quote:

EEN ALBLASSERDAMSE JONGEN

Alblasserdam. Gehucht in de polder, geflankeerd door de Noord. Er valt weinig tot niets te beleven, voor hen die het niet kennen. Zij die het wel kennen, kunnen het beamen. Ja, er is een bioscoop, terwijl het molencomplex rond Kinderdijk ook landelijke faam geniet. Maar verder is het een dorp zoals er in Nederland nog veel meer zijn. De gelovige partijen maken er de dienst uit. Dat straalt een bepaalde rust uit. De jongens die mogen, gaan op voetbal. Niets bijzonders, totdat er plotseling een Alblasserdammer in de belangstelling komt te staan.

Het gaat hier natuurlijk over Danny Buijs, prof bij FC Groningen. De jonge Buijs groeide op in Alblasserdam op de voor het dorp kenmerkende manier. Ook hij werd lid van een voetbalclub en wel van Alblasserdam. Zij die het dorp niet kennen, moeten weten dat dit een beetje de volksclub genoemd mag worden. De Alblas en De Zwerver zijn de overige verenigingen, die duidelijk minder laagdrempelig zijn. Alblasserdam speelt op sportpark Souburgh, best een aardig onderkomen. Daar ontplooiden de talenten van Danny Buijs zich.

Voor hem kwam toen een droom uit. Hij bleek beter te zijn dan de meeste van zijn leeftijdgenootjes en werd uitgenodigd door Feyenoord. Gedurende enige jaren zou hij in de jeugd van de Rotterdamse topclub spelen, waar hij echter nooit het eerste haalde. Buijs moest gaan rijpen bij Excelsior, absoluut geen schande. Hij speelde met die club toch maar mooi in de eredivisie en dwong na de degradatie door een sterk seizoen in de eerste divisie een transfer naar FC Groningen af. Ondertussen deed hij nog van alles voor zijn oude vereniging. Het was dus niet vreemd dat, eenmaal in Groningen, de heimwee toesloeg. Buijs had het lastig, ver weg van Alblasserdam. Voor een rasechte Alblasserdammer is het al even slikken als de Alblasserdamse brug wordt overgestoken richting Rotterdam, dus Groningen was voor hem in feite net zo vreemd als Afrika.

Buijs zette echter door en zie, ineens heeft hij succes. Dit seizoen is hij één van de belangrijkste krachten van FC Groningen, dat stilaan tot revelatie van de eredivisie gekroond mag worden. Buijs is dan ook een speler waar fans snel van kunnen gaan houden. Zijn inzet is uitmuntend. Negentig minuten ploegt hij over het heilige gras, ondertussen een spoor achterlatend van slidings en per ongeluk meegenomen benen. Buijs gaat voor elke bal, is nergens bang voor en raast van strafschopgebied naar strafschopgebied. Hij kan daarnaast behoorlijk voetballen. Verwacht van hem geen arsenaal aan schijnbewegingen, maar hij heeft wel een goede functionele techniek. Zijn spel verraadt een diepe passie, zodat je als fan van de tegenpartij ook nooit echt boos op hem kunt worden. Danny schopt je wel, maar doet dat altijd op open wijze. Geen geniepige trapjes buiten het zicht van de camera, maar gewoon even doorhalen terwijl de mannen van De Mol meefilmen. Een teamspeler pur sang dus.

Gedurende deze jaargang pikt hij ook nog regelmatig zijn doelpunten mee, waardoor zijn goede spel nog meer opvalt in de rest van het land. Voorzichtig wordt hier en daar al geopperd dat Feyenoord hem wel eens zou kunnen terughalen en zijn trouwste aanhangers durven zelfs stiekem het woord voorselectie in de mond te nemen. In combinatie met het woord Oranje zelfs. Dus kwam hij de afgelopen periode regelmatig in de media. Danny mocht eens een monoloog houden hier, gaf een interviewtje daar en telkens was daar die liefde voor Alblasserdam. Ja, hij was inmiddels wel gewend aan Groningen en het beviel hem er goed, maar toch knaagde het. Dan bekroop hem weer even dat gevoel van nostalgie, van de vroege zaterdag op sportpark Souburgh, als hij met zijn vriendjes de dauw van de velden mocht voetballen. Ongetwijfeld had hij toen ook al een enorme inzet en zullen ze hem soms hebben moeten afremmen. Het lijkt me een jongen die, indien nodig, drie wedstrijden per dag speelt om andere teams te helpen.

Ik kan Danny wel begrijpen. Ik ken Alblasserdam, ik woon er dichtbij. Mijn woonplaats is in veel dingen te vergelijken met Alblasserdam, dus ik ken dat gevoel ook. Er is niks en toch houd je er van. Ik zie Danny voor me, daar in Muntendam, mijmerend over de films in de Wipmolen. Ik begrijp zijn nostalgische hang naar dat zo plaats opduikende centrum, met die anderhalve winkel. Ik snap wat hij voelt, elke keer als hij de Alblasserdamse brug overrijdt of de tunnel onder de Noord doorgaat. En ik vind het mooi, dat zelfs een profvoetballer zoiets nog kan hebben.

Dus als Danny echt een transfer naar Feyenoord zou kunnen afdwingen of daadwerkelijk een keer mag proberen hoe een Oranje-shirt hem staat, dan zie ik niet de Danny Buijs die de meeste Nederlanders zullen zien. Die werker van FC Groningen, die de plaggen uit het veld loopt en nooit opgeeft. Nee, ik zie een Alblasserdamse jongen die zijn droom heeft gevolgd, tot ver in Groningen, maar die diep in zijn hart nog het liefst op zaterdagmorgen om acht uur in de regen op sportpark Souburgh speelt. Een jongen die niet verpest is door de status die een profvoetballer tegenwoordig per definitie al heeft. Er zouden er meer moeten wezen.

quote:

Op maandag 6 februari 2006 19:46 schreef -Vaduz- het volgende:
Goed gedaan.

quote:

Op maandag 6 februari 2006 20:57 schreef Bjoro het volgende:

[..]

jij ook goed gedaan van die OP

quote:

Op maandag 6 februari 2006 20:46 schreef clauwheee het volgende:
Heul leuk stukje

MM wil je hem ook in de held zn eigen topic zetten? Danny Buijs, de nieuwste cultheld.

quote:

Op dinsdag 7 februari 2006 19:14 schreef Beschouw het volgende:
Ja, invallen in de laatste minuut van de blessuretijd, de bal niet één keer raken en dan nooit meer geselecteerd worden.

quote:

Op dinsdag 7 februari 2006 19:19 schreef Bjoro het volgende:

[..]

beter zo dan de Marcel-Peeper-manier denk ik dan altijd maar

quote:

NUCHTER

Erwin Koeman is er eentje van de oude stempel: niet zeuren, gewoon je werk doen. Wars van uiterlijk vertoon gaat hij onverstoorbaar zijn eigen gang en wat anderen daarvan denken interesseert hem geen lor. Toen hij als speler van PSV naar KV Mechelen vertrok, verklaarde iedereen hem voor gek. 'Wat moet zo’n goede voetballer bij een klein Belgisch provincieclubje', vroegen de kenners zich af. Een paar jaar later won Koeman met Mechelen de Europa Cup II. Wie dacht dat hij toen een lange neus trok naar zijn criticasters, kwam bedrogen uit. Misschien heeft hij thuis wel eens zitten gniffelen over die zogenaamde deskundigen, maar in de openbaarheid heeft hij nooit iets laten merken.

Erwin Koeman keerde in 1990 terug naar PSV en had na een paar jaar vervolgens op zijn lauweren kunnen gaan rusten, maar zo zit hij niet in elkaar. Vanaf 1994 knoopte hij er nog vier seizoenen FC Groningen aan vast en nam pas in 1998 als 37-jarige afscheid als speler.

En toen werd hij trainer.

Anders dan zijn jongere broer Ronald koos hij er bewust voor een paar jaar in de luwte te verblijven. Bij PSV begon hij als jeugdtrainer en werd een paar jaar later als hulptrainer toegevoegd aan de technische staf van Guus Hiddink. Koeman gaf in Eindhoven zijn ogen goed te kost. Toen hij bij RKC als trainer voor het eerst op eigen benen stond, deed hij het in Waalwijk zo goed, dat het oog van Feyenoord op hem viel. De Rotterdammers zochten na een belabberd jaar met Ruud Gullit naar een nieuwe man. Koeman, die er misschien wel vanuit gegaan was nog een paar jaar bij RKC te zullen blijven, kon het aanbod van Feyenoord niet weigeren en vertrok naar De Kuip.

Met Feyenoord gaat het dit seizoen voortvarend. Onder leiding van de nieuwe trainer legt de ploeg redelijk aanvaardbaar voetbal op de grasmat en de resultaten zijn, toch tamelijk onverwacht, puik. Vorig jaar was het in Rotterdam nog kommer en kwel, maar dit seizoen boekt men onder leiding van Koeman de ene overwinning na de andere. Hij liet de jeugdige Jonathan De Guzman debuteren, haalde de eerder afgeschreven Patrick Paauwe terug, kreeg de ploeg weer aan het voetballen, pakte zes punten van Ajax en zie: de Rotterdammers doen zomaar mee in de race om de titel.

Koeman, die hierin een groot aandeel heeft, blijft zich op de achtergrond opstellen. Met de borst vooruit loopt hij niet. Aan zijn lijf geen polonaise. Na een zeperd als de 2-2 tegen RBC zegt hij dat daarvoor gewaarschuwd had en gaat vervolgens weer onverdroten voort op de ingeslagen weg.
Feyenoord beetje bij beetje beter maken, dat is zijn streven en niemand kan ontkennen dat hij daarin op de goede weg is. Dat is mooi, want een goed Feyenoord is goed voor het Nederlandse voetbal. Het is ook mooi dat Koeman jonge spelers uit de jeugdopleiding een kans geeft. Biseswar, Vincke, de eerder aangehaalde De Guzman; op Varkenoord weten de jeugdspelers dat het weer mogelijk is in het eerste te komen. En met de komst van de bij NAC op een zijspoor gerangeerde Van Hooijdonk denkt hij met zijn ploeg weer een stapje voorwaarts te kunnen maken.

Hangt Erwin Koeman dit aan de grote klok? Slaat hij zich op de borst? Welnee. Hij haalt nog eens zijn schouders op en zal zeggen: ,,Er is nog niets gewonnen. De prijzen worden pas op het einde verdeeld. We moeten vooral gewoon blijven doen en niet denken dat we er al zijn.’’ Mooie nuchtere vent, die Koeman.

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 15:04 schreef methodmich het volgende:

Leuk stukje, had wellicht nog leuker geweest als je had vergeleken met Ruud Gullit.

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 17:11 schreef Beschouw het volgende:

[..]

Het stuk gaat toch over Erwin Koeman? Als telt dan niet...(vind ik)

quote:

Op donderdag 9 februari 2006 19:23 schreef methodmich het volgende:
Bjoro, je kan toch ook dubbel doen. Doe ik ook altijd. Nog een oproepje, wat later.

quote:

Op vrijdag 10 februari 2006 08:39 schreef -Vaduz- het volgende:
Dat doen jullie leuk samen zeg Bjoro and Sandman!

quote:

Op vrijdag 10 februari 2006 11:03 schreef Bjoro het volgende:

[..]

Thanx .... hopelijk kunnen we nog een tijdje inspiratie blijven vinden

quote:

Op vrijdag 10 februari 2006 19:21 schreef methodmich het volgende:
Moet toch kunnen, de voetbalwereld is genoeg in beweging. Neem alleen volgende week al: de nasleep van de laatste week Afrika Cup, de UEFA Cup die hervat wordt, de eigen competitie...

quote:

Op maandag 13 februari 2006 19:13 schreef methodmich het volgende:
Nou, dat wordt een eitje Bjoro. Of verras ons en schrijf over de kampioen van de eerste divisie.

quote:

Op dinsdag 14 februari 2006 19:26 schreef FrankyMcG het volgende:
Beschouw, leuke column over Erwin Koeman. Ben het helemaal met je eens!

quote:

Op dinsdag 14 februari 2006 19:21 schreef methodmich het volgende:
Okee, wanneer verschijnt ie?

Mijne voor zaterdag is wel af, morgenmiddag even hier plaatsen denk ik.

quote:

SCHANDE OP NOPPEN

Arme Klaas Jan Huntelaar, arme Markus Rosenberg, arme Aggelos Charisteas, arme Ryan Babel en arme Ioannis Anastasiou. Uit deze spelers zal Danny Blind komende week de spits kiezen die Ajax tegen Internazionale aan doelpunten moet helpen. Dit houdt automatisch in dat één, of misschien zelfs meerdere van hen, te maken krijgt met Marco Materazzi. Het is niet vreemd als ze nu al slechter slapen.

Materazzi behoort zonder twijfel tot de grootste schoften die er op de Europese voetbalvelden rondlopen. Misschien is hij zelfs de ergste. De Italiaan is tweeëndertig en loopt al de nodige seizoenen mee. Hierin heeft hij een geduchte reputatie opgebouwd. Materazzi is een mandekker, in de gewelddadigste zin van het woord. Hij geeft een spits geen ruimte en schuwt de harde middelen niet. Menig spits weent van binnen na een aanvaring met de houthakker op voetbalschoenen.

Marco Materazzi, hij voetbalt niet. Hij gaat over het veld en laat een spoor van pijn en ellende achter. Raakt wat hij kan raken. Materazzi kent geen vriendschappelijk voetbal, hij kent slechts de oorlogsvariant die Rinus Michels ooit als term introduceerde. Voetbal is oorlog, Materazzi is soldaat. Guerrillastrijder, die je ook moeiteloos met een bandana om door de jungle ziet jakkeren op zoek naar vijandelijke troepen. Materazzi komt met een eenvoudige missie: de spits mag niet scoren. Nooit. De spits moet volledig uitgeschakeld worden. Daartoe heeft hij de beschikking over een indrukwekkend arsenaal aan elleboogstoten, armzwaaien, klappen, duwtjes, beuken, smijtwerk, slidings en vliegende tackles. Altijd uitgevoerd zonder met de ogen te knipperen. Geprogrammeerd om te slopen, dat is Materazzi.

Zijn voetballende kwaliteiten worden logischerwijs wel eens vergeten. Het beest heeft een aardige trap en kan best goed koppen, maar wie ziet dat tussen al die schandalige overtredingen? Dat hij voor een verdediger al een aardig aantal doelpunten heeft gemaakt, waar ook strafschoppen bijzaten, men weet het niet. Materazzi staat overal bekend als bottenbreker of spitsenrammer. Hij is zelfs international en je moet toch echt een hoop voetbalgevoelens uitschakelen om dat te kunnen snappen.

Zou er überhaupt iemand zijn die Materazzi snapt? Zou hij zichzelf wel snappen? Schaamt hij zich eigenlijk niet vreselijk voor zijn gedrag? Het is moeilijk voor te stellen dat iemand plezier kan beleven aan het maken van de gemeenste overtredingen. Dat iemand ook gerust nog in de catacomben een tegenstander een pak slaag geeft, terwijl hij zelf niet op het wedstrijdformulier staat en dus in clubkostuum rondwandelt. Dat iemand zichzelf volledig kan verliezen in het kraken van enkels, knieën en kuiten.

Ik denk toch dat Materazzi dit nooit voor ogen heeft gehad, toen hij begon met voetballen. Iemand die op pupillenleeftijd alleen maar vriendjes onderuit schoffelt, mag normaliter zelden meespelen. Materazzi moet ooit ook, zoals wij allemaal, gegrepen zijn door het voetbalvirus. Gevallen voor een mooie actie, een schitterende goal, een fraaie redding van een keeper, een juweeltje van een pass. Hij moet gedroomd hebben dat hij dit zelf ooit ook zou gaan doen. De Materazzi van zes of zeven jaar moet rond 1980 toch ook een vedette uit die tijd als voorbeeld hebben gehad. Hij moet als vroege puber toch ook hebben genoten van pakweg Maradona en Van Basten.

Maar dan, als blijkt dat je zelf niet over zulke kwaliteiten beschikt, wanneer beslis je dan om slager te gaan worden? Om de beul van de groene mat te zijn, de schrik van elke opponent. Hij moet de schaamte voelen. Hij is ver gegaan om zijn droom te verwezenlijken, kreeg een slechte naam en is er naar gaan leven. Bij elke gruwelijke overtreding knaagt het nog meer. Hij wil veel liever een mooie actie maken, maar hij kan het niet. Nu is hij international, handhaaft hij zich bij Inter in de Europese top en kan hij niet meer terug. Hij moet schoppen, slaan en vernielen. Elke wedstrijd weer. De mensen gedogen hem, hij is nu eenmaal Materazzi en Materazzi doet zulke dingen.

Leonard Cohen schreef ooit een tekst over een avontuurtje met Janis Joplin op een hotelbed. “You told me again, you preferred handsome men, but for me you would make an exception.” Zo is het met Materazzi ook. Wij voetballiefhebbers zien vele malen liever een sierlijke middenvelder of briljante spits. Het voetbal wil geen beulen, maar voor sommigen wordt een uitzondering gemaakt. Materazzi hoort daarbij. Komende week mag hij weer, Amsterdamse spitsen in de pan hakken. Ogenschijnlijk onbewogen, maar zijn voetbalhart huilt. Hij zou zo graag eens een hakje geven, maar zijn reputatie staat hem in de weg. Niets is zo zwaar als telkens maar weer een rol te moeten bevestigen.

quote:

Op woensdag 15 februari 2006 14:21 schreef Seborik het volgende:
Hey vergeet naast alle briljante columns van Bjoro, Sandman en natuurlijk überMichel niet alle andere briljante FP-columns te lezen.

Tevens tvp.

quote:

Hij moet als vroege puber toch ook hebben genoten van pakweg Maradona en Van Basten.

quote:

Op woensdag 15 februari 2006 18:48 schreef Beschouw het volgende:
Materazzi genoot als puber waarschijnlijk van Marco Gentile.

quote:

Op woensdag 15 februari 2006 23:08 schreef Bjoro het volgende:

[..]

werden de wedstrijden van ADO in Italie uitgezonden dan ?

_{of bedoel je Claudio}

quote:

DAVE WIL WEG

‘Dave van den Bergh wil FC Utrecht verlaten.’ Zowel Teletekst als de website van Voetbal International kwam een paar dagen geleden met dit opmerkelijke nieuws. Ondanks een nog één jaar doorlopend contract wil de linksbuiten naar de Verenigde Staten van Amerika, alwaar hij zijn carrière wil voortzetten. Zijn vrouw is Amerikaanse, stond er als reden bij.
Van den Bergh voetbalt al zes jaar bij FC Utrecht en opeens wil hij weg. Vreemd is dat, want waarom komt Dave nu met zijn verzoek en niet over, pakweg, een jaar of vijf, zes? Hij is 29 jaar en in de bloei van zijn leven en in de Verenigde Staten ga je alleen voetballen als het einde van je voetballoopbaan in zicht is.

Hier moet meer aan de hand zijn, vooral ook omdat men bij Utrecht niet met een streng gezicht verklaart dat Dave aan zijn contract gehouden gaat worden. Nee, niets van dit al. ,,We gaan kijken of en zo ja, we aan Daves verzoek kunnen voldoen’’, zegt Voorzitter Van Dop. Met andere woorden: Van den Bergh zal zijn zin wel krijgen.

