Het VBL-columnhoekje deel 8:schrijf de frustraties van je af

quote:

OVER DONKERE WOLKEN

Jan Kromkamp was de afgelopen seizoenen een van de revelaties van AZ. Toen hij begin augustus 2004 met zijn ploeggenoten naar de televisie zat te kijken, hoorde hij bondscoach Marco van Basten bekend maken dat hij bij de voorlopige selectie van het Nederlands elftal voor het oefenduel tegen Zweden zat. Hij sprong een gat in de lucht, zijn ploegmakkers vielen hem om zijn nek en hij kreeg voor de middagtraining van Co Adriaanse een oranje shirt uitgereikt. Het leven lachte Kromkamp toe. Hij leefde op een wolk en zijn toch al stralende lach was nog breder geworden.

Kromkap draaide een topjaar. Elke interland was hij er bij en aan het einde van het seizoen verkaste hij voor veel geld naar Villareal, waar hij al spoedig op de tribune verzeild raakte. In december werd hij door Liverpool aangetrokken, waar hij evenmin veel speelt. Het leven lachte Jan plots veel minder toe.

Vorige week was Van Basten weer op televisie en opnieuw viel de naam Kromkamp, maar nu in minder positieve zin. Vlak voor de oefeninterland tegen Ecuador haalde de bondscoach ongenadig hard uit naar Jan Kromkamp. Hem werd door Marco verweten met Villareal en Liverpool de verkeerde keuzes gemaakt te hebben.

Zou Jan weer voor de televisie gezeten hebben? Hij zal het ongetwijfeld gezien hebben, dat kan niet anders. Opeens verschijnt daar een donkere wolk boven het hoofd van een voetballer die Van Basten altijd als idool had gezien. De stralende lach moet spoorslags verdwenen zijn en in de krant mag Kromkamp dan later wel verklaren dat het Van Bastens goed recht is andere voetballers voor zijn positie te kiezen; zijn wereldje moet toch een beetje ingestort zijn. Het donkere wolkje is pikzwart en kolossaal geworden.

Het signaal van Van Basten moet hard aangekomen zijn. Bij Liverpool, waar hij de laatste weken wel degelijk een basisplaats heeft, zien we hem met nimmer aflatende energie langs de zijlijn opstomen in zijn karakteristieke houding: grote passen, wild zwaaiende armen en lichtelijk voorovergebogen. Zoals we hem kennen. Maar de lach is van het gezicht verdwenen. Welkom in de harde voetbalwereld, Jan.

Jan is een positieve jongen, type ideale schoonzoon. Oude vrouwtjes die een drukke straat over willen steken, worden door hem geholpen en als de buurman een klusje in huis te doen heeft, komt Jan met zijn gereedschapskist spontaan opdraven. In een voetbalelftal is Jan met zijn open karakter een waardevolle kracht: zo iemand die niet zeurt en altijd zijn werk doet.

Waarom nagelt Van Basten zo’n jongen openlijk aan de schandpaal? Wat is hier de bijbedoeling van? De rechtsbackpositie in het Nederlands elftal is karig bezet en straks zal Jan heus wel deel uitmaken van de groep spelers die naar het WK gaat. Als hij zijn basisplaats bij Liverpool kan behouden, kan Van Basten straks niet om hem heen en dat weet Marco ook wel.
De uitval van de bondscoach was dus helemaal niet voor Jan Kromkamp bedoeld. Van Basten was cryptisch. Het ging over Mark van Bommel, die tegen Ecuador weliswaar weer deel uitmaakte van de selectie, maar bij Barcelona niet of nauwelijks aan spelen toekomt. Tegen Chelsea zat Markske dinsdag weer 90 minuten op de bank.

Niet Kromkamp heeft verkeerde keuzes gemaakt in zijn voetbalcarrière, maar Van Bommel. Dat is de achterliggende gedachte van de uitspraken van Van Basten. Niet boven Kromkamps hoofd zweeft een donkere wolk, maar boven dat van Van Bommel.
Alleen beseft niemand dat nog.

quote:

ARGELOOS

De laatste tijd mag hij regelmatig spelen. Vanaf het begin zelfs. Het is een ode aan het voetbal, die Louis van Gaal op die manier eigenlijk brengt. Met twee goals betaalde de jongeling het vertrouwen al voor een groot deel terug. Enkele mooie acties en passes dragen nog meer bij aan het beeld van een belofte. Een belofte voor de verre toekomst, zo werd er vooral gedacht, maar de laatste weken toont hij aan dat die toekomst best wel eens dichterbij kan zijn dan tot nu toe verondersteld werd. Natuurlijk heeft Barry van Galen nog de oudste rechten als spelverdeler van AZ, maar die stopt na dit seizoen. En waarom zou hij dan niet in dat gat kunnen springen?

