Het VBL-columnhoekje deel 8:schrijf de frustraties van je af

quote:

EEN ALBLASSERDAMSE JONGEN

Alblasserdam. Gehucht in de polder, geflankeerd door de Noord. Er valt weinig tot niets te beleven, voor hen die het niet kennen. Zij die het wel kennen, kunnen het beamen. Ja, er is een bioscoop, terwijl het molencomplex rond Kinderdijk ook landelijke faam geniet. Maar verder is het een dorp zoals er in Nederland nog veel meer zijn. De gelovige partijen maken er de dienst uit. Dat straalt een bepaalde rust uit. De jongens die mogen, gaan op voetbal. Niets bijzonders, totdat er plotseling een Alblasserdammer in de belangstelling komt te staan.

Het gaat hier natuurlijk over Danny Buijs, prof bij FC Groningen. De jonge Buijs groeide op in Alblasserdam op de voor het dorp kenmerkende manier. Ook hij werd lid van een voetbalclub en wel van Alblasserdam. Zij die het dorp niet kennen, moeten weten dat dit een beetje de volksclub genoemd mag worden. De Alblas en De Zwerver zijn de overige verenigingen, die duidelijk minder laagdrempelig zijn. Alblasserdam speelt op sportpark Souburgh, best een aardig onderkomen. Daar ontplooiden de talenten van Danny Buijs zich.

Voor hem kwam toen een droom uit. Hij bleek beter te zijn dan de meeste van zijn leeftijdgenootjes en werd uitgenodigd door Feyenoord. Gedurende enige jaren zou hij in de jeugd van de Rotterdamse topclub spelen, waar hij echter nooit het eerste haalde. Buijs moest gaan rijpen bij Excelsior, absoluut geen schande. Hij speelde met die club toch maar mooi in de eredivisie en dwong na de degradatie door een sterk seizoen in de eerste divisie een transfer naar FC Groningen af. Ondertussen deed hij nog van alles voor zijn oude vereniging. Het was dus niet vreemd dat, eenmaal in Groningen, de heimwee toesloeg. Buijs had het lastig, ver weg van Alblasserdam. Voor een rasechte Alblasserdammer is het al even slikken als de Alblasserdamse brug wordt overgestoken richting Rotterdam, dus Groningen was voor hem in feite net zo vreemd als Afrika.

Buijs zette echter door en zie, ineens heeft hij succes. Dit seizoen is hij één van de belangrijkste krachten van FC Groningen, dat stilaan tot revelatie van de eredivisie gekroond mag worden. Buijs is dan ook een speler waar fans snel van kunnen gaan houden. Zijn inzet is uitmuntend. Negentig minuten ploegt hij over het heilige gras, ondertussen een spoor achterlatend van slidings en per ongeluk meegenomen benen. Buijs gaat voor elke bal, is nergens bang voor en raast van strafschopgebied naar strafschopgebied. Hij kan daarnaast behoorlijk voetballen. Verwacht van hem geen arsenaal aan schijnbewegingen, maar hij heeft wel een goede functionele techniek. Zijn spel verraadt een diepe passie, zodat je als fan van de tegenpartij ook nooit echt boos op hem kunt worden. Danny schopt je wel, maar doet dat altijd op open wijze. Geen geniepige trapjes buiten het zicht van de camera, maar gewoon even doorhalen terwijl de mannen van De Mol meefilmen. Een teamspeler pur sang dus.

Gedurende deze jaargang pikt hij ook nog regelmatig zijn doelpunten mee, waardoor zijn goede spel nog meer opvalt in de rest van het land. Voorzichtig wordt hier en daar al geopperd dat Feyenoord hem wel eens zou kunnen terughalen en zijn trouwste aanhangers durven zelfs stiekem het woord voorselectie in de mond te nemen. In combinatie met het woord Oranje zelfs. Dus kwam hij de afgelopen periode regelmatig in de media. Danny mocht eens een monoloog houden hier, gaf een interviewtje daar en telkens was daar die liefde voor Alblasserdam. Ja, hij was inmiddels wel gewend aan Groningen en het beviel hem er goed, maar toch knaagde het. Dan bekroop hem weer even dat gevoel van nostalgie, van de vroege zaterdag op sportpark Souburgh, als hij met zijn vriendjes de dauw van de velden mocht voetballen. Ongetwijfeld had hij toen ook al een enorme inzet en zullen ze hem soms hebben moeten afremmen. Het lijkt me een jongen die, indien nodig, drie wedstrijden per dag speelt om andere teams te helpen.

