Depressie & Angst #12

Begrijp me niet verkeerd hoor maar ik voel alsof ik hier zomaar een "hecht groepje" kom binnenvallen en dat dat eigenlijk niet zo gewenst is. Er wordt nogal om mijn post heen gepraat heb ik het idee. Zo heeft het weinig tot geen nut en wordt mijn idee over mezelf alleen maar bevestigd (dat mensen mij liever kwijt dan rijk zijn). Hopelijk zie ik het helemaal verkeerd!

quote:

Op woensdag 9 november 2011 18:39 schreef Nijna het volgende:
Fijn om te horen snakelady. Ik krijg er wel een beetje een gevoel bij van: het klinkt zo simpel... (maar goed, eigen ervaringen e.d.)
Maar ik ben oprecht blij om te horen dat het beter met je gaat!

Sylvana... dat heeft toch niks met intelligentie te maken...
Hoop dat je je in die 3 weken een stuk beter gaat voelen, hou je taai

Ik heb vandaag echt een Rotdag gehad met een hoofdletter R, bijna de hele ochtend .

simpel zeker niet, heb al bijna heel mijn leven last van depressies blijkt achteraf, mar herkende/erkende het niet, het is hard knokken, het is zwaar, ik heb meer dagen gehad dat ik dood wilde dan dat ik wilde leven, zelfs als kind al.
Nu gek genoeg kan ik me dat niet meer voorstellen, nu wil ik leven en genieten.
Bedoel het juist als een hart onder de riem, dat hoe zwaar het ook is, niet opgeven, blijven knokken, het leven is het waard.

quote:

Op woensdag 9 november 2011 20:12 schreef DolFijn94 het volgende:
Begrijp me niet verkeerd hoor maar ik voel alsof ik hier zomaar een "hecht groepje" kom binnenvallen en dat dat eigenlijk niet zo gewenst is. Er wordt nogal om mijn post heen gepraat heb ik het idee. Zo heeft het weinig tot geen nut en wordt mijn idee over mezelf alleen maar bevestigd (dat mensen mij liever kwijt dan rijk zijn). Hopelijk zie ik het helemaal verkeerd!

Sorry dolfijntje, Ik was nogal egoistisch vandaag, en moet ook eerlijk bekennen dat ik niet helemaal bijgelezen heb, Ik zag alleen het stukje van snakelady, en ik reageerde op nyota maar dat had ik vanmiddag al mobiel gelezen :$ Natuulijk kun je hier gewoon je verhaal kwijt! En hoewel ik alleen maar voor mezelf kan spreken ben je meer dan welkom, ervaringen delen heeft mij in ieder geval enorm geholpen!
Je hebt het over een angststoornis, kun je daar iets meer over vertellen, ik ben alleen bekend met paniekaanvallen, maar een angststoornis klinkt wel zwaarder.

quote:

Op woensdag 9 november 2011 20:31 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Sorry dolfijntje, Ik was nogal egoistisch vandaag, en moet ook eerlijk bekennen dat ik niet helemaal bijgelezen heb, Ik zag alleen het stukje van snakelady, en ik reageerde op nyota maar dat had ik vanmiddag al mobiel gelezen :$ Natuulijk kun je hier gewoon je verhaal kwijt! En hoewel ik alleen maar voor mezelf kan spreken ben je meer dan welkom, ervaringen delen heeft mij in ieder geval enorm geholpen!
Je hebt het over een angststoornis, kun je daar iets meer over vertellen, ik ben alleen bekend met paniekaanvallen, maar een angststoornis klinkt wel zwaarder.

quote:

Op woensdag 9 november 2011 20:48 schreef Madame_Paon het volgende:

[..]

Nee hoor, ik ben hier ook een tijdje geleden ook gewoon binnen komen vallen.

Ik heb ook een angststoornis: OCD, dus ik snap je wel.

@snakelady: Dat is echt mooi om te horen.
Toch weer balen dat het bij mij nooit helemaal goed zal komen, want van de OCD en depressie kan ik af komen, maar de MCDD zal ik altijd blijven houden ..

Gelukkig, dan zat ik dus toch fout!
Egoïsme moet kunnen op z'n tijd!

