R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
toen mijn vriend depressief was had ik geen enkele ervaring ermee, en snapte er ook helemaal niks van! door er veel over te lezen en te praten met anderen kreeg ik steeds meer inzicht in een depressie, ik weet niet of jouw vriend een fokker is?
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Nee, is hij niet.quote:Op donderdag 2 februari 2012 08:56 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
toen mijn vriend depressief was had ik geen enkele ervaring ermee, en snapte er ook helemaal niks van! door er veel over te lezen en te praten met anderen kreeg ik steeds meer inzicht in een depressie, ik weet niet of jouw vriend een fokker is?
En ik durf met zekerheid te zeggen dat informatie opzoeken niets voor hem is. Het interesseert hem allemaal niet.
Ik weet dat dat heel hard is, zo voelt het ook naar mij toe. Ik sta er alleen voor wat dit alles betreft.
What you forget, you are gonna repeat.
|| justdiggit.org ||
|| justdiggit.org ||
Sterkte hoor buurmeisje.
Kun je hem niet vragen of hij er op een andere manier voor je kan zijn dan praten? Je gewoon op sleeptouw nemen, of je wat vaker een knuffel geven?
Een depressie kan voor de omgeving net zo moeilijk zijn als voor het lijdende voorwerp. Gewoon omdat men niet weet hoe ermee om te gaan, het is haast niet te bevatten voor veel mensen, hoe je je zo slecht kunt voelen! Heb je niemand in je omgeving die er wat meer ervaring mee heeft? Zo heb ik héél veel steun aan mijn vriendinnen en een neefje, die het allemaal niet makkelijk hebben gehad in hun leven. Of zoek ze via een lotgenotengroep?
En dit klinkt hard, maar als je vriend er niet voor je wil zijn in je moeilijke tijden, dan sta je waarschijnlijk sterker in je eentje.
Bos81, wat mij helpt als ik in een diepe dip zit, is toch proberen iets goeds te doen voor een ander, mens of dier. Een willekeurig iemand helpen die je ziet worstelen met te zware boodschappen of een zwerfdier in huis halen. Jezelf nuttig maken. Hoe slecht je je ook voelt, je kan altijd iets voor een ander betekenen, en dat doet niet alleen die ander goed!
Hier gaat het wisselend. Ik schipper een beetje tussen tóch aan die studie beginnen (de moeilijkste van België, naar het schijnt, me diep in de schulden steken, wellicht mijn huisje kwijtraken, dus waar begin ik in vredesnaam aan?! Oh ja, wellicht kan ik er mijn droom mee verwezenlijken, maar mijn zelfvertrouwen is niet toereikend om daar al te overtuigd in te geloven.) of er maar gewoon een eind aan maken.
Wel een grote stap genomen door mijn huisarts in te schakelen. Áls ik al wil studeren, moet ik toch stabieler zijn, dus ondanks mijn afkeer jegens medicatie, ga ik daar toch aan beginnen. Hij heeft me doorverwezen naar een psychiater, daar hoor ik vandaag iets van als het goed is. Sinds ik die keuze heb gemaakt heb ik al wel twéé heel goeie dagen gehad.
En hoe zwaar mijn dag ook kan wezen, ik plan het altijd zo dat ik het af kan sluiten met een dikke knuffel van mijn babypony. Komt ze lekker tegen me aan leunen met haar hoofdje over mijn schouder en begraaf ik mijn gezicht diep in haar wollige wintervacht, snuif haar heerlijke geur diep in me op. Soms komt ze zelfs bij me liggen. Zo loopt de dag altijd plezierig af.
Kun je hem niet vragen of hij er op een andere manier voor je kan zijn dan praten? Je gewoon op sleeptouw nemen, of je wat vaker een knuffel geven?
Een depressie kan voor de omgeving net zo moeilijk zijn als voor het lijdende voorwerp. Gewoon omdat men niet weet hoe ermee om te gaan, het is haast niet te bevatten voor veel mensen, hoe je je zo slecht kunt voelen! Heb je niemand in je omgeving die er wat meer ervaring mee heeft? Zo heb ik héél veel steun aan mijn vriendinnen en een neefje, die het allemaal niet makkelijk hebben gehad in hun leven. Of zoek ze via een lotgenotengroep?
En dit klinkt hard, maar als je vriend er niet voor je wil zijn in je moeilijke tijden, dan sta je waarschijnlijk sterker in je eentje.
Bos81, wat mij helpt als ik in een diepe dip zit, is toch proberen iets goeds te doen voor een ander, mens of dier. Een willekeurig iemand helpen die je ziet worstelen met te zware boodschappen of een zwerfdier in huis halen. Jezelf nuttig maken. Hoe slecht je je ook voelt, je kan altijd iets voor een ander betekenen, en dat doet niet alleen die ander goed!
