Korte omschrijving depressie:quote:Op zondag 3 januari 2010 01:17 schreef Quickie_Butt het volgende:
Het viel me op dat er nog geen centraal topic is voor depressies en/of angstklachten. Wel een topic over medicatie bij psychische problemen en een hoe voel je je nu topic, maar die dekken naar mijn mening niet helemaal de lading.
Ik denk dat dit topic wel kan bijdragen in dit subforum. Veel mensen kampen namelijk met depressieve of angstklachten en zo kunnen we een beetje steun bij elkaar zoeken en elkaar van adviezen en tips voorzien
Korte uitleg van angststoornissen:quote:Depressie
Iemand met een depressie heeft last van een hevige neerslachtigheid.
Die neerslachtigheid klaart niet na een paar dagen vanzelf op, maar duurt minimaal twee weken. Depressie moet niet verward worden met 'gewone' neerslachtigheid die iedereen wel eens heeft. Bij een depressie is deze heviger en tast het dagelijks functioneren aan.
Bron: http://www.trimbos.nl/onderwerpen/psychische-gezondheid/depressie
Vorige delen:quote:Angststoornissen
Angststoornissen zijn in de psychiatrie de meest voorkomende aandoeningen. Sommige van deze aandoeningen worden fobie genoemd. Het gemeenschappelijke kenmerk van angststoornissen, is dat er sprake is van angst. Mensen kunnen zo angstig zijn dat het hun leven ontregelt.
Wanneer spreken we van een angststoornis?
Angst is een gevoel dat optreedt bij dreigend gevaar. De emotie ontstaat als het welzijn van een persoon direct wordt bedreigd, maar ook als een persoon een situatie als bedreigend ervaart. Als een angst geen reële grond heeft en de betrokken persoon er sociale of beroepsmatige problemen door ondervindt, is er sprake van een stoornis.
In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-IV worden de volgende angststoornissen onderscheiden:
Paniekstoornis met of zonder agorafobie
Sociale fobie of angststoornis
Specifieke of enkelvoudige fobie
Obsessief-compulsieve stoornis of dwangstoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
Hypochondrie
Angststoornis door een lichamelijke aandoening
Acute stressstoornis
Angststoornis door alcohol of drugs
Voor de Multidisciplinaire Richtlijn Angststoornissen is de indeling van de DSM-IV als uitgangspunt genomen. Van de onderscheiden angststoornissen zijn de volgende aandoeningen opgenomen in de richtlijnen:
Paniekstoornis met en zonder agorafobie
Sociale fobie
Specifieke fobie
Obsessief-compulsieve stoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
Bron: http://www.trimbos.nl/ond(...)stoornissen-algemeen
Depressie & Angst #1
Depressie & Angst #2
Depressie & Angst #3
Depressie & Angst #4
Depressie & Angst #5
Depressie & Angst #6
Depressie & Angst #7
Depressie & Angst #8
Depressie & Angst #9
Depressie & Angst #10
Depressie & Angst #11
Depressie & Angst #12
Depressie & Angst #13
Depressie & Angst #14 ..... waar we het kabinet NIET leuk vinden
Depressie & Angst #15 ..... zonder bijwerkingen!
[ Bericht 1% gewijzigd door Madame_Paon op 06-01-2012 01:06:52 ]
Nu kan ik dan eindelijk stappen gaan ondernemen! De eerste stap was stoppen met roken, en dat gaat voorspoedig. De volgende wordt, terug naar school! Als klein meisje zei ik al, later als ik groot ben, wil ik dierenarts worden. Mijn moeder zei me dat ik dat niet kon, en ik geloofde haar. In retrospect heeft mijn leven uit zulke ontmoedigende uitspraken bestaan, zij het dat het meestal veel subtieler was. Nu, dankzij wat incidenten rond kerst en oudjaar (waarbij o.a. de veiligheid van mijn diertje in het geding was), geloof ik niks meer van wat er uit haar piehole komt rollen, ik kán haar gewoon niet meer serieus nemen, en dat voelt zo bevrijdend.
Maandag ga ik een afspraak maken bij Avans, HBO geneeskunde, voor een toelatingsexamen, en als ik mijn propedeuse heb, op naar Gent, diergeneeskunde!
Ik moet natuurlijk oppassen dat ik niet te hard van stapel loop, maar dit jaar begint al beter dan de afgelopen 15 jaar bij elkaar waren. Hopelijk blijf ik voorlopig in deze flow, maar ongetwijfeld kom ik mezelf hier en daar nog eens tegen, aangezien ik natuurlijk best een puinzooi van mijn leven heb gemaakt tot nu toe, dat is niet van de ene op de andere dag opgelost.
Het lichtpuntje aan het einde van de tunnel blijkt in ieder geval geen goederentrein te zijn, en het wordt gestaag groter.
Ik zing zelfs weer. En wel dit liedje, oh my.
klinkt goed!
Nu nog 'even' waarmaken en das toch wel een beetje boel eng.
Wat fijn dat het zo goed gaat...nu nog vasthouden dat gevoel hè!
Hier gaat het wel maar tegelijkertijd ook niet. Zolang ik niks hoef te doen en maar wat door huis kan slenteren.
Maar zodra ik iets moet doen gaat het gewoon mis.
Die buien waar ik vorige week last van had zijn weg, maar zijn nu omgezet in een soort lusteloosheid.
Ik heb nergens zin in en niks interesseert me eigenlijk.
En die lusteloosheid heb ik eigenlijk al sinds tiener..ik doe dingen omdat ze moeten maar zonder belangstelling en dat maakt alles weer zo zwaar.
En nu heb ik 's avonds wel wat meer rust in mijn hoofd.
Maar het enige dat constant blijft malen is school..ik moet volgende week dinsdag weer beginnen en mijn gedachtes proberen allerlei "smoesjes" en redenen te bedenken om niet te gaan.
En ik weet gewoon niet wat te doen ermee...en ik moet het voorlopig echt zelf uitzoeken.
En dan mag ik over 2 weken weer naar de psych maar deels gaat die zoiets hebben van tja je moet zelf kiezen wat je gaat doen..
Na alle tegenslagen begin deze week ben ik op een of andere manier weer in de stemming gekomen om wat dingen te doen en wat minder uit te stellen en dat is fijn.
Gisteren bij de psych wat opstartacties voor het aanpakken van die angststoornis en voor schematherapie over een tijdje. Vandaag heb ik voor dat laaste een paar vragenlijsten zitten invullen. (damn die waren lang!)
Komende 4 - 5 dagen zijn wel druk, want ik ga morgen tm zondag naar eindhoven en dan dinsdag weer. En dan moeten andere mensen Sem zn pillen geven, dat is ook wel eng, maar ja. Ik probeer het maar...hopen dat t lukt allemaal
Hier niet ... ik heb gister zulke heftige emoties ervaren, dat ik het gevoel heb alsof ik een enorme kater heb, terwijl ik amper gedronken heb (2 glazen).
Herkennen jullie dat, een kater door emoties?
Ja hoor, Als ik mijn vreselijke nachtmerries heb gehad dan voel ik me echt niet goed en kan het dagen duren voor ik er weer een beetje bovenop benquote:Op vrijdag 6 januari 2012 18:37 schreef Madame_Paon het volgende:
Mooi dat het met meerdere mensen wat beter gaat.
Hier niet ... ik heb gister zulke heftige emoties ervaren, dat ik het gevoel heb alsof ik een enorme kater heb, terwijl ik amper gedronken heb (2 glazen).
Herkennen jullie dat, een kater door emoties?
Sem is je huisdier?
@Madame_peon
Kater door emoties..spreek me der niet over.
Bij mij zijn deze 9 van de 10 keer erger dan een normale kater.en het is dan ook op dat moment alsof ik ineen soort trance zit..heb dan die emotie kater maar voel op dat moment niks anders dan dat..
Heb een rotdag, kwam thuis en het vloog me gelijk zo aan dat ik meteen weer ben gaan lopen...
Daarna kon ik alleen nog maar huilen.
Maar goed, we zien wel wat het weekend verder gaat brengen, ik hoop op een rustig en lui weekend
.Ik begin straks aan een nieuwe therapie.
Begin wel beetje wanhopig te worden in de hulpverlening.
Hebben jullie ook dat je op den duur gewoon echt praat moe bent? Ik weet niet wat ik nog op die nieuwe therapie moet, ik heb alles al verteld. En moet ik WEER alles vertellen.
Dat malen over school is momenteel zo herkenbaar! Sorry dat ik hiermee ineens zo kom binnenvallen, lees wel al een tijdje mee en heb ooit ook wel eens wat gepost geloof ik.quote:Op vrijdag 6 januari 2012 16:10 schreef cafpow het volgende:
@Beestjuh
Wat fijn dat het zo goed gaat...nu nog vasthouden dat gevoel hè!
Hier gaat het wel maar tegelijkertijd ook niet. Zolang ik niks hoef te doen en maar wat door huis kan slenteren.
Maar zodra ik iets moet doen gaat het gewoon mis.
Die buien waar ik vorige week last van had zijn weg, maar zijn nu omgezet in een soort lusteloosheid.
Ik heb nergens zin in en niks interesseert me eigenlijk.
En die lusteloosheid heb ik eigenlijk al sinds tiener..ik doe dingen omdat ze moeten maar zonder belangstelling en dat maakt alles weer zo zwaar.
En nu heb ik 's avonds wel wat meer rust in mijn hoofd.
Maar het enige dat constant blijft malen is school..ik moet volgende week dinsdag weer beginnen en mijn gedachtes proberen allerlei "smoesjes" en redenen te bedenken om niet te gaan.
En ik weet gewoon niet wat te doen ermee...en ik moet het voorlopig echt zelf uitzoeken.
En dan mag ik over 2 weken weer naar de psych maar deels gaat die zoiets hebben van tja je moet zelf kiezen wat je gaat doen..
Ik ben intussen na drie mislukte opleidingen, aan mijn vierde poging bezig, maar het gaat wéér niet goed. Resultaten zijn tot dusver wel goed, maar alles eromheen trek ik niet.
Mijn omstandigheden zijn heel anders dan die van jou, maar dat gepieker over het wel of niet gaan na de vakantie heb ik nu dus ook zo erg. Dat is echt slopend hè!
In principe wil ik ook echt niet meer gaan, want ik weet toch zeker dat ik het op deze manier niet ga afmaken. Maar ik wil eerst een goed alternatief hebben en die heb ik helaas nog niet. Had ik maar een plan B gehad
Nouja, dat was even een korte ´bijdrage´ van mijn kant
Tja ik heb dit al vaker gehad onder normale omstandigheden...en meestal kreeg ik een schop onder m'n kont en ging dan al struikelend verder en zo heb ik de havo en mbo gehaald..maar echt met vallen en opstaan.
Op dit moment voel ik niks anders dan zenuwen...want we hebben een loge. Een kan die voor onze huisdeur stond te mauwen is naar binnengerend en we weten niet van wie het is. Dus gaan morgen even rondvragen hier..want het beestje ziet er te schoon uit om een straatkat te zijn.
Dus nu ligt ie in de woonkamer met wat melk...
Maar goed dat is weer off topic..
de kat is weer naar bij zijn baasjes thuis *o*Times you hate it - always seem to last
Jammer dat de paniek en twijfel alweer toeslaat nog vóórdat ik de eerste echte stap naar mijn toekomst heb kunnen zetten. Terwijl ik echt heel positieve reacties krijg van mensen om me heen, en ook hier, kan één onhandige opmerking me weer helemaal uit evenwicht brengen. Blegh.
Cafpow, wat goed dat je de kleine zwerver weer veilig thuis af hebt kunnen leveren.
Justme1234, ik heb meerdere malen getracht in therapie te gaan. Bleek niet echt een succes. Als ik jou was, zou ik wat je in je post schrijft ook even tegen je nieuwe therapeut zeggen. Maar als je echt praat-moe bent, zijn er toch andere opties? Ik heb er geen ervaring mee, maar er bestaan creatieve, sport- en drama-therapieën, misschien werkt dat beter voor je?
Alleen niet zo high dat het in het echt alleen maar weer kan tegenvallen.
*hug*
Helemaal waar die 2 zinnen. Hoewel ik ze liever andersom zou zie.
Kan je anders niet met je HA gaan praten over andere opties? Zoals in de post hierboven word genoemd?
Hier voel ik me raar...enorm emotioneel en zin om te huilen maar tegelijk voel ik niks.
En ik moet zeggen ik ben dolblij dat de kat weer veilig thuis is maar nu besef ik zelf hoe erg ik eigenlijk zon diertje mis in mijn leven.
En door omstandigheden kunnen we er geen nemen. En dan ga ik weer naar toen ik klein was en hoeveel steun ik had in moeilijke tijden aan mijn eigen beestje..
Maar ik voel mij nu gewoon weer minder. En dankzij de pillen slaap ik wel beter maar ik moet nog 1,5 week volhouden tot ik weer bij de psych terechtkan.
En 1 week daarvan moet ik weer naar school en de hele dag gaan gedachten door mijn hoofd van niet gaan, maar ik voel me toch verplicht.
En ik kan niet eens mijn kleren opbergen in mijn kast laat staan naar school gaan..
Maar het is denk ik bedtijd want ik begin weer helemaal overstuur te raken..en ik heb niemand om erover te praten behalve mijn moeder..maar zij kan er ook niet goed meer tegen en weet ook niet wat te doen
Daarbij maak ik me al zorgen om dingen die nu helemaal nog niet relevant zijn. Als ik idd in België ga studeren, hoe doe ik dat in vredesnaam met al mijn diertjes? Het zijn er nogal wat om mee op kot
te nemen. En kan ik het financieel allemaal wel rondgebreid krijgen? Ik ben er juist zo trots op dat ik geen schulden heb. Nu moet ik daar waarschijnlijk toch aan geloven, terwijl de economie er zó voor staat als nu, wie weet hoeveel erger dat nog wordt? En mijn geweldige huis, een echt thuis, moet ik dat dan opgeven? Ho, stop.
Laat ik eerst maandag eens contact met Avans opnemen en zien of het balletje überhaupt gaat rollen.
De huisarts blijft een laatste optie, hij is nogal van de antidepressiva, ik niet.Cafpow, is een uitlaat- of oppashondje geen idee? Of ben je geen hondenmens, dat kan natuurlijk. Er zijn genoeg mensen die om wat voor reden dan ook, hun hond niet zo vaak of ver uit kunnen laten als ze zouden willen, of die hun dier de hele dag alleen moeten laten, in dierenwinkels of op marktplaats zijn wel es advertenties te vinden. Het is natuurlijk niet hetzelfde als een eigen dier, maar misschien is het beter dan niks. Zeker zoals je er nu bij zit en nog anderhalve week moet wachten om je ei kwijt te kunnen, terwijl een dier altijd klaar staat om naar je te luisteren. Zelfs zonder woordelijke reactie lucht dat toch op...
Er gebeuren op dit moment zoveel (leuke) dingen in mn leven dat ik merk dat ik dreig te veel van mezelf te vragen, 4e dagop rij dat ik hartkloppingen heb en dat lijkt mij een teken, ikmoet even een stappie terug!
Het plannen en bedenken van onze bruiloft is superleuk, ik moet me alleen bedenken dat ik nog meer dan genoeg tijd heb! Verder zou ik pas na het huwelijk gaan samenwonen want ik vind die traditie mooi maar mijn hart wil iets anders, dus dat speelt ook nog mee! en daadnaast heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben ik gaan solliciteren, heb er vandaag 2 mailtjes uit gedaan! pfft
nu eerst maar eens slapen, een dikke knuf voor iedereen die hem kan gebruiken
Wat fijn al dat positieve nieuws. Maar wel je grenzen in de gaten houden hè ! Want hartkloppingen zijn niet fijn en positief.
Hier ging het de afgelopen dagen wat beter, maar nu gaat het weer helemaal mis. Gisteren weer een groot deel van de dag compleet overstuur op bed gelegen.
En daarna weer een standaard discussie met ma nav haar psychologische analyse over mij.
En voor de 3e nacht op een rij teveel en onprettig gedroomd.
En wakker met een enorm rotgevoel en moet toch doorgaan en het niet laten merken.
En kreeg 's ochtends weer de standaard negatieve lading over de familie binnen...dat het egoïsten zijn, dat ze niet bellen..maar m'n ma zoiets niet in dat zij vanwege mega kosten niet zullen bellen en dat als je contct wilt ze zelf moet bellen.
Maar nee hoor daar is ze weer te trots voor.
En mijn rotgevoel loopt alleen maar op
en ik wil weer m'n bed in..maar mag en kan dat niet omdat er dan weer gezeik gaat komen ...pfffMorgen weer 1e lesdag maar zoals het ernaar uitziet blijf ik gewoon thuis. En komen de gedachten om gewoon maar de hele week thuis te blijven totdat ik met de psych kan kijken wat te doen.
En de manier waarop ik slaap helpt ook niet mee..de uren die ik slaap..slaap ik ook. Alleen ik droom teveel.
Want dit trek ik bijna toch echt niet meer
Hier gaat het vandaag niet zo goed, lig nog steeds in bed en lukt mr nog niet om eruit te komen. Morgen is mn behandelplanbespreking en daar zie ik toch wel een beetje tegenop. Vind het toch wel spannend wat ze vinden en willen.
Verder werd ik vorige week opeens overspoeld door een heel sterk verlangen naar een mama. Ik voelde opeens zo'n ontzettend groot gat. Ik realiseerde me dat ik daarom misschien in relaties met vriendinnen toch al weet dat ik me teleurgesteld ga voelen ofzo, omdat ik misschien verwacht ergens een soort moederliefde te kunnen vinden. En dat is niet zo handig natuurlijk en ook niet mogelijk.
Klinkt allemaal wat dramatisch en stom nu ik het zo lees, maar hoe dan ook, ik voelde opeens zo sterk dat gemis. Ik kan soms ook best jaloers zijn als ik zie wat vriendinnen met hun moeder doen en met ze kan praten of hoe het vroeger ging. En dan mis ik het opeens zo en realiseer me dat dat gemis er altijd al zit.
Misschien is het wel versterkt zo na de feestdagen ofzo, dat je dan bij je ouders en rest van de familie komt en het dan weer meer merkt.
Zit je aan de seroquel?quote:
Weer hele erge nachtmerries gehad als er iets is waar ik gek van word is het dat wel, Durf gewoon bijna niet meer mijn ogen dicht te doen. Heeft iemand anders hier last van gehad en heeft die misschien hints en tips?
Want dit trek ik bijna toch echt niet meer
Daar dacht ik ook meteen aan.quote:
En dat had ik ook al gepost, dus we zijn het wel met elkaar eensquote:
Ben benieuwd.@seasushi, hoe gaat het thuis?
Fijn om weer thuis te zijn, en min of meer rust in mijn hoofd te hebben. het tijdje dat ik opgenomen geweest ben, is wel een groot zwart gat. Ik moet terug lezen wat ik in die tijd allemaal gepost heb.quote:Op maandag 9 januari 2012 16:45 schreef Sylvana het volgende:
[..]
En dat had ik ook al gepost, dus we zijn het wel met elkaar eens
@seasushi, hoe gaat het thuis?
Ik neem ze maar voor lief. Blijkbaar moet er het een en ander op deze manier ook nog verwerkt worden.
Heb het een week op 25mg gedaan, kreeg zulke ongelooflijk levendige nachtmerries dat ik moeier wakker werd dan dat ik naar bed ging. Toen ben ik gestopt en ben weer op de pammetjes overgegaan. Volgende week even vragen of er wat anders is want ik word niet blij van dat spul.quote:
Ik krijg overigens meer nachtmerries van de seroquel. Ook met een drastisch verlaagde dosis.
Ik neem ze maar voor lief. Blijkbaar moet er het een en ander op deze manier ook nog verwerkt worden.
