OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
3 is heel leuk hoorquote:Op woensdag 5 juni 2019 10:51 schreef Schanu het volgende:
[..]
Oh wat herkenbaar! Ons gezin is compleet, maar nu we alle babyspullen weg doen doet het soms toch wat pijn en begin ik te rammelen voor een derde. Ik weet alleen dat het einde dan zoek is, want na die 3e rammel ik voor een 4e und so weiter, dus ik hou me in
dit helpt niet he?
Zo. Het werd weleens tijd om me hier te melden. Wel onder een kloon, omdat ik al op FOK! meeloop sinds 2005 en zelfs een aantal familieleden mijn username kent.
Mijn eierstokken rammelen al heel erg lang en het wachten wordt steeds moeilijker.
Ik heb een hele lieve vriend die ik zeker als vader van mijn toekomstige kinderen zie, maar door wat vervelende omstandigheden moeten we nog zeker twee jaar wachten. Ik ben inmiddels 33, dus voor mijn gevoel begint de tijd steeds meer te dringen. Natuurlijk weet ik wel dat het nog prima kan, zelfs nog als ik 40 ben, maar van mij mag het nog liever gisteren dan vandaag gebeuren.
Helaas zit ik door een aantal hele smerige spelletjes van mijn ex in de schuldhulpverlening, die nog zeker twee jaar zal duren. Om die reden wonen mijn vriend en ik ook niet samen, wat ik wel zo handig zou vinden natuurlijk, haha.
Het is echt worstelen om de eindjes aan elkaar te knopen en dat wil ik een kind niet aan doen. Ik houd zelf het hoofd maar net boven water, maar zou een kind zoveel meer willen bieden. Niet elke week puzzelen om genoeg eten in huis te hebben, maar fatsoenlijke maaltijden.
Ik overleef het wel op een paar dagen brood met pindakaas als de wasmachine stuk gaat, maar dat kun je een kind niet aandoen.
Het kán dus simpelweg nog niet, maar dat doet vreselijk zeer. Al sinds de kleuterklas roep ik namelijk dat ik moeder wil worden en dat gevoel is alleen maar sterker geworden.
Ik ben tante van drie prachtige kinderen (tussen 5 maanden en 15 jaar) en ik houd zielsveel van ze, maar soms blijft het zo ontzettend knagen. De kinderen waar ik vroeger op gepast heb, vrienden, kennissen, iedereen in mijn omgeving lijkt zwanger te zijn of kinderen te hebben, maar ik sta nog steeds met lege handen.
Soms is het zo ontzettend frustrerend
Mijn eierstokken rammelen al heel erg lang en het wachten wordt steeds moeilijker.
Ik heb een hele lieve vriend die ik zeker als vader van mijn toekomstige kinderen zie, maar door wat vervelende omstandigheden moeten we nog zeker twee jaar wachten. Ik ben inmiddels 33, dus voor mijn gevoel begint de tijd steeds meer te dringen. Natuurlijk weet ik wel dat het nog prima kan, zelfs nog als ik 40 ben, maar van mij mag het nog liever gisteren dan vandaag gebeuren.
Helaas zit ik door een aantal hele smerige spelletjes van mijn ex in de schuldhulpverlening, die nog zeker twee jaar zal duren. Om die reden wonen mijn vriend en ik ook niet samen, wat ik wel zo handig zou vinden natuurlijk, haha.
Het is echt worstelen om de eindjes aan elkaar te knopen en dat wil ik een kind niet aan doen. Ik houd zelf het hoofd maar net boven water, maar zou een kind zoveel meer willen bieden. Niet elke week puzzelen om genoeg eten in huis te hebben, maar fatsoenlijke maaltijden.
Ik overleef het wel op een paar dagen brood met pindakaas als de wasmachine stuk gaat, maar dat kun je een kind niet aandoen.
Het kán dus simpelweg nog niet, maar dat doet vreselijk zeer. Al sinds de kleuterklas roep ik namelijk dat ik moeder wil worden en dat gevoel is alleen maar sterker geworden.
Ik ben tante van drie prachtige kinderen (tussen 5 maanden en 15 jaar) en ik houd zielsveel van ze, maar soms blijft het zo ontzettend knagen. De kinderen waar ik vroeger op gepast heb, vrienden, kennissen, iedereen in mijn omgeving lijkt zwanger te zijn of kinderen te hebben, maar ik sta nog steeds met lege handen.
Soms is het zo ontzettend frustrerend
Dat is wel echt ultiem rammelen en nog niet kunnen, idgara! Sterkte met wachten, het is lastig...
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
@idgara Oh, ik kan me zo goed voorstellen dat het wachten steeds lastiger wordt. Het klinkt wel alsof je op een reële manier naar je situatie kijkt, dat vind ik erg knap. Zijn er dingen die je in de tussentijd al zou kunnen doen op weg naar het moederschap (bijvoorbeeld stappen zetten op werkgebied zodat het straks financieel gezien zelfs nog makkelijker gaat dan je nu denkt)?
Ik herken me wel je een beetje in je verhaal en het heeft me er zelfs toe gebracht om mijn account af te stoffen. Volgende maand word ik 35, maar helaas ben ik ook nog steeds kinderloos en daarnaast ook relatieloos. Na 10 jaar in het buitenland te hebben gewoond verhuis ik deze zomer weer naar Nederland. Daar heb ik wel zin in, maar het drukt me ook op de neus op de feiten. Vrijwel al mijn vrienden zijn in de tussentijd getrouwd en hebben kinderen gekregen. Het voelt alsof ik de boot heb gemist. Daarbij komt dat ik als gevolg van het Syndroom van Turner biologisch gezien waarschijnlijk geen kinderen kan krijgen.
