Depressie & Angst #12

quote:

Op dinsdag 8 november 2011 00:38 schreef Madame_Paon het volgende:

[..]

Welke angststoornis?

Ik heb net gehoord dat die irritante buurvrouw hier weggaat. Kan nog wel een half jaar duren, maar het is iets om naar uit te kijken.
Maar alleen omdat het zelf wil, want ze hóeft niet weg ...
Nouja, het is in ieder geval goed nieuws.

Yeah!! Dat is zeker iets om naar uit te kijken! Fijn; dat wordt aftellen!

En hier weer al weer een tijdje veel te vroeg wakker. Ik word er gek van en vooral doodmoe..

Hier ook al sinds 3 uur vannacht wakker en niet meer kunnen slapen vanwege een te druk hoofd.

Voelde me rot en heb naar verpleging gezocht maar niet gevonden. Dus toen weer in paniek geraakt en gekrast met punaises ( is een kamer met alleen een bed, tafel, kast en stoel, maar er hangt wel een prikbord met punaises... )

(net gevraagd en verpleging zit nachts 1 verdieping lager, maar dat waren ze vergeten te vertellen... )

[ Bericht 67% gewijzigd door _Hestia_ op 08-11-2011 09:32:28 ]

quote:

Op dinsdag 8 november 2011 00:38 schreef Madame_Paon het volgende:

[..]

Welke angststoornis?

Ik heb net gehoord dat die irritante buurvrouw hier weggaat. Kan nog wel een half jaar duren, maar het is iets om naar uit te kijken.
Maar alleen omdat het zelf wil, want ze hóeft niet weg ...
Nouja, het is in ieder geval goed nieuws.

Het heet officieel angorafobie (pleinvrees). Het is nu nog allemaal wat nieuw en dus heb ik goede dagen en slechte dagen. Op slechte dagen heb ik dan veel paniekaanvallen die vooral misselijkheid veroorzaken. Erg lastig dus hoop dat ik er ooit vanaf kom.

Fijn om te lezen dat er waarschijnlijk voor jou een last minder is nu de buurvrouw weggaat!

quote:

Op dinsdag 8 november 2011 09:17 schreef DolFijn94 het volgende:

[..]

Het heet officieel angorafobie (pleinvrees). Het is nu nog allemaal wat nieuw en dus heb ik goede dagen en slechte dagen. Op slechte dagen heb ik dan veel paniekaanvallen die vooral misselijkheid veroorzaken. Erg lastig dus hoop dat ik er ooit vanaf kom.

Welkom! Je mag hier altijd ff je verhaal kwijt! En vooral doen dus ook!
Is je diagnose recent gesteld en ben je nu dan ook onder behandeling? En je schrijft dat het iets nieuws is: is dat dan iets wat je recent ontwikkeld hebt?
Lijkt me heel lastig in ieder geval. Veel sterkte!

Hier vandaag nog niet een topdag. Vroeg was ik al bij de fysio en dat was wel ok. Ik merk dat ik zo'n afspraak dan toch al fijn vind, al is het maar voor het contact ofzo. En tegelijkertijd vind ik het heel erg dat ik dat vind. Alsof ik op alle mogelijke manieren op zoek ben naar aandacht. En hoe langer ik ook over dingen na denk en naar mezelf kijk in m'n gedrag, des te meer ik me besef dat ik altijd al hoop op aandacht en interesse in mij. En ik begrijp waarom ik dat nu heb ontwikkeld, maar ik vind het echt iets vreselijks van mezelf. En het liefste verberg ik dat dan maar weer en ga over op de gedachte dat ik helemaal niemand nodig heb en dat ik prima alles alleen kan. Ook al weet ik dat dat dan ook niet waar is...

Of te wel, nog meer dan eerst begin ik dingen te zien en me te beseffen, zonder er meteen heel hard voor weg te rennen (dat doe ik snel na dat besef weer).

_{Hmm, past te vaak posten op een forum ook niet in bovenstaand uiteenzetting...??}

quote:

Op dinsdag 8 november 2011 11:59 schreef Nyota het volgende:

[..]

Welkom! Je mag hier altijd ff je verhaal kwijt! En vooral doen dus ook!
Is je diagnose recent gesteld en ben je nu dan ook onder behandeling? En je schrijft dat het iets nieuws is: is dat dan iets wat je recent ontwikkeld hebt?
Lijkt me heel lastig in ieder geval. Veel sterkte!

Hier vandaag nog niet een topdag. Vroeg was ik al bij de fysio en dat was wel ok. Ik merk dat ik zo'n afspraak dan toch al fijn vind, al is het maar voor het contact ofzo. En tegelijkertijd vind ik het heel erg dat ik dat vind. Alsof ik op alle mogelijke manieren op zoek ben naar aandacht. En hoe langer ik ook over dingen na denk en naar mezelf kijk in m'n gedrag, des te meer ik me besef dat ik altijd al hoop op aandacht en interesse in mij. En ik begrijp waarom ik dat nu heb ontwikkeld, maar ik vind het echt iets vreselijks van mezelf. En het liefste verberg ik dat dan maar weer en ga over op de gedachte dat ik helemaal niemand nodig heb en dat ik prima alles alleen kan. Ook al weet ik dat dat dan ook niet waar is...

Of te wel, nog meer dan eerst begin ik dingen te zien en me te beseffen, zonder er meteen heel hard voor weg te rennen (dat doe ik snel na dat besef weer).

_{Hmm, past te vaak posten op een forum ook niet in bovenstaand uiteenzetting...??}

Bedankt!

De diagnose is in midden September gesteld en heb intussen al zo'n 5 sessies gehad bij de psycholoog, 2 daarvan waren alleen wel intakegesprekken. Het woord nieuw is meer omdat ik er voor het eerst echt veel last van heb en omdat het zich nu heeft ontwikkeld tot een angstoornis. Als ik nu ga terugkijken, wetend dat ik deze stoornis heb, waren er eigenlijk 10 jaar geleden al signalen. Zo vond ik het bijvoorbeeld een ramp om op schoolreisje te gaan en ook kon ik slecht tegen ongeplande uitstapjes. Dit is volgens mijn pyscholoog wel de basis geweest. Het nieuwe eraan is dat ik eerder paniekaanvallen had van ongeveer 10 minuten (niet wetende dat het paniekaanvallen waren/waarom) en nu duren ze uren en uren. Het belemmerd me dus veel meer.