Een angststoornis is eigenlijk het makkelijkst uit te leggen als pleinvrees of het tegenovergestelde van claustrofobie. Wanneer ik ergens anders ben dan thuis of familie dan krijg ik paniekaanvallen zonder dat daar enige aanleiding voor is. Ik heb het idee dat ik moet vluchten dan. Bij mij houdt een paniekaanval in dat ik vooral heel erg misselijk wordt. Ik heb het waarschijnlijk al zo'n 10 jaar maar toen duurde zo'n aanval 10 minuten en dacht ik dat ik "gewoon" wat apart was, nu duren ze uren of dagen.

Vandaag kwam er een vriendin van mijn moeder en toen mijn moeder mijn verhaal vertelde zei die vrouw dat ze uit het verhaal veel vergelijkingen kon maken met de kleinzoon van haar vriendin, dat is een HKS-kind (hooggevoelig kind). Nu wil ik hier misschien mee naar de huisarts want misschien is er wel medicatie voor? Die prikkels zijn namelijk ook extra veroorzakers van een aanval. Heeft iemand hier toevallig ervaringen mee? Ik weet het niet goed maar toen ik een vermoeden had dat ik een angststoornis had ben ik ook meteen een huisarts gegaan en nog geen 2 weken later zat ik al bij de psycholoog, dus misschien maar gewoon doen...

En Madame_Paon wat is MCDD precies (of had je dat al ergens geschreven)

quote:

Op woensdag 9 november 2011 21:08 schreef Madame_Paon het volgende:
MCDD (multiple complex development disorder, oftewel meervoudige complexe ontwikkelingsstoornis):

[..]

(Ik heb even de OP uit een ander topic gekopieerd)

Dat lijkt me echt heel moeilijk en zwaar voor je!
Heeft het, als ik het goed begrijp, raakvlakken met PDD-NOS (kennis van mij heeft dat)?
Heb je er wel medicatie voor om het nog enigzins in controle te houden, of niet?

quote:

Op woensdag 9 november 2011 21:16 schreef Madame_Paon het volgende:

[..]

Ik heb 6 jaar antipsychotica geslikt, maar ze hielpen niet en ik had heel erg veel last van de bijwerkingen.
Ik ben daardoor ook meer dan 20 kilo aangekomen.
Dus met de antipsychotica ben ik gestopt.
Ik slik nog wel de maximale dosering antidepressiva.

En het is ook moeilijk. Er zijn raakvlakken met PDD-NOS, schizofrenie, borderline, de bipolaire stoornis, angststoornissen, ... en er zijn ook mensen die veel ADHD-kenmerken hebben, maar die heb ik dan weer niet.

Voor de rest al bijna 9 jaar, 8 verschillende therapieën en een opname van meer dan een jaar verder, maar ik ben nu alleen maar verder van huis en volledig arbeidsongeschikt.

En heb alleen nog maar 1x in de 2 weken een gesprek bij een psycholoog.

2 huisartsen hebben gezegd dat ze me opnieuw wilden laten opnemen, maar de psycholoog en psychiater zeggen dat het daar hoogstwaarschijnlijk alleen maar erger van zal worden ...

Dus ja, echt rooskleurig is het bij mij allemaal niet.

Klinkt echt heel naar!
Maar waar komt die redenering dan vandaan dat een opname het alleen maar erger zal maken?

quote:

Op woensdag 9 november 2011 21:27 schreef Madame_Paon het volgende:

[..]

Omdat ik heel slecht tegen prikkels en vooral geluiden kan en je daar verplicht dingen samen moet doen, zoals samen eten.
En dat kan ik nu echt niet.
Eigenlijk komt het er op neer dat ze geen oplossing weten.

Dat kan ik me heel goed voorstellen, die dingen vermijd ik op dit moment namelijk ook heel erg (vooral het samen eten gedeelte met andere dan ouders en familie, angst en eten zijn namelijk een onmogelijke combinatie). Het lijkt me ook moeilijk om dan inderdaad een passende oplossing vinden, hoop oprecht dat er een oplossing komt! Kun je wel wat vooruit met je gesprekken bij de psycholoog?

quote:

Op woensdag 9 november 2011 21:45 schreef Madame_Paon het volgende:

[..]