Hier gaat het wisselend. Ik schipper een beetje tussen tóch aan die studie beginnen (de moeilijkste van België, naar het schijnt, me diep in de schulden steken, wellicht mijn huisje kwijtraken, dus waar begin ik in vredesnaam aan?! Oh ja, wellicht kan ik er mijn droom mee verwezenlijken, maar mijn zelfvertrouwen is niet toereikend om daar al te overtuigd in te geloven.) of er maar gewoon een eind aan maken.
Wel een grote stap genomen door mijn huisarts in te schakelen. Áls ik al wil studeren, moet ik toch stabieler zijn, dus ondanks mijn afkeer jegens medicatie, ga ik daar toch aan beginnen. Hij heeft me doorverwezen naar een psychiater, daar hoor ik vandaag iets van als het goed is. Sinds ik die keuze heb gemaakt heb ik al wel twéé heel goeie dagen gehad.
En hoe zwaar mijn dag ook kan wezen, ik plan het altijd zo dat ik het af kan sluiten met een dikke knuffel van mijn babypony. Komt ze lekker tegen me aan leunen met haar hoofdje over mijn schouder en begraaf ik mijn gezicht diep in haar wollige wintervacht, snuif haar heerlijke geur diep in me op. Soms komt ze zelfs bij me liggen. Zo loopt de dag altijd plezierig af.
power to the people
Ik weet niet goed hoe ik hierop moet reageren. Ik snap wat je bedoeld, maar ik kan ook niet uitleggen hoe mijn vriend in elkaar steekt. Ik heb hem in ieder geval al meerdere malen gevraagd of hij me gewoon af en toe eens een knuffel geven wil, maar dat zit nou eenmaal niet in hem.quote:Op donderdag 2 februari 2012 09:21 schreef beestjuh het volgende:
Sterkte hoor buurmeisje.
Kun je hem niet vragen of hij er op een andere manier voor je kan zijn dan praten? Je gewoon op sleeptouw nemen, of je wat vaker een knuffel geven?
Een depressie kan voor de omgeving net zo moeilijk zijn als voor het lijdende voorwerp. Gewoon omdat men niet weet hoe ermee om te gaan, het is haast niet te bevatten voor veel mensen, hoe je je zo slecht kunt voelen! Heb je niemand in je omgeving die er wat meer ervaring mee heeft? Zo heb ik héél veel steun aan mijn vriendinnen en een neefje, die het allemaal niet makkelijk hebben gehad in hun leven. Of zoek ze via een lotgenotengroep?
En dit klinkt hard, maar als je vriend er niet voor je wil zijn in je moeilijke tijden, dan sta je waarschijnlijk sterker in je eentje.
Het lijkt nu heel erg alsof ik hem verdedig, maar dat is niet zo. Heel veel manieren van steun zoeken bij hem heb ik al geprobeerd. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat hij nu niet meer weet wat hij wil, wat ons aangaat.
Ik heb wel aardig wat steun aan mijn beste vriendin, die weet alleen nooit hoe ze reageren moet, want haar leven is altijd heel makkelijk en soepel verlopen. Dat zegt ze zelf ook altijd. Wat dat betreft is de wereld zo oneerlijk verdeeld soms.
En die lotgenotengroep hoop ik hier een beetje te vinden. Ik ben niet zo makkelijk in het op mensen afstappen IRL. Ik heb dan ook daadwerkelijk maar 1 iemand die ik daadwerkelijk een vriendin kan noemen, en dat is mijn beste vriendin. Verder heb ik niemand.
What you forget, you are gonna repeat.
|| justdiggit.org ||
|| justdiggit.org ||
Ok, duidelijk. Jammer dat hij ook niet over zijn eigen gevoelens kan of wil praten, hij is dus niet altijd zo gesloten geweest? Snap dat je je verrekt eenzaam kan voelen iig. Maar echt, je kan beter alleen zijn, dan je alleen voelen terwijl je met iemand samen bent, al zul je het nu waarschijnlijk moeilijk vinden dat zo te zien.
Ik hoop wel voor je dat hij er samen met je voor wil vechten. Dan zul je wel duidelijke afspraken moeten maken zodat jullie beiden weten wat je van elkaar kan verwachten, en wat niet. Want de relatie op dezelfde manier voortzetten als je nu illustreert, lijkt me ook niet bevorderlijk voor jouw depressie!
Fijn dat je wel een beste vriendin hebt. Al is ze niet bekend met depressies, ze kan je misschien wel goed bijstaan nu je relatie stroef loopt.
