Ik doe niet aan hormonen , maar verder zie ik mezelf hier ook wel voor aan. Sinds mijn dochter er is heb ik nooit meer dat knagende kinderwensgevoel gehad (niet dat ze tegenviel, hoor ), maar als mijn man nu zou aangeven dat hij een tweede wil, zou ik zo maar ineens kunnen smelten en voor de bijl kunnen gaan. (Hij weet dit ook, hij mag van mij dan ook geen grapjes maken op dit gebied. ) Ergens ook wel absurd, dat je over zoiets groots ineens 180 graden kan draaien zonder dat daar verder een concrete aanleiding voor is.quote:Op woensdag 13 maart 2019 21:14 schreef DonnaRush het volgende:
Toen G. ook ongeveer 6.5 maanden oud was zei m'n vriend vanuit het niks; Ik wil wel hoor, als jij er klaar voor bent.
Ik had nog niet eens aan een baby gedacht en het was BAM, baby kriebels. Alleen maar door die ene zin.
Wat leuk, Seven! Het nest is op orde, dus nu is er ruimte voor een kleine. Ik hoop op een voortvarend traject voor jullie.quote:Op dinsdag 12 maart 2019 09:28 schreef Seven. het volgende:
Bij ons begint het voorzichtig aan dichterbij te komen. We hebben een eerste gesprek gehad bij de kliniek, een echo gehad en alles ziet er goed uit. Nu nog de uitslag van een bloedtest, dat kan namelijk later in het traject betekenen dat er eerder gegekeken zal worden naar de doorgang in mijn eileiders als ik niet na een paar KI pogingen zwanger raak. We zijn nu klaar met verbouwen dus we kunnen ons gaan oriënteren op de donor.
Ergens nog steeds een onwerkelijk idee dat er mogelijk over een jaartje al een baby geboren wordt
quote:Op woensdag 13 maart 2019 11:28 schreef CassElliot het volgende:
Fijn dat dit topic weer actief is Ik rammel aan alle kanten.Het verlangen om weer zwanger te zijn, dat herken ik wel. Ik vond dat zo bijzonder, voelde me heel vrouwelijk en krachtig toen ik zwanger was. Dat kleine kindje in je buik voelen, samen contact maken. Liefde in de puurste vorm <3. Bevallen vond ik ook zo mooi. Samen met je partner verlangen naar de eerste ontmoeting en daarna ook écht dat minimensje ontmoeten. Die momenten staan voor altijd in mijn geheugen gegrift en zou ik héél graag nog eens meemaken.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Maar écht een derde kindje, nee. Een paar vriendinnen zijn momenteel zwanger van de 3e, en ik heb eigenlijk geen moment gewild dat ik in hun schoenen stond. Ik vind ons leven druk genoeg, met werk en 2 energieke jongetjes en sociale dingen. De jongste gaat nu net naar school. Ik geniet echt van de extra vrije tijd die we hebben, de ruimte die het geeft om meer aan mezelf te werken als persoon, los van 'mama zijn'. Weer terug naar een baby, weer in de luiers, gedoe met slaapjes en voeden. En praktische zaken. Andere auto, opnieuw babyspullen aanschaffen nu we maxi cosi en box bijvoorbeeld al hebben weggedaan. Maar bovenal, ik denk echt dat een derde kindje niet goed is voor mij en mijn vriend. Onze relatie heeft behoorlijk onder druk gestaan de afgelopen jaren. Vooral omdat beide kinderen slechte slapers zijn en dat enorm veel van ons heeft gevergd. Het klinkt misschien stom, maar ik denk niet dat we het nog een keer zouden redden. Dat risico wil ik gewoon niet nemen.
Wat mij ook wel heeft geholpen: de eerste maanden (zeg maar gerust jaar) bij de oudste vond ik heel zwaar. Zijn start was een beetje moeizaam, ik maakte me erg zorgen over zijn groei, hij sliep slecht en ik had moeite om te vertrouwen op mijn moedergevoel. Achteraf was het misschien een lichte depressie, hormonen speelden in ieder geval een rol, want na de 9 maanden voelde ik mij vrij plotseling een heel stuk vrolijker en zekerder. Bij de tweede liep het vanaf het begin veel beter. Ik vertrouwde op mezelf, baby was iets makkelijker en ik heb echt genoten van de babytijd. Ik heb heel bewust stilgestaan dat het waarschijnlijk mijn laatste baby was en ik wist ook dat alle moeilijke momenten écht fases waren die voorbij gingen. Dat maakte een wereld van verschil. Ik geloof echt dat mijn tweede baby helend is geweest voor de moeilijke periode die ik bij de eerste had. Dat geeft veel rust.Venus in pocketformaat
© loveli
Ohh ik kreeg even een flashback naar 10 jaar geleden, grappig om dezelfde mensen hier dan ineens weer te zien nu maar niet rammelend dus.quote:Op vrijdag 15 maart 2019 10:18 schreef Claudia_x het volgende:
Nou ja, het proces nog een keer meemaken van het krijgen van een baby is één aspect van de kinderwens. Iets anders is de familiedynamiek die je voor ogen hebt. Ik vind ons gezin van vier perfect zoals het is. Voor de ander is dat juist één kind (beter te behappen, meer aandacht kunnen geven) of 3+ kinderen (meer gezelligheid). Lange tijd heb ik gedacht dat één kind perfect voor mij zou zijn zodat mijn leven niet overheerst zou worden door hobby's van de kinderen en afspraken met vriendjes. Maar nu is het juist de dynamiek waar ik zo van houd.
Omwille van het meemaken van het proces had ik best een derde kind gewild, maar ik heb me nooit een voorstelling kunnen maken van een gezin van vijf. Al weet ik trouwens zeker dat ik niets liever zou willen dan een gezin van vijf als ik per ongeluk zwanger zou raken, zo ben ik ook wel weer.
