Depressie & Angst #16

Als ik een vriendin heb, voel ik me veel fijner, heb ik minder last van depressies.
Is dat gek? Het is niet zo dat ik al mijn geluk bij haar dan neer leg of zo.
Ik voel me dan gewoon meer geaccepteerd of zo.

quote:

Op woensdag 1 februari 2012 16:28 schreef Knieschijfkapot het volgende:
Als ik een vriendin heb, voel ik me veel fijner, heb ik minder last van depressies.
Is dat gek? Het is niet zo dat ik al mijn geluk bij haar dan neer leg of zo.
Ik voel me dan gewoon meer geaccepteerd of zo.

Als je depressief bent, voel je je heel vaak heel alleen! En als je dan een relatie hebt dan is er iemand om je op te vangen tijdens zulke momenten, Dus nee ik vind het niet gek, Ik ben ook echt heel blij dat ik mijn vriend had toen ik zo diep zat, Het is heel zwaar geweest, en af en toe heb ik echt mijn best gedaan hem af te stoten, maar gelukkig is hij gebleven en heeft hij mee gevochten, en ik durf te zeggen dat we er samen veel sterker uitgekomen zijn, en dat terwijl we nog geen 2 jaar samen zijn! Hij is voor mij die ene

quote:

Op woensdag 1 februari 2012 15:27 schreef Nyota het volgende:

Vandaag bij de haptonoom geweest en dat was na afloop ook weer een klein bommetje. En maandag was ik bij m'n psych en dat was ook behoorlijk zwaar. Ik merk steeds meer barstjes in dat veilige schild van me. Heftige troep allemaal, maar ooit zal het hopelijk vruchten afwerpen. Vooralsnog vind ik het maar eng en blijf ik het liefst nog steeds rennen en rennen en rennen...

Ik herken dit heel erg, Ik heb ook maanden lopen rennen voor mijn gevoel, Echt gewoon op de vlucht zijn voor jezelf in feite, maar lieverd ik kan je vertellen dat het goed komt, Je zal eerst nog een keer hard op je plaat gaan, en dan ineens beseffen dat het anders moet, Ik weet uit welke hel ik omhoog gekomen ben, Heb de afgelopen maanden het leven af en toe gehaat, maar ik sta weer, klim langzaam omhoog, en alles waar ik niets meer mee kan, laat ik achter in de puinhoop waar ik uitklim, Ik wil eigenlijk alleen maar zeggen dat hoewel het soms hopenloos lijkt, het goed komt!!

Pffft vandaag tot 16 uur op bed gelegen en daarna op de bank gehangen. Heb me niet gedoucht of aangekleed. Dat plan van aanpak lukt me echt niet. Morgen de psych maar mailen/bellen dat het niet lukt. Want begin dit goed zat te worden. Maar het lukt me gewoon echt niet zelf

Heb wel gebeld over dat vrijwilligerswerk en heb maandag een afspraak Dus iig 1 ding goed gedaan vandaag...

quote:

Op woensdag 1 februari 2012 20:36 schreef Sylvana het volgende:
Pffft vandaag tot 16 uur op bed gelegen en daarna op de bank gehangen. Heb me niet gedoucht of aangekleed. Dat plan van aanpak lukt me echt niet. Morgen de psych maar mailen/bellen dat het niet lukt. Want begin dit goed zat te worden. Maar het lukt me gewoon echt niet zelf

Heb wel gebeld over dat vrijwilligerswerk en heb maandag een afspraak Dus iig 1 ding goed gedaan vandaag...

Is er iemand die je kan helpen door je op bepaalde momenten op je plan van aanpak te wijzen?
Bij mij helpt het bv wel als iemand in huis zegt dat ik iets moet gaan doen of als ik een afspraak met meer mensen maak.

Verder: vandaag eerste werkdag gehad, heb echt een valiumpje nodig gehad om erheen te gaan, slaap al paar nachten slecht en was heel paniekerig vanochtend maar met de valium ging de dag erg goed gelukkig en kon ik me goed concentreren op de taken. Alleen daarna en nu wéér zorgelijk en angstig en downig, maar ik ga het me uiterst aangenaam maken in bed met kopje thee en boek zometeen en desnoods neem ik morgen weer een valium. (mag van mij best even nu ik nog moet wennen aan antidepressivum)
Heel erg wisselvallig dus, ene moment denk ik: het gaat best goed, volgende moment ben ik heel erg bang of down.

quote:

Op woensdag 1 februari 2012 16:28 schreef Knieschijfkapot het volgende:
Als ik een vriendin heb, voel ik me veel fijner, heb ik minder last van depressies.
Is dat gek? Het is niet zo dat ik al mijn geluk bij haar dan neer leg of zo.
Ik voel me dan gewoon meer geaccepteerd of zo.

+ Ik heb dat ook, maar ook omdat bij mij fijn knuffelen en intiem zijn met iemand een van de weinige manieren is om ´uit mijn hoofd´ te gaan en te genieten. Helaas nu ook geen relatie dus moet het doen met de kat hier.

quote:

Op woensdag 1 februari 2012 21:25 schreef diginoob2 het volgende:

[..]

Is er iemand die je kan helpen door je op bepaalde momenten op je plan van aanpak te wijzen?
Bij mij helpt het bv wel als iemand in huis zegt dat ik iets moet gaan doen of als ik een afspraak met meer mensen maak.