Ik hoop wel voor je dat hij er samen met je voor wil vechten. Dan zul je wel duidelijke afspraken moeten maken zodat jullie beiden weten wat je van elkaar kan verwachten, en wat niet. Want de relatie op dezelfde manier voortzetten als je nu illustreert, lijkt me ook niet bevorderlijk voor jouw depressie!
Fijn dat je wel een beste vriendin hebt. Al is ze niet bekend met depressies, ze kan je misschien wel goed bijstaan nu je relatie stroef loopt.
power to the people
Ik vind deze reactie heel fijn. Wat dat precies is weet ik niet. Maar het geeft me wel meer kracht voor vanavond.quote:
Ok, duidelijk. Jammer dat hij ook niet over zijn eigen gevoelens kan of wil praten, hij is dus niet altijd zo gesloten geweest? Snap dat je je verrekt eenzaam kan voelen iig. Maar echt, je kan beter alleen zijn, dan je alleen voelen terwijl je met iemand samen bent, al zul je het nu waarschijnlijk moeilijk vinden dat zo te zien.
Ik hoop wel voor je dat hij er samen met je voor wil vechten. Dan zul je wel duidelijke afspraken moeten maken zodat jullie beiden weten wat je van elkaar kan verwachten, en wat niet. Want de relatie op dezelfde manier voortzetten als je nu illustreert, lijkt me ook niet bevorderlijk voor jouw depressie!
Fijn dat je wel een beste vriendin hebt. Al is ze niet bekend met depressies, ze kan je misschien wel goed bijstaan nu je relatie stroef loopt.
Hij is inderdaad niet altijd zo gesloten geweest. Dat is sinds een paar maanden 'pas' het geval.
Ik kan me wel vinden in wat je zegt, dat het alleen zijn beter is dan het alleen voelen. Maar toch wil ik dat niet. Ik voel me liever alleen met mijn vriend, dan dat ik me alleen alleen voel. Snap je?
Die weinige leuke momenten, die geven me wel de kracht om door te gaan. Als die weinige leuke momenten weg gaan vallen ben ik bang dat ik in het suïcidale ga terugvallen.
Waarom is het allemaal zo moeilijk?
What you forget, you are gonna repeat.
|| justdiggit.org ||
|| justdiggit.org ||
Girlnextdoor, het is en blijft een lastige situatie, Jij voelt je kut, en je wilt dat je partner er voor je is, Maar tegelijk heb je de energie niet om je met hem bezig te houden, Ik begreep er geen fluit van toen mijn vriend depressief was, Ik gaf hem extra knuffels maar het deed hem niks, Ik zorgde dat alles geregeld was, en het boeide hem niet, Ik wilde met hem praten, maar dat wilde hij niet, Hij was toen ook nog zo gesloten als een boek, En toen kwam ik op het punt dat ik het uit wilde maken, net als jouw vriend nu,Ik kon niet meer verder, Ik stak er veel energie in, had genoeg sores van mezelf, zat midden in mijn afstuderen en dan had ik ook nog een partner die apatisch was geworden, Ik heb toen besloten nog 1 keer het gesprek aan te gaan, maar daarvoor nog een gesprek gehad met iemand die wist hoe het was om depressief te zijn, en dat werkte heel verhelderend, Dat hij apatisch was betekende niet dat hij niet van mij hield, Hij kon het alleen niet tonen want het gevoel was er ff niet niet, Dat hij mij amper aanraakte kwam niet omdat hij mij niet meer aantrekkelijk vond maar omdat het zo donker om hem heen was, dat hij geen behoefte had aan contact.
Tijdens het gesprek heb ik ook eerlijk verteld hoe het voor mij was, Ik had een vriend maar was eigenlijk net zo goed single, want ik had niks, En dat het mij zeer deed hem zo te zien, Hij gaf toen aan wel heel gek op mij te zijn, maar er soms gewoon geen zin meer in te hebben, Ik heb tegen hem gezegd, dat hij toch echt hulp moest gaan zoeken, omdat ik het anders niet meer trok, En tegelijk heb ik meer voor mezelf gekozen, Vaker thuis blijven, vaker afspreken met mijn vrienden, en als het me bij hem teveel werd ging ik ook gewoon weer weg, na dit gesprek is hij hulp gaan zoeken, en ik denk ook echt dat dat uiteindelijk geholpen heeft, Een depressie is zwaar en als partner van een depressief iemand heb je zelf meer kans om ook depressief te worden, Uiteindlijk ben ik daar zelf ook in beland maar dat was niet door hem!
