Het VBL-columnhoekje deel 8:schrijf de frustraties van je af

quote:

OVER DONKERE WOLKEN

Jan Kromkamp was de afgelopen seizoenen een van de revelaties van AZ. Toen hij begin augustus 2004 met zijn ploeggenoten naar de televisie zat te kijken, hoorde hij bondscoach Marco van Basten bekend maken dat hij bij de voorlopige selectie van het Nederlands elftal voor het oefenduel tegen Zweden zat. Hij sprong een gat in de lucht, zijn ploegmakkers vielen hem om zijn nek en hij kreeg voor de middagtraining van Co Adriaanse een oranje shirt uitgereikt. Het leven lachte Kromkamp toe. Hij leefde op een wolk en zijn toch al stralende lach was nog breder geworden.

Kromkap draaide een topjaar. Elke interland was hij er bij en aan het einde van het seizoen verkaste hij voor veel geld naar Villareal, waar hij al spoedig op de tribune verzeild raakte. In december werd hij door Liverpool aangetrokken, waar hij evenmin veel speelt. Het leven lachte Jan plots veel minder toe.

Vorige week was Van Basten weer op televisie en opnieuw viel de naam Kromkamp, maar nu in minder positieve zin. Vlak voor de oefeninterland tegen Ecuador haalde de bondscoach ongenadig hard uit naar Jan Kromkamp. Hem werd door Marco verweten met Villareal en Liverpool de verkeerde keuzes gemaakt te hebben.

Zou Jan weer voor de televisie gezeten hebben? Hij zal het ongetwijfeld gezien hebben, dat kan niet anders. Opeens verschijnt daar een donkere wolk boven het hoofd van een voetballer die Van Basten altijd als idool had gezien. De stralende lach moet spoorslags verdwenen zijn en in de krant mag Kromkamp dan later wel verklaren dat het Van Bastens goed recht is andere voetballers voor zijn positie te kiezen; zijn wereldje moet toch een beetje ingestort zijn. Het donkere wolkje is pikzwart en kolossaal geworden.

Het signaal van Van Basten moet hard aangekomen zijn. Bij Liverpool, waar hij de laatste weken wel degelijk een basisplaats heeft, zien we hem met nimmer aflatende energie langs de zijlijn opstomen in zijn karakteristieke houding: grote passen, wild zwaaiende armen en lichtelijk voorovergebogen. Zoals we hem kennen. Maar de lach is van het gezicht verdwenen. Welkom in de harde voetbalwereld, Jan.

Jan is een positieve jongen, type ideale schoonzoon. Oude vrouwtjes die een drukke straat over willen steken, worden door hem geholpen en als de buurman een klusje in huis te doen heeft, komt Jan met zijn gereedschapskist spontaan opdraven. In een voetbalelftal is Jan met zijn open karakter een waardevolle kracht: zo iemand die niet zeurt en altijd zijn werk doet.

Waarom nagelt Van Basten zo’n jongen openlijk aan de schandpaal? Wat is hier de bijbedoeling van? De rechtsbackpositie in het Nederlands elftal is karig bezet en straks zal Jan heus wel deel uitmaken van de groep spelers die naar het WK gaat. Als hij zijn basisplaats bij Liverpool kan behouden, kan Van Basten straks niet om hem heen en dat weet Marco ook wel.
De uitval van de bondscoach was dus helemaal niet voor Jan Kromkamp bedoeld. Van Basten was cryptisch. Het ging over Mark van Bommel, die tegen Ecuador weliswaar weer deel uitmaakte van de selectie, maar bij Barcelona niet of nauwelijks aan spelen toekomt. Tegen Chelsea zat Markske dinsdag weer 90 minuten op de bank.

Niet Kromkamp heeft verkeerde keuzes gemaakt in zijn voetbalcarrière, maar Van Bommel. Dat is de achterliggende gedachte van de uitspraken van Van Basten. Niet boven Kromkamps hoofd zweeft een donkere wolk, maar boven dat van Van Bommel.
Alleen beseft niemand dat nog.

quote:

ARGELOOS

De laatste tijd mag hij regelmatig spelen. Vanaf het begin zelfs. Het is een ode aan het voetbal, die Louis van Gaal op die manier eigenlijk brengt. Met twee goals betaalde de jongeling het vertrouwen al voor een groot deel terug. Enkele mooie acties en passes dragen nog meer bij aan het beeld van een belofte. Een belofte voor de verre toekomst, zo werd er vooral gedacht, maar de laatste weken toont hij aan dat die toekomst best wel eens dichterbij kan zijn dan tot nu toe verondersteld werd. Natuurlijk heeft Barry van Galen nog de oudste rechten als spelverdeler van AZ, maar die stopt na dit seizoen. En waarom zou hij dan niet in dat gat kunnen springen?