Ik kan Danny wel begrijpen. Ik ken Alblasserdam, ik woon er dichtbij. Mijn woonplaats is in veel dingen te vergelijken met Alblasserdam, dus ik ken dat gevoel ook. Er is niks en toch houd je er van. Ik zie Danny voor me, daar in Muntendam, mijmerend over de films in de Wipmolen. Ik begrijp zijn nostalgische hang naar dat zo plaats opduikende centrum, met die anderhalve winkel. Ik snap wat hij voelt, elke keer als hij de Alblasserdamse brug overrijdt of de tunnel onder de Noord doorgaat. En ik vind het mooi, dat zelfs een profvoetballer zoiets nog kan hebben.

Dus als Danny echt een transfer naar Feyenoord zou kunnen afdwingen of daadwerkelijk een keer mag proberen hoe een Oranje-shirt hem staat, dan zie ik niet de Danny Buijs die de meeste Nederlanders zullen zien. Die werker van FC Groningen, die de plaggen uit het veld loopt en nooit opgeeft. Nee, ik zie een Alblasserdamse jongen die zijn droom heeft gevolgd, tot ver in Groningen, maar die diep in zijn hart nog het liefst op zaterdagmorgen om acht uur in de regen op sportpark Souburgh speelt. Een jongen die niet verpest is door de status die een profvoetballer tegenwoordig per definitie al heeft. Er zouden er meer moeten wezen.

quote:

Op maandag 6 februari 2006 20:57 schreef Bjoro het volgende:

[..]

jij ook goed gedaan van die OP

quote:

Op maandag 6 februari 2006 20:46 schreef clauwheee het volgende:
Heul leuk stukje

MM wil je hem ook in de held zn eigen topic zetten? Danny Buijs, de nieuwste cultheld.

quote:

Op dinsdag 7 februari 2006 19:19 schreef Bjoro het volgende:

[..]

beter zo dan de Marcel-Peeper-manier denk ik dan altijd maar

quote:

NUCHTER

Erwin Koeman is er eentje van de oude stempel: niet zeuren, gewoon je werk doen. Wars van uiterlijk vertoon gaat hij onverstoorbaar zijn eigen gang en wat anderen daarvan denken interesseert hem geen lor. Toen hij als speler van PSV naar KV Mechelen vertrok, verklaarde iedereen hem voor gek. 'Wat moet zo’n goede voetballer bij een klein Belgisch provincieclubje', vroegen de kenners zich af. Een paar jaar later won Koeman met Mechelen de Europa Cup II. Wie dacht dat hij toen een lange neus trok naar zijn criticasters, kwam bedrogen uit. Misschien heeft hij thuis wel eens zitten gniffelen over die zogenaamde deskundigen, maar in de openbaarheid heeft hij nooit iets laten merken.

Erwin Koeman keerde in 1990 terug naar PSV en had na een paar jaar vervolgens op zijn lauweren kunnen gaan rusten, maar zo zit hij niet in elkaar. Vanaf 1994 knoopte hij er nog vier seizoenen FC Groningen aan vast en nam pas in 1998 als 37-jarige afscheid als speler.

En toen werd hij trainer.

Anders dan zijn jongere broer Ronald koos hij er bewust voor een paar jaar in de luwte te verblijven. Bij PSV begon hij als jeugdtrainer en werd een paar jaar later als hulptrainer toegevoegd aan de technische staf van Guus Hiddink. Koeman gaf in Eindhoven zijn ogen goed te kost. Toen hij bij RKC als trainer voor het eerst op eigen benen stond, deed hij het in Waalwijk zo goed, dat het oog van Feyenoord op hem viel. De Rotterdammers zochten na een belabberd jaar met Ruud Gullit naar een nieuwe man. Koeman, die er misschien wel vanuit gegaan was nog een paar jaar bij RKC te zullen blijven, kon het aanbod van Feyenoord niet weigeren en vertrok naar De Kuip.