Leg hem vanavond eerlijk uit hoe je je voelt, en dat je heel gek op hem bent, maar het nu heel moeilijk is om bij dat gevoel te komen omdat de wereld om je heen zo donker is.
En accepteer het ook als hij wat meer afstand wil, Dat heeft hij nodig en zal jullie relatie uiteindelijk echt ten goede komen,
Is hij echt vastberaden weg te lopen, dan ben je waarschijnlijk beter af in je eentje, Je moet al hard genoeg vechten om te overleven en dan kun je geen blok-aan-been-vriend gebruiken.
Sterkte in ieder geval.
Tijdens het gesprek heb ik ook eerlijk verteld hoe het voor mij was, Ik had een vriend maar was eigenlijk net zo goed single, want ik had niks, En dat het mij zeer deed hem zo te zien, Hij gaf toen aan wel heel gek op mij te zijn, maar er soms gewoon geen zin meer in te hebben, Ik heb tegen hem gezegd, dat hij toch echt hulp moest gaan zoeken, omdat ik het anders niet meer trok, En tegelijk heb ik meer voor mezelf gekozen, Vaker thuis blijven, vaker afspreken met mijn vrienden, en als het me bij hem teveel werd ging ik ook gewoon weer weg, na dit gesprek is hij hulp gaan zoeken, en ik denk ook echt dat dat uiteindelijk geholpen heeft, Een depressie is zwaar en als partner van een depressief iemand heb je zelf meer kans om ook depressief te worden, Uiteindlijk ben ik daar zelf ook in beland maar dat was niet door hem!
Leg hem vanavond eerlijk uit hoe je je voelt, en dat je heel gek op hem bent, maar het nu heel moeilijk is om bij dat gevoel te komen omdat de wereld om je heen zo donker is.
En accepteer het ook als hij wat meer afstand wil, Dat heeft hij nodig en zal jullie relatie uiteindelijk echt ten goede komen,
Is hij echt vastberaden weg te lopen, dan ben je waarschijnlijk beter af in je eentje, Je moet al hard genoeg vechten om te overleven en dan kun je geen blok-aan-been-vriend gebruiken.
Sterkte in ieder geval.
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Dankjewel hiervoorquote:
Girlnextdoor, het is en blijft een lastige situatie, Jij voelt je kut, en je wilt dat je partner er voor je is, Maar tegelijk heb je de energie niet om je met hem bezig te houden, Ik begreep er geen fluit van toen mijn vriend depressief was, Ik gaf hem extra knuffels maar het deed hem niks, Ik zorgde dat alles geregeld was, en het boeide hem niet, Ik wilde met hem praten, maar dat wilde hij niet, Hij was toen ook nog zo gesloten als een boek, En toen kwam ik op het punt dat ik het uit wilde maken, net als jouw vriend nu,Ik kon niet meer verder, Ik stak er veel energie in, had genoeg sores van mezelf, zat midden in mijn afstuderen en dan had ik ook nog een partner die apatisch was geworden, Ik heb toen besloten nog 1 keer het gesprek aan te gaan, maar daarvoor nog een gesprek gehad met iemand die wist hoe het was om depressief te zijn, en dat werkte heel verhelderend, Dat hij apatisch was betekende niet dat hij niet van mij hield, Hij kon het alleen niet tonen want het gevoel was er ff niet niet, Dat hij mij amper aanraakte kwam niet omdat hij mij niet meer aantrekkelijk vond maar omdat het zo donker om hem heen was, dat hij geen behoefte had aan contact.
Tijdens het gesprek heb ik ook eerlijk verteld hoe het voor mij was, Ik had een vriend maar was eigenlijk net zo goed single, want ik had niks, En dat het mij zeer deed hem zo te zien, Hij gaf toen aan wel heel gek op mij te zijn, maar er soms gewoon geen zin meer in te hebben, Ik heb tegen hem gezegd, dat hij toch echt hulp moest gaan zoeken, omdat ik het anders niet meer trok, En tegelijk heb ik meer voor mezelf gekozen, Vaker thuis blijven, vaker afspreken met mijn vrienden, en als het me bij hem teveel werd ging ik ook gewoon weer weg, na dit gesprek is hij hulp gaan zoeken, en ik denk ook echt dat dat uiteindelijk geholpen heeft, Een depressie is zwaar en als partner van een depressief iemand heb je zelf meer kans om ook depressief te worden, Uiteindlijk ben ik daar zelf ook in beland maar dat was niet door hem!
Leg hem vanavond eerlijk uit hoe je je voelt, en dat je heel gek op hem bent, maar het nu heel moeilijk is om bij dat gevoel te komen omdat de wereld om je heen zo donker is.