Hier ging het de afgelopen paar weken echt waardeloos. De eerste feestdagen zonder mijn moeder (in mei vorig jaar overleden) zijn een feit, en ik ben blij dat ze er op zitten. Vlak voor de kerst en oud en nieuw ook nog jarig geweest, en ook dit was een moeilijk moment.
Ik woon momenteel bij mijn vader, maar ik baal van zijn instelling. Hij was nooit echt een spontane man, maar ik irriteer me steeds meer aan hem en zijn gedrag. Hij zit maar een beetje in z'n stoel, kijkt zo af en toe naar buiten, en doet bijna iedere dag boodschappen. Dat is ook het enige moment dat hij het huis uitkomt. Hij heeft geen sociale contacten, toont geen initiatief om samen iets te doen, en toont weinig tot geen interesse in me. Naast dat heb ik het idee dat 'ie een alcoholist is of wordt. Die vent heeft niets omhanden, want is met vervroegd pensioen gegaan vanwege zijn afnemende gezondheid, en dus is grijpen naar de fles misschien wel een hoogtepunt voor hem. Ik weet het niet. Hij is sociaal niet bepaald vaardig, om het maar zacht uit te drukken. Het lijkt me vreselijk om zijn leven te moeten leiden (of is het in dit geval lijden?), en ik hoop ook van harte dat ik in dat opzicht niet op hem lijk.
De afgelopen weken ook problemen gehad met mijn vriendin. Inmiddels lijkt het weer de goede kant op te gaan, maar het heeft heel wat bloed, zweet en vooral tranen gekost. Sinds mijn moeder is overleden ben ik echt een emotioneel wrak. Vroeger huilde ik nooit, of zelden. Nu kan ik om het minste of geringste al in huilen uitbarsten. Het is vast nodig, maar het irriteert me mateloos.
Ik ben ook al maanden niet bij de psycholoog geweest. Het begon met het vergeten om een nieuwe afspraak te maken, maar inmiddels stel ik mezelf steeds vaker de vraag: Wat voor zin heeft het?
Het is fijn om even een uurtje met iemand die er voor geleerd heeft te praten, maar onderweg naar huis gaat het alweer kut, en lijkt die opluchting helemaal geen zin te hebben.
Iedere sessie lucht het op, maar dat is ook alles. Er zit niet echt vooruitgang in. Ik loop al sinds februari vorig jaar bij de psycholoog, maar om nou te zeggen dat ik vooruitgang boek, niet echt.
Ik vindt het zinloos, en zie de meerwaarde er niet van in.
Weet iemand wat ik hier mee aan moet?
Zo, dit opschrijven lucht al een beetje op. Maar nogmaals, op de lange termijn schiet ik er niets mee op. Ik denk niet dat ik er iets mee gewonnen heb. Zo maar eens een uur lang stoom afblazen op de bokszak tijdens het kickboksen. Misschien helpt dat om mijn hoofd leeg te maken.
Het gaat super
Cymbalta is echt een wondermiddel voor mij Met de kerst was ik de medicijnen vergeten mee te nemen naar mijn ouders waardoor ik het een paar dagen niet kon slikken, nou dat heb ik geweten 
Meteen weer misselijk en duizelig 
Een goede les dus dat ik mijn medicijnen altijd mee moet nemen want zolang ik ze gewoon goed inneem heb ik nergens last van mijn hele lijf wordt zo gespannen van die paroxetine, daar heb ik over geklaagd bij de psychiater en zij dacht dat betablokkers daartegen helpen, dus die heb ik nu gehaald.
Ze vertelde dat die bijwerking meer voorkomt bij AP maar ook wel eens bij paroxetine. Ik heb vanmiddag zo'n ding genomen maar of het nou echt werkte weet ik niet. Denk dat het wel iets minder werd. Misschien moet ik meer ofzo
Als ik morgenvroeg weer wakker word van een gespannen en druk lijf neem ik ze weer, dan merk ik misschien beter of het wat helpt. Ik hoop het wel, anders moet ik weer andere pillen, want zo;n stresslijf is klote, en helpt ook niet bepaald tegen stress/piekeren/angst etc.
Verder gaat het best goed. Minder depri, en minder aan het piekeren. yay!
Nee aan geen enkele medicatie.quote:
Die gebeurtenissen in je post heb je die al goed verwerkt? En als je het nut van de terapie niet ziet waarom ga je dan? En ga je niet naar je ha en kijkt naar andere mischien intensievere terapie?
En dat het als je onderweg naar huis bet het weer kut gaat betekend dat de terapie wat met je doet..
Want hetzelfde ervaar ik...
Maar goed verder weet ik ook niet wat te zeggen erop.
@Majo
Ze zeggen dat je AD altijd heel structureel moet slikken omdat je anders nare effecten ervaart zoals jij.
Mischien handig om een extra strip of doosje ofzo altijd in je jas of tas te laten zitten??
@Murmeli
Fijn dat er naar een goede oplossing gezocht word. En helemaal fijn dat het wat beter gaat.
Hier zit ik met wat stress ..morgen mijn 1e lesdag na de vakantie en zie er dusdanig tegenop dat er een grote kans is dat ik het maar oversla..
Maar eigenlijk wil ik alles stopzetten, dus stoppen met de opleiding..maar tegelijk ook niet.
Maar ik heb nu echt het gevoel dat het allemaal teveel is nu.
Ik krijg me met wat getrek en geduw uit bed, zit mer gevoelens vanwege verlies oma, heb sowieso al stress door school, tentamens komen eraan, thuis loopt het ook niet al te lekker. En mijn "depressieve gedrag" leidt tot nog meer conflicten omdat ma mij eruit wil en probeert te duwen en trekken..
Maar goed ik zie morgen wel weer.
Trouwens na een paar dagen heb ik moeten stoppen met de alprazolam omdat ik er hoofdpijn van krijg..
Dus ik ga even afwachten tot woensdag het gepsprek met de decaan en ga kijken of ik de psych of een vervanger kan regelen als er geen klein mini beetje vooruitgang is.
Maar nu maar proberen te slapen om te kijken of ik toch naar school kan morgen!
Nee, ik heb de dood van mijn moeder absoluut nog niet helemaal verwerkt. En juist daarom is het fijn om er over te praten. Of dat nou met mijn vriendin, met de psycholoog of met iemand anders is.quote:
@brawler
Die gebeurtenissen in je post heb je die al goed verwerkt? En als je het nut van de terapie niet ziet waarom ga je dan? En ga je niet naar je ha en kijkt naar andere mischien intensievere terapie?
En dat het als je onderweg naar huis bet het weer kut gaat betekend dat de terapie wat met je doet..
Want hetzelfde ervaar ik...
Maar goed verder weet ik ook niet wat te zeggen erop.
Het is niet dat ik het nut niet zie van mijn sessies bij de psych, ik verwoorde het verkeerd. Ik voel me op dat moment wel even opgelucht, alsof er een last van mijn schouders is. Maar kort daarna voel ik me weer waardeloos, en dan lijkt dat gevoel van opluchting daar niet tegen op te wegen of zo.
Ik heb nooit nagedacht over eventuele intensievere therapie. Waarom weet ik niet, eigenlijk. Misschien is dat wel de oplossing. Maar waar moet ik dan aan denken? Ik weet niet zo goed wat ik me er bij voor moet stellen, en misschien vind ik het ook wel eng.
Dus het kan kloppen dat ik me onderweg naar huis al weer slecht voel? Dat is eigenlijk een goed teken? Het klinkt paradoxaal, maar als jij het zelfde ervaart, zou het kunnen toch?
Ik zelf zou ook niet goed weten waaraan te denken bij intensievere terapie, mishcien verschillende vormen mengen ofzo. Geen idee, dat moet je echt met je behandelaar bespreken, want die weet ook wat mogelijkheden zijn.quote:
[..]
Nee, ik heb de dood van mijn moeder absoluut nog niet helemaal verwerkt. En juist daarom is het fijn om er over te praten. Of dat nou met mijn vriendin, met de psycholoog of met iemand anders is.
Het is niet dat ik het nut niet zie van mijn sessies bij de psych, ik verwoorde het verkeerd. Ik voel me op dat moment wel even opgelucht, alsof er een last van mijn schouders is. Maar kort daarna voel ik me weer waardeloos, en dan lijkt dat gevoel van opluchting daar niet tegen op te wegen of zo.
Ik heb nooit nagedacht over eventuele intensievere therapie. Waarom weet ik niet, eigenlijk. Misschien is dat wel de oplossing. Maar waar moet ik dan aan denken? Ik weet niet zo goed wat ik me er bij voor moet stellen, en misschien vind ik het ook wel eng.
Dus het kan kloppen dat ik me onderweg naar huis al weer slecht voel? Dat is eigenlijk een goed teken? Het klinkt paradoxaal, maar als jij het zelfde ervaart, zou het kunnen toch?
En dat je je onderweg naar huis slecht voelt, tja ik weet ook niet echt wat dat betekend. Maar het betekend dat dat gesprek toch iets met je doet..of dat positief of negatief is zou ik niet weten, maar het raakt iets en dat betekend dat je bezig bent met een van de gevoelige snaren. En dat lijkt mij juist positief...
Maar goed ik weet het ook niet helemaal hoor..
Vanuit mijn kant ben ik vandaag niet naar school gegaan, kon gisterenavond absoluut niet slapen en ben na 3 uur in slaap gevallen. Heb me wel netjes afgemeld alleen volgens mij kwam de situatie in de mail een beetje erg extreem over...en dus erger dan het is. Maar dat kan ik morgen alsnog met de decaan bespreken...
Verder zit ik te twijfelen tussen wel of niet de psych bellen, want er zit enige verbetering in de situatie maar ook niet al te veel.
Maar nu ben ik alleen thuis en voel ik gewoon veel minder spanning..en ben ik een heel klein beetje schoolwerk aan het doen. Maar als mijn ma thuis is dan krijg ik niks voor elkaar..zeer raar..maar goed ik doe het lekker rustig aan, en wacht het gesprek met de decaan morgen af.
Hier op en af en ben doodop. Maar ik heb een vraag, voor degene die naar een psycholoog gaan en AD krijgen. Hoe is dat gelopen? Want een psycholoog mag zelf geen AD geven, toch?
De psychiater schrijft dat meestal voor.quote:
Hoe gaat het met iedereen?
Hier op en af en ben doodop. Maar ik heb een vraag, voor degene die naar een psycholoog gaan en AD krijgen. Hoe is dat gelopen? Want een psycholoog mag zelf geen AD geven, toch?
Morgen overigens weer een afspraak met de beste man. Zit nu 4,5 week aan de pillen en ik ben wat rustiger, nog steeds. Gisteren zelfs zowaar wat meer van mezelf aan een vriendin laten zien. Dat is namelijk iets wat ik heel moeilijk vind om te doen. Ik had er wel een uur of 5 voor nodig, maar uiteindelijk gewoon gepraat over 'echte' dingen in plaats van het oppervlakkige geouwehoer.
Klein stapje, maar ben er wel blij mee geloof ik
Niet dat het heel veel veranderd..Ik vind het logisch dat je op weg naar huis je je rotter voelt dan daarvoor, je hebt het over iets ingrijpends en pijnlijks wat gewoon tijd kost om er beter mee om te kunnen gaan.quote:
[..]
Nee, ik heb de dood van mijn moeder absoluut nog niet helemaal verwerkt. En juist daarom is het fijn om er over te praten. Of dat nou met mijn vriendin, met de psycholoog of met iemand anders is.
Het is niet dat ik het nut niet zie van mijn sessies bij de psych, ik verwoorde het verkeerd. Ik voel me op dat moment wel even opgelucht, alsof er een last van mijn schouders is. Maar kort daarna voel ik me weer waardeloos, en dan lijkt dat gevoel van opluchting daar niet tegen op te wegen of zo.
Ik heb nooit nagedacht over eventuele intensievere therapie. Waarom weet ik niet, eigenlijk. Misschien is dat wel de oplossing. Maar waar moet ik dan aan denken? Ik weet niet zo goed wat ik me er bij voor moet stellen, en misschien vind ik het ook wel eng.
Dus het kan kloppen dat ik me onderweg naar huis al weer slecht voel? Dat is eigenlijk een goed teken? Het klinkt paradoxaal, maar als jij het zelfde ervaart, zou het kunnen toch?
Zelf heb ik inmiddels alweer bijna 4 jaar geleden mijn vorige vriendin verloren en al gaat het nu het merendeel van de dagen goed en heb ik daar geen therapie meer voor, zelfs nu breekt het me geregeld nog op en voel ik me nog steeds extra rot na feestdagen, haar verjaardag etc.
Dus zo vreemd vind ik het niet, al herken ik het 'nutteloze' gevoel wel hoor, je voelt je een dag redelijk en zodra je daar weg bent voel je je enkel rotter, dan vraag je je af en toe wel af waarom je in godsnaam gaat.
Ik hoor zelf vaak dat ik het niet verwerkt zou hebben, vraag me in godsnaam af hoe je iets dergelijks verwerkt en of dat wel te doen valt.
Hier ook maar gelijk een update, mede door m'n directe omgeving heb ik me eigenlijk laten omlullen om niet naar een psych te gaan, want het viel allemaal wel mee, het is gewoon wat stress, daar ben je veel te vrolijk voor en ga zo maar door, lekker kut moment als je denkt serieus iets aan te kunnen kaarten en de reactie is als volgt.
En m'n huidige vriendin zit ook aan de AD en de bijwerkingen maken het er voor mij ook niet makkelijker op als chronisch zieke, maar al met al ben ik nog geen reet opgeschoten.
Ik praat ondertussen wel meer met m'n omgeving over de 'dingen' die spelen, maar echt concreet kan ik daar ook weer niet in worden op een of andere manier omdat er geen tastbare zaken zijn waarvan ik zeker weet dat die voor de onrust en chaos in m'n hoofd zorgen.
Als ik terugblik op de afgelopen 5 jaar is er zoveel gebeurt dat praktisch alles wel toepasbaar is, maar ik vind het lastig om te zeggen wat het nou veroorzaakt.
Volgens mij heb ik echt random last van veranderingen in m'n humeur, ben sinds een aantal jaar echt labiel geworden, kan nog janken om een tekenfilm waarbij de hamster in een kooitje wordt gestopt en de ene dag gaat het prima en stroomt het glas haast over en op andere momenten is ie praktisch leeg terwijl de dag hetzelfde brengt.
Sport weer meer, pak m'n hobbies op, spreek vaker weer met vrienden af en probeer te genieten maar het komt niet veel verder als "Ik ga door, want ik geniet, ook al heb ik er geen zin ... dit is genieten!', dat idee.
Samenvatting: Voel me al jaren kut naar omstandigheden, omgeving lacht het weg en als chronisch vermoeide kan ik deze onzin er nou net niet bij gebruiken.
Wat fijn!!! Super voor je! En wat als je daar weer weg bent, weer 1x per week naar de psych? Of wat?quote:
quote:
geniet er van! En yayy voor nyota ook trouwens
maar dat had ik stiekem al gezegd Ik ben echt een enorme muts maar ik heb mezelf maar meteen min of meer vergeven. Vroegah voor ik aan de AD's zat en voordat ik aan de concerta zat was ik nogal een feestbeest. Alcohol, drugs, alles kon er wel in en dan trok ik soms een hele nacht door.
Nu ben ik natuurlijk van de concerta af en dinsdag werd een vriend van me gecremeerd die vorige week zelfmoord had gepleegd en daarna had ik best wel behoefte om me klem te zuipen en dat liep uit in een nachtje doorhalen met niet alleen drank. Lekker stom met AD's, daar had ik juist wel eens iemand voor uitgescholden dat die dat had gedaan, maar ik kon het niet laten.
Gelukkig is er niks misgegaan, ik ben nu alleen heel erg brak (koppijn, niet normaal meer en kramp aan mijn kaken) maar gelukkig niet depressief. Zou kunnen dat dat een dezer dagen nog komt. Maar ja, eigen schuld. Blond kind dat ik ben. niet meer doen dus....
Thnx en nee dan ga ik een aantal dagen in de week naar de structurele deeltijdgroep. Daar krijg ik nog een intakegesprek van. En zodra de uitslag van mijn persoonlijkheidsonderzoek binnen is ga ik samen met psych kijken welke therapie ik nog meer kan doen. Maar ben iig blij dat ik naar huis mag en gewoon weer lekker thuis kan slapen enzoquote:
[..]
Wat fijn!!! Super voor je! En wat als je daar weer weg bent, weer 1x per week naar de psych? Of wat?
Sylvana Nyota Beide zo goed bezig...Lastpost, heb al eens vaker posts van je gelezen en zou je dan zo graag beet willen pakken en een dikke kusknufkroel willen geven... Al zal het waarschijnlijk weinig helpen, bij deze...
Zulke verschrikkelijke gebeurtenissen zijn voor de meeste mensen zo ongrijpbaar (en da's maar goed ook, eigenlijk), zeker na enige tijd gaat iedereen (ogenschijnlijk) weer verder met hun leven terwijl de leegte voor jou nooit echt op te vullen is, je blijft dingen ervaren waar anderen niet door belemmerd worden, ik snap enigszins hoe je je in gezelschap van vrienden toch zo eenzaam kan voelen. Ik herken ook hoe mensen je verdriet bagatelliseren omdat je zij gewend bent zijn geraakt aan het masker wat je ophoudt. Weet alleen niet goed wat ik kan zeggen om je een hart onder de riem te steken.
Wees lief voor jezelf, als anderen dat verzuimen. De buitengewone kracht die mensen zoals jij tentoon spreiden, sleept mensen zoals ik er weer doorheen.
.Is die uitsla er nog steeds niet?? Wanneer krijg je die?quote:
Thnx iedereen
[..]
Thnx en nee dan ga ik een aantal dagen in de week naar de structurele deeltijdgroep. Daar krijg ik nog een intakegesprek van. En zodra de uitslag van mijn persoonlijkheidsonderzoek binnen is ga ik samen met psych kijken welke therapie ik nog meer kan doen. Maar ben iig blij dat ik naar huis mag en gewoon weer lekker thuis kan slapen enzo
Het onderzoek is 4 weken geleden en uitslag zou er binnen 6 weken zijn. Dus als het goed is nog maximaal 2 weken wachten.quote:
[..]
Is die uitsla er nog steeds niet?? Wanneer krijg je die?
Heel, heel soms is dat wel goed voor je. Even een keer uit de band springen en even doen als vroeger. Dan weet je meteen weer wat het ook al weer was, waarom je het niet te vaak moet doen, maar even niet bewust met je geest bezig zijn en de middelen kiezen om je even te latengaan.quote:
Yayyy voor Sylvana!
En yayy voor nyota ook trouwens
Ik ben echt een enorme muts maar ik heb mezelf maar meteen min of meer vergeven. Vroegah voor ik aan de AD's zat en voordat ik aan de concerta zat was ik nogal een feestbeest. Alcohol, drugs, alles kon er wel in en dan trok ik soms een hele nacht door.
Nu ben ik natuurlijk van de concerta af en dinsdag werd een vriend van me gecremeerd die vorige week zelfmoord had gepleegd en daarna had ik best wel behoefte om me klem te zuipen en dat liep uit in een nachtje doorhalen met niet alleen drank. Lekker stom met AD's, daar had ik juist wel eens iemand voor uitgescholden dat die dat had gedaan, maar ik kon het niet laten.
Gelukkig is er niks misgegaan, ik ben nu alleen heel erg brak (koppijn, niet normaal meer en kramp aan mijn kaken) maar gelukkig niet depressief. Zou kunnen dat dat een dezer dagen nog komt. Maar ja, eigen schuld. Blond kind dat ik ben. niet meer doen dus....
Mijn psych is voor een keer per jaar akkoord
Wat fijn dat je met onslag mag! Heerlijk.
@Murmeli
Iedereen heeft wel zulke nachten. En zolang je het niet te vaak doet kan is het niet erg. Soms is het even nodig..
Hier gaat het dubbel. Zit overduidelijk met pieken en dalen die duidelijk merkbaar zijn.
