Depressie & Angst #16

Een positieve noot bij de aanvang van dit topic. Het is nog pril maar mijn depressies lijken als sneeuw voor de zon te verdwijnen. Na mijn post hier (wat me enórm heeft opgelucht), tussen kerst en oud en nieuw, viel eindelijk het kwartje, ik weet de oorzaak, het waarom van al die jaren depressie, zelfhaat, verdriet, eenzaamheid en de drank en drugs ten gevolg. Het lag niet eens aan mij...

Nu kan ik dan eindelijk stappen gaan ondernemen! De eerste stap was stoppen met roken, en dat gaat voorspoedig. De volgende wordt, terug naar school! Als klein meisje zei ik al, later als ik groot ben, wil ik dierenarts worden. Mijn moeder zei me dat ik dat niet kon, en ik geloofde haar. In retrospect heeft mijn leven uit zulke ontmoedigende uitspraken bestaan, zij het dat het meestal veel subtieler was. Nu, dankzij wat incidenten rond kerst en oudjaar (waarbij o.a. de veiligheid van mijn diertje in het geding was), geloof ik niks meer van wat er uit haar piehole komt rollen, ik kán haar gewoon niet meer serieus nemen, en dat voelt zo bevrijdend.

Maandag ga ik een afspraak maken bij Avans, HBO geneeskunde, voor een toelatingsexamen, en als ik mijn propedeuse heb, op naar Gent, diergeneeskunde!

Ik moet natuurlijk oppassen dat ik niet te hard van stapel loop, maar dit jaar begint al beter dan de afgelopen 15 jaar bij elkaar waren. Hopelijk blijf ik voorlopig in deze flow, maar ongetwijfeld kom ik mezelf hier en daar nog eens tegen, aangezien ik natuurlijk best een puinzooi van mijn leven heb gemaakt tot nu toe, dat is niet van de ene op de andere dag opgelost.

Het lichtpuntje aan het einde van de tunnel blijkt in ieder geval geen goederentrein te zijn, en het wordt gestaag groter.

Ik zing zelfs weer. En wel dit liedje, oh my.

klinkt goed!

wow, iemand is heel heel erg blij

Ja, zó goed, zó blij, 't is bizar.

Nu nog 'even' waarmaken en das toch wel een beetje boel eng.

@Beestjuh

Wat fijn dat het zo goed gaat...nu nog vasthouden dat gevoel hè!


Hier gaat het wel maar tegelijkertijd ook niet. Zolang ik niks hoef te doen en maar wat door huis kan slenteren.

Maar zodra ik iets moet doen gaat het gewoon mis.
Die buien waar ik vorige week last van had zijn weg, maar zijn nu omgezet in een soort lusteloosheid.
Ik heb nergens zin in en niks interesseert me eigenlijk.
En die lusteloosheid heb ik eigenlijk al sinds tiener..ik doe dingen omdat ze moeten maar zonder belangstelling en dat maakt alles weer zo zwaar.
En nu heb ik 's avonds wel wat meer rust in mijn hoofd.
Maar het enige dat constant blijft malen is school..ik moet volgende week dinsdag weer beginnen en mijn gedachtes proberen allerlei "smoesjes" en redenen te bedenken om niet te gaan.
En ik weet gewoon niet wat te doen ermee...en ik moet het voorlopig echt zelf uitzoeken.
En dan mag ik over 2 weken weer naar de psych maar deels gaat die zoiets hebben van tja je moet zelf kiezen wat je gaat doen..

Ik heb ook wel vooruitgang behaald alleen omdat ik beslist heb om het zonder een medicatie te willen want ik wil gewoon niet een AD of wat dan ook en dan zeggen al die vrolijke lui, Tja dan kunnen we jou niet helpen. En dat is gewoon vervelend...

Ik geloof dat het hier ook wel goed gaat.
Na alle tegenslagen begin deze week ben ik op een of andere manier weer in de stemming gekomen om wat dingen te doen en wat minder uit te stellen en dat is fijn.
Gisteren bij de psych wat opstartacties voor het aanpakken van die angststoornis en voor schematherapie over een tijdje. Vandaag heb ik voor dat laaste een paar vragenlijsten zitten invullen. (damn die waren lang!)
Komende 4 - 5 dagen zijn wel druk, want ik ga morgen tm zondag naar eindhoven en dan dinsdag weer. En dan moeten andere mensen Sem zn pillen geven, dat is ook wel eng, maar ja. Ik probeer het maar...hopen dat t lukt allemaal

quote:

Op vrijdag 6 januari 2012 18:37 schreef Madame_Paon het volgende:
Mooi dat het met meerdere mensen wat beter gaat.

