Het grote rammelaarstopic deel 58

quote:

Op maandag 11 februari 2019 13:48 schreef Bienelientjee het volgende:
@:DonnaRush Hard bewijs dat meneer ook rammelt. Haha, ik vroeg vanochtend: "Gaan we samen Call the Midwife kijken, of vind je het erg als ik het nu kijk (want hij is werken)?" En hij antwoord: "We kunnen het samen kijken!"

Hahaha, dit is wel een beetje ernstig!

Ik rammel nog even verder. Mijn vriend gaat waarschijnlijk helemaal voor zichzelf beginnen, dat doe hij er nu nog naast. Dus dan schuift de wens voor een tweede kindje even een paar maandjes op. Dan gaan we er alsnog voor in/na de zomer, maar we letten er nu even extra op dat we de vruchtbare dagen ontlopen.

Nou ik rammel weer. Mijn schoonzusje heeft een baby en ik heb heel zorgvuldig het rammelen uit gezet, maar ik kreeg een vaccinatie waarbij ik niet zwanger mocht zijn, deed uit voorzorg een zwangerschapstest en voelde ineens weer heel sterk dat ik wilde dat hij positief was.
Was 'ie niet hoor, maar nu rammel ik wel weer als een gek. Maffe hormonen .

Is het een optie voor jullie @Burdie, een derde? Is het alweer gezakt of heb je inmiddels opgezocht hoe lang na die vaccinatie je los mag?

Er zijn nog wat praktische bezwaren (zoals een huwelijksfeest, verbouwing die eerst nodig is en het feit dat m'n lief nog twijfelt) dus nee even niet concreet. Maar ik schrok vooral een beetje van hoe groot de wens nog blijkt te zijn.
Wel een extra motivatie om een tandje harder te gaan opruimen (de zolder moet grotendeels leeg voor de verbouwing ).

quote:

Op dinsdag 12 maart 2019 08:23 schreef Burdie het volgende:
Er zijn nog wat praktische bezwaren (zoals een huwelijksfeest, verbouwing die eerst nodig is en het feit dat m'n lief nog twijfelt) dus nee even niet concreet. Maar ik schrok vooral een beetje van hoe groot de wens nog blijkt te zijn.
Wel een extra motivatie om een tandje harder te gaan opruimen (de zolder moet grotendeels leeg voor de verbouwing ).

Leuk! Succes met opruimen.

Mijn schoonzus is vorige week bevallen (baby is nu 6 dagen oud), heerlijk!

Bij ons begint het voorzichtig aan dichterbij te komen. We hebben een eerste gesprek gehad bij de kliniek, een echo gehad en alles ziet er goed uit. Nu nog de uitslag van een bloedtest, dat kan namelijk later in het traject betekenen dat er eerder gegekeken zal worden naar de doorgang in mijn eileiders als ik niet na een paar KI pogingen zwanger raak. We zijn nu klaar met verbouwen dus we kunnen ons gaan ori๋nteren op de donor.

Ergens nog steeds een onwerkelijk idee dat er mogelijk over een jaartje al een baby geboren wordt

ik rammel ook.

Ja eh. Hoi

Ik kom hier een poosje op de bank zitten rammelen...

Seven, doen jullie Cryos?

Sillie! jamaar je hebt nog een baby!

quote:

Op woensdag 13 maart 2019 08:11 schreef silliegirl het volgende:
Ja eh. Hoi

Ik kom hier een poosje op de bank zitten rammelen...

Joe hoi, hoe oud is je baby?

Spannende tijd voor jou dus @vlindertje89 .
Hopelijk lukt het toch in december!

Nog 2 weken dan is m'n baby een dreumes. Ahhh!!
En m'n vriend heeft ontslag genomen, dus vanaf volgende maand staat hij op eigen benen. Heel spannend allemaal.

Welkom @Chan, wordt het hier toch nog weer wat drukker!

Fijn dat dit topic weer actief is Ik rammel aan alle kanten.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 0% gewijzigd door CassElliot op 13-03-2019 11:56:07 ]

Dat is wel balen vlindertje89.. Hopelijk heb je snel wat meer duidelijkheid!

quote:

Op dinsdag 12 maart 2019 08:23 schreef Burdie het volgende:
Er zijn nog wat praktische bezwaren (zoals een huwelijksfeest, verbouwing die eerst nodig is en het feit dat m'n lief nog twijfelt) dus nee even niet concreet. Maar ik schrok vooral een beetje van hoe groot de wens nog blijkt te zijn.
Wel een extra motivatie om een tandje harder te gaan opruimen (de zolder moet grotendeels leeg voor de verbouwing ).

Hormonen en voortplantingsdrang zijn echt rare dingen

Sillie Zie de zin hierboven.

Spannend Seven! En voor jou ook vlindertje, hoop dat er nog wat kan worden verschoven. Lijkt me lastig om door invloed van buitenaf je plannen zo te moeten wijzigen.

Burdie . Dat zou tof zijn! Succes met opruimen.

CassE

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Sillie , je man rammelt niet gok ik?

Edit: wat Franny hieronder zegt, dekt ook voor mij prima de lading.

[ Bericht 94% gewijzigd door Jentin op 13-03-2019 22:02:13 ]

quote:

Op woensdag 13 maart 2019 11:28 schreef CassElliot het volgende:
Fijn dat dit topic weer actief is Ik rammel aan alle kanten.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik wil niet vloeken in de kerk, maar als je denkt dat BV zoveel invloed heeft, zou je daar bij een eventuele derde dan niet eerder mee kunnen stoppen? Of helemaal geen BV geven?