De lastige kant aan het verhaal is dat ik nog op school zit en dat ik vanuit school 0.0% medewerking krijg. Het is volgens hun echt letterlijk zoek het maar uit en er is dus ook totaal geen begrip of respect. Dat maakt de hele situatie voor mij niet veel makkelijker. Ik heb 1 dag gemist op school dus er is geen sprake van grote afwezigheid en al helemaal niet van een achterstand.

Gelukkig heb ik de laatste tijd ook veel goede dagen, dat ik ergens naar toe ga en er ook echt plezier aan beleef. Dus daar hou ik me aan vast. Fijn dat ik hier kan komen praten (en m'n hart kan luchten).

Even als reactie op jouw post; ik heb ook heel veel "Stel je niet aan" momenten. Van dat willen dat mensen interesse in je hebben heb ik ook heel sterk, dat alles alleen kunnen ook. Ik geef niet graag en snel toe dat ik iets niet kan omdat het voor mij voelt als een soort van "verliezen". Komt misschien ook wel door het pesten in het verleden... Sterkte ermee!

Zo, lekker lange post!

Vandaag behandelplanbespreking gehad en hoorde dat ze me intelligent genoeg vinden om me over 3 weken gewoon naar huis te sturen en alleen af en toe gesprekje bij psycholoog. En moet dan maar gewoon een baantje nemen tot ik in februari weer naar school kan. Ik zie dat echt niet zitten hoor Als ik goed in mn vel zit wel ja, maar dat is nu toch echt even anders

Blijf ook nog een nachtje hier slapen ipv thuis.

quote:

Op dinsdag 8 november 2011 17:12 schreef DolFijn94 het volgende:

[..]

Bedankt!

De diagnose is in midden September gesteld en heb intussen al zo'n 5 sessies gehad bij de psycholoog, 2 daarvan waren alleen wel intakegesprekken. Het woord nieuw is meer omdat ik er voor het eerst echt veel last van heb en omdat het zich nu heeft ontwikkeld tot een angstoornis. Als ik nu ga terugkijken, wetend dat ik deze stoornis heb, waren er eigenlijk 10 jaar geleden al signalen. Zo vond ik het bijvoorbeeld een ramp om op schoolreisje te gaan en ook kon ik slecht tegen ongeplande uitstapjes. Dit is volgens mijn pyscholoog wel de basis geweest. Het nieuwe eraan is dat ik eerder paniekaanvallen had van ongeveer 10 minuten (niet wetende dat het paniekaanvallen waren/waarom) en nu duren ze uren en uren. Het belemmerd me dus veel meer.

De lastige kant aan het verhaal is dat ik nog op school zit en dat ik vanuit school 0.0% medewerking krijg. Het is volgens hun echt letterlijk zoek het maar uit en er is dus ook totaal geen begrip of respect. Dat maakt de hele situatie voor mij niet veel makkelijker. Ik heb 1 dag gemist op school dus er is geen sprake van grote afwezigheid en al helemaal niet van een achterstand.

Gelukkig heb ik de laatste tijd ook veel goede dagen, dat ik ergens naar toe ga en er ook echt plezier aan beleef. Dus daar hou ik me aan vast. Fijn dat ik hier kan komen praten (en m'n hart kan luchten).

Even als reactie op jouw post; ik heb ook heel veel "Stel je niet aan" momenten. Van dat willen dat mensen interesse in je hebben heb ik ook heel sterk, dat alles alleen kunnen ook. Ik geef niet graag en snel toe dat ik iets niet kan omdat het voor mij voelt als een soort van "verliezen". Komt misschien ook wel door het pesten in het verleden... Sterkte ermee!

Zo, lekker lange post!

Goed dat je er nu dan in ieder geval mee aan de slag gaat! Heb je vertrouwen in je behandeling? Wel vervelend dat je op school dan weinig medewerking krijgt. Zijn er wel vrienden op school waar je iets aan hebt?
En wat je zegt over niet snel willen toegeven klinkt heel herkenbaar ja. Doe ik al jaren en dat is echt niet handig. Wat dat betreft (en nu klink ik als een oude lul, maar dat ben ik hier op Fok geloof ik ook relatief met m'n 31) is het goed dat je het nu aan gaat pakken en niet pas over 15 jaar.

Heb je ook nog steun van je ouders en/of broers/zussen?

quote:

Op dinsdag 8 november 2011 19:01 schreef Sylvana het volgende:
Vandaag behandelplanbespreking gehad en hoorde dat ze me intelligent genoeg vinden om me over 3 weken gewoon naar huis te sturen en alleen af en toe gesprekje bij psycholoog. En moet dan maar gewoon een baantje nemen tot ik in februari weer naar school kan. Ik zie dat echt niet zitten hoor Als ik goed in mn vel zit wel ja, maar dat is nu toch echt even anders

Blijf ook nog een nachtje hier slapen ipv thuis.

Wel fijn te horen dat ze je dermate intelligent vinden, maar kan me voorstellen dat je er zelf toch nog wat dubbele gevoelens bij hebt. Hoe had je het zelf liever gezien? En is dat niet nog te bespreken? Ze zullen je toch niet zo maar weer naar huis sturen toch?

En wat betreft dat baantje kan ik me ook goed voorstellen dat je dat nu niet zo ziet zitten. Misschien als je het even een tijdje laat bezinken en kijkt hoe het thuis gaat, dat je dan wel weer een positiever gevoel hierover krijgt? Want werken is wat dat betreft voor het rimte natuurlijk wel ok.

_{Zeg ik die al weken aanhikt tegen het in actie komen voor vrijwilligerswerk....
Maar heb vandaag wel afspraken gemaakt bij een aantal loopbaancoaches voor een kennismaking en heb ook een nieuwe afspraak bij m'n therapeute voor volgende week!}

quote:

Op dinsdag 8 november 2011 20:15 schreef Nyota het volgende:

[..]

Goed dat je er nu dan in ieder geval mee aan de slag gaat! Heb je vertrouwen in je behandeling? Wel vervelend dat je op school dan weinig medewerking krijgt. Zijn er wel vrienden op school waar je iets aan hebt?
En wat je zegt over niet snel willen toegeven klinkt heel herkenbaar ja. Doe ik al jaren en dat is echt niet handig. Wat dat betreft (en nu klink ik als een oude lul, maar dat ben ik hier op Fok geloof ik ook relatief met m'n 31) is het goed dat je het nu aan gaat pakken en niet pas over 15 jaar.

Heb je ook nog steun van je ouders en/of broers/zussen?