Ik neem het mezelf nu kwalijk dat ik mezelf zo lang heb 'verstopt' in het reizen/werken. Natuurlijk zijn er andere opties, ik ben van plan om mij het komende jaar te verdiepen in het pleegouderschap. Tegelijkertijd heb ik steeds het gevoel dat het nu echt te laat is daarvoor (had ik maar....). Het loslaten van het gezinsleven dat ik altijd voor ogen had doet veel zeer en het is echt soort een rouwproces, merk ik.
Ik herken me wel je een beetje in je verhaal en het heeft me er zelfs toe gebracht om mijn account af te stoffen. Volgende maand word ik 35, maar helaas ben ik ook nog steeds kinderloos en daarnaast ook relatieloos. Na 10 jaar in het buitenland te hebben gewoond verhuis ik deze zomer weer naar Nederland. Daar heb ik wel zin in, maar het drukt me ook op de neus op de feiten. Vrijwel al mijn vrienden zijn in de tussentijd getrouwd en hebben kinderen gekregen. Het voelt alsof ik de boot heb gemist. Daarbij komt dat ik als gevolg van het Syndroom van Turner biologisch gezien waarschijnlijk geen kinderen kan krijgen.
Ik neem het mezelf nu kwalijk dat ik mezelf zo lang heb 'verstopt' in het reizen/werken. Natuurlijk zijn er andere opties, ik ben van plan om mij het komende jaar te verdiepen in het pleegouderschap. Tegelijkertijd heb ik steeds het gevoel dat het nu echt te laat is daarvoor (had ik maar....). Het loslaten van het gezinsleven dat ik altijd voor ogen had doet veel zeer en het is echt soort een rouwproces, merk ik.
Dank je welquote:
@:Idgarawat een lastige situatie. Kan me voorstellen dat dat frustrerend is!
Bedankt! Het is zeker niet makkelijk. Het gaat op zich prima hoor, maar er zijn van die momenten dat het me zó tegenstaat allemaalquote:
Dat is wel echt ultiem rammelen en nog niet kunnen, idgara! Sterkte met wachten, het is lastig...
Dank je wel!quote:
@:idgara Oh, ik kan me zo goed voorstellen dat het wachten steeds lastiger wordt. Het klinkt wel alsof je op een reële manier naar je situatie kijkt, dat vind ik erg knap. Zijn er dingen die je in de tussentijd al zou kunnen doen op weg naar het moederschap (bijvoorbeeld stappen zetten op werkgebied zodat het straks financieel gezien zelfs nog makkelijker gaat dan je nu denkt)?
Ik kijk er reëel naar, maar soms is dat bijna niet te doen
Ik heb een goede baan en verdien bovenmodaal, dus dat zit wel goed. Alleen zit ik nog een tijd in de schuldhulpverlening (nog 1003 dagen om precies te zijn) en zie ik dus niets van mijn salaris terug. Wel wordt er hard gewerkt aan een vaste aanstelling bij mijn werkgever. Ook zijn we aan het uitzoeken waar we willen gaan wonen als het wél kan en mijn huidige huis is het meest geschikt. Er moet e.e.a gerenoveerd worden, maar daar wachten we liever even mee tot we echt samen verder kunnen. Er is gelukkig een extra kamer beschikbaar, waar nu mijn neefjes en nichtje af en toe logeren
Dat moet ook ontzettend moeilijk zijn!quote:Ik herken me wel je een beetje in je verhaal en het heeft me er zelfs toe gebracht om mijn account af te stoffen. Volgende maand word ik 35, maar helaas ben ik ook nog steeds kinderloos en daarnaast ook relatieloos. Na 10 jaar in het buitenland te hebben gewoond verhuis ik deze zomer weer naar Nederland. Daar heb ik wel zin in, maar het drukt me ook op de neus op de feiten. Vrijwel al mijn vrienden zijn in de tussentijd getrouwd en hebben kinderen gekregen. Het voelt alsof ik de boot heb gemist. Daarbij komt dat ik als gevolg van het Syndroom van Turner biologisch gezien waarschijnlijk geen kinderen kan krijgen.
Ik neem het mezelf nu kwalijk dat ik mezelf zo lang heb 'verstopt' in het reizen/werken. Natuurlijk zijn er andere opties, ik ben van plan om mij het komende jaar te verdiepen in het pleegouderschap. Tegelijkertijd heb ik steeds het gevoel dat het nu echt te laat is daarvoor (had ik maar....). Het loslaten van het gezinsleven dat ik altijd voor ogen had doet veel zeer en het is echt soort een rouwproces, merk ik.
Ik weet wel zeker dat het een rouwproces is, waarin het 'wat als..?' een enorme rol speelt. Het gevoel dat je stil staat of hebt gestaan, terwijl de rest van de wereld gewoon doordendert kan soms ineens zó'n klap in je gezicht zijn.
Heel veel sterkte
Oeh idgara, lijkt me idd heel frustrerend om te rammelen terwijl het nog zo ver weg is.
Ongelofelijk hoe je ook voor een tweede kunt rammelen.
Zeker nu het best dichtbij komt (anderhalve maand) ben ik eigenlijk nu al niet meer te houden. Het helpt niet om twee weekenden op rij twee verschillende mini baby’s te knuffelen. Ik hoop toch zo dat nog eens mee te mogen maken.
Ongelofelijk hoe je ook voor een tweede kunt rammelen.
Zeker nu het best dichtbij komt (anderhalve maand) ben ik eigenlijk nu al niet meer te houden. Het helpt niet om twee weekenden op rij twee verschillende mini baby’s te knuffelen. Ik hoop toch zo dat nog eens mee te mogen maken.
De slechte nachten van U.quote:
[..]
Wat tof!
Protège moi de mes désirs.
Yes, hopelijk.quote:
[..]
Ah, goed punt wel.
Protège moi de mes désirs.
Ik ben m'n lief al aan het 'bewerken' 
. Maar we willen toch wel een groter huisje voordat het zover is.