En accepteer het ook als hij wat meer afstand wil, Dat heeft hij nodig en zal jullie relatie uiteindelijk echt ten goede komen,
Is hij echt vastberaden weg te lopen, dan ben je waarschijnlijk beter af in je eentje, Je moet al hard genoeg vechten om te overleven en dan kun je geen blok-aan-been-vriend gebruiken.
Sterkte in ieder geval.
Het is alleen zo dat ik zelf juist wel heel erg laat merken, zien en weten dat ik enorm veel van hem hou. Misschien wel teveel, dus dat ben ik al aan het beperken. Hij doet het niet terug, al een hele tijd niet. Hij heeft gisteren dan dus ook gezegd enigszins te twijfelen aan zijn gevoelens.
Ik hoop dat ik, wat er ook uit komt, het kan accepteren.
What you forget, you are gonna repeat.
|| justdiggit.org ||
|| justdiggit.org ||
Leuk, medicijnen wisselen.
Ben nu iets meer dan een week aan het afbouwen en mijn stemming wordt er niet beter op zullen we maar zeggen. moet weer moeite doen om mezelf aan de gang te krijgen, om de deur uit te gaan. bleh
dinsdag of woensdag starten met de nieuwe pillen, hopelijk slaan die al snel een beetje aan, dan ben ik weer blije murmeli. en hopelijk hebben die geen bijwerkingen hihihi
Ben nu iets meer dan een week aan het afbouwen en mijn stemming wordt er niet beter op zullen we maar zeggen. moet weer moeite doen om mezelf aan de gang te krijgen, om de deur uit te gaan. bleh
dinsdag of woensdag starten met de nieuwe pillen, hopelijk slaan die al snel een beetje aan, dan ben ik weer blije murmeli. en hopelijk hebben die geen bijwerkingen hihihi
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Vandaag een brief ontvangen dat ik 23 februari terugkoppeling van het psychodiagnostisch onderzoek heb Duurt dus nog wel even, maar heb iig duidelijkheid nu
Duurt dus nog wel even, maar heb iig duidelijkheid nu
Op de een of andere manier voel ik mezelf steeds verder afglijden op het moment. En waar dat nou precies aan ligt?
Misschien toch de afgelopen 2 gesprekken met m'n psych, waarin ik steeds meer m'n barsten voel en me verdrietig voel. Herinneringen aan vroeger, of vooral het gevoel van vroeger van intense gevoel van eenzaamheid (of eigenlijk niet verbonden zijn en echte aandacht missen), komen steeds vaker weer langs. En dat vind ik zo moeilijk om mee om te gaan en weet dus ook niet zo goed wat ik er mee moet.
En dan komen die vluchtneigingen. Ik voel me weer zo'n flipperkastballetje. Tegelijkertijd moet ik bij mensen meer van mezelf laten zien. En dan zit ik te denken dat ik dat zeker de afgelopen tijd wel vaker heb gedaan, maar misschien omdat ik verkeerde verwachtingen heb ofzo of weet ik veel wat, voelt het nooit als iets dat ooit verandering gaat brengen bij mij.
Ik weet eigenlijk niet precies wat ik hier nou probeer te zeggen, kom er even niet zo goed uit.
Vind het wel vervelend dat ik dit nu weer zo heb. Is dit iets wat met medicatie niet voor zou moeten komen (hoewel ik tot nog toe het idee had dat die pillen wel werkten), of is dit gewoon iets logisch als onderdeel van het therapieproces?
Bleh
Misschien toch de afgelopen 2 gesprekken met m'n psych, waarin ik steeds meer m'n barsten voel en me verdrietig voel. Herinneringen aan vroeger, of vooral het gevoel van vroeger van intense gevoel van eenzaamheid (of eigenlijk niet verbonden zijn en echte aandacht missen), komen steeds vaker weer langs. En dat vind ik zo moeilijk om mee om te gaan en weet dus ook niet zo goed wat ik er mee moet.
En dan komen die vluchtneigingen. Ik voel me weer zo'n flipperkastballetje. Tegelijkertijd moet ik bij mensen meer van mezelf laten zien. En dan zit ik te denken dat ik dat zeker de afgelopen tijd wel vaker heb gedaan, maar misschien omdat ik verkeerde verwachtingen heb ofzo of weet ik veel wat, voelt het nooit als iets dat ooit verandering gaat brengen bij mij.
Ik weet eigenlijk niet precies wat ik hier nou probeer te zeggen, kom er even niet zo goed uit.
