Depressie & Angst #12

quote:

Op donderdag 20 oktober 2011 12:55 schreef Canillas het volgende:
Ik had vooral moeite met over mezelf praten omdat ik mezelf en mijn situatie zag als iets wat verkeerd was, wat niet zou mogen, gewoon omdat ik mezelf nog niet echt begreep en daarmee ook niet waarom de dingen waren gegaan zoals ze gingen.

Als ik wist dat iemand me accepteerde dan kon ik wel over mezelf praten, dan voelde dat veilig. Punt is dan wel dat of ik over mezelf kon vertellen afhing van de persoon en of ik het gevoel had dat diegene me accepteerde. Nu ik mezelf volledig accepteer is dat er niet meer, het gaat er ook niet omdat dat anderen mij accepteren en/of begrijpen; als ik mezelf maar accepteer en begrijp. Dan is dat heel het onderwerp 'mezelf' niet meer iets wat ik moet verbergen uit angst voor reacties of meningen dat ik er niet zou mogen zijn of anders zou moeten zijn/doen. Omdat ik nu om mezelf geef is mezelf zijn ook niet meer iets pijnlijks of engs. Daarom is zelfacceptatie en zelfwaardering zoiets belangrijks omdat het het zijn van jezelf een minder beladen iets maakt, en daarmee ook iets waar je je niet tegen hoeft te verzetten in de vorm van jezelf wegstoppen

Dat klinkt als iets moois, maar voor mij nog zo ver weg...

Zoals m'n therapeute zegt: ik heb vanuit m'n jeugd veel negatieve dingen meekregen en heb lang niet beter geweten. Om die negatieve overtuigingen-die je zelf in stand houdt- om te buigen, is er een bombardement van positieve gedachten en overtuigingen nodig.

Nu nog die B52 in mezelf vinden.

Wat ik nu wel heel sterk merk, is dat ik zoveel verdriet in mijn lichaam heb en dat er heel weinig nodig is om die zere plek te voelen. En dan ga ik niet huilen of het uiten, maar me juist verder terugtrekken en proberen die plek te beschermen. En dan maar blijven zeuren dat ik me zo alleen voel.

Wat is dat brein toch vervelend soms

quote:

Op donderdag 20 oktober 2011 00:36 schreef X_FoutBijRegistratie het volgende:
Het was nog vrij rustig, tot dat je vrienden met onbekende mensen gaan praten. Ik sla compleet dicht en sta buiten alle gesprekken en gezelschap.

Ben echt direct naar huis gegaan, ik voelde me klote, ik haat mezelf echt, ik heb er totaal geen zin meer in..... Kan er verdomme niks aan doen.

Waarom ga je dan ook naar huis?

Je kunt er serieus beter gewoon bij blijven staan en een drankje doen. Ook al zeg je verder weinig.

Ik ga weleens weg in dat soort situaties omdat ik genoeg van de herrie en drukte heb.. ik ben niet echt een uitgaanstype, maar ik schuw nieuwe contacten niet Alsnog voelt het dan kut om naar huis te gaan, omdat ik er meestal mensen mee teleurstel.

Maar ja, ik heb het na een paar uur meestal wel gehad ermee. Dan begin ik mij overal aan te irriteren enzo

quote:

Op donderdag 20 oktober 2011 17:04 schreef Nyota het volgende:
Dat klinkt als iets moois, maar voor mij nog zo ver weg...

Zoals m'n therapeute zegt: ik heb vanuit m'n jeugd veel negatieve dingen meekregen en heb lang niet beter geweten. Om die negatieve overtuigingen-die je zelf in stand houdt- om te buigen, is er een bombardement van positieve gedachten en overtuigingen nodig.

Ja, ik wilde het ook zeker niet doen klinken alsof het een makkelijk iets is, sterker nog het denk ik het moeilijkste en ook ingrijpendste is wat er bestaat, vooral als je nooit wat anders gekend hebt, dan is het een hele lange weg om nieuwe, positieve dingen gedachten/ervaringen/etc aan toe te voegen. Maar zo begint het wel

Negatiefs over jezelf zijn lijkt wel als 'normaal' te worden beschouwd terwijl van jezelf houden en jezelf begrijpen en accepteren het leven zoveel leuker maakt. Negatieve zelfoordelen en de angst om er te zijn als jezelf werken zo verlammend, maar dat is iets wat iedereen wel merkt. Alles veranderen wanneer je oprecht gelooft dat je er mag zijn, gewoon zoals je bent. Je kan niet vrij zijn zonder te geloven dat je er mag zijn.

