Het grote rammelaarstopic deel 58

Jaaaa, zo'n gek idee dat we er binnenkort toch ECHT eens voor gaan! Een raar, maar gevoel toch wel samen zo. Nu nog even wachten tot na de bruiloft (minder dan 2 maanden nu!), dan mogen we voor echies proberen!

Spannend, wordt mijn eerste ook!

Hmm, misschien moet ik toch maar meeschrijven. Na de miskraam is het geklapper niet echt opgehouden en dat werd laatst met de geboorte van ukje niet minder.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Rammelrammelrammelrammelrammel.

Ooh duman! Is je man nu om?
Ik heb een vergelijkbare foto van N. Ze zit met haar pop op de bank tv te kijken en heeft 1 arm om haar heen geslagen en met de andere hand het armpje van de pop vast, precies zoals ik samen met N een filmpje kijk.

Vitamines zijn hier ook al in huis; over 2 weekjes starten met slikken.

Spannend hier allemaal en gezellig weer. Zo druk als in ‘mijn tijd’ vlak voor N is het bij de rammelaars en het tweede streepje niet meer geweest afgelopen tijd. Leuk dat het nu weer wat begint te leven nu we er ook weer bijna voor gaan.

Handige bijkomstigheid. Dit is de tweede cyclus waarin ik mijn eisprong denk te voelen. Heb dan een middag buikpijn die ik verder niet kan plaatsen en lijkt op eerste dag menstruatie. Exact twee weken later ongesteld; nu weer buikpijn op dag 10 dus dat zou betekenen dat deze cyclus wss weer maar 24 dagen is. Tot nu heb ik nooit een eisprong aangevoeld. Die buikpijn vind ik overigens niet prettig.

Tot nu toe is mijn cyclus ook behoorlijk toppie! Ik heb net mijn tweede menstruatie gehad sinds ik ben gestopt met de pil. En deze was netjes 2-3 dagen later dan de vorige! Voorlopig dus lekker regelmatig! Nu nog ietsje verder opschuiven en we zitten precies na de bruiloft en huwelijksreis

Wordt gezellig in het zwangerschaps topic als we allemaal snel succesvol zijn

quote:

Rammelrammelrammelrammelrammel.

Awhh!

Hier zal het nog even moeten blijven gerammel. Maar ik kan wel heerlijk wegdromen.

Edit: Ik zie net dat een eerder bericht lijkt alsof er al een ukkie van mij geboren is. Moet dus een ukje van vrienden zijn.

*smelt* duman!
_{Rammelrammelrammel}

Helpt een beetje om te weten dat je er niet alleen in bent? In mijn geval zijn er tig redenen om nog even te wachten, met name omdat we de miskraam een paar maanden terug ook nog steeds in het achterhoofd hebben.

Maar hoe leuk ik dat rationeel allemaal weet, dat maakt het niet dat het minder rammelt.

Ik kom ook (weer) meerammelen. Mijn zoon is nu 9 maanden oud en ik rammel alweer een tijdje voor een tweede. De gynaecoloog heeft destijds bij de keizersnee gezegd dat ik minimaal een jaar moet wachten met opnieuw zwanger worden dus daar houden we ons braaf aan. Bij de eerste duurde het 4 jaar voor het eindelijk raak was (na een paar miskramen) dus ik wil eigenlijk na dat jaar niet al te lang wachten... Ik ben dan 38 dus de tijd dringt wat dat betreft wel een beetje.

Maar voor nu rammelrammelrammel .

@vlindertje89 ik heb ook een tijd in die situatie gezeten. Niet leuk

Ik ga heel eerlijk zijn, ja en nee. Wij waren 'onverwacht' zwanger geraakt (Laten we realistisch blijven, we wisten allebei heel goed dat we ons als een stel apen hadden gedragen) en we hebben nog zitten twijfelen. Die keuze werd voor ons gemaakt en daar heb ik op zich wel vrede mee. Doet af en toe wel zeer, zeker nu de uitrekendatum dichterbij komt, maar het is wat het is.

Het heeft alleen wel uiterst duidelijk gemaakt dat ik met deze man ontzettend graag kinderen wil en dat voor een vrouw die nooit een hele duidelijke kinderwens had. Ik weet af en toe niet wat me overkomt als ik dromerig zit te kijken naar mini docs of zo. Voor mij helpt om een soort van vage planning te hebben, lekker traditioneel met eerst trouwen onder andere, wetende dat het ongetwijfeld volkomen anders zal gaan.

Het is alleen wel fijn om af en toe dat gerammel van je af te schrijven.