Ik kan eigenlijk alleen samen eten met mijn vader. Met mijn moeder kan ik op zo'n moment niet in dezelfde kamer zijn.
Ik kan écht niet tegen eetgeluiden.

De gesprekken zijn eigenlijk gewoon bij gebrek aan beter. Het is gewoon over dingen praten, maar het maakt m'n klachten eigenlijk niet minder erg.

Hmm ik eet ook niet aan tafel en zorg vaak dat de tv goed hard staat of dat ik muziek in heb, dit is niet te verhalen op de angststoornis en daarom klinkt dat HKS wel als iets wat ik mogelijk heb, vandaar dus die twijfel om naar de huisarts te gaan of niet (wil niet aanstellerig overkomen nl).

Het lijkt me heel lastig en frustrerend om geen verbetering te zien. Heb dat hier ook, als ik een slechte dag heb gehad dan zie ik soms geen licht meer aan het eind van de tunnel, en ik heb dan nog makkelijk praten vergeleken met jou!

Ik heb een tijdje zitten lurken en heb maar mijn moed bij elkaar geraapt om hier te posten

Ik ben 19 jaar en ik heb jaren last gehad van chronische depressie en sociale angsten. Inmiddels gaat het een stuk beter, maar die onzekerheden blijven.

quote:

Op woensdag 9 november 2011 22:02 schreef Dolls het volgende:
Ik heb een tijdje zitten lurken en heb maar mijn moed bij elkaar geraapt om hier te posten

Ik ben 19 jaar en ik heb jaren last gehad van chronische depressie en sociale angsten. Inmiddels gaat het een stuk beter, maar die onzekerheden blijven.

Welkom! Ben hier ook pas sinds 2 dagen nadat ik genoeg moed had verzameld

Heb je nog hulp voor die onzekerheden of niet en waar gaan die onzekerheden over?

quote:

Op woensdag 9 november 2011 22:04 schreef Madame_Paon het volgende:

[..]

Als het een goede huisarts is, neemt hij je serieus. Maar jammer genoeg lopen er ook behoorlijk wat slechte huisartsen rond ...

[..]

Welkom.
Slik je nog medicijnen en/of heb je nog therapie?

quote:

Op woensdag 9 november 2011 22:04 schreef DolFijn94 het volgende:

[..]

Welkom! Ben hier ook pas sinds 2 dagen nadat ik genoeg moed had verzameld

Heb je nog hulp voor die onzekerheden of niet en waar gaan die onzekerheden over?

Dank jullie wel
Ik heb nooit medicijnen geslikt en ik ging op mijn 15e voor het eerst in therapie. Het hielp alleen niet veel, het was erg mijn hoofd boven water houden. Ik wist niet wat er met me aan de hand was en ik dacht dat ik "gewoon een beetje onzeker" was en dat "ik me er wel doorheen sla". Maar dan voelde ik me nog ellendiger als het gewoon écht niet lukte.

Op mijn 17e werd ik opgenomen in een kliniek en ik heb inmiddels een behandeling van 1,5 jaar achter de rug. Ik heb veel dingen verwerkt die vroeger waren gebeurd en ik heb ook als het ware een inhaalslag gemaakt. Ik ben erg veranderd, maar ik voel me de laatste tijd wel erg leeg en emotioneel (klinkt tegenstrijdig, ik weet het). Ik dacht dat het gewoon kwam omdat ik nu "de wijde wereld intrek" en dat het erbij hoort nu ik bij de kliniek weg ben.

Maar wat me vooral dwarszit, zijn die sociale angsten. Ik was vroeger extreem verlegen en ik had heel weinig vrienden. Inmiddels ben ik een stuk opener, ik vind het heel leuk om nieuwe mensen te leren kennen (wat ook tegenstrijdig is met mijn sociale angst, maar het ligt aan mijn stemming) en ik ben over het algemeen een erg vrolijk meisje. Tijdens mijn behandeling was ik een stuk socialer, dus ik zei tegen mezelf dat ik geen sociale angst meer heb. Het is namelijk ook iets waar ik me erg voor schaam, want wie kan er nou niet met mensen omgaan? Inmiddels weet ik dat het niet zo simpel ligt. Als ik op een leuk feestje ben, kan ik opeens omslaan en me heel erg druk maken om wat anderen van me denken, alles overanalyseren wat er uit mijn mond komt, denken dat ik leuk en gezellig móet zijn, anders vinden mensen me niet meer leuk. Ik word hierdoor erg stil, omdat ik als het ware "censuur" op mezelf leg en erg vast kom te zitten in mezelf.