Ik heb het natuurlijk over Haris Medunjanin. De middenvelder is inmiddels 21, maar als voetballer nog lang niet volwassen. Dat hoeft ook helemaal niet. Er staan nog dusdanig weinig duels achter zijn naam dat hij nog belofte genoemd mag worden en daar ook naar mag handelen. Een keer slecht spelen heeft nog geen gevolgen voor zijn status, het hoort in het leerproces. Een proces dat hem uiteindelijk de onbetwiste nummer tien van AZ moet maken. Wat daarna komt, is van later zorg.

Zo oogt Medunjanin ook. Argeloos. Wat er gebeurt, gebeurt. Morgen? Dat komt wel. Misschien is het onbewust iets wat hij meegenomen heeft uit zijn verleden. Met zijn ouders ontvluchtte de geboren Bosniër het voormalig Joegoslavië tijdens de burgeroorlog. Ik kan me voorstellen dat je in een dusdanige situatie vooral met het heden en minder met de toekomst bezig bent. Als asielzoeker heb je wel andere dingen aan je hoofd dan verre dromen.

Een warmbloedige Bosnische jongen die zomaar in Nederland aan komt. Je zou er depressief van worden. Natuurlijk, wij hebben een mooi land, maar het is in niets vergelijkbaar. Maar gelukkig, Haris had de bal en speelde. Dagenlang, vermoedelijk. Hij mocht voor AFC ’34 gaan spelen en werd daar door AZ weggeplukt. Opeens kwam hij, de vluchteling, uit voor de jeugdafdeling van een betaald voetbal organisatie. Daar kwam hij ongetwijfeld voor het eerst in aanraking met tactiek. Vies Nederlands woord, zeker voor een artiest die als kind idolaat was van Dragan Stojkovic.

Dragan Stojkovic! Maradona van de Balkan noemden ze die. Schitterde te weinig op het mondiale podium om buiten zijn eigen land een onuitwisbare indruk te maken, maar de fijnproevers herinneren hem zich direct. Een begaafde nummer tien. Nog een ouderwetse, uit de tijd dat voetbal nog heel anders was. Drie werkpaarden in zijn rug die de gaten dicht liepen die hij liet vallen en de bal direct weer bij hem inleverden. Dan begon het pas. Stojkovic kon argeloos passeren en passen. Liefst een steekpass, met de buitenkant van de voet. Of zo’n lekker gemene bal door de lucht die ineens dood achter een defensie neerploft. Een labiele kunstenaar, die evengoed hele delen van de wedstrijd afwezig was. Maar net als je hem wilde vervloeken, kwam hij weer met iets verrukkelijks op de proppen.

De kleine Haris is als voetballer vergelijkbaar met Stojkovic. In het troosteloze Bosnië zullen stiekem enkele bloemen een poging hebben ondernomen te bloeien, als Haris op een nabij gelegen terreintje zijn eerste dribbels maakte. In de asgrauwe asielzoekerscentra waar hij met zijn familie verbleef, hebben ongetwijfeld violen geklonken als hij de bal beroerde. Ze speelden de soundtrack van een broeierige avond in Bosnië, de sevdah. Haris is dol op de bal. Argeloos, aan de voet gekleefd. Sleep, sleep, dag arme verdediger. Na de sleep de steekpass. Zelf scoren kon hij wel, liefst via een solo, maar de assist is goud waard.

Vorige zomer kreeg hij van Foppe de Haan te weinig speeltijd op het WK voor jeugdspelers. Schandalig weinig. Foppe redeneerde als veel trainers. Die gaan kijken naar wat Medunjanin niet kan. Verdedigt slecht natuurlijk. Rendement nog te laag. En Haris is traag. Te traag voor het moderne voetbal, waarin spelers van zijn soort zeldzaam zijn. Ik begrijp die trainers wel, die moeten winnen. Dan is het opstellen van Medunjanin een risico. Maar het is de gok wellicht wel waard. Want als die trage jongen met dat piekerige net uit bed haar de bal beroert, dan gebeurt er doorgaans wel wat. Alleen de verwachting is al mooi. Als dan de eerste sleep lukt, raakt Haris in zijn element. Dan volgt er meer, veel meer. Of hij Oranje gaat halen? Geen idee. Een wereldvedette wordt hij vermoedelijk ook niet, want dat past niet meer in deze tijden. Maar een waardig opvolger voor Barry van Galen wordt hij zeker. Liefst volgend seizoen al. En komt het niet, dan komt het niet, zal Haris vast denken. Argeloos. Maar zo fantastisch mooi.

quote:

KOUD

Moskou, een appartement in een troosteloze nieuwbouwwijk. Buiten is het dertig graden onder nul, de bomen bevriezen, de vogels vallen als ijsklompen uit de lucht en binnen zit Quincy Owusu-Abeyie met zijn Engelse vriendin tien centimeter van de kachel, die roodgloeiend is en toch maar een beetje warmte verspreidt. ‘Toch wel een beetje koud hier, hè’, zegt hij met een doffe blik in de ogen, terwijl hij de drie dekens om zijn lichaam nog eens herschikt. Zijn vriendin zegt niets. Zij denkt aan zonovergoten stranden, flaneren over boulevards en een eindje rijden in de knalgele cabriolet, die in de parkeergarage een blok verderop staat. Dat is nu allemaal niet mogelijk. In het desolate Moskou zijn mooie zomers ver weg.