Ik denk dat uitvinden wie je bent en wat je gelukkig maakt een taak is die iedereen heeft, en wat je ervoor terugkrijgt is het ook absoluut waard. In ieder geval goed dat je het helder hebt dat het om opgebouwde overtuigingen gaat, dat leren heeft mij in ieder geval ook veel geholpen. Die overtuigingen zijn er met een reden, ze zijn alleen niet altijd nog van toepassing en dan begint de lange overtuigingsweg om te laten zien dat het anders kan wanneer je gehoor geeft aan de innerlijk wens om vrij te kunnen leven.

quote:

Nu nog die B52 in mezelf vinden.

Die heeft tijd nodig om tevoorschijn te komen maar dat hoeft eigenlijk niet gezegd te worden

quote:

Op donderdag 20 oktober 2011 17:07 schreef LostInSpace het volgende:

[..]

Waarom ga je dan ook naar huis?

Je kunt er serieus beter gewoon bij blijven staan en een drankje doen. Ook al zeg je verder weinig.

Ik ga weleens weg in dat soort situaties omdat ik genoeg van de herrie en drukte heb.. ik ben niet echt een uitgaanstype, maar ik schuw nieuwe contacten niet Alsnog voelt het dan kut om naar huis te gaan, omdat ik er meestal mensen mee teleurstel.

Maar ja, ik heb het na een paar uur meestal wel gehad ermee. Dan begin ik mij overal aan te irriteren enzo

Het is ook dat ik de volgende dag moest werken. Maar ik voel me dan zo buiten gesloten, ik vind het gewoon beschamend dat je er maar naast staat niks zegt en af en toe een beetje lacht terwijl je jezelf totaal niet zo voelt. Ik kan het gewoon niet meer, vroeger was het ook altijd zo maar vooral nu... Ik trek het echt gewoon niet meer, ben echt in staat om me morgen ook ziek te melden wat ik normaal nooit doe. Wil dat het gewoon over is......

Sylvana, hoe is het gegaan??

En weer zo vroeg wakker, ben het spuugzat zo elke dag

En spijt dat ik gisteren te veel biertjes in de kroeg heb gedronken (hoewel er geen kater is).. Op het moment zelf was het nog zo'n goed idee..

Dubbel

Dubbel

De hele dag was nog iets te vermoeiend en ben dus om 14 uur naar schoonzusje gegaan en heb daar de rest van de middag op de bank gelegen. Toen vriendlief uit werk kwam is zij mee naar ons gegaan en heeft zij afgewassen en eten gekookt

Vandaag tot 13 uur groep en daarna naar schoonouders.

quote:

Op donderdag 20 oktober 2011 21:55 schreef X_FoutBijRegistratie het volgende:
Het is ook dat ik de volgende dag moest werken. Maar ik voel me dan zo buiten gesloten, ik vind het gewoon beschamend dat je er maar naast staat niks zegt en af en toe een beetje lacht terwijl je jezelf totaal niet zo voelt. Ik kan het gewoon niet meer, vroeger was het ook altijd zo maar vooral nu... Ik trek het echt gewoon niet meer, ben echt in staat om me morgen ook ziek te melden wat ik normaal nooit doe. Wil dat het gewoon over is......

Gast, zo'n ramp is het nou ook weer niet. Je bent misschien niet zo spontaan, maar je moet begrijpen dat je daar echt niet alleen in bent. Genoeg mensen die een leuk leven leiden zonder dat ze met iedereen socializen.

Accepteer jezelf.

quote:

Op vrijdag 21 oktober 2011 10:32 schreef LostInSpace het volgende:

[..]

Gast, zo'n ramp is het nou ook weer niet. Je bent misschien niet zo spontaan, maar je moet begrijpen dat je daar echt niet alleen in bent. Genoeg mensen die een leuk leven leiden zonder dat ze met iedereen socializen.

Accepteer jezelf.

Maar dat maakt dat gevoel op dat moment niet minder toch? En klopt dat het gaat om jezelf te accepteren, maar dat is waarschijnlijk nu juist zo vaak het probleem...

En dat vrijwilligerswerk waar ik het over had, maar nog geen actie op durfde te ondernemen (behalve me online inschrijven): mijn voorkeuren zijn wat breed, dus het leek haar beter dat ik eens langs zou komen voor een gesprek. En die is inmiddels gepland, dus dan kan ik er niet meer onderuit (maar zit nu al weer te denken aan dat gesprek en dat ik het eigenlijk ook allemaal niet weet). Niet handig...

quote:

Op vrijdag 21 oktober 2011 14:18 schreef Nyota het volgende:

[..]

Maar dat maakt dat gevoel op dat moment niet minder toch? En klopt dat het gaat om jezelf te accepteren, maar dat is waarschijnlijk nu juist zo vaak het probleem...

En dat vrijwilligerswerk waar ik het over had, maar nog geen actie op durfde te ondernemen (behalve me online inschrijven): mijn voorkeuren zijn wat breed, dus het leek haar beter dat ik eens langs zou komen voor een gesprek. En die is inmiddels gepland, dus dan kan ik er niet meer onderuit (maar zit nu al weer te denken aan dat gesprek en dat ik het eigenlijk ook allemaal niet weet). Niet handig...

Dat kan je jezelf wel gewoon laten overkomen denk ik (dat gesprek)

Sylvana, fijn om te lezen dat je niet alleen bent op het moment. Maar wat is nou uiteindelijk de bedoeling? Ga je dit volhouden zo, is het voldoende?

@ Sylvana:
Fijn dat je uiteindelijk ook naar je schoonzus kon, lijkt me ook wel leuker dan zo'n "instituut".
En je bent die dag wel lekker verwend

@X_foutbijregistratie
Maak je niet zo druk dat je soms niet veel te zeggen hebt ofzo. Dat heb ik ook zo vaak, en toch kan ik het naar me zin hebben, door de andere te observeren, en heel soms laat ik een woordje vallen.
Maar vooral lach ik om de houding van anderen..en er zijn altijd wel een aantal die het meeste praten..waardoor ze net papegaaien lijken..

@Nyota,
Ik zou zeggen, maar je niet druk. En ga naar dat gesprek. En je kan er altijd nog onderuit, als het blijkt dat het echt niks is voor jou kan je dat ook eerlijk aangeven. Denk maar, het is vrijwilligerswerk geen vast baan. Ze zijn vaak wat sneller tevreden..

Hier ben ik doodmoe, vanmorgen wat boodschapjes gedaan, daarna even geleerd voor tentamens. En had om 14.00 gesprek bij de psych. Het was wel een goed gesprek maar het heeft me echt "afgebroken".
En de thuissituatie is heel veel besproken, en de psych lijkt het momenteel niet verstandig om opmezelf te gaan. Maar wat ik van haar wel moet proberen te doen is een beetje rondneuzen onder klasgenoten die op zichzelf willen..om te kijken of er anders samen iets gehuurd kan worden Maar het minpunt ik ben de enige dame in de klas..en om met jongens een huisje te delen, nou..daar heb ik zo mijn twijfels over..

Jongens huizen zijn schoner dan vrouwenhuizen.. + je hebt een bepaalde rustgevende invloed op mannen als vrouw zijnde (als het goed is)

Dus zou ideaal voor je zijn denk ik Als het een beetje leuke jongens zijn.

@Kingtoppie, alle huizen waar ik (mannen)jongens als hoofdverantwoordelijke van het huishouden heb gezien was het echt een bende..
En ach, als het een beetje leuke jongens zijn is het wel ok. Maar ik zit meer bij van die haantjes achtige gasten in de klas ik heb geen zin om met allemaal haantjes een huis te delen

Verder voel ik me nu echt zo mega-slecht...ik sta echt op barsten. De gesprekken met de psych worden gewoon steeds zwaarder...en op lange duur hebben ze wel een goed effect. Maar de dag erna of diezelfde dag kan ik me zo gigantisch slecht voelen.
En de dingen die dan besproken zijn die lijken zeg maar nog erger te zijn. Bijvoorbeeld het feit dat ik heel snel geirriteerd ben de laatste tijd..dat heeft zich nu echt mega-versneld....en en al die gedachtes van alle irritaties van afgelopen tijd komen nu naar boven in mijn hoofd

even een dikke knuffel voor jullie allemaal!!

ik heb op dit moment weinig reden tot klagen, als ik goed mijn rust pak kom ik de dag goed door, ik heb mijn vriend veel om mij heen en hij let goed op mij en ik kan zelfs voor anderen zorgen zonder dat het ten koste gaat van mezelf! geen klachten dus

@gewoonmezelf, fijn dat het goed gaat!

@cafpow, dingen lijken/ worden altijd eerst erger voor t beter wordt is mij verteld, dus misschien ben je juist op weg naar het beter worden.

Gisteren naar de psycholoog geweest, moest een overeenkomst, met alles wat besproken was, tekenen voor de verzekering. Echt raar dat ik daar een klein half jaar loop en zij alles zo goed doorheeft. Maar ook zuur dat het niet één ding is, waar ik last van heb. Wordt nog een lange weg zo

@spacekitten,

Je hebt echt helemaal gelijk. En ik weet dat ik na de gesprekken met de psych niet veel kan hebben en rust moet nemen.

Vannacht was echt een rotnacht, want ik kom er per toeval achter dat ik bijna 2 weken geleden van de andere projectleden een 2e officiele waarschuwing heb gekregen. Met de reden waarom ben ik het eens. maar ik vind het alleen niet geldig, omdat er verzuimd is mij hiervan tijdig op de hoogte te stellen. En ik er ruim een week later dit lees in een vergaderverslag wat overigens helemaal fout is. Omdat de datum is veranderd van de vergadering en er dingen in het verslag staan die toen nooit besproken zijn.
En dit alles icm. het gesprek met de psych hebben ervoor gezorgd dat ik niet goed heb geslapen.

Maar aangezien de andere projectleden het hard willen spelen, speel ik terug. Ik heb al 2x eerder deze aspecten van de communicatie in kaart gebracht bij de projectleden en docent. En nu gebeurd hetzelfde voor een 3e keer, dus nu breng ik hun in aanmerking voor een officiele waarschuwing vanwege het buitensluiten van projectleden.

En verder probeer ik vandaag dus gewoon ramen te zemen en rust te nemen. En wat te doen aan tentamens. maar het gaat dus niet echt lekker nu!

Nou cafpow, dat klinkt inderdaad niet leuk Hopelijk laat je de ramen nog wel een beetje heel met het zemen..

Hier eigenlijk best een goede dag. Ik denk dat het komt omdat het weekend is. Dan is m'n schatje er ook en ga ik opeens allerlei dingen doen, terwijl ik de rest van de week tot niets kom. Maar hb nu wel een brandend schone slaapkamer en bedden...

Maar handig is het natuurlijk niet dat ik als ik zonder hem ben bijna niets doe. Dat is niet goed. Maar zo'n dag als vandaag laat me wel weer denken dat het dus allemaal wel weer mee valt en dat ik toch maar dir fulltime baan moet gaan zoeken. Wel beter om dat nu te doen, omdat ik er nu nog niet zo lang uit heb gelegen (op papier) is dan mijn redenering. En dat terwijl ik ergens van binnen weet dat ik mezelf weer aan het ontwijken ben?

Damn, ik moet ook niet nadenken, ik moet gewoon doen. Dat denken brengt me alleen maar in de knoop.
Of is dit op deze manier ook een vorm van ontwijken? Hmm

quote:

Op vrijdag 21 oktober 2011 14:18 schreef Nyota het volgende:
Maar dat maakt dat gevoel op dat moment niet minder toch? En klopt dat het gaat om jezelf te accepteren, maar dat is waarschijnlijk nu juist zo vaak het probleem...

Een deel ervan is ook opvoeding.

Ik kan niet zeggen dat mijn opvoeding altijd even leuk was, want het was behoorlijk hard en ouderwets soms, maar je neemt wel wat handige dingen ervan mee in het leven.

Je moet soms hard voor jezelf zijn en schijt hebben aan dat rotgevoel. Richt jezelf op de doelen die je wil behalen en ga daar dan ook voor. En dan kan het vandaag niet helemaal naar je zin zijn, en is het een rotdag. En morgen ook. En overmorgen weer, en over 2 weken nog steeds. Maar als je blijft vechten dan komt er een dag dat je wel dingen bereikt en dan komt het moment waarop je jezelf even stoer vindt

En dat geeft weer moed om nieuwe doelen te halen.

Het leven gaat niet over rozen (en zelfs die krengen prikken).

Tsja, en soms is het ook goed als iemand even zegt "het valt allemaal wel mee, get over it". Dat is beter dan steeds medelijden krijgen en vervolgens in een negatieve spiraal terecht te komen.

Hallo!
Ik ben opgenomen!
Sinds vorige week woensdag.
Nu mag ik 2 dagen naar huis
Voel me al stukken beter, heb niet eens meer zelfmoordgedachtes en ben zo lekker rustig in mijn hoofd.

Sterkte iedereen!

quote:

Op zaterdag 22 oktober 2011 18:06 schreef Madame_Paon het volgende:

[..]

Goed om te horen.
Hoelang duurt de opname? Of is dat nog niet duidelijk?

Is nog niet duidelijk.
Ik word getest daar of ik psychotische trekjes heb of het angst is.

Nu stop ik weer even, anders raak ik overprikkeld.

@Summerbird, goed om te horen dat het nu wat fijner gaat. En dat de situatie beter handelbaard word.

quote:

Op zaterdag 22 oktober 2011 18:09 schreef summer2bird het volgende:

[..]

Is nog niet duidelijk.
Ik word getest daar of ik psychotische trekjes heb of het angst is.

Nu stop ik weer even, anders raak ik overprikkeld.