[ Bericht 19% gewijzigd door Helsinki op 15-07-2019 23:44:43 ]
. Maar we willen toch wel een groter huisje voordat het zover is.[ Bericht 19% gewijzigd door Helsinki op 15-07-2019 23:44:43 ]
Foliumzuur? Goede, morgen ook maar eens halen.quote:Op maandag 15 juli 2019 22:40 schreef Bienelientjee het volgende:
De speciale vitamientjes in huis gehaald
Protège moi de mes désirs.
Ik ook aan het foliumzuur mensen, als het goed is komt aan het eind van deze maand mijn bonus binnen en dan plaatsen we een bestelling in Denemarken.
OMG, zo spannend want dan moet ik aan de ovulatietesten etc.
OMG, zo spannend want dan moet ik aan de ovulatietesten etc.
Resistance is futile.
Spannend @Bienelientjee, @Nolita en @Seven. dat het nu zo dichtbij begint te komen! Dat het maar snel zover mag zijn en het snel raak mag zijn!
@D.U.M.A.N. aah nog zo'n knapperd als U. zou heel leuk zijn! Hopelijk gaan de nachten snel wat beter en is je man dan overtuigd!
@Helsinki zit een groter huisje ook in de planning op korte termijn of is dat niet haalbaar? Hopelijk dat eerste!
Ik blijf de bank braaf warmhouden hier.. vorige week bij zes weken oude baby geweest en donderdag kraambezoek bij een twee weken oude, en naast heel leuk en lief doet dat me wel ook nog meer rammelen dan ik toch al deed.
@ViviRAWRS, als je toch hier komt spieken.. jij hebt heel lang gerammeld, toch? Hoe hield je dat vol? Hoe ging je daarmee om?
@D.U.M.A.N. aah nog zo'n knapperd als U. zou heel leuk zijn! Hopelijk gaan de nachten snel wat beter en is je man dan overtuigd!
@Helsinki zit een groter huisje ook in de planning op korte termijn of is dat niet haalbaar? Hopelijk dat eerste!
Ik blijf de bank braaf warmhouden hier.. vorige week bij zes weken oude baby geweest en donderdag kraambezoek bij een twee weken oude, en naast heel leuk en lief doet dat me wel ook nog meer rammelen dan ik toch al deed.
@ViviRAWRS, als je toch hier komt spieken.. jij hebt heel lang gerammeld, toch? Hoe hield je dat vol? Hoe ging je daarmee om?
Nou, het is tijd! Als ik vanaf nu zwanger raak, is G. 2 geweest als de baby komt en dat hebben we beide wel voor ogen. Ze loopt al bijna goed, dus ook dat is afgevinkt voordat er een baby komt.
Vorige week op kraambezoek geweest bij een baby van een weekje oud en OMG toen ik thuis kwam zei ik tegen m'n vriend; IK WIL EEN BABIETJE!
Vorige week op kraambezoek geweest bij een baby van een weekje oud en OMG toen ik thuis kwam zei ik tegen m'n vriend; IK WIL EEN BABIETJE!
Boks! Ik ben ook begonnen.quote:
De speciale vitamientjes in huis gehaald
Hoe tof zou het zijn als @ViviRAWRS en @Helsinki en ik tegelijk zwanger zullen zijn.
Spannend, @Seven. !
@vlindertje89 Ik hoop dit keer op een meisje.
Baby’s knuffelen.
Spannend, @Seven. !
@vlindertje89 Ik hoop dit keer op een meisje.
Baby’s knuffelen.
Protège moi de mes désirs.
Jaaa me2! Is ook alweer ruim 2 jaar geleden.quote:
Spannend Donna!Ik weet nog dat we samen in wohts zaten
Vrijdag a.s. 2 jaar geleden had ik een positieve test!
Ik rammel nu alweer 
ik wilde nooit een derde, twee waren genoeg. Zwanger zijn vind ik stom en vond het na de eerste best heftig dus twee was m’n max.
En nu is t. 5 maanden en ik rammel al sinds ‘ie eruit is het gaat vergeleken met de eerste keer zó soepel en hij is zó leuk en heb ineens zó het gevoel dat er nog eentje mist 
nooit van mezelf gedacht.
Maar aan de andere kant, een derde is waanzinnig onpraktisch want past niet in ons huis, past niet in onze (nieuwe) auto en ik heb ook nog wel de droom om nog meer verre reizen te maken over een paar jaar en dat is met twee toch echt een stuk praktischer en goedkoper
Nog maar een paar jaar doorrammelen of hopen dat het ergens in de dreumes/peutertje stopt 
Jongens veel foliumzuur hier Zo spannend
ik wilde nooit een derde, twee waren genoeg. Zwanger zijn vind ik stom en vond het na de eerste best heftig dus twee was m’n max. En nu is t. 5 maanden en ik rammel al sinds ‘ie eruit is
het gaat vergeleken met de eerste keer zó soepel en hij is zó leuk en heb ineens zó het gevoel dat er nog eentje mist nooit van mezelf gedacht. Maar aan de andere kant, een derde is waanzinnig onpraktisch want past niet in ons huis, past niet in onze (nieuwe) auto en ik heb ook nog wel de droom om nog meer verre reizen te maken over een paar jaar en dat is met twee toch echt een stuk praktischer en goedkoper
Nog maar een paar jaar doorrammelen of hopen dat het ergens in de dreumes/peutertje stopt
Jongens veel foliumzuur hier
Zo spannend
Ja klopt! Op sommige momenten vond ik het wel moeilijk, bijvoorbeeld met Oud & Nieuw terwijl er in het nieuwe jaar niks ging gebeuren op dit vlak. En ik had vaak op zondagmiddag (weinig afleiding) een onbestemd gevoel, alsof ik mijn tijd aan het verspillen was terwijl de grote dingen bleven liggen, alsof er iets belangrijks ontbrak. Ik dacht destijds dat het met onze niet-concrete emigratieplannen te maken had, maar sinds mijn dochter er is, is dat gevoel er nooit meer geweest. Ik hield het vol omdat ik wist dat we in principe nog genoeg tijd hadden (ik was bijna 32 toen we er uiteindelijk voor gingen), en door mijn aandacht op andere leuke dingen te richten zoals grote vakanties plannen en uitvoeren.quote:Op dinsdag 16 juli 2019 08:58 schreef vlindertje89 het volgende:
@:ViviRAWRS, als je toch hier komt spieken.. jij hebt heel lang gerammeld, toch? Hoe hield je dat vol? Hoe ging je daarmee om?
