Depressie & Angst #12

quote:

Op maandag 31 oktober 2011 19:14 schreef Nyota het volgende:

[..]

Ja, dat is misschien een beter idee. Ik sta in ieder geval wel nagenoeg elke dag tegelijk met m'n vriend op als hij naar z'n werk gaat. Vaak ga ik dan ook sporten of heb ik een afspraak bij fysio of therapeut. Maar als dat dan even niet is, val ik helemaal weg.
Ik merk sowieso nu sterk dat ik eigenlijk bijna alleen in actie kom als er externe prikkels zijn. Bv als m'n vriend aan het eind van de dag weer thuis komt, ga ik net voordat hij er is vanalles doen. Vorige week was hij er een avond en nacht toevallig eens niet en dan doe ik dus ook helemaal niets behalve een beetje tv kijken.

Kortom, ik doe het dus niet voor mezelf. Is weer pijnlijk duidelijk. Alsof ik aan anderen wil laten zien dat ik goed bezig ben. Hoe houd je alles en iedereen en vooral jezelf voor de gek? Hoe heb ik het toch ooit zo ver laten komen...

Om de vreetbui weer een beetje te compenseren en misschien nog een wat beter gevoel te krijgen, vriendlief die net belde dat hij onderweg is, gevraagd of hij zo wil mee gaan hardlopen. Gelukkig was hij enthousiast, dus heb ik geen excuus om nu niet meteen m'n hardloopgear aan te gaan doen.

En dank je wel kaneel, lief van je om te reageren op m'n berichtjes, terwijl ik zelf even niet aan inhoudelijk reageren toe kom.

We hebben allemaal onze ups en downs. Het is goed dat je je vriend hebt om je aan op te trekken. Maar toch moet je proberen dingen voor jezelf te doen, je moet je vriend niet het centrum van je leven maken. Een relatie moet bestaan uit 2 evenwaardige mensen, anders gaat het op de lange termijn verkeerd. Helaas ben ik ervaringsdeskundige.

Ik kan het niet vaak genoeg herhalen: verwacht niet te veel van jezelf. Daarmee krijg je alleen maar meer teleurstellingen. Kleine stapjes. Koken bijvoorbeeld. Probeer eens in de 2 dagen te koken.

Nyota, het lijkt mij ook goed om minder eisen te stellen aan jezelf.
Beloon jezelf voor ieder goed ding dat je gedaan hebt.
En als je naar je gevoel iets verkeerd hebt gedaan, straf jezelf niet af, maar kijk eerlijk naar jezelf en vraag je af hoe je het de volgende keer kunt laten lukken.
Jezelf straffen is eigenlijk ook alleen maar vluchten, en het is veilig, want dat ben je gewend. Maar zoeken naar opties voor verbetering is veel opbouwender
En dingen voor jezelf doen komt vanzelf wel. Ik vind het trouwens al heel knap dat je gaat sporten eigenlijk....

Straks een afspraak voor vrijwilligerswerk. Wel beetje spannend: zit ook een beetje met wat ik moet aangeven. Ik werkte 2 uur per dag voor 4 dagen voor m'n ontslag. Die 2 uur per dag was toen echt max en zonder druk vooral.

Dat heb ik straks natuurlijk ook weer nodig. En dat moet ik dan ook wel aangeven natuurlijk. En dat ik in een depressie zit. Maar verwacht al meteen dat ze me dan niet kunnen gebruiken en me niet kunnen inzetten vanwege m'n state of mind danwel de urenbeperking.

Iemand nog tips hiervoor? En op jullie reacties eerder kom ik nog terug

Nyota, ik zou gewoon helemaal open kaart spelen.
er zijn zat organisaties die hartstikke geholpen zijn met iemand die 2 uurtjes per dag komt helpen. je moet niet vergeten dat ze je niet hoeven te betalen dus ze mogen blij zijn met alles wat je kunt bieden.

en ik zou denk ik beginnen met 3x 2 uur, en dan als het goed gaat opbouwen naar 4x 2 uur. dat is beter dan dat je meteen maximaal begint en dat je dan terug moet als het toch zwaarder is dan je verwachtte...
succes meis!

Veel succes Nyota. Ik sluit me bij Murmeli aan, vooral niet te zwaar beginnen. En eerlijkheid wordt overal gewaardeerd.

Zelf ben ik net thuis van mijn examen. Ik heb een 9! Cum laude zit er nog in.

quote:

Op dinsdag 1 november 2011 12:55 schreef Kaneelstokje het volgende:
Veel succes Nyota. Ik sluit me bij Murmeli aan, vooral niet te zwaar beginnen. En eerlijkheid wordt overal gewaardeerd.