Volgens mij ervaren veel mensen na een bepaald aantal kinderen wel dat het klaar en goed is.

quote:

Op woensdag 13 maart 2019 08:12 schreef Andromache het volgende:
Seven, doen jullie Cryos?

Yes! Nog niet besteld, alleen geori๋nteerd. Ben benieuwd welke kosten er mee gemoeid zijn .

quote:

Op woensdag 13 maart 2019 08:54 schreef vlindertje89 het volgende:
[..]

Sillie! Welkom terug!

@:Seven. Spannend joh! Hoe was het gesprek bij de kliniek? Fijne mensen en zo?

@:Chan jij ook welkom hier!

Ben ik nog iemand vergeten?

Hier gaan we wellicht toch nog iets opschuiven met de datum. Het idee was dat ik begin december wil promoveren en dat ik dan max 30 weken zwanger wil zijn, dus keurig terug geteld en dat zou betekenen half april stoppen met pil en half mei eerste poging - als het dan meteen raak is dan komt dat precies zo uit. Alleen is het nu ineens niet 100% zeker of het lukt om mijn 3e paper geaccepteerd te krijgen voor half augustus (door traagheid team vnl) en dat is een voorwaarde voor in december kunnen promoveren. Dus helemaal kut. Ik heb nu wel een plan B waardoor ik drie papers heb die als 3e geaccepteerd zouden kunnen worden waarvan een wel een vrij grote kans van slagen zou moeten hebben, maar toch.

Als december promoveren niet lukt wordt het namelijk begin april omdat mijn ouders januari-maart in het buitenland zijn.

Dus nu toch niet half april stoppen maar half mei afwachten, zodat ik weet hoe het er dan voor staat (dan zou ik als het volgens planning lukt paper 4 en 5 ingediend moeten hebben en heb ik wellicht ook paper 3 al terug en weet ik hoeveel werk die revisie gaat zijn) en evt dan stoppen of weer een maandje opschuiven.

Ik heb het er wel met mijn supervisor over gehad, want ik baal dus wel behoorlijk dat het vnl ook komt door dingen die ik niet zelf in de hand heb (termijn van feedback krijgen van anderen) en ik gewoon echt niet pas in april wil promoveren. Ze was heel begripvol en gaf aan dat we het donderdag over de planning gaan hebben met zijn allen (zonder dit te benoemen) en dat zij er ook alles aan gaan doen om te zorgen dat december gaat lukken. Dus hopelijk helpt dat wat zodat voor de komende twee papers de feedback wat sneller komt..

Oeh, spannend. Ik duim voor je.

Ons gesprek was heel prettig, fijne arts. Redelijk jong nog maar ik had wel een klik met haar. Ze heeft goed uitgelegd en die echo was ook echt cool, ze legde precies uit wat ze zag en wanneer mijn eisprong zou volgen etc. etc. Voelde gewoon heel erg goed .

quote:

Op woensdag 13 maart 2019 11:28 schreef CassElliot het volgende:
Fijn dat dit topic weer actief is Ik rammel aan alle kanten.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Oh moeilijk om zo tot een beslissing te komen. Ik wens je veel wijsheid en sterkte.

@DonnaRush Ze is 6,5 maand nu.

@Malteser: eh nee. Niet echt, in ieder geval. Al is een derde voor hem wel bespreekbaar nu, dat verbaasde mij eigenlijk wel. Daarom ging ik er zelf over denken... Dat was het voor mij eigenlijk niet. Ik vond mijn 2e zwangerschap zwaar en rot. En eigenlijk wil ik niet nog een keer zo zwanger zijn ook. Maar ja. Zo’n mini baby .

Verder sluit ik me bij @CassElliot aan; hormonen zijn stomme dingen. Dus ik rammel voorlopig gewoon even en misschien blijft het daar ook wel gewoon bij..

Ik had zelf na de eerste op een gegeven moment een knagend gevoel dat ik het nog wel eens zou willen meemaken. Dat gevoel heb ik nu na de tweede helemaal niet. Eerder een soort opluchting: zo, dat is nu klaar. Want ja, het is prachtig allemaal hoor, maar ook loodzwaar. En ik vond bij de tweede ook veel meer meespelen dat er risico's zijn: wat als er iets met dit kindje is, wat als het misgaat, etc.
Dat zou ik nu ook niet meer aandurven (ook niet het risico op een tweeling e.d.). Even los van het feit dat ik gezien mijn leeftijd wel echt klaar ben.

Maar eigenlijk denk ik dat vrouwen, de ene duidelijk meer dan de ander en sommige vrouwen ook helemaal niet, vaak een altijd sluimerend verlangen hebben naar een baby. Niet voor niets hangen oudere vrouwen vaak zo verlangend met hun hoofd boven een kinderwagen. En ik denk dat als je jezelf vertelt dat dit definitief niet tot de mogelijkheden behoort (rationeel gezien) dat verlangen wellicht vooral ook sterker wordt. Misschien gewoon lekker zwelgen in het gevoel en het verlangen. Maar bij het ernaar handelen je hoofd blijven gebruiken. Het kan best naast elkaar bestaan.

Hormonen zijn idd stomme dingen. Toen G. ook ongeveer 6.5 maanden oud was zei m'n vriend vanuit het niks; Ik wil wel hoor, als jij er klaar voor bent.
Ik had nog niet eens aan een baby gedacht en het was BAM, baby kriebels. Alleen maar door die ene zin. Rare hormonen.
Een groot gezin lijkt me echt fantastisch, al spreek ik dan over 3 kinderen. Dat is tegenwoordig toch al wel groot denk ik.