Ik heb het natuurlijk over Haris Medunjanin. De middenvelder is inmiddels 21, maar als voetballer nog lang niet volwassen. Dat hoeft ook helemaal niet. Er staan nog dusdanig weinig duels achter zijn naam dat hij nog belofte genoemd mag worden en daar ook naar mag handelen. Een keer slecht spelen heeft nog geen gevolgen voor zijn status, het hoort in het leerproces. Een proces dat hem uiteindelijk de onbetwiste nummer tien van AZ moet maken. Wat daarna komt, is van later zorg.

Zo oogt Medunjanin ook. Argeloos. Wat er gebeurt, gebeurt. Morgen? Dat komt wel. Misschien is het onbewust iets wat hij meegenomen heeft uit zijn verleden. Met zijn ouders ontvluchtte de geboren Bosniër het voormalig Joegoslavië tijdens de burgeroorlog. Ik kan me voorstellen dat je in een dusdanige situatie vooral met het heden en minder met de toekomst bezig bent. Als asielzoeker heb je wel andere dingen aan je hoofd dan verre dromen.

Een warmbloedige Bosnische jongen die zomaar in Nederland aan komt. Je zou er depressief van worden. Natuurlijk, wij hebben een mooi land, maar het is in niets vergelijkbaar. Maar gelukkig, Haris had de bal en speelde. Dagenlang, vermoedelijk. Hij mocht voor AFC ’34 gaan spelen en werd daar door AZ weggeplukt. Opeens kwam hij, de vluchteling, uit voor de jeugdafdeling van een betaald voetbal organisatie. Daar kwam hij ongetwijfeld voor het eerst in aanraking met tactiek. Vies Nederlands woord, zeker voor een artiest die als kind idolaat was van Dragan Stojkovic.

Dragan Stojkovic! Maradona van de Balkan noemden ze die. Schitterde te weinig op het mondiale podium om buiten zijn eigen land een onuitwisbare indruk te maken, maar de fijnproevers herinneren hem zich direct. Een begaafde nummer tien. Nog een ouderwetse, uit de tijd dat voetbal nog heel anders was. Drie werkpaarden in zijn rug die de gaten dicht liepen die hij liet vallen en de bal direct weer bij hem inleverden. Dan begon het pas. Stojkovic kon argeloos passeren en passen. Liefst een steekpass, met de buitenkant van de voet. Of zo’n lekker gemene bal door de lucht die ineens dood achter een defensie neerploft. Een labiele kunstenaar, die evengoed hele delen van de wedstrijd afwezig was. Maar net als je hem wilde vervloeken, kwam hij weer met iets verrukkelijks op de proppen.

De kleine Haris is als voetballer vergelijkbaar met Stojkovic. In het troosteloze Bosnië zullen stiekem enkele bloemen een poging hebben ondernomen te bloeien, als Haris op een nabij gelegen terreintje zijn eerste dribbels maakte. In de asgrauwe asielzoekerscentra waar hij met zijn familie verbleef, hebben ongetwijfeld violen geklonken als hij de bal beroerde. Ze speelden de soundtrack van een broeierige avond in Bosnië, de sevdah. Haris is dol op de bal. Argeloos, aan de voet gekleefd. Sleep, sleep, dag arme verdediger. Na de sleep de steekpass. Zelf scoren kon hij wel, liefst via een solo, maar de assist is goud waard.