Ik wist heel weinig over wat sociale angst precies inhield, maar het komt neer op enorme angst om negatief beoordeeld te worden door anderen. Het is jammer dat ik dit niet erkend had toen ik nog in de kliniek zat, maar ik denk dat het nu juist beter is om er wat aan te doen nu ik "vrij" ben en weer met school ben begonnen. Ik heb volgende week ook voor het eerst sinds weken een gesprek bij een psycholoog.

quote:

Op woensdag 9 november 2011 22:22 schreef Dolls het volgende:

[..]

[..]

Dank jullie wel
Ik heb nooit medicijnen geslikt en ik ging op mijn 15e voor het eerst in therapie. Het hielp alleen niet veel, het was erg mijn hoofd boven water houden. Ik wist niet wat er met me aan de hand was en ik dacht dat ik "gewoon een beetje onzeker" was en dat "ik me er wel doorheen sla". Maar dan voelde ik me nog ellendiger als het gewoon écht niet lukte.

Op mijn 17e werd ik opgenomen in een kliniek en ik heb inmiddels een behandeling van 1,5 jaar achter de rug. Ik heb veel dingen verwerkt die vroeger waren gebeurd en ik heb ook als het ware een inhaalslag gemaakt. Ik ben erg veranderd, maar ik voel me de laatste tijd wel erg leeg en emotioneel (klinkt tegenstrijdig, ik weet het). Ik dacht dat het gewoon kwam omdat ik nu "de wijde wereld intrek" en dat het erbij hoort nu ik bij de kliniek weg ben.

Maar wat me vooral dwarszit, zijn die sociale angsten. Ik was vroeger extreem verlegen en ik had heel weinig vrienden. Inmiddels ben ik een stuk opener, ik vind het heel leuk om nieuwe mensen te leren kennen (wat ook tegenstrijdig is met mijn sociale angst, maar het ligt aan mijn stemming) en ik ben over het algemeen een erg vrolijk meisje. Tijdens mijn behandeling was ik een stuk socialer, dus ik zei tegen mezelf dat ik geen sociale angst meer heb. Het is namelijk ook iets waar ik me erg voor schaam, want wie kan er nou niet met mensen omgaan? Inmiddels weet ik dat het niet zo simpel ligt. Als ik op een leuk feestje ben, kan ik opeens omslaan en me heel erg druk maken om wat anderen van me denken, alles overanalyseren wat er uit mijn mond komt, denken dat ik leuk en gezellig móet zijn, anders vinden mensen me niet meer leuk. Ik word hierdoor erg stil, omdat ik als het ware "censuur" op mezelf leg en erg vast kom te zitten in mezelf.

Ik wist heel weinig over wat sociale angst precies inhield, maar het komt neer op enorme angst om negatief beoordeeld te worden door anderen. Het is jammer dat ik dit niet erkend had toen ik nog in de kliniek zat, maar ik denk dat het nu juist beter is om er wat aan te doen nu ik "vrij" ben en weer met school ben begonnen. Ik heb volgende week ook voor het eerst sinds weken een gesprek bij een psycholoog.

Als ik het zo lees ben je er heel intensief mee bezig geweest en ook echt vooruitgegaan!
Dat negatief beoordeeld worden heb ik ook heel erg, ik was bang om mijn tentamens niet te halen en de grootste angst was eigenlijk de reactie van mijn mentor , omdat die nogal de indruk geeft mij van de opleiding af te willen en mij niet te begrijpen.

Toch denk ik dat het gesprek bij de psycholoog je veel kan opleveren. Een angststoornis word namelijk veroorzaakt als een reactie op dingen die je voelt in je lichaam, hierdoor ga je denken dat er iets ergs is enz. enz., oftewel het zijn de gedachten. Als ik het zo lees zijn het bij jou ook die gedachten die je op dat moment laten dichtklappen, dus ik zou de hoop zeker niet opgeven! Wie weet verbeterd het nog een beetje!

quote:

Op woensdag 9 november 2011 22:34 schreef DolFijn94 het volgende:

[..]

