is als je echt al concrete stappen ondernomen hebt met het bestellen etc, en het dan toch weer uitgesteld wordt.

Wat wel scheelt voor mij is dat het elke keer mijn eigen keus is. Ik hoefde niet op zoek naar een nieuwe baan natuurlijk. En ik verheug me op m'n nieuwe baan, dat maakt ook wel dat de focus (tijdelijk) verschuift.

Bij jullie zijn het meer dingen waar je niet altijd zelf de bepalende factor bent en dat lijkt me heel erg frustrerend voor je

Het is hier nogal onrustig allemaal, dus even een globale knuffel voor iedereen.

Druk met allerlei zaken die niet leuk zijn en ook niet leuk gaan worden. Kinderwens staat nog even in de ijskast.

quote:

Op maandag 26 augustus 2019 17:24 schreef Athenais het volgende:
Druk met allerlei zaken die niet leuk zijn en ook niet leuk gaan worden. Kinderwens staat nog even in de ijskast.

*virtuele hug

Oh, het is niets ernstigs hoor. Vooral zaken die eerst geregeld moeten zijn, stabiele basis opbouwen enzovoorts voor we er voor gaan. Het zijn alleen van die dingen die niet leuk zijn, beetje niveau belastingsdienst: wat moet dat moet.

Dus eerst een beetje stabiel alles op poten hebben voor we aan zo'n grote verandering als kinderen beginnen.

Vandaag ongesteld geworden en dat betekent dat ik door ga schuiven naar het volgende topic. Spannend weer hoor!

Voor ieder hier hoop ik dat het rammelen ook positieve kanten heeft en dat jullie doorgroeien naar het daadwerkelijk wachten op en in verwachting zijn.

quote:

Op vrijdag 23 augustus 2019 20:23 schreef Seven. het volgende:

[..]

Geen hormonen nodig voor kunstmatige inseminatie. Misschien later wel maar ik vermoed eigenlijk dat het pas aan de orde is als je IVF of ICSI traject ingaat.

Ondertussen heb ik een mooie baan aangeboden gekregen, dus we stellen de plannen nog een paar maandjes uit. Stel dat het in 1 x raak zou zijn, dan ben ik een maandje zwanger als ik begin met m'n nieuwe baan. Dat is gewoon niet erg verstandig, het is een pittige baan dus dat moet eerst een maandje of 2-3 landen. Ik blijf nog even rammelen dus..!

Ah, nieuwe uitdagingen dus! Heel veel succes en plezier met je nieuwe baan en misschien zitten we over een aantal maanden dan wel samen in het WOHTS-topic.

Succes, Nolita!

Hier vrij rustig. Het rammelt ook even wat minder, door nieuwe baan (tijdelijk) en sollicitaties in het vooruitzicht.

We gaan in het nieuwe jaar voor een tweede . Daarvoor wil ik nog wel het e.e.a. doen: goed geboorteteam regelen, angsten rondom bevallen aanpakken en een nieuwe baan. Dus niet begin 2020 al, maar toch. Ik verheug me er al op .

Wij zijn inmiddels 'begonnen' (zie het WOHTS-topic'), dus ik rammel officieel niet meer.

Spannend, Vlindertje! Heel veel succes met je aanstaande promotie en hopelijk gaat het met de baanvooruitzichten ook goedkomen! :-)

Eyyyy, goed nieuws vlindertje!

@Seven., hoe is het bij jullie? Ik las volgens mij iets over jullie pogingen, toch?

quote:

Op woensdag 1 januari 2020 23:22 schreef Komkommerschijfje het volgende:
@:Seven., hoe is het bij jullie? Ik las volgens mij iets over jullie pogingen, toch?

Poging 1 is ongoing , over een paar weken weten we meer. Dus ik ben stiekem doorgeschoven naar het volgende topic. En jij ook, zie ik .

quote:

Op maandag 4 november 2019 11:53 schreef Helsinki het volgende:
We gaan in het nieuwe jaar voor een tweede . Daarvoor wil ik nog wel het e.e.a. doen: goed geboorteteam regelen, angsten rondom bevallen aanpakken en een nieuwe baan. Dus niet begin 2020 al, maar toch. Ik verheug me er al op .

Voorpret is ook al leuk

quote:

Op woensdag 1 januari 2020 23:24 schreef Seven. het volgende:

[..]

Poging 1 is ongoing , over een paar weken weten we meer. Dus ik ben stiekem doorgeschoven naar het volgende topic. En jij ook, zie ik .