Bij mij helpt het als ik mezelf beloon met iets lekkers of iets leuks als tegenprestatie. Volgens mij heb ik een tijdje geleden in R&P al iets gezegd over een chocoladebol (of iets anders wat je heel lekker vindt) in de koelkast zetten en die dan opeten nadat je de afspraak met jezelf bent nagekomen .

I'm losing my boyfriend

nee diginoob ik heb niemand die me op mn plan van aanpak kan wijzen. Vriendlief is overdag aan het werk, net als de enige vriendin die ik heb.

TGND, dat is kut! Komt het (mede) door je depressie of ligt het ergens anders aan? Sterkte

quote:

Op woensdag 1 februari 2012 21:43 schreef Sylvana het volgende:
nee diginoob ik heb niemand die me op mn plan van aanpak kan wijzen. Vriendlief is overdag aan het werk, net als de enige vriendin die ik heb.

TGND, dat is kut! Komt het (mede) door je depressie of ligt het ergens anders aan? Sterkte

Mede door ben ik bang

quote:

Op woensdag 1 februari 2012 21:50 schreef TheGirlNextDoor het volgende:

[..]

Mede door ben ik bang

Dat is helemaal kut want daar kun jij niks aan doen

quote:

Op woensdag 1 februari 2012 21:53 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Dat is helemaal kut want daar kun jij niks aan doen

Ik weet ook niet wat ik moet doen. Voel me verschrikkelijk waardeloos

quote:

Op woensdag 1 februari 2012 22:10 schreef TheGirlNextDoor het volgende:

[..]

Ik weet ook niet wat ik moet doen. Voel me verschrikkelijk waardeloos

Wat maakt dat hij het zo moeilijk heeft met jouw situatie en hij je niet kan steunen in deze moeilijke tijd ipv weglopen? Hoe lang zijn jullie al bij elkaar als ik vragen mag?

quote:

Op woensdag 1 februari 2012 22:12 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Wat maakt dat hij het zo moeilijk heeft met jouw situatie en hij je niet kan steunen in deze moeilijke tijd ipv weglopen? Hoe lang zijn jullie al bij elkaar als ik vragen mag?

Iets meer dan anderhalf jaar. Het gaat al een tijdje niet lekker tussen ons, simpelweg omdat ik mezelf verloren ben door alles wat ik momenteel meemaak.

Hij heeft moeite met zijn eigen gevoelens, en kan daardoor mijn gevoelens niet plaatsen.

Hij is alleen wel het enige beetje geluk dat ik momenteel heb, en dat ga ik kwijtraken..

Kunnen jullie echt niet proberen hier samen uit te komen? Als jullie toch al 1.5 jaar hebben. Of vind jij zelf ook dat het beter is om uit elkaar te gaan? Ook al verlies je dan je laatste beetje geluk.

quote:

Op woensdag 1 februari 2012 22:20 schreef Sylvana het volgende:
Kunnen jullie echt niet proberen hier samen uit te komen? Als jullie toch al 1.5 jaar hebben. Of vind jij zelf ook dat het beter is om uit elkaar te gaan? Ook al verlies je dan je laatste beetje geluk.

Ik zou niet meer weten hoe..

quote:

Op woensdag 1 februari 2012 22:21 schreef TheGirlNextDoor het volgende:

[..]

Ik zou niet meer weten hoe..

Dat is jammer Dikke knuffel iig

@Girlnextdoor,

dat is wel balen dat het zo loopt. Praten over dingen lukt niet ga ik vanuit? Hebben jullie nog wel plezier met elkaar soms? Want die momenten moet je ook beethouden, want die glippen het makkelijkste weg.

@Madame_paon
Balen dat het minder gaat. Weet je ook waarom?

@Knieschijf,
Als je een relatie hebt, dan bevestigd dat vaak een gevoel..namelijk dat je het/iets waard bent...en met iemand om je heen die dat bevestigd is het lastiger omdat om te draaien naar negatief..

Sorry als ik iemand vergeet

hier is het up en down..net als een stuiterbal. Ga morgen waarschijnlijk de psych bellen, want dit gestuiter word me teveel. Daarbij lopen ik en ma elkaar een beetje voor de voeten. Ik ben nogal lichtgeraakt.
En dan ook nog negatieve schoolresultaten..die ik niet zo slecht verwacht had..zorgen ervoor dat alles me iets teveel word. En slaap ook nog slecht...en heb de neiging heel negatief over mezelf te doen..en dat trekt me alleen verder de put in. Dus ik heb ff hulp nodig

Ik vrees dat ik me hier weer mag melden..

quote:

Op woensdag 1 februari 2012 22:28 schreef Bos81 het volgende:
Ik vrees dat ik me hier weer mag melden..

Das nooit leuk om mensen hier weer terug te zien

quote:

Op woensdag 1 februari 2012 22:28 schreef Bos81 het volgende:
Ik vrees dat ik me hier weer mag melden..

Wat is er bosje? Gaat het weer even wat minder. Leuk om wat van je te horen, maar niet op deze manier!

Het gaat al een tijdje op en af, maar momenteel zijn de mindere momenten killing en de wil om te leven en er wat van te maken wordt steeds minder. Ik doe mijn best, maar zoals jij Cafpow ook al zegt steeds weer opkrabbelen na een val.. AHHHHn

Ze zeggen dan wel, het komt wel goed, je bent er al eerder uitgekomen.

