Ik heb het gister met mn moeder besproken. Dat was in eerste instantie een vrij frustrerend gesprek. Ik had gezegd dat ik het heel leuk vond maar ook wel een beetje confronterend, en daar kwam ze later op terug, hoe ik dat bedoelde. Dat verzandde eerst in een 'als je zelf in die situatie wil zitten moet je kijken wat je al doet om zelf iemand tegen te komen en of je daar nog meer aan kan doen' en 'als je het ziet als ingehaald worden dan zit er zo'n negatieve bijklank bij, ik zou proberen dat toch anders te zien' gesprek waarin ik steeds gefrustreerder werd, want al zou ik nu iemand vinden dan is de situatie alsnog nu niet zoals bij hen, en die negatieve bijklank is er nu nou eenmaal ook een beetje. Dus toen heb ik ietwat bozig gezegd dat ik het nog geen 24 uur weet en dat dat nou eenmaal het gevoel is dat er ook bij zit, en dat dat naast elkaar kan bestaan, en dat het me ook niet zo gek lijkt dat ik dat gevoel nu ook even heb. En dat ik ook vind dat ik me ook best even zo mag voelen, zo nét nadat ik het weet. Ik heb het dus wel kunnen delen en er even om kunnen huilen, maar kreeg er niet echt veel van 'terug', al begreep ze het uiteindelijk geloof ik wel.
Mn beste vriendinnetje heb ik het ook verteld en dat het wel wat gek voelt naast heel leuk, en die begrijpt het wel, maar beseft zich denk ik niet zo de emotie die er achter zit (zij heeft zelf absoluut geen kinderwens). Mn buurvrouwen weten het ook, maar heb ik niet gezegd dat ik er ook wat verdrietig van ben. En ik wil het ook nog niet met anderen delen omdat het nog zo pril is. Mn nicht zou me meteen begrijpen en ook wat het echt met me doet, maar zij weet het dus nog niet, en vind het niet aan mij dat te vertellen nu. Dus ik hoop dat zodra de termijn echo goed is, ze het haar vertellen, dan kan ik het met haar bespreken
En hier spuien is ook al fijn