Vind het wel vervelend dat ik dit nu weer zo heb. Is dit iets wat met medicatie niet voor zou moeten komen (hoewel ik tot nog toe het idee had dat die pillen wel werkten), of is dit gewoon iets logisch als onderdeel van het therapieproces?
Bleh
Nou, meneer voelde geen behoefte om te praten. Hij weet niet wat ie wil dus ook niet wat ie zeggen moet. Hoj was verder wel iets liever voor me dan hij eerder was. Dus ik neem het even voor lief en heb m gezegd dat hij met me praten kan wanneer hij er helemaal uit is.
Ondertussen ga ik wel afstand nemen om mezelf enigszins te beschermen
Ondertussen ga ik wel afstand nemen om mezelf enigszins te beschermen
What you forget, you are gonna repeat.
|| justdiggit.org ||
|| justdiggit.org ||
Wat klote zegquote:
Op de een of andere manier voel ik mezelf steeds verder afglijden op het moment. En waar dat nou precies aan ligt?
Misschien toch de afgelopen 2 gesprekken met m'n psych, waarin ik steeds meer m'n barsten voel en me verdrietig voel. Herinneringen aan vroeger, of vooral het gevoel van vroeger van intense gevoel van eenzaamheid (of eigenlijk niet verbonden zijn en echte aandacht missen), komen steeds vaker weer langs. En dat vind ik zo moeilijk om mee om te gaan en weet dus ook niet zo goed wat ik er mee moet.
En dan komen die vluchtneigingen. Ik voel me weer zo'n flipperkastballetje. Tegelijkertijd moet ik bij mensen meer van mezelf laten zien. En dan zit ik te denken dat ik dat zeker de afgelopen tijd wel vaker heb gedaan, maar misschien omdat ik verkeerde verwachtingen heb ofzo of weet ik veel wat, voelt het nooit als iets dat ooit verandering gaat brengen bij mij.
Ik weet eigenlijk niet precies wat ik hier nou probeer te zeggen, kom er even niet zo goed uit.
Vind het wel vervelend dat ik dit nu weer zo heb. Is dit iets wat met medicatie niet voor zou moeten komen (hoewel ik tot nog toe het idee had dat die pillen wel werkten), of is dit gewoon iets logisch als onderdeel van het therapieproces?
Bleh
Ik denk dat het niet de bedoeling is dat de meds dit volledig onderdrukken. Anders kan je het niet verwerken. Het is gewoon een hele zware therapie die je doet en ik denk dat dit gevoel erbij hoort (zeg ik nu heel stoer, ik voel me vast een stuk minder stoer als ik straks ook ben begonnen).
Wat ik wel denk, is dat de pillen misschien helpen voorkomen dat je echt afglijdt. Het zou je een beetje overeind moeten kunnen houden in dit proces.
En wat mij helpt is dingen met de dag bekijken. Dus: vandaag voel ik me kut. En gisteren ook. Maar wat morgen brengt weet ik niet, dat zie ik morgen wel. Ipv: ik glijd af en ga me steeds kutter voelen.
Ik merk nu dat ik gisteren ook weer zat vooruit te kijken over afbouwen en depri worden, maar vandaag voel ik me best goed. Dus wie weet krijg jij ook weer dagen dat t effies wat beter gaat.
Sterkte meissie, en dikke knuffel
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
O ja vreselijk is dat. Ik ben ook een keer over gestapt, van de Cymbalta naar Citalopram. Ik heb bijna niks anders gedaan dan op bed zitten piekeren/janken en hopen dat de nieuwe meds wel aanslaan en niet opgenomen hoefde te worden waar de " psychiater het over had, mcht de situatie niet verbeteren,quote:
Leuk, medicijnen wisselen.
Ben nu iets meer dan een week aan het afbouwen en mijn stemming wordt er niet beter op zullen we maar zeggen. moet weer moeite doen om mezelf aan de gang te krijgen, om de deur uit te gaan. bleh
dinsdag of woensdag starten met de nieuwe pillen, hopelijk slaan die al snel een beetje aan, dan ben ik weer blije murmeli. en hopelijk hebben die geen bijwerkingen hihihi
Gelukkig is het niet zo ver gekomen, maar het gaat 3 jaar later nog steeds mwa met teruvallen enzo zoals nu
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Snel geprobeerd bij te lezen...
Sylvana, kan je misschien tegelijk met je vriend opstaan voordat hij gaat werken?
Weet niet of dat helpt, maar dan ben je wel uit bed... en dan gelijk wassen en aankleden, zou dat helpen?
Sylvana, kan je misschien tegelijk met je vriend opstaan voordat hij gaat werken?
Weet niet of dat helpt, maar dan ben je wel uit bed... en dan gelijk wassen en aankleden, zou dat helpen?