Dan heb ik zoiets, jij hebt makkelijk praten, weet je wel hoe zwaar dat iedere keer is, de koek is gewoon een keer op...

quote:

Op woensdag 1 februari 2012 22:42 schreef Bos81 het volgende:
Het gaat al een tijdje op en af, maar momenteel zijn de mindere momenten killing en de wil om te leven en er wat van te maken wordt steeds minder. Ik doe mijn best, maar zoals jij Cafpow ook al zegt steeds weer opkrabbelen na een val.. AHHHHn

Ze zeggen dan wel, het komt wel goed, je bent er al eerder uitgekomen.

Dan heb ik zoiets, jij hebt makkelijk praten, weet je wel hoe zwaar dat iedere keer is, de koek is gewoon een keer op...

Tja het is lastig, en op bepaald moment ben je het ook zat. net als wanneer je iedere dag salami eet, op iedere boterham op bepaald moment kan je geen salami doen. Maar dat is simpel op te lossen, want naar de winkel en bijv. ham kopen.
Maar je kan niet zomaar een nieuw/ander leven kopen.. Dus moet je doen wat je kan. En als dat een paar dagen niks is, doe je maar niks...zolang je maar niet de rest van je leven niks doet.

tgnd mag ik vragen waar het op stuk loopt? ik heb (helaas) Ervaring van beide kanten, mijn vriend kreeg een zware depressie toen wij nog geen jaar samen waren en toen hij weer enigzins op poten stond ging ik zelf neer, ik raakte burn- out en depressief,. ik ben nog bezig met opkrabbelen en de relatie heeft af en toe onder zeer zware druk gestaan maar we zijn erdoor gekomen en zijn inmiddels verloofd, misschien dat ik kan helpen?? als je daar geen behoefte aan hebt is het ook prima hoor

quote:

Op woensdag 1 februari 2012 22:26 schreef cafpow het volgende:
@Girlnextdoor,

dat is wel balen dat het zo loopt. Praten over dingen lukt niet ga ik vanuit? Hebben jullie nog wel plezier met elkaar soms? Want die momenten moet je ook beethouden, want die glippen het makkelijkste weg.

Hij praat niet zo makkelijk. Sinds een maand of 2 is hij een gesloten boek. Hij praat niet over wat hij voelt of denkt. Met niemand.
En ja, we hebben nog wel eens leuke momenten, maar die leuke momenten zijn door mijn gemoedstoestand heel zeldzaam. Ik probeer me ook aan die leuke momenten vast te houden, maar ik ben bang dat hij dat niet doet. Daarbij overheersen de minder leuke momenten.

quote:

Op woensdag 1 februari 2012 23:24 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
tgnd mag ik vragen waar het op stuk loopt? ik heb (helaas) Ervaring van beide kanten, mijn vriend kreeg een zware depressie toen wij nog geen jaar samen waren en toen hij weer enigzins op poten stond ging ik zelf neer, ik raakte burn- out en depressief,. ik ben nog bezig met opkrabbelen en de relatie heeft af en toe onder zeer zware druk gestaan maar we zijn erdoor gekomen en zijn inmiddels verloofd, misschien dat ik kan helpen?? als je daar geen behoefte aan hebt is het ook prima hoor

Ik denk dat je daarin het geluk hebt gehad dat je vriend weet hoe het voelt om depressief te zijn. Mijn vriend snapt het niet, ondanks dat hij wel weet in wat voor een kut situatie ik zit, snapt hij niet dat ik me er zo verschrikkelijk slecht om voel en dat daardoor alles spaak loopt. Wat het is waarom hij het niet begrijpt weet ik niet. Ook vind hij het na een tijdje gezeur als ik het er wéér met hem over wil hebben. Dus echt met hem praten kan ik niet meer. Maar ook hij heeft het nodige meegemaakt, recentelijk, en is daardoor een gesloten boek.

Gisteren heeft hij me laten weten dat hij niet weet wat hij wil met ons. Normaal flip ik, schreeuw en jank ik alles bij elkaar, maar ik kon gisteren verbazingwekkend nuchter reageren. We spraken elkaar aan de telefoon, ik heb gezegd dat ik het er liever met hem over heb als we bij elkaar zijn dan zo over de telefoon. Dus vanavond hoop ik meer duidelijkheid te hebben over wat hij wil/denkt/voelt en hoe het eventueel verder gaat.

I'll keep my fingers crossed.

Oh, en sorry dat ik momenteel even verder niet op anderen inga, het lijkt en is misschien heel egoïstisch van mezelf, maar het lukt me momenteel gewoon niet. Sorry

toen mijn vriend depressief was had ik geen enkele ervaring ermee, en snapte er ook helemaal niks van! door er veel over te lezen en te praten met anderen kreeg ik steeds meer inzicht in een depressie, ik weet niet of jouw vriend een fokker is?

quote:

Op donderdag 2 februari 2012 08:56 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
toen mijn vriend depressief was had ik geen enkele ervaring ermee, en snapte er ook helemaal niks van! door er veel over te lezen en te praten met anderen kreeg ik steeds meer inzicht in een depressie, ik weet niet of jouw vriend een fokker is?

Nee, is hij niet.
En ik durf met zekerheid te zeggen dat informatie opzoeken niets voor hem is. Het interesseert hem allemaal niet.
Ik weet dat dat heel hard is, zo voelt het ook naar mij toe. Ik sta er alleen voor wat dit alles betreft.

Sterkte hoor buurmeisje.