School maak ik me niet meer te druk om, als ik eind van het jaar mijn punten niet haal maar deze de enige slechte periode is..heb ik steun van de decaan. Dus dat neemt de paniek wat af.
Verder kost 1 dag les me nu echt mega
moeite en ben ik eind van de dag gebroken..en dus super depri. Wat ik overdag nog ben. Maar ik kan mezelf een beetje rondslepen overdag.
En nu heb ik 4 dagen weekend..moet wel studeren..maar wil ook meer dan voldoende rust nemen
.En ik wil over een tijdje een hanger laten maken met de foto van oma erin gegraveerd! Het kost wel wat..maar voor mij is dat het meer dan waard! Maar dat wil ik pas doen als het beter gaat en ik wat meer geld heb
Sterkte voor iedereen en hopen dat 2012 een goed jaar wordt.
Post 1000 in R&P.
Hoe weet je dat dan?quote:
Door de FOK!statstool.quote:
Ik denk dat ik er veel meer heb, hoe zie je dat?quote:Op zaterdag 14 januari 2012 05:32 schreef Madame_Paon het volgende:
Mooi om te horen Sylvana.
Sterkte voor iedereen en hopen dat 2012 een goed jaar wordt.
Post 1000 in R&P.
http://www.thuisserver.net/fokdagcijfers/quote:
[..]
Ik denk dat ik er veel meer heb, hoe zie je dat?
Onder "aantal (per subforum)".
Maar je kunt het maar voor maximaal een periode van 365 dagen berekenen.
/offtopic
mja daar zit ook wat in maar het is ook gewoon gevaarlijk, drugs met antidepressiva. zonder de drugs moet het inderdaad wel kunnen afentoe. veel zuipen is ook niet goed, maar iets minder link.quote:
[..]
Heel, heel soms is dat wel goed voor je. Even een keer uit de band springen en even doen als vroeger. Dan weet je meteen weer wat het ook al weer was, waarom je het niet te vaak moet doen, maar even niet bewust met je geest bezig zijn en de middelen kiezen om je even te latengaan.
Mijn psych is voor een keer per jaar akkoord
ik voel me ook pas sinds gisteren/vandaag weer normaal. heeft dus 5 dagen geduurd. moet ik maar niet meer doen.
al heb ik het mezelf wel vergeven....dat is al heel wat voor mij
Heb alleen nog geen ontslaggesprek gehad
Psychiater had crisisdienst en moest weg naar een crisis. Gesprek is nu donderdag. Tot die tijd dus ook 2 mgr Risperdal blijven slikken. Zou eigenlijk vanaf vandaag naar 1 mg gaan, maar dat ging dus niet door.
Heb nog geen idee wanneer ik intake heb voor de deeltijdbehandeling, dus de eerste paar dagen gewoon thuis. Dat vind ik wel een beetje spannend, want heb alleen 1 keer een uurtje alleen thuis gezeten.
Maar maar gewoon denken dat het goed gaat en anders kan ik altijd naar mn schoonouders of schoonzusje, dus dat scheelt
wat fijn, dat je weer naar huis kunt. Het word denk ik wel even wennen. Maar het weer thuis zijn is alleen positief.
@murmeli
Volgende keer dan maar de drugs iig achterwege laten!! Dat zal die enorme "kater" wel veel doen minderen.
Hier wat dubbele daagjes achter de rug. Wel wat aan school gedaan en verder neit veel. Behalve opppas voor een baby, en dat is gewoon leuk. Vooral nu die baby heel veel mompelt, praat ed. Maar er niks van te verstaan is..dat is zo lief
Gisteren alleen bankgehangen en een beetje gestudeerd voor tentamens.
Maar verder is het hier nog op en af kwa stemmingen...maar is het al iets beter beheersbaar!
Jammer genoeg is de vermoeidheid nog steeds aanwezig en krijg ik enorme last van spanningen, hartkloppingen, beetje angstig, hoofdpijn en druk op de borst als ik teveel doe op een dag. Gelukkig leer ik steeds beter naar mijn lichaam te luisteren door meteen rust te nemen en is de hersteltijd niet meer zo lang. Toch blijft een psychose het meest enge en kutte dat me ooit is overkomen. Dat gun je je ergste vijand niet.
Zaterdag heb ik het zelfs tot 2 uur volgehouden met stappen, wel met alcohol dus niet zo verstandig. Dat maakte gister ook dubbel kut. Maar vandaag weer een goede dag gehad jeuj.
Van harte! Natuurlijk is het weer spannend, dat vond ik ook na de opname. Kost een paar weekjes maar dan ben je wel weer gewend.quote:
Ik ben met ontslag
Heb alleen nog geen ontslaggesprek gehad
Tot die tijd dus ook 2 mgr Risperdal blijven slikken. Zou eigenlijk vanaf vandaag naar 1 mg gaan, maar dat ging dus niet door.
Heb nog geen idee wanneer ik intake heb voor de deeltijdbehandeling, dus de eerste paar dagen gewoon thuis. Dat vind ik wel een beetje spannend, want heb alleen 1 keer een uurtje alleen thuis gezeten.
Maar maar gewoon denken dat het goed gaat en anders kan ik altijd naar mn schoonouders of schoonzusje, dus dat scheelt
dat heb ik dus ook en als ik eigenwijs door blijf rennen volgt gegarandeerd een paniekaanval!quote:
Zoo sinds anderhalve week merk ik dat ik duidelijk boven de nullijn ben gekomen, mijn stemming is een stuk beter en heb het gevoel uit de depressie te zijn. Niet dat ik er al ben maar het kan nu alleen nog maar omhoog.
Jammer genoeg is de vermoeidheid nog steeds aanwezig en krijg ik enorme last van spanningen, hartkloppingen, beetje angstig, hoofdpijn en druk op de borst als ik teveel doe op een dag. Gelukkig leer ik steeds beter naar mijn lichaam te luisteren door meteen rust te nemen en is de hersteltijd niet meer zo lang. Toch blijft een psychose het meest enge en kutte dat me ooit is overkomen. Dat gun je je ergste vijand niet.
Zaterdag heb ik het zelfs tot 2 uur volgehouden met stappen, wel met alcohol dus niet zo verstandig. Dat maakte gister ook dubbel kut. Maar vandaag weer een goede dag gehad jeuj.
Is het voor iemand herkenbaar dat je zelfvertrouwen een deuk oploopt na een burn-out?
Ik heb gesoliciteerd, en hoewel ik weet dat ik goed ben in wat ik doe, merk ik ook dat ik twijfel aan mezelf, Vrijdag maar eens bespreken met mijn psych!
Ja, is herkenbaar. Heb ik ook erg last van gehad toen ik in m'n burn-out zat. Maar misschien is dat wel een algemeen trekje van me.... Hopelijk kan de psych je even een zetje gevenquote:
[..]
Is het voor iemand herkenbaar dat je zelfvertrouwen een deuk oploopt na een burn-out?
Ik heb gesoliciteerd, en hoewel ik weet dat ik goed ben in wat ik doe, merk ik ook dat ik twijfel aan mezelf, Vrijdag maar eens bespreken met mijn psych!
Hier gaat het wel ok. Ik kan waarschijnlijk wat werk gaan doen bij het bedrijf waar een vriend van me werkt. Is echt chill
Ga van de week nog even langs om te babbelen, maar ik heb z'n baas al wel eens eerder ontmoet.En vandaag heerlijk heel de middag buiten geweest! Echt fijn die zon! En straks nog naar de psych. Die zal me wel weer even met beide benen op de grond zetten (lees: dat ik nu niet meer denk dat ik heel de wereld weer aan kan omdat ik alles hard weg duw...)
Hier ben ik moe, ik ben blij als deze periode voorbij is. En ik de tentamens gehad heb. Bij 1 vak ga ik 100% voor de herkansing. En de andere twee even wat aan doen deze week en hopelijk haal ik het.
Verder is het nog op en af, ene moment barst ik van de energie en heb ik er zin in, en het andere moment wil ik gewoon nisk behalve dat de wereld vergaat.
Vanmiddag ben ik gebeld dat de psych ziek is, en dat de afspraak voor nog onbekende tijd is opgeschort.
Hier was ik gisterenavond weer bij m'n psych en was een heftige sessie. Dat kwam geloof ik meer omdat ik mezelf eindelijk eens wat meer durf te laten zien. Haar verteld dat ik me nu zo besef dat ik zo'n intens verlangen heb naar een mama en dat ik weet dat dat nooit meer kan en nooit kan krijgen. En dat maakt me echt verdrietig...Ik zat zowaar bijna te huilen (en ik huil nooit bij iemand, ook niet bij m'n psych).
Hoe dan ook,dat was weer een stap. Verder gaat het redelijk ok. De pillen lijken steeds meer te werken en ga morgen een afspraak maken bij een haptonoom. Wel eens eerder bij geweest, maar volgens m'n psych zou het weer handig kunnen zijn om oude pijn eens uit m'n lichaam te krijgen (want het is duidelijk te merken dat dat er nog erg in zit).
Verder zei m'n psych dat het alles nog wel even gaat duren. Eigenlijk gaat het om het maken van nieuwe patronen en dat dat in mijn geval wellicht wat moeilijk was dan bij anderen. Jippie
@Nyota, tja het is niet bekend wat ze heeft. Maar ik krijg het idee dat de psych redelijk zwak is ofzo. Want de psych is echt om de paar maandjes ziek.quote:
Cafpow, wat klote dat die afspraak dan voor onbekende tijd is opgeschort. Zo irritant, want je kunt je er dan helemaal niet op instellen. Is het bekend wat hij/zij heeft?
Hier was ik gisterenavond weer bij m'n psych en was een heftige sessie. Dat kwam geloof ik meer omdat ik mezelf eindelijk eens wat meer durf te laten zien. Haar verteld dat ik me nu zo besef dat ik zo'n intens verlangen heb naar een mama en dat ik weet dat dat nooit meer kan en nooit kan krijgen. En dat maakt me echt verdrietig...Ik zat zowaar bijna te huilen (en ik huil nooit bij iemand, ook niet bij m'n psych).
Hoe dan ook,dat was weer een stap. Verder gaat het redelijk ok. De pillen lijken steeds meer te werken en ga morgen een afspraak maken bij een haptonoom. Wel eens eerder bij geweest, maar volgens m'n psych zou het weer handig kunnen zijn om oude pijn eens uit m'n lichaam te krijgen (want het is duidelijk te merken dat dat er nog erg in zit).
Verder zei m'n psych dat het alles nog wel even gaat duren. Eigenlijk gaat het om het maken van nieuwe patronen en dat dat in mijn geval wellicht wat moeilijk was dan bij anderen. Jippie
Maar het voordeel is dat van onderweg naar school kan zien of de lichten in de spreekkamer aan staan, dus weet gelijk of ze aanwezig is...
wel een voordeeltje Afgelopen dagen slaap ik beter, maar ik ben echt heel snel bekaf. En dan is het naar mijn vingers genoeg om mij compleet overstuur te maken.
En dan val ik in slaap alsof ze me knock out hebben geslagen..en 's ochtends word ik wakker een half uur of meer nadat ik opgestaan ben.
En verder, tja overleefmodus hier. Ik hoef maar iets triest te horen of te zien en ik zit in tranen.
Tja, fijn dat het een heftige sessie was en dat je jezelf goed kon laten gaan..dat is denk ik nog wel het meest lastige
en zwaar..maar dat zal uiteindelijk wel positief uitpakken denk ik..Verder veel succes bij de haptonoom!
Ga nu lekker op bed liggen lezen, hoop dat het met jullie ook allemaal wel goed gaat.
Xx
Was er maar een middel waar alles meteen goed van werd en goed van bleef.
Ik krijg een hersenscan.
Om te kijken wat voor afwijkingen er te zien zijn.Lijkt me wel eng eigenlijk ...
Oei, dat lijkt me ook wel eng... Wanneer mag je?quote:
Toch jammer dat het altijd met terugvallen moet.
Was er maar een middel waar alles meteen goed van werd en goed van bleef.
Ik krijg een hersenscan.
Lijkt me wel eng eigenlijk ...
Dat is nog niet duidelijk. Ik moet dan naar het AMC (3 uur rijdenquote:
[..]
Oei, dat lijkt me ook wel eng... Wanneer mag je?
), maar daar hebben ze wel lange wachtlijsten.Hopelijk wel binnen een paar maanden.
Balen, dat het weer minder gaat. Maar goed, je krijgt hulp ga ik vanuit, dus dan zal het op den duur wel weer beter gaan.
@Nyota,
Spannend, ik heb ooit iets een resonantie gehad, en dat vond ik al eng, dus een MRI lijkt me nog enger
Veel succes allemaal.
Hier is het nog op en af..heen en weer. En de zenuwen voor tentamens ed. maken het er niet makkelijker op. En dat zie ik aan mijn nagels
Want altijd als ik onder druk sta ga ik nagelbijten, terwijl als ik niet onder druk sta tja, dan groeien tot een zekere lengte tot ik ze er weer afpulk... 
Maar ook het ene moment gaat het wel redelijk en sleep ik me wat rond, en het andere moment wil ik niks meer dan op bed liggen en alles vergeten.
Maar ondanks alles, ben ik toch tentamens aan het voorbereiden, ik verwacht minimaal 2 van de 3 te moeten herkansen..maar puur uit gebrek aan tijd en energie. Maar ik doe gewoon wat ik kan op dit moment.
Spreek vanzelf mensen aan met hun voornaam, terwijl ik dat een aantal maandjes terug echt niet kon onthouden. Haalde iedereen en alles door elkaar. Dat is goed.
Nadeel is dat ik nog steeds het gevoel heb in een vecht-vlucht stand te staan, constant totdat ik mn slaappillen neem en kan slapen. Ontspanning is er niet echt bij, meer rustig proberen te blijven.
Het is normaal dat er dingen zij die minder goed lopen en anderen die juist wel goed lopen.
Heb je al geprobeerd ontspannigsoefeningen te doen? Of wat ik soms doe voor rust is woordpuzzels doen..
Hoe is 't Verder met iedereen?
Lig weer de hele dag op bed en doe amper wat in het huishouden. En pieker me weer suf over een aantal dingen.
Donderdag heb ik gelukkig weer een afspraak bij de psych. Hoop dat ze dan ook kan vertellen of de uitslag van mn psychologisch onderzoek een keer binnen is. Want dat duurt ook wel erg lang
Hoe is het trouwens met jou Cafpow?
Hier wat wisselend. De medicatie lijkt wel wat te doen, maar misschien heb ik toch iets meer mg nodig. Therapie is om dit moment ook erg zwaar en morgen ga ik starten met een haptonoom
En ook druk bezig met opdrachten van mijn loopbaancoach en nog aan het hardlopen
Naar het asiel even niet geweest, want m'n lichaam stribbelt weer tegen (ontstekingen in arm).Wel ga ik misschien beginnen bij een bedrijfje met een soort leertraject
Een vriend van mij werkt er en ze konden nog wel iemand gebruiken. Dat worden dus klusjes doen die vaak blijven liggen en kan met 4 uurtjes beginnen. Wel spannend. Onbetaald, maar dat maakt niet uit. Het ligt in ieder geval redelijk in mijn straatje. Nu nog afwachten of mijn arbeidsdeskundige het ook goed vindt.Kortom, ben hard bezig, maar ben zo verdomde ongeduldig. En die hoofdpijn werkt ook niet mee
[ Bericht 0% gewijzigd door _Hestia_ op 24-01-2012 16:54:56 ]
In de eerste week dat ik gestopt was leek het nogal mee te vallen maar daarna begon ik heel goed te merken dat ik gestopt was. En ik voel me behoorlijk huilerig de laatste tijd.
Terwijl dat tijdens het medicijngebruik amper het geval was volgens mij.[ Bericht 53% gewijzigd door Enchanted op 25-01-2012 16:27:40 ]
[ Bericht 100% gewijzigd door Enchanted op 25-01-2012 16:27:52 ]
Tralalalala!
Oh en ik ga mn ad's weer wisselen..... nu paroxetine afbouwen en over 2 weken beginnen met efexor/venlanogwat
En waar zitten jullie in de kroeg? We zouden nog een meet plannen? Hebben jullie er nog zin in?quote:
Ik zit met nyota in de kroeg. Tijd voor een hapje eten en wat fris.....
Tralalalala!
Oh en ik ga mn ad's weer wisselen..... nu paroxetine afbouwen en over 2 weken beginnen met efexor/venlanogwat
Sorry als ik niet veel reageer maar heb deze week 3 tentamens en volgende week nog 1 en een portfolio..
Dus ik zit makkelijk 3 uur per dag in de boeken
(wel mijn eigen schuld door niks te doe. De rest vd periode
)Utrecht deze keer, is dat ook n optie?quote:
[..]
En waar zitten jullie in de kroeg? We zouden nog een meet plannen? Hebben jullie er nog zin in?
Sorry als ik niet veel reageer maar heb deze week 3 tentamens en volgende week nog 1 en een portfolio..
Dus ik zit makkelijk 3 uur per dag in de boeken
(wel mijn eigen schuld door niks te doe. De rest vd periode
Als het niet te laat is zowat heel nl een optie ?quote:
[..]
Utrecht deze keer, is dat ook n optie?
Na deze week heb ik t wat rustiger dus kan ik wel.
Ik ben voor rdam
Ik ben ook voor R'dam.quote:
Gezellig!
Na deze week heb ik t wat rustiger dus kan ik wel.
Ik ben voor rdam
Alleen ik kan pas over 2 weken....door die tentamens
Ik heb veel liever opdrachten die je maakt en die beoordeeld worden.. 
Sorry als ik heel selectief reageer, en anderen oversla..maar ik heb weinig/geen tijd over..Moet voor volgende week meer dan 200 pagina's bestuderen..
Maar ik sta er imo behoorlijk negatief voor, hoewel dat puur mentaal is, want ik ben wel hard bezig geweest de afgelopen weekjes...
maar verder zou ik ook niet echt weten hoe ik me voel, ja het varieert van moment tot moment. Maar ik ben gewoon veel bezig met tentamens..En sta gewoon echt nergens bij stil, ben veel te druk en onrustig.
Maar goed, ik ga nu slapen, morgenochtend vroeg 1e tentamen van deze periode
Voor mij part kan het in principe al na volgende week woensdag...want dan heb ik het laatste tentamen en een weekend van bijna 4 dagenquote:
Succes met je tentamens, en dan kijken we daarna ff voor een datum. Heb je vast iets om naar uit te kijken
) in ieder geval goed. Hij gaf aan dat er een hoop is om mee te werken...Ben nu toch al bezig met vanalles, dus kom maar op. Wel bizar weer wat het met me deed toen ik weer thuis kwam. Jammer dat m'n zorgverzekering niet alles dekt, maar dat ben ik wel waard
Ik zal ff kijken wanneer ik zal aanschuiven. Ik begin volgende week ook een beetje met werken; even kijken hoe dat gaat enzo.
Dus bij deze:
Hoi
Hoi! Als je iets kwijt wil, horen we t wel hè?quote:
Ik sluit mij maar even aan bij dit topic.
Dus bij deze:
Hoi
Dat komt vanzelfquote:
[..]
Hoi! Als je iets kwijt wil, horen we t wel hè?
Eerst even de kat uit de boom kijken
Ik heb nog steeds niks gehoord over wanneer ik intake voor de deeltijdbehandeling heb of wanneer die uitslag van mn persoonlijkheidsonderzoek er is. Zit dus ook nog eens in onzekerheid over die dingen. Hoop vooral dat ik snel met die deeltijdbehandeling kan beginnen, want de hele dag alleen thuis zitten werkt dus alleen maar averechts op het moment.
Ja dan zit je hier wel goed jaquote:
Ik moet wel zeggen, ik weet niet of het bij mij om een depressie of angststoornis gaat. Maar het gaat niet lekker, ik ben op zoek naar een psycholoog (al een aantal gemaild) en ik wil gewoon ergens mijn verhaal kwijt kunnen bij mensen waar ik verder niets mee heb. Ik denk wel dat ik hier goed zit dan, toch?