Fake it till you make it...
Mja hij moet er om 6 uur uit, dat vind ik wel erg vroeg 
Weet nu al niet wat ik moet doen op een dag, laat staan als ik er al om 6 uur uit moet.
Weet nu al niet wat ik moet doen op een dag, laat staan als ik er al om 6 uur uit moet.
Efexor Kingtoppie, deed bij mij niet veel.
Oh ja Sylvana, dat is wel erg vroeg. Of kan het helpen als je af spreekt dat hij je op een bepaald moment belt ofzo? Ik roep maar wat...
Oh ja Sylvana, dat is wel erg vroeg. Of kan het helpen als je af spreekt dat hij je op een bepaald moment belt ofzo? Ik roep maar wat...
Fake it till you make it...
ff wachten, ik begin er volgende week meequote:
Heeft iemand hier ervaring met venlafaxine eigenlijk?
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Nee dat is niet mogelijk ivm de werkzaamheden die hij heeft. En vaak word ik ook niet wakker van de telefoon.quote:
Efexor Kingtoppie, deed bij mij niet veel.
Oh ja Sylvana, dat is wel erg vroeg. Of kan het helpen als je af spreekt dat hij je op een bepaald moment belt ofzo? Ik roep maar wat...
Maandag moet ik om 10 uur bij die vrijwilligersorganisatie zijn. Dus dan heb ik een echt doel om er op tijd uit te gaan.
En dan hoop ik snel met die deeltijdbehandeling te kunnen beginnen. Heb deze week niks gehoord, dus moet volgende week wel wat horen...
Gaat hier op het moment echt niet lekker vanwege problemen met Essent waar ik me ontzettend zorgen over maak en sta zowat op instorten
Sylvana, kan je anders volgende week zelf achter die deeltijd aan bellen?
Balen van het gedoe met Essent.
Sterkte
Balen van het gedoe met Essent
.Sterkte
Fake it till you make it...
Ja kan zelf wel bellen, maar denk niet dat ik daar veel mer op schiet. Groep is gewoon vol en psych zei dat afgelopen week of komende week als het goed is plek vrij komt. Neem aan dat ik echt wel wat hoor als dat zo is.
En dankjewel
En dankjewel
sorry dat ik niet op iedereen reageer, maar ben de draad kwijt en ben bekaf.
Ik merk dat ik op dit moment erg veel moeite heb met het feit dat ik eits meer vrije tijd en dus minder druk heb. Ik merk dat ik me daardoor verveel en ga piekeren waardoor ik utieindelijk overstuur raak. Ik probeer dit te doorbreken door iets te zoeken wat ik leuk vind en afleiding geeft, maar op zulke momenten weet ik neit wat te doen en heb eigenlijk nergens zin in.
En op andere momenten kan ik neit stoppen met dingen doen, vooral omdat ik dan niet denk en ook de dingen niet voel die ik voel. En dus eigenlijk wegren ervoor.
Maari k heb ook het gevoel dat ik niet anderes kan, omdat als ik een dag heel depressief doe,mijn moeder er heel veel problemen mee heeft, wat leid tot conflicten met elkaar.
Verder slaap ik nu meer, gemiddeld van half12 tot een uur of 9 's ochtends. En ben heel snel moe, en vanaf volgende week heb ik een heel druk lesrooster. En zie er als een berg tegenop...
Ik merk dat ik op dit moment erg veel moeite heb met het feit dat ik eits meer vrije tijd en dus minder druk heb. Ik merk dat ik me daardoor verveel en ga piekeren waardoor ik utieindelijk overstuur raak. Ik probeer dit te doorbreken door iets te zoeken wat ik leuk vind en afleiding geeft, maar op zulke momenten weet ik neit wat te doen en heb eigenlijk nergens zin in.
En op andere momenten kan ik neit stoppen met dingen doen, vooral omdat ik dan niet denk en ook de dingen niet voel die ik voel. En dus eigenlijk wegren ervoor.
Maari k heb ook het gevoel dat ik niet anderes kan, omdat als ik een dag heel depressief doe,mijn moeder er heel veel problemen mee heeft, wat leid tot conflicten met elkaar.
Verder slaap ik nu meer, gemiddeld van half12 tot een uur of 9 's ochtends. En ben heel snel moe, en vanaf volgende week heb ik een heel druk lesrooster. En zie er als een berg tegenop...
Wat naar dat je je zo voelt maar herkenbaar. MIsschien heb je dit allang geprobeerd, maar toch een paar tips:quote:
sorry dat ik niet op iedereen reageer, maar ben de draad kwijt en ben bekaf.