Kun je hem niet vragen of hij er op een andere manier voor je kan zijn dan praten? Je gewoon op sleeptouw nemen, of je wat vaker een knuffel geven?

Een depressie kan voor de omgeving net zo moeilijk zijn als voor het lijdende voorwerp. Gewoon omdat men niet weet hoe ermee om te gaan, het is haast niet te bevatten voor veel mensen, hoe je je zo slecht kunt voelen! Heb je niemand in je omgeving die er wat meer ervaring mee heeft? Zo heb ik héél veel steun aan mijn vriendinnen en een neefje, die het allemaal niet makkelijk hebben gehad in hun leven. Of zoek ze via een lotgenotengroep?

En dit klinkt hard, maar als je vriend er niet voor je wil zijn in je moeilijke tijden, dan sta je waarschijnlijk sterker in je eentje.

Bos81, wat mij helpt als ik in een diepe dip zit, is toch proberen iets goeds te doen voor een ander, mens of dier. Een willekeurig iemand helpen die je ziet worstelen met te zware boodschappen of een zwerfdier in huis halen. Jezelf nuttig maken. Hoe slecht je je ook voelt, je kan altijd iets voor een ander betekenen, en dat doet niet alleen die ander goed!

Hier gaat het wisselend. Ik schipper een beetje tussen tóch aan die studie beginnen (de moeilijkste van België, naar het schijnt, me diep in de schulden steken, wellicht mijn huisje kwijtraken, dus waar begin ik in vredesnaam aan?! Oh ja, wellicht kan ik er mijn droom mee verwezenlijken, maar mijn zelfvertrouwen is niet toereikend om daar al te overtuigd in te geloven.) of er maar gewoon een eind aan maken.

Wel een grote stap genomen door mijn huisarts in te schakelen. Áls ik al wil studeren, moet ik toch stabieler zijn, dus ondanks mijn afkeer jegens medicatie, ga ik daar toch aan beginnen. Hij heeft me doorverwezen naar een psychiater, daar hoor ik vandaag iets van als het goed is. Sinds ik die keuze heb gemaakt heb ik al wel twéé heel goeie dagen gehad.

En hoe zwaar mijn dag ook kan wezen, ik plan het altijd zo dat ik het af kan sluiten met een dikke knuffel van mijn babypony. Komt ze lekker tegen me aan leunen met haar hoofdje over mijn schouder en begraaf ik mijn gezicht diep in haar wollige wintervacht, snuif haar heerlijke geur diep in me op. Soms komt ze zelfs bij me liggen. Zo loopt de dag altijd plezierig af.

quote:

Op donderdag 2 februari 2012 09:21 schreef beestjuh het volgende:
Sterkte hoor buurmeisje.

Kun je hem niet vragen of hij er op een andere manier voor je kan zijn dan praten? Je gewoon op sleeptouw nemen, of je wat vaker een knuffel geven?

Een depressie kan voor de omgeving net zo moeilijk zijn als voor het lijdende voorwerp. Gewoon omdat men niet weet hoe ermee om te gaan, het is haast niet te bevatten voor veel mensen, hoe je je zo slecht kunt voelen! Heb je niemand in je omgeving die er wat meer ervaring mee heeft? Zo heb ik héél veel steun aan mijn vriendinnen en een neefje, die het allemaal niet makkelijk hebben gehad in hun leven. Of zoek ze via een lotgenotengroep?

En dit klinkt hard, maar als je vriend er niet voor je wil zijn in je moeilijke tijden, dan sta je waarschijnlijk sterker in je eentje.

Ik weet niet goed hoe ik hierop moet reageren. Ik snap wat je bedoeld, maar ik kan ook niet uitleggen hoe mijn vriend in elkaar steekt. Ik heb hem in ieder geval al meerdere malen gevraagd of hij me gewoon af en toe eens een knuffel geven wil, maar dat zit nou eenmaal niet in hem.
Het lijkt nu heel erg alsof ik hem verdedig, maar dat is niet zo. Heel veel manieren van steun zoeken bij hem heb ik al geprobeerd. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat hij nu niet meer weet wat hij wil, wat ons aangaat.

Ik heb wel aardig wat steun aan mijn beste vriendin, die weet alleen nooit hoe ze reageren moet, want haar leven is altijd heel makkelijk en soepel verlopen. Dat zegt ze zelf ook altijd. Wat dat betreft is de wereld zo oneerlijk verdeeld soms.

En die lotgenotengroep hoop ik hier een beetje te vinden. Ik ben niet zo makkelijk in het op mensen afstappen IRL. Ik heb dan ook daadwerkelijk maar 1 iemand die ik daadwerkelijk een vriendin kan noemen, en dat is mijn beste vriendin. Verder heb ik niemand.

Ok, duidelijk. Jammer dat hij ook niet over zijn eigen gevoelens kan of wil praten, hij is dus niet altijd zo gesloten geweest? Snap dat je je verrekt eenzaam kan voelen iig. Maar echt, je kan beter alleen zijn, dan je alleen voelen terwijl je met iemand samen bent, al zul je het nu waarschijnlijk moeilijk vinden dat zo te zien.

Ik hoop wel voor je dat hij er samen met je voor wil vechten. Dan zul je wel duidelijke afspraken moeten maken zodat jullie beiden weten wat je van elkaar kan verwachten, en wat niet. Want de relatie op dezelfde manier voortzetten als je nu illustreert, lijkt me ook niet bevorderlijk voor jouw depressie!