Ho wacht! Ik post hier wel, maar ik rammel niet. Als ik een baby zie, denk ik "Jeetje, dat ZZ ook ooit zó klein was, en nog niet eens zo heel lang geleden". Ik zou het speciaal vinden om alles nog een keer mee te mogen maken, maar ik heb dus helemaal niet het gevoel dat er nu iets ontbreekt aan mijn gezin.quote:
Hoe tof zou het zijn als @:vivirawrs en @:helsinki en ik tegelijk zwanger zullen zijn.
Jaaaa, zo'n gek idee dat we er binnenkort toch ECHT eens voor gaan! Een raar, maar gevoel toch wel samen zo. Nu nog even wachten tot na de bruiloft (minder dan 2 maanden nu!), dan mogen we voor echies proberen!
Spannend, wordt mijn eerste ook!
gevoel toch wel samen zo. Nu nog even wachten tot na de bruiloft (minder dan 2 maanden nu!), dan mogen we voor echies proberen! Spannend, wordt mijn eerste ook!
Hmm, misschien moet ik toch maar meeschrijven. Na de miskraam is het geklapper niet echt opgehouden en dat werd laatst met de geboorte van ukje niet minder.
He puts up with my extravagance and my nonsense
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Rammelrammelrammelrammelrammel.Protège moi de mes désirs.
Ooh duman! Is je man nu om?
Ik heb een vergelijkbare foto van N. Ze zit met haar pop op de bank tv te kijken en heeft 1 arm om haar heen geslagen en met de andere hand het armpje van de pop vast, precies zoals ik samen met N een filmpje kijk.
Vitamines zijn hier ook al in huis; over 2 weekjes starten met slikken.
Spannend hier allemaal en gezellig weer. Zo druk als in ‘mijn tijd’ vlak voor N is het bij de rammelaars en het tweede streepje niet meer geweest afgelopen tijd. Leuk dat het nu weer wat begint te leven nu we er ook weer bijna voor gaan.
Handige bijkomstigheid. Dit is de tweede cyclus waarin ik mijn eisprong denk te voelen. Heb dan een middag buikpijn die ik verder niet kan plaatsen en lijkt op eerste dag menstruatie. Exact twee weken later ongesteld; nu weer buikpijn op dag 10 dus dat zou betekenen dat deze cyclus wss weer maar 24 dagen is. Tot nu heb ik nooit een eisprong aangevoeld. Die buikpijn vind ik overigens niet prettig.
Ik heb een vergelijkbare foto van N. Ze zit met haar pop op de bank tv te kijken en heeft 1 arm om haar heen geslagen en met de andere hand het armpje van de pop vast, precies zoals ik samen met N een filmpje kijk.
Vitamines zijn hier ook al in huis; over 2 weekjes starten met slikken.
Spannend hier allemaal en gezellig weer. Zo druk als in ‘mijn tijd’ vlak voor N is het bij de rammelaars en het tweede streepje niet meer geweest afgelopen tijd. Leuk dat het nu weer wat begint te leven nu we er ook weer bijna voor gaan.
Handige bijkomstigheid. Dit is de tweede cyclus waarin ik mijn eisprong denk te voelen. Heb dan een middag buikpijn die ik verder niet kan plaatsen en lijkt op eerste dag menstruatie. Exact twee weken later ongesteld; nu weer buikpijn op dag 10 dus dat zou betekenen dat deze cyclus wss weer maar 24 dagen is. Tot nu heb ik nooit een eisprong aangevoeld. Die buikpijn vind ik overigens niet prettig.
Tot nu toe is mijn cyclus ook behoorlijk toppie! Ik heb net mijn tweede menstruatie gehad sinds ik ben gestopt met de pil. En deze was netjes 2-3 dagen later dan de vorige! Voorlopig dus lekker regelmatig! Nu nog ietsje verder opschuiven en we zitten precies na de bruiloft en huwelijksreis
Wordt gezellig in het zwangerschaps topic als we allemaal snel succesvol zijn
Wordt gezellig in het zwangerschaps topic als we allemaal snel succesvol zijn
Awhh!quote:Rammelrammelrammelrammelrammel.
Hier zal het nog even moeten blijven gerammel. Maar ik kan wel heerlijk wegdromen.
Edit: Ik zie net dat een eerder bericht lijkt alsof er al een ukkie van mij geboren is. Moet dus een ukje van vrienden zijn.
He puts up with my extravagance and my nonsense
@ViviRAWRS nog bedankt voor je reactie op mijn vraag!
Het voelt voor mij als stilstaan op dit moment. Inderdaad alsof de echt belangrijke dingen stilliggen. Ongeveer twee maanden nadat ik een relatie kreeg met mijn vriend trok hij onofficieel bij me in, en nog tien maanden later officieel. En nu zijn we 4.5 jaar verder en voelt het voor mij alsof we nog steeds op datzelfde punt staan. Ondertussen ben ik bijna klaar met mijn PhD en heeft hij een baan en zijn we twee jaar geleden verhuisd naar een eengezinswoning, maar ik mis nog steeds 'iets'. Het voelt nog niet 'af', niet compleet.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik er wel moeite mee heb af en toe met mensen om mij heen, vriendinnen van vroeger en zusjes van vriendinnen van vroeger die allemaal al baby's hebben inmiddels of zelfs al bezig zijn aan de tweede leg, hier bij de rammelaars nu ook een aantal die daadwerkelijk kunnen gaan beginnen en mensen die ik voor de tweede keer hier tegenkom terwijl ik hier nog steeds zit. Super leuk en ik gun het iedereen enorm, maar ik vind het ook wel confronterend.