Quincy heeft in de wintermaanden het Londense Arsenal ingeruild voor Spartak Moskou en hoewel de Russische winterkou veel leefplezier wegneemt, houdt hij zich groot. Het ongebreidelde zelfvertrouwen van de jonge voetballer lijkt naar de buitenwacht ongebroken en dat vindt hij eigenlijk wel best. 't Zou alleen maar stof tot schrijven doen opwaaien en daar zit hij niet op te wachten.

Zondag heeft hij voor het eerst een officiële wedstrijd voor zijn nieuwe ploeg gespeeld; de Super Cup ontmoeting tegen CSKA. Zijn vriendin zat op de tribune en na afloop moesten ze haar losbikken, want ze was vastgevroren op haar stoel. Warm is ze sindsdien niet meer geworden.

Quincy zelf had het ook wel koud gehad, die dag. Maar hij was tenminste in beweging geweest en al na vijf minuten was damp van zijn zwarte schedel gekomen. Hij was nog niet helemaal uit de verf gekomen tegen CSKA. Maar ja, het was ook zo verdomde koud. Gewend aan de Russische temperaturen was hij nog niet. Dat kon ook niet, want de ploeg had voorafgaande aan de Super Cup in Turkije een trainingskamp belegd en dat scheelt toch wel jas.

Hij had na de wedstrijd nog een verslaggeefster van De Volkskrant gesproken, die speciaal voor hem naar het barre Moskou was afgereisd. Van die aandacht was hij toch wel warm geworden. Hij had zich groot gehouden. ‘Voetbal is overal hetzelfde’, had hij tegen haar gezegd en daarbij zijn meest stralende glimlach opgezet. ,Ik kon wel bij Arsenal blijven, maar kwam daar niet verder dan de bank of de tribune. Hier kan ik spelen.’ Ze had gespeculeerd over het salaris dat hij bij Spartak op zou strijken, maar daarover had hij zich niet uitgelaten. ‘Of het voor het geld is, of voor het voetbal, dat weet ik alleen en ik zeg dat ik voor het voetbal heb gekozen’, had hij met een stalen gezicht gezegd en op dat pokerface was hij best wel trots.

Maar nu zat hij weer thuis, in zijn appartement. Hij gluurde vanuit zijn ooghoeken naar zijn vriendin, die ongemakkelijk in haar leunstoel voor zich uit zat te staren. Haar thermisch ondergoed zat een beetje strak en met ijskoude vingers probeerde ze de bandjes te verschuiven. Thermisch ondergoed, Quincy had er tot voor enkele maanden geleden nooit van gehoord.
Zijn zaakwaarnemer was er mee aan komen zetten. Maar die zat nu alweer in warmer oorden; had nog iets te regelen op de Maagdeneilanden, had hij gezegd. Quincy had dat maar niet aan zijn vriendin verteld. Het zou de toch al letterlijk bekoelde relatie geen goed doen.

Zaterdag gaat de competitie van start. Een zwaar Russisch seizoen staat voor de deur, met lange, verre reizen naar oorden waar nog niemand van gehoord had. Hij tenminste niet. Op de club hadden ze gezegd dat de tegenstanders niet allemaal uit Moskou kwamen. De namen Amkar Perm, Shinnik Yaroslavl, Tom Tomsk en Krylya Sovetov Samara waren gevallen en ook Lech Energia uit Wladowostok. Van die stad had hij vroeger wel eens gehoord, op de basisschool in de Amsterdamse Bijlmer.

Quincy’s gedachten dwaalden af. Amsterdam, De Bijlmer, het Kwakoe-toernooi. De geurende barbecues, de muziek, de warme mensen. Van weemoed verscheen een traantje in zijn ooghoek, juist toen zijn vriendin hem aankeek. ‘Veeg weg die traan’, zei ze streng, ‘ik heb ooit gelezen dat tranen in je ogen kunnen bevriezen.’

quote:

Op woensdag 15 maart 2006 16:00 schreef methodmich het volgende:
Je kan merken dat Vaduz een journo in de dop is. Hele hoorcolleges komen langs aan tips.