Met Feyenoord gaat het dit seizoen voortvarend. Onder leiding van de nieuwe trainer legt de ploeg redelijk aanvaardbaar voetbal op de grasmat en de resultaten zijn, toch tamelijk onverwacht, puik. Vorig jaar was het in Rotterdam nog kommer en kwel, maar dit seizoen boekt men onder leiding van Koeman de ene overwinning na de andere. Hij liet de jeugdige Jonathan De Guzman debuteren, haalde de eerder afgeschreven Patrick Paauwe terug, kreeg de ploeg weer aan het voetballen, pakte zes punten van Ajax en zie: de Rotterdammers doen zomaar mee in de race om de titel.

Koeman, die hierin een groot aandeel heeft, blijft zich op de achtergrond opstellen. Met de borst vooruit loopt hij niet. Aan zijn lijf geen polonaise. Na een zeperd als de 2-2 tegen RBC zegt hij dat daarvoor gewaarschuwd had en gaat vervolgens weer onverdroten voort op de ingeslagen weg.
Feyenoord beetje bij beetje beter maken, dat is zijn streven en niemand kan ontkennen dat hij daarin op de goede weg is. Dat is mooi, want een goed Feyenoord is goed voor het Nederlandse voetbal. Het is ook mooi dat Koeman jonge spelers uit de jeugdopleiding een kans geeft. Biseswar, Vincke, de eerder aangehaalde De Guzman; op Varkenoord weten de jeugdspelers dat het weer mogelijk is in het eerste te komen. En met de komst van de bij NAC op een zijspoor gerangeerde Van Hooijdonk denkt hij met zijn ploeg weer een stapje voorwaarts te kunnen maken.

Hangt Erwin Koeman dit aan de grote klok? Slaat hij zich op de borst? Welnee. Hij haalt nog eens zijn schouders op en zal zeggen: ,,Er is nog niets gewonnen. De prijzen worden pas op het einde verdeeld. We moeten vooral gewoon blijven doen en niet denken dat we er al zijn.’’ Mooie nuchtere vent, die Koeman.

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 15:04 schreef methodmich het volgende:

Leuk stukje, had wellicht nog leuker geweest als je had vergeleken met Ruud Gullit.

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 17:11 schreef Beschouw het volgende:

[..]

Het stuk gaat toch over Erwin Koeman? Als telt dan niet...(vind ik)

quote:

Op vrijdag 10 februari 2006 11:03 schreef Bjoro het volgende:

[..]

Thanx .... hopelijk kunnen we nog een tijdje inspiratie blijven vinden

quote:

Op vrijdag 10 februari 2006 19:21 schreef methodmich het volgende:
Moet toch kunnen, de voetbalwereld is genoeg in beweging. Neem alleen volgende week al: de nasleep van de laatste week Afrika Cup, de UEFA Cup die hervat wordt, de eigen competitie...

quote:

Op dinsdag 14 februari 2006 19:26 schreef FrankyMcG het volgende:
Beschouw, leuke column over Erwin Koeman. Ben het helemaal met je eens!

quote:

SCHANDE OP NOPPEN

Arme Klaas Jan Huntelaar, arme Markus Rosenberg, arme Aggelos Charisteas, arme Ryan Babel en arme Ioannis Anastasiou. Uit deze spelers zal Danny Blind komende week de spits kiezen die Ajax tegen Internazionale aan doelpunten moet helpen. Dit houdt automatisch in dat één, of misschien zelfs meerdere van hen, te maken krijgt met Marco Materazzi. Het is niet vreemd als ze nu al slechter slapen.

Materazzi behoort zonder twijfel tot de grootste schoften die er op de Europese voetbalvelden rondlopen. Misschien is hij zelfs de ergste. De Italiaan is tweeëndertig en loopt al de nodige seizoenen mee. Hierin heeft hij een geduchte reputatie opgebouwd. Materazzi is een mandekker, in de gewelddadigste zin van het woord. Hij geeft een spits geen ruimte en schuwt de harde middelen niet. Menig spits weent van binnen na een aanvaring met de houthakker op voetbalschoenen.