Wat is er in hemelsnaam gebeurd in Utrecht?

Heeft Van den Bergh gevochten met een medespeler? Gifkikker Jean-Paul de Jong lijkt me wel iemand waarmee je makkelijk ruzie kan krijgen, maar dat geldt eerder voor tegenstanders. Stijn Vreven is al een paar jaar weg uit de Galgenwaard en iemand anders waarmee Van den Bergh het aan de stok kan hebben, kan ik me niet zo snel voor de geest halen. We hebben er ook niets over gelezen.
Bovendien behoort Van den Bergh met zijn zes jaar bij Utrecht inmiddels zo’n beetje tot de inboedel en zo iemand sla je niet zo snel op diens bek. Krijg je meteen alle vaste waardes op je dak, De Jong incluis.

Hoe dan ook, als Dave aan het einde van het seizoen daadwerkelijk naar Amerika vertrekt, laat hij bij mij een leeg plekje in het hart achter. De linkerspits is namelijk een stijlvolle voetballer, met een fantastische voorzet in het linkerbeen. Ik mag hem graag aan het werk zien. Geplakt aan de zijlijn is hij een typisch product van de Ajax-opleiding, die hij in zijn jonge jaren doorlopen heeft. Hij kwam daar niet verder dan 12 wedstrijden in het eerste en omdat de vooruitzichten op méér niet aanwezig waren, verkaste hij in 1997 naar Rayo Vallecano, dat destijds uitkwam in de tweede Spaanse divisie. Toen deze club twee jaar later naar de Primera Division promoveerde, werd echter nog maar zelden een beroep op hem gedaan. Dus keerde Dave terug naar Nederland. Hij vond emplooi bij FC Utrecht en ontwikkelde zich daar tot een zeer gewaardeerde en waardevolle kracht. Zelfs het oog van bondscoach Marco van Basten viel op hem, want hij werd geselecteerd voor het grote Oranje, en heeft inmiddels twee interlands achter zijn naam staan.

En nu wil hij naar Amerika.

Hij had beter een open sollicitatiebrief kunnen schrijven, gericht aan Ajax, zijn oude cluppie. Daar zijn ze hevig op zoek naar flankspelers met een goede voorzet. In Amsterdam heeft al een heel regiment spelers op de linkervleugel geacteerd en niemand voldeed aan de eisen. Ze hopen bij Ajax op een spoedige terugkeer van de nu geblesseerde Mitea. Maar dat is een speler die altijd met zijn hoofd naar de grond loopt te voetballen en nauwelijks oog heeft voor medespelers. Dave van den Bergh loopt rechtop en ziet alles om hem heen. Bovendien is hij sterk en is inmiddels gezegend met een schat aan eredivisie-ervaring.
Dave hoopt op Chicago Fire, Columbus Crew of Los Angeles Galaxy. Hij is veel te bescheiden. Hij kan beter zijn zinnen zetten op een terugkeer naar Ajax. Zijn vrouw wil dan vast nog wel een paar jaar in Nederland blijven.

quote:

Op vrijdag 17 februari 2006 18:23 schreef Eilanden het volgende:
Aardig geschreven, maar duidelijk niet de moeite genomen om je een beetje in Van den Bergh te verdiepen.

quote:

Op vrijdag 17 februari 2006 18:42 schreef Beschouw het volgende:

[..]

Moet dat dan? Een columnist heeft toch de vrijheid om zijn gedachten alle kanten op te laten gaan? Als ik me aan de feiten moet houden, is het geen column, maar een artikel. En artikelen wil ik niet schrijven.

quote:

OVER EN SLUITEN

In het seizoen 1992/1993 maakte Zaandammer Robert Molenaar zijn debuut bij Volendam. Al spoedig waren kenners er van overtuigd dat ‘het andere Oranje’ er met Molenaar een echte verdediger bij had, eentje die zijn hoef er onder zette en niet te beroerd was om een tegenstander onder de zoden te schoppen.

De daaropvolgende seizoenen ging de stoere verdediger onverdroten verder met zijn afbraakwerkzaamheden op het veld en hij deed dat zo voortvarend dat het oog van het grote Leeds United op hem viel. Die Engelse club keek destijds niet op een dubbeltje meer of minder en dacht met de sloper uit Volendam geen buil te kunnen vallen. Midden in het seizoen 1996-1997 verkaste Molenaar voor een slordige één miljoen pond naar de Premier League; een brug te ver voor de stoere verdediger, dachten velen.

Maar zie, in Leeds veroverde hij al snel een plekje in de basis. Het honderd-kilometer- per-uur-voetbal van de hoogste Engelse voetbaldivisie en de lijf-aan-lijf-duels die op elke vierkante meter van het voetbalveld werden uitgevochten, waren een kolfje naar de hand van Molenaar. Hij schoffelde, zwoegde en beukte dat het een lieve lust was en werd na afloop door iedereen die Leeds een warm hart toedroeg op de stevige schouders geslagen. Terminator noemden ze hem liefkozend.

Een imposante carrière lag in het verschiet, maar plots sloeg het noodlot toe. Hij liep een zware blessure op, waardoor hij lange tijd uit de running was en toen hij daarvan eindelijk hersteld was, had men hem bij Leeds eigenlijk niet meer nodig. In december 2000 vertrok hij voor 500.000 pond naar Bradford City, dat toen nog uitkwam in de hoogste Engelse divisie, maar na dat seizoen degradeerde. In de betrekkelijke anonimiteit beukte Molenaar er aan de andere kant van de Noordzee nog een paar jaar op los, totdat trainer Robert Maaskant hem in de zomer van 2003 naar RBC Roosendaal haalde. Het onooglijke Brabantse clubje was voor de tweede maal naar de eredivisie gepromoveerd en had wel behoefte aan een man die de bijl kon hanteren.

Het was een slimme zet van Maaskant. De sloperskwaliteiten van Molenaar kwamen RBC goed van pas en tegen alle voorspellingen in wist RBC zich nu wel te handhaven in de eredivisie. Molenaar had hierin als steunpilaar van de defensie een grote rol.

We zijn nu een paar jaar verder en Robert Molenaar is nog maar een schim van de stoere, struise verdediger die hij eens was. Om de haverklap kampt hij met een spierblessure en dan zien we op televisie een shot van een somber kijkende Molenaar, in een bruine jas op de tribune. En als hij wel deel uit maakt van het elftal, wordt hij aan alle kanten voorbijgelopen. De defensie van de Roosendalers is een gatenkaas en Molenaar is met al zijn ervaring niet meer in staat de gaten te dichten. De jaren gaan blijkbaar tellen, Molenaar wordt volgende week 37.

In het veld is het over en sluiten met Molenaar en dat beseft hij zelf ook wel. Welke eer is nog te behalen met een elftal dat vele maten te klein is voor de eredivisie? Hoe kan je leiding geven aan voetballers die er geen hout van kunnen en elk weekend kansloos verliezen? Welke vreugde beleeft Molenaar nog aan het voetballen? Kijk naar zijn aangezicht en zie de ellende, de frustratie, de machteloze woede.

Het is niet te hopen dat Molenaar aan het einde van zijn voetballoopbaan deze gevoelens tot uitbarsting laat komen, want wee de spits die dan in zijn buurt staat. Die jongen zal nimmer meer kunnen lopen.

Zover hoeft het niet te komen, Robert. Spiegel je aan Tieme Klompe, die vorig jaar murw gebeukt een punt achter zijn carrière zette. Geef er de brui aan, Robert. RBC is toch niet meer te redden en bovendien kan jij ze de eerste weken toch niet helpen, want in de wedstrijd tegen Ajax liep je alweer spierletsel op.

Robert, kappen. Het is mooi geweest.

quote:

Op maandag 20 februari 2006 23:37 schreef Beschouw het volgende:
Weinig lezers vandaag

quote:

Op dinsdag 21 februari 2006 00:11 schreef Da_Sandman het volgende:
Mooie man is dat, die Molenaar. Toen ik RBC op een zomeravond tegen Kloetinge zag voetballen in de voorbereiding op dit seizoen had ik alleen exact dezelfde gedachte als jij, stop er maar mee, dit is niets meer. Mooi geschreven

quote:

DE ENKEL VAN TOTTI

Het was vorige week een normale ontmoeting in de Serie A. Een duel tussen AS Roma, bezig aan een indrukwekkende serie overwinningen, en degradatiekandidaat Empoli. Het gepromoveerde Empoli is een klein clubje, dat moet vechten om op het hoogste niveau te blijven. Dit na een goede start van het seizoen. Denk nu niet dat Empoli een club van het kaliber RBC is. Nee, ook de kleintjes van de Serie A halen een aardig niveau. Zie alleen maar spits Francesco Tavano, die bij de Nederlandse topclubs niet zou misstaan.

Tegen AS Roma was Empoli echter niet opgewassen. Er werd een nederlaag geleden. Een kleine weliswaar, maar Roma won en deed goede zaken op de ranglijst. Normaal gesproken zou er amper meer aandacht dan normaal aan een 1-0 overwinning als deze zijn geschonken. Maar nu was alles anders. De serie van Roma kon iedereen gestolen worden, de strijd van Empoli om in de Serie A te blijven telde niet. Dit was de wedstrijd van de enkel. De enkel van Francesco Totti, om precies te zijn.

Francesco Totti, kind van AS Roma. De begaafde voetballer is een held in het grootste deel van Italië. Zijn kwaliteiten zijn onomstreden. Totti heeft een goed inzicht en een fantastische balbehandeling. Hij tovert schijnbaar kansloze acties om tot fenomenale doelpunten. Totti kan in of achter de spits het verschil maken. Wat dat betreft is hij nog een ouderwetse voetballer, waar er weinig van zijn. Er wordt wel eens schamper gelachen om zijn vermeende domheid, waarover zelfs een boekje op de markt verscheen. Maar als Totti gaat voetballen, hoeft hij niets anders te weten of te kunnen.

Zo kan het dat hij al enkele jaren wordt gezien als één van de spelers die de nationale ploeg van Italië naar successen kan leiden. Het ging tot nu toe steeds mis voor Totti, met het EK van 2004 als dieptepunt. Een spuugincident in de eerste wedstrijd leverde hem een schorsing op. Weg dromen van de titel, die aan de hand van de geniale excentriekeling behaald had moeten worden. Met die catastrofe in het achterhoofd verwacht men dit jaar niets anders dan een glorieuze revanche. Met Totti en Del Piero achter doelpuntenfenomeen Luca Toni moet Italië een aanvallende driehoek hebben waar tegenstanders in de tunnel al bang voor zijn. Zij moeten de azuurblauwen aan de hand nemen in Duitsland en naar de titel leiden.

En dus stond afgelopen weekend het voetbalhart van menig Italiaan even stil. Richard Vanigli, een dertiger in de defensie van Empoli, bracht onbewust het land in rep en roer. Vanigli, een verdediger zoals er in Italië veel van zijn, was ongetwijfeld lekker scherp begonnen aan het duel met Roma. Hij bracht vrijwel zijn complete loopbaan door op de lagere profniveaus van Italië en mocht dit seizoen dan eindelijk in de Serie A spelen. Dan ga je wel fel de wedstrijden in, om dat verblijf langer te rekken dan één seizoen. Vanigli zette een tackle in op Totti, die daarbij zijn enkel brak. De diagnose was welhaast van ondraaglijkere pijn dan de breuk zelf: twee tot drie maanden buitenspel. Wie snel mee telt, concludeert dat Totti dus mogelijk pas eind mei weer fit is.

Aangezien het WK niet veel later begint, vreest Italië nu voor Totti. Vanigli, die als goed Italiaan het landsbelang direct boven het eigenbelang stelde, ging in tranen het veld af. Een pose, vonden de achterdochtigen. Welgemeend, aldus de barmhartigen. Ook de voorzitter van Empoli legde op televisie een verklaring af, terwijl de voor AS Roma werkzame Rosella Sensi ook al huilend op de buis te zien was. Iedereen voelde de pijn en was bang voor het idee Totti te moeten missen in Duitsland. Wie moet zijn plek dan innemen? Zelfs Silvio Berlusconi zocht al contact met de speler. Men moet er niet aan denken dat Francesco straks thuis voor de buis moet toekijken, samen met zijn prachtige vrouw die af en toe een drankje serveert.

Zijn de Italianen gek geworden? Ik kan me niet voorstellen dat Balkenende een telefoontje zou plegen naar Rafael van der Vaart of Arjen Robben, wanneer die een zware blessure oplopen. Net zo min als ik me kan voorstellen dat een simpele mandekker van pakweg ADO Den Haag huilend het veld afloopt als hij Dirk Kuijt heeft geblesseerd. Dat de voorzitter dan ook min of meer publiekelijk zijn excuses gaat maken. Nee, in Nederland zijn we daar te nuchter voor. Schouderophalend zullen we het hooguit jammer vinden dat een belangrijke speler het toernooi moet missen, maar een poppenkast als in Italië is uitgesloten. Misschien zit in dit verschil in beleving echter wel meer opgesloten dan alleen Hollandse nuchterheid. Misschien is dit wel de wezenlijke verklaring voor het feit dat Italië komende zomer meer kans heeft op de wereldtitel dan Nederland. We zijn niet passioneel genoeg en kunnen alleen maar meewarig kijken naar die Italianen, die van de enkel van Totti een zaak van nationaal belang maken. Hopelijk kan Marco van Basten nog iets van die beleving, die hij zelf van nabij meemaakte, overbrengen op zijn spelers en op ons. Anders vrees ik voor een prijsloze zomer.

quote:

de voor AS Roma werkzame Rosella Sensi

quote:

Op woensdag 15 februari 2006 23:08 schreef Bjoro het volgende:

[..]

werden de wedstrijden van ADO in Italie uitgezonden dan ?

_{of bedoel je Claudio}

quote:

Op woensdag 22 februari 2006 19:56 schreef tong80 het volgende:
Totti hoort echt niet in het rijtje Zola Baggio

quote:

Op woensdag 22 februari 2006 20:31 schreef DIGGER het volgende:
Marco had ook gekund, vraag maar aan Romario.

quote:

GROOT

Heurelho da Silva Gomes. Alles aan deze man is groots. Zijn neus, zijn oren, zijn wenkbrauwen, zijn armen en handen, zijn naam en zijn keeperkwaliteiten. Maar groots was hij afgelopen dinsdagavond voor één keer niet. Toen liet hij zijn club PSV mooi in de steek. In de 65e minuut van de Champions Leaguewedstrijd tegen Olympique Lyon verkeek hij zich lelijk op een vrije trap van zijn landgenoot Juninho, nadat hij eerdere situaties ook al verkeerd ingeschat had. De Gomes van PSV-Olympique Lyon herkenden wij niet. Daar stond geen geweldenaar in de goal, maar een doorsnee keepertje, eentje van een veel minder kaliber.

De Gomes die wij kennen, plukt de meest onmogelijke ballen uit de lucht. Maar in de wedstrijd tegen Lyon zou je op sommige momenten bijna terugverlangen naar Ronald Waterreus of wensen dat zenuwpees Zoetebier onder de lat stond. Gomes had zijn dag niet, dinsdag, om het eufemistisch te zeggen. Dat kan. De Braziliaanse keeper is ook maar een mens en dat zou je gezien zijn optreden tot aan de wedstrijd tegen Lyon bijna vergeten.

Gomes schijnt een vrolijke jongen te zijn. ,,Een beetje gek’’, omschreef hij zichzelf in een hilarisch dubbelinterview van verslaggever Sierd de Vos met landgenoot Alex, een paar maanden geleden. Toen deed hij lollig en maakte de ene grap na de andere. Zijn aanstekelijke lach deed zelfs de immer stoïcijnse Alex grijnzen. Dinsdagavond kon de Braziliaanse doelman niet lachen. Hij kon wel door de grond zakken en zijn armen leken door zijn omlaag gezakte schouders nog langer dan anders.

Met wat voor gezicht zal Gomes na afloop in de kleedkamer gezeten hebben? Alsof er een dierbare overleden was, vrees ik. Gelukkig voor hem raast de voetballerij verder en gebeurt er elke dag weer wat nieuws, waardoor de zinnen verzet kunnen worden. De flaters tegen Lyon zal hij snel vergeten zijn, want een etmaal later werd hij opgeroepen voor de vriendschappelijke interland die Brazilië op woensdag 1 maart in Moskou tegen Rusland speelt. De PSV-keeper krijgt de uitnodiging omdat eerste keus Dida van AC Milan geblesseerd is en Julio Cesar van Inter evenmin fit is.

Zo is het Jantje huilt, Jantje lacht. Gomes moet weer breeduit gelachen hebben, toen hij hoorde dat hij deel mocht gaan uitmaken van de Seleçao. Dat is toch de droom van elke Braziliaanse voetballer? Gomes is keeper en hoewel je in Brazilië, als je niet kunt voetballen, keeper wordt, moet hij die droom ook hebben gehad.

De selectie voor het Braziliaanse elftal kan voor Gomes en dus ook voor PSV niet op een beter moment komen. De neerslachtige bui van Gomes is als sneeuw voor de zon verdwenen en aanstaande zondagmiddag tegen AZ zal er weer een herkenbare doelman bij PSV in het doel staan, met uitschuifbare armen en handen als kolenschoppen. Onverstoorbaar zal hij de ene aanval na de andere pareren en het enige wat je aan hem zult merken bij de stormloop van AZ, zijn de opgetrokken wenkbrauwen. Want dat is het allermooist aan Heurelho da Silva Gomes; de gefronste buitenmodel wenkbrauwen, net nadat hij een netelige situatie geklaard heeft.

Ik mag die Gomes wel. Hij is, wat ze in België een grote meneer noemen. Letterlijk en figuurlijk.

quote:

Op woensdag 22 februari 2006 19:52 schreef DIGGER het volgende:
Ehhh Totti is zeker wel van de klasse van Baggio en Zola, zondermeer, het ontbreekt hem alleen van grote glorie op Internationaal niveau, vooral dankzij Frankrijk in 2000.

Mbt het stukje, 1 ding snap ik niet qua context:
[..]

Klinkt alsof ze bij wijze van de lijnen trekt of ballen oppompt of zo, maar dat is dus de dochter van de president en een zeer belangrijk en invloedrijk figuur binnen Roma.

quote:

Op woensdag 15 februari 2006 23:13 schreef -Vaduz- het volgende:
Dit vind ikeen van de beteren van de laatste tijd, hulde. Ik wacht op de reactie van the_legend_ killer. De Materazzi fan bij uitstek hier.

quote:

Op donderdag 23 februari 2006 20:01 schreef Beschouw het volgende:
Ja en Nederland speelt met 10 man verder tegen op wraak beluste Brazilianen...

quote:

Op donderdag 23 februari 2006 20:00 schreef the_legend_killer het volgende:
..... en dat hij daarna van het veld moet

quote:

Op donderdag 23 februari 2006 20:04 schreef Beschouw het volgende:

[..]

Dat zei je ook

quote:

Op donderdag 23 februari 2006 18:00 schreef Da_Sandman het volgende:
Daar kwam nota bene mijn moeder al net mee

quote:

Klaas-Jan Huntelaar, kapstok van het Ajax-systeem

Het wonder voltrok zich in de 15e minuut. Een fenomeen, dat naar verluidt was getooid in een roodwit tricot, positioneerde zich in de doelmond van de opponent.
Zijn bruingekleurde pupillen hadden alleen oog voor het ronde speeltuig dat zijn kant op kwam. De luchtmacht van Internazionale gebruikte handen en voeten om de man van het scoren af te houden. Het mocht echter niet baten. Verslagen lag Walter Samuel op het gras. Het ongeloof op zijn getekende gelaat was niet te vatten. De bikkelharde verdediger was zojuist getuige geweest van een heus mirakel.

In het begin van het nieuwe millennium wees echter niets op een op handen zijnd mirakel.
Huntelaar doorliep weliswaar de verscheidene jeugdelftallen van PSV, maar de trainers uit de Lichtstad dichtten hem geen grote toekomst toe. Volgens zijn toenmalige oefenmeesters ontbeerde hij het echte killersinstinct en lag een geslaagde carrière in de subtop voor hem in het verschiet. De eigenzinnige Dremptenaar wist echter wel beter. Niets zou hem kunnen afhouden van een bestaan aan de voetbaltop. Fatsoenlijk als hij is wachtte hij geduldig op zijn kans.

Een echte kans werd hem echter niet geboden bij de Eindhovenaren. Guus Hiddink, waarvan wordt beweerd dat hij een neusje voor talent heeft, zag niets in de slungelige targetman. Slechts eenmaal mocht hij aantreden in het keurkorps van de Varssevelder, maar hij kon in de enkele minuten die hem waren gegund niet imponeren. Huntelaar wist genoeg.
Zonder zich iets aan te trekken van de arrogante Guus Hiddink sloot hij het boek PSV en probeerde hij het bij de Superboeren. Ook hier werd zijn aanwezigheid geen doorslaand succes en wist hij in 9 duels nimmer het net te doen bollen.

Het seizoen 2003/2004 betekent daarentegen de onvermijdelijke doorbraak van de Dremptinator.
AGOVV Apeldoorn onderkent dat er wel degelijk voldoende talent schuilt in de door PSV afgeschreven nummer 9. Trainer Jurrie Koolhof schenkt hem het vertrouwen en Huntelaar betaalt zijn superieur in klinkende munt terug. Hij weet 26 maal doel te treffen in 35 wedstrijden en bezorgt debutant AGOVV een verdienstelijk wittebroodsseizoen met een 10e plaats in de eindrangschikking als gevolg. Met zijn sterke spel trekt de Dremptenaar de aandacht van verscheidene clubs. Sc Heerenveen rolt uiteindelijk uit de bus als nieuwe werkgever van de spits. Vele criticasters in Eindhoven trokken de kwaliteiten van Huntelaar echter nog steeds in twijfel; deze mensen zouden na een jaar echter zijn getransformeerd in spijtoptanten, want ook op dit hogere podium weet Huntelaar het net te vinden.
In de 31 wedstrijden dat hij deel uit maakt van het elftal van trainer Gert-Jan Verbeek schiet hij 17 maal raak. Huntelaar verwordt tot publiekslieveling in Heerenveen, maar wordt door zijn ouders met beide benen op de grond gehouden.

Een jaar later is Huntelaars naam met stip gestegen. Verbeek ziet de geboren Dremptenaar als een zekerheidje in zijn team en garandeert de goalgetter een basisplaats. De Dremptinator blijft echter ongestoord verder werken aan zijn zwakke punten en dit mist zijn uitwerking niet.
Het gaat crescendo met de Friezen en de teller staat na 16 wedstrijden al op 17 treffers.
Dit blijft niet onopgemerkt in de rest van het land en het gevolg is een transfer die zijn weerga niet kent. Klaas-Jan Huntelaar, een nuchtere jongen uit Drempt, verkast voor het enorme bedrag van 9 miljoen euro naar recordkampioen AFC Ajax.

De spits geeft meerdere redenen voor zijn overstap naar De Godenzonen. Zo voelt hij zich het best thuis in het systeem dat de Amsterdammers op de mat leggen en verheugt hij zich op de samenwerking met trainer Danny Blind. De mannen koesteren niet alleen dezelfde gedachte over hoe het voetbalspelletje tot uitvoering moet worden gebracht, maar ze zien beiden een aanval op de mondiale topclubs niet als een onoverkoombaar streven.

Zoals de laatste wedstrijden al hebben aangetoond is Klaas-Jan Huntelaar een absolute versterking voor Ajax en kan hij de kapstok vormen waaraan het systeem moet worden opgehangen. De bevlogen nummer 9 is een typische Ajax-spits en ziet bij de Amsterdammers mogelijkheden om door te stoten naar de absolute top. En let wel, als werknemer van AFC Ajax.

quote:

VERGETEN

Het is donderdagmiddag 24 februari. Het trainingscomplex Milanello van AC Milan is gedompeld in een diepe rust. De spelers van de rossonieri waren ’s ochtends zoals gebruikelijk op komen draven, maar na een uurtje had trainer Ancelotti het welletjes gevonden. Zijn spelers hadden wat rondjes gelopen om de stramme spieren los te maken na de vermoeienissen van de Champions Leaguewedstrijd tegen Bayern München, twee dagen eerder, en daarop volgende vliegreis, terug naar Italië. De zweep was er niet over gegaan. Het 1-1 gelijkspel in München had Ancelotti tevreden gestemd, want die uitslag bood uitzicht op de kwartfinale en zondag stond alweer de volgende wedstrijd op het programma: Palermo uit.

De spelers vonden het best, toen Ancelotti de training beëindigde. Ze sloften terug naar de kleedkamer, namen een douche en zochten vervolgens hun bolide op, om huiswaarts te keren. Ook Clarence Seedorf wist niet hoe snel hij weg moest komen. Al lopend naar zijn auto haalde hij zijn mobiele telefoon voor de dag en klapte hem na een kort gesprekje weer in. Tevreden stapte hij in en draaide de contactsleutel om. Met een brede glimlach verliet hij Milanello.
Een middagje thuis in Robecco sul Naviglio, bij zijn Braziliaanse levensgezellin; het kwam er niet zo vaak van met al die trainingskampen en verre uitwedstrijden. Enige weken geleden hadden ze een nieuw spel ontdekt en als er maar even een uurtje vrij was, zaten ze getweeën aan de keukentafel. Het was zijn vader, die het gezelschapsspel bij het laatste bezoek had meegebracht uit Holland. ‘Gevonden toen ik de zolder opruimde’, had hij gezegd.

Een klein uur later was Clarence thuis. Hij gaf zijn jas aan de dienstbode, aaide zijn kinderen over de bol en schoof aan aan de keukentafel, waar alles al klaar stond. Al spoedig waren Clarence en zijn vrouw verdiept in het spel. Scrabble heette het. Met letters moet je woorden vormen en daar kun je punten mee verdienen. Leuk spel en bovendien kon de Braziliaanse schone zo nog wat Nederlandse woordjes bijleren, want natuurlijk was het de Nederlandse versie, die Jurgen Seedorf had meegebracht.

Op de achtergrond hoorde je de muziek van het Nederlandse Radio 3, via internet weergegeven op de computer en hoewel er al wat aardige nummers waren gedraaid, was het goede humeur van Seedorf stilaan aan het weg ebben. Hoe hij ook probeerde, vandaag kon hij met geen mogelijkheid zijn favoriete woordje vormen. De R, E, S, P, C en T had hij al, maar met geen mogelijkheid kon hij ergens aansluiten op een vrij liggende E, want die was er niet.

Plots besefte Clarence dat Marco van Basten vanmiddag de selectie van het Nederlandse elftal bekend zou maken. Dat was hij in alle drukte rond de wedstrijd tegen Bayern even vergeten, maar nu thuis aan de keukentafel schoot het hem weer te binnen. Nee, hij had niets gehoord van de bondscoach, maar dat hoefde ook niet. Hij wist zeker dat hij er dit keer wel bij zou zitten. Vaste waarde bij Milan, om zo iemand kon je toch niet heen? Hij zou aan de buitenwacht nooit laten blijken dat het hem zeer deed, telkens als Van Basten bekendmaakte dat hij, de Grote Clarence er niet bij zat. Dat hoefde niemand te weten. Maar pijn deed het, iedere keer weer. Die ellende is nu achter de rug, dat wist hij zeker. Om een Seedorf in de vorm van zijn leven, kon zelfs Van Basten niet meer heen. Zijn gemoed klaarde weer wat op en snel legde hij enkele letters op het bord.

Ha, daar had je het nieuws van drie uur. Hij maande zijn vrouw even stil te zijn en spitste zijn oren. ,,Van Bommel keert terug bij Oranje’’, las de nieuwslezer voor en hij repte ook van Hofs, Meerdink en ene Jaliens. Over Clarence Seedorf geen woord. Mismoedig staarde hij naar het Scrabblebord, waar zijn echtgenote zojuist een nieuw woord legde: VERGETEN.

Een tel later lagen de stenen tot in de woonkamer. Bij Seedorf thuis is er sinds donderdag nooit meer gescrabbled.

quote:

EEN GEMISTE KANS

Racistische uitingen in voetbalstadions vormen, helaas, een probleem dat nog altijd niet is opgelost. De prachtige voetbalsport zou verstoken moeten zijn van het hersenloze gebral van sommigen, die menen dat in de naam van het supporterswezen alles geoorloofd is. In het oosten van Europa komt het regelmatig voor, zo blijkt tijdens duels om de Europacup. Donkere spelers worden begeleid door oerwoudgeluiden. Laat ons in Nederland niet roomser zijn dan de paus, want ook hier komen dit soort uitwassen soms nog voor. Een adequate oplossing voor dit probleem is er nog steeds niet.

Sepp Blatter opperde enkele jaren terug om een soort schandpaal in te voeren. Politie zou de vakken waaruit de oerwoudgeluiden kwamen moeten schoonvegen en de raddraaiers vervolgens naar de middenstip moeten vervoeren. Daar zou de rest van het stadion hen enkele minuten moeten trakteren op een striemend fluitconcert. Een ridicuul idee, al was het maar omdat dit totaal niet uitvoerbaar is. Binnen het voetbal zelf bestaat de actie “Football Against Racism”, waaraan tal van beroemde spelers mee werken. Het Nederlands elftal speelde in het kader van deze actie ooit in zwart met witte shirts tegen de Engelsen. De vraag is echter of deze bewustwordingsacties wel de juiste mensen bereiken.

Nee, het is niet eenvoudig. Ik denk dat een duidelijk statement, gemaakt door een speler zelf, een prima stap zou kunnen zijn. Ik doel hierbij natuurlijk op het afstappen van het veld. We zagen het dit seizoen in Italië, toen de Ivoriaan Marco André Zoro Kpolo van Messina het veld af wilde stappen toen fans van Internazionale hem racistisch bejegenden. Hij kon door de donkere spelers van Inter zelf worden overgehaald om te blijven. De actie leverde wel wat publiciteit op, maar was nog lang niet voldoende. Eerlijk is eerlijk, Zoro is een kleintje binnen het mondiale voetbal. Dit geldt ook voor zijn club Messina en uiteindelijk bleef hij wel op het veld staan. Dat spelers uiteindelijk hun actie niet doorzetten, is ook wel logisch. Het is namelijk een schemerig gebied waarin je dan als speler en club terechtkomt. Wat doet de nationale bond in een dergelijk geval? Je wilt uiteindelijk met je actie niet je eigen team duperen en in het geval van Zoro heeft een club als Messina gewoon kans om zelf gestraft te worden.

Daarom is het zo jammer dat Samuel Eto’o vorige week op zijn besluit terugkwam om in Zaragoza te stoppen met de wedstrijd. Eto’o is geboren in Kameroen en werd vorig seizoen al constant met oerwoudgeluiden geconfronteerd in Zaragoza. Toen koos hij voor een ludieke, maar toch ook zeer pijnlijke, oplossing. Na zijn doelpunten danste hij als een aap. Zo werd hij immers ook gezien door de supporters daar. Zaterdag was het echter weer prijs en deze keer koos Eto’o voor een andere aanpak. Hij wilde stoppen en liep resoluut het veld af.

Zijn tegenstanders, waar nota bene ook gekleurde spelers bij waren, en de scheidsrechter probeerden hem te overtuigen door te spelen. Zaragoza was ongetwijfeld bang voor de reprimandes, want dit was even anders. Het ging hier om een speler van Barcelona, één van de grootste clubs ter wereld. Eto’o zelf is ook één van de huidige mondiale toppers. Als die bijval had gekregen van zijn medespelers, waaronder de eveneens gekleurde Ronaldinho, had je de poppen aan het dansen gehad. Ronaldinho en Eto’o eindigden namelijk eind vorig jaar steevast in de top drie van de verkiezingen rond de beste voetballers in Europa en de wereld.

Dat was een statement geweest. Twee van de beste spelers in de wereld, aangevuld met andere sterren van Barcelona, die het veld aflopen omdat ze het racisme vanaf de tribune beu zijn. Spelers van topclub Barcelona, pikant genoeg ook nog eens getraind door twee Surinamers. Ik ben er vrijwel zeker van dat de Spaanse bond in dit geval een straf had uitgedeeld aan Zaragoza. Dan was er eindelijk een daad gesteld en had de wereld een voorbeeld gezien dat dit soort hersenloze acties vanaf de tribune maar eens afgelopen moesten zijn.

Maar helaas, het mooiste statement denkbaar ging niet door. Henk ten Cate bleek uiteindelijk de man die Eto’o kon bewegen om terug te keren. Dat Eto’o betrokken was bij de winnende treffers van Barcelona was mooi, maar weegt wat mij betreft niet op tegen de kans die hij heeft laten lopen. Ik denk zelfs dat dit de grootste gemiste kans van zijn hele loopbaan is. Met als gevolg dat we voorlopig nog niet verlost zijn van de mensonterende oerwoudgeluiden vanaf de tribune, die niet passen bij de mooiste sport ter wereld. En dat is jammer voor de liefhebber.

quote:

Op dinsdag 28 februari 2006 19:02 schreef tong80 het volgende:
Dat waren mijn eerste gedachten ook. Jammer dat ie niet echt stopte. Goeie column.

quote:

GEKNIPT

Na negentien jaar komt er aan het slot van dit voetbalseizoen een einde aan de samenwerking tussen Edward Sturing en Vitesse. Speler, assistent-trainer, hoofd opleidingen, twee keer interim-trainer en drie jaar hoofdcoach; het zijn allemaal functies die de Eerbeker met het commandokapsel bij de Arnhemmers heeft bekleed, maar nu komt er dus een einde aan een langdurige relatie.

Het nieuws werd bekendgemaakt op een persconferentie, vanmiddag om half een. Directeur Paul van der Kraan verklaarde eerder deze week nog tegen Omroep Gelderland dat de club graag met Sturing verder gaat en dat een verlenging van het contract met de oefenmeester nog afhing van enkele details, maar plots komt er een totaal andere mededeling naar buiten: de wegen van Sturing en Vitesse scheiden zich aan het einde van het seizoen. Hier zit een haar in de boter; hier klopt iets niet.

Waarom zegt Van der Kraan de ene dag dat een contractverlenging op een haar na gevild is en komt de club de volgende dag zonder rood in het haar te worden met de mededeling naar buiten dat Sturing de samenwerking wil beëindigen? ,,Het heeft niets met de club te maken’’, zegt Sturing, ,,het besluit komt van mij’’. Blijkbaar weet Van der Kraan van hot noch haar.
Je blijft je in de voetbalwedstrijd steeds weer verbazen.

Je hoeft trouwens geen insider te zijn om te bedenken dat de gang van zaken in het huidige seizoen als belangrijkste reden voor de beslissing van Sturing op te voeren is. Tot afgrijzen van de trainer heeft Vitesse namelijk niet vaak op een positieve wijze het nieuws weten te halen deze voetbaljaargang. Grijze haren kreeg hij ervan. De club staat op een teleurstellende elfde plaats en Sturing kwam meerdere malen in botsing met spelers. Zo uitte Youssouf Hersi forse kritiek aan het adres van de trainer en vertrok Stijn Vreven na een verbanning naar het tweede naar het Cypriotische Omonia Nicosia. Van minder zou je haar al kroes gaan staan. De inhoud van de kritiek is breed uitgemeten in de pers, maar over de achterliggende oorzaak van de kritiek van beide voetballers heb ik maar weinig gehoord.
Toeval of niet, Hersi en Vreven zijn twee spelers met een weelderig kapsel en met een trainer als Sturing, in het bezit van een militaristische coupe, zijn botsingen op de lange duur misschien wel onvermijdelijk.

Hersi en Vreven wisten het tot op een haartje: bij Vitesse ontbrak het aan het heilige vuur en van Sturing deugt geen haar op zijn hoofd. Had Sturing hen verplicht naar de kapper te gaan en zich een kapsel aan te laten meten, zoals hij zelf bezat? We zullen het nooit weten. Hersi is, compleet met weelderige krullen, weer in genade aangenomen en geen haar op zijn hoofd die er aan denkt om weer met kritiek op de trainer aan te komen zetten. Zijn basisplaats is hem iets te lief. En Vreven heeft pijn in zijn haar; die zit met een kater op Cyprus en vertoont daar zijn kunsten tegenwoordig bij Omonia. Je zou denken dat Sturing met zijn drilsergeantkapsel daarmee de oorlog had gewonnen, maar alsnog geeft hij de pijp aan Maarten. Zijn haren waren dit seizoen iets te vaak te berge gerezen en hij moet gedacht hebben: dat nooit meer. ,,Na dit seizoen is het welletjes, geen haar op mijn hoofd die er anders over denkt’’, verklaarde hij dan ook resoluut.

Sturing heeft na negentien jaar een haar in zijn werk bij Vitesse gevonden. Dat kan. Met zijn toch wel onverwachte besluit te willen verkassen, heeft hij aangetoond haar op de tanden te hebben. Ondertussen zadelt hij Vitesse met een probleem op, want geelzwart zal op zoek moeten naar een trainer voor volgend seizoen.
Ze moeten maar niet te lang zoeken in Arnhem. De invulling van de vacature die Sturing achter zal laten, ligt voor de hand. Er is er maar één die de gelegenheid bij de haren kan grijpen: de tweede man van AZ, Martin Haar.

quote:

Op woensdag 1 maart 2006 17:23 schreef Beschouw het volgende:

[..]

quote:

Op donderdag 2 maart 2006 11:53 schreef Lionheaad het volgende:
Zit vitesse nu met de handen in het haar

quote:

Op donderdag 2 maart 2006 19:04 schreef methodmich het volgende:
Bjoro, aardig betoog. Ben het wel met Vaduz' reactie daar eens, het zou een gedoe worden.

quote:

Op woensdag 1 maart 2006 14:57 schreef methodmich het volgende:
Vandaag wel bekend geworden dat Zaragoza 9000 euro boete heeft gekregen.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2006 10:18 schreef Bjoro het volgende:

[..]

denk dat het mee gaat vallen hoor !
misschien dat het de eerste paar keer wat commotie op zal leveren, maar daarna zal het wel goedkomen denk ik !

Net als met de afschaffing met de terugspeelbal-regel

quote:

UIT HET SLOP

René Trost is sinds november vorig jaar trainer van het Belgische Lierse SK, destijds al zuchtend onder de knoet van de Chinees Zheyun Ye. Maar dat wist toen nog niemand, uitgezonderd een paar spelers en assistent-trainer De Man. Trost volgde de weggestuurde Paul Put op, ook al iemand die van de hoed en de rand wist in het Belgische omkoopschandaal, bleek later. Hij werd door voorzitter Leo Theyskens gepresenteerd met de volgende woorden: ,,Wij weten dat Trost sterk is in het mentale aspect en dat hij een ploeg uit het slop kan halen.’’

Dat was goed gezien van de voorzitter, want Trost kennen we allemaal als de onverzettelijk verdediger die zijn leven lang voor Roda JC heeft gespeeld en op het moment dat hij daar op een zijspoor raakte en uitgeleend werd aan VVV Venlo, zich terugknokte, weerkeerde in Kerkrade en daar nog vijf seizoenen speelde, alvorens hij in de technische staf werd opgenomen. Als zelfstandig trainer was hij na nieuwjaarsdag 2005 aan de slag gegaan bij Patro Maasmechelen, maar daar had hij weinig potten kunnen breken.

En toen stond Lierse SK voor de deur. Trost moet dolgelukkig zijn geweest, hoewel de club op de ranglijst van de eersteklasse gezakt was tot de onderste plaats.

We zijn inmiddels een paar maanden verder en wagonladingen stront zijn over de club uitgestort. Lierse is een van de spillen in het Belgische omkoopschandaal gebleken, er zijn spelers ontslagen, assistent-trainer annex tweede keeper De Man is eveneens persona non grata, maar sportief gaat het de club de laatste weken bijzonder voor de wind. Met drie overwinningen op rij heeft de club de laatste plaats van de ranglijst verlaten; een heus mirakel. Trost is een geboren en getogen Limburger. Ik weet niet hoe het met zijn kerkelijke inslag is, maar ik kan me voorstellen dat hij in de plaatselijke kerken van Lier menig kaarsje heeft doen ontbranden. Hoe anders is de opmars van Lier te verklaren?

De laatste tijd duikt Trost steeds vaker op in de publiciteit. Op de Vlaamse televisie was hij in het voetbalprogramma Studio 1 vorige week hoofdgast en zelfs De Volkskrant weidde afgelopen zaterdag een pagina aan hem. Beide malen kwam Trost over als een bedachtzaam mens, met een twinkeling in de ogen. Hoewel het omkoopschandaal het Belgische voetbal in het algemeen en Lierse in het bijzonder in een wurgende greep houdt, bekijkt René het van de zonnige kant. ,,Door het gokschandaal raakte in één klap mijn aanvoerder en twee keepers kwijt. Maar we kregen er teamgeest voor terug’’, zei hij in De Volkskrant.

Teamgeest is een trainerswoord. Oefenmeesters als Louis van Gaal hebben er altijd de mond van vol. Wat dat betreft leert Trost blijkbaar snel. Hoe hij de teamgeest kweekt? Trost zal met zijn spelers niet samen de toto-formulieren invullen, neem ik aan. Hij is meer een trainer van er samen de schouders onder zetten. In ieder geval is de grootste verdienste van Trost bij Lier dat hij uit alle tegenslagen toch iets positiefs heeft weten te destilleren. De supporters van Lierse SK lopen met hem weg en de koosnaam van de club, Lierke Plezierke, duikt weer menigmaal op, gezien de overvolle clubcafés.

Trost, wars van kapsones, blijft intussen normaal doen. Hij heeft de ploeg weer op de rails, zoals dat zo mooi heet en voor Lier gloort behoud in de Jupilerleague. Vanavond om zes uur spelen ze uit bij koploper Anderlecht. Ik zie hem al binnenkomen, vanmiddag in de kleedkamer. ,,Mannen, wedden dat we niet verliezen vanavond’’.
Schaterlachend kleden de spelers zich om en vervolgens wordt een punt gepakt. En Zheyun Ye heeft er deze keer geen enkele bemoeienis mee.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2006 19:27 schreef -Vaduz- het volgende:
Kun je m'n standpunten weerleggen dan?

quote:

Dat wordt me een gedoe zeg, het komt de effectieve speeltijd niet ten goede denk ik.

quote:

Dan zal je ook naar 35 effectieve speelminuten per helft moeten gaan.
Ik zie nog niks in het gebruik van camera's voor buitenspelsituaties. Laten de grensrechters eerst maar eens bij twijfel de vlag naar beneden houden.

quote:

Verder horen arbitrale fouten bij het spel, elke ploeg heeft er wel eens last van.

quote:

Op maandag 6 maart 2006 13:37 schreef Bjoro het volgende:

hoezoe, hoe lang moet dat duren dan ? het gaat over secondes ?
Hoe lang duurt het voordat een vrijetrap/achterbal/corner/blessurebehandeling genomen is ?
In die tijd kunnen ze toch de beelden laten zien ?

quote:

En het constateren van buitenspel is toch in enkele seconden te realiseren ?
Pass naar voren, druk op de knop, beeld staat stil, desnoods spoel je het beeld een halve seconde terug, je kijkt en drukt op een andere knop waardoor de scheids een signaal ontvangt (of niet natuulijk als het géén buitenspel is !).
Dat is toch binnen 2 seconden te doen ? of duurt dat langer volgens jou ?

quote:

Dat laatste ben ik met je eens, maar het is zoooo ontzettend lastig met het blote oog te zien.
Neem de proef eens op de som, ga met 2 mensen naast elkaar staan met de gezichten in tegenovergestelde richting, doe allebei op hetzelfde moment een stap naar voren.
Je bent dan in (hoelang doe je over 1 stap ?) minder dan een seconde ong 2 meter van elkaar verwijderd, dus voor het oog een enorme afstand.

quote:

Als dit zou verminderen zouden er mensen zijn die daar problemen mee hebben denk je ?

quote:

En bij het betaalde voetbal gaat het om mensen die hun brood ermee verdienen, bij jou op je werk zijn ze toch ook continue bezig om het aantal fouten die het bedrijf geld kosten te verminderen ?
Of redeneren ze dan ook, tja foutjes horen er nu eenmaal bij ?
Dan hoop ik niet voor je dat je overweegt een eigen zaak te beginnen

quote:

Op maandag 6 maart 2006 14:10 schreef -Vaduz- het volgende:
Die situaties die je noemt duren vaak al te lang, erg irritant. De videobeelden komen er nog eens bij dan. Ik vind American Football leuk om naar te kijken maar erger me groen en geel aan de vele onderbrekingen, dus ben ik van mening dat voetbal niet die kant uit moet. Hoe meer snelheid in het spel hoe beter, teams moeten ook kunnen groeien in een wedstrijd. De dubieuze beslissingen neem ik dan maar op de koop toe, omdat het beide partijen kan duperen. De time-outs die ooit geopteerd werden was ik ook op tegen, dit is voor mij een soort zelfde geval.

quote:

Het gaat toch snel een seconden of 10 kosten denk ik, al die handelingen bij elkaar. Hinderlijk vind ik.

quote:

Dat weet ik maar al te goed, heb zelf ook wel eens de vlag gehanteerd. Hulp is wel gewenst, maar het gaat tijd kosten. Verder zie ik het niet voor me hoe de verdedigende ploeg er in die situaties op gaat reageren. Moeten zij, als ze net de buitenspelval gehanteerd worden weer direct door om achter de aanvallers aan te vangen? Stoppen bij een vlagsignaal, of bij goed stappen (als er geen grensrechters zijn) is vaak een volkomen logische beslissing. Elke aanval zal moeten worden afgemaakt en dat zie ik ook niet zitten. Dat levert vreemde situaties op. Spektakel ben ik voor, maar dit gaat te ver.

quote:

Nee, zeker niet. Ik zou het wel prima vinden, maar een goede oplossing zie ik zo niet zonder dat het het spel vertraagd en rare situaties oplevert. Aan de andere kant vind ik het nog steeds een charme van het spel, voer voor mooie discussies.

quote:

Ja, het werk argument. Die had ik wel verwacht. Er gaat veel geld in om, maar ik zie het vooral als een spel. Je standpunt kan ik het alleen maar mee eens zijn. Bij een spel horen ook fouten vind ik, dat is een van de ingrediënten. Je kunt ze tot op zekere hoogte voorkomen, maar ik hoop (ijdele hoop) dat iedereen het zal zien als part of the game. Accept it. Buitenspelbeslissingen horen bij het voetbal en horen bij de charme van het spel.

quote:

Op maandag 6 maart 2006 15:25 schreef Bjoro het volgende:

maar die situaties (spelonderbrekingen) bestaan toch nu ook al en zullen niet langer gaan duren dan dat ze nu doen, daar verlies je niets mee.

quote:

Welk electronisch tijdperk leef jij joh ?
Jij denkt dat de server van Fok representatief is voor de snelheid van de hedendaagse electronica nee man, dat is binnen 3 a 4 seconden te realiseren !
Dus in dat tijdsbestek weet je het met 99% zekerheid en dat is altijd meer dan dat het nu is !

quote:

Nee joh, wat ik al zeg is het binnen 3 seconden aan te geven dus dan neemt de scheidsrechter een beslissing, nu zie je verdedigers ook wel eens stappen en de hand omhoog steken terwijl de scheids het gewoon door laat gaan ! Dus ook daar verandert de nieuwe situatie niet tov de huidige.

quote:

de charme lijkt mij groter dat het eerlijk gebeurt, maar dat kan puur persoonlijk zijn natuurlijk !

quote:

Maar hoe kun je het als spel zien als er wereldwijd een paar miljoen mensen hun brood mee verdienen ? en clubs als Ajax, ManU enz. beursgenoteerd zijn ?

quote:

Wie ondervindt er nadeel van een eerlijkere regelhandhaving ?

quote:

Op maandag 6 maart 2006 15:48 schreef -Vaduz- het volgende:
Dat betwijfel ik, er komen er weer een aantal bij. En dat zie ik niet zo zitten.

quote:

Nee. 3,4 seconden is echt te snel. Tussen het spel stilleggen, het sein, de beelden terugspoelen en bekijken, een oordeel vellen, een sein terug en de vrije bal of goal toekennen gaat ondanks de goede apparatuur van tegenwoordig wel meer tijd zitten denk ik.

quote:

Ik kan er wel inkomen dat dit nog wel te overzien is, al zal het in specifieke gevallen wel vragen om een omschakeling bij de verdedigers. De zekerheid van een wapperende vlag is er niet meer. (zonder grensrechters aan de lijn).

quote:

Dat is persoonlijk dan. Ik kan het op het randje spelen van spitsen als Inzaghi wel waarderen, gokken op het wel of niet door mogen. Net zoals schwalbes, het randje opzoeken en er soms mee wegkomen vind ik oke.

quote:

Vroeger was het ook een spel en het moet ook een spel blijven, wat er omheen gebeurt doet me niet zoveel. Het spel moet zo puur mogelijk worden gespeeld, menselijk falen vind ik daarbij horen. Dat moet iedereen maar accepteren vind ik. (echt persoonlijk dus)

quote:

Het spel ondervindt er nadeel van denk ik.
(zulke lange posts ben ik niet gewend )

quote:

HOE IK BIJNA ANGOLEES WERD

Angola. Afrikaans land dat aan de oostzijde geflankeerd wordt door de Atlantische Oceaan. Niet direct het eerste land waar je aan denkt als men je vraagt waar je graag zou willen wonen. Burgeroorlogen zorgden voor diepe ellende en erg veel welvaart is er ook niet. Ooit was Portugal er de baas en zo kwam het dat ik met een Portugese naar Angola ging. Het is nu ruim drie jaar geleden, ze ging er naar toe in het kader van een studieproject en ik besloot vrijwillig mee te gaan. Dezelfde Portugese had mij wat van de taal bijgebracht, zodat ik tenminste een klein praatje met de bewoners van hoofdstad Luanda zou kunnen houden.

Dat viel in de praktijk wel tegen. Mijn Portugees kende de nodige hiaten en het snel omzetten van wat men mij vertelde naar het Nederlands viel ook niet mee. Voor ik het wist was ik met handen en voeten aan het werken. Desondanks kon ik het wel vinden met de Angolezen. Ik bewonderde het feit dat zij er toch nog iets van konden maken, in al die ellende, en was extra dankbaar dat ik Nederlander was. Als gesproken taal tekort schiet, dan zijn er maar weinig opties. De taal van de liefde was gezien mijn medereizigster geen optie, zodat ik al spoedig alleen maar communiceerde in die andere universele taal. De taal van de bal.

Als niet onverdienstelijk amateurvoetballer in Nederland vond ik het wel leuk om een balletje te trappen met de plaatselijke bevolking. Jonge mannen, zo tussen de zestien en de vijfentwintig, verzamelden zich op plaatsen die ze daar veldje noemden. Ik mocht meedoen. Het viel niet tegen. Tussen de dribbelaars in Benfica-shirtjes, met de naam van Pedro Mantorras achterop, viel ik in technisch opzicht uit de toon. Tactisch was ik echter de beste en al snel mocht ik met de beste teams meespelen.

Wie uiteindelijk als eerste met het idee kwam, weet ik niet meer. Wel herinner ik me dat er een grote, imposante man naar me toe kwam. Hij vond dat ik wel een aardig potje kon voetballen en Angola kon wel wat spelers gebruiken. Zeker mensen die de Europese scholing hadden gehad en het overzicht konden bewaren in het soms hectische Afrikaanse voetbal. Of ik er wat voor voelde om voor het nationale elftal van Angola te gaan spelen? Ik voelde me vereerd en besloot toe te happen. Men zou gaan uitzoeken of ik voor versnelde naturalisatie in aanmerking kwam. Als alles lukte, werd ik snel Angolees international.

Toen ik het vertelde aan mijn voetbalmaatjes, reageerde niet iedereen even enthousiast. Er waren er bij die het geweldig vonden en het helemaal met de bondsadviseur eens waren. Ik kon best wel iets toevoegen aan het nationale team, dat naar succes en erkenning hunkerde. Dat ik Nederlander was, ach, wat zou dat? Anderen vonden het echter maar niks. Die vonden het niet kunnen dat ik als passant, ik was er immers maar een paar maanden daar als reisgenoot van de Portugese studente, in het nationale team zou komen. Ik had toch totaal geen band met Angola? Ik zou weer naar Nederland gaan, af en toe eens langs komen voor een interland, maar verder? Ze meenden zelfs dat ik op deze manier een mooie transfer bij de amateurs wilde afdwingen in eigen land of misschien zelfs gokte op een profcontract. Iets wat met mijn status als international wel eens snel zou kunnen gaan.

Na lang gesteggel bleek de verantwoordelijke die over mijn naturalisatie moest beslissen van mening dat ik niet aanmerking kwam. Misschien over een tijdje, als ik er langer zou zijn. Dan moest ik ook een test doen, die zou uitwijzen of ik voldoende ingeburgerd was. De meeste Angolezen waren hier blij mee. Ik kon ze wel begrijpen, al vond ik het jammer. Maar ik sprak de taal niet, wist niets van hun gebruiken en verleden en was in feite gewoon Nederlander. Ik keerde terug naar Nederland met de Portugese en vertelde mijn mooie verhaal aan mijn Nederlandse vrienden. Het doet het op verjaardagen nog altijd prima.

Eerlijk gezegd was ik Angola bijna vergeten, tot ik eind vorig jaar het Angolese elftal ineens op televisie zag. Ze stonden daar klaar, voor een beslissende kwalificatiewedstrijd. Ik zag de spelers daar staan en zag de trots in hun ogen toen het volkslied werd gespeeld. Een volkslied dat ik niet eens kende en dat mij nooit een zelfde gevoel had kunnen geven. Ik zag de vreugde toen ze zich plaatsten voor het wereldkampioenschap. Ik besefte dat ik daar niets te zoeken had gehad. Het nationale team van Angola is voor Angolezen of in ieder geval mensen met Angolese roots. Niet voor passanten, die weliswaar iets kunnen toevoegen in sportief opzicht, maar verder weinig met het land hebben. Het was goed zo. Ik vond het een mooi plaatje en bedacht dat mijn conclusie eigenlijk een logische was. Daarom vind ik het des te vreemd dat niet iedereen er zo over denkt. Misschien moet Salomon Kalou mijn verhaal maar eens lezen.

quote:

Op maandag 6 maart 2006 20:03 schreef Bos81 het volgende:
Goed gedaan MM en ik ben het wel helemaal met je eens.

quote:

Op maandag 6 maart 2006 22:30 schreef cultheld het volgende:
Als de hele wereld nou Nederlander wordt, dan is Nederland altijd kampioen.

quote:

OVER DONKERE WOLKEN

Jan Kromkamp was de afgelopen seizoenen een van de revelaties van AZ. Toen hij begin augustus 2004 met zijn ploeggenoten naar de televisie zat te kijken, hoorde hij bondscoach Marco van Basten bekend maken dat hij bij de voorlopige selectie van het Nederlands elftal voor het oefenduel tegen Zweden zat. Hij sprong een gat in de lucht, zijn ploegmakkers vielen hem om zijn nek en hij kreeg voor de middagtraining van Co Adriaanse een oranje shirt uitgereikt. Het leven lachte Kromkamp toe. Hij leefde op een wolk en zijn toch al stralende lach was nog breder geworden.

Kromkap draaide een topjaar. Elke interland was hij er bij en aan het einde van het seizoen verkaste hij voor veel geld naar Villareal, waar hij al spoedig op de tribune verzeild raakte. In december werd hij door Liverpool aangetrokken, waar hij evenmin veel speelt. Het leven lachte Jan plots veel minder toe.

Vorige week was Van Basten weer op televisie en opnieuw viel de naam Kromkamp, maar nu in minder positieve zin. Vlak voor de oefeninterland tegen Ecuador haalde de bondscoach ongenadig hard uit naar Jan Kromkamp. Hem werd door Marco verweten met Villareal en Liverpool de verkeerde keuzes gemaakt te hebben.

Zou Jan weer voor de televisie gezeten hebben? Hij zal het ongetwijfeld gezien hebben, dat kan niet anders. Opeens verschijnt daar een donkere wolk boven het hoofd van een voetballer die Van Basten altijd als idool had gezien. De stralende lach moet spoorslags verdwenen zijn en in de krant mag Kromkamp dan later wel verklaren dat het Van Bastens goed recht is andere voetballers voor zijn positie te kiezen; zijn wereldje moet toch een beetje ingestort zijn. Het donkere wolkje is pikzwart en kolossaal geworden.

Het signaal van Van Basten moet hard aangekomen zijn. Bij Liverpool, waar hij de laatste weken wel degelijk een basisplaats heeft, zien we hem met nimmer aflatende energie langs de zijlijn opstomen in zijn karakteristieke houding: grote passen, wild zwaaiende armen en lichtelijk voorovergebogen. Zoals we hem kennen. Maar de lach is van het gezicht verdwenen. Welkom in de harde voetbalwereld, Jan.

Jan is een positieve jongen, type ideale schoonzoon. Oude vrouwtjes die een drukke straat over willen steken, worden door hem geholpen en als de buurman een klusje in huis te doen heeft, komt Jan met zijn gereedschapskist spontaan opdraven. In een voetbalelftal is Jan met zijn open karakter een waardevolle kracht: zo iemand die niet zeurt en altijd zijn werk doet.

Waarom nagelt Van Basten zo’n jongen openlijk aan de schandpaal? Wat is hier de bijbedoeling van? De rechtsbackpositie in het Nederlands elftal is karig bezet en straks zal Jan heus wel deel uitmaken van de groep spelers die naar het WK gaat. Als hij zijn basisplaats bij Liverpool kan behouden, kan Van Basten straks niet om hem heen en dat weet Marco ook wel.
De uitval van de bondscoach was dus helemaal niet voor Jan Kromkamp bedoeld. Van Basten was cryptisch. Het ging over Mark van Bommel, die tegen Ecuador weliswaar weer deel uitmaakte van de selectie, maar bij Barcelona niet of nauwelijks aan spelen toekomt. Tegen Chelsea zat Markske dinsdag weer 90 minuten op de bank.

Niet Kromkamp heeft verkeerde keuzes gemaakt in zijn voetbalcarrière, maar Van Bommel. Dat is de achterliggende gedachte van de uitspraken van Van Basten. Niet boven Kromkamps hoofd zweeft een donkere wolk, maar boven dat van Van Bommel.
Alleen beseft niemand dat nog.

quote:

Op vrijdag 10 maart 2006 19:01 schreef methodmich het volgende:
Morgen op kunstgras Sandman, dan hoor je meer.

quote:

ARGELOOS

De laatste tijd mag hij regelmatig spelen. Vanaf het begin zelfs. Het is een ode aan het voetbal, die Louis van Gaal op die manier eigenlijk brengt. Met twee goals betaalde de jongeling het vertrouwen al voor een groot deel terug. Enkele mooie acties en passes dragen nog meer bij aan het beeld van een belofte. Een belofte voor de verre toekomst, zo werd er vooral gedacht, maar de laatste weken toont hij aan dat die toekomst best wel eens dichterbij kan zijn dan tot nu toe verondersteld werd. Natuurlijk heeft Barry van Galen nog de oudste rechten als spelverdeler van AZ, maar die stopt na dit seizoen. En waarom zou hij dan niet in dat gat kunnen springen?

Ik heb het natuurlijk over Haris Medunjanin. De middenvelder is inmiddels 21, maar als voetballer nog lang niet volwassen. Dat hoeft ook helemaal niet. Er staan nog dusdanig weinig duels achter zijn naam dat hij nog belofte genoemd mag worden en daar ook naar mag handelen. Een keer slecht spelen heeft nog geen gevolgen voor zijn status, het hoort in het leerproces. Een proces dat hem uiteindelijk de onbetwiste nummer tien van AZ moet maken. Wat daarna komt, is van later zorg.

Zo oogt Medunjanin ook. Argeloos. Wat er gebeurt, gebeurt. Morgen? Dat komt wel. Misschien is het onbewust iets wat hij meegenomen heeft uit zijn verleden. Met zijn ouders ontvluchtte de geboren Bosniër het voormalig Joegoslavië tijdens de burgeroorlog. Ik kan me voorstellen dat je in een dusdanige situatie vooral met het heden en minder met de toekomst bezig bent. Als asielzoeker heb je wel andere dingen aan je hoofd dan verre dromen.

Een warmbloedige Bosnische jongen die zomaar in Nederland aan komt. Je zou er depressief van worden. Natuurlijk, wij hebben een mooi land, maar het is in niets vergelijkbaar. Maar gelukkig, Haris had de bal en speelde. Dagenlang, vermoedelijk. Hij mocht voor AFC ’34 gaan spelen en werd daar door AZ weggeplukt. Opeens kwam hij, de vluchteling, uit voor de jeugdafdeling van een betaald voetbal organisatie. Daar kwam hij ongetwijfeld voor het eerst in aanraking met tactiek. Vies Nederlands woord, zeker voor een artiest die als kind idolaat was van Dragan Stojkovic.

Dragan Stojkovic! Maradona van de Balkan noemden ze die. Schitterde te weinig op het mondiale podium om buiten zijn eigen land een onuitwisbare indruk te maken, maar de fijnproevers herinneren hem zich direct. Een begaafde nummer tien. Nog een ouderwetse, uit de tijd dat voetbal nog heel anders was. Drie werkpaarden in zijn rug die de gaten dicht liepen die hij liet vallen en de bal direct weer bij hem inleverden. Dan begon het pas. Stojkovic kon argeloos passeren en passen. Liefst een steekpass, met de buitenkant van de voet. Of zo’n lekker gemene bal door de lucht die ineens dood achter een defensie neerploft. Een labiele kunstenaar, die evengoed hele delen van de wedstrijd afwezig was. Maar net als je hem wilde vervloeken, kwam hij weer met iets verrukkelijks op de proppen.

De kleine Haris is als voetballer vergelijkbaar met Stojkovic. In het troosteloze Bosnië zullen stiekem enkele bloemen een poging hebben ondernomen te bloeien, als Haris op een nabij gelegen terreintje zijn eerste dribbels maakte. In de asgrauwe asielzoekerscentra waar hij met zijn familie verbleef, hebben ongetwijfeld violen geklonken als hij de bal beroerde. Ze speelden de soundtrack van een broeierige avond in Bosnië, de sevdah. Haris is dol op de bal. Argeloos, aan de voet gekleefd. Sleep, sleep, dag arme verdediger. Na de sleep de steekpass. Zelf scoren kon hij wel, liefst via een solo, maar de assist is goud waard.

Vorige zomer kreeg hij van Foppe de Haan te weinig speeltijd op het WK voor jeugdspelers. Schandalig weinig. Foppe redeneerde als veel trainers. Die gaan kijken naar wat Medunjanin niet kan. Verdedigt slecht natuurlijk. Rendement nog te laag. En Haris is traag. Te traag voor het moderne voetbal, waarin spelers van zijn soort zeldzaam zijn. Ik begrijp die trainers wel, die moeten winnen. Dan is het opstellen van Medunjanin een risico. Maar het is de gok wellicht wel waard. Want als die trage jongen met dat piekerige net uit bed haar de bal beroert, dan gebeurt er doorgaans wel wat. Alleen de verwachting is al mooi. Als dan de eerste sleep lukt, raakt Haris in zijn element. Dan volgt er meer, veel meer. Of hij Oranje gaat halen? Geen idee. Een wereldvedette wordt hij vermoedelijk ook niet, want dat past niet meer in deze tijden. Maar een waardig opvolger voor Barry van Galen wordt hij zeker. Liefst volgend seizoen al. En komt het niet, dan komt het niet, zal Haris vast denken. Argeloos. Maar zo fantastisch mooi.

quote:

KOUD

Moskou, een appartement in een troosteloze nieuwbouwwijk. Buiten is het dertig graden onder nul, de bomen bevriezen, de vogels vallen als ijsklompen uit de lucht en binnen zit Quincy Owusu-Abeyie met zijn Engelse vriendin tien centimeter van de kachel, die roodgloeiend is en toch maar een beetje warmte verspreidt. ‘Toch wel een beetje koud hier, hè’, zegt hij met een doffe blik in de ogen, terwijl hij de drie dekens om zijn lichaam nog eens herschikt. Zijn vriendin zegt niets. Zij denkt aan zonovergoten stranden, flaneren over boulevards en een eindje rijden in de knalgele cabriolet, die in de parkeergarage een blok verderop staat. Dat is nu allemaal niet mogelijk. In het desolate Moskou zijn mooie zomers ver weg.

Quincy heeft in de wintermaanden het Londense Arsenal ingeruild voor Spartak Moskou en hoewel de Russische winterkou veel leefplezier wegneemt, houdt hij zich groot. Het ongebreidelde zelfvertrouwen van de jonge voetballer lijkt naar de buitenwacht ongebroken en dat vindt hij eigenlijk wel best. 't Zou alleen maar stof tot schrijven doen opwaaien en daar zit hij niet op te wachten.

Zondag heeft hij voor het eerst een officiële wedstrijd voor zijn nieuwe ploeg gespeeld; de Super Cup ontmoeting tegen CSKA. Zijn vriendin zat op de tribune en na afloop moesten ze haar losbikken, want ze was vastgevroren op haar stoel. Warm is ze sindsdien niet meer geworden.

Quincy zelf had het ook wel koud gehad, die dag. Maar hij was tenminste in beweging geweest en al na vijf minuten was damp van zijn zwarte schedel gekomen. Hij was nog niet helemaal uit de verf gekomen tegen CSKA. Maar ja, het was ook zo verdomde koud. Gewend aan de Russische temperaturen was hij nog niet. Dat kon ook niet, want de ploeg had voorafgaande aan de Super Cup in Turkije een trainingskamp belegd en dat scheelt toch wel jas.

Hij had na de wedstrijd nog een verslaggeefster van De Volkskrant gesproken, die speciaal voor hem naar het barre Moskou was afgereisd. Van die aandacht was hij toch wel warm geworden. Hij had zich groot gehouden. ‘Voetbal is overal hetzelfde’, had hij tegen haar gezegd en daarbij zijn meest stralende glimlach opgezet. ,Ik kon wel bij Arsenal blijven, maar kwam daar niet verder dan de bank of de tribune. Hier kan ik spelen.’ Ze had gespeculeerd over het salaris dat hij bij Spartak op zou strijken, maar daarover had hij zich niet uitgelaten. ‘Of het voor het geld is, of voor het voetbal, dat weet ik alleen en ik zeg dat ik voor het voetbal heb gekozen’, had hij met een stalen gezicht gezegd en op dat pokerface was hij best wel trots.

Maar nu zat hij weer thuis, in zijn appartement. Hij gluurde vanuit zijn ooghoeken naar zijn vriendin, die ongemakkelijk in haar leunstoel voor zich uit zat te staren. Haar thermisch ondergoed zat een beetje strak en met ijskoude vingers probeerde ze de bandjes te verschuiven. Thermisch ondergoed, Quincy had er tot voor enkele maanden geleden nooit van gehoord.
Zijn zaakwaarnemer was er mee aan komen zetten. Maar die zat nu alweer in warmer oorden; had nog iets te regelen op de Maagdeneilanden, had hij gezegd. Quincy had dat maar niet aan zijn vriendin verteld. Het zou de toch al letterlijk bekoelde relatie geen goed doen.

Zaterdag gaat de competitie van start. Een zwaar Russisch seizoen staat voor de deur, met lange, verre reizen naar oorden waar nog niemand van gehoord had. Hij tenminste niet. Op de club hadden ze gezegd dat de tegenstanders niet allemaal uit Moskou kwamen. De namen Amkar Perm, Shinnik Yaroslavl, Tom Tomsk en Krylya Sovetov Samara waren gevallen en ook Lech Energia uit Wladowostok. Van die stad had hij vroeger wel eens gehoord, op de basisschool in de Amsterdamse Bijlmer.

Quincy’s gedachten dwaalden af. Amsterdam, De Bijlmer, het Kwakoe-toernooi. De geurende barbecues, de muziek, de warme mensen. Van weemoed verscheen een traantje in zijn ooghoek, juist toen zijn vriendin hem aankeek. ‘Veeg weg die traan’, zei ze streng, ‘ik heb ooit gelezen dat tranen in je ogen kunnen bevriezen.’

quote:

Op woensdag 15 maart 2006 16:00 schreef methodmich het volgende:
Je kan merken dat Vaduz een journo in de dop is. Hele hoorcolleges komen langs aan tips.

quote:

Op vrijdag 17 maart 2006 13:45 schreef methodmich het volgende:
Zal Danny Blind hem dan ook op de bank zetten??

quote:

Op zaterdag 18 maart 2006 11:39 schreef methodmich het volgende:
Heb hem gelezen. Leuk hoe je de buurjongen opvoert!

http://frontpage.fok.nl/column/3844/1

quote:

VERRAS ONS, GUUS

Guus Hiddink vertrekt bij PSV. Dat heeft hij op dit moment al bekend gemaakt of gaat dit spoedig doen. Nadat hij als volksheld uit Zuid-Korea naar Eindhoven terugkeerde, heeft hij ontegenzeggelijk goed gepresteerd. Je kunt van Guus vinden wat je wilt, zijn erelijst spreekt voor zich. Bovendien is het maar erg nipt mislopen van de Champions Leaguefinale een prestatie van formaat met een Nederlandse club. Dit seizoen zagen we maar weer eens dat zoiets structureel absoluut niet meer mogelijk is.

In die zin is het vertrek van Guus niet gek. Los van alle commotie die de heer Timmer heeft veroorzaakt past het bij Guus Hiddink. Natuurlijk is het voor PSV niet fijn om een man te verliezen die de voor Nederlandse begrippen uiterst ongebruikelijke dubbelfunctie van technisch directeur en trainer heeft. Hiddink heeft als TD enkele goede aankopen gedaan, die de club goed gedaan hebben. Evengoed heeft hij wat mindere aankopen gedaan. Het vertrek van Hiddink zal wellicht ook een rol spelen in de keuzes die spelers als Alex, Farfán, Ooijer, Gomes en Cocu zullen maken. Anderzijds heeft iedereen dat niemand groter is dan de club PSV gelijk. Guus zei het zelf ook. Voor zijn komst zijn er successen geweest en die zullen er na zijn vertrek ook ongetwijfeld komen.

Interessante periode dus, die nu aanbreekt. De superheld van het WK 2002 en de ook in Eindhoven bijkans heilig verklaarde Hiddink heeft ongetwijfeld de nodige opties voor een projectje, zoals hij het zelf zo graag noemt. Zuid-Korea in 2002 was een fijn projectje, het parttime bondscoachschap van Australië ook. Guus bagatelliseert zijn functies hiermee altijd wat. Deels uit strategische overwegingen, want het klinkt nu eenmaal logischer om naast je vaste baan bij PSV een projectje te doen dan er een echte baan naast te hebben. Het doet vermoeden dat het iets kleins is, waar Guus zijn hand niet voor omdraait. Zoiets als de kunstjes van Leo Beenhakker. Hiddink is er dol op en zoekt ze al zijn hele leven.

Welnu, wat gaat hij doen? De geruchten gonzen rond. Chelsea is een hardnekkige. Guus kent de grote mannen binnen die club goed, want hij voerde wel eens een gezellig werkoverleg met die mannen. Een beetje over Alex praten onder het eten, u kent het wel. Nu José Mourinho daar wegens zijn weinig sympathieke uitstraling naar buiten toe onder vuur lijkt te liggen, is het niet vreemd dat Hiddink genoemd wordt. Als er één iemand is die een club de nodige sympathie kan bezorgen in de media is hij het. Een kwinkslagje hier, een knipoogje daar en Guus pakt de mensen in. Hij kan zelfs sympathiek verliezen, een kunst die weinigen in het vak beheersen. Lijkt een goede optie, Chelsea. Mooie stad ook, Londen, zeker voor een levensgenieter als Guus. Manchester United zou ook een stiekeme outsider kunnen zijn in dit kader, want Sir Alex wordt wel erg oud.

Maar misschien wil Guus wel geen club meer. Kiest hij weer voor een rol als bondscoach. De chauvinistische Engelsen, die altijd een Brit willen, zouden hem zelfs op de lijst hebben staan. Voor een buitenlander een geweldige prestatie. Prima kans voor Guus, genoeg goede spelers daar. Als hij ze wat tactieken van het continent kan bijbrengen, valt daar echt wat van te maken. Alleen de tabloids, dat lijkt niets voor Guus. Hij vindt de FIOD al vervelend, dus dat kan een probleem zijn. Ik kan me ook zo voorstellen dat hij Frankrijk of Duitsland uit de brand gaat helpen na het WK, bij een indringende verjongingsprocedure. Kan zo maar gebeuren.

Blijft over Rusland. Ook een mooi land natuurlijk. Guus kan er musea bezoeken, oliedollars scheppen en de meeste interessante duels vinden plaats in Moskou, dus erg veel hoeft hij niet te reizen. Kan natuurlijk wel, even naar Zenith in St. Petersburg gaan kijken, met die twee topspitsen. Of de gepromoveerde club uit Wladiwostok gaan bekijken, waarbij je door meer tijdzones vliegt dan voor de gemiddelde Europacupwedstrijd. Guus in het vliegtuig met een knappe Russin als tolk, ondertussen Gorky en Dostojevski lezend. De Goelag Archipel misschien ook, in een vlaag van hervonden jeugdige rebellie. Hoewel de muur al lang gevallen is. Het lijkt met afstand de beste kandidaat, want het is een mooi projectje. Proberen dat enorme land naar het EK te loodsen, daar lonkt een nieuw ereburgerschap.

Maar misschien, heel misschien, gaat Guus ons verrassen. Want tussen al die peperdure Engelse clubs en ambitieuze bonden, prikkelt één gedachte mij het meest: Guus die terugkeert naar zijn wortels. Terugkeren bij De Graafschap, als technisch directeur of trainer. Of gewoon allebei, moet kunnen. Met een interessante sponsor, proberen zijn oude liefde terug te brengen naar de status van een stabiele eredivisieclub. De wereldburger terug in de Achterhoek. Het klinkt mooi, maar ik vrees dat dergelijke sentimenten in het topvoetbal en dus ook bij Guus geen rol meer spelen. Het zal als projectje wel niet interessant genoeg zijn.

quote:

Op woensdag 22 maart 2006 15:52 schreef methodmich het volgende:
Ja, alleen heb ik dan geen buurjongen.

quote:

Op woensdag 22 maart 2006 15:57 schreef methodmich het volgende:
Dat is juist leuk. Ik was ook nooit in Angola.

quote:

HOE VERDER?

Met piepende banden hoort ze de auto tot stilstand komen op de oprit. Er klinkt een dichtslaand portier en even later morrelt een sleutel in het slot van de voordeur, die kort daarna met een knal dichtgeslagen wordt. Stampvoetende stappen op de trap naar boven en een laatste dichtslaande deur. Dan keert de rust weer terug.
Leontien legt haar boek weg en zucht eens diep. ,,Zo, Ruud is ook weer thuis.’’

Hoe anders was de thuiskomst van haar geliefde tot voor een maandje geleden? Ze stond bij de poort van de oprit al ongeduldig te wachten op zijn terugkeer, reed de laatste paar honderd meters mee, haar hand liefdevol op het dijbeen van haar man. Gearmd waren ze altijd naar de voordeur gelopen en teder waren de vele kusjes die Ruud haar in de nek en op de wangen gaf. Alsof ze pas getrouwd waren, zo voelde elke dag aan. Dat was ook wel zo. ,,Bijna twee jaar al’’, dacht Leontien en de beelden van het huwelijksfeest in Geffen keerden terug op haar netvlies.

Hoe anders was de situatie nu? De razernij en woede van Ruud gingen haar aan het hart en stilletjes schreed ze naar de keuken, om thee te zetten. Even later ging ze met het dienblad naar boven en klopte zachtjes op de slaapkamerdeur: “Ruud, ik heb thee.’’ Leontien wist ook wel dat zij niet de oorzaak was van de toorn van Ruud en ze had er een heel wat voor over om de vrolijke lach op zijn gezicht terug te toveren. Toen ze deur opende, zag ze haar man op bed liggen, met de ogen starend gericht op het plafond, de armen achter het hoofd en de mondhoeken teleurgesteld naar beneden.

Het deed zeer haar echtgenoot zo te zien lijden en liefdevol vlijde ze zich tegen hem aan. “Hoe was de training’’, vroeg ze. Ruud snoof een paar maal en met zachte stem verhaalde hij over de belevenissen van die dag. “Hij keek me niet aan, deed alsof ik lucht was. Bij het trainingspartijtje werd ik ingedeeld bij de reserves. Zaterdag speel ik weer niet, denk ik. Ik weet niet wat die vent mankeert.’’

In huize Van Nistelrooij werd die namiddag niet veel meer gezegd. Leontien liet haar man alleen met zijn sombere gedachten en keerde terug naar haar leunstoel bij de open haard.

Boven op bed maalde het door in het hoofd van Ruud. “Ben ik na Beckham, Stam en Keane de volgende?” Hij zuchtte diep. “Na zoveel doelpunten word je als oud vuil behandeld; daar kan ik met mijn pet niet bij.” Hij dacht aan de talloze keren dat de hevig kauwgom kauwende Ferguson na afloop van een wedstrijd een tevreden klap op zijn schouder had gegeven. “Well played, son”. Hij dacht aan het stadion, dat na elk doelpunt ontplofte en het ‘Ruud, Ruud’ dat uit tienduizenden kelen van de tribunes daverde. Kippenvel kreeg hij daar iedere keer van en het stimuleerde hem altijd om zich voor de club en voor de ploeg helemaal leeg te knokken. “En nu staat die Saha op mijn plekje! Aardige jongen, dat wel. Maar ik hoor daar te staan. Ik! Niemand anders!” Mokkend viel hij uiteindelijk in slaap.

Beneden was Leontien weer verdiept in haar boek, de autobiografie van Patrick Vieira. Ze was zojuist aangekomen bij het hoofdstuk waar in de ex-Arsenalvoetballer zwaar uithaalde naar haar man. “Iedereen denkt dat hij een aardige gozer is, maar in werkelijkheid is hij een klootzak”, zo schreef Vieira. “Bij Arsenal haatten we hem echt en daar hadden we alle redenen voor.” Meewarig legde ze het boek neer. “Hoe kan men zo over mijn Ruud denken”, dacht ze. “Okee, in het veld is hij soms een best, maar waren alle voetballers dat niet? Weten ze dan niet hoe lief Ruud kan zijn? Die Vieira mag trouwens niet klagen. Zelf schopt hij naar alles wat beweegt en dat kan je van Ruud niet zeggen. Die gaat alleen voor de bal.’’

Juist toen ze het boek weer oppakte, stond Ruud in de deuropening. Ze had hem niet van de trap horen komen. Ze hief haar hoofd op en keek haar man aan, die haar woedend aanstaarde. “Jij ook al”, brieste hij. Er werd met deuren geslagen en Ruud was weg.

Die hele avond stond Leontien vergeefs bij de oprit te wachten.

quote:

VERRASSING?

Bij PSV hangt de vlag halfstok. Hiddink, de man die alle touwtjes in handen heeft, gaat de club aan het einde van het seizoen verlaten. Het is nog niet bekend wie zijn nieuwe werkgever wordt, maar dat ze bij bosjes naar zijn diensten lopen te hengelen, weten we inmiddels allemaal. Dat mag op het conto van Hiddinks zaakwaarnemer Cees van Nieuwenhuizen geschreven worden, want die heeft met een zorgvuldige opbouw het vertrek aangekondigd en wat namen de ether in geslingerd.
Wat dat betreft is het afscheid van Hiddink goed geregisseerd.

Hiddink kan overal ter wereld terecht. Is dat vanwege zijn aansprekende resultaten? Blijkbaar wel, maar we moeten niet overdrijven. In het land der blinden is eenoog PSV namelijk al snel koning. Kampioen worden met PSV is eigenlijk vanzelfsprekend. Is Guus Hiddink daarom een grote trainer?
Getuige zijn erelijst zouden we op deze vraag alleen bevestigend moeten antwoorden. Met Zuid-Korea behaalde hij op het WK van 2002 een nooit gedachte halve finaleplaats en PSV gaat het ook voor de wind, sinds hij er weer de scepter zwaait. Trouwens, ook in vroeger tijden presteerde hij in Eindhoven opperbest. In 1988 werd onder zijn leiding zelfs de cup met de grote oren gewonnen, na een strafschoppenzege tegen Benfica.

Maar Hiddink heeft in zijn lange trainerscarrière over geluk ook nooit te klagen gehad. We gaan even een paar jaar terug in de tijd. Guus werd bondscoach van het Zuid-Koreaans elftal, rolde met die ploeg op het WK de eerste ronde door en stuitte in het vervolg achtereenvolgens op Italië en Spanje, die door grove flaters van de betrokken scheidsrechters in het stof beten. Maar dat zijn we allemaal al lang vergeten. Wat resteert is de herinnering dat Hiddink met Korea de halve finale haalde!

De zege in de Europa Cup I in 1988 was ook zoiets. In de halve finale tegen Real Madrid scoorde Linskens een even armzalig als belangrijk doelpunt en Benfica werd in de finale na penalty’s teruggewezen. Dat overkwam ook Uruguay, dat zo door Hiddinks Australië uitgeschakeld werd voor het WK. Ik bedoel; het had ook makkelijk anders kunnen lopen.
Maar het liep niet anders en dat is wel degelijk een verdienste van Hiddink. Geluk dwing je af, zeggen ze toch?
Het is dus niet vreemd dat Guus gelinkt wordt met het nationale elftal van Rusland, dat van Engeland en dat er ook gesproken wordt over een mogelijk dienstverband bij Real Madrid, Manchester United of Chelsea.

Maar het feit dat de voetbalwereld aan Hiddinks voeten ligt, heeft óók een andere oorzaak. Al jaren bedrijft hij zijn PR op een buitengewoon slimme wijze. Hiddink weet waar Abraham de mosterd haalt; hij heeft door hoe het in het voetbalwereldje werkt. Die wereld hangt van contacten aan elkaar en de pers is daarin een niet onbelangrijke factor. Die kan je maken of breken.

Met die pers staat Guus op goede voet. Altijd en eeuwig neemt hij de tijd om als een wijze vader het journaille te woord te staan. Een vleugje humor hier, een gedeclameerde kalenderwijsheid daar en immer kalm en bedaard. Emotioneel is hij zelden of nooit. Verlies draagt hij parmantig en bij winst staat hij als een stralende vorst te genieten van de blijdschap van zijn onderdanen.
Bij Hiddink zijn Van Gaal-toestanden ondenkbaar. Verslaggevers uitkafferen zal hij nooit. Begrijpelijk dus dat journalisten graag met hem praten; zij worden nimmer op hun nummer gezet. Alweer slim van Hiddink, want zo staat hij er bij die mannen goed op.

En als dan zaakwaarnemer Cees van Nieuwenhuizen dan tactisch een naampje dropt, schrijven alle kranten daarover en staat er de volgende dag een batterij camera’s op De Herdgang. Over een goed uitgekiend scenario gesproken.

Guus mag tevreden zijn met een zaakwaarnemer als Van Nieuwenhuizen. Deze voormalige Nike-functionaris weet de weg in voetballand en een trainer als Hiddink wegzetten bij een andere werkgever kan je dus best aan hem overlaten.

Resteert de vraag waar Hiddink heen gaat? Wie was er ook al weer kledingsponsor van Zuid-Korea in 2002? Wie kleedt Australië? Cees van Nieuwenhuizen weet zijn Nike-contacten blijkbaar goed aan te wenden ten faveure van Hiddink. Het zullen de Russen dus wel worden, want die lopen ook in Nike-shirts rond.

Of wordt het straks toch een daverende verrassing? Een naam die nog niet is gevallen?
Guus Hiddink zal na het WK toch geen bondscoach van Brazilië worden?

quote:

Op zondag 26 maart 2006 18:10 schreef tong80 het volgende:
Johan Derksen is de enige die kritiek levert op de bijschnabelende Hiddink.

Je hebt wel gelijk er is geen trainer die zo goed met de media omgaat en z'n PR zo beoefend als Hiddink.

quote:

Op zondag 26 maart 2006 23:27 schreef -Vaduz- het volgende:
Fijne Guus column Beschouw, goed vlot geschreven ook nog eens.

En die van Mich ook, Guus is hot.

quote:

Op zondag 26 maart 2006 23:32 schreef -Vaduz- het volgende:
Make it three was het zeker.

quote:

Op zondag 26 maart 2006 23:30 schreef Bjoro het volgende:

[..]

tja, je geeft die gasten 1x een voorzetje

quote:

Op maandag 27 maart 2006 17:18 schreef methodmich het volgende:
Bjoro, je had je maat een voorzet moeten geven. Sand loopt achter!

quote:

Op maandag 27 maart 2006 17:18 schreef methodmich het volgende:
Bjoro, je had je maat een voorzet moeten geven. Sand loopt achter!

quote:

HORENDOL

Sinds Jan van Staa bij Twente als trainer de opgestapte Rini Coolen afloste, onderging de Enschedese voetbalclub een gedaanteverandering. Met aanvallend voetbal werd een ongeslagen reeks wedstrijden neergezet, die pas afgelopen zaterdag door Heerenveen beëindigd werd. Indachtig die resultaten hadden de beleidsmakers van Twente kunnen overwegen de kleine ex-voetballer als hoofdtrainer langer aan zich te binden, maar men is vanaf het begin van Van Staa’s aantreden op zoek geweest naar een ‘echte’ opvolger van Coolen. Die zoektocht werd dinsdag afgesloten met de presentatie van het duo Rutten-Eijkelkamp, in een afgeladen perszaal.
En Jan van Staa? Die wordt scout, zo werd en passant meegedeeld.

Verrassend is dat eigenlijk niet. Jan van Staa is een succesvolle tussenpaus geweest, maar ambieerde een hoofdtrainerschap niet. In een interview in Voetbal International van 15 maart keek hij terug op zijn burn-out, die hij vijf jaar geleden kreeg als trainer van Go Ahead Eagles. ,,Sindsdien sta ik anders in het leven’’, zei Van Staa. ,,Ik heb leren relativeren, wil nog steeds iedereen helpen, maar zeg vaker nee. Ik vlieg niet meer op alles af, denk vaker aan mezelf.’’ Daarmee gooide hij in feite zijn eigen ruiten in. Hoewel de club onder zijn leiding met stip op de ranglijst steeg en de liefkozende bijnaam ‘stuntman’, die Van Staa daarvoor opgeprikt kreeg van de supporters, heeft het bestuur van Twente nooit overwogen hem ook voor komend seizoen hoofdtrainer te maken.

Waarom eigenlijk niet? Wordt Van Staa tegen zichzelf in bescherming genomen? Voorziet de Twenteleiding een nieuwe burn-out?
In de interviewtjes op televisie, na de wedstrijden van Twente, ratelde Van Staa iedere keer weer zonder adem te halen aan één stuk door. Hij vertelde over zijn ouders, die nog in Utrecht woonden. Stikzenuwachtig waren ze. Van de spanning konden ze nauwelijks meer slapen, zei hij. Ondertussen schoten de pupillen van zijn kraaloogjes heen en weer.
Jan van Staa, na vijf jaar weer terug in het middelpunt van de belangstelling, genoot met volle teugen, maar als buitenstaander bekroop je toch een ongemakkelijk gevoel bij het aanhoren van zijn ellenlange verhalen. Wat deed Van Staa zichzelf en zijn ouders aan met deze nieuwe stressbaan?

In het al gememoreerde interview in VI gaf Van Staa tevens een omschrijving van zichzelf. “Ik kan heel primair denken en reageren”, zei hij. “Ik ben druk en aanwezig. Ik enthousiasmeer en animeer, ben toegankelijk. Bij mij is het: Kom binnen, ga zitten, kop koffie erbij, praten.”
Dat de koffie van de intrinsieke spanning steevast gemorst wordt en het schoteltje iedere keer weer vol bruin vocht ligt, vertelt hij er niet bij. Van Staa is, wat men noemt, een druk baasje. Dat was hij als voetballer van FC Utrecht en Heracles overigens al.

“Als trainer wordt er veel energie van je gevraagd”, zei hij in De Telegraaf op 17 maart. “Voor mij is dat geen probleem, want van nature ben ik al zo. Maar het moet wel ergens op zijn gebaseerd. Het werkt niet om als een 'Pipo de clown' langs de lijn te gaan rennen.”
Dat deed Van Staa dus niet. Maar rustig werd hij ook niet van zijn nieuwe functie bij FC Twente. In de dug-out zagen we hem elke wedstrijd constant overleggen met assistent Evert Bleuming, die na negentig minuten met toeterende oren de kleedkamer opzocht, terwijl Van Staa voor de camera’s van Talpa gesleept werd en daar nog een verhaal afstak.

Als voetballer kan je met zo iemand een paar weken werken, maar het moment dat het op de zenuwen gaat werken, komt onherroepelijk. Het is verstandig van het Twentebestuur dat ze dit moment voorzien hebben en Van Staa weer naar de achtergrond hebben gedirigeerd. Volgend jaar mag Fred Rutten spreekbuis voor de club zijn, een rol die hem heel wat minder makkelijk afgaat dan de rad van de tong gesneden Van Staa.

Maar de Twentespelers zullen niet horendol worden van het geleuter van Van Staa. Zij zullen de stillere Rutten als een verademing ervaren. En Van Staa? Die mag gaan scouten.

Ik zie hem al terugkeren van zo’n reis, als hij verslag uitbrengt bij zijn nieuwe baas. Fred Rutten mag daar gerust een uurtje of drie, vier voor uittrekken.

quote:

GRENSGEVAL

De laatste tijd is hij hot, zoals dat zo mooi heet. Zonder twijfel is hij één van de opvallendste voetballers van de tweede seizoenshelft tot nu toe. In de elf wedstrijden die hij speelde, schoot hij al zeven keer raak. Dat is veel, zeker voor een middenvelder. Het gaat natuurlijk om de man die Roda JC weer wat plezier heeft gegeven, de Duitser Simon Cziommer.

Ruim een kwart eeuw geleden werd Cziommer, die door Roda JC is gehuurd van het Duitse Schalke, geboren. Zijn wieg stond in het Duitse Nordhorn maar reeds op jonge leeftijd kwam hij terecht bij FC Twente. Daar bleek hij in de opleiding al snel één van de betere spelers. Het was dan ook niet verwonderlijk dat hij al snel mocht debuteren in het eerste elftal. Het was in het seizoen 1999/00 en ik kan me nog herinneren dat zijn naam voor het eerst opdook, ongeveer gelijktijdig met die van Thijs Houwing. Deze spits werd door velen gezien als een groot talent, terwijl Cziommer daarna nog enkele seizoenen nodig had om een vaste waarde te worden. Pas in het seizoen 2002/03 was hij echt op dreef. Toen ging het ook direct prima, want diverse topteams informeerden bij hem. Hij koos voor een terugkeer naar zijn geboorteland bij Schalke 04, maar dat wist hij niet te slagen. Hij werd weer verhuurd aan Twente en nu dus aan Roda JC. Duitsland en Cziommer lijkt geen gelukkige combinatie.

Dat is toch vreemd, voor een man die de Duitse deugden met de paplepel ingegoten kreeg en die vermengde met de vrijzinnigheid in de Nederlandse opleiding. Cziommer is wat je noemt een grensgeval, een speler die twee werelden verenigt. Zijn Duitse kant uit zich het best in kwaliteiten die je ook met Duitse termen moet omschrijven. Cziommer heeft Laufpensum, zoals de Duitsers dat noemen. Daarnaast kan hij als geen ander lekker Duits irritant zijn. Zijn trukendoos ging in de bekerwedstrijd tegen Ajax recent nog helemaal open. Zeuren, kramp veinzen, alles kwam terug. Daarnaast wil hij strijd leveren, is hij lekker fanatiek. Kämpfen en niet anders.

Maar in Duitsland zag men vooral de Nederlandse kant van Cziommer. Daar was hij een speler die te veel de voetballende oplossing wilde zoeken, te vaak diep wil gaan voor een middenvelder. Te creatief voor de vaak starre systemen zoals men ze bij onze oosterburen hanteert. Cziommer was een frivole technicus, die in Duitse ogen te weinig resultaatgericht bezig was. Gek toch, dat de voetbalfilosofie van twee buurlanden zo kan verschillen en een groot effect kan hebben op spelers die van beide kanten iets mee pikken. Vast staat wel dat hij in Nederland meer op zijn sterke punten wordt beoordeeld en men zijn Duitse trekjes voor lief neemt, waar dat in Duitsland precies andersom was.

In beide landen is men het echter wel eens over zijn traptechniek. Die is geweldig en dat demonstreert hij nu bij Roda JC vrijwel wekelijks. Ook Cziommer zal Roda vermoedelijk niet richting Europees voetbal leiden, maar zijn impact op de Limburgse ploeg is groot. Cziommer gaat met de mijnwerkerslamp in de hand voor in de strijd, stimuleert teammaats en presteert zelf geweldig. Want zijn huidige doelpuntenaantal is voor zijn doen ongekend hoog. Heel Nederland ziet het blijkbaar, want in een recente internetpoll zag ik dat de stemmers hem al betitelden als beste vrije trappen nemer in de eredivisie. Daarmee blijft hij zelfs erkende specialisten als Van Hooijdonk, Yildirim en Farfán voor.

Dat is lekker, vooral voor Simon zelf. Want na dit seizoen loopt zijn contract af bij Schalke. Zijn topvorm kon dus op geen beter moment komen. De interesse neemt toe en Cziommer kan het ijzer gaan smeden nu het gloeiend heet is. Diverse subtoppers uit Nederland hebben al warme belangstelling, maar ook bij Ajax en Feyenoord kietelt het al een beetje. Die zien wel wat in die fanatieke Duitser met Nederlandse trekjes. Het kan dus zomaar gebeuren dat hij straks ineens bij een Nederlandse topclub een herkansing krijgt, na zijn mislukte avontuur in Gelsenkirchen. Zeker als hij de komende tijd zo blijft spelen en er nog wat vrije trappen of afstandsschoten in jast.

Het kan verkeren, zeker in het voetbal. Cziommer bewijst dat het zelfs op korte termijn mogelijk is. Hij speelt zich in een wedstrijd of vijftien mogelijk van tribuneklant bij Schalke tot selectielied van pakweg Ajax of Feyenoord. Hadden ze destijds bij zijn debuut vast ook niet gedacht. En oh ja, Thijs Houwing… Die kreeg deze week te horen dat zijn contract bij Cambuur Leeuwarden niet wordt verlengd en gaat een onzekere toekomst tegemoet. In het gekste geval kijkt hij in juni na een overschrijving naar een hoofdklasser naar zijn oude maatje Cziommer op televisie, als die zomaar ineens een invitatie krijgt van de Duitse bondscoach. Die denkt namelijk ook niet in grenzen. Het kan verkeren.

quote:

Op woensdag 29 maart 2006 16:07 schreef methodmich het volgende:
Okee Beschouw, ik zal vrijdag wel even een inhaalslag doen op mijn ADV-dag dan! Ga ik ze allemaal nog even langs.

quote:

Op woensdag 22 maart 2006 16:10 schreef Beschouw het volgende:

-column over Nistelrooij-

quote:

Grote man achter het succes van de Alkmaarders was trainer Co Adriaanse. In het seizoen 2004/2005 verbaasde de oud-bondscoach met zijn ploeg Nederland, én Europa.

quote:

Op donderdag 30 maart 2006 16:51 schreef methodmich het volgende:
Sandman:
[..]

Co bondscoach geweest?

quote:

Op zaterdag 1 april 2006 11:23 schreef methodmich het volgende:
Beschouw: Quincy mooi zielig stukje over een warmbloedige jongen in het koude verre buitenland.

Guus leuk, duidelijk verwoord hoe je over de handig door de media draaiende Guus denkt.

Kromkamp / Van Bommel een leuk gevonden omdraaiing, dat Marco eigenlijk Bommel via Jantje aanspreekt.

Ruudje een leuk stuk, leuk verzonnen van de lezende Leontien.

Van Staa, tja, het is een aparte, maar ben het wel met je eens dat de man eigenlijk als scout beter op zijn plaats is.

quote:

Op zondag 2 april 2006 16:25 schreef methodmich het volgende:
Mijn volgende gaat over Edgar Marcelino vermoedelijk.

quote:

Op zondag 2 april 2006 16:37 schreef methodmich het volgende:
Dat is dan ook het trieste lot van een Portugees in Roosendaal.

quote:

ALS JE HAAR MAAR GOED ZIT

Hij dook afgelopen zomer op, als toch vrij spectaculaire aanwinst van RBC Roosendaal. Want hoe vaak komt het voor dat een degradatiekandidaat zomaar een jeugdinternational uit Portugal kan huren van topclub Sporting? Er werd in de marge van de eredivisie dan ook best iets verwacht van Edgar Marcelino. Hij arriveerde toen de zon nog scheen, keek eens rond en zag dat het goed was. Dit kon wel eens wat worden.

Edgar Marcelino presenteerde zich als een typisch Portugese speler. Haar keurig in model, langer dan bij de gemiddelde man. Modieus bandje om het uit zijn ogen te houden en op het veld in het bezit van een sierlijke tred. Edgar moest het raspaardje tussen de werkende en ploegende knollen in het oranje worden. Zoals eerder Pius Ikedia deed, daar op de Roosendaalse rechterflank.

In de voorbereiding leek het nog wel wat te kunnen worden. Edgar maakte zijn acties en liet zien dat hij wel degelijk terecht in de Portugese jeugdteams had gestaan. Maar toch voelde hij zich wel eens vreemd, in een ploeg die voor de beker werd uitgeschakeld door Gemert. Mannen die overdag nog moesten werken, had hij zich laten vertellen door José Fortes Rodriquez, die hij goed kon verstaan. Geen sierlijke figuren zoals hij, die genieten van de zon op de bol. Die er dan eens een actie uitgooien. Nee, spierballenvoetballers die er op uit waren om spelers als Edgar Marcelino het voetballen moeilijk te maken.

Het bleek een voorbode voor een seizoen vol onbegrip. Trainer Dolf Roks was een aardige man, maar die was vooral gewend succes te boeken met amateurs. Van die jongens die voetbal terecht als hobby zien, omdat ze nog een andere baan hebben. Edgar ziet het spelletje als een betaald pleziertje en vergeet nog wel eens wat er bij het profleven komt kijken. Hij botste meermaals met Roks, verliet vroegtijdig trainingen en kon het publiek ook niet echt voor zich winnen.

Wat moest RBC met deze speler, die niet geschikt was voor degradatievoetbal? Edgar speelt al naar gelang zijn stemming. Maar vooral met het ultieme doel om schoon te blijven. Een schone broek is voor hem een teken van macht, van baas zijn over de bal en de tegenstanders. De bal krijgen, een actie maken en dan voorgeven. Of een steekpass, vooruit. Geen slidings, geen vieze broek. Het haar netjes, armpje in de lucht om het applaus te incasseren en dan weer verder naar het volgende moment. Evengoed is hij tijden afwezig en doet dan maar weer eens wat. Zo werkt dat bij staartteams in Portugal, waar de defensie wordt dichtgespijkerd en de artiesten het voorin mogen uitzoeken. Maar hier moest Edgar ineens gaan lopen zonder bal. Inzet tonen, een vieze broek krijgen. Hoofdschuddend zag hij het aan.

Steeds vaker was hij reserve, steeds vaker baalde hij. Van Nederland, van RBC, van de trainer, van het weer. Natuurlijk, ook hij begreep wel dat de club het zwaar had en dat de punten moesten komen, maar je kan van een spelers als hij toch niet gaan verwachten dat hij gaat zwoegen zoals Björn Daelemans? Met de trainerswissel Maaskant voor Roks hoopte hij nog op verbetering. Motivatiekunstenaar Maaskant, de man van de briefjes met opbeurende teksten, kon hem wellicht wel doorgronden. Hij hoopte op een boodschap. Dat hij eens naar de Belgische competitie moest kijken bijvoorbeeld, bij Standard Luik. Oh, wat had hij graag willen voetballen als Sérgio Conceição, zijn favoriete buitenspeler. Die is daar de grote man, ook dikwijls met een schone broek en het haar immer goed in model.

Helaas, het is hem niet gelukt. Zelden zal een speler zo slecht bij een club hebben gepast als in dit geval. Edgar Marcelino liet weliswaar wat vleugjes klasse zien, had wat assists, maar kon nooit echt overtuigen. Het applaus kwam zelden, de broek bleef steeds vaker gevrijwaard van vlekken omdat hij niet in actie hoefde te komen. RBC stevende af op degradatie en had meer aan oude strijders als Henk Vos dan aan de sierlijke Portugees. Nog maar een paar potjes, dan is het klaar. Dan stapt hij op het vliegtuig en keert hij terug naar eigen land. Hij zal vermoedelijk niet uitgezwaaid gaan worden op het vliegveld. Maar ach, het maakt hem ook niet veel uit. Net zoals de rest van de huurlingen kan RBC hem diep van binnen gestolen worden. Straks zit hij weer in de zon en mag hij weer doen wat hij zo graag doet. Bij een promovendus of een team als Estrela Amadora, nonchalant op rechts en altijd met een schoon broekje. Talent is niet altijd een zegen.

quote:

TUCHT

Een heel jaar lang slaagt Danny Blind er ondanks alle inspanningen maar niet in om met Ajax aanvaardbaar voetbal op de mat te leggen. Het bezorgt hem met de week meer rimpels in het gelaat, zijn haren vergrijzen in een rap tempo en zijn kale plek op het achterhoofd dijt almaar verder uit, maar die ongemakjes vallen volkomen in het niet bij hetgeen hem volgende week dinsdag te wachten staat. Dan zullen we pas een volkomen gebroken Blind zien, geestelijk volledig gesloopt en lichamelijk helemaal op.

Dinsdag moet Danny zich namelijk bij de tuchtcommissie van de KNVB verantwoorden voor zijn gedrag op het veld, zondag bij Roda JC, waar hij scheidsrechter Luinge in beleefde bewoordingen vroeg of diens horloge wel goed liep. Akkoord, hij had met een beetje stemverheffing gesproken, maar met die volgepakte tribunes in het Parkstad Limburg Stadion om zich heen had Luinge bij een normaal stemvolume natuurlijk nooit kunnen horen dat Blind uitlegde dat zijn horloge toch echt van een betere kwaliteit was dan het exemplaar dat de arbiter om zijn pols had. ‘Je hebt dat ding zeker gewonnen op de kermis?’, had Blind gevraagd, waarbij hij wees naar de Rolex om zijn eigen pols. Daarna was hij in zijn modieuze regenjas weer kalm van het veld gelopen. Danny had zelfs zijn schoenen nog geveegd alvorens hij de catacomben van het Rodastadion betrad, met de deuren had hij ook al niet geslagen en de verzamelde journalisten had hij ook netjes te woord gestaan.

Hij was dan ook stomverbaasd dat hij een dag later door de KNVB van onbetamelijk gedrag beschuldigd werd en een schikkingsvoorstel kreeg voorgeschoteld. Vijfhonderd euro boete en een wedstrijd voorwaardelijk, zo luidde het verdict. Natuurlijk accepteerde hij dit voorstel niet en meteen liet hij weten in beroep te gaan, zich daarmee niet realiserend dat hij dan op zou moeten draven bij de tuchtcommissie.
Blinds dagelijkse sores bij Ajax zullen vergeleken met deze gang naar Canossa verbleken.

De tuchtcommissie; dat is andere koek dan het commentaar dat hij krijgt van fans en pers, omdat hij Ajax maar niet aan het voetballen krijgt. Bij het woord tuchtcommissie moet je meteen denken aan de instanties die ten tijde van het regime van Jozef Stalin het voormalige Sovjet Unie in een ijzeren greep hielden.
Wat staat de benijdenswaardige Blind allemaal te wachten, dinsdag?
Jammer dat we nooit zullen zien wat er bij de tuchtcommissie achter gesloten deuren plaats zal vinden, als Blind eenmaal zijn opwachting heeft gemaakt. Een streng kijkend kaderlid van de KNVB ontwerpt de arme Danny aan een kruisverhoor. Waar het hij lef vandaan haalde de grote Roelof Luinge voor het front van de wereld op zijn te nummer zetten? Of Blind wel besefte dat hij met zijn gedrag de autoriteit van het arbitrair gezag ondermijnde? En of Blind wel wist dat de horloges, die scheidsrechters dragen, helemaal niet van inferieure kwaliteit zijn?

Blind zal met de minuut meer beteuterd gaan kijken en ineenschrompelen tot een menselijk hoopje ellende. ‘Gut, zo heb ik het allemaal niet bedoeld, meneer de voorzitter’, probeert hij zich nog stamelend te verontschuldigen. Het mag niet meer baten. Blind wordt door de streng kijkende tuchtcommissieleden veroordeeld tot vier jaar Rotummerplaat en zijn Rolexhorloge moet hij inleveren. Geboeid wordt hij afgevoerd.

Van Blind zullen we nimmer meer iets horen. En Roelof Luinge? Die zal vanaf volgend weekend fluiten in een tenue met korte mouwtjes, waardoor het fonkelend Rolexhorloge om diens pols des te meer opvalt.

quote:

Op woensdag 5 april 2006 23:35 schreef Da_Sandman het volgende:
Als RBC een seizoen als Heracles Almelo had gehad, was Marcelino de Hirayama van RBC geweest...

quote:

Op donderdag 6 april 2006 19:16 schreef Bjoro het volgende:
Het is weer donderdag, tijd voor een blokje spam

klikker de klik klik

quote:

Op zaterdag 8 april 2006 19:12 schreef methodmich het volgende:
Wel grappig, sprak vandaag bij ASWH mijn sinds kort bij RBC werkzame vriend. Van de week had RBC naar de kapper moeten bellen, want Edgar wilde naar de kapper. Hij spreekt echter geen Nederlands en zeer gebrekkig Engels. Goed gekozen titel dus.

quote:

OLLI MOET MEE

De Duitse bondscoach Jürgen Klinsmann, toch al een geplaagd man, moest vorige week een beslissing nemen die hij betitelde als “de zwaarste in zijn ambtsperiode”. Hij moest namelijk kiezen wie het Duitse doel zal gaan verdedigen tijdens het wereldkampioenschap. Arme Klinsmann. Hij moet toch wel eens met hoofdpijn in het vliegtuig naar zijn thuisland de Verenigde Staten zijn gevlogen. De man moet komende zomer met een kwalitatief armoedige selectie gaan proberen aan de verwachtingen van het Duitse volk te voldoen.

Duitsland is dan wel een typische toernooiploeg, mag vaak geluk hebben en zal dan wel het thuisvoordeel hebben; een serieuze kans op de titel dicht niemand het land toe. Klinsmann heeft met Podolski en Schweinsteiger twee grote talenten, maar kan eigenlijk maar één echte internationale topper opstellen in de persoon van Michael Ballack. Slechts de keeperspositie vormt hierop een uitzondering, zodat het extra zuur was dat Klinsmann juist daar wel een moeilijke keuze moest doen. Zowel Jens Lehmann, dit seizoen misschien wel de beste speler bij Arsenal, als de jarenlange nummer één Oliver Kahn is namelijk een keeper van formaat.

Het mag bekend worden verondersteld dat Klinsmann koos voor Jens Lehmann. Die zou beter in de speelwijze passen. Een fikse klap voor Oliver Kahn. Olli was in 2002 nog de man die er grotendeels verantwoordelijk voor was dat de Duitsers, ook toen met een kwalitatief matige selectie, de finale haalden. Juist daar maakte hij toen een fout, maar dat mocht niemand hem kwalijk nemen. Nu viel hij dus buiten de boot en was hij hooguit tweede keus geworden. Afhankelijk van de vorm en de fitheid van Lehmann, een grotere belediging kan haast niemand voor een man vol fanatisme. Die bepaalt zelf wel of hij speelt en de rest is dan maar afhankelijk van zijn welzijn.

Klinsmann, die Kahn langer kent dan een paar trainingskampen, was wel zo slim om Kahn niet persoonlijk in te gaan lichten. Stel je voor! Kahn had hem aangevlogen, levend verscheurd en verpulverd tussen zijn enorme handen. Vuurrood en met uitpuilende ogen zou Olli hem te grazen genomen hebben, de bondscoach ondertussen toeschreeuwend dat hij er naast zat. Of zoiets dan, vol Duitse krachttermen. Een karatetrap, ook een optie. Wellicht had hij Klinsmann bij de keel gegrepen, om zomaar eens wat acties uit het rijke repertoire van de goalie te noemen. Nee, Klinsmann is nog nooit zo blij geweest dat de GSM is uitgevonden. Terwijl hij veilig in het luchtruim zweefde, nippend aan een door kortgerokte stewardessen aangereikt Duits biertje, stelde hij Kahn op de hoogte. Om vervolgens tijdens diens tirade hard “turbulentie!” te roepen, als goed excuus om de verbinding te verbreken.

Klinsmann zal heus het beste met zijn ploeg voorhebben en er is wel wat te zeggen voor het opstellen van Lehmann. Maar toch, het is jammer voor het toernooi. Olli is namelijk wel een attractie. Lehmann is bij vlagen ook knettergek, maar het stempel met S5 is bij Kahn toch met net iets meer vuur op zijn dienstdossier gedrukt. Komt puur door zijn fanatisme. De man wil altijd winnen en is naar eigen zeggen altijd bezig iedereen te bewijzen dat ze ongelijk hebben gehad. Waarin is nooit zo duidelijk geworden, maar het moet maar aangetoond worden. Die rode kop en de sprekende ogen voeden het beeld van een maniak met keepershandschoenen. Een plaatje waar menig sportfotograaf likkebaardend van droomt. Iemand waaraan je je heerlijk kunt ergeren, thuis voor de buis. Een perfecte Duitser dus eigenlijk, want we doen nu eenmaal niets liever dan ons ergeren aan onze oosterburen. Daarom is het extra jammer dat Olli zijn toekomst in de nationale ploeg gaat overdenken. De kans dat hij bedankt voor een rol als tweede man is groot. Als hij zelf niet bedankt, is het ook niet raar als Klinsmann hem thuis laat. Kahn en Lehmann lijken niet echt geschikt om nu samen eens gezellig een maand in trainingskamp te zijn.

Maar Olli moet mee! Hij moet het maar weer eens doen, dat ongelijk gaan bewijzen van de wereld en Klinsmann in het bijzonder. Met hulp van de Duitse sensatiepers is dat een eitje. Elk klein foutje van Lehmann zal vanaf nu uitgelicht worden. Vergroot onder de loep van een naar succes zuchtende natie, die verder weinig spelers heeft om over te kunnen schrijven of praten. Het is dus nog niet te laat. Kahn moet het boek van Winston Bogarde maar eens lezen, om vervolgens te besluiten dat hij de keeper is die voor niemand buigt. Misschien moet hij bij Roy Makaay eens om het mobiele nummer van Ronald Waterreus vragen. Die weet als geen ander hoe je concurrerende sluitposten moet elimineren. Het worden nog leuke weken. Olli in de goal tegen Costa Rica, ik teken ervoor. Mocht ik ongelijk hebben, dan moet Lehmann dat maar bewijzen. Wedden dat Olli dat beter kan?

quote:

SIMPEL

Gespeeld had Theo zondag niet. Hij was nog niet helemaal hersteld van de verkeerde beweging die hij maakte in de uitwedstrijd tegen RBC, een dikke week eerder. Zijn gestumper in Roosendaal leverde niet alleen een tegendoelpunt op, maar ook een lichte spierblessure en daar was hij zondag nog niet helemaal van hersteld. Het waren dan ook zijn ploeggenoten die in de thuiswedstrijd tegen FC Groningen het laatste benodigde puntje behaalden om alweer een kampioenschap te vieren.
Uiteraard mengde Lucius zich wel in het feestgedruis, dat onmiddellijk na het laatste fluitsignaal van scheidsrechter Van Egmond losbarstte. Zijn hoogtepunt van de dag moest nog komen: in een platte kar rondgereden worden door Eindhoven. Iets mooiers bestaat niet, zei hij zelf.

Ontboezemingen als deze bezorgen Theodorus Martinus Maria Lucius het stempel ‘simpel’.
We zien hem nog zitten, een paar maanden geleden, aan tafel bij Voetbal Insite. Hij had het vertederend over zijn liefde voor PSV en sprak over meneer Hiddink en meneer Van Basten, die hem kort daarvoor in het Nederlands elftal had laten debuteren. Het deed ouderwets aan, want zo praat heden ten dage geen enkele voetballer meer. Lucius’ presentatie deed zelfs de ijskoude Johan Derksen ontdooien. Een puike prestatie was dat, want de hoofdredacteur van Voetbal International deinst er niet voor terug de messen te slijpen.

Theo Lucius wordt door de gemiddelde voetbalvolger geassocieerd met ondeugdelijk vuurwerk dat hij verkocht had aan een inwoner van Breda, die bij het ontsteken van de handel een oog verloor. Hij is er door justitie voor aangeklaagd en tot een taakstraf veroordeeld. Over de lengte daarvan wordt nog gesteggeld. Ook het feit dat hij kind verwekt heeft bij een Zweedse jongedame is alom bekend. Gniffelend wordt er gedaan over de vermeende lelijkheid van de betreffende Zweedse.
Het zijn deze randzaken die de voetbalprestaties van Theo naar de achtergrond schuiven en daar doet men hem geen recht mee. Was het Johan Derksen niet, die ooit zei dat wat een voetballer buiten het veld doet, hem worst is?

Welnu, Theo is een bruikbare voetballer, inzetbaar op vele posities. Multifunctioneel heet dat in voetbaltaal. Dit seizoen maakte trainer Hiddink niet veel gebruik van de diensten van Lucius. Blessures en vormverlies waren de oorzaak. Gespeeld heeft Theo Lucius dit jaar dus niet veel, maar we hebben er nooit over horen klagen. Andere spelers hadden allang de deur van de kamer van de trainer platgelopen, maar Theo deed zijn werk op De Herdgang en hoopte maar dat Hiddink hem in het weekend speelminuten gunde.
Het neemt niet weg dat Theo Lucius zijn waarde heeft gehad voor het elftal. Dat hij ook bij dit kampioenschap glunderend rondliep is terecht. Het is hoe dan ook zijn kampioenschap. Meer in ieder geval dan van John de Jong of Gerald Sibon, om een paar dwarsstraten te noemen.

Toch ontstaan er lichte scheurtjes in het huwelijk van Lucius en PSV. In de pers heeft hij al aangegeven te opteren voor een club als Aston Villa en ook Anderlecht hengelde al nadrukkelijk naar zijn diensten. Theo zal wel afscheid nemen van Eindhoven, zeker nu zijn ‘stiefvader’ Guus Hiddink, die zijn escapades buiten het veld altijd met de mantel der liefde bedekte, naar het verre Rusland vertrekt. Lucius in Birmingham of in Brussel temidden van vreemden; zien we het al voor ons?

Ik schat dat uiterlijk eind oktober de eerste krantenberichten zullen verschijnen waarin een dieptreurige Lucius vertelt op hangende pootjes terug te willen naar het vertrouwde Brabant. Kan zijn zaakwaarnemer hem niet behoeden voor die onvermijdelijke ellende? Laat Theo in vredesnaam lekker simpel blijven.

quote:

Op woensdag 12 april 2006 14:06 schreef Bjoro het volgende:
Lucius-fan is !

hopelijk doet de hem opgelegde 240 u dienstverlening besluiten om nog een jaartje bij PSV te blijven !
Met een basisplaats van de nieuwe trainer!

quote:

Op zaterdag 15 april 2006 12:11 schreef Da_Sandman het volgende:
Lucius altijd een beetje net niet gevonden. Leuk geschreven, beschrijft wel het gevoel van menigeen denk ik

quote:

VLINDER VAN GRANIET

Het is het voorjaar van 2005. In de kleedkamer van Ajax is de sfeer anders dan anders. De spelers zitten bij elkaar en zijn eens niet verwikkeld in gesprekken over de nieuwste raphit, de laatste snufjes op het gebied van mobiele telefonie, hun droomauto of mooie vrouwen. Nee, na de roemloze aftocht in Europa op een drassig veld in Auxerre is de Arena in rouw gedompeld. Als Ronald Koeman de kleedkamer betreedt, het hoofd licht gebogen en met wallen onder de ogen, vallen alle gesprekken stil. De spelers luisteren naar hem en horen geen verrassende boodschap aan. Koeman stopt ermee. Sommige spelers knikken wat, anderen juichen van binnen. Een andere speler huilt. Koeman was voor hem meer dan zo maar een passant in zijn voetballeven. Anthony Obodai verloor die dag een man die heilig in hem geloofde en vertrouwen in hem had. Een tweede vader.

Dit, voor sommigen pathetisch aandoende, verhaal is een keerpunt in de loopbaan van de Ghanese middenvelder. Hij was één van de dartele jonge honden, die al spelend hun plek in de roedel veroverden door de halve finale van de beker te halen. Nadat Ajax hem een seizoen uitgeleend had aan het Belgische Germinal Beerschot Antwerpen, keerde Obodai in de zomer van 2003 terug. In zijn bagage zat een seizoen voetbal in de Jupiler League, veilig weggestopt achter een vakje verwachtingen en dromen.

Groot was de vreugde bij Obodai toen hij gaandeweg dat seizoen merkte dat hij aan kon haken bij het hoge niveau dat Ajax nastreeft. Fijner was nog wel het gevoel dat hij kreeg van de trainer. Een warm gevoel van vertrouwen. Koeman liet merken dat hij iets zag in de fysiek sterke middenvelder en liet hem in de slotfase van de competitie steeds vaker meedoen. Obodai wist zelfs te scoren en keek dan ook uit naar het volgende seizoen. Zeker toen Koeman zijn landgenoot, de qua type vergelijkbare Yakubu, naar Vitesse liet vertrekken. Obodai mocht spelen, vaak spelen. Hij speelde daar waar het team hem nodig had. Rechtsback of op het middenveld. Van hem geen wanklank als hij eens op een vreemde plaats moest spelen. Nee, Obodai wilde alles doen om maar in dat fraaie shirt te kunnen spelen.

Al snel was duidelijk dat Ronald Koeman meer vertrouwen in hem had dan de supporters. Obodai slaagde er nimmer in de Arena voor zich te winnen. Het niveau leek uiteindelijk toch net iets te hoog voor hem. Supporters die in het kielzog van de Amsterdamse dug-out zaten, hoorden dat seizoen regelmatig het corrigerende “Antoniooooooooo” over het veld schallen. Dan probeerde Ruud Krol, die nu eenmaal last heeft met het juist uitspreken van namen, Obodai te coachen. Vooral als hij rechtsback was, een lastige plaats. Het had iets meelijwekkends, dat geschreeuw. Krol werd gedurende de wedstrijden schorder en schorder en op het laatst was hij soms de wanhoop nabij. Anthony maakte dan weer eens op enthousiaste wijze een corrigerende sliding of tackle, maar had met wat meer oog voor tactiek nooit in die situatie hoeven te belanden.

Het vertrek van Koeman brak zijn hart en zijn Amsterdamse dromen. Danny Blind zat qua mening dichter bij het publiek en zo moest Obodai in augustus de Arena verlaten. Bijna had de Ghanees getekend bij het Engelse Stoke City, maar het werd Sparta. Ook een traditieclub, ook in het rood en het wit. Club ook die een voorliefde heeft voor artistiek voetbal. Anthony zocht er naar eerherstel. Revanche, op Blind, op de supporters die hem de zwakste schakel noemden. Hij wilde Nederland tonen dat hij wel degelijk goed kan voetballen.

Hij vond er respect en warmte. De warmte die uit de Arena is verdreven en die voor een voetballer uit Afrika zo louterend kan werken. Even die arm om hem heen, geen hulptrainer die zat te schreeuwen en bovenal supporters en medespelers die uitstraalden dat ze blij waren dat er hij er was. Ricky van den Bergh, Haagse boef, ontfermde zich over de Ghanees. Samen doken ze het Rotterdamse nachtleven in en Obodai hervond zichzelf. Misschien nog wel meer dan hij ooit had durven dromen.

Sparta handhaafde zich dit seizoen rechtstreeks in de eredivisie. Een fantastische prestatie. En hoewel het te ver gaat om die prestatie alleen aan Obodai op te hangen, mag zijn inbreng wel degelijk worden geprezen. Anthony werd de draaischijf van Sparta, de spil. Hij toonde zelfs fraaie technische staaltjes en kreeg steeds meer zelfvertrouwen. De twijfelaar van Ajax is niet meer, de rups is verworden tot een mooie vlinder. Een vlinder van graniet, maar met fluwelen randjes. Het lijkt een kwestie van tijd voor hij weer mag fladderen in dienst van een topclub. Zeker als hij met Ghana mee mag naar het WK en daar opvalt. Anthony Obodai verloor in augustus een mooie droom, maar heeft er in april reeds een mooiere realiteit voor terug gekregen. Inderdaad, vliegensvlug.

quote:

MAGISCH REALISME

Op zijn eerste vrije dag sinds tijden staat Martin van Geel juist zijn regenjas aan te trekken, als er aangebeld wordt. Enigszins verbaasd wie hem op dit vroege uur met een bezoekje wil verblijden, opent hij de voordeur. Er staat een postbode, die hem met een pen in de hand verzoekt even te tekenen. Hij heeft een aangetekende brief bij zich, zo zegt hij. Nadat Van Geel een krabbeltje heeft gezet en de brief aangereikt krijgt, scheurt hij fronsend de enveloppe open.

Het is een schrijven van AZ-voorzitter Dirk Scheringa, zo ziet hij meteen. Een vreemd toeval is dat, want Martin is die dag juist van plan een bezoek te brengen aan het Frisia Museum in Spanbroek, waar Dirk en diens vrouw Boukje honderden schilderijen hebben hangen. Kunst is best leuk, vindt Martin en magisch realisme vooral. Het is een stroming, waarvoor hij sinds zijn middelbare schooltijd mateloos interesse toont. Op zijn boekenlijst hadden titels gestaan van Hubert Lampo, Johan Daisne en natuurlijk ‘De kelner en de levenden’ van Simon Vestdijk, allemaal boeken die hij echt gelezen had. Magisch-realistisch schilderwerk boeit hem nog meer. Daar zit zoveel in. Als de tijd het maar even toelaat, maakt hij graag een uitstapje naar het museum van Scheringa, waar om de haverklap een nieuwe aanwinst bijkomt.

In zijn AZ-tijd had hij met Dirk vaak een bezoek gebracht aan het museum. Onder de indruk was Martin op die momenten altijd van het enthousiasme van de AZ-voorzitter, die bij elk schilderij hele verhalen wist te vertellen. Mooie tijd was dat trouwens. Mooie vent ook, die Scheringa. Samen hadden ze heel wat afgelachen iedere keer dat Martin een Willem II speler voor AZ had weten aan te trekken. ‘Je hebt het hem weer gelapt’, had Dirk dan schaterlachend gezegd en hem daarbij telkens waarderend op de schouder geslagen. Op een ochtend was Dirk aan komen zetten met een toegangsbewijs-voor-het-leven voor het Frisia museum; een cadeau dat Van Geel wel kon waarderen. Veel uurtjes had hij er sindsdien doorgebracht. Het was een geweldige ontsnappingsmogelijkheid uit de hectische voetbaljungle, waarmee hij als directeur van AZ dagelijks te maken had.

Met zijn gedachten bij de Carel Willinks, de Dick Kets en de doeken van René Magritte, zijn favoriet, leest Martin met stijgende verbazing de brief die hij in zijn handen heeft. Handelen met voorkennis? Vlaar, Perez? Stadionverbod? Vijf jaar? ‘Waar gaat dit over’, vraagt hij zich af en leest de brief nogmaals. En nog een keer.

Die dag heeft Martin van Geel geen bezoek gebracht aan het museum van Dirk en Boukje Scheringa. De lust om het onlangs verworven doek ‘Portret Jkvr. J.C. van Boetzelaer’ van Pyke Koch in alle rust goed te bekijken, smelt als sneeuw voor de zon. Martin trekt zijn jas uit, neemt plaats op de sofa en pakt de telefoon. Hij belt Ajax-voorzitter Jaakke, om hem op de hoogte te brengen van de vreemde brief die hij zojuist ontvangen heeft.

‘John, met Martin hier. Moet je horen, ik heb zojuist een aangetekende brief gekregen, een brief van...’ ‘Scheringa’, onderbreekt Jaakke hem. ‘Ja, van Scheringa. Hoe weet jij dat nou?’ vraagt Van Geel verbouwereerd. ‘Omdat wij bij Ajax er ook eentje van hem ontvangen hebben. Stadionverbod hè?’ Jaakke kraait het uit: ‘Joh, dan hoef je niet meer naar die bouwval, waar het altijd zo naar pis stinkt. Wees blij’.

Maar Martin van Geel is helemaal niet blij met het stadionverbod dat Dirk Scheringa hem opgelegd heeft. Akkoord, dat rotstadion in Alkmaar kan hem gestolen worden en de koffie in de bestuurskamer is toch niet te zuipen; daar mist hij niets aan. Maar als Dirk werkelijk de schurft aan hem heeft en blijkens de aangetekende brief heeft Scheringa dat, dan kan de volgende boodschap die hij zal ontvangen wel eens kunnen zijn, dat hij het Frisia museum ook niet meer in mag. En dat zou eeuwig zonde zijn.

We hebben allemaal uit de krant kunnen vernemen dat het stadionverbod van Martin van Geel inmiddels weer is ingetrokken. Maar wat we niet weten, is dat de technisch directeur van Ajax nooit meer een voet mag zetten in het Frisia Museum. Een brief met die mededeling valt luttele dagen later bij Van Geel op de deurmat. Een Dirk Scheringa laat niet met zich sollen.
En Martin van Geel? Die denkt er over om voortaan iedere nieuwe catalogus van het museum door een vriend aan te laten schaffen. Kan hij op zijn spaarzame vrije dagen toch nog een beetje wegdromen bij al die mooie schilderijen.

quote:

Op dinsdag 18 april 2006 23:02 schreef Beschouw het volgende:
Obodai is geen Ajaxvoetballer en ook geen vlinder van graniet met fluwelen randjes. Graniet wel, de fluwelen randjes zie ik niet zo. Ik vind hem maar een beperkt voetballertje.
Maar je column is goed, Mich. Je zet hem mooi weg.

quote:

Op donderdag 20 april 2006 11:00 schreef Da_Sandman het volgende:
Ik sta volstrekt aan de andere kant, geloof ik

Voetballen speel je om te winnen. Dát moet de jeugd eens ingepeperd krijgen. Elke jonge jongen wil winnen, maar welke jonge jongen is bereid daar alles voor te doen? Dan maakt niveau niet uit, of je nou in de jeugd van de AFCA speelt of in de jeugd van NSV. Dat mis ik bij de huidige (lees: mijn) generatie soms wel eens. "Ach, als we maar plezier hebben." Daar kan ik niet zo goed tegen..

quote:

Op donderdag 20 april 2006 09:20 schreef Bjoro het volgende:
Om alvast in de sfeer te komen voor vanavond:

[Column] Een prachtige klassieker

quote:

Op donderdag 20 april 2006 16:48 schreef Beschouw het volgende:
Daar gereageerd.

^{En de mijne van woensdag?}

quote:

Op donderdag 20 april 2006 16:44 schreef Beschouw het volgende:
Omnifacer van NSV geeft gele en rode kaarten altijd door en kaptittelt scheidsrechter die dat niet doen. Mooi. Maar weet Omnifacer niet dat sommige verenigingen niet willen dat kaarten doorgegeven worden?

quote:

Bij NSV wordt hij door sommigen ook wel eens met de nek aangekeken, schrijft hij. Helemaal 'een club die zich actief bezighoudt met fatsoensnormen en zich zo onttrekt aan deze malaise is de Nispense Sportvereniging' dus schijnbaar ook niet.

quote:

Op zondag 23 april 2006 16:27 schreef methodmich het volgende:
http://www.itwm.nl/artikel.php?id=2071

Leuk zeg!

quote:

Op zondag 23 april 2006 16:27 schreef methodmich het volgende:
http://www.itwm.nl/artikel.php?id=2071

Leuk zeg!

quote:

FC Groningen is de redding van het Nederlands voetbal

FC Groningen heeft dit seizoen in den lande veel respect geoogd. Met passie, beleving en vaak een goed uitgewerkte speelwijze ontpopte de mannen van Ron Jans zich als een geduchte tegenstander voor elke eredivisionist. Ja, het Nederlands voetbal kon FC Groningen er goed bij hebben als de aardige outsider die onder de nationale top de competitie nog spannender maakte dan die al was. Voor de groen-witten werd het seizoen bekroond met een vijfde plek en de daarmee komende deelname aan de Uefa Cup. Voetbalminnend Nederland gunde het de ploeg die zijn rol als grille subtopper zo goed had ingevuld met strijd en inzet.

Toen volgde nog de play-offs. Een idee van de bond om de spanning tot het laatste moment te behouden. Alle clubs stemde ermee in, de extra inkomsten waren immers meer dan welkom in een sportwereld waarin de commercie steeds meer de boventoon voert. Het topteam van AZ hoefde alleen nog maar even te bevestigen dat ze, na PSV, de beste waren. Voor wat extra centen nog even een subtoppertje aan de kant zetten, mooi systeem toch?

Het liep echter anders. De honger van de borgbewoners bleek nog niet gestild en de groen-witte strijdmacht deed het net achter doelman Timmer meermalen trillen. Toen sloeg de stemming in voetballand om. Het clubje dat zo aandoenlijk had meegedaan in de subtop begon ineens serieus aan de stoelpoten van de grote jongens te zagen. Ho! Dat was toch zeker niet de bedoeling! Leuk dat FC Groningen aardig meedeed onder ’s lands topteams, maar de equipe van Jans moest toch zeker wel zijn plaats kennen. Binnen één wedstrijd was de algemene opinie over Groningen veranderd van de sympathieke subtopper die de competitie in de breedte verrijkte tot de gluiperige dieven die het belang van het Nederlandse voetbal in gevaar brachten. En dat enkel door te doen wat elke sportman nastreeft te doen: winnen.

Passie, strijd en inzet. Nevland die van twintig meter komt aanstormen om een sliding in te zetten waarmee hij de bal verovert. Sankoh die als een onverzettelijke rots zijn indrukwekkende verschijning voor elke nationale topspits gooit. Buijs die zich vastbijt in de kuiten van de tegenstander. Bruno Silva die opstormt langs de zijlijn en de luie linksbuiten dwingt tot vies verdedigingswerk.
Voor de primadonna’s van AZ was het allemaal te veel en de voetbalmachine van Van Gaal was na de eerste play-off ronde al uitgeschakeld. Men was het er al snel over eens: een schande dat een stel door de modder rollende boeren het oogstrelende Alkmaar-Zaanstreek de Champions League onthouden heeft! Groningen was de ramp voor het nationale voetbal. De club zou zeker de Uefa-coëfficiënt flink laten kelderen.

In feite legde juist FC Groningen de zwakte van het Nederlands voetbal op overduidelijke wijze bloot. De club sloeg de nationale top een bloedneus en de nationale top reageerde zoals een kind van vier reageert wanneer je hem zijn lolly afpakt. De mentale onverzettelijkheid ontbreekt. Ook de sportpers was verontwaardigd. In Nederland dienen de kleinere clubs in dienst te spelen van de groten. Zij moeten immers vaderlands eer hoog houden in Europa.
Maar was het niet juist deze mentaliteit die AZ dit seizoen de kop kostte in de Europa Cup? Een minder voetballende ploeg strafte het gebrek aan scherpte en beleving keihard af. De haast arrogante manier hoe de Alkmaarders tegen Betis Sevilla over het veld liepen, lijkt een product te zijn van de verhoudingen in de eredivisie. De topclubs hoeven immers maar zelden tot het gaatje te gaan tegen de kleintjes en missen zo de scherpte die de topclubs uit Italië, Engeland, Spanje en Duitsland wel kunnen opbrengen. In die landen doen de kleine broeders er immers wel alles aan om het de landelijke voetbalelite het leven zuur te maken. Een houding die ook door de media aangemoedigd wordt.

Dat betaalt zich uit. Zelfs als de Italianen op technisch vlak voor de Nederlanders onder doen, weten zij hoe ze een wedstrijd dienen te winnen doormiddel van psychologische oorlogsvoering. Ajax, Feyenoord, PSV en AZ hebben deze essentiële kneepjes van het vak niet onder de knie en verspelen dan ook onze Europese plaatsen ten opzichte van de genoemde toplanden. Maar met de opkomst van FC Groningen rijst ook de hoop op herstel. De noorderlingen hebben AZ verslagen met de strijdwijze die de rood-witten waarschijnlijk ook dit jaar de kop gaat kosten in de Uefa Cup. Als deze lijn zich echter op binnenlands niveau voortzet zullen de topclubs zich er wel tegen moeten wapenen. Er komt selectiedruk te staan op het ontwikkelen van een scherpere, slimmere speelwijze. Een speelwijze die zich in Europa gaat uitbetalen en onze Uefa-coëfficiënt weer zal doen stijgen.
Het moge duidelijk zijn, FC Groningen is de redding van het Nederlands voetbal.