Spannend, joh! Ik duim voor jullie mee dat er goed nieuws komt.
Ja, klopt! Afgelopen maand eigenlijk al opgeschoven, maar nu voor het eerst serieuze pogingen gedaan. :-) We gaan het zien!

Ik rammel als een malle. Heb twee leukerds (3 en 5)en zou graag een derde willen. Mijn man wil echter niet. Die zegt dat hij nu al zo moe is, en is bang dat het nog vermoeiender is. Dat respecteer ik, al slapen we elke nacht door en spelen de kinderen heel leuk samen. Ik merk dat we wat dat betreft de jackpot hebben: gezonde en makkelijke kinderen. Onze uitdaginncen zijn peanuts op de schaal van Opvoeden. Daarom begrijp ik hem niet. Hij heeft natuurlijk het recht om er niet meer te willen natuurlijk, maar hij kan geen ander argument aanbrengem dan de moeheid.

Veel mensen om me heen gaan voor nr 3, en het gevoel dat me dat heeft, vind ik zo naar. Ik gun het ze zo - maar mezelf ook Vind het erg moeilijk om de deur dicht te doen, te accepteren nooit meer zwanger te zijn. Het (volledig, 100% onterecht) gevoel bekruipt me dat hij kinderen minder leuk vindt dan ik (want waarom zou hij er anders niet nog een willen?). En ik haat het dat ik dat voel, maar het is er toch. Mijn kinderen zijn alles voor me, en het zou zo leuk zijn om er nog een bij te hebben.

Over gevoelens praten, vindt hij moeilijk. Het antwoord is vaak gewoon «nee» en «ik ben al zo moe». En dat moet ik respecteren - maar wat is dat verdomd lastig als heel je lijf om een derde schreeuwt

/rant.

Lastig hè, room
Feitelijk hoeven er natuurlijk niet meer argumenten aangedragen te worden dan "Ik wil het niet" maar dat is heel lastig accepteren als jij het wél wil.
Denk je dat je minder gelukkig zou zijn zonder een derde? Dat het dan voor altijd incompleet zou voelen voor je?

Room

Pff.. Ik rammel ontzettend!
Oudste is nu 2,5 en de jongste 8 maanden maar jezus wat schreeuwt m'n hele lichaam om nog een baby
Had gehoopt dat het naar mate de hormonen minder werden het gevoel ook zou verminderen maar helaas.
M'n lichaam zegt ja maar m'n verstand wilt wachten.
Dus blijven we maar lekker door rammelen.

quote:

Op donderdag 2 januari 2020 19:25 schreef SQ het volgende:
Lastig hè, room
Feitelijk hoeven er natuurlijk niet meer argumenten aangedragen te worden dan "Ik wil het niet" maar dat is heel lastig accepteren als jij het wél wil.
Denk je dat je minder gelukkig zou zijn zonder een derde? Dat het dan voor altijd incompleet zou voelen voor je?

Hmm - weet ik niet.
Ik heb altijd gezegd dat ik er twee wilde. Maar toen kwamen die twee, en dat doet me naar meer verlangen. Nooit gedacht dat ik het zo leuk zou vinden. Ik vind het (inmiddels) niet (meer) vermoeiend/moeilijk en zou er met gemak een bij kunnen hebben. Man vindt opvoeden moeilijk, en dat snap ik en respekteer ik.

Ik denk dat ik zo ook heel gelukkig zal zijn, maar dat de gedachte aan «hoe had het geweest als..» wel zeer regelmatig de kop zal opdoen. De dynamiek in een gezin met 3 kinderen lijkt me zo leuk. De levendigheid, de vriendschappen, het spelen samen, de liefde die de kinderen voor elkaar hebben.

En ja, twee is veel praktischer dan 3. Maar we hebben een groot huis, heel goede banen, grote auto dus daar zijn al snel oplossingen voor, denk ik.

Ik rammel ook als een gek, maar dan voor een tweede. Vriend wilde eerst afwachten hoe Jip het zou doen deze winter (het begin is in ieder geval kut ) en nu ik tijdens Jips laatste ziekenhuisopname allemaal mini-baby's heb zien liggen daar, wil ik dus pertinent geen najaars/winterbaby lekker van die irrationele angsten die nergens op slaan, maar we schuiven het dus nog even vooruit tot de zomer ofzo. Of tot mijn irrationele angsten weg zijn

quote:

Op donderdag 2 januari 2020 18:25 schreef Roomsnoes het volgende:
Ik rammel als een malle. Heb twee leukerds (3 en 5)en zou graag een derde willen. Mijn man wil echter niet. Die zegt dat hij nu al zo moe is, en is bang dat het nog vermoeiender is. Dat respecteer ik, al slapen we elke nacht door en spelen de kinderen heel leuk samen. Ik merk dat we wat dat betreft de jackpot hebben: gezonde en makkelijke kinderen. Onze uitdaginncen zijn peanuts op de schaal van Opvoeden. Daarom begrijp ik hem niet. Hij heeft natuurlijk het recht om er niet meer te willen natuurlijk, maar hij kan geen ander argument aanbrengem dan de moeheid.