Fijn dat je wel een beste vriendin hebt. Al is ze niet bekend met depressies, ze kan je misschien wel goed bijstaan nu je relatie stroef loopt.

quote:

Op donderdag 2 februari 2012 10:19 schreef beestjuh het volgende:
Ok, duidelijk. Jammer dat hij ook niet over zijn eigen gevoelens kan of wil praten, hij is dus niet altijd zo gesloten geweest? Snap dat je je verrekt eenzaam kan voelen iig. Maar echt, je kan beter alleen zijn, dan je alleen voelen terwijl je met iemand samen bent, al zul je het nu waarschijnlijk moeilijk vinden dat zo te zien.

Ik hoop wel voor je dat hij er samen met je voor wil vechten. Dan zul je wel duidelijke afspraken moeten maken zodat jullie beiden weten wat je van elkaar kan verwachten, en wat niet. Want de relatie op dezelfde manier voortzetten als je nu illustreert, lijkt me ook niet bevorderlijk voor jouw depressie!

Fijn dat je wel een beste vriendin hebt. Al is ze niet bekend met depressies, ze kan je misschien wel goed bijstaan nu je relatie stroef loopt.

Ik vind deze reactie heel fijn. Wat dat precies is weet ik niet. Maar het geeft me wel meer kracht voor vanavond.

Hij is inderdaad niet altijd zo gesloten geweest. Dat is sinds een paar maanden 'pas' het geval.
Ik kan me wel vinden in wat je zegt, dat het alleen zijn beter is dan het alleen voelen. Maar toch wil ik dat niet. Ik voel me liever alleen met mijn vriend, dan dat ik me alleen alleen voel. Snap je?

Die weinige leuke momenten, die geven me wel de kracht om door te gaan. Als die weinige leuke momenten weg gaan vallen ben ik bang dat ik in het suïcidale ga terugvallen.

Waarom is het allemaal zo moeilijk?

Girlnextdoor, het is en blijft een lastige situatie, Jij voelt je kut, en je wilt dat je partner er voor je is, Maar tegelijk heb je de energie niet om je met hem bezig te houden, Ik begreep er geen fluit van toen mijn vriend depressief was, Ik gaf hem extra knuffels maar het deed hem niks, Ik zorgde dat alles geregeld was, en het boeide hem niet, Ik wilde met hem praten, maar dat wilde hij niet, Hij was toen ook nog zo gesloten als een boek, En toen kwam ik op het punt dat ik het uit wilde maken, net als jouw vriend nu,Ik kon niet meer verder, Ik stak er veel energie in, had genoeg sores van mezelf, zat midden in mijn afstuderen en dan had ik ook nog een partner die apatisch was geworden, Ik heb toen besloten nog 1 keer het gesprek aan te gaan, maar daarvoor nog een gesprek gehad met iemand die wist hoe het was om depressief te zijn, en dat werkte heel verhelderend, Dat hij apatisch was betekende niet dat hij niet van mij hield, Hij kon het alleen niet tonen want het gevoel was er ff niet niet, Dat hij mij amper aanraakte kwam niet omdat hij mij niet meer aantrekkelijk vond maar omdat het zo donker om hem heen was, dat hij geen behoefte had aan contact.

Tijdens het gesprek heb ik ook eerlijk verteld hoe het voor mij was, Ik had een vriend maar was eigenlijk net zo goed single, want ik had niks, En dat het mij zeer deed hem zo te zien, Hij gaf toen aan wel heel gek op mij te zijn, maar er soms gewoon geen zin meer in te hebben, Ik heb tegen hem gezegd, dat hij toch echt hulp moest gaan zoeken, omdat ik het anders niet meer trok, En tegelijk heb ik meer voor mezelf gekozen, Vaker thuis blijven, vaker afspreken met mijn vrienden, en als het me bij hem teveel werd ging ik ook gewoon weer weg, na dit gesprek is hij hulp gaan zoeken, en ik denk ook echt dat dat uiteindelijk geholpen heeft, Een depressie is zwaar en als partner van een depressief iemand heb je zelf meer kans om ook depressief te worden, Uiteindlijk ben ik daar zelf ook in beland maar dat was niet door hem!

Leg hem vanavond eerlijk uit hoe je je voelt, en dat je heel gek op hem bent, maar het nu heel moeilijk is om bij dat gevoel te komen omdat de wereld om je heen zo donker is.
En accepteer het ook als hij wat meer afstand wil, Dat heeft hij nodig en zal jullie relatie uiteindelijk echt ten goede komen,

Is hij echt vastberaden weg te lopen, dan ben je waarschijnlijk beter af in je eentje, Je moet al hard genoeg vechten om te overleven en dan kun je geen blok-aan-been-vriend gebruiken.