Hier niet ... ik heb gister zulke heftige emoties ervaren, dat ik het gevoel heb alsof ik een enorme kater heb, terwijl ik amper gedronken heb (2 glazen).
Herkennen jullie dat, een kater door emoties?

Ja hoor, Als ik mijn vreselijke nachtmerries heb gehad dan voel ik me echt niet goed en kan het dagen duren voor ik er weer een beetje bovenop ben

@Murmeli
Sem is je huisdier?

@Madame_peon

Kater door emoties..spreek me der niet over.
Bij mij zijn deze 9 van de 10 keer erger dan een normale kater.en het is dan ook op dat moment alsof ik ineen soort trance zit..heb dan die emotie kater maar voel op dat moment niks anders dan dat..

Zijn hier meer mensen die lyrica slikken tegen de angst?

Heb een rotdag, kwam thuis en het vloog me gelijk zo aan dat ik meteen weer ben gaan lopen...
Daarna kon ik alleen nog maar huilen.
Maar goed, we zien wel wat het weekend verder gaat brengen, ik hoop op een rustig en lui weekend .

Hebben jullie al therapie gehad trouwens>?

Ik begin straks aan een nieuwe therapie.

Begin wel beetje wanhopig te worden in de hulpverlening.

Hebben jullie ook dat je op den duur gewoon echt praat moe bent? Ik weet niet wat ik nog op die nieuwe therapie moet, ik heb alles al verteld. En moet ik WEER alles vertellen.

quote:

Op vrijdag 6 januari 2012 16:10 schreef cafpow het volgende:
@Beestjuh

Wat fijn dat het zo goed gaat...nu nog vasthouden dat gevoel hè!

Hier gaat het wel maar tegelijkertijd ook niet. Zolang ik niks hoef te doen en maar wat door huis kan slenteren.

Maar zodra ik iets moet doen gaat het gewoon mis.
Die buien waar ik vorige week last van had zijn weg, maar zijn nu omgezet in een soort lusteloosheid.
Ik heb nergens zin in en niks interesseert me eigenlijk.
En die lusteloosheid heb ik eigenlijk al sinds tiener..ik doe dingen omdat ze moeten maar zonder belangstelling en dat maakt alles weer zo zwaar.
En nu heb ik 's avonds wel wat meer rust in mijn hoofd.
Maar het enige dat constant blijft malen is school..ik moet volgende week dinsdag weer beginnen en mijn gedachtes proberen allerlei "smoesjes" en redenen te bedenken om niet te gaan.
En ik weet gewoon niet wat te doen ermee...en ik moet het voorlopig echt zelf uitzoeken.
En dan mag ik over 2 weken weer naar de psych maar deels gaat die zoiets hebben van tja je moet zelf kiezen wat je gaat doen..

Dat malen over school is momenteel zo herkenbaar! Sorry dat ik hiermee ineens zo kom binnenvallen, lees wel al een tijdje mee en heb ooit ook wel eens wat gepost geloof ik.
Ik ben intussen na drie mislukte opleidingen, aan mijn vierde poging bezig, maar het gaat wéér niet goed. Resultaten zijn tot dusver wel goed, maar alles eromheen trek ik niet.

Mijn omstandigheden zijn heel anders dan die van jou, maar dat gepieker over het wel of niet gaan na de vakantie heb ik nu dus ook zo erg. Dat is echt slopend hè!
In principe wil ik ook echt niet meer gaan, want ik weet toch zeker dat ik het op deze manier niet ga afmaken. Maar ik wil eerst een goed alternatief hebben en die heb ik helaas nog niet. Had ik maar een plan B gehad

Nouja, dat was even een korte ´bijdrage´ van mijn kant

Sem is 1 van mijn katten. Die heeft HCM (een hartkwaal) weet ik sinds dinsdag. Andere kan kan het ook hebben, want het is erfelijk en ik heb broer en zus.

@Crystal 86

Tja ik heb dit al vaker gehad onder normale omstandigheden...en meestal kreeg ik een schop onder m'n kont en ging dan al struikelend verder en zo heb ik de havo en mbo gehaald..maar echt met vallen en opstaan.

Op dit moment voel ik niks anders dan zenuwen...want we hebben een loge. Een kan die voor onze huisdeur stond te mauwen is naar binnengerend en we weten niet van wie het is. Dus gaan morgen even rondvragen hier..want het beestje ziet er te schoon uit om een straatkat te zijn.
Dus nu ligt ie in de woonkamer met wat melk...
Maar goed dat is weer off topic..

Yeey ik ben ff blij de kat is weer naar bij zijn baasjes thuis *o*

When you want it - goes away too fast
Times you hate it - always seem to last

Jammer dat de paniek en twijfel alweer toeslaat nog vóórdat ik de eerste echte stap naar mijn toekomst heb kunnen zetten. Terwijl ik echt heel positieve reacties krijg van mensen om me heen, en ook hier, kan één onhandige opmerking me weer helemaal uit evenwicht brengen. Blegh.