Mijn schoonmoeder heeft tot ver in haar veertiger jaren nog wel een baby gewild. Die had echt heel lang die wens nog. En nu hebben ze een kleindochter die ze tot op het bot verwennen.

Hahaha @DonnaRush ik geloof zomaar dat als mijn kinderen ooit kinderen krijgen, ze het gaan begeven van de verwennerij Als ik ook maar een klein beetje op mijn eigen moeder lijk helemaal, haha Over BV: ik zou inderdaad kunnen overwegen om niet of minder lang BV te geven.. Ik weet alleen niet of dat de reden of een reden is, of dat het er toch niks mee te maken heeft. Dat vind ik wel lastig..

@Franny Je legt het heel helder uit zo. Ik kan me (rationeel gezien, hehe) wel vinden in wat je zegt. De tweede keer was het voor mij een stuk minder zwaar dan de eerste keer, dat zou ik zo nog zes keer opnieuw doen. De periode rond mijn eisprong is echt een CRIME. Hele lijf schreeuwt dan HALLO zwanger zijn! Kindje maken! Voortplanten! Hoppakee! Maar ik kan natuurlijk niet oneindig kindjes blijven maken, dat begrijp ik ook. Sterker nog, na een eventuele volgende is het wel zo'n beetje klaar, fysiek gezien. Hopelijk snapt mijn lijf dat dan ook.. Nou ja, voorlopig gaan we er in elk geval toch niet voor, maar ik kan me nu nog moeilijk voorstellen dat ik dat verlangen voor altijd opzij zet.

@Malteser Je praat altijd zo liefdevol over je gezin Ik vind het wel fijn om te horen dat dat gevoel wel kan bestaan. Dat het klaar is (in elk geval voor nu klaar is)

@Seven Wat fijn dat er zo'n klik was met de arts en dat het zo goed voelde

quote:

Op woensdag 13 maart 2019 21:14 schreef DonnaRush het volgende:
Toen G. ook ongeveer 6.5 maanden oud was zei m'n vriend vanuit het niks; Ik wil wel hoor, als jij er klaar voor bent.
Ik had nog niet eens aan een baby gedacht en het was BAM, baby kriebels. Alleen maar door die ene zin.

Ik doe niet aan hormonen , maar verder zie ik mezelf hier ook wel voor aan. Sinds mijn dochter er is heb ik nooit meer dat knagende kinderwensgevoel gehad (niet dat ze tegenviel, hoor ), maar als mijn man nu zou aangeven dat hij een tweede wil, zou ik zo maar ineens kunnen smelten en voor de bijl kunnen gaan. (Hij weet dit ook, hij mag van mij dan ook geen grapjes maken op dit gebied. ) Ergens ook wel absurd, dat je over zoiets groots ineens 180 graden kan draaien zonder dat daar verder een concrete aanleiding voor is.

quote:

Op dinsdag 12 maart 2019 09:28 schreef Seven. het volgende:
Bij ons begint het voorzichtig aan dichterbij te komen. We hebben een eerste gesprek gehad bij de kliniek, een echo gehad en alles ziet er goed uit. Nu nog de uitslag van een bloedtest, dat kan namelijk later in het traject betekenen dat er eerder gegekeken zal worden naar de doorgang in mijn eileiders als ik niet na een paar KI pogingen zwanger raak. We zijn nu klaar met verbouwen dus we kunnen ons gaan ori๋nteren op de donor.

Ergens nog steeds een onwerkelijk idee dat er mogelijk over een jaartje al een baby geboren wordt

Wat leuk, Seven! Het nest is op orde, dus nu is er ruimte voor een kleine. Ik hoop op een voortvarend traject voor jullie.

En nee, zelf hunker ik in het geheel niet naar een baby! Ik trek graag gekke bekken naar andermans baby, maar ik ben dolblij dat mijn eigen kinderen al heel zelfstandig zijn en we volwaardige gesprekken met elkaar kunnen voeren. Het is een wonderlijk proces, opgroeien, en ik geniet van elke fase.

@CassElliot Wat ontzettend moeilijk dat je een verlangen hebt naar nog een kindje maar ook weet wat de gevolgen voor je zijn het eerste jaar. Is er nog iets wat je kan doen om het draaglijker voor jou te maken?

Je schrijft of je het niet moet koesteren, maar je moet natuurlijk helemaal niets! Gevoelens zijn niet te sturen. Volgens mij kan je zoveel (praktische)bezwaren hebben, maar als dat verlangen er eenmaal is valt denk ik alles weg.

Hier blijft het wat mij betreft bij eentje Direct nadat Toto was geboren, dacht ik direct: dit wil ik nog een keer Moest echt herstellen van de bevalling door veel bloedverlies, maar toch spraken mijn vriend en ik over een tweede een paar weken na de bevalling We besloten om een jaar te wachten voor een tweede.

Dit had ik ook zo in mijn hoofd, twee kindjes. Maar ik heb mijn kinderwens tot het allerlaatste moment uitgesteld, vanwege mijn angst voor het moederschap. We hadden ook hulp nodig bij het zwanger raken. Dus we mogen in onze handen knijpen met Toto, want het had ook te laat kunnen zijn.