Marco Materazzi, hij voetbalt niet. Hij gaat over het veld en laat een spoor van pijn en ellende achter. Raakt wat hij kan raken. Materazzi kent geen vriendschappelijk voetbal, hij kent slechts de oorlogsvariant die Rinus Michels ooit als term introduceerde. Voetbal is oorlog, Materazzi is soldaat. Guerrillastrijder, die je ook moeiteloos met een bandana om door de jungle ziet jakkeren op zoek naar vijandelijke troepen. Materazzi komt met een eenvoudige missie: de spits mag niet scoren. Nooit. De spits moet volledig uitgeschakeld worden. Daartoe heeft hij de beschikking over een indrukwekkend arsenaal aan elleboogstoten, armzwaaien, klappen, duwtjes, beuken, smijtwerk, slidings en vliegende tackles. Altijd uitgevoerd zonder met de ogen te knipperen. Geprogrammeerd om te slopen, dat is Materazzi.

Zijn voetballende kwaliteiten worden logischerwijs wel eens vergeten. Het beest heeft een aardige trap en kan best goed koppen, maar wie ziet dat tussen al die schandalige overtredingen? Dat hij voor een verdediger al een aardig aantal doelpunten heeft gemaakt, waar ook strafschoppen bijzaten, men weet het niet. Materazzi staat overal bekend als bottenbreker of spitsenrammer. Hij is zelfs international en je moet toch echt een hoop voetbalgevoelens uitschakelen om dat te kunnen snappen.

Zou er überhaupt iemand zijn die Materazzi snapt? Zou hij zichzelf wel snappen? Schaamt hij zich eigenlijk niet vreselijk voor zijn gedrag? Het is moeilijk voor te stellen dat iemand plezier kan beleven aan het maken van de gemeenste overtredingen. Dat iemand ook gerust nog in de catacomben een tegenstander een pak slaag geeft, terwijl hij zelf niet op het wedstrijdformulier staat en dus in clubkostuum rondwandelt. Dat iemand zichzelf volledig kan verliezen in het kraken van enkels, knieën en kuiten.

Ik denk toch dat Materazzi dit nooit voor ogen heeft gehad, toen hij begon met voetballen. Iemand die op pupillenleeftijd alleen maar vriendjes onderuit schoffelt, mag normaliter zelden meespelen. Materazzi moet ooit ook, zoals wij allemaal, gegrepen zijn door het voetbalvirus. Gevallen voor een mooie actie, een schitterende goal, een fraaie redding van een keeper, een juweeltje van een pass. Hij moet gedroomd hebben dat hij dit zelf ooit ook zou gaan doen. De Materazzi van zes of zeven jaar moet rond 1980 toch ook een vedette uit die tijd als voorbeeld hebben gehad. Hij moet als vroege puber toch ook hebben genoten van pakweg Maradona en Van Basten.

Maar dan, als blijkt dat je zelf niet over zulke kwaliteiten beschikt, wanneer beslis je dan om slager te gaan worden? Om de beul van de groene mat te zijn, de schrik van elke opponent. Hij moet de schaamte voelen. Hij is ver gegaan om zijn droom te verwezenlijken, kreeg een slechte naam en is er naar gaan leven. Bij elke gruwelijke overtreding knaagt het nog meer. Hij wil veel liever een mooie actie maken, maar hij kan het niet. Nu is hij international, handhaaft hij zich bij Inter in de Europese top en kan hij niet meer terug. Hij moet schoppen, slaan en vernielen. Elke wedstrijd weer. De mensen gedogen hem, hij is nu eenmaal Materazzi en Materazzi doet zulke dingen.

Leonard Cohen schreef ooit een tekst over een avontuurtje met Janis Joplin op een hotelbed. “You told me again, you preferred handsome men, but for me you would make an exception.” Zo is het met Materazzi ook. Wij voetballiefhebbers zien vele malen liever een sierlijke middenvelder of briljante spits. Het voetbal wil geen beulen, maar voor sommigen wordt een uitzondering gemaakt. Materazzi hoort daarbij. Komende week mag hij weer, Amsterdamse spitsen in de pan hakken. Ogenschijnlijk onbewogen, maar zijn voetbalhart huilt. Hij zou zo graag eens een hakje geven, maar zijn reputatie staat hem in de weg. Niets is zo zwaar als telkens maar weer een rol te moeten bevestigen.

quote:

Hij moet als vroege puber toch ook hebben genoten van pakweg Maradona en Van Basten.