Als ik het zo lees ben je er heel intensief mee bezig geweest en ook echt vooruitgegaan!
Dat negatief beoordeeld worden heb ik ook heel erg, ik was bang om mijn tentamens niet te halen en de grootste angst was eigenlijk de reactie van mijn mentor , omdat die nogal de indruk geeft mij van de opleiding af te willen en mij niet te begrijpen.

Toch denk ik dat het gesprek bij de psycholoog je veel kan opleveren. Een angststoornis word namelijk veroorzaakt als een reactie op dingen die je voelt in je lichaam, hierdoor ga je denken dat er iets ergs is enz. enz., oftewel het zijn de gedachten. Als ik het zo lees zijn het bij jou ook die gedachten die je op dat moment laten dichtklappen, dus ik zou de hoop zeker niet opgeven! Wie weet verbeterd het nog een beetje!

Dat is fijn om te horen Hoe bedoel je met dingen in je lichaam voelen? Wat ik wel vaak heb zijn hartkloppingen en tintelingen in mijn armen als ik een gevoel van machteloosheid heb (wanneer er iets gebeurt wat ik niet fijn vind, maar het lukt me niet om er iets van te zeggen).

Ik hoor erbij, ik ben ook depressief. Denk ik. Even lezen of ik iets herken in de verhalen van jullie.

Dolls en Mkr.n welkom

Hoe is het met iedereen vandaag?

Hier heb ik een oppasdag op mijn 'nichtje' Het is de dochter van mijn beste vrienden, en ze noemt mij ook tante, maar goed het is een lekkere dreutel met dr 2.5 jaar, dus ik zal vanavond wel kapot zijn, maar ze is ook heel gezellig, dus ik heb er zin in! Het zonnetje schijnt dus ik denk dat we eens op de kinderboerderij gaan kijken!

quote:

Op donderdag 10 november 2011 01:17 schreef Dolls het volgende:

[..]

Dat is fijn om te horen Hoe bedoel je met dingen in je lichaam voelen? Wat ik wel vaak heb zijn hartkloppingen en tintelingen in mijn armen als ik een gevoel van machteloosheid heb (wanneer er iets gebeurt wat ik niet fijn vind, maar het lukt me niet om er iets van te zeggen).

Daarmee bedoel ik dat ik bijvoorbeeld mezelf verslik, wat geborrel in mijn buik voel of wat pijn in mijn buik (dus wel gebieden die je ziek en misselijk kunnen maken) en dat probeer ik dan te verklaren wat niet lukt en dan komt er paniek omdat je denkt dat je ziek bent of iets ergs hebt. Die paniek veroorzaakt dan weer hartkloppingen, tintelingen, misselijkheid enz. Dat kan zo wel 5 uur aanhouden. Daarom werd er bij de psycholoog gezegd dat we de gedachten moeten gaan omzetten in positieve gedachten, vandaar dat ik het idee heb dat dit eventueel ook wat kan helpen voor jou!

quote:

Op donderdag 10 november 2011 10:08 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Dolls en Mkr.n welkom

Hoe is het met iedereen vandaag?

Hier heb ik een oppasdag op mijn 'nichtje' Het is de dochter van mijn beste vrienden, en ze noemt mij ook tante, maar goed het is een lekkere dreutel met dr 2.5 jaar, dus ik zal vanavond wel kapot zijn, maar ze is ook heel gezellig, dus ik heb er zin in! Het zonnetje schijnt dus ik denk dat we eens op de kinderboerderij gaan kijken!

Met mij gaat het wel, moet straks werken en dan merk ik dat die spanning toch al een beetje in mijn lichaam zit. Naar de kinderboerderij zou ik in mijn geval ook pas gaan als we thuis uitgekeken zijn. Dat is zo vervelend aan een angststoornis want leuke dingen doen is niet altijd leuk meer. Maargoed ik hoop dat je een leuke dag hebt en dan is die vermoeidheid dat best wel waard, toch?

quote:

Op donderdag 10 november 2011 08:41 schreef mrk.n het volgende:
Ik hoor erbij, ik ben ook depressief. Denk ik. Even lezen of ik iets herken in de verhalen van jullie.