Het voelt voor mij als stilstaan op dit moment. Inderdaad alsof de echt belangrijke dingen stilliggen. Ongeveer twee maanden nadat ik een relatie kreeg met mijn vriend trok hij onofficieel bij me in, en nog tien maanden later officieel. En nu zijn we 4.5 jaar verder en voelt het voor mij alsof we nog steeds op datzelfde punt staan. Ondertussen ben ik bijna klaar met mijn PhD en heeft hij een baan en zijn we twee jaar geleden verhuisd naar een eengezinswoning, maar ik mis nog steeds 'iets'. Het voelt nog niet 'af', niet compleet.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik er wel moeite mee heb af en toe met mensen om mij heen, vriendinnen van vroeger en zusjes van vriendinnen van vroeger die allemaal al baby's hebben inmiddels of zelfs al bezig zijn aan de tweede leg, hier bij de rammelaars nu ook een aantal die daadwerkelijk kunnen gaan beginnen en mensen die ik voor de tweede keer hier tegenkom terwijl ik hier nog steeds zit. Super leuk en ik gun het iedereen enorm, maar ik vind het ook wel confronterend.
Helpt een beetje om te weten dat je er niet alleen in bent? In mijn geval zijn er tig redenen om nog even te wachten, met name omdat we de miskraam een paar maanden terug ook nog steeds in het achterhoofd hebben.
Maar hoe leuk ik dat rationeel allemaal weet, dat maakt het niet dat het minder rammelt.
In mijn geval zijn er tig redenen om nog even te wachten, met name omdat we de miskraam een paar maanden terug ook nog steeds in het achterhoofd hebben.Maar hoe leuk ik dat rationeel allemaal weet, dat maakt het niet dat het minder rammelt.
He puts up with my extravagance and my nonsense
Ik kom ook (weer) meerammelen. Mijn zoon is nu 9 maanden oud en ik rammel alweer een tijdje voor een tweede. De gynaecoloog heeft destijds bij de keizersnee gezegd dat ik minimaal een jaar moet wachten met opnieuw zwanger worden dus daar houden we ons braaf aan. Bij de eerste duurde het 4 jaar voor het eindelijk raak was (na een paar miskramen) dus ik wil eigenlijk na dat jaar niet al te lang wachten... Ik ben dan 38 dus de tijd dringt wat dat betreft wel een beetje.
Maar voor nu rammelrammelrammel.
@vlindertje89 ik heb ook een tijd in die situatie gezeten. Niet leuk
Maar voor nu rammelrammelrammel
.@vlindertje89 ik heb ook een tijd in die situatie gezeten. Niet leuk
Ondanks dat ik natuurlijk het niemand gun om er ook mee te zitten, helpt dat wel, ja. Thanksquote:
Helpt een beetje om te weten dat je er niet alleen in bent?
Maar hoe leuk ik dat rationeel allemaal weet, dat maakt het niet dat het minder rammelt.
. Kan me voorstellen dat de miskraam in je hoofd meespeelt, dat lijkt me verschrikkelijk om mee te maken!@1inamelon thanks ook jij
. En lijkt me inderdaad lastig om het jaar vol te maken met wachten als het vorige keer zo lang duurde voor het raak was.. hopelijk gaat het dit keer dan een stuk sneller als je eenmaal kan beginnen!Helpt ook wel om er over te kunnen schrijven hier, bespreek dit toch niet zomaar met iedereen in real-life.
Ik ga heel eerlijk zijn, ja en nee. Wij waren 'onverwacht' zwanger geraakt (Laten we realistisch blijven, we wisten allebei heel goed dat we ons als een stel apen hadden gedragen) en we hebben nog zitten twijfelen. Die keuze werd voor ons gemaakt en daar heb ik op zich wel vrede mee. Doet af en toe wel zeer, zeker nu de uitrekendatum dichterbij komt, maar het is wat het is.
Het heeft alleen wel uiterst duidelijk gemaakt dat ik met deze man ontzettend graag kinderen wil en dat voor een vrouw die nooit een hele duidelijke kinderwens had. Ik weet af en toe niet wat me overkomt als ik dromerig zit te kijken naar mini docs of zo. Voor mij helpt om een soort van vage planning te hebben, lekker traditioneel met eerst trouwen onder andere, wetende dat het ongetwijfeld volkomen anders zal gaan.
Het is alleen wel fijn om af en toe dat gerammel van je af te schrijven.
Het heeft alleen wel uiterst duidelijk gemaakt dat ik met deze man ontzettend graag kinderen wil en dat voor een vrouw die nooit een hele duidelijke kinderwens had.
Ik weet af en toe niet wat me overkomt als ik dromerig zit te kijken naar mini docs of zo. Voor mij helpt om een soort van vage planning te hebben, lekker traditioneel met eerst trouwen onder andere, wetende dat het ongetwijfeld volkomen anders zal gaan.Het is alleen wel fijn om af en toe dat gerammel van je af te schrijven.
He puts up with my extravagance and my nonsense
@vlindertje89, ik snap dat het heel confronterend is. Vind ik ook bij tijd en wijle. Ik ben al zeker 4 jaar bezig net m'n kinderwens en elke keer als er weer iemand zwanger is in mijn omgeving, dan scherpt het mijn eigen kinderwens weer aan. Hier ook 1000 en 1 redenen om te wachten, ik ben nog nooit in mijn leven zo bedachtzaam geweest. Het is gewoon echt iets groots en onwerkelijks in mijn hoofd. Ik ben 2 keer geëmigreerd zonder er langer dan een maand over na te denken, maar ik vind steeds weer een reden om het uit te stellen.
Nou ja, nu ben ik 36 (alleen fysiek
) . Hopelijk gaat het lukken.