Fijn.quote:
En ik hoop natuurlijk dat ik eventuele steun of tips kan geven aan anderen
En girlnextdoor: je zit hier prima
Hopelijk heb je snel een psycholoog gevonden waar het mee klikt Hier een niks doen dag. Ik merkte dat ik de afgelopen tijd veel te hard heb rondgerend. Ik denk omdat dat m'n psych 2 weken geleden een snaar had geraakt en ik vooral niet wilde voelen verder en dus maar vanalles ben gaan doen. En vooral ook om me heen laten zien dat ik zo goed bezig was met vanalles.
Wat ben ik toch een muts soms. De haptonoom gisterenn maakte dat besef nog wat duidelijker, dus vandaag niet zo veel aan het doen en gewoon eens proberen echt te voelen. Ik vind er niks aan
En goed dat je vandaag even rustig aan doet. Maar echt voelen is idd eng ja
Fijn! Psycholoog he, geen psychotherapeut? (omdat je er zo snel een gevonden hebtquote:
Werd net gebeld. Eentje waarbij ik voor intake kan komen, dinsdag 7 februari
)Psycholoog ja.quote:
[..]
Fijn! Psycholoog he, geen psychotherapeut? (omdat je er zo snel een gevonden hebt
Eens kijken of dat klikt
Weer even een klein plan van aanpak gemaakt hoe de dag door te komen. Maximaal om 12 uur uit bed (liefst eerder natuurlijk), elke dag iets aan beweging doen (stuk wandelen/fietsen of naar de sportschool), elke dag 1 ding in het huishouden doen (en dan niet de hele keuken schoonmaken als 1 ding zien, maar bijvoorbeeld het gasfornuis schoonmaken) en iedere dag iig 1 plezierige activiteit doen.Verder heeft ze me aangemeld voor psychotherapie, een andere psychiater en gaat ze erachteraan wanneer ik met de deeltijdbehandeling kan starten. Was een erg nuttig gesprek dus
Nog niets over de uitslag verder?
En jezelf niet vergelijken met wat je eerst kon of wat anderen kunnen is lastig he? Makkelijker gezegd dan gedaan...
En jezelf niet vergelijken met anderen of je gezonde ik is idd lastig. Ik moet leren om te kijken naar wat ik wel kan of gedaan heb. Voor mij is het bijvoorbeeld niet standaard dat ik na het opstaan ontbijt, douche en me aankleed. Als ik dat wel gedaan heb is dat iets goeds, niet iets normaals.
Ik moet leren om de kleine goede dingen ook te zien en te waarderen en niet alleen de grote dingen. Niet zeggen dat ik niks in het huishouden heb gedaan als ik wel wat heb opgeruimd en de vuilnis heb weggebracht bijvoorbeeld.
Zo kon ik een tijdje geleden blij zijn als ik de vaatwasser had uitgeruimdquote:
Ja en mocht het toch niet lukken moet ik bellen. Uitslag is nog niet bekend, in de computer kon ze zien dat diegene er nog mee bezig is.
En jezelf niet vergelijken met anderen of je gezonde ik is idd lastig. Ik moet leren om te kijken naar wat ik wel kan of gedaan heb. Voor mij is het bijvoorbeeld niet standaard dat ik na het opstaan ontbijt, douche en me aankleed. Als ik dat wel gedaan heb is dat iets goeds, niet iets normaals.
Ik moet leren om de kleine goede dingen ook te zien en te waarderen en niet alleen de grote dingen. Niet zeggen dat ik niks in het huishouden heb gedaan als ik wel wat heb opgeruimd en de vuilnis heb weggebracht bijvoorbeeld.
Maar een tijdje later begon ik dan weer te denken: "wat stelt het nou voor".Ik heb uiteindelijk 5 herinneringen in m'n telefoon gezet over de dag heen die me herinnerde om iets positief te benoemen dat ik die dag gedaan had. Hielp wel
Pas na een paar weken zit het in je systeem, doorzetten dus. Anders zet je een wekker op je telefoon.quote:
Ja dat heb ik ook een tijdje geprobeerd, elke dag 5 positieve dingen opschrijven. Maar dan doe ik dat een paar dagen en dan komt de klad er al weer in bij mij.
quote:
Succes zo Sylvana. Hopelijk kan hij/zij je weer een beetje op weg helpen. Want nu ook zo weer in bed blijven hangen, is natuurlijk ook niet goed en je wil natuurlijk niet heen waar je net uitgeklommen bent.
En girlnextdoor: je zit hier prima
Hier een niks doen dag. Ik merkte dat ik de afgelopen tijd veel te hard heb rondgerend. Ik denk omdat dat m'n psych 2 weken geleden een snaar had geraakt en ik vooral niet wilde voelen verder en dus maar vanalles ben gaan doen. En vooral ook om me heen laten zien dat ik zo goed bezig was met vanalles.
Wat ben ik toch een muts soms. De haptonoom gisterenn maakte dat besef nog wat duidelijker, dus vandaag niet zo veel aan het doen en gewoon eens proberen echt te voelen. Ik vind er niks aan
moeilijk meis.
sterkte en knuffie!
Zo probeer ik ook wat van mijn dag te maken. Beetje regelmaat is voor iedereen goedquote:
Gesprek met de psych was fijn
Verder heeft ze me aangemeld voor psychotherapie, een andere psychiater en gaat ze erachteraan wanneer ik met de deeltijdbehandeling kan starten. Was een erg nuttig gesprek dus
Succes!
, en ik ben hier de draad een beetje kwijt..na de tentamens zal ik wel wat meer posten of aankomende week, want ik heb dan geen les t/m donderdag op 1 tentamen na. Hier zit ik momenteel weer in een negatieve spiraal. Heb woensdag een gesprek bij de psych gehad, en dat gesprek hakt er echt in.
Want het overlijden van oma is toen weer ter sprake gekomen, en sindsdien voel ik me gewoon weer belabberd. na, ja eigenlijk voel ik me al constant belabberd alleen lijkt het op bepaalde momenten negeerbaar te zijn.
En dan heb ik ook nog het feit, dat ik vandaag 1 tentamen compleet heb verknald, en eigenlijk compleet blokkeerde..en niet meer wist wat ik deed, ook al was het een open boek en had ik degelijke aantekeningen erbij.
En volgende week woensdag weer een tentamen en het is gewoon zo gigantisch veel, dat ik dat nooit ga redden voor woensdag. En daarbij is de motivatie op dit moment zo bar slecht.
Ik weet gewoon niet helemaal wat te doen. En dan heb ik blijkbaar voor een keuzevak gekozen waar ik me niet voor mag inschrijven en dus het vak mag volgen zonder punten ervoor te krijgen...maar niemand kan er duidelijkheid over geven.
En het enige wat ik al heel de middag kan is janken..(en ik hou me in om gezuer van ma te voorkomen). En ik heb helemaal nergens zin in..
ik ben moe, het enige wat ik wil is een echte vakantie en kunnen ontspannen..maar ik kan niet ontspannen..thuis niet, op school niet..
bleh..het zit gewoon ff niet mee..
Ik lees hier af en toe ook eens mee en ik zie wel veel herkenbare dingen langskomen.
En ik vroeg me af, was voor jullie de stap naar een psycholoog erg groot?
Ik heb zo mijn overwegingen om er ook 1 op te zoeken maar ik durf het eigenlijk niet goed.
Ben erg iemand die alles alleen probeert op te lossen maar dat blijkt niet te werken.
Ik hoop dat jullie iets van advies hebben
Bij mij ging het op dat moment dat de stap genomen is dusdanig slecht dat ik zelf niet de stap kon nemen richting de Huisarts.quote:
Hoi!
Ik lees hier af en toe ook eens mee en ik zie wel veel herkenbare dingen langskomen.
En ik vroeg me af, was voor jullie de stap naar een psycholoog erg groot?
Ik heb zo mijn overwegingen om er ook 1 op te zoeken maar ik durf het eigenlijk niet goed.
Ben erg iemand die alles alleen probeert op te lossen maar dat blijkt niet te werken.
Ik hoop dat jullie iets van advies hebben
Mijn ma is toen gegaan en heeft alles uitgelegd, aan de hand daarvan heeft de HA gezegd van dit, dit of dit kan spelen. En hij wilde dus een doorverwijzing geven, alleen ik moest zelf bellen zodat hij de brief kon maken.
Dat is 2 dagen later gedaan. En ondertusesn naar de psycholoog gebeld voor aanmelding ed. En toen viel voor mij het kwartje van dit kan niet en iets moet veranderen.
Dus 2 dagen later verwijsbrief gehaald en intake gehad...
Eigenlijk valt de stap nemen wel mee, het lastigste en zwaarste is denk dat je je verhaald bij een "vreemde(HA)" moet neerleggen. En dat is het moeilijkste maar eenmaal dat dingen op gang komen, lijkt het soms bijna vanzelf te gaan.
Dankjequote:
[..]
Eigenlijk valt de stap nemen wel mee, het lastigste en zwaarste is denk dat je je verhaald bij een "vreemde(HA)" moet neerleggen. En dat is het moeilijkste maar eenmaal dat dingen op gang komen, lijkt het soms bijna vanzelf te gaan.
Mijn verhaal bij een vreemde neerleggen vind ik nog niet het moeilijkst alleen het is allemaal zo ingewikkeld dat ik er niet meer uit kom.. alles staat met elkaar in verbinding en heeft allemaal invloed op elkaar.
Wat mij tegenhoud om te gaan is dat ik dan moet toegeven dat ik niet alles alleen kan.
Ik heb altijd alles alleen gedaan en het voelt dan vreselijk stom dat dit dan niet lukt.
en dat is juist een foute gedachtengang.quote:
[..]
Dankje
Mijn verhaal bij een vreemde neerleggen vind ik nog niet het moeilijkst alleen het is allemaal zo ingewikkeld dat ik er niet meer uit kom.. alles staat met elkaar in verbinding en heeft allemaal invloed op elkaar.
Wat mij tegenhoud om te gaan is dat ik dan moet toegeven dat ik niet alles alleen kan.
Ik heb altijd alles alleen gedaan en het voelt dan vreselijk stom dat dit dan niet lukt.
Want een 'vreemde' kan je helpen dingen te ordenen en in de jiste hokjes te plaatsen. Omdat zij het niet zelf voelen kunnen ze heel objectief zien wat wat exact beinvloed en wat eerst geordend moet worden voordat het volgende weggewerkt kan worden.
En zij kunnen tijdens gesprekken heel veel sturing geven..
Ik heb net mijn 2e (intake)gesprek gehad bij een psycho. De eerste keer voelde ik mij ontzettend ongemakkelijk, maar ik begon zelf maar gewoon tegen haar aan te praten.quote:
Hoi!
Ik lees hier af en toe ook eens mee en ik zie wel veel herkenbare dingen langskomen.
En ik vroeg me af, was voor jullie de stap naar een psycholoog erg groot?
Ik heb zo mijn overwegingen om er ook 1 op te zoeken maar ik durf het eigenlijk niet goed.
Ben erg iemand die alles alleen probeert op te lossen maar dat blijkt niet te werken.
Ik hoop dat jullie iets van advies hebben
Je moet jezelf er even overheen zetten, maar het wordt snel vertrouwd. Het is toch wel fijn om iemand te hebben waar je al je problemen bij kunt neerleggen. Het is erg lastig om helemaal alleen van je problemen af te komen. Dus gewoon doen!
Hier wil het nog niet echt lukken met het plan van aanpak dat ik met de psych je gemaakt
Het klinkt zo makkelijk om op tijd op te staan en 1 huishoudelijk klusje te doen en wat te bewegen, maar het lukt me gewoon echt niet En daarom voel ik me echt z'n mislukkeling.En ik voel me ook nog eens ontzettend eenzaam, omdat ik maar 1 vriendin heb en verder eigenlijk niemand zie. Zit de hele dag maar een beetje alleen thuis te niksen en te wachten tot vriendlief uit zn werk is. En dan doen we de boodschappen en de afwas en verder hangen we ook maar een beetje op de bank tv te kijken en te computeren. Ik voel me gewoon zo ontzettend nutteloos
Ik zit inderdaad er wel serieus nu over na te denken aangezien ik nu door al mijn angsten mijn stage op school niet heb gehaald
Het feit is nu wel dat er over 3 week een nieuwe stage wacht in Duitsland (ja hoor, ik ben de ongelukkige die daar heen wordt gestuurd).Tijdens het eindgesprek van mijn afgelopen stage, is me aangeraden om op school na te gaan of straks naar Duitsland wel een goed idee is en dat ik niet weer dezelfde fout maak.
Ik wil wel graag naar Duitsland maar dan blijf ik er waarschijnlijk wel langer mee lopen.
en doe ik pas rond de zomervakantie wat aan al deze dingen als het niet minder is.
Als ik niet ga dan kan ik komende maanden wel alles eraan gaan doen om het op te lossen.
Komende twee week staan dus in het teken om te beslissen of ik naar Duitsland ga ja of nee.
Dat ken ik zo goed... Weinig vrienden.. thuis ongelovelijk nutteloos doen..quote:
Hier wil het nog niet echt lukken met het plan van aanpak dat ik met de psych je gemaakt
En ik voel me ook nog eens ontzettend eenzaam, omdat ik maar 1 vriendin heb en verder eigenlijk niemand zie. Zit de hele dag maar een beetje alleen thuis te niksen en te wachten tot vriendlief uit zn werk is. En dan doen we de boodschappen en de afwas en verder hangen we ook maar een beetje op de bank tv te kijken en te computeren. Ik voel me gewoon zo ontzettend nutteloos
Maar de oplossing heb ik nog steeds niet gevonden.
eigenlijk is de oplossing heel simpel. je sociale kring uitbreiden en daar selectief mensen uitpakken waar je actief mee aan de slag gaat.
En het is heel lastig, ik weet het, bij mij is het exact hetzelfde.
Probeer bij de dagelijkse activiteiten contact te leggen met anderen...bijvoorbeeld op school. Verplicht jezelf iedere dag een praatje met minimaal 1 persoon te maken ook al zijn is 1,5 minuut.
Verder tja, de meet (die nog gepland moet worden) een idee? Wie wat kan je het wel heel goed vinden met iemand hier?
En tja, verder is het gewoon zo veel mogelijk kansne grijpen, maar het is lastig en wees dus geduldig.
Maar verder zou ik echt niet weten waar ik mn sociale kring kan uitbreiden.Vrijwilligerswerk is een goed ideequote:
Mja, op het moment ga ik dus niet naar school, op zijn vroegst pas in september. Ik hoop gewoon dat ik snel met die deeltijdbehandeling kan beginnen, dan ben ik iig een paar dagen in de week onder de pannen. En zit eraan te denken om misschien 2 middagen in de week vrijwilligerswerk bij de peuterspeelzaal ofzo te doen
Van deze plekken heb ik dus alleen de sportschool en daar ben ik wel onder de mensen, maar er zitten niet echt mensen bij waar ik buiten de sportschool contact mee zou willen eigenlijk. Niet echt mensen van mijn leeftijd ook.quote:
Studie, studentenvereniging, sportschool, hobby's (toneelclub, muziekvereniging) , noem maar op. Genoeg plekken om nieuwe mensen te leren kennen.
Deed jij niet het honeursprogamma op het hbo? En ben je daar door je depressie mee gestopt?quote:
[..]
Van deze plekken heb ik dus alleen de sportschool en daar ben ik wel onder de mensen, maar er zitten niet echt mensen bij waar ik buiten de sportschool contact mee zou willen eigenlijk. Niet echt mensen van mijn leeftijd ook.
Dat was ik idd van plan, ik was al toegelaten, maar vanwege mijn depressie idd met dit schooljaar gestopt en ben dus helemaal niet met het Honours Programme begonnenquote:Op maandag 30 januari 2012 19:25 schreef debeterebob het volgende:
[..]
Deed jij niet het honeursprogamma op het hbo? En ben je daar door je depressie mee gestopt?
Zonde wel. Ga je studie wel weer op pakken? Kon me nog herinneren dat we discussie hadden over honeursprogrammaquote:
[..]
Dat was ik idd van plan, ik was al toegelaten, maar vanwege mijn depressie idd met dit schooljaar gestopt en ben dus helemaal niet met het Honours Programme begonnen
Wat is er mis mee om een hobby te zoeken? Of lid te worden van een vereniging?quote:
[..]
Van deze plekken heb ik dus alleen de sportschool en daar ben ik wel onder de mensen, maar er zitten niet echt mensen bij waar ik buiten de sportschool contact mee zou willen eigenlijk. Niet echt mensen van mijn leeftijd ook.
Denk je niet dat juist een van de redenen dat je depressief bent is dat je weinig vrienden hebt?
Nee, ik had er best wel wat vrienden, maar dat is de laatste tijd verwaterd. Maar dat is niet de reden dat ik depressief ben.quote:
[..]
Wat is er mis mee om een hobby te zoeken? Of lid te worden van een vereniging?
Denk je niet dat juist een van de redenen dat je depressief bent is dat je weinig vrienden hebt?
En er is niks mis met een hobby zoeken of lid worden van een vereniging, maar ik zou niet weten wat.
Houd je zeg maar nu je echte vrienden over?quote:
[..]
Nee, ik had er best wel wat vrienden, maar dat is de laatste tijd verwaterd. Maar dat is niet de reden dat ik depressief ben.
En er is niks mis met een hobby zoeken of lid worden van een vereniging, maar ik zou niet weten wat.
Ik heb nu nog 1 vriendin over, die zelf ook psychische problemen heeft, waardoor we elkaar heel goed begrijpenquote:
[..]
Houd je zeg maar nu je echte vrienden over?
Met haar spreek ik nog wel regelmatig af en bel ik veel En dan gaat het niet alleen over de minder leuke kanten van het leven, maar we doen ook wel leuke dingen samen, zoals bijvoorbeeld taarten bakken En verder, tja op de studie kom je waarschijnlijk meer mensen tegen die bij je passen..dus is het nu even uithouden, met wat er is.
En tja, wat doe je graag in je vrije tijd? Zoek daar een club bij..
Ik heb me wel opgegeven voor 2 workshops (taarten decoreren en deco patch) maar die zijn pas in maart en april en dat is maar 1malig. Vind fotograferen wel leuk en heb al wel geïnformeerd naar een fotogroep in de buurt. Maar dan twijfel ik toch weer of mn foto's wel goed genoeg zijn enzoquote:
@Sylvana, ik zou inderdaad een paar maandjes wat aan vrijwilligers werk proberen te doen.
En verder, tja op de studie kom je waarschijnlijk meer mensen tegen die bij je passen..dus is het nu even uithouden, met wat er is.
En tja, wat doe je graag in je vrije tijd? Zoek daar een club bij..
Soms heb je ook cursussen fotograveren? Hier in Rotterdam was er altijd eentje..waar ik een pc cursus heb gedaan ooit.quote:
[..]
Ik heb me wel opgegeven voor 2 workshops (taarten decoreren en deco patch) maar die zijn pas in maart en april en dat is maar 1malig. Vind fotograferen wel leuk en heb al wel geïnformeerd naar een fotogroep in de buurt. Maar dan twijfel ik toch weer of mn foto's wel goed genoeg zijn enzo
Pak mijn verwaterde vriendschappen weer op en dan weet je ook weer wie je echt vrienden zijn gelukkig!
Voor nu zit ik 2 weken noodgedwongen thuis vanwege mijn stage.
Verder zit ik wel op een muziekvereniging en ga ik altijd naar de volleybalwedstrijden van mijn vrienden kijken maar voor thuis mis ik een activiteit om te doen.
Wat ik leuk vind om te doen? Geen idee? Daarin ben ik mezelf een beetje in verloren.
Deze twee week maar een beetje opzoek naar iets leuks om te doen om zo te voorkomen dat ik weer een dip krijg..