Welkom, goed dat je hier komt meepraten!

quote:

Op woensdag 9 november 2011 22:22 schreef Dolls het volgende:

[..]

[..]

Dank jullie wel
Ik heb nooit medicijnen geslikt en ik ging op mijn 15e voor het eerst in therapie. Het hielp alleen niet veel, het was erg mijn hoofd boven water houden. Ik wist niet wat er met me aan de hand was en ik dacht dat ik "gewoon een beetje onzeker" was en dat "ik me er wel doorheen sla". Maar dan voelde ik me nog ellendiger als het gewoon écht niet lukte.

Op mijn 17e werd ik opgenomen in een kliniek en ik heb inmiddels een behandeling van 1,5 jaar achter de rug. Ik heb veel dingen verwerkt die vroeger waren gebeurd en ik heb ook als het ware een inhaalslag gemaakt. Ik ben erg veranderd, maar ik voel me de laatste tijd wel erg leeg en emotioneel (klinkt tegenstrijdig, ik weet het). Ik dacht dat het gewoon kwam omdat ik nu "de wijde wereld intrek" en dat het erbij hoort nu ik bij de kliniek weg ben.

Maar wat me vooral dwarszit, zijn die sociale angsten. Ik was vroeger extreem verlegen en ik had heel weinig vrienden. Inmiddels ben ik een stuk opener, ik vind het heel leuk om nieuwe mensen te leren kennen (wat ook tegenstrijdig is met mijn sociale angst, maar het ligt aan mijn stemming) en ik ben over het algemeen een erg vrolijk meisje. Tijdens mijn behandeling was ik een stuk socialer, dus ik zei tegen mezelf dat ik geen sociale angst meer heb. Het is namelijk ook iets waar ik me erg voor schaam, want wie kan er nou niet met mensen omgaan? Inmiddels weet ik dat het niet zo simpel ligt. Als ik op een leuk feestje ben, kan ik opeens omslaan en me heel erg druk maken om wat anderen van me denken, alles overanalyseren wat er uit mijn mond komt, denken dat ik leuk en gezellig móet zijn, anders vinden mensen me niet meer leuk. Ik word hierdoor erg stil, omdat ik als het ware "censuur" op mezelf leg en erg vast kom te zitten in mezelf.

Ik wist heel weinig over wat sociale angst precies inhield, maar het komt neer op enorme angst om negatief beoordeeld te worden door anderen. Het is jammer dat ik dit niet erkend had toen ik nog in de kliniek zat, maar ik denk dat het nu juist beter is om er wat aan te doen nu ik "vrij" ben en weer met school ben begonnen. Ik heb volgende week ook voor het eerst sinds weken een gesprek bij een psycholoog.

Welkom Dolls! Heel herkenbaar wat je schrijft; ik heb zelf recent te horen gekregen dat waar ik last van heb onder een sociale fobie valt te schrijven. Nu heb ik zelf altijd het idee dat het wel mee valt, maar zie nu toch wel steeds meer dat ik bepaalde dingen laat of heel eng vind om te doen. Ik denk meestal op voorhand al dat mensen me stom of raar of lelijk of vervelend zullen vinden en me dan zullen negeren. En als ik me hier niet door laat leiden en gewoon ga praten, merk ik dat ik dat vaak best moeilijk vind. En wat je schrijft over jezelf 'censuur' opleggen, herken ik dus ook wel.
Echter, als ik me eenmaal echt op m'n gemak voel, dan gaat het eigenlijk best ok, heb jij dat ook?

Verder durf ik me ook niet echt te laten zien, ben niet heel open over mezelf omdat ik mezelf als mislukking zien, maar dat is misschien meer iets van de depressie...

Goed dat je er nu mee aan de slag gaat. Wat dat betreft ben ik wel 'jaloers' dat jij dat nu al doet op deze leeftijd (als ik dit wellicht eerder ook had gedaan, had me dat een hoop ellende bespaard, maar goed, het is zoals het is).

En blijf hier vooral komen