Sterkte in ieder geval.

quote:

Op donderdag 2 februari 2012 11:37 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Girlnextdoor, het is en blijft een lastige situatie, Jij voelt je kut, en je wilt dat je partner er voor je is, Maar tegelijk heb je de energie niet om je met hem bezig te houden, Ik begreep er geen fluit van toen mijn vriend depressief was, Ik gaf hem extra knuffels maar het deed hem niks, Ik zorgde dat alles geregeld was, en het boeide hem niet, Ik wilde met hem praten, maar dat wilde hij niet, Hij was toen ook nog zo gesloten als een boek, En toen kwam ik op het punt dat ik het uit wilde maken, net als jouw vriend nu,Ik kon niet meer verder, Ik stak er veel energie in, had genoeg sores van mezelf, zat midden in mijn afstuderen en dan had ik ook nog een partner die apatisch was geworden, Ik heb toen besloten nog 1 keer het gesprek aan te gaan, maar daarvoor nog een gesprek gehad met iemand die wist hoe het was om depressief te zijn, en dat werkte heel verhelderend, Dat hij apatisch was betekende niet dat hij niet van mij hield, Hij kon het alleen niet tonen want het gevoel was er ff niet niet, Dat hij mij amper aanraakte kwam niet omdat hij mij niet meer aantrekkelijk vond maar omdat het zo donker om hem heen was, dat hij geen behoefte had aan contact.

Tijdens het gesprek heb ik ook eerlijk verteld hoe het voor mij was, Ik had een vriend maar was eigenlijk net zo goed single, want ik had niks, En dat het mij zeer deed hem zo te zien, Hij gaf toen aan wel heel gek op mij te zijn, maar er soms gewoon geen zin meer in te hebben, Ik heb tegen hem gezegd, dat hij toch echt hulp moest gaan zoeken, omdat ik het anders niet meer trok, En tegelijk heb ik meer voor mezelf gekozen, Vaker thuis blijven, vaker afspreken met mijn vrienden, en als het me bij hem teveel werd ging ik ook gewoon weer weg, na dit gesprek is hij hulp gaan zoeken, en ik denk ook echt dat dat uiteindelijk geholpen heeft, Een depressie is zwaar en als partner van een depressief iemand heb je zelf meer kans om ook depressief te worden, Uiteindlijk ben ik daar zelf ook in beland maar dat was niet door hem!

Leg hem vanavond eerlijk uit hoe je je voelt, en dat je heel gek op hem bent, maar het nu heel moeilijk is om bij dat gevoel te komen omdat de wereld om je heen zo donker is.
En accepteer het ook als hij wat meer afstand wil, Dat heeft hij nodig en zal jullie relatie uiteindelijk echt ten goede komen,

Is hij echt vastberaden weg te lopen, dan ben je waarschijnlijk beter af in je eentje, Je moet al hard genoeg vechten om te overleven en dan kun je geen blok-aan-been-vriend gebruiken.

Sterkte in ieder geval.

Dankjewel hiervoor
Het is alleen zo dat ik zelf juist wel heel erg laat merken, zien en weten dat ik enorm veel van hem hou. Misschien wel teveel, dus dat ben ik al aan het beperken. Hij doet het niet terug, al een hele tijd niet. Hij heeft gisteren dan dus ook gezegd enigszins te twijfelen aan zijn gevoelens.

Ik hoop dat ik, wat er ook uit komt, het kan accepteren.

Leuk, medicijnen wisselen.
Ben nu iets meer dan een week aan het afbouwen en mijn stemming wordt er niet beter op zullen we maar zeggen. moet weer moeite doen om mezelf aan de gang te krijgen, om de deur uit te gaan. bleh
dinsdag of woensdag starten met de nieuwe pillen, hopelijk slaan die al snel een beetje aan, dan ben ik weer blije murmeli. en hopelijk hebben die geen bijwerkingen hihihi

Vandaag een brief ontvangen dat ik 23 februari terugkoppeling van het psychodiagnostisch onderzoek heb Duurt dus nog wel even, maar heb iig duidelijkheid nu

Op de een of andere manier voel ik mezelf steeds verder afglijden op het moment. En waar dat nou precies aan ligt?

Misschien toch de afgelopen 2 gesprekken met m'n psych, waarin ik steeds meer m'n barsten voel en me verdrietig voel. Herinneringen aan vroeger, of vooral het gevoel van vroeger van intense gevoel van eenzaamheid (of eigenlijk niet verbonden zijn en echte aandacht missen), komen steeds vaker weer langs. En dat vind ik zo moeilijk om mee om te gaan en weet dus ook niet zo goed wat ik er mee moet.

En dan komen die vluchtneigingen. Ik voel me weer zo'n flipperkastballetje. Tegelijkertijd moet ik bij mensen meer van mezelf laten zien. En dan zit ik te denken dat ik dat zeker de afgelopen tijd wel vaker heb gedaan, maar misschien omdat ik verkeerde verwachtingen heb ofzo of weet ik veel wat, voelt het nooit als iets dat ooit verandering gaat brengen bij mij.

Ik weet eigenlijk niet precies wat ik hier nou probeer te zeggen, kom er even niet zo goed uit.

Vind het wel vervelend dat ik dit nu weer zo heb. Is dit iets wat met medicatie niet voor zou moeten komen (hoewel ik tot nog toe het idee had dat die pillen wel werkten), of is dit gewoon iets logisch als onderdeel van het therapieproces?

Bleh

Nou, meneer voelde geen behoefte om te praten. Hij weet niet wat ie wil dus ook niet wat ie zeggen moet. Hoj was verder wel iets liever voor me dan hij eerder was. Dus ik neem het even voor lief en heb m gezegd dat hij met me praten kan wanneer hij er helemaal uit is.

Ondertussen ga ik wel afstand nemen om mezelf enigszins te beschermen

quote:

Op donderdag 2 februari 2012 17:56 schreef Nyota het volgende:
Op de een of andere manier voel ik mezelf steeds verder afglijden op het moment. En waar dat nou precies aan ligt?