Excuses dat ik de laatste tijd zo weinig meelees en schrijf, Het gaat eigenlijk best heel goed met mij, en ben bezig om mijn eigen leven weer op te pakken, Druk bezig met voorbereiden van mijn verhuizing, en mijn sociale leven onderhouden, Ik schrap mensen uit mijn leven waar ik niks aan heb of die alleen maar energie kosten en dat lucht enorm op!! Maar goed ik ben nogal een emo-mens en dat is misschien ook de reden dat ik niet teveel meer meelees, omdat ik zou willen dat ik jullie de gouden tip kon geven die mij geholpen heeft!
Vandaag bij de psych geweest en ik hoef pas over 6 weken weer terug!
Fijn om te lezen dat het met jou nu goed gaat en dat je pas over 6 weken weer naar de psych hoeft
Ik heb net al 2 peuterspeelzalen in de buurt opgezocht en het telefoonnummer opgeschreven. Morgen meteen even bellen
Zou dan 2 middagen in de week (van 13-15 uur) ofzo willen [ Bericht 33% gewijzigd door _Hestia_ op 30-01-2012 21:05:10 ]
Dat wou ik ook zeggen, maarja ik mag hier niet reagerenquote:
[..]
Vrijwilligerswerk is een goed idee
.Maar ook met vrijwilligerswerk moet je enige continuiteit kunnen waarborgen. Daar moet men ook op je kunnen rekenen. Mensen die zich verheugen omdat de vrijwilliger met ze komt lopen/lezen/spelen zijn teleurgesteld als je (weer) niet op komt dagen.quote:
[..]
Vrijwilligerswerk is een goed idee
Maar daarom juist lijkt het me verstandig om het rustig aan op te bouwen. Eerst bijvoorbeeld 1 middag, ook om te kijken hoe het bevalt en om zelf ook te kunnen wennen eraan. En niet gelijk teveel druk op jezelf tegooien.quote:
[..]
Maar ook met vrijwilligerswerk moet je enige continuiteit kunnen waarborgen. Daar moet men ook op je kunnen rekenen. Mensen die zich verheugen omdat de vrijwilliger met ze komt lopen/lezen/spelen zijn teleurgesteld als je (weer) niet op komt dagen.
Hadden jullie in het begin dat je antidepressivum slikte, méér last van angst?
Op dinsdag 31 januari 2012 13:00 schreef diginoob2 het volgende:Nou, ik heb dus last van depressieve stemming en angstklachten en ga weer aan de Seroxat antidepressivum. Ben tamelijk veel aan het derealiseren, erg vervelend, ik hoop dat het over een paar weken beter gaat want morgen is mijn eerste werkdag!
Hadden jullie in het begin dat je antidepressivum slikte, méér last van angst?
[/qu
Ik had in het begin wel degelijk meer last van mijn angstaanvallen maar ik durf niet met zekerheid te zeggen dat het door de pillen kwam of dat ik toen echt de bodem heb geraakt!!
het zonnetje is inderdaad lekker.quote:
BTW! Ik voelde me net heel slecht, maar ben even helemaal in de zon gaan zitten en genoten van de warmte en de blauwe lucht en de vogels. Nu voel ik me goed, ik hoop dat jullie ook kunnen genieten van het zonlicht want het is echt prachtig nu.
En over je andere vraag het kan zijn dat de medicatie tijd nodig heeft om in te werken, waardoor je het momenteel als erger ervaart!.
Een updatje van mijn kant...hier gaat het gewoon ummm...'k wee tniet eigenlijk.
Het ene moment het ik het gevoel dat ik alles aan kan en het andere moment zakt de moed me compleet in de schoenen.
Zoals nu dus, een 5 terug gekregen voor een tentamen en dat was het enige vak waar ik dus een voldoende verwacht had.
Dus dat word de 3 vakken herkansen. Het zijn dan wel niet al mijn vakken...heb nog verslagen ed. Maar de teoretische vakken, zijn gewoon klote deze periode.
En ik ben nu zo vaak overstuur..maar goed..ik ga proberen ff rust te vinden..want het straks nog een tentamen ..
Toen ik tijdens mijn depressie werd ontslagen, was dat -afgezien van sowieso zwaar kut- ook vervelend omdat ik toen niet meer die paar uur per dag kon gaan werken. En moest dus iets nieuws zoeken en dat is helemaal lastig als je ook nog last hebt van een sociale fobie en je daarbij geen flauw idee hebt van wat je leuk vindt en denkt dat je het toch allemaal niet kan.
Uiteindelijk toen een ochtend per week in het dierenasiel begonnen
En sinds deze week werk ik ook 1 ochtend bij een bedrijf dat kaarten maakt. Niet betaald, maar ik vind het wel beter dan in een bejaardenhuis wat doen. Dit ligt gewoon in mijn interessegebied en kan ik ook nog op m'n CV zetten omdat het past bij m'n werkervaringen. Dat is wel een prettige bijkomstigheid. En het is ook gewoon leuk! Was wel helemaal dood gisteren na 4 uur, dus hopelijk gaat dat steeds beter.
Vandaag bij de haptonoom geweest en dat was na afloop ook weer een klein bommetje. En maandag was ik bij m'n psych en dat was ook behoorlijk zwaar. Ik merk steeds meer barstjes in dat veilige schild van me. Heftige troep allemaal, maar ooit zal het hopelijk vruchten afwerpen. Vooralsnog vind ik het maar eng en blijf ik het liefst nog steeds rennen en rennen en rennen...
Is dat gek? Het is niet zo dat ik al mijn geluk bij haar dan neer leg of zo.
Ik voel me dan gewoon meer geaccepteerd of zo.
Als je depressief bent, voel je je heel vaak heel alleen! En als je dan een relatie hebt dan is er iemand om je op te vangen tijdens zulke momenten, Dus nee ik vind het niet gek, Ik ben ook echt heel blij dat ik mijn vriend had toen ik zo diep zat, Het is heel zwaar geweest, en af en toe heb ik echt mijn best gedaan hem af te stoten, maar gelukkig is hij gebleven en heeft hij mee gevochten, en ik durf te zeggen dat we er samen veel sterker uitgekomen zijn, en dat terwijl we nog geen 2 jaar samen zijn! Hij is voor mij die enequote:
Als ik een vriendin heb, voel ik me veel fijner, heb ik minder last van depressies.
Is dat gek? Het is niet zo dat ik al mijn geluk bij haar dan neer leg of zo.
Ik voel me dan gewoon meer geaccepteerd of zo.
Ik herken dit heel erg, Ik heb ook maanden lopen rennen voor mijn gevoel, Echt gewoon op de vlucht zijn voor jezelf in feite, maar lieverd ik kan je vertellen dat het goed komt, Je zal eerst nog een keer hard op je plaat gaan, en dan ineens beseffen dat het anders moet, Ik weet uit welke hel ik omhoog gekomen ben, Heb de afgelopen maanden het leven af en toe gehaat, maar ik sta weer, klim langzaam omhoog, en alles waar ik niets meer mee kan, laat ik achter in de puinhoop waar ik uitklim, Ik wil eigenlijk alleen maar zeggen dat hoewel het soms hopenloos lijkt, het goed komt!!quote:
Vandaag bij de haptonoom geweest en dat was na afloop ook weer een klein bommetje. En maandag was ik bij m'n psych en dat was ook behoorlijk zwaar. Ik merk steeds meer barstjes in dat veilige schild van me. Heftige troep allemaal, maar ooit zal het hopelijk vruchten afwerpen. Vooralsnog vind ik het maar eng en blijf ik het liefst nog steeds rennen en rennen en rennen...
Heb wel gebeld over dat vrijwilligerswerk en heb maandag een afspraak
Dus iig 1 ding goed gedaan vandaag...Is er iemand die je kan helpen door je op bepaalde momenten op je plan van aanpak te wijzen?quote:
Pffft vandaag tot 16 uur op bed gelegen en daarna op de bank gehangen. Heb me niet gedoucht of aangekleed. Dat plan van aanpak lukt me echt niet. Morgen de psych maar mailen/bellen dat het niet lukt. Want begin dit goed zat te worden. Maar het lukt me gewoon echt niet zelf
Heb wel gebeld over dat vrijwilligerswerk en heb maandag een afspraak
Bij mij helpt het bv wel als iemand in huis zegt dat ik iets moet gaan doen of als ik een afspraak met meer mensen maak.
Verder: vandaag eerste werkdag gehad, heb echt een valiumpje nodig gehad om erheen te gaan, slaap al paar nachten slecht en was heel paniekerig vanochtend maar met de valium ging de dag erg goed gelukkig en kon ik me goed concentreren op de taken. Alleen daarna en nu wéér zorgelijk en angstig en downig, maar ik ga het me uiterst aangenaam maken in bed met kopje thee en boek zometeen en desnoods neem ik morgen weer een valium. (mag van mij best even nu ik nog moet wennen aan antidepressivum)
Heel erg wisselvallig dus, ene moment denk ik: het gaat best goed, volgende moment ben ik heel erg bang of down.
+ Ik heb dat ook, maar ook omdat bij mij fijn knuffelen en intiem zijn met iemand een van de weinige manieren is om ´uit mijn hoofd´ te gaan en te genieten. Helaas nu ook geen relatiequote:
Als ik een vriendin heb, voel ik me veel fijner, heb ik minder last van depressies.
Is dat gek? Het is niet zo dat ik al mijn geluk bij haar dan neer leg of zo.
Ik voel me dan gewoon meer geaccepteerd of zo.
dus moet het doen met de kat hier.Enorme emotionele achtbaan: me eerst best goed voelen, daarna depressief, daarna woedend, daarna ontzettend wanhopig ...
Vooral die wanhopige "episodes' zijn enorm kut en gevaarlijk, want dan krijg ik hele foute neigingen ...
Bij mij helpt het als ik mezelf beloon met iets lekkers of iets leuks als tegenprestatie. Volgens mij heb ik een tijdje geleden in R&P al iets gezegd over een chocoladebol (of iets anders wat je heel lekker vindt) in de koelkast zetten en die dan opeten nadat je de afspraak met jezelf bent nagekomenquote:
[..]
Is er iemand die je kan helpen door je op bepaalde momenten op je plan van aanpak te wijzen?
Bij mij helpt het bv wel als iemand in huis zegt dat ik iets moet gaan doen of als ik een afspraak met meer mensen maak.
.TGND, dat is kut! Komt het (mede) door je depressie of ligt het ergens anders aan? Sterkte
Mede door ben ik bangquote:
nee diginoob ik heb niemand die me op mn plan van aanpak kan wijzen. Vriendlief is overdag aan het werk, net als de enige vriendin die ik heb.
TGND, dat is kut! Komt het (mede) door je depressie of ligt het ergens anders aan? Sterkte
Dat is helemaal kut want daar kun jij niks aan doenquote:
Ik weet ook niet wat ik moet doen. Voel me verschrikkelijk waardeloosquote:
[..]
Dat is helemaal kut want daar kun jij niks aan doen
Wat maakt dat hij het zo moeilijk heeft met jouw situatie en hij je niet kan steunen in deze moeilijke tijd ipv weglopen? Hoe lang zijn jullie al bij elkaar als ik vragen mag?quote:
[..]
Ik weet ook niet wat ik moet doen. Voel me verschrikkelijk waardeloos
Iets meer dan anderhalf jaar. Het gaat al een tijdje niet lekker tussen ons, simpelweg omdat ik mezelf verloren ben door alles wat ik momenteel meemaak.quote:
[..]
Wat maakt dat hij het zo moeilijk heeft met jouw situatie en hij je niet kan steunen in deze moeilijke tijd ipv weglopen? Hoe lang zijn jullie al bij elkaar als ik vragen mag?
Hij heeft moeite met zijn eigen gevoelens, en kan daardoor mijn gevoelens niet plaatsen.
Hij is alleen wel het enige beetje geluk dat ik momenteel heb, en dat ga ik kwijtraken..
Ik zou niet meer weten hoe..quote:
Kunnen jullie echt niet proberen hier samen uit te komen? Als jullie toch al 1.5 jaar hebben. Of vind jij zelf ook dat het beter is om uit elkaar te gaan? Ook al verlies je dan je laatste beetje geluk.
Dat is jammerquote:
[..]
Ik zou niet meer weten hoe..
Dikke knuffel iig dat is wel balen dat het zo loopt. Praten over dingen lukt niet ga ik vanuit? Hebben jullie nog wel plezier met elkaar soms? Want die momenten moet je ook beethouden, want die glippen het makkelijkste weg.
@Madame_paon
Balen dat het minder gaat. Weet je ook waarom?
@Knieschijf,
Als je een relatie hebt, dan bevestigd dat vaak een gevoel..namelijk dat je het/iets waard bent...en met iemand om je heen die dat bevestigd is het lastiger omdat om te draaien naar negatief..
Sorry als ik iemand vergeet
hier is het up en down..net als een stuiterbal. Ga morgen waarschijnlijk de psych bellen, want dit gestuiter word me teveel. Daarbij lopen ik en ma elkaar een beetje voor de voeten. Ik ben nogal lichtgeraakt.
En dan ook nog negatieve schoolresultaten..die ik niet zo slecht verwacht had..zorgen ervoor dat alles me iets teveel word. En slaap ook nog slecht...en heb de neiging heel negatief over mezelf te doen..en dat trekt me alleen verder de put in. Dus ik heb ff hulp nodig
Das nooit leuk om mensen hier weer terug te zienquote:
Ik vrees dat ik me hier weer mag melden..
Wat is er bosje? Gaat het weer even wat minder. Leuk om wat van je te horen, maar niet op deze manier!quote:
Ik vrees dat ik me hier weer mag melden..
Ze zeggen dan wel, het komt wel goed, je bent er al eerder uitgekomen.
Dan heb ik zoiets, jij hebt makkelijk praten, weet je wel hoe zwaar dat iedere keer is, de koek is gewoon een keer op...
Tja het is lastig, en op bepaald moment ben je het ook zat. net als wanneer je iedere dag salami eet, op iedere boterham op bepaald moment kan je geen salami doen. Maar dat is simpel op te lossen, want naar de winkel en bijv. ham kopen.quote:
Het gaat al een tijdje op en af, maar momenteel zijn de mindere momenten killing en de wil om te leven en er wat van te maken wordt steeds minder. Ik doe mijn best, maar zoals jij Cafpow ook al zegt steeds weer opkrabbelen na een val.. AHHHHn
Ze zeggen dan wel, het komt wel goed, je bent er al eerder uitgekomen.
Dan heb ik zoiets, jij hebt makkelijk praten, weet je wel hoe zwaar dat iedere keer is, de koek is gewoon een keer op...
Maar je kan niet zomaar een nieuw/ander leven kopen..
Dus moet je doen wat je kan. En als dat een paar dagen niks is, doe je maar niks...zolang je maar niet de rest van je leven niks doet.Hij praat niet zo makkelijk. Sinds een maand of 2 is hij een gesloten boek. Hij praat niet over wat hij voelt of denkt. Met niemand.quote:
@Girlnextdoor,
dat is wel balen dat het zo loopt. Praten over dingen lukt niet ga ik vanuit? Hebben jullie nog wel plezier met elkaar soms? Want die momenten moet je ook beethouden, want die glippen het makkelijkste weg.
En ja, we hebben nog wel eens leuke momenten, maar die leuke momenten zijn door mijn gemoedstoestand heel zeldzaam. Ik probeer me ook aan die leuke momenten vast te houden, maar ik ben bang dat hij dat niet doet. Daarbij overheersen de minder leuke momenten.
Ik denk dat je daarin het geluk hebt gehad dat je vriend weet hoe het voelt om depressief te zijn. Mijn vriend snapt het niet, ondanks dat hij wel weet in wat voor een kut situatie ik zit, snapt hij niet dat ik me er zo verschrikkelijk slecht om voel en dat daardoor alles spaak loopt. Wat het is waarom hij het niet begrijpt weet ik niet. Ook vind hij het na een tijdje gezeur als ik het er wéér met hem over wil hebben. Dus echt met hem praten kan ik niet meer. Maar ook hij heeft het nodige meegemaakt, recentelijk, en is daardoor een gesloten boek.quote:
tgnd mag ik vragen waar het op stuk loopt? ik heb (helaas) Ervaring van beide kanten, mijn vriend kreeg een zware depressie toen wij nog geen jaar samen waren en toen hij weer enigzins op poten stond ging ik zelf neer, ik raakte burn- out en depressief,. ik ben nog bezig met opkrabbelen en de relatie heeft af en toe onder zeer zware druk gestaan maar we zijn erdoor gekomen en zijn inmiddels verloofd, misschien dat ik kan helpen?? als je daar geen behoefte aan hebt is het ook prima hoor
Gisteren heeft hij me laten weten dat hij niet weet wat hij wil met ons. Normaal flip ik, schreeuw en jank ik alles bij elkaar, maar ik kon gisteren verbazingwekkend nuchter reageren. We spraken elkaar aan de telefoon, ik heb gezegd dat ik het er liever met hem over heb als we bij elkaar zijn dan zo over de telefoon. Dus vanavond hoop ik meer duidelijkheid te hebben over wat hij wil/denkt/voelt en hoe het eventueel verder gaat.
I'll keep my fingers crossed.
Oh, en sorry dat ik momenteel even verder niet op anderen inga, het lijkt en is misschien heel egoïstisch van mezelf, maar het lukt me momenteel gewoon niet. Sorry
Nee, is hij niet.quote:
toen mijn vriend depressief was had ik geen enkele ervaring ermee, en snapte er ook helemaal niks van! door er veel over te lezen en te praten met anderen kreeg ik steeds meer inzicht in een depressie, ik weet niet of jouw vriend een fokker is?
En ik durf met zekerheid te zeggen dat informatie opzoeken niets voor hem is. Het interesseert hem allemaal niet.
Ik weet dat dat heel hard is, zo voelt het ook naar mij toe. Ik sta er alleen voor wat dit alles betreft.
Kun je hem niet vragen of hij er op een andere manier voor je kan zijn dan praten? Je gewoon op sleeptouw nemen, of je wat vaker een knuffel geven?
Een depressie kan voor de omgeving net zo moeilijk zijn als voor het lijdende voorwerp. Gewoon omdat men niet weet hoe ermee om te gaan, het is haast niet te bevatten voor veel mensen, hoe je je zo slecht kunt voelen! Heb je niemand in je omgeving die er wat meer ervaring mee heeft? Zo heb ik héél veel steun aan mijn vriendinnen en een neefje, die het allemaal niet makkelijk hebben gehad in hun leven. Of zoek ze via een lotgenotengroep?
En dit klinkt hard, maar als je vriend er niet voor je wil zijn in je moeilijke tijden, dan sta je waarschijnlijk sterker in je eentje.
Bos81, wat mij helpt als ik in een diepe dip zit, is toch proberen iets goeds te doen voor een ander, mens of dier. Een willekeurig iemand helpen die je ziet worstelen met te zware boodschappen of een zwerfdier in huis halen. Jezelf nuttig maken. Hoe slecht je je ook voelt, je kan altijd iets voor een ander betekenen, en dat doet niet alleen die ander goed!
Hier gaat het wisselend. Ik schipper een beetje tussen tóch aan die studie beginnen (de moeilijkste van België, naar het schijnt, me diep in de schulden steken, wellicht mijn huisje kwijtraken, dus waar begin ik in vredesnaam aan?! Oh ja, wellicht kan ik er mijn droom mee verwezenlijken, maar mijn zelfvertrouwen is niet toereikend om daar al te overtuigd in te geloven.) of er maar gewoon een eind aan maken.
Wel een grote stap genomen door mijn huisarts in te schakelen. Áls ik al wil studeren, moet ik toch stabieler zijn, dus ondanks mijn afkeer jegens medicatie, ga ik daar toch aan beginnen. Hij heeft me doorverwezen naar een psychiater, daar hoor ik vandaag iets van als het goed is. Sinds ik die keuze heb gemaakt heb ik al wel twéé heel goeie dagen gehad.