Veel mensen om me heen gaan voor nr 3, en het gevoel dat me dat heeft, vind ik zo naar. Ik gun het ze zo - maar mezelf ook Vind het erg moeilijk om de deur dicht te doen, te accepteren nooit meer zwanger te zijn. Het (volledig, 100% onterecht) gevoel bekruipt me dat hij kinderen minder leuk vindt dan ik (want waarom zou hij er anders niet nog een willen?). En ik haat het dat ik dat voel, maar het is er toch. Mijn kinderen zijn alles voor me, en het zou zo leuk zijn om er nog een bij te hebben.

Over gevoelens praten, vindt hij moeilijk. Het antwoord is vaak gewoon «nee» en «ik ben al zo moe». En dat moet ik respecteren - maar wat is dat verdomd lastig als heel je lijf om een derde schreeuwt

/rant.

Herkenning maar dan andersom hier. Man wil wel heel graag, ikke niet.
En dat heeft in mijn geval niks te maken met de laatste zwangerschap (fulltime sonde en ellende), want als ik de wens wel had, had ik het er zonder twijfel weer voor over. Want de zwangerschap was vreselijk maar het resultaat mooier dan mooi.

Wij praten er veel over, want ik wil wel dat zijn wens ook gehoord wordt. Maar ik kan hem (nu nog?) niet bieden wat hij het liefst zou willen en dat is natuurlijk lastig. Hij kan mij niet verplichten tot een derde, maar ik hem niet om zich compleet te voelen met twee.

Mijn argumenten: ik voel me compleet. We hebben twee prachtige kinderen, aan iedere hand een. Dit kan ik ‘aan’. In mijn hart is er zeker weten ruimte voor nog een kindje. Maar in mijn hoofd niet. Ik ben misschien wat ‘zwaar op de hand’, heel gevoelig, wil het graag goed doen (of in ieder geval beter dan mijn eigen ouders). Ik geniet enorm van onze prachtige jongetjes maar ik vind de verantwoording ook best pittig.

Hij accepteert dit, heeft ergens ook geen keuze. En hij zegt ook: “ik heb makkelijk praten want ik werk fulltime en heb veel hobby’s. Aan mijn leven zijn twee kinderen toegevoegd, terwijl jouw leven in het teken staat van de kinderen.”
En dat klopt, ik doe het grootste deel van de verzorging, ik ben minder gaan werken, enz. En dat zouden we allebei niet anders willen. Maar voor hem ‘verandert’ er dus minder bij een derde. Of hoe zeg je dat?

En ik weet dat hij ergens de hoop houdt dat ik me nog bedenk, daar praten we ook veel over. Dat als Mars straks ook naar school gaat ik misschien toch die derde wel wil. Ik denk van niet. Maar zeker weten doe ik het niet.

Wat ons helpt: Het er samen over hebben en daarbij elkaar de ruimte geven om je wens uit te spreken zonder elkaar te veroordelen.

En ik heb het geluk dat man ook ziet dat het zoetjesaan iets makkelijker wordt, nu de jongetjes iets ouder worden. Ook omdat man wel heel erg tijd voor ons twee mist. En nu de jongens ouder worden, lukt het mij steeds beter om de zorg af en toe uit handen te geven (als in: ik durf wat vaker om oppas te vragen).

Wat heb je nou aan mijn relaas? Niks eigenlijk. Maar toch een voor jou, want ik zie van heel dichtbij dus hoe sterk die wens kan zijn.

quote:

Op donderdag 2 januari 2020 20:37 schreef Aure het volgende:
Ik rammel ook als een gek, maar dan voor een tweede. Vriend wilde eerst afwachten hoe Jip het zou doen deze winter (het begin is in ieder geval kut ) en nu ik tijdens Jips laatste ziekenhuisopname allemaal mini-baby's heb zien liggen daar, wil ik dus pertinent geen najaars/winterbaby lekker van die irrationele angsten die nergens op slaan, maar we schuiven het dus nog even vooruit tot de zomer ofzo. Of tot mijn irrationele angsten weg zijn

Dat is ook lastig. En ook herkenbaar. Twix lag in zijn eerste jaar veel in het ziekenhuis. In zijn tweede jaar al wat minder. Maar er is nog geen winter geweest dat hij er niet in lag. Afgelopen maand nog, hij is nu ruim vier.