@vlindertje89, ik snap dat het heel confronterend is. Vind ik ook bij tijd en wijle. Ik ben al zeker 4 jaar bezig net m'n kinderwens en elke keer als er weer iemand zwanger is in mijn omgeving, dan scherpt het mijn eigen kinderwens weer aan. Hier ook 1000 en 1 redenen om te wachten, ik ben nog nooit in mijn leven zo bedachtzaam geweest. Het is gewoon echt iets groots en onwerkelijks in mijn hoofd. Ik ben 2 keer geëmigreerd zonder er langer dan een maand over na te denken, maar ik vind steeds weer een reden om het uit te stellen.

Nou ja, nu ben ik 36 (alleen fysiek ) . Hopelijk gaat het lukken.

Juh, da's ook herkenbaar. Verhuizen naar het buitenland, plotseling grote ommezwaaien doen, maakt allemaal niet uit. Maar zo'n kotertje is een compleet ander verhaal. 85000 potentiële beren op de weg en veel 'Wat als?' en de overweldigende hoeveelheid verantwoordelijkheid.

Natuurlijk alleen maar goed, daar niet van, maar het is inderdaad iets heel groots en onwerkelijks.

quote:

Op maandag 22 juli 2019 21:01 schreef vlindertje89 het volgende:
En nu zijn we 4.5 jaar verder en voelt het voor mij alsof we nog steeds op datzelfde punt staan. Ondertussen ben ik bijna klaar met mijn PhD en heeft hij een baan en zijn we twee jaar geleden verhuisd naar een eengezinswoning, maar ik mis nog steeds 'iets'. Het voelt nog niet 'af', niet compleet.

Ik probeerde dat soort ontwikkelingen (hier geen PhD, wel geneeskunde afgerond in de rammelperiode) te zien als een stap richting het in vervulling laten gaan van de kinderwens. Jullie hebben echt niet stilgestaan in die 4,5 jaar, maar gewerkt aan een stabiele omgeving om een kind in op te laten groeien. Neemt niet weg dat het alsnog rot voelt hoor,

Als je in het wachten zit duurt het ook zo enorm lang. Hier voor de eerste ook lang gerammeld, maar was ook nog jong. Hoe meer zaken op orde waren en dus realistischer de wens werd des te erger werd ook het rammelen.

Ik hoor hier nog maar een week of 4. Gisteren met foliumzuur gestart. Ben zo benieuwd hoe het deze keer zal gaan. Maar voel me hier dus ook niet meer helemaal op mijn plek.

Hoezo niet? Ik zal in elk geval duimen voor je.

Ik denk dat wij van hetzelfde jaar zijn, ik ben net dertig geworden. Ik snap je gevoelens wel (in zoverre mogelijk), anderzijds heb je al veel opgebouwd. Dat heb ik een stuk minder gedaan door uiteindelijk een ontzettende pesthekel aan mijn studie te krijgen en het grotendeels parttime te doen met baantjes erbij want er moet ook gegeten worden. Ja, dan gaat het minder snel. Maar mijn situatie is tegelijkertijd ook weer compleet anders.

Een dikke digitale knuffel als je erop zit te wachten.

Naar aanleiding van een ander topic alhier, komt ineens het lastigste van mijn kinderwens naar boven: die gigantische verantwoordelijkheid en eerlijk gezegd ook angst. Ik ben gevoelig voor depressies. Dat weet ik al jaren en met het in de gaten te houden en allerhande truukjes weet ik meestal redelijk op tijd dat het de verkeerde kant opgaat. En dan heb je nog de contextuele factoren, factoren die je niet kunt veranderen, die je wel kunt veranderen, die tijdelijk zijn, enzovoorts, enzoverder. In mijn geval hielp de gedachte 'Ik ben slechts een radartje in het alles en ik kan niet verwachten dat de hele wereld zich maar vrolijk aanpast aan mij' ook maar dat is uiteraard heel persoonlijk.

Maar toch... Wat geef ik straks door zowel qua nature als nurture? Hoe voorkom ik te veel doorslaan naar het één of juist naar het ander? Ik vind het doodeng.

Even hierop inhaken.
Ik heb een bipolaire stoornis (manisch depressief), nummer drie op een rij in vrouwelijke lijn.
Ja, ik vrees voor mijn dochter, maar ik weet ook hoe je moet / kunt leven met deze ziekte. Ik heb zowel een depressie (postnatale variant, reden om niet aan een derde kind te beginnen) als een manie gehad. En mijn man heeft dit ook alles meegemaakt. Met onze kennis heb ik het vertrouwen dat we haar tzt indien nodig kunnen ondersteunen.

Ik heb makkelijk praten, want bij mij openbaarde zich het pas na de geboorte van mijn dochter, maar toch. Wilde ik ff meegeven.

Lief van jullie, dank jullie wel.