En hoe zwaar mijn dag ook kan wezen, ik plan het altijd zo dat ik het af kan sluiten met een dikke knuffel van mijn babypony. Komt ze lekker tegen me aan leunen met haar hoofdje over mijn schouder en begraaf ik mijn gezicht diep in haar wollige wintervacht, snuif haar heerlijke geur diep in me op. Soms komt ze zelfs bij me liggen. Zo loopt de dag altijd plezierig af.
Ik weet niet goed hoe ik hierop moet reageren. Ik snap wat je bedoeld, maar ik kan ook niet uitleggen hoe mijn vriend in elkaar steekt. Ik heb hem in ieder geval al meerdere malen gevraagd of hij me gewoon af en toe eens een knuffel geven wil, maar dat zit nou eenmaal niet in hem.quote:
Sterkte hoor buurmeisje.
Kun je hem niet vragen of hij er op een andere manier voor je kan zijn dan praten? Je gewoon op sleeptouw nemen, of je wat vaker een knuffel geven?
Een depressie kan voor de omgeving net zo moeilijk zijn als voor het lijdende voorwerp. Gewoon omdat men niet weet hoe ermee om te gaan, het is haast niet te bevatten voor veel mensen, hoe je je zo slecht kunt voelen! Heb je niemand in je omgeving die er wat meer ervaring mee heeft? Zo heb ik héél veel steun aan mijn vriendinnen en een neefje, die het allemaal niet makkelijk hebben gehad in hun leven. Of zoek ze via een lotgenotengroep?
En dit klinkt hard, maar als je vriend er niet voor je wil zijn in je moeilijke tijden, dan sta je waarschijnlijk sterker in je eentje.
Het lijkt nu heel erg alsof ik hem verdedig, maar dat is niet zo. Heel veel manieren van steun zoeken bij hem heb ik al geprobeerd. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat hij nu niet meer weet wat hij wil, wat ons aangaat.
Ik heb wel aardig wat steun aan mijn beste vriendin, die weet alleen nooit hoe ze reageren moet, want haar leven is altijd heel makkelijk en soepel verlopen. Dat zegt ze zelf ook altijd. Wat dat betreft is de wereld zo oneerlijk verdeeld soms.
En die lotgenotengroep hoop ik hier een beetje te vinden. Ik ben niet zo makkelijk in het op mensen afstappen IRL. Ik heb dan ook daadwerkelijk maar 1 iemand die ik daadwerkelijk een vriendin kan noemen, en dat is mijn beste vriendin. Verder heb ik niemand.
Ik hoop wel voor je dat hij er samen met je voor wil vechten. Dan zul je wel duidelijke afspraken moeten maken zodat jullie beiden weten wat je van elkaar kan verwachten, en wat niet. Want de relatie op dezelfde manier voortzetten als je nu illustreert, lijkt me ook niet bevorderlijk voor jouw depressie!
Fijn dat je wel een beste vriendin hebt. Al is ze niet bekend met depressies, ze kan je misschien wel goed bijstaan nu je relatie stroef loopt.
Ik vind deze reactie heel fijn. Wat dat precies is weet ik niet. Maar het geeft me wel meer kracht voor vanavond.quote:
Ok, duidelijk. Jammer dat hij ook niet over zijn eigen gevoelens kan of wil praten, hij is dus niet altijd zo gesloten geweest? Snap dat je je verrekt eenzaam kan voelen iig. Maar echt, je kan beter alleen zijn, dan je alleen voelen terwijl je met iemand samen bent, al zul je het nu waarschijnlijk moeilijk vinden dat zo te zien.
Ik hoop wel voor je dat hij er samen met je voor wil vechten. Dan zul je wel duidelijke afspraken moeten maken zodat jullie beiden weten wat je van elkaar kan verwachten, en wat niet. Want de relatie op dezelfde manier voortzetten als je nu illustreert, lijkt me ook niet bevorderlijk voor jouw depressie!
Fijn dat je wel een beste vriendin hebt. Al is ze niet bekend met depressies, ze kan je misschien wel goed bijstaan nu je relatie stroef loopt.
Hij is inderdaad niet altijd zo gesloten geweest. Dat is sinds een paar maanden 'pas' het geval.
Ik kan me wel vinden in wat je zegt, dat het alleen zijn beter is dan het alleen voelen. Maar toch wil ik dat niet. Ik voel me liever alleen met mijn vriend, dan dat ik me alleen alleen voel. Snap je?
Die weinige leuke momenten, die geven me wel de kracht om door te gaan. Als die weinige leuke momenten weg gaan vallen ben ik bang dat ik in het suïcidale ga terugvallen.
Waarom is het allemaal zo moeilijk?
Tijdens het gesprek heb ik ook eerlijk verteld hoe het voor mij was, Ik had een vriend maar was eigenlijk net zo goed single, want ik had niks, En dat het mij zeer deed hem zo te zien, Hij gaf toen aan wel heel gek op mij te zijn, maar er soms gewoon geen zin meer in te hebben, Ik heb tegen hem gezegd, dat hij toch echt hulp moest gaan zoeken, omdat ik het anders niet meer trok, En tegelijk heb ik meer voor mezelf gekozen, Vaker thuis blijven, vaker afspreken met mijn vrienden, en als het me bij hem teveel werd ging ik ook gewoon weer weg, na dit gesprek is hij hulp gaan zoeken, en ik denk ook echt dat dat uiteindelijk geholpen heeft, Een depressie is zwaar en als partner van een depressief iemand heb je zelf meer kans om ook depressief te worden, Uiteindlijk ben ik daar zelf ook in beland maar dat was niet door hem!
Leg hem vanavond eerlijk uit hoe je je voelt, en dat je heel gek op hem bent, maar het nu heel moeilijk is om bij dat gevoel te komen omdat de wereld om je heen zo donker is.
En accepteer het ook als hij wat meer afstand wil, Dat heeft hij nodig en zal jullie relatie uiteindelijk echt ten goede komen,
Is hij echt vastberaden weg te lopen, dan ben je waarschijnlijk beter af in je eentje, Je moet al hard genoeg vechten om te overleven en dan kun je geen blok-aan-been-vriend gebruiken.
Sterkte in ieder geval.
Dankjewel hiervoorquote:
Girlnextdoor, het is en blijft een lastige situatie, Jij voelt je kut, en je wilt dat je partner er voor je is, Maar tegelijk heb je de energie niet om je met hem bezig te houden, Ik begreep er geen fluit van toen mijn vriend depressief was, Ik gaf hem extra knuffels maar het deed hem niks, Ik zorgde dat alles geregeld was, en het boeide hem niet, Ik wilde met hem praten, maar dat wilde hij niet, Hij was toen ook nog zo gesloten als een boek, En toen kwam ik op het punt dat ik het uit wilde maken, net als jouw vriend nu,Ik kon niet meer verder, Ik stak er veel energie in, had genoeg sores van mezelf, zat midden in mijn afstuderen en dan had ik ook nog een partner die apatisch was geworden, Ik heb toen besloten nog 1 keer het gesprek aan te gaan, maar daarvoor nog een gesprek gehad met iemand die wist hoe het was om depressief te zijn, en dat werkte heel verhelderend, Dat hij apatisch was betekende niet dat hij niet van mij hield, Hij kon het alleen niet tonen want het gevoel was er ff niet niet, Dat hij mij amper aanraakte kwam niet omdat hij mij niet meer aantrekkelijk vond maar omdat het zo donker om hem heen was, dat hij geen behoefte had aan contact.
Tijdens het gesprek heb ik ook eerlijk verteld hoe het voor mij was, Ik had een vriend maar was eigenlijk net zo goed single, want ik had niks, En dat het mij zeer deed hem zo te zien, Hij gaf toen aan wel heel gek op mij te zijn, maar er soms gewoon geen zin meer in te hebben, Ik heb tegen hem gezegd, dat hij toch echt hulp moest gaan zoeken, omdat ik het anders niet meer trok, En tegelijk heb ik meer voor mezelf gekozen, Vaker thuis blijven, vaker afspreken met mijn vrienden, en als het me bij hem teveel werd ging ik ook gewoon weer weg, na dit gesprek is hij hulp gaan zoeken, en ik denk ook echt dat dat uiteindelijk geholpen heeft, Een depressie is zwaar en als partner van een depressief iemand heb je zelf meer kans om ook depressief te worden, Uiteindlijk ben ik daar zelf ook in beland maar dat was niet door hem!
Leg hem vanavond eerlijk uit hoe je je voelt, en dat je heel gek op hem bent, maar het nu heel moeilijk is om bij dat gevoel te komen omdat de wereld om je heen zo donker is.
En accepteer het ook als hij wat meer afstand wil, Dat heeft hij nodig en zal jullie relatie uiteindelijk echt ten goede komen,
Is hij echt vastberaden weg te lopen, dan ben je waarschijnlijk beter af in je eentje, Je moet al hard genoeg vechten om te overleven en dan kun je geen blok-aan-been-vriend gebruiken.
Sterkte in ieder geval.
Het is alleen zo dat ik zelf juist wel heel erg laat merken, zien en weten dat ik enorm veel van hem hou. Misschien wel teveel, dus dat ben ik al aan het beperken. Hij doet het niet terug, al een hele tijd niet. Hij heeft gisteren dan dus ook gezegd enigszins te twijfelen aan zijn gevoelens.
Ik hoop dat ik, wat er ook uit komt, het kan accepteren.
Ben nu iets meer dan een week aan het afbouwen en mijn stemming wordt er niet beter op zullen we maar zeggen. moet weer moeite doen om mezelf aan de gang te krijgen, om de deur uit te gaan. bleh
dinsdag of woensdag starten met de nieuwe pillen, hopelijk slaan die al snel een beetje aan, dan ben ik weer blije murmeli. en hopelijk hebben die geen bijwerkingen hihihi
Duurt dus nog wel even, maar heb iig duidelijkheid nu Misschien toch de afgelopen 2 gesprekken met m'n psych, waarin ik steeds meer m'n barsten voel en me verdrietig voel. Herinneringen aan vroeger, of vooral het gevoel van vroeger van intense gevoel van eenzaamheid (of eigenlijk niet verbonden zijn en echte aandacht missen), komen steeds vaker weer langs. En dat vind ik zo moeilijk om mee om te gaan en weet dus ook niet zo goed wat ik er mee moet.
En dan komen die vluchtneigingen. Ik voel me weer zo'n flipperkastballetje. Tegelijkertijd moet ik bij mensen meer van mezelf laten zien. En dan zit ik te denken dat ik dat zeker de afgelopen tijd wel vaker heb gedaan, maar misschien omdat ik verkeerde verwachtingen heb ofzo of weet ik veel wat, voelt het nooit als iets dat ooit verandering gaat brengen bij mij.
Ik weet eigenlijk niet precies wat ik hier nou probeer te zeggen, kom er even niet zo goed uit.
Vind het wel vervelend dat ik dit nu weer zo heb. Is dit iets wat met medicatie niet voor zou moeten komen (hoewel ik tot nog toe het idee had dat die pillen wel werkten), of is dit gewoon iets logisch als onderdeel van het therapieproces?
Bleh
Ondertussen ga ik wel afstand nemen om mezelf enigszins te beschermen
Wat klote zegquote:
Op de een of andere manier voel ik mezelf steeds verder afglijden op het moment. En waar dat nou precies aan ligt?
Misschien toch de afgelopen 2 gesprekken met m'n psych, waarin ik steeds meer m'n barsten voel en me verdrietig voel. Herinneringen aan vroeger, of vooral het gevoel van vroeger van intense gevoel van eenzaamheid (of eigenlijk niet verbonden zijn en echte aandacht missen), komen steeds vaker weer langs. En dat vind ik zo moeilijk om mee om te gaan en weet dus ook niet zo goed wat ik er mee moet.
En dan komen die vluchtneigingen. Ik voel me weer zo'n flipperkastballetje. Tegelijkertijd moet ik bij mensen meer van mezelf laten zien. En dan zit ik te denken dat ik dat zeker de afgelopen tijd wel vaker heb gedaan, maar misschien omdat ik verkeerde verwachtingen heb ofzo of weet ik veel wat, voelt het nooit als iets dat ooit verandering gaat brengen bij mij.
Ik weet eigenlijk niet precies wat ik hier nou probeer te zeggen, kom er even niet zo goed uit.
Vind het wel vervelend dat ik dit nu weer zo heb. Is dit iets wat met medicatie niet voor zou moeten komen (hoewel ik tot nog toe het idee had dat die pillen wel werkten), of is dit gewoon iets logisch als onderdeel van het therapieproces?
Bleh
Ik denk dat het niet de bedoeling is dat de meds dit volledig onderdrukken. Anders kan je het niet verwerken. Het is gewoon een hele zware therapie die je doet en ik denk dat dit gevoel erbij hoort (zeg ik nu heel stoer, ik voel me vast een stuk minder stoer als ik straks ook ben begonnen).
Wat ik wel denk, is dat de pillen misschien helpen voorkomen dat je echt afglijdt. Het zou je een beetje overeind moeten kunnen houden in dit proces.
En wat mij helpt is dingen met de dag bekijken. Dus: vandaag voel ik me kut. En gisteren ook. Maar wat morgen brengt weet ik niet, dat zie ik morgen wel. Ipv: ik glijd af en ga me steeds kutter voelen.
Ik merk nu dat ik gisteren ook weer zat vooruit te kijken over afbouwen en depri worden, maar vandaag voel ik me best goed. Dus wie weet krijg jij ook weer dagen dat t effies wat beter gaat.
Sterkte meissie, en dikke knuffel
O ja vreselijk is dat. Ik ben ook een keer over gestapt, van de Cymbalta naar Citalopram. Ik heb bijna niks anders gedaan dan op bed zitten piekeren/janken en hopen dat de nieuwe meds wel aanslaan en niet opgenomen hoefde te worden waar de " psychiater het over had, mcht de situatie niet verbeteren,quote:
Leuk, medicijnen wisselen.
Ben nu iets meer dan een week aan het afbouwen en mijn stemming wordt er niet beter op zullen we maar zeggen. moet weer moeite doen om mezelf aan de gang te krijgen, om de deur uit te gaan. bleh
dinsdag of woensdag starten met de nieuwe pillen, hopelijk slaan die al snel een beetje aan, dan ben ik weer blije murmeli. en hopelijk hebben die geen bijwerkingen hihihi
Gelukkig is het niet zo ver gekomen, maar het gaat 3 jaar later nog steeds mwa met teruvallen enzo zoals nu
Sylvana, kan je misschien tegelijk met je vriend opstaan voordat hij gaat werken?
Weet niet of dat helpt, maar dan ben je wel uit bed... en dan gelijk wassen en aankleden, zou dat helpen?
Weet nu al niet wat ik moet doen op een dag, laat staan als ik er al om 6 uur uit moet.
Oh ja Sylvana, dat is wel erg vroeg. Of kan het helpen als je af spreekt dat hij je op een bepaald moment belt ofzo? Ik roep maar wat...
ff wachten, ik begin er volgende week meequote:
Heeft iemand hier ervaring met venlafaxine eigenlijk?
Nee dat is niet mogelijk ivm de werkzaamheden die hij heeft. En vaak word ik ook niet wakker van de telefoon.quote:
Efexor Kingtoppie, deed bij mij niet veel.
Oh ja Sylvana, dat is wel erg vroeg. Of kan het helpen als je af spreekt dat hij je op een bepaald moment belt ofzo? Ik roep maar wat...
Maandag moet ik om 10 uur bij die vrijwilligersorganisatie zijn. Dus dan heb ik een echt doel om er op tijd uit te gaan.
En dan hoop ik snel met die deeltijdbehandeling te kunnen beginnen. Heb deze week niks gehoord, dus moet volgende week wel wat horen...
Gaat hier op het moment echt niet lekker vanwege problemen met Essent waar ik me ontzettend zorgen over maak en sta zowat op instorten
Balen van het gedoe met Essent
.Sterkte
En dankjewel
Ik merk dat ik op dit moment erg veel moeite heb met het feit dat ik eits meer vrije tijd en dus minder druk heb. Ik merk dat ik me daardoor verveel en ga piekeren waardoor ik utieindelijk overstuur raak. Ik probeer dit te doorbreken door iets te zoeken wat ik leuk vind en afleiding geeft, maar op zulke momenten weet ik neit wat te doen en heb eigenlijk nergens zin in.
En op andere momenten kan ik neit stoppen met dingen doen, vooral omdat ik dan niet denk en ook de dingen niet voel die ik voel. En dus eigenlijk wegren ervoor.
Maari k heb ook het gevoel dat ik niet anderes kan, omdat als ik een dag heel depressief doe,mijn moeder er heel veel problemen mee heeft, wat leid tot conflicten met elkaar.
Verder slaap ik nu meer, gemiddeld van half12 tot een uur of 9 's ochtends. En ben heel snel moe, en vanaf volgende week heb ik een heel druk lesrooster. En zie er als een berg tegenop...
Wat naar dat je je zo voelt maar herkenbaar. MIsschien heb je dit allang geprobeerd, maar toch een paar tips:quote:
sorry dat ik niet op iedereen reageer, maar ben de draad kwijt en ben bekaf.
Ik merk dat ik op dit moment erg veel moeite heb met het feit dat ik eits meer vrije tijd en dus minder druk heb. Ik merk dat ik me daardoor verveel en ga piekeren waardoor ik utieindelijk overstuur raak. Ik probeer dit te doorbreken door iets te zoeken wat ik leuk vind en afleiding geeft, maar op zulke momenten weet ik neit wat te doen en heb eigenlijk nergens zin in.
En op andere momenten kan ik neit stoppen met dingen doen, vooral omdat ik dan niet denk en ook de dingen niet voel die ik voel. En dus eigenlijk wegren ervoor.
Maari k heb ook het gevoel dat ik niet anderes kan, omdat als ik een dag heel depressief doe,mijn moeder er heel veel problemen mee heeft, wat leid tot conflicten met elkaar.
Verder slaap ik nu meer, gemiddeld van half12 tot een uur of 9 's ochtends. En ben heel snel moe, en vanaf volgende week heb ik een heel druk lesrooster. En zie er als een berg tegenop...
* piekerkwartiertje instellen, evt meerdere keren per dag en dan iedere keer dat je merkt dat je piekert jezelf (aardig) 'doorverwijzen' naar dat kwartier. Het is niet eens zozeer dat kwartier an sich wat helpt, maar wel dat je telkens herkent wanneer het gebeurt en het niet laat gebeuren of opschuift waardoor je hopelijk op den duur minder gaat piekeren. DIt gezegd hebbende moet ik het zelf ook weer eens gaan proberen want ik denk me ook suf de hele dag, gaat veel energie in zitten.
* Ik heb zelf dat ik bij vlagen moedeloos wordt omdat ik zooo vaak die afleiding nodig heb bijv. Ik heb nu eindelijk werk (schoonmaak, erg fijn voor mij want dan ' denk' ik niet) en dan voel ik me 4 uur OK, ga ik naar huis, ben ik binnen afzienbare tijd weer aan het denken en voel me down of bang. Hoe vervelend ook, de enige manier is om iedere keer wat anders te gaan doen of het volledig te accepteren, maar als je je slecht voelt helpt het nooit om te blijven zitten en het via je hoofd op te lossen. Je kan het alleen maar blijven proberen.
* Tenslotte, voor slapeloosheid, heb je slaappillen hiervoor? Je hoeft ze niet te gebruiken of heel weinig maar het idee dat je het hebt kan al helpen.
Maar goed, zoals je ziet, ik ben nu ook wakker, slaap ook alweer twee weken nauwelijks, maar ik vermaak me wel, want in bed blijven liggen is ook niks.
En bij fysieke activiteit kan ik mezelf erop los laten piekeren zonder dat ik pieker..heel raar en lastig uit te leggen, maar zoiets is het.