Nou ja, nu ben ik 36 (alleen fysiek
) . Hopelijk gaat het lukken.
Resistance is futile.
Juh, da's ook herkenbaar. Verhuizen naar het buitenland, plotseling grote ommezwaaien doen, maakt allemaal niet uit. Maar zo'n kotertje is een compleet ander verhaal. 85000 potentiële beren op de weg en veel 'Wat als?' en de overweldigende hoeveelheid verantwoordelijkheid.
Natuurlijk alleen maar goed, daar niet van, maar het is inderdaad iets heel groots en onwerkelijks.
Verhuizen naar het buitenland, plotseling grote ommezwaaien doen, maakt allemaal niet uit. Maar zo'n kotertje is een compleet ander verhaal. 85000 potentiële beren op de weg en veel 'Wat als?' en de overweldigende hoeveelheid verantwoordelijkheid. Natuurlijk alleen maar goed, daar niet van, maar het is inderdaad iets heel groots en onwerkelijks.
He puts up with my extravagance and my nonsense
Ik probeerde dat soort ontwikkelingen (hier geen PhD, wel geneeskunde afgerond in de rammelperiode) te zien als een stap richting het in vervulling laten gaan van de kinderwens. Jullie hebben echt niet stilgestaan in die 4,5 jaar, maar gewerkt aan een stabiele omgeving om een kind in op te laten groeien.quote:
En nu zijn we 4.5 jaar verder en voelt het voor mij alsof we nog steeds op datzelfde punt staan. Ondertussen ben ik bijna klaar met mijn PhD en heeft hij een baan en zijn we twee jaar geleden verhuisd naar een eengezinswoning, maar ik mis nog steeds 'iets'. Het voelt nog niet 'af', niet compleet.
Neemt niet weg dat het alsnog rot voelt hoor,
Als je in het wachten zit duurt het ook zo enorm lang. Hier voor de eerste ook lang gerammeld, maar was ook nog jong. Hoe meer zaken op orde waren en dus realistischer de wens werd des te erger werd ook het rammelen.
Ik hoor hier nog maar een week of 4. Gisteren met foliumzuur gestart. Ben zo benieuwd hoe het deze keer zal gaan. Maar voel me hier dus ook niet meer helemaal op mijn plek.
Ik hoor hier nog maar een week of 4. Gisteren met foliumzuur gestart. Ben zo benieuwd hoe het deze keer zal gaan. Maar voel me hier dus ook niet meer helemaal op mijn plek.
Daar heb je natuurlijk ook wel gelijk in. En als ik nu terugkijk, denk ik ook wel dat ik vooral emotioneel nu veel stabieler ben dan ik drie, vier jaar geleden was. En minder onzeker/meer in staat te doen wat ik denk dat goed is ongeacht adviezen etc van anderen. Dus ook op persoonlijk gebied kan ik een kindje nu meer bieden dan toen. Wel goed om dat inderdaad af en toe even in perspectief te zettenquote:
[..]
Ik probeerde dat soort ontwikkelingen (hier geen PhD, wel geneeskunde afgerond in de rammelperiode) te zien als een stap richting het in vervulling laten gaan van de kinderwens. Jullie hebben echt niet stilgestaan in die 4,5 jaar, maar gewerkt aan een stabiele omgeving om een kind in op te laten groeien.
.Het is denk ik ook dat m'n 30e verjaardag er eind van het jaar aankomt en ik eigenlijk altijd heb gezegd "jong" moeder te willen worden en ik altijd heb gedacht tussen mijn 25e en 30e twee kinderen te krijgen en dan 'compleet' te zijn. En nu komt m'n 30e verjaardag eraan en sta ik nog met lege handen. Maargoed, 30 is natuurlijk niet het einde van de wereld. Ivm endometriose is het wel afwachten als we ooit gaan beginnen hoe snel het lukt, kan zijn dat het geen problemen geeft maar er is ook wel een kans dat het moeilijk gaat en er medische hulp nodig gaat zijn.
@Nolita, wat tof dat jullie bijna kunnen gaan beginnen! Ik duim ook mee dat het bij jullie snel raak is! En wat mij betreft ben je hier ook gewoon welkom tot die tijd hoor, dat ik het soms confronterend vind betekent niet dat ik dan niemand die bijna mag beginnen hier wil zien. Het geeft ergens ook weer aan dat er dus mensen zijn die van hier doorstromen naar er wat mee kunnen doen, en dat is ook weer fijn om te zien, dat dat heus ook bij mij gaat gebeuren op termijn!
Ik denk dat wij van hetzelfde jaar zijn, ik ben net dertig geworden. 
Ik snap je gevoelens wel (in zoverre mogelijk), anderzijds heb je al veel opgebouwd. Dat heb ik een stuk minder gedaan door uiteindelijk een ontzettende pesthekel aan mijn studie te krijgen en het grotendeels parttime te doen met baantjes erbij want er moet ook gegeten worden. Ja, dan gaat het minder snel. Maar mijn situatie is tegelijkertijd ook weer compleet anders.
Een dikke digitale knuffel als je erop zit te wachten.
Ik snap je gevoelens wel (in zoverre mogelijk), anderzijds heb je al veel opgebouwd. Dat heb ik een stuk minder gedaan door uiteindelijk een ontzettende pesthekel aan mijn studie te krijgen en het grotendeels parttime te doen met baantjes erbij want er moet ook gegeten worden. Ja, dan gaat het minder snel. Maar mijn situatie is tegelijkertijd ook weer compleet anders.Een dikke digitale knuffel als je erop zit te wachten.