Cafpow, wat goed dat je de kleine zwerver weer veilig thuis af hebt kunnen leveren.

Justme1234, ik heb meerdere malen getracht in therapie te gaan. Bleek niet echt een succes. Als ik jou was, zou ik wat je in je post schrijft ook even tegen je nieuwe therapeut zeggen. Maar als je echt praat-moe bent, zijn er toch andere opties? Ik heb er geen ervaring mee, maar er bestaan creatieve, sport- en drama-therapieën, misschien werkt dat beter voor je?

Stay in the highs beestje

Alleen niet zo high dat het in het echt alleen maar weer kan tegenvallen.

*hug*

@beestjuh
Helemaal waar die 2 zinnen. Hoewel ik ze liever andersom zou zie.

Kan je anders niet met je HA gaan praten over andere opties? Zoals in de post hierboven word genoemd?

Hier voel ik me raar...enorm emotioneel en zin om te huilen maar tegelijk voel ik niks.
En ik moet zeggen ik ben dolblij dat de kat weer veilig thuis is maar nu besef ik zelf hoe erg ik eigenlijk zon diertje mis in mijn leven.
En door omstandigheden kunnen we er geen nemen. En dan ga ik weer naar toen ik klein was en hoeveel steun ik had in moeilijke tijden aan mijn eigen beestje..

Maar ik voel mij nu gewoon weer minder. En dankzij de pillen slaap ik wel beter maar ik moet nog 1,5 week volhouden tot ik weer bij de psych terechtkan.
En 1 week daarvan moet ik weer naar school en de hele dag gaan gedachten door mijn hoofd van niet gaan, maar ik voel me toch verplicht.
En ik kan niet eens mijn kleren opbergen in mijn kast laat staan naar school gaan..

Maar het is denk ik bedtijd want ik begin weer helemaal overstuur te raken..en ik heb niemand om erover te praten behalve mijn moeder..maar zij kan er ook niet goed meer tegen en weet ook niet wat te doen

Thanks Puntenjager, je hebt ook wel gelijk. Ik kan me ook zó mee laten slepen, meestal in het negatieve, maar dus ook als het goed gaat, en idd, dan is de kans groot dat er iets tegenvalt.

Daarbij maak ik me al zorgen om dingen die nu helemaal nog niet relevant zijn. Als ik idd in België ga studeren, hoe doe ik dat in vredesnaam met al mijn diertjes? Het zijn er nogal wat om mee op kot te nemen. En kan ik het financieel allemaal wel rondgebreid krijgen? Ik ben er juist zo trots op dat ik geen schulden heb. Nu moet ik daar waarschijnlijk toch aan geloven, terwijl de economie er zó voor staat als nu, wie weet hoeveel erger dat nog wordt? En mijn geweldige huis, een echt thuis, moet ik dat dan opgeven?

Ho, stop.

Laat ik eerst maandag eens contact met Avans opnemen en zien of het balletje überhaupt gaat rollen. De huisarts blijft een laatste optie, hij is nogal van de antidepressiva, ik niet.

Cafpow, is een uitlaat- of oppashondje geen idee? Of ben je geen hondenmens, dat kan natuurlijk. Er zijn genoeg mensen die om wat voor reden dan ook, hun hond niet zo vaak of ver uit kunnen laten als ze zouden willen, of die hun dier de hele dag alleen moeten laten, in dierenwinkels of op marktplaats zijn wel es advertenties te vinden. Het is natuurlijk niet hetzelfde als een eigen dier, maar misschien is het beter dan niks. Zeker zoals je er nu bij zit en nog anderhalve week moet wachten om je ei kwijt te kunnen, terwijl een dier altijd klaar staat om naar je te luisteren. Zelfs zonder woordelijke reactie lucht dat toch op...

overload-alarm!
Er gebeuren op dit moment zoveel (leuke) dingen in mn leven dat ik merk dat ik dreig te veel van mezelf te vragen, 4e dagop rij dat ik hartkloppingen heb en dat lijkt mij een teken, ikmoet even een stappie terug!
Het plannen en bedenken van onze bruiloft is superleuk, ik moet me alleen bedenken dat ik nog meer dan genoeg tijd heb! Verder zou ik pas na het huwelijk gaan samenwonen want ik vind die traditie mooi maar mijn hart wil iets anders, dus dat speelt ook nog mee! en daadnaast heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben ik gaan solliciteren, heb er vandaag 2 mailtjes uit gedaan! pfft
nu eerst maar eens slapen, een dikke knuf voor iedereen die hem kan gebruiken

@Gewoonmezelf
Wat fijn al dat positieve nieuws. Maar wel je grenzen in de gaten houden hè ! Want hartkloppingen zijn niet fijn en positief.