Nu wordt Toto volgende maand alweer 1 en ik moet er werkelijk waar niet aan denken om weer zwanger te worden en weer een klein baby'te te hebben. En we hebben al relatief een heel makkelijk jaar gehad. De slapeloze nachten zijn op een hand te tellen en Toto is een heel tevreden baby'tje. Daarnaast is mijn vriend tot 10 maanden na zijn geboorte thuis geweest. Ik begon zes maanden drie dagen per week te werken. En nu werken we allebei part-time.

Ons leven is heerlijk zo en we zijn zo gelukkig. Ik ben jaren depressief geweest en jaren diep ongelukkig. En door mijn twijfel om wel of niet voor een kindje te gaan heb ik mijn leven ' on hold' gezet. Ook na de bevalling was ik niet echt stabiel en het heeft een tijd geduurd voordat ik weer de oude was. Niks ernstigs hoor, maar ik merk dat ik daar geen zin meer in heb. Ik wil nu gewoon genieten van mijn leventje en weer vooruitgaan.

Daarnaast is een extra kindje waarschijnlijk ook weer meer werken. En dat vinden we allebei enorm tegenstrijdig. We vinden het beiden belangrijk en fijn om juist tijd met een kindje door te brengen als we die optie hebben. En ik denk niet dat ik een tweede aan kan (of wil) op zo'n korte termijn. Ik vond het nu soms al pittig, als er dan een baby is en Toto gaat peuterpuberen, dat lijkt mij loeizwaar. Om maar nog niet te spreken over de slapeloze nachten. Ook vind ik het heerlijk om nog zoveel tijd voor mijzelf te hebben (ik ben graag alleen ) En leuk om over een tweede te denken, maar kan het uberhaupt nog wel _{ik word volgende maand 41} en ga ik dan relaxed mijn zwangerschap in? Tijdens mijn vorige zwangerschap heb ik veel bloed veloren.

Toch heb ik soms ook een enorm verlangen hoor, vooral als er een nieuw kleintje is bij de opvang Het lijkt wel alsof ik er sinds de geboorte van Toto iets is getriggerd want elk babytje is nu zooo lief
Maar als ik dit nu zo teruglees, is het 'willen wat je hebt'

Nou ja, het proces nog een keer meemaken van het krijgen van een baby is ้้n aspect van de kinderwens. Iets anders is de familiedynamiek die je voor ogen hebt. Ik vind ons gezin van vier perfect zoals het is. Voor de ander is dat juist ้้n kind (beter te behappen, meer aandacht kunnen geven) of 3+ kinderen (meer gezelligheid). Lange tijd heb ik gedacht dat ้้n kind perfect voor mij zou zijn zodat mijn leven niet overheerst zou worden door hobby's van de kinderen en afspraken met vriendjes. Maar nu is het juist de dynamiek waar ik zo van houd.

Omwille van het meemaken van het proces had ik best een derde kind gewild, maar ik heb me nooit een voorstelling kunnen maken van een gezin van vijf. Al weet ik trouwens zeker dat ik niets liever zou willen dan een gezin van vijf als ik per ongeluk zwanger zou raken, zo ben ik ook wel weer.

quote:

Op woensdag 13 maart 2019 11:28 schreef CassElliot het volgende:
Fijn dat dit topic weer actief is Ik rammel aan alle kanten.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Het verlangen om weer zwanger te zijn, dat herken ik wel. Ik vond dat zo bijzonder, voelde me heel vrouwelijk en krachtig toen ik zwanger was. Dat kleine kindje in je buik voelen, samen contact maken. Liefde in de puurste vorm <3. Bevallen vond ik ook zo mooi. Samen met je partner verlangen naar de eerste ontmoeting en daarna ook ้cht dat minimensje ontmoeten. Die momenten staan voor altijd in mijn geheugen gegrift en zou ik h้้l graag nog eens meemaken.

Maar ้cht een derde kindje, nee. Een paar vriendinnen zijn momenteel zwanger van de 3e, en ik heb eigenlijk geen moment gewild dat ik in hun schoenen stond. Ik vind ons leven druk genoeg, met werk en 2 energieke jongetjes en sociale dingen. De jongste gaat nu net naar school. Ik geniet echt van de extra vrije tijd die we hebben, de ruimte die het geeft om meer aan mezelf te werken als persoon, los van 'mama zijn'. Weer terug naar een baby, weer in de luiers, gedoe met slaapjes en voeden. En praktische zaken. Andere auto, opnieuw babyspullen aanschaffen nu we maxi cosi en box bijvoorbeeld al hebben weggedaan. Maar bovenal, ik denk echt dat een derde kindje niet goed is voor mij en mijn vriend. Onze relatie heeft behoorlijk onder druk gestaan de afgelopen jaren. Vooral omdat beide kinderen slechte slapers zijn en dat enorm veel van ons heeft gevergd. Het klinkt misschien stom, maar ik denk niet dat we het nog een keer zouden redden. Dat risico wil ik gewoon niet nemen.