He puts up with my extravagance and my nonsense
Naar aanleiding van een ander topic alhier, komt ineens het lastigste van mijn kinderwens naar boven: die gigantische verantwoordelijkheid en eerlijk gezegd ook angst. Ik ben gevoelig voor depressies. Dat weet ik al jaren en met het in de gaten te houden en allerhande truukjes weet ik meestal redelijk op tijd dat het de verkeerde kant opgaat. En dan heb je nog de contextuele factoren, factoren die je niet kunt veranderen, die je wel kunt veranderen, die tijdelijk zijn, enzovoorts, enzoverder. In mijn geval hielp de gedachte 'Ik ben slechts een radartje in het alles en ik kan niet verwachten dat de hele wereld zich maar vrolijk aanpast aan mij' ook maar dat is uiteraard heel persoonlijk.
Maar toch... Wat geef ik straks door zowel qua nature als nurture? Hoe voorkom ik te veel doorslaan naar het één of juist naar het ander? Ik vind het doodeng.
Maar toch... Wat geef ik straks door zowel qua nature als nurture? Hoe voorkom ik te veel doorslaan naar het één of juist naar het ander? Ik vind het doodeng.
He puts up with my extravagance and my nonsense
Dank je welquote:
Een dikke digitale knuffel als je erop zit te wachten.
Heel herkenbaar, die angst. Ik heb een sociale angststoornis gehad en heb ook op andere gebieden wel een aanleg om wat overmatig angstig te zijn (voor aanslagen, natuurgeweld (bosbranden, orkanen, aardbevingen, overstromingen), inbrekers, slangen, brand, vliegen met vliegtuig..) en ervaar al sinds de middelbare school met regelmaat sombere periodes. Gaat mijn kind daar iets van meekrijgen? Is mijn kind daar straks door mij ook mee belast? Kan ik mijn kind voldoende loslaten? Beperken mijn angsten mogelijk de ontwikkelingsmogelijkheden en/of ervaringen die mijn kind mee krijgt? Ben ik continu bang voor alles wat er mogelijk mis kan gaan met mijn kind? In wat voor wereld/maatschappij (geweld, evt oorlogen, klimaatproblemen/natuurgeweld) zet ik een kind op de wereld, en moet ik een kind dat wel aan willen doen? En nog tienduizend meer van dat soort vragen..quote:
Naar aanleiding van een ander topic alhier, komt ineens het lastigste van mijn kinderwens naar boven: die gigantische verantwoordelijkheid en eerlijk gezegd ook angst. Ik ben gevoelig voor depressies. Dat weet ik al jaren en met het in de gaten te houden en allerhande truukjes weet ik meestal redelijk op tijd dat het de verkeerde kant opgaat. En dan heb je nog de contextuele factoren, factoren die je niet kunt veranderen, die je wel kunt veranderen, die tijdelijk zijn, enzovoorts, enzoverder. In mijn geval hielp de gedachte 'Ik ben slechts een radartje in het alles en ik kan niet verwachten dat de hele wereld zich maar vrolijk aanpast aan mij' ook maar dat is uiteraard heel persoonlijk.
Maar toch... Wat geef ik straks door zowel qua nature als nurture? Hoe voorkom ik te veel doorslaan naar het één of juist naar het ander? Ik vind het doodeng.
Wat iemand in dat andere topic ook zei, een kind maakt zo kwetsbaar. En ik voel me nu soms al zo kwetsbaar.
En tegelijkertijd bestaat daarnaast toch die sterke kinderwens, ondanks alle angsten en de kwetsbaarheid die daarmee gepaard gaan. En ben ik er ook wel weer van overtuigd dat ik ondanks al mijn eigenaardigheden in staat ben om mijn kind liefdevol op te voeden, de vaardigheden mee te geven die ik mijn kinderen mee zou willen geven en juist doordat ik me zo bewust ben van mijn valkuilen/angsten, ook daar een manier voor weet te vinden om dat in balans te houden.
[ Bericht 3% gewijzigd door vlindertje89 op 07-08-2019 23:09:52 ]
Even hierop inhaken.
Ik heb een bipolaire stoornis (manisch depressief), nummer drie op een rij in vrouwelijke lijn.
Ja, ik vrees voor mijn dochter, maar ik weet ook hoe je moet / kunt leven met deze ziekte. Ik heb zowel een depressie (postnatale variant, reden om niet aan een derde kind te beginnen) als een manie gehad. En mijn man heeft dit ook alles meegemaakt. Met onze kennis heb ik het vertrouwen dat we haar tzt indien nodig kunnen ondersteunen.
Ik heb makkelijk praten, want bij mij openbaarde zich het pas na de geboorte van mijn dochter, maar toch. Wilde ik ff meegeven.
Ik heb een bipolaire stoornis (manisch depressief), nummer drie op een rij in vrouwelijke lijn.
Ja, ik vrees voor mijn dochter, maar ik weet ook hoe je moet / kunt leven met deze ziekte. Ik heb zowel een depressie (postnatale variant, reden om niet aan een derde kind te beginnen) als een manie gehad. En mijn man heeft dit ook alles meegemaakt. Met onze kennis heb ik het vertrouwen dat we haar tzt indien nodig kunnen ondersteunen.
Ik heb makkelijk praten, want bij mij openbaarde zich het pas na de geboorte van mijn dochter, maar toch. Wilde ik ff meegeven.
Trotse mama van 2 :)
Lief van jullie, dank jullie wel.
Natuurlijk moet ik ook niet vergeten dat er nog een vader rondloopt die graag wil en ook zo zijn ideeën heeft. Ik weet niet, die discussie raakte even een gevoelig puntje en ik heb eigenijk geen idee waarom want die hele discussie was me deels onduidelijk.
Ik ga er wel vanuit dat ik kind af en toe achter het behang zou willen plakken en dat kind dat ook af en toe met mij zal willen doen. Dat mag, zolang we daarna maar weer lief tegen elkaar zijn.
Natuurlijk moet ik ook niet vergeten dat er nog een vader rondloopt die graag wil en ook zo zijn ideeën heeft. Ik weet niet, die discussie raakte even een gevoelig puntje en ik heb eigenijk geen idee waarom want die hele discussie was me deels onduidelijk.