Hier ging het de afgelopen dagen wat beter, maar nu gaat het weer helemaal mis. Gisteren weer een groot deel van de dag compleet overstuur op bed gelegen.
En daarna weer een standaard discussie met ma nav haar psychologische analyse over mij.

En voor de 3e nacht op een rij teveel en onprettig gedroomd.
En wakker met een enorm rotgevoel en moet toch doorgaan en het niet laten merken.
En kreeg 's ochtends weer de standaard negatieve lading over de familie binnen...dat het egoïsten zijn, dat ze niet bellen..maar m'n ma zoiets niet in dat zij vanwege mega kosten niet zullen bellen en dat als je contct wilt ze zelf moet bellen.
Maar nee hoor daar is ze weer te trots voor.

En mijn rotgevoel loopt alleen maar op en ik wil weer m'n bed in..maar mag en kan dat niet omdat er dan weer gezeik gaat komen ...pfff

Morgen weer 1e lesdag maar zoals het ernaar uitziet blijf ik gewoon thuis. En komen de gedachten om gewoon maar de hele week thuis te blijven totdat ik met de psych kan kijken wat te doen.
En de manier waarop ik slaap helpt ook niet mee..de uren die ik slaap..slaap ik ook. Alleen ik droom teveel.

Weer hele erge nachtmerries gehad als er iets is waar ik gek van word is het dat wel, Durf gewoon bijna niet meer mijn ogen dicht te doen. Heeft iemand anders hier last van gehad en heeft die misschien hints en tips?

Want dit trek ik bijna toch echt niet meer

Ik heb ook erg last van nachtmerries. Sinds ik voor het slapen Seroquel inneem is het wel wat minder geworden. Is naast een antipsychoticum ook een angstremmer. Maar verder heb ik geen tips.

Hier gaat het vandaag niet zo goed, lig nog steeds in bed en lukt mr nog niet om eruit te komen. Morgen is mn behandelplanbespreking en daar zie ik toch wel een beetje tegenop. Vind het toch wel spannend wat ze vinden en willen.

Daar ben ik weer eens. Hier gaat het wisselend geloof ik. Ik ben nu 4 weken aan de sertraline en of ik er echt iets van merk, weet ik eigenlijk niet. Ik voel me wel wat rustiger geloof ik, maar anderzijds heb ik de laatste tijd ook soms wat minder zin om dingen te doen. Maar dat kan overal aan liggen. Dus ik slik rustig verder en vrijdag langs de psychiater.

Verder werd ik vorige week opeens overspoeld door een heel sterk verlangen naar een mama. Ik voelde opeens zo'n ontzettend groot gat. Ik realiseerde me dat ik daarom misschien in relaties met vriendinnen toch al weet dat ik me teleurgesteld ga voelen ofzo, omdat ik misschien verwacht ergens een soort moederliefde te kunnen vinden. En dat is niet zo handig natuurlijk en ook niet mogelijk.

Klinkt allemaal wat dramatisch en stom nu ik het zo lees, maar hoe dan ook, ik voelde opeens zo sterk dat gemis. Ik kan soms ook best jaloers zijn als ik zie wat vriendinnen met hun moeder doen en met ze kan praten of hoe het vroeger ging. En dan mis ik het opeens zo en realiseer me dat dat gemis er altijd al zit.

Misschien is het wel versterkt zo na de feestdagen ofzo, dat je dan bij je ouders en rest van de familie komt en het dan weer meer merkt.

quote:

Op maandag 9 januari 2012 12:17 schreef Ayumu2.0 het volgende:
Weer hele erge nachtmerries gehad als er iets is waar ik gek van word is het dat wel, Durf gewoon bijna niet meer mijn ogen dicht te doen. Heeft iemand anders hier last van gehad en heeft die misschien hints en tips?

Want dit trek ik bijna toch echt niet meer

Zit je aan de seroquel?

quote:

Op maandag 9 januari 2012 15:13 schreef b4kl4p het volgende:

[..]

Zit je aan de seroquel?

Daar dacht ik ook meteen aan.

quote:

Op maandag 9 januari 2012 16:34 schreef seasushi het volgende:

[..]

Daar dacht ik ook meteen aan.

En dat had ik ook al gepost, dus we zijn het wel met elkaar eens Ben benieuwd.

@seasushi, hoe gaat het thuis?

quote:

Op maandag 9 januari 2012 16:45 schreef Sylvana het volgende:

[..]

En dat had ik ook al gepost, dus we zijn het wel met elkaar eens Ben benieuwd.

@seasushi, hoe gaat het thuis?

Fijn om weer thuis te zijn, en min of meer rust in mijn hoofd te hebben. het tijdje dat ik opgenomen geweest ben, is wel een groot zwart gat. Ik moet terug lezen wat ik in die tijd allemaal gepost heb.

Ik krijg overigens meer nachtmerries van de seroquel. Ook met een drastisch verlaagde dosis.
Ik neem ze maar voor lief. Blijkbaar moet er het een en ander op deze manier ook nog verwerkt worden.

quote:

Op maandag 9 januari 2012 16:56 schreef seasushi het volgende:
Ik krijg overigens meer nachtmerries van de seroquel. Ook met een drastisch verlaagde dosis.
Ik neem ze maar voor lief. Blijkbaar moet er het een en ander op deze manier ook nog verwerkt worden.

Heb het een week op 25mg gedaan, kreeg zulke ongelooflijk levendige nachtmerries dat ik moeier wakker werd dan dat ik naar bed ging. Toen ben ik gestopt en ben weer op de pammetjes overgegaan. Volgende week even vragen of er wat anders is want ik word niet blij van dat spul.

Ik moet ook maar weer eens even van me laten horen. Ik krop het de laatste tijd op, en het wordt tijd het weer eens van me af te schrijven.

Hier ging het de afgelopen paar weken echt waardeloos. De eerste feestdagen zonder mijn moeder (in mei vorig jaar overleden) zijn een feit, en ik ben blij dat ze er op zitten. Vlak voor de kerst en oud en nieuw ook nog jarig geweest, en ook dit was een moeilijk moment.

Ik woon momenteel bij mijn vader, maar ik baal van zijn instelling. Hij was nooit echt een spontane man, maar ik irriteer me steeds meer aan hem en zijn gedrag. Hij zit maar een beetje in z'n stoel, kijkt zo af en toe naar buiten, en doet bijna iedere dag boodschappen. Dat is ook het enige moment dat hij het huis uitkomt. Hij heeft geen sociale contacten, toont geen initiatief om samen iets te doen, en toont weinig tot geen interesse in me. Naast dat heb ik het idee dat 'ie een alcoholist is of wordt. Die vent heeft niets omhanden, want is met vervroegd pensioen gegaan vanwege zijn afnemende gezondheid, en dus is grijpen naar de fles misschien wel een hoogtepunt voor hem. Ik weet het niet. Hij is sociaal niet bepaald vaardig, om het maar zacht uit te drukken. Het lijkt me vreselijk om zijn leven te moeten leiden (of is het in dit geval lijden?), en ik hoop ook van harte dat ik in dat opzicht niet op hem lijk.

De afgelopen weken ook problemen gehad met mijn vriendin. Inmiddels lijkt het weer de goede kant op te gaan, maar het heeft heel wat bloed, zweet en vooral tranen gekost. Sinds mijn moeder is overleden ben ik echt een emotioneel wrak. Vroeger huilde ik nooit, of zelden. Nu kan ik om het minste of geringste al in huilen uitbarsten. Het is vast nodig, maar het irriteert me mateloos.

Ik ben ook al maanden niet bij de psycholoog geweest. Het begon met het vergeten om een nieuwe afspraak te maken, maar inmiddels stel ik mezelf steeds vaker de vraag: Wat voor zin heeft het?
Het is fijn om even een uurtje met iemand die er voor geleerd heeft te praten, maar onderweg naar huis gaat het alweer kut, en lijkt die opluchting helemaal geen zin te hebben.

Iedere sessie lucht het op, maar dat is ook alles. Er zit niet echt vooruitgang in. Ik loop al sinds februari vorig jaar bij de psycholoog, maar om nou te zeggen dat ik vooruitgang boek, niet echt.
Ik vindt het zinloos, en zie de meerwaarde er niet van in.

Weet iemand wat ik hier mee aan moet?

Zo, dit opschrijven lucht al een beetje op. Maar nogmaals, op de lange termijn schiet ik er niets mee op. Ik denk niet dat ik er iets mee gewonnen heb. Zo maar eens een uur lang stoom afblazen op de bokszak tijdens het kickboksen. Misschien helpt dat om mijn hoofd leeg te maken.

Ook maar even een update van mijn kant.

Het gaat super Cymbalta is echt een wondermiddel voor mij Met de kerst was ik de medicijnen vergeten mee te nemen naar mijn ouders waardoor ik het een paar dagen niet kon slikken, nou dat heb ik geweten Meteen weer misselijk en duizelig Een goede les dus dat ik mijn medicijnen altijd mee moet nemen want zolang ik ze gewoon goed inneem heb ik nergens last van

Yayyy ik heb pillen tegen de bijwerkingen van de AD...
mijn hele lijf wordt zo gespannen van die paroxetine, daar heb ik over geklaagd bij de psychiater en zij dacht dat betablokkers daartegen helpen, dus die heb ik nu gehaald.
Ze vertelde dat die bijwerking meer voorkomt bij AP maar ook wel eens bij paroxetine. Ik heb vanmiddag zo'n ding genomen maar of het nou echt werkte weet ik niet. Denk dat het wel iets minder werd. Misschien moet ik meer ofzo
Als ik morgenvroeg weer wakker word van een gespannen en druk lijf neem ik ze weer, dan merk ik misschien beter of het wat helpt. Ik hoop het wel, anders moet ik weer andere pillen, want zo;n stresslijf is klote, en helpt ook niet bepaald tegen stress/piekeren/angst etc.
Verder gaat het best goed. Minder depri, en minder aan het piekeren. yay!

quote:

Op maandag 9 januari 2012 15:13 schreef b4kl4p het volgende:

[..]

Zit je aan de seroquel?

Nee aan geen enkele medicatie.

@brawler

Die gebeurtenissen in je post heb je die al goed verwerkt? En als je het nut van de terapie niet ziet waarom ga je dan? En ga je niet naar je ha en kijkt naar andere mischien intensievere terapie?

En dat het als je onderweg naar huis bet het weer kut gaat betekend dat de terapie wat met je doet..
Want hetzelfde ervaar ik...
Maar goed verder weet ik ook niet wat te zeggen erop.

@Majo
Ze zeggen dat je AD altijd heel structureel moet slikken omdat je anders nare effecten ervaart zoals jij.
Mischien handig om een extra strip of doosje ofzo altijd in je jas of tas te laten zitten??

@Murmeli
Fijn dat er naar een goede oplossing gezocht word. En helemaal fijn dat het wat beter gaat.

Hier zit ik met wat stress ..morgen mijn 1e lesdag na de vakantie en zie er dusdanig tegenop dat er een grote kans is dat ik het maar oversla..
Maar eigenlijk wil ik alles stopzetten, dus stoppen met de opleiding..maar tegelijk ook niet.
Maar ik heb nu echt het gevoel dat het allemaal teveel is nu.
Ik krijg me met wat getrek en geduw uit bed, zit mer gevoelens vanwege verlies oma, heb sowieso al stress door school, tentamens komen eraan, thuis loopt het ook niet al te lekker. En mijn "depressieve gedrag" leidt tot nog meer conflicten omdat ma mij eruit wil en probeert te duwen en trekken..
Maar goed ik zie morgen wel weer.
Trouwens na een paar dagen heb ik moeten stoppen met de alprazolam omdat ik er hoofdpijn van krijg..

Dus ik ga even afwachten tot woensdag het gepsprek met de decaan en ga kijken of ik de psych of een vervanger kan regelen als er geen klein mini beetje vooruitgang is.
Maar nu maar proberen te slapen om te kijken of ik toch naar school kan morgen!

quote:

Op maandag 9 januari 2012 23:55 schreef cafpow het volgende:
@brawler

Die gebeurtenissen in je post heb je die al goed verwerkt? En als je het nut van de terapie niet ziet waarom ga je dan? En ga je niet naar je ha en kijkt naar andere mischien intensievere terapie?

En dat het als je onderweg naar huis bet het weer kut gaat betekend dat de terapie wat met je doet..
Want hetzelfde ervaar ik...
Maar goed verder weet ik ook niet wat te zeggen erop.

Nee, ik heb de dood van mijn moeder absoluut nog niet helemaal verwerkt. En juist daarom is het fijn om er over te praten. Of dat nou met mijn vriendin, met de psycholoog of met iemand anders is.
Het is niet dat ik het nut niet zie van mijn sessies bij de psych, ik verwoorde het verkeerd. Ik voel me op dat moment wel even opgelucht, alsof er een last van mijn schouders is. Maar kort daarna voel ik me weer waardeloos, en dan lijkt dat gevoel van opluchting daar niet tegen op te wegen of zo.

Ik heb nooit nagedacht over eventuele intensievere therapie. Waarom weet ik niet, eigenlijk. Misschien is dat wel de oplossing. Maar waar moet ik dan aan denken? Ik weet niet zo goed wat ik me er bij voor moet stellen, en misschien vind ik het ook wel eng.

Dus het kan kloppen dat ik me onderweg naar huis al weer slecht voel? Dat is eigenlijk een goed teken? Het klinkt paradoxaal, maar als jij het zelfde ervaart, zou het kunnen toch?

quote:

Op dinsdag 10 januari 2012 11:39 schreef Brawler het volgende:

[..]

Nee, ik heb de dood van mijn moeder absoluut nog niet helemaal verwerkt. En juist daarom is het fijn om er over te praten. Of dat nou met mijn vriendin, met de psycholoog of met iemand anders is.
Het is niet dat ik het nut niet zie van mijn sessies bij de psych, ik verwoorde het verkeerd. Ik voel me op dat moment wel even opgelucht, alsof er een last van mijn schouders is. Maar kort daarna voel ik me weer waardeloos, en dan lijkt dat gevoel van opluchting daar niet tegen op te wegen of zo.

Ik heb nooit nagedacht over eventuele intensievere therapie. Waarom weet ik niet, eigenlijk. Misschien is dat wel de oplossing. Maar waar moet ik dan aan denken? Ik weet niet zo goed wat ik me er bij voor moet stellen, en misschien vind ik het ook wel eng.

Dus het kan kloppen dat ik me onderweg naar huis al weer slecht voel? Dat is eigenlijk een goed teken? Het klinkt paradoxaal, maar als jij het zelfde ervaart, zou het kunnen toch?

Ik zelf zou ook niet goed weten waaraan te denken bij intensievere terapie, mishcien verschillende vormen mengen ofzo. Geen idee, dat moet je echt met je behandelaar bespreken, want die weet ook wat mogelijkheden zijn.

En dat je je onderweg naar huis slecht voelt, tja ik weet ook niet echt wat dat betekend. Maar het betekend dat dat gesprek toch iets met je doet..of dat positief of negatief is zou ik niet weten, maar het raakt iets en dat betekend dat je bezig bent met een van de gevoelige snaren. En dat lijkt mij juist positief...
Maar goed ik weet het ook niet helemaal hoor..

Vanuit mijn kant ben ik vandaag niet naar school gegaan, kon gisterenavond absoluut niet slapen en ben na 3 uur in slaap gevallen. Heb me wel netjes afgemeld alleen volgens mij kwam de situatie in de mail een beetje erg extreem over...en dus erger dan het is. Maar dat kan ik morgen alsnog met de decaan bespreken...

Verder zit ik te twijfelen tussen wel of niet de psych bellen, want er zit enige verbetering in de situatie maar ook niet al te veel.
Maar nu ben ik alleen thuis en voel ik gewoon veel minder spanning..en ben ik een heel klein beetje schoolwerk aan het doen. Maar als mijn ma thuis is dan krijg ik niks voor elkaar..zeer raar..maar goed ik doe het lekker rustig aan, en wacht het gesprek met de decaan morgen af.

Hoe gaat het met iedereen?

Hier op en af en ben doodop. Maar ik heb een vraag, voor degene die naar een psycholoog gaan en AD krijgen. Hoe is dat gelopen? Want een psycholoog mag zelf geen AD geven, toch?

ik heb mijn AD gekregen bij de huisarts en daarbij volg ik therapie, voor mij werkt het wel goed

Mijn therapeute heeft me op een gegeven moment doorgestuurd naar de psychiater en hij heeft m'n ad's dan ook voorgeschreven.

Morgen overigens weer een afspraak met de beste man. Zit nu 4,5 week aan de pillen en ik ben wat rustiger, nog steeds. Gisteren zelfs zowaar wat meer van mezelf aan een vriendin laten zien. Dat is namelijk iets wat ik heel moeilijk vind om te doen. Ik had er wel een uur of 5 voor nodig, maar uiteindelijk gewoon gepraat over 'echte' dingen in plaats van het oppervlakkige geouwehoer.

Klein stapje, maar ben er wel blij mee geloof ik Niet dat het heel veel veranderd..

quote:

Op dinsdag 10 januari 2012 11:39 schreef Brawler het volgende:

[..]

Nee, ik heb de dood van mijn moeder absoluut nog niet helemaal verwerkt. En juist daarom is het fijn om er over te praten. Of dat nou met mijn vriendin, met de psycholoog of met iemand anders is.
Het is niet dat ik het nut niet zie van mijn sessies bij de psych, ik verwoorde het verkeerd. Ik voel me op dat moment wel even opgelucht, alsof er een last van mijn schouders is. Maar kort daarna voel ik me weer waardeloos, en dan lijkt dat gevoel van opluchting daar niet tegen op te wegen of zo.

Ik heb nooit nagedacht over eventuele intensievere therapie. Waarom weet ik niet, eigenlijk. Misschien is dat wel de oplossing. Maar waar moet ik dan aan denken? Ik weet niet zo goed wat ik me er bij voor moet stellen, en misschien vind ik het ook wel eng.

Dus het kan kloppen dat ik me onderweg naar huis al weer slecht voel? Dat is eigenlijk een goed teken? Het klinkt paradoxaal, maar als jij het zelfde ervaart, zou het kunnen toch?