Vorige zomer kreeg hij van Foppe de Haan te weinig speeltijd op het WK voor jeugdspelers. Schandalig weinig. Foppe redeneerde als veel trainers. Die gaan kijken naar wat Medunjanin niet kan. Verdedigt slecht natuurlijk. Rendement nog te laag. En Haris is traag. Te traag voor het moderne voetbal, waarin spelers van zijn soort zeldzaam zijn. Ik begrijp die trainers wel, die moeten winnen. Dan is het opstellen van Medunjanin een risico. Maar het is de gok wellicht wel waard. Want als die trage jongen met dat piekerige net uit bed haar de bal beroert, dan gebeurt er doorgaans wel wat. Alleen de verwachting is al mooi. Als dan de eerste sleep lukt, raakt Haris in zijn element. Dan volgt er meer, veel meer. Of hij Oranje gaat halen? Geen idee. Een wereldvedette wordt hij vermoedelijk ook niet, want dat past niet meer in deze tijden. Maar een waardig opvolger voor Barry van Galen wordt hij zeker. Liefst volgend seizoen al. En komt het niet, dan komt het niet, zal Haris vast denken. Argeloos. Maar zo fantastisch mooi.

quote:

KOUD

Moskou, een appartement in een troosteloze nieuwbouwwijk. Buiten is het dertig graden onder nul, de bomen bevriezen, de vogels vallen als ijsklompen uit de lucht en binnen zit Quincy Owusu-Abeyie met zijn Engelse vriendin tien centimeter van de kachel, die roodgloeiend is en toch maar een beetje warmte verspreidt. ‘Toch wel een beetje koud hier, hè’, zegt hij met een doffe blik in de ogen, terwijl hij de drie dekens om zijn lichaam nog eens herschikt. Zijn vriendin zegt niets. Zij denkt aan zonovergoten stranden, flaneren over boulevards en een eindje rijden in de knalgele cabriolet, die in de parkeergarage een blok verderop staat. Dat is nu allemaal niet mogelijk. In het desolate Moskou zijn mooie zomers ver weg.

Quincy heeft in de wintermaanden het Londense Arsenal ingeruild voor Spartak Moskou en hoewel de Russische winterkou veel leefplezier wegneemt, houdt hij zich groot. Het ongebreidelde zelfvertrouwen van de jonge voetballer lijkt naar de buitenwacht ongebroken en dat vindt hij eigenlijk wel best. 't Zou alleen maar stof tot schrijven doen opwaaien en daar zit hij niet op te wachten.

Zondag heeft hij voor het eerst een officiële wedstrijd voor zijn nieuwe ploeg gespeeld; de Super Cup ontmoeting tegen CSKA. Zijn vriendin zat op de tribune en na afloop moesten ze haar losbikken, want ze was vastgevroren op haar stoel. Warm is ze sindsdien niet meer geworden.

Quincy zelf had het ook wel koud gehad, die dag. Maar hij was tenminste in beweging geweest en al na vijf minuten was damp van zijn zwarte schedel gekomen. Hij was nog niet helemaal uit de verf gekomen tegen CSKA. Maar ja, het was ook zo verdomde koud. Gewend aan de Russische temperaturen was hij nog niet. Dat kon ook niet, want de ploeg had voorafgaande aan de Super Cup in Turkije een trainingskamp belegd en dat scheelt toch wel jas.

Hij had na de wedstrijd nog een verslaggeefster van De Volkskrant gesproken, die speciaal voor hem naar het barre Moskou was afgereisd. Van die aandacht was hij toch wel warm geworden. Hij had zich groot gehouden. ‘Voetbal is overal hetzelfde’, had hij tegen haar gezegd en daarbij zijn meest stralende glimlach opgezet. ,Ik kon wel bij Arsenal blijven, maar kwam daar niet verder dan de bank of de tribune. Hier kan ik spelen.’ Ze had gespeculeerd over het salaris dat hij bij Spartak op zou strijken, maar daarover had hij zich niet uitgelaten. ‘Of het voor het geld is, of voor het voetbal, dat weet ik alleen en ik zeg dat ik voor het voetbal heb gekozen’, had hij met een stalen gezicht gezegd en op dat pokerface was hij best wel trots.