Misschien toch de afgelopen 2 gesprekken met m'n psych, waarin ik steeds meer m'n barsten voel en me verdrietig voel. Herinneringen aan vroeger, of vooral het gevoel van vroeger van intense gevoel van eenzaamheid (of eigenlijk niet verbonden zijn en echte aandacht missen), komen steeds vaker weer langs. En dat vind ik zo moeilijk om mee om te gaan en weet dus ook niet zo goed wat ik er mee moet.

En dan komen die vluchtneigingen. Ik voel me weer zo'n flipperkastballetje. Tegelijkertijd moet ik bij mensen meer van mezelf laten zien. En dan zit ik te denken dat ik dat zeker de afgelopen tijd wel vaker heb gedaan, maar misschien omdat ik verkeerde verwachtingen heb ofzo of weet ik veel wat, voelt het nooit als iets dat ooit verandering gaat brengen bij mij.

Ik weet eigenlijk niet precies wat ik hier nou probeer te zeggen, kom er even niet zo goed uit.

Vind het wel vervelend dat ik dit nu weer zo heb. Is dit iets wat met medicatie niet voor zou moeten komen (hoewel ik tot nog toe het idee had dat die pillen wel werkten), of is dit gewoon iets logisch als onderdeel van het therapieproces?

Bleh

Wat klote zeg
Ik denk dat het niet de bedoeling is dat de meds dit volledig onderdrukken. Anders kan je het niet verwerken. Het is gewoon een hele zware therapie die je doet en ik denk dat dit gevoel erbij hoort (zeg ik nu heel stoer, ik voel me vast een stuk minder stoer als ik straks ook ben begonnen).

Wat ik wel denk, is dat de pillen misschien helpen voorkomen dat je echt afglijdt. Het zou je een beetje overeind moeten kunnen houden in dit proces.

En wat mij helpt is dingen met de dag bekijken. Dus: vandaag voel ik me kut. En gisteren ook. Maar wat morgen brengt weet ik niet, dat zie ik morgen wel. Ipv: ik glijd af en ga me steeds kutter voelen.
Ik merk nu dat ik gisteren ook weer zat vooruit te kijken over afbouwen en depri worden, maar vandaag voel ik me best goed. Dus wie weet krijg jij ook weer dagen dat t effies wat beter gaat.
Sterkte meissie, en dikke knuffel

quote:

Op donderdag 2 februari 2012 13:51 schreef Murmeli het volgende:
Leuk, medicijnen wisselen.
Ben nu iets meer dan een week aan het afbouwen en mijn stemming wordt er niet beter op zullen we maar zeggen. moet weer moeite doen om mezelf aan de gang te krijgen, om de deur uit te gaan. bleh
dinsdag of woensdag starten met de nieuwe pillen, hopelijk slaan die al snel een beetje aan, dan ben ik weer blije murmeli. en hopelijk hebben die geen bijwerkingen hihihi

O ja vreselijk is dat. Ik ben ook een keer over gestapt, van de Cymbalta naar Citalopram. Ik heb bijna niks anders gedaan dan op bed zitten piekeren/janken en hopen dat de nieuwe meds wel aanslaan en niet opgenomen hoefde te worden waar de " psychiater het over had, mcht de situatie niet verbeteren,

Gelukkig is het niet zo ver gekomen, maar het gaat 3 jaar later nog steeds mwa met teruvallen enzo zoals nu

Snel geprobeerd bij te lezen...
Sylvana, kan je misschien tegelijk met je vriend opstaan voordat hij gaat werken?
Weet niet of dat helpt, maar dan ben je wel uit bed... en dan gelijk wassen en aankleden, zou dat helpen?

Mja hij moet er om 6 uur uit, dat vind ik wel erg vroeg

Weet nu al niet wat ik moet doen op een dag, laat staan als ik er al om 6 uur uit moet.

Heeft iemand hier ervaring met venlafaxine eigenlijk?

Efexor Kingtoppie, deed bij mij niet veel.

Oh ja Sylvana, dat is wel erg vroeg. Of kan het helpen als je af spreekt dat hij je op een bepaald moment belt ofzo? Ik roep maar wat...

quote:

Op vrijdag 3 februari 2012 20:55 schreef kingtoppie het volgende:
Heeft iemand hier ervaring met venlafaxine eigenlijk?

ff wachten, ik begin er volgende week mee

quote:

Op vrijdag 3 februari 2012 21:10 schreef Nijna het volgende:
Efexor Kingtoppie, deed bij mij niet veel.

Oh ja Sylvana, dat is wel erg vroeg. Of kan het helpen als je af spreekt dat hij je op een bepaald moment belt ofzo? Ik roep maar wat...

Nee dat is niet mogelijk ivm de werkzaamheden die hij heeft. En vaak word ik ook niet wakker van de telefoon.

Maandag moet ik om 10 uur bij die vrijwilligersorganisatie zijn. Dus dan heb ik een echt doel om er op tijd uit te gaan.

En dan hoop ik snel met die deeltijdbehandeling te kunnen beginnen. Heb deze week niks gehoord, dus moet volgende week wel wat horen...

Gaat hier op het moment echt niet lekker vanwege problemen met Essent waar ik me ontzettend zorgen over maak en sta zowat op instorten

Sylvana, kan je anders volgende week zelf achter die deeltijd aan bellen?
Balen van het gedoe met Essent .
Sterkte

Ja kan zelf wel bellen, maar denk niet dat ik daar veel mer op schiet. Groep is gewoon vol en psych zei dat afgelopen week of komende week als het goed is plek vrij komt. Neem aan dat ik echt wel wat hoor als dat zo is.

En dankjewel

sorry dat ik niet op iedereen reageer, maar ben de draad kwijt en ben bekaf.

Ik merk dat ik op dit moment erg veel moeite heb met het feit dat ik eits meer vrije tijd en dus minder druk heb. Ik merk dat ik me daardoor verveel en ga piekeren waardoor ik utieindelijk overstuur raak. Ik probeer dit te doorbreken door iets te zoeken wat ik leuk vind en afleiding geeft, maar op zulke momenten weet ik neit wat te doen en heb eigenlijk nergens zin in.

En op andere momenten kan ik neit stoppen met dingen doen, vooral omdat ik dan niet denk en ook de dingen niet voel die ik voel. En dus eigenlijk wegren ervoor.
Maari k heb ook het gevoel dat ik niet anderes kan, omdat als ik een dag heel depressief doe,mijn moeder er heel veel problemen mee heeft, wat leid tot conflicten met elkaar.

Verder slaap ik nu meer, gemiddeld van half12 tot een uur of 9 's ochtends. En ben heel snel moe, en vanaf volgende week heb ik een heel druk lesrooster. En zie er als een berg tegenop...

quote:

Op vrijdag 3 februari 2012 23:37 schreef cafpow het volgende:
sorry dat ik niet op iedereen reageer, maar ben de draad kwijt en ben bekaf.

Ik merk dat ik op dit moment erg veel moeite heb met het feit dat ik eits meer vrije tijd en dus minder druk heb. Ik merk dat ik me daardoor verveel en ga piekeren waardoor ik utieindelijk overstuur raak. Ik probeer dit te doorbreken door iets te zoeken wat ik leuk vind en afleiding geeft, maar op zulke momenten weet ik neit wat te doen en heb eigenlijk nergens zin in.

En op andere momenten kan ik neit stoppen met dingen doen, vooral omdat ik dan niet denk en ook de dingen niet voel die ik voel. En dus eigenlijk wegren ervoor.
Maari k heb ook het gevoel dat ik niet anderes kan, omdat als ik een dag heel depressief doe,mijn moeder er heel veel problemen mee heeft, wat leid tot conflicten met elkaar.

Verder slaap ik nu meer, gemiddeld van half12 tot een uur of 9 's ochtends. En ben heel snel moe, en vanaf volgende week heb ik een heel druk lesrooster. En zie er als een berg tegenop...

Wat naar dat je je zo voelt maar herkenbaar. MIsschien heb je dit allang geprobeerd, maar toch een paar tips:
* piekerkwartiertje instellen, evt meerdere keren per dag en dan iedere keer dat je merkt dat je piekert jezelf (aardig) 'doorverwijzen' naar dat kwartier. Het is niet eens zozeer dat kwartier an sich wat helpt, maar wel dat je telkens herkent wanneer het gebeurt en het niet laat gebeuren of opschuift waardoor je hopelijk op den duur minder gaat piekeren. DIt gezegd hebbende moet ik het zelf ook weer eens gaan proberen want ik denk me ook suf de hele dag, gaat veel energie in zitten.
* Ik heb zelf dat ik bij vlagen moedeloos wordt omdat ik zooo vaak die afleiding nodig heb bijv. Ik heb nu eindelijk werk (schoonmaak, erg fijn voor mij want dan ' denk' ik niet) en dan voel ik me 4 uur OK, ga ik naar huis, ben ik binnen afzienbare tijd weer aan het denken en voel me down of bang. Hoe vervelend ook, de enige manier is om iedere keer wat anders te gaan doen of het volledig te accepteren, maar als je je slecht voelt helpt het nooit om te blijven zitten en het via je hoofd op te lossen. Je kan het alleen maar blijven proberen.
* Tenslotte, voor slapeloosheid, heb je slaappillen hiervoor? Je hoeft ze niet te gebruiken of heel weinig maar het idee dat je het hebt kan al helpen.

Maar goed, zoals je ziet, ik ben nu ook wakker, slaap ook alweer twee weken nauwelijks, maar ik vermaak me wel, want in bed blijven liggen is ook niks.

het piekerkwartier instellen probeer ik ook al. Alleen is dat wel heel lastig, want ik heb echt de neiging mezelf te verliezen in dat gepieker. Maar het heeft ook heel veel te maken met teveel tijd om te piekeren, want als ik met iets interesants bezig ben word het minder of in ieder geval minder hevig.
En bij fysieke activiteit kan ik mezelf erop los laten piekeren zonder dat ik pieker..heel raar en lastig uit te leggen, maar zoiets is het.

En dat ik moedeloos word heb ook wel vaak, en dat wat je zegt van het accepteren en doorgaan is ook wat ik probeer alleen werkt het niet altijd. En nog minder als je het gevoel hebt dat je omgeving je somberheid niet echt accepteerd of normaal vind. Dan val je vanzelf terug in "theater"spelen...en dat zorgt ervoor dat als het eruit komt het alleen nog heviger is.

En slaapproblemen heb ik niet echt. Over het algemeen slaap ik wel ok, alleen ik slaap veel te diep waardoor ik heel brak en moe wakker word. EN vooral nu tentamens over zijn slaap ik beter, doordat ik minder zenuwen heb.