Natuurlijk moet ik ook niet vergeten dat er nog een vader rondloopt die graag wil en ook zo zijn ideeën heeft. Ik weet niet, die discussie raakte even een gevoelig puntje en ik heb eigenijk geen idee waarom want die hele discussie was me deels onduidelijk.

Ik ga er wel vanuit dat ik kind af en toe achter het behang zou willen plakken en dat kind dat ook af en toe met mij zal willen doen. Dat mag, zolang we daarna maar weer lief tegen elkaar zijn.

Meld! Een hele tijd geleden heb ik al een keer in dit topic gepost, maar over niet al te lange tijd zal het rammelen omgezet worden in daadwerkelijk proberen.
Ik rammel ongeveer al twee jaar, maar mijn man wilde tot een aantal maanden geleden nog niet aan eigen kindjes denken op korte termijn. Mijn zwager en schoonzusje hebben in april een kindje gekregen en mijn man is ook gek van mijn neefje. Mede daardoor is het bij hem ook veel meer gaan kriebelen en hebben we besloten om er vanaf januari voor te gaan.

Ik ben nu net met mijn een-na-laatste pilstrip begonnen, in oktober ben ik dus 'klaar' met anticonceptie en zal ik even niets gaan slikken. Tegen die tijd ook maar even een afspraak maken bij de huisarts om e.e.a. te bespreken, vooral omdat ik ook nog wel 'onzeker' ben over mijn lichaam. Niet over mijn lichaam an sich, maar ik heb sinds mijn 14e (ben nu net 25 geworden) zonder tussenpozen de anticonceptiepil geslikt en ik heb dus eigenlijk geen eigen cyclus gekend… Vanaf mijn derde menstruatie ben ik de pil gaan slikken, aangezien het zo heftig was qua bloedverlies dat het gewoon niet ging zonder pil. Ik ben heel benieuwd hoe mijn lichaam straks mijn cyclus zelf op gaat pakken… Misschien ook even goed om dat te bespreken met de HA en te vragen wat ik eventueel kan verwachten. Tot januari zullen we dan aan de gang gaan met condooms denk ik, ik wil wel een paar maanden 'ontpild' zijn vanaf het moment dat we het willen gaan proberen.

quote:

Op woensdag 14 augustus 2019 17:17 schreef Komkommerschijfje het volgende:
Meld! Een hele tijd geleden heb ik al een keer in dit topic gepost, maar over niet al te lange tijd zal het rammelen omgezet worden in daadwerkelijk proberen.
Ik rammel ongeveer al twee jaar, maar mijn man wilde tot een aantal maanden geleden nog niet aan eigen kindjes denken op korte termijn. Mijn zwager en schoonzusje hebben in april een kindje gekregen en mijn man is ook gek van mijn neefje. Mede daardoor is het bij hem ook veel meer gaan kriebelen en hebben we besloten om er vanaf januari voor te gaan.

Ik ben nu net met mijn een-na-laatste pilstrip begonnen, in oktober ben ik dus 'klaar' met anticonceptie en zal ik even niets gaan slikken. Tegen die tijd ook maar even een afspraak maken bij de huisarts om e.e.a. te bespreken, vooral omdat ik ook nog wel 'onzeker' ben over mijn lichaam. Niet over mijn lichaam an sich, maar ik heb sinds mijn 14e (ben nu net 25 geworden) zonder tussenpozen de anticonceptiepil geslikt en ik heb dus eigenlijk geen eigen cyclus gekend… Vanaf mijn derde menstruatie ben ik de pil gaan slikken, aangezien het zo heftig was qua bloedverlies dat het gewoon niet ging zonder pil. Ik ben heel benieuwd hoe mijn lichaam straks mijn cyclus zelf op gaat pakken… Misschien ook even goed om dat te bespreken met de HA en te vragen wat ik eventueel kan verwachten. Tot januari zullen we dan aan de gang gaan met condooms denk ik, ik wil wel een paar maanden 'ontpild' zijn vanaf het moment dat we het willen gaan proberen.

Heel veel succes! En welkom hier.

Herkenbaar trouwens, ik maakt me ook zorgen na 20 jaar hormonen (pil en spiraal). Twee jaar na het stoppen een echo waarop een prachtige follikel te zien was, sindsdien is mijn ongesteldheid zwaarder en m'n cyclus duurt langer. En nu ben ik op mezelf aan het inpraten dat mijn lichaam hiervoor gemaakt is en dat ik gewoon zwanger kan raken . Heel gek, maar ik voel me er goed bij en zolang ik me er goed bij voel, ga ik lekker door in m'n bubbel.

Fysiek is 25 wel zo'n beetje de ideale leeftijd dus have faith. Ik hoop snel raak voor je!