Maar nu zat hij weer thuis, in zijn appartement. Hij gluurde vanuit zijn ooghoeken naar zijn vriendin, die ongemakkelijk in haar leunstoel voor zich uit zat te staren. Haar thermisch ondergoed zat een beetje strak en met ijskoude vingers probeerde ze de bandjes te verschuiven. Thermisch ondergoed, Quincy had er tot voor enkele maanden geleden nooit van gehoord.
Zijn zaakwaarnemer was er mee aan komen zetten. Maar die zat nu alweer in warmer oorden; had nog iets te regelen op de Maagdeneilanden, had hij gezegd. Quincy had dat maar niet aan zijn vriendin verteld. Het zou de toch al letterlijk bekoelde relatie geen goed doen.

Zaterdag gaat de competitie van start. Een zwaar Russisch seizoen staat voor de deur, met lange, verre reizen naar oorden waar nog niemand van gehoord had. Hij tenminste niet. Op de club hadden ze gezegd dat de tegenstanders niet allemaal uit Moskou kwamen. De namen Amkar Perm, Shinnik Yaroslavl, Tom Tomsk en Krylya Sovetov Samara waren gevallen en ook Lech Energia uit Wladowostok. Van die stad had hij vroeger wel eens gehoord, op de basisschool in de Amsterdamse Bijlmer.

Quincy’s gedachten dwaalden af. Amsterdam, De Bijlmer, het Kwakoe-toernooi. De geurende barbecues, de muziek, de warme mensen. Van weemoed verscheen een traantje in zijn ooghoek, juist toen zijn vriendin hem aankeek. ‘Veeg weg die traan’, zei ze streng, ‘ik heb ooit gelezen dat tranen in je ogen kunnen bevriezen.’

quote:

Op woensdag 15 maart 2006 16:00 schreef methodmich het volgende:
Je kan merken dat Vaduz een journo in de dop is. Hele hoorcolleges komen langs aan tips.

quote:

VERRAS ONS, GUUS

Guus Hiddink vertrekt bij PSV. Dat heeft hij op dit moment al bekend gemaakt of gaat dit spoedig doen. Nadat hij als volksheld uit Zuid-Korea naar Eindhoven terugkeerde, heeft hij ontegenzeggelijk goed gepresteerd. Je kunt van Guus vinden wat je wilt, zijn erelijst spreekt voor zich. Bovendien is het maar erg nipt mislopen van de Champions Leaguefinale een prestatie van formaat met een Nederlandse club. Dit seizoen zagen we maar weer eens dat zoiets structureel absoluut niet meer mogelijk is.

In die zin is het vertrek van Guus niet gek. Los van alle commotie die de heer Timmer heeft veroorzaakt past het bij Guus Hiddink. Natuurlijk is het voor PSV niet fijn om een man te verliezen die de voor Nederlandse begrippen uiterst ongebruikelijke dubbelfunctie van technisch directeur en trainer heeft. Hiddink heeft als TD enkele goede aankopen gedaan, die de club goed gedaan hebben. Evengoed heeft hij wat mindere aankopen gedaan. Het vertrek van Hiddink zal wellicht ook een rol spelen in de keuzes die spelers als Alex, Farfán, Ooijer, Gomes en Cocu zullen maken. Anderzijds heeft iedereen dat niemand groter is dan de club PSV gelijk. Guus zei het zelf ook. Voor zijn komst zijn er successen geweest en die zullen er na zijn vertrek ook ongetwijfeld komen.

Interessante periode dus, die nu aanbreekt. De superheld van het WK 2002 en de ook in Eindhoven bijkans heilig verklaarde Hiddink heeft ongetwijfeld de nodige opties voor een projectje, zoals hij het zelf zo graag noemt. Zuid-Korea in 2002 was een fijn projectje, het parttime bondscoachschap van Australië ook. Guus bagatelliseert zijn functies hiermee altijd wat. Deels uit strategische overwegingen, want het klinkt nu eenmaal logischer om naast je vaste baan bij PSV een projectje te doen dan er een echte baan naast te hebben. Het doet vermoeden dat het iets kleins is, waar Guus zijn hand niet voor omdraait. Zoiets als de kunstjes van Leo Beenhakker. Hiddink is er dol op en zoekt ze al zijn hele leven.

Welnu, wat gaat hij doen? De geruchten gonzen rond. Chelsea is een hardnekkige. Guus kent de grote mannen binnen die club goed, want hij voerde wel eens een gezellig werkoverleg met die mannen. Een beetje over Alex praten onder het eten, u kent het wel. Nu José Mourinho daar wegens zijn weinig sympathieke uitstraling naar buiten toe onder vuur lijkt te liggen, is het niet vreemd dat Hiddink genoemd wordt. Als er één iemand is die een club de nodige sympathie kan bezorgen in de media is hij het. Een kwinkslagje hier, een knipoogje daar en Guus pakt de mensen in. Hij kan zelfs sympathiek verliezen, een kunst die weinigen in het vak beheersen. Lijkt een goede optie, Chelsea. Mooie stad ook, Londen, zeker voor een levensgenieter als Guus. Manchester United zou ook een stiekeme outsider kunnen zijn in dit kader, want Sir Alex wordt wel erg oud.

Maar misschien wil Guus wel geen club meer. Kiest hij weer voor een rol als bondscoach. De chauvinistische Engelsen, die altijd een Brit willen, zouden hem zelfs op de lijst hebben staan. Voor een buitenlander een geweldige prestatie. Prima kans voor Guus, genoeg goede spelers daar. Als hij ze wat tactieken van het continent kan bijbrengen, valt daar echt wat van te maken. Alleen de tabloids, dat lijkt niets voor Guus. Hij vindt de FIOD al vervelend, dus dat kan een probleem zijn. Ik kan me ook zo voorstellen dat hij Frankrijk of Duitsland uit de brand gaat helpen na het WK, bij een indringende verjongingsprocedure. Kan zo maar gebeuren.

Blijft over Rusland. Ook een mooi land natuurlijk. Guus kan er musea bezoeken, oliedollars scheppen en de meeste interessante duels vinden plaats in Moskou, dus erg veel hoeft hij niet te reizen. Kan natuurlijk wel, even naar Zenith in St. Petersburg gaan kijken, met die twee topspitsen. Of de gepromoveerde club uit Wladiwostok gaan bekijken, waarbij je door meer tijdzones vliegt dan voor de gemiddelde Europacupwedstrijd. Guus in het vliegtuig met een knappe Russin als tolk, ondertussen Gorky en Dostojevski lezend. De Goelag Archipel misschien ook, in een vlaag van hervonden jeugdige rebellie. Hoewel de muur al lang gevallen is. Het lijkt met afstand de beste kandidaat, want het is een mooi projectje. Proberen dat enorme land naar het EK te loodsen, daar lonkt een nieuw ereburgerschap.

Maar misschien, heel misschien, gaat Guus ons verrassen. Want tussen al die peperdure Engelse clubs en ambitieuze bonden, prikkelt één gedachte mij het meest: Guus die terugkeert naar zijn wortels. Terugkeren bij De Graafschap, als technisch directeur of trainer. Of gewoon allebei, moet kunnen. Met een interessante sponsor, proberen zijn oude liefde terug te brengen naar de status van een stabiele eredivisieclub. De wereldburger terug in de Achterhoek. Het klinkt mooi, maar ik vrees dat dergelijke sentimenten in het topvoetbal en dus ook bij Guus geen rol meer spelen. Het zal als projectje wel niet interessant genoeg zijn.

quote:

HOE VERDER?

Met piepende banden hoort ze de auto tot stilstand komen op de oprit. Er klinkt een dichtslaand portier en even later morrelt een sleutel in het slot van de voordeur, die kort daarna met een knal dichtgeslagen wordt. Stampvoetende stappen op de trap naar boven en een laatste dichtslaande deur. Dan keert de rust weer terug.
Leontien legt haar boek weg en zucht eens diep. ,,Zo, Ruud is ook weer thuis.’’

Hoe anders was de thuiskomst van haar geliefde tot voor een maandje geleden? Ze stond bij de poort van de oprit al ongeduldig te wachten op zijn terugkeer, reed de laatste paar honderd meters mee, haar hand liefdevol op het dijbeen van haar man. Gearmd waren ze altijd naar de voordeur gelopen en teder waren de vele kusjes die Ruud haar in de nek en op de wangen gaf. Alsof ze pas getrouwd waren, zo voelde elke dag aan. Dat was ook wel zo. ,,Bijna twee jaar al’’, dacht Leontien en de beelden van het huwelijksfeest in Geffen keerden terug op haar netvlies.