De "echte" behandeling is eigenlijk pas vorige week begonnen, daarvoor was het vooral praten en nu krijg ik echt oefeningen dus of het helpt vind ik nog moeilijk om te zeggen.

Qua school is het nog even wennen, het vormt op dit moment het grootste probleem maar ik ben echt bang dat ze dit topic vinden en op de een of andere manier erachter komen dat ik het ben. Heel vaag maar toch, daarom durf ik het daar niet zoveel over te hebben. Ik ben vorig schooljaar geslaagd en ben dus nieuw met het HBO. Ik dacht dat ik wel goed in de groep lag maar mijn mentor ziet dat heel anders en ziet mij een beetje als het zwarte schaap (sinds ik mijn angstoornis heb bekendgemaakt) en vaak heb ik het gevoel dat ze me liever kwijt dan rijk zijn. Daar heb ik dus ook niet veel aan, sterker nog ik krijg daar alleen maar meer onrust van.

Mijn ouders hebben zo hun "momenten", soms begrijpen ze er even helemaal niks van en kunnen ze best hard zijn maar dan volgt er vaak een "maar ik snap het wel!" Dus het is voor hun ook even wennen en aftasten. Ze stimuleren me wel heel erg om de dingen te blijven doen en zijn ook zichtbaar trots met de vooruitgang die ik boek. Mijn vader heeft er de meeste moeite mee maar die heeft altijd moeite gehad met zich in mij verplaatsen. De meeste steun komt dus vanuit mijn moeder.

quote:

Op dinsdag 8 november 2011 20:21 schreef Nyota het volgende:

_{Zeg ik die al weken aanhikt tegen het in actie komen voor vrijwilligerswerk....
Maar heb vandaag wel afspraken gemaakt bij een aantal loopbaancoaches voor een kennismaking en heb ook een nieuwe afspraak bij m'n therapeute voor volgende week!}

Ik weet precies hoe dat is, mailen of toch niet mailen, bellen of toch niet bellen! Uiteindelijk kom je geen stap verder en dus is het heel goed dat je het toch hebt gedaan! Geeft zeker veel voldoening, of niet?

quote:

Op dinsdag 8 november 2011 00:38 schreef Madame_Paon het volgende:

[..]

Welke angststoornis?

Ik heb net gehoord dat die irritante buurvrouw hier weggaat. Kan nog wel een half jaar duren, maar het is iets om naar uit te kijken.
Maar alleen omdat het zelf wil, want ze hóeft niet weg ...
Nouja, het is in ieder geval goed nieuws.

Yessssss! Licht aan het einde van de tunnel! Super fijn

ik post hier deze dagen even niet teveel, zit volgepropt met tentamens. Vanochtend had ik er 1 en morgen heb ik er weer2.

quote:

Op dinsdag 8 november 2011 22:48 schreef cafpow het volgende:
ik post hier deze dagen even niet teveel, zit volgepropt met tentamens. Vanochtend had ik er 1 en morgen heb ik er weer2.

Hoe ging die van vanochtend?

quote:

Op dinsdag 8 november 2011 22:48 schreef cafpow het volgende:
ik post hier deze dagen even niet teveel, zit volgepropt met tentamens. Vanochtend had ik er 1 en morgen heb ik er weer2.

Succes! Heb vandaag gelukkig de laatste 2 gehad
Welke tentamens heb je?

quote:

Op dinsdag 8 november 2011 22:58 schreef DolFijn94 het volgende:

[..]

Succes! Heb vandaag gelukkig de laatste 2 gehad
Welke tentamens heb je?

logistiek en Nederlands.
Nederlands heb ik wel vetrouwen in. Logistiek minder..en een andere klas heeft het rampzalig gemaakt..dus we zien wel. Maar ik heb denk ik al 2 voldoendes binnen

quote:

Op dinsdag 8 november 2011 23:01 schreef cafpow het volgende:

[..]

logistiek en Nederlands.
Nederlands heb ik wel vetrouwen in. Logistiek minder..en een andere klas heeft het rampzalig gemaakt..dus we zien wel. Maar ik heb denk ik al 2 voldoendes binnen

Mooi zo!
Wij hadden vorig jaar ook altijd een klas met dramatische geschiedenis cijfers en dus ook een 4 als klassengemiddelde, onze klas (zelfde leraar) haalde een 6 als klassengemiddelde dus het hoeft niet altijd iets te betekenen, meer dan je best kun je niet doen (weet ik, lastig maar wel waar!)

pffft ff een egopost hoor,

Ik heb recht op een ziektewet uitkering, maar dat loopt allemaal totaal niet soepel! de papieren zijn nog niet aangekomen bij het uwv! Dat zorgt dus aardig voor stress want ik heb wel gewoon weer rekeningen aan het einde van deze maand, en ook de decembermaand komt er weer aan, Al met al stress stress stress! Pfft, ik zit er ook echt over na te denken om weer aan het werk te gaan, dat gezeik voor een beetje geld! Pffffft

quote:

Op woensdag 9 november 2011 11:14 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
pffft ff een egopost hoor,

Ik heb recht op een ziektewet uitkering, maar dat loopt allemaal totaal niet soepel! de papieren zijn nog niet aangekomen bij het uwv! Dat zorgt dus aardig voor stress want ik heb wel gewoon weer rekeningen aan het einde van deze maand, en ook de decembermaand komt er weer aan, Al met al stress stress stress! Pfft, ik zit er ook echt over na te denken om weer aan het werk te gaan, dat gezeik voor een beetje geld! Pffffft

Lieve schat, dat is erg herkenbaar. Niet om je te ontmoedigen, maar ik zal je even vertellen hoe dit bij mij nu is gegaan en kan je wellicht op basis hiervan bedenken wat mogelijke acties kunnen zijn.

Per 1 oktober ben ik uit dienst en mijn werkgever had eind september alles naar het UWV opgestuurd. Dit hebben ze uiteindelijk iets van de 10e ontvangen en verwerkt ofzo. Vervolgens heb ik op hun verzoek een paar dagen later ook weer wat opgestuurd.
Ze beslissen binnen een maand over de hoogte van je uitkering: ik heb maandag de brief hierover gehad (dus inderdaad ongeveer 4 weken), maar tot nu toe nog niets gestort gekregen.

Kortom, ik weet niet sinds wanneer je precies uit dienst bent gegaan, maar tot de eerste storting gaan daar dus zeker een week of 4-5 overheen. Wellicht dat je nog even kan bellen met het UWV.