Ik ga er wel vanuit dat ik kind af en toe achter het behang zou willen plakken en dat kind dat ook af en toe met mij zal willen doen. Dat mag, zolang we daarna maar weer lief tegen elkaar zijn.
He puts up with my extravagance and my nonsense
Meld! Een hele tijd geleden heb ik al een keer in dit topic gepost, maar over niet al te lange tijd zal het rammelen omgezet worden in daadwerkelijk proberen.
Ik rammel ongeveer al twee jaar, maar mijn man wilde tot een aantal maanden geleden nog niet aan eigen kindjes denken op korte termijn. Mijn zwager en schoonzusje hebben in april een kindje gekregen en mijn man is ook gek van mijn neefje. Mede daardoor is het bij hem ook veel meer gaan kriebelen en hebben we besloten om er vanaf januari voor te gaan.
Ik ben nu net met mijn een-na-laatste pilstrip begonnen, in oktober ben ik dus 'klaar' met anticonceptie en zal ik even niets gaan slikken. Tegen die tijd ook maar even een afspraak maken bij de huisarts om e.e.a. te bespreken, vooral omdat ik ook nog wel 'onzeker' ben over mijn lichaam. Niet over mijn lichaam an sich, maar ik heb sinds mijn 14e (ben nu net 25 geworden) zonder tussenpozen de anticonceptiepil geslikt en ik heb dus eigenlijk geen eigen cyclus gekend… Vanaf mijn derde menstruatie ben ik de pil gaan slikken, aangezien het zo heftig was qua bloedverlies dat het gewoon niet ging zonder pil. Ik ben heel benieuwd hoe mijn lichaam straks mijn cyclus zelf op gaat pakken… Misschien ook even goed om dat te bespreken met de HA en te vragen wat ik eventueel kan verwachten. Tot januari zullen we dan aan de gang gaan met condooms denk ik, ik wil wel een paar maanden 'ontpild' zijn vanaf het moment dat we het willen gaan proberen.
Ik rammel ongeveer al twee jaar, maar mijn man wilde tot een aantal maanden geleden nog niet aan eigen kindjes denken op korte termijn. Mijn zwager en schoonzusje hebben in april een kindje gekregen en mijn man is ook gek van mijn neefje. Mede daardoor is het bij hem ook veel meer gaan kriebelen en hebben we besloten om er vanaf januari voor te gaan.
Ik ben nu net met mijn een-na-laatste pilstrip begonnen, in oktober ben ik dus 'klaar' met anticonceptie en zal ik even niets gaan slikken. Tegen die tijd ook maar even een afspraak maken bij de huisarts om e.e.a. te bespreken, vooral omdat ik ook nog wel 'onzeker' ben over mijn lichaam. Niet over mijn lichaam an sich, maar ik heb sinds mijn 14e (ben nu net 25 geworden) zonder tussenpozen de anticonceptiepil geslikt en ik heb dus eigenlijk geen eigen cyclus gekend… Vanaf mijn derde menstruatie ben ik de pil gaan slikken, aangezien het zo heftig was qua bloedverlies dat het gewoon niet ging zonder pil. Ik ben heel benieuwd hoe mijn lichaam straks mijn cyclus zelf op gaat pakken… Misschien ook even goed om dat te bespreken met de HA en te vragen wat ik eventueel kan verwachten. Tot januari zullen we dan aan de gang gaan met condooms denk ik, ik wil wel een paar maanden 'ontpild' zijn vanaf het moment dat we het willen gaan proberen.
Heel veel succes! En welkom hier.quote:
Meld! Een hele tijd geleden heb ik al een keer in dit topic gepost, maar over niet al te lange tijd zal het rammelen omgezet worden in daadwerkelijk proberen.
Ik rammel ongeveer al twee jaar, maar mijn man wilde tot een aantal maanden geleden nog niet aan eigen kindjes denken op korte termijn. Mijn zwager en schoonzusje hebben in april een kindje gekregen en mijn man is ook gek van mijn neefje. Mede daardoor is het bij hem ook veel meer gaan kriebelen en hebben we besloten om er vanaf januari voor te gaan.
Ik ben nu net met mijn een-na-laatste pilstrip begonnen, in oktober ben ik dus 'klaar' met anticonceptie en zal ik even niets gaan slikken. Tegen die tijd ook maar even een afspraak maken bij de huisarts om e.e.a. te bespreken, vooral omdat ik ook nog wel 'onzeker' ben over mijn lichaam. Niet over mijn lichaam an sich, maar ik heb sinds mijn 14e (ben nu net 25 geworden) zonder tussenpozen de anticonceptiepil geslikt en ik heb dus eigenlijk geen eigen cyclus gekend… Vanaf mijn derde menstruatie ben ik de pil gaan slikken, aangezien het zo heftig was qua bloedverlies dat het gewoon niet ging zonder pil. Ik ben heel benieuwd hoe mijn lichaam straks mijn cyclus zelf op gaat pakken… Misschien ook even goed om dat te bespreken met de HA en te vragen wat ik eventueel kan verwachten. Tot januari zullen we dan aan de gang gaan met condooms denk ik, ik wil wel een paar maanden 'ontpild' zijn vanaf het moment dat we het willen gaan proberen.
Herkenbaar trouwens, ik maakt me ook zorgen na 20 jaar hormonen (pil en spiraal). Twee jaar na het stoppen een echo waarop een prachtige follikel te zien was, sindsdien is mijn ongesteldheid zwaarder en m'n cyclus duurt langer. En nu ben ik op mezelf aan het inpraten dat mijn lichaam hiervoor gemaakt is en dat ik gewoon zwanger kan raken
. Heel gek, maar ik voel me er goed bij en zolang ik me er goed bij voel, ga ik lekker door in m'n bubbel.Fysiek is 25 wel zo'n beetje de ideale leeftijd dus have faith. Ik hoop snel raak voor je!
Resistance is futile.
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |