Depressie & Angst #16

quote:

Op donderdag 2 februari 2012 10:19 schreef beestjuh het volgende:
Ok, duidelijk. Jammer dat hij ook niet over zijn eigen gevoelens kan of wil praten, hij is dus niet altijd zo gesloten geweest? Snap dat je je verrekt eenzaam kan voelen iig. Maar echt, je kan beter alleen zijn, dan je alleen voelen terwijl je met iemand samen bent, al zul je het nu waarschijnlijk moeilijk vinden dat zo te zien.

Ik hoop wel voor je dat hij er samen met je voor wil vechten. Dan zul je wel duidelijke afspraken moeten maken zodat jullie beiden weten wat je van elkaar kan verwachten, en wat niet. Want de relatie op dezelfde manier voortzetten als je nu illustreert, lijkt me ook niet bevorderlijk voor jouw depressie!

Fijn dat je wel een beste vriendin hebt. Al is ze niet bekend met depressies, ze kan je misschien wel goed bijstaan nu je relatie stroef loopt.

Ik vind deze reactie heel fijn. Wat dat precies is weet ik niet. Maar het geeft me wel meer kracht voor vanavond.

Hij is inderdaad niet altijd zo gesloten geweest. Dat is sinds een paar maanden 'pas' het geval.
Ik kan me wel vinden in wat je zegt, dat het alleen zijn beter is dan het alleen voelen. Maar toch wil ik dat niet. Ik voel me liever alleen met mijn vriend, dan dat ik me alleen alleen voel. Snap je?

Die weinige leuke momenten, die geven me wel de kracht om door te gaan. Als die weinige leuke momenten weg gaan vallen ben ik bang dat ik in het suïcidale ga terugvallen.

Waarom is het allemaal zo moeilijk?

Girlnextdoor, het is en blijft een lastige situatie, Jij voelt je kut, en je wilt dat je partner er voor je is, Maar tegelijk heb je de energie niet om je met hem bezig te houden, Ik begreep er geen fluit van toen mijn vriend depressief was, Ik gaf hem extra knuffels maar het deed hem niks, Ik zorgde dat alles geregeld was, en het boeide hem niet, Ik wilde met hem praten, maar dat wilde hij niet, Hij was toen ook nog zo gesloten als een boek, En toen kwam ik op het punt dat ik het uit wilde maken, net als jouw vriend nu,Ik kon niet meer verder, Ik stak er veel energie in, had genoeg sores van mezelf, zat midden in mijn afstuderen en dan had ik ook nog een partner die apatisch was geworden, Ik heb toen besloten nog 1 keer het gesprek aan te gaan, maar daarvoor nog een gesprek gehad met iemand die wist hoe het was om depressief te zijn, en dat werkte heel verhelderend, Dat hij apatisch was betekende niet dat hij niet van mij hield, Hij kon het alleen niet tonen want het gevoel was er ff niet niet, Dat hij mij amper aanraakte kwam niet omdat hij mij niet meer aantrekkelijk vond maar omdat het zo donker om hem heen was, dat hij geen behoefte had aan contact.

Tijdens het gesprek heb ik ook eerlijk verteld hoe het voor mij was, Ik had een vriend maar was eigenlijk net zo goed single, want ik had niks, En dat het mij zeer deed hem zo te zien, Hij gaf toen aan wel heel gek op mij te zijn, maar er soms gewoon geen zin meer in te hebben, Ik heb tegen hem gezegd, dat hij toch echt hulp moest gaan zoeken, omdat ik het anders niet meer trok, En tegelijk heb ik meer voor mezelf gekozen, Vaker thuis blijven, vaker afspreken met mijn vrienden, en als het me bij hem teveel werd ging ik ook gewoon weer weg, na dit gesprek is hij hulp gaan zoeken, en ik denk ook echt dat dat uiteindelijk geholpen heeft, Een depressie is zwaar en als partner van een depressief iemand heb je zelf meer kans om ook depressief te worden, Uiteindlijk ben ik daar zelf ook in beland maar dat was niet door hem!

Leg hem vanavond eerlijk uit hoe je je voelt, en dat je heel gek op hem bent, maar het nu heel moeilijk is om bij dat gevoel te komen omdat de wereld om je heen zo donker is.
En accepteer het ook als hij wat meer afstand wil, Dat heeft hij nodig en zal jullie relatie uiteindelijk echt ten goede komen,

Is hij echt vastberaden weg te lopen, dan ben je waarschijnlijk beter af in je eentje, Je moet al hard genoeg vechten om te overleven en dan kun je geen blok-aan-been-vriend gebruiken.

Sterkte in ieder geval.

quote:

Op donderdag 2 februari 2012 11:37 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Girlnextdoor, het is en blijft een lastige situatie, Jij voelt je kut, en je wilt dat je partner er voor je is, Maar tegelijk heb je de energie niet om je met hem bezig te houden, Ik begreep er geen fluit van toen mijn vriend depressief was, Ik gaf hem extra knuffels maar het deed hem niks, Ik zorgde dat alles geregeld was, en het boeide hem niet, Ik wilde met hem praten, maar dat wilde hij niet, Hij was toen ook nog zo gesloten als een boek, En toen kwam ik op het punt dat ik het uit wilde maken, net als jouw vriend nu,Ik kon niet meer verder, Ik stak er veel energie in, had genoeg sores van mezelf, zat midden in mijn afstuderen en dan had ik ook nog een partner die apatisch was geworden, Ik heb toen besloten nog 1 keer het gesprek aan te gaan, maar daarvoor nog een gesprek gehad met iemand die wist hoe het was om depressief te zijn, en dat werkte heel verhelderend, Dat hij apatisch was betekende niet dat hij niet van mij hield, Hij kon het alleen niet tonen want het gevoel was er ff niet niet, Dat hij mij amper aanraakte kwam niet omdat hij mij niet meer aantrekkelijk vond maar omdat het zo donker om hem heen was, dat hij geen behoefte had aan contact.

Tijdens het gesprek heb ik ook eerlijk verteld hoe het voor mij was, Ik had een vriend maar was eigenlijk net zo goed single, want ik had niks, En dat het mij zeer deed hem zo te zien, Hij gaf toen aan wel heel gek op mij te zijn, maar er soms gewoon geen zin meer in te hebben, Ik heb tegen hem gezegd, dat hij toch echt hulp moest gaan zoeken, omdat ik het anders niet meer trok, En tegelijk heb ik meer voor mezelf gekozen, Vaker thuis blijven, vaker afspreken met mijn vrienden, en als het me bij hem teveel werd ging ik ook gewoon weer weg, na dit gesprek is hij hulp gaan zoeken, en ik denk ook echt dat dat uiteindelijk geholpen heeft, Een depressie is zwaar en als partner van een depressief iemand heb je zelf meer kans om ook depressief te worden, Uiteindlijk ben ik daar zelf ook in beland maar dat was niet door hem!

Leg hem vanavond eerlijk uit hoe je je voelt, en dat je heel gek op hem bent, maar het nu heel moeilijk is om bij dat gevoel te komen omdat de wereld om je heen zo donker is.
En accepteer het ook als hij wat meer afstand wil, Dat heeft hij nodig en zal jullie relatie uiteindelijk echt ten goede komen,

Is hij echt vastberaden weg te lopen, dan ben je waarschijnlijk beter af in je eentje, Je moet al hard genoeg vechten om te overleven en dan kun je geen blok-aan-been-vriend gebruiken.

Sterkte in ieder geval.

Dankjewel hiervoor
Het is alleen zo dat ik zelf juist wel heel erg laat merken, zien en weten dat ik enorm veel van hem hou. Misschien wel teveel, dus dat ben ik al aan het beperken. Hij doet het niet terug, al een hele tijd niet. Hij heeft gisteren dan dus ook gezegd enigszins te twijfelen aan zijn gevoelens.

Ik hoop dat ik, wat er ook uit komt, het kan accepteren.

Leuk, medicijnen wisselen.
Ben nu iets meer dan een week aan het afbouwen en mijn stemming wordt er niet beter op zullen we maar zeggen. moet weer moeite doen om mezelf aan de gang te krijgen, om de deur uit te gaan. bleh
dinsdag of woensdag starten met de nieuwe pillen, hopelijk slaan die al snel een beetje aan, dan ben ik weer blije murmeli. en hopelijk hebben die geen bijwerkingen hihihi

Vandaag een brief ontvangen dat ik 23 februari terugkoppeling van het psychodiagnostisch onderzoek heb Duurt dus nog wel even, maar heb iig duidelijkheid nu

Op de een of andere manier voel ik mezelf steeds verder afglijden op het moment. En waar dat nou precies aan ligt?

Misschien toch de afgelopen 2 gesprekken met m'n psych, waarin ik steeds meer m'n barsten voel en me verdrietig voel. Herinneringen aan vroeger, of vooral het gevoel van vroeger van intense gevoel van eenzaamheid (of eigenlijk niet verbonden zijn en echte aandacht missen), komen steeds vaker weer langs. En dat vind ik zo moeilijk om mee om te gaan en weet dus ook niet zo goed wat ik er mee moet.

En dan komen die vluchtneigingen. Ik voel me weer zo'n flipperkastballetje. Tegelijkertijd moet ik bij mensen meer van mezelf laten zien. En dan zit ik te denken dat ik dat zeker de afgelopen tijd wel vaker heb gedaan, maar misschien omdat ik verkeerde verwachtingen heb ofzo of weet ik veel wat, voelt het nooit als iets dat ooit verandering gaat brengen bij mij.

Ik weet eigenlijk niet precies wat ik hier nou probeer te zeggen, kom er even niet zo goed uit.

Vind het wel vervelend dat ik dit nu weer zo heb. Is dit iets wat met medicatie niet voor zou moeten komen (hoewel ik tot nog toe het idee had dat die pillen wel werkten), of is dit gewoon iets logisch als onderdeel van het therapieproces?

Bleh

Nou, meneer voelde geen behoefte om te praten. Hij weet niet wat ie wil dus ook niet wat ie zeggen moet. Hoj was verder wel iets liever voor me dan hij eerder was. Dus ik neem het even voor lief en heb m gezegd dat hij met me praten kan wanneer hij er helemaal uit is.

Ondertussen ga ik wel afstand nemen om mezelf enigszins te beschermen

quote:

Op donderdag 2 februari 2012 17:56 schreef Nyota het volgende:
Op de een of andere manier voel ik mezelf steeds verder afglijden op het moment. En waar dat nou precies aan ligt?

Misschien toch de afgelopen 2 gesprekken met m'n psych, waarin ik steeds meer m'n barsten voel en me verdrietig voel. Herinneringen aan vroeger, of vooral het gevoel van vroeger van intense gevoel van eenzaamheid (of eigenlijk niet verbonden zijn en echte aandacht missen), komen steeds vaker weer langs. En dat vind ik zo moeilijk om mee om te gaan en weet dus ook niet zo goed wat ik er mee moet.

En dan komen die vluchtneigingen. Ik voel me weer zo'n flipperkastballetje. Tegelijkertijd moet ik bij mensen meer van mezelf laten zien. En dan zit ik te denken dat ik dat zeker de afgelopen tijd wel vaker heb gedaan, maar misschien omdat ik verkeerde verwachtingen heb ofzo of weet ik veel wat, voelt het nooit als iets dat ooit verandering gaat brengen bij mij.

Ik weet eigenlijk niet precies wat ik hier nou probeer te zeggen, kom er even niet zo goed uit.

Vind het wel vervelend dat ik dit nu weer zo heb. Is dit iets wat met medicatie niet voor zou moeten komen (hoewel ik tot nog toe het idee had dat die pillen wel werkten), of is dit gewoon iets logisch als onderdeel van het therapieproces?

Bleh

Wat klote zeg
Ik denk dat het niet de bedoeling is dat de meds dit volledig onderdrukken. Anders kan je het niet verwerken. Het is gewoon een hele zware therapie die je doet en ik denk dat dit gevoel erbij hoort (zeg ik nu heel stoer, ik voel me vast een stuk minder stoer als ik straks ook ben begonnen).

Wat ik wel denk, is dat de pillen misschien helpen voorkomen dat je echt afglijdt. Het zou je een beetje overeind moeten kunnen houden in dit proces.

En wat mij helpt is dingen met de dag bekijken. Dus: vandaag voel ik me kut. En gisteren ook. Maar wat morgen brengt weet ik niet, dat zie ik morgen wel. Ipv: ik glijd af en ga me steeds kutter voelen.
Ik merk nu dat ik gisteren ook weer zat vooruit te kijken over afbouwen en depri worden, maar vandaag voel ik me best goed. Dus wie weet krijg jij ook weer dagen dat t effies wat beter gaat.
Sterkte meissie, en dikke knuffel

quote:

Op donderdag 2 februari 2012 13:51 schreef Murmeli het volgende:
Leuk, medicijnen wisselen.
Ben nu iets meer dan een week aan het afbouwen en mijn stemming wordt er niet beter op zullen we maar zeggen. moet weer moeite doen om mezelf aan de gang te krijgen, om de deur uit te gaan. bleh
dinsdag of woensdag starten met de nieuwe pillen, hopelijk slaan die al snel een beetje aan, dan ben ik weer blije murmeli. en hopelijk hebben die geen bijwerkingen hihihi

O ja vreselijk is dat. Ik ben ook een keer over gestapt, van de Cymbalta naar Citalopram. Ik heb bijna niks anders gedaan dan op bed zitten piekeren/janken en hopen dat de nieuwe meds wel aanslaan en niet opgenomen hoefde te worden waar de " psychiater het over had, mcht de situatie niet verbeteren,

Gelukkig is het niet zo ver gekomen, maar het gaat 3 jaar later nog steeds mwa met teruvallen enzo zoals nu

Snel geprobeerd bij te lezen...
Sylvana, kan je misschien tegelijk met je vriend opstaan voordat hij gaat werken?
Weet niet of dat helpt, maar dan ben je wel uit bed... en dan gelijk wassen en aankleden, zou dat helpen?

Mja hij moet er om 6 uur uit, dat vind ik wel erg vroeg

Weet nu al niet wat ik moet doen op een dag, laat staan als ik er al om 6 uur uit moet.

Heeft iemand hier ervaring met venlafaxine eigenlijk?

Efexor Kingtoppie, deed bij mij niet veel.

Oh ja Sylvana, dat is wel erg vroeg. Of kan het helpen als je af spreekt dat hij je op een bepaald moment belt ofzo? Ik roep maar wat...

quote:

Op vrijdag 3 februari 2012 20:55 schreef kingtoppie het volgende:
Heeft iemand hier ervaring met venlafaxine eigenlijk?

ff wachten, ik begin er volgende week mee

quote:

Op vrijdag 3 februari 2012 21:10 schreef Nijna het volgende:
Efexor Kingtoppie, deed bij mij niet veel.

Oh ja Sylvana, dat is wel erg vroeg. Of kan het helpen als je af spreekt dat hij je op een bepaald moment belt ofzo? Ik roep maar wat...

Nee dat is niet mogelijk ivm de werkzaamheden die hij heeft. En vaak word ik ook niet wakker van de telefoon.

Maandag moet ik om 10 uur bij die vrijwilligersorganisatie zijn. Dus dan heb ik een echt doel om er op tijd uit te gaan.

En dan hoop ik snel met die deeltijdbehandeling te kunnen beginnen. Heb deze week niks gehoord, dus moet volgende week wel wat horen...

Gaat hier op het moment echt niet lekker vanwege problemen met Essent waar ik me ontzettend zorgen over maak en sta zowat op instorten

Sylvana, kan je anders volgende week zelf achter die deeltijd aan bellen?
Balen van het gedoe met Essent .
Sterkte

Ja kan zelf wel bellen, maar denk niet dat ik daar veel mer op schiet. Groep is gewoon vol en psych zei dat afgelopen week of komende week als het goed is plek vrij komt. Neem aan dat ik echt wel wat hoor als dat zo is.

En dankjewel

sorry dat ik niet op iedereen reageer, maar ben de draad kwijt en ben bekaf.

Ik merk dat ik op dit moment erg veel moeite heb met het feit dat ik eits meer vrije tijd en dus minder druk heb. Ik merk dat ik me daardoor verveel en ga piekeren waardoor ik utieindelijk overstuur raak. Ik probeer dit te doorbreken door iets te zoeken wat ik leuk vind en afleiding geeft, maar op zulke momenten weet ik neit wat te doen en heb eigenlijk nergens zin in.

En op andere momenten kan ik neit stoppen met dingen doen, vooral omdat ik dan niet denk en ook de dingen niet voel die ik voel. En dus eigenlijk wegren ervoor.
Maari k heb ook het gevoel dat ik niet anderes kan, omdat als ik een dag heel depressief doe,mijn moeder er heel veel problemen mee heeft, wat leid tot conflicten met elkaar.

Verder slaap ik nu meer, gemiddeld van half12 tot een uur of 9 's ochtends. En ben heel snel moe, en vanaf volgende week heb ik een heel druk lesrooster. En zie er als een berg tegenop...

quote:

Op vrijdag 3 februari 2012 23:37 schreef cafpow het volgende:
sorry dat ik niet op iedereen reageer, maar ben de draad kwijt en ben bekaf.

Ik merk dat ik op dit moment erg veel moeite heb met het feit dat ik eits meer vrije tijd en dus minder druk heb. Ik merk dat ik me daardoor verveel en ga piekeren waardoor ik utieindelijk overstuur raak. Ik probeer dit te doorbreken door iets te zoeken wat ik leuk vind en afleiding geeft, maar op zulke momenten weet ik neit wat te doen en heb eigenlijk nergens zin in.

En op andere momenten kan ik neit stoppen met dingen doen, vooral omdat ik dan niet denk en ook de dingen niet voel die ik voel. En dus eigenlijk wegren ervoor.
Maari k heb ook het gevoel dat ik niet anderes kan, omdat als ik een dag heel depressief doe,mijn moeder er heel veel problemen mee heeft, wat leid tot conflicten met elkaar.

Verder slaap ik nu meer, gemiddeld van half12 tot een uur of 9 's ochtends. En ben heel snel moe, en vanaf volgende week heb ik een heel druk lesrooster. En zie er als een berg tegenop...

Wat naar dat je je zo voelt maar herkenbaar. MIsschien heb je dit allang geprobeerd, maar toch een paar tips:
* piekerkwartiertje instellen, evt meerdere keren per dag en dan iedere keer dat je merkt dat je piekert jezelf (aardig) 'doorverwijzen' naar dat kwartier. Het is niet eens zozeer dat kwartier an sich wat helpt, maar wel dat je telkens herkent wanneer het gebeurt en het niet laat gebeuren of opschuift waardoor je hopelijk op den duur minder gaat piekeren. DIt gezegd hebbende moet ik het zelf ook weer eens gaan proberen want ik denk me ook suf de hele dag, gaat veel energie in zitten.
* Ik heb zelf dat ik bij vlagen moedeloos wordt omdat ik zooo vaak die afleiding nodig heb bijv. Ik heb nu eindelijk werk (schoonmaak, erg fijn voor mij want dan ' denk' ik niet) en dan voel ik me 4 uur OK, ga ik naar huis, ben ik binnen afzienbare tijd weer aan het denken en voel me down of bang. Hoe vervelend ook, de enige manier is om iedere keer wat anders te gaan doen of het volledig te accepteren, maar als je je slecht voelt helpt het nooit om te blijven zitten en het via je hoofd op te lossen. Je kan het alleen maar blijven proberen.
* Tenslotte, voor slapeloosheid, heb je slaappillen hiervoor? Je hoeft ze niet te gebruiken of heel weinig maar het idee dat je het hebt kan al helpen.

Maar goed, zoals je ziet, ik ben nu ook wakker, slaap ook alweer twee weken nauwelijks, maar ik vermaak me wel, want in bed blijven liggen is ook niks.

het piekerkwartier instellen probeer ik ook al. Alleen is dat wel heel lastig, want ik heb echt de neiging mezelf te verliezen in dat gepieker. Maar het heeft ook heel veel te maken met teveel tijd om te piekeren, want als ik met iets interesants bezig ben word het minder of in ieder geval minder hevig.
En bij fysieke activiteit kan ik mezelf erop los laten piekeren zonder dat ik pieker..heel raar en lastig uit te leggen, maar zoiets is het.

En dat ik moedeloos word heb ook wel vaak, en dat wat je zegt van het accepteren en doorgaan is ook wat ik probeer alleen werkt het niet altijd. En nog minder als je het gevoel hebt dat je omgeving je somberheid niet echt accepteerd of normaal vind. Dan val je vanzelf terug in "theater"spelen...en dat zorgt ervoor dat als het eruit komt het alleen nog heviger is.

En slaapproblemen heb ik niet echt. Over het algemeen slaap ik wel ok, alleen ik slaap veel te diep waardoor ik heel brak en moe wakker word. EN vooral nu tentamens over zijn slaap ik beter, doordat ik minder zenuwen heb.

Nou, mijn vriend heeft er gisteren een punt achter gezet.
Ik ben helemaal kapot, lig alleen maar in bed te janken.

quote:

Op maandag 6 februari 2012 09:57 schreef TheGirlNextDoor het volgende:
Nou, mijn vriend heeft er gisteren een punt achter gezet.
Ik ben helemaal kapot, lig alleen maar in bed te janken.

Knuffel

Hier de afspraak met vrijwilligersorganisatie vanochtend afgebeld, zag het toch niet zitten

quote:

Op maandag 6 februari 2012 09:57 schreef TheGirlNextDoor het volgende:
Nou, mijn vriend heeft er gisteren een punt achter gezet.
Ik ben helemaal kapot, lig alleen maar in bed te janken.

Ik weet hoe je je voelt ... Sterkte ermee.

quote:

Op maandag 6 februari 2012 09:57 schreef TheGirlNextDoor het volgende:
Nou, mijn vriend heeft er gisteren een punt achter gezet.
Ik ben helemaal kapot, lig alleen maar in bed te janken.

Ik snap hoe je voelt. Ik heb pasgeleden vergelijkbare dagen gehad.

@sylvana, jammer dat je de
Afspraak moest afzeggen , maar wel goed dat je dit ook durfde en hebt gedaan.

Net intake gehad bij de psycholoog.
Eerste opdracht die ik meekrijg is dat ik mijn eigen begravenisrede moet gaan schrijven..

quote:

Op dinsdag 7 februari 2012 18:31 schreef TheGirlNextDoor het volgende:
Net intake gehad bij de psycholoog.
Eerste opdracht die ik meekrijg is dat ik mijn eigen begravenisrede moet gaan schrijven..

sorry, ik moest lachen.
Wat was de reden voor deze bizarre opdracht?
(alhoewel, men schrijft natuurlijk nooit een negatieve grafrede over iemand)

quote:

Op woensdag 8 februari 2012 10:08 schreef seasushi het volgende:

[..]

sorry, ik moest lachen.
Wat was de reden voor deze bizarre opdracht?
(alhoewel, men schrijft natuurlijk nooit een negatieve grafrede over iemand)

De reden krijg ik als het goed is volgende week te horen. Wanneer ik hem dus af heb.
Ik snap dat je moest lachen, ikzelf had ook even zoiets van 'huh, hij is toch niet serieus?'.
Maar dat is hij dus wel. En geloof me, als je hoort dat je je eigen begravenisrede moet gaan schrijven, ga je echt wel nadenken..

Ik voel me weer extreem slecht. Ik heb het verprutst en nu gaat het niet meer. Ik probeer voor het eerst in 10 jaar mijn sociale leven op te bouwen. Het nare gevoel gaat nu echt niet meer weg. Ik kan wegens afspraken niet vertellen wat er aan de hand is, maar er zijn hier mensen die wel weten wat er is gebeurd. Ik heb denk ik nu wel hulp nodig. Ik voel me nu echt wel heel misselijk.

quote:

Op woensdag 8 februari 2012 10:19 schreef TheGirlNextDoor het volgende:

[..]

De reden krijg ik als het goed is volgende week te horen. Wanneer ik hem dus af heb.
Ik snap dat je moest lachen, ikzelf had ook even zoiets van 'huh, hij is toch niet serieus?'.
Maar dat is hij dus wel. En geloof me, als je hoort dat je je eigen begravenisrede moet gaan schrijven, ga je echt wel nadenken..

Ik denk dat het ook te maken heeft met je zelfbeeld. Dat je als je depressief bent alles heel negatief ziet. En in zo'n begrafenisrede zijn mensen altijd positief over de dode. Dus zo leer je anders te denken, leer je om ook naar de positieve kanten van jezelf te kijken

Hier gaat het nog steeds niet lekker. Morgen psych maar even mailen dat het nog steeds niet lukt om me aan het plan van aanpak te houden, dat ik ontzettend veel pieker en dat ik me gewoon zo depressief voel dat ik weer geen zin heb om maar iets te doen, omdat het toch geen nut heeft.

Dumdidum...

Is het gebruikelijk dat je 6 weken oid moet wachten op een afspraak bij de psycholoog, nadat je al pillen meekrijgt van de psychiater?

Ik vind 6 weken wachten wel erg lang

quote:

Op woensdag 8 februari 2012 19:41 schreef Sylvana het volgende:
Ik vind 6 weken wachten wel erg lang

Ja me2, maar ik ben een beetje bang dat ik verdoemd ben en geen verandering ga zien.

quote:

Op woensdag 8 februari 2012 19:39 schreef kingtoppie het volgende:
Dumdidum...

Is het gebruikelijk dat je 6 weken oid moet wachten op een afspraak bij de psycholoog, nadat je al pillen meekrijgt van de psychiater?

Dat is zeker heel lang. Er is geen mogelijkheid om eerder terecht te kunnen? Ook niet bij eventueel een andere psycholoog?

quote:

Op woensdag 8 februari 2012 20:47 schreef TheGirlNextDoor het volgende:

[..]

Dat is zeker heel lang. Er is geen mogelijkheid om eerder terecht te kunnen? Ook niet bij eventueel een andere psycholoog?

Ik weet het niet, ik heb er verder ook geen ervaringen mee.. Dusja..

quote:

Op woensdag 8 februari 2012 20:54 schreef kingtoppie het volgende:

[..]

Ik weet het niet, ik heb er verder ook geen ervaringen mee.. Dusja..

Ik zou zelf proberen om eerder een afspraak te krijgen, het liefst volgende week nog. Zeker als je je medicatie al hebt.
De eerste paar weken kunnen, juist met medicatie (al weet ik niet precies wat voor een medicatie, maar ik ga hier even uit van anti-depressiva, gezien het topic enzo), heel erg cruciaal zijn.