Hoe anders was de situatie nu? De razernij en woede van Ruud gingen haar aan het hart en stilletjes schreed ze naar de keuken, om thee te zetten. Even later ging ze met het dienblad naar boven en klopte zachtjes op de slaapkamerdeur: “Ruud, ik heb thee.’’ Leontien wist ook wel dat zij niet de oorzaak was van de toorn van Ruud en ze had er een heel wat voor over om de vrolijke lach op zijn gezicht terug te toveren. Toen ze deur opende, zag ze haar man op bed liggen, met de ogen starend gericht op het plafond, de armen achter het hoofd en de mondhoeken teleurgesteld naar beneden.

Het deed zeer haar echtgenoot zo te zien lijden en liefdevol vlijde ze zich tegen hem aan. “Hoe was de training’’, vroeg ze. Ruud snoof een paar maal en met zachte stem verhaalde hij over de belevenissen van die dag. “Hij keek me niet aan, deed alsof ik lucht was. Bij het trainingspartijtje werd ik ingedeeld bij de reserves. Zaterdag speel ik weer niet, denk ik. Ik weet niet wat die vent mankeert.’’

In huize Van Nistelrooij werd die namiddag niet veel meer gezegd. Leontien liet haar man alleen met zijn sombere gedachten en keerde terug naar haar leunstoel bij de open haard.

Boven op bed maalde het door in het hoofd van Ruud. “Ben ik na Beckham, Stam en Keane de volgende?” Hij zuchtte diep. “Na zoveel doelpunten word je als oud vuil behandeld; daar kan ik met mijn pet niet bij.” Hij dacht aan de talloze keren dat de hevig kauwgom kauwende Ferguson na afloop van een wedstrijd een tevreden klap op zijn schouder had gegeven. “Well played, son”. Hij dacht aan het stadion, dat na elk doelpunt ontplofte en het ‘Ruud, Ruud’ dat uit tienduizenden kelen van de tribunes daverde. Kippenvel kreeg hij daar iedere keer van en het stimuleerde hem altijd om zich voor de club en voor de ploeg helemaal leeg te knokken. “En nu staat die Saha op mijn plekje! Aardige jongen, dat wel. Maar ik hoor daar te staan. Ik! Niemand anders!” Mokkend viel hij uiteindelijk in slaap.

Beneden was Leontien weer verdiept in haar boek, de autobiografie van Patrick Vieira. Ze was zojuist aangekomen bij het hoofdstuk waar in de ex-Arsenalvoetballer zwaar uithaalde naar haar man. “Iedereen denkt dat hij een aardige gozer is, maar in werkelijkheid is hij een klootzak”, zo schreef Vieira. “Bij Arsenal haatten we hem echt en daar hadden we alle redenen voor.” Meewarig legde ze het boek neer. “Hoe kan men zo over mijn Ruud denken”, dacht ze. “Okee, in het veld is hij soms een best, maar waren alle voetballers dat niet? Weten ze dan niet hoe lief Ruud kan zijn? Die Vieira mag trouwens niet klagen. Zelf schopt hij naar alles wat beweegt en dat kan je van Ruud niet zeggen. Die gaat alleen voor de bal.’’

Juist toen ze het boek weer oppakte, stond Ruud in de deuropening. Ze had hem niet van de trap horen komen. Ze hief haar hoofd op en keek haar man aan, die haar woedend aanstaarde. “Jij ook al”, brieste hij. Er werd met deuren geslagen en Ruud was weg.

Die hele avond stond Leontien vergeefs bij de oprit te wachten.

quote:

VERRASSING?

Bij PSV hangt de vlag halfstok. Hiddink, de man die alle touwtjes in handen heeft, gaat de club aan het einde van het seizoen verlaten. Het is nog niet bekend wie zijn nieuwe werkgever wordt, maar dat ze bij bosjes naar zijn diensten lopen te hengelen, weten we inmiddels allemaal. Dat mag op het conto van Hiddinks zaakwaarnemer Cees van Nieuwenhuizen geschreven worden, want die heeft met een zorgvuldige opbouw het vertrek aangekondigd en wat namen de ether in geslingerd.
Wat dat betreft is het afscheid van Hiddink goed geregisseerd.