Wat mij ook wel heeft geholpen: de eerste maanden (zeg maar gerust jaar) bij de oudste vond ik heel zwaar. Zijn start was een beetje moeizaam, ik maakte me erg zorgen over zijn groei, hij sliep slecht en ik had moeite om te vertrouwen op mijn moedergevoel. Achteraf was het misschien een lichte depressie, hormonen speelden in ieder geval een rol, want na de 9 maanden voelde ik mij vrij plotseling een heel stuk vrolijker en zekerder. Bij de tweede liep het vanaf het begin veel beter. Ik vertrouwde op mezelf, baby was iets makkelijker en ik heb echt genoten van de babytijd. Ik heb heel bewust stilgestaan dat het waarschijnlijk mijn laatste baby was en ik wist ook dat alle moeilijke momenten ้cht fases waren die voorbij gingen. Dat maakte een wereld van verschil. Ik geloof echt dat mijn tweede baby helend is geweest voor de moeilijke periode die ik bij de eerste had. Dat geeft veel rust.

quote:

Op vrijdag 15 maart 2019 10:18 schreef Claudia_x het volgende:
Nou ja, het proces nog een keer meemaken van het krijgen van een baby is ้้n aspect van de kinderwens. Iets anders is de familiedynamiek die je voor ogen hebt. Ik vind ons gezin van vier perfect zoals het is. Voor de ander is dat juist ้้n kind (beter te behappen, meer aandacht kunnen geven) of 3+ kinderen (meer gezelligheid). Lange tijd heb ik gedacht dat ้้n kind perfect voor mij zou zijn zodat mijn leven niet overheerst zou worden door hobby's van de kinderen en afspraken met vriendjes. Maar nu is het juist de dynamiek waar ik zo van houd.

Omwille van het meemaken van het proces had ik best een derde kind gewild, maar ik heb me nooit een voorstelling kunnen maken van een gezin van vijf. Al weet ik trouwens zeker dat ik niets liever zou willen dan een gezin van vijf als ik per ongeluk zwanger zou raken, zo ben ik ook wel weer.

Ohh ik kreeg even een flashback naar 10 jaar geleden, grappig om dezelfde mensen hier dan ineens weer te zien nu maar niet rammelend dus.

Ik ben deze week gestopt met de pil, zo raar... Ik ben erg nieuwsgierig naar hoe mn lijf daarop gaat reageren..

Bijzonder om te lezen hoe het rammelen zo kan verschillen bij iedereen.

Als ik vroeger aan de toekomst dacht vond ik 2 kinderen altijd een mooi aantal. Het lot bepaalde anders en bij onze tweede kregen we ook gelijk een derde. Dat was voor mij in het begin wel even wennen, maar gezien de medische weg die we ervoor hebben moeten bewandelen (pgd) ben ik voornamelijk heel dankbaar dat we onze drie kinderenc hebben mogen krijgen.

Ik vind zwanger zijn geweldig en zou het zwanger zijn echt nog wel meerdere keren over willen doen, alleen het gevolg ervan is een kindje en dat is voor mij echt een no-go. Ik ben heel gelukkig met mijn drietal, maar weer terug naar de babytijd en alle zorgen en perikelen eromheen zou ik nooit meer willen. Vooral niet omdat ze met 5 jaar en 9 jaar al zoveel zelf kunnen en we eindelijk onze vrijheid weer terug krijgen na jaren van middagslaapjes, peuterperikelen etc. Nu ik die vrijheid zo langzaamaan weer terugkrijg komt het besef dat ik dat best wel gemist heb de afgelopen jaren. Voorbeeld: Ik kan nu rustig een kopje koffie op het strand drinken terwijl de kinderen in het zand spelen. Voorheen moest ik continue achter ze aan en ze 24/7 in de gaten houden en dat is regelmatig best een uitdaging met 2 kinderen van dezelfde leeftijd.

Ik word binnenkort weer tante en dat vind ik heel leuk, heerlijk babyknuffelen, flesjes hapjes geven etc. , wel de lusten en niet de lasten en dat bevalt prima.

Bestaat er zoiets als een perfect gezin of gezinsdynamiek of gezinsgrootte? Ik denk daar helemaal niet zo over. Het is zoals het is en iedereen heeft het ermee te doen. . De ene keer pakt dat goed uit, de andere keer denk je: oh mijn god, make it stop. .

Als we het bij 1 kind hadden gelaten, dan was dat ongetwijfeld heel fijn geweest, met soms ook een gemis van een broertje of zusje. Nu is er een broertje gekomen, maar zou de oudste best een zusje willen. En zo is het natuurlijk altijd iets. Toen mijn moeder zwanger was van de vijfde zei mijn enige broer, om zichzelf te behoeden voor opnieuw een teleurstelling: "Het zal wel weer een meisje zijn." En dat was ook zo. .

Omdat ik zelf de voor- en nadelen van een groot gezin heb ervaren, zie ik het ook niet als een romantisch 'gezellig' beeld. Het is 1 ding om een rits kinderen op de wereld te zetten, het is een totaal ander verhaal om al deze kinderen op te voeden en goed te begeleiden.

quote:

Op donderdag 14 maart 2019 23:29 schreef ViviRAWRS het volgende:

[..]

Ik doe niet aan hormonen , maar verder zie ik mezelf hier ook wel voor aan. Sinds mijn dochter er is heb ik nooit meer dat knagende kinderwensgevoel gehad (niet dat ze tegenviel, hoor ), maar als mijn man nu zou aangeven dat hij een tweede wil, zou ik zo maar ineens kunnen smelten en voor de bijl kunnen gaan. (Hij weet dit ook, hij mag van mij dan ook geen grapjes maken op dit gebied. ) Ergens ook wel absurd, dat je over zoiets groots ineens 180 graden kan draaien zonder dat daar verder een concrete aanleiding voor is.

Ja inderdaad, het is ook echt bizar eigenlijk.