Ja inderdaad, het is ook echt bizar eigenlijk.quote:Op donderdag 14 maart 2019 23:29 schreef ViviRAWRS het volgende:
[..]
Ik doe niet aan hormonen , maar verder zie ik mezelf hier ook wel voor aan. Sinds mijn dochter er is heb ik nooit meer dat knagende kinderwensgevoel gehad (niet dat ze tegenviel, hoor ), maar als mijn man nu zou aangeven dat hij een tweede wil, zou ik zo maar ineens kunnen smelten en voor de bijl kunnen gaan. (Hij weet dit ook, hij mag van mij dan ook geen grapjes maken op dit gebied. ) Ergens ook wel absurd, dat je over zoiets groots ineens 180 graden kan draaien zonder dat daar verder een concrete aanleiding voor is.
Vanaf het moment dat mijn zusje groot genoeg was om te kunnen kibbelen, hebben we dat dag in, dag uit gedaan. Ik was stikjaloers op een vriendinnetje dat enig kind was, zij vond juist dat ik zuinig op mijn zusje moest zijn. (Wijze woorden voor een meisje van een jaar of 8. ) Oh, en die rust in huis als mijn zusje een weekje uit logeren was. Ik moet wel een héél dringende kinderwens krijgen wil ik riskeren dat het mijn kinderen ook zo vergaat.quote:Op woensdag 20 maart 2019 20:52 schreef CassElliot het volgende:
Bij een groot gezin heb ik niet per se een romantisch beeld. Mijn vader komt uit een groot gezin, ik geloof niet dat hij daar veel aan heeft gehad. Ja, veel discussie
Andersom geredeneerd: als ik ZZ zou verliezen, dan verlies ik ook meteen mijn rol als ouder. (Ik blijf uiteraard wel altijd haar moeder, maar qua dagelijks leven ziet het er dan heel anders uit.) Niet dat ik dat een goed argument vind om extra kinderen op de wereld te zetten, ik bedoel meer dat er hoe dan ook wel leed kan zijn, daar doe je niks tegen.quote:Mijn oma is haar broers en niet zo lang geleden een dochter verloren en drukt me steeds op het hart het bij twee te laten: hoe meer kinderen, hoe meer leed en hoe groter de kans om er een te verliezen.
Ja ik lees dat best vaak in OUD, dat het eerste jaar bijna alleen maar afzien is. Ik heb oprecht juist bijna alleen maar genoten van die tijd. Maar voor mij speelt dat in de afwegingen verder geen rol, het moet ook vooral ná de babytijd nog leuk blijven (zie bovenstaand ).quote:Ik weet dat er genoeg mensen zijn die ervoor zouden tekenen om het eerste jaar over te mogen slaan, maar ik zou het met liefde nog zes keer opnieuw doen. Baby's
Dit is de enige reden die ik heb om soms te rammelen... stel dat N doodgaat, dan heb ik niks meer. Zo voelt het althans Alsof ik de plicht heb om voor mezelf en mijn man een backup te willen (ik ben zelf ook iemand die altijd een Plan B heeft, dus om dan maar één kind te hebben, voelt als een groot risico).quote:Op woensdag 20 maart 2019 23:37 schreef ViviRAWRS het volgende:
Andersom geredeneerd: als ik ZZ zou verliezen, dan verlies ik ook meteen mijn rol als ouder. (Ik blijf uiteraard wel altijd haar moeder, maar qua dagelijks leven ziet het er dan heel anders uit.) Niet dat ik dat een goed argument vind om extra kinderen op de wereld te zetten, ik bedoel meer dat er hoe dan ook wel leed kan zijn, daar doe je niks tegen.
Het lijkt mij eigenlijk ook niet zo'n biggy, vooral omdat ik heel benieuwd ben naar de babytijd met de voorkennis van 2 eerdere kinderen en 5 jaar meer ervaring.quote:Op donderdag 21 maart 2019 09:55 schreef Jentin het volgende:
Ik vond teruggaan naar de babytijd terwijl mijn oudste al zo groot was natuurlijk wel even wennen, maar helemaal niet zo erg en verpletterend zwaar als me vooraf soms werd voorgehouden.
Welkomquote:Op donderdag 21 maart 2019 10:04 schreef Cyntiaa het volgende:
een voorzichtige meld van mij. Wij hebben een gezonde fijne zoon maar ik sta al jaren open voor een tweede kindje. Mijn vriend eigenlijk vanaf het moment dat onze zoon geboren is niet. Nu zijn er toch twijfels van zijn kant en staat hij er meer voor open. Maar eerst huis verkopen / ander huis en verhuizen. Ik hoop zo dat we er voor gaan! Ondanks dat onze zoon dan al 8 zal zijn...
MIjn man denkt ook zo, ik helemaal niet. Ik ben meer bezig met het idee dat hij alleen achterblijft als wij overlijden. We hebben allebei weinig familie en de familie van mijn vriend woont in het buitenland. Er zijn sowieso geen kinderen in de leeftijdscategorie van ons zoontje. Daaarnaast we zijn relatief gezien geen jonge ouders, dus daar lag ik in het begin wel wakker vanquote:Op woensdag 20 maart 2019 23:37 schreef ViviRAWRS het volgende:
[..]
Andersom geredeneerd: als ik ZZ zou verliezen, dan verlies ik ook meteen mijn rol als ouder. (Ik blijf uiteraard wel altijd haar moeder, maar qua dagelijks leven ziet het er dan heel anders uit.) Niet dat ik dat een goed argument vind om extra kinderen op de wereld te zetten, ik bedoel meer dat er hoe dan ook wel leed kan zijn, daar doe je niks tegen.
[..]
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |