Korte omschrijving depressie:quote:Op zondag 3 januari 2010 01:17 schreef Quickie_Butt het volgende:
Het viel me op dat er nog geen centraal topic is voor depressies en/of angstklachten. Wel een topic over medicatie bij psychische problemen en een hoe voel je je nu topic, maar die dekken naar mijn mening niet helemaal de lading.
Ik denk dat dit topic wel kan bijdragen in dit subforum. Veel mensen kampen namelijk met depressieve of angstklachten en zo kunnen we een beetje steun bij elkaar zoeken en elkaar van adviezen en tips voorzien
Korte uitleg van angststoornissen:quote:Depressie
Iemand met een depressie heeft last van een hevige neerslachtigheid.
Die neerslachtigheid klaart niet na een paar dagen vanzelf op, maar duurt minimaal twee weken. Depressie moet niet verward worden met 'gewone' neerslachtigheid die iedereen wel eens heeft. Bij een depressie is deze heviger en tast het dagelijks functioneren aan.
Bron: http://www.trimbos.nl/onderwerpen/psychische-gezondheid/depressie
Vorige delen:quote:Angststoornissen
Angststoornissen zijn in de psychiatrie de meest voorkomende aandoeningen. Sommige van deze aandoeningen worden fobie genoemd. Het gemeenschappelijke kenmerk van angststoornissen, is dat er sprake is van angst. Mensen kunnen zo angstig zijn dat het hun leven ontregelt.
Wanneer spreken we van een angststoornis?
Angst is een gevoel dat optreedt bij dreigend gevaar. De emotie ontstaat als het welzijn van een persoon direct wordt bedreigd, maar ook als een persoon een situatie als bedreigend ervaart. Als een angst geen reële grond heeft en de betrokken persoon er sociale of beroepsmatige problemen door ondervindt, is er sprake van een stoornis.
In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-IV worden de volgende angststoornissen onderscheiden:
Paniekstoornis met of zonder agorafobie
Sociale fobie of angststoornis
Specifieke of enkelvoudige fobie
Obsessief-compulsieve stoornis of dwangstoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
Hypochondrie
Angststoornis door een lichamelijke aandoening
Acute stressstoornis
Angststoornis door alcohol of drugs
Voor de Multidisciplinaire Richtlijn Angststoornissen is de indeling van de DSM-IV als uitgangspunt genomen. Van de onderscheiden angststoornissen zijn de volgende aandoeningen opgenomen in de richtlijnen:
Paniekstoornis met en zonder agorafobie
Sociale fobie
Specifieke fobie
Obsessief-compulsieve stoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
Bron: http://www.trimbos.nl/ond(...)stoornissen-algemeen
Depressie & Angst #1
Depressie & Angst #2
Depressie & Angst #3
Depressie & Angst #4
Depressie & Angst #5
Depressie & Angst #6
Depressie & Angst #7
Depressie & Angst #8
Depressie & Angst #9
Depressie & Angst #10
Depressie & Angst #11
Ik ben ook enorm kwaad. Mijn vader ook. Het is alsof ze willen dat ik compleet flip.quote:Op woensdag 19 oktober 2011 10:04 schreef Murmeli het volgende:
[..]
die keuzestress herken ik heel erg.
wat mij helpt is om een lijstje te maken vantevoren wat ik wil kopen (desnoods maak ik een lijstje van wat ik de komende dagen ga eten) en dan ga ik naar de winkel en kan ik zonder erbij na te denken de spullen van het lijstje in mijn mandje stoppen en klaar.
misschien kan je dat met muziek ook doen. dan maak je op een moment dat je er niet thuis bent ofzo een lijstje van liedjes die je leuk vindt passen bij verschillende stemmingen. iets om rustig te worden als je boos bent, iets om vrolijk van te worden etc.
Ik vind het wel raar van die buurvrouw. Lijkt me niet handig als je haar op een gegeven moment echt aanvliegt. ik heb even niet gevolgd of je een psych ofzo hebt, maar zo ja, kan die niks voor je doen? Of kan je niet naar de politie of een ggz instelling en daar zeggen dat ze kunnen kiezen: of ze zorgen dat het opgelost wordt, of er valt een gewonde in de persoon van je buuv. ze zouden dan toch wel iets moeten doen. al is het maar dat ze jou ergens onder brengen totdat dat mens ergens wordt afgevoerd (naar een geluidsdichte ruimte ofzo waar ze lekker kan gaan zitten schreeuwen).
grr.... ik kan me hier best kwaad om maken (niet richting jou natuurlijk, maar dat ze jou in die situatie laten zitten (en eigenlijk de buuv ook want die is in feite ook in gevaar, weliswaar door haar eigen gedrag, maar toch....zo iemand hoort gewoon opgenomen te worden lijkt me. )
En ik heb al genoeg gedreigd, maar daar wordt dus helemaal niks mee gedaan.
Ik zie mijn kat al meer dan 4 jaar hoogstens 1x per week en daar baal ik echt enorm van. Dus nu wil ergens wonen waar mijn kat ook mag wonen.
En als die woonplek gevonden wordt, is er sowieso een wachtlijst van minstens een jaar.
Bij mijn moeder of vader is geen optie voor meer dan een maand. Mijn vader kan me niet aan en ik ben niet zonder reden zo ongeveer bij m'n moeder uit huis getrapt ... Ik houd het dus meestal bij 2 of 3 dagen.
Hier moet ik morgen hard aan de studie..maar heb nu echt zon moment waarop ik niks wil behalve slapen en weggaan uit deze wereld. Ik weet wel dat dit na morgen weer anders is maar die schommel is zo vermoeiend!
En dat gevoel herken ik. Ik studeer nu niet meer, omdat ik het niet aankan, maar ik heb het bijvoorbeeld nog wel met het opruimen van m'n huis.
"Gelukkig" kan ik niet de hele dag in bed blijven liggen, omdat dat na een tijdje oncomfortabel ligt. Anders zou ik er namelijk heel vaak de hele dag in blijven liggen.
Er was een thema avond in de discotheek hier in de buurt. Vooraf een biertje gedaan met wat vrienden,de avond begon leuk en gezellig.
Nadat we hier een biertje hadden gedaan gingen we op stap, het eerste cafe was nog ff gezellig. Totdat we bij de discotheek aankwamen.
Het was nog vrij rustig, tot dat je vrienden met onbekende mensen gaan praten. Ik sla compleet dicht en sta buiten alle gesprekken en gezelschap.
Ben echt direct naar huis gegaan, ik voelde me klote, ik haat mezelf echt, ik heb er totaal geen zin meer in..... Kan er verdomme niks aan doen.
Ik ga maar slapen en morgen weer werken omdat het moet.
Groep bestaat trouwens uit totaal 8 personen, dus vandaag weer andere mensen erbij ook. Sommigen hoeven niet meer alle dagen.
Nouja ik zie wel hoe het vandaag gaat...
Gelukkig is er Fok om de tijd een beetje sneller te laten gaan...quote:
Pffft ben net door vriendlief afgezet bij het psychiatrisch centrum. Moet nog 1 uur en 3 kwartier wachten tot de groep begint. En als groep om kwart over 4 afgelopen is nog 3 kwartier wachten. Zit hier dus gewoon van kwart voor 8 tot 5 elke dag. Heb echt geen idee hoe ik dat vol moet houden.
Groep bestaat trouwens uit totaal 8 personen, dus vandaag weer andere mensen erbij ook. Sommigen hoeven niet meer alle dagen.
Nouja ik zie wel hoe het vandaag gaat...
Ik hoop dat het goed gaat vandaag en dat je snel weer een beetje vooruit kan kijken.
Heel veel succes en sterkte! Ben benieuwd hoe het zal gaan.
bleh ik ben echt snipverkouden. vind het niet zo grappig meer
het wisselt elkaar wel mooi af, me kut voelen, ziek zijn, misselijk zijn, maar in alle gevallen voel ik me niet lekker genoeg om normaal te functioneren en ik begin me daar een beetje gefrustreerd van te voelen
sylvana: heel veel sterkte vandaag!
Hier gaat het wel, het is een hectische week die al mijn energie opslokt, ow wat ben ik blij als ik straks eindelijk weer onder de douche kan, met de kou is het echt niet leuk dat de badkamer verbouwd wordt, maar het wordt wel heel mooi denk ik. Nu maar weer wat proberen te werken, kan me echt niet concentreren gewoon
Gisteren 2 vriendinnen over de vloer (of eentje ken ik nog niet zo heel lang). Zij volgt op dit moment ook therapie en zij praat ook heel open hier over en ook over bv dat er bij hoor vroeger thuis ook geen ruimte was voor emoties.
En ik herkende alles wat ze vertelde en had daar ook makkelijk op in kunnen haken....maar dat doe ik dus niet. Ik houd m'n mond dicht. Terwijl ik juist dolgraag mezelf meer zou willen laten zien, doe ik het dus niet. En dan voel ik me daarna (en eigenlijk ook al tijdens) zo'n domme koe.
En nu aan het zoeken naar vrijwilligerswerk. En nu heb ik wellicht wat leuks gezien, maar dan durf ik weer niet contact op te nemen. Bang voor wat ze misschien denken of dat die 2 uur die ik op een dag wil inzetten, niet genoeg is. Of bang dat het mislukt ofzo. Dus daar gaat dan eerst weer een week overheen voordat ik misschien dan toch in actie ga komen.
En dan denk ik: zijn dat nu van die sociaal fobische dingen? Het is in ieder geval duidelijk dat ik er last van heb.
Herkenbaar ... ik weet alleen geen oplossing.quote:
Wat een klote avond is het weer zeg....
Er was een thema avond in de discotheek hier in de buurt. Vooraf een biertje gedaan met wat vrienden,de avond begon leuk en gezellig.
Nadat we hier een biertje hadden gedaan gingen we op stap, het eerste cafe was nog ff gezellig. Totdat we bij de discotheek aankwamen.
Het was nog vrij rustig, tot dat je vrienden met onbekende mensen gaan praten. Ik sla compleet dicht en sta buiten alle gesprekken en gezelschap.
Ben echt direct naar huis gegaan, ik voelde me klote, ik haat mezelf echt, ik heb er totaal geen zin meer in..... Kan er verdomme niks aan doen.
Ik ga maar slapen en morgen weer werken omdat het moet.
Doorzetten. Er zijn heel veel mensen die veel hebben gehad aan dagbehandeling.quote:
Pffft ben net door vriendlief afgezet bij het psychiatrisch centrum. Moet nog 1 uur en 3 kwartier wachten tot de groep begint. En als groep om kwart over 4 afgelopen is nog 3 kwartier wachten. Zit hier dus gewoon van kwart voor 8 tot 5 elke dag. Heb echt geen idee hoe ik dat vol moet houden.
Groep bestaat trouwens uit totaal 8 personen, dus vandaag weer andere mensen erbij ook. Sommigen hoeven niet meer alle dagen.
Nouja ik zie wel hoe het vandaag gaat...
Ik denk het wel en natuurlijk onzekerheid. Ik probeer me er daar zelf altijd overheen te zetten, omdat ik weet dat ik me slechter voel wanneer ik het niet doe dan wanneer ik het wel doe en mensen bot reageren.quote:
Waarom ben ik altijd juist buiten als het regent (want nu begint de zon weer te schijnen...).
Gisteren 2 vriendinnen over de vloer (of eentje ken ik nog niet zo heel lang). Zij volgt op dit moment ook therapie en zij praat ook heel open hier over en ook over bv dat er bij hoor vroeger thuis ook geen ruimte was voor emoties.
En ik herkende alles wat ze vertelde en had daar ook makkelijk op in kunnen haken....maar dat doe ik dus niet. Ik houd m'n mond dicht. Terwijl ik juist dolgraag mezelf meer zou willen laten zien, doe ik het dus niet. En dan voel ik me daarna (en eigenlijk ook al tijdens) zo'n domme koe.
En nu aan het zoeken naar vrijwilligerswerk. En nu heb ik wellicht wat leuks gezien, maar dan durf ik weer niet contact op te nemen. Bang voor wat ze misschien denken of dat die 2 uur die ik op een dag wil inzetten, niet genoeg is. Of bang dat het mislukt ofzo. Dus daar gaat dan eerst weer een week overheen voordat ik misschien dan toch in actie ga komen.
En dan denk ik: zijn dat nu van die sociaal fobische dingen? Het is in ieder geval duidelijk dat ik er last van heb.
quote:
succes vandaag sylvana!
bleh ik ben echt snipverkouden. vind het niet zo grappig meer
het wisselt elkaar wel mooi af, me kut voelen, ziek zijn, misselijk zijn, maar in alle gevallen voel ik me niet lekker genoeg om normaal te functioneren en ik begin me daar een beetje gefrustreerd van te voelen
Verkouden is stom. Kan je toch niet even naar buiten voor een wandelingetje (in de zon zou ik doen)? Misschien doet dat je goed? En waarom ben je misselijk, is dat ook van de verkoudheid?SPOILEREn de bright mood thee bij de Groene winkel gekocht in Utrecht. Maar hebben ze die ook niet bij de Tuinen of een willekeurige biowinkel?
@murmeli, beterschap!
@Spacekitten, let wel op je grenzen tijdens deze drukke week! Want met zoveel drukte ga je makkelijk over je grenzen heen.
@Nyota, heel herkenbaar wat je neerzet. Maar ik zou toch proberen contact opnemen, want het is en blijft vrijwilligerswerk, en denk maar dat ze dolblij zijn met iedere extra kracht.
En dat over jezelf praten in groepen is iets wat je traint, ik ben ook zo. Ik moet met heel erg vertrouwde mensen zijn(alleen ma en 1 tante) wil ik wat over mijzelf vertellen. Tegen de rest blokkeer ik en gaat het altijd goed.
Hier zit ik in een enorme dubio, ik moet nog naar de bank ivm. rekening openen om te sparen. Maar ik moet ook leren voor tentamens, en ik dacht nu wat aan 1 vak te doen en later wat aan het andere vak en tusesndoor naar de bank te gaan...
maar het ziet er zo grijzig en regenachtig uit..
En morgen moet ik naar de psych dus dan kan ik ook gelijk naar de bank..maar heb er niet al te veel zin in..bleh...ik voel me ook vrij somber..ga maar even 1 vak doen en daarna toch de straat op.. Maar eigenlijk wil ik de straat niet op, omdat ik altijd onnodig wat geld uitgeef..
Is een sociale fobie niet een brok onzekerheid? En ja, ik weet dat je het dan toch moet doen en moet focussen op het gevoel daarna etc, maar het lukt me nu even echt niet. En dan is het vooral het praten met vriendinnen, dat kan ik gewoon niet.quote:Op donderdag 20 oktober 2011 11:41 schreef Madame_Paon het volgende:
Ik denk het wel en natuurlijk onzekerheid. Ik probeer me er daar zelf altijd overheen te zetten, omdat ik weet dat ik me slechter voel wanneer ik het niet doe dan wanneer ik het wel doe en mensen bot reageren.
Dat vrijwilligerswerk moet nog wel gaan (maar zoals gezegd, daar ga ik dan eerst nog heel lang over piekeren en nadenken).
Ik haat dit. Daarom baal ik ook zo van m'n ontslag. Toen ik nog bij m'n werk aan het opbouwen was, had ik in ieder geval mensen om me heen die ik al kende en me steunden. Dat ben ik nu helemaal kwijt en dat maakt het nu helemaal extra eng.
Mooi onderwerpje voor de volgende therapie-afspraak
Praten 1 op 1 vind ik al lastig en sla ik helemaal dicht. Ik heb het ook bij m'n therapeute. Juist bij mensen die ik vaak dan nog niet zo goed ken, gaat het vaak beter als ik iets over mezelf vertel ofzo. Beetje vaag. Met uitzondering van m'n vriend, bij hem schaam ik me niet en kan ik het wel. Maar dat wil ik dan weer niet te vaak doen, want wil niet aan hem hangen....quote:
@Nyota, heel herkenbaar wat je neerzet. Maar ik zou toch proberen contact opnemen, want het is en blijft vrijwilligerswerk, en denk maar dat ze dolblij zijn met iedere extra kracht.
En dat over jezelf praten in groepen is iets wat je traint, ik ben ook zo. Ik moet met heel erg vertrouwde mensen zijn(alleen ma en 1 tante) wil ik wat over mijzelf vertellen. Tegen de rest blokkeer ik en gaat het altijd goed.
Dus tja, praten in groepen: weet niet of dat ooit gaat gebeuren..
Naar buiten gaan tusseen 2 vakken is misschien juist even goed om om te kunnen schakelen toch? En voor je stemming waarschijnlijk ook beter. En gewoon die paraplu mee (het geluid van regen op zo'n ding is ook best leuk).quote:Hier zit ik in een enorme dubio, ik moet nog naar de bank ivm. rekening openen om te sparen. Maar ik moet ook leren voor tentamens, en ik dacht nu wat aan 1 vak te doen en later wat aan het andere vak en tusesndoor naar de bank te gaan...
maar het ziet er zo grijzig en regenachtig uit..
Maar eigenlijk wil ik de straat niet op, omdat ik altijd onnodig wat geld uitgeef..
En neem gewoon alleen een beetje cash mee, is dat een idee?
SPOILERmaar mocht je toch me 12 paar nieuwe schoenen zijn thuisgekomen, wel eerlijk hier vertellen he?
Ja, ik wil nog wel ff naar buiten vandaag, maar moet nu wachten op de pakjesmeneer want ik krijg als t goed is pakjes vandaagquote:
[..]SPOILEREn de bright mood thee bij de Groene winkel gekocht in Utrecht. Maar hebben ze die ook niet bij de Tuinen of een willekeurige biowinkel?
me likez!misselijk is nu niet meer, dat had ik de afgelopen maanden, was van de stress/depri denk ik.
ik heb net gedoucht en dat hielp ook wel. zo maar weer met een kopje thee op de bank mn shopaholicboek uitlezen en dan een nieuw dom boek zoeken
bij onze biowinkel hadden ze hem niet. maar ik zal eens kijken bij de tuinen of anders bij die winkel in utrecht (daar werk ik een paar dagen p/w dus dat komt goed uit)
oja en dat niet durven bellen kan wel met die sociale fobie te maken hebben of onzekerheid, of misschien hangt dat inderdaad allemaal samen. ik durf zelf in ieder geval ook nooit te bellen enzo
wbt het vrijwilligerswerk: probeer eraan te denken dat diegene aan de andere kant van de lijn ook gewoon een mens is en misschien ook onzeker is. en dat die, net als jij en ik, ook gewoon slapen, eten en naar het toilet gaan ;-) En probeer hun reactie niet in te vullen. Waarschijnlijk vinden ze het alleen maar fijn dat je belt en interesse hebt om daar te komen werken/helpen.
Als ik wist dat iemand me accepteerde dan kon ik wel over mezelf praten, dan voelde dat veilig. Punt is dan wel dat of ik over mezelf kon vertellen afhing van de persoon en of ik het gevoel had dat diegene me accepteerde. Nu ik mezelf volledig accepteer is dat er niet meer, het gaat er ook niet omdat dat anderen mij accepteren en/of begrijpen; als ik mezelf maar accepteer en begrijp. Dan is dat heel het onderwerp 'mezelf' niet meer iets wat ik moet verbergen uit angst voor reacties of meningen dat ik er niet zou mogen zijn of anders zou moeten zijn/doen. Omdat ik nu om mezelf geef is mezelf zijn ook niet meer iets pijnlijks of engs. Daarom is zelfacceptatie en zelfwaardering zoiets belangrijks omdat het het zijn van jezelf een minder beladen iets maakt, en daarmee ook iets waar je je niet tegen hoeft te verzetten in de vorm van jezelf wegstoppen
Maar wat zijn banken toch irritant, ik wilde een spaarrekening openen maar dat mocht ik niet..vanwege een of ander foutieve registratie in hun systeem. Ben uiteindelijk bijna 1.5 uur kwijtgeraak daar
met alleen wachten. Nu ben ik er vanaf, maar ik ben helemaal op. Moet van het lastigste vak nog 2,5 hoofdstukken doornemen, dus ongeveer een half hoofdstuk per dag dan ben ik aankomend week klaar...ermee, en kan ik bedrijfskunde doornemen.
Maar ik begin echt mega te stresse en dat zorgt ervoor dat ik echt moedeloos word en zin heb om het allemaal op te geven.
maar nu ga ik even slapen denk ik anders gaat het vanavond echt goed fout.
Ik irriteer me echt gigantisch aan het feit dat als ik iets onderneem ik daarna echt helemaal uitgeput raak
[ Bericht 8% gewijzigd door cafpow op 20-10-2011 15:59:52 ]
Op zich geen slecht idee alleen zou ik eerst wijn moeten lusten en ten tweede erna niet meer moeten gaan leren.quote:
Wat nou als je jezelf gewoon een wijntje gunt als je iets ondernomen hebt als je uitgeput bent... lekker ontspannen gaat dan meestal beter
En zowieso moet ik erg opletten met alcohol want het versterkt mijn emoties. Als ik me slecht voel ga ik me tijdens hè drinken ervan wat beter voelen maar erna gaat het helemaal fout..
Ik zeg niet dat je je klem moet zuipen, 1 glas kan toch niet kwaad denk ik.. zo voor het koken even oid?quote:Op donderdag 20 oktober 2011 16:39 schreef cafpow het volgende:
[..]
Op zich geen slecht idee alleen zou ik eerst wijn moeten lusten en ten tweede erna niet meer moeten gaan leren.
En zowieso moet ik erg opletten met alcohol want het versterkt mijn emoties. Als ik me slecht voel ga ik me tijdens hè drinken ervan wat beter voelen maar erna gaat het helemaal fout..
Ach 1 glas kan meestal geen kwaad idd. Alleen weet ik het meestal niet bij 1 te houden en ga ik meestal naar zon 3/4 max... Hahahaquote:
[..]
Ik zeg niet dat je je klem moet zuipen, 1 glas kan toch niet kwaad denk ik.. zo voor het koken even oid?
Maar ik ga nu douchen en verder vechten met mijn studieboeken
Vechtersbaasje, succes met bedrijfskunde.quote:
[..]
Ach 1 glas kan meestal geen kwaad idd. Alleen weet ik het meestal niet bij 1 te houden en ga ik meestal naar zon 3/4 max... Hahaha
Maar ik ga nu douchen en verder vechten met mijn studieboeken
Dat klinkt als iets moois, maar voor mij nog zo ver weg...quote:
Ik had vooral moeite met over mezelf praten omdat ik mezelf en mijn situatie zag als iets wat verkeerd was, wat niet zou mogen, gewoon omdat ik mezelf nog niet echt begreep en daarmee ook niet waarom de dingen waren gegaan zoals ze gingen.
Als ik wist dat iemand me accepteerde dan kon ik wel over mezelf praten, dan voelde dat veilig. Punt is dan wel dat of ik over mezelf kon vertellen afhing van de persoon en of ik het gevoel had dat diegene me accepteerde. Nu ik mezelf volledig accepteer is dat er niet meer, het gaat er ook niet omdat dat anderen mij accepteren en/of begrijpen; als ik mezelf maar accepteer en begrijp. Dan is dat heel het onderwerp 'mezelf' niet meer iets wat ik moet verbergen uit angst voor reacties of meningen dat ik er niet zou mogen zijn of anders zou moeten zijn/doen. Omdat ik nu om mezelf geef is mezelf zijn ook niet meer iets pijnlijks of engs. Daarom is zelfacceptatie en zelfwaardering zoiets belangrijks omdat het het zijn van jezelf een minder beladen iets maakt, en daarmee ook iets waar je je niet tegen hoeft te verzetten in de vorm van jezelf wegstoppen
Zoals m'n therapeute zegt: ik heb vanuit m'n jeugd veel negatieve dingen meekregen en heb lang niet beter geweten. Om die negatieve overtuigingen-die je zelf in stand houdt- om te buigen, is er een bombardement van positieve gedachten en overtuigingen nodig.
Nu nog die B52 in mezelf vinden.
Wat ik nu wel heel sterk merk, is dat ik zoveel verdriet in mijn lichaam heb en dat er heel weinig nodig is om die zere plek te voelen. En dan ga ik niet huilen of het uiten, maar me juist verder terugtrekken en proberen die plek te beschermen. En dan maar blijven zeuren dat ik me zo alleen voel.
Wat is dat brein toch vervelend soms
Waarom ga je dan ook naar huis?quote:
Het was nog vrij rustig, tot dat je vrienden met onbekende mensen gaan praten. Ik sla compleet dicht en sta buiten alle gesprekken en gezelschap.
Ben echt direct naar huis gegaan, ik voelde me klote, ik haat mezelf echt, ik heb er totaal geen zin meer in..... Kan er verdomme niks aan doen.
Je kunt er serieus beter gewoon bij blijven staan en een drankje doen. Ook al zeg je verder weinig.
Ik ga weleens weg in dat soort situaties omdat ik genoeg van de herrie en drukte heb.. ik ben niet echt een uitgaanstype, maar ik schuw nieuwe contacten niet
Alsnog voelt het dan kut om naar huis te gaan, omdat ik er meestal mensen mee teleurstel.Maar ja, ik heb het na een paar uur meestal wel gehad ermee. Dan begin ik mij overal aan te irriteren enzo
Ja, ik wilde het ook zeker niet doen klinken alsof het een makkelijk iets is, sterker nog het denk ik het moeilijkste en ook ingrijpendste is wat er bestaat, vooral als je nooit wat anders gekend hebt, dan is het een hele lange weg om nieuwe, positieve dingen gedachten/ervaringen/etc aan toe te voegen. Maar zo begint het welquote:
Dat klinkt als iets moois, maar voor mij nog zo ver weg...
Zoals m'n therapeute zegt: ik heb vanuit m'n jeugd veel negatieve dingen meekregen en heb lang niet beter geweten. Om die negatieve overtuigingen-die je zelf in stand houdt- om te buigen, is er een bombardement van positieve gedachten en overtuigingen nodig.
Negatiefs over jezelf zijn lijkt wel als 'normaal' te worden beschouwd terwijl van jezelf houden en jezelf begrijpen en accepteren het leven zoveel leuker maakt. Negatieve zelfoordelen en de angst om er te zijn als jezelf werken zo verlammend, maar dat is iets wat iedereen wel merkt. Alles veranderen wanneer je oprecht gelooft dat je er mag zijn, gewoon zoals je bent. Je kan niet vrij zijn zonder te geloven dat je er mag zijn.
Ik denk dat uitvinden wie je bent en wat je gelukkig maakt een taak is die iedereen heeft, en wat je ervoor terugkrijgt is het ook absoluut waard. In ieder geval goed dat je het helder hebt dat het om opgebouwde overtuigingen gaat, dat leren heeft mij in ieder geval ook veel geholpen. Die overtuigingen zijn er met een reden, ze zijn alleen niet altijd nog van toepassing en dan begint de lange overtuigingsweg om te laten zien dat het anders kan wanneer je gehoor geeft aan de innerlijk wens om vrij te kunnen leven.
Die heeft tijd nodig om tevoorschijn te komen maar dat hoeft eigenlijk niet gezegd te wordenquote:Nu nog die B52 in mezelf vinden.
Het is ook dat ik de volgende dag moest werken. Maar ik voel me dan zo buiten gesloten, ik vind het gewoon beschamend dat je er maar naast staat niks zegt en af en toe een beetje lacht terwijl je jezelf totaal niet zo voelt. Ik kan het gewoon niet meer, vroeger was het ook altijd zo maar vooral nu... Ik trek het echt gewoon niet meer, ben echt in staat om me morgen ook ziek te melden wat ik normaal nooit doe. Wil dat het gewoon over is......quote:
[..]
Waarom ga je dan ook naar huis?
Je kunt er serieus beter gewoon bij blijven staan en een drankje doen. Ook al zeg je verder weinig.
Ik ga weleens weg in dat soort situaties omdat ik genoeg van de herrie en drukte heb.. ik ben niet echt een uitgaanstype, maar ik schuw nieuwe contacten niet
Maar ja, ik heb het na een paar uur meestal wel gehad ermee. Dan begin ik mij overal aan te irriteren enzo
En weer zo vroeg wakker, ben het spuugzat zo elke dag
En spijt dat ik gisteren te veel biertjes in de kroeg heb gedronken (hoewel er geen kater is).. Op het moment zelf was het nog zo'n goed idee..
Vandaag tot 13 uur groep en daarna naar schoonouders.
Gast, zo'n ramp is het nou ook weer niet. Je bent misschien niet zo spontaan, maar je moet begrijpen dat je daar echt niet alleen in bent. Genoeg mensen die een leuk leven leiden zonder dat ze met iedereen socializen.quote:
Het is ook dat ik de volgende dag moest werken. Maar ik voel me dan zo buiten gesloten, ik vind het gewoon beschamend dat je er maar naast staat niks zegt en af en toe een beetje lacht terwijl je jezelf totaal niet zo voelt. Ik kan het gewoon niet meer, vroeger was het ook altijd zo maar vooral nu... Ik trek het echt gewoon niet meer, ben echt in staat om me morgen ook ziek te melden wat ik normaal nooit doe. Wil dat het gewoon over is......
Accepteer jezelf.
Maar dat maakt dat gevoel op dat moment niet minder toch? En klopt dat het gaat om jezelf te accepteren, maar dat is waarschijnlijk nu juist zo vaak het probleem...quote:
[..]
Gast, zo'n ramp is het nou ook weer niet. Je bent misschien niet zo spontaan, maar je moet begrijpen dat je daar echt niet alleen in bent. Genoeg mensen die een leuk leven leiden zonder dat ze met iedereen socializen.
Accepteer jezelf.
En dat vrijwilligerswerk waar ik het over had, maar nog geen actie op durfde te ondernemen (behalve me online inschrijven): mijn voorkeuren zijn wat breed, dus het leek haar beter dat ik eens langs zou komen voor een gesprek. En die is inmiddels gepland, dus dan kan ik er niet meer onderuit (maar zit nu al weer te denken aan dat gesprek en dat ik het eigenlijk ook allemaal niet weet). Niet handig...
Dat kan je jezelf wel gewoon laten overkomen denk ik (dat gesprek)quote:
[..]
Maar dat maakt dat gevoel op dat moment niet minder toch? En klopt dat het gaat om jezelf te accepteren, maar dat is waarschijnlijk nu juist zo vaak het probleem...
En dat vrijwilligerswerk waar ik het over had, maar nog geen actie op durfde te ondernemen (behalve me online inschrijven): mijn voorkeuren zijn wat breed, dus het leek haar beter dat ik eens langs zou komen voor een gesprek. En die is inmiddels gepland, dus dan kan ik er niet meer onderuit (maar zit nu al weer te denken aan dat gesprek en dat ik het eigenlijk ook allemaal niet weet). Niet handig...
Fijn dat je uiteindelijk ook naar je schoonzus kon, lijkt me ook wel leuker dan zo'n "instituut".
En je bent die dag wel lekker verwend
@X_foutbijregistratie
Maak je niet zo druk dat je soms niet veel te zeggen hebt ofzo. Dat heb ik ook zo vaak, en toch kan ik het naar me zin hebben, door de andere te observeren, en heel soms laat ik een woordje vallen.
Maar vooral lach ik om de houding van anderen..en er zijn altijd wel een aantal die het meeste praten..waardoor ze net papegaaien lijken..
@Nyota,
Ik zou zeggen, maar je niet druk. En ga naar dat gesprek. En je kan er altijd nog onderuit, als het blijkt dat het echt niks is voor jou kan je dat ook eerlijk aangeven. Denk maar, het is vrijwilligerswerk geen vast baan. Ze zijn vaak wat sneller tevreden..
Hier ben ik doodmoe, vanmorgen wat boodschapjes gedaan, daarna even geleerd voor tentamens. En had om 14.00 gesprek bij de psych. Het was wel een goed gesprek maar het heeft me echt "afgebroken".
En de thuissituatie is heel veel besproken, en de psych lijkt het momenteel niet verstandig om opmezelf te gaan. Maar wat ik van haar wel moet proberen te doen is een beetje rondneuzen onder klasgenoten die op zichzelf willen..om te kijken of er anders samen iets gehuurd kan worden
Maar het minpunt ik ben de enige dame in de klas..en om met jongens een huisje te delen, nou..daar heb ik zo mijn twijfels over.. Dus zou ideaal voor je zijn denk ik
Als het een beetje leuke jongens zijn. En ach, als het een beetje leuke jongens zijn is het wel ok. Maar ik zit meer bij van die haantjes achtige gasten in de klas
ik heb geen zin om met allemaal haantjes een huis te delen Verder voel ik me nu echt zo mega-slecht...ik sta echt op barsten. De gesprekken met de psych worden gewoon steeds zwaarder...en op lange duur hebben ze wel een goed effect. Maar de dag erna of diezelfde dag kan ik me zo gigantisch slecht voelen.
En de dingen die dan besproken zijn die lijken zeg maar nog erger te zijn. Bijvoorbeeld het feit dat ik heel snel geirriteerd ben de laatste tijd..dat heeft zich nu echt mega-versneld....en en al die gedachtes van alle irritaties van afgelopen tijd komen nu naar boven in mijn hoofd
ik heb op dit moment weinig reden tot klagen, als ik goed mijn rust pak kom ik de dag goed door, ik heb mijn vriend veel om mij heen en hij let goed op mij en ik kan zelfs voor anderen zorgen zonder dat het ten koste gaat van mezelf! geen klachten dus
@cafpow, dingen lijken/ worden altijd eerst erger voor t beter wordt is mij verteld, dus misschien ben je juist op weg naar het beter worden.
Gisteren naar de psycholoog geweest, moest een overeenkomst, met alles wat besproken was, tekenen voor de verzekering. Echt raar dat ik daar een klein half jaar loop en zij alles zo goed doorheeft. Maar ook zuur dat het niet één ding is, waar ik last van heb. Wordt nog een lange weg zo
Je hebt echt helemaal gelijk. En ik weet dat ik na de gesprekken met de psych niet veel kan hebben en rust moet nemen.
Vannacht was echt een rotnacht, want ik kom er per toeval achter dat ik bijna 2 weken geleden van de andere projectleden een 2e officiele waarschuwing heb gekregen. Met de reden waarom ben ik het eens. maar ik vind het alleen niet geldig, omdat er verzuimd is mij hiervan tijdig op de hoogte te stellen. En ik er ruim een week later dit lees in een vergaderverslag wat overigens helemaal fout is. Omdat de datum is veranderd van de vergadering en er dingen in het verslag staan die toen nooit besproken zijn.
En dit alles icm. het gesprek met de psych hebben ervoor gezorgd dat ik niet goed heb geslapen.
Maar aangezien de andere projectleden het hard willen spelen, speel ik terug. Ik heb al 2x eerder deze aspecten van de communicatie in kaart gebracht bij de projectleden en docent. En nu gebeurd hetzelfde voor een 3e keer, dus nu breng ik hun in aanmerking voor een officiele waarschuwing vanwege het buitensluiten van projectleden.
En verder probeer ik vandaag dus gewoon ramen te zemen en rust te nemen. En wat te doen aan tentamens. maar het gaat dus niet echt lekker nu!
Hopelijk laat je de ramen nog wel een beetje heel met het zemen.. Hier eigenlijk best een goede dag. Ik denk dat het komt omdat het weekend is. Dan is m'n schatje er ook en ga ik opeens allerlei dingen doen, terwijl ik de rest van de week tot niets kom. Maar hb nu wel een brandend schone slaapkamer en bedden...
Maar handig is het natuurlijk niet dat ik als ik zonder hem ben bijna niets doe. Dat is niet goed. Maar zo'n dag als vandaag laat me wel weer denken dat het dus allemaal wel weer mee valt en dat ik toch maar dir fulltime baan moet gaan zoeken. Wel beter om dat nu te doen, omdat ik er nu nog niet zo lang uit heb gelegen (op papier) is dan mijn redenering. En dat terwijl ik ergens van binnen weet dat ik mezelf weer aan het ontwijken ben?
Damn, ik moet ook niet nadenken, ik moet gewoon doen. Dat denken brengt me alleen maar in de knoop.
Of is dit op deze manier ook een vorm van ontwijken? Hmm
Een deel ervan is ook opvoeding.quote:
Maar dat maakt dat gevoel op dat moment niet minder toch? En klopt dat het gaat om jezelf te accepteren, maar dat is waarschijnlijk nu juist zo vaak het probleem...
Ik kan niet zeggen dat mijn opvoeding altijd even leuk was, want het was behoorlijk hard en ouderwets soms, maar je neemt wel wat handige dingen ervan mee in het leven.
Je moet soms hard voor jezelf zijn en schijt hebben aan dat rotgevoel. Richt jezelf op de doelen die je wil behalen en ga daar dan ook voor. En dan kan het vandaag niet helemaal naar je zin zijn, en is het een rotdag. En morgen ook. En overmorgen weer, en over 2 weken nog steeds. Maar als je blijft vechten dan komt er een dag dat je wel dingen bereikt en dan komt het moment waarop je jezelf even stoer vindt
En dat geeft weer moed om nieuwe doelen te halen.
Het leven gaat niet over rozen (en zelfs die krengen prikken).
Tsja, en soms is het ook goed als iemand even zegt "het valt allemaal wel mee, get over it". Dat is beter dan steeds medelijden krijgen en vervolgens in een negatieve spiraal terecht te komen.
Ik ben opgenomen!
Sinds vorige week woensdag.
Nu mag ik 2 dagen naar huis
Voel me al stukken beter, heb niet eens meer zelfmoordgedachtes en ben zo lekker rustig in mijn hoofd.
Sterkte iedereen!
Goed om te horen.quote:Op zaterdag 22 oktober 2011 18:05 schreef summer2bird het volgende:
Hallo!
Ik ben opgenomen!
Sinds vorige week woensdag.
Nu mag ik 2 dagen naar huis
Voel me al stukken beter, heb niet eens meer zelfmoordgedachtes en ben zo lekker rustig in mijn hoofd.
Sterkte iedereen!
Hoelang duurt de opname? Of is dat nog niet duidelijk?
Is nog niet duidelijk.quote:
[..]
Goed om te horen.
Hoelang duurt de opname? Of is dat nog niet duidelijk?
Ik word getest daar of ik psychotische trekjes heb of het angst is.
Nu stop ik weer even, anders raak ik overprikkeld.
quote:
[..]
Is nog niet duidelijk.
Ik word getest daar of ik psychotische trekjes heb of het angst is.
Nu stop ik weer even, anders raak ik overprikkeld.
Fijn ook dat je je weer wat beter voelt!
Goed bezig, houd vol!
Zelf was ik vandaag een brok emotie. Tijdens werk alleen maar boosheid en daarna alleen maar verdriet. Hopelijk gaat het morgen wat beter, dan moet ik namelijk met veel mensen communiceren.
Hier heb ik gisteren eindelijk goed geslapen op een stomme mug na! Maar verder heb ik heerlijk diep geslapen. Ben nu wel een beetje brak..maar moet toch nog schoongemaakt worden...
Ik vind het ook allemaal waar wat je zegt. Ik zeg dat ook vaak tegen mezelf: "het valt wel mee, doe niet zo moeilijk, er zijn wel ergere dingen". Probleem is dat ik daardoor alles vaak opzij dus en gewoon verder ga. Maar blijkbaar breekt dat me om de zoveel jaar toch op. Ik wil vanalles gewoon niet voelen, want a) dat is ontzettend pijnlijk b) ga me er echt niet beter van voelen (en dan heb je lange termijn vs korte termijn, maar ik lijk er te veel in te blijven hangen).quote:
[..]
Een deel ervan is ook opvoeding.
Ik kan niet zeggen dat mijn opvoeding altijd even leuk was, want het was behoorlijk hard en ouderwets soms, maar je neemt wel wat handige dingen ervan mee in het leven.
Je moet soms hard voor jezelf zijn en schijt hebben aan dat rotgevoel. Richt jezelf op de doelen die je wil behalen en ga daar dan ook voor. En dan kan het vandaag niet helemaal naar je zin zijn, en is het een rotdag. En morgen ook. En overmorgen weer, en over 2 weken nog steeds. Maar als je blijft vechten dan komt er een dag dat je wel dingen bereikt en dan komt het moment waarop je jezelf even stoer vindt
En dat geeft weer moed om nieuwe doelen te halen.
Het leven gaat niet over rozen (en zelfs die krengen prikken).
Tsja, en soms is het ook goed als iemand even zegt "het valt allemaal wel mee, get over it". Dat is beter dan steeds medelijden krijgen en vervolgens in een negatieve spiraal terecht te komen.
Iets met een gulden middenweg vinden ofzo.
Ik ben een paar dagen heel ziek geweest, waarschijnlijk een combinatie van bijverschijnselen en griep, maar werd dondardagnacht wakker met gigantische maagpijn, en 's ochtends nog steeds teveel pijn om te werken, dus de huisarts gebeld, want de psych is op vakantie...bleek m'n huisarts ook op vakantie...dat heb je altijd...maar de vervangerster heeft me maagbeschermers voorgeschreven, en een dagje niet geslikt omdat ik het niet trok met m''n maag die dag.
Hele dag geslapen, bijna 24 uur slapen, even wakker worden en strekken en weer onder zeil....
Vrijdag weer begonnen met slikken, maar vanochtend weer buikloop en een heel gevoelige maag, ik ga geloof ik 1 voor 1 door alle bijwerkingen die kunnen bij deze pillen. Toch voel ik me beter met, dan zonder.
He, bah wat vervelend dat je zo ziek bent geweest, mede door die bijwerkingen. Hopelijk gaan ze binnenkort weer over.quote:
Wat veel posts weer hier...Summer fijn dat het beter met je gaat!
Ik ben een paar dagen heel ziek geweest, waarschijnlijk een combinatie van bijverschijnselen en griep, maar werd dondardagnacht wakker met gigantische maagpijn, en 's ochtends nog steeds teveel pijn om te werken, dus de huisarts gebeld, want de psych is op vakantie...bleek m'n huisarts ook op vakantie...dat heb je altijd...maar de vervangerster heeft me maagbeschermers voorgeschreven, en een dagje niet geslikt omdat ik het niet trok met m''n maag die dag.
Hele dag geslapen, bijna 24 uur slapen, even wakker worden en strekken en weer onder zeil....
Vrijdag weer begonnen met slikken, maar vanochtend weer buikloop en een heel gevoelige maag, ik ga geloof ik 1 voor 1 door alle bijwerkingen die kunnen bij deze pillen. Toch voel ik me beter met, dan zonder.
Beterschap!
Hier voel ik me niet al te best, vooral omdat ik slecht geslapen heb, doordat tusesn 2 en half6 ik lastiggevalen ben door een mug, en om half 9 de telefoon ging.
Ook speelt dat project nog een rol, omdat ik banb ben voor een negatieve beoordeling. Terwijl de omstandigheden er deels voor zorgden dat ik niet al te goed functioneerde, ik werd wanneer men er zin in had betrokken bij de dingen en wanneer men geen zin had, werd ik buitengesloten. Maar goed ik heb dit 3x aangekaart waarbij alle 3 de keren de docent ook op de hoogte was ervan. Dus ach ik moet maar minder gaan piekeren..maar dat is zo lastig!
[ Bericht 98% gewijzigd door Daniel1976 op 24-10-2011 20:37:46 ]
Kom op sylvana, probeer niet aan de enge dingen te denkn. Maar het is natuurlijk niet prettig dat de mogelijkheid bestaatquote:
Pfff zelfs in de crisisgroep kan ik gewoon een mes uit de la halen en op de wc verboden dingen doen. En als je eruit gehaald wordt zetten ze je gewoon weer in de groep alsof er niks aan de hand is...
Enige stempels tot nu depressie en gegeneraliseerde angststoornis.
Sylvana: hmm das ff jammer wel. Hopelijk krijg je snel dat onderzoek. En ik hoop dat je je een beetje kunt inhouden met de messen enzo. Je kunt het hoor meis, echt, volgens mij gaat je psych je erdoor slepen. En dat verdien je ook!
Bovendien hangen depressies wel vaker samen met bepaalde persoonlijkheidstrekken die depressies kunnen versterken of uitlokken. En daar kun je wel iets aan doen.
http://www.tijdschriftvoorpsychiatrie.nl/assets/articles/articles_1024pdf.pdf
[ Bericht 4% gewijzigd door Ewelina op 24-10-2011 20:56:38 ]
Hier heb ik vannacht slecht geslapen door een stomme mug. Maar al met al is het wel een redelijke dag geweest.
Verder tja, toch zenuwen voor morgen en dat is weer te merken in oa. hoofdpijn en slecht inslapen door veel te veel piekeren en dromen en tussendoor altijd wakker worden met dat project in mijn hoofd.
Ik vind dat ik een voldoende verdiend heb en ga ervanuit dat ik die krijg. En verder tja, hou ik me er buiten. Ik heb alles ingeleverd wat gevraagd is ik heb een niet al te positieve beoordeling over anderen gegeven, maar gewoon op feiten gebaseerd. En communicatie scoren ze gewoon slecht op. Maar ik krijg echt een belabberde beoordeling over mij voor mijn neus. Omdat ik 2 waarschuwingen heb gehad..waarvan de 1e in mijn ogen onjuist is omdat dingen niet goed genoeg vastgelegd waren en ik zekerheid zocht bij de projectleider die in principe aangaf dat het wel oke was voor zover hij kan zien en dan de volgende dag ik toch een beoordeling krijg en de enige verklaring dat niet alles aangepast was,..terwijl ik overal waar ik van wist het aangepast moest worden.! En geen voorbeelden niks, en het excuus kromme grammaticale zinnen..
Ik heb het gehad ermee, morgne is een presentatie die ik niet hoef te houden, dus ik ga me lekker afzijdig houden nu.
Want er is keihard over mijn grens gewalst door anderen..dus ik heb het gehad!Ik heb straks gesprek met psychiater en ik zie er best wel tegenop...
Ik ga die petitie waarschijnlijk wel tekeken, want alle bezuinigingen op zorg in het algemeen zijn al te veel.quote:
Zijn er hier nog mensen die de petitie tegen de bezuinigingen in de GGZ willen tekenen?
Ik heb straks gesprek met psychiater en ik zie er best wel tegenop...
En succes bij de psychiater!
Pff, hier een last van m'n schouders. Het gedoe met de arbo is via de rechtsbijstand inmiddels nagenoeg opgelost. Ik ben er al een maand mee bezig, maar 1 brief van een jurist brengt dingen pas echt in beweging. Enorm frustrerend, maar eindelijk geregeld.
Gisteren een afspraak gehad met m'n therapeute en dat was ook loodzwaar. Dat muurtje om me heen zie ik langzaam instorten, maar ik weet nog niet zo goed wat ik er voor in de plaats moet doen. Dus ik zie nu vanalles op me afkomen, maar weet nog even niet zo goed wat te doen. Gevolg is dat ik me echt klote voel en de halve dag voor me uit zit te staren en af en toe wat muziek draai die m'n verdriet het beste weergeven. Het is eng en ik weet dat ik er misschien doorheen moet, maar ben zo bang voor al die gevoelens. Het zit zo ver weg. En eigenlijk wil ik huilen, maar dat lukt niet eens. Volhouden dan maar...
Fijn te horen meid!quote:
Gesprek was goed, vorige week was ik nogal van de rel na het gesprek. Dus ben blij dat dat beter ging nu.
Hoop dat het dan wat rustiger in mn hoofd word...
Hier gaat het eigenlijk wel goed, Ik mag echt niet klagen, Ik heb al een week geen paniekaanval gehad, en ik heb voor t eerst sinds tijden weer eens echt gelachen, met tranen over mijn wangen en zulks
Ik heb zelfs af en toe weer iets van nou, ik zou wel weer iets willen gaan doen!En het leren kiezen voor mezelf gaat ook steeds beter, ondanks dat er in mijn omgeving veel mensen zijn die mij nodig hebben, kan ik daar een goede verdeling in maken!
Eigenlijk mak ik dus niet klagen, afgezien van het feit dat mijn oude werkgever mij probeert te naaien met uitbetalen van vakantieuren enz,maar goed daar vechten we nog even over verder!
@Nijna, fijn dat het nu wat beter ging naar het gesprek. En het zal niet iedere keer even goed gaan, maar zolang in het algemeen een stijgende lijn in jouw "persoonlijkheid" zit.
@Sylvana. Hopelijk krijg je die rust..je verdiend hem wel in ieder geval.
@Gewoonmezelf,dat klink nou echt positief! Gewoon zo doorgaan.
Hier gaat het vandaag wel redelijk, de communicatie binnen het project loopt erg dubbel. Ik heb niks meer gehoord over mijn feedback van gisterenavond. en heb de definitieve versies van de documenten nog niet ontvangen. Verder is het klaar op een evaluatiegesprek met de docent+projectgenoten. Waarin ik van de docent de communicatiemanier(het buitensluiten en te laat dingen aangeven) moet aankaarten. Ook heb ik bijvoorbeeld de presentatie niet ontvangen(ook al hoefde ik niet te presenteren).
Maar goed, het is in principe voorbij..dus ik kan weer wat meer rust nemen
Hopen dat het werkt ..... die crisisgroep klinkt namelijk niet al te best, met zo weinig controle.quote:
Vanmiddag ging het weer niet goed en heb ik gesprek met psychiater gehad. Krijg nu 2 mg Risperdal en 10 mg Oxazepam erbij (naast Sertraline)
Hoop dat het dan wat rustiger in mn hoofd word...
Hier gaat het weer een stuk slechter. Dat ging het al, maar nu helemaal.
Buurvrouw heeft een paar dagen geleden enorm lopen schreeuwen en daardoor ben ik dus nog gestresster dan normaal.
Op sommige momenten houd ik het haast niet meer. Ben de dag erna dan ook veel eerder naar bed gegaan omdat ik gewoon ziek was van de stress. Ik heb die hele dag ook lopen trillen en mijn hart heeft nog wel 2 dagen extra snel geklopt. Kreeg vandaag gisteren m'n avondeten amper door m'n strot.
Alsof ik dat erbij kan hebben. Ik heb eigenlijk al heel veel verschillende dingen: een stemmingsstoornis, een angststoornis, een autistische stoornis, een psychotische stoornis en misschien ook een persoonlijkheidsstoornis, maar dat laatste is nog niet helemaal duidelijk.
En daarnaast ook lichamelijke problemen waardoor ik bepaalde hobby's niet meer kan uitoefenen.
En op sommige momenten ben ik echt heel erg boos dat ze me ooit antipsychotica hebben gegeven. Het heeft namelijk totaal niet gewerkt (mijn klachten bleven erger worden) en ik zit nu nog steeds met dat gewicht. Dat gewicht dat er door de stress niet meer af wil.
Ik zit weer even in een behoorlijk negatieve periode.
[ Bericht 1% gewijzigd door Madame_Paon op 26-10-2011 01:25:42 ]
Heb je verder nog wel iets aan je psych, of is dat op dit moment ook niet genoeg?
En vertel eens wat meer over je gewicht en je boosheid als je wilt, misschien lucht het een ienieminiebeetje op.
Hier weer veel te vroeg wakker, breekt me langzaam echt op. Is dat vroeg wakker worden herkenbaar en hebben jullie daar uiteindelijk nog iets van medicatie voor gekregen? Zit nu nl sterk te denken of ik niet eens langs de huisarts zal gaan. Zal het maandag eerst nog eens met m'n psycholoog erover hebben...
nyota, ik had vooral problemen met inslapen en dan was ik ook wel weer vroeg wakker, ik ben mijj AD toen in de avond gaan innemen en ik hebt voor nood slaaptabletten gehad en sindsdien gaat het een stuk beter!
Ah ja, nou die AD heb ik (nog?) niet, dus daar kan ik niets mee doenquote:
madame, kun je geen urgentie krijgen?
nyota, ik had vooral problemen met inslapen en dan was ik ook wel weer vroeg wakker, ik ben mijj AD toen in de avond gaan innemen en ik hebt voor nood slaaptabletten gehad en sindsdien gaat het een stuk beter!
Misschien ipv 's ochtensd 's avonds maar eens gaan hardlopen ofzo.
Met inslapen heb ik gelukkig geen moeite
Wel fijn dat jij op die manier lekker slaapt. Dat helpt vast mee toch?
En je had het over je werkgever die je nog probeerde te naaien: gaat dat goedkomen denk je?
Ik heb daar wel slaappillen voor, maar die probeer ik zo min mogelijk te gebruiken.
Over dat gewicht: ik kreeg antipsychotica (die totaal niet heeft gewerkt) en daar ben ik meer dan 20 kilo door aangekomen. Ik had zo ongeveer de helft van het gewicht eraf, totdat ik zo veel stress kreeg op mijn vorige woonplek dat ik daar niet eens meer kon wonen en bovendien al het verloren gewicht weer ben aangekomen.
En nu wil het er door de stress helemaal niet meer af. En dat terwijl ik echt heel erg van kleding houd. Mode is ook echt een hobby van mij. Daarom vind ik het eigenlijk al 2x zo erg, omdat veel dingen nu niet staan of niet passen.
Ik heb ook maar 1x in de 2 weken een gesprek met de psycholoog. Gewoon, om toch nog iets te hebben. Ook al helpt niks.
En ja, die buurvrouw ...... het is gewoon belachelijk dat ze er nog steeds niet is uitgeschopt.
Er worden nog steeds smoesjes voor haar verzonnen en ik kan blijkbaar door de stront zakken.
En dat zou dan een soort van beschermde woonvorm moeten zijn ......
En wat bedoel je met urgentie?
nyota, nee het getouwtrek over mijn vakantieuren gaat vrolijk verder, maar goed ik maak mij er niet al te druk om!
Hier nu gelukkig wel een goede dag gehad
Vanmiddag lekker creatief bezig geweest 
Ben wel ontzettend moe, maar heb iig wel een goed gevoel over vandaag Dat van die buurvrouw blijft lastig, maar heb je al geprobeerd met oordopjes te slapen. Het is niet leuk eigenlijk zou de buurvrouw haar manieren moeten veranderen, maar aangezien dat onmogelijk is zijn oordoppen mischien een idee?
@Gemoonmezelf, het klink heel positief het ondanks alles toch iets blijven doen. Dat is meestal het beste en als het og iets kan zijn waar je ontspant is het nog beter. Nu maar hopen op een snel antwoord.
@Sylvana fijn dat je een leuke dag hebt gehad.
Hier was het ook wel een redelijke dag. Maar ik ben nu echt mega kapot, eerst een les om vragen te stellen waarin ik mijn vragen niet wilde stellen omdat in een gigantische collegezaal is en ik nooit goed kan verstaan wat er gezegd word. En vrijdag hebben we in een kleiner lokaaltje les en weer alleen vragen beantwoorden, dus dat is fijner.
Verder nog even wat studiegenoten(van een ander eklas) een beetje geholpen met het project. Hoe ironisch, wat ik in mijn eigen team niet kan doen kan wel bij anderen...maar het was dan ook ideeen voor inleiding+voorwoord geven.
En nu ben ik echt bekaf..en ga maar even liggen.
Verder tja de problemen met slapen zijn wel herkenbaar, ik heb dagen waarin ik als een roos kan slapen, maar dagen of weken waarin te weinig of slecht slaap. Zoals nu vannacht heerlijk geslapen wel vaak wakker geworden omdat ik naar de wc moest, maar ik ben toch mega moe.
Het gaat hier goed, ik ben weer stabiel en mag elke avond van 16:00 tot 21:00 naar huis
Ik moet nog 3 weken in het ziekenhuis opgenomen blijven, omdat ze een diagnose willen stellen.
Gelukkig heb ik ook internet in het ziekenhuis
En vrijdag mag ik al een dag naar huis, in het weekeind mag ik zaterdag blijven slapen thuis
Ik krijg ook allemaal testen enzo
Kusjes voor jullie
en een knuffel voor jullie 
[ Bericht 0% gewijzigd door summer2bird op 26-10-2011 17:59:03 ]
Sorry dat ik niet op iedereen (bijna niemand) reageer, mijn concentratie is echt heel erg slecht op het moment. Heel vervelend, ik probeer een beetje screenend te lezen, maar eigenlijk lees ik over het meeste gewoon heen...
Ik kom er nu eigenlijk pas achter wat nu de oorzaak van mijn 4 jaar durende neerslachtigheid(met ups en downs) is.
Het valt mij op dat nadat ik van voetbal af ben gegaan in 2007 ik niet lekker in m'n vel zit. Ik heb dan ook geen echte hobby of passie in mn leven waar ik mn energie/ei in kwijt kan. Is dit gek dat ik daardoor eigenlijk gek geworden ben?
IK pieker mezelf altijd gek namelijk.
Ik wist altijd wel dat ik mij niet gelukkig voelde maar ging dit zoeken in mijn denken en dit proberen op te lossen met denken, maar dat werkt niet.
En de reden waarom ik nooit adequaat meer van mn leven gemaakt heb(want ik wist altijd natuurlijk wel dat ik niks deed en dat dat ook saai is natuurlijk) is dat ik faalangst heb, sociale faalangst. Onterecht, want ik ben een behoorlijk sociaal persoon blijkbaar(zegt iedereen en ik weet eigenlijk ook wel dat het zo is).
Daarnaast weet ik ook niet wat ik wil met mn leven en qua school en zo en gooide het ook altijd daarop, dat dat het probleem is,maar dat het daar fout gaat komt juist doordat ik niet goed in mn vel zit, niet andersom. Pffff moest dit ff kwijt.
Volg een mindfulnesscursus en als je dan je lichaam moet scannen voel ik helse fysieke pijn in mijn schouders en rug. Ik voelde dit al jaren geleden bij yoga ook wel eens. Ik weet dat ik daar veel spanning vast houdt, bij een haptonoom kwam ik daar ook ooit al eens achter.
Daarnaast wist ik van jaren daarvoor ook al wel dat mijn neerslachtigheid en angst ondermeer emotionele verwaarlozing als basis heeft. Liever zijn voor mezelf werd me toen vaker gezegd. En dat ik zelf die negatieve gedachten in stand houdt. Ik hoorde het wel, maar het echte besef wat dat betekent...
En nu valt opeens alles echt in elkaar ofzo. Dat die verschrikkelijke pijn van al die spanning etc komt en blijft omdat ik mezelf al jaren emotioneel verwaarloos. Ik houd het echt zelf in stand. Klinkt misschien stom allemaal, maar het lijkt nu (gevoelsmatig) echt keihard door te dringen.
Misschien gaat het leren hoe je dat kan veranderen met dit besef nu ditmaal misschien wel werken.
Langzaam, stukje bij beetje, vult het huis zich met mijn spullen. Spullen die ik zelf heb uitgezocht en gekocht. Als ik niet druk bezig ben, realiseer ik me wat ik kwijt ben en wat er weg is. Ik kan niet helpen dat ik steeds maar zie hoe het was. Gelukkig kan ik af en toe mijn beste vriendin bellen. Het helpt een vriendelijke stem te horen.
Kan zeker wel helpen! Zou wel fijn zijnquote:
Ouch, vanavond kickte een besef keihard in.
Volg een mindfulnesscursus en als je dan je lichaam moet scannen voel ik helse fysieke pijn in mijn schouders en rug. Ik voelde dit al jaren geleden bij yoga ook wel eens. Ik weet dat ik daar veel spanning vast houdt, bij een haptonoom kwam ik daar ook ooit al eens achter.
Daarnaast wist ik van jaren daarvoor ook al wel dat mijn neerslachtigheid en angst ondermeer emotionele verwaarlozing als basis heeft. Liever zijn voor mezelf werd me toen vaker gezegd. En dat ik zelf die negatieve gedachten in stand houdt. Ik hoorde het wel, maar het echte besef wat dat betekent...
En nu valt opeens alles echt in elkaar ofzo. Dat die verschrikkelijke pijn van al die spanning etc komt en blijft omdat ik mezelf al jaren emotioneel verwaarloos. Ik houd het echt zelf in stand. Klinkt misschien stom allemaal, maar het lijkt nu (gevoelsmatig) echt keihard door te dringen.
Misschien gaat het leren hoe je dat kan veranderen met dit besef nu ditmaal misschien wel werken.
Verder tja tentamen zelf, is heel veel lezen en voorbereiden en mijn concentratie bij dat vak is niet de beste.
Verder tja, was ik gisterenavond uiteindelijk best in shick, het kleine zusje van een oud-klasgenoot van de basischool heeft ZM gepleegd. En ook al heb ik ze ruim 10 jaar niet gesproken als je opeens weer contact krijgt en daar dan opeens achter komt doet het wel wat met je. VOoral als je je dat meisje als 6-jarige kind herinnerd wat altijd vrolijk was, en huppelend en druk en praten en over haar kat vertellen...tja dat doet gewoon wat met je.
@Nyota, dat besef is soms hard en pijnlijk maar deels geeft het ook aan dat je zelf "klaar" bent om er wat aan te doen. Wat ik dus ook heb gehad op andere manier. Maar ook zo'n moment waarop alles duidelijk begon te worden.
@Kaneelstokje fijn dat je toch je huisje weet in te richten en daar voldoening uit haalt.
@stefanovich, ik weet niet echt goed wat te zeggen. Deels is het wel herkenbaar, maar dat is bij iedereen hier wel eens. Verder tja, is het alleen positief dat je nu beseft wat je knelpunten zijn en het niet meer allemaal op 1 iets afschuift.
Al 2 glazen wijn gehad, maar het is nog steeds net zo erg.
Rotgevoel.
Hopelijk is het morgen beter.
Dit staat waarschijnlijk niet in het goede topic, maar goed.
/einde egopost
quote:
dank voor je leuke reactie nyota! ik gun jou en alle anderen ook dit gevoel! en ik weet dat er ook wel weer een dip zal komen maar dat hoort erbij en nu geniet ik vooral van het gevoel de wereld weer aan te durven kijken!
leuk joh!!!! Ik hoop dat je er kan gaan werken voor een paar daagjes/uurtjes!!!Dikke knuffel voor iedereen, alles lezen en erop reageren lukt even niet.
Sterkte.quote:
Pfff na een paar redelijke dagen ging het vannacht toch weer mis. Heb om kwart over 6 voor het eerst een Oxazepam genomen, maar voel nog weinig. Net even met de crisisdienst gebeld omdat ik vriendlief niet wil wakker maken. Hij heeft al zoveel last van me nu en heeft zijn slaap ook hard nodig. Gesprekje was wel even fijn iig. Maar hoop dat ik nog wel even kan slapen strax...
Dikke knuffel voor iedereen, alles lezen en erop reageren lukt even niet.
Bij oxazepam merk je soms niet dat je hem hebt ingenomen, maar als later terugkijkt, zie je dat je daardoor veel minder aan het piekeren was.
@sylvana, wat fijn dat je er mischien een paar uur per week gaan "werken", let je er wel op dat je het rustig aan opbouwd
Verder ach, je zal altijd wel van die mindere momenten hebben, probeer er maar gewoon door te komen en daarna lekker rustig verder kijken.
Hier gaat wel redelijk. Wel weer ruzie gehad met ma gistreren maar dat is normaal hier..maar ik ben die ruzies wel zat..en merk dat het me moeite kost om me in te houden.
Verder ben ik aan het proberen te leren voor het tentamen van woensdag waar ik echt geen goed gevoel over heb!
Vandaag boodschappen gedaan en mijn avondeten vast deels voorbereid en nu ben ik moe en op. Net ff gelegen, maar toch weer beetje hoofdpijn (krijg ik elke dag in de loop van de dag).
Pff....
En zie nu al op tegen mijn werk maandag. Ik heb iets op me genomen maar das teveel druk denk ik.
Bleh
Isn't it ironic...
Al een stuk of 7 afspraken zit ik mezelf groot te houden en stoer te zijn. De vorige afspraak bracht me echter wel meer aan het denken en van de week tijdens de mindfulnesscursus, besefte ik me echt dat ik dat stoer doen nu niet meer hoef te doen.
Echter, bleef er nog wel een angst... De angst dat -als ik dan mezelf wil laten zien en diep zal moeten gaan- dat dan degene waarmee ik praat -in dit geval dus m'n therapeute- iets overkomt waardoor de therapie niet voortgezet kan worden. En het is een egoïstische gedachte, maar dan blijf ik dus inderdaad weer alleen achter, precies volgens mijn eigen theorie.
En voilà, ze is ziek en de afspraak gaat niet door en grote kans dat de volgende afspraak pas over drie weken is. En waarom zou ik me dus gaan laten zien, wat is het nut als het toch vaak op deze manier blijft gaan?
(en ja ik weet het, zo mag ik niet denken, zo moet ik niet denken en ik wil zo ook niet denken. Iets met verlatingsangst etc)
EDIT: Oh, ja hai trouwens!
Ik val ook wel lekker binnen hier... Ik ga haar niet mailen, maar wel de volgende keer vertellen... Hopelijk is dat weer snel, want echt goed gaat het sowieso niet. Omdat ik die muur langzaam wel wil laten zakken, voel ik me nu een soort van ontwapend. Ik weet even echt niet meer wat te doen. Als een klein, bang meisje dat ergens in een grote lege ruimte staat en wacht totdat iemand haar hand vast pakt en vertelt welke richting ze op moet lopen.quote:
Ah, balen! Kun je haar niet een mail sturen waarin je precies dit zet? Dan heb je alvast een opening voor jullie volgende afspraak. Is wel belangrijk (denk ik dan he) om het hier juist wel over te hebben. Anders blijft het je lastigvallen. Succes iig!
EDIT: Oh, ja hai trouwens!
Heel vreemd in ieder geval.
Maar wat brengt jou hier Kathy? Welkom!
Succes ermee. Hier zit ik in hetzelfde schuitjequote:Op zaterdag 29 oktober 2011 16:09 schreef Kaneelstokje het volgende:
Hard aan het stressen voor mijn tentamen dinsdag. Ik lijk maar niks te onthouden en ik moet nog 60 pagina´s lezen.
alleen dan is bij mij het tentamen woensdag @Nyota, Hopelijk heb je vandaag een iets betere dag!
Ik ben blij
Ik heb het hele weekeind van vrijdag tot en met zondag thuis geslapen en geweest en dat ging goed.
Oke, wel een paar keren geweest dat ik enorm moe was en het bijna niet aankon en slecht geslapen, maar ik heb het volgehouden
Ik mag dinsdag weer een nachtje slapen thuis heb ik net gehoord
Ik verveel me hier enorm. Ik heb al 3 kussens in elkaar genaait voor mijn verbouwde kamer, heb een touw van 4 meter gepunnikt ( geen idee waarom en met wat voor doel eigenlijk
) en ben aan het leren breien.Ik ga misschien in januari weer met school beginnen, met 1 vak ofzo.
Ik krijg waarschijnlijk ook een wajong uitkering. Maar daar moet mijn moeder even achterna bellen aangezien ik geen diagnose heb.
Maar ik ben wel cluster4 leerlinge en heb altijd in speciaal onderwijs gezeten dus moet wel lukken denk ik.
Ik kan nog maar heel weinig aan. Even naar een winkel vergt al heel veel van me. En ben de hele tijd zo moe..
Ze zijn mijn Risperdal aan het afbouwen. Waarom weet ik niet, zal zo even vragen.
Dat was ik weer. Kusjes voor jullie
Het is al morgen, en ik heb nog steeds niet alles 1 keer kunnen lezen. Blergh. Jij ook succes voor woensdag.quote:
[..]
Succes ermee. Hier zit ik in hetzelfde schuitje
@Nyota, Hopelijk heb je vandaag een iets betere dag!
Dankje!quote:
[..]
Maar wat brengt jou hier Kathy? Welkom!
Ik las hierboven over stress en tentamens. Heb ik ook, echt gruwelijk irritant dat ik het élke keer opnieuw niet kan handelen. Terwijl ik weet dat ik het best kan. Bah. Ik zit nu tegen een deadline aan een verslag te schrijven, lukte gewoon met geen mogelijkheid om eerder te beginnen. En nu moet ik het haasthaast doen en daar heb ik een hekel aan want ik wil het liever goed perfect doen. Mja, das nu net het probleem dat me lamlegt. Boooohhhh volgens mij knal ik uit elkaar van frustratie als ik over een paar uur klaar ben.
Of van opluchting? En hoe ik hier terecht kom? Ik was mijn verslag en mijn bed aan het ontwijken en heb zelf ook wel te maken (gehad) met depressie/angsten. Dus klikklik en ik las iets herkenbaars en typtyp reactie! (Maar 't gaat nu na heel wat jaren beter dan ooit en die lijn zet ik mooi voort!
)Succes met jullie tentamens!
Ik baal dat ik nog steeds niet die loopbaancoaches heb gemaild: waar ben ik toch bang voor vraag ik me af? Of heb ik er gewoon geen zin in en vind ik het stiekem lekker om ziek en werkeloos thuis te zitten? Dat zou pas slecht zijn.
Maar het lijkt alsof de passiviteit overhand heeft gekregen en wachten tot het beter gaat, gaat natuurlijk niet werken. Ik moet het echt zelf doen, anders gaat er niets gebeuren.
Nou ja, waren even wat hersenspinsels, voel me niet ok en heb de dag tot nu toe besteed een sporten en deze middag begonnen met het online maken van een fotoboek van de vakantie in februari. En daar gaat nog wel even tijd in zitten, maar ik heb toch al weer het idee dat het niets wordt en ik er morgen al weer geen zin meer in heb om het af te maken. Het moet namelijk wel iets perfects worden...
Ik ga maar eens even naar buiten, misschien is dat een goed idee.
Het is heel herkenbaar, en de eerste keer heeft het voor mij jaren geduurd voordat ik uit die periode was.quote:
Ik baal van deze dag. Ik baal ervan dat er niets uit m'n handen komt, dat ik wel iets doe, maar het zo nutteloos is.
Ik baal dat ik nog steeds niet die loopbaancoaches heb gemaild: waar ben ik toch bang voor vraag ik me af? Of heb ik er gewoon geen zin in en vind ik het stiekem lekker om ziek en werkeloos thuis te zitten? Dat zou pas slecht zijn.
Maar het lijkt alsof de passiviteit overhand heeft gekregen en wachten tot het beter gaat, gaat natuurlijk niet werken. Ik moet het echt zelf doen, anders gaat er niets gebeuren.
Nou ja, waren even wat hersenspinsels, voel me niet ok en heb de dag tot nu toe besteed een sporten en deze middag begonnen met het online maken van een fotoboek van de vakantie in februari. En daar gaat nog wel even tijd in zitten, maar ik heb toch al weer het idee dat het niets wordt en ik er morgen al weer geen zin meer in heb om het af te maken. Het moet namelijk wel iets perfects worden...
Ik ga maar eens even naar buiten, misschien is dat een goed idee.
Het enige wat ik je kan zeggen is: blijf proberen. Begin met kleine dingetjes te doen en vergeet niet af en toe jezelf te belonen als je iets voor elkaar hebt gekregen.
Ik heb nog geen winterjas gekocht, en nu zeg ik elke dag tegen mezelf, morgen ga ik de stad in!
Al 3 weken lang
Ik denk dat ik morgen echt ga
maar ik heb zo weinig energie, vooral overdag.Het voelt zo stom: afgelopen weekend nog gesport en had zaterdag nog een feestje (met te veel bier) en vond het best gezellig. Was wel als de dood dat mensen zouden vragen waar ik werk en wat ik verder zoal doe. Gelukkig gebeurde dat niet en was het dus slap ouwehoeren, lekker oppervlakkig blijven en bier drinken.
Niet echt constructief dus, maar op het moment zelf wel leuk. Nu wil ik echter zo weinig mogelijk mensen zien, boeit het me niet als m'n huis een zooi is, heb ik af en toe ontzettende vreetbuien (is iets nieuws...) en kijk ik te veel tv. Ga nog wel even naar de supermarkt, maar daar voel ik me echt een ontzettende minkukel.
Morgen gesprek over vrijwilligerswerk, maar moet er eigenlijk niet aan denken. En wat moet ik nou weer zeggen en ik heb geen idee wat ik zou willen.
Verder zit er zo veel in mij wat er eigenlijk uit moet, maar ik weet niet hoe. Praten vind ik moeilijk en kan ik niet bij anderen. Ik wil het wel, maar de angst wint het nog steeds altijd.
Huilen zou ik willen, maar dat lukt niet meer. En ondertussen tikt de tijd maar door...
Dat belonen ben ik nog steeds niet aan toe gekomen, omdat ik eigenlijk nog geen een keer de afgelopen anderhalve maand me aan m'n weekplanning heb gehouden. In plaats daarvan, straf ik mezelf omdat het dus niet gelukt is. Is ook niet zo slim natuurlijk, maar zo'n automatisme.quote:
[..]
Het is heel herkenbaar, en de eerste keer heeft het voor mij jaren geduurd voordat ik uit die periode was.
Het enige wat ik je kan zeggen is: blijf proberen. Begin met kleine dingetjes te doen en vergeet niet af en toe jezelf te belonen als je iets voor elkaar hebt gekregen.
Misschien moet je kleiner beginnen. Maak een dagplanning. Of een dagdeelplanning.quote:
[..]
Dat belonen ben ik nog steeds niet aan toe gekomen, omdat ik eigenlijk nog geen een keer de afgelopen anderhalve maand me aan m'n weekplanning heb gehouden. In plaats daarvan, straf ik mezelf omdat het dus niet gelukt is. Is ook niet zo slim natuurlijk, maar zo'n automatisme.
Je hebt laatst gesport en bent naar een feestje geweest. Dat is al hartstikke goed.
Wat ook helpt is regelmaat. Dat helpt om discipline te vormen. Ga bijvoorbeeld iedere ochtend (als je niet hoeft te werken) naar de supermarkt om boodschappen voor die dag te halen.
Ja, dat is misschien een beter idee. Ik sta in ieder geval wel nagenoeg elke dag tegelijk met m'n vriend op als hij naar z'n werk gaat. Vaak ga ik dan ook sporten of heb ik een afspraak bij fysio of therapeut. Maar als dat dan even niet is, val ik helemaal weg.quote:
[..]
Misschien moet je kleiner beginnen. Maak een dagplanning. Of een dagdeelplanning.
Je hebt laatst gesport en bent naar een feestje geweest. Dat is al hartstikke goed.
Wat ook helpt is regelmaat. Dat helpt om discipline te vormen. Ga bijvoorbeeld iedere ochtend (als je niet hoeft te werken) naar de supermarkt om boodschappen voor die dag te halen.
Ik merk sowieso nu sterk dat ik eigenlijk bijna alleen in actie kom als er externe prikkels zijn. Bv als m'n vriend aan het eind van de dag weer thuis komt, ga ik net voordat hij er is vanalles doen. Vorige week was hij er een avond en nacht toevallig eens niet en dan doe ik dus ook helemaal niets behalve een beetje tv kijken.
Kortom, ik doe het dus niet voor mezelf. Is weer pijnlijk duidelijk. Alsof ik aan anderen wil laten zien dat ik goed bezig ben. Hoe houd je alles en iedereen en vooral jezelf voor de gek? Hoe heb ik het toch ooit zo ver laten komen...
Om de vreetbui weer een beetje te compenseren en misschien nog een wat beter gevoel te krijgen, vriendlief die net belde dat hij onderweg is, gevraagd of hij zo wil mee gaan hardlopen. Gelukkig was hij enthousiast, dus heb ik geen excuus om nu niet meteen m'n hardloopgear aan te gaan doen.
En dank je wel kaneel, lief van je om te reageren op m'n berichtjes, terwijl ik zelf even niet aan inhoudelijk reageren toe kom.
We hebben allemaal onze ups en downs. Het is goed dat je je vriend hebt om je aan op te trekken. Maar toch moet je proberen dingen voor jezelf te doen, je moet je vriend niet het centrum van je leven maken. Een relatie moet bestaan uit 2 evenwaardige mensen, anders gaat het op de lange termijn verkeerd. Helaas ben ik ervaringsdeskundige.quote:
[..]
Ja, dat is misschien een beter idee. Ik sta in ieder geval wel nagenoeg elke dag tegelijk met m'n vriend op als hij naar z'n werk gaat. Vaak ga ik dan ook sporten of heb ik een afspraak bij fysio of therapeut. Maar als dat dan even niet is, val ik helemaal weg.
Ik merk sowieso nu sterk dat ik eigenlijk bijna alleen in actie kom als er externe prikkels zijn. Bv als m'n vriend aan het eind van de dag weer thuis komt, ga ik net voordat hij er is vanalles doen. Vorige week was hij er een avond en nacht toevallig eens niet en dan doe ik dus ook helemaal niets behalve een beetje tv kijken.
Kortom, ik doe het dus niet voor mezelf. Is weer pijnlijk duidelijk. Alsof ik aan anderen wil laten zien dat ik goed bezig ben. Hoe houd je alles en iedereen en vooral jezelf voor de gek? Hoe heb ik het toch ooit zo ver laten komen...
Om de vreetbui weer een beetje te compenseren en misschien nog een wat beter gevoel te krijgen, vriendlief die net belde dat hij onderweg is, gevraagd of hij zo wil mee gaan hardlopen. Gelukkig was hij enthousiast, dus heb ik geen excuus om nu niet meteen m'n hardloopgear aan te gaan doen.
En dank je wel kaneel, lief van je om te reageren op m'n berichtjes, terwijl ik zelf even niet aan inhoudelijk reageren toe kom.
Ik kan het niet vaak genoeg herhalen: verwacht niet te veel van jezelf. Daarmee krijg je alleen maar meer teleurstellingen. Kleine stapjes. Koken bijvoorbeeld. Probeer eens in de 2 dagen te koken.
Beloon jezelf voor ieder goed ding dat je gedaan hebt.
En als je naar je gevoel iets verkeerd hebt gedaan, straf jezelf niet af, maar kijk eerlijk naar jezelf en vraag je af hoe je het de volgende keer kunt laten lukken.
Jezelf straffen is eigenlijk ook alleen maar vluchten, en het is veilig, want dat ben je gewend. Maar zoeken naar opties voor verbetering is veel opbouwender
En dingen voor jezelf doen komt vanzelf wel. Ik vind het trouwens al heel knap dat je gaat sporten eigenlijk....
Dat heb ik straks natuurlijk ook weer nodig. En dat moet ik dan ook wel aangeven natuurlijk. En dat ik in een depressie zit. Maar verwacht al meteen dat ze me dan niet kunnen gebruiken en me niet kunnen inzetten vanwege m'n state of mind danwel de urenbeperking.
Iemand nog tips hiervoor? En op jullie reacties eerder kom ik nog terug
er zijn zat organisaties die hartstikke geholpen zijn met iemand die 2 uurtjes per dag komt helpen. je moet niet vergeten dat ze je niet hoeven te betalen dus ze mogen blij zijn met alles wat je kunt bieden.
en ik zou denk ik beginnen met 3x 2 uur, en dan als het goed gaat opbouwen naar 4x 2 uur. dat is beter dan dat je meteen maximaal begint en dat je dan terug moet als het toch zwaarder is dan je verwachtte...
succes meis!
Zelf ben ik net thuis van mijn examen. Ik heb een 9! Cum laude zit er nog in.
Yo, wat goed! Gefeliciteerd! Goed gedaan man!quote:
Veel succes Nyota. Ik sluit me bij Murmeli aan, vooral niet te zwaar beginnen. En eerlijkheid wordt overal gewaardeerd.
Zelf ben ik net thuis van mijn examen. Ik heb een 9! Cum laude zit er nog in.
Ik vanochtend op gesprek geweest, maar het voegde niet zo veel toe. Concreet doen ze niet zo veel voor me en mag ik de organisaties gewoon zelf benaderen. Waar het gesprek dan goed voor was, was me dan ook niet duidelijk. Maar het was sowieso wel even prima hoor om langs te zijn geweest en was meteen weer een uitstapje :-) En het bewijs dat mensen me niet meteen me aankijken alsof ik een mislukking ben die een ZW-uitkering aan het trekken is.
Dus nu bedenken wat ik eigenlijk wil gaan doen (moeilijk, maar wel goed om weer iets te gaan doen
)en dan maar eens een beetje rondbellen (eerst weer wat moed verzamelen, maar gezien het UWV ook in m'n nekt hijgt (externe stimulans....) ga ik het misschien nog wel deze week op een rijtje zetten en volgende week bellen.Verder zat ik nog te denken over je eerdere bericht Kaneel en als ik iets niet wil is afhankelijk zijn van wie dan ook en zeker niet van m'n vriend. Daar verzet ik me dan ook hard tegen als ik bij mezelf dan ook maar enigszins een trekje hiervan merk. Maar dat heb ik dus ook bij m'n therapeute: ik wil niet afhankelijk van haar worden, maar dat is soms wel verdomde moeilijk denk ik als zij voor mijn gevoel de enige is die me uberhaupt een beetje begrijpt en wel die dingen tegen me zegt die nooit tegen me gezegd zijn. En die angst zorgt er dan weer voor dat ik mezelf nog steeds niet helemaal heb blootgegeven en daar met mezelf in gevecht zit te zijn. Lekker handig he.
Ik besef me dat deze 'afhankelijkheid' nu dan misschien even zo is, maar ik meteen ook ga leren dat in de toekomst niet meer te hebben. Dus dan toch echt door die zure appel heen, zo zie ik het op dit moment. Jammer alleen dat er nog veel meer speelt dan dat en ik vooral door die ongeordende gedachtes me een balletje in een flipperkast voel...
Oh, maar ik denk wel vaker: "ik heb helemaal niemand nodig, I'll show you" en ga dan vanalles en nog wat alleen doen.quote:
Ik heb precies hetzelfde nyota.. en niet afhankelijk zijn van anderen is eigenlijk helemaal niet zo moeilijk besef ik me(kan wel moeilijk zijn als je erg in de knoop zit) , alleen ik moet beginnen, dus dingen voor mezelf gaan doen, alleen! En dat is eng
Blijkt alleen een copingsstrategie te zijn voor een van m'n valkuilen, dus ik steek hem nog niet zo goed in....
Maar ik heb dan wel bv bij sporten of bv door het bos wandelen met m'n camera wel steeds vaker het gevoel: "dit is van mij en dat neemt niemand van mij af". En dat voelt dan eigenlijk best ok als ik er over nadenk...
Heb jij al een idee wat voor dingen je wilt gaan doen?
Ik heb soms het idee dat ik een heel groot probleem heb en depressief ben, maar dat zit tussen mijn oren, Oke, ik zit nu in deze siruatie, maar als ik straks weer studeer, én meer ga doen kom ik wel weer goed in mn vel te zitten.
Ik heb het vandaag toch maar gedaanquote:
Online bestellen misschien? Of wil je eigenlijk toch wel liever naar de stad?
Ik had van die gedachtes ik vind toch niks etc, maar..leuke jas gevonden
(in de stad)Verwacht geen wonderen van jezelf mbt de therapie. Gun jezelf de tijd.quote:
[..]
Yo, wat goed! Gefeliciteerd! Goed gedaan man!
Ik vanochtend op gesprek geweest, maar het voegde niet zo veel toe. Concreet doen ze niet zo veel voor me en mag ik de organisaties gewoon zelf benaderen. Waar het gesprek dan goed voor was, was me dan ook niet duidelijk. Maar het was sowieso wel even prima hoor om langs te zijn geweest en was meteen weer een uitstapje :-) En het bewijs dat mensen me niet meteen me aankijken alsof ik een mislukking ben die een ZW-uitkering aan het trekken is.
Dus nu bedenken wat ik eigenlijk wil gaan doen (moeilijk, maar wel goed om weer iets te gaan doen
Verder zat ik nog te denken over je eerdere bericht Kaneel en als ik iets niet wil is afhankelijk zijn van wie dan ook en zeker niet van m'n vriend. Daar verzet ik me dan ook hard tegen als ik bij mezelf dan ook maar enigszins een trekje hiervan merk. Maar dat heb ik dus ook bij m'n therapeute: ik wil niet afhankelijk van haar worden, maar dat is soms wel verdomde moeilijk denk ik als zij voor mijn gevoel de enige is die me uberhaupt een beetje begrijpt en wel die dingen tegen me zegt die nooit tegen me gezegd zijn. En die angst zorgt er dan weer voor dat ik mezelf nog steeds niet helemaal heb blootgegeven en daar met mezelf in gevecht zit te zijn. Lekker handig he.
Ik besef me dat deze 'afhankelijkheid' nu dan misschien even zo is, maar ik meteen ook ga leren dat in de toekomst niet meer te hebben. Dus dan toch echt door die zure appel heen, zo zie ik het op dit moment. Jammer alleen dat er nog veel meer speelt dan dat en ik vooral door die ongeordende gedachtes me een balletje in een flipperkast voel...
Zo te lezen ben je je goed bewust van jezelf en wat er te verbeteren valt.
Wat voor vrijwilligerswerk heb je op het oog?
Top!!quote:
[..]
Ik heb het vandaag toch maar gedaan
Ik had van die gedachtes ik vind toch niks etc, maar..leuke jas gevonden
quote:
Veel succes Nyota. Ik sluit me bij Murmeli aan, vooral niet te zwaar beginnen. En eerlijkheid wordt overal gewaardeerd.
Zelf ben ik net thuis van mijn examen. Ik heb een 9! Cum laude zit er nog in.
@Nyota: Heel erg herkenbaar.
Maar 2 uur kunnen werken, lijkt heel weinig, maar het is nog kutter om het 4 uur lang proberen vol te houden, wat vervolgens niet lukt.
Opbouwen is toch het beste, als dat mogelijk is natuurlijk.
Ik doe ook maar 2 uur in de week vrijwilligerswerk. Meer lukt echt niet.
Zelf ben ik bekaf, ben de afgelopen 2 dagen hard bezig geweest met leren en vandaag tentamen gehad. En heb er een niet al te best gevoel bij..maar je zal maar zien gevoel kan me alsnog veraden.
Nu heb ik volgende week nog 2 tentamens.
En merk dat de stress er echt op in kan hakken, gisterenmiddag en vandaag voelde ik me slecht..en vanmorgen werd ik met een super slecht gevoel wakker..
ook al voelt het niet altijd zo, jullie zijn goed bezig, want jullie werken aan jezelf en dat is soms een fulltime baan!!Verder heb ik niet zoveel te melden, ik heb het gevoel dat ik steeds een beetje meer controle terug krijg op mijn leven en dat is heel fijn! Ik voel mij op dit moment ook goed genoeg om morgen naar de kreadoe te gaan, een beurs waar veel mensen zijn, iets waar ik lange tijd geen lef voor had, omdat veel mensen veel prikkels betekende, maar nu ga ik morgen kijken hoe het gaat, en het gevoel van er zin in hebben is iets wat absoluut overheerst!
Maar deels weet ik wel hoe dat komt, het is weer de thuissituatie die weer stroef loopt en ik ben liever op school aan het niksen dan thuis. Vandaag had ik tentamen van 12 uur tot 2..en ben gewoon van half11 tot 3 uur op school gebleven..omdat ik gewooon niet naar huis wilde..en zo gaat dit eigenlijk al iets langer.
En dan nu het feit dat ik bijna 5 dagen vrij ben op 2 lesuurtjes na, dat maakt mij zorgen, omdat ik mij thuis verveel..en irriteer aan mijn ma, die nu constant aan het klagen en zeuren is. En begonnen is met hele "psychologische" analyses en niet snapt dat ik daar geen zin in heb. Dat het leven van anderen mij weinig boeit en ik kan er nisk aan doen...want ze zijn toch veel te ver weg...
Maar goed ik ga zo maar proberen te slapen
quote:
Even een dikke knuffel voor jullie allemaal!
Verder heb ik niet zoveel te melden, ik heb het gevoel dat ik steeds een beetje meer controle terug krijg op mijn leven en dat is heel fijn! Ik voel mij op dit moment ook goed genoeg om morgen naar de kreadoe te gaan, een beurs waar veel mensen zijn, iets waar ik lange tijd geen lef voor had, omdat veel mensen veel prikkels betekende, maar nu ga ik morgen kijken hoe het gaat, en het gevoel van er zin in hebben is iets wat absoluut overheerst!
Daar zeg je wat, het is idd net een fulltime baan, als je zowat 24/7 er mee bezig bent... eigenlijk ben ik 24/7 met mezelf bezig, best egoistisch eigenlijk. Maar goed, dat heeft natuurlijk een reden, maar soms wou ik dat ik er wat meer was voor anderen Goed van je dat je gaat!
RELAXXX MAN! SWA! PASS MIJ DIE JONKOquote:
Op Dit is geweldig
:
dat is niet egoistisch hoor, je kunt er pas weer voor anderen zijn als het goed gaat met jezelf!quote:
[..]
Goed van je dat je gaat!
Hier gisteren echt een k-dag, vandaag geloof ik ietsje beter. Wel erger ik me dood aan m'n ouders. Die belden me gisteren en vroegen me wederom of ik al bezig ben met solliciteren etc etc. Echt, ik heb al 100 x aangegeven dat ik nu niet zo lekker in m'n vel zit en even rustig aan doe.
Nu moet ik zeggen dat ik ze niet heb verteld dat ik een depressie heb en met mezelf in de knoop zit. Ik wil ze dat ook niet vertellen, want ze snappen het niet. Dan krijg ik alleen maar reacties als "schouders eronder en weer doorgaan". Ze kunnen zich niet inleven en ze begrijpen niets van emoties. Dat is ook precies een van de problemen waar ik tegenaan loop: ik heb nooit geleerd iets met emoties te doen....
Maar ja, hoe lang kan ik ze nog gaan zeggen dat ik me moe voel en nog rustig aan doe. Pff, ik vind het maar lastig. Ik haat het allemaal. Kon het verleden maar anders zijn...
Hoe lang en hoe vaak mijn ouders dat wel niet tegen me gezegd hebben. Alsof ik het leuk vind om thuis te zitten met een depressie. Ze snappen het niet en ze zullen het ook niet gaan snappen. Als je het zelf hebt meegemaakt is dat gewoon een stap te ver.quote:
@ Stefanovich: vervelend he, dat je opeens 'teveel' tijd hebt en dan ga je nadenken.... Heel herkenbaar. Wanneer zou je groepstherapie gaan starten?
Hier gisteren echt een k-dag, vandaag geloof ik ietsje beter. Wel erger ik me dood aan m'n ouders. Die belden me gisteren en vroegen me wederom of ik al bezig ben met solliciteren etc etc. Echt, ik heb al 100 x aangegeven dat ik nu niet zo lekker in m'n vel zit en even rustig aan doe.
Nu moet ik zeggen dat ik ze niet heb verteld dat ik een depressie heb en met mezelf in de knoop zit. Ik wil ze dat ook niet vertellen, want ze snappen het niet. Dan krijg ik alleen maar reacties als "schouders eronder en weer doorgaan". Ze kunnen zich niet inleven en ze begrijpen niets van emoties. Dat is ook precies een van de problemen waar ik tegenaan loop: ik heb nooit geleerd iets met emoties te doen....
Maar ja, hoe lang kan ik ze nog gaan zeggen dat ik me moe voel en nog rustig aan doe. Pff, ik vind het maar lastig. Ik haat het allemaal. Kon het verleden maar anders zijn...
Waarom vertel je het je ouders niet? Je denkt dat ze het niet snappen en je denkt al te weten hoe ze zullen reageren, maar als je het nog nooit verteld hebt kan je dat niet weten
Probeer het, wat heb je te verliezen? Of je krijgt meer begrip, of niet. Niet heb je nu ook al.[ Bericht 11% gewijzigd door Stefanovich op 03-11-2011 13:48:58 ]
Dat is van de ouders is heel herkenbaar de mijne heeft dat nog dagelijks. Met bijvoorbeeld het contact leggen met anderen voor mij is dat heel lastig en vooral in contact blijven, ik schrik snel af en het kost me heel veel moeite om iemand te vertrouwen en ik vind contact ook wel "eng en raar". Dit is dan wel meer gerelateerd aan autisme.
Maar hoe vaak zeurt mijn moeder wel niet, dat ik contact met iedereen weiger op familie na, en dat ik iedereen afstoot..en dat dat niet normaal is. ed.
En dan heb ik tegenwoordig echt zoiets van stome mens houd je kop dicht, je snapt me toch niet.
En bij is het gewoon dusdanig aan het oplopen dat ik het liefst het huis uit zou gaan, maar nog moet wachten omdat dit niet mogelijk is.
Hier voel ik me geirriteerd, ik merk ook echt dat als ik niet naar school hoef ik niks te doen heb, en me ga vervelen. En mij komt dan met allerlei stomme klusjes aanzeten die ik wel moet doen, terwijl ik er een hekel aan heb. Maar ik heb gewoon niks te zeggen.
En ik heb tegenwoordig een hekel aan thuiszitten. En dus sluit ik me op in mijn kamer, maar dat leid ook weer tot gezeik..en ik heb het gehad.
Nu zit ik met een lichte woedeaanval, die ik nog wel een beetje onder controle heb maar ik heb gewoon zin om dingen kapot te maken nu!
Die frustratie kan ik me goed voorstellen. Irritant he, om zo van links naar rechts te gaan met je gedachten?quote:
@nyota, ik weet nog niet wanneer, maar waarschijnlijk in december ergens. Als ik maar werk heb, ongeveer 20/25 uur in de week of zo, dan is het niet zo erg. Ik merk nu pas echt dat ik 4 jaar lang heb zitten kloten en als ik zo door zou gaan het niks wordt met mij, dat is opzich goed, maar het is dan wel frustrerend dat ik nu wéér een jaar moet wachten met school e.d(als ik aan die therapie begin). terwijl ik het helemaal zat ben niks te doen, te wachten en geen richting te hebben. Maar goed, miss kom ik wel veel sterker uit die therapie, progressie die ik zelf nooit zou maken of er jaren over zou duren, dus misschien moet ik er maar anders naar kijken, het zien als een investering in mezelf en volgend jaar daarna ''fris'' opnieuw beginnen.
Ik heb ze jaren geleden ook al eens geprobeerd uit te leggen wat een burn out is, toen ik daar in zat. Een depressie zullen ze nog minder van begrijpen vermoed ik. Zeker ook omdat emoties dus nooit werden erkend. Hierover met ze in gesprek gaan, ga ik niet doen.quote:Waarom vertel je het je ouders niet? Je denkt dat ze het niet snappen en je denkt al te weten hoe ze zullen reageren, maar als je het nog nooit verteld hebt kan je dat niet weten
Hoewel ik wel steeds meer op een punt kom van: ik zeg gewoon dat ik depressief ben en vertel daar ook meteen even bij dat ze me gewoon even moeten laten. Als ze me alleen maar negativiteit kunnen geven, dan liever maar even zo min mogelijk contact (of eigenlijk, gewoon net zo veel contact als voor dit alles).
Het lijkt ook wel alsof ze denken (of dat werd ook min of meer gezegd) dat ik het wel prima vind om een beetje een uitkering te lopen trekken ofzo. Dat voelt ook wel als een belediging moet ik zeggen. En ze hebben geen flauw idee hoe dat op anderen over komt...
*Hug*quote:
Nu zit ik met een lichte woedeaanval, die ik nog wel een beetje onder controle heb maar ik heb gewoon zin om dingen kapot te maken nu!
Ik stel voor samen een aantal serviezen te kopen, ons op te sluiten in een kamer met 2 honkbalknuppels en alles kort en klein te gaan slaan. Are you in and anyone want to join??
Succes met het verwerken jullie beiden.quote:
[..]
*Hug*
Ik stel voor samen een aantal serviezen te kopen, ons op te sluiten in een kamer met 2 honkbalknuppels en alles kort en klein te gaan slaan. Are you in and anyone want to join??
Ik voel me vandaag redelijk goed. Enige negatieve puntjes zijn dat ik iemand leuk vind en niet precies weet hoe ik dat nu verder moet aanpakken en mijn ex die me wil zien volgende week om iets te tekenen. Ik wist niet hoe ik moest omgaan met haar contact. Zo te horen wist zij het ook niet precies.
Of ik samen wilde eten, of alleen wat drinken. Maar er was duidelijk twijfel te horen die alleen maar erger werd toen ik kil en gesloten reageerde.
I'm in!quote:
[..]
*Hug*
Ik stel voor samen een aantal serviezen te kopen, ons op te sluiten in een kamer met 2 honkbalknuppels en alles kort en klein te gaan slaan. Are you in and anyone want to join??
* Spacekitten gaat op zoek naar een honkbalknuppel
Met een handdoek tegen een deurpost aanslaan werkt trouwens ook erg goed..
quote:
[..]
I'm in!
* Spacekitten gaat op zoek naar een honkbalknuppel
Met een handdoek tegen een deurpost aanslaan werkt trouwens ook erg goed..
Ik weet nog toen ik heel klein was en boos, dat ik dan naar m'n kamer ging en een handdoek tussen m'n tanden nam en die dan kapot probeerde te scheuren. Of met m'n handen probeerde ik het ook nog wel.Uiteraard zonder succes....
En ook niet echt gezond realiseer ik me nu
[ Bericht 2% gewijzigd door Nyota op 03-11-2011 17:02:41 ((extra besef)) ]
Klinkt opwindend..quote:
Lol nee, maar die tip van een handdoek tegen de deurpost kreeg ik van mijn psycholoog en het werkt echt,omdat het zo lekker kletst
Ik ben erachter gekomen dat iemand mij op twitter de hele tijd een vervelende bijnaam geeft als die met mij bijvoorbeeld in de pauze zit. Of naar een ander lokaal loopt.
Ik stoor mij er erg aan dat die mij zo noemt en heb al de verschillende keuzes overwogen:
- keihard in zijn gezicht zeggen dat ik hier niet gediend van bent (wel vreemd want waarom zit ik op zijn twitter te neuzen?)
- Gewoon niet meer met hem omgaan
- Doen alsof er niks is gebeurd.
Op school (het is een klasgenoot) kwam die heel aardig op mij over maar als ik zo zijn twitter berichten leest , heeft die juist een hekel aan me?
Ik zou hem negeren. Confronteren kan soms averechts werken.quote:
Ik weet niet echt of het een angst is maar misschien kan toch iemand wat wijze raad geven?
Ik ben erachter gekomen dat iemand mij op twitter de hele tijd een vervelende bijnaam geeft als die met mij bijvoorbeeld in de pauze zit. Of naar een ander lokaal loopt.
Ik stoor mij er erg aan dat die mij zo noemt en heb al de verschillende keuzes overwogen:
- keihard in zijn gezicht zeggen dat ik hier niet gediend van bent (wel vreemd want waarom zit ik op zijn twitter te neuzen?)
- Gewoon niet meer met hem omgaan
- Doen alsof er niks is gebeurd.
Op school (het is een klasgenoot) kwam die heel aardig op mij over maar als ik zo zijn twitter berichten leest , heeft die juist een hekel aan me?
Ik weet niet wat er in die berichten staat maar het zal wel seksistisch zijn ofzo? Of vind hij je meer een bitch?quote:
Ik weet niet echt of het een angst is maar misschien kan toch iemand wat wijze raad geven?
Ik ben erachter gekomen dat iemand mij op twitter de hele tijd een vervelende bijnaam geeft als die met mij bijvoorbeeld in de pauze zit. Of naar een ander lokaal loopt.
Ik stoor mij er erg aan dat die mij zo noemt en heb al de verschillende keuzes overwogen:
- keihard in zijn gezicht zeggen dat ik hier niet gediend van bent (wel vreemd want waarom zit ik op zijn twitter te neuzen?)
- Gewoon niet meer met hem omgaan
- Doen alsof er niks is gebeurd.
Op school (het is een klasgenoot) kwam die heel aardig op mij over maar als ik zo zijn twitter berichten leest , heeft die juist een hekel aan me?
In geval A.... grote praatjes, iets van zeggen en hij kapt gelijk.
In geval B.... Je bent een bitch en hij doet aardig omdat hij een aardig figuur is.. vraag aan hem waarom hij vindt dat je een bitch bent (op een normale manier) Blijf aardig en neem zijn woorden op zonder boos op hem te worden.
Hier ff een egopost :p
Ik heb eindelijk gebeld voor een nieuwe huisarts en naar mijn oude gebeld om daar uitgeschreven te worden, ben zo trots op mezelf dat ik het eindelijk heb gedaan, geen stress meer van die oude arts die mij echt niet serieus nam!!! En ondanks dat ik het weken niet durfde viel het uiteindelijk wel mee, 2 telefoontjes en ik ben misschien na vandaag al van ze verlost
/einde egopost
Maar ik ga dan toch voor madame-paon en kaneelstokje advies gewoon negeren en niet meer mee omgaan
Maar gaat nu veel beter, heb hele goeie medicatie tegen de depressieve klachten
Heb ook kaarten gemaakt, gedart bij sport en 2 keer gewandeld. Eerste keer nog even op terrasje gezeten en tweede keer paar winkels in geweest en over de markt gelopen. Heb maandag een erg fijn gesprek met mijn psycholoog gehad van ruim een uur en woensdag half uur met psychiater.
Risperdal begint inmiddels te werken heb ik het idee en heb Oxazepam nog maar een paar keer nodig gehad gelukkig
Nu het weekeinde thuis en hopelijk volgende week weer zo'n goede week. Dinsdag is mijn behandelplanbespreking, ben benieuwd!Houdt het vol!
/egopost
vanmiddag voor het eerst wezen helpen met de workshop, en het was leuk!! ik ben nu wel heel moe en de drukte was echt even wennen maar ik ben blij dat ik het gedaan heb! trots op mezelf dus!!
/einde egopost
Hier een gespannen dag, om dingen waar ik niet gespannen om hoef te zijn, maar toch ben. Beetje paniekerig gevoel
Zoek hulp. En als je die al krijgt: zoek intensievere hulp.quote:
Hoe kom je uit depressie? De enige optie die ik vind is de dood. Kan iemand dit beamen?
Voor mij was het een combinatie van Citalopram en hulp van een psych en een lieve vriendin.quote:
Hoe kom je uit depressie? De enige optie die ik vind is de dood. Kan iemand dit beamen?
Het lijkt ook dat je heel creatief en vooral positief in het leven staat, optimistisch!
Wat zijn je problemen dan?quote:
[..]
Mijn problemen achtervolgen me niemand kan ze veranderen alleen mijn opvatting erover maar dan leef ik in een illusie.
Misschien toch verstandig even de huisartsenpost / crisisdienst te bellen?quote:
[..]
Mijn familie, deze maatschappij ik zie mezelf niet gelukkig hier! Eerst ging ik ongelukkig naar school, toen omdat het maar moest, en nu doolloos ik zie er geen doel in. En weet niet wat ik moet met mijn leven, mijn ziekte maakt me kapot, want ik voel niks anders dan pijn in mijn ledematen.
Welke ziekte heb je?quote:
[..]
Mijn familie, deze maatschappij ik zie mezelf niet gelukkig hier! Eerst ging ik ongelukkig naar school, toen omdat het maar moest, en nu doolloos ik zie er geen doel in. En weet niet wat ik moet met mijn leven, mijn ziekte maakt me kapot, want ik voel niks anders dan pijn in mijn ledematen.
FOK! is geen zelfmoord forum. Zoek hulp bij de daarvoor bedoelde instanties!quote:
[..]
Klopt maar ik ben geen fan van dat soort dingen, ze doen een soort van hersenspoelen waarin ze je laten geloven dat je gelukkig bent. Maar das illusie das nep.
Je mag mij wel pm'en als je wilt praten.quote:
[ Bericht 5% gewijzigd door Daniel1976 op 05-11-2011 19:12:03 ]
En waarvoor meld je je? Wat is het waar je last van hebt?quote:
Hoi, ik meld me hier maar ook eens
On-topic: zelf heb ik nu heel veel moeite met het openen van mijn mail omdat ik daar nog het een en ander moet beantwoorden voor studie.
Sterkte Sylvana!hier is het bewijs geleverd dat ik beter om kan gaan met stress, gisteren zat ik op de 1e hulp omdat ik mijn teen heb gebroken en vandaag had lief koliekachtige pijn waardoor we weer bij de hap zaten, en ik lach nog steeds!
Hier gaat het ook weer slecht. Gigantisch gestresst en de woonsituatie met een schreeuwende buurvrouw helpt ook niet echt mee.
Hoe heb je je teen gebroken?quote:
sterkte sylvana!
hier is het bewijs geleverd dat ik beter om kan gaan met stress, gisteren zat ik op de 1e hulp omdat ik mijn teen heb gebroken en vandaag had lief koliekachtige pijn waardoor we weer bij de hap zaten, en ik lach nog steeds!
ik ben in mijn haast tegen een kast aangelopen, en dat deed zeer maar ik heb s'middags nog een stuk gelopen en toen ging het steeds meer pijn doen, en in het zh bleek dat mijn teen net niet helemaal door was... nu 4 weken met 2 aan elkaar getapte tenen! ach jaquote:Op maandag 7 november 2011 20:12 schreef Kaneelstokje het volgende:
Sterkte Sylvana. Is het thuis wel lekker rustig?
[..]
Hoe heb je je teen gebroken?
Hmm, da's balen zeg. Wel fijn dat je nu daar kan slapen: waarom is dat maximaal drie nachten?quote:
Thnx. Ging thuis niet beter dus ben nu net weer terug in de kliniek om hier vannacht te slapen... Mag hier maximaal 3 nachten blijven, morgen dus maar verder kijken...
Auw!! Dat klinkt niet echt heel prettig... Maar dan moet je dus ff rustig aan doen dus?quote:
[..]
ik ben in mijn haast tegen een kast aangelopen, en dat deed zeer maar ik heb s'middags nog een stuk gelopen en toen ging het steeds meer pijn doen, en in het zh bleek dat mijn teen net niet helemaal door was... nu 4 weken met 2 aan elkaar getapte tenen! ach ja
Wat maakt het dat dat een berg nu voor je is? Heb je het inmiddels al wel kunnen doen?quote:
[..]
En waarvoor meld je je? Wat is het waar je last van hebt?
On-topic: zelf heb ik nu heel veel moeite met het openen van mijn mail omdat ik daar nog het een en ander moet beantwoorden voor studie.
En Madame: is er nu helemaal niemand waar je dat buurvrouwprobleem kan aankaarten?
Hier is het nogal met ups & downs. Afgelopen weekend tegen een vriendin m'n situatie een beetje uitgelegd: over hoe ik denk zoals ik denk en hoe dat is ontstaan. Het er niet heel uitgebreid over gehad, maar wel een beetje en opzich was ik daar al blij mee. Ik vind het zo verschrikkelijk eng om te praten en mezelf te laten zien, maar ze was echt heel lief voor me. Deed me goed, hoewel ik daarna toch al weer bang word dat het niet 'echt' is. Ze bood me wel aan om samen wat dingen in huis hier uit te zoeken (nog dingen van m'n werk), want dat ligt er nu ook al meer dan een maand. En dat ze dat aan bood, vond ik ook echt zo lief.
En vervolgens begint dat hoofd dan weer. Dan merk ik dat ik me weer iets beter voel, maar dat ik me niet te veel moet hechten aan zulke 'externe dingen', maar dat ik me meer vanuit mezelf goed moet leren voelen. Niet dat als iemand aandacht aan me geeft, dit gelijk staat aan het me beter voelen. Ook al heb ik blijkbaar afhankelijke trekken, ik wil het niet zijn. Maar praten was wel fijn; sterker nog; ik denk na afloop weer: "wat doe ik nou eigenlijk moeilijk, het valt toch allemaal wel mee?"
Tegelijkertijd ben ik me steeds meer bewust ook van m'n vermijdende trekken en de sociaal fobische aspecten. Zo heb ik nog steeds geen concrete actie mbt vrijwilligerswerk ondernomen. Ik weet eigenlijk ook niet zo goed wat ik wil doen en ben tegelijk bang dat ik dus iets verkeerds kies ofzo en ben ook wat huiverig om weer mensen eerst te moeten leren kennen (maar daarna gaat het altijd wel prima hoor).
Kortom: ik zou heel graag weer een afspraak met m'n therapeute willen, maar heb nog steeds niet van haar gehoord.
Eigenlijk mocht ik vandaag helemaal niet lopen, maar tja ik moest eerst mijn griepprik halen, en vervolgens kreeg mijn vriend pijnaanvallen, zo heftig dat we maar even naar t zh geweest zijn, dus veel te veel gelopen natuurlijk! Maar goed morgen op de bank!quote:
[..]
Hmm, da's balen zeg. Wel fijn dat je nu daar kan slapen: waarom is dat maximaal drie nachten?
[..]
Auw!! Dat klinkt niet echt heel prettig... Maar dan moet je dus ff rustig aan doen dus?
[..]
Wat maakt het dat dat een berg nu voor je is? Heb je het inmiddels al wel kunnen doen?
En Madame: is er nu helemaal niemand waar je dat buurvrouwprobleem kan aankaarten?
Hier is het nogal met ups & downs. Afgelopen weekend tegen een vriendin m'n situatie een beetje uitgelegd: over hoe ik denk zoals ik denk en hoe dat is ontstaan. Het er niet heel uitgebreid over gehad, maar wel een beetje en opzich was ik daar al blij mee. Ik vind het zo verschrikkelijk eng om te praten en mezelf te laten zien, maar ze was echt heel lief voor me. Deed me goed, hoewel ik daarna toch al weer bang word dat het niet 'echt' is. Ze bood me wel aan om samen wat dingen in huis hier uit te zoeken (nog dingen van m'n werk), want dat ligt er nu ook al meer dan een maand. En dat ze dat aan bood, vond ik ook echt zo lief.
En vervolgens begint dat hoofd dan weer. Dan merk ik dat ik me weer iets beter voel, maar dat ik me niet te veel moet hechten aan zulke 'externe dingen', maar dat ik me meer vanuit mezelf goed moet leren voelen. Niet dat als iemand aandacht aan me geeft, dit gelijk staat aan het me beter voelen. Ook al heb ik blijkbaar afhankelijke trekken, ik wil het niet zijn. Maar praten was wel fijn; sterker nog; ik denk na afloop weer: "wat doe ik nou eigenlijk moeilijk, het valt toch allemaal wel mee?"
Tegelijkertijd ben ik me steeds meer bewust ook van m'n vermijdende trekken en de sociaal fobische aspecten. Zo heb ik nog steeds geen concrete actie mbt vrijwilligerswerk ondernomen. Ik weet eigenlijk ook niet zo goed wat ik wil doen en ben tegelijk bang dat ik dus iets verkeerds kies ofzo en ben ook wat huiverig om weer mensen eerst te moeten leren kennen (maar daarna gaat het altijd wel prima hoor).
Kortom: ik zou heel graag weer een afspraak met m'n therapeute willen, maar heb nog steeds niet van haar gehoord.
Het klinkt simpel, maar probeer een beetje vertrouwen te hebben, Wat heeft die vriendin er voor baat bij om jou voor de gek te houden? Geen enkel toch, Probeer er open in te staan!
Kun je je psych niet bellen?
Veel beterschap dan! M'n psych heeft ook een of andere blessure, dus ze zou me laten weten als ze weer op de been zou zijn.quote:
[..]
Eigenlijk mocht ik vandaag helemaal niet lopen, maar tja ik moest eerst mijn griepprik halen, en vervolgens kreeg mijn vriend pijnaanvallen, zo heftig dat we maar even naar t zh geweest zijn, dus veel te veel gelopen natuurlijk! Maar goed morgen op de bank!
Het klinkt simpel, maar probeer een beetje vertrouwen te hebben, Wat heeft die vriendin er voor baat bij om jou voor de gek te houden? Geen enkel toch, Probeer er open in te staan!
Kun je je psych niet bellen?
En het is dubbel: aan de ene kant denk ik vaak dat ik me aanstel en dat andere mensen haar tijd veel meer nodig hebben en wel efficiënt besteden, anderzijds merk ik dat ik toch erg behoefte heb aan een afspraak (en ben ook tegelijkertijd weet bang dat ik me afhankelijk van haar ga voelen).
Ergo: ik moet wachten totdat ze weer contact met mij op neemt.
Ja, inmiddels gedaan. Ik heb geen idee waardoor dit soort dingen komen, had ik ook toen ik depressief was.quote:
Wat maakt het dat dat een berg nu voor je is? Heb je het inmiddels al wel kunnen doen?
Hier is het nogal met ups & downs. Afgelopen weekend tegen een vriendin m'n situatie een beetje uitgelegd: over hoe ik denk zoals ik denk en hoe dat is ontstaan. Het er niet heel uitgebreid over gehad, maar wel een beetje en opzich was ik daar al blij mee. Ik vind het zo verschrikkelijk eng om te praten en mezelf te laten zien, maar ze was echt heel lief voor me. Deed me goed, hoewel ik daarna toch al weer bang word dat het niet 'echt' is. Ze bood me wel aan om samen wat dingen in huis hier uit te zoeken (nog dingen van m'n werk), want dat ligt er nu ook al meer dan een maand. En dat ze dat aan bood, vond ik ook echt zo lief.
En vervolgens begint dat hoofd dan weer. Dan merk ik dat ik me weer iets beter voel, maar dat ik me niet te veel moet hechten aan zulke 'externe dingen', maar dat ik me meer vanuit mezelf goed moet leren voelen. Niet dat als iemand aandacht aan me geeft, dit gelijk staat aan het me beter voelen. Ook al heb ik blijkbaar afhankelijke trekken, ik wil het niet zijn. Maar praten was wel fijn; sterker nog; ik denk na afloop weer: "wat doe ik nou eigenlijk moeilijk, het valt toch allemaal wel mee?"
Tegelijkertijd ben ik me steeds meer bewust ook van m'n vermijdende trekken en de sociaal fobische aspecten. Zo heb ik nog steeds geen concrete actie mbt vrijwilligerswerk ondernomen. Ik weet eigenlijk ook niet zo goed wat ik wil doen en ben tegelijk bang dat ik dus iets verkeerds kies ofzo en ben ook wat huiverig om weer mensen eerst te moeten leren kennen (maar daarna gaat het altijd wel prima hoor).
Kortom: ik zou heel graag weer een afspraak met m'n therapeute willen, maar heb nog steeds niet van haar gehoord.
Erg fijn dat je met je vriendin er over hebt kunnen praten. Fijn ook dat ze zo goed reageerde.
Je hebt een angst of depressie?quote:
Kwam dit topic toevallig tegen en vind het wel fijn om met anderen te praten die de situatie ook daadwerkelijk begrijpen.
Ja klopt, ik heb een angststoornis en daar kan ik op dit moment, naast mijn psycholoog, eigenlijk met niemand over praten (wel geprobeerd)quote:
[..]
Je hebt een angst of depressie?
Welke angststoornis?quote:
[..]
Ja klopt, ik heb een angststoornis en daar kan ik op dit moment, naast mijn psycholoog, eigenlijk met niemand over praten (wel geprobeerd)
Ik heb net gehoord dat die irritante buurvrouw hier weggaat.
Kan nog wel een half jaar duren, maar het is iets om naar uit te kijken.Maar alleen omdat het zelf wil, want ze hóeft niet weg ...
Nouja, het is in ieder geval goed nieuws.
Yeah!! Dat is zeker iets om naar uit te kijken! Fijn; dat wordt aftellen!quote:
[..]
Welke angststoornis?
Ik heb net gehoord dat die irritante buurvrouw hier weggaat.
Maar alleen omdat het zelf wil, want ze hóeft niet weg ...
Nouja, het is in ieder geval goed nieuws.
En hier weer al weer een tijdje veel te vroeg wakker. Ik word er gek van en vooral doodmoe..
Voelde me rot en heb naar verpleging gezocht maar niet gevonden. Dus toen weer in paniek geraakt en gekrast met punaises ( is een kamer met alleen een bed, tafel, kast en stoel, maar er hangt wel een prikbord met punaises...
)(net gevraagd en verpleging zit nachts 1 verdieping lager, maar dat waren ze vergeten te vertellen...
)[ Bericht 67% gewijzigd door _Hestia_ op 08-11-2011 09:32:28 ]
Het heet officieel angorafobie (pleinvrees). Het is nu nog allemaal wat nieuw en dus heb ik goede dagen en slechte dagen. Op slechte dagen heb ik dan veel paniekaanvallen die vooral misselijkheid veroorzaken. Erg lastig dus hoop dat ik er ooit vanaf kom.quote:
[..]
Welke angststoornis?
Ik heb net gehoord dat die irritante buurvrouw hier weggaat.
Maar alleen omdat het zelf wil, want ze hóeft niet weg ...
Nouja, het is in ieder geval goed nieuws.
Fijn om te lezen dat er waarschijnlijk voor jou een last minder is nu de buurvrouw weggaat!
Welkom! Je mag hier altijd ff je verhaal kwijt! En vooral doen dus ook!quote:
[..]
Het heet officieel angorafobie (pleinvrees). Het is nu nog allemaal wat nieuw en dus heb ik goede dagen en slechte dagen. Op slechte dagen heb ik dan veel paniekaanvallen die vooral misselijkheid veroorzaken. Erg lastig dus hoop dat ik er ooit vanaf kom.
Is je diagnose recent gesteld en ben je nu dan ook onder behandeling? En je schrijft dat het iets nieuws is: is dat dan iets wat je recent ontwikkeld hebt?
Lijkt me heel lastig in ieder geval. Veel sterkte!
Hier vandaag nog niet een topdag. Vroeg was ik al bij de fysio en dat was wel ok. Ik merk dat ik zo'n afspraak dan toch al fijn vind, al is het maar voor het contact ofzo. En tegelijkertijd vind ik het heel erg dat ik dat vind. Alsof ik op alle mogelijke manieren op zoek ben naar aandacht. En hoe langer ik ook over dingen na denk en naar mezelf kijk in m'n gedrag, des te meer ik me besef dat ik altijd al hoop op aandacht en interesse in mij. En ik begrijp waarom ik dat nu heb ontwikkeld, maar ik vind het echt iets vreselijks van mezelf. En het liefste verberg ik dat dan maar weer en ga over op de gedachte dat ik helemaal niemand nodig heb en dat ik prima alles alleen kan. Ook al weet ik dat dat dan ook niet waar is...
Of te wel, nog meer dan eerst begin ik dingen te zien en me te beseffen, zonder er meteen heel hard voor weg te rennen (dat doe ik snel na dat besef weer).
Hmm, past te vaak posten op een forum ook niet in bovenstaand uiteenzetting...??
Bedankt!quote:
[..]
Welkom! Je mag hier altijd ff je verhaal kwijt! En vooral doen dus ook!
Is je diagnose recent gesteld en ben je nu dan ook onder behandeling? En je schrijft dat het iets nieuws is: is dat dan iets wat je recent ontwikkeld hebt?
Lijkt me heel lastig in ieder geval. Veel sterkte!
Hier vandaag nog niet een topdag. Vroeg was ik al bij de fysio en dat was wel ok. Ik merk dat ik zo'n afspraak dan toch al fijn vind, al is het maar voor het contact ofzo. En tegelijkertijd vind ik het heel erg dat ik dat vind. Alsof ik op alle mogelijke manieren op zoek ben naar aandacht. En hoe langer ik ook over dingen na denk en naar mezelf kijk in m'n gedrag, des te meer ik me besef dat ik altijd al hoop op aandacht en interesse in mij. En ik begrijp waarom ik dat nu heb ontwikkeld, maar ik vind het echt iets vreselijks van mezelf. En het liefste verberg ik dat dan maar weer en ga over op de gedachte dat ik helemaal niemand nodig heb en dat ik prima alles alleen kan. Ook al weet ik dat dat dan ook niet waar is...
Of te wel, nog meer dan eerst begin ik dingen te zien en me te beseffen, zonder er meteen heel hard voor weg te rennen (dat doe ik snel na dat besef weer).
Hmm, past te vaak posten op een forum ook niet in bovenstaand uiteenzetting...??
De diagnose is in midden September gesteld en heb intussen al zo'n 5 sessies gehad bij de psycholoog, 2 daarvan waren alleen wel intakegesprekken. Het woord nieuw is meer omdat ik er voor het eerst echt veel last van heb en omdat het zich nu heeft ontwikkeld tot een angstoornis. Als ik nu ga terugkijken, wetend dat ik deze stoornis heb, waren er eigenlijk 10 jaar geleden al signalen. Zo vond ik het bijvoorbeeld een ramp om op schoolreisje te gaan en ook kon ik slecht tegen ongeplande uitstapjes. Dit is volgens mijn pyscholoog wel de basis geweest. Het nieuwe eraan is dat ik eerder paniekaanvallen had van ongeveer 10 minuten (niet wetende dat het paniekaanvallen waren/waarom) en nu duren ze uren en uren. Het belemmerd me dus veel meer.
De lastige kant aan het verhaal is dat ik nog op school zit en dat ik vanuit school 0.0% medewerking krijg. Het is volgens hun echt letterlijk zoek het maar uit en er is dus ook totaal geen begrip of respect. Dat maakt de hele situatie voor mij niet veel makkelijker. Ik heb 1 dag gemist op school dus er is geen sprake van grote afwezigheid en al helemaal niet van een achterstand.
Gelukkig heb ik de laatste tijd ook veel goede dagen, dat ik ergens naar toe ga en er ook echt plezier aan beleef. Dus daar hou ik me aan vast. Fijn dat ik hier kan komen praten (en m'n hart kan luchten).
Even als reactie op jouw post; ik heb ook heel veel "Stel je niet aan" momenten. Van dat willen dat mensen interesse in je hebben heb ik ook heel sterk, dat alles alleen kunnen ook. Ik geef niet graag en snel toe dat ik iets niet kan omdat het voor mij voelt als een soort van "verliezen". Komt misschien ook wel door het pesten in het verleden... Sterkte ermee!
Zo, lekker lange post!
Als ik goed in mn vel zit wel ja, maar dat is nu toch echt even anders Blijf ook nog een nachtje hier slapen ipv thuis.
Goed dat je er nu dan in ieder geval mee aan de slag gaat! Heb je vertrouwen in je behandeling? Wel vervelend dat je op school dan weinig medewerking krijgt. Zijn er wel vrienden op school waar je iets aan hebt?quote:
[..]
Bedankt!
De diagnose is in midden September gesteld en heb intussen al zo'n 5 sessies gehad bij de psycholoog, 2 daarvan waren alleen wel intakegesprekken. Het woord nieuw is meer omdat ik er voor het eerst echt veel last van heb en omdat het zich nu heeft ontwikkeld tot een angstoornis. Als ik nu ga terugkijken, wetend dat ik deze stoornis heb, waren er eigenlijk 10 jaar geleden al signalen. Zo vond ik het bijvoorbeeld een ramp om op schoolreisje te gaan en ook kon ik slecht tegen ongeplande uitstapjes. Dit is volgens mijn pyscholoog wel de basis geweest. Het nieuwe eraan is dat ik eerder paniekaanvallen had van ongeveer 10 minuten (niet wetende dat het paniekaanvallen waren/waarom) en nu duren ze uren en uren. Het belemmerd me dus veel meer.
De lastige kant aan het verhaal is dat ik nog op school zit en dat ik vanuit school 0.0% medewerking krijg. Het is volgens hun echt letterlijk zoek het maar uit en er is dus ook totaal geen begrip of respect. Dat maakt de hele situatie voor mij niet veel makkelijker. Ik heb 1 dag gemist op school dus er is geen sprake van grote afwezigheid en al helemaal niet van een achterstand.
Gelukkig heb ik de laatste tijd ook veel goede dagen, dat ik ergens naar toe ga en er ook echt plezier aan beleef. Dus daar hou ik me aan vast. Fijn dat ik hier kan komen praten (en m'n hart kan luchten).
Even als reactie op jouw post; ik heb ook heel veel "Stel je niet aan" momenten. Van dat willen dat mensen interesse in je hebben heb ik ook heel sterk, dat alles alleen kunnen ook. Ik geef niet graag en snel toe dat ik iets niet kan omdat het voor mij voelt als een soort van "verliezen". Komt misschien ook wel door het pesten in het verleden... Sterkte ermee!
Zo, lekker lange post!
En wat je zegt over niet snel willen toegeven klinkt heel herkenbaar ja. Doe ik al jaren en dat is echt niet handig. Wat dat betreft (en nu klink ik als een oude lul, maar dat ben ik hier op Fok geloof ik ook relatief met m'n 31) is het goed dat je het nu aan gaat pakken en niet pas over 15 jaar.
Heb je ook nog steun van je ouders en/of broers/zussen?
Wel fijn te horen dat ze je dermate intelligent vinden, maar kan me voorstellen dat je er zelf toch nog wat dubbele gevoelens bij hebt. Hoe had je het zelf liever gezien? En is dat niet nog te bespreken? Ze zullen je toch niet zo maar weer naar huis sturen toch?quote:
Vandaag behandelplanbespreking gehad en hoorde dat ze me intelligent genoeg vinden om me over 3 weken gewoon naar huis te sturen en alleen af en toe gesprekje bij psycholoog. En moet dan maar gewoon een baantje nemen tot ik in februari weer naar school kan. Ik zie dat echt niet zitten hoor
Blijf ook nog een nachtje hier slapen ipv thuis.
En wat betreft dat baantje kan ik me ook goed voorstellen dat je dat nu niet zo ziet zitten. Misschien als je het even een tijdje laat bezinken en kijkt hoe het thuis gaat, dat je dan wel weer een positiever gevoel hierover krijgt? Want werken is wat dat betreft voor het rimte natuurlijk wel ok.
Zeg ik die al weken aanhikt tegen het in actie komen voor vrijwilligerswerk....
Maar heb vandaag wel afspraken gemaakt bij een aantal loopbaancoaches voor een kennismaking en heb ook een nieuwe afspraak bij m'n therapeute voor volgende week!
De "echte" behandeling is eigenlijk pas vorige week begonnen, daarvoor was het vooral praten en nu krijg ik echt oefeningen dus of het helpt vind ik nog moeilijk om te zeggen.quote:
[..]
Goed dat je er nu dan in ieder geval mee aan de slag gaat! Heb je vertrouwen in je behandeling? Wel vervelend dat je op school dan weinig medewerking krijgt. Zijn er wel vrienden op school waar je iets aan hebt?
En wat je zegt over niet snel willen toegeven klinkt heel herkenbaar ja. Doe ik al jaren en dat is echt niet handig. Wat dat betreft (en nu klink ik als een oude lul, maar dat ben ik hier op Fok geloof ik ook relatief met m'n 31) is het goed dat je het nu aan gaat pakken en niet pas over 15 jaar.
Heb je ook nog steun van je ouders en/of broers/zussen?
Qua school is het nog even wennen, het vormt op dit moment het grootste probleem maar ik ben echt bang dat ze dit topic vinden en op de een of andere manier erachter komen dat ik het ben. Heel vaag maar toch, daarom durf ik het daar niet zoveel over te hebben. Ik ben vorig schooljaar geslaagd en ben dus nieuw met het HBO. Ik dacht dat ik wel goed in de groep lag maar mijn mentor ziet dat heel anders en ziet mij een beetje als het zwarte schaap (sinds ik mijn angstoornis heb bekendgemaakt) en vaak heb ik het gevoel dat ze me liever kwijt dan rijk zijn. Daar heb ik dus ook niet veel aan, sterker nog ik krijg daar alleen maar meer onrust van.
Mijn ouders hebben zo hun "momenten", soms begrijpen ze er even helemaal niks van en kunnen ze best hard zijn maar dan volgt er vaak een "maar ik snap het wel!" Dus het is voor hun ook even wennen en aftasten. Ze stimuleren me wel heel erg om de dingen te blijven doen en zijn ook zichtbaar trots met de vooruitgang die ik boek. Mijn vader heeft er de meeste moeite mee maar die heeft altijd moeite gehad met zich in mij verplaatsen. De meeste steun komt dus vanuit mijn moeder.
Ik weet precies hoe dat is, mailen of toch niet mailen, bellen of toch niet bellen! Uiteindelijk kom je geen stap verder en dus is het heel goed dat je het toch hebt gedaan! Geeft zeker veel voldoening, of niet?quote:
Zeg ik die al weken aanhikt tegen het in actie komen voor vrijwilligerswerk....
Maar heb vandaag wel afspraken gemaakt bij een aantal loopbaancoaches voor een kennismaking en heb ook een nieuwe afspraak bij m'n therapeute voor volgende week!
Yessssss! Licht aan het einde van de tunnel! Super fijnquote:
[..]
Welke angststoornis?
Ik heb net gehoord dat die irritante buurvrouw hier weggaat.
Maar alleen omdat het zelf wil, want ze hóeft niet weg ...
Nouja, het is in ieder geval goed nieuws.
Hoe ging die van vanochtend?quote:
ik post hier deze dagen even niet teveel, zit volgepropt met tentamens. Vanochtend had ik er 1 en morgen heb ik er weer2.
Succes! Heb vandaag gelukkig de laatste 2 gehadquote:
ik post hier deze dagen even niet teveel, zit volgepropt met tentamens. Vanochtend had ik er 1 en morgen heb ik er weer2.
Welke tentamens heb je?
logistiek en Nederlands.quote:
[..]
Succes! Heb vandaag gelukkig de laatste 2 gehad
Welke tentamens heb je?
Nederlands heb ik wel vetrouwen in. Logistiek minder..en een andere klas heeft het rampzalig gemaakt..dus we zien wel. Maar ik heb denk ik al 2 voldoendes binnen
Echt balen.quote:
Vandaag behandelplanbespreking gehad en hoorde dat ze me intelligent genoeg vinden om me over 3 weken gewoon naar huis te sturen en alleen af en toe gesprekje bij psycholoog. En moet dan maar gewoon een baantje nemen tot ik in februari weer naar school kan. Ik zie dat echt niet zitten hoor
Blijf ook nog een nachtje hier slapen ipv thuis.
Soms faalt de hulpverlening echt keihard ...
Mooi zo!quote:
[..]
logistiek en Nederlands.
Nederlands heb ik wel vetrouwen in. Logistiek minder..en een andere klas heeft het rampzalig gemaakt..dus we zien wel. Maar ik heb denk ik al 2 voldoendes binnen
Wij hadden vorig jaar ook altijd een klas met dramatische geschiedenis cijfers en dus ook een 4 als klassengemiddelde, onze klas (zelfde leraar) haalde een 6 als klassengemiddelde dus het hoeft niet altijd iets te betekenen, meer dan je best kun je niet doen (weet ik, lastig maar wel waar!)
Ik heb recht op een ziektewet uitkering, maar dat loopt allemaal totaal niet soepel! de papieren zijn nog niet aangekomen bij het uwv! Dat zorgt dus aardig voor stress want ik heb wel gewoon weer rekeningen aan het einde van deze maand, en ook de decembermaand komt er weer aan, Al met al stress stress stress! Pfft, ik zit er ook echt over na te denken om weer aan het werk te gaan, dat gezeik voor een beetje geld! Pffffft
Lieve schat, dat is erg herkenbaar. Niet om je te ontmoedigen, maar ik zal je even vertellen hoe dit bij mij nu is gegaan en kan je wellicht op basis hiervan bedenken wat mogelijke acties kunnen zijn.quote:
pffft ff een egopost hoor,
Ik heb recht op een ziektewet uitkering, maar dat loopt allemaal totaal niet soepel! de papieren zijn nog niet aangekomen bij het uwv! Dat zorgt dus aardig voor stress want ik heb wel gewoon weer rekeningen aan het einde van deze maand, en ook de decembermaand komt er weer aan, Al met al stress stress stress! Pfft, ik zit er ook echt over na te denken om weer aan het werk te gaan, dat gezeik voor een beetje geld! Pffffft
Per 1 oktober ben ik uit dienst en mijn werkgever had eind september alles naar het UWV opgestuurd. Dit hebben ze uiteindelijk iets van de 10e ontvangen en verwerkt ofzo. Vervolgens heb ik op hun verzoek een paar dagen later ook weer wat opgestuurd.
Ze beslissen binnen een maand over de hoogte van je uitkering: ik heb maandag de brief hierover gehad (dus inderdaad ongeveer 4 weken), maar tot nu toe nog niets gestort gekregen.
Kortom, ik weet niet sinds wanneer je precies uit dienst bent gegaan, maar tot de eerste storting gaan daar dus zeker een week of 4-5 overheen. Wellicht dat je nog even kan bellen met het UWV.
Is er anders niet iemand die even (tijdelijk) kan bijspringen tot de storting er is? Is heel vervelend om te vragen, maar als het even niet anders kan. Laat jij je vooral niet verder stressen en focus je ondermeer op je vrijwilligerswerk! Niet pushen, want dan ben je straks weer terug bij af.
Ik bedenk me trouwens net dat ik nog geen bericht heb gehad voor een afspraak met de UWV-arts; jij wel? Daar kan ik echt helemaal van de in stress raken...
Oftewel, ik lig nu gewoon heel erg onder een vergrootglas op school en alle negatieve dingen worden uitvergroot en de positieve dingen worden afgezwakt. Heel moeilijk en ontzetten vervelend en vermoeiend. Er gaat zoveel energie verloren aan die frustratie.
Gelukkig heeft mijn psycholoog aangeboden om met mijn mentor te praten als er niet iets veranderd. Heel erg dat dit moet maar wel gerustellend. Ik word eindelijk gehoord en begrepen.
Nu nog de moed vinden om, als de negatieve situatie blijft, ook echt een gesprek met z'n drieën aan te gaan. Ben zo bang dat ik dan al helemaal nooit meer bij mijn mentor terecht kan of dat school een gesprek niet toe laat. Daar zit dus toch wat spanning.
Nu durf ik zonder schaamte te zeggen dat ik ook een depressie heb gehad ( en daarom mezelf afzonderde en niks van me liet horen in mijn omgeving) durven nu andere mensen er ook voor uit te komen in mijn omgeving, mensen van wie ik het niet had verwacht.
Ik besef me nu dus dat iedereen een depressie kan krijgen, dat het niet een bepaald karakter is maar dat het vaak door te veel omstandigheden komt.
En ik kan nu eindelijk weer zeggen, ik ben gelukkig!!
Ik ben dankbaar dat ik zo'n geweldige lieve man heb, die me altijd heeft gesteund, dankbaar dat ik twee lieve dochters heb, dankbaar voor mijn familie die me altijd helpt waar nodig en ook dankbaar voor mijn vriendinnen die geduldig om me hebben gewacht tot ik weer toe was aan contact, zonder me te veroordelen.
Dankbaar dat als ik 's avonds naar bed ga niet meer hoop dat is 's ochtends niet meer wakker wordt.
En het voelt zo bevrijdend om te kunnen zeggen dat ik een depressie heb gehad, maar dat ik niet heb opgegeven en dat ik nu weer gelukkig ben.
Voor de meiden en jongens die hier nu nog mee te kampen hebben, geef niet op, vecht ervoor en je zal zien, als je op een gegeven moment, echt weer gelukkig zal zijn, ook al geloof je dat nu niet.
Dat wilde ik gewoon even kwijt
Heel fijn om te horen dat het allemaal weer goed is gekomen!quote:
Ik dacht altijd dat alleen zwakke mensen een depressie zouden krijgen.
Nu durf ik zonder schaamte te zeggen dat ik ook een depressie heb gehad ( en daarom mezelf afzonderde en niks van me liet horen in mijn omgeving) durven nu andere mensen er ook voor uit te komen in mijn omgeving, mensen van wie ik het niet had verwacht.
Ik besef me nu dus dat iedereen een depressie kan krijgen, dat het niet een bepaald karakter is maar dat het vaak door te veel omstandigheden komt.
En ik kan nu eindelijk weer zeggen, ik ben gelukkig!!
Ik ben dankbaar dat ik zo'n geweldige lieve man heb, die me altijd heeft gesteund, dankbaar dat ik twee lieve dochters heb, dankbaar voor mijn familie die me altijd helpt waar nodig en ook dankbaar voor mijn vriendinnen die geduldig om me hebben gewacht tot ik weer toe was aan contact, zonder me te veroordelen.
Dankbaar dat als ik 's avonds naar bed ga niet meer hoop dat is 's ochtends niet meer wakker wordt.
En het voelt zo bevrijdend om te kunnen zeggen dat ik een depressie heb gehad, maar dat ik niet heb opgegeven en dat ik nu weer gelukkig ben.
Voor de meiden en jongens die hier nu nog mee te kampen hebben, geef niet op, vecht ervoor en je zal zien, als je op een gegeven moment, echt weer gelukkig zal zijn, ook al geloof je dat nu niet.
Dat wilde ik gewoon even kwijt
Ik heb eigenlijk een angstoornis maar doordat ik niet overal steun krijg is het veel meer dan alleen een angstoornis waardoor ik me soms ook depressief voel, en inderdaad denk ik dan dat het nooit goed komt. Daarom vind ik dit berichtje erg fijn en ik hoop dat ik dit heel snel ook kan zeggen!
Maar ik ben oprecht blij om te horen dat het beter met je gaat!
Sylvana... dat heeft toch niks met intelligentie te maken...
Hoop dat je je in die 3 weken een stuk beter gaat voelen, hou je taai
Ik heb vandaag echt een Rotdag gehad met een hoofdletter R, bijna de hele ochtend
.Wat is er dan precies gebeurd, of wil je dat liever niet zeggen?quote:
Fijn om te horen snakelady. Ik krijg er wel een beetje een gevoel bij van: het klinkt zo simpel... (maar goed, eigen ervaringen e.d.)
Maar ik ben oprecht blij om te horen dat het beter met je gaat!
Sylvana... dat heeft toch niks met intelligentie te maken...
Hoop dat je je in die 3 weken een stuk beter gaat voelen, hou je taai
Ik heb vandaag echt een Rotdag gehad met een hoofdletter R, bijna de hele ochtend
Maar ik kom langzaa weer boven,zelfs mijn psych was erg tevreden, en we gaan de sessies afbouwen!
@ nyota, Ik heb er al tig x achteraan gebeld, en hopenlijk gaat het nu eindelijk goed! maar ik wordt er vooral kwaad van dat je er zelf zo achter aan moet blijven lopen, Achteraf was het maar goed dat ik vanmiddag naar de psych moest want anders had ik er uit wanhoop waarschijnlijk al een sollicitatie uitgeknikkerd vandaag, terwijl dat eigenlijk nog niet de juiste stap is! Maar goed we blijven positief, Ik ben nu een taart aan het maken, die ik zo kan gaan versieren om mijn frustraties er weer even uit te gooien
Verder had ik vandaag wel een goede dag, Een fijn gesprek gehad bij de psych,en dit jaar nog maar 1 afspraak omdat het zo goed gaat, Ze was echt heeel trots, en dat vind ik leuk om te horen, en natuurlijk voel ik zelf ook wel dat ik heel anders en veel sterker in het leven sta dan 8 maanden geleden! Ik slaap tegenwoordig weer zonder slaapmiddelen, en ik kan ook NEE zeggen zonder een al te groot schuldgevoel! Kortom ik ben best happy op t moment!!
simpel zeker niet, heb al bijna heel mijn leven last van depressies blijkt achteraf, mar herkende/erkende het niet, het is hard knokken, het is zwaar, ik heb meer dagen gehad dat ik dood wilde dan dat ik wilde leven, zelfs als kind al.quote:
Fijn om te horen snakelady. Ik krijg er wel een beetje een gevoel bij van: het klinkt zo simpel... (maar goed, eigen ervaringen e.d.)
Maar ik ben oprecht blij om te horen dat het beter met je gaat!
Sylvana... dat heeft toch niks met intelligentie te maken...
Hoop dat je je in die 3 weken een stuk beter gaat voelen, hou je taai
Ik heb vandaag echt een Rotdag gehad met een hoofdletter R, bijna de hele ochtend
Nu gek genoeg kan ik me dat niet meer voorstellen, nu wil ik leven en genieten.
Bedoel het juist als een hart onder de riem, dat hoe zwaar het ook is, niet opgeven, blijven knokken, het leven is het waard.
Sorry dolfijntje, Ik was nogal egoistisch vandaag, en moet ook eerlijk bekennen dat ik niet helemaal bijgelezen heb, Ik zag alleen het stukje van snakelady, en ik reageerde op nyota maar dat had ik vanmiddag al mobiel gelezen :$ Natuulijk kun je hier gewoon je verhaal kwijt! En hoewel ik alleen maar voor mezelf kan spreken ben je meer dan welkom, ervaringen delen heeft mij in ieder geval enorm geholpen!quote:
Begrijp me niet verkeerd hoor maar ik voel alsof ik hier zomaar een "hecht groepje" kom binnenvallen en dat dat eigenlijk niet zo gewenst is. Er wordt nogal om mijn post heen gepraat heb ik het idee. Zo heeft het weinig tot geen nut en wordt mijn idee over mezelf alleen maar bevestigd (dat mensen mij liever kwijt dan rijk zijn). Hopelijk zie ik het helemaal verkeerd!
Je hebt het over een angststoornis, kun je daar iets meer over vertellen, ik ben alleen bekend met paniekaanvallen, maar een angststoornis klinkt wel zwaarder.
Nee hoor, ik ben hier ook een tijdje geleden ook gewoon binnen komen vallen.quote:
Begrijp me niet verkeerd hoor maar ik voel alsof ik hier zomaar een "hecht groepje" kom binnenvallen en dat dat eigenlijk niet zo gewenst is. Er wordt nogal om mijn post heen gepraat heb ik het idee. Zo heeft het weinig tot geen nut en wordt mijn idee over mezelf alleen maar bevestigd (dat mensen mij liever kwijt dan rijk zijn). Hopelijk zie ik het helemaal verkeerd!
Ik heb ook een angststoornis: OCD, dus ik snap je wel.
@snakelady: Dat is echt mooi om te horen.
Toch weer balen dat het bij mij nooit helemaal goed zal komen, want van de OCD en depressie kan ik af komen, maar de MCDD zal ik altijd blijven houden ..
quote:
[..]
Sorry dolfijntje, Ik was nogal egoistisch vandaag, en moet ook eerlijk bekennen dat ik niet helemaal bijgelezen heb, Ik zag alleen het stukje van snakelady, en ik reageerde op nyota maar dat had ik vanmiddag al mobiel gelezen :$ Natuulijk kun je hier gewoon je verhaal kwijt! En hoewel ik alleen maar voor mezelf kan spreken ben je meer dan welkom, ervaringen delen heeft mij in ieder geval enorm geholpen!
Je hebt het over een angststoornis, kun je daar iets meer over vertellen, ik ben alleen bekend met paniekaanvallen, maar een angststoornis klinkt wel zwaarder.
Gelukkig, dan zat ik dus toch fout!quote:
[..]
Nee hoor, ik ben hier ook een tijdje geleden ook gewoon binnen komen vallen.
Ik heb ook een angststoornis: OCD, dus ik snap je wel.
@snakelady: Dat is echt mooi om te horen.
Toch weer balen dat het bij mij nooit helemaal goed zal komen, want van de OCD en depressie kan ik af komen, maar de MCDD zal ik altijd blijven houden ..
Egoïsme moet kunnen op z'n tijd!
Een angststoornis is eigenlijk het makkelijkst uit te leggen als pleinvrees of het tegenovergestelde van claustrofobie. Wanneer ik ergens anders ben dan thuis of familie dan krijg ik paniekaanvallen zonder dat daar enige aanleiding voor is. Ik heb het idee dat ik moet vluchten dan. Bij mij houdt een paniekaanval in dat ik vooral heel erg misselijk wordt. Ik heb het waarschijnlijk al zo'n 10 jaar maar toen duurde zo'n aanval 10 minuten en dacht ik dat ik "gewoon" wat apart was, nu duren ze uren of dagen.
Vandaag kwam er een vriendin van mijn moeder en toen mijn moeder mijn verhaal vertelde zei die vrouw dat ze uit het verhaal veel vergelijkingen kon maken met de kleinzoon van haar vriendin, dat is een HKS-kind (hooggevoelig kind). Nu wil ik hier misschien mee naar de huisarts want misschien is er wel medicatie voor? Die prikkels zijn namelijk ook extra veroorzakers van een aanval. Heeft iemand hier toevallig ervaringen mee? Ik weet het niet goed maar toen ik een vermoeden had dat ik een angststoornis had ben ik ook meteen een huisarts gegaan en nog geen 2 weken later zat ik al bij de psycholoog, dus misschien maar gewoon doen...
En Madame_Paon wat is MCDD precies (of had je dat al ergens geschreven)
(Ik heb even de OP uit een ander topic gekopieerd)quote:Op woensdag 13 april 2011 02:17 schreef Madame_Paon het volgende:
Hallo.
Dit topic gaat over McDD, een stoornis die nog niet in de DSM staat, maar waar ze wel van plan zijn om het als aparte stoornis te vermelden in de eerstvolgende editie van de DSM.
Ik heb McDD en misschien zijn er wel meer mensen die de diagnose PDD-NOS hebben kregen, die zich hier ook erg in herkennen.
Ik kreeg namelijk ook eerst de diagnose PDD-NOS, aangezien McDD nog niet apart vermeld staat in de DSM.
McDD bestaat uit drie onderdelen: stoornissen in het denken, in de emotie en in de sociale omgang.
Stoornissen in het denken kunnen zijn: van de hak op de tak springen, psychotische verschijnselen en een risico op een psychotische ontwikkeling, realiteit en fantasie door elkaar halen, anhedonie, makkelijk in de war raken, concentratieproblemen.
Problemen met de emoties kunnen zijn: woedeaanvallen, paniekaanvallen, verstoorde emotieregulatie, men wordt niet eerst boos maar meteen woedend en wordt niet eerst angstig maar raakt meteen volledig in paniek, paranoia, (hypo)manische kenmerken, depersonalisatie, depressie.
Stoornissen in de sociale omgang/autistische kenmerken kunnen zijn: een gebrek aan empathie, desinteresse voor sociale contacten, preoccupatie, dwangmatigheid, te letterlijk denken, slechte motoriek.
Deze stoornis is een mix van erfelijkheid en omgevingsfactoren.
Ik had er bijvoorbeeld al aanleg voor, maar omdat ik zuurstofgebrek heb gehad bij m'n geboorte, heeft het zich ook echt tot McDD ontwikkeld.
Op zeer jonge leeftijd merkt men vaak al aan deze personen dat ze verschillen van de rest.
Het gaat niet over in de volwassenheid.
Het verschilt per persoon waar McDD zich uiteindelijk in ontwikkelt: sommige mensen houden alleen autistische kenmerken, sommigen krijgen een bipolaire stoornis, sommigen houden de diagnose McDD, sommigen krijgen schizofrenie, sommigen krijgen schizotypische persoonlijkheidsstoornis, sommigen krijgen borderline, etc.
Het is dus niet duidelijk te voorspellen welke kant het uiteindelijk op zal gaan.
Het heeft kenmerken van ontzettend veel verschillende stoornissen.
Dat lijkt me echt heel moeilijk en zwaar voor je!quote:Op woensdag 9 november 2011 21:08 schreef Madame_Paon het volgende:
MCDD (multiple complex development disorder, oftewel meervoudige complexe ontwikkelingsstoornis):
[..]
(Ik heb even de OP uit een ander topic gekopieerd)
Heeft het, als ik het goed begrijp, raakvlakken met PDD-NOS (kennis van mij heeft dat)?
Heb je er wel medicatie voor om het nog enigzins in controle te houden, of niet?
Ik heb 6 jaar antipsychotica geslikt, maar ze hielpen niet en ik had heel erg veel last van de bijwerkingen.quote:
[..]
Dat lijkt me echt heel moeilijk en zwaar voor je!
Heeft het, als ik het goed begrijp, raakvlakken met PDD-NOS (kennis van mij heeft dat)?
Heb je er wel medicatie voor om het nog enigzins in controle te houden, of niet?
Ik ben daardoor ook meer dan 20 kilo aangekomen.
Dus met de antipsychotica ben ik gestopt.
Ik slik nog wel de maximale dosering antidepressiva.
En het is ook moeilijk. Er zijn raakvlakken met PDD-NOS, schizofrenie, borderline, de bipolaire stoornis, angststoornissen, ... en er zijn ook mensen die veel ADHD-kenmerken hebben, maar die heb ik dan weer niet.
Voor de rest al bijna 9 jaar, 8 verschillende therapieën en een opname van meer dan een jaar verder, maar ik ben nu alleen maar verder van huis en volledig arbeidsongeschikt.
En heb alleen nog maar 1x in de 2 weken een gesprek bij een psycholoog.
2 huisartsen hebben gezegd dat ze me opnieuw wilden laten opnemen, maar de psycholoog en psychiater zeggen dat het daar hoogstwaarschijnlijk alleen maar erger van zal worden ...
Dus ja, echt rooskleurig is het bij mij allemaal niet.
Klinkt echt heel naar!quote:
[..]
Ik heb 6 jaar antipsychotica geslikt, maar ze hielpen niet en ik had heel erg veel last van de bijwerkingen.
Ik ben daardoor ook meer dan 20 kilo aangekomen.
Dus met de antipsychotica ben ik gestopt.
Ik slik nog wel de maximale dosering antidepressiva.
En het is ook moeilijk. Er zijn raakvlakken met PDD-NOS, schizofrenie, borderline, de bipolaire stoornis, angststoornissen, ... en er zijn ook mensen die veel ADHD-kenmerken hebben, maar die heb ik dan weer niet.
Voor de rest al bijna 9 jaar, 8 verschillende therapieën en een opname van meer dan een jaar verder, maar ik ben nu alleen maar verder van huis en volledig arbeidsongeschikt.
En heb alleen nog maar 1x in de 2 weken een gesprek bij een psycholoog.
2 huisartsen hebben gezegd dat ze me opnieuw wilden laten opnemen, maar de psycholoog en psychiater zeggen dat het daar hoogstwaarschijnlijk alleen maar erger van zal worden ...
Dus ja, echt rooskleurig is het bij mij allemaal niet.
Maar waar komt die redenering dan vandaan dat een opname het alleen maar erger zal maken?
Omdat ik heel slecht tegen prikkels en vooral geluiden kan en je daar verplicht dingen samen moet doen, zoals samen eten.quote:
[..]
Klinkt echt heel naar!
Maar waar komt die redenering dan vandaan dat een opname het alleen maar erger zal maken?
En dat kan ik nu echt niet.
Eigenlijk komt het er op neer dat ze geen oplossing weten.
Dat kan ik me heel goed voorstellen, die dingen vermijd ik op dit moment namelijk ook heel erg (vooral het samen eten gedeelte met andere dan ouders en familie, angst en eten zijn namelijk een onmogelijke combinatie). Het lijkt me ook moeilijk om dan inderdaad een passende oplossing vinden, hoop oprecht dat er een oplossing komt! Kun je wel wat vooruit met je gesprekken bij de psycholoog?quote:
[..]
Omdat ik heel slecht tegen prikkels en vooral geluiden kan en je daar verplicht dingen samen moet doen, zoals samen eten.
En dat kan ik nu echt niet.
Eigenlijk komt het er op neer dat ze geen oplossing weten.
Ik kan eigenlijk alleen samen eten met mijn vader. Met mijn moeder kan ik op zo'n moment niet in dezelfde kamer zijn.quote:
[..]
Dat kan ik me heel goed voorstellen, die dingen vermijd ik op dit moment namelijk ook heel erg (vooral het samen eten gedeelte met andere dan ouders en familie, angst en eten zijn namelijk een onmogelijke combinatie). Het lijkt me ook moeilijk om dan inderdaad een passende oplossing vinden, hoop oprecht dat er een oplossing komt! Kun je wel wat vooruit met je gesprekken bij de psycholoog?
Ik kan écht niet tegen eetgeluiden.
De gesprekken zijn eigenlijk gewoon bij gebrek aan beter. Het is gewoon over dingen praten, maar het maakt m'n klachten eigenlijk niet minder erg.
Hmm ik eet ook niet aan tafel en zorg vaak dat de tv goed hard staat of dat ik muziek in heb, dit is niet te verhalen op de angststoornis en daarom klinkt dat HKS wel als iets wat ik mogelijk heb, vandaar dus die twijfel om naar de huisarts te gaan of niet (wil niet aanstellerig overkomen nl).quote:
[..]
Ik kan eigenlijk alleen samen eten met mijn vader. Met mijn moeder kan ik op zo'n moment niet in dezelfde kamer zijn.
Ik kan écht niet tegen eetgeluiden.
De gesprekken zijn eigenlijk gewoon bij gebrek aan beter. Het is gewoon over dingen praten, maar het maakt m'n klachten eigenlijk niet minder erg.
Het lijkt me heel lastig en frustrerend om geen verbetering te zien. Heb dat hier ook, als ik een slechte dag heb gehad dan zie ik soms geen licht meer aan het eind van de tunnel, en ik heb dan nog makkelijk praten vergeleken met jou!
Ik ben 19 jaar en ik heb jaren last gehad van chronische depressie en sociale angsten. Inmiddels gaat het een stuk beter, maar die onzekerheden blijven.
Als het een goede huisarts is, neemt hij je serieus. Maar jammer genoeg lopen er ook behoorlijk wat slechte huisartsen rond ...quote:
[..]
Hmm ik eet ook niet aan tafel en zorg vaak dat de tv goed hard staat of dat ik muziek in heb, dit is niet te verhalen op de angststoornis en daarom klinkt dat HKS wel als iets wat ik mogelijk heb, vandaar dus die twijfel om naar de huisarts te gaan of niet (wil niet aanstellerig overkomen nl).
Het lijkt me heel lastig en frustrerend om geen verbetering te zien. Heb dat hier ook, als ik een slechte dag heb gehad dan zie ik soms geen licht meer aan het eind van de tunnel, en ik heb dan nog makkelijk praten vergeleken met jou!
Welkom.quote:
Ik heb een tijdje zitten lurken en heb maar mijn moed bij elkaar geraapt om hier te posten
Ik ben 19 jaar en ik heb jaren last gehad van chronische depressie en sociale angsten. Inmiddels gaat het een stuk beter, maar die onzekerheden blijven.
Slik je nog medicijnen en/of heb je nog therapie?
Welkom! Ben hier ook pas sinds 2 dagen nadat ik genoeg moed had verzameldquote:
Ik heb een tijdje zitten lurken en heb maar mijn moed bij elkaar geraapt om hier te posten
Ik ben 19 jaar en ik heb jaren last gehad van chronische depressie en sociale angsten. Inmiddels gaat het een stuk beter, maar die onzekerheden blijven.
Heb je nog hulp voor die onzekerheden of niet en waar gaan die onzekerheden over?
quote:
[..]
Als het een goede huisarts is, neemt hij je serieus. Maar jammer genoeg lopen er ook behoorlijk wat slechte huisartsen rond ...
[..]
Welkom.
Slik je nog medicijnen en/of heb je nog therapie?
Dank jullie welquote:
[..]
Welkom! Ben hier ook pas sinds 2 dagen nadat ik genoeg moed had verzameld
Heb je nog hulp voor die onzekerheden of niet en waar gaan die onzekerheden over?
Ik heb nooit medicijnen geslikt en ik ging op mijn 15e voor het eerst in therapie. Het hielp alleen niet veel, het was erg mijn hoofd boven water houden. Ik wist niet wat er met me aan de hand was en ik dacht dat ik "gewoon een beetje onzeker" was en dat "ik me er wel doorheen sla". Maar dan voelde ik me nog ellendiger als het gewoon écht niet lukte.
Op mijn 17e werd ik opgenomen in een kliniek en ik heb inmiddels een behandeling van 1,5 jaar achter de rug. Ik heb veel dingen verwerkt die vroeger waren gebeurd en ik heb ook als het ware een inhaalslag gemaakt. Ik ben erg veranderd, maar ik voel me de laatste tijd wel erg leeg en emotioneel (klinkt tegenstrijdig, ik weet het). Ik dacht dat het gewoon kwam omdat ik nu "de wijde wereld intrek" en dat het erbij hoort nu ik bij de kliniek weg ben.
Maar wat me vooral dwarszit, zijn die sociale angsten. Ik was vroeger extreem verlegen en ik had heel weinig vrienden. Inmiddels ben ik een stuk opener, ik vind het heel leuk om nieuwe mensen te leren kennen (wat ook tegenstrijdig is met mijn sociale angst, maar het ligt aan mijn stemming) en ik ben over het algemeen een erg vrolijk meisje. Tijdens mijn behandeling was ik een stuk socialer, dus ik zei tegen mezelf dat ik geen sociale angst meer heb. Het is namelijk ook iets waar ik me erg voor schaam, want wie kan er nou niet met mensen omgaan? Inmiddels weet ik dat het niet zo simpel ligt. Als ik op een leuk feestje ben, kan ik opeens omslaan en me heel erg druk maken om wat anderen van me denken, alles overanalyseren wat er uit mijn mond komt, denken dat ik leuk en gezellig móet zijn, anders vinden mensen me niet meer leuk. Ik word hierdoor erg stil, omdat ik als het ware "censuur" op mezelf leg en erg vast kom te zitten in mezelf.
Ik wist heel weinig over wat sociale angst precies inhield, maar het komt neer op enorme angst om negatief beoordeeld te worden door anderen. Het is jammer dat ik dit niet erkend had toen ik nog in de kliniek zat, maar ik denk dat het nu juist beter is om er wat aan te doen nu ik "vrij" ben en weer met school ben begonnen. Ik heb volgende week ook voor het eerst sinds weken een gesprek bij een psycholoog.
Als ik het zo lees ben je er heel intensief mee bezig geweest en ook echt vooruitgegaan!quote:
[..]
[..]
Dank jullie wel
Ik heb nooit medicijnen geslikt en ik ging op mijn 15e voor het eerst in therapie. Het hielp alleen niet veel, het was erg mijn hoofd boven water houden. Ik wist niet wat er met me aan de hand was en ik dacht dat ik "gewoon een beetje onzeker" was en dat "ik me er wel doorheen sla". Maar dan voelde ik me nog ellendiger als het gewoon écht niet lukte.
Op mijn 17e werd ik opgenomen in een kliniek en ik heb inmiddels een behandeling van 1,5 jaar achter de rug. Ik heb veel dingen verwerkt die vroeger waren gebeurd en ik heb ook als het ware een inhaalslag gemaakt. Ik ben erg veranderd, maar ik voel me de laatste tijd wel erg leeg en emotioneel (klinkt tegenstrijdig, ik weet het). Ik dacht dat het gewoon kwam omdat ik nu "de wijde wereld intrek" en dat het erbij hoort nu ik bij de kliniek weg ben.
Maar wat me vooral dwarszit, zijn die sociale angsten. Ik was vroeger extreem verlegen en ik had heel weinig vrienden. Inmiddels ben ik een stuk opener, ik vind het heel leuk om nieuwe mensen te leren kennen (wat ook tegenstrijdig is met mijn sociale angst, maar het ligt aan mijn stemming) en ik ben over het algemeen een erg vrolijk meisje. Tijdens mijn behandeling was ik een stuk socialer, dus ik zei tegen mezelf dat ik geen sociale angst meer heb. Het is namelijk ook iets waar ik me erg voor schaam, want wie kan er nou niet met mensen omgaan? Inmiddels weet ik dat het niet zo simpel ligt. Als ik op een leuk feestje ben, kan ik opeens omslaan en me heel erg druk maken om wat anderen van me denken, alles overanalyseren wat er uit mijn mond komt, denken dat ik leuk en gezellig móet zijn, anders vinden mensen me niet meer leuk. Ik word hierdoor erg stil, omdat ik als het ware "censuur" op mezelf leg en erg vast kom te zitten in mezelf.
Ik wist heel weinig over wat sociale angst precies inhield, maar het komt neer op enorme angst om negatief beoordeeld te worden door anderen. Het is jammer dat ik dit niet erkend had toen ik nog in de kliniek zat, maar ik denk dat het nu juist beter is om er wat aan te doen nu ik "vrij" ben en weer met school ben begonnen. Ik heb volgende week ook voor het eerst sinds weken een gesprek bij een psycholoog.
Dat negatief beoordeeld worden heb ik ook heel erg, ik was bang om mijn tentamens niet te halen en de grootste angst was eigenlijk de reactie van mijn mentor
, omdat die nogal de indruk geeft mij van de opleiding af te willen en mij niet te begrijpen. Toch denk ik dat het gesprek bij de psycholoog je veel kan opleveren. Een angststoornis word namelijk veroorzaakt als een reactie op dingen die je voelt in je lichaam, hierdoor ga je denken dat er iets ergs is enz. enz., oftewel het zijn de gedachten. Als ik het zo lees zijn het bij jou ook die gedachten die je op dat moment laten dichtklappen, dus ik zou de hoop zeker niet opgeven! Wie weet verbeterd het nog een beetje!
Dat is fijn om te horenquote:
[..]
Als ik het zo lees ben je er heel intensief mee bezig geweest en ook echt vooruitgegaan!
Dat negatief beoordeeld worden heb ik ook heel erg, ik was bang om mijn tentamens niet te halen en de grootste angst was eigenlijk de reactie van mijn mentor
Toch denk ik dat het gesprek bij de psycholoog je veel kan opleveren. Een angststoornis word namelijk veroorzaakt als een reactie op dingen die je voelt in je lichaam, hierdoor ga je denken dat er iets ergs is enz. enz., oftewel het zijn de gedachten. Als ik het zo lees zijn het bij jou ook die gedachten die je op dat moment laten dichtklappen, dus ik zou de hoop zeker niet opgeven! Wie weet verbeterd het nog een beetje!
Hoe bedoel je met dingen in je lichaam voelen? Wat ik wel vaak heb zijn hartkloppingen en tintelingen in mijn armen als ik een gevoel van machteloosheid heb (wanneer er iets gebeurt wat ik niet fijn vind, maar het lukt me niet om er iets van te zeggen).Hoe is het met iedereen vandaag?
Hier heb ik een oppasdag op mijn 'nichtje' Het is de dochter van mijn beste vrienden, en ze noemt mij ook tante, maar goed het is een lekkere dreutel met dr 2.5 jaar, dus ik zal vanavond wel kapot zijn, maar ze is ook heel gezellig, dus ik heb er zin in! Het zonnetje schijnt dus ik denk dat we eens op de kinderboerderij gaan kijken!
Daarmee bedoel ik dat ik bijvoorbeeld mezelf verslik, wat geborrel in mijn buik voel of wat pijn in mijn buik (dus wel gebieden die je ziek en misselijk kunnen maken) en dat probeer ik dan te verklaren wat niet lukt en dan komt er paniek omdat je denkt dat je ziek bent of iets ergs hebt. Die paniek veroorzaakt dan weer hartkloppingen, tintelingen, misselijkheid enz. Dat kan zo wel 5 uur aanhouden. Daarom werd er bij de psycholoog gezegd dat we de gedachten moeten gaan omzetten in positieve gedachten, vandaar dat ik het idee heb dat dit eventueel ook wat kan helpen voor jou!quote:
[..]
Dat is fijn om te horen
Met mij gaat het wel, moet straks werken en dan merk ik dat die spanning toch al een beetje in mijn lichaam zit. Naar de kinderboerderij zou ik in mijn geval ook pas gaan als we thuis uitgekeken zijn. Dat is zo vervelend aan een angststoornis want leuke dingen doen is niet altijd leuk meer. Maargoed ik hoop dat je een leuke dag hebt en dan is die vermoeidheid dat best wel waard, toch?quote:
Dolls en Mkr.n welkom
Hoe is het met iedereen vandaag?
Hier heb ik een oppasdag op mijn 'nichtje' Het is de dochter van mijn beste vrienden, en ze noemt mij ook tante, maar goed het is een lekkere dreutel met dr 2.5 jaar, dus ik zal vanavond wel kapot zijn, maar ze is ook heel gezellig, dus ik heb er zin in! Het zonnetje schijnt dus ik denk dat we eens op de kinderboerderij gaan kijken!
Welkom, goed dat je hier komt meepraten!quote:
Ik hoor erbij, ik ben ook depressief. Denk ik. Even lezen of ik iets herken in de verhalen van jullie.
Welkom Dolls! Heel herkenbaar wat je schrijft; ik heb zelf recent te horen gekregen dat waar ik last van heb onder een sociale fobie valt te schrijven. Nu heb ik zelf altijd het idee dat het wel mee valt, maar zie nu toch wel steeds meer dat ik bepaalde dingen laat of heel eng vind om te doen. Ik denk meestal op voorhand al dat mensen me stom of raar of lelijk of vervelend zullen vinden en me dan zullen negeren. En als ik me hier niet door laat leiden en gewoon ga praten, merk ik dat ik dat vaak best moeilijk vind. En wat je schrijft over jezelf 'censuur' opleggen, herken ik dus ook wel.quote:
[..]
[..]
Dank jullie wel
Ik heb nooit medicijnen geslikt en ik ging op mijn 15e voor het eerst in therapie. Het hielp alleen niet veel, het was erg mijn hoofd boven water houden. Ik wist niet wat er met me aan de hand was en ik dacht dat ik "gewoon een beetje onzeker" was en dat "ik me er wel doorheen sla". Maar dan voelde ik me nog ellendiger als het gewoon écht niet lukte.
Op mijn 17e werd ik opgenomen in een kliniek en ik heb inmiddels een behandeling van 1,5 jaar achter de rug. Ik heb veel dingen verwerkt die vroeger waren gebeurd en ik heb ook als het ware een inhaalslag gemaakt. Ik ben erg veranderd, maar ik voel me de laatste tijd wel erg leeg en emotioneel (klinkt tegenstrijdig, ik weet het). Ik dacht dat het gewoon kwam omdat ik nu "de wijde wereld intrek" en dat het erbij hoort nu ik bij de kliniek weg ben.
Maar wat me vooral dwarszit, zijn die sociale angsten. Ik was vroeger extreem verlegen en ik had heel weinig vrienden. Inmiddels ben ik een stuk opener, ik vind het heel leuk om nieuwe mensen te leren kennen (wat ook tegenstrijdig is met mijn sociale angst, maar het ligt aan mijn stemming) en ik ben over het algemeen een erg vrolijk meisje. Tijdens mijn behandeling was ik een stuk socialer, dus ik zei tegen mezelf dat ik geen sociale angst meer heb. Het is namelijk ook iets waar ik me erg voor schaam, want wie kan er nou niet met mensen omgaan? Inmiddels weet ik dat het niet zo simpel ligt. Als ik op een leuk feestje ben, kan ik opeens omslaan en me heel erg druk maken om wat anderen van me denken, alles overanalyseren wat er uit mijn mond komt, denken dat ik leuk en gezellig móet zijn, anders vinden mensen me niet meer leuk. Ik word hierdoor erg stil, omdat ik als het ware "censuur" op mezelf leg en erg vast kom te zitten in mezelf.
Ik wist heel weinig over wat sociale angst precies inhield, maar het komt neer op enorme angst om negatief beoordeeld te worden door anderen. Het is jammer dat ik dit niet erkend had toen ik nog in de kliniek zat, maar ik denk dat het nu juist beter is om er wat aan te doen nu ik "vrij" ben en weer met school ben begonnen. Ik heb volgende week ook voor het eerst sinds weken een gesprek bij een psycholoog.
Echter, als ik me eenmaal echt op m'n gemak voel, dan gaat het eigenlijk best ok, heb jij dat ook?
Verder durf ik me ook niet echt te laten zien, ben niet heel open over mezelf omdat ik mezelf als mislukking zien, maar dat is misschien meer iets van de depressie...
Goed dat je er nu mee aan de slag gaat. Wat dat betreft ben ik wel 'jaloers' dat jij dat nu al doet op deze leeftijd (als ik dit wellicht eerder ook had gedaan, had me dat een hoop ellende bespaard, maar goed, het is zoals het is).
En blijf hier vooral komen
Wat leuk! Hier is het nog wat mistig, maar hopelijk breekt waar je heen gaat de zon straks lekker door! Veel plezier en doe toch een beetje rustig aan of neem even heel korte momentjes bewust voor jezelf!quote:
Dolls en Mkr.n welkom
Hoe is het met iedereen vandaag?
Hier heb ik een oppasdag op mijn 'nichtje' Het is de dochter van mijn beste vrienden, en ze noemt mij ook tante, maar goed het is een lekkere dreutel met dr 2.5 jaar, dus ik zal vanavond wel kapot zijn, maar ze is ook heel gezellig, dus ik heb er zin in! Het zonnetje schijnt dus ik denk dat we eens op de kinderboerderij gaan kijken!
Hier verder als een soort slome achtbaan. Eigenlijk voel ik me soort van beter, wat minder depressief ofzo, maar tegelijkertijd ben ik me steeds meer bewust van m'n problemen en hersenkronkels en dat er nu echt iets aan gedaan moet worden. En ik vind de mindfulnesscursus die ik volg ook behoorlijk confronterend. Ik merk steeds meer hoeveel verdriet ik eigenlijk altijd al meesleep en dat ik er nu eigenlijk niet eens meer om kan huilen. Ik wist altijd wel dat ik veel toneel speelde en een masker op had, maar nu lijkt het opeens echt door te dringen wat dat echt betekend. Dat het niet een kwestie is van weten dat ik dat doe en verder gaan, maar dat mijn gevoel nu eens echt mee moet gaan doen. En dat maakt me heel bang, want dat is iets heel nieuws. Het is ook zo veel allemaal, dat ik eigenlijk niet eens weet waar we beginnen...
En terwijl dat besef dus steeds mee binnen kwam, was m'n therapeute helaas ziek. Dus ik stond eindelijk op het punt om zonder met mezelf in gevecht te zijn een afspraak met haar te hebben (althans, dat is dus het voornemen, om daar heen te gaan en gewoon te 'zijn'), toen ging de afspraak niet door. Ik had het dus even best moeilijk en merkte vervolgens dat ik allemaal andere dingen ging doen waar ik nu op terugkijk als een soort vluchtgedrag. Want ik hield mezelf dan wel voor dat het weer beter ging, maar als ik nu echt even stil sta bij mezelf en voel wat er is, dan is er nog steeds die berg verdriet die helemaal vast zit in m'n lijf.
Gelukkig heb ik maandag weer een afspraak en hoop ik weer even een handvat te kunnen maken.
Hallo welkom! Niet fijn te horen dat jij je ook niet fijn voelt. Let echter wel dat je niet zelf een diagnose van een depressie kan stellen...quote:
Ik hoor erbij, ik ben ook depressief. Denk ik. Even lezen of ik iets herken in de verhalen van jullie.
Het is niet zo erg dat ik er een eind aan wil maken ofzo. Zit gewoon al een tijdje niet goed in mijn vel en het wordt steeds erger. Alles is een opgave voor mij. Ik heb geen motivatie voor niks. Afspraken, verplichtingen, ik heb nergens meer zin in. Studie ben ik mee gestopt wegens niks doen. Zou ik geen verplichtingen hebben, zou ik het liefst de hele dag in mijn nest willen liggen. Ik heb geen zin meer, in niks. Dit is er langzaam in geslopen, ik weet niet hoe het kan. Ik ben helemaal niet zo, maar het kan ook gewoon een langere dip zijn. Ik vind het maar vervelend aangezien ik wel wil opzich, ik kan alleen de energie niet meer opbrengen.quote:
[..]
Hallo welkom! Niet fijn te horen dat jij je ook niet fijn voelt. Let echter wel dat je niet zelf een diagnose van een depressie kan stellen...
Iets langer dan een maand denk ik. Al heb ik wel eens periodes gehad dat ik 'down' was natuurlijk, maar dat is niet zo heel raar. Ik heb wel vaker dipjes, dat is menselijk. Zoals nu heb ik alleen nog nooit meegemaakt. Ik geniet er niet echt van, maar ik doe wel alsof. Ook een opgave. Zometeen naar de stad met een vriend en vanavond weer naar een discotheek en dit weekend ook weer, morgen werken en een afspraak met een andere vriend, totaal geen zin in. Daarna werken, uiteten met mijn vriendin enzovoort. Met de kerst zit ik in Amerika met familie en met oud en nieuw in Londen met vrienden. Leuk zou je denken, maar ik zie er nu al tegenop omdat het me veel energie kost om leuk te doen.quote:
Hmm, klinkt zeker niet fijn en herkenbaar... Hoe lang heb je deze 'dip' nu al? En geniet je dan nog wel een beetje van de sociale dingen die je aan het doen bent?
Laatste tijd kom ik mijn afspraken ook niet (meer) na, ik kom vaak te laat op mijn werk enzovoort. De mensen die mij goed kennen hebben ook wel door dat het minder gaat en zeggen dat ik professionele hulp moet zoeken, ga ik ook doen. Mijn baas heeft me laatst ook aangesproken dat het niet goed gaat enzovoort, het begint dus wel op te vallen.
Het is vreemd. Ik heb eigenlijk alles wat ik wil, ik kan alles doen en toch voel ik me zo. Misschien stel ik me ook wel gewoon aan.
Schoonzusje en schoonmoeder zijn even langs geweest en heb de rest van de dag lekker geslapen...En ben z'n beetje alles kwijt wat er gebeurd is. Geen idee meer dat vriendlief bijvoorbeeld thuis is gekomen.Zou eigenlijk vanmiddag 2 gesprekken hebben met psychiater en verpleegkundige, maar dat moet maar een andere keer dan...
hihi ik moet er een beetje om lachen.... hoop niet dat je er verder echt mee in de problemen bent gekomen oid?quote:
Vanochtend iets teveel oxazepam ingenomen
Zou eigenlijk vanmiddag 2 gesprekken hebben met psychiater en verpleegkundige, maar dat moet maar een andere keer dan...
Ik ben een beetje sombertjes geloof ik
heb me sinds deze week weer ziek gemeld omdat het werken een groot drama was. Heb nu ook gezegd dat ik voorlopig weg blijf en mezelf ff terug moet zoeken.
maar ik geloof dat ik van dat vooruitzicht een beetje sip ben. En ik voel me nogal remi. Ik ken best veel mensen en zelfs mensen die ook thuis zitten maar ik zie ze eigenlijk niet en volgens mij voel ik me, als ik wel mensen zie, ook alleen maar kut
bah slapen lukt ook maar net op het randje van genoeg/niet genoeg, dus ik ben best moe, maar ik mag overdag niet slapen van de psych en nu zit ik maar een beetje te internetten heel de tijd maar daar word ik ook niet vrolijker van.
heb heel erg de neiging om maar gewoon te gaan werken ofzo, maar dan voel ik me ook niet happy. pfff....ik vind het allemaal ff niet zo leuk meer
Hoezo moet je er om lachen dan? Heb last van mn buik, ben duizelig, heb hartkloppingen en voel me net alsof ik zwaar dronken ben. Kan amper op mn benen staan bijvoorbeeld.quote:
[..]
hihi ik moet er een beetje om lachen.... hoop niet dat je er verder echt mee in de problemen bent gekomen
Misschien roept het iets teveel-nemen herkenning opquote:
[..]
Hoezo moet je er om lachen dan? Heb last van mn buik, ben duizelig, heb hartkloppingen en voel me net alsof ik zwaar dronken ben. Kan amper op mn benen staan bijvoorbeeld.
sorry meis, dat had ik niet meegekregen dat je je er zo beroerd van voelt. Ik dacht alleen dat je er slaperig van was geworden en verder niks. en dat vond ik een beetje komisch. maar zoals het nu blijkt te zijn vind ik het niet grappig.quote:
[..]
Hoezo moet je er om lachen dan? Heb last van mn buik, ben duizelig, heb hartkloppingen en voel me net alsof ik zwaar dronken ben. Kan amper op mn benen staan bijvoorbeeld.
sorry... ik neem het terug
iets teveel nemen met oxazepam heb ik nooit gedaan geloof ik. ik heb er wel eens 2 genomen maar dat is niet teveel toch? ik kon er lekker van slapen maar werd gewoon 6 uur later fit wakker (het was snachts/savonds).
blijkbaar heb ik veel gemist de afgelopen dagen. Voor de niewe hier alvast welkom.
Verder heb ik iets teveel gemist, gaat niet lukken om allemaal bij te lezen. Want ik ben echt helemaal bekaf. Tentamens zijn voorbij, nederlands onvoldoende(4) maar dat was dramatisch slecht gegaan begreep ik.
Verder van de 3 vakken waar we tentamen voor hadden heb ik voor 2 een voldoende en nog een komt waarschijnlijk volgnede week.
Vandaag bezoek gehad van een gezin met 4 kids, allemaal tussen de 4 en 2 maandjes..dus echt vermoeiend want ik heb iets met kinderen..ze gaan mij allemaal volgen en achterna zitten..
Ik heb de afgelopen 2 weken tentamenweek gehad waarin ik 4 tentamens en een presentatie heb gehad. Ik heb van 2 tentamens resultaten terug en die heb ik beide gehaald, ook de presentatie heb ik gehaald.
Nu nog even wachten op de uitslag van de overige tentamens en verslagen. Maar een zeer goede tussenstand dus (wat ik terug heb is gehaald). Super blij dus omdat tentamens maken nou niet echt makkelijk is voor mij met alle spanningen die erbij komen en de paniekaanvallen.
Hopelijk.quote:
Zometeen komt er een man van de crisisdienst thuis op bezoek. Zou er dan eindelijk iemand zijn die me echt gaat helpen???
En sterkte.
Ik hoop het meis! Vervelend dat je zoveel moeite moet doen om iets voor elkaar te krijgen...quote:
Gesprek was erg fijn. Eerst al half uur aan telefoon gesproken en hij is ook nog een half uur hier thuis geweest. Hij gaat vandaag toch overleggen over een opname.
Godver! Vind het echt klote voor je.quote:
Dankjewel maar ik ben gewoon weer met een weekendplanning naar huis gestuurd...
Ik heb het idee dat er pas wat gedaan wordt al je tegen ze zegt dat je niet zeker weet of je er na het weekend nog bent als ze je nu naar huis sturen. Ik vind het echt van de zotte!
Sterkte dit weekend in ieder geval
Laten we het erop houden dat het een heftige dag was toen, maar eigenlijk de hele week. Onrust in de groep, onrust in mezelf...quote:
[..]
Wat is er dan precies gebeurd, of wil je dat liever niet zeggen?
Maar op dit moment gaat het redelijk, dat had ik vanmorgen niet verwacht, zat er niet zo lekker bij.
Sylvana, hoe is het nu met je? Meis wat laten ze je zwemmen
Twee: denk je niet dat reïntegreren niet veel en veel moeilijker is als je er helemaal uit hebt gelegen?
Misschien wil het helpen als je vriend meegaat en daar aangeeft dat het echt niet goed met je gaat
Inderdaad. Je kunt wel gaan afgeven op de hulpverlening maar je zal het uiteindelijk toch echt zelf moeten doen.quote:
Wat verwacht je dan? Hoe cru ook, niemand kan altijd je hand vasthouden. Uiteindelijk zul je toch voor het grootste deel zelf uit die put moeten klimmen.
Twee: denk je niet dat reïntegreren niet veel en veel moeilijker is als je er helemaal uit hebt gelegen?
Het is makkelijk te oordelen over iemand op het forum die je verder niet kent... maar ik vind het gewoon naar voor Sylvana, want wat ik lees voelt ze zich niet gehoord...
Dit inderdaad.quote:
Tuurlijk moet je het zelf doen, maar dat betekent niet dat de een daar meer hulp bij nodig heeft dan een ander...
Het is makkelijk te oordelen over iemand op het forum die je verder niet kent... maar ik vind het gewoon naar voor Sylvana, want wat ik lees voelt ze zich niet gehoord...
Daarnaast denk ik dat het niet aan ons is om sylvana een schop onder haar kont te geven, want wij kunnen niet inzien of dat niet heel erg averechts werkt. Bij mij zou dat in ieder geval wel zo zijn.
Niet iedereen komt uit die put zonder goede hulp.quote:
Wat verwacht je dan? Hoe cru ook, niemand kan altijd je hand vasthouden. Uiteindelijk zul je toch voor het grootste deel zelf uit die put moeten klimmen.
Twee: denk je niet dat reïntegreren niet veel en veel moeilijker is als je er helemaal uit hebt gelegen?
Bij mij ook. Als het allemaal zo simpel was, was ik nu gewoon aan het studeren.quote:
[..]
Dit inderdaad.
Daarnaast denk ik dat het niet aan ons is om sylvana een schop onder haar kont te geven, want wij kunnen niet inzien of dat niet heel erg averechts werkt. Bij mij zou dat in ieder geval wel zo zijn.
Dat zeg ik niet.Bij zware depressies lijkt hulp me essentieel. Ik heb alleen de indruk dat ze wil dat er 24 uur p/d iemand is om haar hand vast te houden. En dát zul je nergens vinden. Als ze zich niet gehoord voelt is dat naar, maar als ik zo kijk wat er allemaal gebeurd is- een BOR, iemand van de crisisdienst, schoonmoeder en -zus die langskomen- dan heb ik niet het idee dat ze zonder hulp zit.quote:
[..]
Niet iedereen komt uit die put zonder goede hulp.
Hand vasthouden zal niet kunnen, maar in ieder geval in de gaten gehouden worden is soms wel essentieel. Je kunt ook niet van iemands privéomgeving verwachten dat zij 24/7 in de gaten houden of er niets gebeurt, want dat lijkt me emotioneel veel te belastend. Een dag kan wel, een week misschien ook, maar het gaat nu al heel lang niet goed en dan kan ik me haar behoefte goed voorstellen. Zeker in het weekend, een weekend is lang als je tegen de muren opvliegt van ellende.quote:
[..]
Dat zeg ik niet.Bij zware depressies lijkt hulp me essentieel. Ik heb alleen de indruk dat ze wil dat er 24 uur p/d iemand is om haar hand vast te houden. En dát zul je nergens vinden. Als ze zich niet gehoord voelt is dat naar, maar als ik zo kijk wat er allemaal gebeurd is- een BOR, iemand van de crisisdienst, schoonmoeder en -zus die langskomen- dan heb ik niet het idee dat ze zonder hulp zit.
En als iemand op een bepaald moment zelf niet meer in staat is om ''het zelf te doen'' moet diegene dan geen hulp krijgen omdat te gaan leren? Is het zelfs niet onredelijk van iemand te verwachten dat te doen als diegene geen idee heeft hoe? Als iemand gewoon weg die kennis (nog) niet heeft?quote:
Inderdaad. Je kunt wel gaan afgeven op de hulpverlening maar je zal het uiteindelijk toch echt zelf moeten doen.
@Murmeli: dit is toch echt een volledige dagbesteding... en ook niet goed genoeg. Bij een opname mag je echt niet de hele dag in je bed liggen hoor.quote:
Moet nog 1 uur en 3 kwartier wachten tot de groep begint. En als groep om kwart over 4 afgelopen is nog 3 kwartier wachten. Zit hier dus gewoon van kwart voor 8 tot 5 elke dag. Heb echt geen idee hoe ik dat vol moet houden.
Ik lees veel dat mensen met depressies de hele dag op bed liggen en zo, maar ik heb dat helemaal niet. Als ik depressief ben, ga ik juist steeds meer doen tot ik niet meer kan en mezelf uitput.
Is er misschien iemand die dit bekend in de oren klinkt?
Ja.quote:
Ik heb nogal een geschiedenis met depressies.
Ik lees veel dat mensen met depressies de hele dag op bed liggen en zo, maar ik heb dat helemaal niet. Als ik depressief ben, ga ik juist steeds meer doen tot ik niet meer kan en mezelf uitput.
Is er misschien iemand die dit bekend in de oren klinkt?
Of beter gezegd: gewoon jezelf uit bed sleuren en alles doen totdat slaaptekort je opbreekt. Maarre... heb je dan niet eerst een soort manische periode voordat je instort?
Crisisdienst is ook 24 uur p/d bereikbaar.quote:
Nee dat mag inderdaad niet bij een opname, maar bij een opname heb je wel de hele dag de mogelijkheid om naar de verpleging te stappen als het minder gaat...
Ja....eigenlijk wel ja.quote:
[..]
Ja.
Maarre... heb je dan niet eerst een soort manische periode voordat je instort?
Nooit zo over nagedacht. Bedankt voor je antwoord
Ik weet eigenlijk niet of sylvana die dagtherapie nog heeft.quote:
[..]
@Murmeli: dit is toch echt een volledige dagbesteding... en ook niet goed genoeg. Bij een opname mag je echt niet de hele dag in je bed liggen hoor.
Maar zelfs dan kan een weekend te lang zijn. En elke dag 3x de crisisdienst bellen is ook niet tof lijkt me. (zelf nooit gedaan, de paar keer dat ik mezelf niet vertrouwde ben ik vrienden etc gaan bellen of oxazepam genomen)
Wat ik alleen maar bedoel te zeggen is dat ik denk dat we hier op een forum een beetje voorzichtig moeten zijn met het geven van een goed bedoelde schop onder de kont, zeker als het echt slecht gaat met iemand.
Ik lig ook nooit de hele dag in bed, krijg ik ook rugpijn van. Kom ook altijd nog buiten en ik zie ook nog wel mensen. Maar gewoon alles met frisse tegenzin. en zo'n lamlendig wil niks gevoel. En hysterische jankbuien.quote:
[..]
Ja.
Maarre... heb je dan niet eerst een soort manische periode voordat je instort?
Dat lamlendige wil niks gevoel heb ik trouwens bijna altijd, volgens mij als kind al. En dan intussen zo rusteloos als wat omdat ik me verveel
Klopt.quote:
[..]
Ik lig ook nooit de hele dag in bed, krijg ik ook rugpijn van. Kom ook altijd nog buiten en ik zie ook nog wel mensen. Maar gewoon alles met frisse tegenzin. en zo'n lamlendig wil niks gevoel. En hysterische jankbuien.
Dat lamlendige wil niks gevoel heb ik trouwens bijna altijd, volgens mij als kind al. En dan intussen zo rusteloos als wat omdat ik me verveel
Alleen dat lamlendige gevoel had ik denk ik wel, maar herkende het niet. Ik heb namelijk moeite met het herkennen van gevoelens (beetje off-topic, maar toch).
Achteraf gezien had ik steeds inderdaad het gevoel van "hoe kom ik hier onderuit" zoals eerder beschreven maar wist ik niet wat ik er mee moest. Ik ging gewoon door en door
Klopt. Maar toch... als de bereikbaarheid van de crisisdienst 24/7 genoeg was, dan hadden we geen opnameafdelingen nodig toch... (kort door de bocht, maar dat doe jij ook).quote:
[..]
Crisisdienst is ook 24 uur p/d bereikbaar.
Nee ik ga een opname echt niet ver-romantiseren, maar soms is het wel beter om tijdelijk opgenomen te zijn...
Hmmmm lijkt me niet prettig...quote:
[..]
Klopt.
Alleen dat lamlendige gevoel had ik denk ik wel, maar herkende het niet. Ik heb namelijk moeite met het herkennen van gevoelens (beetje off-topic, maar toch).
Achteraf gezien had ik steeds inderdaad het gevoel van "hoe kom ik hier onderuit" zoals eerder beschreven maar wist ik niet wat ik er mee moest. Ik ging gewoon door en door
En wat nou als je een psychiatrische stoornis hebt die nooit meer over gaat?quote:
het enige wat ik over deze discussie kwijt wil is dat iedereen op zijn eigen manier vecht, en ja ook ik kan mij irriteren aan berichten dat iemand het leven niet ziet zitten enz enz! maar goed ik heb al eerder gezegd daar niet op in te gaan! uiteindelijk krijgt iedereen het inzicht dat je alleen jezelf kunt helpen en bij de 1 komt dat eerder dan bij de ander dus kan ik alleen maar zeggen succes!!
Af en toe is het ook heel simpel, je moet het alleen wel simpel durven of kunnen zien. De oplossing voor zoveel van je problemen ligt zo dichtbij, recht onder je neus, je moet het alleen wel durven oppakken en niet excuses zoeken om het toch niet te hoeven doenquote:
Bij mij ook. Als het allemaal zo simpel was, was ik nu gewoon aan het studeren.
.En nu graag in een niet-zweverige versie ...quote:
[..]
Af en toe is het ook heel simpel, je moet het alleen wel simpel durven of kunnen zien. De oplossing voor zoveel van je problemen ligt zo dichtbij, recht onder je neus, je moet het alleen wel durven oppakken en niet excuses zoeken om het toch niet te hoeven doen
voer zonder tegenvragen uit wat men je hier aan tips geeft.quote:
[..]
En nu graag in een niet-zweverige versie ...
Aan die tips heb je als je psychotische verschijnselen hebt geen reet. Ik denk niet dat Madame_Paon hiermee geholpen zou zijn. Mijn tip was voornamelijk voor Sylvana bedoeld.quote:
[..]
voer zonder tegenvragen uit wat men je hier aan tips geeft.
Op zaterdag 12 november 2011 19:18 schreef Madame_Paon het volgende:[..]
En wat nou als je een psychiatrische stoornis hebt die nooit meer over gaat?
[/quote
je werkt toch keihard om een manier te vinden waarop jouw leven leefbaar is?! dat is wat ik bedoel, je hebt de pech (zwak uitgedrukt) dat je een psychiatrische aandoening hebt maar dan kun je je leven wel leefbaar maken met of zonder hulp! en hulp vragen is dapper! en zeker geen schande!!!
heeft niets met psychiatrie te maken, gewoon tips die je je moeder of je broertje of je beste vriend ook zou geven om zijn/haar leven te verbeteren.quote:
oh onze huis en tuin psychiater is ook weer terug...