Jaren riep ik dat ik absoluut geen kinderwens heb en mijn leven heel leuk vind zonder kinderen.
Dat is ook zo, maar nu alles een beetje in rustiger vaarwater komt en ik een leuk huis, een leuke baan, een hele leuke vriend heb en lekker in mijn vel zit, begint het toch te kriebelen.
Eerst (en eigenlijk nog steeds) zag ik overal kinderwagens, zwangere buiken, schattige peuters.
Ik vind baby's schattig, wat ik eerder eigenlijk niet vond.
En ik zie het gewoon echt voor mij, een leven met zijn drietjes en delen wat wij al weten en kennen met zo'n kleintje.
Een paar weken geleden hebben we afgesproken dat ik bij mijn volgende menstruatie mijn spiraal laat verwijderen. Ik ga er eigenlijk van uit, omdat we beide wat ouder zijn (ik half 30, hij half 40) dat het dan nog een tijdje duurt voor het raak is.
We gaan niet de ovulatie meten, we laten het eerst even aan het "lot" over.
Voorzichtig heb ik vorig weekend aan een deel van mijn familie verteld dat we erover nadenken, ze reageerden heel positief.
Daar ben ik een beetje bang voor, dat mijn omgeving negatief zal reageren omdat ik eerder de wens nooit had.
Ik ben al een tijdje een FOK!ker, maar omdat ik hier ook mensen in het echt ken, ben ik de eerstkomende tijd onder een tweede account in OUD