En dat ik moedeloos word heb ook wel vaak, en dat wat je zegt van het accepteren en doorgaan is ook wat ik probeer alleen werkt het niet altijd. En nog minder als je het gevoel hebt dat je omgeving je somberheid niet echt accepteerd of normaal vind. Dan val je vanzelf terug in "theater"spelen...en dat zorgt ervoor dat als het eruit komt het alleen nog heviger is.
En slaapproblemen heb ik niet echt. Over het algemeen slaap ik wel ok, alleen ik slaap veel te diep waardoor ik heel brak en moe wakker word. EN vooral nu tentamens over zijn slaap ik beter, doordat ik minder zenuwen heb.
Ik ben helemaal kapot, lig alleen maar in bed te janken.
Knuffelquote:
Nou, mijn vriend heeft er gisteren een punt achter gezet.
Ik ben helemaal kapot, lig alleen maar in bed te janken.
Hier de afspraak met vrijwilligersorganisatie vanochtend afgebeld, zag het toch niet zitten
Ik weet hoe je je voelt ... Sterkte ermee.quote:
Nou, mijn vriend heeft er gisteren een punt achter gezet.
Ik ben helemaal kapot, lig alleen maar in bed te janken.
Ik snap hoe je voelt. Ik heb pasgeleden vergelijkbare dagen gehad.quote:
Nou, mijn vriend heeft er gisteren een punt achter gezet.
Ik ben helemaal kapot, lig alleen maar in bed te janken.
@sylvana, jammer dat je de
Afspraak moest afzeggen , maar wel goed dat je dit ook durfde en hebt gedaan.
Eerste opdracht die ik meekrijg is dat ik mijn eigen begravenisrede moet gaan schrijven..
quote:
Net intake gehad bij de psycholoog.
Eerste opdracht die ik meekrijg is dat ik mijn eigen begravenisrede moet gaan schrijven..
sorry, ik moest lachen.Wat was de reden voor deze bizarre opdracht?
(alhoewel, men schrijft natuurlijk nooit een negatieve grafrede over iemand)
De reden krijg ik als het goed is volgende week te horen. Wanneer ik hem dus af heb.quote:
[..]
Wat was de reden voor deze bizarre opdracht?
(alhoewel, men schrijft natuurlijk nooit een negatieve grafrede over iemand)
Ik snap dat je moest lachen, ikzelf had ook even zoiets van 'huh, hij is toch niet serieus?'.
Maar dat is hij dus wel. En geloof me, als je hoort dat je je eigen begravenisrede moet gaan schrijven, ga je echt wel nadenken..
Ik denk dat het ook te maken heeft met je zelfbeeld. Dat je als je depressief bent alles heel negatief ziet. En in zo'n begrafenisrede zijn mensen altijd positief over de dode. Dus zo leer je anders te denken, leer je om ook naar de positieve kanten van jezelf te kijkenquote:
[..]
De reden krijg ik als het goed is volgende week te horen. Wanneer ik hem dus af heb.
Ik snap dat je moest lachen, ikzelf had ook even zoiets van 'huh, hij is toch niet serieus?'.
Maar dat is hij dus wel. En geloof me, als je hoort dat je je eigen begravenisrede moet gaan schrijven, ga je echt wel nadenken..
Hier gaat het nog steeds niet lekker. Morgen psych maar even mailen dat het nog steeds niet lukt om me aan het plan van aanpak te houden, dat ik ontzettend veel pieker en dat ik me gewoon zo depressief voel dat ik weer geen zin heb om maar iets te doen, omdat het toch geen nut heeft.
Is het gebruikelijk dat je 6 weken oid moet wachten op een afspraak bij de psycholoog, nadat je al pillen meekrijgt van de psychiater?
Ja me2, maar ik ben een beetje bang dat ik verdoemd ben en geen verandering ga zien.quote:
Dat is zeker heel lang. Er is geen mogelijkheid om eerder terecht te kunnen? Ook niet bij eventueel een andere psycholoog?quote:
Dumdidum...
Is het gebruikelijk dat je 6 weken oid moet wachten op een afspraak bij de psycholoog, nadat je al pillen meekrijgt van de psychiater?
Ik weet het niet, ik heb er verder ook geen ervaringen mee.. Dusja..quote:
[..]
Dat is zeker heel lang. Er is geen mogelijkheid om eerder terecht te kunnen? Ook niet bij eventueel een andere psycholoog?
Ik zou zelf proberen om eerder een afspraak te krijgen, het liefst volgende week nog. Zeker als je je medicatie al hebt.quote:
[..]
Ik weet het niet, ik heb er verder ook geen ervaringen mee.. Dusja..
De eerste paar weken kunnen, juist met medicatie (al weet ik niet precies wat voor een medicatie, maar ik ga hier even uit van anti-depressiva, gezien het topic enzo), heel erg cruciaal zijn.
Dan zou die psychiater dat toch moeten weten? Venlafaxine heet het goedje.quote:
[..]
Ik zou zelf proberen om eerder een afspraak te krijgen, het liefst volgende week nog. Zeker als je je medicatie al hebt.
De eerste paar weken kunnen, juist met medicatie (al weet ik niet precies wat voor een medicatie, maar ik ga hier even uit van anti-depressiva, gezien het topic enzo), heel erg cruciaal zijn.
Je psychiater heeft hier niets over gezegd?quote:
[..]
Dan zou die psychiater dat toch moeten weten? Venlafaxine heet het goedje.
Ik hoop dan dat het verder geen probleem is. Hij weet dat je afspraak bij de psycholoog pas over 6 weken is?
Ehh, volgens mij zou hij me doorverwijzenquote:
[..]
Je psychiater heeft hier niets over gezegd?
Ik hoop dan dat het verder geen probleem is. Hij weet dat je afspraak bij de psycholoog pas over 6 weken is?
Daar ben ik gisteren mee begonnen. Hoe gaat t bij jou?quote:
[..]
Dan zou die psychiater dat toch moeten weten? Venlafaxine heet het goedje.
Je moet sowieso over 1 of 2 weken echt ff contact hebben met de psychiater, anders ben je teveel aan het zwemmen vind ik.
Heeft de psychiater iets gezegd over ophogen vd dosering? Met welke dosering ben je begonnen?
2 weken na het begin staat de afspraak.quote:
[..]
Daar ben ik gisteren mee begonnen. Hoe gaat t bij jou?
Je moet sowieso over 1 of 2 weken echt ff contact hebben met de psychiater, anders ben je teveel aan het zwemmen vind ik.
Heeft de psychiater iets gezegd over ophogen vd dosering? Met welke dosering ben je begonnen?
Ehm, gaat wel ok denk ik... Maar zoals het nu voelt gaat dit niks oplossen.. Misschien wel helpen. 75mg.
Oplossen doet het meestal ook niet, maar wel zorgen dat je meer zin krijgt om dingen aan te gaan pakken.
Ik heb ook 75.
Nee de psychiater heeft pillen meegegeven, na 6 weken is er pas een afspraak mogelijk met de psycholoog, na 2 weken weer langs bij de psychiater.quote:
Huh? Dus je begint over 4 weken met de pillz?
Oplossen doet het meestal ook niet, maar wel zorgen dat je meer zin krijgt om dingen aan te gaan pakken.
Ik heb ook 75.
Morgen psych bellen want zo gaat het echt niet langer Ik weet het gewoon echt niet meer Ik ben niet zo impulsief dat ik gekke dingen doe.quote:
Ah zo. Dat is wel normaal. Alleen moet je ergens tussendoor terecht kunnen als er wat mis gaat. Maar dan moet je ff je psychiater bellen
Sylvana, wat klote dat je je weer voelt afglijden. Wat frustrerend. Heb je nog een concrete vraag morgen als je je psych gaat bellen?
TGND: je eigen begrafenisrede; pff, wat lastig. Inderdaad zal dat wel zijn omdat je dan wellicht eerder geneigd bent om naar positieve dingen te zoeken. Ik heb nu van m'n loopbaancoach de opdracht op te schrijven wat je wil dat andere over je zeggen aan het eind van je leven (dus eigenlijk soortgelijk iets). Echt zo verschrikkkelijk lastig!!
Kortom, dat zijn zo van die dingen die ik aan het uitstellen ben, temeer ook omdat ik nu zo veel mogelijk wil schaatsen. En verder ook aan het wegrennen en ik voel dat m'n lichaam het moeilijk heeft en ik moe ben en eigenlijk eens even een stapje terug moet doen. Maar door dat uitstellen gaat dat ook weer niet. Kortom, ik ben niet handig bezig.
Dus aan het eind van deze middag dacht ik: laat ik eens rustig gaan zitten en proberen bij m'n gevoel te komen. Nou, die is mijlen ver weg, dus kreeg dat niet echt voor elkaar.
Zo niet handig, ik blijf maar rennen en denk dan ook bijna: Nou, het gaat toch goed, waarom moet ik eigenlijk naar die psych?? Ik zit daar een beetje d'r tijd te verdoen.
Dus, tja, heel handig. Ik ben soms zo'n doos.
T is ook niet makkelijk meis. 30 jaar rennen leer je niet in een paar maanden af.
Volgens mij heb ik al heel wat kilometers afgelegdquote:
Nyota
T is ook niet makkelijk meis. 30 jaar rennen leer je niet in een paar maanden af.
En tja, die wachtlijsten .... en van het kastje naar de muur worden gestuurd ...
En dat wordt straks vast alleen maar erger met al die bezuiningen en geschrapte banen ...
Hier ook psychiater-perikelen: Had eindelijk zin ergens in: Schaatsen. Ik kon ineens nergens anders meer aan denken, zoals wel meer mensen in ons landje. Eigenlijk geen geld voor, maar na veel wikken en wegen toch gaan halen, héle mooie retro-kunstschaatsen. Kom ik ten lange leste thuis, ligt daar ein-de-lijk de uitnodiging voor de psych. Of ik dan wel even mijn portemonnee wil trekken: 100 euro. Die ik dus eigenlijk niet meer heb. In 2 seconden van een blij ende dartel ijsprinsesje naar een apathisch ijskonijn. (De volgende dag word ik wakker met een dikke rooie ontsteking aan mijn voet, een schaatsknobbel, oh, the fucking irony, dus de schaatsen staan alweer in het vet voor ze ooit ijs gezien hebben, zuur zeg, maar dat terzijde). Het kostte me al zoveel moeite een verwijzing te gaan vragen, maar door zulke bedragen word ik ook erg afgeschrikt, ik wil ga immers weer naar school, en heb maar een uitkering op het moment, zal dus elke cent om moeten draaien. Dus toch maar met de huisarts gaan goochelen?
Over school gesproken: De eerste stap is gezet, ik ben naar de open dag geweest. Het leek me nog leuk ook! Nu gaan studeren voor het toelatingsexamen in mei!
goed van je! Eerste stap gezet..nu rustig aan de rest. En ik zou proberen me niet al te druk te maken over de kosten van de psych want het is een noodzaak. Tenzij je denkt van oké ik kan zonder begeleiding verder.
En als je je echt zorgen maakt, ga naar de ha hij kan ook nog voor je kijken of bepaalde psych's mogelijk gedeeltelijk vergoed worden.
@Murmeli
Balen van die medicatie. Wel wat geduld hebben ermee hé...
Hier gaat het op en af...ik maak me wat zorgen over school. En thuis loopt het niet al te soepel ma loopt een aantal dagen in rare buien, en ik loop ook niet al te vrolijk omdat ik bepaalde dingen te weten ben gekomen, waar ik me mateloos aan irriteer dingen die al jaren spelen en dan moet een "vreemde"(ex-bekende) zich er nog eens mee bemoeien.
Verder tja, veel last van spanning en vermoeidheid! en dus weer hoofdpijn erbij. Maar de vermoeidheid kan gedeeltelijk ook door de kou komen die van nu wel weer een beetje mag gaan wegtrekken
Ik kan geen mensen kiezen ofzo.. Mijn middelvinger functie doet het niet... En dat is echt vervelend want ik laat mezelf er kut door voelen.
Wordt echt tijd, want gaat nog steeds niet goed hier
Ik heb gelukkig nog wel zin in koken. Sterker nog, het is een van de dingen die ik leuk vind om te doen, dus maak nu juist de meest nieuwe dingen omdat ik tijd zat hebquote:
Hoe doen jullie dat trouwens met eten koken? Ik heb daar dus echt geen.zin/plezier meer in, waardoor het vaak iets van aardappelen, groenten, vlees of gehakt met pastasaus of chicken tonight ofzo wordt. Maar elke keer hetzelfde eten begin ik ook zat te worden. Maar heb ook geen inspiratie om dat anders te maken wat simpel is en niet teveel moeite kost...
Misschien is wat dagen vooruit plannen een idee, zodat je van te voren al weet wat je gaat maken. Dan stop je er een keer wat meer tijd in qua bedenken en hoef je dat de rest van de week niet meer te doen. Of is dat ook al te veel moeite??
Een dikke knuffel voor jullie
Met mij gaat het eigenlijk wel goed, Ik ben druk bezig maar wel met mijn grenzen bewaakt! Ik heb een soort afscheid genomen van mijn burn-out! Als jullie willen kun je het lezen :http://www.xead.nl/ode-aan-mijn-burn-out
Ik ben er trots op en het voelde ook echt als afsluiten!
Ik mis hem zo
Wat een helder en mooi verhaal. Je bent echt een taaie volgens mij!quote:
Goedenavond dames,
Een dikke knuffel voor jullie
Met mij gaat het eigenlijk wel goed, Ik ben druk bezig maar wel met mijn grenzen bewaakt! Ik heb een soort afscheid genomen van mijn burn-out! Als jullie willen kun je het lezen :http://www.xead.nl/ode-aan-mijn-burn-out
Ik ben er trots op en het voelde ook echt als afsluiten!
Ik ben ondertussen met m'n AD gestopt. Tot nu toe gaat het redelijk lekker. Heb de laatste weken druk gehad met een verhuizing die nu aan het afronden is en in die tijd geen tijd voor mezelf gehad.
Ik wou per sé eerst wachten met het beginnen met een nieuwe AD en zolang het gaat zonder, zal ik zonder blijven gaan.
Ik heb sinds kort gesprekken met een psychologe en moet zeggen dat die best goed zijn. Ik heb die gesprekken ivm angstklachten (durf de deur niet uit).
Vandaag m'n fiets naar een fietsenmaker gebracht zodat die weer helemaal rijklaar is. Ik ben namelijk steeds bang dat m'n fiets onderweg kapot gaat (ik weet, klinkt raar) en straks heb ik daar geen reden meer voor, dus een reden minder om binnen te blijven. Bovendien zal de extra lichaamsbeweging me goed doen
Ik kom nog steeds bijna de deur niet uit (door die angstklachten) maar ik heb nu tenminste een plan van aanpak.
Het komt er op neer dat ik moet confronteren, en dat doe ik nu ook.
Zelfs naar de supermarkt vind ik steeds weer een enorme stap, en daar baal ik zelf ook van.
Ik zal echt enorm blij zijn als het straks eindelijk weer lente is
Ik deed dat ook, gewoon wat groente + stukje vlees uit de schappen pakken en de boel opbakken.quote:
Hoe doen jullie dat trouwens met eten koken? Ik heb daar dus echt geen.zin/plezier meer in, waardoor het vaak iets van aardappelen, groenten, vlees of gehakt met pastasaus of chicken tonight ofzo wordt. Maar elke keer hetzelfde eten begin ik ook zat te worden. Maar heb ook geen inspiratie om dat anders te maken wat simpel is en niet teveel moeite kost...
De laatste tijd heb ik wat ge-experimenteerd met stamppotjes. Dat is vooral een kwestie van de tijd goed in de gaten houden.
Trouwens iets heel anders: Iemand hier toevallig ook last van vreetbuien 's avonds?
Ik heb daar geen oplossing voor, behalve door steeds eerder naar bed te gaan. In de ochtend ontbijten doe ik nu wel, maar dat lijkt die vreetbuien niet echt te beteugelen.
Misschien wel een idee dit met m'n psychologe te bespreken.
Heb nog een berichtje gehad van het Leo Kannerhuis, ze gaan m'n dossiers bekijken en later hoor ik dan of ik door hun behandeld ga worden. Wel kut dat ik dan wel de eigen bijdrage moet gaan betalen (tis toch weer ¤200 down the drain) dus hopelijk komt er wel wat goeds uit.
Beetje lange update, sorrie!
hopelijk kan je terecht bij het LKH
Vreetbuien savonds heb ik niet trouwens. Kan het komen doordat je savonds net te weinig eet? Als ik dat doe krijg ik namelijk wel vreetbuien. Soms denk ik wel eens dat ik op de lijn moet letten en dan eet ik tot ik net genoeg heb voor mijn gevoel, maar dat is dus net te weinig. het is (voor mij) beter om als ik denk dat ik net genoeg heb, nog een paar happen (kwart bord ofzo) door te eten, dan zit ik vol tot ik ga slapen en heb ik geen honger meer.
Even weer een pillenupdate van het experimentenfront. Ik ga weer stoppen met de Venlafaxine want heb daar dezelfde bijwerking mee als bij paroxetine en lexapro. Nu even een weekje pillenpauze nemen zodat mijn lichaam ff rust heeft, en dan ga ik volgende week terug naar good old citalopram. Daar werd ik wel slaperig van, maar ik weet niet meer in welke mate en of dat ook zo was als ik gewoon genoeg slaap en niet veel ga zitten borrelen.
Psychiatert was het ook eens met mijn plannetje dus dan maar weer gaan met die banaan
wish me luck...ik heb t nodig!
Grappig wel, ik zit aan hetzelfde middel..quote:
Even weer een pillenupdate van het experimentenfront. Ik ga weer stoppen met de Venlafaxine want heb daar dezelfde bijwerking mee als bij paroxetine en lexapro. Nu even een weekje pillenpauze nemen zodat mijn lichaam ff rust heeft, en dan ga ik volgende week terug naar good old citalopram. Daar werd ik wel slaperig van, maar ik weet niet meer in welke mate en of dat ook zo was als ik gewoon genoeg slaap en niet veel ga zitten borrelen.
Psychiatert was het ook eens met mijn plannetje dus dan maar weer gaan met die banaan
wish me luck...ik heb t nodig!
Wat heb jij allemaal voor bijwerkingen dan?
Qua 'mood' is het nogal wisselend, momenteel voel ik me vrij aardig en opgewekt omdat ik vooral de zaken ontwijk die de boel triggeren, terwijl m'n verstand weer zegt dat ik het juist moet inzien en mezelf moet confronteren, maar hé ik voel me er in ieder geval even wat beter en positiever bij en dat is ook wat waard.
Voor mijn omgeving is het nog steeds lastig, m'n vriendin is eigenlijk de enige die het merkt wanneer ik anders/minder in m'n veel steek, tegelijkertijd weer een nadeel omdat ze zichzelf meetrekt in die negatieve spiraal en daardoor ... nouja, de rest lijkt me duidelijk en ook geen ideale situatie.
Nog een kleine 3 weken en het is weer 4 jaar geleden dat m'n vorige vriendin overleed en ik voel me momenteel nogal schuldig dat ik zo weinig ben geweest op de begraafplaats, anderzijds ook weer niet omdat ik me er niet prettig voel en het idee heb dat ze toch wel voelt/merkt dat ik aan haar denk.
Gelukkig gaat het ook studie gebied inmiddels weer iets beter, was opgestapt bij m'n stage omdat ik merkte dat ik gewoonweg niet gewaardeerd werd en men mijn klachten niet lekker inschatte maar een nieuwe stage duurde nogal een tijd, inmiddels hopelijk een nieuwe als het papierwerk in orde komt.
En dan zit ik er nog steeds erg mee dat ik totaal veranderd ben de afgelopen periode (na het overlijden van mijn vorige vriendin), romantiek is van mijn kant ineens ver te zoeken terwijl het me voorheen kenmerkte, spotaniteit is verminderd, zin in seks/hobbies (kan ook bij elkaar) en het plannen van leuke dingen is ook al niet bijzonder veel meer en ik twijfel over alles of ik het wel goed doe en of ik het überhaupt wel kan, terwijl ik dat ergens gewoon weet dat ik het kan.