Het is echt raar hoe dat werkt hoor! Gisteren weer een pasgeboren baby in de buurt en WHOP, gaan we weer

@DorothyGale 1 alweer Wow! Bijzonder ook hoe zo'n wens kan veranderen. Ik hoor trouwens heel vaak dat mensen vlak na hun bevalling gelijk nog een kindje willen Zal toch ook wel iets met de hormonen van doen hebben

Bij een groot gezin heb ik niet per se een romantisch beeld. Mijn vader komt uit een groot gezin, ik geloof niet dat hij daar veel aan heeft gehad. Ja, veel discussie Mijn oma is haar broers en niet zo lang geleden een dochter verloren en drukt me steeds op het hart het bij twee te laten: hoe meer kinderen, hoe meer leed en hoe groter de kans om er een te verliezen. En dat begrijp ik (vanuit haar perspectief) ook heel goed. Maar bij die kinderdrang speelt dat familieaspect voor mij niet zo mee, geloof ik. Ik zie niet een bepaalde samenstelling voor me, of zo.

Het is een combinatie van een fysieke drang en van wat @Phaidra zegt, het gevoel van zwanger zijn, zo samen zijn.. En dat blijft ook als het kindje er al is. Bevallen sla ik even over, dat is niet mijn sterkste kant, maar zo'n pasgeboren baby, ik vind het echt magie. Zo'n heel mensje wat je nog helemaal mag gaan ontdekken en wat nog helemaal moet ontkreukelen en dat zelfs in het donkerste zwart nog fel licht geeft Met van die nageltjes en wimpertjes en zo'n pasgeboren babygeurtje en dat je daar dan zo trots als een pauw mee rond mag lopen. En dat je andere kindje(s) er dan ook zo bij zijn en dat je naar ze kijkt en dat je echt uit elkaar knalt want dat zijn dus die van jou En dan het zorgen voor een pasgeborene, met die gekke geluidjes en die plotselinge beweginkjes en die hele primitieve reflexen en instincten, ik vind het echt prachtig. Ik weet dat er genoeg mensen zijn die ervoor zouden tekenen om het eerste jaar over te mogen slaan, maar ik zou het met liefde nog zes keer opnieuw doen. Baby's

@Phaidra, wat bijzonder en fijn dat je die periode bij je tweede als helend hebt ervaren Ik herken dat wel heel sterk. Tussen mini en mega heb ik ook zoveel moeders (/ouders) leren kennen waar ik echt met ontzag naar heb gekeken. Het ouderschap is echt een aanslag en iedereen doet dat maar gewoon, op allerlei manieren, wow! De eerste periode met mega was veel makkelijker. Terugkijkend na zijn eerste paar maanden kon ik mezelf ook heel veel vergeven uit de periode van mini, terwijl ik dat eerder niet kon. Dus bij een derde kan dat natuurlijk alleen maar nog beter worden!

Maar zonder dollen: ik ga volgende week naar de huisarts om te kijken of we mijn hormonale schommelingen iets kunnen temperen met.. Nou, waarmee, dat weet ik nog niet.

Hoe is 't met de rest van de rammelaars?

Rammelaar voor een eerste hier!

Met mij gaat het ! Ik heb de laatste tijd een hoop stress in mijn hoofd. En moe, moe, moe dat ik er van ben. Mijn stress uit zich nu lichamelijk, dus ik probeer zo veel mogelijk rust en ontspanning te pakken, maar dat is zo lastig!

Ik ben mijn bruiloft aan het plannen. Het is erg druk op werk (luie collega's, soms personeels tekort, leuke oudjes die zijn overleden en oudjes die flink achteruit gaan en "lastiger" worden). Nog altijd zelf intens verdrietig om mijn vader die 1,5 jaar geleden is overleden en mij nooit zal zien trouwen of kinderen zien krijgen. Mijn kinderwens zelf natuurlijk, al heb ik er echt heel veel zin in, ik ben er ook gewoon bang voor. Bang voor alle verandering en het onbekende. En weinig support vanuit mijn eigen familie.

Ik zou dit jaar op werk een cursus starten om team leider te worden. Heb het met moeite afgezegd. Wil mij graag verdiepen, maar dat lukt gewoon niet op dit moment.

Vriendlief rammelt ondertussen op zijn manier lekker door. Die snapt soms weinig van wat er in mijn hoofd allemaal omgaat (tjah, en hij hoeft natuurlijk niet zwanger te worden, hahaha!) Die wrijft wel eens over mijn buik en vraagt zich af hoe het zal zijn. Vroeg een paar dagen terug zelfs; welke naam gaan we ons kind geven?

quote:

Op woensdag 20 maart 2019 20:52 schreef CassElliot het volgende:
Bij een groot gezin heb ik niet per se een romantisch beeld. Mijn vader komt uit een groot gezin, ik geloof niet dat hij daar veel aan heeft gehad. Ja, veel discussie

Vanaf het moment dat mijn zusje groot genoeg was om te kunnen kibbelen, hebben we dat dag in, dag uit gedaan. Ik was stikjaloers op een vriendinnetje dat enig kind was, zij vond juist dat ik zuinig op mijn zusje moest zijn. (Wijze woorden voor een meisje van een jaar of 8. ) Oh, en die rust in huis als mijn zusje een weekje uit logeren was. Ik moet wel een h้้l dringende kinderwens krijgen wil ik riskeren dat het mijn kinderen ook zo vergaat.

quote:

Mijn oma is haar broers en niet zo lang geleden een dochter verloren en drukt me steeds op het hart het bij twee te laten: hoe meer kinderen, hoe meer leed en hoe groter de kans om er een te verliezen.