Hiddink kan overal ter wereld terecht. Is dat vanwege zijn aansprekende resultaten? Blijkbaar wel, maar we moeten niet overdrijven. In het land der blinden is eenoog PSV namelijk al snel koning. Kampioen worden met PSV is eigenlijk vanzelfsprekend. Is Guus Hiddink daarom een grote trainer?
Getuige zijn erelijst zouden we op deze vraag alleen bevestigend moeten antwoorden. Met Zuid-Korea behaalde hij op het WK van 2002 een nooit gedachte halve finaleplaats en PSV gaat het ook voor de wind, sinds hij er weer de scepter zwaait. Trouwens, ook in vroeger tijden presteerde hij in Eindhoven opperbest. In 1988 werd onder zijn leiding zelfs de cup met de grote oren gewonnen, na een strafschoppenzege tegen Benfica.

Maar Hiddink heeft in zijn lange trainerscarrière over geluk ook nooit te klagen gehad. We gaan even een paar jaar terug in de tijd. Guus werd bondscoach van het Zuid-Koreaans elftal, rolde met die ploeg op het WK de eerste ronde door en stuitte in het vervolg achtereenvolgens op Italië en Spanje, die door grove flaters van de betrokken scheidsrechters in het stof beten. Maar dat zijn we allemaal al lang vergeten. Wat resteert is de herinnering dat Hiddink met Korea de halve finale haalde!

De zege in de Europa Cup I in 1988 was ook zoiets. In de halve finale tegen Real Madrid scoorde Linskens een even armzalig als belangrijk doelpunt en Benfica werd in de finale na penalty’s teruggewezen. Dat overkwam ook Uruguay, dat zo door Hiddinks Australië uitgeschakeld werd voor het WK. Ik bedoel; het had ook makkelijk anders kunnen lopen.
Maar het liep niet anders en dat is wel degelijk een verdienste van Hiddink. Geluk dwing je af, zeggen ze toch?
Het is dus niet vreemd dat Guus gelinkt wordt met het nationale elftal van Rusland, dat van Engeland en dat er ook gesproken wordt over een mogelijk dienstverband bij Real Madrid, Manchester United of Chelsea.

Maar het feit dat de voetbalwereld aan Hiddinks voeten ligt, heeft óók een andere oorzaak. Al jaren bedrijft hij zijn PR op een buitengewoon slimme wijze. Hiddink weet waar Abraham de mosterd haalt; hij heeft door hoe het in het voetbalwereldje werkt. Die wereld hangt van contacten aan elkaar en de pers is daarin een niet onbelangrijke factor. Die kan je maken of breken.

Met die pers staat Guus op goede voet. Altijd en eeuwig neemt hij de tijd om als een wijze vader het journaille te woord te staan. Een vleugje humor hier, een gedeclameerde kalenderwijsheid daar en immer kalm en bedaard. Emotioneel is hij zelden of nooit. Verlies draagt hij parmantig en bij winst staat hij als een stralende vorst te genieten van de blijdschap van zijn onderdanen.
Bij Hiddink zijn Van Gaal-toestanden ondenkbaar. Verslaggevers uitkafferen zal hij nooit. Begrijpelijk dus dat journalisten graag met hem praten; zij worden nimmer op hun nummer gezet. Alweer slim van Hiddink, want zo staat hij er bij die mannen goed op.

En als dan zaakwaarnemer Cees van Nieuwenhuizen dan tactisch een naampje dropt, schrijven alle kranten daarover en staat er de volgende dag een batterij camera’s op De Herdgang. Over een goed uitgekiend scenario gesproken.

Guus mag tevreden zijn met een zaakwaarnemer als Van Nieuwenhuizen. Deze voormalige Nike-functionaris weet de weg in voetballand en een trainer als Hiddink wegzetten bij een andere werkgever kan je dus best aan hem overlaten.

Resteert de vraag waar Hiddink heen gaat? Wie was er ook al weer kledingsponsor van Zuid-Korea in 2002? Wie kleedt Australië? Cees van Nieuwenhuizen weet zijn Nike-contacten blijkbaar goed aan te wenden ten faveure van Hiddink. Het zullen de Russen dus wel worden, want die lopen ook in Nike-shirts rond.

Of wordt het straks toch een daverende verrassing? Een naam die nog niet is gevallen?
Guus Hiddink zal na het WK toch geen bondscoach van Brazilië worden?