Is er anders niet iemand die even (tijdelijk) kan bijspringen tot de storting er is? Is heel vervelend om te vragen, maar als het even niet anders kan. Laat jij je vooral niet verder stressen en focus je ondermeer op je vrijwilligerswerk! Niet pushen, want dan ben je straks weer terug bij af.

Ik bedenk me trouwens net dat ik nog geen bericht heb gehad voor een afspraak met de UWV-arts; jij wel? Daar kan ik echt helemaal van de in stress raken...

Zo, heb vandaag weer een gesprek gehad bij de psycholoog. Ging bijna alleen over school omdat dit veel spanningen brengt. Gesprek ging heel goed. Had eerst het idee dat het mijn fout was dat de klas en mentor zo op me reageert maar dat is dus zeker niet mijn fout!

Oftewel, ik lig nu gewoon heel erg onder een vergrootglas op school en alle negatieve dingen worden uitvergroot en de positieve dingen worden afgezwakt. Heel moeilijk en ontzetten vervelend en vermoeiend. Er gaat zoveel energie verloren aan die frustratie.

Gelukkig heeft mijn psycholoog aangeboden om met mijn mentor te praten als er niet iets veranderd. Heel erg dat dit moet maar wel gerustellend. Ik word eindelijk gehoord en begrepen.

Nu nog de moed vinden om, als de negatieve situatie blijft, ook echt een gesprek met z'n drieën aan te gaan. Ben zo bang dat ik dan al helemaal nooit meer bij mijn mentor terecht kan of dat school een gesprek niet toe laat. Daar zit dus toch wat spanning.

Ik dacht altijd dat alleen zwakke mensen een depressie zouden krijgen.
Nu durf ik zonder schaamte te zeggen dat ik ook een depressie heb gehad ( en daarom mezelf afzonderde en niks van me liet horen in mijn omgeving) durven nu andere mensen er ook voor uit te komen in mijn omgeving, mensen van wie ik het niet had verwacht.
Ik besef me nu dus dat iedereen een depressie kan krijgen, dat het niet een bepaald karakter is maar dat het vaak door te veel omstandigheden komt.

En ik kan nu eindelijk weer zeggen, ik ben gelukkig!!
Ik ben dankbaar dat ik zo'n geweldige lieve man heb, die me altijd heeft gesteund, dankbaar dat ik twee lieve dochters heb, dankbaar voor mijn familie die me altijd helpt waar nodig en ook dankbaar voor mijn vriendinnen die geduldig om me hebben gewacht tot ik weer toe was aan contact, zonder me te veroordelen.
Dankbaar dat als ik 's avonds naar bed ga niet meer hoop dat is 's ochtends niet meer wakker wordt.

En het voelt zo bevrijdend om te kunnen zeggen dat ik een depressie heb gehad, maar dat ik niet heb opgegeven en dat ik nu weer gelukkig ben.

Voor de meiden en jongens die hier nu nog mee te kampen hebben, geef niet op, vecht ervoor en je zal zien, als je op een gegeven moment, echt weer gelukkig zal zijn, ook al geloof je dat nu niet.
Dat wilde ik gewoon even kwijt

quote:

Op woensdag 9 november 2011 16:31 schreef snakelady het volgende:
Ik dacht altijd dat alleen zwakke mensen een depressie zouden krijgen.
Nu durf ik zonder schaamte te zeggen dat ik ook een depressie heb gehad ( en daarom mezelf afzonderde en niks van me liet horen in mijn omgeving) durven nu andere mensen er ook voor uit te komen in mijn omgeving, mensen van wie ik het niet had verwacht.
Ik besef me nu dus dat iedereen een depressie kan krijgen, dat het niet een bepaald karakter is maar dat het vaak door te veel omstandigheden komt.

En ik kan nu eindelijk weer zeggen, ik ben gelukkig!!
Ik ben dankbaar dat ik zo'n geweldige lieve man heb, die me altijd heeft gesteund, dankbaar dat ik twee lieve dochters heb, dankbaar voor mijn familie die me altijd helpt waar nodig en ook dankbaar voor mijn vriendinnen die geduldig om me hebben gewacht tot ik weer toe was aan contact, zonder me te veroordelen.
Dankbaar dat als ik 's avonds naar bed ga niet meer hoop dat is 's ochtends niet meer wakker wordt.

En het voelt zo bevrijdend om te kunnen zeggen dat ik een depressie heb gehad, maar dat ik niet heb opgegeven en dat ik nu weer gelukkig ben.

Voor de meiden en jongens die hier nu nog mee te kampen hebben, geef niet op, vecht ervoor en je zal zien, als je op een gegeven moment, echt weer gelukkig zal zijn, ook al geloof je dat nu niet.
Dat wilde ik gewoon even kwijt

Heel fijn om te horen dat het allemaal weer goed is gekomen!
Ik heb eigenlijk een angstoornis maar doordat ik niet overal steun krijg is het veel meer dan alleen een angstoornis waardoor ik me soms ook depressief voel, en inderdaad denk ik dan dat het nooit goed komt. Daarom vind ik dit berichtje erg fijn en ik hoop dat ik dit heel snel ook kan zeggen!

Fijn om te horen snakelady. Ik krijg er wel een beetje een gevoel bij van: het klinkt zo simpel... (maar goed, eigen ervaringen e.d.)
Maar ik ben oprecht blij om te horen dat het beter met je gaat!

Sylvana... dat heeft toch niks met intelligentie te maken...
Hoop dat je je in die 3 weken een stuk beter gaat voelen, hou je taai

Ik heb vandaag echt een Rotdag gehad met een hoofdletter R, bijna de hele ochtend .

quote:

Op woensdag 9 november 2011 18:39 schreef Nijna het volgende:
Fijn om te horen snakelady. Ik krijg er wel een beetje een gevoel bij van: het klinkt zo simpel... (maar goed, eigen ervaringen e.d.)
Maar ik ben oprecht blij om te horen dat het beter met je gaat!

Sylvana... dat heeft toch niks met intelligentie te maken...
Hoop dat je je in die 3 weken een stuk beter gaat voelen, hou je taai

Ik heb vandaag echt een Rotdag gehad met een hoofdletter R, bijna de hele ochtend .

Wat is er dan precies gebeurd, of wil je dat liever niet zeggen?

Snakelady, Ik herken die gedachte wel, ik dacht namelijk precies hetzelfde, maar ik zag mezelf niet als zwak en ik werd ook getroffen door een burn-out, dus ik snapte het niet helemaal!
Maar ik kom langzaa weer boven,zelfs mijn psych was erg tevreden, en we gaan de sessies afbouwen!