Merk ook dat het avondeten niet veel meer voorstelt, moet echt moeite doen om niet structureel zo'n opwarmmagnetronmaaltijd te halen en zelfs in bad gaan heb ik al geen geduld/zin meer in en voor.
Ook de rekenen zijn echt een ramp, geld zat op de rekeningen maar de incassobrieven vallen geregeld op de deurmat en dan moet er nota bene een 2e herinnering komen eer ik hem betaal omdat iets ervoor zorgt dat ik gewoon geen 'zin' heb om het te doen en niet dat ik zoveel anders qua verplichtingen heb waardoor het er tussendoor schiet.
Vermoeiend en met een chronische vermoeidheidsziekte kun je dat er eigenlijk niet bij hebben, nu vooral aan mezelf denken en proberen ergens te beginnen met het weer op de rails krijgen van m'n leventje.
Ik weet ook wel dat ik eigenlijk naar een psycholoog moet voor m'n shit, maar ik zie er gewoon tegenop en ben bang dat het dan helemaal een chaos wordt in huis met een ander die ook al aan de antidepressiva zit en vanwaar die angst? Ook geen flauw idee, maar ik praat mezelf allemaal nood scenario's aan.
Hier weet ik het niet meer. Ik heb doordeweeks nergens tijd voor, stomme rot-lesrooster.....gelukkig zit ik nu met 3 lange dagen ipv. 4..maar de vrijdag zit ik met overmoeidheid.
En ik ga dus meer moeten doen in het weekend, na de vakantie komen er ook nog 2 herknasingen aan.
Dus ik begin weer enorm te stressen.
En gisteren gesprek bij de psych gehad die heel veel losmaakte bij mij en sindsdien kost het me weer iets meer moeite om mijn hoofd boven water te houden. En vandaag tijdens een draaide de docent een liedje, waarbij ik spontaan in tranen barste omdat mijn oma dat zo een geweldig lied vond.
En verder kan ik niet verder wandelen maar alleen struikelen...
maar ik trek het niet echt helemaal meer....
Ga 6 dagdelen in de week: maandagochtend, dinsdagmiddag, woensdag de hele dag en donderdagochtend en vrijdagochtend. Druk programma dus, maar dat helpt me wel goed om de dag door te komen wat fijn. Dan ben je in ieder geval bezig en heb je al wat afleiding..quote:
Net intakegesprek gehad voor de structurerende deeltijd en ik kan morgen beginnen
Wat fijn dat het goed gaat! Heb je nog wel een andere vorm van behandeling en/of medicatie?quote:
... mini-update. 6 weken na mijn ontslag uit de "crisis" en ik voel me gewoon goed.
quote:
... mini-update. 6 weken na mijn ontslag uit de "crisis" en ik voel me gewoon goed.
Die eetbuien 's avonds herken ik ... ik moet gewoon een paar uur na het avondeten yoghurt eten en een paar uur later fruit, want dan heb ik er meestal geen last van, maar ik heb er vaak geen zin in.
En hier komen ook regelmatig betalingsherinneringen binnen. Mijn hoofd zit gewoon veel te vol en daardoor vergeet ik dus heel veel.
En dromen dat je om een goede reden boos wordt, maar dat iedereen zegt dat er geen reden is om boos te zijn, waardoor je dus steeds bozer wordt, is geen leuke manier om wakker te worden.
Zeker omdat het mij in het echt ook vaak overkomt ...
Hier slecht nieuws. Een vriend van me (die ook een ex is) heeft zelfmoord gepleegd. Heb ik dinsdagavond te horen gekregen. Het is iemand uit dezelfde vriendengroep als waar vorige maand ook iemand zelfmoord van heeft gepleegd. Godver. We zijn allemaal verdoofd en verslagen. Hadden dat niet aan zien komen. Heb gisteren zijn zus gesproken. Zij en haar ouders hadden ook niks zien aankomen.
Ik zag hem niet veel maar als we elkaar zagen was het altijd goed. De beste knuffels van de wereld... en die zijn nu weg
Sylvana, klinkt ok die deeltijd!
Zorg goed en wees lief voor jezelf.
Ik lees niet echt veel meer mee, Ik weet niet precies waarom, Ik ben wel benieuwd hoe het met jullie gaat maar ik ben zo druk met alles om me heen dat het soms gewoon niet lukt! Ik heb vandaag wel gehoord dat mijn vriend akkoord gaat met een pup voor mij
:D:D:D dat wil ik zo graag, maar hij wilde er niet aan, en vandaag in gesprek met mijn mama, ging hij ineens om. Dus ik ben zooo blij!Het gaat heel wisselend met mij. Ik slaap nauwelijks en heb misselijkheidsaanvallen (kan ook van het stoppen met de ad's zijn). En plotselinge huilbuien. En soms gaat het ook wel. Ik ga nu ff lekker naar huis en morgen weer naar eindhoven. En maandag weer. De ns wordt heel rijk van mij.
.Huilen is verwerken, is iets wat ik heb geleerd, dus laat het maar gewoon komen! Let it al out! Dikke knuffquote:
Oh wat een (%!&#@$&% dag... loop om de haverklap te
precies. Hoewel het niet iedere dag en constant moet zijn. Maar je moet het eruit laten en huilen is een van miljoenen manieren waarop je dingen kan uitten.quote:
[..]
Huilen is verwerken, is iets wat ik heb geleerd, dus laat het maar gewoon komen! Let it al out! Dikke knuff
ZO uit ik dingen ook wel eens via woede-aanvallen...
Maar ook met andere dingen vind ik dat moeilijk, vandaar dat ik ook zoveel pieker
Over school, therapie, hoe ik me gedraag, wat dat voor invloed op mn relatie heeft, over een geldzaak, over het gebrek aan sociale contacten, over mn gezondheid, waar niet over eigenlijkquote:
Over wat pieker je allemaal dan Sylvana?
heel erg herkenbaar. Ik pieker ook over echt alles waar je als mens over kan piekeren.quote:
[..]
Over school, therapie, hoe ik me gedraag, wat dat voor invloed op mn relatie heeft, over een geldzaak, over het gebrek aan sociale contacten, over mn gezondheid, waar niet over eigenlijk
Omdat dat hoort bij het leven. En ooit is de maat vol, en dan kan je in ieder aangeven, van ik heb mijn grenzen aangegeven en jij bent erover heen gegaan en nu is het gedaan. ..snap je?quote:
En als je dan je grenzen aangeeft en mensen die dichtbij je staan daar gewoon maar overheen walsen... waarom zou ik ze dan nog aangeven
Vanaf na de zomervakantie ben ik ook beetje gaan tobben allemaal. Steeds had ik om de 3/4 weken een periode dat ik het ff niet zag zitten en zat ik een weekje me thuis druk te maken om alles. Ben het afgelopen jaar minder zelfverzekerd geworden en ontzettend gespannen en gestresst om bepaalde dingen. Gesprekken op school/trainen/examens overal ben ik veel angstiger voor dan dat ik vroeger was. Ben hiermee naar de huisarts gegaan en kreeg ik oxazepam om rustiger van te worden. Dit helpt opzich wel goed bij me, maar ik kan dit niet blijven slikken en de spanning/angst blijft toch af en toe terug komen. Nu ben ik de laatste week ook weer wat meer gestresst om kleine dingen en het probleem is dat ik echt de hele dag misselijk ben van dit gepieker. Ik heb opzich wel zin om dingen te ondernemen e.d, maar doordat ik hier zo gestresst voor ben komt het er de laatste tijd niet zoveel van en ga ik bijvoorbeeld niet zoveel uit. Anti-depressiva heb ik het nooit over gehad met de huisarts omdat het steeds maar een korte periode is dat ik me zo gespannen voel. Maar omdat dit toch blijft terugkomen en ik dan een hele week bijna niet eet en veel loop te kokhalzen ga ik maandag misschien toch eens vragen om iets (anti depressiva?) wat me op de langere termijn wat zelfverzekerder en minder gespannen maakt. Wat denken jullie in mijn situatie? Het is niet zo dat ik me depri voel, maar door de gespannenheid en angstigheid blijf ik toch wat meer thuis zitten en beland zo een beetje in een negatieve spiraal. Zelfmoordneigingen enzo heb ik verder helemaal niet.
Zijn er dingen gebeurd die kunnen verklaren dat je angstiger bent geworden?
Al eens overwogen om een psycholoog te bezoeken?
Ben een man (20 jaar), nee is helemaal niets gebeurd verder waardoor dit zou kunnen komen. Psycholoog ofzo heb ik nooit overwogen, dan ben ik voor die gesprekken weer gespannen en ik denk ook niet dat dit me veel zou helpen. Verder zit ik er gewoon erg mee dat ik onwijs misselijk ben in stress en angst perioden en dat ik dan dagen geen hap door me keel krijg en veel loop te kotsen. Als ik in aanmerking zou komen voor anti-depressiva zou ik het dus ook helemaal niet erg vinden als ik wat kilo's aankom en weer lekker veel trek heb. Mijn eetlust is gewoon weg in bepaalde perioden.quote:
Je schrijft om de 3/4 weken, ben je man of vrouw? Want als je vrouw bent heeft het misschien wat te maken met je cyclus en is het iets hormonaals?
Zijn er dingen gebeurd die kunnen verklaren dat je angstiger bent geworden?
Al eens overwogen om een psycholoog te bezoeken?
Het is ook wel veel he wat er dan nu op je afkomt. Diabetes is totaal geen leuke diagnose om te horen te krijgen. Als je je los daarvan ook al niet zo leuk voelt (zacht uitgedrukt) is het heel erg begrijpelijk dat je even de weg kwijt bent.quote:
[..]
Over school, therapie, hoe ik me gedraag, wat dat voor invloed op mn relatie heeft, over een geldzaak, over het gebrek aan sociale contacten, over mn gezondheid, waar niet over eigenlijk
Probeer een ding tegelijk aan te pakken zover dat gaat, en daarvoor je vriend vooral als bondgenoot te zien en je niet teveel zorgen te maken over wat hij van je gedrag vindt. Hij zal heus wel begrijpen dat je je misschien niet zo leuk gedraagt nu met al deze shit. Als je straks weer wat sterker bent komt dat wel weer goed.
In ieder geval wil ik je heel veel sterkte wensen meis. pff... niet leuk dit allemaal!
Ben nieuw hier. Kom je met ons meepraten?
Roos, welkom.
Murmel, oh klinkt gezellig... not
Het liefst lig ik hele dagen gewoon jankend op bed. Ik heb 's ochtends steeds minder de motivatie om mn bed uit te komen en 's avonds voor het slapen gaan hoop ik de volgende ochtend niet meer wakker te worden.
Het gevoel van machteloosheid is zo groot.. Vooral als het gaat om het terug krijgen van mijn ex. Het is nu 2 weken uit, maar het gevoel voor hem wordt alsmaar sterker. Ik wil hem terug, en ik kan gewoon niets doen. Alles dat ik doe duwt hem alleen maar van me weg. Ik wil dit leven niet. Ik wil weer terug naar een jaar geleden, toen was alles nog goed
dus als ik het goed begrijp wordt al je ellende veroorzaakt door je ex vriend, en alleen hij is schuldig aan hoe je je voelt, en blijkbaar vind je het ook niet erg dat hij straks met een schuldgevoel moet rondlopen als het verkeerd gaat met jou, het is immers zijn schuld?quote:
Ik ben moe, kapot. Ik kan niet meer en ik wil niet meer. Ik stop overal zo verschrikkelijk veel energie in, maar ik krijg er echt helemaal niets voor terug, alles gaat zo verschrikkelijk stroef.
Het liefst lig ik hele dagen gewoon jankend op bed. Ik heb 's ochtends steeds minder de motivatie om mn bed uit te komen en 's avonds voor het slapen gaan hoop ik de volgende ochtend niet meer wakker te worden.
Het gevoel van machteloosheid is zo groot.. Vooral als het gaat om het terug krijgen van mijn ex. Het is nu 2 weken uit, maar het gevoel voor hem wordt alsmaar sterker. Ik wil hem terug, en ik kan gewoon niets doen. Alles dat ik doe duwt hem alleen maar van me weg. Ik wil dit leven niet. Ik wil weer terug naar een jaar geleden, toen was alles nog goed
Ga eerst eens aan jezelf werken en zoek hulp of zoek extra hulp, maar zulk soort posts worden hier niet gewaardeerd
Nee, de ellende is niet veroorzaakt door mn vriend maar verergert. En ik mag hier mijn hart niet luchten dus? Ik kan dat verdomme al nergens. Fijn is dat.quote:
[..]
dus als ik het goed begrijp wordt al je ellende veroorzaakt door je ex vriend, en alleen hij is schuldig aan hoe je je voelt, en blijkbaar vind je het ook niet erg dat hij straks met een schuldgevoel moet rondlopen als het verkeerd gaat met jou, het is immers zijn schuld?
Ga eerst eens aan jezelf werken en zoek hulp of zoek extra hulp, maar zulk soort posts worden hier niet gewaardeerd
zeg doe is normaal, op zo'n antwoord zit zij niet te wachten hoor.quote:
[..]
dus als ik het goed begrijp wordt al je ellende veroorzaakt door je ex vriend, en alleen hij is schuldig aan hoe je je voelt, en blijkbaar vind je het ook niet erg dat hij straks met een schuldgevoel moet rondlopen als het verkeerd gaat met jou, het is immers zijn schuld?
Ga eerst eens aan jezelf werken en zoek hulp of zoek extra hulp, maar zulk soort posts worden hier niet gewaardeerd
je mag je hart best luchten hoor, maar we hebben het gewoon niet zo op de taal die je spreekt, het is niet fijn te lezen voor je mede users die verder ook weinig kunnen met die informatiequote:
[..]
Nee, de ellende is niet veroorzaakt door mn vriend maar verergert. En ik mag hier mijn hart niet luchten dus? Ik kan dat verdomme al nergens. Fijn is dat.
Ik zie verdomme geen andere uitweg meer. Ik voel me zo verschrikkelijk alleen
21.quote:
@TheGirlNextDoor hoe oud ben je als ik vragen mag?
ik snap wat je bedoelt.. heb je vriendinnen waarmee je over je verdriet kan praten?quote:
Dus ik moet me ook al gaan beperken in wat ik zeg. Nou wordt ie helemaal mooi. Als ik mij zo verdomde klote voel, dan mag ik dat toch best ergens kwijt in de hoop dat iemand me een advies kan geven?
Ik zie verdomme geen andere uitweg meer. Ik voel me zo verschrikkelijk alleen
Nee, daarom doe ik het hier.quote:
[..]
ik snap wat je bedoelt.. heb je vriendinnen waarmee je over je verdriet kan praten?
Ja, ik heb 1 vriendin, maar die ziet niet echt hoe erg het allemaal is.
iets minder op de "ik wil niet meer, ik hoop dat ik niet meer wakker wordt" toerquote:
Dus ik moet me ook al gaan beperken in wat ik zeg. Nou wordt ie helemaal mooi. Als ik mij zo verdomde klote voel, dan mag ik dat toch best ergens kwijt in de hoop dat iemand me een advies kan geven?
Ik zie verdomme geen andere uitweg meer. Ik voel me zo verschrikkelijk alleen
Sinds wanneer zijn zelfmoordgedachtes verboden?quote:
[..]
iets minder op de "ik wil niet meer, ik hoop dat ik niet meer wakker wordt" toer
Dan moet ik dus écht in mn eentje zien te dealen met alles wat ik niet aankan.
Succes allemaal, ik had jullie graag gesteund, maar aangezien ik mezelf niet kan steunen en ik hier kennelijk niet mag zeggen wat ik op mn hart heb. Ik heb genoeg beperkingen, ga me niet nog meer laten beperken.
Aju.
ze zijn niet verboden, we hebben het gewoon niet graag op het forum hierquote:
[..]
Sinds wanneer zijn zelfmoordgedachtes verboden?
heb je al professionele hulp?
tsjesus, dramaqueenquote:
Goed, het is me wel duidelijk. Hier kan ik dus niet terecht.
Dan moet ik dus écht in mn eentje zien te dealen met alles wat ik niet aankan.
Succes allemaal, ik had jullie graag gesteund, maar aangezien ik mezelf niet kan steunen en ik hier kennelijk niet mag zeggen wat ik op mn hart heb. Ik heb genoeg beperkingen, ga me niet nog meer laten beperken.
Aju.
Je duwt graag he?quote:
Ja, ik heb al proffesionele hulp.
Vind het echt verschrikkelijk onzin dat ik me moet gaan beperken in wat ik zeg.
we hebben hier genoeg ervaring gehad met mensen met zelfmoordgedachtes en meer, is gewoon niet leuk, wij kunnen er niets mee namelijk en leidt alleen maar tot ongemak bij je mede postgenootjes.quote:
[..]
Je duwt graag he?
Ja, ik heb al proffesionele hulp.
Vind het echt verschrikkelijk onzin dat ik me moet gaan beperken in wat ik zeg.
Dat het uit is met je vriend is idd kut en ik weet niet waarom het is uitgegaan maar is essentie is het gewoon belangrijk dat jij eerst weer op het goede spoor komt en dan komt misschien de rest vanzelf
Ik wil je wel helpen via de mail ofzo. Je bent niet alleen, echt niet. Laat je niet opfokken door Requote:
Goed, het is me wel duidelijk. Hier kan ik dus niet terecht.
Dan moet ik dus écht in mn eentje zien te dealen met alles wat ik niet aankan.
Succes allemaal, ik had jullie graag gesteund, maar aangezien ik mezelf niet kan steunen en ik hier kennelijk niet mag zeggen wat ik op mn hart heb. Ik heb genoeg beperkingen, ga me niet nog meer laten beperken.
Aju.
Leg dat dan gewoon uit zonder eerst zelf als dramaqueen te reageren, of vind je het geslaagd van jezelf zo te reageren tegen iemand die het duidelijk moeilijk heeft?quote:
we hebben hier genoeg ervaring gehad met mensen met zelfmoordgedachtes en meer, is gewoon niet leuk, wij kunnen er niets mee namelijk en leidt alleen maar tot ongemak bij je mede postgenootjes.
nou ja, zo interpreteerde ik haar post, vriendje heeft het uitgemaakt, boehoe, nu wil ik dood...quote:
[..]
Leg dat dan gewoon uit zonder eerst zelf als dramaqueen te reageren, of vind je het geslaagd van jezelf zo te reageren tegen iemand die het duidelijk moeilijk heeft?
Er is niet zo lang geleden een afspraak gemaakt om dit topic open te houden, daar zaten een paar voorwaarden aan.
Dit is eigenlijk wat voor het anderen moeilijk kan maken om je een reactie te geven, je bent er duidelijk van overtuigd dat je hetgeen wat in jou speelt niet aan kan; anderen zien het als dat jij nog niet geleerd hebt om jij met hetgeen wat in jou speelt om kan (leren) gaan.quote:
Goed, het is me wel duidelijk. Hier kan ik dus niet terecht.
Dan moet ik dus écht in mn eentje zien te dealen met alles wat ik niet aankan.
Simpel gezegd; als jij wist hoe je jezelf kon managen en jezelf gelukkig kon maken dan deed je dat wel. Dat geldt voor iedereen. Je hebt dat nu 'slechts' nog niet geleerd en aan de hand daarvan jezelf op een bepaalde manier gaan zien; ik kan het niet aan. Zolang je dat gelooft blijft dat werkelijkheid, jezelf anders gaan zien en vertrouwen in jezelf kweken kan daar al het verschil in maken. Maar dat heeft tijd nodig, het is ook niet in 1x zo gekomen, toch?
Wees lief naar jezelf toe, lees wat over http://www.happynews.nl/2(...)ew-met-kristin-neff/, accepteer dat wat je voelt en denk voorzichtig een beetje na over hoe je het wil hebben in plaats van wat je allemaal niet wil.