Zelf ben ik net thuis van mijn examen. Ik heb een 9! Cum laude zit er nog in.

Yo, wat goed! Gefeliciteerd! Goed gedaan man!

Ik vanochtend op gesprek geweest, maar het voegde niet zo veel toe. Concreet doen ze niet zo veel voor me en mag ik de organisaties gewoon zelf benaderen. Waar het gesprek dan goed voor was, was me dan ook niet duidelijk. Maar het was sowieso wel even prima hoor om langs te zijn geweest en was meteen weer een uitstapje :-) En het bewijs dat mensen me niet meteen me aankijken alsof ik een mislukking ben die een ZW-uitkering aan het trekken is.

Dus nu bedenken wat ik eigenlijk wil gaan doen (moeilijk, maar wel goed om weer iets te gaan doen )en dan maar eens een beetje rondbellen (eerst weer wat moed verzamelen, maar gezien het UWV ook in m'n nekt hijgt (externe stimulans....) ga ik het misschien nog wel deze week op een rijtje zetten en volgende week bellen.

Verder zat ik nog te denken over je eerdere bericht Kaneel en als ik iets niet wil is afhankelijk zijn van wie dan ook en zeker niet van m'n vriend. Daar verzet ik me dan ook hard tegen als ik bij mezelf dan ook maar enigszins een trekje hiervan merk. Maar dat heb ik dus ook bij m'n therapeute: ik wil niet afhankelijk van haar worden, maar dat is soms wel verdomde moeilijk denk ik als zij voor mijn gevoel de enige is die me uberhaupt een beetje begrijpt en wel die dingen tegen me zegt die nooit tegen me gezegd zijn. En die angst zorgt er dan weer voor dat ik mezelf nog steeds niet helemaal heb blootgegeven en daar met mezelf in gevecht zit te zijn. Lekker handig he.

Ik besef me dat deze 'afhankelijkheid' nu dan misschien even zo is, maar ik meteen ook ga leren dat in de toekomst niet meer te hebben. Dus dan toch echt door die zure appel heen, zo zie ik het op dit moment. Jammer alleen dat er nog veel meer speelt dan dat en ik vooral door die ongeordende gedachtes me een balletje in een flipperkast voel...

Ik heb precies hetzelfde nyota.. en niet afhankelijk zijn van anderen is eigenlijk helemaal niet zo moeilijk besef ik me(kan wel moeilijk zijn als je erg in de knoop zit) , alleen ik moet beginnen, dus dingen voor mezelf gaan doen, alleen! En dat is eng

quote:

Op dinsdag 1 november 2011 15:02 schreef Stefanovich het volgende:
Ik heb precies hetzelfde nyota.. en niet afhankelijk zijn van anderen is eigenlijk helemaal niet zo moeilijk besef ik me(kan wel moeilijk zijn als je erg in de knoop zit) , alleen ik moet beginnen, dus dingen voor mezelf gaan doen, alleen! En dat is eng

Oh, maar ik denk wel vaker: "ik heb helemaal niemand nodig, I'll show you" en ga dan vanalles en nog wat alleen doen.
Blijkt alleen een copingsstrategie te zijn voor een van m'n valkuilen, dus ik steek hem nog niet zo goed in....

Maar ik heb dan wel bv bij sporten of bv door het bos wandelen met m'n camera wel steeds vaker het gevoel: "dit is van mij en dat neemt niemand van mij af". En dat voelt dan eigenlijk best ok als ik er over nadenk...

Heb jij al een idee wat voor dingen je wilt gaan doen?

Ik wil er nog ff aan toevoegen dat je ook geduld móet hebben. Een (groter) sociaal leven heb je niet zo 1,2,3. En dat is wat ik wil, maar ook gewoon meer te doen te hebben. Dus een treamsport denk ik dan aa, waarschijnlijk dan voetbal, wat echt een passie van mij is geweest altijd, alleen in teamverband nooit als echt leuk heb ervaren door rotte teamgenoten. Dat houdt mij ook tegen er weer op te gaan, maar als ik nu bedenk, ik ben nu 21, dan kom je bij de senioren en zal het wel anders gaan in zon team.
Ik heb soms het idee dat ik een heel groot probleem heb en depressief ben, maar dat zit tussen mijn oren, Oke, ik zit nu in deze siruatie, maar als ik straks weer studeer, én meer ga doen kom ik wel weer goed in mn vel te zitten.

quote:

Op maandag 31 oktober 2011 17:32 schreef KathyH. het volgende:
Online bestellen misschien? Of wil je eigenlijk toch wel liever naar de stad?

Ik heb het vandaag toch maar gedaan
Ik had van die gedachtes ik vind toch niks etc, maar..leuke jas gevonden (in de stad)

quote:

Op dinsdag 1 november 2011 14:57 schreef Nyota het volgende:

[..]

Yo, wat goed! Gefeliciteerd! Goed gedaan man!

Ik vanochtend op gesprek geweest, maar het voegde niet zo veel toe. Concreet doen ze niet zo veel voor me en mag ik de organisaties gewoon zelf benaderen. Waar het gesprek dan goed voor was, was me dan ook niet duidelijk. Maar het was sowieso wel even prima hoor om langs te zijn geweest en was meteen weer een uitstapje :-) En het bewijs dat mensen me niet meteen me aankijken alsof ik een mislukking ben die een ZW-uitkering aan het trekken is.

Dus nu bedenken wat ik eigenlijk wil gaan doen (moeilijk, maar wel goed om weer iets te gaan doen )en dan maar eens een beetje rondbellen (eerst weer wat moed verzamelen, maar gezien het UWV ook in m'n nekt hijgt (externe stimulans....) ga ik het misschien nog wel deze week op een rijtje zetten en volgende week bellen.

Verder zat ik nog te denken over je eerdere bericht Kaneel en als ik iets niet wil is afhankelijk zijn van wie dan ook en zeker niet van m'n vriend. Daar verzet ik me dan ook hard tegen als ik bij mezelf dan ook maar enigszins een trekje hiervan merk. Maar dat heb ik dus ook bij m'n therapeute: ik wil niet afhankelijk van haar worden, maar dat is soms wel verdomde moeilijk denk ik als zij voor mijn gevoel de enige is die me uberhaupt een beetje begrijpt en wel die dingen tegen me zegt die nooit tegen me gezegd zijn. En die angst zorgt er dan weer voor dat ik mezelf nog steeds niet helemaal heb blootgegeven en daar met mezelf in gevecht zit te zijn. Lekker handig he.

Ik besef me dat deze 'afhankelijkheid' nu dan misschien even zo is, maar ik meteen ook ga leren dat in de toekomst niet meer te hebben. Dus dan toch echt door die zure appel heen, zo zie ik het op dit moment. Jammer alleen dat er nog veel meer speelt dan dat en ik vooral door die ongeordende gedachtes me een balletje in een flipperkast voel...

Verwacht geen wonderen van jezelf mbt de therapie. Gun jezelf de tijd.

Zo te lezen ben je je goed bewust van jezelf en wat er te verbeteren valt.

Wat voor vrijwilligerswerk heb je op het oog?

quote:

Op dinsdag 1 november 2011 15:21 schreef ScarFace- het volgende:

[..]

Ik heb het vandaag toch maar gedaan
Ik had van die gedachtes ik vind toch niks etc, maar..leuke jas gevonden (in de stad)

Top!!

Blijkbaar heb ik een hoop gemist afgelopen dagen.
Zelf ben ik bekaf, ben de afgelopen 2 dagen hard bezig geweest met leren en vandaag tentamen gehad. En heb er een niet al te best gevoel bij..maar je zal maar zien gevoel kan me alsnog veraden.
Nu heb ik volgende week nog 2 tentamens.
En merk dat de stress er echt op in kan hakken, gisterenmiddag en vandaag voelde ik me slecht..en vanmorgen werd ik met een super slecht gevoel wakker..

Pfff ik heb op dit moment even geen werk én dan duren de dagen wel lang hoor... ik wil mijn leveb graag drastisch veranderen maar waarom houd ik mezelf tegen? Ik wil eens beginnen met werken aan mn toekomst maar nu ga ik 6 maanden in een groepstherapie tegen sociale angst en zo, terwijl Iets in mij zegt als ik gewoon meer ga doen het ook wel goed komt, maar ik doe niks. Ik heb echt een schop nodig. Én als ik die therapie ga doen duurt het nog langer voordat ik weer naar school kan. Nu ik geen werk heb spookt dit de hele dag door mijn hoofd.

Even een dikke knuffel voor jullie allemaal! ook al voelt het niet altijd zo, jullie zijn goed bezig, want jullie werken aan jezelf en dat is soms een fulltime baan!!

Verder heb ik niet zoveel te melden, ik heb het gevoel dat ik steeds een beetje meer controle terug krijg op mijn leven en dat is heel fijn! Ik voel mij op dit moment ook goed genoeg om morgen naar de kreadoe te gaan, een beurs waar veel mensen zijn, iets waar ik lange tijd geen lef voor had, omdat veel mensen veel prikkels betekende, maar nu ga ik morgen kijken hoe het gaat, en het gevoel van er zin in hebben is iets wat absoluut overheerst!

hier is mijn stemming zojuist omgeslagen. Ik voelde het al aankomen, maar kan er niks aan doen. En daar kan ik zo gefrustreerd van raken
Maar deels weet ik wel hoe dat komt, het is weer de thuissituatie die weer stroef loopt en ik ben liever op school aan het niksen dan thuis. Vandaag had ik tentamen van 12 uur tot 2..en ben gewoon van half11 tot 3 uur op school gebleven..omdat ik gewooon niet naar huis wilde..en zo gaat dit eigenlijk al iets langer.
En dan nu het feit dat ik bijna 5 dagen vrij ben op 2 lesuurtjes na, dat maakt mij zorgen, omdat ik mij thuis verveel..en irriteer aan mijn ma, die nu constant aan het klagen en zeuren is. En begonnen is met hele "psychologische" analyses en niet snapt dat ik daar geen zin in heb. Dat het leven van anderen mij weinig boeit en ik kan er nisk aan doen...want ze zijn toch veel te ver weg...

Maar goed ik ga zo maar proberen te slapen

Probeer te blijven lachen.

quote:

Op woensdag 2 november 2011 22:11 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Even een dikke knuffel voor jullie allemaal! ook al voelt het niet altijd zo, jullie zijn goed bezig, want jullie werken aan jezelf en dat is soms een fulltime baan!!

Verder heb ik niet zoveel te melden, ik heb het gevoel dat ik steeds een beetje meer controle terug krijg op mijn leven en dat is heel fijn! Ik voel mij op dit moment ook goed genoeg om morgen naar de kreadoe te gaan, een beurs waar veel mensen zijn, iets waar ik lange tijd geen lef voor had, omdat veel mensen veel prikkels betekende, maar nu ga ik morgen kijken hoe het gaat, en het gevoel van er zin in hebben is iets wat absoluut overheerst!

Daar zeg je wat, het is idd net een fulltime baan, als je zowat 24/7 er mee bezig bent... eigenlijk ben ik 24/7 met mezelf bezig, best egoistisch eigenlijk. Maar goed, dat heeft natuurlijk een reden, maar soms wou ik dat ik er wat meer was voor anderen

Goed van je dat je gaat!

quote:

Op woensdag 2 november 2011 23:16 schreef Martin1234 het volgende:
Probeer te blijven lachen.

RELAXXX MAN! SWA! PASS MIJ DIE JONKO

Dit is geweldig :

e

quote:

Op woensdag 2 november 2011 23:19 schreef Stefanovich het volgende:

[..]

Daar zeg je wat, het is idd net een fulltime baan, als je zowat 24/7 er mee bezig bent... eigenlijk ben ik 24/7 met mezelf bezig, best egoistisch eigenlijk. Maar goed, dat heeft natuurlijk een reden, maar soms wou ik dat ik er wat meer was voor anderen

Goed van je dat je gaat!

dat is niet egoistisch hoor, je kunt er pas weer voor anderen zijn als het goed gaat met jezelf!

@ Stefanovich: vervelend he, dat je opeens 'teveel' tijd hebt en dan ga je nadenken.... Heel herkenbaar. Wanneer zou je groepstherapie gaan starten?

Hier gisteren echt een k-dag, vandaag geloof ik ietsje beter. Wel erger ik me dood aan m'n ouders. Die belden me gisteren en vroegen me wederom of ik al bezig ben met solliciteren etc etc. Echt, ik heb al 100 x aangegeven dat ik nu niet zo lekker in m'n vel zit en even rustig aan doe.
Nu moet ik zeggen dat ik ze niet heb verteld dat ik een depressie heb en met mezelf in de knoop zit. Ik wil ze dat ook niet vertellen, want ze snappen het niet. Dan krijg ik alleen maar reacties als "schouders eronder en weer doorgaan". Ze kunnen zich niet inleven en ze begrijpen niets van emoties. Dat is ook precies een van de problemen waar ik tegenaan loop: ik heb nooit geleerd iets met emoties te doen....

Maar ja, hoe lang kan ik ze nog gaan zeggen dat ik me moe voel en nog rustig aan doe. Pff, ik vind het maar lastig. Ik haat het allemaal. Kon het verleden maar anders zijn...

quote:

Op donderdag 3 november 2011 12:54 schreef Nyota het volgende:
@ Stefanovich: vervelend he, dat je opeens 'teveel' tijd hebt en dan ga je nadenken.... Heel herkenbaar. Wanneer zou je groepstherapie gaan starten?

Hier gisteren echt een k-dag, vandaag geloof ik ietsje beter. Wel erger ik me dood aan m'n ouders. Die belden me gisteren en vroegen me wederom of ik al bezig ben met solliciteren etc etc. Echt, ik heb al 100 x aangegeven dat ik nu niet zo lekker in m'n vel zit en even rustig aan doe.
Nu moet ik zeggen dat ik ze niet heb verteld dat ik een depressie heb en met mezelf in de knoop zit. Ik wil ze dat ook niet vertellen, want ze snappen het niet. Dan krijg ik alleen maar reacties als "schouders eronder en weer doorgaan". Ze kunnen zich niet inleven en ze begrijpen niets van emoties. Dat is ook precies een van de problemen waar ik tegenaan loop: ik heb nooit geleerd iets met emoties te doen....

Maar ja, hoe lang kan ik ze nog gaan zeggen dat ik me moe voel en nog rustig aan doe. Pff, ik vind het maar lastig. Ik haat het allemaal. Kon het verleden maar anders zijn...

Hoe lang en hoe vaak mijn ouders dat wel niet tegen me gezegd hebben. Alsof ik het leuk vind om thuis te zitten met een depressie. Ze snappen het niet en ze zullen het ook niet gaan snappen. Als je het zelf hebt meegemaakt is dat gewoon een stap te ver.

@nyota, ik weet nog niet wanneer, maar waarschijnlijk in december ergens. Als ik maar werk heb, ongeveer 20/25 uur in de week of zo, dan is het niet zo erg. Ik merk nu pas echt dat ik 4 jaar lang heb zitten kloten en als ik zo door zou gaan het niks wordt met mij, dat is opzich goed, maar het is dan wel frustrerend dat ik nu wéér een jaar moet wachten met school e.d(als ik aan die therapie begin). terwijl ik het helemaal zat ben niks te doen, te wachten en geen richting te hebben. Maar goed, miss kom ik wel veel sterker uit die therapie, progressie die ik zelf nooit zou maken of er jaren over zou duren, dus misschien moet ik er maar anders naar kijken, het zien als een investering in mezelf en volgend jaar daarna ''fris'' opnieuw beginnen.

Waarom vertel je het je ouders niet? Je denkt dat ze het niet snappen en je denkt al te weten hoe ze zullen reageren, maar als je het nog nooit verteld hebt kan je dat niet weten Probeer het, wat heb je te verliezen? Of je krijgt meer begrip, of niet. Niet heb je nu ook al.

[ Bericht 11% gewijzigd door Stefanovich op 03-11-2011 13:48:58 ]

@ Nyota en Kaneelstokje.
Dat is van de ouders is heel herkenbaar de mijne heeft dat nog dagelijks. Met bijvoorbeeld het contact leggen met anderen voor mij is dat heel lastig en vooral in contact blijven, ik schrik snel af en het kost me heel veel moeite om iemand te vertrouwen en ik vind contact ook wel "eng en raar". Dit is dan wel meer gerelateerd aan autisme.
Maar hoe vaak zeurt mijn moeder wel niet, dat ik contact met iedereen weiger op familie na, en dat ik iedereen afstoot..en dat dat niet normaal is. ed.
En dan heb ik tegenwoordig echt zoiets van stome mens houd je kop dicht, je snapt me toch niet.
En bij is het gewoon dusdanig aan het oplopen dat ik het liefst het huis uit zou gaan, maar nog moet wachten omdat dit niet mogelijk is.

Hier voel ik me geirriteerd, ik merk ook echt dat als ik niet naar school hoef ik niks te doen heb, en me ga vervelen. En mij komt dan met allerlei stomme klusjes aanzeten die ik wel moet doen, terwijl ik er een hekel aan heb. Maar ik heb gewoon niks te zeggen.
En ik heb tegenwoordig een hekel aan thuiszitten. En dus sluit ik me op in mijn kamer, maar dat leid ook weer tot gezeik..en ik heb het gehad.
Nu zit ik met een lichte woedeaanval, die ik nog wel een beetje onder controle heb maar ik heb gewoon zin om dingen kapot te maken nu!