Andersom geredeneerd: als ik ZZ zou verliezen, dan verlies ik ook meteen mijn rol als ouder. (Ik blijf uiteraard wel altijd haar moeder, maar qua dagelijks leven ziet het er dan heel anders uit.) Niet dat ik dat een goed argument vind om extra kinderen op de wereld te zetten, ik bedoel meer dat er hoe dan ook wel leed kan zijn, daar doe je niks tegen.

quote:

Ik weet dat er genoeg mensen zijn die ervoor zouden tekenen om het eerste jaar over te mogen slaan, maar ik zou het met liefde nog zes keer opnieuw doen. Baby's

Ja ik lees dat best vaak in OUD, dat het eerste jaar bijna alleen maar afzien is. Ik heb oprecht juist bijna alleen maar genoten van die tijd. Maar voor mij speelt dat in de afwegingen verder geen rol, het moet ook vooral nแ de babytijd nog leuk blijven (zie bovenstaand ).

Interessante ‘discussie’ en invalshoeken! Ik ben er momenteel veel mee bezig.

Ik herken me wel heel erg in wat CassE. zegt. Zwanger , bevallen ( + ) En de manier waarop je een pasgeboren baby omschrijft X100. Maar ik herken me ook heel erg in (met name) het laatste wat Vivi zegt. Babytijd! Maar er komt ook een tijd nแ de babytijd en Casper als baby was erg makkelijk, Casper als dreumes kost me veel meer energie (eveneens erg leuk maar wel moeilijker) _{en slapen doet ie nog steeds niet} . Voor mijn gevoel is het thuis nu mooi in balans en het geeft mij een goed gevoel dat ik onverdeelde aandacht aan Casper kan geven (niet zozeer voor hem maar ook voor de rust in mijn eigen hoofd want ik ken mezelf) en toch een bepaalde mate van vrijheid met 1 kind. Een nachtje logeren, ้ven snel weg. (voor de duidelijkheid: eigen ervaring he, ervaart iedereen waarschijnlijk anders)

Ik ben team met 1 bil aan het eind van de rammelbank. ษ้n kind voelt op dit moment niet compleet maar een tweede gaat er op korte termijn ook nog niet komen. Ik zet nu voor mezelf in op een periode wanneer Casper iets zelfstandiger is.

Huge triggerpoint: vrouwen met kind in de leeftijd van Casper die weer opnieuw zwanger zijn. Geen idee waarom maar dan krijg ik het gevoel dat ik ook weer moet. En dan wํl ik opeens ook weer en wel n๚. Dat voelt dan even zo intens dat het gewoon naar is maar ebt ook weer weg. Ik heb het kapot geanalyseerd maar tot op heden niet door waarom ik dat daarom zo (intens) ervaar

[ Bericht 1% gewijzigd door LaBelleFleur27 op 21-03-2019 00:15:13 ]

Ik heb zelf 3 broers, maar 1 van hun heeft vanaf z'n pubertijd al een psychische stoornis/aandoening en toen ik oud genoeg was om me bewust te zijn van 'het gezin' waren m'n oudste broers al uit huis. Dus ik heb zelf ook nooit met een groot gezin aan tafel gezeten als kind. Maar ik vond het altijd wel heel erg leuk om 3 broers te hebben, want die kregen weer vriendinnetjes en er kwamen kinderen. Maarja, die leuke dingen kwamen ook mede door het leeftijdsverschil.

Mijn vriend heeft een broertje en een zusje en zij hebben als kinderen ook nooit ruzie gehad eigenlijk. Daarentegen had ik een vriendinnetje met een zus die altijd over haar moederde, vreselijk leek me dat.
Voors en tegens dus.

Wat voor mij alles uitmaakte hier, was het leeftijdsverschil. Tussen Phi en Caesar zit 3 jaar en 10 maanden. Ik heb het gevoel dat ik er daardoor voor allebei kan zijn in een mate die voor iedereen bevredigend is, ook voor mezelf. Ik denk dat ik er zelf stukken minder rooskleurig voor had gestaan als er bijvoorbeeld maar 1,5 of 2 jaar tussen had gezeten. Ik zie in mijn omgeving mensen met meerdere kinderen kort op elkaar en die lijken vrijwel alleen maar op overlevingsstand te staan en hebben nog maar weinig ruimte om te genieten van zowel de baby('s) als de ontwikkeling van de oudere kinderen en hun eigen relatie, niet te vergeten. En ja: dat wordt makkelijker als ze dan 6 en 8 zijn bijvoorbeeld, maar dan ben je dus wel 8 jaar van je leven verder.
Ik vond teruggaan naar de babytijd terwijl mijn oudste al zo groot was natuurlijk wel even wennen, maar helemaal niet zo erg en verpletterend zwaar als me vooraf soms werd voorgehouden.

Disclaimers all around, uiteraard: het moet maar net lukken zoals je het voor je ziet, het verschilt per ouder, per koppel, per kind etc.

^{een voorzichtige meld van mij. Wij hebben een gezonde fijne zoon maar ik sta al jaren open voor een tweede kindje. Mijn vriend eigenlijk vanaf het moment dat onze zoon geboren is niet. Nu zijn er toch twijfels van zijn kant en staat hij er meer voor open. Maar eerst huis verkopen / ander huis en verhuizen. Ik hoop zo dat we er voor gaan! Ondanks dat onze zoon dan al 8 zal zijn...}

quote:

Op woensdag 20 maart 2019 23:37 schreef ViviRAWRS het volgende:

Andersom geredeneerd: als ik ZZ zou verliezen, dan verlies ik ook meteen mijn rol als ouder. (Ik blijf uiteraard wel altijd haar moeder, maar qua dagelijks leven ziet het er dan heel anders uit.) Niet dat ik dat een goed argument vind om extra kinderen op de wereld te zetten, ik bedoel meer dat er hoe dan ook wel leed kan zijn, daar doe je niks tegen.