Ik merk dat ik op dit moment erg veel moeite heb met het feit dat ik eits meer vrije tijd en dus minder druk heb. Ik merk dat ik me daardoor verveel en ga piekeren waardoor ik utieindelijk overstuur raak. Ik probeer dit te doorbreken door iets te zoeken wat ik leuk vind en afleiding geeft, maar op zulke momenten weet ik neit wat te doen en heb eigenlijk nergens zin in.
En op andere momenten kan ik neit stoppen met dingen doen, vooral omdat ik dan niet denk en ook de dingen niet voel die ik voel. En dus eigenlijk wegren ervoor.
Maari k heb ook het gevoel dat ik niet anderes kan, omdat als ik een dag heel depressief doe,mijn moeder er heel veel problemen mee heeft, wat leid tot conflicten met elkaar.
Verder slaap ik nu meer, gemiddeld van half12 tot een uur of 9 's ochtends. En ben heel snel moe, en vanaf volgende week heb ik een heel druk lesrooster. En zie er als een berg tegenop...
* piekerkwartiertje instellen, evt meerdere keren per dag en dan iedere keer dat je merkt dat je piekert jezelf (aardig) 'doorverwijzen' naar dat kwartier. Het is niet eens zozeer dat kwartier an sich wat helpt, maar wel dat je telkens herkent wanneer het gebeurt en het niet laat gebeuren of opschuift waardoor je hopelijk op den duur minder gaat piekeren. DIt gezegd hebbende moet ik het zelf ook weer eens gaan proberen want ik denk me ook suf de hele dag, gaat veel energie in zitten.
* Ik heb zelf dat ik bij vlagen moedeloos wordt omdat ik zooo vaak die afleiding nodig heb bijv. Ik heb nu eindelijk werk (schoonmaak, erg fijn voor mij want dan ' denk' ik niet) en dan voel ik me 4 uur OK, ga ik naar huis, ben ik binnen afzienbare tijd weer aan het denken en voel me down of bang. Hoe vervelend ook, de enige manier is om iedere keer wat anders te gaan doen of het volledig te accepteren, maar als je je slecht voelt helpt het nooit om te blijven zitten en het via je hoofd op te lossen. Je kan het alleen maar blijven proberen.
* Tenslotte, voor slapeloosheid, heb je slaappillen hiervoor? Je hoeft ze niet te gebruiken of heel weinig maar het idee dat je het hebt kan al helpen.
Maar goed, zoals je ziet, ik ben nu ook wakker, slaap ook alweer twee weken nauwelijks, maar ik vermaak me wel, want in bed blijven liggen is ook niks.
zelfde als diginoob
het piekerkwartier instellen probeer ik ook al. Alleen is dat wel heel lastig, want ik heb echt de neiging mezelf te verliezen in dat gepieker. Maar het heeft ook heel veel te maken met teveel tijd om te piekeren, want als ik met iets interesants bezig ben word het minder of in ieder geval minder hevig.
En bij fysieke activiteit kan ik mezelf erop los laten piekeren zonder dat ik pieker..heel raar en lastig uit te leggen, maar zoiets is het.
En dat ik moedeloos word heb ook wel vaak, en dat wat je zegt van het accepteren en doorgaan is ook wat ik probeer alleen werkt het niet altijd. En nog minder als je het gevoel hebt dat je omgeving je somberheid niet echt accepteerd of normaal vind. Dan val je vanzelf terug in "theater"spelen...en dat zorgt ervoor dat als het eruit komt het alleen nog heviger is.
En slaapproblemen heb ik niet echt. Over het algemeen slaap ik wel ok, alleen ik slaap veel te diep waardoor ik heel brak en moe wakker word. EN vooral nu tentamens over zijn slaap ik beter, doordat ik minder zenuwen heb.
En bij fysieke activiteit kan ik mezelf erop los laten piekeren zonder dat ik pieker..heel raar en lastig uit te leggen, maar zoiets is het.
En dat ik moedeloos word heb ook wel vaak, en dat wat je zegt van het accepteren en doorgaan is ook wat ik probeer alleen werkt het niet altijd. En nog minder als je het gevoel hebt dat je omgeving je somberheid niet echt accepteerd of normaal vind. Dan val je vanzelf terug in "theater"spelen...en dat zorgt ervoor dat als het eruit komt het alleen nog heviger is.
En slaapproblemen heb ik niet echt. Over het algemeen slaap ik wel ok, alleen ik slaap veel te diep waardoor ik heel brak en moe wakker word. EN vooral nu tentamens over zijn slaap ik beter, doordat ik minder zenuwen heb.