@ nyota, Ik heb er al tig x achteraan gebeld, en hopenlijk gaat het nu eindelijk goed! maar ik wordt er vooral kwaad van dat je er zelf zo achter aan moet blijven lopen, Achteraf was het maar goed dat ik vanmiddag naar de psych moest want anders had ik er uit wanhoop waarschijnlijk al een sollicitatie uitgeknikkerd vandaag, terwijl dat eigenlijk nog niet de juiste stap is! Maar goed we blijven positief, Ik ben nu een taart aan het maken, die ik zo kan gaan versieren om mijn frustraties er weer even uit te gooien

Verder had ik vandaag wel een goede dag, Een fijn gesprek gehad bij de psych,en dit jaar nog maar 1 afspraak omdat het zo goed gaat, Ze was echt heeel trots, en dat vind ik leuk om te horen, en natuurlijk voel ik zelf ook wel dat ik heel anders en veel sterker in het leven sta dan 8 maanden geleden! Ik slaap tegenwoordig weer zonder slaapmiddelen, en ik kan ook NEE zeggen zonder een al te groot schuldgevoel! Kortom ik ben best happy op t moment!!

Begrijp me niet verkeerd hoor maar ik voel alsof ik hier zomaar een "hecht groepje" kom binnenvallen en dat dat eigenlijk niet zo gewenst is. Er wordt nogal om mijn post heen gepraat heb ik het idee. Zo heeft het weinig tot geen nut en wordt mijn idee over mezelf alleen maar bevestigd (dat mensen mij liever kwijt dan rijk zijn). Hopelijk zie ik het helemaal verkeerd!

quote:

Op woensdag 9 november 2011 18:39 schreef Nijna het volgende:
Fijn om te horen snakelady. Ik krijg er wel een beetje een gevoel bij van: het klinkt zo simpel... (maar goed, eigen ervaringen e.d.)
Maar ik ben oprecht blij om te horen dat het beter met je gaat!

Sylvana... dat heeft toch niks met intelligentie te maken...
Hoop dat je je in die 3 weken een stuk beter gaat voelen, hou je taai

Ik heb vandaag echt een Rotdag gehad met een hoofdletter R, bijna de hele ochtend .

simpel zeker niet, heb al bijna heel mijn leven last van depressies blijkt achteraf, mar herkende/erkende het niet, het is hard knokken, het is zwaar, ik heb meer dagen gehad dat ik dood wilde dan dat ik wilde leven, zelfs als kind al.
Nu gek genoeg kan ik me dat niet meer voorstellen, nu wil ik leven en genieten.
Bedoel het juist als een hart onder de riem, dat hoe zwaar het ook is, niet opgeven, blijven knokken, het leven is het waard.

quote:

Op woensdag 9 november 2011 20:12 schreef DolFijn94 het volgende:
Begrijp me niet verkeerd hoor maar ik voel alsof ik hier zomaar een "hecht groepje" kom binnenvallen en dat dat eigenlijk niet zo gewenst is. Er wordt nogal om mijn post heen gepraat heb ik het idee. Zo heeft het weinig tot geen nut en wordt mijn idee over mezelf alleen maar bevestigd (dat mensen mij liever kwijt dan rijk zijn). Hopelijk zie ik het helemaal verkeerd!

Sorry dolfijntje, Ik was nogal egoistisch vandaag, en moet ook eerlijk bekennen dat ik niet helemaal bijgelezen heb, Ik zag alleen het stukje van snakelady, en ik reageerde op nyota maar dat had ik vanmiddag al mobiel gelezen :$ Natuulijk kun je hier gewoon je verhaal kwijt! En hoewel ik alleen maar voor mezelf kan spreken ben je meer dan welkom, ervaringen delen heeft mij in ieder geval enorm geholpen!
Je hebt het over een angststoornis, kun je daar iets meer over vertellen, ik ben alleen bekend met paniekaanvallen, maar een angststoornis klinkt wel zwaarder.

quote:

Op woensdag 9 november 2011 20:31 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Sorry dolfijntje, Ik was nogal egoistisch vandaag, en moet ook eerlijk bekennen dat ik niet helemaal bijgelezen heb, Ik zag alleen het stukje van snakelady, en ik reageerde op nyota maar dat had ik vanmiddag al mobiel gelezen :$ Natuulijk kun je hier gewoon je verhaal kwijt! En hoewel ik alleen maar voor mezelf kan spreken ben je meer dan welkom, ervaringen delen heeft mij in ieder geval enorm geholpen!
Je hebt het over een angststoornis, kun je daar iets meer over vertellen, ik ben alleen bekend met paniekaanvallen, maar een angststoornis klinkt wel zwaarder.

quote:

Op woensdag 9 november 2011 20:48 schreef Madame_Paon het volgende:

[..]

Nee hoor, ik ben hier ook een tijdje geleden ook gewoon binnen komen vallen.

Ik heb ook een angststoornis: OCD, dus ik snap je wel.

@snakelady: Dat is echt mooi om te horen.
Toch weer balen dat het bij mij nooit helemaal goed zal komen, want van de OCD en depressie kan ik af komen, maar de MCDD zal ik altijd blijven houden ..

Gelukkig, dan zat ik dus toch fout!
Egoïsme moet kunnen op z'n tijd!

Een angststoornis is eigenlijk het makkelijkst uit te leggen als pleinvrees of het tegenovergestelde van claustrofobie. Wanneer ik ergens anders ben dan thuis of familie dan krijg ik paniekaanvallen zonder dat daar enige aanleiding voor is. Ik heb het idee dat ik moet vluchten dan. Bij mij houdt een paniekaanval in dat ik vooral heel erg misselijk wordt. Ik heb het waarschijnlijk al zo'n 10 jaar maar toen duurde zo'n aanval 10 minuten en dacht ik dat ik "gewoon" wat apart was, nu duren ze uren of dagen.

Vandaag kwam er een vriendin van mijn moeder en toen mijn moeder mijn verhaal vertelde zei die vrouw dat ze uit het verhaal veel vergelijkingen kon maken met de kleinzoon van haar vriendin, dat is een HKS-kind (hooggevoelig kind). Nu wil ik hier misschien mee naar de huisarts want misschien is er wel medicatie voor? Die prikkels zijn namelijk ook extra veroorzakers van een aanval. Heeft iemand hier toevallig ervaringen mee? Ik weet het niet goed maar toen ik een vermoeden had dat ik een angststoornis had ben ik ook meteen een huisarts gegaan en nog geen 2 weken later zat ik al bij de psycholoog, dus misschien maar gewoon doen...

En Madame_Paon wat is MCDD precies (of had je dat al ergens geschreven)

quote:

Op woensdag 9 november 2011 21:08 schreef Madame_Paon het volgende:
MCDD (multiple complex development disorder, oftewel meervoudige complexe ontwikkelingsstoornis):

[..]

(Ik heb even de OP uit een ander topic gekopieerd)

Dat lijkt me echt heel moeilijk en zwaar voor je!
Heeft het, als ik het goed begrijp, raakvlakken met PDD-NOS (kennis van mij heeft dat)?
Heb je er wel medicatie voor om het nog enigzins in controle te houden, of niet?

quote:

Op woensdag 9 november 2011 21:16 schreef Madame_Paon het volgende:

[..]

Ik heb 6 jaar antipsychotica geslikt, maar ze hielpen niet en ik had heel erg veel last van de bijwerkingen.
Ik ben daardoor ook meer dan 20 kilo aangekomen.
Dus met de antipsychotica ben ik gestopt.
Ik slik nog wel de maximale dosering antidepressiva.

En het is ook moeilijk. Er zijn raakvlakken met PDD-NOS, schizofrenie, borderline, de bipolaire stoornis, angststoornissen, ... en er zijn ook mensen die veel ADHD-kenmerken hebben, maar die heb ik dan weer niet.

Voor de rest al bijna 9 jaar, 8 verschillende therapieën en een opname van meer dan een jaar verder, maar ik ben nu alleen maar verder van huis en volledig arbeidsongeschikt.

En heb alleen nog maar 1x in de 2 weken een gesprek bij een psycholoog.

2 huisartsen hebben gezegd dat ze me opnieuw wilden laten opnemen, maar de psycholoog en psychiater zeggen dat het daar hoogstwaarschijnlijk alleen maar erger van zal worden ...

Dus ja, echt rooskleurig is het bij mij allemaal niet.

Klinkt echt heel naar!
Maar waar komt die redenering dan vandaan dat een opname het alleen maar erger zal maken?

quote:

Op woensdag 9 november 2011 21:27 schreef Madame_Paon het volgende:

[..]

Omdat ik heel slecht tegen prikkels en vooral geluiden kan en je daar verplicht dingen samen moet doen, zoals samen eten.
En dat kan ik nu echt niet.
Eigenlijk komt het er op neer dat ze geen oplossing weten.

Dat kan ik me heel goed voorstellen, die dingen vermijd ik op dit moment namelijk ook heel erg (vooral het samen eten gedeelte met andere dan ouders en familie, angst en eten zijn namelijk een onmogelijke combinatie). Het lijkt me ook moeilijk om dan inderdaad een passende oplossing vinden, hoop oprecht dat er een oplossing komt! Kun je wel wat vooruit met je gesprekken bij de psycholoog?

quote:

Op woensdag 9 november 2011 21:45 schreef Madame_Paon het volgende:

[..]

Ik kan eigenlijk alleen samen eten met mijn vader. Met mijn moeder kan ik op zo'n moment niet in dezelfde kamer zijn.
Ik kan écht niet tegen eetgeluiden.

De gesprekken zijn eigenlijk gewoon bij gebrek aan beter. Het is gewoon over dingen praten, maar het maakt m'n klachten eigenlijk niet minder erg.

Hmm ik eet ook niet aan tafel en zorg vaak dat de tv goed hard staat of dat ik muziek in heb, dit is niet te verhalen op de angststoornis en daarom klinkt dat HKS wel als iets wat ik mogelijk heb, vandaar dus die twijfel om naar de huisarts te gaan of niet (wil niet aanstellerig overkomen nl).

Het lijkt me heel lastig en frustrerend om geen verbetering te zien. Heb dat hier ook, als ik een slechte dag heb gehad dan zie ik soms geen licht meer aan het eind van de tunnel, en ik heb dan nog makkelijk praten vergeleken met jou!

Ik heb een tijdje zitten lurken en heb maar mijn moed bij elkaar geraapt om hier te posten

Ik ben 19 jaar en ik heb jaren last gehad van chronische depressie en sociale angsten. Inmiddels gaat het een stuk beter, maar die onzekerheden blijven.

quote:

Op woensdag 9 november 2011 22:02 schreef Dolls het volgende:
Ik heb een tijdje zitten lurken en heb maar mijn moed bij elkaar geraapt om hier te posten

Ik ben 19 jaar en ik heb jaren last gehad van chronische depressie en sociale angsten. Inmiddels gaat het een stuk beter, maar die onzekerheden blijven.

Welkom! Ben hier ook pas sinds 2 dagen nadat ik genoeg moed had verzameld

Heb je nog hulp voor die onzekerheden of niet en waar gaan die onzekerheden over?

quote:

Op woensdag 9 november 2011 22:04 schreef Madame_Paon het volgende:

[..]

Als het een goede huisarts is, neemt hij je serieus. Maar jammer genoeg lopen er ook behoorlijk wat slechte huisartsen rond ...

[..]

Welkom.
Slik je nog medicijnen en/of heb je nog therapie?

quote:

Op woensdag 9 november 2011 22:04 schreef DolFijn94 het volgende:

[..]

Welkom! Ben hier ook pas sinds 2 dagen nadat ik genoeg moed had verzameld

Heb je nog hulp voor die onzekerheden of niet en waar gaan die onzekerheden over?

Dank jullie wel
Ik heb nooit medicijnen geslikt en ik ging op mijn 15e voor het eerst in therapie. Het hielp alleen niet veel, het was erg mijn hoofd boven water houden. Ik wist niet wat er met me aan de hand was en ik dacht dat ik "gewoon een beetje onzeker" was en dat "ik me er wel doorheen sla". Maar dan voelde ik me nog ellendiger als het gewoon écht niet lukte.

Op mijn 17e werd ik opgenomen in een kliniek en ik heb inmiddels een behandeling van 1,5 jaar achter de rug. Ik heb veel dingen verwerkt die vroeger waren gebeurd en ik heb ook als het ware een inhaalslag gemaakt. Ik ben erg veranderd, maar ik voel me de laatste tijd wel erg leeg en emotioneel (klinkt tegenstrijdig, ik weet het). Ik dacht dat het gewoon kwam omdat ik nu "de wijde wereld intrek" en dat het erbij hoort nu ik bij de kliniek weg ben.

Maar wat me vooral dwarszit, zijn die sociale angsten. Ik was vroeger extreem verlegen en ik had heel weinig vrienden. Inmiddels ben ik een stuk opener, ik vind het heel leuk om nieuwe mensen te leren kennen (wat ook tegenstrijdig is met mijn sociale angst, maar het ligt aan mijn stemming) en ik ben over het algemeen een erg vrolijk meisje. Tijdens mijn behandeling was ik een stuk socialer, dus ik zei tegen mezelf dat ik geen sociale angst meer heb. Het is namelijk ook iets waar ik me erg voor schaam, want wie kan er nou niet met mensen omgaan? Inmiddels weet ik dat het niet zo simpel ligt. Als ik op een leuk feestje ben, kan ik opeens omslaan en me heel erg druk maken om wat anderen van me denken, alles overanalyseren wat er uit mijn mond komt, denken dat ik leuk en gezellig móet zijn, anders vinden mensen me niet meer leuk. Ik word hierdoor erg stil, omdat ik als het ware "censuur" op mezelf leg en erg vast kom te zitten in mezelf.

Ik wist heel weinig over wat sociale angst precies inhield, maar het komt neer op enorme angst om negatief beoordeeld te worden door anderen. Het is jammer dat ik dit niet erkend had toen ik nog in de kliniek zat, maar ik denk dat het nu juist beter is om er wat aan te doen nu ik "vrij" ben en weer met school ben begonnen. Ik heb volgende week ook voor het eerst sinds weken een gesprek bij een psycholoog.

quote:

Op woensdag 9 november 2011 22:22 schreef Dolls het volgende:

[..]

[..]

Dank jullie wel
Ik heb nooit medicijnen geslikt en ik ging op mijn 15e voor het eerst in therapie. Het hielp alleen niet veel, het was erg mijn hoofd boven water houden. Ik wist niet wat er met me aan de hand was en ik dacht dat ik "gewoon een beetje onzeker" was en dat "ik me er wel doorheen sla". Maar dan voelde ik me nog ellendiger als het gewoon écht niet lukte.

Op mijn 17e werd ik opgenomen in een kliniek en ik heb inmiddels een behandeling van 1,5 jaar achter de rug. Ik heb veel dingen verwerkt die vroeger waren gebeurd en ik heb ook als het ware een inhaalslag gemaakt. Ik ben erg veranderd, maar ik voel me de laatste tijd wel erg leeg en emotioneel (klinkt tegenstrijdig, ik weet het). Ik dacht dat het gewoon kwam omdat ik nu "de wijde wereld intrek" en dat het erbij hoort nu ik bij de kliniek weg ben.

Maar wat me vooral dwarszit, zijn die sociale angsten. Ik was vroeger extreem verlegen en ik had heel weinig vrienden. Inmiddels ben ik een stuk opener, ik vind het heel leuk om nieuwe mensen te leren kennen (wat ook tegenstrijdig is met mijn sociale angst, maar het ligt aan mijn stemming) en ik ben over het algemeen een erg vrolijk meisje. Tijdens mijn behandeling was ik een stuk socialer, dus ik zei tegen mezelf dat ik geen sociale angst meer heb. Het is namelijk ook iets waar ik me erg voor schaam, want wie kan er nou niet met mensen omgaan? Inmiddels weet ik dat het niet zo simpel ligt. Als ik op een leuk feestje ben, kan ik opeens omslaan en me heel erg druk maken om wat anderen van me denken, alles overanalyseren wat er uit mijn mond komt, denken dat ik leuk en gezellig móet zijn, anders vinden mensen me niet meer leuk. Ik word hierdoor erg stil, omdat ik als het ware "censuur" op mezelf leg en erg vast kom te zitten in mezelf.

Ik wist heel weinig over wat sociale angst precies inhield, maar het komt neer op enorme angst om negatief beoordeeld te worden door anderen. Het is jammer dat ik dit niet erkend had toen ik nog in de kliniek zat, maar ik denk dat het nu juist beter is om er wat aan te doen nu ik "vrij" ben en weer met school ben begonnen. Ik heb volgende week ook voor het eerst sinds weken een gesprek bij een psycholoog.

Als ik het zo lees ben je er heel intensief mee bezig geweest en ook echt vooruitgegaan!
Dat negatief beoordeeld worden heb ik ook heel erg, ik was bang om mijn tentamens niet te halen en de grootste angst was eigenlijk de reactie van mijn mentor , omdat die nogal de indruk geeft mij van de opleiding af te willen en mij niet te begrijpen.

Toch denk ik dat het gesprek bij de psycholoog je veel kan opleveren. Een angststoornis word namelijk veroorzaakt als een reactie op dingen die je voelt in je lichaam, hierdoor ga je denken dat er iets ergs is enz. enz., oftewel het zijn de gedachten. Als ik het zo lees zijn het bij jou ook die gedachten die je op dat moment laten dichtklappen, dus ik zou de hoop zeker niet opgeven! Wie weet verbeterd het nog een beetje!

quote:

Op woensdag 9 november 2011 22:34 schreef DolFijn94 het volgende:

[..]

Als ik het zo lees ben je er heel intensief mee bezig geweest en ook echt vooruitgegaan!
Dat negatief beoordeeld worden heb ik ook heel erg, ik was bang om mijn tentamens niet te halen en de grootste angst was eigenlijk de reactie van mijn mentor , omdat die nogal de indruk geeft mij van de opleiding af te willen en mij niet te begrijpen.

Toch denk ik dat het gesprek bij de psycholoog je veel kan opleveren. Een angststoornis word namelijk veroorzaakt als een reactie op dingen die je voelt in je lichaam, hierdoor ga je denken dat er iets ergs is enz. enz., oftewel het zijn de gedachten. Als ik het zo lees zijn het bij jou ook die gedachten die je op dat moment laten dichtklappen, dus ik zou de hoop zeker niet opgeven! Wie weet verbeterd het nog een beetje!

Dat is fijn om te horen Hoe bedoel je met dingen in je lichaam voelen? Wat ik wel vaak heb zijn hartkloppingen en tintelingen in mijn armen als ik een gevoel van machteloosheid heb (wanneer er iets gebeurt wat ik niet fijn vind, maar het lukt me niet om er iets van te zeggen).

Ik hoor erbij, ik ben ook depressief. Denk ik. Even lezen of ik iets herken in de verhalen van jullie.

Dolls en Mkr.n welkom

Hoe is het met iedereen vandaag?

Hier heb ik een oppasdag op mijn 'nichtje' Het is de dochter van mijn beste vrienden, en ze noemt mij ook tante, maar goed het is een lekkere dreutel met dr 2.5 jaar, dus ik zal vanavond wel kapot zijn, maar ze is ook heel gezellig, dus ik heb er zin in! Het zonnetje schijnt dus ik denk dat we eens op de kinderboerderij gaan kijken!

quote:

Op donderdag 10 november 2011 01:17 schreef Dolls het volgende:

[..]

Dat is fijn om te horen Hoe bedoel je met dingen in je lichaam voelen? Wat ik wel vaak heb zijn hartkloppingen en tintelingen in mijn armen als ik een gevoel van machteloosheid heb (wanneer er iets gebeurt wat ik niet fijn vind, maar het lukt me niet om er iets van te zeggen).

Daarmee bedoel ik dat ik bijvoorbeeld mezelf verslik, wat geborrel in mijn buik voel of wat pijn in mijn buik (dus wel gebieden die je ziek en misselijk kunnen maken) en dat probeer ik dan te verklaren wat niet lukt en dan komt er paniek omdat je denkt dat je ziek bent of iets ergs hebt. Die paniek veroorzaakt dan weer hartkloppingen, tintelingen, misselijkheid enz. Dat kan zo wel 5 uur aanhouden. Daarom werd er bij de psycholoog gezegd dat we de gedachten moeten gaan omzetten in positieve gedachten, vandaar dat ik het idee heb dat dit eventueel ook wat kan helpen voor jou!

quote:

Op donderdag 10 november 2011 10:08 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Dolls en Mkr.n welkom

Hoe is het met iedereen vandaag?

Hier heb ik een oppasdag op mijn 'nichtje' Het is de dochter van mijn beste vrienden, en ze noemt mij ook tante, maar goed het is een lekkere dreutel met dr 2.5 jaar, dus ik zal vanavond wel kapot zijn, maar ze is ook heel gezellig, dus ik heb er zin in! Het zonnetje schijnt dus ik denk dat we eens op de kinderboerderij gaan kijken!

Met mij gaat het wel, moet straks werken en dan merk ik dat die spanning toch al een beetje in mijn lichaam zit. Naar de kinderboerderij zou ik in mijn geval ook pas gaan als we thuis uitgekeken zijn. Dat is zo vervelend aan een angststoornis want leuke dingen doen is niet altijd leuk meer. Maargoed ik hoop dat je een leuke dag hebt en dan is die vermoeidheid dat best wel waard, toch?

quote:

Op donderdag 10 november 2011 08:41 schreef mrk.n het volgende:
Ik hoor erbij, ik ben ook depressief. Denk ik. Even lezen of ik iets herken in de verhalen van jullie.

Welkom, goed dat je hier komt meepraten!

quote:

Op woensdag 9 november 2011 22:22 schreef Dolls het volgende:

[..]

[..]

Dank jullie wel
Ik heb nooit medicijnen geslikt en ik ging op mijn 15e voor het eerst in therapie. Het hielp alleen niet veel, het was erg mijn hoofd boven water houden. Ik wist niet wat er met me aan de hand was en ik dacht dat ik "gewoon een beetje onzeker" was en dat "ik me er wel doorheen sla". Maar dan voelde ik me nog ellendiger als het gewoon écht niet lukte.

Op mijn 17e werd ik opgenomen in een kliniek en ik heb inmiddels een behandeling van 1,5 jaar achter de rug. Ik heb veel dingen verwerkt die vroeger waren gebeurd en ik heb ook als het ware een inhaalslag gemaakt. Ik ben erg veranderd, maar ik voel me de laatste tijd wel erg leeg en emotioneel (klinkt tegenstrijdig, ik weet het). Ik dacht dat het gewoon kwam omdat ik nu "de wijde wereld intrek" en dat het erbij hoort nu ik bij de kliniek weg ben.

Maar wat me vooral dwarszit, zijn die sociale angsten. Ik was vroeger extreem verlegen en ik had heel weinig vrienden. Inmiddels ben ik een stuk opener, ik vind het heel leuk om nieuwe mensen te leren kennen (wat ook tegenstrijdig is met mijn sociale angst, maar het ligt aan mijn stemming) en ik ben over het algemeen een erg vrolijk meisje. Tijdens mijn behandeling was ik een stuk socialer, dus ik zei tegen mezelf dat ik geen sociale angst meer heb. Het is namelijk ook iets waar ik me erg voor schaam, want wie kan er nou niet met mensen omgaan? Inmiddels weet ik dat het niet zo simpel ligt. Als ik op een leuk feestje ben, kan ik opeens omslaan en me heel erg druk maken om wat anderen van me denken, alles overanalyseren wat er uit mijn mond komt, denken dat ik leuk en gezellig móet zijn, anders vinden mensen me niet meer leuk. Ik word hierdoor erg stil, omdat ik als het ware "censuur" op mezelf leg en erg vast kom te zitten in mezelf.

Ik wist heel weinig over wat sociale angst precies inhield, maar het komt neer op enorme angst om negatief beoordeeld te worden door anderen. Het is jammer dat ik dit niet erkend had toen ik nog in de kliniek zat, maar ik denk dat het nu juist beter is om er wat aan te doen nu ik "vrij" ben en weer met school ben begonnen. Ik heb volgende week ook voor het eerst sinds weken een gesprek bij een psycholoog.

Welkom Dolls! Heel herkenbaar wat je schrijft; ik heb zelf recent te horen gekregen dat waar ik last van heb onder een sociale fobie valt te schrijven. Nu heb ik zelf altijd het idee dat het wel mee valt, maar zie nu toch wel steeds meer dat ik bepaalde dingen laat of heel eng vind om te doen. Ik denk meestal op voorhand al dat mensen me stom of raar of lelijk of vervelend zullen vinden en me dan zullen negeren. En als ik me hier niet door laat leiden en gewoon ga praten, merk ik dat ik dat vaak best moeilijk vind. En wat je schrijft over jezelf 'censuur' opleggen, herken ik dus ook wel.
Echter, als ik me eenmaal echt op m'n gemak voel, dan gaat het eigenlijk best ok, heb jij dat ook?

Verder durf ik me ook niet echt te laten zien, ben niet heel open over mezelf omdat ik mezelf als mislukking zien, maar dat is misschien meer iets van de depressie...

Goed dat je er nu mee aan de slag gaat. Wat dat betreft ben ik wel 'jaloers' dat jij dat nu al doet op deze leeftijd (als ik dit wellicht eerder ook had gedaan, had me dat een hoop ellende bespaard, maar goed, het is zoals het is).

En blijf hier vooral komen