Dit is de enige reden die ik heb om soms te rammelen... stel dat N doodgaat, dan heb ik niks meer. Zo voelt het althans Alsof ik de plicht heb om voor mezelf en mijn man een backup te willen (ik ben zelf ook iemand die altijd een Plan B heeft, dus om dan maar ้้n kind te hebben, voelt als een groot risico).

Anderzijds geniet ik steeds meer van meer vrijheid; N is nu alweer bijna 4 en ik rammel nog steeds niet. Hoe meer ze kunnen, hoe leuker het wordt. En ik heb al zoveel opgegeven door moeder te worden;; al mijn hobbies staan al sinds de geboorte op een zeer laag pitje. Ik kijk er echt naar uit om weer meer dingen te doen die IK leuk vindt ipv dingen die N wil. Dus per saldo komt er geen tweede, denk ik.

quote:

Op donderdag 21 maart 2019 09:55 schreef Jentin het volgende:
Ik vond teruggaan naar de babytijd terwijl mijn oudste al zo groot was natuurlijk wel even wennen, maar helemaal niet zo erg en verpletterend zwaar als me vooraf soms werd voorgehouden.

Het lijkt mij eigenlijk ook niet zo'n biggy, vooral omdat ik heel benieuwd ben naar de babytijd met de voorkennis van 2 eerdere kinderen en 5 jaar meer ervaring.
Ik zie mijn schoonzusje er bijvoorbeeld nu ook fluitend doorheen hobbelen. Het lijkt me heerlijk relativerend om uit eigen ervaring te weten dat het bij de oudste (twee) ook allemaal wel goed gekomen is.

quote:

Op donderdag 21 maart 2019 10:04 schreef Cyntiaa het volgende:
^{een voorzichtige meld van mij. Wij hebben een gezonde fijne zoon maar ik sta al jaren open voor een tweede kindje. Mijn vriend eigenlijk vanaf het moment dat onze zoon geboren is niet. Nu zijn er toch twijfels van zijn kant en staat hij er meer voor open. Maar eerst huis verkopen / ander huis en verhuizen. Ik hoop zo dat we er voor gaan! Ondanks dat onze zoon dan al 8 zal zijn...}

Welkom

Leuk om alle verhalen te lezen en hoe dat wel of niet strookte met de verwachtingen.

Ik hou rekening met:

Moeite met zwanger raken (ik ben 35 en inseminatie met donorzaad).

Zwanger zijn.. ik denk dat ik er last van krijg, moe en misselijk enzo. Maar het lijkt me wel echt heel bijzonder na de eerste 3 maanden.

Bevallen.. nog niet echt een beeld bij of ik me dan rustig kan houden. Ik zie er niet tegenop, maar ik weet ook dat ik bij het zetten van een tattoo na drie kwartier niet meer de pijn weg kan ademen...

Ik ben nu niet zo'n babymens, ik heb veel meer met kinderen vanaf 1 jaar en ik denk dus dat ik het prille moederschap vanuit die mindset relatief zwaar zal ervaren.

Ik denk dat het bij 1 kindje zal blijven.

En ik vermoed dat ik best een strenge moeder zal zijn .

Ik rammel ook best wel.. De eerste 6 maanden met tweeling en peuter waren zwaar. Er komt nu meer ritme in met bijna 8 maanden, maar ik draag niet, ik geef geen volledig borstvoeding (nog wel gedeeltelijk maar begint echt terug te lopen nu), en het is zo vermoeiend. Heel stiekem zou ik nog ้้n x een baby willen en optimaal genieten van de laatste baby. Maar we doen het niet, want wat als het er weer 2 zijn, en/of ik weer zo'n dramatische zwangerschap heb..

Dus ik blijf rammelen.

@Cassandra 87 Dat lijkt mij ook enorm zwaar, een tweelling en een peuter Ik kan me voorstellen dat je het voor nu bij rammelend houdt.

quote:

Op woensdag 20 maart 2019 23:37 schreef ViviRAWRS het volgende:

[..]

Andersom geredeneerd: als ik ZZ zou verliezen, dan verlies ik ook meteen mijn rol als ouder. (Ik blijf uiteraard wel altijd haar moeder, maar qua dagelijks leven ziet het er dan heel anders uit.) Niet dat ik dat een goed argument vind om extra kinderen op de wereld te zetten, ik bedoel meer dat er hoe dan ook wel leed kan zijn, daar doe je niks tegen.
[..]

MIjn man denkt ook zo, ik helemaal niet. Ik ben meer bezig met het idee dat hij alleen achterblijft als wij overlijden. We hebben allebei weinig familie en de familie van mijn vriend woont in het buitenland. Er zijn sowieso geen kinderen in de leeftijdscategorie van ons zoontje. Daaarnaast we zijn relatief gezien geen jonge ouders, dus daar lag ik in het begin wel wakker van

Wat ook niet helpt zijn de reacties van anderen als je het zegt bij eentje te houden. Twee is toch de norm. Vrienden van ons (zonder kinderen ) reageerden geschockeerd. Die begrepen er echt helemaal niets van en vonden het een slecht idee.

Het goede nieuws is dat zijn zus en haar vrouw ook graag een kindje willen. En mijn man is dan de donor Hoop zo dat het gaat lukken Dan toch nog een broertje of zusje

Nee, neefje of nichtje .
Wel tof!