Ik vind het logisch dat je op weg naar huis je je rotter voelt dan daarvoor, je hebt het over iets ingrijpends en pijnlijks wat gewoon tijd kost om er beter mee om te kunnen gaan.
Zelf heb ik inmiddels alweer bijna 4 jaar geleden mijn vorige vriendin verloren en al gaat het nu het merendeel van de dagen goed en heb ik daar geen therapie meer voor, zelfs nu breekt het me geregeld nog op en voel ik me nog steeds extra rot na feestdagen, haar verjaardag etc.

Dus zo vreemd vind ik het niet, al herken ik het 'nutteloze' gevoel wel hoor, je voelt je een dag redelijk en zodra je daar weg bent voel je je enkel rotter, dan vraag je je af en toe wel af waarom je in godsnaam gaat.
Ik hoor zelf vaak dat ik het niet verwerkt zou hebben, vraag me in godsnaam af hoe je iets dergelijks verwerkt en of dat wel te doen valt.

Hier ook maar gelijk een update, mede door m'n directe omgeving heb ik me eigenlijk laten omlullen om niet naar een psych te gaan, want het viel allemaal wel mee, het is gewoon wat stress, daar ben je veel te vrolijk voor en ga zo maar door, lekker kut moment als je denkt serieus iets aan te kunnen kaarten en de reactie is als volgt.
En m'n huidige vriendin zit ook aan de AD en de bijwerkingen maken het er voor mij ook niet makkelijker op als chronisch zieke, maar al met al ben ik nog geen reet opgeschoten.

Ik praat ondertussen wel meer met m'n omgeving over de 'dingen' die spelen, maar echt concreet kan ik daar ook weer niet in worden op een of andere manier omdat er geen tastbare zaken zijn waarvan ik zeker weet dat die voor de onrust en chaos in m'n hoofd zorgen.
Als ik terugblik op de afgelopen 5 jaar is er zoveel gebeurt dat praktisch alles wel toepasbaar is, maar ik vind het lastig om te zeggen wat het nou veroorzaakt.
Volgens mij heb ik echt random last van veranderingen in m'n humeur, ben sinds een aantal jaar echt labiel geworden, kan nog janken om een tekenfilm waarbij de hamster in een kooitje wordt gestopt en de ene dag gaat het prima en stroomt het glas haast over en op andere momenten is ie praktisch leeg terwijl de dag hetzelfde brengt.

Sport weer meer, pak m'n hobbies op, spreek vaker weer met vrienden af en probeer te genieten maar het komt niet veel verder als "Ik ga door, want ik geniet, ook al heb ik er geen zin ... dit is genieten!', dat idee.

Samenvatting: Voel me al jaren kut naar omstandigheden, omgeving lacht het weg en als chronisch vermoeide kan ik deze onzin er nou net niet bij gebruiken.

Ik mag maandag met ontslag

quote:

Op donderdag 12 januari 2012 13:03 schreef Sylvana het volgende:
Ik mag maandag met ontslag

Wat fijn!!! Super voor je! En wat als je daar weer weg bent, weer 1x per week naar de psych? Of wat?

quote:

Op donderdag 12 januari 2012 13:03 schreef Sylvana het volgende:
Ik mag maandag met ontslag

geniet er van!

Yayyy voor Sylvana!
En yayy voor nyota ook trouwens maar dat had ik stiekem al gezegd

Ik ben echt een enorme muts maar ik heb mezelf maar meteen min of meer vergeven. Vroegah voor ik aan de AD's zat en voordat ik aan de concerta zat was ik nogal een feestbeest. Alcohol, drugs, alles kon er wel in en dan trok ik soms een hele nacht door.
Nu ben ik natuurlijk van de concerta af en dinsdag werd een vriend van me gecremeerd die vorige week zelfmoord had gepleegd en daarna had ik best wel behoefte om me klem te zuipen en dat liep uit in een nachtje doorhalen met niet alleen drank. Lekker stom met AD's, daar had ik juist wel eens iemand voor uitgescholden dat die dat had gedaan, maar ik kon het niet laten.
Gelukkig is er niks misgegaan, ik ben nu alleen heel erg brak (koppijn, niet normaal meer en kramp aan mijn kaken) maar gelukkig niet depressief. Zou kunnen dat dat een dezer dagen nog komt. Maar ja, eigen schuld. Blond kind dat ik ben. niet meer doen dus....

Thnx iedereen

quote:

Op donderdag 12 januari 2012 14:29 schreef Nyota het volgende:

[..]

Wat fijn!!! Super voor je! En wat als je daar weer weg bent, weer 1x per week naar de psych? Of wat?

Thnx en nee dan ga ik een aantal dagen in de week naar de structurele deeltijdgroep. Daar krijg ik nog een intakegesprek van. En zodra de uitslag van mijn persoonlijkheidsonderzoek binnen is ga ik samen met psych kijken welke therapie ik nog meer kan doen. Maar ben iig blij dat ik naar huis mag en gewoon weer lekker thuis kan slapen enzo