En toch kregen wij een tweede. En die heeft er behalve met zijn geboorte nog nooit ingelegen. En het gekke is dat dat voor ons zo gek is. Ik weet nog hoe hij (geboren in april) voor het allereerst verkouden werd in oktober en hoe ik er gewoon vanuit ging dat het een opname zou worden. Dat werd het niet. Zo raar.

Garanties heb je nooit. Echt nooit. Maar weet dat het niet hetzelfde hoeft te gaan als bij Jip.

Wat lastig Room, dat je er zo verschillend in staat. Staat de deur bij hem helemaal dicht of wel op een kier?
En voor jou ook lastig Malteser. Dat hoor ik eigenlijk nooit, dat de man wel nog een kind wil maar de vrouw niet. Goed om jouw perspectief te lezen.

quote:

Op donderdag 2 januari 2020 20:37 schreef Aure het volgende:
Ik rammel ook als een gek, maar dan voor een tweede. Vriend wilde eerst afwachten hoe Jip het zou doen deze winter (het begin is in ieder geval kut ) en nu ik tijdens Jips laatste ziekenhuisopname allemaal mini-baby's heb zien liggen daar, wil ik dus pertinent geen najaars/winterbaby lekker van die irrationele angsten die nergens op slaan, maar we schuiven het dus nog even vooruit tot de zomer ofzo. Of tot mijn irrationele angsten weg zijn

Ik vind dit heel herkenbaar hoor. Ik heb in m'n omgeving veel te veel herfst/winter baby's die met RS virus in het ziekenhuis gelegen hebben als pasgeborene, waarvan 1 echt kantje boord geweest is. Doodeng vind ik het.

Bij mij is het ook andersom. Hij zou best nog een 4e willen maar ik niet. Het is zover ik weet niet zo erg dat het hem dwars zit of zijn leven beheerst, maar elke keer als de baby van mijn zus komt logeren begint hij er, vooral tijdens de nachtvoedingen ( ), weer over.

Ik vind het op mijn beurt vooral heel fijn dat we nu de kinderen 9 en 5 zijn een beetje vrijheid beginnen terug te krijgen. We kunnen hele dagen weg zonder middagslaapjes, alle kinderen hebben een zwemdiploma, kunnen zonder toezicht buiten spelen en we kunnen 's zomers wat langer op het strand blijven als het mooi weer is. Misschien kleine dingen, maar voor mij al wel veel waard. Daarnaast werk ik 40 uur en dan is een gezin met 3 kinderen wat mij betreft druk zat. Een vierde is daarom wat mij betreft echt geen optie. Hij snapt mijn bezwaren overigens wel en is het er gedeeltelijk ook mee eens, maar toch blijft er bij hem nog ruimte voor een vierde en dat mag. Het is uiteindelijk zijn gevoel en dat mag er zijn.

quote:

Op donderdag 2 januari 2020 18:25 schreef Roomsnoes het volgende:

Het (volledig, 100% onterecht) gevoel bekruipt me dat hij kinderen minder leuk vindt dan ik (want waarom zou hij er anders niet nog een willen?). En ik haat het dat ik dat voel, maar het is er toch. Mijn kinderen zijn alles voor me, en het zou zo leuk zijn om er nog een bij te hebben.

Over gevoelens praten, vindt hij moeilijk. Het antwoord is vaak gewoon «nee» en «ik ben al zo moe». En dat moet ik respecteren - maar wat is dat verdomd lastig als heel je lijf om een derde schreeuwt

/rant.

Is het heel gek dan, het idee dat de een het hebben van kinderen misschien leuker vindt dan de ander? Waarbij het inderdaad ook mee kan spelen in hoeverre het iemand makkelijk of natuurlijk af gaat.

Het is wel echt ingewikkeld als je allebei iets anders wilt.

Zou leeftijd misschien nog een rol kunnen spelen bij hem?

Ik haat het om toe te geven, maar ik ben het afgelopen jaar zo vaak moe. Nu heb ik ook wel een best pittige baan + gezin, maar misschien is het ook wel logisch dat ik als 44-jarige niet helemaal dezelfde energie heb als een 30-jarige. .